END-to-END TOCHT 2006

END-to-END TOCHT 2006 15 mei – 31 mei 2006

Het was maandagmorgen 15 mei tegen half elf toen ik de startknop van de Yamaha indrukte. De tijd van voorbereiden was over. Al een langere tijd had ik rondgelopen om nog de End-to-End over te doen. In de zeventiger jaren had ik de tocht gedaan met een motormaat. Maar ook het reisverslag van een kennis - hij had vorig jaar de End-to-End gedaan - versterkte bij mij het idee om het toch maar weer eens te doen. De End-to-End was vroeger in Groot Brittannië een soort test voor de betrouwbaarheid van motoren. Een soort endurancetest. Het was de kunst om zo snel mogelijk van Land's End - Engelands meest zuidwestelijke puntje naar John 'O Groats te rijden. En John 'O Groats is het meest noordoostelijk punt van Schotland. Dus Groot Brittannië diagonaal over. Kon de motor de test aan van bijna 900 mijl? De Britten kenden toen nog weinig autosnelwegen dus veel volgas kon er niet gereden worden. Het waren hoofdzakelijk van die kronkelwegen waar hoge eisen werden gesteld aan een goede weglegging. Maar de vooruitgang werd katastrofaal voor de liefhebber van de Britse motoren. Meer autowegen en import van motorisch gezien betrouwbare Japanse motoren. Wegligging was dan nog wel niet ideaal, maar gingen niet stuk bij langere tijden volgas. En toen bijna alle motoren deze test probleemloos konden doen, werd de test minder interessant. Maar er bleef en blijft vooral in GB een soort magische roep van uitgaan. Op diverse manieren wordt de tocht gedaan. Zelf wilde de tocht kombineren met het bezoeken van een aantal civiel-technische werken. En daar hebben ze er wel een paar van. Ik wist er wel een aantal en een oproep op de site van de XJR-Owners GB bracht nog een paar en wat andere ideeën. Ook de Yamaha moest nog even wat worden nagelopen, De achterband zou de tocht niet meer kunnen doen en dus maar even een nieuwe monteren, terwijl de koppeling ook af en toe onder bepaalde omstandigheden zich niet helemaal lekker gedroeg. Dus ook inspekteren en nalopen. Het vinden van alle objekten en andere punten zou tijdrovend kunnen zijn. Veel stoppen om te kijken welke weg genomen zou moeten worden. Met een GPS zou dat misschien wel gemakkelijker kunnen zijn. Na een zaterdag kursus wist ik het wel : het zou gemakkelijker zijn. Bleef alleen de vraag over heb ik er zoveel geld voor over en welk apparaat. Na veel wikken en wegen besloot ik om Garmin 276C aan te schaffen. Apparaat had een eigen accu en kon veel gegevens opslaan. Maar ook daarvoor moesten voorzieningen op de motor worden gedaan. Waar moet ie zitten en de stroomvoorziening

Auteur en © : E.Oosting

-

[email protected]

Pagina 1 van 22 pagina’s


en het geluid (‘Truus’) in de helm. In de dagen voor de reis werd een test gedaan en het ging leuk, totdat ik wat teveel met de knopjes van Truus had gespeeld. De eerste instellingen waren goed geweest, maar ja, er waren ook zoveel instelmogelijkheden. Ook plande ik alvast wat routes en programmeerde ik elk geval alle de te bezoeken objekten in. Kon ik daar gewoon naar toe worden gepraat. Maar voordat ik die maandagmorgen de knop indrukte had ik mijn vrouw een afscheidskus gegeven en gezegd, dat ik op 30 mei 's avonds uit Hull weer zou vertrekken en dan dus op 31 mei zo om de middag weer thuis zou zijn. Samen met de treinreis door de tunnel waren dat de enigste twee vaste data voor de reis. Alles daar tussen was nog open. Truus begeleidde mij ook naar Calais aan de hand voor de voorbereide route. En tot mijn geluk had ik weer Laatste instrukties voor ‘Truus’

de juiste schermen. Voorlopig zou ik daar in elk geval niet weer aan

komen. Truus is op autosnelwegen niet zo'n grote praatster. Ik schrok wel even toen ze bij Zeist - bij Hoogeveen had ze voor het laatst wat gezegd - een ferme slag op de gong gaf en daarna hoe te rijden. En die gong bleef de eerste tijd nog wel eens schrikken. Maar ze bracht me netjes op het terrein van de tunnel. Voor het eerste deel in Engeland had ik nog niets gepland, maar ik besloot om de eerste nacht gewoon in Folkestone te blijven. Op het internet had ik een B&B in Folkestone gevonden, dat motorrijdersvriendelijk was en waar de motor op een afgesloten terrein kon worden gezet. Ik had het adres in de GPS gezet en werd door Truus netjes tot voor de deur gepraat. Ik zag het steeds meer zitten met haar samen op reis. Alleen dat gezeur over als ik verkeerd reed, dat zou ik haar toch nog moeten afleren. De volgende morgen - dinsdag 16 mei - pakte ik alles weer in. Een ritueel dat ik de komende veertien dagen elke morgen weer zou moeten doen.


-

[email protected]



Stonehenge De dag zou mij een stuk richting Land's End moeten brengen. Omdat ik vanwege vakanties wel vaker in Zuid Engeland was geweest had ik ook voor dit trajekt een stuk route uitgezet, maar onvoldoende gekontroleerd of het echt wel de route was die ik gewild had. Dus kwam ik nu over wegen, die ik nog niet eerder had gereden. Wel mooie stuurwegen, dus verder geen klachten, nou toch nog één : op de GPS ontbreekt de keuze : 'Om de buien heen'. Het was af en toe wat nattig. Toen ik in buurt van Dartmoor kwam besloot ik te informeren of overnachten in 'The Hunters Lodge' in Dartmeet ook nog kon. Dartmeet als plaatsje kende ik al. Kamer was vrij totdat ik hem gereserveerd had. En ik had de eerste 25% helling al weer gehad, evenals de de z.g. 'single trackroads'. Wegen met af en toe van die halve parkeerplaatsen om een tegenligger er langs te laten gaan. Wegen zijn dan niet breed genoeg voor twee auto's. En de eerste van de vele tientallen veeroosters die ik nog zou berijden. De woensdag zou mij naar het startpunt van de End-to-End brengen : Land's End. Onderweg was het tweede aandachtspunt van mijn reis : de oude spoorbrug bij Saltash. Een ontwerp van 150 jaar oud van Brunel. Het geheel was aanzienlijk groter dan ik gedacht had. De reis naar Land's End was een natte tocht. Het regende af en toe nogal wat. Bij Land's End moest betaald worden voor het parkeren, maar toen ik bij het loket kwam bleek dat het gratis was voor motoren. Land's End is een erg commerciële instelling geworden. Veel winkels, wat vermaakcentra en restaurants. Ook was er een café en dus koffie. Nadat ik geïnformeerd had naar het certificaat voor de End-to-End, Auteur en © : E.Oosting

-

[email protected]



Royal Albert Bridge (1859) over de Tamar nabij Saltash / Onder : Bij Land’s End


-

[email protected]



kreeg ik een formulier mee om onderweg te laten stempelen. Zes stempels tenminste om erkend te worden. Daarna kon de reis naar John O' Groats beginnen. Volgens de handwijzer 874 mijl, zo'n 1400 kilometer. Of het nu hemelsbreed of via de weg stond er niet bij. Ik had gepland om langs de kust van Cornwal te gaan en tegen vijven wilde ik stoppen. Ik dook een plaatsje in en keek uit naar een B&B bordje. Zag ik niet en ik reed het plaatsje ook zo maar weer uit. In Burlawn stond er zowaar één. Een boeren-B&B, maar wel in een gewoon burgerhuis. Werd onthaald met thee en scones, omdat ik ook zal doorweekt was. Mijn planning voor de volgende dag (donderdag) was om te proberen tot in Wales te komen. Maar eerst wilde ik nog even door de Cheddar Gorge, een kloof nabij Cheddar. Hier haalde ik bij TI even mijn eerste stempel. Het eerste deel van de kloof was een groot commercieel centrum geworden. Winkels, cafés en betaald parkeren. Maar een motor kan wel op een klein plekje staan en daar maakte ik gebruik van. De volgende stop was bij de Clifton hangbrug. Ook van Brunel. Na daar even gekeken te hebben zette ik koers naar Wales. Ook voor de tolbrug naar Wales hoefde ik niet te betalen. De Britse MAG (Motorcycle Action Group) had zich indertijd sterk voor gemaakt. Inkomsten van de motorrijders wogen niet optegen de vertragingen die het gaf in afhandeling. En op de brug begon het te regenen. Bij de eerste afslag deed ik de regenbroek maar weer aan. Het zoeken naar een B&B viel wat tegen. Geen kamer of voor twee betalen in Auteur en © : E.Oosting

-

[email protected]

Hangbrug bij Clifton/Bristol over de Avon (1864)



een twee persoonskamer. Na veel omzwervingen kwam ik in Redbrook, nog net weer in Engeland. Toen ik daar stond als een verzopen kat kreeg de baas medelijden met mij. Dat zei hij althans de volgende morgen. Snel liet hij een kamer klaar maken. Vrijdag morgen was het nog nattig en ik besloot om niet de uitgezette route te gaan rijden, maar via wat bredere wegen naar Bangor te gaan. Bij Shrewsbury dacht ik dat het ik aan het einde van mijn reis was gekomen. Ik hoorde opeens een ontzettende mechanische herrie. Maar de Yam trilde niet meer dan De hangbrug(1826) over de Menai Straits bij Bangor

normaal en reageerde normaal op het gas. En toen zag ik het : de RAF

was op een laagvliegoefening met Shinooks en Apaches en vlogen laag achter mij langs. De hangbrug over de Menai, een ontwerp van Thomas Telford. Na de brug vertelde ik Truus dat ik toch nog wel het laatste deel van de route voor vandaag wilde rijden en ze bracht me over Llanberis pas naar Betws-y-Coed. Daar ging ik naar TI voor mijn stempel en vroeg of ze ook een adres hadden voor een persoon voor een nacht. Was snel geregeld. Ik deed nog even te voet een rondje Betws-y-Coed. Voor de zaterdag had ik vier objekten gepland. De eerste was het aquadukt bij Llangollen. Gemaakt van gietijzer en hoog over de rivier Dee. Naar een ontwerp van Thomas Telford. Onder begeleiding van Truus ging ik naar het volgend objekt. De Anderton Boatlift. Een gerestaureerde 200 jaar oude scheepslift, die volgens het informatiecentrum terug was gebracht in de staat van de bouw. Toen waren de bakken omhoog gedrukt door water en dat was nu met oliedruk. Hoezo origineel? Maar wel leuk eens te zien hoe men het toen had gemaakt. Daarna was het de brug tussen Runcorn en


-

[email protected]



Pontcysyllte Aquaduct (1805) nabij Llangollen

Anderton Boatlift (1875) Auteur en © : E.Oosting

-

[email protected]



Widges, een vrij nieuwe brug (ca zestiger jaren) maar een aparte boogkonstruktie. Het laatste objekt voor vandaag was het Barton Swingaquadukt. Een aquadukt over het Manchester Shipcanal, maar dan beweegbaar als een draaibrug. 1500 ton aan water en staal dat gedraaid kon worden. Het was dat ik Truus verteld had waar het moest zijn, want er stond geen enkele verwijzing naar toe. Daarna ging ik verder over de reeds uitgestippelde weg. Maar bordjes van B&B zag ik niet zodat ik uiteindelijk in een hotel in Newton in Bowland uit kwam. Zondag zou een ritje over passen worden. Maar eerst een stuk over de moors en een stop bij KirbyLonsdale. Barton Swingaquaduct (1893)

Zondags een ontmoetingsplaats voor lokale motorrijders. Het was er

gezellig druk, maar ik wilde niet te lang blijven. Ook had de rit over de passen ingepland , maar het startpunt lag een eind verder. Op het startpunt werd de route geaktiveerd en daar ging het weer. De eerst stop was bij Brantwood. Het huis van een Engelse

Uitzicht over de Yorkshire Moors


-

[email protected]



schilder, maar daar kwam ik niet voor. Vroeger had ik er caramelbananacake gehad en die wilde ik weer hebben. Maar die hadden ze momenteel niet in het assortiment. Dus maar wat anders. De eerste pas die op het programma stond was Wrynose. Aan het begin stond al een bord met waarschuwingen over de 30% helling, hoe smal de weg wel was en de maximale afmetingen die een voertuig mocht hebben, het verbod voor caravans de Britse L-drivers. Een tiental jaren geleden had ik de kombinatie Wrynose en Hardknott

Even een waarschuwing voor de passen

ook als eens gereden, maar toen samen met mijn vrouw in de auto. In eerste instantie leek het toch minder erg dan ik in gedachten had, maar toen ik verder Wrynose op reed, was het toch wel een zware pas. Op een stuk helling moest ik remmen vanwege een auto en de Yam gleed gewoon over de voorrem terug. Met blokkerend voorwiel. Toen ik de boel weer onder kontrole had wist ik dat ik bij een stop de motor direkt naar links moest laten hellen, de rechtervoet vol op de rem en dan met links de boel maar staande houden. Aan de voet van Hardknott keek ik nog een keer omhoog. 'Moeilijk maar te doen' dacht ik. Dertig procent - of zoals als extra op het bord stond - 1 op 3 zou de Yamaha makkelijk moeten kunnen doen. Bijkomend probleem was echter de geringe breedte van de weg - naar schatting zo'n drie meter - en dan elke vijftig tot honderd meter een haarspeldbocht. En die binnenkanten waren dan wel erg steil. Ik kwam boven, maar het adrelinegehalte was knap gestegen. En de rug voelde ook wat nattig aan. Maar dat was natuurlijk vanwege het regenachtige weer. Toen ik bijna boven was, dacht ik het ergste gehad te hebben. In mijn herinnering was de afdaling bijna een rechte weg die langzaam naar beneden zou gaan. Op de top zag ik heel wat anders, Steile afdalingen met haarspeldbochten. Nadat ik alle moed had verzameld begon ik aan deze klus. Een voordeel had ik nu, de voorrem zou nu wel werken. Maar ik besloot om maar bij de sterkste haarspeldbochten de motor even af te zetten, beide voeten aan de grond en dan stapvoets de bocht in te draaien om Auteur en © : E.Oosting

-

[email protected]



dan in het midden de motor weer te starten. Ik kon dan de motor eerst goed in de gewenste richting zetten. Beneden voelde ik mij een stuk beter. Met die wind en dan een natte weg, waar het water af en toe in stromen over liep, nee ik vond het geen lekker ritje. Rustig toerend ging ik verder. Truus leidde mij door delen van Cumbria die ik nog

De weg naar HardKnott pass niet eerder had gezien. En vanwege het slechte weer zag ik ook nog weinig van. De weg had mijn aandacht nodig. Tegen het eind van de middag besloot ik om vroegtijdig een B&B te gaan zoeken. In een huis aan de oevers van Lake Buttermere van de Ramblers Organisation was nog een kamer vrij en dus had ik weer een plekje. En omdat ze ook een droogkamer hadden kon daar mijn jas gedroogd worden. Maandag begon dus met de pas, waar ik zondags niet meer aan was toegekomen. Honister dus. Ook wel met stukken van 25%, maar niet met van die korte haarspeldbochten. Kon ook niet, want op de top van de pas waren de werkplaatsen van de leisteengroeven dus moesten er ook vrachtauto's kunnen komen. Het was eerst afwisselend weer. Dan weer hoopgevend, dan weer donker, maar bij Hartside was het echt weer fout. Hartside in een weg met veel bochten en is dus in het weekend geliefd bij de motorrijders. Nu was het regenachtig met veel wind dus goed opletten. En wat is dan een café met zo'n grote allesbrander aan even lekker. Na de stop ging ik richting Schotland. Bij Gretna Green werd de grens overgestoken langzaam ging het


-

[email protected]



Onderweg naar Honister pas noordwaarts. Een omgeving, die ik nog niet kende. Bij Ayr probeerde ik een B&B te vinden, maar na een paar pogingen besloot ik weer iets terug te gaan. Het verhaal, dat de laatste kamer net telefonisch verzegd was, kende ik al en dat daarom het bordje 'vacancies' nog niet was binnengehaald. Even ten zuiden van Ayr was wel plek voor een motorrijder en op een boerderij kreeg ik een vierpersoonskamer. En werd onthaald op thee met scones. Wat anders dan met andere woorden zeggen, dat je geen motorrijders binnen wilt hebben. Dinsdagmorgen leek hoopgevend. De zon scheen en het was aangenaam weer om te gaan motorrijden. Nog wel frisjes, maar droog. Echter langs de oevers van Loch Lomond voelde ik de eerste druppen en verderop kon de regenbroek weer aan, weer uit en weer aan. Ik besloot om vandaag maar extra vroeg naar een B&B te gaan kijken. Kyle of Lochalsh was minder dan 100 kilometer en de rit over Applecross nog geen honderd, dus dat zou moeten kunnen En om vier uur kon ik droog zitten. Even ten noorden van Fort Williams had ik er één. En dat het koud was geweest de afgelopen nachten was op de heuveltoppen nog te zien: er lag sneeuw!!! Auteur en © : E.Oosting

-

[email protected]



Uitzicht vanuit het B&B bij Laggan

Onderweg naar Ullapool Auteur en © : E.Oosting

-

En er ligt sneeuw op de toppen van de heuvels

[email protected]



Zo hoopvol als de dinsdag zo slecht begon de woensdag. Het had de hele nacht geregend en het regen de nog bijna konstant. Gelukkig kon ik inpakken nog even doen tijdens een droog moment. Daarna begon de verkorte reis naar Ullapool. Gedurende de nacht was ik tot de konklusie gekomen dat gezien de weersomstandigheden Applecross maar geschrapt moest worden. Onderweg was het af en toe wel redelijk weer, maar soms weer nattig. Wel mooi waren de vers besneeuwde toppen, die zo in de zon glommen. En toen ik bij Lochcarron was twijfelde ik toch nog even. Ga ik over Applecross of neem ik de snelle route en het werd de snelle route. Was ik mooi op tijd in Ullapool. En ik ontmoette een groep van de CX-Turbo club, die in clubverband op reis waren van John O' Groats naar Land's End. Met zo’n acht tot tien personen uit hun clubje deden ze ook de End-to-End rit, maar dan in de andere richting. Op de motorbeurs in Utrecht had ik met een aantal van hun gesproken over de reis naar Schotland. Zij waren misschien nog wel meer verbaasd dan ik. Ik herkende de motoren en kon daardoor het verband leggen. En dat verband was er voor hun niet zo snel. Het was even leuk om met hun wat bij te

De XJR (rechts) bij een CX500 Turbo in Ullapool

praten. De volgende ochtend (donderdag) ontbeten we met elkaar en toen ik na het afrekenen aan de receptioniste vroeg of ze ook stempel had voor op mijn kaart, realiseerden een aantal van hun dat ook zij een stempel moesten hebben. Daarna gingen onze wegen uit een. Zij begonnen aan de tweede etappe, ik aan de laatste, althans dat dacht ik toen. In Ullapool moest ik nog wat kopen en toen begon het weer, maar nu zat er ook natte sneeuw en hagel in. Dus de regenbroek maar weer aan. Echter toen ik buiten Ullapool de hoofdweg verliet, begon de zon weer te schijnen. En dan wordt het toch weer veel mooier. Bij de stop om de regenbroek weer uit te doen mat ik ook even de breedte van de weg op : 2,60 meter. Da's niet breed en als er dan ook nog stukken tussen zitten met los grind blijft het opletten. Maar het was veel beter dan steeds met regen. Toen ik


-

[email protected]



Op de B869 voorbij Drumbeg

Aan de noordkust


-

[email protected]



weer op de hoofdweg uitkwam werd het nodig tijd om te tanken. Nog bijna negentien kilometer volgens Truus. Bij het tankstation hadden ze net middagpauze en verder rijden durfde ik niet vanwege het wel erg kleine voorraad. En ver was ik ook niet meer gekomen : Er ging 20,33 liter in mijn 21 liter tank. Nadat ik getankt had zette ik koers naar John O' Groats. Bij Thurso besloot ik dat het leuk was geweest en ik ging naar een B&B, dat op het internet als motorrijder vriendelijk was vermeld. Motor moest wel op de openbare weg blijven staan en dus werd de losse bagage maar even verwijderd. De volgende dag – donderdag ging ik naar John O' Groats. Dit deel van de reis was dus volbracht. Stempel halen voor mijn formulier. Alleen had ik nog steeds niet besloten of het certificaat ook nog zou bestellen. De kontrole of anders gezegd, het verkrijgen van de tussenliggende kontroles stelt eigenlijk niet zoveel voor. Handtekening en naam waren al voldoende. Voor een borrel kun Einde van de End-to-End : John ‘O Groats

je die ook wel krijgen. Maar voor mij begon nu de thuisreis. Ik wilde vanaf Bettyhill

richting zuid gaan en daar begon ook de regen weer. Het eerste deel van deze weg kende ik nog niet, vanaf Altnaharra wel. Bij Inverness begon het weer wat droog te worden. Als eindpunt had ik Boat of Garten in gedachten, maar het B&B dat ik kende van een vorige reis zat reeds vol. Maar er waren er genoeg anderen en ik had snel een gevonden. Doordat het laatste deel droog was geweest, was de regenkleding ook grotendeels droog. En 's avonds scheen de zon natuurlijk weer. De vrijdagmorgen kwam de ouderwetse routeroller weer op het stuur. Ik wilde een deel van de VrijUit-reis van 2002 weer gaan rijden. Alleen hoe betrouwbaar deze nog was Auteur en © : E.Oosting

-

[email protected]



wist ik niet. Maar dat zou blijken tijdens de rit. Nog vrij goed op een nieuwe rondweg na. Bij de beroemde brug bij Ballater maakte ik nog even een foto van het bord, dat aangaf dat de brug wel erg bol was. De rit voor vandaag was gemakkelijk te rijden, niet te lang en dus kon ik vroegtijdig een B&B gaan zoeken. Moest ook wel want het is Bank Holiday en dan hebben de Britten een lang weekend en is de concurrentie wat groter. Vond snel een B&B niet te ver van de start van de rondrit van morgen. De zondags zou de rondrit zijn van de Schotse afdeling van de Britse XJR-rijders. Op hun internetsite had ik de naam van de kroeg - Brewers Fair - voor de start gevonden en ingeprogrammeerd in de GPS. Dus kreeg Truus opdracht mij daar heen te begeleiden. En midden in Scone zei Truus dat we er waren. Maar geen Brewers Fair dus reed ik maar even verder. Niets te vinden dus weer terug en nog niets te zien.

De beroemde c.q beruchte brug in de buurt van Ballater Auteur en © : E.Oosting

-

[email protected]



Papieren erbij en het moest op Angus Road zijn en we reden op Angus Road. Een lokale gevraagd en hij dacht dat het bij Wheelers Inn was. Die naam had ik wel al gezien en dus daarheen. Maar daar was ook geen Brewers Fair . En ik zag wel motoren maar geen XJR's. Er was echter nog een plaatsje met Scone in de naam en vlakbij. Daar misschien.

In afwachting van de rondrit – links sta ik te praten met Eoghan van XJR-Owners GB Dat was nog veel kleiner en rustiger. Dus maar weer terug en toen zag ik bij Wheelers Inn wat XJR's staan. Was de naam veranderd en niemand had blijkbaar de moeite genomen dat even op internet te vermelden. Ik werd warm onthaald, want een aantal kende ik nog van een ontmoeting in 2003. Niemand wist wie eigenlijk de leiding had en daardoor vertrokken we met een uur vertraging. Het ging direkt stevig op, zodat ik maar besloot om de route alleen te rijden. Ik wenkte dat ze maar moesten inhalen en nu kon ik wat van de omgeving zien. In Kirkmichael was een tussenstop. Na de stop ging ik weer verder samen met Truus. Zij kende de route (bijna) ook. Alleen gingen wij nog


-

[email protected]

Tijdens de rondrit : gezicht op Pitlochry



wel eens wat binnendoor. En in Perth wist ze een veel kortere route en zo waren we bijna gelijktijdig weer terug bij de start. Zij verbaasd dat ik er zo snel weer bij was. Na de rondrit ging ik met één van de club, want ik mocht bij hun overnachten. Weer ging het vrij stevig over mooie stuurwegen. 's Avonds praatten we wat bij. En vandaag was het zo droog gebleven, dat ik de regenbroek de hele dag achter op de motor kon laten zitten. Wel af en toe wat miezerregen, maar niet in grote hoeveelheden.

Langs de randen van Kielder forest Maandagmorgen ging de reis weer verder. De laatste etappes begonnen. Ik besloot om maar niet meer terug te gaan naar het Falkirkwiel of de Firth of Forth spoorbrug. Selkirk wilde ik heen en van daaruit de VrijUit route door Kielder Forest, maar dan in omgekeerde richting. Ik vermoedde dat er wat was mis gegaan met het inprogrammeren, want er waren stukken bij die ik niet herkende. Gaf niet want ik wist dat ik goed uit zou komen. Na de rit door Kielder Forest was de Milleniumbrug in NewCastle aan de beurt. Een vreemde voetgangersbrug over de Tyne. Maar op afstand kon ik de brug wel zien, maar in buurt een parkeerplaatsje vinden ging niet.Na meerdere pogingen gaf ik maar op. Dan maar naar 'The Angel of the North'. Een groot stalen standbeeld van een engel op Auteur en © : E.Oosting

-

[email protected]



Angel of the North bij Gateshead

Het B&B bij Piercebridge


-

[email protected]



een heuvel net ten zuiden van Newcastle. Was duidelijk op afstand te zien. Truus bracht me nu we op de juiste plek. Daarna ging ik op zoek naar een B&B. En dat viel niet mee. In NewCastle had ik al geen borden gezien in de vele dorpen en plaatsjes er na ook al niet, behalve in Darlington. Maar om de motor aan de rand van een doorgaande weg te parkeren zag ik ook niet zitten. Het begon al wat laat te worden toen ik bij Piercebridge een verwijzing zag naar een B&B op een boerderij. Wat afgelegen en dus ook lekker veilig voor de motor.

Rievaulx Abbey Toen ik dinsdag morgen wakker werd had ik nog steeds niet besloten waar ik langs zou gaan. Zou het een uitgebreide rit worden over de moors – door het land van James Heriot- of alleen de North Yorkshire Moors en dan rustig naar Hull rijden. Het werd dus de laatste optie. En daar zat buiten Rievaulx Abbey ook natuurlijk Sutton Banks. Ook lekker steil met 25%, alleen breed en geschikt voor vrachtverkeer. Daarna zou het gaan over de vloeiende en glooiende binnenwegen naar Hull. Daardoor kwam ik mooi op tijd binnen in Hull. Het beladen van de veerboot moest vanwege de stevige noordenwind worden aangepast. Niet via de normale brug direkt op het dek voor de personenauto’s en motoren, maar via de lager gelegen toerit naar het dek voor het vrachtverkeer. Door deze mededelingen besloot ik de motor extra stevig vast te zetten. Op elke hoek een


-

[email protected]



touw en dat extra strak aantrekken. En natuurlijk op de parkeerrem. Buitengaats was er wat beweging, maar met de ogen dicht verneem daar niets van.

Veel bewolking boven de Nederlandse kust Veel bewolking boven de Nederlandse kust Door de wat straffe wind kwamen we wat later aan in Europoort. Maar er waren maar weinig auto’s en motoren op het dek waar we stonden en we konden via de normale uitgang het schip verlaten. Dus stond ik weer snel buiten. En het was nog droog. De laatste etappe kon beginnen. Onderweg was er nog wel een buitje, maar ik had geen zin om weer de regenbroek aan te doen, mede omdat het verderop wel weer helder was. Om de middag was ik weer thuis. Moe, maar toch wel tevreden en met bijna 5500 kilometer meer op de teller. En hoe ik terugkijk op deze reis? Het zal altijd in de herinnering blijven als een bijzondere reis, mede vanwege de vele regen die ik heb gehad. En wat de regen nog extra bijzonder maakte, was dat de BBC deze week extra aandacht had voor de regen. Groot Brittannië, en dan vooral het zuiden dreigde te verdrogen. Er werd al gesproken over een verbod voor het gebruik van water voor de tuin. Het grondwaterpeil was in Auteur en © : E.Oosting

-

[email protected]



jaren in het voorjaar nog nooit zo laag geweest. En dan ook nog zeggen dat de vele buien eigenlijk nog verbetering brachten…….. Maar de regen was wel vaak een storende faktor. De wegen waren nattig, door het water dat soms over de weg spoelde lag er veel rommel op de weg. Niet leuk bij het uitkomen van een bocht. Ook begonnen de laarzen op een gegeven moment wat nattig aan te voelen aan de binnenkant, evenals de handschoenen. En soms moest ik de plannen bijstellen omdat ik in tijdnood kwam doordat de nattigheid oponthoud geeft vanwege de aangepaste snelheden.

Mijn reisgenoot en pakezel, hier bij de XJR-ride-out in Scone


-

[email protected]


END-to-END TOCHT 2006

Recommend Documents