i%mifes IARRIJ.IEDTKE FOTO UFA ^^SS Ei p2s ÉMfefer,

"-"T-^,,

fe^l«^LiiU-^_ .

BB|WBBBHHBHWMBBw8MWa|jBBB^!pyffB|P^^

SW )ORbC

B^KSt

>

^MlJUiM""~

„w»»^

•aBBs!

^ \

i%mifes

V

Jf^ ^TX- j$-

V

k^.

\ /

/>*

V N«

^^

^'v'

jni^r*—'

•

,»/•/« fi

^5

'Ml

,

,

*

.'»■'^SS

-*4 \

»

%-.*** ^iHMmil

»

A

^(!#?? tMMN

»«««"'■^«aiB«)«*««—^

%. % :<\ \

IfKjk

.

■■'■■"■.--

.'v"

■

!

.^

"^

'«^ \

■

.

'

.^

._

\

Dmagit alleen Echte Zijdie

IARRIJ .IEDTKE

Daarmee verbindt gij de uiting van goeden smaak aan de ware luxe, wat ten slotte ook het meest economische is.

„Vroiumeini

OM

diisitiimciile dmgemi Echie Zijde

FOTO

« ^, ü

< -

Redactie en Administratie; Oalgewater 23, Leiden. Tel, 700

.

•.

.

e

^^SS§Ei®p2S ÉMfefer,Ü

ÉÜ

UFA

^w

^^^^

YerschijnUlechtsééniini! Uitknippii! H.V. Hoüaniische Creiiiet- in Obli|itiiliik Opeericht 1911. P. C. Hooftstraat 165, —

IS EEN MELKDIÊET VOOR DE HUID!

E

voi ;;„l Trekking 10 Oct. a.».

Inschrijving

Mevrouw I Neemt U eens deze proef: maak een stukje watten nat in Lait INNOXA en wasch daarmede Uw gezicht. U zult verbaasd zijn over hetgeen dit watje van Uw gezicht afhaalt. Indien U deze behandeling — die zoo eenvoudig en goedkoop is — iederen ochtend en avond herhaalt, zult U spoedig kunnen constateeren: 10 dat Laif INNOXA de huid doet uitrusten; 2« dat hij de poriën volkomen reinigt — beter dan zeep — en de huid nooit irriteert; ' 3° dat hij de huid vrij laat ademen; 4° dat hij — dank zij eenige bestanddeelen, welke hij bevat — de huid voedt, ze zacht, stevig en gezond maakt en werkelijk een melkdiëet voor haar is. Een gezonde huid is het eenigste geheim van eene mooie teint. Poeders en fards maskeeren de gebreken van een vermoeide en uitgedroogde huid niet voldoende; integendeel, doen deze dikwijls nog sterker uitkomen. Dezeltae poeder en fard maken een zachte huid nog mooier en geven'glans aan een mooie gelaatskleur.

Volaons lie loterijwet van 1905 en wijziKing 1928 voor geheel Nederland wettig geoorloofde / Premie-Obligatiën waarbij

in het geheel geen nietenl Elk tot een prijsl De aankoop kan tegen contante betaling of op beleening in loopende rekening geschieden met alle rechten en voordeden verbonden aan de gekochte stukken. Wij offreeren de Combinatie Gmep F, bestaande uit:

5% Belg. Staats Premieloten 5 % Staat Conso-Premieloten 5% Nederlandsche Spaar-Obligatie welke in de jaarlijks daaraan verbonden 18 uitlotingen deelnemen met volg. prijzen o.a. van:

1 Hoofdprijs

. Ä frs.!.000.000.—

8

. „ -

3 Hoofdprijzen . „ • „

26 „ 5 „ 6 Prijzen 18 „ 120 „

980

6825

„

„

.

. . . . .

„ „ „ „ „

• • • • -

. „ •

500.000.—

250.000.—

100.000.— 10.000.— 2.000.— 1.000.— 750.— 250.—

. „ -

310.—

7992 prijzen met totaal frs.9.630.750.— waarvan de uitbetaling direct in contanten geschiedt. Maandelijksehe aflossing in loopende rekening voor deze Groep

Zendt 50 cents postzegels met deze advertentie aan France-Import, Rijnstraat 5, den Haag. ter verkrijging van een monsterdoo.yo.

Geheele loten slechts 13. Ultlotlngilljttin franoo-grati» na iedere trekking.

Uitvoerig Prospectus SSÄIÄÄ

voor aankoop in loopende rekening, wordt franco-gratis op nanvr. direct toegez. door de

Parijs werd verlaten en New York was aan bod. William Fox sloot daarna een contract met haar af, zoodat de bekoorlijke Lois Moran nu slechts optreedt in Foxproducties. Het jonge meisje is, behalve mooi, ook zeer intelligent. Filmkenners, die haar beginwerk vergelijken met haar laatste producties, staan verstomd over den vooruitgang, die in haar spel heeft plaats gehad. Dezen winter speelt zij onder meer in „Angstige

DANSINSTITUUT BelangrUke mededeeling Troupe-Dancers Voor elegante jongedames openden wij 1 October a.s. een opleidingscursus tot vorming van een perfecte Hollandsche dansgroep. Wij hebben hiervoor speciaal geëngageerd MISS HELEN MORRISY, from Manchester (England)

H.V. Hollanilsclio Crediet- en Obligatiebaok

VOORSCHOTTEN

Troepleidster der Tiller-Girls

Koninklijk goedgekeurd 1911. Amsterdam Z., Tel. 24410. P, C. Hooftstr. 165

aan Ambtenaren en Beambten Geen rente, noch kosten vooruit

Splendid opportunity for young ladies with tnlcnt

COULANTE VOORWAARDEN

Bcstclbrief — Afknippen en opzenden aan de

CENTRALE CREDIETEN FINANCIERING-BANK KEIZERSGRACHT 302-304, AMSTERDAM Financiert huurkoopcontracten

H.V, Hollandsclie Crediet- on Obiigatiebank Amiterdam, Postbox 577 OnderKet. bestelt hiermede op Gin.* Theater

De Origineclc Objigatiën, Groep F, tegen maandelijkaehe aflnssing in loopende rekening van ƒ3.—, welk« in zegels'), zilverbons*), per postwissel *) kunnen worden voldaan en verzoekt om omgaande toezending var het Koop-Bewija der gekochte stukken, direct rechtgevende op de voordeden daaraan verbonden. Verzoeke toezending van Prospectus over Premie-Obligatiën en Aandeden, in 't bijzonder voor den aankoop in loopende rekening. *) Het niet gew. doorhalen. Adr. duidd. sehr, Naam: Woonplaats: Straat: ; Provinde:

DANS INSTITUUT LS**-*- ^ w

LOIS MORAN

D

Anuterdam.

Persoonlijke inschrijving voor dezen cursus van 2-4 en 8—10 uur Stadhouderskade 152, Tel. 24232

een eerste vereischte om aantrekkelijk te xtfn

*

(Cin. & Th.)

voorkomt en geneest

uit

Zendt ons deze annonce in open envelop als drukwerk toe met uw naam en adres en wij zenden 11 gratis en franco uitvoerige inlichtingen Over den aard en de werkingswijze van dit inwendig te gebruiken haarwortel-voedingspraeparaat van PROF. Dr. N. ZUNTZ.

rARTISTIQUE"

Dunne Bierkade 31, J. A. BRONMEIJER,

DEN HAAG

PROFESSIONAL- EN AMATEURLESSEN VAN 10-10 UUR

Dr. H. NANNINO'S Phar. Chem. Fabr. DEN H A AO

SPECIALE OPLEIDING VOOR DANSLEERAAR

is het zuivere moderne zeeppoeder dat uw waschgoed niet slechts brandhelder maakt, doch waardoor het tevens zoo lang mogelyk meegaat. Houdt dit in gedachte want Uw waschgoed kost veel meer dan zeep.

: ZEEPPOEDER 1E SOORT — 2 — -^— ■ .„.. ,., ...

t

■■■

-

'--

1.

-

•■ ■

In minder dan twee jaar tijd: Star... beroemd.... en in het middelpunt der belangstelling I Lois Moran werd, niet veel langer dan achttien jaar geleden, geboren in Pittsburg. Zij werd opgeleid voor den dans en ging reeds op haar twaalfde jaar met haar moeder naar Parijs om bij het ballet van de Parijsche Opera haar opleiding te ontvangen. Men weet, dat de balletdanseressen van deze Opera geen gemakkelijke training hebben. Lois was steeds vol ambitie, bovendien gezond, mooi en sportief, redenen waarom zij sneller haar einddiploma verkreeg dan haar collega's. Op den dag van haar eindexamen kwam zij in aanraking met den Franschen filmfabrikant Aubert, die haar onmiddellijk aanwierf voor een zijner producties. Nu moest de keuze vallen: ballet of camera! Lois koos het laatste, tóen nog niet wetende, welk een groote waarde haar lenig danslichaam en de beheersching over haar lichaam, ook voor het witte doek zouden hebben I Eenmaal in filniland, kwam zij in aanraking met haar landgenoot Samuel Goldwyn, die haar voor Amerika „ontdekte" en haar een rol gaf in zijn film „Stella Dallas". 3 -

Dagen", „De Jazz-bende" en „Making the Grade", De allerlaatste verrassing heeft zij gebracht in de bijzonder aardige all-singing, talking en dancing revue „Words and Music". Zij danst met ongekende gratie en heeft een prachtig«, klankrijke sopraan-stem. In „Words and Music" treedt zij op aan de zijde van den algemeen bekenden eccentric-dancer Tom Patricola. Lois Moran behoort tot de meest belovende artisten van de tegenwoordige Fox-lot.

^^mmmm !

\

DE ZILVEREN BONBONNIERE VRÜ NAAR HET ENCiELSCH DOOR

m •m • en de technlcu/rT^^^^^^^^"* ^^»».'•'^

Hel beöin Vtó «H« 1= hel fflm-m^^cilpl. IB»^^ 4Äi«n wordt Omdat de fi^. "vrmy FiUsch. do roo"" °5onoinen.e«^K«™:äaar3cb leeren.

Da

a la h«.

^b«WernerfleynMl0]

£ . Als dat erin

^

.. „eräedeitoä der

terwijl de ZiUeuherUapel apeeU voor de mlcrophoon—

^^^Ä-a^.. • -

HET was drukkend-warm in de kamer, hoewel de groote deuren, die toegang gaven tot den tuin, geheel open stonden. Isabel Cunningham had het gevoel, alsof er onweer dreigde. Twee maal in vijf minuten was zij naar de open deuren gegaan in een niet te onderdrukken verlangen naar lucht. Het leek, alsof er dikke touwen om haar hoofd gespannen waren en iedere zenuw van haar lichaam trilde en deed pijn. „Ik heb nog nooit een vrouw gezien, die zóó rusteloos is als jij!" Het was de stem van haar man, die aan het andere einde van de kamer zat. Ze hoorde wat hij zei, maar ze bleef voor zich uitstaren in den donkeren avond.zonder haar hoofd om te wenden. Isabel wist op dit oogenblik, dat zij'de uitdrukking op het gezicht van haar man, in wien zij nog slechts weinige jaren geleden een halfgod had gezien, niet zou kunnen verdragen. Alleen een vrouw, die heeft moeten leven mei een man, die steeds zijn bovenlip verachtelijk optrekt bij alles Wat hij zegt, kan beseffen hoe ondraaglijk dit wordt; hoe men er bijna k r a n k z i nn i g door wordt De vrouw bij de openstaande deuren had dit ondervonden en het scheelde niet veel, of zij was er geestelijk door tenondergegaan. Toen hij haar heur rusteloosheid verweet, had zij zich wel willen omkeeren en hem toeschreeuwen, dat dit alleen maar kwam door de wijze, waarop h ij den ganschen avond tegen haar gesproken had. De eene hatelijke en sarcastische opmerking was op de andere gevolgd, zonder eenige reden! Avonden als deze waren den laatsten tijd steeds veelvufdiger en erger geworden. Eenige maanden geleden, toen zij er zich van bewust geworden was, dat het gedrag van Robert, haar man, op haar zenuwen begon te werken, had zij dr. Wallace geraadpleegd. Zij had getracht de verschijnselen zóó aan den vriendelijken mart met het ernstige gezicht te vertellen, dat hij ze in geen geval in verband kon brengen met haar echtgenoot. Voor de buitenwereld waren zij een gelukkig paar; zelfs in hun naaste omgeving had niemand ooit den hatelijken, sajreastischen kant van Roberts karakter opgemerkt, dien hij alleen voor zijn vrouw bewaarde wanneer zij alleen waren. Hij was een kwelduivel; zijn grootste vreugde was te zien hoe iemand onder het sarcasme van zijn woorden leed.

D'ALVAREZ

Isabel was steeds bij de hand en een gevoelig object voor zijn sarrerijen! Bovendien was hij een rtiaiVdie zeer gevoelig was voor de publieke opinie en voor de buitenwereld deed hij zich dan ook voor als een ideaal echtgenoot. Een paar dagen geleden had Isabel zich wederom genoodzaakt gezien dr. Wallace te consulteeren. Den laatsten tijd had zij verschrikkelijk in haar hoofd geleden en wanneer Robert op zijn sarcastische, sarrende manier tegen haar sprak, was zij bang geworden; niet voor hèm, maar voor zichzelf. In-

dien hij, wanneer hij iets tegen haar zei, wèèr zijn bovenlip op die verachtelijke manier optrok, zou ze niet weten hoe ze daarop zou reageeren. De dokter had veel ernstige, gekeken dan den eersten keer en had haar gezegd, dat zij noodzakelijk rust moest houden; ze moest naar buiten gaan met iemand, dien zij vertrouwde en die haar sympathiek was. Er was een rimpel op zijn voorhoofd verschenen en zijn oogen hadden een ernstigen blik in de hare geworpen. Dr. Wallace had veel meer begrepen

DANSINSTITUUT

Intusschen heeft de architect reeds een-sltuatle« leekenlnß Semaakt

f

Foto's UFA

\ .■>,^^,J-^U^.v,.^.r ^.v^'W^-^

's-Gravcnlandscheweg 85 HILVERSUM Tel. 2372 Onderricht in Moderne en Exhibition-dansen. Privé- en clublessen.

Een scène uit„A ship comes in", een De Mille Studio-productie, geregisseerd door William K. Howard met Rudolph Schildkraut, Louise Dresser en Robert Edeson in de hoofdrollen.

- 5 -

- 4 M.»..
w

FENNY OUBBELS

■™ "■ uit de paar bescheiden zinnen, waarmee Isabel haar geval had medegedeeld, dan zij vermoedde. Hij was ervan overtuigd, dat alleen Cunningham de schuld was van den toestand waarin zijn vrouw zich bevond. Wallace was vrijgezel; hij was nooit getrouwd om de eenvoudige reden, dat hij de vrouw niet had ontmoet, waar hij van kon houden. Toen hij, ongeveer tien jaar geleden, zijn praktijk had gekocht, had lsabel juist haar intrek als jonge vrouw op Cunninghams landgoed genomen. Bij de eerste ontmoeting had hij in haar direct de vrouw herkend, die hij zich als levensgezellin zou hebben gekozen. Mèèr misschien door de zonderlinge intuïtie, die gepaard gaat met een groote liefde dan door zijn kennis als dokter "van de menschelijke natuur en de symptomen ervan, had hij de reden van haar lijden begrepen. De zorg, die hij zich als dokter voor zijn patiënt maakte, werd daarom verhoogd door den angst van den man voor de vrouw, die hij bemint. Indien zij nog langer de kwellingen zou moeten verduren waaronder zij thans reeds zoo nameloos leed, zou dit tot het ergste leiden; tot krankzinnigheid! Het geval was in veel opzichten geheimzinnig, maar Wallace had toevallig eens bij een zijner bezoeken het sarcasme gehoord in een opmerking, die Cunningham, tegen zijn vrouw maakte en hij had gezien, hoe de bovenlip verachtelijk werd opgetrokken. Hij herinnerde zich dit weer nu zij zijn raad als dokter kwam inwinnen. Geen enkele gevoelige vrouw zou een dergelijke geestelijke kwelling langen tijd kunnen verdragen! Terwijl Isabel voor de open tuindeuren stond, trachtend haar koortsachtig verhitte slapen wat af te koelen, dacht zij weer aan den raad, dien de dokter haar had gegeven. Hij had gelijk; zij moest rust hebben, in een andere omgeving. Indien ze bleef ze huiverde en keek naar de beide zware zilveren kandelaars, die op de sphrijftafel naast haar stonden. Een bijna niet te bedwingen verlangen er een op te nemen en te voelen hoe zwaar hij was, kwam in haar op. Hij zou zoo prachtig door de lucht suizen; de slag, dien het zou geven, als hij op den grond viel, zou een heerlijke doffe knal zijn Zonder dat zij het zelf besefte, stak zij haar hand naar den kandelaar uit, maar plotseling wendde zij zich af en drukte haar hand tegen haar wild bonzend hart. Wat wou ze doen waar dacht ze aan? — Ja, ze moest weg! Toen zij met haar hand langs haar brandende slapen streek, hoorde zij wèèr de stem van haar man: „Alweer hoofdpijn? Als ik jou was, zou ik maar een vat aspirine inslaan! Maar als je morgen naar de stad gaat

„Ule siilllpre De Bruin! Wie »ou ooit hebben kunnen denken, dat die een dubbel leven leidde!" „Doet hij dat dan?" „Ja! Een gelukkig leven op zijn kantoor en een ongelukkig thuis!"

DE HOOGE LEVBNSSTANDAAKD!

„Waarom trouw je niet met dien dokter?" „Omdat ik dan nooit meer zelf zal kunnen uitmaken wanneer ik ziek genoeg ben om naar een badplaats te gaan."

EAU DE COLOGNE

met de Dawsons, zul je zeker wel weer beter zijn, niet? Zonderling, dat het gezelschap van je man altijd zoo'n hoofdpijn doet ontstaan en een verlangen om vroeg naar bed te gaan, omdat die koele peluw zoo heerlijk frisch is voor je hoofd...." Hij trok zijn bovenlip weer op. „Neen, Robert, dat is het niét! Ik geloof, dat ik verandering van omgeving, van lucht noodig heb. Dr. Wallace heeft dit eergisteren óók gezegd. Een paar dagen rust in een andere omgeving zullen misschien al voldoende zijn. Wij hebben niemand hier te wachten vóór den vier en twintigsten " „En als dan de logé's komen op den vier en twintigsten, dan zul jij natuurlijk weer vroolijk en opgewekt zijn; dan zul je geen hoofdpijn meer hebben, niets meer— Iedereen zal weer zooals gewoonlijk zeggen, dat je zoo mooi, zoo lief en innemend bent, en zoo enthousiast voor alles— Tot de één en twintigste heb je alleen m ij n gezelschap en dat is natuurlijk vervelend en cta a f« o m heb je verandering noodig. Je bent handig, hoor! Dat moet ik zeggen! Maar, mijn waarde, ik heb geen zin om hier alleen gelaten te worden! Mrs. Mason, de huishoudster, heeft niet het geringste idee om voor een behoorlijke afwisseling in de diners te zorgen en per élot van rekening: waar betaal ik je voor, als het niét is om te zorgen dat ik de gerechten krijg, waar ik van houd en dat ik ook op andere wijze behoorlijk verzorgd word? Bovendien, hoe weet ik, met wien je gaat?" „Wat bedoel je?" Isabel stelde die vraag scherp.'Het leek wel alsof haar hoofd in brand stond en de touwen steeds strakker werden aangehaald. „Bedoelen? Wel, dat je handig bent! Wallace zegt, dat je verandering noodig hebt. Hij zélf gaat voor tien dagen uit de stad. Ik geloof, dat hü zei, morgen te zullen gaan. H ij heeft het plan voor verandering van omgeving voor jou bedacht. Als een man van een vrouw houdt en hij tevens toevallig haar dokter is, dan is „verandering" van omgeving een makkelijk voorschrift. Ik heb hem vanmiddag nog even gesproken. Hij zei precies, wat jij nu zegt, alleen voegde hij er aan toe, dat je gaan moest met iemand, dien je vertrouwde en die je sympathiek was, opdat die een beetje op je kon letten!" Hij trok zijn lip zóó ver op, dat zij duidelijk een groot deel van zijn tandvleesch zag en hij lachte onaangenaam: sarrend, hatelijk! „Neen," vervolgde hij, terwijl zij hem sprakeloos bleef aanstaren, te ontdaan om iets te kunnen zeggen, „neen, jullie zijn eigenlijk niét handig. Geen van heiden! Jullie zijn net zoo dwaas als al die anderen. Wallace " „Zwijg! Robert, zwijg direct! Hoe durf je— hoe durf je zóó tegen mij te spreken?" Ze keek naar de schrijftafel; haar

■ Op deze pagina brengen we eenige foto's uit de Defu-film der Ufa „De Heilige en haar Nar". Den inhoud van deze rolprent behoeven we zeker hier niet te vertellen; het boek van Agnes Günther is ook in ons land overbekend. Lien Deijers heeft van de rol van Rosemarie von Brauneck een prachtige creatie gemaakt; Wilhelm Dieterle als Harro, Graf von Torstein, staat haar prachtig terzijde. Opmerkelijk is het spel van de Fransche actrice Gina Manès als Fürstin von Brauneck, Seelchensi tweede moeder. Loni Nest speelt Röseraarie als kind; ze doet dit snoezig en lijkt wel eenigszins op onze Lien Deijers. Felix P. Soler is een waardige Fürst von Brauneck. De verdere rollen speien Mathilde Sussin, Camilla von Hollay, Heinrich Gotho, Sophie Pagay, Auguste Prasch-Grevenberg en Hanni Reinwald. De uitstekende filmopname is van den bekenden operateur Frederick Fuglsang.

DE HEILIGE EN HAAR NAR

ANCELO MADIE FARINA

Cut der oudde eft bede meMen TatM, i/erfnj&Jiend. (faurxaam. OVEQAL VBRKRUCSAAP

W

De bijziende heer. die een hondje wil k o o p e n: „Hoeveel vraagt u voor dst diertje, juffie?"

_6_ .:i

.

\

DIT

is het Merk der goede Films i Snï

jSfen Detfer» en Fefoc P. 5oZer

- 7

WMI,

Wilhelm

gS en WolhÜS Sa«in

PANSEN LEEREN 20 Lessen f 15.— Prospectus franco

-=- EDDY RAY -^ Amsterdam Westeinde 13, Tel. 32478 kleeden keek ze opgewekt vóór zich uit en koos in gedachten reeds de jurk, die zij den volgenden morgen zou aantrekken wanneer ze met de Dawsons naar de stad ging Een half uur later lag zij in diepen slaap verzonken Toen zij den volgenden morgen uit een kinderlijken droom ontwaakte was het eerste, wat zij opmerkte, dat de gordijnen waren opengeschoven. Ze vond, dat ze zich ongewoon frisch en gelukkig voelde. De zon was weldadigwarm. Eenige seconden later werd ze zich echter bewust, dat er behalve de kamenier nóg iemand in de kamer was en oogenblikkelijk zag ze, dat het dr. Wallace was. Hij gaf het meisje met zijn hand een teeken om het vertrek te verlaten en Foto Godfr. de Groot trok toen een stoel naast haar bed. HARRY BODA, de sympathieke zanger Voordat zij tijd had gevonden hem te handen trilden en haar vingers maak- vragen, wat zijn aanwezigheid beduidten graai-bewegingen in de lucht. Cun- de, begon hij reeds te praten. ningham lachte weer: luid en gemeen „Lady Cunningham, ik heb u iets treiterend. Zijn lach vibreerde jJoor de mede te deelen, dat u zoo flink mogewarme lucht en het leek wel, alsof het lijk moet probeeren te dragen. Uw butde touwen om haar hoofd deed breken. ler heeft ongeveer een half uur geleOpeens was de pijn verdwenen en tot den om mij getelefoneerd. Het blijkt, dat haar eigen verbazing hoorde zij zich- er vannacht hier is ingebroken. Uit de zelf een wijsje neuriën. Kalm stak zij benedenkamers zijn een aantal voorhaar hand uit en nam den kandelaar op werpen van waarde gestolen. De diemet zijn zware, massieve'voetstuk. Hij ven moeten door de deuren van de tuinzou niet veel schade aanrichten als ze kamer zijn binnengekomen, want die hem door de kamer wierp, hem zóó stonden wijd open. Uw man was klaarwierp, dat de doffe slag, waarmee hij blijkelijk in de kamer, toen zij binnenop het kleed zou neerkomen, den lach kwamen. En nu moet u erg flink zijn; het van Robert zou overstemmen heeft geen zin om er omheen te praten. Ze bleef het wijsje neuriën Een Toen zij heni zagen zijn ze blijkbaar — twee drie! hevig geschrokken. Waarschijnlijk waHet zilveren voorwerp verliet haar ren ze ongewapend, anders zouden ze hand, vloog gedurende één seconde wel hun eigen wapens hebben gebruikt. door de lucht en viel toen neer. Ze hebben nu echter een van de zware Dat was alles, maar een wereld van zilveren kandelaars genomen, die op plezier lag er in dien doffen klap, waar- de schrijftafel stonden De rest bedoor het leek alsof er tegelijk mèt den- grijpt u. Hij heeft niet geleden. Ze hebkandelaar ook nog iets anders was ge- ben hem aan zijn slaap getroffen. De vallen Maar dat interesseerde haar dood moet onmiddellijk zijn ingetreden; niet meer; Roberts lachen, dat haar gek als een blok is hij van zijn stoel geglezou hebben gemaakt, was verstomd. Nu den. Ik wilde niet, dat iemand anders u kon ze naar bed gaan dit alles mededeelde; ik wou u de deWaarom, had ze niet kunnen zeggen, tails zooveel mogelijk sparen." maar terwijl ze het vertrek verliet om De dokter sloeg haar gezicht aannaar haar slaapkamer te gaan, vermeed dachtig gade, terwijl zij hem aanstaarze zorgvuldig in de richting te kijken de.... waarin zij den kandelaar had gegooid. Ze scheen totaal van de wijs. „Wat Luider neuriënd nog dan daareven trok wordt er gedaan? Zijn de inbrekers al zij de deur achter zich dicht. gevat?" De vrouw in bed maakte een Terwijl haar kamenier haar hielp ont- beweging alsof zij wilde opstaan. „Ik wil direct naar mijn man toe. Is u er zeker van, dat hij dood Is? Het kan niet waar zijn — het is onmogelijk!" Dr. Wallace stond op en dwong haar weer te gaan liggen. „U moogt niet naar uw man gaan. Er zijn genoeg menschen, die alles zullen doen, wat noodig is. U moet rusten. Ik werken zonder kramp of pijn. zal u iets geven, waardoor u een heeDoos GOccnt len tijd zult slapen en wanneer u weer wakker komt, zullen we samen overleggen, wat er gedaan moet worden. U

BEZOEKT HET

LUXOR PALAST TE ROTTERDAM weet toch. dat ik alles zal doen wat ik kan?" „Maar Robert?" — Isabel kon zich niet precies verklaren wat er in haar omging; ze begreep, dat ze vreeselijk verdrietig diende te zijn, maar het eenige gevoel, dat zich van haar meestee maakte was er een van afschuw, toen ze zich voorstelde hoe donkere schaduwen uit de duisternis oprezen en een zwaren kandelaar naar haar man wierpen! Wat een verschrikkelijk einde! Arme, arme Robert! De moordenaars dienden gevat te worden; het kostte wat het kostte, en zij moesten gestraft worden. Ze moest opstaan, zich aankleeden, de justitie zeggen, dat ze de moordenaars vinden moest— Dr. Wallace was naar een tafel gegaan, die in een anderen hoek v^n het vertrek stond. Hij keerde nu naar het bed terug met een glas, waarin een melkachtige vloeistof was. „Drink dit uit," zei hij. „Als dit gewerkt heeft, zult u zich beter voelen. Ik zal bij u blijven tot u slaapt." Ze had het plan gehad hem te zeggen, dat ze per se wilde opstaan, maar er was iets in zijn bevelende, kalme stem, wat haar berusten deed in wat hij van haar verlangde en dus dronk zij het glas leeg, dat hij haar aanreikte. Een half uur later vertelde haar diepe, regelmatige ademhaling hem, dat zij

^L*Lt

mm.

j-[ *<"

■

Si

MUNHAï^Drs

- 8 — :

'

'■

Foto Godfr. de Groot HENK OIDAMA treedt in Scala te 's-Gravenhage op

*■■

IGO SYM

(FOTO UFA)

mm~

PPI rustig sliep. Geruischloos stond dr.Waliace op van den stoel naast het bed en met een medelijdenden blik in zijn oogen boos hij zich over Isabel. Ze leek hem nog zoo jong, zelfs in het heldere licht van den morgen. En zoo hulpeloos! Bijna vereerend raakte hij met zijn lange, spitse vingers haar handen aan. „Arm, arm kind! Wat een kwelling moet het voor je geweest zijn!" Zijn stem klonk schor, doch een glimlach verhelderde zijn gezicht. „Maar je kunt gerust zijn; daar heb ik voor gezorgd. Arm kind!" Toen liet hij haar alleen, op zijn teenen naar de deur loopend! De moord op Robert Cunningham en de diefstal waren reeds in het vergeetboek geraakt.

De dieven waren nooit gevonden. De talrijke voetstappen in den tuin waren te verward en vaag, om er eenig spoor uit te kunnen afleiden, en het gerechtelijk dossier vaii dit geval werd gevoegd bij de tallooze andere van onopgehelderde misdrijven. Drie jaar later had dr. Wallace zich met Isabel verloofd en nu was zij reeds twee jaar zijn vrouw. Een vredig, kalm geluk, dat ieder begrip te boven ging, vormde de basis van hun huwelijk. Door zijn groote liefde en toegewijde zorg was hij erin geslaagd, de herinnering aan de tragedie, die haar leven had beroerd, uit haar gedachten te wisschen. Ze sprak er nooit meer over en te oordeelen naar haar opgewektheid dacht ze er ook nooit meer aan.

Toen gebeurde er echter iets, wat het verleden opnieuw- als een realiteit deed opleven. Isabel had een ware liefhebberij voor tuinieren opgevat; uren lang kon zij in den tuin werken en haar bloemen en planten verzorgen. Op zekeren dag, toen zij bezig was met een spitse spade den grond wat om te werken, stuitte ze op iets hards dat bij de aanraking van haar schop een geluid als van metaal deed hooren. Geïnteresseerd groef zij dieper en vond een kistje, dat op de plaatsen, waar heur schop de aarde er af geschaafd had, schitterde Geamuseerd bij de gedachte, dat zij misschien een verborgen schat had ontdekt, begon zij er de aarde af te krabben. Daarbij werd zij getroffen door iets bekends aan den vorm van het voorwerp, en toen ze het heelemaal schoon had, wist zij dat het haar eigen zilveren bonbonnière was, ee.n van de voorwerpen, die de dieven in den nacht waarop haar m^n werd vermoord, hadden gestolen! Maar hoe was het in dezen tuin gekomen, in den tuin van dr. Wallace? Ten zeerste verwonderd, staarde zij naar het voorwerp in haar hand. Zoodra haar man thuiskwam, moest ze het hem vertellen en laten zien Langzaam, peinzend, liep zïj naar huis, maar hóe ze ook dacht, ze kon het raadsel niet oplossen. Ze werd er onrustig, gejaagd door— Een dergelijk gevoel had zij sinds haar tweede huwelijk niet gekend. Traag kropen de minuten voorbij terwijl zij wachtte op de thuiskomst van haar man, en toen hij eindelijk gekomen was, ging ze hem niet, zooals gewoonlijk, tegemoet. Dit maakte hem ongerust en hij haastte zich naar haar kamer. Zonder kloppen ging hij naar binnen. „Lieveling, scheelt er iets aan?" Ze »zag Ongewoon bleek, en bij zag het direct. „Je bent ziek," zei hij. „Neen, ik ben niet ziek. Maar ik ben geschrokken Kijk eens " Ze liet hem de bonbonnière zien. „Die heb ik in den tuin gevonden." Een oogenblik staarde hij met wijdopen oogen van schrik naar het voorwerp in haar hand; toen scheen hij zichzelf opeens te beheerschen, „In den tuin Het is een mooi ding!" . „Maar Malcolm ze is van mij!" „Natuurlijk; jij hebt het gevonden in onzen eigen tuin en dus " Hij lachte en boog zich voorover om haar een kus te geven. „Maar het was al van mij, v o o rd a t ik het vond— het is een van de voorwerpen, die zijn gestolen toen toen— je weet wel. Ik ben er vreeselijk door geschrokken. Hoe kan het in onzen tuin zijn gekomen?" Wallace legde zijn hand op haar

schouder en zijn stem klonk ernstig toen hij zei: „Ö, lieveling, ik wou dat dit nooit gebeurd was! Ik heb altijd zoo gehoopt, dat er nooit meer iets zou gebeuren, wat de herinnering aan het verleden opnieuw bij je kon oproepen. Geef het maar aan mij. Ik zal het vernietigen." „Neen, o neen! Juist niet! Begrijp je dan niet, dat dit juist een spoor kan zijn? We zijn verplicht het aan te geven. De dieven, wie het ook zijn, moeten het in den tuin hebben begraven. Misschien zijn zij later bang geworden, toen zij hoorden, dat ze Robert gedood hadden en begroeven ze hetgeen ze gestolen hadden in de verschillende tuinen in de buurt. Wij moeten iets doen om ze te ontdekken; dat zijn we verplicht!" „Maar vrouwtje, ik zie niet in, dat we daar goed aan zouden doen! Het is al vijf jaar geleden gebeurd— Twee heerlijke jaren ben je nu mijn vrouw; we zijn volmaakt gelukkig . geweest; het leven is een tot werkelijkheid geworden droom. Waarom moeten we het verleden nu weer ophalen? Laat de zaak toch rusten! Ik geloof geen oogenblik, dat de dieven opgespoord kunnen worden; het komt mij beter voor er met niemand een woord over te spreken. Geef mij de bonbonnière en ik zal ze vernietigen! Beloof me, dat je er nooit meer over zult praten! Misschien ben ik erg zelfzuchtig, maar ik heb er een hekel aan, indien er over het verleden wordt gesproken; laat wat gebeurd is geen schaduw werpen op het wonderlijk-heerlijke heden; ik weet niet. waarom, maar ons geluk zou niet meer zóó volkomen-zijn, daar ben ik van overtuigd.". Hij keek haar in de oogen. „Ik houd van je, ik aanbid je wil je het ter wille van onze liefde aan mij geven en er nooit meer over praten?" De smeekende klank in zijn stem overwon Isabels gewetensbezwaren. „Lieveling, wat jij. het beste vindt, zal gebeuren," antwoordde ze met tranen in haar oogen. „Wat jij het beste acht, zullen we doen. Ik beloof je, dat ik er nooit met iemand over zal spreken! Ikzelf wil het eigenlijk ook liever maar niet meer zien...." v Ze sloeg haar armen om zijn hals en hij boog zich voorover om een kus op haar lippen te drukken— Nooit nog had een kus hem zóó oneindig toegeschenen, nimmer had hij zich nog zóó dicht aan den afgrond van het leven bevonden

\ir~

i/ J.RVANHINTE

Jttnny Jugo «on Emrlee IBmnfmr, die zich zoo vaak ter wille van het publiek op het witte doek hebben verloofd, besloten het nu ook maar eens te doen voor hun eigen genoegen! We wenschen hun veel geluk!

- 10 -

wi / |j

Htiuatt/eoMI» ra sue» PRIVÉ-LESSEN RHYTMISCHE OYMNASTIEK

/

Èenige minuten later zat Malcolm Wallace in zijn studeerkamer. Hij zag eruit als iemand, die een godsgericht had ondergaan en er bijna door was verpletterd. Het zien van de door Isabel gevonden bonbonnière had het gebeurde in den nacht van Cunninghams dood weer levendig voor zijn geest georacht. Des middags had hij met Cunningham over den toestand van diens vrouw gesproken en Cunningham had hem afgesnauwd, omdat hij zich bemoeid had met dingen, die hem niet aangingen. Hierdoor echter niet in het minst afgeschrikt en veel te bezorgd voor Isabel

•

„DER BLAUE VOGEL" „Bergidylle", een der nummers van Jushny's Russische Theater „Der Blaue Vogel", dat in de maand October voor de zesde maal naar Holland komt, om ons zijn fijne theater-miniaturen voor te zetten. — In het volgende nummer hopen wij een liedje uit het repertoire van „Der Blaue Vogel" te brengen.

om aan iets anders te kunnen denken, was hij na dinertijd naar Cunningham gegaan om er weer over te spreken. Daar hij in de tuinkamer licht zag branden, was hij daar op afgegaan. Indien hij hier als het ware naar binnendrong, kon Cunningham niet weigeren hem te woord te staan. Toen hij evenwel vlak bij de deur gekomen was, hoorde hij zijn naam noemen. Van waar hij stond had hij heel duidelijk de opgetrokken bovenlip kunnen zien en even duidelijk had hij den overspannen toestand bemerkt, waarin de vrouw verkeerde, die bij de deuren stond. Indien hij toen had kunnen vermoeden, dat dergelijke scènes zich meer afspeelden, had hij haar misschien mat geweld uit haar huis gehaald. Toen was alles gebeurd. Zóó plotseling, zóó kalm, dat hij er geheel onvoorbereid tegenover stond. ' Isabel had zich naar de schrijftafel gewend, haar gezicht was onuitsprekelijk kalm geweest en hij had gehoord hoe zij in zichzelf een wijsje neuriede. De gordijnen hadden de bewegingen van haar hand verborgen totdat zij haar arm ophief. Voordat hij het had kunnen verhinderen van waar hij stond, suisde de kandelaar reeds door het vertrek. Hij zag, dat Cunningham viel en Isabel de kamer verliet. Eenige seconden later boog hij zich over den man, voor wien de dood plotseling was ingetreden. Boven zich had hij stemmen gehoord. Isabel sprak opgewekt en vroolijk en totdat alles stil was geworden in huis, was hij bij Cunninghams lijk blijven zitten om na te denken over wat hij moest doen. Ten slotte had hij besloten bewijzen te verzamelen voor een diefstal. Het kostte wat hfet wilde, maar - 11 -

z ij diende gered te worden. Geen rechter zou haar ooit haar leven hebben kunnen eischen, maar toch zou wat gebeurd was levenslange gevangenisstraf beteekenen! In zijn oogen was zij echter onschuldig; hij wist, wat zij had geleden en begreep, dat haar zemiwen ten slotte bezweken waren onder de te groote spanning! Later had hij leeren begrijpen, hoe alles in zijn werk was gegaan bij haar: den volgenden dag had zij geen herinnering meer aan hetgeen er was gebeurd; zij wist niet meer, dat zij den kandelaar door de kamer had geworpen, en hieruit bleek voor hem als dokter, dat zij geheel en al in een aanval van volkomen ontoerekenbaarheid had gehandeld. Het had een heelen tijd geduurd, eer zij weer normaal geworden was. Voor de wereld was haar zenuwziekte slechts een natuurlijk gevolg geweest van den moord op haar man, want men had hen altijd voor een gelukkig paar gehouden. Dr. Wallace had de dingen van waarde, die hij had meegenomen om het den schijn te geven alsof er was ingebroken, in zijn eigen tuin begraven en ze stuk voor stuk weer aan het daglicht gebracht om ze te vernietigen. De bonbonnière moest hij echter vergeten hebben. , .. , Terwijl hij daar peinzend op zun kamer zat, besefte hij maar al te goed wat het gevolg had kunnen zijn van het vinden der bonbonnière; het leek hem een vreeselijke nachtmerrie — HU dankte den hemel, dat het onheil was afgewend. Alles zou nu weer goed worden, maar Isabel, zijn eigen, lieve vrouw, was bijna verloren geweest voor hem en voor zichzelf!

w^m

■■

i^""^"^

^^^^

LUX Teilet ZEEP gemaakt evenab ck fijnste m kostbaarstt zeepen ter wertld •-doch binnen iedtrs berdk. "npNE weelde van het gebruik vaneen /werkelijk kostbare zeep, de fijne delicate geur, de verzachtende werking als U hiervan eens altijd kon genieten! En nu is Lux Toilet Zeep gemaakt, melkwit, zacht als satijn, met een heerlijk .^omachtig schuim — absoluut gelijk aan de duurste luxe-zeepen. En Lux Toilet Zeep- kost haast niet duurder dan gewone toiletzeep. Alleen voor de fabrikanten van de wereldberoemde Lux was dit te bereiken. Door hun speciale ervaring en hulpbronnen zijn zij in staat geweest U zulk een weelde aan te bieden voor gewoon dagelijksch gebruik. Laat het zijdeachtige schuim eens over Uwe vingers gaan — onverschillig in welk water. Na het gebruik schijnt Uw huid .zooveel koeler, zachter, aantrekkelijker. U kunt begrijpen waarom schoone vrouwen uitsluitend kostbare zeepen gebruiken. Thans brengt Lux Toilet Zeep ieder het zoozeer gewenschte bezit - het genot van een fraaie huid.

A. Avondcostuum van korengeel of zwart cripe de Chine, bedrukt met lila rozen. Een ongewone, chique creatie. B. Moderne hoed »an brumfluweel met witten strik. De rand is opzij en van achteren het breedst. C. Coquet hoedje van rood-bruin fluweel. De garneering bestaat uit afhangende linten van satijn in dezelfde kleur. D. Elegante hoed van donker-groen velours, met strik van lichtgroen fluweel. No 80771. Deze lange rechte mantel van zwatt satijn met kraag en manchetten,is een chique modei voor oudere dames. Het oatroon is verkrijgbaar oo bustematen 90, 95, 100 en 110 cM. Benoodiqd van 95 cM. breede stof 4.50 M. Van deze afbeelding, die met toestemming der firma Weldon Lid te Londen is gereoroduceerd, zijn franco p. p. geknipte oatronen, verkrijgbaar tegen toezending van'f 0.75 en vermelding van het no., aan mevrouw Milly Simons, 2e Schuytstraat 261, Den Haag.

ONZE NIEUWE HOEDEN DE OVERGANG TOT DEN RAND. - HERFSTBLADEREN. Onze ooren zijn weer ui£ de mode gegaan. Zelfs waé beérefé hangers, ringen o£ andere juweelen doen' de meesée dames alsof ze geen ooren hebben. M.a.w. ze hangen er nieés aan. Krulletjes of kleine „golfjes" haar vullen thans de leemte aan weerszijden van onze randlooze hoeden of „caps", Mode-onéwerpers zijn de eerste, die de nieuwe ideeën beu worden. De helft van hun werk verrichten zij om ons hun nieuwtjes op te dringen en de andere helft om er ons weer van äf te brengen. Nu probeeren zij weer ons verzoend te doen raken met den hoed mèt rand. Maar dat gaat niet zoo gemakkelijk en daarom trachten ze hun doel te bereiken met een halven rand, die overal mag zitten, doch alleen niét boven het voorhoofd. Sommige der nieuwste modellen hebben zeer bewerkelijke garneeringen, die links, rechts of van achteren kunnen worden aangebracht, doch ook alweer niét van voren! Deze gameeringen kunnen bestaan uit veeren, choux, strikken of ruches. Het effect, dat met de herfstbladeren-garneering bereikt kan worden is vooral buitengewoon flatteerend. Deze garneering wordt gemaakt van geverfde haneveeren of stukjes fluweel, die in den vorm van een blad zijn geknipt; soms worden de nerven door steekj zijde aangeduid. STEEDS KLEINERE HOEDEN.

:■$

.

Onze hoeden worden steeds kleiner, zoodat we ze af en toe moeten afzetten om te zien, of ons haar nog wel zóó zit als het hoort en zooals de zichtbare kleine zijstukjes aangeven. De kleine vilten kapjes worden soms opgefleurd met een gehaakte garneering. Chenille neemt bij baretten vaak de plaats van vilt in en bont wordt voor de echte winterhoeden veel gebruikt in combinatie met vilt of fluweel. De huidige mode om bruin en beige te combineeren, wordt ook doorgevoerd bij bont en beide kleuren worden dan ook vaak tezamen op een hoed gezien. Toques worden van zacht vilt gemaakt, met een klein uitstekend vleugeltje aan iederen kant.

LTS t-Ot H NV

12 —

OE LEVfR'S ZEEP MAATSCHAPPIJ. VLAABOINGEN

15

^^^■^™^^™^BB«

EEN ONDERHOUDL— MET LOUIS DE BREE Mij persoonlijk lijkt deze daad zeer verstandig. Het talent van een acteur als Louis de Bree is voor het Nederlandsch-Indisch Tooneel een groote aanwinst! „Directeur Ruys is óók in de toekomst van plan, zijn gezelschap niet goede krachten te versterken, ook al brengt dit natuurlijk financieele offers mede. De entree-prijzen zullen dan iets verhoogd worden; aan het verderfelijke premiesysteem willen we niet meedoen. Een schouwburg is geen boterwinkel en de entreeprijzen in Nederland zijn tóch al veel lager dan in het buitenland! Wat we gaan spelen ? We hebben een buitengewoon goed en sterk repertoire. De tijd van de dolle klucht is voorbij. Met de kluchtspelen gaat het als met aspirine: als men er tè veel van geniet, werkt het niet meer. Maar we zullen

goede amusementskunst brengen. Met „Alibi", het stuk, dat we thans spelen, hebben we zeer veel succes." „Nog één vraag: Acht u de sprekende film een ernstige concurrent voor het tooneel ?" „In het geheel niet! De sprekende film zal steeds een surrogaat blijven. Alleen geweldige Ausstattungs-stukken, die op de planken niet te vertooneri zijn, zullen op het witte doek succes hebben. De Amerikaansche „All talkie" is hier nog niet vertoond en men zal wel ?oo verstandig zijn, deze hier niet in de bioscopen te brengen." Na Louis de Bree een succesvol seizoen gewenscht te hebben, nam ik afscheid van Neerlands besten karakterkomiek. Reeds twee en twintig jaar avond aan avond komiek te moeten zijn.... brr! Ik moet er niet aan denken! H. IVER.

Poto Godfried de Groot

een van deze Septepibersche hondsdagen ben eens in het Amsterdamsche Centraal Theater binnengeloopen om wat met den populairen acteur Louis de. Bree te babbelen. Ik schrijf babbelen, men leze echter: uitvragen. En het ergste is, dat de slachtoffers van mijn journalistieke nieuwsgierigheid dit altijd wéten, want om de paar woorden hoor ik: „Dit zet u toch niet in de krant?" of „Dat mag u wel eens opschrijven!" Ik tref het: De Bree. is aanwezig; we zoeken eenkoel plekje en het kruisverhoor kan een aanvang nemen. Geboren? — „En óf, en wel op het mooiste plaatsje van de heele wereld: Amsterdam ! Ik heb' overal gezworven ... er is maar één Amsterdam." Tooneelschool ? — „Gelukkig niet. Mijn eerste tooneelopleiding genoot ik bij het gezelschap onder directie van Daan van Olfen Sr. Dat was in 'het jaar i 907; we bespeelden Het Paleis voor Volksvlijt te Amsterdam. Ik zou u heusch niet kunnen vertellen, wat ik later allemaal gedaan heb, maar als ik zeg alles wat met kunst te maken heeft,

Oir

ben ik het dichtst bij de waarheid! Ik speelde tooneel, operette, revue, pantomime eT\ droeg in verschillende cabarets liedjes voor." Tusschen twee haakjes: We hebben reeds vaak bemerkt, dat deze veelzijdige opleiding en ervaring Louis de Bree goed te pas komt! „In 1916 was ik bij Nap de la Mar en daar leerde ik Annie Bakker kennen. Een huwelijk was het natuurlijke gevolg! Annie heeft nadien al het tooneclspelerslief en -leed met mij gedeeld. Gelukkig meer lief dan leed! In 1921 promoveerde ik tot directeur; deze funcfie behield ik zes jaar. We speelden blijspel en operette. Het was de tijd van: De Kribbebijter, Baron von Haberniks en Kiki. Over succes heb ik nooit te klagen gehad, maar nu kom ik op het punt, waarop ik wel eens de aandacht wil vestigen. Men zegt, dat er in Amsterdam te weinig theaters zijn! Ik beweer echter, dat er niet te weinig schouwburgen zijn, maar wel te veel gezelschappen! Uit deze overweging heb ik mijn eigen ensemble ontbonden en heb mij bij het gezelschap van mijn confrater Cor Ruys aangesloten." - 14 -

->/w-

-•v,—

De Twee

Ten Wespen van Zanzibar

- . MARY NOLAN Be N.V. Metro-Goldwyn-Mayer brengt een nieuwe rolprent in ons land, waarin de bekende kunstenaar Lon Chaney de hoofdrol vervult. Het is een spannend drama van haat en wraak. Lon speelt de rol van een goochelaar. Als zijn helpster treedt op zijn vrouw Anna (Jacqueline Gadsdon), met wie hij pas gehuwd is. Zij bemint hem echter niet en wil met den rijken handelaar Crane (Lionel Barrymore) vluchten. Er ontstaat tusschen beide mannen een gevecht en 'de goochelaar wordt voor zijn leven verminkt. Hij denkt nu nog slechts aan wraak. Na tal van spannende avonturen sterft hij echter, om zijn dochter Maizie (Mary Nolan) het leven te redden. Het is een rolprent Lon Chanev. den uitbeelder van verminkte menschen, waardig I fl^, ^Ä

ADOLPHE MENJOU TREKT OP VEROVERING UIT A dolphe Menjou blijkt nog steeds een trekpleister wfll voor een zeker genre bioscoopbezoeksters en -be-/JL zoekers te zijn. En dezen kunnen binnenkort weer hun hart ophalen, want de Paramount brengt een nieuwe rolprent in ons land, waarin Adolphe Menjou de hoofdrol vervult. De film, getiteld „Hotel de twee duiven", is opgenomen onder régie van Frank Tuttle en de beste Don-Juan-van-het-witte-doek maakt er weeri vele avonturen in mede. Een jaloersche echtgenoot achtervolgt hem. Het meisje, dat hij liefheeft, vlucht voor hem en hij moet haar najagen door heel Parijs. Zij kan maar niet gelooven, dat het hem ernst is. Al zijn geheimen worden verklapt in deze romantische flirt-comedie. Mèt Kathryn Carver (de mooie blonde Mevrouw Menjou, zijn tegenspeelster uit „Serenade"), en de Ober uit Trianon maakt Menjou in deze rolprent de dolste situaties mede. Verdere medespelenden zijn Margaret Livingston, Eugene Palette en André Cheron. .

ADOLPHE MENJOU EN KATHRYN CARVER Foto ƒ. H. Manden

- 15 -

TT

HISTORISCHE MISDADEN L.ANDRU:

DE

MAN. DIE ONGEVEER

Een lezeres en een lezer vroegen mij —en ik kreeg hun brieven toevallig met dezelfde post — op deze plaats ook eens de zaak-Landru te willen behandelen. Ter voldoening aan hun verzoek hieronder de cause célèbre van dezen Franschen Blauwbaard. Wij zijn steeds gaarne bereid aan dergelijke verzoeken van lezers te voldoen! |p een namiddag in April van het jaar 1919 liep een keurig gekleede man met een knap gezicht en donkere oogen met zijn huishoudster in de Rue de Rivoli te Parijs. Ze passeerden een winkel en monsieur Guillet besloot zijn gezellin een theeservies als Paaschgeschenk te koopen. Ze kozen een mooi servies uit en de man betaalde honderd francs contant. De rest zou worden voldaan wanneer het werd afgeleverd aan zijn adres 76 Rue Rochechouart. Zij vér lieten den winkel en wandelden in de gelukkigste stemming naar huis, niet vermoedend, dat een dame, die monsieur Guillet herkende, door haar inmenging de oorzaak zou zijn, dat een reeks misdaden aan het daglicht werd gebracht als er in de geschiedenis tot dan toe niet gevonden werd. De naam van de dame was mademoiselle Lacoste, en in monsieur Lucien Guillet herkende zij een innemenden man, dien zij had ontmoet als monsieur André Charcroix, een welgesteld fabrikant, die bij de nadering der Duitschers uit Lille was gevlucht, en met wien haar zuster, madame Buisson geheeten, een weduwe met een klein vermogen, ongeveer een jaar geleden geëngageerd was geweest. Monsieur Charcroix woonde toen in een hotel in Beauvais bij Parijs. Op zekeren dag schreef madame Buisson aan haar zuster, dat zij zou gaan trouwen en sinds dien dag werd er nooit meer iets van haar gehoord. Ze was 'spoorloos verdwenen ! Na eenigen tijd had mademoiselle Lacoste bij de politieautoriteiten naar mijnheer Charcroix geïnformeerd, doch zij ontving ten antwoord, dat iemand van dien naam in het betreffende district niet bekend \yas. Men beschouwde de zaak van madame Buisson eenvoudig als het geval van de zuster, die met een rijken man ging trouwen en nu verder niets meer te doen wilde hebben met haar arme familie Toen mademoiselle Lacoste op straat den man herkende van haar zuster, naar wie zij zoo lang had gezocht, waarschuwde zij een agent,- die in den winkel het adres van monsieur Guillet te weten kwam. Het geval werd aan inspecteur Gaffiot van de Sürete voorgelegd, die monsieur Guillet den volgenden morgen, juist toen hij met zijn huishoudster, mademoiselle Segret, het ontbijt zou gaan gebruiken, liet arresteeren .,. Bij de huiszoeking, die werd ingesteld, bleek dat de man niet Guillet heette, doch Henri Désiré Landru en dat hij handelaar in tweedehandsch meubelen was. Zijn levensloop was aan de politie bekend : onder gefingeerde ^amen plaatste hij huwolijksadvertenties in verschillende bla-

283 VROUWEN

VERMOORDDE

den. Tot een huwelijk met de talrijke nuis haarspelden en corsetbaleinen gevongegadigden — hij was even vijftig jaar, den ! — dat zijn zaak in het openbaar niet leelijk en deed zich vermogend behandeld kon worden. Uit zijn zakboekvoor — kwam het echter nooit : wanneer je, dat hij met groote nauwkeurigheid de kennis was gemaakt, verteerde hij het bijhield en waarin allerlei aanteekemngen beetje geld dat zijn aanstaande had of over zijn slachtoffers stonden, werden verkocht haar meubeltjes, om zich met bovendien nog talrijke aanvullende bewijde opbrengst ervan uit de voeten te maken. zen gehaald. Zoo bijvoorbeeld het feit, In sommige gevallen, zooals bijvoorbeeld dat hij voor zichzelf van Parijs naar zijn in dat van madame Buisson, was het villa een retour, voor een zijner slachtoffers slachtoffer door haar familie als vermist echter een enkele reis had gekocht ! Zij aangegeven. Zoodra deze feiten vastston- zou nooit meer terugkeeren ! den, werd monsieur Bonin als Openbaar Van 8 tot 30 November duurde het Aanklager belast met het 'proces tegen —proces, tijdens hetwelk Landru zoo'n Landru,die officieel beschuldigd werd min- geest en humor aan den dag legde, dat stens vier vrouwen te hebben vermoord. het niet overdreven is te zeggen, dat hij in Bij het hooren van deze ,,aantijging" die dagen de populairste figuur van Parijs barstte Landru in lachen ijjt, en deed was! Zijn portret werd zelfs gebruikt alsof het een grapje was. Van dit oogen- als attractie voor op de Boulevards blik. April 1919, af tot Februari 1922, verspreide reclames ! Toen de kleedingstukken van een gedurende welke jaren de politie talrijke nasporingen deed en Landru gevangen- zijner slachtoffers hem als bewijsmateriaal gehouden werd, bleef hij steeds ontkennen werden getoond, zei hij : ,,Ha! We krijgen en dit wel op zoo'n agressieve en sarcas- een openbare verkooping en mijnheer de tische manier, dat zoowel de autoriteiten president zal als af slager f ungeeren !" als het publiek, dat het proces- met ongeNooit wond hij zich op ; steeds bleef'hij kende belangstelling in de couranten sarcastisch beleefd, intusschen zijn rechters door zijn zwijgen of zijn stereotiepe : volgde, met verbazing geslagen werd. ,,U zegt, dat ik deze vrouwen heb „Bewijst u het maar!" ,voor de onoververmoord. U moet het dus bewijzen!" komelijkste problemen plaatsend. zei hij steeds, wanneer men hem iets „Ik heb die vrouwen gekend, maar zij vroeg. Hij gaf toe, de vrouwen te hebben hebben mij weer verlaten en ik kan toch ontmoet, maar wat er verder van haar nooit verplicht zijn geweest mijn heele geworden was, ja, dat moesten ze hèm leven lang een oogje op, dergelijke menschen te houden ! Ü zegt, dat ik ze heb niet vragen ! Bij het vooronderzoek was intusschen vermoord ! Welnu, dan moet gij het ook komen vast te staan, dat hii tot de groot- bewijzen! Ik lach om uw beschuldiging! ste zwendelaars van de Fransche hoofd- Zou iedere rOokende schoorsteen en een stad behoorde, en dat hijt ofschoon vieze lucht soms het bewijs zijn dat er een getrouwd en vader, door manieren en vrouwenlichaam in een keukenfornuis gedrag een lady-killer was, die er van werd verbrand ! Mais messieurs. . . . wees 1913 tot 1919, dank zij het opgeven van toch verstandiger !" valsche namen en het nu eens hier, dan Als een rat door fox terriers werd hij weer daar wonen, in geslaagd was, door zijn rechters in het nauw gedreven, bijna driehonderd vrouwen in zijn val- maar hij verloor zijn goede humeur en zijn strikken te lokken. Hij had haar allen zin voor humor niet. Hij wist, dat hij op huwelijksadvertenties leeren kennen vocht om zijn leven en dat zijn zaak hopeen haar geld of bezittingen opgemaakt, na loos stond, maar toch bleef hij óók in de haar eerst met vergif om het leven te rechtszaal en op de meest critieke momenten de charmeur, die hij steeds was geweest. hebben gebracht ! Wanneer hij weer een slachtoffer in zijn Toen de jury terugkwam in de zaal om netten had, en hij haar juist had weten te haar oordeel uit te spreken en mën een bewegen, haar geld op zijn naam te zetten speld zou hebben kunnen hooren vallen, — hij was een charmeur, die letterlijk was Landru de eenige, die onaangedaan alles van een vrouw gedaan kreeg — zei bleef. Hij zag met welk een — eigenlijk hij bijvoorbeeld: „Ik heb vandaag een afschuwelijke! — belangstelling de aanwegoeden dag gehad, beste ! Laten we een zige dames hem opnieuw in de beklaagglaasje wijn drinken !" Er werd geklonken denbank zagen Verschijnen. Hij lachte en eenige uren later was het slachtoffer even, boog beleefd voor haar en vroeg: dood ! Vóór hij haar heur glas aanreikte, „Wil een der aanwezige dames soms op had hij er een snelwerkend vergif ingedaan! mijn plaats zitten ?" Haar lichaam verbrandde hij, na het Dat brak de spanning ! Nadat de jury gewoonlijk eerst verminkt te hebben, in het schuldig over hem uitgesproken had — zijn pied a terre ergens in de omgeving hem tevens voor gratie aanbevelend! 1! — van Parijs. werd Landru jterdoodveroordeeld. Het Zoodra de feiten in het kort in de couran- Hof van Cassatie weigerde het gratieten vermeld waren, deelde men de Süreté verzoek in behandeling te hemen en op 25 de namen van honderden vrouwen mede, Februari werd hij onder de guillotine die gedurende de laatste vijf of zes jaar onthoofd. verdwenen waren, zoodat er maanden van Het gebruikelijke glas rum weigerde hij. stagen arbeid noodig waren om uit te „Dank u," antwoordde hij beleefd. „Ik maken, óf Landru soms ook kennis met heb het niet noodig. Ik sterf dapper !" En hij stierf dapper, deze Blauwbaard, haar kon hebben gehaó. Eindelijk had men zooveel bewijs- wiens naam zelfs in de geschiedenis der materiaal tegen hem verzameld — men misdaad met roode letters zal worden had o.a. in resten asch in zijn keukenfor- opgeteekend ! - 16

/

Het succes, dat eens de rolprent „Walzertraum" geboekt heeft, is door de filmregisseurs en -exploitanten niet vergeten en tallooze rolprenten in dit genre zijn nadien verschenen. Helaas waren er eenige onder, die veel en veel slechter waren dan de prachtige Ufa film „Walsdroom". Thans brengt de Actueel Füms in Haarlem echter een film in ons land, getiteld „Geschichten aus dem Wiener Wald", die een vergelijking met het beroemde Ufa-product glansrijk kan doorstaan. Deze film heeft bovendien nog de attractie, door een landgenoot, n.1. Jaap Speijer, geregisseerd te zijn. Het is de geschiedenis van twee verUcfd^ menschen, de violiste Lori Steinmeier (Vera Voronina) en den officier Rudi von Wiesberg (Eric Barclay). Ook een vriend van Rudi, baron Florian von Seebenstein-Seckendorf (Fritz Schuk), bemint het schoone kind, doch Rudi krijgt haar. Maar heel veel avonturen moeten zij beiden meemakien eer het zoover is en er komt zelfs een echte Aartshertog (Albert Paulig) aan te pas! Het is een uitstekende film in het luchtige genre, die het talent van onzen Jaap Speijer wederom bewijst!

V VERA VORONINA -17 -

-rj-

^m

^^^^™

■ 1

&%ä'A&',\umi

Alles in het wit....

Draadlooze voor taxi's.

Met de terugkomst in de groote steden van de door de zon verbrande schoone baadsters is er een zonderlinge toename van de vraag naar witte avondjurken te constateeren. In schouwburgen en restaurants te Londen en Parijs is het gemakkelijk, de vrouwen aan te wijzen, die (,even" naar huis gekomen zijn om een visite te maken bij hun schoonheidsspecialist. Ze dragen bijna allen witte avondjurken en haar hals is zóó diepbruin gebrand, dat parelen er wit als ivoor tegenover schijnon 1 Deze witte jurken zijn alle zeer nauw en lang. Ze zijn gemaakt van zware Georgette of satijn.

Naar ik heb gehoord, moet men proeven nemen om de taxi's in Londen uit te rusten met een radio-installatie. De bedoeling hiervan is, taxi's die in de buurt zijn, wanneer een klant opbelt, onmiddellijk naar het gewenschte adres te kunnen zenden. Het is misschien nog ver in de toekomst, maar ik heb wel eens in een Londènsche taxi gezeten, waaruit ik graag een S.O.S. had willen zenden!

Bekentenissen door verdoovende middelen. In den „slechten ouden tijd" waren de pijnbanken én de duimschroeven de aangewezen middelen om iemand een bekentenis af te dwingen. Ze werkten zóó perfect, dat er zelfs dingen werden bekend, die nimmer bedreven waren. Een nieuwe methode om misdadigers tot bekennen te dwingen, wordt uit Amerika gemeld. Ze is wel niet zoo pijnlijk, doch o.i. daarom niet minder gevaarlijk. We hooren namelijk, dat verdachten „verdoofd" mogen worden bij het verhoor. Ónder den invloed van scopolamine en morphine zullen zij, meent men, de heele waarheid en niets dan de waarheid zeggen. Wij gelooven niet, dat men dergelijke methoden ooit hier te lande zal gaan toepassen. Het zou ook niet aan te raden zijn. Wij weten nog te weinig van den menscnelijken geest en zijn verrichtingen — vooral in verdoofden toestand — om dergelijke experimenten te kunnen vertrouwen. Als het echter mocht gebeuren .... dän ons medelijden voor alle advocaten, detectives en schrijvers van detectiveverhalen. Zij zullen een bond moeten vormen om dergelijke „broodeloos-makende" practijken te verhinderen I

Wijsheid van de week. Volmaakt te kunnen beminnen is een kwestie van genie. \ A. C. Benson. §»€

De nationale danswedstrijden voor den a.s. winter. Naar wij vernemen is reeds nu de zekerheid verkregen, dat de wedstrijden voor de nieuwe Nationale Danscompetitie dit jaar nog grooteren omvang zullen hebben dan het vorige jaar. Definitief is besloten, dat alle wedstrijden uitsluitend zullen worden georganiseerd door het Centraal uitvoerend Comité zelf, terwijl plaatselijke dansleeraren zullen worden verzocht als juryleden op te treden. Een geheel nieuwe regeling is uitgewerkt, waarvan de publicatie nog slechts wacht op het resultaat van eenige besprekingen, die gevoerd worden om de wedstrijden in verband te brengen met in andere landen te houden competities. Denkelijk zullen wij de nieuwe bepalingen reeds de volgende maand kunnen publiceeren.

Bruin favoriet. Men heeft mij gezegd, dat bruin in het komende seizoen zoo'n gezochte kleur zal zijn, dat men niet alleen veel bruine jurken, maar ook bruine kousen, hoeden, schoenen en handschoenen zal zien.

Borstel uw haar meer! Een haarspecialiste heeft mij verzekerd, dat negentig van de honderd dames heur haar niet genoeg borstelen. Zij beweerde, dat, nu men korte haren draagt, deze minstens eer half uur achtereen per week geborsteld moeten worden. Hierdoor wordt het bloed in circulatie gebracht en krijgt de lucht gelegenheid tot de huid door te dringen. Nu er zulke nauwsluitende hoeden worden gedragen krijgt de lucht zoo goed als geen kans meer met de hoofdhuid in aanraking te komen.

4

Moeilijkheden voor de gastvrouw. • Ik hoor, dat menige gastvrouw in Londen en Parijs in figuurlijken zin met haar handen in het haar heeft gezeten, omdat zij niet wist, welke spijzen zij haar gasten moest voorzetten, zulks in verband met het feit, dat de eene helft een streng dieet volgde om „passend" voor de nieuwe mode te zijn, terwijl de andere helft het lijntje niet zóó strak wenschte aan te halen. Men heeft getracht de moeilijkheid te omzeilen, door bij denzelfden gang verschillende schotels te laten opdienen : voor de diëters en niet-d^iëters. Een succes moet dit echter niet geweest zijn, zoodat men nog altijd zoekt naar de oplossing. . ■ Bij middag- of avondpartijen richt men eenvoudig twee buffetten in, terwijl bij intieme diners den gasten eerst gevraagd wordt, welke spijzen zij gebruiken, zoodat zij alleen de schotels krijgen, waarvan zij meenen, dat ze onschadelijk voor hun „lijn" zijn I De aandacht op deze moeilijkheid moet gevestigd zijn door een dame, die opeen diner haar eigen „hapje" meebracht, omdat zij er zeker van wilde zijn, dat zij niets zou eten, wat haar dieet niet toestond.

Beukeblaren prepareeren. Iedereen weet, welke fraaie decoratieve effecten men met beukeblaren bereiken kan. Een dezer dagen hoorde ik een eenvoudig middel, om ze geruimen tijd goed te houden. Men zet ze in water, waarin een foede hoeveelheid glycerine wordt gedaan, lierdoor blijven de blaren niet alleen frisch maar behouden ook hun oorspronkelijke kleur.

Namsak-bont. Het is een publiek geheim, dat leidende Parijkche en Londènsche modehuizen thans veelvuldig gebruik maken van imitatie-bont. Namaak-bont is niet langer namaak, doch een mode op zichzelf, die zoowel in prijs als in kwaliteit varieert. De populariteit, welke dat bont thans geniet en die niet te voorzien was,' heeft tot de veelvuldigste toepassingen geleid.

StTBMARINE ..DE DOODSSTRIJD DER S. 44"

FILM A-COLUMBIA-SUPER

Grootere visitekaartjes. Boekbinden als hobby. Ik hoor, dat verscheidene intellectueelen in Engeland zich in hun vrije uren aan het inbinden van boeken wijden. Het is een weinig kostbare liefhebberij en zij. die er zich aan hebben overgegeven, zeggen dat hun artistieke behoeften er volkomen door worden bevredigd. Lieden, wier arbeid uitsluitend uit hersenwerk bestaat, vinden er de geestelijke voldoening in die een gecombineerde hand- en hoofdarbeid verschaft en die bovendien zoo belangrijk is voor een algeheele ontplooiing van de menschelijke gaven waartoe in onzen tijd zoo weinig gelegenheid meer bestaat. Meer dan één bekende Engelsche schrijver moet een uitstekend boekbinder zijn I - 18 -

Indien ik mij niet vergis, toont, het visitekaartje neiging steeds grooter te worden. Sommige dames bestellen ze in de kleur van haar briefpapier. Onlangs zag ik er een van dik groen karton, dat een vorm had als twee aaneengevoegde driehoeken. De naam stond er met groote, zwarte blokletters op gedrukt. Indien II meent HHT BHSTK dezien te hebben, dat er op (ilmjjebied bestaat, dan heeft de N.V. MKTKO OOLDWYN MAYKR FILM Mij. altijd NOO BKTKRK F il, MS

Daarmee verbindt gij de uiting van goeden smaak aan de ware luxe, wat ten slotte ook het meest economiscKe is. ft

roiu/roe/ni BM - 19 -

■■■" ^

HET JUBILEUM VAN ANTON VERHEYEN J. W. BROEDELET

AMSTERDAMSCHE DÄNSSHOW

DOOR

// Markante ftguur üi onze tooneclwcreld. Wie Vondel in Vlaanderen, Indië en Afrika bracht.'

ANTON VERHEYEN

Hi

artist-zijn vraagt 'n zekere mate van ongebondenheid. De Bohémien behoeft vrijheid, wil hij niet stenen. To<-h roesten vele goede acteurs als 't ware vast in n ensemble. Het is te verklaren. Men heeft 'n positie, iyil die behouden. Ook *ent men aan 'n bepaald samenspel. Veel vernndering daarin kan artistiek schaden. Naast deze veilig gekooiden treft men echter ook nog steeds de vrije fladderaars aan. de uitvliegers, die nooit hok vast raken. En daaronder vindt men met de oninteressantste figuren. Ken van hen is Anton Verheyen. 'n Markante verschijning met z'n iet vvat driesten stap, z'n scherp profiel, z'n sprekende oogen en onrustigen mond. Wie 'm eens gezien heeft, haalt 'm voor altijd tusschen duizenden uit. Ik zag 'm voor 't eerst 'n ik denk twintig jaar Urug. 't Was in den tijd. dat 'k zelf nog komedie speelde. Verkade had me plots aangezocht voor u belangrijke rol in De Dienstknecht in 7 Huis, dat langzaamaan zoon groot succes kreeg, 'k Stond te repeteeren met alles wat 'k in me had. want 'k was weer eens jaren van de planken geweest en voelde dus, dat 't/ er om spande. Niemand, behalve natuurlijk de regisseur, lette op me: ieder is nu eenmaal vrijwel uitsluitend van z'n eigen rol vervuld. Alleen 'n opvallende verschijning, die ik niet bij naaniikende. volgde, naar 'k opmerkte, elk mijner bewegingen, heel m'n doen met de grootste aandacht. Dat was Anton Verheyen. Later heb ik dereden ervan begrepen: de rol, die ik speelde, lag volkomen in de lijn van Verheyen. die 't sterkst aangewezen is op karakterspel. Des te meer ben ik 't gaan apprei ieeren. dat hij na afloop van de

sloot ik me bij 'm aan en de triomfen — want die waren 't werkelijk! — welke Verheyen onder de intellectueelen in Vlaanderen vierde, staan me nog levendig voor den geest. Dat was telkens 'n warme ontvangst van 't enthousiaste Zuidelijke publiek! En als we dan, onder hoera-geroep, weer afscheid namen en we zagen de hoffelijke buigingen der paters, die in grooten getale naar Vondel (natuurlijk, dien bracht Verheyen óók!) en andere klassieke werken kwamen luisteren, dan ging er toch wel iets in je om, dat goed deed.' Dit was 't werk van den energiéken Verheyen, die de voorstellingen geheel leidde. Als hij iets aanpakte was hij onvermoeibaar. En hij was bij alles! 't Was 'm, terwijl hij z'n hoofd toch bij artistieke overwegingen had. zelfs niet te veel, na de voorstelling 't inpakken dercostuums te controleeren! Eens verzuimde hij dit en 't gevolg was, dat we den volgenden dag 'n middeleeuwsch ridderspel.... op 20ste eeuwsche .... bottines konden spelen: men had de mooie puntschoenen der pages en jonkvrouwen gewoon ergens op 't veld laten liggen! Ja, Verheyen had overal 'n warme ontvangst, ook in anderen zin: de zon bescheen ons gedurende 't spel vaak zóó fel, dat de schmink ons langs 't gezicht droop. En nog zie ik onzen leider opeens zeer dramatisch en breed met zijn wapper-gewaad zwaaien, alsof hij 'm eens extra van katoen wou geven. Enfin, in de buitenlucht deed dat 'm wel. Maar toen 'k vlak naast 'm stond, zei hij zacht: „Daar had 'k 'm haast 't loeder!" Weer maakte Verheyen 'n prachtig, klassiek gebaar en hij had ze, de hommel, die 'n kwartier om 'm heen had gezoemd en 'm in z'n spel zoo hinderde. Zoo vielen er in 't ridderspel lijken als bij Shakespeare! Maar België was voor onzen vrijen fladderaar nog niet ver genoeg! En ... Indië kwam aan de beurt en vervolgens ... Afrika. Daar bezocht hij circa 200 dorpen en steden, waar hij de aandacht opeischte voor de schoonheid van Nederlands taal en die ten volle verkreeg! En ook hier was 't Vondel, die in de eerste plaats van 'm gevraagd werd, want 't bijhelsc'.ie onderwerp is den Afrikanen bijzonder dierbaar èn ... bekend. Eens raakte Verheyen, die per auto het werelddeel rondtrok, waarvan hij de natuur niet genoeg kan prijzen, ergens in de sneeuw vast. Met ossen moest hij er worden uitgetrokken en blijmoedig reciteerde hij 'n variant op 'n bekenden rei uit Gysbreght:

repetitie hartelijk op me toetrad en zei: „Ik ben Verheyen. Dat was heel gped. Ik had eigenlijk 'n beetje 't land aan je, al kende ik je niet. Want 'k las vroeger 'n jeugd-romannetje van je, dat me niet -aanstond. Maar die rol wordt goed. Gefeliciteerd." Kijk, dat was van 'n spontaneïteit, waaruit wel echt de artist sprakI.Waair plaats voor appreciatie is, wordt alle kleine berekening zoo maar pardoes opzij gezet. Dat is me dan ook altijd van 'm bijgebleven. Trouwens, Verheyen windt er nooit doekjes om, als hij te verdedigen heeft, wat 'm aan 't hart gaat. 'n Voorval, dat plaatsgreep vóór hij nog aan 't tooneel was, teekent hem precies. Hij was boekhandelaar. Doch sinds hij in Amsterdam 'n voorstelling van de Gijsbreght had meegemaakt, keek hij naar z'n zaak met meer om, had enkel belangstelling voor de .planken, welke Vondel torsten. Daarin, op z'n kantoor, las. studeerde-ie en vanzelf begon hij te declameercn en te acteeren en als 'n bediende 'm iets kwam vragen, werd hem met dramatisch gebaar de deur gewezen. Eindelijk móést hij echter toch wel voor den dag komen voor 'n klant. Die wou 'n bundeltje moderne poëzie koopen. won echter nog even 't advies in van den boekhandelaar, die z'n vertrouwen had. Natuurlijk had Verheyen 't gevraagde bundeltje moeten aanprijzen: zaken zijn zaken. Met minachtende stem riep hij den klant echter toe: ..Snert, meneer, snert! Je bent er aan bekocht, man! Nee, als je móóie gedichten wilt hebhen, luister dan!" En hij begon met sonoor geluid te declameeren: O. Kerstnacht, schooner dan de dagen!" De klant is nooit meer teruggeweest! Enfin, 't was duidelijk: Verheyen moest naar 't tooneel. Hij debuteerde aan 't ..Amsterdamsche Tooneel" van Lcida Roelofsen en Daan v. Oliefen, 's zomers speelde hij bij Royaards en Verkade. kwam toen bij Royaards, waar hij sterk de aandacht trok in ... Vondel (o, klant uit den winkel, hebt ge 'm toen wéér gehoord?), vervolgens bij Verkade en verder.... overal! Er zit nu eenmaal 'n onrust in 'm, welke 'm telkens weer voortdrijft. Hoe graag hij ook in 'n goed ensemble staat! dat door z'n, gevestigde reputatie kans heeft nog jaren te blijven bestaan, »Is er even iets is, dat tegen z'n overtuiging indruischt, is hij al weer gauw Waer werd oprechter trouw verdwenen. Ook wou hij de wieken eens Eilacie, welk gesjouw — graag onbelemmerd uitslaan. Daartoe Aan Vondel ooit gevonden ? kroeg hij de volle gelegenheid, toen Mijn ziel is gloênde aan hem hij zijn gezelschap „Spelers van Stad [gesmeed. en Lande" oprichtte. Of vast geschakelt en verbonden Voornamelijk wijdde dat zich aan Zelfs in dit leedt! openluchtspel. Aangetrokken door 't vooruitzicht, van de eene' plaats naar Maar hij kwam uit de sneeuw en de andere te trekken en te spelen onder zelfs terug in ons land. Hoelang echter den blooten hemel in 't heusche groi-n. zal hij er weer blijven ?

Ballet, Rhythmische dans en Moderne dans. een architect zal de dwaasheid begaan, luk-raak steenen op elkaar te stapelen, als hij een huis wil gouwen, denkend: ik zal er wel wat van terecht brengen, laat ik maar alvast beginnen I Voor wie de vergelijking tusschen een bouwmeester en een dansliefhebber te groote allures aanneemt, wil ik een meer bescheiden voorbeeld geven: Om goed te Ieeren, moet men vooraf een duidelijk overzicht hebben van de leerstof. Wie tijdens een seizoen wil deelnemen aan de komende dansvreugde, doet er onverstandig aan, zich hals over kop te gaan verdiepen in de technische bijzonderheden van verschillende dansen. Hij moet integendeel beginnen met de danskunst, als geheel, eenigszins te Ieeren kennen. Maar men moet een soortgelijk noodzakelijk overzicht niet gaan beschouwen als een soort modeshow: Hier toch hebben we te doen met een demonstratie, die dient om gegadigden te laten „kiezen" wat ze willen hebben. , Een voorafgaand overzicht van de dansmode heeft een diepere beteekenis. Wel verre van te kiezen „uit" verschilleride modedansen, komt het er integendeel opaan ze alle te zien, om beter hun onderling verband, hun onderlinge verhouding te begrijpen. Het zegt zeer weinig, als men ergens leest, d*at dit seizoen de Blues, de Fox Trot, de Waltz, de Tango, de Six Eight, de Paso Doble of wat dan ook zullen gedanst worden. Voor een danser, wién het enkel te doen is op gezelschapsavonden te kunnen meedoen, is dit misschien heel wat. Die werkt achtereenvolgens bij zijn dansleeraar het aantal lessen door, die door dezen noodig geacht worden om die dansen te Ieeren. Voor den doorsnee-danser bestaat elke dans als een afzonderlijk geheel. Naar gelang de jazzmuziek bepaalde dansmaten laat hoorefn, stemt hy zijn... laten we zeggen: zijn voetspieren af op dezen of genen dans. In Den Haag hebben we er reeds één show gehad. En nu krijgen we er één te Amsterdam, ter gelegenheid waarvan ik hier even wilde wijzen op,de beteekenis en het nut van zulke demonstraties. Daar inderdaad ook in vele andere steden zulke dans-shows gehouden worden, kan alles wat ik hier zeg over die in Bellevue op Zondagmiddag 13 October toepasselijk geacht worden op de volgende, tenzij deze zich met mindere eischen tevreden stellen. De dans-show en thé-dansant in Bellevue luidt de opening in van het eigenlijke dansseizoen. Niet het publieke dansen geeft er nochtans de eigenlijke waarde aan, maar de demonstratie van verschillende dansen. Systematisch wordt onderscheid gemaakt tusschen verschillende vormen van choreografische kunst. Streng gescheiden worden de „kunstdansen", zoor als ballet, rhythmische en plastische dans, en de eigenlijke gezelschapsdansen. De eersten zijn nauwelijks vatbaar

Gl

VERHEBEN ALS „DE MAN, DIE DE KLAPPEN KRIJGT"

„Ik snak er naar, weer te spelen," vertrouwde hij me toe. „En ook in modern werk! Graag zelfs! Ik begin maar weer zélf. Alle gezelschappen schijnen zóó vol te zitten, dat 'n... hahaha, vrije vogel, zooals je dat noemt... 't deurtje van de kooi niet zoo makkelijk meer vindt. Ja, kerel, ouwe Verkadè- en Openlucht-kameraad, ik ga jubelen in „Het Avondpartijtje". 'n Blijspel? Wel nee. Ja, dé titel kon ook van iets vroolijks zijn. Neen, 't is 'n modem, Engelsch drama en Jan Fabricius voert de regie. Ik kan me dan geheel aan m'n spel geven. We zijn 'n jong gezelschap van veelal jonge menschen en we durven! Sapristi, zonder dat doe je niets op de wereld, hè? Ik hoop..." Hier werd hij aangesproken door 'n meneer, die 'm kwam uitnoodigen voor 'n vereeniging, Zuid-Afrikaansche poëzie te komen zeggen. Ook stonden er twee dames in de gang, die Verheyen dadelijk moest lessen: declamatie! Ik ging dus maar en dacht: „Blijft Verheyen zoo vliegen van rechts naar links ? Of wordt hij eindelijk nog eenis getemd? Zoowel voor 't een als voor 't ander valt iets te zeggen. En Wie weet, wordt z'n nieuw gezelschap z'n vastigheid. Na vijf en twintig jaar...!"

VERHEYEN ALS DOODGRAVER IN „HAMLET"

— 21

- 20 -

__^__^^__

voor wijziging als gevolg der seizoenswisseling. Bedoeld wordt dan ook niet precies aan te toonen, wat men dit seizoen kan dansen, als wel: een blik te geven op den huldigen stand van den kunstdans; de nieuwe richtingen door voorbeelden toe te lichten; en tenslotte, in verband met de vorming van het kind door den dans, verschillende kinderballetten te laten demonstreeren. Tot nu toe werden dergelijke SIKWS alleen practisch gedemonstreerd. Het is echter de bedoeling dit jaar de eigenlijke demonstraties te laten voorafgaan door een duidelijke formuleering der theoretische grondslagen, hetgeen vooral de aandacht verdient inzake de gezelschaps- of salondansen. Men weet inderdaad reeds, hoe in Engeland een actieve campagne op touw gezet is, om den dans te propageeren als hygiënisch hulpmiddel. „Dans uwen weg naar uw gezondheid", luidt het motto van de Engelschen. Dit voorbeeld van overzee zal ook op het vasteland weerklank genoeg vinden om meer nadruk te doen leggen op de nuttige zijde van de verschalende dansen. Hierbij dient echter vooropgesteld, dat men „goed" danst Zoo krijgt' dan de dansshow ook een opvoedkundige beteekenis. En dan is er nog een reden, waarom het belang van dezen dans-show niet mag onderschat worden. Het vorige jaar heeft de AVRO het goed gevonden, dat aan den dans eenige lesavonden gewijd werden voor den microfoon. De bijval was groot en — indien we het goed hebben — alleen de moeilijkheid van een overladen programma en te weinig zenduren deed er van afzien, dien radio-danscursbs te bestendigen. Voor al die dansliefhebbers, die lessen per radio gevolgd hebben en ook voor diegenen, die hun onderricht schriftelijk kregen (dus ook b.v. voor lezers van de dansrubriek in „Het Weekblad") heeft het belang, door dergelijke persoonlijke demonstraties te zien, welke stof ze te behandelen krijgen. Geen lezeres of lezer van „Het Weekblad" b.v. zal wel de illusie hebben, dat het voldoende is aandachtig een verklaring van verschillende dansen, zooals ik die gegeven heb, te lezen, om daardoor met zekerheid een goed danser te worden! Ook hiervoor is een dans-demonstratie een onmisbaar hulpmiddel. Dit is dan ook de reden, waarom ik de lezeressen en lezers, die hun dansen bestudeerden uit dit blad, dringend durf aanraden dezen interessanten namiddag niet te verzuimen. Er valt veel te Ieeren ...

COR KLINKER!

OEVEN.■

doet B

als flU ons ecn

^' abonné geeft. nieuwen

NEMEN doet gU,alsgU ons fraai boekwerk In ontvangst neemt.

IHBSJK

EERLIJK DUURT HET LANGST

JETIMDJEÏITïIOPEMCE

ON3 TWEEDE COMPLETE VERHAAL

Johan de Meester Jr. debuteerde als regisseur bij het „Vereenigd Tooneel" met de opvoering- van de vaudeville „Het hoedje uit Florence" (Le chapeau de paille d'Italie). Deze opvoering werd een dubbel succes, zoowel voor den jongen regisseur als voor het ensemble „Het Vereenigd Tooneel". We hoeven hier niet de vele medespelenden afzonderlijk te noemen; iedere rol was uitstekend bezet, zoodat het geheel een vlotte voorstelling van dit allergeestigste stuk werd. Hoe raak heeft Johan de Meester ons de typen uit het werk van Labiche en Marc-Michel voor oogen getooverd en hoe wist hij het tempo tot het einde toe op te voeren I De muziek van Jacques Ibert werd onder leiding van L. M. Q. Amtzenius uitstekend ten gehoore gebracht. Een extra woord van waardeering voor René Moulaert, den ontwerper van decors en costuums. We voorspellen' „Het hoedje uit Florence" een lang leven. E.W

LANGS de zonderlinge wegen der conversatie waren we, ik weet niet meer precies hoe, aangeland op het thema „eerlijkheid", toen het kleine mannetje, waarmee ik op het terras van het buitencafé kennis had gemaakt en dat zich had voorgesteld als Brewer, opeens zei: „Naar mijn vaste overtuiging duurt eerlijkheid altijd het langst. En ik kan in dit opzicht uit ondervinding spreken." Hij hield even op, nam een fiksche teug bier, waarbij zijn gezicht halverwege in het «groote glas verdween, en vroeg toen: „Bent u al eens in Santa Vintze geweest?" Op mijn ontkennend antwoord vervolgde hij: „Niet? Nu, daar was fiet, dat ik op stuk van eerlijkheid om zoo te zeggen gewogen en te licht bevonden ben! Maar laat ik u geregeld vertellen. Santa Vintze is een klein plaatsje in Zuid-Amerika. Er staan een handvol houten huisjes, half verscholen tusschen hoog gras en palmboomen. De bewoners bestaan uit Amerikanen, Spanjaarden en eenige Italianen. Dat ze daar nogal last van een droge keel hebben blijkt uit het feit, dat er maar eventjes zeventien bars zijn. In een daarvan woonde Dolores. Ze was niet bepaald wat men noemen kan een schoonheid. Ze was de dochter van een zekeren Pedro Lopanyez, die de eigenaar van de bar was, en behalve dat zij als zijn eenig kind zijn gansche vermogen moest erven, had zij voorloopig reeds zijn gestalte geërfd. Ze was dan ook evenals haar vadeT lang. Niet dik, begrijpt u. Maar wel stevig en groot. Haar hoofd zal zoowat één meter tachtig boven den beganen grond zijn geweest. Ze was dus een heel stuk grooter dan ik. Des nachts, als de maan in den goeden stand of nog niet óp was, en Dolores je met half gesloten oogen aankeek, daarbij haar hoofd schuin houdend, zou je hebben kufinen denken, dat 'het nogal ging met haar uiterlijk Maar enfin, daar lette ik in dien tijd niet zoo erg op. Ik kon er trouwens niet op letten in mijn omstandigheden, want Dolores was als het ware mijn broodwinning. Ik verdiende geen cent en door haar het hof te maken, vond ik bij haar vader een gastvrij onthaal. Niemand wilde er bij haar aan, begrijpt u? Alleen ik, omdat ik moest! Als SpaansChe had ze vurig bloed in haar aderen. Bang was ze voor niets en voor niemand. Ik heb zélf gezien, hoe ze drie dronken bezoekers uit de bar gooide met behulp van een leege flesch en haar mond en de leege flesch gebruikte ze bijna niet eens.

,Nieuw Nederlandsch Tooneel bracht ons de eerste opvoering van Carl Zuckmayers „Rivalen". Het was een uitstekende opvoering van een minder gelukkig tooneelstuk. Is het gewaagd, een tooneelstuk te verfilmen, nóg gewaagder blijkt het te zijn een film te „vertooneelstukken . Saalborn met zijn groot regie-talent heeft ons echter nog veel moois geschonken, vooral in de twee laatste scènes. Hyzelf speelde Sergeant Quirt en was een prachtige figuur, al deed hij af en toe aan Douglas Fairbanks denken. Zijn tegenspeler Kapitein Flagg (Oscar Toumiaire) beeldde den ruwen' kerel volmaakt uit. Julia de Gruyter, als Charmaine, had vele mooie momenten; haar rol is wel het slechtst geschreven in het heele stuk. Een extra woord van lof voor Floor Laroche die van den oppasser Kiper een zeer goede uitbeelding gaf. Uat de opvoering een groot succes werd, danken we echter in de eerste plaats aan de prachtige regie van Louis Saalbom. We voorspellen „Rivalen" een lange reeks opvoeringen. H. IVER

s Avond les D.,. Louis Saalborn, Julia de Gruyter en Oscar Tourniaire '**"■"'■ "

22 -

ai \d7^m

•

i i -i ir

^^en gelegenheid om voor het verkrijgen en behouden van een zachte en fraaie hu id, de handen en het gelaat in te wrijven met wat PU ROL, en wel zoodanig dat het geheel in de poriën van de huid verdwijnt.

ROSITTA. DE BEVALLIGE DANSERES

Ik heb u al verteld, dat het met mijn financiën in die dagen treurig gesteld was. Ik bezat niets op de heele wereld dan de kleeren, die ik aanhad en men moet toch eten nietwaar?" Hij keek nadenkend naar den bodem van zijn leeg bierglas en voegde er met een zucht aan toe: „En drinken natuurlijk!" Ik begreep zijn wenk en bestelde nog twee bier. Toen dit gebracht was, vervolgde hij: „Kort en goed, ik maakte Dolores het hof. Ik zag er in dien tijd niet kwaad uit, al zeg ik het zelf en ik kon me uitstekend voordoen, al zeg ik dit óók weer zelf. Met het gevolg, dat het niet lang duurde of we wandelden des avonds onder de palmen en hadden het over liefde, zielsverwantschap, He maan en over den prijs van het bier en den 23 -

/

wijn lederen avond boog Dolores haar gezicht naar mij over — ze was immers veel grooter dan ik — voor een nachtkus en iederen dag zat ik in ruil daarvoor in haar vaders bar en at en dronk er van het beste, zonder er ooit één cent voor te behoeven betalen. Ik leefde in die dagen van de liefde als ik het zoo eens zeggen mag.

overwerkte ^ zenuwen kalmeeren en worden gesterkt door

) Buisje 75ct 6iJ Apoth.en Drogrsten

\

L

■■

«MW

ULM ETSJTHOU5IASTEN W. L. £e AM5TERDAM. De hoofdrollen in de film „De Heilige en haar Nar" spelen W. Dieéerle, Lien Deijers, Gina Manes, . F. P. Soler, Camilla von Hollay en Hanni Reinwald. G. K. te VENLO. He£ adres van Greta Garbo is Metro-Goldwyn-Mayer Studios, Culver»City, Californie. Zij is niet getrouwd. Niet vergeten antwoordcoupon in ie sluiten! L. H. te ROTTERDAM. „Nur dich hab ich geliebt" is een Aafa Tobis film, een sprekendefilm waarin Mady Christians eenige liederen ten gehoore brengt. D. R. I. te AMSTERDAM. J. Kowal Samborski is een Russisch acteur. Lya Mara bevindt zich met haar echtgenoot Friedrich Zelnik in Hollywood. ANNY te DEN HAAG. Anna Sten kunt U in het Duitsch schrijven. Haar adres is Derussa, Friedrichstrasse 13, Berlijn S.W. 48. Het adres van Olga Tschechowa is Klopstockstrasse 20, Berlijn N.W. 23. C. A. V. te ROTTERDAM. De gevraagde foto's zullen we U zenden. Wanneer de film „Mascotte" in Rotterdam vertoond zal worden, kunnen we niet vermelden. Wend U tot den directeur van het „Luxor Palast". OLGA te AMSTERDAM. Het adres van Willy Fritsch is Kaiserdamm 95, BerlijnCharlottenburg. Brigitte Helm woont lm Winkel 5, Berlijn-Dahlem. Zeker, het briefje van Uw vriendin zal wel gelezen worden; de kans *an slagen is echter zeer gering. Al lijkt zij op Brigitte Helm, is het toch de vraag, of zij ook het talent van deze begaafde actrice bezit! En talent is de eerste vereischte. G. A. G. J. te AMSTERDAM. Deze foto's zijn voor abonné's gratis. Ita Rina is te Laibach (Servië) geboren. Zij speelde

wat heusch noodig was, begon ik haar te vertellen, dat ik er niet de man naar was om een meisje om haar geld te trouwen, en dat ik liever van honger zou omkomen, dan te leven van het geld van mijn vrouw, dat ik daarom alleen naar New York zou gaan teneinde te trachten daar mijn fortuin te maken. Daarna ZOT" ik terugkomen om haar te halen en met haar te trouwen. U ziet, ik sneed het tafellaken niet dóór tusschen ons. Dat zou ik trouwens; noott hebben durven doen. Toch geloof ik, dat ze mij doorzag, want met een kalme, liefkoozende maar tóch gevaarlijke stem zei ze: „Liefste, jij behoort toch niet tot het soort van mannen, die met de gevoelens van hulpelooze meisjes spelen om haar dan in dert steek te laten?" Ze lichtte haar sjaal een beetje op en haar hand ging naar het gevest van een kleinen, fraaien dolk, dien ze in haar ceintuur droeg. Dat wapen had steeds een fascineerenden invloed op mij gehad, maar op dat oogenblik toch nog meer dan anders. „Natuurlijk niet," zei ik verontwaardigd en gauw! „Hoe kun je zooiets van mij denken? Ik verlang er naar met je te trouwen, lieve, maar ik mag het nu nog niet doen. Wie weet, wat er in New York gebeurt. Misschien kan ik het in die betrekking wel niet uithouden Neen, laten we verstandig zijn en wachten tot de lente, tot ik terugkom " Ik voerde alle argumenten aan om haar te bewijzen, dat het zeer onverstandig zou zijn om te trouwen en na verloop van een half uur was zij het in zooverre met me eens, dat ze beloof-

in de films „Erotik" en „Galgentoni". Haar adres is Wilmersdorferstrasse 98, Berlijn. Niet vergeten antwoordcoupon in te sluiten I L. H. te SCHEVENINGEN. Hierbij de gevraagde adressep. John Gilbert, MetroGoldwyn-Mayer Studios, Culver-City, Cali* fornië. John Barrymore, United Studios, 7200 Sancta Monica Blvd., Hollywood. Janet Gay nor, William Fox Studios, 1401 Western Avenue, Los Angelos, Californië. C. A. B. A. M. S. te OOSTERBEEK. Het adres van Mevr. Noordewier Is Beethovenlaan 27 te Hilversum. G. J. te DELFT. Inderdaad, Gustav Fröhlich is pas weer verhuisd. Zijn adres is thans Orleansstrasse 4, Berlijn-Steglitz. Het beste is, steeds bij ons het adres te vragen! H. L. te ZWOLLE. Het adres van Walter Pidgeon is Universal Studios, UniversalCity, Californië. Hij is te New York geboren. MARY te ARNHEM. Mary Pickford is den 8sten April te Toronto (Canada) geboren. Haar eerste echtgenoot was Owen Moore; haar tweede is Douglas Fairbanks. Douglas Jr. is een kind van de eerste vrouw van Douglas Sr., n.1. Beth S«lly. U ziet: de familieverhoudingen in Hollywood zijn nogal ingewikkeld! T. T. te GRONINGEN. Het adres van den productie-leider Erich Pommer is Lietzenburgerstrasse 38, Berlijn. U hebt o.i. geen enkele kans van slagen 1 D. L. te* AMSTERDAM. Erna Morena was eerst ziekenverpleegster. Zij Is den 24sten April te Aschaffenburg geboren. Haar adres Is Händelstrasse 5, Berlijn. Deze film is geen Ufa, maar een DeutschUniversal. De berichten in verschillende dagbladen waren verkeerd!

de te wachten tot ik terugkwam, waarin ik, tusschen ons gezegd en gezwegen, heelemaal geeri zin had. „Liefste," zei ze, terwijl ze haar arm om mijn hals sloeg en intusschen nog steeds met den dolk speelde, „liefste, ik heb je altijd vertrouwd omdat ik van je houd. Ik weet niet eens, wie je bent of waar je vandaan komt. Je hebt me. zelfs niet eens verteld, hoe je heet — Alleen je voornaam ken ik. Geef me nu echter je naam en adres, opdat ik je kan schrijven en ik mijn liefde voor je kan uiten als je weg bent." „Mijn naam en adres is " begon ik. „Eén oogenblikje," viel ze mij in de rede. „Toen ik zei, dat ik je vertrouwde, heb ik de waarheid gesproken. Ik vertrouw je zelfs n u nog, nu je weg wilt gaan. Maar vind je niet, dat je mij een of ander bewijs dient te geven, dat je me werkelijk je goeden naam opgeeft? Natuurlijk zou ik alles gelooven wat je zei, maar doe het dan alleen maar

En ik had het heusch niet kwaad. Het beroerdste is echter, dat vrouwen na korter of langer tijd zoo serieus beginnen te worden. Het duurde dan ook geen maand, of Dolores begon allerlei toespelingen te maken op een huwelijk. Ik deed echter of ik haar niet begreep en ging er niet op in. Maar toen ik haar op zekeren avond vertelde, dat ik naar New York ging, waar ik door bemiddeling van een vriend waarschijnlijk een betrekking zou kunnen krijgen, waaraan heel goede vooruitzichten verbonden waren en dat mijn reis erheen ook betaald zou worden, hield zij op met het maken van toespelingen, maar vroeg rechtstreeks of het niet beter zou zijn dat wij trouwden, voordat ik vertrok. „Want," zoo zei ze, „het is toch je bedoeling om met me te trouwen, niet?" Ze had me in haar armen genomen en het kostte me bijna vijf volle minuten .per ik me eruit had losgewerkt. Toen, na eerst diep adem te hebben gehaald.

BEZOEKT HET 7

**%***

E MM» TMEMiOa

TE BEN HAAG

rilM-ENTHOmiASTEN

i

Polo Godfried de Groot SARA HEYBLOM, verbonden aan het Oost-Nederlandsch Tooneel.

- 24 —

00@ENSIPEIL . . . t

het air te geven s

van

^^^

w;et te doen! 0f hij erin s|aagt,

mogen onze lezeressen beoordeelen!

om me te laten zien, dat ik je vertrou- haalde ik hem er echter uit en gaf hem wen kan. Je weet, welke en hoevele de aan Dolores. „Hier heb je mijn naam en adres, weifelingen van een vrouwenhart kunzei ik. nen zijn, liefste. Er zijn wel vrouwen en Ze zei me een lucifer aan te strijken, meisjes geweest, die niet voor een moord zijn teruggedeinsd, wanneer ze opdat ze hem lezen kon. . „Was die brief aan jou geadrestwijfelden aan de oprechtheid en eerlijkseerd?" vroeg ze toen. Ik had nog nooit heid van hun geliefde " Ze trok, terwijl ze dit zei, den dolk zoo'n achterdochtig meisje ontmoet! „Ja zeker," zei ik. „Aan wien änderst nog een eindje verder uit de scheede.. Ik kreeg hem, toen ik verleden jaar in Ik voelde in mijn zakken en dacht onderwijl vlug na. Ik had er weinig zin New York woonde. Ik ga weer naar in, haar mijn juisten naam en adres te datzelfde adres terug." Ze sloeg haar armen om mijn nek en geven. Wie weet, hoe lastig zij het me zei: „Liefste, ik zal op je wachten, dan nog zou kunnen maken, als ze niets meer van me hoorde. En dat zou ze hoor!" Ze meende het verbazend goed natuurlijk niet. Opeens voelde ik een met me en drukte mij zóó vast tegen enveloppe, en ik begreep, dat ik gered zich aan, dat het was, alsof ze me een was. Er woonde in New York iemand, demonstratie in jiu-jitsu wilde geven. die Marius Schreiner heette. Ongeveer Twee maanden later, toen ik al in een jaar geleden had een vriend van New York woonde, ontmoette ik daar mij me een briefje voor hem gegeven, dat als volgt luidde: „Geachte heer toevallig Schreiner. Ik deed net alsof ik Schreiner. De houder van dit briefje is hem niet kende, maar hij hield mij op zoek naar een betrekking! Als ge staande. „Zoo," zei hij. „Hoe gaat het er mee ? hem eraan helpen kunt. zal ik u erg Heb je-een betrekking gekregen? Je dankbaar zijn. A. H. DENNTON." ziet er zoo goed uit." • „Ja, ik heb een betrekking, maar niet Ik was verscheidene keeren met dit briefje bij Schreiner geweest en hij had door jouw hulp," antwoordde ik bits. Hij lachte. Die kerel had een echte me telkens op allerlei beleedigende manieren te kennen gegeven, dat hij niets olifantshuid. „Tusschen twee haakjes," zei hij. „Ju te doen had „voor iemand als ik". jk had dien brief steeds in mijn zak bent toch een tijdje in Santa Vintze gegehouden. Waarom weet ik niet. Nu weest, is het niet?" 25

Ik kreeg een onaangenaam voorgevoel in verband met Dolores. „Dat ben ik," gaf ik toe, „maar ik zie niet in, waar jij je mee bemoeit." „Wordt maar niet kwaad. Zeg me liever, of je ook kennis hebt gehad aan een meisje, dat Dolores Lopauyez heette?" Ik voelde een koude rilling langs mijn rug gaan. Het ging me nu goed en wie weet, in welke ellende ik zou komen, als ze te weten kwam, waar ik woonde en werkte.:.. , , . „Ik geloof eens van haar gehoord te hebben," zei ik kwasi nadenkend. „Had haar vader niet een bar of zooiets?' „Het is zonderling," zei hij hatelijk lachend, „hoe ze mijn adres en naam te weten is gekomen. Een paar weken geleden kreeg ik een brief van een advocaat...." Ik grinnikte in mezelf. Dat was beter, dan ik verwacht had. Als Dolores er een advocaat in gehaald had, kon Schreiner er nog plezier van beleven. „Zoo?" zei ik onnoozel. „Heb je?" „Ja," zei Schreiner. „Ze is ongeveer een maand geleden overleden en heeft mij tienduizend dollar nagelaten " Mijnheer Brewer zweeg en zuchtte. Toen dronk hij zijn glas bier leeg. „Daarom zeg ik altijd maar," zei hij toen, „dat eerlijkheid het langst duurt. Ik kan ervan meepraten, zou ik zeggen...."

1

.

■

TiïvTml

WtebodQD Mijn neef Janssen is 'n dood-goeie baas, maar als hij door iets of iemand geprikkeld wordt, kan hij wel eens 'n tikje scherp zijn. Laatst b.v., in de vergadering van z'n Kiesvereeniging, hinderde 't domme, bekrompen gepraat van een der altijd 't hoogste woord voerende leden hem ten slotte zóó erg, dat hij 't niet langer kon verkroppen en riep: „Je bent niet goed, ezel I" Algemeene beroering natuurlijk, welke pas luwde, toen de voorzitter hem tot de orde riep en sommeerde, z'n woorden te herroepen. „Nu, goed dan," zei m'n neef Janssen, „ik trek dat ezel in, maar blijf volhouden, dat m'n geacht medelid niet goed isl" „Wat mankeert me dan?" beet deze hem nijdie toe. Waarop m'n n^i hem grinnekend antwoordde: „Dat zal 'n veearts je beter kunnen vertellen I" Vriendelijke oude dame: „Waarom huil je, ventje? Heb je zoo'n honger?" Knaapje: „Nee, maar vader heeft zoo'n dorst I" Blaffende honden bijten niet, om de eenvoudige reden, dat blaffen en bijten niet gelijktijdig mogelijk is, tenminste niet bij één hond. 'n Jong arts schreef* voor 'n baby castor-olie voor. „Maar dokter," protesteerde de moderne jonge moeder, „dat is zoo'n ouderwetsch ietsl" Waarop de medicus kalmpjes antwoordde: „Zuigelingen zijn nog véél ouderwetscher, mevrouwtje I"

»wWpHBSBi

Bij alles wat-men leert is 't goed om van onderen af te beginnen, behalve bij zwemmen. Er klonk 'n geweldig gerinkinkel van brekend aardewerk uit de keuken. „Lieve hemel, Jans, wat doé je?" gilde mevrouw en kalmeerend antwoordde de gedienstige: „'k Doe niks, mevrouw.... t is al gedaan!"

„'t Recht heeft gezegevierd,!"... seinde de advocaat z'n cliënt, wiens niet al te zuiver zaakje hij zoojuist had gewonnen. „Teeken dadelijk hooger beroep aan I" telegrafeerde de cliënt, die 't verkeerd begreep, terug. „Hoe komt 't, dat u de kwitantie voor m'n nieuw costuum nog niet hebt aangeboden ?" „'kMaan 'n fatsoenlijken klant nooit, meneer I" „Zoo, maar hoe weet u of 'n klant, dien u niet kent, fatsoenlijk is?" „Tja... als hij birfnen drie maanden niet komt betalen, besluit ik hieruit, dat hij géén fatsoenlijk man is en geef 'k 'n kwitantie op hem af."

Elke liefde, die op complimentjes leeft, loopt gevaar aan de eerste waarheid te sterven.

Weelde is datgene, waaraan je, volgens anderen, geen behoefte hebt. Hoe v r ij g e v i g e r ge tegenover uw vrienden zijt, des te toegevender zullen ze tegenover ü zijn. Drama in negen woorden. Tijger en twee jagers. Tijger en één jager. Tijger.

Brief van den heer Owee aan den fotograaf: „De gezonden proef is goed. Maak er nu 6 van met mijn jas open en 6 met mijn jas toegeknoopt."

DE OPLOSSING

IRENE RICH, die 13 October jarig Is. Haar adres is Warner Bros Studios, 5842 Sunset Blvd, Hollywood.

JOSEPH SCHILDKRAUT, die 9 October zijn geboortedag viert. Zijn adres is: Cecil B. de Mllle-Studio. 6600 Washington Blvd, Cul-

ONZE WEKELIJKSCHE —^ PRIJSVRAAG VIJF EN ÜERÏIÜSTE VRAAÜ Deze luidt als volgt: voor welke Latijnsche woorden staat de afkorting L. S. en wat beduiden zij? Het antwoord op deze vraag' gelieve men op een briefkaart in te zenden vóór 16 Oct. (Indische lezers vóór 12 Februari) aan ons adres: Redactie „Het Weekblad", Vijf en dertigste Vraag, 22 Galgewater, Leiden. Onder hen, die ons een goed antwoord zer.den, zullen wij weer een geldprijs van f 2.50 benevens vijf mooie troostprijzen verloten! /

Klant: „Hoe kunt u nu zeggen, dat dit wol is, terwijl er 'n etiket met ,Katoen opzit?" Winkelbediende: „O, dat is alleen maar, om de motten te misleiden, mevrouw."

A: „Ben. je allang neurasthenicus?", B: „Sedert 'k onder behandeling van 'n psychiater ben. Daarvóór was 'k alleen maar zenuwachtig."

'n Dief, die gevet is, wordt niet licht gevat. Moderne advertentie. Iemand, die een zeer pakkenden titel voor een nieuw weekblad heeft bedacht, zoekt een uitgever en kapitaal om de uitgave mogelijk te maken.

Mevrouw Bits: „'k Wou 'n boek hebben, waarmee 'k m'n man 'n paar avonden thuis kan houden." Bibliotheekhouder: „Wakker of slapend, mevrouw?"

ver-Clty, CaJIfornië.

HARRY LIEDTKE, die 12 October zijn verjaardag viert. Adres; Berlijn Grunewald, Bismarckallee 16.

- 26 -

EEN EN DERTIGSTE VRAAG Op deze vraag, die luidde: „Wie onzer lezeressen en lezers kunnen ons zeggen, welke de hoogste berg der aarde is en waar deze ligt?" en waarop het antwoord is: „De Mount Everest in oen Himalaya (Azië)", ontvingen wij een buitengewoon groot aantal goede antwoorden, zoodat wij alle beschikbare prijzen kunnen toekennen. Na loting vielen de beide geldprijzen ten deel aan den heer E. M. Blok, med. stud.. Gouwestraat 1, 's-Gravenhage en mejuffrouw M. Voller, Aelbertsbergstraat 88, Haarlem. De vijftien troostprijzen kenden wij toe aan: mejuffrouw Heere, p.a. den heer Halang, Vredehofweg 43, Rotterdam; den heer W. van Collem, Bronckhorststraat 46 Ó, Amsterdam Zuid; den heer S. Felleman, Kostverlorenstraat 115, Zandvoort; den heer A. Reijnders, Catharinastraat 54, Eindhoven; den heer G. C, Tops, Baarnscheweg 5, Huis ter Heide (U); mejuffrouw A. v. Leeuwen, Herrn. Costerstraat 380, 's-Gravenhage; den heer L. J. Joosten, Is. da Costastraat 46 rood, Dordrecht; mejuffrouw M. Burggraaf, Walenburgerweg 48a, Rotterdam; den heer J. A. M. Peters, Achter de Hoven 23, Deventer; mejuffrouw Johanna van der Hoeden, Kloosterstraat 90, Nijkerk; mejuffrouw K. Bonte, 221 Ceintuurbaan hs, Amsterdam Zuid; mevrouw J. Sneepels-Lecomte, Huygensstraat 5, Rotterdam; den heer G. H. J. van Viersen, Kaapstraat 232, 's-Gravenhage; mejuffrouw J. Keilman, 467 Schalkburgerstraat, 's-Gravenhage; mejuffrouw R. van den Beukei, Stationsstraat 1, Utrecht.

GEORGE DURYEA

Op een Amerikaansche school worden brochures van vrijdenkers heimelijk verspreid. Een aantal leerlingen is lid van de „Club der vrijdenkers", die deze vlugschriften laat drukken. Eenige hiervan komen in handen van den directeur der school; deze wijst den leden op de strenge straffen, die op het in bezit hebben dezer propaganda-boekjes staan. Bob, een tegenstander van de club en vooral gehaat door de presidente Mary — "die hem den bijnaam „aartsengel" gegeven heeft — verzoekt den directeur de zaak door de leerlingen zelf tot klaarheid te doen brengen. De directeur stemt hierin toe, maar 't komt tot een veldslag tusschen beide partijen: een meisje stort van een verdieping naar beneden en sterft in Mary's armen. De politie komt er aan te pas; er komt een rechtszaak van en Mary, Bob en diens vriend Bozo worden tot vijf jaar tuchtschool veroordeeld. Op de tuchtschool heerscht een ijzeren discipline. Mary vindt in eenandere jongedame, Anny genaamd, een trouwe vriendin. Vooral de jongens hebben het zwaar; hun opzichter heeft 't op hen gemunt en straft hen op wreede wijze. Zij worden ingedeeld bij den reinigingsdienst, waarbij oOk Mary en Anny werkzaam zijn. Door het leed komen Mary en Bob dichter bij elkaar; tijdens een gesprek raken hun handen een hek aan. De opzichter schakelt den stroom in: Mary en Bob vallen met verbrande handen neer. Woedend rent Bob naar den opzichter, maar hij wordt geboeid en opgesloten. Bob weet te ontvluchten en Mary mee te nemen. Slechts één dag duurt hun vrijheid. Honden vinden, hun spoor en ze worden opnieuw ingesloten. Den volgenden dag breekt er brand uit. In de algemeene verwarring heeft men Mary vergeten. Bob stormt het brandende gebouw binnen en ontneemt den hoofdopzichter den sleutel. De electrische stroom gaat door het hek, waaraan de opzichter zich vasthoudt. Hij ondervindt hetzelfde als hij Mary en Bob heeft aangedaan. Wanneer Bob Mary bevrijd heeft, schakelt hij den stroom uit en zij sleepen! den opzichter met behulp vaii Anny en Bozo uit het brandende gebouw. Voor deze moedige daad krijgen zij allen kwijtschelding van hun straf.

tERY EN

27

GEORGE

OURVEA

\

j.Wal zou Dick Gaines hier wel van zeggen?" Waarop zij met een onweerstaanba ren meisjeslach antwoordde • die mij zeer goed beviel. Welk oud-militair heeft niet graag, dat men om zijn grap pen lacht ?

HH Er zijn menschen — en het zijn werkelijk niet altijd de onontwikkelden! —, die een hartgrondigen afkeer hebben van alles, wat zweemt naar mechanische voortbrenging, vooral wanneer hetgeen wordt voortgebracht als kunst wordt aangediend. De radio, de bioscoop, de gramofoon, de sprekende film, allemaal amusementsmiddelen, die honderdduizenden vermaak en 'genot verschaffen, deelen in meerdere of mindere mate in hun verachting. En dit allèèn, omdat ze mechanisch zijn I Dat is natuurlijk doml Men vergeet immers bij al dat schimpen op het mechanische, dat óók de piano en het orgel zuiver „mechanische" instrumenten zijn en dat het onderscheid tusschen deze en bijvoorbeeld den gramofoon slechts veroorzaakt wordt door het tijdstip, waarop de medewer-. king van den kunstenaar noodig is. Dat niemand zoo ver zal durven gaan de beide eerste instrumenten als minderwaardig te beschouwen, komt alleen door het feit, dat de mensch lederen keer zijn medewerking moet verleenen, wil hun mechanisme zijn taak kunnen vervullen. Omdat voor den gramofoon het optreden van den kunstenaar slechts éénmaal noodig was, wordt deze echter wèl als minderwaardig ge; classificeerd. Een andere oorzaak kan er niet zijn, want wat geldt voor de onvolmaaktheid van den gramofoon als instrument, geldt ook voor de onvolmaaktheid van piano of orgel. Er is geen kunstenaar, die eruit kan halen, wat hij zou willen! Integendeel: hoe grooter kunstenaar, hoe meer hij zal merken, dat zijn instrument hem in den steek laat! Inderdaad is het slechts de onvolmaaktheid van onze moderne machinerieën, die maakt, dat wij bezwaar tegen hun toepassing kunnen hebben. Ze zijn nog niet zóó geperfectionneerd, als we wel zouden wenschen: De gramofoon kraakt nog wat, als hij een al te luide passage moet weergeven eft de luidspreker kan een iet of wat schelle sopraansten? niet zonder bijgeluid verwerken! Als de techniek echter nog één schrede verder gaat, is ook dat bezwaar verholpen I Is onze tijd al voldoende vermechaniseerd ? O neen 1 We verwachten nog veel meer van de techniek en we hebben er behoefte aan ook! Wij kunnen hetgeen we noodig hebben nog niet a 11 ij d op het juiste moment krijgen en we moeten er vaak ook nog tè veel tijd en moeite voor geven. Ons leven is ondanks trein en vliegmachine toch nog te ingewikkeld en omslachtig; wc moeten per dag nog J

N.V, KLKHDFRMAKKRI)

(

"Old Bond Strccr DAMES- EN HF.ERENKLKl-DING NAAR MAAI LEIDSCHESTRAAT -19 TELEFOON ? 1 b 3 .

duizenden bewegingen uitvoeren, die zonder eenig bezwaar — zelfs beter! — door een machine kunnen worden verricht. Wel is het juist, dat wij de waarde van iets, dat wij gemakkelijk verkregen, licht ^nslaan, maar het is óok even waar, dat de opoffering die wij ons moeten getroosten om iets te verwerven, vaak oorzaak is, dat het genoegen hetwelk wij eraan beleven, verminderd wordt. Waaruit volgt, dat wij ons nóch te veel, nóch te weinig zouden moeten inspannen om uit het leven te kunnen halen, wat erin zit. \ Een mijner kennissen, die leeft van zijn geschreven ideeën, schafte zich onlangs een dictafoon aan. Het instrument deed uitstekend, wat ervan verlangd werd: het noteerde wat mijn vriend zei en gaf het later op onberispelijke wijze weer, hem aldus de inspanning van het schrijven besnarend. Toch was hij met het resultaat niet tevreden; hij verlangde mèèr! Vroeger, toen hij zelf zijn ideeën moest opschrijven, was het hem niet zóó opgevallen, hoe moeilijk zijn gedachten kwamen, omdat zijn aandacht natuurlijk oók in beslag genomen werd door den zuiver mechanischen arbeid van het schrijven. Nu hij hier echter van verlost was, trof het hem, dat de beste ideeën tot hem kwamen als hij liep te wandelen en dat ze veel weerbarstiger waren wanneer hij, op zijn divan gezeten, zijn dictafoon het hof maakte. Ik stel me voor welk eengroot voordeel voor hem een draagbare dictafoon zou zijn! Een, waarvan men dè electrische batterij in den vestzak kon steken en den motor onder den hoed bergen! De spreekbuis zou dan in den vorm van een pijp moeten gemaakt worden, die men tusschen de tanden kon laten bengelen, terwijl men er, al wandelend, de woorden in zeil Hij zou zich minder hebben in te spannen en b e t e r kunnen werken 1 Hetgeen een groote vooruitgang zou zijn, want beter werken met minder inspanning is een vooruitgang, óók al danken we die aan een „mechanisme"! Voor negen en negentig van de honderd menschen zal de ergste krachtstoer aan het begin van een nieuwen dag wel zijn ... het opstaan I Zich baden, scheren, toilet maken en kleeden... wiè is er, die er met plezier aan denken kan ? Zouden we niet allen veel gelukkiger zijn, indien op het aangewezen uur een „machinale bediende" ons voorzichtig wekte, ons op zijn zachte, stalen armen nam, naar het bad droeg, waschte, schoor en kleedde ?' Werkelijk, het kunnen slechts onnadenkende menschen zijn, die tegen een zooveel mogelijk vermechaniseerd leven zijn. Gewoonlijk wordt als tegen-argument aangevoerd, dat machines zoo „dom mechanisch" zijn en ze de menschen gemakzuchtig maken. Beide tegenwerpingen zijn verkeerd! Want in de

eerste plaats zijn machines niet „dom mechanisch", daar, voor wie oogen heeft om te zien, het menschelijk vernuft spreekt uit iedere beweging, dje de machine maakt. Het menschelijk vernuft kreeg er bovendien meer gelegenheid door zich te ontplooien, omdat de machine ons gedeeltelijk reeds verlost heeft uit den tredmolen van gelijkvormige handelingen, waaruit we onszelf nooit hadden kunnen verlossen 1 Ook het argument van de gemakzucht gaat niet op, daar er geen enkele waarde zit in een menschelijke inspanning, die alleen wordt gepresteerd om wille van die inspanning. Die reden kan dan ook alleen maar worden aangevoerd door iemand, die duizend maal eenzelfde arbeidsprestatie kan verrichten zonder zich af te vragen of het niet anders, eenvoudiger kan! Natuurlijk is het waar, dat er geen kunst kan worden voortgebracht zonder inspanning. Maar kunstzinnige inspanning heeft met eentonigheid of eenvormigheid niets te maken 1 Bovendien berust zij dikwijls op dezelfde mechanische principes. Van dit laatste kan ieder zich overtuigen, wanneer hij een orkest gadeslaat tijdens het spelen. Welk een discipline, welk een samenwerking tusschen de orkestleden! Vormen zij niet ieder als het ware een onderdeel van een ingewikkeld mechanisme, waarbij ieder ondergeschikt is aan het groote geheel, dat gedreven wordt door de bezieling en den dirigeerstok van den leider? En... reproduce e ren ook zij niet evenals de gramofoon en de luidspreker? Natuurlijk is er verschil, doch dit berust niet op principieele gronden i Beethoven en Mozart hebben de aandoeningen hunner kunstenaarsziel in noten yerklankt. Zij liggen nu in hun graf, maar dank zij het volmaakte reproductie-vermogen van het orkest, kunnen onze harten zich nog verheffen aan hetgeen zij voelden! En drie slappe draden, ^drie microfoons, verbonden aan een ingenieus bedachte „machine" èn een machine thuis, maken dat behalve de aanwezigen, ook nog honderdduizenden anderen genieten kunnen van de weergave I Weegt dkt niet op tegen de keeren, dat de radio kraakt ? En bovendien: één handbeweging is voldoende om een „mechanisme" uit te schakelen en ervan verlost te zijn als het ons hindert! Hetgeen we van de menschen niet eens zeggen kunnen!

REMBRANDT THEATER AMSTERDAM BRENGT STEEDS DE BESTE PROGRAM MA'S

Ben verhaal uit den tijd toen de Czaar nog over Rusland heerschte

HOOFDSTUK III. Miss Vanderbilt—Asior. Door ons lachen aangetrokken, kwam Ik ging dus voor mijn mooie protégée Gij waart' op het punt, mij in dit de kolonel, na aan de deur van onzen een kaartje koopen voor haar eigen vreemde land achter te laten en den coupé geklopt te hebben, binnen, toen geld, -want de portefeuille, die zij mij pas mee te nemen, die zoowel mijn veide trein zich in beweging zette. had gegeven, was vol banknoten van ligheid beteekent als de uwe. Terwijl Over den schouder van mijn reisgegij veilig naar Berlijn zoudt reizen, zou honderd roebels en zond meteen een noote door het raampje kijkend leek telegram aan den bankier van mijn ik in een Russische gevangenis opgemij het eerste gezicht in Rusland niet vrouw te Parijs. Hoewel ik volkomen sloten zijn." aanlokkelijk. Wij stoomden de grens zeker was, dat een verklaring omtrent En droevig voegde zij er bij: „Denkt stad van Rusland uit en rolden ratede vrouw van Dick Gaines voldoende gij, dat Dick Gaines het aardig zou lend voort op een rechten weg. Lang zou zijn, had ik toch niets anders durvinden, als gij zijn vrouw zóó behanzamerhand veranderde het landschap. ven seinen dan: delde!" De Duitsche netheid maakte plaats voor „Eydtkuhnen. Goed aangekomen." „Dick Caines?" hijgde ik. Russische slordigheid. Lage, golvende Alleen geadresserd: „I.enox, adres „Ja," antwoordde zij. „Dick vGames, heuvel«., sombere berkenwouden, een Drexel, Harjes & Co., Parijs." uw oude kameraad van West-Point in zame meren, kille poelen en uitgestrekte Terwijl ik dit deed steeg mij het bloed '68. Ik heb mijn man zoo dikwijls over moerassen met helm begroeid, vorm naar mijn hoofd bij de gedachte, dat u hooren spreken, Arthur Bainbridge den een droevig schouwspel, leder ik zelfs geen brief aan mijn vrouw Lenox! Toen gij mij daar straks uw oogenblik kwamen wij langs dorpjes, durfde zenden vanwege den zondernaam noemde, dacht ik aan al wat Dick bestaande uit een twintigtal morsige lingen samenloop van omstandigheden, mij van u verteld heeft. Ik had u niet houten hutten, met schraal vee, dat over die de Russische politie deed denken, , willen zeggen, wie ik ben, vóórdat wij de bevroren velden liep. Lompe boeren dat ik al een vrouw had in het land te Wilna waren, en ik Dicks hand in in smerige jassen van schaapsvel en van den czaar. de uwe gelegd had; maar nu gij zóó hooge laarzen keken ons na. De koIk telegrafeerde ook aan de Weletongerust en zenuwachtig zijt door de lonel en Helene praatten vroolijk sasky's te Petersburg om hen voor te woorden van den Russischen kolonel men, terwijl ik mijn blik van het ongebereiden: over valsche passen, gevoel ik mij verzellige tafereel buiten naar het aardige „Ik kom morgenavond zeven uur." plicht, uw angst weg te nemen door u tooneeltje binnen wendde en mijn verToen stapte ik uiterst tevreden met te vertellen, dat gij geenvernstig gevaar meende vrouw nog mooier vond dan een sigaar in mijn mond de restauratie kunt loopen door de vrouw van uw straks. Zij had haar shuba afgeworpen weer binnen, nam gedienstig een kofouden kameraad van West-Point bij en haar gelaat, nu niet omhuld, scheen fertje van mijn zoogenaamde vrouw en hem te Wilna te brengen." hoewel zacht en bevallig nu niet meer Haar woorden gaven mij een gevoel bracht haar gearmd naar den trein waar meisjesachtig, maar vrouwelijk ontwikde galante Russische ambtenaar reeds van rust en veiligheid — maar ook stond om haar welkom te heeten en keld. Als de bijna kinderlijke onschuld van schaamte. Dit onschuldige schepvan haar gezichtje het niet had weerte zorgen, dat haar de beste statie-coupé seltje had ik durven verdenken! Dick sproken, had zij over de vijf en twintig in de breede rijtuigen aangewezen werd. Gaines was mijn kamergenoot op de kunnen zijn. Hoewel zij ^druk praatte, Hier sloeg ik met teedere zorgen haar militaire academie geweest. Hoewel ik leunde zij achterover op haar gemaksjaal om haar heen en riep vroolijk: hem de laatste jaren uit het oog had kelijke zitplaats alsof zij vermoeid was verloren, had ik gehoord, dat hij bij of verlost van een innerlijke spanning. een petroleummaatschappij te Bakoe beIk schreef dit toe aan haar vurig vertrokken was. Dit verklaarde zijn verlangen, om veilig over de grenzen te blijf in Rusland. komen en aan den angst bij de ontMisschien las zij iets van mijn zelfdekking, dat zij geen pas had. verwijt in mijn blik, want met yroolijke Intusschen sprak de kolonel zeer stem en lachende oogen vroeg zij mij: voorzichtig over ons verblijf te St. „Wat dacht gij wel dat ik was? Een Petersburg. avonturierster? Een — een nihiliste ? „Amerikanen van uw rang," zei hij, Kom, vertel eens op — wat dacht gij „worden aan de Newa altijd zeer vrienwel van de vrouw van Dick Gaines?" delijk ontvangen. Onze hoofdstad zal „Dat kan ik het best zeggen, door te u behagen, kolonel Lenox, en u, mevertellen, dat ik Dick Gaines voorden vrouw, nog meer." gelukkigsten aller mannen houd," riep „Zoo ?" vroeg Helene. „En waarom ?" ik vrij en vertrouwelijk. „Omdat wij," antwoordde de kolonel Het zou mij nu gemakkelijk vallen, met een vriendelijken grijns, „zooveel gaaan 'mijn vrouw uit te leggen, dat ik lante jonge officieren in onze hoofdstad de vrouw van mijn vriend Dick Gaines hebben. Bals, partijen, sledevaarten naar uit een lastig parket geholpen had. Ik het eiland, in gezelschap van klinkende zag haar vriendelijk aan toen zij mij sporen, mooie epauletten en zware kneeen allerliefste portefeuille overgaf, tervels, is dat geen paradijs voor vrouwen? wijl ze zei: Ik heb op de koffers van mevrouw „Wees zoo goed een kaartje voor gelet. Zij is goed voorzien van krijgsmij te nemen naar St.-Petersburg." . materiaal. Zij heeft niet vergeten haar „En gij gaat maar tot Wilna?" storammunitie mee te brengen in den vorm terde ik. van tal van japonnen door Parijsche „Ja, ik ga maar tot Wilna, maar de modisten vervaardigd." kolonel moet gelooven, dat ik met u Dit gesprek over bagage bracht mij naar de hoofdstad reis. Gij weet, dat hij een nieuwe moeilijkheid voor dén geest. mij voor uw vrouw houdt. Ik heb met Ik dacht aan de biljetten voor de onze. kolonel Petroff niet over Dick Gaines In Rusland geeft men geen afzonde »-Ljke SUE CAROL durven praten," zei mijn bijdehand reiskaartjes. Alle koffers mijner reisgezelen partner in de groote Amerikaansche genootje met een schelmschen glim lin waren naar St.-Petersburg geadresrolprent „Fox Movietone Follies' . lach. door RICHARD H. SA VAGE

/

-29-

•:

■■■1

MÄT"^»"^^«"

scerd. Als ik haar te Wilna bij haar man had gebracht, zouden mij nieuwe leugens en draaierijen wachten! Dat begreep ik wel. De kolonel praatte maar door. Hij scheen nieuwsgierig te zijn naar ons adres te St.-Petersburg en hoopte, dat hij ons zou zien als hij over een maand in de hoofdstad kwam. Toen zijn vragen lastiger werden stond ik verbaasd over den vrouwelijken tact waarmede mijn gewaande vrouw zijn nieuwsgierigheid wist af te weren door beleefd slaperigheid voor te wenden. Haar worstelen met 'n opkomende geeuwbui was zoo duidelijk, dat onze reisgenoot, als man van de wereld, de opmerking maakte: „Mevrouw heeft behoefte aan rust; ik zal eens gaan zien of ik iemand kan vinden om een kaartje te leggen." Toen de deur dicht was, wendde ik mij tot Helene om haar de nieuwe moeilijkheid met de bagage te vertellen; ik stond verbaasd: zij was plotseling ingeslapen I Haar houding was achteloos bevallig. Haar fraaie kopje, tegen de blauwe kussens geleund, lag eenigszins achterover, zoodat de blanke hals, als ivoor glinsterend in den zonnestraal, die door het raampje op haar viel, even te zien was. Haar roode, halfgeopende lippen lieten twee rijen parelen zien, en een klein voetje stak pikant vooruit. Ik benijdde Dick Gaines steeds meer. Doch haar rust mocht niet gestoord worden. Ik- zag, dat het arme kind ze noodig had na de spanning der laatste uren. Ik liet voorzichtig het gordijntje half neder, zoodat de zonnestralen haar gelaat niet konden bereiken, en keerde mij toen om, in een roman vergetelheid voor dit tooneeltje zoekend. Het verhaal was Fransch en interessant, doch boeide mij niet. Van de bladzijden viel mijn blik gedurig op de slapende schoone — de vrouw, die ik bracht naar haar echtgenoot — de vrouw van mijn ouden kameraad van West-Point. Ik mocht niet meer aan haar lieftalligheid denken. Ik trachtte de gedachte aan haar te verdrijven, door haar niet meer aan te zien, door aan mijn vrouw te Parijs te denken; maar gedurig keerden mijn blikken weer terug tot de schoone naast mij. Een oogenblik later deed een onbewuste beweging haar een nog liefelijker houding aannemen. Werktuiglijk bracht zij haar ronden arm naar boven, om er haar hoofd op te laten rusten. Het kleine voetje zocht een gemakkelijker steunpunt op de kussens en zag er hoe langer hoe bekoorlijker uit in een kous van lichte parelgrijze zijde. Haar adem

scheen zachter te gaan; haar schoonheid was droomeriger en betooverender. Allerlei herinneringen uit West-Point kwamen bij mij boven en de oude krijgsman drukte, met al het vuur van een leerling der eerste klas, een lichten kus op het blanke voorhoofd daar voor hem. De schoone ontwaakte verschrikt. Ik riep lachend: „Wat zou Dick Gaines daar nu van zeggen ?" „Dat gij het verdiend hebt," antwoordde zij, eveneens lachend. „Gij hebt zoo goed voor zijn vrouw gezorgd. Het is alsof gij.... mijn broeder zijt." Toen zij. mijn blik opving, keerde zij zich met bekoorlijke verlegenheid af. Builen hoorden wij iets. Het was de verwenschte Russische kolonel, die aan de deur klopte. „Gij zijt vroolijk," zei hij binnenkomend, want hij had ons hooren lachen. „Laat mij in uw pret deelen." En hij was zoo galant tegen mevrouw Gaines, dat ik woedend werd. „Ik ben het Dick Gaines verschuldigd," dacht ik in een aanval van deugdzartie verontwaardiging. „Ik moet zijn vrouw beschermen tegen de overjarige aanbidding van dien Russischen Don Juan!" De toorn van een verliefden jongen vijif-en-veertiger tegen galante oude zestigers is verwonderlijk. Om mijn mededinger de loef af te steken, begon ik mij te beijveren, mevrouw Gaines als liefhebbend echtgenoot duizend-en-één attenties te bewijzen, met meer vuur dan gewoonlijk een echtgenoot aan den dag legt. Ik hield vol, dat zij koude voeten had en wikkelde ze in mijn reisdeken. Ik wilde niet gelooven, dat zij gemakkelijk zat en verschikte haar kussens met den ijver van een man, die tien minuten getrouwd is en bij elke attentie riep ik: „Wat zou Dick Gaines hiervan zeggen?" zoodat het lieve kind gedurig in lachen uitbarstte, wat den ouden Petroff zeer verbaasde; eindelijk kreeg zijn nieuwsgierigheid de overhand op zijn Russische beleefdheid; hij vroeg wie die beroemde Dick Gaines was. Daar ik in een vroolijke stemming was, vertelde ik hem, dat Dick Gaines de man was, die „Billy Patterson" vatte; ik verhaalde de beroemde Amerikaansche anecdote zoo smakelijk, dat de Russische kolonel in de wolken was en van tijd tot tijd uitriep: „Wie vatte Bil-lie Pat-ter-son ? Dick Gaines, die vatte Bil-lie Pat-ter-son. Wat zou Dick Gaines hiervan zeggen ? Ah, ha! hé, hol" en in zulke Tartaarsche lachbuien uitbarstte, dat Helene en ik invielen

Ja, hU zal nu wat voor^ zichtlger moeten ££% worden.

en wij zeer vroolijk waren toen de lichten van Kowno zichtbaar werden en wij het station binnenstoomden. De Rus riep: „Ik moet u verlaten, maar wij hebben hier tijd, om iets te gebruiken. Gij moet met mij theedrinken; gij moogt niet weigeren, mijnwaarde kolonel Lenox! Gij en mevrouw zijt vanavond mijn gasten." „Zeker!" riep mevrouw. Zij nam zijn arm, terwijl ik hen volgde en opmerkte, dat mevrouw Dick Gaines zeer bewonderd werd. Haar schoonheid had dat eigenaardige, dat de oogen der menigte trekt en toen wij de volle verlichte eetzaal binnentraden, staarde menigeen de bekoorlijke gestalte na en wierp afgunstige blikken op mij, haar galanten echtgenoot. In een oogenblik troonde mijn koningin van de grenzen aan een rijk voorziene tafel en na een gezellig avondmaal dronk onze gastheer plechtig zooals in Rusland gebruikelijk is, met een glas 'champagne op de gezondheid van mevrouw zeggende: „Ik wil u niet missen; een au revoir kan ik dragen, maar geen adieu — dat zou al te verschrikkelijk zijn!" Hier stond ik voor een nieuw vraagstuk. Beleefdheidshalve kon ik hem mijn adres te St.-Petersburg niet weigeren. Hij zou mij in de hoofdstad van Rusland bezoeken en de aanleiding tot zijn bezoek, namelijk mijn zoogenaamde vrouw, de bekoorlijke mevrouw Gaines, niet bij mij vinden. Hoe zou ik hem mijn alleenzijn verklaren ? Een schielijke inval van mevrouw Dick redde mij. Zij glimlachte tegen Petroff en zeide: „Het zal ons aangenaam zijn, u in het Hotel de l'Europe te zien. Onthoud den naam goed, kolonel en mevrouw Arthur Lenox! Schrijf hem in uw zakboekje op. — 'Ik weet zeker, dat gij ons spoedig vergeten zult." De Tartaarsche oogen zeiden haar, dat hij er wèl aan zou denken. „U vergeten, mevrouw ?" zei de galante krijgsman, opstaande. „p.at is onmogelijk. Gij ikent de Russische 'harten niet!" „Ik de Russische harten niet kennen!" riep Helene, met een gloed in haar oogen, die mij verbaasde. Toen lispelde zij met een izelfbeheersching, die mij nog meer verwonderde, op haar naiven, kinderlijken toon: „Gij zult mij te St.-Petersburg de Russische harten leeren kennen, niet waar? Wij kunnen daar uw gastvrijheid beantwoorden."

^" Ml

III

MET (IN&MA

■

:;■

.':

hem zoo noodige ontspanning, doch wijs

wordt gelezen. Wie op de hoogte wil blijven van het nieuwste dat op reclame^gebied verschijnt, wie behoefte heeft aan goede voorlichting, aan degeliike artikelen, aan een overzicht van alles wat de buitenlandsche^ bladen publiceeren, die verzuime werkelijk niet om een abonnement op

DE REdAriE i, „m.n. kn BEST UITGEVOERDE RECLAMEBLAD m NkJerUnd

PRUi P^R JAAR hOj

■

pZUiMUL'^KJ

men als daarbij ook

1i£T MAAHDbLAD

yÜ MIJN PIEPA

Is

^

iiaiL?

É

TtltAT-E-R

geeft lederen VERSTANDIGEN zakenman ELKE WEEK de voor

.anders kon zijn geluk wel eens keerenl

p

CN

12 afleveringen, welke van begin tot eind interessant zijn. Abonneert u bij de Administratie De Reclame, Hofwijckstr. 9, Den Haag J ui >- 31

»WSW

I¥ ¥ ¥ IT MUZIEK VAN HENK STUUROP

WOORDEN VAN CHEF VAN DIJK "Moderxta.

mjn,—ÄhooniidB mor.gcn k«nliai:tiaJef__ M^métde

i—;—i

zar.aen

J)e hwufenfn. .eeii

InjouW

Si oo.aen zoostrxAend en bljj

^^ Abeen ^^

fee 'ft«*

F«

5 r Ucfa.enJ« he. mei v
_■

^.

Bndxn

ru^tmijn—

Jdiat,

AAMm'n

boe.zem

f'ttl

wa,t

in

CUH

^'»«ö'.

™ieett roor jf ceu.MeC.

r Jprlj

r

r

r

UJ

Zlnvxn) fixAnwe x\ die

u,

.1 ren

i; J-J r.

J

J ld

TJAArde blee.ke ver.te

j r1 i

tu....ren

W^T' Ach, liefste, ach, weer is het morgen O liefste mijn — wie zal ons-borgen? Geen cent in de kast en die schuldeischerslast I Ach, ze laten je haast niet met rust. Neen, ik heb nu in 't vrijen geen lust; Ik moet werken, m'n kind. Niemand leeft van den wind. En van schoone luchtkasteelen Kun je 'n bete broods niet deelen. '

m

Ach, liefste, ach, droef is de morgen. Hard het bestaan en groot de zorgen. Jij bent niet zoo sterk en zoo groot is het werkl Ach, m'n hart breekt bij 't zien van jouw leed En je lach is zoo valsch en klinkt wreed I Onz' illusie, mijn schat, welk een leugen is datl Neen, ik kan met al mijn kussen, 't Brandend zieleleed niet blusschenl

\

ZOMERTIJD s GRAMOPHONE-TIJD!!! DE ..HIS MASTER'S VOICE" K O F F E R G R A M O P H O N E SOo/o MEER OELUIDSVOLUME 272 MAAL MEER OCTAVEN DAN ELK ANDER MERK In zwarte uitvoering met nikkelen monteering- f90.—

In blauwe, roode, 'grijze of groene uitvoering met nikkelen monteering f 100.—

In fijn rood leder met zwaar vergulde monteering f125.-

FRANCO DOOR NEDERLAND BIJ:

N.V WILLEM SPRENGER'S

GRAMOPHONB-HANDë^

HoofdmagazUn: PASSAGE 46. Filialen: L.v. MEERDERVOORT 60a en453, DEN HAAO Specialiteit In „HIS MASTER'S VOICE" TROPEN-ORAMOPHONES. Oegarandeerde overkomst K'-ihictic- en Administratie: Galgewater 22, Lelden. Tel. 70O

>

'- • Bruld N„C6?^t;D^ lij OIJUA BERGE«

—* C