De grote decodering van
GEWRICHTS- EN SPIERAANDOENINGEN Door Dr. Jean-Claude Fajeau Zoals je wellicht weet als regelmatige lezer van het tijdschrift Néosanté, is elke ziekte verbonden met een psychologisch-biologisch conflict met specifieke impact op een orgaan. Zo stemt elke aandoening van de blaas absoluut en uniek overeen met een conflict van territoriumafbakening. Omdat de mens nog maar aan de prille beginfase staat van een mensenleven, gedraagt deze zich als een dier en kent dierlijke angsten. Dit geldt dus voor elke ziekte, en hetzelfde geldt voor alle bot- en gewrichts- en spierletsels. Hier ga ik het niet hebben over beenderletsels, die al aan bod kwamen in een vorig nummer. Elk gewricht of spier, die in haar eigen functie dus overeenkomt met een specifiek conflict, kan in ruimere mate gelinkt worden aan de symboliek, en in mindere mate aan de werking en/of het trauma ervan. De symboliek overweegt veruit het meest. Bij al die kwalen heeft leeftijd niets te maken met de aandoening. Iemand van 84 jaar vertellen dat de artrose aan zijn/haar rechterknie verband houdt met diens leeftijd is onzin en dwaasheid. Gelukkig zijn belachelijke dingen niet dodelijk! De andere knie draagt die persoon immers ook al 84 jaar, en waarom is daar geen artrose? We kunnen best logisch en coherent blijven. Ter aanvulling bij het oplossen van conflicten, wat aan de basis ligt van genezing, raad ik aan, voor je lichaam te zorgen door massage, goede voeding en je lichaamshouding te verbeteren. Voor dit laatste moeten we opnieuw juist leren kijken, voor onze tanden zorgen en de voeten corrigeren. Meestal komt osteopathie hiervoor in aanmerking. Een beetje theorie Bij elk conflict is er een actieve fase waarbij je gestresseerd bent. Meestal weet je dat er iets niet gaat in je leven, maar je legt geen verbanden. Tijdens die fase lijdt je niet, je bent actief; toch ervaar je grote ontwaarding op verschillende vlakken van je leven: affectief, sportief, beroepsmatig, enz. Wat gewrichten en spieren betreft, zonder de bijbehorende bloedvaten te vergeten, daar sterft weefsel af, stoffen gaan verloren, er ontstaan verzweringen. Daarna volgt resoluut een conflictfase, meestal in de praktijk, zoals verandering van activiteit, stoppen met sport, je leven omgooien. Dit is het moment waarop de bestaande maar sluimerende letsels hersteld worden. Dit herstel gebeurt aan de hand van oedeemvorming rond het letsel. En dan krijg je pijn. Dit is de ontstekingsfase. Deze is erg belangrijk om het letsel te herstellen. Dus is het volkomen contraproductief om ontstekingsremmers te nemen, die wel verlichting brengen, maar het herstel blokkeren. Ze brengen verlichting omdat ze het oedeem weghalen, dus het middel om te herstellen. Hier is geen sprake van genezing maar van een tijdelijke afname, vermits je een praktische oplossing aangereikt kreeg, zonder je dus bewust te zijn van je conflict. Om weer vrolijk te kunnen lachen begrijp je best je conflict, verwerk je het, om daarna bewust een ander patroon in de plaats te stellen. Bij alle gewrichts- en spieraandoeningen is het kernwoord “ontwaarding”. In de natuur kunnen dieren een stap verkeerd zetten, maar in dat geval loopt hun leven gevaar. Dat is dus te gevaarlijk voor hen. Bij mensen is dat heel anders. De minste stap die je verkeerd zet kan een min of meer ernstig ontwaardingsconflict met zich brengen dat van enkele minuten tot een heel leven kan blijven duren! Alles hangt af van de
programmering vanuit de genealogie en bij de geboorte, en van de angst die zoiets veroorzaakt. Bij ontwaarding is er altijd een pijnlijke vergelijking, een negatief zelfoordeel ten aanzien van de anderen of van een zelfbeeld van het moment of uit het verleden. Kijk naar sportmensen met een goed getraind lichaam: wat een karikatuur! Dat heet dan competitie, maar het heeft niks menselijks. Spierletsels houden verband met ontwaardingsconflicten bij beweging in het algemeen, bij actie op het moment zelf. Hier zouden we best ook letsels aan pezen en ligamentenbij betrekken. De spier staat voor kracht in de actie. De pees staat voor stevigheid en weerstandsvermogen. Het ligament staat voor effectiviteit. Dit zijn kleine interpretatieverschillen die nochtans van veel belang zijn om een goed inzicht te krijgen in het conflict bij degene die te maken krijgt met die verschillende letsels. Gewrichtsaandoeningen houden verband met ontwaardingsconflicten bij een gebaar. Een gebaar is een uiterst precieze beweging. Vaak heeft dit te maken met het vergelijken van heden met verleden. Enkele aandoeningen van naderbij bekeken Aandoeningen en letsels aan de onderste ledematen komen heel vaak voor. Ze hebben te maken met het zich verplaatsen. Het verzwikken van de enkel is een ontwaardingsconflict omdat je je niet kunt losmaken van je moeder, ver weg gaan van je geboortegrond. Je blijft ‘vastgepind’ aan je (echte of symbolische) moeder en je gaat er niet van weg. Wat het been betreft, doet het voornaamste letsel zich voor aan de kuitspieren, ook wel “de tweelingspier” genaamd. De symptomen gaan van eenvoudige krampen tot spierspasmen, spierscheuren , spierverrekkingen. Krampen zijn een spierprobleem dat hoort bij een vaatprobleem. De spier in werking moet beter gevoed worden tijdens de inspanning. Krampen kunnen optreden tijdens een te lange en intense inspanning, ofwel in de herstelfase. Zoals bij elke spieraandoening komt hier onmacht bij kijken. Zoals bij elk vaatprobleem is er een probleem met de clan. Dit is een ontwaardingsconflict bij het zich verplaatsen, met volgende tonaliteit: “wat doe ik daar, ben ik hier op mijn plaats, mag ik weggaan uit de clan?” Besef van weerstand, inspanning, snelheid. Ontwaardingsconflict omdat je niet snel of lang genoeg loopt. In de actieve conflictfase wordt er gegraven in de binnenwand van de slagader om meer bloed aan te voeren (zuurstof, glucose, enz.) naar de spier. Stopt de inspanning, zelfs bij uitputting, dan begint het herstel met oedeem in de aderwand, wat zorgt voor plaatselijke belemmerde doorbloeding (minder ‘infuus’, dus minder zuurstofaanvoer) als de holte weer wordt opgevuld. Krampen verplichten tot rusten of stoppen met de inspanning. Bij een conflict is er teveel stress, dus ophoping van melkzuur, die tegengegaan kan worden met een alkalische base. Alkalisch water drinken na een inspanning beperkt de verzuring. Doet dit zich voor aan de kuit, de tweelingspier, dan wijst de kramp op onmacht om te groeien. Kuitspieren helpen je rechtkomen, springen, groter te worden. Bij de zwangere vrouw is de boodschap van de krampen: “dit is te zwaar om te dragen, dat ze maar stopt met zich verder te ontwikkelen!” Een ander veel voorkomend letsel, ontsteking aan de Achillespees. Het ontwaardingsconflict komt bij de sportieve ontspanning, de drive bij het zich verplaatsen en bij de remming van “kleintjes die bij de groten willen horen”. Opgroeien is je losmaken van de band met de moeder. Is een Achillespees die gevoelig voor druk, dan is dat een teken van groeipijn. Een peesscheur is een brutale ‘scheur’ met de ‘moeder’ bij een scheiding. En maar denken dat dit komt door het lopen of door het balspel!
Artrose aan de knie is wellicht de meest voorkomende degeneratieve gewrichtsziekte. Bij mensen wel, want in de vrije natuur bestaat ze niet. Beeld je een gazelle in die mankt omwille van artrose aan de knie! Die gazelle is de dood nabij, want ze kan niet meer lopen! De twee conflicten aan de knie, nog steeds bij ontwaarding, zijn: - lichamelijke en sportieve prestaties, op het gebied van technische bewegingen - onderwerping, gehoorzaamheid aan de hogere autoriteit: op je knieën gaan zitten, iemand op de knieën krijgen, je knieën in aanraking brengen met de grond Een van de kernwoorden voor de knie is: “smeken”. Met de jaren verstaan vele mensen helaas de kunst niet meer om het leven door een roze bril te zien. Ze halen hun waarde naar beneden door een of andere gebeurtenis of toestand, en slagen er niet in, het conflict op te lossen. Artrose is een typisch voorbeeld van een conflict “bij het afwegen” of “te midden van onzekerheid”. Iemand met artrose op een gewricht haalt de hele dag door zijn/haar waarde naar beneden tijdens activiteiten, ten aanzien van anderen, enz. Hij/zij zit in de actieve conflictfase. Gaat hij/zij slapen, dan gaat de herstelfase in tijdens de nacht, in rusttoestand. ’s Morgens is hij/zij verstijfd door het hersteloedeem. Door een geleidelijke ontwaarding omwille van het onvermogen, lost het oedeem zich vervolgens op en vermindert de pijn. De volgende nacht luidt opnieuw het herstel in, en alles herbegint. Alleen bewustwording en opwaardering kunnen dit proces een halt toeroepen. Slijtage van kraakbeen is een drogreden. Om het anderhalf jaar worden onze atomen vernieuwd. Een schildpad leeft 300 jaar, en dat zonder artrose! Omdat hij geen ontwaarding kent. Het kraakbeen kan dus herstellen als het conflict volledig wordt opgelost. Medische prothesen lossen niets op. Het zijn alleen gemakshalve oplossingen in afwachting van… Meestal komt de persoon daardoor opnieuw in het conflict terecht. Dit geldt voor elke prothese, een bril, gehoorapparaten, gewrichtsprothesen en geneesmiddelen. Bijvoorbeeld: een vrouw heeft artrose aan de knie. Ze beleeft dagelijks een sterke ontwaarding, en kan niet langer buigen voor “de dictatuur van haar tiran”, haar man. Bij gebrek aan praktische oplossing komt de biologische oplossing erop neer dat de knie komt vast te zitten door artrose. Zij beleeft dit echter als een hinderpaal bij haar dagelijkse beweging. Ze lijdt en berust er tenslotte in, dat er een “reddende” prothese wordt geplaatst. Zodoende kan ze opnieuw knielen voor de “tiran”. Zolang ze haar conflict niet oplost, voorziet het brein in een oplossing voor haar conflict, en krijgt ze artrose aan de andere knie. Soms gaat ze zelfs zover dat ze de prothese “verslijt”. De heup is nog een gewricht waar zich vaak artrose voordoet. Het ontwaardingsconflict zit hem in de weerstand tegen de seksuele daad. De aangeboren ontwrichting van de heupen is een verlamming op gewrichten en beenderen. In dit geval komt het erop aan, te beletten dat de dijen zich spreiden. Ontwaarding in de beweging. De spier die ervoor zorgt dat de dijen zich niet spreiden is de adductor. Ze bewaakt de maagdelijkheid. Bij de aandoening van de adductoren moet er gekeken worden naar hoe de maagdelijkheid verloren ging. Vanuit het gezichtspunt van gevaar, niet meer van verbod, op zoek gaan naar problemen waarbij de kans bestaat op vroegtijdige bevalling, en de dijen in een reflexbeweging tegen elkaar worden genepen om de baby vast te houden. De psoasspier zorgt ervoor dat de heup kan buigen, dat de dij kan opgetild worden: “French cancan”. Ontwaarding bij die actie (turnen, enz.). De snijdersspier zorgt ervoor dat de heup kan buigen, naar buiten en naar binnen toe kan draaien. Het conflict draait om ontwaarding bij het spreiden van de dijen (dans, seksualiteit, enz.).
In het bekken: artritis van het sacro-iliacaal gewricht is een variante van de ziekte van Bechterew. Een blokkering van het sacro-iliacaal gewricht komt vaak voor in het beendergestel, vooral bij vrouwen! Ontwaarding zoeken bij lange en moeilijke bevallingen omwille van een smal bekken, wat soms uitliep op een keizersnede. De moeder “opent haar bekken niet om haar kleintje eruit te laten”. In de pyramidespier, een belangrijke bilspier, ontstaat ischias door samendrukking. Conflict omdat je het wil aankunnen (bovenaan de piramide) ten aanzien van je partner tijdens de seksuele daad. Wat betreft de wervelkolom: aandoeningen over de hele ruggengraat houden verband met een ontwaardingsconflict dat eigen is aan een specifieke plaats en met een conflict in het overeenkomstige orgaan. Ruggenwervels zijn “zekeringen” die springen alvorens de aandoening bij de organen komt. Dit geldt ook voor de tanden. De wervelkolom is een bescherming voor het ruggenmerg. Uit elk tussenwervelgat komen zenuwen die de verschillende organen gaan bezenuwen. Dit is de rol van het ruggenmerg dat bevelen vanuit het brein overbrengt naar de organen. Er is dus een communicatielink tussen het brein en de organen door middel van de wervels. Tussen de 3de en de 5de lendenwervel wijzen conflicten op ontwaarding in de seksuele daad. Lendenpijn is een vage pijn, en de aangetaste structuren zouden best aangegeven worden. Conflict omdat je je fel bekritiseerd voelt. Lumbago is een blokkade in de lenden, die afkomstig is van de spieren. Dit gaat over spieren, dus over actie. Bij artrose in de lage lendenen ligt de ontwaarding in de gebaren (de manier waarop je handelt), meer dan in de daad zelf. Bij de thoracale wervelkolom ligt het algemene ontwaardingsconflict in het feit dat je “de pijler moet zijn, een zware last moet dragen, je alleen op jezelf kunt rekenen”. Een gebrek aan soepelheid. Dit is het conflict van de muilezel. Bij de cervicale wervelkolom houdt de ontwaarding verband met blokkades, moeilijkheden om te communiceren. Bij cervico-brachiale zenuwpijnen C5C6C7 steekt er vaak een schijf tussenuit, met zelfs hernia van de tussenwervelschijf. Conflict van onrechtvaardigheid bij een actie met vlucht- of vermijdingsgedrag. “Het gebaar dat ik kon stellen, maar ik was niet in staat te handelen”. In talrijke situaties van halspijnen zonder echte aandoeningen zijn er in de voorgeschiedenis verhalen te vinden van baby’s die geboren werden met de navelstreng rond de nek, wat de communicatie met de moeder “afsnijdt”. Wat de bovenste ledematen betreft, is de schouder een erg ingewikkeld wiggenbeengewricht. Alle standen zijn mogelijk, want dit is het meest beweeglijke. Het eerste conflict: “OOST/POOL”: tegenstelling waarbij je centraal staat en je toch geïsoleerd voelt. Ontwaarding omdat je niet langer van groot belang bent in de clan. Het tweede conflict is de beoordeling van jezelf. “Wat voor een individu ben ik eigenlijk?” Het derde conflict draait om het dragen van de last. Als de last te zwaar is om te dragen, al sinds je jeugd. Steun en overbelasting. Een steuntje krijgen. Bij de schouders zouden we best kijken naar aspecten van onrechtvaardigheid. En ook de onmacht om samen te brengen, te beschermen, om iemand onder je vleugels te nemen: “Niemand is te vertrouwen”. Pijn aan de trapeziumspier betekent dat je de wereld op je schouders draagt. Mogelijk zijn de schouders afgezakt door het gewicht dat je niet langer kunt houden en dat je laat vallen (machteloosheid). Schouderontwrichting (komt het meeste voor): gevolg van een gebaar. Spijt omdat je sloeg. Je bent “uit je vel gesprongen”. Ontsteking rond het gewricht met verkalking (frozen shoulder): een sterkere schouder om de deuren in te beuken. De stormram.
De elleboog staat symbool voor “het werk”, in de conflicttonaliteit van de wil (ellebogenstoom) en zwaarte. Een tenniselleboog is pijn op de plaats waar de pezen op de knobbel aan het uiteinde van de opperarm aanhechten. De strekspieren van de vingers zitten vast aan de knobbel aan het uiteinde van de opperarm. Hier kan ontwaarding slaan op het feit dat je je greep niet mag of niet kunt lossen. Je hand openen doe je met de strekspieren van je vingers. Bij de dieren staat het openen van je hand gelijk met het lossen van je prooi. Bij de mens is dat het werk of iets of iemand die je hebt en niet wilt loslaten. De golfelleboog betekent pijn bij de aanhechting van pezen van de buigspieren van de vingers op de epitrochlea van het opperarmbeen. De ontwaarding heeft hier betrekking op het samendrukken, behouden wat je in je hand hebt. Op symbolisch vlak is dit het opsluiten, behouden van degene van wie je houdt. De pols doet pijn als je je ontwaard voelt in de dwangarbeid, als je een grote werklast op jou hebt genomen. Maar de inspanning is vruchteloos: geen gelukwensen, geen erkenning voor het werk, ondanks de inspanningen. Het carpaletunnelsyndroom is het conflict en de ziekte van de bemiddelaar (niet de dominerende, maar geheel en al de gedomineerde) die het overbrengen van de bevelen controleert. Het bevel komt van het brein en de handen voeren het uit. De zenuw geeft het bevel van het brein door aan de hand. Dit is bijvoorbeeld de ploegbaas, tussen werkgever en arbeiders, die een erg slechte positie inneemt in de firma want alle communicatie moet langs hem gaan. In de dierlijke aard is dit bijvoorbeeld het conflict van de favoriete wolvin van de dominerende wolf. Zij is de bemiddelaar tussen de grote wolf en de kleintjes. Dit zie je ook bij gezinnen waar de bevelen van de vader aan de kinderen worden doorgegeven door de moeder. Het is als je ’s nachts in de afname-herstelfase zit, dat het oedeem de zenuw in het kanaal samendrukt. Dit is een conflict in evenwicht dat ’s nachts oplost (nachtelijke pijn) en overdag opnieuw geactiveerd wordt. Wat de hand betreft, is de ziekte van Dupuytren een samentrekbare woekering van het bindweefsel in het peesvlies van je handpalm (een membraan tussen de strekpezen en de huid). Ze zorgt voor een geleidelijke en niet-corrigeerbare samentrekking en doorbuiging van de vingers. Vaak doet dit zich aan beide kanten voor, de strekpezen van de vingers zijn ongedeerd, want deze trekken niet samen. Het peesvlies vormt de bescherming. Conflict in de zin van: “je vastklampen aan…” Ontwaardingsconflict bij de uitvoering van dingen. Meestal richt dit zich op de 4de vinger die zich sluit als een klauw. Alles willen te pakken krijgen, beschermen wat me ontsnapt. Nummer 4 is de relatie, de trouwring. Richt dit zich op de 5de vinger, dan betekent dit het geheim. Is het gericht op de 4de en 5de, dan is het de heimelijke trouwring, het verboden huwelijk. Reumatoïde poliartritis (RP) tast vaak de vingers van de hand aan. Ontwaarding in het gebaar door je voorbije vaardigheden te vergelijken met wat je nu niet kunt. Dit is het conflict van de kantwerkster, de naaister die minder handig is, die minder goed ziet: de vingers vergroeien tot haakjes! Dit is een verworvenheid die verdwijnt en waarvan je denkt dat ze niet meer terugkeert. Ik zou nog verder kunnen uitweiden, zoveel gewrichtsstructuren en spieren zijn er! En evenveel specifieke conflicten. Maar laat me verwijzen naar het boek dat ik net heb gepubliceerd over dit uitgebreide onderwerp. (“Pathologies ostéo-articulaires et musculaires”, Jean-Claude Fajeau, Editions Philae). Uit: Néosanté nr. 34 van mei 2014
