DECEMBER 2009

NOVEMBER/DECEMBER 2009

PoPo

TIJDSCHRIFT VAN DE NEDERLANDSE VERENIGING IN MEXICO 

Volume 46, No.6 

november/december 2009 

  VAN DE REDACTIE   

  Het  bezoek  van  de  koninklijke  familie  aan  Mexico  zit  er  inmiddels  weer  op.  Dankzij  de  uitspraak  van  onze  kroonprins  over  slapende  garnalen  is  hun  aanwezigheid  aan  niemand  ontgaan.  Veel  Mexicanen  waren  verbaasd dat Nederland  een  monarchie is,  en dat de  speeches niet driedubbel gecheckt worden natuurlijk.  Voor  de  in  Mexico  woonachtige  Nederlanders  was  de  ontvangst  in  het  Museo  Franz  Mayer  een  mooie  afsluiter.   Het is alweer December. In Nederland de periode van onguur weer, warme chocolademelk, korte dagen en  glühwein.  In  Mexico  zijn  de  ingrediënten  van  de  feestmaand  enigszins  anders  met  de  viering  van  el  dia  de  Guadalupe, posadas en slechts één kerstdag.  Ook hier kijkt iedereen uit naar de laatste dagen van het jaar.  Een moment om terug te blikken op 2009 en vooruit te kijken naar 2010. In dit jaar is er weer veel gebeurd  in  binnen‐  en  buitenland.  Op  het  niveau  van  ons  blad  is  in  het  afgelopen  jaar  de  redactie  uitgebreid  en  bovendien is de layout aanzienlijk verbeterd.  In  dit  zesde,  en  laatste,  nummer  van  2009  hebben  we  weer  alles  op  alles  gezet  om  u  niet  alleen  te  informeren  maar  vooral  ook  te  amuseren.  Zoals  altijd  ook  nu  weer  de  laatste  weetjes  uit  Nederland,  de  komende  activiteiten  en  een  stukje  van  de  bestuurstafel,  dat  vooral  een  afscheidsbericht  is  van  onze  scheidende voorzitter Joke Duijvestijn.    Maar er is meer, veel meer. Naast een oproep aan Nederlandse beeldende kunstenaars in Mexico om mee  te doen aan een expo in Guanajuato, een verslag van het tennistoernooi van Henk Keijzer, een verhaal over  de fietstocht van Frank van Schaijk,  een bericht van de Nederlandse  gemeenschap in  Cancun, en  verslagen  over  het  staatssbezoek  door  zowel  onze  nieuwe  interim‐voorzitter  Roel  van  Halen  als  een  stagiaire  van  de  Nederlandse ambassade. Ad ten Kate heeft een stukje geschreven over versprekingen in het Spaans en er is  een door Sinterklaas zelf geschreven verslag van het Sinterklaasfeest dat op 5 december gevierd werd. Ook  in  verband  met  het  staatsbezoek  een  verslag  Dhian  Siang  Lie  van  de  voorstelling  van  Introdans  op  4  november in het Centro Nacional de las Artes.  Ook  kunt  U  meer  te  weten  komen  over  ons  redactielid  Jacob  Vaarkamp,  die  de  hoofdpersoon  is  van  de  rubriek “Ik ben...”. Mocht deze informatie niet voldoende zijn, dan wijzen wij U er graag op dat de redactie  tegenwoordig  ook  op  de  site  van  de  Nederlandse  vereniging  te  vinden  is.  Voor  het  onderhouden  en  verbeteren  van de website worden overigens nog mensen gezocht. Ook het wat serieuzere jaarverslag  van  de vereniging ontbreekt niet in dit nummer.  Een  December  nummer  zou  natuurlijk  niet  compleet  zijn  zonder  een  kerstverhaal,  een  kerstpuzzel  en  een  kerstkleurplaat.  We  wensen  een  ieder,  behalve  veel  leesplezier,  hele  fijne  feestdagen  en  een  gelukkig  nieuwjaar!    Ad, Frank, Jacob en Yolanda NOVEMBER/DECEMBER 2009

-1-

  INHOUDSOPGAVE   

  COLOFON   

Van de redactie 

1

Komende activiteiten 

3

Gezocht, kunstenaars 

door Marloes van Beveren 

3

Van de bestuurstafel 

door Joke Duijvestijn 

4

Ik ben . . . Jacob Vaarkamp 

5

Het Staatsbezoek, de ervaringen van een stagaire  door Thomas O’Neill

6

Veni, vidi, vici oftewel, het tennistournooi van de NV‐Mexico  door Henk W. Keijzer

8

Oude PoPo’s gezocht 

9

Het Staatsbezoek, de ervaringen van een Nederlander  door Roel van Halen

10

Wisten jullie dat 

12

door Kees Burk 

Dankwoord van Sinterklaas 

14

Jaarverslag van de NV‐Mexico  door Machteld Caminada

15

kerstkleurplaat 

17

kerstpuzzel 

18

Over de bergen met die pedalen  door Frank van Schaijk

19

Het Staatbezoek, de slapende Garnalen  door Ad ten Kate

23

Nederlanders in Quintana Roo  door het Sinterklaascomité in Cancun

26

Het Angelus in de bergen, een kerstverhaal  door Bernard Schut

27

Het Staatsbezoek, de tegenprestatie  door Dhian Siang Lie

33

Algemene informatie van de Nederlandse Vereniging in Mexico 

36

-2-

  De  PoPo  is  het  officiële  blad  van  de  Nederlandse  Vereniging  in  Mexico en verschijnt zes maal per  jaar.     Abonnement

Het  ontvangen  van  een  papieren  versie  van  de  PoPo  is  verbonden  aan een betaald lidmaatschap van  de  Nederlandse  Vereniging  in  Mexico.     Redactie

Yolanda Carati  Frank Hoogendoorn  Ad ten Kate  Jacob Vaarkamp    Kopij

Kopij  is  van  harte  welkom.  Wij  ontvangen  artikelen,  foto’s,  tips,  oproepjes,  etc.  graag  per  e‐mail  op [email protected].  De  redactie  heeft  het  recht  alle  ingezonden  kopij  zonder  overleg  te  wijzigen,  in  te  korten,  niet  te  plaatsen, etc.    Advertenties

Advertenties kosten:  1 pagina:  $2,000 per jaar  ½ pagina:  $1,000 per jaar  ¼ pagina:  $ 500 per jaar  Speurders :  $ 125 per keer    Oplage

130 stuks 

POPO

  KOMENDE ACTIVITEITEN   

  vrijdag 15 januari  Nieuwjaarsborrel      februari 2010  Tennistoernooi      maart 2010  Zwemmen met dolfijnen in D.F.      zaterdag 20 maart  Pasen in la Marquesa      vrijdag 30 april  Oranjebal      zaterdag 22 mei  Buitendag (barbecue) in Cuernavaca      vrijdag 18 juni  Zomerborrel      Voor de meest recente lijst met komende activiteiten, kijk je op onze website, www.nvmexico.nl     

  GEZOCHT, KUNSTENAARS    door Marloes van Beveren 

Van juli tot december 2010 zullen de ambassades van de EU landen in Mexico in het Parque Bicentenario  van Guanajuato, Gto, een gezamenlijke expositie organiseren waar het werk van in Mexico wonende  Europese beeldende kunstenaars zal worden tentoongesteld. Het Parque Bicentenario is een grote expo die  speciaal voor het Bicentenariojaar in Guanajuato wordt gebouwd en waar verschillende evenementen  worden georganiseerd in 2010.    De expositie heeft geen specifiek thema. Martha Papapdimitriou, de curator, zal wanneer de deelnemers  van de verschillende landen bekend zijn de werken bestuderen en een gepast centraal thema kiezen.    Indien u beeldend kunstenaar bent en geïnteresseerd in deelname aan deze expositie, ontvang ik graag voor  20 december 2009 uw reactie op mex‐[email protected] inclusief een aantal foto's van uw werk. Wij zullen in  de eerste week van januari een keuze maken wie Nederland tijdens deze expositie zal gaan  vertegenwoordigen.    De ambassade zal zorgdragen voor de kosten van het vervoer van de werken naar Guanajuato en de  verzekeringen tot een maximumbedrag van € 3.000,‐.  ✘   


-3-

  VAN DE BESTUURSTAFEL    door Joke Duijvestijn  Sinds  onze  aankomst  in  april  2007  in  Mexico  hebben  we  een  fantastische  tijd  gehad:    veel  gereisd,  een  nieuwe  taal  geleerd,  kennis  gemaakt  met  een  nieuwe  cultuur,  maar  bovenal  nieuwe  echte  vrienden  gemaakt,  vrienden  waar  we  mee  konden  lachen,  vrienden  waar  we  mee  konden  huilen.  Gelukkig  was  dat  laatste  niet  vaak  nodig.  Het  hoogtepunt  van  ons  verblijf  in  Mexico  was  de  geboorte  van  ons  Mexicaantje  Cas.  Jammer  dat  hij  er zich later niets van zal herinneren, hij zal het met  de vele foto’s moeten doen.     Een  ander  hoogtepunt,  voor  mij  althans,  was  het  bezoek van de koningin, prinses Máxima en Willem  Alexander.  Gaf  de  voorbereiding  al  meer  dan  genoeg  stress,  de  ontmoeting  bracht  echte  hartkloppingen.  Op de heenreis in de bus naar het Palacio Nacional  was iedereen uitgelaten om wat komen zou. Ana in  haar  Volendammer  kostuum,  ze  staat  op  Youtube  nog  steeds  vrolijk  te  zwaaien,  velen  van  ons  in  het  oranje. En hoewel de  eerste ontmoeting  tijdens de  welkomstceremonie  van  op  enige  afstand  was,  voelde  ik  het  enthousiasme  om  mij  heen,  de  sfeer  om  enthousiast te zwaaien, te vlaggen en hoera te  roepen.  De  koningin  was  zoals  altijd,  waardig  en  professioneel.  Iedereen  in  de  bus  terug  was  tevreden.     Voor  de  ontvangst  Nederlandse  gemeenschap  had  ik duidelijk ingestudeerd wat ik zou gaan zeggen als  ik de hoogheden  een hand zou geven, maar ik  was  zo  onder  de  indruk,  met  name  van  Máxima,  dat  ik  niet  verder  kwam  dan  ‘goede  middag’  tegen  de  koningin.  Tegen  Willem  Alexander  en  Máxima  heb   ik,  als  een  verlegen  kind,  helemaal  niks  kunnen  zeggen.  Later  toen  ik  van  deze  ontmoeting  was  bekomen,  ging  het  gelukkig  beter.  Daar  zorgde  -4-

overigens de koningin voor. Met een glaasje wijn in  de  hand  kwam  ze  bij  ons  aan  tafel  staan.  Grappig  stelde ze iedereen op zijn gemak. Nadat Marijke en  Marco  de  koningin  uitlegden  wat  het  Koningin  Juliana  Fonds  in  Mexico  voor  de  Nederlanders  deed,  vroeg  de  koningin  aan  Machteld  of  zij  soms  ook  financiële  problemen  had.  Nadat  wij  allemaal  hadden  kunnen vertellen wat we in  Mexico deden,  heeft  de  koningin  nog  verteld  hoe  zij  haar  staatsbezoek aan  Mexico  ervaren heeft.  Wij  waren  het  natuurlijk  allemaal  met  haar  eens  dat  Mexico  een fantastisch land is!    Ook  elk  jaar  waren  we  opgetogen  over  de  komst  van  Sinterklaas  en  over  de  gastvrijheid  van  het  joviale  gezin  dat  al  die  kinderen  weer  wilde  ontvangen  en  over  de  helpende  handen  om  alle  cadeautjes te verzorgen. En natuurlijk was Mike blij  dat  hij  zich  weer  in  de  keuken  kon  uitleven  op  de  gevulde speculaas.    Zodoende  nemen  we  met  gemengde  gevoelens  op  16  januari  2010  afscheid  van  Mexico  om  weer  in  Nederland te gaan wonen.   Aan iedereen dank voor alle vriendschap,  voor alle  hartelijkheid  en  gezelligheid  hier  in  Mexico.  De  beroemde  rood‐wit‐blauw‐  oranje  hamer  zal  overgedragen  worden  aan  Roel  van  Halen  die  interim  voorzitter  wordt  van  de  Nederlandse  Vereniging in Mexico.    Tot ziens allemaal!      Joke Duijvestijn  ✘ 

POPO

  IK BEN . . . JACOB VAARKAMP     door Jacob Vaarkamp  Naam:  Jacob Vaarkamp  Geboortedatum:  5 mei 1968  Geboorteplaats:  Woudenberg  Burgerlijke status:  getrouwd met Gabrielle Nuijtens  In Mexico sinds:  april 2009  internet:  www.javaganu.net    Tja, ik en Mexico dat is toch een relatie van ups en  downs.  Toen  mijn  vrouw  en  ik  hier  half  april  2009  aankwamen  ging  een  week  later  de  stad  op  slot,  griep.  Lekker,  ik  zag  het  helemaal  zitten,  binnen  enkele  weken  waren  er  twee  grote  bijeenkomsten  in de Nederlandse gemeenschap, de Koninginnedag  receptie  van  de  ambassade  en  het  feest  van  de  Nederlandse gemeenschap, perfecte gelegenheden  om mensen te leren  kennen.  Helaas gingen beiden  dus niet door.    Dat  wij  in  Mexico  wonen  komt  door  het  werk  van  Gabrielle,  na  vier  jaar  China  (Peking)  werd  ze  overgeplaatst  naar  Mexico  Stad.  Hier  werkt  ze  als  Landbouwraad op de Nederlandse ambassade.  Zelf ben ik, zoals een Canadese vriendin dat eens zo  mooi noemde,  een “kept  man”. Dat  is inmiddels al  bijna  vijf  jaar  het  geval  en  bevalt  eigenlijk  best  goed.  Het  voelt  als  een  soort  vroeg  pensioen,  niet  doorwerken tot je 67ste, maar tot je 37ste.  In  het  begin  was  dit  wel  wennen,  van  een  drukke  baan  naar  geen  baan  in  een  omgeving  waar  je  de  weg  niet  weet  en  niemand  kent.  Maar  ik  had  ook  alle tijd om er op uit te trekken, vrijwilligers werk te  doen, een nieuwe taal te leren etc.    Nu we in Mexico wonen probeer ik datzelfde trucje  nog een  keer uit  te  voeren. Sommige dingen, zoals  de  taal  leren,  gaan  hier  een  stuk  makkelijker.  Aan  andere dingen, zoals dat er vandaag geen water uit  de kraan komt, kan ik maar moeilijk aan wennen.   NOVEMBER/DECEMBER 2009

Samen  met Gabrielle ga ik graag wandelen,  zoals  hier in de buurt van Oaxaca  Inmiddels  ben  ik  actief  binnen  de  redactie  van  de  PoPo  en  probeer  ik  een  klaverjasclubje  van  de  grond  te  krijgen.  Door  allerlei  agenda  problemen  lukt  dit  laatste  nog  niet  zo,  mocht  je  interesse  hebben om zo nu en dan te klaverjassen, stuur dan  een mailtje naar [email protected].    Verder  werk  ik  sinds  enkele  jaren  enkel  uren  per  week  voor  Learnit,  een  bedrijf  in  Nederland  dat  allerlei  cursussen  verkoopt.  Dit  doe  ik  via  internet  en  heeft  als  voordeel  dat  ik  dit  werk  waar  ik  ook  ben, als er maar internet is, kan doen.    Een groot deel van mijn vrije tijd gaat echter zitten  in  het  schrijven  van  verhalen  voor  onze  eigen  website,  www.javaganu.net.  Dit  zijn  verhalen  over  dingen die ons opvallen in Mexico en verslagen van  onze  vakanties,  excursies  en  wandelen.  Helaas  is  het  onderdeel  Mexico  op  dit  moment  nog  wat  mager,  maar  dat  zal  de  komende  maanden  /  jaren  zeker veranderen.  ✘  -5-

  HET STAATSBEZOEK, DE ERVARINGEN VAN EEN STAGAIRE     door Thomas O’Neill   Aan  het  einde  van  mijn  studie  verwachtte  mijn  moeder  plots  een  plan  voor  de  toekomst.  Waar  ik  normaal  gesproken  van  dag  tot  dag  leefde,  vroeg  mijn moeder in maart 2008 naar mijn plannen voor  september  2009.  “September  2009?  Nóóóit  van  gehoord!”  luidde  mijn  eerste  reactie.  Mijn  tweede  reactie  was  dat  ik  later  groot  en  belangrijk  wilde  worden  waarop  mijn  moeder  direct  mijn  oude  wens,  om  politicus  te  worden,  schrapte.  Dan  maar  de buitenlandse dienst. De  enige  invulling die  ik  er  aan  gaf  was  dat  het  Mexico  zou  worden.  En  zo  meldde  ik  mij  diezelfde  maand  nog  aan  voor  een  stage bij de Nederlandse Ambassade in Mexico. Het  achterliggende  idee  was  dat  ik  kon  zien  hoe  een  diplomaat  te  werk  gaat,  wat  een  diplomaat  iedere  dag  moet doorstaan, en uiteraard of het  waar  was  dat  het  borrelen  een  belangrijk  deel  vormde  van  die  dagelijkse  bezigheden.  Helaas,  want  wat  kreeg  ik  er  voor  terug?  Een  alcoholverbod  op  de  vrijdag‐ avond.  Treurig?  Welnee,  de  Koningin  stond  er  namelijk naast.     Begin  augustus,  drie  weken  voor  vertrek,  werd  ik  ingelicht  over  de  nieuwe  prioriteiten  van  de  ambassade,  staatsbezoek,  staatsbezoek  en,  niet  te  vergeten,  staatsbezoek.  De  weken  voor  het  staats‐ bezoek  waren  zogezegd  “anders”.  Anders  voor  de  medewerkers  die  soms  al  jaren  op  de  ambassade  werken,  maar  zeker  ook  voor  een  student  van  23  met een pluk‐de‐dag mentaliteit die gewend is aan  een  geheel  naar  eigen  gelieve  in  te  vullen  agenda.  Hoe  die  agenda  er  uiteindelijk  uit  zou  zien  had  ik  van te voren geen idee van, je kunt je namelijk niet  voorstellen  hoeveel  er  bij  een  staatsbezoek  komt  kijken.    Een afspraak maken met een hoge Mexicaanse pief  wordt vier maal, in meerdere opzichten, verzet. Het  -6-

tijdstip, de zaal, de gehele bestemming en daarmee  de  beveiliging,  het  vervoer  en  de  mensen  die  door  de wijziging helaas niet meer aanwezig kunnen zijn.  Daarmee verandert ook het protocol, wie waar mag  zitten én de positie en afmetingen van de vlaggen –  de  júiste  vlaggen  wel  te  verstaan.  De  Nederlandse  vlag  is  namelijk  niet  zomaar  rood  wit  blauw,  maar  helder vermiljoen, helder wit en kobaltblauw. 

De  ministers  Kessel  en  Verhoeven  tekenen  een  Memorandum of Understanding    Wat  ook  niet  altijd  mee  wil  werken  is  de  Nederlandse  gemeenschap  zelf.  Zo  hadden  wij  op  de vrijdagavond de “Ontvangst van de Nederlandse  Gemeenschap  in  Mexico”,  ofwel  de  ONG.  Nederlanders  wonend  in  Mexico  konden  zich,  met  één  partner,  hiervoor  aanmelden  door  middel  van  het volledig invullen van het aanmeldingsformulier.  Even  samenvatten:  Nederlander,  één  partner,  volledig  ingevuld  formulier.  Uiteindelijk  kwamen  we  tot  450  aanmeldingen  met  1.350  fouten  erin:  adres  niet  volledig,  geboorteplaats  en/of  geboortedatum  vergeten  of  simpelweg  helemaal  geen  Nederlander  zijn  én  niet  woonachtig  in  Mexico! Eén persoon kon het formulier niet vinden  op  internet  en  schreef  mij  dat  ik  een  eikel  was  (in  POPO

alle eerlijkheid, hij vroeg wie hier nu de eikel was –  hij of ik).    Zelf  was ik belast met het organiseren  van het dag  vullende  energieseminar,  waar  onze  Minister  van  Economische  Zaken  een  Memorandum  of  Understanding ondertekende met haar Mexicaanse  gelijke  Dr.  Kessel.  Kunt  u  het  zich  niet  herinneren?  Dat  komt  vast  omdat  de  Prins  de  Minister  overschaduwde met het Mexicaanse gezegde, maar  dan  net  een  beetje  anders,  “camaron  que  se  duerme  se  lo  lleva  la  ching  .  .  .”.  Hoewel  vele  Nederlanders  zich  wellicht  zouden  schamen  voor  deze gebeurtenis, vertelde moeder trots over ‘mijn’  fout  (grapje  uiteraard):  “heeft  die  jongen  eindelijk  wat invloed”. Achteraf was ik er maar al te blij mee  dat onze  Mexicaanse macho  vrienden de uitspraak  wel konden waarderen.    Ik was ook ‘belast’ met mijn vriendinnetje, die haar  stage  in  Nicaragua,  tien  dagen  voor  het  begin  van  het  staatsbezoek,  zou  afronden,  en  via  Mexico  Nederland  weer  op  ging  zoeken.  Bewust  van  de   

drukte op  de ambassade heb ik haar  voor aanvang  gewaarschuwd  dat  we  elkaar  wellicht  niet  zoveel  zouden  zien.  Gelukkig  was  de  dresscode  van  beide  partijtjes  waar  mijn  vriendinnetje  ook  acte  de  présence  gaf  niet  in  lijn  met  de  dresscode  in  Nicaragua  en  had  ze  de  taak  op  zich  genomen  om  haar  koffer  van  Mexico  naar  Nederland  met  nog  eens vijf kilo te verzwaren.  De  Koningin,  de  Prins,  de  Prinses,  Maxime  Verhagen,  Maria  van  der  Hoeven,  ze  werden  door  ons,  zoals  maten  dat  doen,  met  koosnaampjes  geduid:  HM,  PvO,  PMA,  M  en  MEZ.  Weken  waren  zij  mijn  enige  en  enigste  vrienden.  Na  hun  vertrek  begon  het  leven  weer  zoals  ik  het  altijd  al  had  gekend:  meer dan 6 uur slaap, geen alcoholverbod  en  de  zon  nu  niet  alleen  van  binnen  kunnen  zien  maar nu ook buiten kunnen voelen.    “Dus,  wat  zijn  er  nu  van  je  plannen  gekomen,  zoon?”  “Nou,  moeder,  ik  denk  dat  ik  inderdaad  geen  politicus  wil  worden,  maar  ook  geen  diplomaat.  Nee,  dit  staatsbezoek  heeft  me  veel  duidelijk gemaakt: Koning zijn lijkt me wel wat . . .”✘

DÉSIRÉE LARENAS LINNEMANN Alergologe en kinderarts (kinderen en volwassenen)

HOSPITAL MÉDICA SUR Puente de Piedra n° 150 Col. Toriello Guerra - Del. Tlalpan 14050 México D.F. Torre 2, consultorio 602 tel/fax: (52-55) 5171-2248, 5606-6222 ext.4372 Celular: (52 of 044)-55-8509.5950 www.dra-desiree-larenas.medem.com Officieel bedrijfsarts van de Nederlandse Ambassade Opleiding: Rijksuniversiteit Utrecht. Instituto Nacional de Pediatría, México 


-7-

  VENI, VIDI, VICI OFTEWEL, HET TENNISTOURNOOI VAN DE NV‐MEXICO    door Henk W. Keijzer Hoewel  het  al  wekenlang  dag  en  nacht  keihard  regende,  hadden de organisatoren toch,  na  overleg  met  de  hun  bekende  “Hogere  Machten”,  de  datum  voor  het  tennis‐ toernooi geprikt op zaterdag 3  oktober,  natuurlijk  in  “onze”  Club  Irlandes.  En  zoals  besteld  was  het  stralend  blauw,  gezond en zonnig ideaal tennis  weer!  Bovendien  was  er  een  overweldigende opkomst,  wel‐ licht omdat er ditmaal “legale”  bananen  aanwezig  waren,  ge‐ ïmporteerd  door  onze  actieve     Su  Yhen  via  de  Cafetaria  van  de  Club.  Dat  eet  natuurlijk een stuk rustiger...     Meer  dan  30  personen  bevolkten  de  tribunes  en  banen en er werd gestreden om elk punt. De teams  waren als volgt samengesteld:   • Janneke  &  Marloes:  op  en  top  dames  maar  tegelijk  onverschrokken  en  geen  enkele  angst  voor de bal;  • Machteld  &  Frank:  ze  kennen  elkaar  al  langer  (Bart  was  ook  aanwezig)  en  al  doende  raakten  ze nog perfecter op elkaar ingespeeld;   • Henk  &  Mark:  “Veteraan  en  Rookie”,  degelijk‐ heid en nieuw elan, een combo van techniek en  flitsend voetenwerk;   • Pieter  &  Eder:  “de  Hippie  en  de  Hulk”,  Flower  Power  tennis  met  een  sausje  bruut  B‐niveau  (dan ben je heel goed);   • Daniel  &  Su  Yhen:  beiden  van  groot  altletisch  gehalte en spelend voor thuispubliek. Kunnen ze  de favorietenrol aan?  

-8-

• Hans  &  Rodrigo:  ijzersterk  duo  van  uitersten,  Hollandse Hardheid met Mexicaanse Magie;   • Maria  &  Desiree:  oftewel,  hoe  zoveel  schoon‐ heid zo goed kan zijn;  • Jessica  &  Valdemar:  een  allround  team  dat  alle  kanten  op  kan  gaan.  Vooruit,  achteruit,  opzij,  omlaag, omhoog. Overal dwingend aanwezig;   • Laurens  &  Rosario:  Familie‐onderonsje  “de  alto  nivel”.  De  "Gentleman  and  Queen‐Mother".  Perfecte balans.   • Alex  &  Jan:  de  Mannen  van  Sta‐vast,  ze  gaan  voor  elkaar  door  het  vuur  en  vechten  tot  de  laatste snik.     Het  is  duidelijk  dat  er  met  teams  van  zo’n  hoge  kwaliteit wel een geweldige strijd moest losbarsten.  Iedereen  is  natuurlijk  al  jaren  bezig  om  die  schitterende  Loudon  Cup  uit  1926  eens  op  zijn  nachtkastje  te  krijgen  en  nu  zagen  velen  hun  kans  schoon. Er werd gevochten en gestreden tot op het  bot  en  tijdens  de  voorrondes  waren  de  vele  fans  nauwelijks in bedwang te houden. Gelukkig hadden  POPO

   de legale bananen ditmaal een kalmerende werking  ‐'t is echt een multifunctionele vrucht‐ en kwam het  niet tot grote ongeregeldheden.     Na deze eerste worstelronde bereikten vier koppels  de  halve  finales.  Hans  &  Rodrigo  namen  het  op  tegen  Piet  Jr.  &  Eder  en  deze  wedstrijd  was  meer  dan  het  aanzien  waard.  Overigens,  dat  het  met  de  doorstroming  in  de  Nederlandse  Vereniging  wel  goed zit, blijkt wel uit het feit dat deze jonge gasten  zonen  zijn  van  de  ons  welbekende  "tennisvaders"  Piet  Kabel  en  Hugo  Francoulon.  Uiteindelijk  waren  het de jongsten die overwonnen met 7 ‐ 6 in de tie‐ break. Echt top‐niveau!     Op de andere baan was de strijd niet minder. Maria  &  Desiree  speelden  tegen  het  superduo  Machteld  &  Frank.  Beide  kanten  speelden  de  sterren  van  de  hemel  maar  uiteindelijk  zegevierde  toch  het  vurigste  damesdubbel  van  het  toernooi.  Hierbij  moet  wel  vermeld  dat  Frank  de  prijs  van  “meest  sportieve  speler”  toekomt.  Jammer  alleen  dat  zijn  aanvankelijk  “vrouwvriendelijke  ballen”  ondank‐ baar  en  ongenadig  hard  werden  weggepoeierd  door de tegenstandsters.     NOVEMBER/DECEMBER 2009

De  finale,  het  was  inmiddels  al  tegen  zessen,  was  in  één  woord  adembenemend.  De  beide  dames, als echte Sharapova´s en  Clijsters,  bestookten  hun  opponenten  met  mokerslagen  en  even  zag  het  er  somber  uit  voor  de  jongemannen.  Helaas  sloeg  na  een  tijdje  de  vermoeidheid toe en Piet & Eder  pakten  hun  kans.  Met  kundig  ingehouden  krachtspel  kregen  ze de dames eronder en konden  ze  hun  eerste  Dutch‐Mexican  Grand Slam titel boeken.    Tijdens het heerlijke, door Su Yhen georganiseerde,  buffet  werden  de  prijzen  onder  luid  applaus  verdeeld,  de  organisatie  bedankt  en  de  huldigingsfoto´s  geflitst!!  Volgende  keer,  in  maart  2010, zijn  er weer  Nieuwe rondes, Nieuwe  kansen.  Gelukkig  is  er  nog  ruim  tijd  om  eens  goed  te  gaan  trainen.    ✘   

  OUDE POPO’S GEZOCHT   

  De  redactie  van  de  PoPo  heeft  het  plan  omgevat  om  een  archief  te  maken  met  daarin  van  zoveel  mogelijke  uitgaven  van  de  PoPo  minimaal  één  exemplaar.  Ja,  u  leest  het  goed,  zo’n  archief  is  er  (nog) niet.    De  leden  van  de  redactie  hebben  zelf  wel  wat  PoPo’s  maar  niet  zo  veel.  Daarom  vragen  wij  iedereen  die  nog  PoPo’s  heeft  van  voor  2000  dit  aan  ons  te  melden  via  [email protected].  Ook als u zelf uw PoPo’s wilt  houden vragen  wij u  deze  PoPo’  tijdelijk  aan  ons  ter  beschikking  te  stellen zodat wij ze kunnen scannen.    Alvast bedankt voor uw medewerking.  ✘ -9-

  HET STAATSBEZOEK, DE ERVARINGEN VAN EEN NEDERLANDER     door Roel van Halen   Voor de meeste Nederlanders hier in  Mexico was  Iets  meer  dan  een  uur  na  het  begin  van  de  de  ontvangst  van  de  Nederlandse  gemeenschap  ontvangst was daar dan het moment waar het om  de  enige  gelegenheid  om  het  Koninklijk  bezoek  begonnen was. Het cafetaria van het museum was  aan Mexico van dichtbij mee te maken. Dat was te  voor  deze  keer  veranderd  in  de  ontvangstzaal  merken  aan  de  belangstelling,  die  enorm  was.  waar  koningin,  kroonprins  en  Maxima stonden te  Zelfs  voor  mensen  zoals  wij  die  hier  al  flink  wat  wachten  om  iedere  bezoeker  persoonlijk  te  jaren  wonen,  was  het  verrassend  zoveel  begroeten.  De  bezoekers  werden  luidkeels  door  landgenoten  te  zien,  die  totnogtoe  de  een bediende aangekondigd, met naam en functie  Nederlandse  evenementen  hadden  gemeden.  en  daarna  kon  de  bezoeker  met  ferme  pas  (of  Daarbij  waren  natuurlijk  veel  mensen  die  in  niet)  de  weg  afleggen  naar  het  koninklijk  trio  en  bijvoorbeeld  in  Guadalajara  of  Queretaro  wonen,  ieder van hen de hand drukken. Ik heb begrepen,  maar  wel  degelijk  ook  velen  die  in  Mexico  Stad  dat  sommigen  onder  ons  hun  hand  daarna  nog  wonen.  Alles  bij  elkaar  waren  er  naar  schatting  niet hebben gewassen.  zo’n  450  bezoekers  die  zich  allemaal  keurig    hadden  opgegeven  en  die  na  goed  bevinden  van  Bij  velen  die  flink  hadden  geoefend  op  de  juiste  de  veiligheidsdienst  de  weg  hadden  gevonden  aanspreek  titel  (Majesteit,  Koninklijke  Hoogheid)  naar het Franz Mayer museum in het centrum van  kwam  er  op  het  moment  suprème  niet  veel  uit.  de stad.  Ongetwijfeld  zal  er  flink  gestotterd  en  gehaspeld    zijn, wat – stel ik me zo voor – bij de koninklijken  Voordat  het  Konink‐ lijk  bezoek  arriveer‐ de  in  het  museum,  was  er  ruime  gele‐ genheid  voor  de  bezoekers om kennis  te  maken  met  elkaar  respectievelijk  de  kennismaking te her‐ nieuwen,  soms  na  vele  jaren.  Dat  resulteerde  in  inte‐ ressante  kontakten  en  geanimeerde  ge‐ sprekken  en  natuur‐ lijk  beloftes  om  het  niet  bij  deze  ene  We mochten ze alle drie een handje geven, een perfecte gelegenheid om een griep  gelegenheid te laten.   virus te verspreiden    - 10 -

POPO

Iedereen had het erg naar zijn zin  voor  flink  wat  binnenpretjes  moet  hebben  gezorgd.  Enfin, hierna  was er champagne  en  kon  het volgende gedeelte beginnen.    Dat  bestond  uit  een  aantal  gespreksgroepjes  (ik  meen een stuk of 12) van steeds zeven tot negen  mensen  over  een  bepaald  thema  (zoals  cultuur,  onderwijs,  gezondheid,  Nederlandse  ondernemers  in  Mexico,  NGO’s,  etc)  waarbij  de  leden  van  zo’n  groepje  van  gedachten  konden  wisselen  met  één  van  de  drie  koninklijke  bezoekers. Dat idee van een man/vrouw of negen  per  groepje  bleek  in  de  praktijk  wat  moeilijk  te  handhaven  omdat  van  de  omstanders  velen  ook  allemaal wilden meedoen aan de gesprekken, wat  in  ieder  geval  voor  geanimeerde  gesprekken  zorgde.  Mijn  groepje  had  Maxima  als 


gesprekspartner  en  zij  kweet  zich  op  gerou‐ tineerde,  maar  char‐ mante  wijze,  van  haar  taak,  in  overigens  voor‐ treffelijk  Nederlands.  Ook  als  er  af  en  toe  een  niet‐Nederlands  spre‐ kende  gast  haar  in  het  Spaans  aansprak,  ant‐ woordde  ze  beleefd  in  het  Spaans,  om  daarna  meteen  weer  in  het  Nederlands  verder  te  gaan.     Tot  slot  was  er  een  toespraak  van  ambassadeur  Cora  Minderhoud  en  daarna  van  de  Koningin  om  iedereen  te  bedanken,  waarbij  ze  een  zekere  emotie  niet  kon  verbergen.  Naar  goed  lokaal  gebruik werd  er door de bezoekers nog  even  een  aanmoedigingskreet ingezet (a la bim, a la bom . .  .  etc)  en  daarmee  kwam  een  einde  aan  deze  ge‐ denkwaardige ontvangst. Nagepraat is er nog vol‐ op,  door  sommigen  tijdens  een  van  de  after  party’s,  door  anderen  tijdens  een  afsluitend  etentje en door enkelen tijdens beide.     Het ambassade personeel zal zeker een zucht van  verlichting  hebben  geslaakt,  dat  alles  goed  is  verlopen,  maar  wat  mij  betreft  mag  het  volgend  jaar nog een keer.  ✘ 

- 11 -

  WISTEN JULLIE DAT    door Kees Burk  … dat minister president Balkenende de jacht heeft geopend op degene die de notulen van de ministerraad  van  28  augustus  naar  de  omroep  RTL  heeft  gelekt.  Tijdens  deze  vergadering  was  de  uitdieping  van  de  Westerschelde aan de orde. Minister Bos van Financiën sprak daarbij zijn zorgen uit over de extra kosten van  het niet doorgaan van het onder water zetten van de Hedwigepolder in Zeeuws Vlaanderen.    …  dat  het  Kabinet  heeft  besloten  dat  de  "Kilometerheffing"  zal  worden  ingevoerd  voor  gebruikers  van  rijkswegen en provinciale wegen. Volgens minister Camiel Eurlings van Verkeer en Waterstaat zal met ingang  van 2011 voor elke gereden kilometer moeten worden betaald. Allereerst zijn de vrachtwagens aan de beurt  en later de personenauto’s. De politieke strijd die tot de invoering van dit elektronische systeem loopt al een  kwart  eeuw  en  vond  zijn  beslag  na  stevige  debatten  in  de  Tweede  Kamer.  Of  de  invoerdatum  zal  worden  gerealiseerd valt nog te bezien.    … dat de van afkomst Hindoestaanse Surinamer Martin Sitalsing is benoemd tot korpschef van de politie in  Twente. Hij is hiermee de eerste niet in Nederland geboren politiechef.     …  dat  de  Aletta  Jacobs  Prijs  2010  van  de  Rijksuniversiteit  Groningen  is  toegekend  aan  Eurocommissaris  Mededinging  drs.  Neelie  Kroes.  Zij  krijgt  de  prijs  vanwege  de  evidente  maatschappelijke  impact  die  haar  werk en voorbeeldfunctie heeft op vrouwen van meerdere generaties.    … dat de NS‐publiekprijs voor het Nederlandse boek 2009 is toegekend aan Herman Koch voor zijn boek "Het  Diner". Herman Koch heeft al grote bekendheid als televisiemaker (Jiskefet) en columnist van de Volkskrant.     … dat het de eerdergenoemde 13 jarige zeilster Laura Dekker nu definitief is verboden om uit te varen voor  een reis om de  wereld. De rechtbank in Utrecht heeft de ondertoezichtstelling  verlengd tot  1 juli 2010 het  eind van het schooljaar.    …  dat  het  Feyenoordstadion  een  standbeeld  rijker  is  geworden.  De  legendarische  oud‐voetballer  Coen(tje)  Moulijn heeft zijn standbeeld zelf onthuld.  Het beeld  van de succesvolle  linksbuiten staat op het  voorplein  van de Kuip.    …  dat  je  als  directeur  van  Veilig  Verkeer  Nederland  een  voorbeeldfunctie  hebt  m.b.t.  je  gedrag  in  het  verkeer. Helaas is de man met die functie door de mand gevallen door in een woonwijk waar 30 km/uur de  limiet is meerdere malen te zijn betrapt toen hij 60 km/uur reed. Ook op de snelweg trapt hij wat te fors op  het gaspedaal wat te zien is op TV beelden die werden gemaakt door Peter de Vries.    … dat de Minister van Financiën Wouter Bos heeft laten doorschemeren, dat de hypotheekrenteaftrek in de  huidige  vorm,  het  einde  van  een  volgend  kabinet  niet  zal  halen.  Op  dit  moment  worden  er  al  voorstellen  binnen het kabinet uitgewerkt.  - 12 -

POPO

…  dat  Tweede  Kamerlid  voor  VVD  Arend  Jan  Boekestijn  opstapt  als  Kamerlid.  Hij  heeft  zich  niet  gehouden  aan  de  "adat"  en  heeft  vertrouwelijke  informatie  van  een  gesprek  met  Koningin  Beatrix  naar  buiten  gebracht. De ongeschreven wet, dat geen informatie over gesprekken met de Koningin wordt geopenbaard,  werd  onder  Koningin  Juliana  vaak  "Het  Geheim  van  Soestdijk"  genoemd  en  heet  nu  "Het  Geheim  van  het  Noordeinde".    … dat de vaccinaties tegen de "Mexicaanse Griep" zijn begonnen. Vooralsnog worden ouderen boven de 65  jaar  en  kinderen  vanaf  6  maanden  t.e.m.  4  jaar  ingeënt.  Ook  andere  risicogroepen  krijgen  de  prik.  De  vaccinatie  tegen  de  Mexicaanse  griep  wordt  één  maal  herhaald  .  De  algemene  "seizoensprik  is  al  eerder  uitgedeeld. Bij het schrijven van dit bericht zijn er al 28 mensen aan de ziekte bezweken.    … dat het  voorzitterschap van  het NOC*NSF  van Erica Terpstra binnenkort zal worden overgenomen. Door  het  bestuur  is  André  Bolhuis  voorgedragen.  Bolhuis  was  in  1992  en  1996  Chef  de  Mission  van  de  Nederlandse equipe bij de Olympische Spelen.    … dat de plannen  van het  Kabinet om  een  CO2 opslag onder de bodem  van  Barendrecht aan  te leggen tot  groot  verzet  heeft  geleid  bij  de  bevolking  en  gemeenteraadsleden.  Het  plan  omvat  het  opslaan  van  CO2,  afkomstig van de Schelraffinaderijen, in oude, lege gasvelden onder de wijk Carnisselanden.    … dat de  breedgedragen  kritiek die  was ontstaan na  het bekend  worden  van de plannen  van het  Prinselijk  paar  om  een  vakantiehuis  in  Mozambique  te  bouwen  ertoe  hebben  geleid,  dat  Prins  Willem‐Alexander  en  Prinses  Máxima  nu  afzien  van  hun  plannen  en  het  vakantiehuis,  zodra  het  is  afgebouwd,  zullen  verkopen.  Onder  de  criticasters  bevonden  zich,  N.B.,  ook  de  Nederlandse  Oranjeverenigingen,  toch  geen  echte  republikeinen. De algemene reactie is nu: "Een wijs besluit".     …  dat  de  politie  van  Rotterdam  de  dood  van  een  Algerijnse  man  van  37  jaar  onderzoekt.  Hij  werd  aangetroffen in het bed van een vrouw die zegt hem niet te kennen. De eerste indruk is, dat er geen sprake  is van een misdrijf. Volgens agenten maakte de vrouw een verwarde indruk toen ze aangifte kwam doen.    … dat de voorstellen van het Kabinet om de AOW leeftijd te verhogen naar 67 jaar door de Tweede Kamer  zijn geloodst. De verhoging zal "in stapjes" worden ingevoerd, wat betekent, dat de 67 jaar in 2026 is bereikt  en dan ook volledig z'n bestand heeft gevonden.    … dat de bekende actrice Josine van Dalsum op 61 jarige leeftijd aan kanker is overleden. Zij was bekend om  de vele televisieseries waarin zij optrad.    …  dat  "Le  Grand  Départ"  van  de  Tour  de  France  2010  in  Rotterdam  zal  plaatsvinden.  Het  is  aan  de  inspanningen  van  onder  andere  oud‐burgemeester  Ivo  Opstelten  te  danken  dat  dit  evenement  aan  Rotterdam te beurt valt.  ✘


- 13 -

  DANKWOORD VAN SINTERKLAAS    door Sinterklaas  De redactie van Popo ontving op 6 december een e‐ mail  vanaf  de  stoomboot,  op  dat  moment  net  afgevaren  van  Veracruz,  een  bericht  van  de  goedheilig  man  zelf.  Graag  delen  wij  met  jullie  zijn  boodschap.    Beste  mensen  in  Mexico,  lieve  kinderen,  ik  dank  jullie  allemaal  zeer  hartelijk  voor  de  warme  ontvangst  die  jullie  mij  en  mijn  drie  Pieten  ook  dit  jaar in Mexico weer bereid hebben. Het was in één  woord  ‘geweldig!’.  Zoals  elk  jaar  een  heerlijk,  echt  hollands  festijn.  Wat  is  het  toch  bijzonder  fijn  om  elk  jaar  ter  gelegenheid  van  mijn  verjaardag  bij  jullie in Mexico te mogen zijn. 

  Het welkom en het samenzijn ten huize van familie    De Jong deed mij  een  waar genoegen.  Al die zoete  kindertjes  met hun mama’s  en papa’s in die mooie  tuin daar in Lomas Hipodromo bij elkaar. Wel meer  dan  60  kinderen  hoorde  ik.  Toen  we  onderweg  waren,  klonk  het  gezang  van  de  welbekende  liederen  mij  al  van  verre  in  de  oren.  Henk  Keizer  begeleidt  zo  mooi  en  enthousiast,  meezingen  gaat  dan vanzelf.  Gelukkig  hadden  mijn  Pieten  hun  zakken  propvol  gedaan met strooigoed. Ze strooiden zo gul en ruim  dat  ik  Opruimpiet  wel  mee  had  kunnen  nemen,  bedacht  ik  mij  bij  het  weggaan.  De  familie  de  Jong  - 14 -

heeft  daar  nog  wel  even  wat  werk  aan  gehad.  Ik  dank jullie voor de gastvrijheid.    Kinderen,  wat  deed  het  mij  een  deugd  dat  ik  met  jullie  allemaal  weer  even  een  praatje  heb  kunnen  maken.  Op  de  bank,  lekker  in  de  zon.  En  wat  een  vreugd ook dat er geen stoute kindertjes bij waren.  De  roe  was  niet  nodig  dit  jaar.  Die  was  Hoofdpiet  trouwens helemaal vergeten mee te nemen van de  stoomboot.  Nee,  gelukkig  waren  er  alleen  maar  suikergoed  en  cadeautjes.  Jullie  allemaal  werden  verrast met iets moois.     Zeer  bedankt  ook  lieve  mevrouw  Marijke  Balfoort,  dat  u  zo  goed  al  die  mooie  momenten  aan  elkaar  gepraat  heeft.  Ook  de  andere  leden  van  de  organisatiecommissie  wil  ik  enorm  bedanken.  Ik  heb  opgemerkt  dat  het  ook  de  papa’s  en  mama’s  aan  niets  ontbroken heeft op dit grote  feest.  Die  gingen  na  de    koffie  al  snel  over  op  het  bier  en  de  wijn,  zag  ik.  De  jongeman  die  de  speculaas  heeft  bereid,  verdient  ook  een  compliment.  Hij  mag  bij  mij  komen  werken  in  de  Speculaasfabriek, zo verrukkelijk was de koek.     Welnu,  lieve  kinderen  en  lieve  mama’s  en  papa’s,  het was een groot genoegen om in jullie midden te  zijn.  Ook  mijn  drie  Pieten  hebben  genoten  van  de  pret.  We  zullen  op  weg  naar  Spanje  nog  heel  lang  napraten op de stoomboot.  Al jullie blije gezichten zie ik nog voor me. Volgend  jaar  kom  ik  weer  natuurlijk,  reken  daar  maar  vast  op.  ✘  POPO

  JAARVERSLAG VAN DE NV‐MEXICO    door Machteld Caminada  Verslag van de secretaris van het verenigingsjaar 2008/2009   Het  verenigingsjaar  2008/2009  kende  vele  hoogtepunten  maar  helaas  ook  enkele  dieptepunten.  In  januari  2009 zijn we allemaal geschokt door het verlies van vriend en medebestuurslid Pieter de Rijk. In april van dat  jaar werd  Mexico opgeschrikt door de “Mexicaanse”  griep waardoor het verenigingsleven even volledig stil  kwam te staan.  Gelukkig  kende  2008/2009  ook  een  aantal  zeer  mooie  momenten.  Hoogtepunten  waren  zoals  vanouds  de  buitendag in Cuernavaca en ook het oranje “Royal” feest in september was een groot succes. Ook al was het  niet echt een activiteit van de Nederlandse vereniging, toch willen we het koninklijk bezoek niet onvermeld  laten. Het was een ware happening waar alle Nederlanders uit Mexico bij mochten zijn en wat hen hier ook  dichter bij elkaar gebracht heeft.    Naast  de  gebruikelijke  aanwas  van  nieuwe  leden  zijn  we  ook  verheugd  te  kunnen  melden  dat  de  Nederlandse vereniging zich uitbreidde met de allerkleinsten waaronder Esmeralda, Farah, Mitchel en Casje.    In  2008/2009  hebben  een  aantal  nieuwe  vrijwilligers  zich  aangemeld.  Zo  is  de  redactie  van  de  PoPo  flink  uitgebreid.  En  werd  het  oranjecomité  vrijwel  bijna  helemaal  vernieuwd.  Tevens  is  er  afgelopen  jaar,  met  resultaat,  hard  gewerkt aan het verbeteren  van de  website.  Na het  vertrek  van  Peter  van der  Lende is de  “na het werk borrel” in le Bouchon voortgezet door Bart Hermsen.   

De activiteiten

  29 november werd in het zuiden van de stad een Golfclinic gehouden voor de Nederlanders die eens kennis  wilden maken met de golfsport. De meer ervaren spelers gingen die dag zelf de baan op.    6  December  2008  werd  Sinterklaas  door  de  Nederlandse  Gemeenschap  onthaald  bij  de  familie  Overgaag.  Grote opkomst, veel cadeautjes, een Zwarte Piet die door een stoeltje zakte en heerlijke lekkernijen.    Tradiegetrouw  werd  in  december  de  Kerstkoffie  gehouden.  Dit  keer  bij  Yolanda  Mees.  Met  een  dobbelspelletje  werden  cadeautjes  verdeeld  en  gingen  de  dames  aan  het  einde  van  de  ochtend  met  een  gevulde maag en een aardigheidje naar huis.    Vanwege  het  plotselinge  overlijden  van  medebestuurslid  Pieter  de  Rijk  op  5  januari  werd  besloten  de  Nieuwjaarsborrel af te gelasten.    In  bonte  kostuums  was  de  Carnavalsborrel  bij  de  familie  Mees  een  groot  succes.  Niet  alleen  de  Oetels  kwamen opdagen maar het hele land was hierbij vertegenwoordigd. 


- 15 -

Onder leiding  van  Henk  Keizer werd op 18 april het  tennistoernooi  georganiseerd op de club  Irlandes. Een  sportieve middag waarbij het duo Jan/Henk overtuigend wonnen.     Op 28 maart werden er traditiegetrouw Paaseieren gezocht. Dit jaar niet bij iemand in de tuin maar was de  mooie natuur van La Marquesa het decor voor deze middag.    24 mei werd de buitendag georganiseerd bij Jo en Hans van Marwijk  in Cuernavaca. Er  werd gezwommen,  ge‐jeu de bouled en gebarbecued. Het was een fantastische middag voor iedereen.     Om  de  zomer  in  te  luiden  werd  op  19  juni  de  zomerborrel  georganiseerd  bij  Sander  en  Patricia  Overgaag.   Een zeer geslaagde en drukbezochte avond vol gezelligheid en lekkere hapjes.    19 september werd wederom in Club Irandes een tennistoernooi georganiseerd. Het was een prachtige dag:  veel sportieve talenten, genoeg toeschouwers en natuurlijk meegesmokkelde bananen.    Van uitstel  voor de “Mexicaanse”  griep  kwam  gelukkig  geen afstel en op 26 september  werd het jaarlijkse  Oranje  feest  georganiseerd.  Dit  met  een  Royal  tintje.  Het  vernieuwde  oranjecomité  had  er  een  koninklijk  feest van  gemaakt in Camino  Real in  Anzures.  Koningen,  koninginnen, prinsen en prinsessen. Iedereen  was  aanwezig op de Pre party with the Royals.    3  tot  en  met  6  november  vond  in  Mexico  het  staatsbezoek  plaats  van  koningin  Beatrix,  prins  Willem‐ Alexander  en  Máxima.    Voor  sommige  Nederlanders  in  Mexico  was  het  al  de  tweede  keer  dat  zij  een  staatbezoek  mee  mochten  maken.  Het  was  een  fantastische  ervaring  die  velen  van  ons  nog  lang  zal  bijblijven.  ✘     

Willy de Winter Officieel tolk‐ vertaler bij diverse Mexicaanse instanties en als   zodanig erkend door praktisch alle ambassades van Amerika en Europa    Nederlands (Vlaams) ‐ Frans ‐ Duits ‐ Engels ‐ Spaans ‐   Italiaans ‐ Portugees en andere talen.    Avenida Horacio 528 (404), Colonia Polanco, 11570, México D.F. 

Tel.: 5545 5764 / 5254 7446, Fax: 5531 0348    - 16 -

POPO

  KERSTKLEURPLAAT   

    NOVEMBER/DECEMBER 2009

- 17 -

  KERSTPUZZEL   

 

 

1 

2 

3 

 

4 

 

 

 

5 

6 

7 

 

 

8 

9 

 

10 

11 

12 

13 

 

 

 

 

 

14 

15 

 

 

 

16 

17 

 

 

 

18 

 

 

19 

 

 

20 

 

21 

 

 

 

22 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

23 

 

 

24 

 

 

 

 

 

25 

 

 

 

 

26 

27 

 

28 

 

29 

 

 

 

 

 

 

30 

 

31 

 

 

 

32 

 

 

 

 

 

33 

 

 

 

 

34 

 

 

35 

 

 

36 

 

 

 

 

 

37 

 

38 

 

39 

 

40 

 

 

41 

 

 

 

 

 

42 

 

 

43 

 

 

 

 

44 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

45 

 

 

46 

 

 

47 

 

48 

 

 

 

 

 

49 

 

 

50 

51 

 

52 

53 

 

 

54 

 

55 

 

56 

 

 

 

57 

 

 

 

58 

 

59 

 

60 

 

 

 

 

61 

62 

 

 

 

 

63 

 

 

64 

 

65 

 

 

66 

 

 

 

67 

68 

 

 

69 

 

70 

 

 

 

71 

72 

 

 

73 

 

 

74 

 

 

 

75 

 

 

 

 

 

 

76 

 

 

 

 

77 

 

78 

 

 

 

79 

 

 

 

 

80 

 

81 

 

 

82 

 

83 

 

84 

 

 

85 

 

 

 

 

 

 

 

86 

 

 

87 

 

 

88 

 

 

 

 

89 

 

90 

91 

 

92 

 

 

 

93 

 

 

 

 

 

 

94 

 

95 

 

 

 

96 

 

 

 

 

97 

 

 

 

 

 

98 

 

 

 

 

 

 

99 

 

 

 

 

100 

 

 

101 

 

 

 

 

 

102 

 

 

 

103 

 

104 

 

 

 

105 

 

 

 

 

 

 

 

106 

 

 

 

 

 

 

107 

 

 

 

 

 

 

108 

 

 

 

 

 

 

109 

 

 

 

Horizontaal  1  kan Zwarte Piet zijn als je niet lief  bent  5  Spaanse titel  8  het . . . huis van Anne Frank  13  dopingmiddel dat populair is in de  wielersport  14  zo meteen op zijn Mexicaans  18  Mexicaanse rivier  19  landcode voor Sri Lanka op internet  20  Spaanse variant van fresa  22  Mexicaanse vogels  23  Rotterdams theatergezelschap  24  Het blauwe . . . (Frida Kahlo)  25  Mexicaans meisje  26  Mexicaanse barnsteen  29  voortjagen, aanvuren  31  Nederlandse Juan  32  vorig jaar Sinterklaas in Mexico + se,  oftewel Enrique . . ., Mexicaans  historicus en publicist  33  + 37 Edelgas en reclamelicht  34  Engels mes  36  afgod  38  Mexicaanse drugs  41  . . . Libres, in Nederland ook bekend  als Baco´s 

- 18 -

42  een . . . oor die daarop let  44  naam van het gebouw waar de  Nederlandse Ambassade in Mexico is  gehuisvest  45  Mexicaanse geloof  46  landcode voor Nederland op internet  48  Mexicaans nest  49  Nederlandse paleta  52  heb je nodig voor het toernooi van  16 verticaal  56  daarom, derhalve  58  liefkozing, streling  60  gesprek op internet  61  nogmaals 58 horizontaal  63  vallen op zijn Mexicaans  65  www....mexico.nl  66  zangstem  68  mineraal dat wordt gebruikt in  hoogovens  71  gesuikerde vruchtenschil, gebruikt in  o.a. gebak  74  Amsterdams theatergezelschap  75  spot, sarcasme  76  koninklijke titel  77  snelheidswedstrijd  79  Mexicaanse baby 

80  verlangen om een behoefte te  bevredigen  82  U edele (afk.)  84  Federico Garcia . . ., Spaans dichter  en toneelschrijver die tijdens   de  Spaanse Burgeroorlog werd  vermoord door de falangisten  86  gewrichtsaandoening  88  eerste persoon enkelvoud (Ned.)  89  landcode voor Honduras op internet  90  vuelta en u op zijn Nederlands  93  Nederlands snoepje  94  Paulina . . ., Mexicaans zangeres  96  jongerensubcultuur verwant aan  gothic  97  afslagplaats bij golf  98  Amsterdams zakendistrict   99  veranderen op zijn Spaans  101  kloosterlinge  102  voornaam van de actrice die Frida  Kahlo speelde in de gelijknamige film  104  sociaal Economische Raad  105  Spaans lawaai  106  land in het Midden Oosten  107  god van de regen   108  Amerikaanse rapper  109  tekstbericht    Verticaal  1  Het is verstandig een telefonische . .  . te houden als je wilt weten wie er  komt  2  Heette vroeger voddenman  3  Evangelische Omroep  4  Urgent  5  Muzieknoot  6  Jaarlijks feest van de Nederlandse  Vereniging  7  Bekend van o.a. zonnebrand‐ en  babycreme  9  . . . que se duerme (+ 20 vert.)   10  Spaanse volksstam  11  Huevo in het Nederlands  12  Mengen  14  Hoofdstad van Drente  15  . . . 5, sociale netwerksite   16  Dit toernooi wordt jaarlijks door de  Nederlandse Vereniging  georganiseerd  17  Eenheid van lichtgevoeligheid  20  se lo lleva la . . . (vervolg van 9 vert.)  21  Populair strategisch bordspel  27  Indiaanse geliefde van Hernán Cortés  28  Eenvoudig & Snel Op Streefgewicht  (afk.)  30  Sint . . ., was op 5 december in  Mexico 

POPO

32  Huls, foudraal  35  Ook in Mexico heeft Rem Koolhaas …  gemaakt als architect  39  Heer van Stand en vriend van Tom  Poes  40  De . . ., boek van Gerard van ´t Reve  43  Elkaar  47  . . . en Sien  50  Opbergplaats  51  Amerikaan van Nederlandse  herkomst  53  In dit dorp in Chiapas werden in  1997 45 mensen vermoord  54  Britse school met  vertegenwoordiging in Mexico 

     

55  57  59  62  64  67  69  70  72 

Er is, er zijn (Sp.)  Toneelspeler  Mexicaanse BTW  Werelddeel  Repetitive Strain Injury  Mexicaanse radijs  Attribuut van Zwarte Piet  Trilling  Stad in Michoacan bekend van  avocado´s en drugsmoorden  73  . . . Jekyll and Mr. Hyde  76  Een bakfiets is een fiets met . . .  voorwielen  78  Alleenstaande opvoeders die het  toch samen doen 

79  81  83  85  87  91  92  94  95  97  100  103  106 

Ik ben het helemaal . . .  Spaanse zetel  Tien (Sp.)  Mexicaanse roddelpraat  Middelbaar Onderwijs  The Beauty and the . . .  Slang of kunstbeweging  Zijrivier van de Donau waarnaar een  ijstijd vernoemd is  Maya‐prins vernoemd naar een  roofdier  Handigheid  Spaanse cirkel  Reeds  In Memoriam (afk.)

  OVER DE BERGEN MET DIE PEDALEN    door Frank van Schaijk 

Elke keer als ik mensen vertelde dat ik van Mexico‐ Stad  naar  Oaxaca  ging  fietsen,  liefst  over  kleine  wegen,  ontmoette  ik  ofwel  verbijstering  met  een  vleugje  bezorgdheid  (“Je  bent  gek!”),  ofwel  bewondering  met  een  vleugje  jaloezie  (“Wauw!”).  Ik  kan  u  vertellen:  voor  beide  reacties  valt  veel  te  zeggen.   Na  twee  maanden  fietsloos  in  een  dorpje  aan  de  rand  van  de  stad  Oaxaca  vertoefd  te  hebben  met  vrouw  en  drie  kinderen,  begonnen  mijn  kuiten  te  verlangen  naar  een  fijne  fietstocht.  Het  kopen  of  huren van een lokale fiets was natuurlijk een optie,  maar  voor  mijn  1m90  is  een  bijpassend  fietsframe  onvindbaar in Oaxaca. Bovendien zit er niets tussen  de  plompe  breedbandige  moutainbikes  en  de  stadse fietsen waar oude mannetjes zich hier met 8  km/u  in  het  verkeer  wagen.  Dit  had  mijn  Mexico‐ kennende  vrouw  al  lang  in  de  gaten  toen  ze  mij  (voor  ons  vertrek)  ervan  overtuigde  dat  ik  mijn  eigen  fijne  toerfiets  in  het  vliegtuig  moest  laden.  Wat  nog  een  beetje  gedoe  is  met  stuur,  zadel  en  pedalen  die  eraf  moeten.  Dankzij  een  handige  fietsdoos  doorstond  de  Giant  Expedition  de  oversteek  wonderwel,  maar  bleef  wel  eenzaam  NOVEMBER/DECEMBER 2009

achter  in  Mexico‐Stad  na  onze  verhuizing  naar  Oaxaca.  We  hadden  al  tien  koffers.  En  ik  zou  'm  natuurlijk eigenbenig naar Oaxaca gaan fietsen!    Met  een  mij  schijnbaar  kenmerkend  onrealistisch  optimisme schatte ik in de ruim 600 kilometer naar  Oaxaca  wel  in  een  dag  of  zes  te  kunnen  overbruggen.  Wat  mij in Noorwegen, Schotland en  de  Vogezen  gelukt  was,  moest  hier  toch  ook  kunnen,  nietwaar?  Niet  waar.  Want  Mexico  is  andere  fietskoek.  Het  hoogste  dat  ik  ooit  had  gefietst was 1400m, en dan nog over degelijk Noors  asfalt zonder gaten. En ik was destijds 23 (geen 39).  En de zon scheen niet de hele dag loodrecht boven  mijn hoofd.    Het begon genoeglijk genoeg, dat wel. Mexico‐Stad  heeft  drie  heuse  fietspaden,  de  ciclovías  –  goed  te  herkennen  aan  de  geroodverfde  betonplaten.  Eentje  loopt  over  de  lengte  van  Avenida  Chapultepec,  eentje  over  Reforma,  en  de  mooiste  en  langste is aangelegd op de  voormalige spoorlijn  van  Polanco  naar  Cuernavaca.  Het  fietspad  loopt  via  de  zuidwestrand  van  de  stad  langs  de  Ajusco‐ - 19 -

Langs de Periferico‐West  vulkaan  helemaal  tot  aan  Fierro  del  Toro  (op  3050m,  grens  DF‐Morelos),  ongeveer  60km.  Burgemeester  Marcelo  Ebrard  is  de  man  achter  deze  fietspaden  –  en  de  Insurgentes‐Metrobus‐ route,  die  je  ook  als  fietspad  mag  gebruiken  (wel  hard doorfietsen dan...). Hij wil in 2012 voor 300km  aan  fietspaden  hebben  liggen.  Geen  overbodige  luxe,  want  het  autogebruik  in  Mexico‐Stad  is  in  de  periode  2000‐2007  verdubbeld.  Ja,  u  doet  er  ook  aan  mee,  geef  het  maar  toe.  De  UNAM  heeft  berekend  dat  57%  van  de  stedelijke  CO2‐uitstoot  komt  van  transport,  en  60%  van  de  tijd  ligt  de  luchtvervuiling boven de WHO‐norm.    Maar voor je een keer op de fiets de stad uit bent...  Inmiddels  beter  bekend  met  Mexicaans  wegdek  wilde  ik  voor  vertrek  nog  extra  buitenbanden  aanschaffen.  Hiervoor  moest  ik  naar  het  fietswinkelkartel  op  de  oostelijke  Avenida  San  Pablo,  niet  ver  van  het  TAPO‐busstation.  Om  mysterieuze  redenen  delen  de  aanwezige  fiets‐ winkels  deze  straat  met  de  nog  veel  aanwezigere  straatprostituées.  Wat  uiteraard  leidt  tot  hilarisch(bedoeld)e  toespelingen  over  rubber,  hard  staal en kettingen.   Over een groot deel van de route van San Pablo tot  het Bosque de Chapultepec loopt een fietspad in de  middenberm,  recht  boven  de  metro.  De  ram‐ melende  roosters  zijn  een  goeie  test  voor  je  - 20 -

bandenspanning.  Heb  je  te  weinig  lucht,  dan  ga  je  vanzelf heen en  weer glibberen. En  elke  kruising  is  weer  spannend,  want  de  automobilistas  zijn  fietsers ook hier niet gewend, en ik word rechts en  links  afgesneden.  Gelukkig  bereik  ik  na  drie  kwartier  de  ciclovía  richting  Cuernavaca,  die  ik  tot  San  Miguel  Ajusco  (ongeveer  30km)  volg,  pal  zuidwaarts.     De  eerste  tien  kilometer  gaan  grotendeels  over  de  oude  spoorweg.  Ik  kruis  de  westelijke  Periférico  een  keer  of  zes,  steeds  met  zeer  steile  (25%  schat  ik)  fietsbruggetjes.  Altijd  jammer  als  de  vaart  naar  beneden  door  de  hoekige  overgang  bijna  volledig  afgeremd  moet  worden.  In  de  buurt  van  Álvaro  Obregón  is  het  goed  zoeken  naar  de  soms  overwoekerde  route,  die  daar  niet  over  het  spoor‐ wegbed,  maar  wel  over  stoepen  en  onduidelijke  industrieterreinen gaat.   De  route  loopt  achter  een  lokale  markt  langs  en  opeens  verspert  een  vuilnishoop  van  1,5  meter  hoog  en  2  meter  breed  de  weg  volledig.  Iets  zegt  me  dat  niet  veel  fietsers  deze  route  gebruiken.  Gelukkig  had  ik  toch  net  zin  in  een  frisse  fruithap.  Na nog een kilometer herken ik plotseling weer het  spoorwegtracé  (heet  afwisselend  F.C.  De  Cuernavaca  of  Rómulo  O'farril),  dat  prettig  flauwe  bochten en dito stijgingspercentage heeft. De route  loopt  pal  langs  de  begraafplaats  Panteón  San  Jerónimo,  waar  het  fietspad  eigenlijk  de  dorpsstraat  vormt  van  een  buurtje  van  ongeveer  100 piepkleine huisjes die aan weerszijden staan.  De was wordt over het fietspad gespannen, en 200  meter lang rij  ik  met mijn hoofd door frisse  lakens,  bloesjes  en  onderbroeken.  Ik  stijg  gestaag,  afwis‐ selend  door  arme  en  rijke  buurten  van  onder  anderen  Las  Aguilas,  Lomas  de  San  Angel  Inn  en  Magdalena Contreras.     Het fietspad wordt door iedereen gebruikt als fijne  autoloze  plek  om  met  kinderen  te  wandelen,  te  voetballen, te joggen of gewoon te ouwehoeren. Ik  POPO

zit  inmiddels  op  2500  meter,  en  allengs  wordt  het  frisser  en  groener.  De  stad  gaat  over  in  dorpjes.  Aangezien ik laat vertrokken ben, begint het al wat  te  schemeren.  Ik  heb  geen  tent,  en  overnachtings‐ mogelijkheden  zijn  in  deze  buurt  schaarser  dan  ik  had  gehoopt,  dus  helaas  moet  ik  150  meter  naar  beneden  voor  het  dichtstbijzijnde  hotel,  van  het  morsige type dat ook  kamers per  uur  verhuurt.  Na  een  halve  dag  fietsen  ben  ik  dus  nog  steeds  niet  echt  de  stad  uit.  Ik  maak  me  wel  wat  zorgen  over  mijn  schema.  Ik  had  stiekem  gehoopt  al  vlakbij  de  Popocatépetl te zijn.    Dertien uur slaap had ik blijkbaar wel nodig, en fris  fluitend  fiets  ik  de  150  meter  weer  omhoog.  Het  wordt  steeds  mooier,  en  de  zuidelijke  vulkanen  komen soms tevoorschijn tussen de bomen. Na een  kleine  10  kilometer  neem  ik  in  San  Miguel  Ajusco  met spijt afscheid van het fietspad, en raak gelijk de  weg  kwijt  in  de  reeks  dorpjes  aan  de  uiterste  zuidrand  van  de  stad.  Het  bijpassende  pittoreske  wegdek  bestaat  uit  asfalt,  betonplaten,  kinder– kopjes of  gewoon steenslag met  gapende gaten.  Ik  word  alle  kanten  opgewezen  behalve  de  goeie  omdat  veel  mensen  wel  de  route  naar  het  eerste  dorp verderop kennen, maar niet naar het tweede.  Gelukkig  heb  ik  van  tevoren  wat  gedetailleerde  Goochelmapjes  geprint.  Maar  een  op  papier  aantrekkelijke afsnijroute van San Pedro Oztotepec 

Een stukje oude spoorlijn  NOVEMBER/DECEMBER 2009

naar  San  Lorenzo  Tlacoyucan  blijkt  een  woest  en  steil bospad. Puffend en vloekend duw ik mijn fiets  over  keien  en  boomwortels.  Tlaloc‐zij‐dank  is  de  afdaling  op  glad  asfalt  en  ik  scheur  ongegeneerd  juichend met 50 door de dorpjes. Tot aan de grote  weg  DF‐Oaxtepec,  waar  ik  al  snel  word  herinnerd  aan mijn afkeer van (vracht)autoverkeer. Het wordt  warm  en  ik  blijf  stijgen,  maar  het  tempo  daalt.  Op  2930m  begint  het  me  behoorlijk  te  duizelen  en  ik  stap  af  bij  een  mirador.  Helaas  veel  dor,  en  maar  weinig  mira.  Na  10km  mag  ik  gelukkig  van  mezelf  afslaan  naar  beneden  en  een  iets  rustiger  route  volgen naar Juchitepec. De Popo komt in zicht!    De  dorpen  onderweg  hebben  altijd  iets  leuks  in  petto,  zoals  een  tot  dorpsfeest  omgetoverde  hoofdstraat  waar  ik  doorheen  fiets.  Iemand  duwt  een bord met rijst en kip onder mijn fietsende neus.  Jochies  fietsen  een  paar  honderd  meter  mee  op  hun  kleine  ATB‐tjes  en  vragend  hijgend  waarom  ik  drie bidons op mijn fiets heb. In een volgend dorp is  ineens een brug nog niet af, en klauter ik met fiets  en  al  over  de  zandhopen.  In  Popo‐dorp  Ecatzingo  de  Hidalgo  besluit  ik  te  overnachten.  Als  dat  kan  tenminste,  want  ho(s)tels  hebben  ze  ook  hier  niet.  Na  doorvragen  word  ik  doorverwezen  naar  een  witte deur, waar een jongen net naar binnen stapt.  Ja,  zijn  oma  verhuurt  een  kamer,  maar  ze  is  naar  een  feest.  Pa  en  ma  zijn  er  ook  niet.  Maar  hij  wil  wel  even op zoek  gaan, en rent het dorp  in.  Na 20  minuten  komt  hij  hijgend  terug:  allemaal  niet  te  vinden.  Bellen  helpt  ook  niet,  want  oma  wil  op  feestjes  nooit  gestoord  worden.  Dan  maar  wachten.     Na  anderhalf  uur  rillen  en  bibberen  zegt  een  aanpalende  tante  dat  het  nog  wel  veel  langer  kan  gaan  duren,  en  dat  er  nog  een  concurrerende  kamerverhuurder  is  om  de  hoek.  Dat  blijken  twee  broers  met  inwonende  vader  en  eigen  videotheek,  die  net  begonnen  zijn  met  kamertje  verhuren,  en  dus  sorry,  maar  het  is  wat  improviseren.  Voor  100  - 21 -

pesos krijg ik een soort kinderkamer (compleet met  knuffels  en  meisjesposters),  kan  ik  douchen  vanuit  een  emmer,  en  kijk  ik  op  de  gangbank  naar  een  onwaarschijnlijke  actiefilm  met  James  McEvoy,  Angelina  Jolie  en  hele  badde  guys.  Vlak  voordat  ik  wegzak,  bereken  ik  dat  ik  in  dit  tempo  (60km  per  dag)  pas  over  twee  weken  in  Oaxaca  aan  zal  komen, want over deze mooie kronkelwegen is het  eerder 800 dan 600 kilometer.    De volgende dag is alles beter. De route naar Tetela  del  Volcán  kronkelt  prachtig  door  beboste  hellingen,  en  de  nabijheid  van  de  Popo  is  bijna  tastbaar.  Onderweg  is  hij  veel  beter  te  zien  dan  in  het dorp zelf. Op het  marktplein bij de  mooie  kerk  krijgen  jonge  vrouwen  een  soort  assertiviteits‐ cursus.  De  mannen  zien  het  hoofdschuddend  aan  en  vrezen  het  ergste.  Ik  verheug  me  daarentegen  op de rit naar Axochiapan, op de  grens van  Puebla  en  Morelos.  Vooral  omdat  ik  van  2300  naar  1100  meter  ga.  En  inderdaad,  40  kilometer  lang  hoef  ik  niet  noemenswaardig  te  trappen.  Wat  vooral  mijn  rechterknie  erg  fijn  vindt,  want  die  begon  nogal  te  klagen  tijdens  al  dat  geklim  de  afgelopen  dagen.  Onderweg  de  meest  prachtige  bloemen,  enorme  cactussen  en  een  stukje  met  prachtige  grote  witte  vlinders, die ik achteraf amateurdetermineer als de  “Mexican  Giant  White”  oftewel  de  Ganyra  josephina  josepha.  Maar  prikt  u  mij  (of  de  vlinder)  daar niet op vast.  

Veel naalden, geen lekke band 

Ik kom vroeg in de middag aan in Axochiapan, toch  nog  drijvend  in  het  zweet.  Niet  van  het  trappen,  maar  van  de  hitte.  1200m  naar  beneden  betekent  in dit geval zeker 10 graden warmer. Ondanks mijn  goede humeur schrik ik van een blik op de kaart. Ik  heb  pas  een  half  deukje  geslagen  in  het  pak  roomboter  dat  de  weg  (door  de  bergen)  naar  Oaxaca is. Vanaf morgen is het weer veel stijgen en  dalen. Ik hoor mijn knie al mopperen.   Ik  besluit  mijn  vakantiegevoel  te  laten  zegevieren  en  vindt  een  plakkerig  hotel  maar  gelukkig  met  zwembad,  dat  ik  met  een  kluitje  Meer info over ciclovía richting Cuernavaca:   duiven  deel.  Na  een  goed  gesprek  www.tlalpan.gob.mx/images/turismo/tlalpan_verde_l.pdf  met  mijn  knie besluit  ik de  volgende    dag  (voor  het  eerst...)  mijn  Meer over de fietspadplannen van Ebrard en vervuiling:  fietserstrots  in  te  slikken,  en  de  www.treehugger.com/files/2008/01/mexico_city_bikes.php  kortste  route  naar  Izucar  de  www.washingtonexaminer.com/world/cash‐strapped‐mexico‐city‐ Matamoros te nemen, en vandaar de  pushes‐ahead‐with‐transit‐bike‐improvements‐70548147.html  bus  naar  Oaxaca,  met  de  fiets    onderin.  250  Mexicaanse  kilometers  Vlinder Mexican Giant White (Ganyra josephina josepha):   fietsen lijkt niet veel, maar is dat wel.  www.youtube.com/frankvanschaik  Gelukkig  waren  het  hele  mooie    kilometers.   ✘

- 22 -

POPO

  HET STAATBEZOEK, DE SLAPENDE GARNALEN    door Ad ten Kate  Mijn eerste verblijf in Mexico, dat van de zeventiger  jaren,  was  een  uitbarsting  geweest  van  uitgelatenheid.  Ik  had,  om  het  zachtjes  uit  te  drukken,  intens  samengeleefd  met  mijn  nieuwe  Mexicaanse  vrienden  in  mijn  nieuwe  Mexicaanse  omgeving. Zoals ik al eens eerder vertelde, had ik ze  leren  pannenkoeken  bakken  en  sjekkies  rollen,  en  in  ruil  daarvoor  hadden  zij  mij  ingewijd  in  de  finesses  van  het  Mexicaanse  Spaans.  Alles  was  al  gauw  “de  la  chingada”,  “a  toda  madre”,  “pendejo  ese”, “de pelos”, “!qué hueva!” en ga zo maar door.  Het  mooiste  vond  ik  nog  wel  “pinche  puta”.  Niet  omdat  ik iets  tegen hoeren heb, meer  vanwege de  alliteratie. En ook omdat de “p” zo lekker uitspreekt  als  je  afkeer  wil  uitdrukken.  De  “m”  is  meer  voor  twijfel en de “n” voor nijd. Taal is er om gevoelens  uit te drukken, niet om te redeneren. Redeneren is  saai.    In  mijn  beginperiode  in  Mexico  was  dat  schuttingtaalgebruik  niet  weg  te  denken  uit  de  vriendschap  met  mijn  Mexicaanse  collega´s;  het  was  een  deel  ervan;  het  was  een  subcultuur;  we  voelden  ons  daarin  één.  In  Nederland  heb  je  dat  ook  wel,  maar  toch  niet  in  die  mate.  Toen  ik  in  Nederland terug  was, had ik dan ook dikwijls grote  moeite  om  onder  woorden  te  brengen  wat  er  zich  in mijn maagstreek afspeelde. Alsof het Nederlands  daar minder geschikt voor was. Hoe zeg je dat hier,  vroeg ik me steeds af.    Er  was  echter  één  omstandigheid  die  mij  ontging.  Mijn  Mexicaanse  collega’s  wisten  precies  wanneer  wel en wanneer niet. Ik had daar wat meer moeite  mee.  En  zo  gebeurde  het  nogal  eens  dat  ik  met  termen  op  de  proppen  kwam  die  niet  de  meest  geschikte  waren  voor  het  moment  waarop  en  de  gelegenheid  waarbij.  Er  werd  dan  hartelijk  om  me  NOVEMBER/DECEMBER 2009

gelachen.  Een  buitenlander  kan  zich  nu  eenmaal  dingen  veroorloven die  Mexicanen zouden worden  kwalijk  genomen.  Eigenlijk  was  ik  net  een  jongetje  van  tien  dat  grotemensenpraat  ophangt  waar  dan  vriendelijk  om  gelachen  wordt.  Dat  jongetje  denkt  ten  onrechte  dat‐ie    leuk  is,  maar  in  wezen  lachen  ze om de wijsneus. Zo was het ook met mij. Door zo  te praten voelde ik me helemaal Mexicaan, maar in  wezen was ik meer buitenlander dan ooit.    De  moeder  van  een jeugdvriendin  van me  was  van  Schotse afkomst, maar bij haar thuis werd  gewoon  Nederlands  gesproken.  Toch  had  ze  na  een  jarenlange  ervaring  in  Nederland  nog  altijd  een  zwaar  accent.  Op  een  goeie  dag  drukte  ze  haar  afkeuring  van  een  of  ander  heerschap  uit  met  de  opmerking  dat  het  een  grote  “luul”  was.  Zo  klonk  het  ongeveer.  En dat van een  overigens zeer nette  dame.  We  bestierven  het  van  het  lachen  en  zij  lachte  wat beschaamd  mee, maar heeft het  woord  daarna  niet  meer  in  de  mond  genomen,  althans  niet in mijn aanwezigheid.    Ik  ging  wat  verder  dan  zij.  Als  er  om  mij  gelachen  werd,  voelde  ik  mijn  populariteit  stijgen  en  dus  bleef  ik mijn buitenlanderschap te pas  en te  onpas  uitbuiten. Ook toen ik weer terug was in Mexico in  de jaren tachtig. Totdat Alicia tussen beiden kwam:  “Nu  is  het  mooi  geweest.  Nu  moet  het  maar  eens  uit  zijn.  Als  je  zo  doorgaat,  blijf  ik  thuis.”  Dat  deed  even  pijn,  maar  achteraf  bekeken  ben  ik  haar  dankbaar.  Ik ben toen opgehouden met het spelen  van de clown, op een enkele uitzondering na die ik  mezelf zo nu  en dan toesta. Daarmee  werden  mijn  vriendschappen  ook  anders.  Dieper,  minder  gebaseerd op flauwe kul.  Ik  was geen buitenlander  meer.    - 23 -

In de meer dan dertig jaar die ik nu in Mexico woon  heb  ik  me  tweemaal  geschaamd  voor  mijn  Nederlandse  afkomst.  De  eerste  keer  was  een  jaar  of  tien  geleden  in  Puerto  Vallarta.  Ik  kwam  daar  terecht  in  een  hotel  waar  we  een  groep  rijkelijk  getatoeëerde  en  gepiercte  Nederlandse  hooligans  aantroffen, die op luidruchtige wijze hun vaderland  eer  aandeden.  De  volgende  dag  zijn  we  maar  verkast  naar  het  wat  rustigere  Presidente  Intercontinental  van  Mismaloya.  Daar  voelden  we  ons  wat  meer  op  ons  gemak.  De  tweede  keer  was  nu  een  week  geleden  toen  ik  naar  het  ochtendnieuws zat te kijken. Daar werd de passage  getoond  waarin  onze  kroonprins  Willem  Alexander  ons  Mexicanen  tegen  inslapen  waarschuwde  met  het gezegde: “Camarón que se duerme se lo lleva la  chingada.”  Dat  laatste  woord  werd  na  de  eerste  lettergreep  afgebroken,  want  op  de  Mexicaanse  televisie  mogen  geen  vieze  woorden  gebruikt  worden. Die censuur is wel wat uit de tijd en wordt  gelukkig  niet  toegepast  op  films;  anders  zouden  er  hier  maar  weinig  films  meer  kunnen  worden  vertoond.    Ik kon m’n oren niet geloven. “Pena ajena” was wat  ik  voelde.  “Plaatsvervangende  schaamte  in  het  Nederlands,  maar dan  op rijm. Het oorspronkelijke  gezegde  is:  “Camarón  que  se  duerme  se  lo  lleva  la  corriente.”  (Een  garnaal  die  in  slaap  valt,  wordt  door  de  stroom  meegevoerd.)  In  het  Mexicaanse  Spaans  hebben  ze  daar  allerlei  variaties  op.  Zoals  bv.:  een  garnaal  die  in  slaap  valt,  wordt  wakker  in  een  cocktail.  De  meest  vulgaire  is  wel  die  van  Willem  Alexander.  “La  chingada”  klinkt  hier  zo  ongeveer  als  “kutwijf”  in  het  Nederlands.  Niet  helemaal  dezelfde  betekenis,  maar  wel  de  gevoelswaarde.  Je  zou  het  kunnen  vertalen  met:  “een  garnaal  die  in  slaap  valt,  gaat  naar  de  sodemieter.”    Dus  stel  je  voor,  onze  Prins  van  Oranje  die  op  een  officieel  staatsbezoek  hier  in  Mexico  de  lolbroek  - 24 -

komt  uithangen.  Niet  te  geloven!  Het  deed  me  denken  aan  de  tijd  waarin  ikzelf  mijn  populariteit  had  willen  opschroeven  met  het  gebruik  van  schuttingtaal,  een  tijd  die  ik  dus  al  lang  achter  me  heb  gelaten  en  waar  ik  liever  niet  aan  herinnerd  wordt.  Maar  ík  was  toen  een  gewone  sterveling,  geen  Koninklijke  Hoogheid  of  iets  dat  daar  in  de  verste verte in de buurt kwam. Ik dacht gelijk: “Hoe  moet ik dit goedpraten tegenover mijn Mexicaanse  collega’s  die  mij  nog  altijd  als  Nederlander  zien?  Dat soort taal slaan ze ongetwijfeld zelf ook wel uit  achter  gesloten  deuren,  maar  in  het  openbaar  weten  ze  zich  te  gedragen  en  passen  een  taalgebruik  toe,  dat  zelfs  bij  onze  Bond  tegen  het  Vloeken door de beugel kan.    Mijn  Mexicaanse  vrienden  namen  het  incident  overigens wat luchtiger op dan ik. Wel kreeg ik een  hoop  reacties.  “Heb  jij  soms  die  speech  voor  hem  geschreven?”  “Heeft  die  man  geen  raadgevers?”  “Wat  doen  ze  daar  op  die  Embajada  de  los  Paises  Bajos? Spreken ze daar geen Spaans?” Maar al bij al  vonden  ze  het  wel  een  mooie  stunt.  Bij  de  lagere  middenklasse  kwam  het  wat  harder  aan.  Mijn  personeel  wilde  het  er  liever  niet  over  hebben,  maar hun reacties waren wrevelig. Dat soort dingen  brengt ze in de war. “Doen wij zo ons best dat soort  taal te vermijden en dan komt er zo’n hoge Piet uit  dat  Holanda  van  meneer  en  die  zegt  dat  zomaar!”  De  nog  weer  wat  lagere  klasse  schenkt  geen  aandacht  aan  zulke  zaken.  Die  hebben  wel  wat  anders aan hun hoofd. Die vechten om te overleven  en dat is al moeilijk genoeg.    Twee  dagen  later  was  er  een  ontvangst,  aangeboden  door  de  Nederlandse  Ambassade  ter  gelegenheid  van  het  staatsbezoek.  Daarin  maakte  onze  koningin  en  haar  gevolg,  waaronder  Willem  Alexander  en  Máxima,  kennis  met  de  Nederlandse  gemeenschap  in  Mexico.  Die  ontvangst  werd  gehouden  in  de  prachtige  patio  van  het  museum  Franz  Mayer  tegenover  het  Alameda  park  in  het  POPO

Centro  Histórico  van  Mexico‐stad.  We  hadden  ons  vantevoren  moeten  opgeven,  want  er  werden  de  nodige  veiligheidsmaatregelen  getroffen  en  niet  iedere Janlul werd daar zomaar binnengelaten. Zo’n  gelegenheid  liet  ik  me  niet  ontgaan,  niet  zozeer  omdat ik stond  te trappelen om Hare  Majesteit de  hand  te  schudden,  danwel  omdat  ik  nieuwsgierig  was  naar  hoe  dat  allemaal  in  z´n  werk  zou  gaan.  Zoiets  overkomt  je  niet  iedere  dag.  Onze  eigen  koningin  hier  in  Mexico‐stad.  Dat  kon  ik  niet  missen.  In  Nederland  zou  ik  geen  schijn  van  kans  maken  om  ooit  zo  dicht  bij  haar  in  de  buurt  te  komen.  Ik  voelde  me  zoals  bij  de  finale  van  het  wereldkampioenschap  voetbal  in  1986,  die  toen  in  ons eigen Aztekenstadion werd gespeeld.    Ik  kwam  zowaar  door  de  veiligheidsscreening.  Nou  ja, als ik dat zeg, overdrijf ik een beetje. Ik heb geen  terroristische  inborst,  ik  heb  een  onberispelijk  record hier  en ik ben  een gerespecteerd lid  van de  Nederlandse  gemeenschap  in  Mexico.  Kortom,  als  ik niet was toegelaten,  was ik diep verontwaardigd  geweest.  Maar  anderszijds  zit  er  nog  altijd  iets  in  me  van  dat  snotjongetje  van  tien  dat  grotemensenpraat  ophangt,  dus  voelde  ik  me  best  vereerd toen ik erbij mocht zijn.    Toch was ik sceptisch tegenover het hele gebeuren.  In vlees en bloed ben ik republikein, maar ondanks  dat denk  ik dat  een koningshuis  wel  een  goedkope  oplossing  is  voor de public relations  van  een natie.  Neem  nou  Mexico.  De  president  hier  raakt  meer  dan de helft van zijn tijd kwijt met het openknippen  van linten voor netgebouwde bruggen, het officiële  bezoeken  afleggen  aan  landen  waar  niemand  in  geïnteresseerd  is,  en  met  het  te  woord  staan  van  meutes  mensen  die  het  ergens  niet  mee  eens  zijn.  Wat  een  verspilling  van  schaars  bestuurstalent!  In  Nederland  kan  je  dat  gewoon  aan  de  koningin  overlaten. Die heeft een strategische tussenpositie.  ´t  Is  een  kwestie  van  taakverdeling.  Een  koningin 


kost  ook  wel  wat,  maar  dikwijls  wordt  dat  overdreven.    Ik  had  me  dan  ook  voorgenomen  de  garnalen  niet  ter  sprake  te  brengen  en  dat  was  maar  goed  ook.  Daarmee  was  ik  volstrekt  uit  de  toon  gevallen.  Ik  had gedacht dat het een protocollaire toestand zou  worden  met  stijve  omgangsvormen  en  beleefde  complimenten tussen beide partijen, maar dat  was  allerminst  het  geval.  Onze  –  niet  Hare  –  Majesteit  en  ook  onze  Koninklijke  Hoogheden  Willem  Alexander  en  Máxima  namen  alle  tijd  om  met  wie  dan  ook  uitgebreid  en  kameraadschappelijk  te  converseren.  Niets  stijfs,  niets  uit  de  hoogte.  Ongedwongen  toonden  ze  hun  ongeveinsde  belangstelling. Er was gewoon iets, iets “in the air”,  dat  het  gebeuren  een  bijzondere  smaak  gaf.  Ik  begreep  opeens  waarom  onze  koningin,  Willem  Alexander  en  Máxima  geliefd  zijn  bij  ons  volk.  Dat  monarchisme heeft toch z’n charme.    De volgende dag heb ik op YouTube de speech van  Willem  Alexander  nog  een  keer  rustig  nagekeken.  Toen  ik  hem  bij  het  ochtendnieuws  zag,  was  het  allemaal  zo  snel  gegaan  en  was  mijn  verontwaardiging  zo  groot  geweest  dat  ik  niet  op  de details had gelet. Op YouTube werd me duidelijk  dat de  man tijdens zijn praatje zo’n serieus gezicht  trok,  en  ook  bleef  trekken,  dat  het  onmogelijk  zijn  bedoeling  kon  zijn  geweest  de  lolbroek  uit  te  hangen. Naderhand hoorde ik dat zijn speech op EZ  was voorbereid, waarschijnlijk door iemand die zijn  Spaans  in  een  ander  land  had  opgedaan,  waar  “la  chingada”  wellicht  een  zeer  verheven  betekenis  heeft.  Onze  kroonprins  beging  daar  dus  een  grote  stommiteit,  dat  wel,  maar  in  volstrekte  onwetendheid.  Dat  wekt  sympathie.  Het  zij  hem  vergeven.  Laten  we het  er  maar op houden dat hij  in  de  toekomst  naar  slapende  garnalen  gaat  snorkelen. Als het even meezit in Mozambique.  ✘ 

- 25 -

  NEDERLANDERS IN QUINTANA ROO    door het Sinterklaascomité in Cancun  De Nederlanders in Quintana Roo waren de afgelopen weken, net als de Nederlanders in Mexico Stad, extra  druk  met  allerlei  bezoeken,  zowel  van  koninklijke  als  minder  koninklijke  gasten.  Daarom  deze  keer  geen  uitgebreid verhaal, maar wel de daar rond gezonden uitnodiging voor het grootste feest van dit jaar.    Het einde van 2009 is alweer in zicht,  tijd voor een klein gedicht.  Met het nieuwsbericht  Het bezoek van Sinterklaas is in het vooruitzicht.    Op 5 December is hij druk in Nederland  Maar op zondag 6 december komt hij naar deze kant.  Met zijn zwarte Pieten aan zijn rechterhand  Wordt het dit jaar een andere variant.    De locatie krijgt u nog te horen  Maar het tijdstip weten we al wel van te voren.  Daarom willen we een ieder aansporen  Om zondag 6 december, om 11.30 uur een gaatje in uw agenda aan te boren.    Dit jaar geen uitgebreid buffet,  maar een gezellig Nederlands bakje koffie en een versnapering garandeert ook de pret.  50 pesos per kind en 100 pesos per volwassenen dekt het pakket.  Inclusief pepernoten, speculaas en andere lekkernij in het banket.    Laat de Sint wel weer even per e‐mail weten  hoe uw kinderen heten,   wat ze dit jaar hebben uitgevreten  zodat niemand wordt vergeten.  Hobbies doen het altijd goed  Graag ook even de leeftijd van uw snoet  Kattekwaad? Of is die van u niet zo opgevoed?  De Sint wil het weten, evengoed.    Denk aan een leuk kadootje voor uw kind  Dat stemt ons allen goed gezind.  De locatie is nog het labyrint  Maar op uw aanwezigheid rekent de Sint.    Het is al over twee en een halve week  Laat de Sint niet in de steek!  ✘    - 26 -

POPO

  HET ANGELUS IN DE BERGEN, EEN KERSTVERHAAL    door Bernard Schut Toen  hij  wakker  werd,  lag  er  wel  een  halve  meter  sneeuw.  De  lucht  was  helder  en  het  had  stevig  gevroren.  Hij  trok zijn ochtendjas aan, stapte in de  sloffen  die  hij  ooit  in  Alaska  gekocht  had  en  liep  naar  de  keuken.  De  woonkamer  lag  in  het  midden  van de hut. Eromheen lagen twee slaapkamers, een  grote  woonkamer  en  het  portaaltje  waar  zijn  jassen,  schoenen  en  laarzen  stonden.  Aan  een  spijker hing zijn jachtgeweer, een dubbelloops, zijn  berendoder.  Hij  deed  even  de  deur  open  en  snoof  de lucht op. Meer dan tien graden onder nul.Hij liep  weer  naar  de  keuken  terug,  porde  wat  in  het  houtfornuis  en  blies  de  kachel  tot  leven.  Met  deze  kachel  verwarmde  je  zonder  enige  moeite  de  gehele  hut,  ‘cabane’,  zeiden  ze  hier.  Hij  had  eigen  elektriciteit,  een  eigen  watervoorziening  en  voldoende  proviand  om  een  belegering  te  doorstaan.  En  met  de  moderne  communicatie‐ middelen  had  hij  in  een  oogwenk  contact  met  wie  hij maar wilde in de bewoonde wereld, die toch wel  op  minimaal  tien  kilometer  afstand  lag.  Tweeëneenhalf  uur  lopen,  tenminste  wanneer  er  geen  sneeuw  lag.  Hij  schonk  een  kop  koffie  in  en  rolde  een  sigaret.  Vannacht  heb  ik  voor  het  eerst  weer  wolven  gehoord.  De  winter  begint  vroeg  dit  jaar.  Het  zal  zeker  een  koude  winter  worden,  wanneer  het  half  oktober  al  zó  grimmig  is  daarboven  in  de  bergen  dat  ze  me  weer  opzoeken.  Vorig  jaar  waren  er  zo’n  dertig  stuks,  drie  meutes,  had  hij  gehoord  van  een  van  de  herders  die  hier  leefden.  Hij  bakte  wat  spek,  deed  er  een  ei  bij  en  sneed  een  paar  plakken  brood.  Herders  hadden  hier  een  hard  bestaan.  In  de  jaren  dat  hij  hier  leefde,  een  deel  van  het  jaar,  om  te  kunnen  schrijven in volstrekte afzondering, was hij bevriend  met  ze  geraakt.  Je  was  hier  ook  aangewezen  op  elkaar. Hij begreep hun angst voor de wolven, maar  zelf  vond  hij  het  fantastische  beesten.  En  hun  NOVEMBER/DECEMBER 2009

geluid  in  de  eenzaamheid  van  de  nacht  was  misschien wel het mooiste geluid dat hij kende, een  mooier concert bestond er niet. Eigenlijk had ik ook  als wolf geboren moeten  worden, had hij  wel  eens  gedacht.    Zoals  iedere  morgen  maakte  hij  een  plan  voor  de  dag. Eerst moet ik mijn ‘oprit’ schoonmaken; dan de  hut opruimen., maar dat is zo gedaan. En dan moet  er geschreven worden. Hij was bezig met een nieuw  boek, verhaal of roman, wat het werd kon hij nooit  voorspellen.  Maar  eerst  diende  er  gewerkt  te  worden  aan  het  kerstverhaal  voor  dit  jaar.  Hij  had  nog  een  paar  weken  om  de  kopij  in  te  leveren.  En  hij  had  nog  geen  idee  waarover  het  moest  gaan.  Een  paar  jaar  geleden  had  hij  zich  voor  het  eerst  aan  het  schrijven  van  een  kerstverhaal  gewaagd.  Een  traditioneel  kerstverhaal  met  sneeuw,  eenzaamheid  en  verzoening.  Zo  had  hij  het  gewild  en zo was het ook geworden.   Hij herinnerde zich de kerstdagen van zijn jeugd. De  intens  warme  sfeer,  met  de  kaarsjes  in  de  kerstboom,  echte  kaarsjes  die  straalden  als  sterretjes wanneer je je ogen dichtkneep, zijn vader  die  een  kerstverhaal  voorlas,  de  kerkgang  door  de  sneeuw  en  de  verwachting  die  aan  dit  alles  voorafging.  Toen  hij  pas  getrouwd  was  en  een  jong  gezin  had  met twee kleine kinderen, hadden ze het kerstfeest  gevierd  op  precies  dezelfde  manier,  met  een  kerstboom  die  ze  samen  hadden  versierd,  met  echte  kaarsjes,  en  een  kerstverhaal  dat  hij  van  te  voren  zorgvuldig  had  uitgezocht  en  op  kerstavond  voorlas.  Hij  had  de  betekenis  van  de  traditie  in  stand willen houden. Ja, toen ik pas getrouwd was,  maar dat was lang geleden. Hij keek naar buiten en  zag  dat  het  weer  was  gaan  sneeuwen.  ‘Merde’, 

- 27 -

dacht hij, ik moet aan het werk, dadelijk raak ik hier  nog ingesneeuwd.    Onder  het  afdak  van  een  schuur  stonden  een  tractor  en  een  sneeuwschuiver.  Hij  bond  de  schuiver achter de  tractor.  Met  enige  moeite lukte  het om de tractor weer aan de gang  te  krijgen. De  rest  van  de  morgen  was  hij  bezig  om  het  pad  van  zijn hut naar de  weg sneeuwvrij te maken.  De  weg  werd wel geveegd, de gehele winter door. Je eigen  pad moest jezelf vrij houden.  Toen  hij  de  openbare  weg  naderde,  zag  hij  de  sporen  in  de  sneeuw.  De  wolven.  Ze  waren  dichterbij  gekomen  dan  hij  verwacht  had.  En  dat  betekende dat er nog meer kou in aantocht was. Hij  was  van  plan  geweest  om  tot  kort  voor  de  kerst  hier  te  blijven  en  aan  zijn  nieuwe  boek  te  werken.  Maar  werd  het  echt  koud  dan  was  zijn  comfortabele  appartement  aan  de  kust  misschien  toch wel een beter idee. Hij hield van de stilte hier  maar het subtropische klimaat van de kust had hem  ook  altijd  aangetrokken.  Eigenlijk  was  hij  daarvoor  naar  het  zuiden  gekomen  en  was  hij  pas  later  de  charme  van  het  eenvoudige  bergleven  gaan  waarderen.  En  hier  op  de  grens  van  Frankrijk  en  Italië had je beide binnen handbereik.     Hij schopte de sneeuw van zijn laarzen en ging naar  binnen.  Hij  schonk  een  kop  koffie  in  en  nam  een  snee  krentenbrood  erbij.  Met  dik  boter  en  kaas  erop. Hij porde de kachel nog  eens op en  liep naar  zijn  werkkamer.  En  nu  het  kerstverhaal,  dacht  hij.  Hij  kon  er  niet  voor  blijven  weglopen.  Sneeuw,  eenzaamheid  en  verzoening,  de  drie  centrale  thema’s  van  het  kerstverhaal.  Onwillekeurig  dwaalde  zijn  blik  af  naar  de  foto  op  zijn  bureau.  Kerst,  hoe  lang  geleden?  Een  jonge  vader  en  moeder  en  twee  kleine  kinderen.  Een  klein  vlasblond  meisje  en  een  iets  groter  jongetje  met  blonde krulletjes. Een aardige,  knappe,  verstandige  vrouw.  

- 28 -

Het  huwelijk  was  ontbonden,  niet  lang  daarna.  En  hij  had  zijn  kinderen  en  zijn  vrouw  verloren.  Contact  had  hij  niet  meer  me  ze.  Zijn  vrouw  had  hem  niet  kunnen  vergeven  en  zijn  kinderen  al  helemaal  niet,  dat  hij  hen  in  de  steek  gelaten  had.  Voor hem had het anders gelegen. Aan de ene kant  was  het  een  bevrijding  geweest  voor  hem,  aan  de  andere  kant  had  hij  er  oprechte  schuldgevoelens  aan overgehouden. En een gevoel van gemis, dat hij  iets  wezenlijks  had  laten  wegglippen  zonder  zich  dat bewust te zijn. Hij schudde zijn hoofd, hoe vaak  had hij hier al niet over nagedacht? En wat had het  voor zin? Passé is passé.  Maar dat hij zijn kinderen  niet  meer zag, zijn zoontje  waar hij mee  voetbalde  en die hij eindeloos had voorgelezen uit de boeken  die  hij  vroeger  zelf  mooi  had  gevonden,  ’s  avonds  voor  hij  ging  slapen.  En  zijn  dochtertje,  waar  hij  steeds  weer  nieuwe  poppenkastverhaaltjes  voor  had  bedacht  en  had  gespeeld.  Maar  vooral  hun  kinderlijk  vertrouwen  in  hem,  hun  dankbaarheid  voor zo’n fijne vader.  Hij  begreep  nu  de  reactie  van  zijn  kinderen.  Hij  begreep  de  houding  van  zijn  vrouw.  En  geleidelijk  was  hij  gaan  inzien  wat  er  fout  was  gegaan,  waarom  het  fout  was  gegaan.  Achteraf,  altijd  achteraf en te laat begin je er iets van te begrijpen.  Maar  in  de  situatie  toen  had  het  niet  anders  dan  fout  kunnen  gaan.  Wat  begrepen  ze  toen  van  wat  zich  afspeelde  in  hun  leven,  hun  botsingen,  hun  strijdige  opvattingen,  hun  onmacht  om  een  compromis  te  vinden  in  hun  territoriumgevechten.  Zit je eenmaal in die verdomde neerwaartse spiraal,  dan  ging  het  steeds  sneller,  tot  er  niets  meer  te  redden viel.  Hij  draaide  de  foto  om.  Aan  de  achterkant  had  hij  een  foto  geplakt  van  zichzelf,  dansend  met  een  jongere vrouw in een avondjurk die weinig van haar  welgevormde  lichaam  verhulde.  Hij  had  een  wit  smokingjasje  aan  met  een  zwart  vlinderdasje.  Een  kerstavond  jaren  later.  De  beroemde  schrijver  en  het  mondaine  leven  hier  aan  de  kust.  Hij  had  het  gemaakt  als  schrijver  en  succes  trekt  vrouwen  aan  POPO

had  hij  gemerkt.  Maar  elke  medaille  heeft  twee  kanten.  En  elk  fotolijstje  ook.  Hij  zette  het  lijstje  terug  zoals  het  eerst  stond.  Hij  had  zijn  vrijheid  heroverd, maar met verlies van hoeveel illusies? Hij  zuchtte,  trok  het  vel  waarop  hij  had  zitten  werken  uit de typmachine, kneep het tot een prop in elkaar  en mikte die in de prullenmand. Hij kon maar beter  eerst  het  hout  gaan  hakken,  zijn  voorraad  slonk  snel nu het zo koud werd. Schrijven lukte toch niet  op deze manier.    Hij  hakte  tot  het  te  donker  werd,  bracht  de  verse  voorraad blokken naar binnen en stapelde die op in  de  buurt  van  de  kachel.  Daarna  maakte  hij  zijn  maaltijd  klaar. Hij  mikte een paar  koteletjes in  een  goed  verhitte  koekenpan,  wildzwijn,  daar  was  hij  dol op, sneed  een ui  in ringen  en  voegde die erbij.  Hij maakte een pot rode bessen open en sneed een  homp  brood  af.  Aardappelen  was  hem  meestal  teveel werk. Een fles rode wijn uit de regio maakte  de  maaltijd  compleet.Waar  at  je  beter  dan  bij  jezelf?   Hij  kon  maar moeilijk  loskomen  van zijn gedachten  die  middag.Zou  zij  na  zoveel  jaren  begrepen  hebben waarop hun huwelijk vast was gelopen? Hij  had  nooit  begrepen  hoe  een  meer  dan  gemiddeld  intelligente  studente  met  een  veelbelovende  carrière  als  advocaat  voor  zich,  zo  willoos  afhankelijk kon zijn van haar familie. Te laat was tot  hem  doorgedrongen  dat  hij  niet  met  zijn  vrouw  maar  met haar familie  en  vooral  met haar  moeder  was  getrouwd.  Inclusief  bovendien  de  seksuele  frustraties  die  die  vrouw  had.  Te  lang  had  hij  gedacht dat het een kwestie van tijd zou zijn. Maar  het  tegendeel  was  het  geval.  En  wat  aanvankelijk  een  koele  verstandhouding  was  geweest,  ontaardde  in  een  frontale  oorlog  met  de  complete  schoonfamilie.  Waarin  zijn  vrouw  tot  zijn  verbijstering de kant van haar familie had gekozen.  Zo had hij dat in ieder geval ervaren.  Het  was  op  buigen  of  barsten  uitgemond  en  barsten geworden. Hij gooide nog een paar blokken  NOVEMBER/DECEMBER 2009

op  het  vuur,  dat  wild  oplaaide.  Zou  ze  het  geleidelijk begrepen hebben en zou ze zich hebben  weten  te  ontworstelen  aan  de  invloed  van  haar  familie  en  vooral  haar  moeder?  Hij  moest  ophouden, het was tien jaar geleden.  Het best kon  hij maar een kleine avondwandeling gaan maken.   Hij wilde juist zijn jas en laarzen aantrekken en zijn  geweer  pakken,  toen  hij  een  geluid  hoorde.  Ski’s  die  over  de  sneeuw  gleden!  Hij  draaide  het  buitenlicht  aan.  Even  later  werd  er  op  het  raam  geklopt.    “Je  hebt  het  goed  warm  gemaakt”,  was  het  eerste  dat  de  oude  herder  zei.  Hij  trok  zijn  jas  en  zijn  schoenen  uit  en  stapte  op  z’n  sokken  naar  binnen.  Zijn  ski’s  had  hij  buiten  tegen  de  wand  van  de  hut  laten staan.  “Er  ligt  al  weer  aardig  wat  sneeuw  op  de  weg.  Te  veel  om  te  lopen.  Heb  jij  je  ski’s  al  tevoorschijn  gehaald?”  ’s  Avonds  kreeg  hij  nog  wel  eens  aanloop.  Oude  herders  kwamen  een  praatje  maken,  een  glaasje  hier  illegaal  gestookte  jenever  drinken  of  een  kaartje leggen. Hij hield van hun verhalen. Over het  barre  leven  hier  in  de  bergen.  De  strijd  tegen  de  natuur.  En  hun  verontwaardiging  over  de  ecologisten  die  hier  nota  bene  de  wolven  hadden  teruggebracht, de ergste vijanden van hun kudden.  Een  van  de  mooiste  verhalen  was  dat  over  de  gek  van St. Martin. Aan de rand van het dorp leefde een  zonderling  in  een  zelfgekozen  isolement.  Hij  sprak  vrijwel met niemand. Maar   ’s nachts liep hij de bergen in en bootste het gehuil  van  de  wolven  na.  Steeds  beter,  had  de  oude  herder  verteld.  Op  het  laatst  kon  je  het  niet  meer  onderscheiden van dat van een echte wolf. En toen  op  een  dag  was  hij  plotseling  verdwenen.  Ze  hadden hem nooit meer teruggezien.  De  herder  sloeg  de  rest  van  zijn  glas  in  een  teug  naar  binnen  en  zette  het  met  een  klap  op  de  keukentafel.  “Zo,  ik  moet  maar  weer  eens  gaan.  Bedankt.  Ik  zou  de  luiken  van  de  hut  maar  goed  - 29 -

dicht  doen  vannacht.  Je  weet  maar  nooit.”  Hij  stapte naar buiten, deed zijn ski’s aan en wees naar  de  hemel.  “Het  is  volle  maan.”  Toen  was  hij  verdwenen.    Nadat hij de glazen opgeruimd had, zat hij nog een  tijdje  voor  zich  uit  te  staren,  in  gedachten  verzonken.  Het  liet  hem  niet  los.  Tien  jaar  was  het  nu  geleden.  Zijn  zoon  moest  nu  zeventien  zijn,  of  achttien,  nee  achttien,  en  zijn  dochter  vijftien.  Voordat  hij  ging  slapen  pakte  hij  de  telefoon  en  belde  zijn  oudere  broer.  Hij  gaf  weinig  om  familie  maar  met  zijn  oudere  broer  had  hij  altijd  het  contact  bewaard.  Ze  zagen  elkaar  niet  veel,  maar  dat hoefde ook niet. Ze kwamen uit hetzelfde nest,  dat was voldoende.    Die  nacht  sliep  hij  onrustig.  Hij  werd  regelmatig  wakker.  Het  leek  alsof  hij  geluiden  hoorde  om  de  hut,  zelfs  alsof  er  ergens  bij  de  deur  gekrabd  werd  in de sneeuw. En toen zat hij plotseling rechtop. In  de  koude vriesnacht klonk het  klagende gehuil  van  een  wolf  die,  zijn  kop  omhoog,  zijn  eenzaamheid  uitschreeuwde  tegen  de  maan.  Een  indringender  geluid kende hij niet. Hij rilde  en  kroop diep  in zijn  slaapzak.  De  volgende  morgen  zag  hij  hun  sporen.  Ze  waren  kennelijk  op  zoek  geweest  naar  voedsel.  Nou,  voedsel  had  hij  genoeg  in  huis.  Hij  deed  het  noodzakelijke  werk  en  kroop  toen  achter  z’n  typemachine.  Nu  moet  het  gebeuren,  nu  of  nooit.  Hij  draaide  er  een  vers  vel  papier  in  en  begon  te  schrijven.    “Toen  hij  wakker  werd  die  morgen,  lag  er  wel  een  halve  meter  sneeuw.  De  lucht  was  helder  en  het  had  stevig  gevroren.  Hij  trok  zijn  ochtendjas  aan,  stapte  in  de  sloffen  die  hij  ooit  in  Alaska  gekocht  had en liep naar de keuken . . . ”   Hij  werkte  gestaag  door,  bijna  alsof  hij  in  een  roes  verkeerde. Het verhaal vloog nu uit zijn pen op het  papier,  alsof  het  al  geschreven  was,  hij  kon  het  - 30 -

bijna niet bijhouden. En  toen stokte het  plotseling.  Hij  zuchtte,  nu  kwam  het  moeilijkste,  het  moeilijkste en belangrijkste, de brief. Nee, dacht hij,  nu eerst de voorraad hout aanvullen.    Hij  haalde  de  laatste  bladzijde  uit  de  typemachine  en deed er een nieuw blanco vel papier in.    “Le Mercantour, 20 oktober    Lieve Elsje,    Voordat  je  deze  brief  nu  misschien  onmiddellijk  verscheurt,  hoop  ik  dat  je  hem  eerst  wilt  lezen.  Je  kunt niet weten wat ik je wil vertellen.  Tien  jaar  geleden  heb  ik  je  voor  het  laatst  gezien.  Toen  ons  huwelijk  voor  de  rechtbank  werd  ontbonden.  Al  onze  gesprekken,  later  onder  begeleiding  van  een  psycholoog,  achteraf  gezien  volslagen  zinloze  hulp,  het  had  allemaal  niet  geholpen.  Tien  jaar  is  een  lange  tijd,  voldoende  tijd  om  na  te  denken.  Ik  heb  veel  nagedacht  over  wat  er  toen  tussen  ons  gebeurd  is,  onze  onmacht  om  te  begrijpen, om elkaar terug te vinden. Onvermogen,  geen  onwil.  Terwijl  we  toch  zoveel  van  elkaar  gehouden hadden en samen zulke fijne kinderen op  de wereld hadden gezet. Heel erg vind ik het dat we  die  dag  als  onverzoenlijke  vijanden  tegenover  elkaar  hebben  gestaan  en  met  behulp  van  advocaten  moesten  onderhandelen.  Maar  het  ergste is dat ik tekort geschoten ben tegenover mijn  kinderen,  ze  in  de  steek  gelaten  heb;  al  werd  me  weinig  keus  gelaten,  maar  dat  verandert  weinig  aan  mijn  schuldgevoel.  Te  lang  ben  ik  te  koppig  geweest om dit te erkennen.  Je  weet  dat  ik  een  betrekkelijk  bekende  schrijver  ben  geworden  en  aan  de  Franse  zuidkust  woon.  Ik  bezit daar een appartement aan de kust en een hut  in  de  bergen.  Het  liefst ben  ik in mijn ‘cabane’ met  de  rust  van  de  bergen  om  me  heen.  Mijn  naaste  buren zijn daar een paar meutes wolven. Maar ook  POPO

het mediterrane leven is aantrekkelijk. Vannacht lag  ik  in  mijn  slaapzak,  het  was  een  koude,  heldere  maannacht, en hoorde ik hoe een eenzame wolf zijn  leed  uitschreeuwde  tegen  de  maan.  En  plotseling  realiseerde  ik  me  hoe  eenzaam  ik  ook  ben  (in  mijn  boeken  moet  dat  misschien  ook  te  lezen  zijn)  en  besloot ik deze brief te schrijven.  Ik mis jullie, ik mis onze vroegere warmte  en ik mis  mijn  kinderen.  Ik  weet  dat mijn zoon  inmiddels een  belangrijke  hockeyer  is  geworden  en  dat  mijn  dochter poppenkastvoorstellingen geeft.   Ik  heb  besloten  om  de  tweede  helft  van  december  naar  Nederland  te  komen.  Ik  zou  je  graag  willen  zien. Misschien gun je me in die weken een gesprek  en  is  het  mogelijk  dat  ik  mijn  kinderen  spreek.  Ik  weet  dat  ik  veel  vraag  na  zoveel  jaren,  maar  ik  waag het er toch op.   Antwoord je me in ieder geval? Ik zal je antwoord in  alle gevallen accepteren.    Frank    Later die middag liep hij terug uit het dorp, waar hij  zijn  brieven  gepost  had.  Op  een  bepaald  punt  aangekomen,  hield  hij  stil  en  leunde  voorover  op     

zijn skistokken. Ver beneden zich zag hij de  lichtjes  van St. Martin La Vesubie. Toen, plotseling, werd de  stilte  doorbroken  en  hoorde  hij  de  klokken  van  de  dorpskerk  het  angelus  luiden.  ‘Het  lied  van  de  engel,  de  boodschap  van  de  engel’,  zei  hij  zacht  voor zich heen.    Het was de avond van eerste kerstdag. In de kamer  was  het  behaaglijk  warm.  Ze  had  voor  hem  gekookt,  wild  zwijn,  koteletjes  met  rode  bessen,  zijn lievelingsgerecht. En nu zaten ze  voor de  open  haard  en  dronken  van  de  wijn  die  hij  had  meegenomen  uit  het  zuiden.  Een  paar  haardblokken  lagen  te  gloeien  en  in  een  hoek  van  de kamer stond de kerstboom. Met echte kaarsjes.  ”Wil  jij  de  kaarsjes  aansteken?”,  had  ze  hem  gevraagd.  Er viel een stilte. “Weet je”, zei ze, “nu moet ik jóu  iets bekennen”, haar stem haperde. “Ik heb je al die  tien jaar gemist.” Ze stond op en liep naar hem toe,  ze  aarzelde,  toen  sloeg  ze  haar  armen  om  hem  heen en terwijl zijn gezicht nat werd van de tranen,  fluisterde  ze  aan  zijn  oor:  “zou  je  tien  jaar  kunnen  vergeten?”  ✘ 

Marijke J. Larenas‐Linnemann    

Drs. Spaanse taal en letterkunde  Lerares M.O. Spaans  Beëdigd tolk‐vertaler     Privé‐ en groepslessen Spaans, Engels, en Nederlands  Vertaalwerk Spaans, Portugees, Engels, Frans, Duits en Nederlands     Clases privadas y en grupo de Español, Inglés y Holandés  Traducciones Español, Portugués, Inglés, Francés, Alemán y Holandés    

TEL./FAX: (5) 675 44 04 


- 31 -

  HET STAATSBEZOEK, DE TEGENPRESTATIE     door Dhian Siang Lie   Onmiddellijk  sloeg  bij  mij  de  emotie  toe  toen  de  meer  dan  40  man  sterke  kapel  van  de  Mexicaanse  Marine, aansluitend op het strijdlustige Mexicaanse  volkslied, de plechtige klanken van ‘het Wilhelmus’  inzette.  Ik  realiseerde  me  dat  juist  buiten  Nederland ons volkslied me altijd aangrijpt. Ik vraag  me  wel  eens  af  waarom,  want  ik  had  geen  enkele  moeite  om  uit  Nederland  te  emigreren  en  heb  het  in  Mexico  reuze  naar  m’n  zin.  Maar  goed,  de  ‘contraprestatie’  van  het  vier  daagse  staatsbezoek,  de  voorstelling  van  Introdans  in  het  Centro  Nacional  de  las  Artes  op  4  november  2009,  was  begonnen.  In  een  met  Mexicaanse  bloemen  versierde  theaterzaal  waren  mijn  Mexicaanse  vriendin  Elizabeth  en  ik  samen  met  koningin  Beatrix, prinses Maxima en prins Willem‐Alexander,  mevrouw  de  ambassadeur,  de  ministers  van  der  Hoeven  en  Verhagen  en  een  groot  aantal  andere  Nederlandse  en  Mexicaanse  hoogwaardigheids‐ bekleders aanwezig! Wat een eer. Wat heerlijk ook  om  weer  eens  een  balletvoorstelling  van  een  Nederlands gezelschap te kunnen zien.     Vanaf het moment dat de koeriersdienst ons, naast  de  uitnodiging  voor  de  ontvangst  voor  de  Nederlandse  Gemeenschap,  de  verrassende  uitnodiging  ‘para  una  función  de  danza’  had  overhandigd,  waren  beide  gelegenheden  het  gesprek  van  onze  dagen.  Wat  moeten  we  aan?  Waar is het precies? Is het dan koud of warm weer?  Hoe  organiseren  we  de  trip  heen  en  terug?  Wat  doen we met Merijn, mijn zoon, die precies dan uit  Nederland  op  bezoek  is?  Die  mag  vast  niet  mee?  Wil  hij  wel  mee?  Op  woensdag  mag  mijn  auto  het  DF  niet  in,  dus  moeten  we  dan  maar  met  de  bus?  Zouden  alle  leden  van  de  vereniging  voor  de  voorstelling  zijn  uitgenodigd?  Of  heeft  de  ambassade  mijn  verleden  goed  onderzocht  en  NOVEMBER/DECEMBER 2009

gezien dat ik heel wat met de Nederlandse dans te  maken  heb  gehad?  Hoe  het  ook  zij,  eerst  de  voorgeschreven kleding! Als ‘jubilado’ draag ik geen  pakken meer. In de kast hing nog een meer dan 10  jaar  oud  zwart  pak  dat  inmiddels  twee  maten  te  groot bleek. Ik ben behoorlijk afgevallen en ook een  paar  centimeter  gekrompen,  op  naar  de  ‘sastre’  dus.  Elizabeth  en  ik  argumenteerden  wat  af  over  het  verschil  tussen  ‘coctel’  voor  de  voorstelling  en  middagjapon  voor  de  ontvangst,  zoals  in  de  instructies  stond.  Al  haar  ‘mooie  jurken’  waren  meer  voor  het  warmere  klimaat  in  Cuernavaca  en  niet  voor  de  relatief  koude  avonden  in  de  DF.  Na  onze  dure  vakantie  naar  Europa  hadden  we  besloten  het  rustiger  aan  te  doen,  maar  er  móést  gewinkeld worden.    Op woensdag 4 november gingen  we  eerst met de  bus naar Tasqueña, en vervolgens met de taxi naar  het  nabijgelegen  Cenart.  De  drukte  viel  mee,  dus  waren  we  veel  te  vroeg.  De  beveiligingsbeambten  waren  nog  volop  aan  het  organiseren,  maar  de  glazen  met  welkomsdrankjes  waren  gelukkig  al  gevuld.  Langzaam  druppelden  andere  gasten  binnen,  en  naast  ons  kwam  een  echtpaar  zitten.  Meneer moest in ieder geval  een  Nederlander zijn.  Er ontstond een gesprek en het bleken Philip Smid,  ook uit Cuernavaca en lid van de vereniging, en zijn  gezellige  Mexicaanse  echtgenote  te  zijn.  Terwijl  de  bladen  met  drankjes  en  hapjes  bleven  langskomen  begon  de  ontvangsthal  vol  te  stromen.  Het  werd  duidelijk  wie  de  medewerkers  van  de  ambassade  waren,  en  we  kregen  het  Engels‐  en  Spaanstalige  programmaboekje.  Er  waren  geen  genummerde  zitplaatsen:  vrij  zitten  dus!  We  begroetten  Henk  Keizer  en  zijn  vrouw  die  we  van  de  laatste  buitendag in Cuernavaca kenden. Henk vertrouwde  me  toe  dat  ballet  hem  eigenlijk  niet  zo  aansprak,  - 33 -

maar  dat  de  gelegenheid  voor  hem  genoeg  reden  was  om  aanwezig  te  zijn.  De  veiligheidsmensen  begonnen  opvallend  onopvallend  hun  posities  te  kiezen  en  de  aanwezigen  werd  verzocht  plaats  te  nemen  in  de  zaal.  Op  het  voortoneel  stond  een  kapel  van  de  Mexicaanse  marine  in  het  gelid  te  wachten  op  president  Calderon.  Of  zou  hij,  net  als  president Kirchner van Argentinië in 2006 deed, het  laten  afweten?  Deze  voorstelling  is  tenslotte  een  tegenprestatie  voor  het  staatsbanket  dat  señor  Calderon een dag eerder had aangeboden.     De ongeveer 400 aanwezigen zitten bijna geruisloos  in  afwachting  van  wat  er  gaat  gebeuren.  Een  mevrouw  van  de  ambassade  neemt  de  opgestelde  microfoon  en  legt  alle  aanwezigen  uit  dat  over  enige  minuten  Hare  Majesteit  en  de  Koninklijke  Hoogheden  zullen  arriveren  en  dat  we  geacht  worden op te staan en te blijven staan totdat beide  volksliederen  hebben  geklonken.  De  Mexicaanse  veiligheidsmensen  staan  ‘onopvallend’  in  de  zijpaden  totdat  ze  ook  gaan  zitten.  Intussen  geeft  de  kapitein/dirigent  van  de  kapel  instructies  aan  zijn  musici,  en  even  lijkt  het  of  hij  de  opmaat  voor  het  begin  aangeeft.  Door  een  onzichtbaar  signaal  neemt hij echter de ruststand weer in. We zitten zo  nog  een  goede  10  minuten  in  afwachting  en  het  is  opmerkelijk  hoe  stil  iedereen  is.  Als  ineens  de  Koningin  en  haar  gevolg  binnentreden,  klinken  de  eerste  maten  van  het  ‘¡Mexicanos,  al  grito  de  guerra!’.    De  president  is  niet  gekomen,  wie  vertegen‐ woordigt  hem  dan,  is  de  vraag?  De  Koninklijke  Hoogheden en hoogste gasten nemen plaats op de  eerste  rij  aan  het  tussenpad.  Iedereen  zit  weer.  Nadat  alle  leden  van  de  kapel  door  een  smal  deurtje  het  voortoneel  hebben  verlaten,  gaat  langzaam  het  zaallicht  uit,  het  voordoek  open  en  klinken  de  eerste  droge  tonen  van  de  ‘trois  gymnopédies’  van  Erik  Satie.  Opnieuw  voel  ik  een  sterke  emotie,  nu  bij  het  weerzien  van  de  strakke  - 34 -

scenografie  van  het  ballet  ‘Squares’  en  alsof  het  gisteren  was  herken  ik  hoe  de  choreografie  zich  ontvouwt van dit revolutionaire ballet dat ik 40 jaar  geleden  voor  het  eerst  zag.  Het  wordt  uitstekend  vertolkt  door  de  jonge  dansers  van  Introdans.  Het  abstracte  spel  van  de  menselijke  beweging  in  relatie tot de geometrisch verdeelde ruimte, dat de  choreograaf  Hans  van  Manen  bij  de  creatie  voor  ogen  moet  hebben  gehad,  wordt  perfect  weergegeven.  Het  applaus  aan  het  slot  is  slechts  beschaafd. Alleen uit de richting van hare Majesteit  en  vanaf  de  stoel  waar  ik  zelf  zit  lijkt  het  oprecht  enthousiast.     Even  is  het  weer  stil  totdat  het  doek  opnieuw  opengaat  voor  het  voor  mij  onbekende  ‘Evening  Songs’.  De  choreografische  stijl  van  Jirí  Kylián  is  compleet anders. In dit melancholieke ballet laat hij  zijn  spirituele  kant  zien  en  niet  de  veel  beweeglijker,  vaak  humoristische  en  razendsnelle  dans die veel van zijn andere balletten kenmerken.  Heel  in  de  verte  is  wel  iets  van  de  folklore  uit  zijn  geboorteland Tsjechië voelbaar. Op internet vind ik  nu  een  reportage  van  de  Nederlandse  danscritica  Anette Eembrechts in de Volkskrant over Jirí Kylián  en  Introdans  met  enige  uitleg:  de  creatie  van  dit  werk  heeft  hem  indertijd  geholpen  om  een  overspannen  situatie  (o.a.  de  opening  van  het  Lucent Danstheater in  Den Haag in 1987)  te boven  te  komen.  Het  had  een  genezende  werking,  zei  hij  zelf. Ons geeft het in ieder geval een aanleiding tot  bezinning.    Het derde en laatste ballet ‘Sechs Tänze’ uit 1986 is  echt Kylián op zijn best. Een zinderende parodie op  Mozart’s  pruikentijd,  grappige  bewegingen  die  iedereen  kan  begrijpen  en  komische  situaties  aaneengesmeed in sneltreinvaart. Niet voor niets is  dit ballet bij vele belangrijke balletgezelschappen in  de  wereld  met  succes  in  het  repertoire  opgenomen.  Door  het  publiek  wordt  dit  werk  doorgaans  met  hilarisch  gelach  ontvangen.  Hier  in  POPO

de  theaterzaal  van  het  Cenart  hoorde  je  echter  slechts  wat  gegniffel  alsof  door  de  aanwezigheid  van  de  koningin  hardop  lachen  verboden  was.  Het  slotapplaus  daarentegen  was  gelukkig  duidelijk  meer dan beleefd en  ik deed zelf ook m’n best het  lekker lang te laten duren.    Het  zaallicht  gaat  weer  aan  en  de  Koninklijke  Hoogheden,  beide  ministers,  en  de  ambassadeur  gaan  ons  voor  naar  de  ontvangsthal  van  het  theater.  Daar  is  eerst  een  moment  voor  de  persfotografen,  waarna  Hare  Majesteit  en  gevolg  eerst  de  dansers  en  directie  van  Introdans  complimenteren met deze uitstekende voorstelling.  Vervolgens  onderhouden  ze  zich  met  diverse  personen  die  van  belang  zullen  zijn  voor  de  Mexicaans–Nederlandse  betrekkingen.  Intussen  vertelt  Henk  Keizer  me  dat  deze  balletvoorstelling  hem  wel  degelijk  aansprak.  Hiermee  bevestigt  hij  maar  weer  eens  hoe  belangrijk  het  is  om  in  het  theater  niet  uitsluitend  af  te  gaan  op  ooit  ingegeven  vooronderstellingen,  maar  je  open  te  stellen  voor  wat  er  op  het  toneel  gebeurt.  Overigens  is  dat  ook  precies  de  functie  van  Introdans  in  de  Nederlandse  danswereld:  het  hoogstaande  choreografische  niveau  van  de  Nederlandse  danskunst  presenteren  aan  nieuw       

publiek,  en  dan  met  name  aan  de  jongeren.  Hier  zijn  dan  wel  geen  jongeren,  maar  hopelijk  hebben  zij  wel  een  deur  geopend  voor  een  vervolgbezoek  van een Nederlands balletgezelschap aan Mexico.    Terwijl  de  bladen  met  drankjes  en  hapjes  weer  volop  langskomen  worden  er  overal  druk  en  geanimeerd  gesprekken  gevoerd;  wie  weet  welke  contracten  nog  even  worden  beklonken  of  welke  deuren  ineens  worden  geopend?  De  Koninklijke  Hoogheden  vertrekken  dan  echter  snel  en  laten  daarmee  ruimte  voor  de  achterblijvende  gasten  onderling.  Voor  Elizabeth  en  mij  zijn  vooral  de  dansers  en  hun  directie,  Roel  Voorintholt  en  Ton  Wiggers,  het  meest  interessant.  Ook  wij  complimenteren hen  en uit de  gesprekken over en  weer blijkt dat de huidige generaties jonge dansers  in  hun  belevingen  en  ambities  weinig  verschillen  met  die  van  40  jaar  geleden.  Ton  en  ik  zijn  van  eenzelfde  generatie  en  hoewel  we  elkaar  al  lang  van  naam  kenden,  is  dit  een  eerste  aangename  persoonlijke  kennismaking.  Langzaam  aan  vertrekken  meer  aanwezigen.  Na  een  laatste  glas  wijn,  waarmee  ik  het  gevoel  had  toch  iets  aan  belastinggeld  te  hebben  teruggekregen,  aanvaarden  we  met  een  zwevend  en  tevreden  gevoel de terugreis naar Cuernavaca.  ✘ 

New Restaurant:

Rojo Bistro Amsterdam 71-C Col. Condesa, esq. Parras Telefoon: 5211 3705 Wel reserveren 


- 35 -

  ALGEMENE INFORMATIE VAN DE NEDERLANDSE VERENIGING IN MEXICO   

   

Bestuur Nederlandse Vereniging in Mexico Ere‐Voorzitter   Voorzitter  Vice Voorzitter  Secretaris  Penningmeester  Leden      Ledenadministratie en website  PoPo  Vertegenwoordiger NL ambassade   

Harer Majesteits Ambassadeur drs. Cora Minderhoud  Joke Duijvestijn  5570 2404  [email protected]  Roel van Halen  5291 6131  [email protected]  Machteld Caminada  55202707  [email protected]  Joost Draaisma  5593 5187  [email protected]  Christina Keizer  5846 1586  [email protected]  Henk Keizer  5846 1586  [email protected]  Hans van den Bongard  5543 3314  [email protected]  Eric van Nuland  5662 1033  [email protected]  Ad ten Kate  5559 0143  [email protected]  Jan Bijl  5520 3189  [email protected]  

Website

http://www.nvmexico.nl   

Lidmaatschap

Het  lidmaatschap  bedraagt  500  pesos  per  familie  per  kalenderjaar.  Leden  kunnen  deelnemen  aan  alle  activiteiten  die  georganiseerd  worden  door  de  vereniging  en  ontvangen  tweemaandelijks  het  verenigingsblad de PoPo.    

Aanmelding nieuwe leden

Na betaling van het lidmaatschap een kopie van het stortingsbewijs, naam, adres, telefoonnummer en liefst  een e‐mail adres sturen naar:  Joost Draaisma    Guty Cardenas 21    Col. Guadalupe Inn    01020 Mexico, D.F.    Tel.: 5593 5187    Fax: 5480 4222    e‐mail: [email protected]   

Betalen lidmaatschap

Bedrag van 500 pesos storten op rekeningnummer 73.18.795 bij Banamex sucursal 650 t.n.v. Josef Draaisma.  Voor  elektronische  storting  is  de  CLABE:  002180065073187952.  Kopie  stortingsbewijs  met  vermelding  van  naam sturen per fax naar Joost Draaisma, fax: 54804222. 

- 36 -

POPO

DECEMBER 2009

Recommend Documents