Het heden 'Meester...' Ik kijk weg van het ogenschijnlijk doodgewone rijhuis en schenk mijn vriendin een warme glimlach. Haar stem is doordrongen van zenuwachtigheid. Of zelfs angst. 'Ik ben hier, schat,' antwoord ik. Tegelijk knijp ik bemoedigend in haar pols. '...ik weet niet of ik wel durf, Meester.' 'Je durft wel,' antwoord ik luchtig. 'En dat weet je best. Kom...we gaan naar binnen.' Ze blijft op het trottoir stilstaan. 'Hoe weet u dat nu? Het was maar een fantasietje!' 'Het is niet de eerste keer dat ik je een fantasietje heb laten uitvoeren, lief sletje. En dat is altijd goed afgelopen.' Ze schudt haar hoofd. 'Nooit zo extreem.' Mijn blik en glimlach blijven onbewogen. 'Je vorige waren ook extreem, Linda. Tot je er nadien op terugkeek. Waarom zou dat nu anders zijn?' Een zure blik. Dan neergeslagen ogen. 'Ik denk niet dat ik dit kan, Meester. Het spijt me.' Ik zeg niets. In de paar jaar dat we een D/s hebben heb ik goed geleerd hoe ik haar moet lezen. Haar heen-en-weer schietende blik en dat ze me formeel blijft aanspreken zegt genoeg: dit is haar “ik wil overwonnen worden”-houding. Het enige dat ze niet kan is verantwoordelijkheid opnemen voor haar eigen perverse geest. Gelukkig heb ik daar geen problemen mee. 'Kom mee,' zeg ik zacht maar nadrukkelijk. 'Dat is geen verzoek.' Ik sta slechts een paar stappen dichter bij het huis. Onze verstrengelde handen hangen als een verbindende kabel tussen ons in. Ze aarzelt. 'Kom op...het is hier koud. Je weet wat voor hekel ik aan de winter heb.' Tandengeknars. Ze vecht een innerlijke strijd. Dan komt ze naar me toe. Negen dagen geleden; thuis Met een of ander tijdschrift in de hand laat ik me op de zetel neerploffen. Ik haat de winter. Dat het koud is tot daar aan toe. Maar welke idioot heeft verzonnen dat de dagen zo kort zijn? Nog even en ze moeten het laatste beetje zonlicht in een museum bewaren! 'Goeie avond, schat,' klinkt het uit de keuken. 'Hoe was je dag?' Ik brom iets onverstaanbaars terug. Ik moet eerst ontdooien. Intussen is mijn laptopje opgestart. Wat doelloos browse ik mijn favoriete forums. Troostbankje, ranttopic, verdrietig...ik ben duidelijk niet de enige die de winter wil afschaffen. Luidop vraag ik of er nog iets belangrijks gebeurd is. 'Niet dat ik weet,' antwoordt de deuropening. Ik sluit de vensters. BDSM-sites worden op haar werk niet geblokkeerd, waardoor ze veel beter op de hoogte blijft van wat onze vrienden zoal uitspoken. Intussen heeft thunderbird mijn mails binnengetrokken. Spam, spam...en een mailtje van lavendel. Dat laatste wekt mijn aandacht. Terwijl ik het tijdschrift aan de kant leg werp ik een blik op de deuropening. Linda stuurt me doorgaans alleen mails als het over dingen gaat waarover ze niet zomaar durft praten. Toch moet ik elke keer de neiging onderdrukken om haar er gelijk op aan te spreken. De mail heeft geen onderwerp. En evenmin een tekst, merk ik bij het openen. Dat hoeft ook niet. De foto die bijna schermvullend opent zegt qua duidelijkheid meer dan duizend woorden. 'Oké,' mompel ik bij mezelf. Dit...is onverwacht...
Het heden 'Eerste keer op een meeting?' vraagt de receptionist beleefd. 'Nee,' antwoord ik namens ons beiden. De blik die hij op Linda werpt zegt dat hij het niet echt gelooft, maar commentaar geeft hij niet. Dat kan ik hem niet kwalijk nemen: Linda – lavendel – heeft zenuwen genoeg voor tien eerste meetings. Zijn bic stokt in de lucht als hij onze namen hoort. 'Wacht...Vuurvleugel?' merkt hij verrast op. 'Jij bent die vent van die mail!' De rest hoor ik niet meer. lavendel is onder het slaken van een “Oh, God!” al zowat naar buiten gelopen. Ik kan haar nog net op tijd bij de pols grijpen. 'Je hebt het verteld?' sist ze me toe. 'Hoe kon je...nee, laat me los. Ik ga naar huis. Of naar het hotel. Of...of...toe, laat los.' Ik behoud mijn greep om haar pols. Ze doet ook niet echt moeite om zich vrij te maken. 'lavendel...' Mijn fluwelen stemtoon mist zijn uitwerking niet. Ze vergeet een seconde tegen te stribbelen. Die gebruik ik om in haar personal space te gaan staan. Ze slikt. 'Wat jij gaat doen,' zeg ik nadrukkelijk. 'is met je rug tegen de muur gaan staan. Hielen, kont en schouders tegen de muur drukken. Akkoord?' Ze kijkt me aan. Ze is verloren in mijn ogen. Dan gehoorzaamt ze. Ik haal haar collar uit mijn binnenzak. Vijf dagen geleden, een mail aan de BVSM Geachte mijnheer Vuurvleugel (Nemesis), Wij hebben uw verzoek goed ontvangen. Onze excuses dat ons antwoord enige tijd geduurd heeft maar dit is een ongewone situatie die groepsgewijs besproken diende te worden. Niettemin kunnen we u zeggen dat we akkoord zijn. Het is echter geen akkoord zonder voorwaarden. In eerste plaats moeten we u vragen dit niet vooraf bekend te maken. Onze vereniging mag dan wel aan seksualiteit gelieerd zijn, we hebben niet de vergunningen om openlijke seksuele handelingen formeel toe te staan. Om diezelfde reden verzoeken we u dit tot een eenmalige actie te beperken. We benadrukken ook dat dit allerminst een precedent zet voor toekomstige verzoeken, van u noch van anderen. Ten tweede moeten we erop wijzen dat ons doelpubliek veelal uit koppels en “casual” spelers bestaat. Het is ons niet duidelijk in welke mate u onze vereniging kent, maar wij organiseren geen seksfeestjes. Zo vernedering een onderdeel van uw beleving is moeten we erop wijzen dat we discretie en terughoudendheid verwachten, teneinde de andere bezoekers niet onnodig te storen en/of te shockeren. Op de bewuste avond zal Frederick Zoetermeer Dungeon Monitor (DM) zijn. Hoewel hij heeft aangegeven er op zich geen probleem mee te hebben behoudt hij ten allen tijde het voorrecht het spel te beëindigen, al dan niet zonder opgave van reden. Kan u zich in bovenstaande niet vinden dan begrijpen wij dat maar verzoeken wij u uw spel voor een andere gelegenheid te bewaren. In het andere geval rest ons slechts u welkom te heten op de bijeenkomst en u beiden te feliciteren met uw moed. Was getekend, Het BVSM-team, Hagedoren.
Het heden Ik ben bijna klaar met lavendel's armen achter haar rug te binden als ze mijn aandacht vraagt. 'Ja, schat?' antwoord ik zonder op te kijken. Dit is me nu belangrijker. Deze touwtjes moeten haar zowat anderhalf uur vasthouden. Ik moet enerzijds vermijden dat het gaat irriteren of dat haar ledematen gaan slapen en anderzijds mag ze niet het gevoel hebben dat ze los zou kunnen geraken. '...is dit een mindfuck?' De knopen zitten goed. Ik draai haar om zodat haar geblinddoekte ogen me aankijken. Ze huivert. 'Wat denk je zelf?' Meer aarzeling. Ze is zich maar al te bewust dat haar kleding – met hakjes, netkousen, tot slipje verknipte jeans, zwarte bh en wit hemd – niet toevallig gekozen is. Zelfs de kleuren van haar lange handschoenen en de blinddoek komen overeen met de vrouw op de foto. Eigenlijk is het enige echte verschil de bobbel onder de handschoen bij haar linkerpols. '...n...niet meer, Meester. Niet sinds u uitlegde...' De beweging met haar linkerhand vertelt de rest. Ik glimlach: het was me al opgevallen dat haar streken plots ophielden toen ik dat begon uit te leggen. Zo reageert ze vrijwel altijd als ze beseft dat er geen weg naast is. 'Het is je stopwoord, liefje,' herhaal ik geduldig. 'Vooruit...probeer het maar eens.' Stilte. Dan wriemelt ze haar hand om de bobbel. Een seconde later begint mijn gsm te rinkelen. '...en dan kom ik naar je toe,' zeg ik, haar omhelzend. 'Mét de DM. Oké...zet het maar weer af.' Onder haar handschoen drukt ze op een ander knopje. Mijn gsm zwijgt, een seconde later onderbroken door de piep die een gemiste oproep aangeeft. 'Maar wat als...' 'Je hebt het plastiekplaatje op de display gezien,' onderbreek ik. 'Bellen en ophangen, ophangen en bellen. Het is het enige dat je kan doen. Echt...probeer maar een ander nummer te bellen. Of een verkeerde knop in te drukken. Of wat dan ook. Het gaat niet, zelfs al zou je willen.' Ik krijg een zure blik terug. Gelukkig hoef ik niet te herhalen dat ook de batterijen goed opgeladen zijn en de “lock”-functie uitgeschakeld is. Ze beseft zo ook wel dat er geen achterpoortje is dat ik niet heb dichtgetimmerd. En daar heeft ze zo'n hekel aan. En tegelijk triggert het haar zo erg. Ik geef een rukje aan haar leiband. Genoeg om haar naar me toe te halen. 'Je gaat het goed doen,' stel ik haar gerust. 'Denk maar gewoon dat ik het ben.' Terwijl ik dat zeg maak ik de bovenste knoopjes van haar hemd los, waardoor het zwarte kant van haar bh zichtbaar wordt. Onmiskenbaar erotisch... 'Alsjeblieft...Meester...ik...ik durf niet.' Hmm...het klinkt gemeend. Maar ik hoor geen stopwoord. 'Je hoeft niets zelf te doen,' geef ik terug. 'Alleen maar ondergaan. Dat is alles.' Met die woorden haal ik het uithangbord uit mijn tas en hang het over haar schouders. Twee stukken karton, bijeengehouden door evenveel touwtjes. Achter haar rug is het bijna niet leesbaar omdat haar armen ervoor zorgen dat het bord scheef hangt. Langs
voren is het echter perfect leesbaar. Zo zichtbaar dat ik besluit om er met mijn gsm een foto van te nemen. lavendel blijft op haar plaats rondhupsen. Met droge keel slaagt ze erin te vragen wat er op het bord staat. 'Wil je dat echt weten, slavin?' vraag ik sadistisch. Aarzeling. Dan een nee. Ze verstopt haar schaamte achter haar blinddoek. Ik grijns. En leid haar aan de leiband voorzichtig voor naar de gelagzaal... Vier dagen geleden; een telefoongesprek 'Zijn er gehandicaptentoiletten? Dat is geen probleem, ik heb er maar één nodig. Hoezo? Daar zijn die dingen toch voor? Mmmhmm...is het een probleem? Nou, dan...oké. Heeft het een pompbak? Wat? Een lavabo, man. Een gootsteen. Je weet wel...mooi. Om de condooms in te leggen, natuurlijk. Of wou je dat ik die daar op de grond rondstrooide? ...daar zorg ik voor. Of jullie moesten er toevallig op overschot hebben? Oké...volgend agendapunt. Dat “discretie en terughoudendheid” uit die mail. Ik dacht eraan om haar een bord om te hangen dat zegt dat ze tussen tien en elf beschikbaar is in de gehandicaptentoiletten. Met die foto uit de mail op de achtergrond. Daarmee gaan we pakweg kwart voor tien in de bar zitten. We – nu ja: ik – beantwoord vragen die mensen hebben, we doen wat lollig over haar “kwaliteiten”, dat soort...wat zeg je? Nee, uiteraard. Het hangt van de sfeer af. Als er mensen het moeilijk mee hebben gaan die grapjes natuurlijk niet door. Ik kan haar ook gewoon eerder naar de toiletten brengen. Zolang de gasten maar weten dat ze er is en dat mijn liefje dat ook weet is alles prima. Ja, ik weet dat het geen seksfeest is. We zijn al een paar keer naar BVSM-feestjes geweest. Ik ken de sfeer. Niet in Hagedoren, maar we willen niet het risico lopen bekenden tegen het lijf te lopen. Ja...Waarom dacht je dat we meer dan tweehonderd kilometer gingen rijden? Waar was ik? O ja...dat vooraf. Best kort houden? Oké...jij bent de DM. Is het goed dat ik ook een papiertje met dingen aan de deur van dat toilet hang? Basis stuff. Even kijken...wat had ik totnogtoe? Ahem... “Achter deze deur zal de slavin van Nemesis vrijwilligers tussen tien en elf uur oraal bevredigen. Wil u hierbij zijn, hou dan volgende regels in acht:
• • • • • •
één persoon tegelijk
• •
na de daad heeft ze recht op een glaasje water
alleen mannen toegestaan condooms voorzien (deze zijn te vinden in de lava...gootsteen) doe de deur achter u op slot alleen orale bevrediging maak haar niet los en verwijder haar blinddoek niet. Bij voorkeur gebruikt u ook zo weinig mogelijk tekenen ter herkenning (ook niet nadien) haar stopwoord is “stop”. Hier dient meteen gehoor aan gegeven te worden, ook als dit tegen bovenvermelde ingaat.
Voor vragen en opmerkingen kan u bij de DM of bij mezelf terecht. We bevinden ons in de bar. Veel plezier...Nemesis”
•
Ziezo...is daar iets aan toe te voegen? Hé? O...goed punt. Mag dat door het toilet gespoeld worden? Goed, dan zorg ik voor een klein afvalbakje. Af...val...bak..je...voor... zien. Oké, genoteerd. Verder nog iets? Nee...sorry. Dat ze een noodlijn in haar hand gaat hebben vermeld ik liever niet. Verpest de illusie maar. En ik zou me er zelf niet veilig bij voelen. Als het bekend is zou iemand het uit haar hand kunnen trekken. Ja, ik weet het. De kans is klein, maar groter dan als het niet vermeld wordt. Is dat een probleem? Oké...prima, dan. Goed. Dan denk ik dat we alles hebben. Moest er nog iets zijn: je hebt mijn nummer. Oké...tot over vier dagen. Daag...ik bedoel: doei!' Het heden Onwennig beklim ik een vrij stoeltje aan de bar en geef teken dat ik wat wil bestellen. Ik voel de blikken van zowat alle aanwezigen in mijn rug branden. Grappig: bij al dat plannen, inschatten en overwegen had ik er geen moment bij stilgestaan wat ik tussen tien en elf uur zou doen. Ik bestel een cola en positioneer me zodanig dat ik de deur in het oog kan houden. Ik merk nog net hoe een geblondeerde vrouw van in de veertig wegkijkt. Een irritant gevoel overvalt me. Door op die manier met lavendel binnen te komen heb ik gelijk een reputatie. En ik weet niet of ik daar wel blij mee ben. Het kost me zowat moeite niet op mijn stoel te gaan staan en luidop iets als “Zoiets doe ik normaal nooit! Dit was háár idee! En wij zijn geen typische Belgen!” te roepen. Leuk... Opnieuw betrap ik een vrouw die naar me zat te loeren. Een brunette. Maar zij kijkt niet snel genoeg weg: ik vang nog net op dat er een blos op haar wangen verschijnt als ze doorheeft dat ik haar gezien heb. Een...blos? Daardoor besef ik waar ik ben: een meeting van BDSM'ers. Dit zijn niet de gemiddelde westerlingen die afkeurend tegen seksualiteit staan. Dit zijn stuk voor stuk vrijgevochten zielen. De stiekeme blikken zijn niet van veroordeling of kleingeestigheid, maar van iets anders waar ik niet zeker van ben. Nieuwsgierigheid? Stiekem respect? Of zelfs bewondering? Die laatste vrouw beseft diep in haar hart dat mijn slavin een fantasie durft na te jagen waar zij niet eens over durft dromen. Dan komt er een koppeltje naar me toe. 'Nou...jij bent ongetwijfeld Nemesis,' begroet de man me. Ik meen zijn stem te herkennen. 'Frederick Zoetermeer?' vraag ik. 'Klopt...of Master_F, zo je wil. Mag ik je aan mijn vrouw, lisa{F}, voorstellen?' Er worden beleefdheden uitgewisseld en drankjes besteld. Dan vraagt lisa of ik nerveus ben. 'Neuh...een klein beetje maar,' onderdrijf ik. Het is negen over tien. Van de bar is nog niemand weggeglipt, maar het toilet is ook via de ingang bereikbaar. Wat als iemand bij het binnenkomen meteen naar het toilet moest en het papiertje bij de deur opgemerkt heeft? Zou lavendel op dit moment bezig zijn met...? 'Je ben een lefgozer om dit soort spel op te zetten,' merkt Master_F op. 'Online hoor je maar al te vaak dit soort verhalen. Maar je bent de eerste die het ook daadwerkelijk doet.'
Ik knik afwezig. Het klopt tegelijk wel en niet wat hij zegt. Op de juiste plaatsen, op de juiste meetings, komt uitlenen ongetwijfeld voor. Maar zelfs als ik dat soort meetings zou weten zijn zou ik er niet naartoe gegaan zijn. Het zou het verkeerde soort volk aantrekken. En het laatste dat ik wil is tussenbeide moeten komen omdat een of ander rukkertje geen zin heeft om een condoom aan te doen. 'Denk je dat ze veel...euh...volk zal aantrekken?' 'Nee,' antwoord ik. 'Integendeel. Ik schat dat ze het grootste gedeelte gewoon op haar knietjes op die handdoek blijft zitten. Is me prima: op dit moment is ze waarschijnlijk doodsbang voor elk geluidje van...' Ik hou midden in mijn zin stil: er is een vrijwel kale man de bar uit gelopen. 'Wat is de kick voor jou eigenlijk?' vraagt lisa snel. Ze heeft duidelijk gemerkt dat mijn houding veranderd is. 'Dat ik diegene ben die 'r zonder condoom mag neuken,' mompel ik terug. Ik besef maar al te goed dat ik nu moeilijk kan terugkrabbelen. Als het maar goed gaat... 'Heb je haar al vaker uitgeleend?' 'Niet zoals dit,' geef ik terug. Het is waar: haar samen met een vriend onder handen nemen is zowat het enige dat ermee vergelijkbaar is. Verdorie...die vent zal het toch niet wagen om mijn regels aan zijn laars te lappen? 'Dat was Michel,' zegt Master_F zalvend. 'Vriendelijke gozer. Kent EHBO.' 'Denk je dat hij...?' De Hollander tegenover me zwijgt een paar seconden veelbetekenend. 'Ik zal eerlijk zijn, Nemesis: die kans zit er zeker in. Ik heb hem dat aanhangbord aandachtig zien bekijken. Gaat het?' Ik wil tegenwerpen dat iedereen haar bord heeft zitten lezen, de vrouwen inclusief. En dat “Nemesis” uit zijn mond verschrikkelijk klinkt. En...en... Ik zucht. 'Ik ben me zenuwachtig aan het maken, nietwaar?' 'Wat wil je? Het is jouw vriendin!' lacht hij. 'Logisch dat dit geen gemakkelijk moment is.' 'Zij hoeft niet te weten dat je het er moeilijk mee hebt,' voegt lisa toe. 'Zij voert toch gewoon jouw opdracht uit, nietwaar?' Er trekt een wrange glimlach over mijn gezicht. Het klopt. Oké, zij is begonnen met die fantasie te delen. Maar het was mijn idee om er wat mee te doen. En dat maakt het mijn opdracht. Een opdracht die ze voor mij uitvoert. Ik kalmeer een beetje. Ze voert die opdracht uit omdat ik het wil. Dat is wel een leuke gedachte... Twee uur later; onderweg 'Na tweehonder meter...rechts afbuigen.' Snel schuif ik door naar de rechter rijstrook. Het is afgrijselijk koud in de auto. De nachtelijke stad is volledig verlaten. Het is nog drie komma vier kilometer naar het hotelletje dat Master_F ons aangeraden had. Naast me hangt Linda uitgeteld in haar veiligheidsgordel. Ze is nog altijd dufjes van de gebeurtenissen van de avond. De details zal ik later wel in een spelverslag toegestuurd krijgen. Maar de stand van haar ogen zegt genoeg: ook dit was een geslaagde actie. Uiteindelijk waren er toch twee mannen op het aanbod ingegaan. En ze hadden haar goed behandeld. Zoals ze erover sprak leek ze het jammer te vinden.
De rest van de avond had lavendel half spacend aan mijn zijde doorgebracht. Na een spel is ze altijd erg knuffelig, zeker als ik in de buurt van haar grenzen gespeeld heb. Ze had niet eens commentaar toen ze eindelijk het uithangbord en het papier dat ik op de deur had geplakt eindelijk onder ogen kreeg. Ze wilde alleen maar om mijn nek hangen. De blozende brunette is ons nog komen feliciteren. Ze zei het niet, maar zelfs Linda had door dat ze het jammer vond dat haar eigen D haar nooit tot zoiets zou dwingen. Ik kan een grijns niet onderdrukken bij de gedachte. Ondanks al dat georganiseer en twijfels heb ik het toch maar mooi gedaan. En waar die andere mannen zich met wat gesabbel doorheen een plastiek zakje tevreden moesten stellen heb ik haar tot mijn volledige beschikking. Met een hand het stuur vasthoudend vis ik mijn gsm op. De foto van mijn slavin staat nog op het schermpje. Armen achter de rug gebonden, heerlijk sensueel gekleed en een bord tussen haar borsten dat haar intenties niet mis doen verstaan. Nog een komma twee kilometer voor “bestemming bereikt”. Prima. Die foto is best opwindend. Het is best laat op de avond. Maar we zijn bijna terug in onze hotelkamer. En om je liefje hardhandig tot een pijpbeurt te dwingen is het nooit te laat... ©Wever, februari 2012
