dichtbij Meisjes aan de macht Vrouwen Special Veronique De Kock en Eveline Hoste Vrouwen zitten complex in elkaar Fotoshoot met Dominique Filliers:

dichtbijj PersoneelsMAGAZINE Broeders van Liefde

Verschijnt 5 keer per jaar feb - apr - jun - okt - dec 2de jaargang

DECEMBER 2011 | NR. 10

Vrouweln Specia

Fotoshoot met

Veronique De Kock en Eveline Hoste Dominique Filliers:

“Vrouwen zitten complex in elkaar” DOSSIER

Meisjes aan de macht Win 1 jaar gratis lingerie bij Marie Jo – PrimaDonna!

Inhoud 3 Edito 4 Kort – telex 7 Vaste stek

“Ik wil mijn positivisme doorgeven”

8 Anders bekeken

Nancy Van Orle: Geen strandmaar akkerzoeker

9 Dossier

Zeg niet te gauw…

13 Column 14 Gespot

Eveline Hoste en Veronique De Kock

16 Toch Dichtbij

“De strijd tegen ongelijkheid”

18 In balans

26

Verbouw met een vrouw

20 In memoriam

7

21 Aan het woord

Dominique Filliers

24 Van alle markten thuis 26 Etcetera

De making-of

27 Wedstrijd 28 In beeld

Sophie Pollaris

Vrouweln Specia

9

Door vrouwen, Over vrouwen, Voor vrouwen (en voor mannen) 2 > dichtbij December 2011

21

Voor haar tiende editie, mocht het al eens iets meer zijn, dacht de redactie van jouw personeelsmagazine. Daarom pakt Dichtbij uit met een nummer dat volledig aan vrouwen is gewijd. Vrouwennamen in de titels van het kortnieuws, een dossier over vervrouwelijking, schrijvende vrouwen met ambitie in het edito, de column, toch dichtbij,…, vrouwelijk getinte acties en superprijzen met een vrouwelijk tintje. Bovendien verleenden zowel Veronique De Cock als Eveline Hoste hun medewerking voor een exclusieve fotoshoot voor Dichtbij (p.14-15). Heel wat meer informatie, artikels en achtergrond bij de acties en de straffe prijzen vind je ook op www.dichtbijmagazine.be Geniet ervan en een prettig 2012 gewenst vanwege de hele Dichtbij-redactie!

Edito

Colofon dichtbijj PERSONEELSMAGAZINE BROEDERS VAN LIEFDE

> Marcia De Wachter (58) is directeur van de Nationale Bank van België en is lid van de Commissie voor het Bank-, Financie- en Assurantiewezen. Ze kent de Broeders van Liefde goed: sinds 2007 is ze lid van de Strategische Adviesraad van de organisatie. Door haar indrukwekkende carrière in de (vrij mannelijke) financiële wereld is ze uitgegroeid tot een inspiratiebron voor vele vrouwen.

Verschijnt 5 keer per jaar feb - apr - jun - okt - dec 2de jaargang

DECEMBER 2011 | NR. 10

Vrouwen Special

Fotoshoot met

Veronique De Kock en Eveline Hoste Dominique Filliers:

“Vrouwen zitten complex in elkaar” DOSSIER

Meisjes aan de macht WIN 1 JAAR GRATIS LINGERIE BIJ MARIE JO – PRIMADONNA!

“Denk groots” In ons land is een kleine helft van de werkende bevolking vrouw. Met driekwart van vrouwelijke personeelsleden vrouw is de welzijnssector een sterke voortrekker in het aanboren van al dat aanstormend vrouwelijk talent. Tachtig procent van de verantwoordelijken is ervan overtuigd dat de meerderheid van hun personeel over meer talent, grotere intelligentie, meer vaardigheden en creativiteit beschikt dan ze mogen gebruiken in hun dagelijks werk. Dat geldt zeker voor vrouwelijke werknemers. Veel personeelsleden krijgen nog te vaak werk dat beneden hun mogelijkheden ligt. Wat kunnen die vrouwen en mannen in hun ‘loopbaanrugzak’ meenemen om dat potentieel te laten openbloeien? Mijn devies is: durf dromen van wat je werkelijk wil bijdragen tot deze wereld. Denk groots: waarmee kan je je leerlingen, je patiënten, en de zorgbehoevenden, ... écht gelukkiger maken? Doe vooral wat je echt graag doet, want daar zal je goed in zijn. En wat je goed doet, dat zal je graag doen, met liefde, met passie. Heb de moed om je eigen hart en je intuïtie te volgen. Je hart en intuïtie weten allang wie je echt wil worden. Al de rest is bijzaak. Ken dus je kracht, laat die ook kennen aan je omgeving en ga ervoor. Je kan het, dus moet je het doen. Geef een welgemeend compliment telkens als je kan. Mensen hebben dat zo nodig: van de laagste tot de hoogste, van de nieuweling tot de senior. Waarom moet je dat doen? Wel, omdat niemand de wereld vooruit helpt door een klein persoontje te zijn. Je helpt de wereld, je familie, je partner, je omgeving, jezelf vooruit door je grootste, je vriendelijkste, je creatiefste, je sprankelendste zelf te zijn. Enkel een maatschappij die sterk gewonnen is om de typisch vrouwelijke kwaliteiten ten volle te benutten en die gelijk acht aan de typische mannelijke vaardigheden zal echt vrij, gelijk en verbonden zijn. De fundamentele keuze om vrouwen voluit te laten deelnemen aan alle echelons van de maatschappij, berust uiteindelijk op het principe van gerechtigheid voor meer dan de helft van de bevolking. Op die basis kunnen de vrouwen in de 21ste eeuw eindelijk de formidabele kansen krijgen waarop ze recht hebben.

Alle medewerkers van de Broeders van Liefde in België ontvangen ‘Dichtbij’ (Vlaanderen) of ‘Approches’ (Wallonië). De Broeders van Liefde zijn een congregatie en organisatie die de begeleiding en de verzorging opneemt voor kinderen, jongeren en volwassenen, in de sectoren onderwijs, verzorgingsinstellingen (geestelijke gezondheidszorg en ouderenzorg) en welzijn (orthopedagogische zorg, kinderdagverblijven en beschutte/sociale werkplaatsen) en buitengewoon onderwijs.

Redactieraad Lieven Claeys, Katrien Debreuck, Jan Decoene, Mattias Devriendt, Karen Godfrin, Luc de Kezel, Jan Permentier, Br. Veron Raes, Jacques Van Daele, Freddy Van Hyfte, Joke Verbeke, Annelies Naert (redactiesecretariaat), Edwin Vercruysse en Hugo Vermeren.

Hoofdredacteur en verantwoordelijke uitgever Br. Veron Raes - Stropstraat 119 - 9000 Gent. Dichtbij is een uitgave van de v.z.w. Provincialaat der Broeders van Liefde.

Abonnement Dichtbij verschijnt 5 keer per jaar en is gratis voor alle medewerkers van de Broeders van Liefde. Wilt u een abonnement? Neem dan contact op met het redactiesecretariaat. Oplage: 11.500 ex.

Redactiesecretariaat Wie wil meewerken aan Dichtbij neemt het best contact op met het redactiesecretariaat. Annelies Naert, Stropstraat 119, B-9000 Gent T 09 241 19 98 [email protected]

Vormgeving Kliek Creatieve Communicatie

Druk Drukkerij De Windroos

> Heb je zelf een gedachte die je via dit editoriaal wil delen met je collega’s? Neem dan zeker contact op met de redactie: [email protected]

www.dichtbijmagazine.be dichtbij December 2011 > 3

Kort

Joke is niet langer Dichtbij Redactie > Dienst Communicatie Fotografie > Nathalie Dolmans

> Sint-Gregorius stelde “Gebarenbad” met een website en dvd voor.

Marijke en het gebarenbad RedactiE > Gemeente Lochristi fotografie > Danny Sey

“Gebarenbad”, dat zijn een website en film met de basisprincipes van de gebarentaal. Het project werd eind september voorgesteld in Sint-Gregorius Gentbrugge. Bedoeling ervan is om een groter publiek warm te maken om met doven te leren communiceren. Het begon allemaal met een oproep van de Proximus Foundation om projecten in te dienen om kinderen die het moeilijk hebben, beter te integreren in de maatschappij. Marijke Lippens geeft les in Sint-Gregorius en dacht eraan

om een dvd te maken met de basisprincipes van de gebarentaal. Met de steun van de Proximus foundation en de Koning Boudewijnstichting en met vele enthousiaste medewerkers, werd het project “gebarenbad” een feit. De website moet de leek in een mum van tijd wegwijs maken in het letteralfabet voor doven en de gebarentaal zelf. > Buitengewoon secundair onderwijs SintGregorius, Jules Destréelaan 67, 9000 Gent Maak kennis met de taal van de doven en surf naar www.gebarenbad.be.

Dichtbij neemt afscheid van Joke Verbeke. Joke stond 2 jaar geleden mee aan de wieg van Dichtbij en verzorgde het redactiesecretariaat en de communicatie. Velen onder jullie liepen haar tegen het lijf voor een interview, kregen een mailtje van haar omdat er iets interessants was gebeurd in jouw school of voorziening, hingen met haar aan de telefoon om de juiste collega te vinden of wisselden van ideeën tijdens de ‘dag van de antennes’. “Ik ben trots op Dichtbij. Samen met de antennes en de vele enthousiaste mensen uit de organisatie hebben we het tijdschrift op een boeiende manier laten groeien tot wat het nu is”, vertelt ze en wordt een klein beetje weemoedig. “Ik zal ons ‘kindje’ missen, maar heb er alle vertrouwen in dat jullie Dichtbij verder volwassen laten worden.” Dichtbij ging daarvoor op zoek naar een nieuwe creatieve geest. “Met Annelies Naert hebben we een uitstekende opvolgster om Dichtbij mee uit te bouwen”, verklapte diensthoofd Lieven Claeys nog.

Telex Prijzenpaardjes

De Stem, Praatkaffee Psychose, won onlangs de G3-prijs voor gezinsvriendelijke geestelijke gezondheidszorg. Ook psychiatrisch centrum Sint-Amandus uit Beernem participeert daar actief aan. De hoop is vooral dat deze vorm van ‘vermaatschappelijking van zorg’ ook inspirerend kan zijn voor andere regio’s. Ook het koetsproject hippotherapie viel in de prijzen. Het project ‘Samen op weg met paard en kar’ werd geselecteerd door de Koning Boudewijnstichting als laureaat. Met de prijs van 5.000 euro wil het project - met een op maat gemaakte huifkar (ook voor rolstoelen!) - tochten aanbieden aan ouderen en personen uit het Psychiatrisch Verzorgingstehuis.

4 > dichtbij December 2011

Hulpverleners en jongeren hebben andere visie

Professionele hulpverleners in centra voor jongeren met gedrags- en emotionele stoornissen zien minderjarigen als agressief en zelfs gevaarlijk. De jongeren daarentegen geven vooral aan dat ze angstig, depressief of teruggetrokken zijn. Dat blijkt uit onderzoek bij 434 jongeren in orthopedagogisch centrum Sint-Idesbald in Roeselare, waarvan de resultaten in De Morgen stonden. Die verschillende kijk staat een goede aanpak van probleemgedrag soms in de weg. “Als we met zulke jongeren aan de slag willen gaan om hun problematische gedrag te veranderen, zullen we in de eerste plaats aan die angsten en

depressieve gevoelens moeten werken. Je moet inzien dat dat storend gedrag daaruit voortvloeit”, zegt onderzoeker Bram Soenen.

Over het muurtje…

Onder het motto “soms is het goed om even over het muurtje te kijken” organiseerde de werkgroep identiteit van het Provincialaat ‘brugdagen’. Tijdens die inleefdagen konden medewerkers ervaren wat het is om in het onderwijs te staan, in een psychiatrisch ziekenhuis te werken, … Ook voor de redactie van Dichtbij was dat een uitstekende manier om nog dichter bij ‘het veld’ te staan. “Een leerrijke ervaring voor beide partijen”, zo klonk het op vele plaatsen.

Hergo: primeur in Vlaanderen Redactie en fotografie > Sint-Victorinstituut

Secundaire school Sint-Victor in Turnhout behaalde als allereerste school in Vlaanderen het label voor herstellend handelen, het zogenaamde ‘HERGO-label’. Dat is een methodiek om conflicten op een positieve manier op te lossen. HERGO brengt overtreder en benadeelde bij elkaar: ze vertellen allebei hun kant van de feiten en hun meningen en gevoelens. Overtreders beseffen dan beter wat de gevolgen zijn van hun gedrag en kunnen zich gemakkelijker oprecht verontschuldigen. Verschillende leerkrachten en CLB-medewerkers van SintVictor volgden een HERGO-training. Het label is dan ook een erkenning voor het streven van de school om bij eventuele problemen en conflicten steeds het herstel van de goede samenwerking prioritair te stellen. > Sint-Victor, Kasteelplein 20, 2300 Turnhout Meer info over HERGO op onze website www.dichtbijmagazine.be.

> HERGO brengt overtreder en benadeelde bij elkaar om problemen en conflicten op te lossen.

> In het VIP-huisje worden Vrienden In Problemen dichtbij elkaar gebracht.

Peer mediation met Afra en Griet RedactiE > Afra Haemelynck fotografie > Sint Laurens

Ook in Sint-Laurens Wachtebeke werd gestart met een nieuw project rond leerlingenbemiddeling: peer mediation. Juffen Griet Mariën en Afra Haemelynck volgden vorig schooljaar een 8-daagse cursus peer mediation. De techniek draait rond het voeren van een gesprek met ruziënde partijen en het zoeken naar een oplossing die voor de beide partijen aanvaardbaar is. Het is de bedoeling dat de gesprekken geleid worden door kinderen van het 5de of 6de leerjaar. Daarvoor investeerde de school in een tuinhuisje, dat omgetoverd werd tot VIPhuisje. VIP staat voor ‘vrienden in problemen’. Heel wat leerlingen stelden zich kandidaat; 18 onder hen werden geselecteerd en konden starten met de ‘opleiding’. Ze leerden stap voor stap hoe ze bij een ruzie op een verantwoorde manier andere leerlingen kunnen helpen. Begin oktober stelden zij het project voor aan de andere leerlingen van de school en kregen ze een ‘peer mediationdiploma’. Voor hen was het een belangrijk moment. Ze dragen dan ook, samen met de leerkrachten, bij aan het welbevinden van de kinderen van de school. > Sint-Laurens Wachtebeke, Dr. J. Persynplein 5, 9185 Wachtebeke Sint-Laurens is een middelgrote basisschool met drie vestigingsplaatsen, gelegen in het centrum van Wachtebeke en Sint-Kruis-Winkel.

Leilinde: een nieuwe campus voor P.Z. Zoete Nood Gods RedactiE > P.C. Zoete Nood Gods FOTOGRAFIE > Carol Verstraete

Op 23 november 2011 hebben 42 bewoners van het Psychiatrisch Centrum Zoete Nood Gods hun vertrouwde woonomgeving te Lede verlaten om een nieuwe thuis te krijgen in Dendermonde. De ingebruikname van dit psychiatrisch verzorgingstehuis betekende een belangrijke stap in de verdere vernieuwing en modernisering van het Psychiatrisch Centrum Zoete Nood Gods. Het verzorgingstehuis kreeg de naam Leilinde. De lindeboom staat immers symbolisch voor rust, trouw en liefde, bescherming en verbondenheid van de

> PVT Leilinde beschikt over 12 studio’s met kitchenette en een aparte slaapruimte, 10 kamers aangepast voor rolstoel- gebruikers en een 20-tal individuele kamers.

gemeenschap. Het PVT Leilinde wil met andere zorgpartners uit de regio (oa. nabijgelegen Huize Mariatroon) ook een netwerk uitbouwen voor langdurige zorg aan psychiatrische patiënten. > P.Z. Zoete Nood Gods, Reymeersstraat 13A, 9340 Lede Meer info over wat campus Leilinde inhoudt en wil betekenen vind je op www.dichtbijmagazine.be

dichtbij December 2011 > 5

Vaste stek

An Leyden

« Ik wil mijn positivisme doorgeven » Wanneer ik An contacteer om een afspraak te maken voor dit interview, is ze meteen enthousiast. “Ik wil heel graag vertellen wat een leuke, boeiende job ik heb!”, is haar antwoord. Als ik haar op een zonnige herfstdag ontmoet in het Koninklijk Orthopedagogisch Centrum Sint-Gregorius in Gentbrugge, blijkt ze in levenden lijve al even uitbundig. Ze probeert haar (voornamelijk vrouwelijke) medewerkers zoveel mogelijk aan te steken met haar positivisme. RedactiE en Fotografie > Joke Verbeke

A

n werkt al 18 jaar voor de Broeders van Liefde. Ze startte als kok in Orthopedagogisch Centrum Sint-Jozef, werkte daarna 8 jaar in het Vormingscentrum Guislain en is nu zo’n 2 jaar coördinator van de schoonmaak in Sint-Gregorius. Het is een bewuste keuze om voor de organisatie te blijven werken. “Door het geloof, ja, maar ook voor de goede sfeer die hier heerst”, zegt ze overtuigd. Als we samen over de campus wandelen, is het meteen duidelijk dat ze door iedereen graag gezien is. “Ik heb een goede band met de mensen die hier

6 > dichtbij December 2011

werken. En het is fijn dat hier zoveel jonge mensen zijn.”

Duizendpoot An doet duizend-en-één dingen: ze maakt de planning voor de 36 schoonmaaksters en 2 schoonmakers op, regelt hun verlof en vakantie, woont vergaderingen bij en vooral: waakt erover dat het overal proper en net is. An gaat geregeld op verplaatsing naar Orthoagogisch centrum De Beweging, naar het dagcentrum en naar het buitenhuis De Spiegel om te zien of de schoonmaakploeg daar

goed loopt. “Soms loop ik een hele dag van hot naar her en vraag ik me ’s avonds af wat ik allemaal gedaan heb”, vertelt ze. Vandaag zijn 3 medewerksters afwezig en An springt zelf even bij. Ze zorgt voor verse koffie in de vergaderzalen en moet straks nog een deel van de feestzaal dweilen, want daar is er vanavond een filmvoorstelling. Maar eerst nog even een kleine crisis oplossen, want de stoelen in de zaal blijken wat muf te ruiken. Ze trommelt haar aanwezige mensen op en binnen het uurtje zijn alle 200 stoelen spic en span. Op haar kastje – dat trouwens vol staat met kleine attenties die ze kreeg van haar collega’s – brandt een kaarsje. Een vrouw uit haar team wordt vandaag geopereerd en zolang An niets van haar gehoord heeft, blijft het kaarsje branden. An vindt het belangrijk om bepaalde waarden door te geven. “Daarom zit ik in de werkgroep pastoraal. Het is fijn dat hier vanalles

en nog wat mogelijk is. Zo bracht ik na mijn Zuidreis een getuigenis en speelde ik gisteren een toneelstukje n.a.v. de projectwerking ‘ deugden’ om de jongeren de deugd ‘ respect’ uit te leggen!”

»Problemen pak ik zo snel mogelijk aan.» “Het is een hele klus om van die 38 mensen één groep te maken,” zegt ze, “maar ik doe mijn best.” Omdat een deel van de ploeg al start om 6 uur en heel wat medewerkers pas om 20.30 uur stoppen, ziet An hen niet allemaal elke dag. Om voeling te houden met ‘haar’ mensen, richt ze één keer per week een ‘winkeltje’ in. Daar kunnen de medewerk(st)ers schoonmaakproducten komen halen of even langskomen voor een babbel. De kerstverlichting en muziek maken het gezellig. Door haar mensen in de mate van het mogelijke los te laten, wil ze hen verantwoordelijkheidsgevoel bijbrengen. “Ik ben geen politieagent die alles met een witte handschoen controleert, maar als ik ergens kom en het is er vuil, dan word ik kwaad. Ik wil dat ze fier zijn op hun werk.”

Menselijk blijven met de juiste grenzen 36 vrouwen leiden is natuurlijk niet altijd evident. “Mannen spreken sneller

Wie is An Leyden

hun ongenoegen uit en zijn directer dan vrouwen.” Om problemen zo snel mogelijk aan te pakken, organiseert ze elke week een vergadering. “Zo vermijd ik dat kleine problemen blijven aanslepen en dat mensen plots ‘ontploffen’ als het hen te veel wordt. Het moeilijkste? Iedereen gelijk behandelen. Daar streef ik naar.”

»Soms moet je naar jezelf luisteren.» Maar wat vindt ze nu zo leuk aan haar job? “Wel, dat elke dag er anders uitziet. Ik vind het leuk om te organiseren en te coördineren en heb veel contact

> An is 42 jaar. > Ze woont met haar dochter (19) en haar zoon (16) in Gentbrugge. > An is graag creatief bezig en volgt dan ook heel wat workshops. > Ze gaat positief door het leven.

met mensen. Als ik te lang aan mijn bureau zit, moet ik even naar buiten om mijn ‘toer’ van de campus te doen. Als mijn mensen gelukkig zijn, ben ik dat ook”, gaat ze verder. “Ik probeer positivisme uit te stralen om anderen kracht te geven. Alleen merk ik dat ik soms zoveel weggeef, dat ik zelf ‘leeg’ ben als ik thuiskom. Soms moet je ook eens naar jezelf luisteren.” Of An haar dienst anders aanpakt dan een man dat zou doen? “Het is wellicht eigen aan vrouwen om aan te voelen wanneer anderen iets nodig hebben”, zegt ze. “Ik zeg ook veel ‘alstublieft en ‘dank u’. Zo geef je mensen respect en krijg je gemakkelijk iets gedaan.” De conclusie formuleert ze de dag na ons gesprek via mail: “het is goed tussen je mensen jezelf en menselijk te blijven en op gelijke te hoogte staan, maar met de juiste grenzen!” n

> Om voeling te houden met ‘haar mensen’, organiseert An elke week een ‘winkeltje’ met schoonmaakproducten.

Volgende keer: Danny Mortier werkt als opvoeder in P.C. Dr. Guislain, afdeling De Steiger. dichtbij December 2011 > 7

Anders bekeken

Nancy Van Orle Geen strand- maar Akkerzoeker Geschiedenis en archeologie hebben me altijd al geïnteresseerd. Op een dag hadden mijn kinderen een speelgoedmetaaldetector geleend. Niet zij maar wel ik heb daar de hele tijd mee gespeeld, zonder resultaat. Op een dag ben ik naar een gespecialiseerde zaak in De Panne gereden om er een metaaldetector te kopen. Toen ik mijn metaaldetector net had, stelde ik vragen op internetfora. Om bij te leren probeerde ik met zoveel mogelijk mensen mee te gaan. Een ervaren zoeker neemt natuurlijk geen ‘newbie’ mee naar zijn topvelden. Gelukkig zijn er altijd toffe mensen die willen helpen. De eerste keer kwam ik trouwens vast te zitten in de modder en heeft mijn “zoekmaatje” me eruit moeten trekken. Strandzoekers zoeken op het strand juwelen en munten van zonnekloppers. Akkerzoekers speuren braakliggende akkers en velden af. Hij of zij kan pas in actie komen als de akkers gemaaid zijn en moet stoppen op het moment dat de akkers opnieuw bewerkt worden. De akkerzoeker gaat voornamelijk op zoek naar oude spullen. Elke detector is anders in gebruik. Het toestel geeft met een geluid aan hoe diep iets ligt en uit welk materiaal het bestaat.

Het is dus belangrijk dat je de verschillende geluiden leert onderscheiden… geen makkelijke klus! Ik ben na twee jaar overgestapt op een meer kwalitatieve metaaldetector, een analoge. Ik heb wel even moeten wennen, maar ik moet zeggen, mijn vondstenpotje zit sindsdien veel voller dan vroeger ! Deze hobby is veel meer dan een zoektocht naar spullen uit het verleden. Eerst moet je een goede locatie vinden: een plaats met geschiedenis waar er hopelijk iets te vinden valt. Daarvoor gebruik ik lokale heemkundige boeken, Google Earth en de oude landkaarten. Ook na het zoeken is er nog veel werk. De spullen moeten eerst gereinigd worden. Daarna volgt de zoektocht naar de oorsprong van het object. De uitschieters in mijn collectie zijn momenteel twee zilveren munten uit de 19de eeuw. Ook mijn Franse munt uit 1791 en mijn Naamse Oord van 1709 zijn leuke vondsten. Andere stukken in mijn verzameling zijn een kruisje uit de 14de eeuw, oude doosjes, een 19de eeuwse vingerhoed en broche met porseleinschildering uit Limoges en de stukken van een musketgeweer en musketkogels. Sinds kort heb ik een vitrinekastje waar ik een aantal gevonden spullen in zet.

REDACTIE > STAN (personeelsblad P.C. Sint-Amedeus Mortsel) FOTOGRAFIE > Layla Aerts

I Nancy Van Orle (48) is medewerkster van de Dienst Activiteiten Aanbod Ziekenhuis van psychiatrisch centrum Sint-Amedeus in Mortsel. Voor meer informatie over Nancy’s hobby, surf naar onze site! 8 > dichtbij December 2011

DOSSIER

Zeg niet te gauw…

Zeg niet te gauw… De kans dat dit dossier meer gelezen wordt door vrouwen dan door mannen is groot. Niet omdat het dossier over vrouwen gaat, maar omdat er bij de Broeders van Liefde een stuk meer vrouwelijke dan mannelijke personeelsleden werken. Die inhaalbeweging vond vooral plaats sinds begin jaren ’70 (zie ook tijdslijn) en zet zich nog steeds verder. Maar betekent dat ook dat de werkcultuur vervrouwelijkt? Zijn er verschillen tussen de vrouwelijke en mannelijke leidinggevenden bij de Broeders van Liefde? Zorgen vrouwen ervoor dat andere waarden belangrijker worden op het werk? Dichtbij zocht het voor jou uit. REDACTIE > Joke Verbeke, Dienst Archief FOTOGRAFIE > Nathalie Dolmans

Vervrouwelijking De maatschappij ‘vervrouwelijkt’. Het is een stelling die je hoe langer hoe minder kan ontkennen. Anders dan enkele decennia geleden, zijn meer vrouwen hoogopgeleid, bekleden meer vrouwen belangrijke politieke posities en oefenen ze meer leidinggevende functies uit. Daarnaast is er meer aandacht voor zachtere waarden en is er het feit dat emotie, beleving en gevoel steeds belangrijker worden. Ook bij mannen. Er vindt met andere woorden een verschuiving plaats in waarden: welzijn komt voor welvaart en kwaliteit komt voor kwantiteit. Daarnaast vormt de vrouw op vandaag een belangrijke doelgroep. Vrouwenmarketing staat nu bijvoorbeeld volop in de belangstelling. Markten die voorheen typische ‘mannen markten’ waren, zoals ICT, technologie en de autobranche vervrouwelijken langzaam. De vrouw wordt ook steeds vaker bij het dichtbij December 2011 > 9

DOSSIER innovatieproces betrokken. Tevens is de vrouw diegene die in de meeste gevallen de vakantiebestemming uitkiest, iets waar de reisbureaus handig op in spelen. Maar de vervrouwelijking is misschien nog het meest voelbaar in de zorgsector. Zowel in onderwijs, welzijn als geestelijke gezondheidszorg is de vrouw binnen onze organisatie in de meerderheid. Meer zelfs, volgens Lieve Desplenter, hoofd lerarenopleiding van de Karel de GroteHogeschool in Antwerpen, zouden extra inspanningen gedaan moeten worden om mannen in het onderwijs te houden. Ze stelt voor om meer ‘klasdoorbrekend te werken’. “Stel dat een mannelijke leerkracht goed is met computers, laat hem dat in verschillende klassen geven. Zo behoudt hij zijn ‘goesting’. Vastzitten aan één klas is niet meer van deze tijd”, zegt ze.

Samenstelling team Het is dus niet eenvoudig om een goede balans tussen de seksen te vinden op het werk. Nochtans kan een goed evenwicht van mannen en vrouwen in een team de productiviteit en de tevredenheid vergroten. Onlangs nog kopte Jobat: ‘Enkel vrouwen/mannen op je werk? Opgelet!’. Er werd toen geschreven dat een gemengde samenstelling van beide seksen de meest ideale combinatie is voor een bedrijf. “Je ziet het bijvoorbeeld al als een groepje mannen met elkaar in gesprek is en er komt opeens een vrouw bijstaan. Het gesprek wordt vlotter, er worden grapjes gemaakt en de intonatie van de sprekers gaat omhoog. Een vrouw erbij kan de sfeer frisser maken”, zei sociotherapeut en lichaamstaaldeskundige Frank van Marwijk. “De meeste kans op een fijne werksfeer is er bij een goed evenwicht tussen beide seksen. Heeft een bedrijf vooral mannen of vrouwen in dienst, dan heeft de werksfeer daaronder te lijden”, besloot hij. Legende:

1864 Isabelle Gatti richt eerste middelbare meisjesschool op

ijkpunten voor de vrouw in de maatschappij

1890

wettelijke toelating van vrouwen tot alle academische 10 > dichtbij December 2011 graden

Ooh tof, een meester! Ook in onze organisatie zijn er plaatsen waar de mannen ondervertegenwoordigd zijn. Jeroen Dewolf bijvoorbeeld. Hij werkt in de vrije basisschool Sint-Eduardus in Schoten en is één van de weinige mannelijke kleuterleiders in onze organisatie. Met veel enthousiasme vertelt hij over hoe het voelt om als man in het kleuteronderwijs te staan. “Eigenlijk heb ik daar nooit echt bewust bij stilgestaan. Ik heb mij nooit anders of bijzonder gevoeld omdat ik als man in het kleuteronderwijs sta. Ik voel mij precies zoals alle anderen die een job uitoefenen die ze leuk vinden. Daar draait het uiteindelijk nog altijd om.” Ook de omgeving reageert voornamelijk positief op het feit dat hij kleuteronderwijs studeerde of dat hun zoon of dochter nu ‘een meester’ heeft. “Mensen reageren nooit echt ijkpunten voor de vrouw bij de Broeders van Liefde

1948

1957

1966

1967

1969

1972

volwaardig stemrecht voor vrouwen

gelijk loon voor gelijk werk

Het aannemen van vrouwelijke personeelsleden moest centraal goedgekeurd worden door de Provinciale Overste.

In P.C. Sint-Jan Baptist te Zelzate en U.P.C. Sint-Kamillus te Bierbeek gaan de eerste vrouwelijke personeelsleden van start.

ontslag in geval van huwelijk of zwangerschap is wettelijk verboden

eerste Nationale Vrouwendag

Zeg niet te gauw…

negatief. Meestal zijn de reacties zelfs heel positief. Ouders zeggen dan; ‘ooh tof, een meester!’ of ‘Leuk, dan kan onze zoon eindelijk eens voetballen met een meester’. Niet dat ik dat laatste graag doe, hoor (lacht). Natuurlijk heb je soms ouders die wat afwachtend zijn. Want zoon of dochter heeft altijd al een juf gehad en een meester is toch iets totaal anders. Maar ook dat loopt tijdens het jaar helemaal los.” “Mensen vragen me soms wel waarom ik niet liever een carrière wil maken. Een carrière maken is echter niet mijn prioriteit. Ik vind het veel belangrijker om me succesvol te voelen in wat ik doe. En momenteel voel ik mij heel succesvol als kleuteronderwijzer. En zeg nu eerlijk, wat is er mooier dan aan de basis staan? Kleuters zijn zo puur en eerlijk. Die mooie eigenschappen vind je in bijna geen enkel ander beroep terug.” Dat hij uitsluitend vrouwelijke collega’s heeft, vindt Jeroen geen nadeel. “Dat heb ik nooit erg gevondenen. Integendeel. Soms kan het zo zijn voordelen hebben. Ik word trouwens altijd heel goed opgevangen door mijn vrouwelijke collega’s (lacht). Dikwijls zien vrouwelijke collega’s mij als een vertrouwenspersoon. Dat is helemaal niet erg, want mijn collega’s kunnen altijd bij mij terecht! Ik geloof wel dat een meer evenwichtige verdeling van mannen en vrouwen op de werkvloer een positieve, gezonde en bloeiende sfeer bevordert. Mannen en vrouwen vullen elkaar aan, toch?”

»Dikwijls zien vrouwelijke collega’s mij als een vertrouwenspersoon.»

Enkele cijfers >

5608 vrouwen, tegenover 2483 mannen werkten in

2010 voor de Broeders van Liefde in de sectoren verzorgingsinstellingen en welzijn.

>

3 vrouwen ontvingen in 2011 de Nobelprijs voor de Vrede voor hun strijd voor vrouwenrechten.

>

15% van alle leerkrachten in het basisonderwijs is

man. Een daling met 5% in 7 jaar tijd. Het secundair onderwijs scoort met bijna 40% een stuk beter al is er ook daar geen evenwicht.

>

12.000. Dat zou tegen 2020 het tekort aan leer-

krachten in het basisonderwijs zijn. Meer mannelijke leerkrachten aan het werk krijgen zou een oplossing voor dat probleem kunnen zijn.

>

71% van alle personeelsleden in P.C. Sint-Jan Baptist te Zelzate is op dit moment een vrouw.

>

4 op de 10 mensen is ervan overtuigd dat hun organi-

satie beter presteert als de verhouding tussen mannen en vrouwen gelijk is.

2 op de 10 werknemers zou liever een vrouwelijke

Soms wordt er ook gezegd dat kinderen mannelijke rolmodellen missen als ze alleen vrouwelijke onderwijzeressen hebben, maar Jeroen is het daar niet mee eens. “Ik denk dat dat niets te maken heeft met of je man of vrouw bent. Het heeft meer te maken met hoe je als onderwijzer bent. Als je goed onderwijst, ervan geniet, een veilige omgeving creëert en het beste met je kinderen voor hebt, dan missen kinderen niets.”

>

1972

1975

1978

1980

1984

1985

1998

1999

2002

Clara Ceyssens begint als eerste vrouwelijk personeelslid in O.C. SintFerdinand.

Broeders van Liefde neemt eerste meisjesschool in DrongenLuchteren over.

Eerste gemengde basisschool na fusie van de SintPaulusschool met de lagere school van Sint-Coleta.

Eerste vrouwelijke patiënten in SintAmandus, Beernem.

BuO Kristus Koning (Brecht) krijgt een gemengde werking.

Eerste gemengde secundaire school na fusie Zusters O.-L.-VrouwVisitatie en middenschool Sint-Michiel.

partnergeweld erkend als misdrijf

Zowat alle scholen van de Broeders van Liefde zijn op alle vlakken gemengd.

gelijkheid mannen en vrouwen komt in de grondwet

leidinggevende als baas hebben.(‘Randstad Werkmonitor’, een enquête onder 810 werkende Nederlanders, zowel mannen als vrouwen.)

>

60% van de instroom van jonge artsen-specialisten bestaat uit vrouwen.

Bron: De Standaard, 11/10/2011 en 3/10/2011 + Klasse, 11/10/2011

DOSSIER

Vrouwelijke leidinggevenden Niet alleen het personeelsbestand vervrouwelijkt, maar ook de werkcultuur. Vrouwelijke directieleden pakken problemen bijvoorbeeld al eens op een andere manier aan. Anne-Sophie Vandecandelaere is administratief-logistiek directeur van De Sleutel. Ze is verantwoordelijke voor de personeelsdienst, de boekhouding, de dienst informatica en de logistieke diensten. Dichtbij ging bij haar langs om te horen hoe zij aankijkt tegen vrouwelijke leidinggevenden. Dat er vrij weinig vrouwelijke leidinggevenden zijn, heeft volgens Anne-Sophie iets te maken met de selectie. “In vacatures voor leidinggevende functies zoekt men vaak naar mannelijke profielen”, vindt ze. “Maar het is natuurlijk ook mogelijk dat er minder vrouwelijke kandidaten zijn. Vrouwen durven misschien niet te solliciteren. Ze onderschatten zichzelf meer en schrikken soms terug van de verantwoordelijkheid. Al tijdens de opvoeding worden vrouwen meer georiënteerd naar het ‘zorgende’ en worden ze minder gestimuleerd om leidinggevende functies op te nemen. Bij ons was het net omgekeerd: mijn vader had een leidinggevende functie en heeft mijn zus en mij echt gestimuleerd in die richting.” De Sleutel lijkt wel het schoolvoorbeeld van een evenwichtige verdeling tussen mannen en vrouwen. “Bij ons is het aantal mannen-vrouwen op alle niveaus ongeveer gelijk verdeeld: zowel in het directiecomité en bij de afdelingshoofden als in de teams zelf werken ongeveer evenveel 12 > dichtbij December 2011

Zeg niet te gauw…

mannen als vrouwen. Daar streven we bewust naar. Dat wordt positief ervaren.” “Dat ik een vrouwelijke leidinggevende ben, daar sta ik niet bij stil. Ik ben eens gaan luisteren bij de collega’s en zij vinden het toch anders om een man als leidinggevende te hebben dan een vrouw. Blijkbaar lopen medewerkers sneller bij mij binnen als ze een probleem hebben en hun hart willen luchten. Gemiddeld genomen is een vrouw zorgzamer en zal ze misschien meer rekening houden met de familiale situatie van een medewerker… Wat ook terugkwam, was dat vrouwen wat efficiënter zouden werken en beter zouden multitasken. Van nature hebben mannen meer een ‘leidersuitstraling’: ze zijn over het algemeen groter en breder dan vrouwen. Wij moeten ons nog altijd wat meer bewijzen denk ik, maar dat is ook iets dat we onszelf opleggen…” “De combinatie werk-gezin schrikt vrouwen soms af, maar dat geldt ook voor mannen. De jongere generatie mannen kiest er steeds bewuster voor om tijd te nemen voor het gezin. En het is niet omdat je een leidinggevende functie hebt, dat je niet eens om 17 uur naar huis kan vertrekken”, vindt Anne-Sophie.

»Wij vrouwen mogen ambitieus zijn.» Of ze zelf nog iets kwijt wil? “Ja, ik zou vrouwen willen aanmoedigen om hun capaciteiten boven te halen en meer leidinggevende functies op te nemen. We mogen ambitieus zijn. We hebben een andere stijl dan mannen, maar die is daarom niet beter of slechter. Een reden te meer om op basis van capaciteiten te streven naar een evenwichtige samenstelling op alle niveaus…”

> Meer info over vervrouwelijking op het werk, interessante weetjes uit het archief van de Broeders van Liefde en extra foto’s van AnneSophie en Jeroen vind je op www.dichtbijmagazine.be

Column > Ann Verscuren (°1970) keerde na 5 jaar Denemarken terug naar België en werkt momenteel als pastor-ad-interim in PZ en PVT Asster Campus Stad in St.-Truiden. Ze studeerde Godsdienstwetenschappen aan de K.U.Leuven en werkte voordien als begeleidster van bezinningsdagen voor klasgroepen, als godsdienstleerkracht en als ziekenhuispastor. Ze schrijft columns voor het Tijdschrift Geestelijk Leven (TGL) en deelt in dit nummer een vrouwelijke gedachte met ons.

Pottekes N

eem nog wat aardappelen mee!” – “Hans zal toch wel een potteke chocomousse lusten, zeker? Moet ge er geen drie of vier hebben?” – “Als ge even wacht, haal ik nog wat appels uit de berging.” Als ik bij mijn ouders op bezoek ben geweest en mijn vertrek aankondig, springt mijn moeder steevast recht en begint ze door het huis te draven. Ze kan me toch niet ‘zomaar’, zonder iets, laten gaan. Dus vult ze lege ijscremedozen met porties spaghetti en stukken cake. Kwarkpotjes doen dienst voor de chocomousse, haar specialiteit. Groenten en fruit uit eigen tuin komen terecht in verschillende broodzakken. Pas als al die voorraden netjes gestapeld zijn in een kartonnen doos, mag ik vertrekken.

»Ik dacht dat het zou stoppen toen ik begon te werken.» Ooit vertrok ik elke zondagavond met de trein naar mijn studentenkot in Leuven. Mijn sportzak was altijd voor de helft gevuld met mondvoorraad voor de komende dagen. In pottekes van ons ma. Erg handig. Alles moest gewoon opgewarmd worden in de microgolfoven. Ik dacht dat het zou stoppen toen ik begon te werken, maar “op het werk is er toch ook een middagpauze en daar moet je toch ook iets eten”, zei ze dan. En zo kwam er een tijd dat ik alle pottekes weigerde. “Nee nee nee, ik moet nu echt vertrekken. Ik kan zelf ook naar de winkel gaan en eten klaarmaken, hoor. De koelkast zit al vol genoeg.” Ik vond dat mijn moeder me niet zo achterna moest hollen met haar pottekes en broodzakken. Ik kon toch voor mezelf zorgen? Ik verdiende nu toch mijn eigen geld? Ik hoefde toch niet zo betutteld te worden als een kind? Het resultaat was dat zij zich afgewezen voelde – niet dat ze dat zei, maar ik voelde het wel - en ik dat niet begreep. Het ging toch maar om eten?

Later introduceerde ik mijn liefje bij mijn ouders. Mijn moeder vond in Hans een nieuwe klant, die bovendien verzot was op haar chocomousse. Hans liet de pottekes en dozen gewillig komen, zonder er een machtsstrijd van te maken. Ik keek ernaar en ik zweeg. Ik wist niet wat er van te denken. En op een dag gebeurde het dat mijn moeder doodziek op een intensieve afdeling terechtkwam. Ik ging voor een tijdje in het ouderlijke huis wonen om mijn vader bij te staan. Het eerste wat mijn moeder nauwelijks verstaanbaar zei tegen mij in het ziekenhuis, was dat er nog een potteke rijstpap in de koelkast stond. Ik werd er bijna boos om. Ze moest zich niet bezig houden met eten, dat zou ik wel doen. Zij moest haar krachten sparen. Ik denk dat ik het ondertussen begrijp. Al die pottekes met eten zijn de geheimtaal van mijn moeder. Het ligt niet in haar aard om met woorden te zeggen dat ze me graag ziet of dat ze trots is op haar dochter. Dat kan ze niet. Maar eten meegeven, dat betekent voor haar: liefde meegeven. Nu ik die code gekraakt heb en zonder morren de pottekes, doosjes en broodzakken aanvaard, nu kan de liefde iets vrijer stromen. En als ik een blik in haar keukenkasten gooi, dan zie ik nog massa’s pottekes staan om gevuld te worden met iets wat zij wil geven, en ik eindelijk ook kan ontvangen. dichtbij December 2011 > 13

Gespot

14 > dichtbij December 2011

Eveline Hoste en Veronique De Kock:

Niet miss Fotografie > Nathalie Dolmans

Écht blij zijn ze niet met hun namen, Eveline Hoste van BuSO Sint-Idesbald in Roeselare en Veronique De Kock, pedagogisch begeleidster kleuteronderwijs. Maar voor één dag miss zijn, dat zagen ze wel zitten. In een bloedhete Budatoren in Kortrijk poseerden ze al picknickend met kledij uit de eindejaarscollectie van Lunatique. Het contrast met de industriële, mannelijke omgeving kon niet groter zijn. Na de schminksessie, het uitkiezen van de kledij, het inrichten van de locatie en het lange wachten, was de commentaar: “Fijn voor een dagje, maar de échte missen mogen hun job hebben!”. Benieuwd naar de making-of? Blader dan snel naar p. 26!

Kledij: Confectie Celesta Juwelen (witte ring en oorbellen): SOKI Locatie: AGB Buda

dichtbij December 2011 > 15

Toch dichtbij

Béatrice Mulengezi

« Ik strijd tegen ongelijkheid » In ons land hebben vrouwen al enkele decennia dezelfde rechten als mannen. Maar in een land als Congo is de ongelijkheid tussen de seksen nog erg groot. Béatrice Mulengezi, psychiatrisch verpleegkundige in psychiatrisch centrum Saint-Martin in Dave, probeert daar iets aan te doen. Redactie > Joke Verbeke fotografiE > Studio Tilborghs

16 > dichtbij December 2011

A

l van jongs af aan merkte ik in mijn geboorteland Congo die grote ongelijkheid op”, vertelt Béatrice. “Ik zag dat de vrouwen hard werkten, terwijl de mannen als prinsen behandeld werden. Daar heb ik altijd tegen gestreden.”

de overheid. Op politiek vlak moet er echt iets veranderen voor die asielzoekers. Het heeft geen zin hen eerst op te sluiten, om daarna heel wat geld te investeren om hen te integreren…”

Béatrice legde een bijzonder parcours af. Op jonge leeftijd wilde ze al verpleegkundige worden, maar die job vond haar vader te belastend voor het gezinsleven. Ze koos in het secundair onderwijs voor een commerciële richting en behaalde daarna een diploma in het bankwezen. Toen ze haar man ontmoette, die arts was, werkte ze een tijdlang mee als assistente. In de jaren ’80 kreeg ze de kans naar België te komen en enkele jaren later volgde ze hier een opleiding tot psychiatrisch verpleegkundige.

“Ook in Congo vecht ik tegen de ongelijkheid. Ik doe er hetzelfde als in België, maar in een erg moeilijke context. De vrouwen hebben er de prijs van de oorlog betaald. Ze werden door het leger gebruikt als wapendraagsters, als seksobjecten, … Ik probeer Belgische vrouwen te mobiliseren om de vrouwen uit 2 Oost-Congolese dorpen te helpen. Niet door hen geld te geven, wel door te investeren in vee. Zo zamelde een groep vrouwen uit Peer onlangs nog 2.000 euro in, genoeg voor 20 geiten. De geitjes worden eigendom van een coöperatieve met vrouwen. Dat is een grote vooruitgang, want in dat deel van het land hebben vrouwen normaalgezien geen toegang tot land of vee. Op die manier bouwen we aan de gelijkheid tussen man en vrouw.”

Praatgroepen voor asielzoeksters In 1998 reisde ze met haar 3 kinderen naar Congo om hen haar geboorteland te laten zien. Daar zag ze de gevolgen van de oorlog in Oost-Congo, de streek van waar ze afkomstig was. Ze was ontsteld en besliste dat ze iets wou doen om te helpen. “Daarvoor heb ik zowel in België als in Congo een vzw opgezet”, vertelt ze. Met ‘la Caravane pour la Paix et la Solidarité’ strijdt ze tegen elke vorm van geweld tegen vrouwen.

»De Congolese vrouwen betalen de prijs van de oorlog.» “Als asielzoekers aankomen in België, komen ze in een asielcentrum terecht. Vaak panikeren ze en kunnen ze geen normaal leven meer leiden. Daarom organiseer ik samen met een psychologe praatgroepen voor hen. We onthalen hen op onze manier, door met hen te praten. Bedoeling is om geestelijke gezondheidsproblemen te voorkomen en zo hun integratie vlotter te laten verlopen. Daarnaast lobbyen we ook bij

Geitjes in plaats van geld

mensen, baseer me op wat ik daar zie en pas zo de vorming aan de concrete noden aan.”

»Huilen heeft geen zin, me inzetten wel.» Ondanks alles raakt Béatrice niet ontmoedigd maar blijft ze doorzetten. Ze sluit af: “Congo is een ziek land en ik vrees dat ik de genezing ervan niet meer zal meemaken. De wonden zijn enorm… Het grote probleem is de onveiligheid. De internationale gemeenschap moet haar verantwoordelijkheid nemen. Als er echt een dialoog op gang komt, kan alles snel veranderen. Maar intussen heeft het geen zin te huilen, maar wel om me in te zetten…” n

»Solidariteit creëren in plaats van liefdadigheid.» Met verbroederingen tussen Waalse en Congolese gemeentes legt Béatrice de link tussen wat ze zelf haar ‘geboorteland’ en ‘onthaalland’ noemt. “Door die banden wil ik solidariteit creëren in plaats van liefdadigheid. Beide partijen moeten iets uit de samenwerking halen.”

Grote wonden In haar geboorteland werkt Béatrice net als in Dave rond geestelijke gezondheidszorg. “Ik ga geregeld mee met ‘Dokters zonder vakantie’ als vrijwilliger in 2 psychiatrische centra van de Broeders van Liefde. Vanuit mijn achtergrond als psychiatrisch verpleegkundige geef ik er vormingen. Het grote voordeel is dat ik van daar afkomstig ben: ik ken de taal en de

Wie is Béatrice Mulengezi

> Béatrice Mulengezi is 51 jaar. > Ze heeft 2 zonen en één dochter die haar liefde voor Congo delen. > Ze houdt van muziek en literatuur.

dichtbij December 2011 > 17

In balans Interieurarchitecte Tine Merchie

Verbouw met een vrouw! Ben je van plan om te verbouwen? Stoor je je al langer aan die donkere ruimte in je huis? Zien je keuken er wel goed uit, maar is hij niet zo praktisch? Dichtbij vond met Tine Merchie een vrouw die je op weg kan helpen. Op basis van recente interieurvernieuwingen in jouw school of voorziening, geeft Tine inspirerende tips om het in je eigen huis goed aan te pakken. Aan de slag! Redactie > Tine Merchie Fotografie > Stephanie Calant, Asster, F. Erkens, Huize Triest, K. Cordier, Zwalmnestje

> De inkomruimte Asster (Sint-Truiden) werd volledig vernieuwd. In 2010 werd dit ontwerp van Tine uitgevoerd, rekening houdend met de nieuwe functies en noden van het onthaal en van de onthaalmedewerkers (administratie, ergonomie, informatica,…).

Tip 1

> In Huize Triest werden kleine donkere ruimtes kleurrijk en warm en dat is hier ook letterlijk de bedoeling: “warm onthalen”.

Tip 2

Wees creatief met kleur en licht

Kleur en natuurlijk licht zijn gratis, gebruik ze! Zoek het licht op! Kunstlicht blijft een noodzaak. Kunstlicht heeft een ander effect op witte muren dan op gekleurde. Een donkere of bleke vloer maakt een verschil in ervaring van licht en kleur. Laat daarom een lichtstudie maken waarin met al deze factoren rekening wordt gehouden en die berekent hoeveel en welk type licht en lamp je nodig hebt. Heb je keuze tussen warm of koud licht? Dat heeft een grote invloed op de sfeer in een ruimte, terwijl het verbruik en meestal ook de lichtintensiteit hetzelfde blijven! Test daarom verschillende types lampen op hun ‘warmte’ of ‘koude’.

Functionaliteit komt op de eerste plaats

Ga uit van de ruimte en waarvoor ze moet dienen. Denk goed na over de noden van de mens die er woont, werkt of toegang tot krijgt. Je ruimte mag nog zo mooi zijn, als ze niet goed functioneert, heb je een probleem. Soms moet je durven je gewoontes te doorbreken en moet je de handelingen goed analyseren om zo te komen tot een manier om je ruimte of je meubel nog functioneler te maken.

> Aan de ingang van het Provincialaat worden bezoekers via het exterieur als het ware naar binnen ‘geleid’.

> ja, iedereen is in het “interieur” van het provincialaat aanwezig. Ga op zoek naar je plaatsnaam als je even in het onthaal vertoeft.

Tip 3

Breng je interieur naar buiten en omgekeerd

Laat muren geen grenzen zijn voor een interieur, ramen en deuren vormen de link tussen binnen en buiten. 18 > dichtbij December 2011

Tip 4

Kies de juiste materialen

Het grote aanbod aan materialen maakt kiezen moeilijk. Weeg de prijs en de kwaliteit goed tegen elkaar af. Denk goed na waarvoor het materiaal moet dienen, waartegen het bestand moet zijn, hoe lang het moet meegaan, wie ermee/eraan moet werken, … Materiaalkeuzes hebben ook vaak met ergonomie en comfort te maken.

Interieur is psychologie > In het K.I. Woluwe zijn 4 therapiekeukens (voor blinden, slechtzienden én voor leerlingen met autisme (spectrumstoornis)) in 1 ruimte geplaatst. De keukens staan in stervorm en kunnen zo voor beide doelgroepen en tezelfdertijd functioneren.

Tip 5

Eenvoud siert

Laat je budget geen structurele ingrepen toe? Ook kleine veranderingen kunnen een groot verschil maken! Schilder bijvoorbeeld niet al je muren, maar breng een kleuraccent aan en durf je meubilair eens te herschikken. Dat kan orde en rust brengen en een heel andere sfeer in je ruimte creëren. Durf de boel eens op zijn kop te zetten (of gewoon op te ruimen) om dan te kiezen voor een nieuwe look.

Tine Merchie werkt bijna 20 jaar op de dienst gebouwen van de Broeders van Liefde. Bij haar sollicitatie (als éénmaand-zwangere vrouw, nota bene!) werd meteen duidelijk dat ze in een echte mannenwereld zou terechtkomen. In sommige entiteiten en kloosters was het wel even schrikken toen Marcel vervangen werd door Tine. “In de bouw en op de werven zijn er nog steeds weinig vrouwen te vinden, maar op het Provincialaat zag ik wel meer en meer vrouwen komen.” Of er nog grote veranderingen zijn? “Jazeker, de gsm! Tijdens de lange verplaatsingen naar werven kwam ik soms in de problemen, bijvoorbeeld doordat een vakman niet op de afspraak was. Met de gsm kunnen we veel vragen en problemen op de werf zelf oplossen”

Dossierwerk en reglementering

“E-mail, Autocad en internet maken het werk helemaal anders. Vroeger was een plan gemakkelijk een paar dagen onderweg, nu zit het in een paar seconden in je mailbox. Maar soms gaat het té snel waardoor er ook fouten kunnen ontstaan. “Net als in alle andere sectoren valt Tine ook de grote toename aan dossierwerk en de complexer wordende reglementeringen op. “Gelukkig wordt er samengewerkt met een team en bureau’s die alle wijzigingen en reglementeringen op de voet volgen.”

Info filteren

> Kinderdagverblijf Zwalmnestje (Brakel) huist in een voorlopige locatie. Ook tijdelijke oplossingen moeten goed zijn en vormen een interessante ervaring om tot een goed concept te komen voor de geplande nieuwbouw, ook dat wordt één van Tines op te volgen projecten.

> Meer info over interieur en links naar interessante websites vind je op www.dichtbijmagazine.be

Wat ze zo leuk vindt aan haar job? “De grote variatie in de opdrachten en vooral het menselijke aspect aan een interieur. Als je praat over een nieuwe bestemming voor een ruimte of een nieuw meubel, ben je soms een beetje psycholoog. Er komen vaak veel verhalen los. De opdracht is om alle info te filteren tot datgene wat bruikbaar en nuttig is voor het nieuwe ontwerp.” De laatste jaren begeleidt Tine, naast vele kleine projecten, ook volledige nieuwbouwprojecten. Voor de nieuwbouw van de lagere school in Ursel volgde ze bijvoorbeeld het archeologisch onderzoek op, de bouw zelf en binnenkort ook de afwerking ervan (zie foto). dichtbij December 2011 > 19

In memoriam

» Als iets liefs je verlaat blijft nog altijd de liefde »

Carine Baert (1954-2011) Carine volgde als jong meisje huishoudkunde, specialisatie snit en naad. Op veertienjarige leeftijd kon ze aan de slag in een confectiebedrijf als stikster. Door de economische recessie in de textielsector moest Carine in 1980 noodgedwongen ander werk zoeken. Ze vond een nieuwe uitdaging als schoonmaakster in een garage. In 1987 heeft Carine haar kennis en ervaring als poetsdame meegebracht naar psychiatrisch centrum Sint-Amandus in Beernem. We hebben haar gekend als een zelfbewuste, goedlachse en uitbundige collega,

met het hart op de tong en niet om een kwinkslag verlegen. Patiënten en bewoners waardeerden haar voor haar inzet, streven naar goede kwaliteit en discretie. Haar affiniteit met smaakvolle kledij en mode heeft Carine steeds behouden. Begin 2006 moest Carine noodgedwongen gas terugnemen. Ze overleed op 23 juli 2011. Carine is de zus van Nadine Baert (De Ent), de schoonzus van Monique Mestdagh (huishoudelijke dienst) en van Yvan Van Kerrebroeck (gepensioneerde).

Filip Reynaert (1958-2011) Filip startte als psychiatrisch verpleegkundige in Sint-Amandus op 1 juli 1979 op wat destijds ‘zaal 4’ werd genoemd: de gesloten acute observatieafdeling waar alle gedwongen opgenomen patiënten gehospitaliseerd werden. Nadien verhuisde Filip met zijn collega’s naar het nieuwe gebouw Hulstlo. Een agressie-incident op de afdeling, met een niet of toch heel moeizaam verwerkt trauma tot gevolg, tekende Filip de voorbije 14 jaar sterk. Na een overgang naar de cluster sociale psychiatrie maakte Filip de overstap naar de apotheek, waar hij apotheek-assistent werd. Hij volgde daartoe een intensieve opleiding in Antwerpen. In de apotheek vond Filip na enkele jaren van onrust weer rust.

Door een dom toeval kwam het trauma de voorbije tijd weer scherper op de voorgrond. Tot overmaat van ramp vernam Filip begin dit jaar dan de ongunstige diagnose. Hij moest zijn werk onderbreken om een kankerbehandeling te ondergaan. Waar er aanvankelijk hoop en perspectief was dat Filip deze ziekte zou overwinnen, nam de ziekte uiteindelijk de overhand en ging zijn gezondheidstoestand snel achteruit. Hij overleed op 29 augustus. Zijn collega’s zullen Filip blijvend herinneren als een loyale en rustige collega, punctueel en minzaam, als een collega waarop je kon rekenen.

Willy Vanallemeersch (1950-2011) Willy was een vrijwilliger zonder veel woorden maar ‘ja’ stond vooraan in zijn woordenboek. Hij zei ook ‘ja’ om zich in te zetten als vrijwilliger in PC Sint-Amandus. Hij had geen vaste opdracht, maar reageerde vaak op onze oproep om extra mankracht. Zo herinneren we hem als ‘Willy met de remorque’ die onze fietsen naar Ieper bracht tijdens ons survivalweekend. Hij stond telkens klaar als we op uitstap gingen met rolstoelpatiënten. Hij was ook een van de twee vrijwilligers die in volle kerstperiode 20 > dichtbij December 2011

een patiënt ging oppikken in Oostenrijk. We mochten hem dus écht op alle onmogelijke momenten iedere onmogelijke vraag stellen. Telkens zei hij: “ja, ik kom.” Willy was een vrijwilliger waar we op konden bouwen! Bedankt, Willy! Willy Vanallemeersch was vrijwilliger in het Centrum en was de papa van Astrid Vanallemeersch (De Stek). Hij overleed op 8 november 2011, op 61-jarige leeftijd.

Aan het woord

Dominique Filliers

Vrouw die haar mannetje staat Dominique Filliers kreeg in het leven al zware klappen. Bij een busongeval in Egypte drie jaar geleden kwam haar man Jan Filliers om. Zelf raakte ze zwaargewond, net als hun vier kinderen. Ze loopt nog steeds met een wandelstok en ook mentaal liet het ongeluk diepe sporen na. Een jaar geleden stond ze op het randje van een depressie. Nu is ze weer gelukkig, zegt ze. “De hemel is zwart geweest, maar nu trekt hij weer open.” REDACTIE > Joke Verbeke FOTOGRAFIE > Ruth Wytinck

dichtbij December 2011 > 21

D

e Broeders van Liefde kende Dominique al lang van op een afstand, maar sinds haar zoon Laurent secundair onderwijs volgt in Visitatie in Mariakerke, is de organisatie een pak dichterbij gekomen, zegt ze. Ze heeft ook veel voeling met één van de andere sectoren waarin de organisatie actief is: de zorg voor mensen met een beperking.

De vrouw achter de man Dominique Filliers: “Ik heb kinesitherapie gestudeerd en dacht vanaf mijn eerste stages al: ‘dit is niets voor mij’. Ik ben beginnen te zoeken naar een specialisatie die mij boeide en ben zo in contact gekomen met motorische ontwikkelingstherapie. In het begin werkte ik met heel jonge kinderen. Meestal hadden ze een aangeboren hersenletsel. Ik heb in het MPI in Landegem wat interimopdrachten gedaan en heb stilaan een praktijk opgebouwd. Kinderen zijn nog altijd één van mijn zwakke punten.

»Na lang twijfelen werd ik huismoeder.» Toen ik met Jan trouwde en we hier in Deinze zijn komen wonen, naast de jeneverstokerij, ben ik daarmee gestopt. Door een samenloop van omstandigheden ben ik in de reclamesector terechtgekomen. Ook al was de afspraak dat ik zelf niet in het bedrijf zou stappen, via Jan kwam ik toch in aanraking met de ondernemerswereld, terwijl ik in mijn opleiding geen half uurtje economie gehad heb. Ik ben met een cursus gestart en kreeg plots enkele aanbiedingen. In het begin zei ik nee, maar op een bepaald moment heb ik beslist toch een job als ‘account executive’ aan te nemen. In de praktijk leer je toch nog het snelst van al. Dat was een grote sprong in het duister, maar ik heb die sprong gewaagd. Het was een mooie ervaring.” dichtbij: Je stapte dus een heel andere wereld in… Dominique Filliers: “Inderdaad. Ik 22 > dichtbij December 2011

volgde de lopende dossiers in een reclamebureau op en was de contactpersoon tussen de klant en de creatievelingen van het bureau. Dat was even slikken in het begin, want het was een grote stap van de non profit- naar de profitsector, maar het is een goede leerschool geweest. Mijn schoonvader was nog actief in de zaak en toen hij overleed, kwam al het werk op de schouders van mijn man terecht. Ik was net zwanger van ons eerste kindje en vond dat toch minstens één van ons vaste uren moest hebben. Na lang twijfelen heb ik beslist om huisvrouw te worden. Dat heb ik me nooit beklaagd. Mijn functie was om voor het gezin te zorgen en de vrouw achter de man te zijn, zonder mij te bemoeien met de zaak. Toen Jan overleden is, heb ik van de raad van bestuur en van Bernard Filliers, de neef van Jan, met wie hij het bedrijf leidde, de kans gekregen om actief te worden in de zaak. Onze kinderen staan nog aan het begin van hun hogere studies en we wilden de continuïteit verzekeren in afwachting van wat de volgende generatie gaat doen. Ze zijn nu nog te jong om daar definitief een punt in te stellen, maar tijd brengt raad hé.” dichtbij: U was intussen ook zelf nog aan het revalideren? Dominique Filliers: “Ja. Eigenlijk ben ik een beetje te vroeg begonnen. Ik was mijn man verloren, we waren allemaal zwaargewond, onze zoon Laurent was bezig met een heel zware revalidatie, we moesten het trauma verwerken, ik wou me snel aanpassen in de job, … Ongeveer een half jaar na het ongeval ben ik me voorzichtig beginnen in te werken. Ik heb dan ook een cursus gevolgd om mij te wapenen in mijn nieuwe functie. Het is allemaal nog altijd veel, maar in de eerste jaren was het zeer veel. Zat ik hier, dan zat ik met mijn gedachten thuis, zat ik thuis, was ik met mijn gedachten hier. Je wil alles zoveel mogelijk en zo snel mogelijk in orde brengen, maar dat kan gewoon niet.” dichtbij: Dat heeft zich gewroken? Dominique Filliers: “Je moet daar realistisch in zijn: als je dat verwerkingsproces fout aanpakt, raak je mentaal

en fysiek zo uitgeput dat het uitdraait op een burn-out, op een depressie, op een crash. Ik stond op het randje. Wat het ook geweest zou zijn, het zou niet goed geweest zijn. Vorige winter was ik tegen de muur aan het lopen. Twee mensen die heel dicht bij me staan, hebben gezegd: ‘stop’. Ik heb van de raad van bestuur en van Bernard de kans gekregen een time-out te nemen in het bedrijf.

»Ik ben geschrokken dat ik al zo diep zat.» Eigenlijk wist ik het wel hoor, maar je wil dat niet toegeven. Als je ziek wordt, weet je wel dat je naar bed moet gaan om te slapen, maar je denkt ‘ik ga op mijn tanden bijten en morgen zal ik er wel door zijn’. Ik had ook het gevoel ‘volgende week of volgende maand heb ik een beetje meer ruimte,’t zal wel lukken’. Tot ze eens goed aan die boom schudden en zeiden: ‘nee, je gaat niet meer, het gaat slecht aflopen’. Ik ben eigenlijk wel geschrokken dat ik al zo diep zat. Als je als kind in een diepe put in ’t zand zit en je wil eruit kruipen en je klimt omhoog, maak je de put alleen maar dieper. Het wordt almaar moeilijker om eruit te raken hé. Tot je eens rust neemt.” dichtbij: Heeft die periode je nu sterker gemaakt? Dominique Filliers: “In augustus ben ik weer gestart. Ik weet nu veel beter waaraan ik begin. Ik heb meer zicht op mijn plaats in het bedrijf, hoe ik mijn job kan uitvoeren, hoe ik het best een evenwicht vind in mijn leven. Het is nu gemakkelijker om vooruit te kijken en beslissingen te nemen. Ik sta nu weer naast die put. Het blijft soms nog wel zwaar maar de moed is er terug. Wat ook vanaf het begin meespeelt, is het besef dat we absoluut niet alleen zijn in een ongeluk of in een moeilijke situatie. Ik hoop wat meer evenwicht te vinden. De hemel is vrij zwart geweest, maar nu trekt hij weer open. Er zullen nog wel eens donderwolken passeren, maar die zullen wel overtrekken…”

> “Vrouwen zitten dikwijls heel gecompliceerd in elkaar en daar heb ik het soms moeilijk mee”, vindt Dominique Filliers.

Sociaal geëngageerd dichtbij: Waar haalt u uw kracht vandaan? Dominique Filliers: “Na het ongeval was dat een overlevingsmechanisme. In de eerste minuten, de eerste uren, de eerste dagen, de eerste maanden selecteer je wat je echt nodig hebt om verder te gaan. De eerste minuut na het ongeval is dat puur fysiek: ‘wat moet ik doen om te overleven?’. Dat gebeurt gewoon. Geleidelijk aan breidt zich dat uit naar meer dan het pure overleven… Ik haal de kracht uit de kinderen die er nog zijn en uit datgene dat Jan en ik samen opgebouwd hebben. Jan stond 200 procent in voor het bedrijf en ik voor de praktische zaken, maar samen stonden we voor het gezin en de kinderen. Jan was absoluut geen afwezige vader. Gelukkig maar, als je ziet wat er ons overkomen is. En hij is er nog altijd. Hoewel we allemaal verder gaan met ons leven, blijft hij zijn plaats behouden. Hij is altijd iemand geweest die opviel en plaats innam. Ik zie in sommige vriendenkringen hoe anders het nu is omdat hij er niet meer is. Het is als een stukje van de

motor dat weggevallen is. De motor draait wel nog, maar niet meer zoals vroeger.” dichtbij: De omgeving was dus erg belangrijk om verder te gaan… Dominique Filliers: “Als je zoiets intens meemaakt, gaan je ogen open en besef je dat je niet alleen bent. Zoveel mensen die heel dicht bij ons staan, die we op straat tegenkomen, … hebben ook allemaal hun lot met mooie én zwarte kanten. Ik denk niet dat er mensen zijn waar de balans heel zwaar doorweegt naar de positieve kant. Ik ben ervan overtuigd dat je je balans wel een stuk in evenwicht kunt brengen, maar je moet eraan werken. En alleen kan je dat niet, denk ik. Een mens is niet gemaakt om alleen te zijn. Als je alleen komt te staan, heb je mensen nodig rond je. Vroeger dacht ik eerlijk gezegd: ‘mocht er mij iets ergs overkomen, ik zal me er wel doorslaan’. Ik ben geschrokken hoor, dat dat zo zwaar kan vallen. Ik had niet gedacht dat dat zo diep en intens zou zijn.” dichtbij: Heeft het geloof u geholpen? Dominique Filliers: “Ik ben gelovig

opgevoed, maar ik was stilaan minder en minder praktiserend. Na het ongeluk stelde ik me natuurlijk wel vragen, maar ik heb nooit gedacht ‘zie je wel, het is allemaal niet waar’. Het kan niet dat God of hierboven zoiets wil of regelt of stuurt, nee. Wat er nu stilletjesaan gebeurt, is dat ik op het gebied van het geloof veel intenser ga nadenken en er ook mijn kracht uit haal. Nu pas, niet in het begin. Ik sta er nu meer bij stil en voel er ook een stuk dieper mijn weg. Nu gaat het echt over de kern van de zaak, dat waar ik mijn kracht uithaal en waarvoor ik verder wil gaan.” dichtbij: U hebt ook een fonds opgericht met de naam van uw man? Dominique Filliers: “Het was onze huisvriend Christian Agneessens die met het idee op de proppen kwam. Hij vond dat de gedrevenheid en het sociaal engagement van Jan moesten voortleven. Hij kwam heel snel na het ongeval met dat idee, waardoor ik en mijn twee dochters het te snel vonden. We hadden nog te veel te verwerken en te plaatsen. Na een paar maanden heb ik dan zelf bij Christian gepolst of hij nog steeds met dat idee zat. dichtbij December 2011 > 23

Wie is Dominique Filliers? > Dominique Filliers is 50. > Ze woont met haar 4 kinderen naast de jeneverstokerij in Deinze. > Ze heeft een zwak voor kinderen en de natuur. Ik wilde wel eerst de mening van de kinderen horen. Christian heeft het dan zelf met hen besproken in de revalidatie in het UZ in Gent. Toen hij terugkeerde, had hij een ‘smile’ van hier tot daar. “Het fonds is een feit”, zei hij. De kinderen stonden er enorm achter, Laurent nog het meest. Hij revalideerde tussen lotgenoten die er nog veel slechter aan toe waren dan hij zelf. Toen hij de opmerking kreeg ‘wat maak je allemaal mee’, antwoordde hij: ‘’eigenlijk heb ik nog geluk: ik ben mijn rechterarm kwijt en ik ben linkshandig’. Het gebeurt wel eens dat hij vloekt of sakkert, maar hij bekijkt dat snel weer positief. Dan krijg je direct energie.” dichtbij: Het Fonds Jan Filliers is bedoeld om jonge verkeersslachtoffers te helpen. Dominique Filliers: “Ik vond het eerst raar om een doel te nemen dat zo persoonlijk was, maar dat was weer dat emotionele dat te veel doorwoog. Uiteindelijk bleek dat zeer goed, omdat je iets neemt dat je persoonlijk ook ervaren hebt, waardoor je je beter kunt inleven in je doelgroep. In het begin lag de nadruk op de financiële steun voor de persoonlijke ontwikkeling van die jongeren, en dat geld heb 24 > dichtbij December 2011

je natuurlijk nodig om te kunnen werken, maar de focus ligt steeds meer op het signaal dat we geven aan die mensen: ‘het leven stopt niet bij het ongeluk, het gaat verder, en je staat er niet alleen voor’. Want die eenmalige financiële steun, dat is iets dat in de maatschappij waar wij in leven heel vlug vervliegt hé. We organiseren onder andere benefietconcerten om fondsen binnen te halen, maar om vooral ook aandacht te blijven besteden aan het fonds. Op dat moment kunnen we ook communiceren wat we allemaal gerealiseerd hebben. Die avonden geven ook zo’n enorm samenhorigheidsgevoel…” dichtbij: Niet alleen uw gezin, maar ook het bedrijf is sociaal geëngageerd? Dominique Filliers: “Toen we met het fonds begonnen, heb ik mezelf even buiten het bedrijf gesteld en ben ik naar het bestuur gestapt, samen met Christian Agneessens. We hebben uitgelegd wat we wilden doen en zij hebben prompt voorgesteld om structurele partner te worden. De familie Filliers was eigenlijk al sociaal geëngageerd, maar zonder een structuur. Voor 125 jaar Filliers was er bijvoorbeeld een grote manifestatie waarvan de opbrengst gegaan is naar een aangepast busje voor het MPI en buitengewoon lager onderwijs van het Heilig-Hart. Dat is iets dat het bedrijf eigenlijk vanuit zichzelf deed en dat nu op een meer gestructureerde manier verdergaat.”

Vrouwen dichtbij: U bezorgde mij voor het interview een tekstje over vrouwen. Hoe belangrijk zijn vrouwen voor u? Dominique Filliers: “Ik ga misschien iets raars zeggen, maar ik kan heel vaak beter met mannen omgaan en praten dan met vrouwen. Ik ben de jongste van een groot gezin met 3 broers en 1 zus. Mijn zus is getrouwd toen ik 11 was, dus wij zitten altijd een beetje in een andere fase van ons leven. Mijn broers zijn lang thuisgebleven, we zaten allemaal in de scouts, we hadden dezelfde vriendenkring, … en we zijn dus veel meer en veel intenser samen opgegroeid. Misschien is dat de reden?

Ik vind dat vrouwen dikwijls heel gecompliceerd in elkaar zitten en daar heb ik het soms moeilijk mee. Bij mannen moet je eerst een deur open krijgen en dan kan je wel goed met hen over emoties praten, vind ik. Bij vrouwen gaat de deur soms veel te snel open. Ik hou er ook niet van dat ik iemand vertrouwelijke dingen vertel die dan doorverteld worden. Nu, ik ben zelf ook veeleer een gesloten type dan een open boek. Maar ik heb wel enkele heel goede vriendinnen rond mij hoor.

»We moeten ons speciale zintuig verder ontwikkelen.» Ik heb 2 dochters en 2 zonen en als ik dat vergelijk… ik kan de meisjes toch heel veel vertellen. Ze voelen ook meer aan. Ze zijn natuurlijk ook de oudste en zijn een stuk rijper. Een dochter is anders dan een zoon. Het gaat niet over meer of minder graag zien… het is anders. Je gaat anders om met vrouwen dan met mannen, dus je gaat ook anders om met dochters dan met zonen, wat normaal is zeker. Mijn dochters zijn heel verschillend, maar ze zijn wel 2 handen op één buik.” dichtbij: Heeft u een boodschap voor de vrouwen bij de Broeders van Liefde? Dominique Filliers: “Ik denk dat wij van nature uit als vrouw over het algemeen wat meer bevoorrecht zijn in het aanvoelen van wat een ander beleeft. Hoewel ik wel denk dat die maatschappelijke norm daar ook een grote rol in speelt: mannen mochten vroeger geen open boek zijn en mochten geen emoties tonen, terwijl dat nu wel veel meer aanvaard wordt. Ik denk dat we dat speciale ‘zintuig’ verder moeten ontwikkelen. In het bezig zijn met mensen, is dat toch een heel belangrijk element, dat we voor heel veel zaken openstaan en dat we signalen opvangen. We kunnen natuurlijk ook te veel stilstaan en te veel nadruk leggen, dus moeten we van tijd tot tijd ook relativeren…” n

Van alle markten thuis Wegens succes verlengd! Dell Vostro 3555

e 574,75 ipv 724,79

Wil je deze Vostro 3555 bestellen? Stuur een mailtje naar [email protected] met je persoonlijke gegevens (naam, adres, privé-telefoonnummer) en de plaats waar je werkt. Betalen kan via overschrijving (€ 574,75 voor de laptop en € 604,65 voor de laptop met een draagtas of rugzak) op rekeningnummer 440-0758991-38 van de vzw Provincialaat der Broeders van Liefde met vermelding ‘laptop Dichtbij’ + je naam. Je bestelling wordt binnen de 10 werkdagen geleverd in jouw school of voorziening.

Kortingen bij Dreambaby en Dreamland Alle info op www.dichtbijmagazine.be

Het fietsdebuut van Saartje Vandendriessche en Kristien Laeveren gaat hand in hand met hun eerste ontmoeting. Ondertussen kunnen ze zich geen leven zonder fiets meer indenken. In ‘Het Vrouwelijk Verzet’ willen Saartje en Kristien vrouwen informeren over de do’sand-don’ts en over typisch ‘vrouwelijk’ fietsen. Ze willen andere dames motiveren en inspireren om zelfverzekerd en zelfbewust op de fiets te kruipen. Want fietsen is niet alleen leuk, inspirerend en gezond, het brengt ook mensen samen! Knip onderstaande bon uit en krijg tot 31 januari 2012 € 2.5 korting op de aankoop van ‘Het Vrouwelijk Verzet’ bij jouw erkende boekhandelaar. Een overzicht van de boekhandels kan je terugvinden op de site van boek.be. > Meer info, een recensie en een exclusief interview met de auteurs vind je op www.dichtbijmagazine.be

€ 2,5

Bij aankoop van Het vrouwelijk verzet

1 bon per klant. Deze korting is niet cumuleerbaar met andere acties. Bericht aan de boekhandelaar: de bonnen dienen teruggestuurd te worden voor controle en verrekening via VBB-bonnenclearing Te Boerlaerlei 37-2140 Borgerhout. Actienummer: 2443/1-11-88

!

Tijdens de eindejaarsperiode zorgt Dichtbij weer voor een personeelactie bij Dreambaby en Dreamland. Haast je, want nog tot en met 31 december krijg je met onze speciale voordeelkaart kortingen.

Het Vrouwelijk Verzet

Kreten en gefluister

dichtbij December 2011 > 25

Etcetera Achter de schermen

De making-of

the making-of

Een fotoshoot organiseren met Veronique De Kock en Eveline Hoste, het is een hele klus. Naast het zoeken naar een locatie, het vastleggen van een fotografe en schminksters en het vinden van kledij, moesten de naamgenotes van de missen immers ook overtuigd worden om gefotografeerd te worden. Een werk van lange adem… maar het is gelukt! RedactiE > Joke Verbeke Fotografie > Nathalie Dolmans

M

et fotografe Nathalie Dolmans (is het je al opgevallen dat alle fotografen in dit nummer vrouwen zijn?) werd vooraf gezocht naar een leuk idee. We lieten het thema van dit nummer, “vrouwen”, contrasteren met een erg mannelijke omgeving met veel baksteen, beton, een bouwlamp, …want 2 mooie vrouwen die picknicken op een bouwwerf, dat is toch iets bijzonders.

sultaat al ochten het re > De missen m nd bewonderen. ha eens op voor

Het uitzoeken van de kledij bleek geen al te gemakkelijk karwei, want de 2 vrouwen weten goed wat ze wel of niet willen – net als de echte missen. De leerlingen die instonden voor de make-up vonden het dan weer vreemd, zo’n picknick in een oud fabrieksgebouw. “Of we dit of dat achteraf zouden ‘wegPhotoShoppen’?” Niet dus… Langzaamaan ontdooiden onze 2 ‘missen’. Ze leerden elkaar beter kennen, babbelden over koetjes en kalfjes en dat leverde ook spontane foto’s op. Maar daar kan ook de cava voor iets tussen zitten…

»Ik hou niet van mijn naam.» Er werd ook gepraat over het dragen van een ‘bekende naam’. “Ik hou niet van mijn naam”, vertelt Veronique. “Ik krijg er heel wat commentaar op en mensen kijken vaak raar op als ik mezelf voorstel. Ik krijg ook heel wat mails bestemd voor mijn naamgenote”, vertelt ze. “Ik kreeg al foto’s van fotoshoots doorgemaild, felicitaties van andere bekende Vlamingen, … Ik ga daar discreet mee om: ik mail altijd terug met het juiste adres.” Eveline heeft minder last van haar naam. Blijkbaar is Eveline Hoste iets minder bekend dan Veronique De Kock…? n 26 > dichtbij December 2011

> Deze fotoshoot kwam tot stand dankzij: Nathalie Dolmans (fotografie), Confectie Celesta (kledij), Soki (juwelen: witte ring en oorbellen), AGB Buda (locatie), Stefanie Van Belle en Jennifer Verscheure, 7de jaar Esthetische Lichaamsverzorging Sint Theresia Kortrijk (make-up), Mia Haemers (logistieke ondersteuning). Bedankt!

Wedstrijd In het vorige nummer gaven we 5 duotickets weg voor Kommil Foo. Proficiat aan de winnaars. Maar deze keer komt Dichtbij nog straffer uit de hoek. Omdat het 10de nummer volledig door en voor vrouwen is gemaakt, heeft Dichtbij ook een reeks vrouwvriendelijke prijzen uit haar prijzenkast gehaald. Stuur het antwoord op deze 3 vragen naar [email protected] en vermeld jouw voorkeurprijs! Deelnemen kan ook via het wedstrijdformulier op www.dichtbijmagazine.be 1: In welk jaar ontstond het merk PrimaDonna? (Het antwoord op deze vraag vind je op www.dichtbijmagazine.be)

2: Wat moeten vrouwen volgens Dominique Filliers ontwikkelen? 3: Waar zoekt Nancy Van Orle naar juwelen, munten en andere schatten? Dichtbij schenkt 1 lezeres - 1 jaar gratis lingerie (= 12 setjes) van PrimaDonna of Marie Jo - Een professionele Lingerie Styling - Een blik achter de schermen bij Marie Jo en PrimaDonna 50 deelnemers winnen een heerlijk 250gdoosje Guylian Zeevruchten; pralines op basis van heerlijke Belgische chocolade en gevuld met de originele, huisgemaakte Guylian pralinévulling. Dankzij SOKI maak je ook kans op de juwelen die je zag bij missen Veronique De Kock en Eveline Hoste (p. 14-15). Dichtbij maakt drie lezeressen gelukkig met 1 halsketting of 1 broche of 1 paar oorbellen. 3 lezeressen winnen heuse pakketten van de Bodyshop met onder meer Douche Gel, zeepjes, Body, Room en Linen spritz, Body Butter, Body Scrub, lippenbalsem, Body Lotion, Handcream enz. Stuk voor stuk voorzien van fruitige geuren. Dichtbij geeft 10 exemplaren van “Chickentales” weg. Chickentales is een boek dat gaat over drie ondernemende vrouwen die de brui geven aan hun baan. Geen ijle managementtheorieën, wel concrete, uit de praktijk geplukte situaties. In een ‘mensentaal’ die zo herkenbaar is dat ze af en toe op de lachspieren werkt. Een interview met Nathalie Beckx kan je lezen op www.dichtbijmagazine.be

> Eveline en Veronique hadden dolle pret tijdens het poseren.

Meer info over de prijzenkast van Dichtbij met foto’s van de juwelen, uitleg over de komende lingeriecollecties en meer info over het boek Chickentales vind je op www.dichtbijmagazine.be

dichtbij December 2011 > 27

In beeld

Sophie Pollaris Welness op maat

www.kliek.be ¬ 11-1209

FOTOGRAFIE > Annelies Adam

Sophie Pollaris werkt al 3 jaar als ergotherapeute in het Woon- en Zorgcentrum Sint-Alexius in Tienen. Samen met haar collega’s zorgt ze voor een breed aanbod van animatie, beweging en ontspanning. “We willen aandacht hebben voor meer dan enkel de ‘basisbehoeften’ van onze bewoners”, vertelt Sophie. “In ons relaxatielokaal bieden we onder andere massages en aromatherapie aan. We hebben ook aandacht voor manicure en maquillage. Het is niet omdat iemand ouder wordt, dat hij er niet meer goed wil of kan uitzien.” Voor ouderen die aan dementie lijden, zijn behandelingen in dit relaxatielokaal niet optimaal. “Er zijn ‘te veel’ prikkels: kleuren, geuren, aanraking, ... Voor hen willen we op termijn een ontspanningsruimte voorzien met een open haard, een klassiek schilderij, herkenbare geuren van Sunlight zeep en eau de cologne...”, vertelt ze.