Ed Liebenwein zelfstandig ondernemer:

H

“Het beroep van glazenwasser is een familietraditie. Mijn opa was glazenwasser, mijn vader ook. Toen ik in de derde klas van het gymnasium zat, had ik geen zin meer en ben ik van school gegaan om ook glazenwasser te worden. Ik heb nooit meer iets anders gedaan. Elke dag is anders, je ontmoet veel verschillende mensen. Bovendien is het dankbaar werk; iets wat smerig is, maak ik weer schoon. Ik ben zelfstandig ondernemer en bepaal dus mijn eigen werktijden. Als het mooi weer is, werk ik langer door en neem ik de volgende dag vrij. En de verdiensten zijn oké. Vaste tarieven? Nee, het gaat erom hoe lang ik ergens over doe en op welke etage ik moet zijn. Hoeveel ladders

Kopje koffie, glazenwasser? heb ik nodig, wat is de staat van de ramen? Als er bijvoorbeeld een winkel leeg wordt opgeleverd, is dat meer werk, want dan moet er vaak verf worden afgekrabd. Mijn werkgebied is de Concertgebouwbuurt en de PC Hooftstraat. Al drie generaties kom ik daar. Ik ken elke winkel, elke stoeptegel. En iedereen kent mij. Tachtig procent van de winkeliers is klant bij mij. Ik werk er elke vrijdag. Als er een nieuwe winkel komt, zeggen ze: heb je die kale kop al gezien? Die moet je bellen voor je ramen. Kopjes koffie krijg ik de hele dag door overal aangeboden. Maar het spreekwoordelijke kopje koffie, dat gebeurt eigenlijk nooit. Ik heb in die 25 jaar één keer meegemaakt dat ik een raam

aan het wassen was en door de luxaflex heen een vrouw in bad zag zitten. Dus met die spannende glazenwassersverhalen valt het reuze mee. Natuurlijk gebeurt er wel van alles. Zo zie ik regelmatig een stel op leeftijd rondrijden in een auto vol shoppingbags uit de PC. Ik heb ontdekt dat ze de auto een paar straten verderop parkeren en met die tassen door de straat heen en weer gaan lopen. Je lacht je gek. Ik vind glazenwassen een mooi vak. Lichamelijk is het wel zwaar, maar daarom ga ik ook drie keer in de week naar de sportschool. Mijn zoon van vijftien helpt me in zijn vakanties. Die vindt het ook niet zo leuk op school, dus de vierde generatie komt eraan.”

Tekst Elleke van Duin Foto Peter Elenbaas

Ed Liebenwein zelfstandig ondernemer:

‘Met die spannende verhalen valt het reuze mee’ PAROOLMAGAZINE•WONEN 27

Kopje koffie, glazenwasser?

28 PAROOLWOONMAGAZINE

O



“Op mijn achttiende ben ik gestopt met school. Eerst heb ik nog wat uitzendwerk gedaan, maar toen ik zag wat mijn zwager verdiende met glazenwassen hoefde ik niet lang na te denken. Een poosje heb ik nog met hem samengewerkt, toen zijn we ieder onze eigen weg gegaan. Zes jaar geleden ben ik voor mezelf begonnen. Ik woon in de Bijlmermeer, in een woonwagen aan de Gaasperplas. Mijn klanten zitten in de Marnixstraat, op de Overtoom, in een stukje Concertgebouwbuurt en Almere. Dus dat is te ver om te fietsen. Toen ik begon, had ik een gemotoriseerde bakfiets. Maar ladders zijn best zwaar, dus toen heb ik er een motorscooter op gezet. Totdat brommers en scooters een kentekenplaatje moesten hebben, toen heb ik mijn rijbewijs gehaald en een auto gekocht. Ik lap de ramen met de hand en in mijn sop zit gewoon afwasmiddel. Vroeger deed ik er nog wel eens een scheutje ammonia in, maar dat mag niet meer. Een telescoopborstel, zo’n uitschuifbare stok met een borstel en een slang en ontkalkt water is tegenwoordig erg populair, maar ik ben er niet kapot van. Je kunt namelijk niet meer op de vensterbank kijken om te zien of het echt schoon is. Dus zo lang het kan en mag wil ik het met de ladder blijven doen. Ik werk vaak samen met andere glazenwassers, zo doen we in Almere een bejaardentehuis met de hoogwerker. Het is mooi werk hoor. En je bent heerlijk vrij. Het enige nadeel is de kou. Al went ook dat uiteindelijk. Ik lap door tot vijf graden onder nul; gelukkig zijn de winters minder streng tegenwoordig. Mijn klanten krijg ik via via. Vroeger gooide ik nog wel eens kaartjes in de bus bij nieuwbouwwijken. Ook ging ik toen ’s avonds vaak nog langs om mijn geld te halen. Dat doe ik allemaal niet meer. Ik was bij iemand twee keer de ramen en doe dan een briefje in de bus dat ze moeten betalen. Ik vind het prima zo. Ik verdien net genoeg voor een leuk leven.”

Guillermo Room zelfstandig ondernemer: ‘Dat scheutje ammonia mag niet meer’ PAROOLWOONMAGAZINE 65



E

“Eigenlijk ben ik elektricien. Maar via via kreeg ik een mooi aanbod om glazenwasser te worden. In 1978 ben ik daar begonnen, samen met mijn neef. Na twee jaar zijn we voor onszelf begonnen met de firma De Neven. In 2000 stapte mijn neef eruit, die ging iets anders doen. Ik ging in mijn eentje door. Later kwam mijn zoon Kenneth (25) bij mij werken, inmiddels is hij firmant. Wij hebben in totaal zo’n tweehonderd klanten en werken veel in het Westelijk Havengebied, allemaal grote bedrijven. Bij Cargill, bij de firma Johan Enschede, bij de Telegraaf, bij Maja Stuwadoors. Maar we hebben ook een aan-

Kopje koffie, glazenwasser? tal opdrachtgevers in de grachtengordel en in Bunschoten-Spakenburg. Het leuke aan het werk is de omgang met veel verschillende mensen, de zelfstandigheid en het werken in de buitenlucht. Hoewel dat laatste natuurlijk ook weer een nadeel kan zijn met kou, storm en regen. Maar gelukkig werken we ook binnen. Fysiek is het best zwaar. Je bent toch de hele dag aan het lopen, tillen, bukken, draaien. Wat er in ons sopje zit? Gewoon, afwasmiddel. We hebben een stuk of zes ladders, een hoogwerker op rupsbanden die zo smal is dat hij door een deur naar binnen kan en toch een reikhoogte heeft van

bijna twintig meter, en we gebruiken ook een ‘bakkie’, zo’n ding dat op het dak van een gebouw vastzit en langs de ramen schuift. Best gevaarlijk werk is het soms. Veiligheid is dan ook belangrijk in ons vak. We werken alleen met goedgekeurd materiaal dat elk jaar opnieuw streng gecontroleerd wordt. We doen trouwens niet alleen glazenwasserswerk, maar ook schoonmaakwerk, bouwopleveringsschoonmaak, gevelreiniging en impregnatie. Of ik wel eens een kopje koffie krijg aangeboden? Van een vrouw achter het glas bedoel je? Eigenlijk niet nee.”


Martin Mars van De Neven:

‘Fysiek is het best zwaar werk’ PAROOLWOONMAGAZINE 57



M



“Mijn vader had een schoonmaakbedrijf. Hij vond het hard werken en wilde graag dat ik goed mijn best deed op school. Dus ging ik naar de heao, bedrijfseconomie studeren. Ik heb het keurig afgemaakt en ging stage lopen. Maar ik vond er helemaal niks aan. Ineens moest ik om negen uur ’s morgens ergens zijn, keurig in pak en dan door tot vijf uur ’s middags. Dat was eigenlijk niets voor mij. Toen ben ik mijn eigen glazenwasserij begonnen, ACE. Mijn klanten zitten vooral in het centrum van Amsterdam; veel winkels, banken en de Coffee Company in de Leidsestraat. Daar beginnen we vaak ’s morgens vroeg met een werkbespreking en een bak heerlijke koffie. Ik heb ongeveer twaalf mensen voor me werken, een deel vast en een deel freelance. We hebben veel lol onderling. Ik ben wel een vrolijk type, dol graag met mensen. Soms stapt er iemand zijn ladder af in de emmer sop die onderaan staat. Dan lig ik in een deuk. En je ziet nog eens wat. Mensen in hun blootje ja. Maar de laatste tijd zien we minder dan vroeger, omdat we aan telescoopbewassing doen, dat zijn uitschuifbare stokken met een borstel en gedemineraliseerd water erin. Beter voor het milieu en het werkt sneller en veiliger, maar daardoor kun je niet meer zo hoog naar binnen kijken. En dus niet zien wat er achter de ramen gebeurt. Mijn ouders zijn nu trots op me, dat ik toch mijn eigen bedrijf begonnen ben en dat het zo goed loopt. Mijn vader rijdt regelmatig met mij mee en helpt me met schoonmaakwerk. Hij is inmiddels 75, van pensioen wil hij niet horen, al is-ie het wel aan het afbouwen. We zijn dus veel samen.”

Jesko Wassermann van ACE Glazenwasserij: ‘We hebben veel lol onderling’ PAROOLWOONMAGAZINE 77



G

“Glazenwasser leek me wel een leuk en spannend beroep; je doet toch dingen die andere mensen niet doen. Het is best gevaarlijk, er hoeft maar iemand tegen je ladder op te botsen en je ligt onderaan. Je moet dus ook wel een beetje gek zijn wil je dit werk leuk vinden. Inmiddels doe ik het al elf jaar. Ik werk in principe alleen; als ik grote klussen heb, huur ik extra mensen in. Ik heb zelf een paar ladders en als het moet huur ik een hoogwerker in. Heel af en toe gebruik ik ook wel eens een zogenaamde safesit, dat is een moderne versie van het bootmansstoeltje

Kopje koffie, glazenwasser? dat je aan je boot hangt als je hem moet schilderen. Maar daar zijn ze tegenwoordig heel streng mee, je mag zo’n ding alleen nog maar gebruiken als alle andere middelen niet mogelijk zijn. Het leukste aan dit vak? De vrijheid, je bent altijd buiten. En je ziet nog eens wat. Ik heb wel eens gehad dat toen ik voor het raam stond om te beginnen met wassen, ze binnen uitgebreid de liefde aan het bedrijven waren. Daar heb ik met een collega nog even rustig een poosje naar staan kijken. En een andere keer kwam er een vrouw naakt de keuken inlopen.

Ze doet de lamellen open en zegt: willen jullie wat drinken? We hebben bedankt, want het was ons type niet. Mijn werkgebied is best breed, ik was in het centrum, in Zuid, in Hoofddorp en in Geuzenveld. Ik doe zowel particulieren als bedrijven. Het centrum is het leukste om te werken, daar is het gezellig. En je weet nooit wat er gebeurt. Opstootjes, een arrestatie, er lopen heel wat mafketels rond daar. Dat heb je op een kantoor natuurlijk allemaal niet. En vooral ’s zomers heb ik veel sjans. Ach, je roept zelf natuurlijk ook wel eens wat. Wie niet?”


John Beck van HoltBeck Glazenwasserij:

‘Vooral ’s zomers heb ik veel sjans’ PAROOLWOONMAGAZINE 91



O



“Ooit heb ik bedrijfskunde gestudeerd. Toen ik in 1992 afstudeerde was er haast geen werk. Een paar maanden heb ik nog als consultant gewerkt, toen hield dat op. Ik kom oorspronkelijk uit IJmuiden en ik hoorde dat daar geen glazenwassers waren. Toen heb ik de bus gepakt en ben naar IJmuiden gegaan. Daar had ik een fiets staan waarop ik langs de deuren ging om te vragen of er nog een glazenwasser nodig was. De ladder had ik in het midden over mijn fiets liggen, daaraan bengelden de emmers. Lege Gouda’s Glorie-emmers, die ik leende bij de snackbar, want die hadden een deksel. Inmiddels doe ik dit werk al zestien jaar en heb ik drie mensen in vaste dienst werken. Af en toe huur ik nog een freelancer in als het nodig is. Ik werk veel rond het Waterlooplein. En de Linnaeusstraat plus de Oosterparkbuurt. In IJmuiden heb ik ook een aantal grote visbedrijven als klant. Naast Wash & Go ben ik een tweede bedrijf begonnen, gespecialiseerd in gevelreiniging en voegwerk, Gevel & Co. Het leukste aan dit werk vind ik het contact met de mensen. Je staat letterlijk dicht op de maatschappij. Ik maak heel wat mee. Zo ontdekte ik een paar weken geleden dat een vaste klant van mij kanker had. Ze deed de deur open en ze zag er heel anders uit, ik schrok ervan. Toen heb ik de ladder weggezet, heb koffie gehaald en heb een uur met haar gepraat. Bij veel mensen kom ik al jaren elke maand. En bij veel winkels kom ik zelfs elke week. Dan raak je toch in elkaar geïnteresseerd. Kijk, een raam is een raam. Daar doe je het niet voor. Het gaat om de mensen. Die vertrouwensband vind ik belangrijk, die moet je niet beschadigen.”

André Verwoerd van Wash & Go: ‘Het contact met de mensen is het leukst’ PAROOLWOONMAGAZINE 45

Ed Liebenwein zelfstandig ondernemer:

Recommend Documents