De Versotte Courant Lente- editie

De Versotte Courant

Lente-‐editie 2014-‐2015

Woord van het bestuur Steyn Mergelsberg Door Beste Versotters,

Deze derde editie van de Versotte Courant staat in het teken van de mooie lentezon die zijn weg probeert te vinden in het leuke programma van Versot. De vogeltjes fluiten en de struikgewassen beginnen weer Versotgroen te worden. We mogen terugkijken naar een periode die van start ging na de tweede algemene ledenvergadering. Later hebben we nieuwe kennis opgedaan tijdens het bezoek aan het paleis van justitie in ‘s Hertogenbosch en nog wat later was het tijd voor de drukke Quiznight. Deze werd gewonnen door de Meerminman Fanboys, hartelijk gefeliciteerd. Na het Landelijk Sociologie Congres, met als thema integratie, en het Stand-‐Up Sociology tijdens het hartslagcafé, was het weer tijd voor het ledenweekend. Dit weekend, genaamd Expeditie Versot, was zeker onvergetelijk: de aftermovie kan op de Versotkamer bekeken worden voor de mensen die niet meer weten wat we gedaan hebben. Voordat de zomervakantie begint, blijven we natuurlijk niet stilzitten. De studiereis naar Praag en Krakau komt steeds dichterbij. Ik heb er samen met vele anderen super veel zin in! Naast de studiereis worden er natuurlijk nog meer activiteiten georganiseerd, zoals de studiegerichte activiteit over huiselijk geweld, de biercantus, studentlive, de Versot familiedag, de behave kroegentocht, het Combifeest met als thema Malledives (ja, je leest het goed) en de beroepenavond. Genoeg activiteiten om je op voor te bereiden dus! We zijn op dit moment ook op zoek naar mensen die al deze leuke activiteiten volgend collegejaar onder handen wil nemen. Heb je interesse in een bestuurlijke functie en kun je geen genoeg krijgen van Versot, neem dan contact op met het huidige bestuur en solliciteer! Iedereen succes toegewenst met het volgen van de cursussen en tot snel bij een van de vele activiteiten. Namens het bestuur, Steyn Mergelsberg Penningmeester Versot 2014-‐2015

Woord van de Nico’s Door Noël Koster Beste lezers, Op dit moment heb je de derde editie van Nico’s Nieuwsbrief alweer in je handen. Ondanks dat je probeert op te letten tijdens National and Regional identities, sociale filosofie of sociale vraagstukken, heb je al drie keer de gehele achterkant gelezen, degene naast je al drie keer lastig gevallen met die hele grappige uitspraak van -‐ vul hier zelf een naam in -‐ of geprobeerd jezelf te spotten op de fotocollage. Maar aangezien je nu al deze zin leest, hoop ik dat je een rustig plekje voor jezelf hebt gevonden (buiten de collegebanken) en jezelf lekker hebt geïnstalleerd met een theetje of biertje binnen handbereik. Ook deze nieuwsbrief staat weer vol leuke verslagen, grappige feitjes, foto’s en de zin en onzin van onze hersenspinsels, dus houd je vast en bereid je voor. In deze editie nemen we sporten met Versot naar een heel ander niveau, hebben we een docent weer aan de tand gevoeld, hebben we een uitgebreid verslag over het ledenweekend, het LOS en het hartslagcafé. Verder vertellen we iets over de eerstejaarsactiviteit en is Daniëls stukje over de Behave-‐cantus eindelijk door proofreaders en de ethische commissie goedgekeurd voor publicatie. Ik weet dat jij op dit moment al niet meer lekker geïnstalleerd zit, dat je op het puntje van je stoel, bed, toilet*(doorhalen wat niet van toepassing is) zit en vol spanning afwacht wat er dan wel in deze stukjes staat. Ik weet dat jij en ik op dit moment al een nieuw biertje opentrekken, jij omdat je net vol spanning aan een bak popcorn bent begonnen en daar een ijskoude goudgele pretcilinder nou precies bij past. Ik omdat ik dit stukje bijna af heb en dat roept om een beloning. Ik zal je daarom ook niet verder lastig vallen met oeverloos geouwehoer over hoe geweldig het gaat zijn en jou gewoon overlaten aan de rest van de nieuwsbrief. Groetjes namens de NICO, Noël Koster

De Versotte Courant

Behave biercantus

Door Naomi Hoven

Wakker worden na een biercantus is net als wakker worden uit een droom: je weet niet precies meer wat er allemaal gebeurd is, alleen dat het vrij bizar was. Zo ook op donderdag 6 november, toen het tijd was voor de tweede editie van de Behave Biercantus. De locatie was net als de vorige keer Cafe Bet Kolen, een tent waar normaal gesproken een “ander” publiek komt, zo weet ook de Nico. Ook nu waren er hele horden studenten opgetrommeld om van deze avond weer een (on)vergetelijk spektakel te maken. De cantuszangers van de vorige editie waren wegens het grote succes opnieuw vastgelegd. Dit kon niet gezegd worden van de DJ: die was door dit enorme succes helaas volgeboekt en dus was er uitgeweken naar een aardig alternatief. Traditiegetrouw begint een cantus met het zingen van het Wilhelmus, waarna er een eerste bedrijf volgt wat nog enigszins geordend lijkt te gaan. Na de eerste pauze ging het ook hier lekker mis, met strafadjes die gul werden uitgedeeld. Zo was er een niet nader te noemen verstrooide Versotter (zijn naam rijmt op oen) die ondergetekende probeerde op het podium te krijgen, maar dit zelf met een bezoekje moest bekopen. Ook noemenswaardig was Jule, die Versot et al. (2014) liet zien hoe je een adje vleermuis uitvoert. Met de chaos werd ook het gezelligheidsniveau opgevoerd. Wat er toen allemaal gebeurd is, bestaat voor mij slechts uit flarden van herinneringen. Een kan bier in mijn hand die opmerkelijk snel leeg was, een vloer van papier maché door gesneuvelde cantusboekjes, een Versotter wanhopig op zoek naar zijn jas met sleutels erin, een Versotter vroegtijdig vertrokken zoals gewoonlijk, een Versotter die druk was met stoeprandkussen en klinkers koppen, vele Versotters die de stad niet haalden en ondergetekende die ineens wakker werd in zijn eigen bed: had ik het dan toch allemaal gedroomd?

Het landelijk sociologie congres dat jaarlijks plaatsvindt in Utrecht, wordt georganiseerd door de zeven studieverenigingen van de opleidingen sociologie die Nederland rijk is. Dit congres is altijd gekoppeld aan een thema en dit jaar mocht dat integratie zijn. Op maandag 2 februari zou alles om 12:00u in gang gezet worden, maar dat laatste was door overmacht gedoemd te mislukken. Het is niet verkeerd om te denken dat NS hier iets mee te maken heeft gehad, want wat een verassing, al het treinverkeer in en rondom Utrecht lag plat. Een groot aandeel sprekers en deelnemers konden niet of enkel verlaat op het congres aankomen en dit zorgde voor wat stress bij de organisatie. De situatie vroeg om wat creativiteit in de dagplanning en mede dankzij dit is alles uiteindelijk toch nog goed verlopen. We hadden een lijst met genodigde sprekers die elk een interessant inzicht zouden geven op het concept integratie en ondanks dat niet alle sprekers aanwezig konden zijn, hebben we toch de meest interessante lezingen gehad met betrekking tot dit sociologische thema. Waar Bart van Heerikhuizen ons meer vertelde over de relatie tussen religie en sociale integratie, gaf Peter Achterberg ons gedachtegoed over populistische partijen en immigratie en spraken Godfried Engbersen en Marcel Lubbers over wat de recente arbeidsmigranten teweegbrengen in onze samenleving. Thijs Bol leerde ons dat segregatie in de maatschappij in toenemende mate gebaseerd is op opleidingsniveaus en de arbeidsmarkt en Fanella Fleischmann vertelde ons meer over de relatie tussen religie en integratie. Naast de lezingen, hadden we ook ruimte voor een lunch met koffie of thee en onder het genot hiervan, konden deelnemers zich oriënteren op de mastermarkt. Al met al zouden we kunnen zeggen dat de problemen met het openbaar vervoer eindelijk eens geen roet in het eten hebben gegooid. Een prestatie van formaat!

Landelijk Sociologie Congres

Door Daniël Setzpfand

Lente-‐editie 2014-‐2015

De Versotte Courant Lente-‐editie 2014-‐2015

Quiznight

Loopy Ball

Door Remco Muijshondt

Door Noël Koster

Michael Pollan zei ooit eens: ‘ik denk dat perfect objectief zijn een onrealistisch doel is.’ Mocht je nou denken, ‘wie is Pollan?’, troost je: ik heb zelf ook geen idee. Maar toen onze geliefde penning-‐ meester me vertelde dat hij een quote in zijn thesis ging gebruiken om vervolgens schaamteloos erachteraan te vertellen dat hij die van www.inspirational-‐quotes.info had afgetrokken, leek me dit best een goede aanpak voor het begin van dit stukje. Waarom dan een quote over een gebrek aan objectiviteit en dan ook nog eens van iemand die volgens ieders beste vriend Google voornamelijk boeken over eten schrijft (en eentje over tuinieren want waarom niet?), vraag je je nu ongetwijfeld af. Omdat dit stuk over de Quiznight gaat. En omdat diezelfde Quiznight door onder andere ondergetekende en een ander lid van de Nico overtuigend gewonnen is (tik ‘m aan Wouter!). De OAC had weer goed haar best gedaan om gevarieerde vragen uit de lucht te plukken om deze vervolgens op ons af te vuren. Variërend van het kaliber ken-‐uw-‐klassiekers gemanifesteerd in vragen over bands als Toto en series als Breaking Bad tot aan vragen waar elk zichzelf respecterend team het antwoord niet op hoort te weten. Over the Fault In Our Stars of iets dergelijks. Waar het hier en daar nog wel eens misging met de uitspraak – ik zal geen namen van OAC-‐leden noemen maar de naam van de burgemeester van Tilburg spreekt men uit als Noor-‐danus en niet als Noordanus – kwamen alle vragen helder over op het publiek. Voor het ene team alleen wat helderder dan voor het andere: go Meerminman Fanboys! De winnaarschampagne was overigens erg lekker, en vergeet niet kinders: objectiviteit is een illusie.

Laten we eerst even een beeld schetsen voor mensen die niet weten wat loopyball is: bedenk een grote strandbal met een gat in het midden waar je je lichaam doorheen wurmt. Daarnaast zijn er ergens nog een voetbal en twee goals, maar die zijn ondergeschikt aan het feit dat je nu een enorme bal bent. Bedenk wat je allemaal kan doen als bal, je zou die grote bal van Indiana Jones kunnen zijn die mensen plat rolt, of jezelf een soort van afschieten als die watermeloen uit dat Japanse filmpje, of je gedraagt je als een botsauto, of.. oneindig veel mogelijkheden. Oneindig veel mogelijkheden en maar één doel, Chaos. Complete. Omverwerping. Van. Alles. En. Iedereen. Met alles en iedereen, bedoel ik ook alles en iedereen. Je wordt ingedeeld in een team, zonder enige indicatie met bijvoorbeeld kleur, maar als het fluitje klinkt trekt er een rode waas voor je ogen en is iedereen je vijand. Als een soort zelfmoordterrorist stort je je op het andere team – of tenminste jouw perceptie van het andere team. Met alleen een helm als bescherming (geloof, me die heb je nodig voor als je over de kop gaat) probeer je iedereen en alles om te beuken. Je probeert de zwaargewichten (ahem, Rob, Bas, Steyn) te vermijden en voor mensen met een klein postuur zoals ik, zit er maar een ding op: azen op de zwakkeren, mensen die net proberen op te staan bijvoorbeeld. Een gevoel van macht gaat door je heen als je de hoop op een verticale houding uit iemands ogen ziet verdwijnen. Ultieme overwinning is dan iemand (lees: Rob) die toch in een verticale houding terecht is gekomen, echter zonder enige mogelijkheid tot bewegen, liedjes die er over geschreven zijn, zijn onder andere Upside, down (jack Johnson) and face down, ass up.. Hierbij laat ik het, voordat het uit de hand loopt. Balls to the face.


Land of the free, home of the dead? Door Remco Muijshondt

Wisten jullie dat het Pentagon een document heeft opgesteld met richtlijnen over wat te doen bij een zombie-‐uitbraak? Dit is al best wel lang openbaar namelijk, maar het leek een beetje van de radar verdwenen. Ik ben er zelf nog niet helemaal uit wat ik ervan moet maken, maar het leek me wel fantastisch om bij de totstandkoming van dit document aanwezig te zijn. Je gooit een paar zombiefilms en –series erin, je kijkt wat ze allemaal een beetje gemeen hebben, en voilà: World War Z verloopt hopelijk minder catastrofaal dan in de gelijknamige film. Toegegeven, het document en haar scenario’s is vooral bedoeld voor trainingen die door dit soort opzetjes voor studenten aan het Pentagon een stuk leuker werden. Het is tenslotte best vermakelijk als je plannen moet opstellen die rekening houden met zombies uit de ruimte, vegetarische zombies (géén idee waar je daar dan bang voor zou moeten zijn maar whatever you say, Pentagon), en, jawel, zombie-‐kippen. Ik verzin het niet. Wat ook leuk is aan zombies, zijn de speculaties van mensen op voornamelijk het internet wat ze zouden doen, mocht er ooit een zombie-‐apocalyps aankomen: van waar ze zouden schuilen tot welke wapens ze het liefst zouden gebruiken, en van welk voertuig het best van pas zou komen tot aan welk fictief personage ze het liefst in hun anti-‐zombie team zouden hebben. In werkelijkheid zou dit bij vrijwel iedereen al snel gereduceerd worden tot één van de twee opties: danwel opgegeten zijn, danwel mensen aan het opeten zijn omdat je zelf binnen de eerste vijf minuten van de apocalyps al gebeten bent. Sukkel. Ondanks alle narigheid die er om zombies heenhangt, is het wel één van de subgenres van horror die ik het beste trek, en zelfs leuk vind. Ik zou veel liever honderd zombies in de achtertuin hebben dan die chick van The Ring uit m’n TV hebben kruipen. Horror is in die zin niet zo mijn ding, nooit geweest ook. ‘Het is maar een film’ is allemaal leuk en aardig, maar proberen om dat krakende rotgeluid van die feeks uit the Grugde uit je hoofd te krijgen is dat toch iets minder. Er zijn ook onderzoeken uitgevoerd naar het waarom van horror: waarom zou je jezelf opzettelijk bang

maken? Of laten maken door altijd die ene eikel die het leuk vindt om in je oor te schreeuwen bij een spannend stuk? Wat is er leuk aan om te kijken naar mensen die in stukken worden gezaagd of de hele tijd te denken ‘nu komt het, nu ga ik schrikken... Oh nee dit duurt wel erg lang, misschien was het mislei-‐’ om midden in die gedachte van de bank af te lazeren door de jumpscare die je eigenlijk niet meer verwachtte? Het schijnt toch wel functies te hebben; bijvoorbeeld dat je jezelf zelfverzekerder voelt als hij is afgelopen, want je hebt je er toch maar mooi doorheen geslagen! Dat kan wel zo zijn, maar als je vervolgens de rest van je leven niet goed meer in grotten durft door die kleine vleesetende ettertjes in the Descent heb je daar ook niet heel erg veel aan. Verder vergroot het je lichaams anticipatie op zijn fight-‐or-‐flight reactie, wat voor sommige mensen blijkbaar een fijn gevoel geeft. Dat zich dit dan uit in keihard krijsen of zo hard verschieten dat de hele bank het voelt om vervolgens heel tof te verkondigen dat je ‘echt niet schrok’, lijkt mij een beetje averechts werken als je een keer in het echte leven in zo’n situatie terechtkomt. Maar goed, ik ben natuurlijk niet zo’n expert als de mensen achter het briljante concept van de vegetarische zombie. Mocht ik nou nog ooit kippen tegenkomen die nóg trager zijn dan normaal en me proberen te pikken met hun bebloede snavels, geef ik jullie wel even een belletje jongens van het Pentagon!


Hartslagfcafé

Gastcollege criminaliteit

Door Tim Reeskens

Doorgaans bevatten spreekwoorden een lichte bron van waarheid. Maar de uitdrukking “De afwezigen hadden ongelijk” gaat in het geval van het Hartslagcafe “Stand Up Sociology” van 11 februari volledig op. Voor de eerste keer ooit, waar ook ter wereld, hebben vier docenten sociologie zich op een terrein gewaagd waar niemand zich ooit heeft begeven: onze frisse sociologische inzichten delen maar dan overgoten met een vleugje humor. Tilburg had de wereldprimeur! Barend, Caroline, Peter en ik haalden bijna alle trucs van de “stand up”-‐four uit de kast om het naast serieus ook wat luchtig te houden – dankjewel hiervoor, Iris! Voor het talrijk opgekomen publiek – een gezonde balans tussen studenten en zij die zonder dwang afzakten naar de Paradox – was het ook een beetje wennen. Onze mix tussen humor en wetenschappelijke inzichten ging er bij een groot deel van het publiek in als een roze koek, maar een enkeling liet zich ontvallen dat het “niet serieus genoeg” was. Nou, dat commentaar was ergens ook terecht. Tijdens het vragenrondje hadden we een uitgebreid academisch exposé klaar over “hoeren”, totdat bleek dat we moesten praten over “boeren”. Nou, wat valt er, als socioloog, serieus te vertellen over de noeste ploeger? En probeer maar eens je academische “serieux” te bewaren als Roger (“Wie?” – ik zeg het toch, je had erbij moeten zijn!) je zwaar op de vingers tikt op het gebruik van het woord “bijstandstrekker”. We dachten dus echt dat ‘ie ermee aan het lachen was … Het was een avondje pure Tilburgse gezelligheid. Want wat bepaalt gezelligheid? Allereerst was er bier -‐ ’t is waar hè, Iris? Ten tweede, er waren gezellige nootjes – dat kan ik als geen ander bevestigen. Ten derde, we hebben nog iets opgestoken – vraag maar aan Peter! En ten vierde, we hebben bijzonder goed gelachen – maar vraag dat vooral niet aan Roger.

Door Glenn Tuyt In blok drie van het eerste jaar van de opleiding sociologie heeft Ton Daans een gastcollege gegeven voor het vak Sociale Vraagstukken. Ton Daans is een project-‐ en programmadirecteur bij Dienst Justitiële Inrichtingen met veel ervaring binnen het Nederlands gevangeniswezen. Ton Daans is al lange tijd werkzaam binnen het Dienst Justitiële Inrichtingen en was enkele jaren gevangenisdirecteur van de penitentiarie inrichting Tilburg. Het gastcollege werd door Versot georganiseerd omdat criminaliteit en slachtofferschap het thema was in die week. Ondanks dat het gastcollege vroeg in de ochtend plaatsvond, waren de meeste eerstejaars sociologie aanwezig. Ton Daans kwam om te vertellen over hoe het Dienst Justitiële Inrichtingen in elkaar zit en waar de organisatie verantwoordelijk voor is. De Dienst Justitiële Inrichtingen is een grote organisatie dat beschikt over diverse gevangenissen, jeugdinrichtingen en klinieken door heel Nederland. Meer dan 18.000 medewerkers zijn werkzaam bij het Dienst Justitiële Inrichtingen die verantwoordelijk zijn voor duizenden gedetineerden. Na het gastcollege had ik, dankzij Ton Daans, een geheel andere kijk op het gevangeniswezen. Als normale student had ik van tevoren gedachten als ‘straf is straf’ en ‘een veroordeelde gaat de cel in en klaar’. Natuurlijk zit dit in de realiteit heel anders en complexer in elkaar, zo ook uitgelegd door de heer Daans. Vooral de kosten van het opsluiten van gedetineerden verbaasden mij en de verschillen die liggen tussen bewaring in een gevangenis, TBS-‐kliniek en jeugdinrichtingen. Daarnaast zorgen economische aspecten ook dat sommige gedetineerden niet in de juiste inrichting terechtkomen. Tijdens het gastcollege ontstond tevens een discussie over de meest effectieve vorm van straffen. Is dat het opsluiten van gedetineerden in cellen met alleen een bed en toilet of moeten zij worden klaargestoomd voor een terugkeer in de maatschappij zoals in Noorwegen het geval is?


Ledenweekend

Door Wouter Brekelmans & Daniël Setzpfand

Het was even wachten maar vrijdag 27 februari konden de opnames voor Expeditie Versot dan eindelijk beginnen! Met 23 gemotiveerde expeditieleden en een even zo gemotiveerde commissiecrew vertrokken we gezamenlijk vanuit de uni met auto’s (ja auto’s, geen fietsen!) naar onze accommodatie in het magisch mooie Oost-‐, West-‐ en Middelbeers. Bij aankomst zocht iedereen snel een plekje op om te slapen en werd de dit jaar in het leven geroepen zeikkamer alvast ingericht. Een kamer waar iedereen zijn klachten mocht uiten over het ledenweekend, deze was, onbegrijpelijk, mateloos populair.. Gelukkig hebben we de beelden nog! Nadat iedereen zijn of haar spullen had weggezet kon de expeditie nu echt van start gaan door middel van de kampverdeling. Al gauw werd duidelijk dat de meeste expeditieleden erg competitief waren. Het duurde dan ook niet lang voordat de eerste teamyells bedacht waren. Vijf verschillende kampen zouden gaan strijden om de titel Expeditie Versot 2015: Kamp Rood (met uiteraard Rob), Kamp Groen (gelukkig zonder Koen), Kamp Roze, Kamp Oranje (zonder franje!) en als laatste Kamp geel, in de volksmond ook wel “Opa’s Blowjob en de Burpende Haas” genoemd. Om de allereerste proef zo goed mogelijk in te gaan kregen de expeditieleden eerst de kans om op volle krachten te komen door het avondeten, want deze avond bestond uit heerlijke noedels gemaakt door Jule. Nadat ieder expeditielid zijn of haar portie koolhydraten binnen had, kon er begonnen worden aan de eerste proef die bij veel Versotters altijd met veel enthousiasme ontvangen wordt: de dropping! Met Pieter voorop als grootste ‘enthousiasteling’, begon team geel als eerste aan de dropping die eigenlijk bestond uit een ‘gewoon’ rondje lopen. De bedoeling was om deze ronde in een zo snel mogelijke tijd af te ronden.

Hierbij kwamen de kampen ook nog langs twee posten waarbij zij invloed konden uitoefenen op hun eindtijd en die van de andere kampen. Uiteindelijk mocht kamp Oranje zich de winnaar van de dropping noemen, mochten kamp Groen en Geel zich gaan opmaken voor de eerste eilandraad en werden de eerste onderlinge rivaliteiten tussen én binnen de kampen zichtbaar. Zo bleek kamp Geel het niet echt op kamp Roze te hebben (en andersom), Carmen niet blij te zijn met een zekere voorzitter in haar kamp en sommige kampen liever een goede tijd te verkiezen boven het drinken van bier en het eten van chips. Nadat de dropping was afgelopen, werd de rivaliteit even aan de kant geschoven en hielpen de vele biertjes, wijntjes, dropshots en de whisky cola’s van beertje Reinier aan een sterke cohesie tussen de kampen. Al gauw kwam het vorig jaar geïntroduceerde Zweedse bierspel van Steyn op tafel wat voor sommigen het begin van het einde van de avond betekende. Tot laat in de avond werd er gedanst op tafels, liedjes luidkeels meegezongen, gezeurd in de zeikkamer en besloot een zeker lid van kamp Rood dat het raam en de gootsteen een goede schoonmaakbeurt nodig hadden. Al met al weer een legendarische avond; de toon van het ledenweekend was gezet. In de ochtend werd het programma voortgezet met de allereerste eilandproef. Hierin bleken beide kanten voor de jeugd te kiezen en werden Marco en Job naar voren geschoven om hun kamp te vertegenwoordigen. In een bloedstollende test bleek het uithoudingsvermogen met een ei bij Marco (ondanks zijn trilstand) net wat beter dan dat van Job. De eerste punten waren verdeeld en al snel diende de volgende proef zich aan waarbij sommige kampen hun gram konden halen voor hun teleurstellende prestaties bij de dropping. Onder toezicht van de eigenaar van onze accommodatie kregen we een korte uitleg over het boogschieten waarna we al snel zelf onze eerste pijlen richting de roos konden proberen te schieten. Voordat we overgingen op het competitieschieten, kreeg ieder expeditielid de mogelijkheid om een aantal keer te oefenen. Zo kon iedereen zijn of haar vizier op scherp zetten om de proef zo goed mogelijk te volbrengen. Uiteindelijk bleek voorzitter Rob een heuse Robin Hood te zijn en bezorgde hij zijn kamp Rood de zege. Wederom kon kamp Geel zich opmaken voor een eilandraad, dit keer tegen kamp Roze. In een zware touwtrekstrijd met een touw dat meer leek op een waslijntje bleek kamp Roze uiteindelijk de sterkste schakel. Nadat we bijgekomen waren van het boogschieten, was het tijd om onze peilen op een heel ander doel te richten: namelijk de estafette! Dit begon wel erg letterlijk, aangezien bij de eerste opdracht één persoon per groepje bepaalde doelwitten op een schutting moest raken met dartpijlen.


Zodra alle doelwitten geraakt waren, mocht je pas door naar de volgende opdracht. Deze was ook erg origineel: zoek een random telefoonnummer op in een paar uit een telefoonboek gescheurde pagina’s die bovenin het speelhuisje met glijbaan liggen. Logisch toch? Ook de andere opdrachten waren zeker origineel: een foto opdracht waarbij je zo snel mogelijk een aantal foto’s van bepaalde Versotters moest vinden, een parcours “voetjes van de vloer” afleggen op A4tjes en het oplossen van een ongelooflijk moeilijke rekensom, die nog moeilijker werd wanneer je de volgorde van de cijfers en symbolen door elkaar gooide (iets dat ik natuurlijk niet heb gedaan). De ongelukkigen die ditmaal de Eilandraad hadden gehaald, stonden een grootse kracht-‐ meting te wachten. Het was dan ook een bewuste keuze om krachtpatsers Noortje en Amanda naar voren te schuiven. Beide dames bleken geoefende spijkerbroek-‐ hangers – want dat doen we thuis allemaal toch? – en tijdens deze titanenstrijd, bleken Noortjes benen net wat korter te zijn zodat ze minder snel de grond raakte. Hierna kregen we de gelegenheid om even bij te komen en ons alvast geestelijk klaar te stomen voor het avondprogramma. Voordat de cantus zou gaan beginnen, was het eerst zaak om een goede bodem te leggen. Er stonden wraps – ook wel bekend als vreps – op het menu en deze gingen erin als warme broodjes (warm waren ze in ieder geval). Geheel in Expeditie Versot stijl, maakten we ons klaar voor de allergrootste beproeving: de biercantus! Er was gekozen voor een speciaal arrangement van jungleliedjes, naast de bekende cantusklassiekers. Cantuszangeressen Jule en Joëlle maakten van hun positie goed gebruik om weer de nodige strafadjes uit te delen, wat weer de nodige natte sokken, schoenen en bezemstelen opleverde. Uiteraard zorgde DJ Coon

ook niet voor een verrassing, door zo nu en dan de muziek te vergeten. Rianne had zelfs Je Moeder meegenomen, die iedereen voor aap aan het zetten was en zoals het wel vaker gaat met een biercantus, is het verdere verloop van de avond altijd een tikkeltje vaag. Wel stond er nog een proef op de planning, een heuse bierestafette wel te verstaan. Volgens mij won team Roze. De rest van de avond ging iedereen lekker zijn eigen gang. Er was de dromer die een ommetje ging maken met zichzelf, de voetballer die tafelranden ging koppen en er waren natuurlijk de mensen die lekker wilden gaan zeiken op de zeikkamer (het kon trouwens geen toeval zijn dat Pieter de zeikkamer tot zijn slaapkamer had gemaakt). En natuurlijk waren er de Nachtbrakers (nee, niet de Nico’s) die gewoon geen zin hadden om te gaan slapen. Toen de rookwolken de volgende dag waren opgetrokken, was het tijd voor een wel heel toepasselijke eilandproef: memo-‐ ry! Degene die het beste geheugen had zou winnen en dit bleek toch wel Rianne te zijn en niet Danique. Omdat de strijd nog steeds open lag, werd er vol spanning toegeleefd naar de laatste proef: een eetproef! En dat was me toch hilarisch: vooral Vera stal de show toen ze hoorde dat er krekels zaten in wat ze zojuist gegeten had. Verder stond er onder andere nog droge beschuit, blauwe pudding, vette hap en andere smerigheid op het menu. Dit alles is prachtig vastgelegd op de ledenweekendfilm, kijken dus! Uiteindelijk was er toch een groepje dat duidelijk de beste was: Team Oranje (zonder franje!) onder leiding van ondergetekende. Na de gebruikelijke afscheidsrituelen (opruimen, inpakken, groepsfoto en bedankjes), was het tijd om weer huiswaarts te keren. En wat was het toch weer een memorabel weekend! Natuurlijk zijn er de foto’s, maar ook is er inmiddels alweer een legendarische film beschikbaar van maar liefst 45 (!) minuten lang. Tot zover Expeditie Versot, over en sluiten. Leco bedankt & tot volgend jaar!




Interview Stijn Rottiers

Door Erwin Gielens

Wie kent Stijn Rottiers? Rottiers, die man die truien breit van theorie? De docent met het nonchalante uurwerk? Dit is het verhaal van die jongen die zeventien jaar geleden aan de voet stond van zijn studententijd. Terwijl de Schotten in 1997 schaap Dolly aan de wereld presenteren, loopt de druk op het onaangetaste Irak op. België worstelt met de discussie rondom het hoofddoekenverbod en daar, op een kruispunt in zijn leven, staat de negentienjarige Stijn. Na het secundaire onderwijs kiest hij voor een carrière op het toneel. Een jaar toneelschool en wat wilde haren later, slaat hij een andere weg in door in Antwerpen te starten met de studie filosofie. “Tussen mijn veertiende en mijn negentiende heb ik, mag ik wel zeggen, aardig wat gefeest”, vertelt hij. “Maar toen ik filosofie studeerde ging ik voor de hoge punten. Ik wilde laten zien wat ik in mijn mars had.” Geprikkeld door oprechte interesse verandert hij in een idealistische voltijdstudent. “Ik zat altijd vooraan op de tweede rij (de eerste rij was leeg) braaf te luisteren.” zegt Stijn. Die motivatie ontwikkelt zich tot een mooie cijferlijst. Achteraf vindt hij het jammer dat hij niet eerder zijn focus vond. “Ik wist pas later dat ik verder wilde op de universiteit,” legt hij uit. “Maar om te promoveren, heb je goede cijfers nodig over de hele opleiding. Ook daardoor kwam ik niet in aanmerking voor een promotieplek.”Lange dagen in de collegebanken worden gebroken door harde uren op het sportveld. Hij rent, zwemt en fietst voor de triatlon, aangetrokken door de vrijheid en flexibiliteit. “Iedereen die finisht, is een winnaar,” vertelt hij over het motto op de club. En ik zie het wel gebeuren Stijn die de ‘Ironman’ uitloopt. Beeld het even in. Begin met zwemmen, grofweg van Engeland naar Frankrijk via het nauw van Calais. Dan stap je in Tilburg op de fiets en ga je naar Duisburg, waarna je nog even een volle marathon loopt. No pressure.

Behalve alle individuele prestaties geeft Stijn ook gul; aan zijn huisbaas. Na een jaar vol verhalen over huisjesmelkerij (wie kent ze niet), gaat Stijn samenwonen met zijn toenmalige vriendin. Twee zwerfkatjes, gevonden in een zak op het strand in Portugal, houden het duo gezelschap. In de loop van de jaren die volgen ontdekt onze student zijn passie voor het sociaal-‐politieke veld. Zijn master filosofie wordt dan ook opgevolgd door een versnelde studie sociologie. Hier ontvouwt zich zijn interdisciplinaire houding en ontstaat de synthetische denker. “Klein denken zoals in onderzoek is heel belangrijk, maar mij lukt het niet”, vindt hij. Hij wil bovenal het overzicht niet verliezen in de waterval van gedetailleerde onderzoeksresultaten. Kritisch zijn en openstaan voor dingen, dat vindt hij belangrijk. “Om te kunnen zien waar de klepel hangt”, zegt Stijn, “een discussie te volgen en te zeggen ‘kijk, daarover gaat het’. Als we daar uitkomen dan is alles opgelost.” Nu zweeft Rottiers als professional tussen twee academische werelden, door zijn tweeledige opleiding. “Voor de filosofen ben ik geen filosoof en voor de sociologen ben ik geen socioloog”, vertelt hij. De denker staat intussen al drie jaar voor de klas op onze universiteit: twee kinderen, een echtscheiding en een nieuwe vlam later. Hij geeft zwemles en onderhoudt samen met zijn vriendin een camping (Le Muret) in het zuiden van Frankrijk. Maar de idealist in deze man leeft. Met de kracht van ideeën hoopt Stijn de wereld een stukje beter te kunnen maken. Zijn advies aan de studenten? “Zie je studietijd als een soort trechter. Nu meer dan ooit heb je de mogelijkheid om heel veel kennis in korte tijd op te doen. Je krijgt zoveel ineens binnen en dat is echt tof!


Vraag het Nico Door Nico

moeten aanschouwen hoe jij, de nieuwe hoofdredacteur van onze nieuwsbrief, de Versotte Courant hebt laten afzakken tot een derderangs pervers puberboekje. Kom je zelf iets tekort ofzo? Genoeg is genoeg, Nico. Die kop van je kunnen we niet meer luchten, dus kap met die onnozele geruchten. Handen af van onze Courant!

Heeee Nico! Ken je dat gevoel van dat je je machteloos voelt en het lijkt alsof de wereld vergaat? Nou ik wel. Als doorgewinterde statistiek fan had ik me erg verheugd op het door Versot georganiseerde MTO-‐B matinee, maar dit is helaas dit jaar niet doorgegaan. Maandenlang heb ik de dagen afgeteld voor het eindelijk zover was, om vervolgens een dag van te voren te horen dat het niet doorging. Sindsdien slaap ik slecht, heb ik nergens zin in en twijfel ik serieus of het leven nog wel zin heeft. Nog een jaar wachten op het volgende MTO-‐B matinee houd ik echt niet vol. Daar heb ik ook de power niet voor. Je begrijpt vast dat ik ten einde raad ben en ik zou dan ook graag een beroep willen doen op je altijd wijze raad. Kun je me alsjeblieft verder helpen? Hopeloze groetjes van een niet-‐significante lezer. Beste niet-‐significante lezer, Wat sneu dat er een correlatie ontstaan is tussen je welbevinden en de annulering van het MTO-‐B matinee. Een wijs man zei ooit: een zwaluw maakt nog geen zomer, zoals een correlatie nog geen causaliteit impliceert. Maar goed, dat weet je natuurlijk niet als je het MTO-‐B matinee niet gevolgd hebt (of was dit MTO-‐D?). Misschien moet je jezelf eens onderwerpen aan een grondige factoranalyse om ervoor te zorgen dat je Cronbach’s Alpha snel weer helemaal op peil is. Hopelijk geeft dit je die 1-‐β waar je zo hartstochtelijk naar op zoek bent. Want wat mij betreft, hoor jij zeker op die normaalverdeling thuis! Groetjes, Nico

Aan de narcist Nico, De turbulente tijden hebben ons genoodzaakt tot het sturen van deze brief. Al vele jaren zijn wij trouwe lezers van de Versotte Courant: een onafhankelijk, kritisch nieuwsmedium dat altijd haar positieve bijdrage aan de opleiding Sociologie in Tilburg heeft geleverd. De afgelopen maanden hebben we echter met afgrijzen

Met dreigende groet, Het Versotte Nieuwsbriefgezelschap Aan het ‘Versotte’ Nieuwsbriefgezelschap, Na het lezen van jullie brief wil ik graag reageren op jullie ietwat onterechte dreigende aantijgingen. Het klopt dat de Versotte Courant het afgelopen jaar wat is veranderd, hier kan ik echter vrij weinig aan doen. Ik schrijf over dingen die gebeuren binnen onze vereniging en door het huidige bestuur is het dit jaar vooral zuipen, kotsen en kaas wat de klok slaat. Het huidige bestuur heeft ook een behoorlijke vinger in de pap wat betreft mijn rubrieken, dus ik ben bang dat jullie je beschuldigende vinger naar de verkeerde persoon wijzen. Ikzelf ben ook meer van het schrijven over kitten, schroeven en figuurzagen, maar ik maak me ondergeschikt aan de wensen van mijn supervisor uit het bestuur. met vriendelijke groeten, Nico


Interview Vera

Nico’s nachtbrakers

Door Nico

Vera de Berk, 22 jaar oud, zit nu in haar vierde studiejaar van de bachelor sociologie. Ze heeft in Argentinië gestudeerd en Nico is vanzelfsprekend razend benieuwd naar deze ervaring. Je hebt een half jaar gestudeerd in Argentië, hoe ben je daar terecht gekomen? Toen ik in het eerste jaar hoorde over Study Abroad, wist ik meteen dat ik dit wou doen. Aangezien ik heel erg hou van de Spaanse taal en graag de uitdaging aan wilde gaan om ver weg te gaan studeren heb ik besloten om daar mijn minor te volgen. Hoe was deze ervaring en wat is de beste herinnering die je eraan over hebt gehouden? In het begin heel spannend en onwennig, maar uiteindelijk ben ik echt verliefd geworden op de taal, de cultuur en de mensen. De beste herinnering is dat ik zeven keer heb gekotst in de watervallen van Iguazu, wat één van de zeven wereldwonderen is. Je bent nog niet zo lang terug in Nederland, hoe is het om terug te zijn? Alles is hier wel hetzelfde gebleven dus het is net of ik niet weg ben geweest. Wel mis ik Argentinië af en toe een beetje. Wat heb je geleerd van je verblijf in Argentinië? Ik heb geleerd dat je echt moet doen waar je zelf zin in hebt, want je leeft tenslotte voor jezelf. Ook moet je niet te bang zijn voor uitdagingen, maar ze juist aangaan, ook al schijt je in je broek. We gaan binnenkort met Versot naar Prakau, waar kijk je vooral naar uit? Ik heb gezworen nooit meer Vodka te drinken (zie kotsverhaal Iguazu), maar ik kijk er stiekem toch wel naar uit om daar de hopelijk goede Vodka te proberen! Wat zijn je plannen na de bachelor sociologie? Ik zit te denken aan de master International Development Studies, over ontwikkelingsproblematiek.

Door Daniël Setzpfand Deze derde aflevering van Nico’s Nachtbrakers stond in het teken van het bezoeken van Versots nieuwste sponsordeal: Café Hoegaarden! Hier krijg je als Versotter 10% korting op alles. Reden genoeg voor de Nico om hier eens een kijkje te nemen. Café Hoegaarden bleek voor ons de perfecte kroeg om je avond te beginnen. Ze hebben er een stuk of 200 verschillende soorten speciaal bieren en ook een lekkere borrelkaart kunnen we vertellen uit ervaring. Voorzitter Naomi hield het bij een fruitig biertje (al was er binnen de commissie wat onenigheid of dit tot bier kon worden gerekend) en ikzelf liet me adviseren door de barman. Noël was zo versot op de bitterballen dat hij ze persoonlijk onderwierp aan een bierbad, wat niet voor herhaling vatbaar is. En zo leek de avond ontspannend voorbij te trekken, totdat we pas echt beseften waar we waren beland. Niemand van ons had het eerder meegemaakt: per ongeluk verzeild raken in een biercantus. Nou is een biercantus op zich al aan de ene kant best een merkwaardig spektakel, aan de andere kant is ernaar kijken eigenlijk nog vreemder. Maar niets is te gek voor de Nico, dat is al eerder gebleken, en dus stonden we na verloop van tijd zelf mee te dansen in de polonaise. Het café was verder leeg; reden genoeg om dus meteen maar naar buiten te hossen. De groep bestond uit internationale studenten, dus de Engelse nummers werden net een tikkeltje harder meegeblèrd dan de Nederlandse. Na verloop van tijd besloten we als Nico het gebeuren toch maar weer vanaf de zijlijn te aanschouwen, aangezien anders dit stuk weer alleen maar over een biercantus zou gaan. Wat er verder nog zoal gebeurde? Niet veel. Maakte dit veel uit? Eigenlijk niet. Nadat we het volledige nieuwsbriefbudget erdoorheen hadden gedronken (hoax!), was het tijd voor de Nico om weer terug te keren naar ieders eigen huis en tuin. Wél kregen we nog het lumineuze idee om dit collegejaar met een nico-‐knaller af te sluiten! Hou je oren en ogen goed open en wie weet wat de toekomst nog brengt…


Free the nipple

En ik zeg terecht. Waarom is een harige tepel oké, maar moet de melkgever het ontzien? Het is maar een lichaamsdeel. Weg Door Erwin Gielens met die beknellende beugels en bandjes. Weg met de betutteling. Laten we vrouwen het recht geven hun borsten te Okay mensen. Nu even laten zien. Want vrijheid. serieus. Al decennia lang Natuurlijk valt er genoeg te zeggen voor de vrijheid van de vechten vrouwen voor gelijke tepel. Veelgehoord tegenargument is dat het verkrachting in rechten. Buiken beklad, de hand werkt. Borsten zijn nu eenmaal een seksueel symbool. borden getorst en bh’s Wij onbeholpen mannen kunnen dan niet veel anders dan ons verbrand, alles in naam der geslachtsdeel achternalopen. Geen greintje zelfbeheersing. gelijkheid. Ondertussen zijn vrouwen gemiddeld hoger opgeleid, mondiger en zien we Maar denk even symbolisch: de opwindingskracht van de borst steeds meer beknellende kledingvoorschriften verdwijnen. is afhankelijk van de interpretatie die veel mannen (en Schouderklopje voor de samenleving. Goed bezig. Maar we vrouwen, ongetwijfeld) eraan toekennen. Borstvoedende zijn er nog niet. Het loon moet hoger, arbeidsmarktpositie vrouwen zijn tenslotte een stuk minder sexy. In Londen leidde sterker. En bovenal, de rokjes korter. Uhu. Businessinsider in het openbaar borstvoeding geven zelfs tot een aanval met onderzocht het. Als de zoom omhoog kruipt -‐ de luchtverfrisser (Dailymail, 2010). Tenzij het hier een zogenaamde Hemline Index -‐ stijgen ook de beurskoersen. mammilofobische homoseksueel betrof, mogen we De economie heeft dus baat bij blote benen. De index komt concluderen dat deze man verschillende betekenissen toekent tot stand als percentage van rok tot middel, gezien van de aan de borst in verschillende situaties. vloer. Rond 2008 zien we dan ook dramatisch lange rokken Naakt is dus een kwestie van framing. Honderd jaar geleden (Baardwijk, 2010), net als in aanloop naar de grote was een enkel te naakt. Nu is in Saoedi Arabië zelfs hoofdhaar depressie (Taylor, 1929). Godzijdank zien we de afgelopen hoerig. Onze perceptie van schaarse kleding verschuift, wat betekent dat vrouwen steeds meer zelf mogen kiezen wat ze jaren steeds meer bovenbenen! En dan hoor ik jullie denken: “Schijnverband, aantrekken. Dat is het idee toch? schijnverband!” Nee. Ok? Gewoon accepteren. Dit is pure Dat is dan de paradox. Enerzijds vecht de feminist voor respect. wetenschap mensen. Niet teveel vragen stellen. En laten we Tegen objectificatie door mannen. Het gaat tenslotte om de het dan vooral niet hebben over de Men’s Underwear capaciteiten, niet de looks. Maar ondanks die ideologie blijft de Index. Volgens mij is het zelfs tijd voor een nieuwe maat. focus van het mainstream feminisme in het Westen liggen op Iets vlots, iets dat beter bij de tijdsgeest past. Ik stel voor, uiterlijk. Kleding. Make-‐up. Het lijkt alsof de norm verschuift naar vrouwen die mannen objectificeren. Waarom is de Nipple Index. En als de zoomlengte al goed is voor de economie, denk je intrinsieke gelijkwaardigheid niet sexy? even in, de bergen goud die een tepeltje gaat opleveren. Daar ligt de uitdaging voor het feminisme. Breek los van het Iedereen loopt straks rond met schouders doorgezakt van uiterlijk. De maat die we zoeken is de boekenkast index. De het gewicht van al die Rolex horloges, diamanten oorbellen vrijwilligerswerk index. De tolerantie index. De doe-‐gewoon-‐ tot aan de knieën. Koopkracht door het plafond, iedereen aardig-‐tegen-‐je-‐buurman index. Dan bouwen we samen een een eigen parkeergarage. En als kers op de taart, overal betere sociale wereld. En elke vrouw loopt natuurlijk ook ontblootte bovenlichamen. Wat een utopie. En het mooiste topless en in minirok. Een beetje hart voor onze economie, is, we staan samen al aan de vooravond van deze droom. dames. Zoals we vaker zagen is het IJsland, die, in de woorden van Hans Teeuwen, “schijt heeft aan conventies.” Het is 26 maart. Een zeventienjarige IJslandse dame toont haar torso aan het grote publiek, om gelijkheid tussen de seksen te propageren. Een mannelijke Twitteraar reageert gefrustreerd. Onbegrijpelijk. Kort daarna worden Twitter en Instagram overspoeld met foto’s van borsten. Groepsfoto’s. Handstandfoto’s. Vaak vergezeld door een middelvinger of twee. De dag is uitgeroepen tot nationale ‘no bra day’.



Brasserie Hoegaarden

Gelegen aan het Piusplein in Tilburg, is het grootste speciaal bier café van Tilburg met ruim 250 speciaal bieren en twee eigen huisbieren, namelijk AMAI blond en tripel. Naast onze Hoegaarden bieren zijn we ambassadeur van het Belgische bier Paix Dieu. Deze zware tripel van 10% alcohol hebben zij als enige café in Tilburg het gehele jaar door van de tap.

Café Hoegaarden is het adres voor al je feesten en partijen, met een verrassende high beer, uitgebreide lunch en smakelijke avondkaart. Ze hebben een groot terras, eigen bierproeflokaal, restaurant, borrelhoek en vergaderruimte. Jaarlijks organiseren zij een aantal workshops bierbrouwen. Op hun nieuwe lunch-‐ en avondkaart staan lunchgerechten vanaf € 3,75 en een driegangenmenu vanaf € 16,95. Op vertoon van je Versotpas krijg je bij Hoegaarden 10% korting! @ www.hoegaardentilburg.nl ✆ 013-‐7200622 ✉ [email protected]


Autorijschool Mijn Droom Bij Tilburgse Autorijschool Mijn Droom krijg je effectieve begeleiding in het behalen van je rijbewijs. Je leert nieuwe vaardigheden gemakkelijker aan doordat deze eerst gedemonstreerd worden door je instructeur. Dit is een uniek punt dat ervoor zal zorgen dat het motto van autorijschool Mijn Droom waargemaakt kan worden: Een goede rijopleiding volg je maar eenmaal in je leven! Zij van Mijn Droom willen je meer bijbrengen dan alleen het rijden op de weg. Alles bij elkaar genomen, zorgt dit ervoor dat je er helemaal klaar voor bent als je je rijbewijs bij Autorijschool Mijn Droom hebt behaald. Kijk dus snel op de website voor meer informatie.

Studio Studio is een gezellig café in het centrum van Tilburg. Het is onze stamkroeg en daarom zullen we het grootste gedeelte van de activiteiten in deze kroeg gelegen aan de Korte Heuvel houden. Hierbij horen natuurlijk de maandelijkse borrels en de reünies. Ook zullen we hier weer regelmatig voorafgaand aan activiteiten dineren. Studio staat op de Versot merchandise en je ontvangt op vertoon van de Versot ledenpas 20% korting op bier, fris, wijn en speciaal bier! De cocktails zijn op elke dinsdag, woensdag en donderdag vanaf 22:00u te koop voor vier euro!! Des te meer reden om op die woensdag naar de maandelijkse borrel te komen.

@ www.mijn-‐droom.nl

@ www.studio-‐tilburg.nl

✆ 06-‐58812513

✆ 013-‐5436016

✉ contact@mijn-‐droom.nl

✉ info@studio-‐tilburg.com


Sponsorkliks We hebben je al een aantal keren geattendeerd op het bestaan van Sponsorkliks en hopen dat je daarom al een tijdje online aankopen via deze site doet. Wanneer je je online aankopen via Sponsorkliks doet, gaat een klein deel van het te betalen bedrag naar je favoriete vereniging. Let er wel even op dat je dit via de juiste website doet! Je blijft hetzelfde betalen voor hetgeen je wil kopen wanneer je het via Sponsorkliks doet, dus waarom niet dat extra klikje zodat je favoriete vereniging er ook van mee kan genieten? En uiteindelijk zullen we het geld gebruiken door het via activiteiten bij jou terug te brengen!

Bijna alle webwinkels die je je maar kan bedenken doen mee aan Sponsorkliks. Denk aan bol.com, Zalando, thuisbezorgd.nl, V&D en zelfs vakantieaanbieders. Ga dus voor je nieuwste outfit, een ontspannende vakantie of de lekkerste pizza’s gewoon even langs Sponsorkliks en Versot zal je dankbaar zijn. Voor jouw gemak vind je de link ook terug in de ledenmails en op de Versotsite kan je op het logo van Sponsorkliks klikken om op de juiste site terecht te komen.


Wist je dat… … je vanaf 13 april kan solliciteren voor een bestuursfunctie bij Versot? … het ledenweekend echt supersonisch mega fantastisch was? … er leden zijn die zich meer zouden moeten bezighouden met boogschieten? … Marco ballonnen sexy vindt? … Koen denkt dat er zoiets bestaat als kattenzakdoekjes? … Rob nooit zoent op de eerste date? … Amanda en Rob eindelijk de twee jaar oude fles pepervodka uit Kiev op hebben gedronken? … Naomi en Rianne het vaak moeilijk hebben met het houden van hun evenwicht? … er eindelijk het legendarische moment is aangebroken waarop het team van Pieter het ledenweekend een keer niet heeft gewonnen? … je jezelf nu bij Naomi op kan geven om vrijwilliger te worden van het introkamp dat plaatsvindt van 4 t/m 6 september ? Agenda Begin sollicitaties bestuur College voor vertrek Biercantus Studentlive Familiedag BEHAVE kroegentocht Eerstejaars BBQ Studiereis Beroepenavond

Uitspraken Steyn: “Wat zit je me nu a te napen?” Daniël: “Kom Bas, we gaan ons even over Marlie ontfermen. We gaan even naar boven. Bas, neem jij een bekertje mee?” Koen: “Vera liet een scheet en toen ging het licht aan!” Carmen: “Red nose, the Rudolph Reindeer.” Marlie tijdens loopy ball: “Ik hou er niet van om op m’n rug te liggen met mijn benen in de lucht.” Job eet met links … Koen: ”Job, ben je links?” Job: “Nee, ik ben gewoon een culinaire mongool.” Kamerdiensten Maandag: 12.30-‐14.30u Luisa Dinsdag: 12.30-‐14.30u Naomi Woensdag:

12.30-‐14.30u Steyn

Donderdag:

12.30-‐14.30u Rob

Vrijdag:

12.30-‐14.30u Wissel

Colofon Commissieleden: Wouter Brekelmans Erwin Gielens Naomi Hoven

13-‐04-‐2015 15-‐04-‐2015 16-‐04-‐2015 23-‐04-‐2015 24-‐04-‐2015 29-‐04-‐2015 30-‐04-‐2015 01-‐05 t/m 10-‐05 12-‐05-‐2015

Noël Koster Remco Muijshondt Daniël Setzpfand Met dank aan de gastschrijvers/geïnterviewden: Vera de Berk Steyn Mergelsberg Tim Reeskens Stijn Rottiers Glenn Tuyt

De Versotte Courant Lente- editie

Recommend Documents