Expedition Finchroad Van Texas via The Northpole naar Tierra del Fuego
31 mei 2007 3e Jaargang 2007 Nr. 007 Oplage 412 stuks - Not for Resale -
Kilometerstand
138.400
In dit nummer
De motor van Brazilie
1
Krachtig water
2
Hollands Glorie
3
Water van jou, water van mij, water van ons allebei?
4
Zie ze vliegen
5
Laatste Nieuws !!! Klarin is in zijn element in het Braziliaanse Mekka voor half edelstenen en mineralen EN Het verenpakket en de ophanging van de Fifth Wheel ondergaan een 11e reparatie!
De motor van Brazilië. Zuid Brazilië blijkt een aangename verrassing. De grensovergang is een eitje (al hebben we nog nergens zoveel papieren gekregen als hier). Er is niet zoveel uniform(machts) vertoon als aan de Argentijnse kant. De grensstad Foz d´ Iguassu ziet er schoon, netjes, opgeruimd en een stuk welvarender uit als zijn Argentijnse tegenhanger Puerto Iguazú. We hebben een perfecte kampeerplek bij een Hostel International campground. De, Argentijnse eigenaar, heeft ons hoogstpersoonlijk uitgenodigd. Hij zag ons in San Ignacio, Argentinië, waar we zoals gewoonlijk kampeerden bij een benzinestation.
De kinderen krijgen als vanouds weer groene strengen in het haar omdat ze niet weg te slaan zijn uit het zwembad. Telkens weer beweerd men geen chloor (ivm bescherming van het milieu) in het zwembadwater te gebruiken (het water ruikt en proeft ook niet naar chloor), maar iets zorgt er toch wel voor dat er nu twee blonde koppies met een ´natuurlijke´ groene haarstreng rondlopen. De staff van de camping, en vele anderen in de toeristensector werkenden, spreken heel redelijk tot goed Engels. De, doorgaande, (snel)wegen zijn er goed op orde. En het strekt ze tot eer dat een voertuig een voertuig is en het hebben van een Braziliaanse of buitenlandse
nummerplaat niet uitmaakt. Het tolgeld blijft gelijk. (Al blijkt dat in Sao Paulo evenzogoed een klein fortuin voor een dually). De vier zuidelijkste staten: Rio Grande do Sul, Santa Catharina, Parana en Sao Paulo zijn de meest welvarende staten. Volgens sommige zijn deze staten en de rest van Brazilië: “Like 2 different countries”. Anderen gaan nog verder: “The 4 most southern provinces make Brazil. You can forget about the rest!” Veelzeggende ‘wegwerp’-gebaren onderstrepen zo nu en dan zelfs onuitgesproken woorden over het ’noorden’. Voor de Nederlandse zwerfvinkjes blijkt zelfs de temperatuur heel aangenaam.
Fichroad Mirror
(natuur)beelden zijn en dat het voor anderstalige ook te volgen is dankzij de Engelse ondertiteIn Foz d’Iguassu is veel water ling. Iets wat we ondanks de te bewonderen. Niet alleen de vaak dubbele entreekosten van wereldberoemde watervallen deze of gene toeristenattractie die de vrije loop hebben, maar ook anders hebben meegeook water dat getemd is ter maakt. meerdere eer en glorie van de Een kijkje in het binnenste van menselijke behoefte. En al zou de Dam is er niet bij nu. Het je het niet zeggen wanneer je kan nog wel maar daarvoor er rond loopt, de Iguassu wa- moet een aparte afspraak getervallen waren niet de grootmaakt worden. Er komen simste watervallen. Die zijn verpelweg te veel bezoekers om ze dwenen door de aanleg van rond te leiden in een operatiodeze Itaipu dam. nele waterkrachtcentrale. We herinneren ons het eenDe centrale is enorm groot en voudige, maar interessante heeft een aantal indrukwekkende toertje van de dam en besluiten wetenswaardigheidscijfertjes. op een verloren zaterdagmidDe hoogte is 196mtr en dat is dag nogmaals een kijkje te goed voor een 65 verdiepingen nemen. Het simpele toertje hoog gebouw. Het heeft een van toen is veranderd in een lengte van 7.744mtr. Er zouden ware top toeristenattractie, 380sts Eifel torens gebouwd waar de 70.000 jaarlijkse bekunnen worden van al het ijzer zoekers in zeer luxueuze busdat hier is gebruikt. Het beton is sen worden rondgereden voor goed voor 15 Eurotunnels, of de tour van hun keuze. Er zijn 210 football stadions a la Mara3 varianten, zo wordt ons in cana in Rio de Janeiro. Twee van perfect Engels uitgelegd de 18 turbines hebben samen 1. Alleen een kijkje bij de Dam. een totale capaciteit van de ge2. De Dam en een bezoekje hele Iguassu watervallen. De aan het Ecomuseum en Dam is de leverancier van 90% 3. De Dam, het Ecomuseum van de stroom voor Paraguay, en een wildlife park. en 25% van de capaciteit die Allen geheel GRATIS! Brazilië nodig heeft. Door het We kiezen voor optie nummer gebruik van deze natuurlijke 2 en krijgen een groen sticker- krachtbron ‘spaart’ Brazilië tje dat we zichtbaar op de kle- 434.000 vaten olie per dag. ding dienen te dragen, zodat Het Amerikaanse tijdschrift de buschauffeur in een oogop- Popular Mechanics heeft de slag kan zien of de mensen die Dam samen met 6 anderen uitin zijn bus willen stappen zich gekozen als 1 van de 7 wondeniet vergist hebben. Met alle ren van de moderne wereld. andere bezoekers bekijken (Twee anderen zagen we al tijeerst een film over de Itaipu dens onze reis: Het Panamadam en zijn omgeving. Het is kanaal en De Golden Gate Bridduidelijk een promotiefilm met ge. Een derde zag Carla lang heel veel borstgeklop en hoog- geleden: The Empire State Buildravende woorden. Het ding. Twee anderen zijn dichter“Forza Italia” is er niets bij en bij huis: De Eurotunnel en The de Amerikanen kunnen hier North Sea Protection Works nog in de leer. Toch moet het (Deltawerken) en 1 moeten we gezegd dat het schitterende dan nog gaan zien –misschien
Krachtig water
l2
tijdens onze volgende reis?- : The Canadian National Tower) Ondanks de grote hoeveelheid water is er niet genoeg water ‘over’ voor de overflow, waardoor de grote betonnen glijbanen die dit overtollige water moeten verwerken droog staan. De dam blijft indrukwekkend om te zien maar mist hierdoor wel de spectaculariteit die het neerstortende kolkende water aan schouwspel bieden zou. Sinds 1985 is als compensatie voor het gebruik van de resources waarop de dam draait aan zowel Paraguay als Brazilië ca. US$ 3 biljoen uitbetaald. Voor Brazilië kwam daarvan het merendeel in Parana (de staat waar de Itaipu dam is gebouwd) terecht en een klein deel in Sao Paulo. De uitbetaling geschied aan de 2 landen omdat de grens tussen Paraguay en Brazilië midden door de dam heen loopt. Tussen turbine 9a en 10 om precies te zijn. Werknemers zijn zowel Paraguyanen als Brazilianen. In het Ecomuseum (What’s in a name?) zien we een maquette van de dam, een schaalmodel van een turbine en een doorsnee schaalmodel van een deel van de dam. Meer dan 40.000 mensen hielpen mee om de dam te bouwen. Als hommage aan deze mannen en vrouwen is een grote wand volgeplakt met hun pasfotootjes. Op een filmscherm verschijnen oude (werk)foto’s en daarna interviews met de betreffende mensen. Zo krijgt een groot log betonnen monster een menselijk gezicht.
To accomplish things we must not only act, But also dream, Not only plan, But also believe.
Fichroad Mirror
Hollands Glorie Nederlanders ontmoet je overal. Wanneer het geen andere reizigers zijn, maar immigranten ontmoet je ze zelden twee keer. Anderhalf jaar na een gesprekje van hooguit een paar minuten, op een parkeerplaats in San Fransisco, mailen we Thomas: ”We zijn in de buurt. Mogen we langs komen?” Bij Thomas en zijn familie op bezoek is niet zo maar een bezoekje aan Nederlanders in den vreemde. Het is een (kortstondige) terugkeer naar Nederland. Een stukje Nederland ver weg van Nederland. Thomas woont namelijk in de oudste Nederlandse kolonie in Brazilië. In Carambei, in de staat Parana, komen Nederlandse achternamen voorbij. Zoals: Kuipers, De Geus, Verschoor, Vriesman, Los, Harms en zelfs: Vink (geen familie voor zover Klarin weet) en die van onze gastfamilie; Voorsluijs. De overgrootvader van Thomas was een van de eerste die zich in 1911 daar vestigde. Vader Jaap is de 3e generatie op de boerderij. In de provincie Parana zijn 3 Nederlandse kolonies: Carambei, onze standplaats voor deze week, Castrolanda (waar in 1951 de eerste kolonisten arriveerden) en Arapoti (waar in 1960 de eerste kolonisten aan kwamen). De eerste niet Brazilianen kwamen niet zozeer naar deze streek voor de landbouw, maar als spoorwegarbeider voor de Brazil Railway Company welke een kolonisatieproject was opgestart om de aanleg van een spoorlijn
Page 3
mogelijk te maken. De begindagen van de kolonie zijn in het kleine, maar aantrekkelijke, museum zeer aanschouwelijk gemaakt door de vele, vele foto’s. Ondersteund door verklarende tekst in 4 talen. Op zolder gluren we binnen in het dagelijkse leven van de pioniers. De antieke landbouwmachines, van deze ondanks onvruchtbare gronden toch verworden tot agrarische streek, nemen een prominente plaats in, in het museum. Fabian en Mighalle kwetteren honderd uit met Elizabeth, die hoewel geboren en getogen in Carambei, als immigrantendochter, het Nederlands als tweede taal zeer wel spreekt. Ter afsluiting genieten we van een echt Braziliaans kopje koffie (sterk!) en een heerlijk stukje (Hollands) appelgebak. Op speciaal verzoek van de kinderen gaan we naar Jaap’s varkensbedrijf. Er zijn jonge biggetjes. Heeeel jonge biggetjes, sommige slechts een paar minuten oud. De enorme zeugen lijken wel reuzen ten opzichte van hun pasgeboren kindjes. Fabian en Mighalle vinden het fascinerend. Vooral de hoeveelheid biggen (per moeder) en, niet in de laatste plaats, de grootte van de moeder. Maar hoe schattig de jonkies er ook uitzien, eentje aaien is toch andere koek. Koekjes heeft Jaap echter niet in zijn tuin. Heerlijke mandarijntjes wel, maar die blijken te zuur voor de Hollandse zoetekauwen Over kauwen gesproken: De fiver staat geparkeerd naast de koeienstal (herkwauwers) en de 2 dagen oude kalfjes blijken wel aan een Hollands vingertje te willen ‘kluiven’. Mighalle weigert verschrikt, Fabian geeft
schoorvoetend toe, want ‘eng’ is het wel. Het toeval wil dat we juist eind April hier op bezoek zijn. Precies op tijd om na 2 jaar weer eens een Koninginnedag viering mee te maken. De 3 Nederlandse kolonies vieren dit gezamenlijk bij de molen van Castrolanda. We zagen tijdens deze reis al verschillende “Nederlandse” molens maar sommige waren wel gebouwd volgens een geheel eigen schaalmodel. Hier heeft men gedacht:”Als we het doen, doen we het goed”. Het is een grote molen geworden. Een echte molen. Gebouwd met behulp van een echte molenbouwer en Pioniersmuseum te Carambei: naar model van een bestaande www.casadamemoria.com.br molen. Hoe komt het toch dat mensen in hun eigen land zo weinig ‘typische’ lands’kenmerken’ Wel 11 biggetjes per worp bezoeken en vervolgens in het buitenland ‘de toerist’ gaan uithangen? Tijdens de oranjemarkt vermaken de kinderen zich met spelletjes als spijkerbroek hangen, waarbij Fabian in zijn leeftijdscategorie de 1e is die het probeert en daarmee vanzelf een poosje op de 1e plaats belandt. Bij het koeienmelken Hhm dat is een verdringt hij een boerenzoon van lekker vingertje de eerste plaats maar helaas nemen diens vrienden “wraak”. En bij het sjoelen streeft tenslotte zijn zus hem voorbij. Het kan de pret allemaal niet drukken, het is gewoon een gezellige dag. Fabian en Mighalle kunnen gewoon in het Nederlands tegen leeftijdsgenootjes kwetteren. Vaak verstaan en praten deze kinderen nog heel wel het Nederlands, al praten ze onderling wel de landstaal, omdat ze dat toch vlotter afgaat. Bij de generatie daarboven, hoewel vaak al in Brazilië geboren, is de Nederlandse taal vaak een op een van ouder op kind over gegaan. Compleet met een onmiskenbaar (streek)dialect. We zien jeugdige klompendansers en luisteren naar de Harms fanfare. En voor het eerst in haar leven eet Mighalle … poffertjes! Ze vindt ze heerlijk! Haar eerste echte viering van Koninginnedag. Ver van huis, maar zeer geslaagd.
Fichroad Mirror
Page 4
Water van jou, water van mij, water van ons allebei? Lef moet je hebben! Al die buitenlanders die het in hun bolle hoofd halen hun zuurverdiende geld in Brazilië (of gewoon in Zuid Amerika) uit te gaan geven! Zoiets moet je bestraffen! Oké, een beetje vriendje moet je wel blijven met je buurlanden, dus andere Zuid Amerikanen hebben een streepje voor op de andere buitenlanders. De rest zijn wandelende zakken met geld. Goed hebben we weer stoom afgeblazen, gaan we nu genieten van het natuurschoon dat zich zeer strategisch op de grens van 2 landen heeft gesitueerd. Of is het andersom? Hebben 2 landen zeer strategisch een natuurlijke barrière omgetoverd in een zeer lucratieve grens(overschrijdende) attractie?! Bewonderden we enkele dagen geleden dit waterelement vanaf de Argentijnse kant, vanaf de Braziliaanse kant lijkt het een heel ander fenomeen. Is de Argentijnse kant rijk aan verschillende te lopen routes, met vele individuele waterstroompjes, de Braziliaanse zijde heeft er eigenlijk maar 1. Eentje met een zeer overdonderende overview over de
schier eindeloze watermassa. Wat er ook veranderd is in de afgelopen 12jaar, de looproute is dezelfde. Je wordt, zodra je het pad op stapt, begroet door het geluid van vallend water. Geen zachtaardig gesplash of vredig kabbelend beekje hier. Nee, Brazilië geeft een groots, breed, wijds en hoog overzicht van de vele Iguacu watervallen. In een langgerekte rij valt het witgrauw-grijze water welhaast in de volle lengte van de 2,5km lange Braziliaanse trail bijna constant zichtbaar naar beneden. Slechts zo nu en dan ontneemt een bocht of een groepje bomen het zicht op het zich neerstortende water. Een machtig fascinerend schouwspel. Eindelijk zien Fabian en Mighalle hem dan in levende lijve en van heel dichtbij; De Quati! De kinderen kennen het beestje inmiddels uit de (waarschuwings) verhalen die we ze de afgelopen dagen herhaaldelijk hebben verteld, en waar ze weliswaar hartelijk om moesten lachen, maar waarvan ze nu wel weten dat het echt beter is voorzichtig te zijn. Hij mag er dan zeer aaibaar uitzien, zo´n quati, het beest heeft lange scherpe nagels en ruikt
etenswaren van verre. De kinderen passen ervoor om, net als oma Dooley destijds, als klimpaal te dienen voor zo’n schattig uitziend beestje. Ze worden dus omzichtig benaderd en op veilige afstand bewonderd. De opgewondenheid over de Quaties verdringt de belangstelling voor het water. Dat hebben ze immers een paar dagen geleden nog volop gezien. Omdat er aan Braziliaanse kant ook minder vlinders op de trail zitten wordt hun aandacht ook hierdoor niet volledig in beslag genomen. Beiden hebben nu een opmerkelijk oog voor detail rondom het watergebeuren. Zien hele grote spinnenwebben bijvoorbeeld. Pfft, gelukkig geen spin in te bekennen. Of bewegende blaadjes(?) compleet met voelsprieten? Hoeveel pootjes heeft dat oranje gestreepte veelpootje? Zijn dat druppeltjes bloed op zijn rug? Waarom vliegen al die vogels daar boven die ene waterval? En hoeveel regenbogen zijn hier wel niet? De Braziliaanse catwalk leidt je regelrecht het Duivelskeelgat in! Een perfecte plek om af te koelen, omdat het er alle dagen van het jaar miezert, veroorzaakt door de 80mtr hoge val van het water. De, gebruikelijke, menselijke bravoure wordt grotendeels overstemd door de natuurlijke elementen. Grote zwarte roofvogels vliegen krijsend en krassend boven het bulderende water. Maar zelfs de zwijgende geruisloze aanwezigheid van een enkele vlinder, wegschietend hagedisjes, zachtjes heen en weer wiegende struikgewas, trillende vervagende regenbogen en onbeweeglijke rotsgesteentes “overschreeuwen” op deze plek de nietigheid van de mensheid.
De ontbossing in kaart gebracht. Het groen is vooral sinds 1965 in rap tempo verdwenen. De Iguacu watervallen liggen in de rode cirkel op de 1997 kaart.
Expedition Finchroad Van Texas via The Northpole naar Tierra del Fuego
Contact us @ Vink, Family 207, Rainbow Drive # 10710 Livingston, Texas 77399-2007 USA Phone: 00-31-1-2069483742 Skype : klarinvink E-mail:
[email protected]
echt in een stukje oorspronkelijk oerwoud. Ze zijn echter veel gemakkelijker en van heel dichtbij te bewonderen. Velen blijven rustig op de balustrade zitten, landen vlak voor je voeten of fladderen rakelings langs je gezicht. De grote kraalogen, en vooral de grote helder gekleurde snavel, van de Tucans, dwingen onbewust voorzichtigheid af. Het zoefzoefzoef van de Kolibries is beter te horen dan de beestjes te zien zijn. De kolibries, overigens, komen en gaan vaak zoals zij dat zelf verkiezen. De meeste zijn klein genoeg om tussen de gaten van de hekwerken heen te vliegen. Van kooi naar kooi, het park rond of simpelweg “naar buiten”. Vele ons onbekende vogelsoorten tonen hun prachtige kleuren, laten hun mooiste toontjes horen of krijsen je oren doof. De luidruchtige papegaaien zitten
Zie ze vliegen Whauw, echt een super mooi park; Parque des Aves Tropicana in Foz, juist voor de entree van Iguassu watervallen. Zo jammer dat ook dit prachtige particuliere iniatief zich laat meeslepen door het WIJ (Brazilianen) en ZIJ (niet Brazilianen) entreegeldenspelletje. In 1995 was het juist een krap jaartje open en was toen al een aanrader te noemen. Oké, de vogels die hier “vrij” rondlopen zijn gekortwiekt en ja er zitten ook vogels in, kleine(re), kooien. In de afgelopen 12jaar hebben ook andere dieren als alleen vogels hier hun verblijf gevonden, zoals aapjes, alligators, harige vogelspinnen en een paar grote wurgslangen. De hoofdmoot blijven echter de, ruim 800 soorten, vogels. Het extra attractieve van dit park zijn de grote “Walk through” kooien. Het
Oh, zo heten Vinken in Zuid Amerika!? gebroederlijk, afgezonderd van andere soorten, in een kooi. Waarschuwingsborden vertellen dat het binnentreden van deze kooi geheel op eigen risico geschied. Afgeraden wordt om voedsel mee te nemen, maar ook –glimmende– sierraden (hu het zijn toch geen
hekwerkdak van de ruim 8mtr. hoge kooien komt boven de boomkruinen uit. Simpel gezegd zijn verschillende delen van het 5 hectare grote park omheind en overkapt met hekwerk. De diverse bewoners van deze grote “Walk through´s” leven hier
kraaien?) en zelfs …liever geen brillen!!! Maar dat kijkt zo rottig als je brildragend bent. Het kabaal en de plotselinge bewegingen die deze gevederde vrienden maken, kunnen, zeker voor een kind, erg bedreigend over komen. Mighalle kruipt dan ook al gauw achter Fabian, die als grote broer zichzelf met ingehouden adem stoer houdt. Even later staan ze samen op een bankje. Fabian, boos “Kkksst ga weg” roepende en met een beschermende arm om de schouder van een gillende Mighalle. Wellicht maken die twee toch teveel lawaai, want de aanvallende papegaai heeft een ander slachtoffer gekozen. Klarin´s videotas bleek echter niet zo interessant en dus heeft meneer, of mevrouw, de zinnen gezet op Klarin zijn schoenen! Gelukkig voor het voetenwerk van Klarin is het niet zomaar
een open sandaaltje, maar stevig bovenleer met een dikke profielzool. Het beest is echter zo volhardend en standvastig dat zelfs lopen in 1e instantie niet helpt hem te laten “opvliegen”. Hij blijft gewoon zitten en peutert rustig verder, tenslotte triomfantelijk een stukje leer van de schoen rukkende. Het sein voor ons om nu echt te vertrekken!
