EEN EIGEN PLEK VOOR DE GIULIA-RIJDERS
Gazetta Della Giulia Giulia, GT of sedan? Het maakt niet uit, u bent van harte welkom bij de Circolo Amici Della Giulia. Deze wil zoveel mogelijk Giuliarijders bij elkaar brengen. Alweer 222 Amici gingen u voor. Kijk maar eens op onze eigen site www.giulia105.nl. De naam zegt het al, toegankelijk voor alle Giulia en Bertone bezitters. Lidmaatschap is helemaal gratis. Dus wat let u... Omdat de Circolo ook wel eens haar ei kwijt wil, is er ieder kwartaal de Gazetta Della Giulia, met veelzijdige informatie over ons favoriete onderwerp.
Deze keer in jullie Gazetta meer over: - Verslag Bobbio-Penice zondag 4 september 2011 - Verslag Limburgia-rit en koffieklets zondag 23 september 2011. - Bericht(je) uit de garage - Interclassics Maastricht 2012
Welkom in de herfst Konden we u melden 34 graden bij het ter perse gaan van de vorige editie. Mawwhhh, deze keer zullen we wat gematigder zijn. De afgelopen zomer was niet de beste die we ooit hadden. Dus we hebben het er niet meer over en houden de schijn maar hoog. Met onderstaande items: Op weg naar Itallië...
Bericht(je) uit de garage We kunnen kort zijn deze keer. We zijn begonnen aan het aansluiten van de nieuwe draadboom in de Bertone van Ronnie. We zijn nog bezig met de draadboom in de Bertone van Ronnie. En voorlopig zijn we nog druk doende met de draadboom in de Bertone van Ronnie. Ronnie leest elektrische schema’s inmiddels zoals een puber een porno magazine. Paul heeft een leesbril aangeschaft. Jan-Willem heeft hallucinaties van de soldeerdampen. Ome Henk, Goof en Marco hebben zich schor geschreeuwd met termen als ; “ja / nee / nu wel / nu weer niet / nu knippert wel dit / maar nu dat / en nu niet meer / aan / uit / nog steeds uit …”. En verder willen we er niets over kwijt.
Bobbio-Penice 2011, il XIII° Trofeo Antonio Renati. (Reporter Ome Henk) In onze jarenlange traditie om naar Italië af te reizen met
DUEMILA 2 oktober 2011
onze klassiekers en aldaar deel te nemen aan de Rally Castell”Arquato leek dit jaar een einde te komen. Onze Italiaanse vrienden hadden hun evenement gepland gelijktijdig met “ons” traditionele Pinksterkampeerweekend. Het behoeft weinig betoog om duidelijk te maken dat dit geen ideale planning is. Gelukkig gloorde er aan de horizon nog een ander evenement, slechts een klein eindje verderop in de tijd. Op 4 september 2011 stond de rally Bobbio-Penice op de kalender. Door dezelfde organisatie gepland en daarmee een goed alternatief voor ons. De voorafgaande weken (voor 4 september) hebben we alle zeilen bijgezet, echter spijtig genoeg zou de Bertone van Ronnie niet geheel startklaar kunnen zijn voor deelname. De eerste keer dat we een deadline niet hebben gehaald! Misschien een slecht voorteken? Hans had alvast achter zijn beeldscherm gezeten en wederom een prachtig T-shirt ontworpen. Het begint inmiddels een goede traditie te worden om voor ieder
dergelijk evenement als groep in een speciaal shirt te verschijnen. Bij de bestelling bleek de gewenste kleur echter niet leverbaar. Misschien een slecht voorteken? De nacht van vertrek brak aan, mijn wekker deed zijn werk op een tijd dat deze wekker zelf nog eerst wakker moest worden. Mijn tas stond al ingepakt klaar. Te goed ingepakt eigenlijk, de kleren die ik die dag wilde aantrekken zaten er ook in, dus terug naar de kleerkast voor een nieuwe set. Twee auto’s zouden vanaf mijn huisadres vertrekken, de derde zouden we treffen op de eerste parkeerplaats op de A61 in Duitsland. Aldus vertrokken in het holst van de nacht de witte Lancia Flavia (1965) van Paul met Hans en Henk als co-piloten en de blauwe Giulia NS 1600 van Marco en Ronnie richting Deutsche Autobahn om daarna koers richting Zuiden te zetten. Na een snelle eerste etappe bleek er een verschil van interpretatie te zijn aangaande het trefpunt. Onze derde equipe (nog een Paul en nog een Hans, very confusing) stond op een andere parkeerplaats dan wij dachten. Hoera voor de mobiele telefoon zodat dit snel kon worden opgelost, zodat de tweede Azurro Giulia het drietal completeerde. Maar wederom misschien een slecht voorteken? Speciale vermelding gaat hier naar onze volgauto; hij bleef zoveel mogelijk buiten beeld bij de fotosessies, maar er was toch echt een Jeep Wrangler in onze groep die op een later tijdstip als opslagplaats voor bagage grote diensten heeft bewezen. Jeep Wrangler, a bad omen ?. Tijdens de rit naar het zuiden begon de zon te schijnen en de 3 bolides & de Wrangler snorden heerlijk door. Wel veel wegwerkzaamheden in Deutschland maar eigenlijk geen echte files, gelukkig maar. In Zwitserland werd besloten de Gotthardtunnel deze keer te laten voor wat hij is en de Gotthardpas te nemen. Tijdens het rijden valt het bijna niet op maar een blik door de achterruit verraadde het ongelooflijke stijgingspercentage. Boven aangekomen hebben we een pauze ingelast om te genieten van het uitzicht en ik heb de kans gegrepen om het hoogste plasje te plegen van de gehele rit. Misschien de goden verzocht?
De reis bracht ons snel in het beloofde land
Niet alleen de auto’s hebben brandstof nodig
Onze verdere reis bracht ons snel in het beloofde land, de weg rolde lekker onder de banden door en al snel kwamen we in Montenari. Ons (bijna, verlaten bergdorpje), home of the Amici. Meteen viel ons op dat het bord met de plaatsnaam sinds ons laatste bezoek was omgereden. Je zou bijna bijgelovig worden van al die voortekenen. Bijna… We zijn niet volledig bijgelovig of eenkennig en hebben uiteraard met volle teugen genoten van Italie, hierbij hoorde een bezoek aan Bardi waar we het middeleeuws kasteel hebben bezocht van de zolderkamers tot de martelkamer, alwaar Ome Henk zich meteen thuis voelde en heftig tegenstribbelend onder begeleiding weer uitgeleid moest worden. Nagenietend op een terrasje hebben we even gepraat met een groep Britten die met hun Lotussen een Italian Job reden. Dat deze auto’s niet
Genietend van het mooie uitzicht...
DUEMILA 3 oktober 2011
Paul met de nieuwe koppelingskabel
Leuke foto, maar geen leuk moment
volledig geschikt zijn voor de Italiaanse wegen bleek uit de noodreparaties die waren uitgevoerd met de bekende Duct of McGyvertape. Plastic fantastic, haha!! Voor de inwendige mens werd gezorgd door een bezoek te brengen aan de producenten van onze huiswijn alwaar we na de traditionele proefsessie weer met de nodige dozen gefermenteerd druivenvocht het pand verlieten. Onze inwendige motoren draaien niet alleen op vloeibaar dus voerde onze tocht ons in de avonduren naar de pizzeria La Vecchia Caserma te Pellegrino Parmese alwaar we werden getrakteerd op bijzonder smaakvolle Italiaanse pizza’s en meer. De naam doet het al een beetje vermoeden, de pizzeria is gevestigd in een voormalige (marechaussee)kazerne. De trotse eigenaar laat graag zien dat hij zijn voorraad veilig opbergt in de voormalige cellen die nog steeds zijn voorzien van de originele dikke celdeuren. Het bevreemd me nog steeds dat in dit kleine dorpje het echt nodig is om s’avonds te reserveren, het terras zit echt iedere avond afgeladen vol. Morgenstond heeft goud in de mond is een oud spreekwoord, onze beide Paulen vallen dan ook al in alle vroegte uit hun bed om zich in hun trainingsoutfit te hijsen en de dag te starten met een flink stuk looptraining. Na afloop is geconstateerd dat de bergen een zwaardere aanslag plegen dan van te voren was ingeschat. We hebben deze mannen in de auto gehesen om hen in het dorpje te trakteren op een heerlijke cappuccino in de ochtenduren. Hierna hebben we de dag nuttig besteed en zijn we naar het Panini museum gereden alwaar een bijzonder fraaie collectie Maserati’s onderdak heeft gevonden. Frappant detail; de sleutels steken nog in het contact. Ook de bijbehorende biologische boerderij werd bezocht. Hier hebben we besloten een vergelijkend warenonderzoek te starten naar de smaak van de kaas. Een stuk dat 2 jaar had gerijpt en een 3-jarig stuk
DUEMILA 4 oktober 2011
zijn over de toonbank gegaan. Het resultaat van het onderzoek wordt nog bekend gemaakt, maar ik kan alvast verraden dat het een bijzonder onderzoek is gebleken. Een pittige casus. Op de terugweg lukte het ome Henk om de 1.320 kilogram zware Lancia over de bochtige wegen te laten glijden als een cruiseschip door het Panama-kanaal. Strak sturend door de bochten waarbij de auto nogal aristocratisch reageert op de stuurbewegingen en het soms echt lijkt alsof het een schip is dat je door de bocht wilt duwen. Tot opeens tijdens het opschakelen naar de tweede versnelling er iets klapt en een stevige trilling door de bolide raasde. Dat was het signaal wat de stokoude koppelingskabel gaf toen hij brak. Gelukkig was het laatste stuk makkelijk in de tweede versnelling te rijden en kwamen we goed aan in thuisbasis Montenari. Een paar telefoontjes later hadden we een adres inFfidenza alwaar nog zo’n kabel te krijgen zou moeten zijn. Inderdaad, je houdt het niet voor mogelijk, maar op het adres wist men na enig zoekwerk een nieuwe originele koppelingskabel voor een 1965er Lancia Flavia te voorschijn te toveren. Gezien de prijs was Paul zo onbescheiden om te vragen of ze er nog een hadden. De
Lancia werd voorzien van een nieuwe koppelingskabel en in de kofferbak ligt een nieuw en origineel reserve exemplaar. Misschien wel het allerlaatste exemplaar dat nog te vinden was op deze aardkloot… Uiteraard ging de tijd ontzettend snel en voor we het wisten was het zondagochtend 6.00 uur en verplaatsten we ons naar het plaatsje Bobbio om in te schrijven voor de Bobbio-Penice 2011, XIII° Trofeo Antonio Renati. Let op! De 13de trofeo…Alweer een slecht voorteken ? De auto’s werden voorzien van de nodige bestickering en de Italiaanse routeboeken zwaar bestudeerd. De dag zou bestaan uit drie delen, de proloog en twee secties waarin 11 tijdproeven waren verwerkt. De proloog leidde ons rond het dorp waar we uitzicht hadden op de originele oude Romeinse brug die de rivier de Travo overspant om te eindigen op het Middeleeuwse dorpsplein alwaar de startboog klaarstond voor de start van sectie 1. Behalve de startboog stond er een plaatselijke tv-reporter met de camera in de aanslag en de lokale versie van onze Olav Mol die verslag uitbracht over iedere deelnemer. Er werd aandacht gevraagd voor de Giulia van de broertjes Lankveld. Onder deze Azzuro gekleurde Giulia is de carterbeschermer in de Italiaanse tricolore gekleurd wat een applaus opleverde van het publiek. De door pech geteisterde witte Lancia die op het laatste ogenblik nog was voorzien van een nieuwe koppelingkabel werd ook nog als zodanig vernoemd. Voor haar vooruitstrevende techniek en haar gedurfde eigenwijze ontwerp. Oeps, een slecht voorteken ? De etappes reden heerlijk weg en een deel van de tijdproeven was op een special ingericht circuit midden in een dorp en trok veel publiek. Onze verrichtingen lever-
den veel applaus op. Heerlijk om zo te rijden! Tussen de twee etappes was een korte rust voorzien alwaar men hapjes en drankjes serveerde alvorens zich weer in de strijd te gooien. Het eind van de tweede etappe was bij een restaurant op een bergtop alwaar we werden getrakteerd op een voorwaar overheerlijke maaltijd en
105’s in hun element
Ook deze Giulia Spider maakte zich op voor de start
Stonden wij bij ‘betaald parkeren’?
DUEMILA 5 oktober 2011
uiteraard een lekker wijntje. Als laatste was de prijsuitreiking aan de beurt. Net zoals in de Formule 1 waren er “belangrijke personen” die de prijzen uitreikten. Zo was er een dochter (man, wat een lippen, het leek wel een goudvis!!) van Antonio Renati, de plaatselijke burgemeester alsook een lid van de Carabinieri welke bijna omviel van de sterren en balken op zijn uniform. Aan ons viel de eer om een pracht van een beker op te halen. Bij de gelegenheid hebben we als dank een gesigneerde Amicivlag die voorzien was van onze namen en een speciaal t-shirt uitgereikt aan de organisatie. Spiegels en kraaltjes, ja, ze doen het nog altijd goed. Wellicht onze historische VOC-mentaliteit die ons parten speelt. Een slecht voorteken ? Onze bagage en riante wijnvoorraad hadden we opgeslagen in de Jeep. Na afloop werd alles weer overgeladen en begon voor ons de terugreis met een geplande overnachting in Zuid-Duitsland. Echter sloeg bij Milaan het noodlot toe in de vorm van een fel brandend lampje nabij de Amperemeter die ons vertelde dat er meer stroom vertrok dan er binnenkwam. Aanzienlijk meer zelfs! Gelukkig konden we na een tolpoort, voortploeterend op de capaciteit van de gelukkig splinternieuwe en veel te zware accu, een terrein oprijden waar we veiliger stonden dan op de vierbaansautosnelweg zonder vluchtstrook. Een meting bevestigde waarvoor het lampje al waarschuwde. De dynamo draaide wel vrolijk rond, maar leverde zo goed als geen laadstroom meer. Verschillende lange en ontnuchterende telefoontjes naar de ANWB-alarmcentrale heeft er uiteindelijk in geresulteerd dat we onze tussenstop niet in Zuid-Duitsland hebben genoten, maar in een ranzig hotelletje in een voorstadje van Milaan. De volgende ochtend zijn we op verzoek van onze Italiaanse vrienden richting zuid teruggereden alwaar in Fiorenzuola dÁrda een volbloed Lancist al trappelend van ongeduld op ons stond te
Helaas hielden we het niet droog
Typisch Italiaans... toch?
Arm naar buiten en lekker genieten
DUEMILA 7 juli 2011
De tijdelijke residentie
Kon die dag het dak er nou af... of toch niet!
wachten. De Lancia werd een garage ingereden en er werd driftig gesleuteld om de oude dame weer vlot te krijgen. Ongelooflijk maar waar, ook hier waren de benodigde onderdelen aanwezig en onze dynamo werd volledig gereviseerd. Na een ronde op een antieke testbank die veel weg had van een Wurlitzer juke-box, werd het exemplaar na bijna twee uren werk weer goed bevonden en teruggeplaatst in het vooronder. De kosten? Veel minder dan een Nederlandse parkeerbon in 2011 kost!! Dus de man voorzien van een flinke fooi een in plaats van de standaard mille grazie hebben we veel meer gegeven. We moesten wel nog even met hem mee naar de plaatselijke kroeg om de stress weg te drinken. De terugreis werd met behoorlijke vertraging weer volledig opnieuw ingezet. Na de nodige tankstops werden we in Zwitserland verrast met een omleiding die ons door Luzern bij nacht voerde. Na dit uitstapje kwamen we weer op de door ons zo geapprecieerde autobahn terecht alwaar we op een driebaans deel terechtkwamen zonder vluchtstroken. Een grote klap, een heftige voortdurende trilling... een echte ouderwetse klapband. Ook dit werd opgelost door naar een pechplaats te hobbelen. De stukjes rubber kwamen langs de motorkap omhoog. Toen we stilstonden keken we in een wielkast
DUEMILA 8 oktober 2011
waarin een flink beschadigde velg werd omrand door flarden rubber. Gelukkig was de reserveband niet zo oud als de auto zelf en kon deze goed dienst doen als vervangend exemplaar. We waren weer onderweg. Het werd alweer licht toen ik thuiskwam. Na de begroeting een paar uurtjes slaap genoten en ik heb daarna alles gerecapituleerd. Met alle voortekenen was het wel te verwachten dat de 13de trofeo geen geluk zou brengen. Echter met zoveel pech hadden ook wij niet gerekend. Desondanks een heerlijk avontuur dat we achteraf zeker niet hadden willen missen. Als de Lancia een volgende keer weer mee mag... de reservekoppelingskabel ligt in de kofferbak en de dynamo is weer als nieuw, dus daar kan het niet op spaak lopen! NB: Bij thuiskomst bleek dat ook de radiateur van La Lancia onderweg door iets was geraakt waardoor Paul een flinke plas koelwater aantrof onder de Lancia na zijn eerste ontwaken. En dan zeggen ze dat drie maal scheepsrecht is.
Limburgiarit 2011 Op zondagochtend 25 september 2011 verzamelden 17 equipes zich in Brunssum voor de jaarlijkse koffieklets met aansluitend de Limburgia-rit. Afgesloten werd met een gezellig samenzijn. Een impressie: Brunssum, locatie Peerdendries 77. Rond 11.00 uur wordt de ochtendrust ter plaatse wreed verstoord door een 17-tal equipes met hun ronkende 105-jes. Deze mooie nazomerdag zou ten volle benut worden door de aanwezige Amici, welgeteld 45 koppen groot. Dit mooie weer beloofde een voorbode te zijn van wat in alle opzichten een mooie dag zou worden. Mooi…: Het aanschouwen van de aankomende Amici. Zelfs helemaal vanuit Brielle mochten we onze trouwe vrienden John en Jolanda Tolhoek begroeten. Deze keer veel Spiders
en zelfs de oude Giulieta van Joris Zijderveld was van de partij. De parkeerplaats tegenover onze gastheer en gastvrouw toonden ons een keur aan klassiek Alfamateriaal. Uiteraard een goede plaats voor de bekende gesprekken. Blablabla…. Mooi…: De ronduit hartverwarmende ontvangst door onze gastheer en gastvrouw. Gewoon onvoorstelbaar. Alles was uit de kast gehaald om ons welkom te heten. Absolute topper was de eigengemaakte tiramisu. Superlatieven zijn hier op zijn plaats, en dan spreek ik namens alle aanwezigen. Zo kon met een heerlijk voldaan gevoel begonnen worden naan de toertocht die rond 12.00 uur gepland stond. Mooi….: De door Paul Smeets uitgezette toertocht door Zuid-Limburg. Na een snelle briefing gingen we van start volgens het oude Amici-concept: Colonne 105. Achteraf niet geheel de goede keuze, want de drukte en het uitvallen van communicatiemiddelen tussen eerste en laatste Giulia deel de groep herhaaldelijk uiteenvallen. En aangezien uw auteur (ik dus, Paul V) de door Paul S. gemaakte routebeschrijvingen was vergeten uit te printen, moest er soms even gezocht worden naar verdwaalde deelnemers. Gelukkig was het iedereen gegund om even lekker door de heuvels van Epen en Vaals te scheuren. En de sliert oude Alfa’s maakte veel indruk, ook tijdens de “aanrijd route” via Kerkrade en Heerlen. Een wielrenner had iets teveel aandacht voor onze schoonheden en raakte een verkeersbord, auw…!!! Rond de klok van twee uur arriveerden de Amici weer bij onze uitvalsbasis van die dag: BestPizza.nl. Mooi…: De grootse verassing van deze dag. We waren nog onder de indruk van de manier waarop we die ochtend ontvangen waren. Zeg maar gerust verwend ! Maar dat deze eigenaren hun belofte “wij zorgen wel voor wat lekkers” zo groots hadden ingevuld, deed ons zowaar in verlegenheid brengen. Alle denkbare Italiaanse tussendoortjes, overheerlijke pizza’s en een lekker glas wijn of rosé. Het was alsof we ons 25-jarig bestaan al vierden. Maar dat is wishfull thinking (nog 19 jaar wachten). Zonder gekheid, BestPizza.nl is een echte aanrader voor iedereen die van lekker Italiaans houd. Een heerlijk en gastvrij Bourgondisch echtpaar met gouden culinaire handjes. Maar dat had u als lezer vast wel begrepen inmiddels. Mooi…: Het ontstane Alfa-Cafe waar maar eens temeer blijkt dat onze Alfa’s niet altijd de boventoon hoeven te voeren. Vandaag stonden de mensen centraal en heeft iedereen op een ongedwongen wijze lekker gekletst, met elkaar kennisgemaakt of bijgepraat. Onder het genbot van… oei, daar ga ik weer “superlatieven”… ehhm, u begrijpt t vast. Mooi.. : Deze dag onderschrijft datgene waar Circolo Amici Della Giulia voor staat!!! Namelijk mensen met een passie. Mensen met respect voor elkaars mogelijkheden en onmogelijkheden. Mensen die dit op een ongedwongen manier samen kunnen delen en beleven. Mensen zoals u en ik!
Altijd een leuke shot...
De Alfa’s trokken onderweg veel aandacht
Aanrader om hier eens te gaan eten
13 t/m 15 januari 2012 : Interclassics Maastricht Noteer m vast in de agenda. We zulen er zijn Deze keer gaan we voor de eerste plaats en niets minder! Jan-Willem Sibering heeft de regie op zich genomen en wil onze club op een geweldige manier neerzetten. Middels een aparte nieuwsbrief aan de leden zal hij jullie persoonlijk informeren en waar mogelijk medewerking vragen.
Geïnteresseerd in de Circolo Amici Della Giulia? Heeft u een mening, kopie of iets bijzonders te vertellen Wilt u uw bijzondere 105 aan ons laten zien? Wilt u meedoen aan evenementen of deze organiseren? Alle respons is welkom. Laat het ons weten via paul.verstraten@ivw. nl of kijk op www.giulia105.nl. Wij zijn er voor u, bent u er voor ons?
Tot de volgende Gazetta! De Gazetta Redactie
DUEMILA 9 oktober 2011
