Colofon & 社説. Editorial van de hoofdredactrice

説社 & n o f o l Co

Journalcommissie Kirsten Janssen Bob Rambonnet Nick Sint Nicolaas Robert Beers Joleen Blom Maria van der Linden

Editorial van de hoofdredactrice

Redactieleden Hoofdredactrice en vormgeefster: Kirsten Janssen Eindredactie: Bob Rambonnet Nick Sint Nicolaas

Dames en heren, jullie hebben alweer de vierde en laatste journal van collegejaar 2011-2012 in jullie handen! Het einde van het jaar is dan ook alweer in zicht. Het was een druk jaar met veel activiteiten, waar het jaarboek (ja, er komt een jaarboek!) een mooi overzicht van heeft gemaakt. Feestjes, borrels, drie keer een Research in Progress en twee keer een Beroepenavond, lezingen over Japan en Korea, filmavonden, optredens van Raiden, een commissie-uitje naar de Efteling… en daarnaast ook nog studeren! Hoe krijgen we het voor elkaar? Als jullie even op adem willen komen tussen het studeren voor tentamens of wanneer jullie de laatste hand leggen aan je scriptie, neem dan even de tijd om deze extra dikke editie te lezen! Zo zal Chi-seonsengnim een boekje opendoen over Korea, klagen de columnisten er weer op los, zullen jullie door middel van de nieuws en cultuur katernen erachter komen dat jullie nog niet alles wisten over Japan en Korea en kunnen jullie de beste partygangers spotten op de mooiste partyfoto’s van dit collegejaar! Dit en nog veel meer in de laatste journal van mijn hand. Het was een leuke en zeer leerzame ervaring om jullie hoofdredactrice te zijn!

Bestuur van Tanuki Praeses: Jeroen Strijbosch Abactis en vicevoorzitter: Kim Dang Quaestor: Robert Beers Hoofdredactrice: Kirsten Janssen Webmaster: Dave Hooghiemstra Assessor: Aline Mostert Commissievoorzitters Eerstejaarscommissie: Aline Mostert Feestcommissie: Jeroen Strijbosch Jaarboekcommissie: Carmen Loh Journalcommissie: Kirsten Janssen Kampcommissie: Annette van Wanroij Koreacommissie: Maaike de Vries Kunst- en cultuurcommissie: Maaike de Vries Lustrumcommissie: Annette van Wanroij Raiden (yosakoi): Anne Aarssen Reiscommissie: Aranka Leonard TFC Banzai: Renzo Goto

Liefs, Kirsten Janssen

Raad van Toezicht Isaura van den Berg Yori van Hout Guan van Zoggel Martijn Heule

2

太狸記・五月号

次目 & t n a k r Op de voo Op de voorkant

Inhoud

Op een warme zomeravond in 京都 (Kyoto) liepen mijn reisgenoten en ik vanaf onze 旅館 (ryokan, “hotel in Japanse stijl”) naar de 鴨川 (Kamogawa, “Eend Rivier,” of gewoon de Kamo Rivier) waar een klein maar zeer levendig 祭り (matsuri, “festival”) plaatsvond. De mannen droegen 法被 (happi, “werkmanjas,” de variant te zien op matsuri zijn vrolijke hesjes van katoen) en de vrouwen 浴衣 (yukata, “katoenen zomerkimono”). Kinderen probeerden goudvissen te vangen en een opaatje probeerde me wat over de kunst van kalligrafie bij te brengen, terwijl de omaatjes een optreden verzorgden en de jonge mannen eten probeerden te verkopen aan de menigte. De stands werden met een wit zeil overdekt, te zien op de foto. De blije gezichten, de muziek, de ondergaande zon; het was een mooie belevenis! Deze foto maakte ik voordat we deelnamen aan die gezelligheid.

Tanuki Shinbun Journals 2011-2012 4 Tanuki-SVS Gala 5 Hanami zonder “Hana” 6 Beroepenavond II 8 Which Korea is Best Korea? 10 Jaarboek 11 Bestuur 2012-2013 31 Mooiste Party Pics 42

Azië Nieuws uit Japan Nieuws uit Korea Seksuele voorlichting in China Trouwen op z’n Koreaans

• Door Kirsten Janssen

14 17 28 34

Media Films uit Azië 26 K-pop: NU’EST 32 Anime: Nodame Cantabile 38

Columns Chi-seonsengnim aan het woord 12 There and back again 20 Waarom is Japan zo sexy ? 22 Joleens Column 36 Kim’s Kitchen 40


3

2 1 0 2 1 1 0 2 s Journal

4


a l a G S V S i k Tanu Het jaarlijkse gala met zowel Tanuki als Studie Vereniging Sinologie Op een mooie vrijdagavond in maart werden hakken, pakken en veren uit de kast gehaald voor het jaarlijkse Tanuki-SVS gala! Dit jaar was het thema The Roaring Twenties; een politiek zwaarbeladen periode, waarin de wereld herstelde van de Eerste Wereldoorlog, Amerika het centrum van de wereld was, en waarin ook mode heftig veranderde door onder andere het beroemde Franse stijlicoon Coco Chanel. Hier komen de veren weer om de hoek kijken, maar ook hoedjes waren in die tijd populair en de parelkettingen heb ik ook gespot op het gala.

“Ik heb mijn drankje eruit gekaart. Nee, mijn kaartje eruit gedronken.”

Het entreekaartje was aanzienlijk prijziger dan dat van een ‘normaal’ feest, want consumptie was inbegrepen, waar sommigen onder ons wel een boodschap aan hadden. Zo hoorde ik tegen een uur of vijf in de ochtend “Ik heb mijn drankje eruit gekaart. Nee, mijn kaartje eruit gedronken.” Mooie gesprekken zijn dat. Dat was duidelijk een succes. De locatie, ook dit jaar sociëteit Quintus, was leuk aangekleed en was er zelfs een heuse blackjack tafel. Ook de band die kwam optreden, genaamd Chubby Louis, viel in de smaak en de DJ’s die daarna kwamen wisten ook wel hoe ze de Arsenaalgangers konden laten dansen. Zo rond die tijd gingen bij vele dames de hakken uit. Ondanks dat de tentamens niet ver weg meer waren, was de opkomst wederom goed. De sfeer zit er dit collegejaar gewoon goed in! Er waren ook veel Koreanisten gekomen, die steeds meer inblenden met de Japanologen en Sinologen. Om het feestje helemaal gezellig te maken, waren er ook nog eens veel Koreaanse en enkele Japanse uitwisselingstudenten, waardoor we studie en party helemaal goed konden combineren. Ja, ook dit was weer een mooi feestje. • Door Kirsten Janssen


5

” a n a H “ r e d Hanami zon Een bezoek aan het Cherry Blossom Event te Amstelveen Amstelveen staat bekend om het feit dat er een grote Japanse gemeenschap is gehuisvest. Aangezien het naar verluidt de op één na grootste Japanse gemeenschap in Europa is, mag juist hier het jaarlijkse 花見 (hanami, ‘kersenbloesems kijken’) niet ontbreken. Ter gelegenheid van het lustrumjaar van Tanuki heeft de lustrumcommissie, samen met geïnteresseerde leden het jaarlijkse Cherry Blossom Event te Amstelveen bijgewoond. Voordat ik hier verder over vertel zal ik eerst wat vertellen over hanami en de geschiedenis ervan. Hanami betekent letterlijk “bloemen kijken”, maar met dit woord wordt specifiek geduid op het bekijken van 桜 (sakura, ‘kersenbloesems’). Vanaf februari in 沖縄 (Okinawa) tot en met begin mei in 北海道 (Hokkaido) bloeien de kersenbloesems in Japan. Japanners vinden het heerlijk om onder of nabij zo’n prachtige bloeiende boom onder het genot van een (alcoholisch) drankje en andere versnaperingen te vertoeven en te genieten van het mooie lenteweer. Hanami is een eeuwenoud Japans gebruik waarvan wordt gedacht dat de oudste beschrijving dateert uit de Nara-periode (710-794) maar in plaats van kersenbloesems bezichtigde men in die tijd waarschijnlijk 梅 (ume, ‘pruimenbloesems’). Vanaf de Heian-periode (791-1185) werd het bezichtigen van sakura steeds populairder. Vanaf toen werd het woord 花 (hana, ‘bloem’) synoniem voor sakura, dus vandaar de term hanami. Deze term werd voor het eerst gebruikt in 源氏物語 (Genji Monogatari, ‘The tale of Genji’). Hedendaags gaat hanami slechts om het bekijken van sakura, maar zoals te verwachten van het land van de rijzende zon dat vele tradities kent, zat er oorspronkelijk een diepere betekenis achter. Initieel was het gebruik bedoeld om te bidden voor de oogst van dat jaar en het fungeerde ook als aankondiging voor het rijstplantseizoen. Men geloofde namelijk dat er 神 (kami, ‘godheden’) in de bomen zaten, dus kwamen ze offers brengen, wat gevolgd werd door het drinken van sake, waarvan het huidige gebruik om te picknicken bij de sakura is afgeleid. Terug naar het Cherry Blossom Event te Amstelveen. Als lid van de lustrumcommissie was ik op zoek naar activiteiten die ik kon koppelen met het lustrumjaar en toen stuitte ik op het Cherry Blossom Event dat jaarlijks gehouden wordt in het Cherry Blossom Park in Amstelveen en het leek mij een goed idee om hier samen met de lustrumcommissie en geïnteresseerde leden als vertegenwoordigers van Tanuki heen te gaan. Dit jaar werd het op zondag 25 maart gehouden.

6


In het jaar 2000 doneerde de Japanese Women Club (JWC) 400 sakura-bomen aan het park en sindsdien wordt hier hanami gevierd. Echter bleef het dit jaar helaas bij “hanami zonder hana” aangezien de sakura nog niet in de bloei waren, wat toevalligerwijs goed paste bij het dit jaar opzettelijk sombere tintje van het evenement. Hoewel hanami normaal gesproken ook in Amstelveen een feestelijke bedoening is, was er dit jaar voor gekozen om stil te staan bij de slachtoffers van de grote aardbeving en tsunami van 11 maart 2011 die Japan zwaar hebben getroffen. Er was een grote opkomst van genodigden en niet-genodigden. Onder de genodigden zaten een aantal hoogwaardigheidsbekleders zoals de burgermeester van Amstelveen, de Japanse ambassadeur in Nederland en de voormalige Nederlandse ambassadeur in Japan. Het evenement begon met het plaatsen van een herdenkingsplakkaat door de burgermeester van Amstelveen en de ambassadeur van Japan. Dit werd gevolgd door een aantal toespraken van, wederom, de burgermeester van Amstelveen, de ambassadeur van Japan en een paar anderen. Na de speeches werd er een minuut stilte ingelast uit respect voor de slachtoffers van de ramp wat direct gevolgd werd door een indrukwekkend optreden van Japanse taiko-drummers uit 陸前高田市 (Rikuzentakata-shi, ‘de stad Rikuzentakata’) in 岩手県 (Iwate-ken, ‘de prefectuur Iwate’). Wat vooral bijzonder was aan dit optreden, was de moed en het doorzettingsvermogen wat van de trommelaars afdroop, aangezien Rikuzentakata één van de paar steden is die vrijwel volledig verwoest is door de tsunami. Uiteraard hoefden we niet te verhongeren, want er werden verschillende hapjes rondgebracht gedurende de dag en drankjes waren ook gratis te verkrijgen. Ondanks dat, door het laat bloeien van de sakura, het Cherry Blossom Event niet volledig tot zijn recht kwam, was het al met al een geslaagde lustrumactiviteit. • Door Mario Keijlard


7

I I d n o v a n e p Beroe Woensdag 11 april vond de tweede beroepenavond van dit collegejaar plaats, een activiteit mede mogelijk gemaakt door de Alumnikai. Wederom vier sprekers en veel animo van onze leden. De grote primeur van de avond was dat we een spreekster hadden die Koreaans heeft gestudeerd! Hieronder een samenvatting van het verloop van de avond en de carrières van deze alumni. Karin van Dijk De eerste spreekster vertelde in het kort hoe haar studiejaren en het verloop van haar carrière eruit zagen, om vervolgens tips te geven over sollicitaties. Ze heeft haar studie Japans niet in één keer afgemaakt, maar is tussendoor nog een jaar in Japan geweest, weer verder gegaan met de studie, weer een maand in Japan geweest, alle jaren afgemaakt maar niet haar scriptie ingeleverd, gaan werken bij een Japanse bank in Nederland, een reisbureau, bij Nikon,.. Het was soms lastig haar CV bij te kunnen houden. Uiteindelijk heeft ze de studie volledig afgerond en bij zowel Nederlandse als Japanse bedrijven gewerkt, maar wel altijd in Nederland. Mevrouw Van Dijk zit niet graag stil en heeft zich laten omscholen in de richting van Human Resources. Daarom gaf ze ons nog sollicitatie- en CV-tips mee. Als student met weinig werkervaring is het verstandig nevenactiviteiten als bestuurservaring en hobby’s op je CV te zetten. Ook is het heel belangrijk dat je altijd je CV aanpast aan de sollicitatie; als jij ervaring hebt met financiën, en dit is belangrijk voor de functie waar je voor solliciteert, is het handig dit bovenaan te zetten. Als dit van weinig belang is, is het raadzaam andere kwaliteiten bovenaan te zetten. Verdiep je goed in het bedrijf waar je op gesprek mag komen; zo kun je vragen goed beantwoorden. Ook is zelf vragen stellen goed; zo leer jij het bedrijf beter kennen, en de interviewers leren jou beter kennen. Mevrouw Van Dijk was van mening dat in deze tijd een Master veel toevoegt aan je opleiding en dat je een specialiteit nodig hebt naast deze studie. Haar laatste advies was; wees je bewust van je motivatie en je kwaliteiten. Inge Klompmakers Mevrouw Klompmakers werkt bij de oudste uitgeverij van Nederland, met het hoofdkantoor gevestigd in Leiden, namelijk Brill. Daar is zij verantwoordelijk voor onder andere de Japanse kunstpublicaties. Na haar studie Japans (en kunstgeschiedenis) werd haar scriptie over Japanse prentkunst opgemerkt door iemand van Hotei Japanese Prints, waardoor ze kon gaan werken in een kunstgalerie gespecialiseerd in Japanse prenten. Toen deze galerie verhuisde naar New York, is mevrouw Klompmakers de wereld van de wetenschappelijke uitgeverij ingerold. Ze bezoekt regelmatig wetenschappelijke congressen en musea over de hele wereld, stelt collecties samen en probeert er dan een boek van te maken. Ze benadrukte wel dat er weinig Japanse kunstbanen zijn, tenzij je freelance zo af en toe voor een project een aantal maanden in Amerika wilt helpen als Japanse prentconsultant. 8


Ze benadrukte dat je van je specialisatie je kracht moet maken. En connecties zijn uiteraard ook uiterst belangrijk. Rieks Warendorp Torringa De heer Warendorp Torringa ging een beetje per ongeluk Japans studeren en is momenteel werkzaam als advocaat. Hij vertelde dat hij deze studie niet koos met een doel, maar om veel te leren. Hij heeft in zijn studietijd een jaar in Japan gestudeerd, is een jaar bestuurslid geweest, is nogmaals een jaar in Japan geweest, en na een scriptie over het Japanse onderwijssysteem was hij na totaal zes jaar afgestudeerd. Daarna heeft hij een tijdje in de bibliotheek van het Arsenaal gewerkt en een semester aan de eerstejaars Teksten gegeven. Hij heeft nog twee eigen bedrijfjes gehad, tot hij de kans kreeg, gecombineerd met een baan, rechten te studeren in Leiden. De baan flopte een beetje, maar hij heeft de rechtenstudie afgemaakt en werkt sindsdien als advocaat. Zijn levensmotto is dat je plezier behoort te hebben in wat je doet en je je niet teveel zorgen moet maken, want dingen kunnen soms heel anders lopen dan verwacht.

Alumni Japanologen en een alumna Koreaniste aan het woord Kyung Dijkman Zoals al even aangestipt was, was dit de eerste keer dat we een alumni van Koreaans op een beroepenavond mochten ontvangen. Mevrouw Dijkmans interesse voor Koreaans was vrij logisch, aangezien ze geadopteerd is uit Korea. Ze ontmoette haar familie in Korea, waarna ze dacht “Ik wil goed Koreaans leren” en begon aan haar studie Koreaans in Leiden. Ze is in haar studententijd twee keer naar een summer school in Korea geweest en na haar derde jaar heeft ze een jaar in Korea gewoond. Na haar afstuderen was ze een tijdje student-assistent en gaf ze het vak Moderne Teksten aan Koreanisten. Ze heeft toen een tijdje gewerkt bij een Koreaans bedrijf in Nederland, gespecialiseerd in autobanden. Toen dat bedrijf ging verhuizen heeft ze bij het Internationaal Filmfestival van Rotterdam getolkt en daar contacten opgedaan. Vervolgens was ze bij een filmfestival in Busan, Zuid-Korea, werkzaam als contactpersoon voor de internationale pers. Daarna heeft ze in Nederland 2,5 jaar bij de Koreaanse ambassade gewerkt, zat ze later weer 2,5 jaar in Korea om Nederlands te doceren aan een universiteit en werkte ze mee aan een woordenboek. Toen heeft ze in Nederland een tijdje bij uitgeverij Elsevier gewerkt, kreeg weer heimwee naar Korea en ging daar weer bij een soort Kamer van Koophandel werken. Momenteel werkt ze in Nederland in de marketingbranche. Ze heeft het gevoel alles uit haar studie te hebben gehaald wat erin zat en dat kan ik alleen maar beamen. Ik hoop dat deze alumni jullie kunnen inspireren om ook alles uit je studie te halen! En laat deze tekst maar aan vrienden en familie zien die beweren dat er geen mogelijkheden zijn met Koreaans of Japans. • Door Kirsten Janssen


9

? a e r o K t s e ch Korea is B

Whi

Donderdagavond 26 april was het weer tijd voor een Tanuki feest. Overdag had de 学祭 (gakusai, “schoolfeest”) plaatsgevonden, maar veel mensen kwamen naar het feest om de al feestelijke dag voort te zetten. Dit keer stond de avond geheel in het teken van Korea, met als partyslogan “Which Korea is Best Korea?” Feestgangers werden uitgedaagd met dit thema zo creatief mogelijk te zijn. Verschillende mensen deden dan ook hun best om stijlelementen uit de Koreaanse popsfeer over te nemen. Het resultaat mocht er wezen; hier en daar stonden ware popster lookalikes. 2NE1, Miss A en 2PM leden waren aanwezig, maar op TOP na was Big Bang helaas thuisgebleven. Verder waren er heel wat mannen in pak. Bij binnenkomst werd een mini-paspoort uitgedeeld. Dok2 had voor het feest weer 2 twee zalen beschikbaar gesteld. Deze waren heel toepasselijk ingedeeld in Noord- en Zuid-Korea. Tussen de zalen stond een heuse douanepost die een stempel in je paspoort zette zodra je Noord-Korea binnenging. In Zuid-Korea bevond zich de bar en de dansvloer. Als je met elkaar wilde praten of even wilde zitten, dan kon dat in Noord-Korea. De feestcommissie had weer zijn uiterste best gedaan. Op de wanden in Noord-Korea hing Koreaanse kalligrafie en de Zuid-Korea-zaal was versierd met verschillende posters van K-pop groepen, vrolijke ballonnen en de Zuid-Koreaanse vlag. Zelfs Pororo (een pinguïn uit een Zuid-Koreaans tvprogramma) hing aan de slingers die het plafond versierden. De muziek werd ook deze keer verzorgd door MC Klapwijk. In zijn repertoire stond regelmatig een K-pop nummer wat natuurlijk een vereiste was op een feest met Korea als thema. Zowel Koreanisten als Japanologen en andere feestgangers stonden al snel te swingen op de muziek. Af en toe vormden zich betrekkelijk grote kringen waarin verschillende dansers zichzelf bewezen. Er was zelf een heuse dance-off tussen twee gasten op een gegeven moment. Kortom een feest zoals we er wel meer willen! • Door Maria van der Linden

10


2

1 0 2 1 1 0 2 k e o Jaarb Het Tanuki Jaarboek van collegejaar 2012-2012

Over een paar jaar, als we allen student af zijn, carrière maken en belangrijke beslissingen nemen over onze levens, zullen er genoeg momenten zijn waarop we terugkijken naar ons leven. De gebeurtenissen die ons hebben geschapen, de vrienden die ons hebben beïnvloed en de wijsheden die we meedragen na jaren van ervaring (en domme dingen doen) maken deel uit van deze terugblikken. Om ons toekomstig persoontje op weg te helpen en niet zoveel moeite te laten doen om zich alles te kunnen herinneren, creëren wij van Tanuki een jaarboek. Je zal in het jaarboek onder andere verhalen van de docenten, de woorden van het bestuur en de commissies kunnen lezen en natuurlijk komen er meer dan genoeg foto’s in. Het jaarboek zal aan het eind van dit semester verkrijgbaar zijn, details komen via de mail! Je zou je natuurlijk af kunnen vragen waarom je een jaarboek nodig zou hebben als je ook Facebook met Timeline hebt, of andere sociale media. Echter, het antwoord hierop is hetzelfde als waarom je toch nog kranten hebt naast nieuws op het internet, waarom men foto’s laat uitprinten of waarom er toch nog boeken zijn naast e-books. Het is iets tastbaars. Laat ik een beeld voor je schetsen. Eenmaal klaar met je studententijd zul je vaak snel uit je studentenkamertje moeten vertrekken. In deze verhuizing zul je vele dingen tegenkomen die de nostalgie opwekken van de universiteit en alles van dien. Een paar kanji-toetsen van het eerste jaar, papers waarvoor je een acht hebt gehaald, blaadjes met grammatica, van alles en nog wat. Met de onbekende toekomst voor de deur laat je je nog eenmaal vertragen door de herinneringen. Uiteindelijk gaat het meeste de prullenbak in. Wat je meeneemt zijn de jaarboeken die je hebt verzameld. De studententijd is voorbij en je gaat met goede moed de toekomst tegemoet. Een paar jaar later is je carrière goed op gang, werk je aan huisje boompje beestje en ga je weer verhuizen. Wellicht ga je zelfs naar Japan of Korea! Wederom komt er een tijd om je woning grondig uit te mesten en alleen hetgeen mee te nemen wat nog belangrijk is. Dit is het moment waarop je jaarboeken tevoorschijn komen. Je bladert ze door en kijkt naar alle foto’s die de leukste momenten van die jaren hebben vastgelegd en leest de verhalen die erbij horen. In plaats van zenuwachtig te zijn voor wat nog komen gaat, voel je je na het lezen eerder bemoedigd. Het verleden was een mooie tijd en zal altijd nog terug te vinden zijn in de boeken, maar het is nu tijd om nieuwe ervaringen op te doen en mooie herinneringen te maken. Denk aan je toekomst en koop een jaarboek! Want een jaarboek is er niet alleen voor het verleden. • Door Carmen Loh


11

d r o o w t e h n 지선생님 aa 지선생님 (Chi-seonsengnim, “docente Chi”) vertelt; Waarom Koreaans? In feite is Korea niet zo’n groot land. Het is qua oppervlakte meer dan veertig keer kleiner dan China en ongeveer drie vijfde van Japan. Zuid-Korea alleen is bijna drie keer groter dan Nederland. Als we de stadsstaten buiten beschouwing laten, is Zuid-Korea het derde dichtst bevolkte land na Bangladesh en Taiwan. Het Koreaans is dan ook geen mondiale taal, maar het is de elfde grootste taal die door zo’n 80 miljoen mensen gesproken wordt. Korea als geheel is geen rijk land. Regelmatig komen ons berichten onder ogen over hoe ellendig het er voorstaat met de voedseltekorten in Noord-Korea. Dat overschaduwt de prominente rol van Zuid-Korea als de vijftiende economie (volgens het IMF op basis van BBP, Nederland is in die lijst zeventiende, China en Japan respectievelijk tweede en derde). Sinds de jaren 1970 zijn de sociaaleconomische verschillen tussen de twee Korea’s immens gegroeid. Hoeveel Nederlanders weten dat een bedrijf als Samsung Koreaans is en op het gebied van onderzoek, ontwikkeling en productie in vele elektronische sectoren wereldspelers als Sony, Nokia en Philips al ruimschoots overvleugeld heeft?

Tegelijkertijd is volgens de ‘Democracy Index’ van The Economic Intelligence Group Zuid-Korea samen met Japan het meest democratische land buiten Europa en Amerika. Volgens die index bezet Zuid-Korea de 22e plaats (Japan op 21, Nederland op 10, België op 23). Noord-Korea bezet daarentegen de 167e en laatste plaats... Noord-Korea met zijn Grote Leiders van drie generaties, zijn raketten, militaire parades en dergelijke weet echter steeds weer de oppervlakkige aandacht van het Nederlandse publiek te vangen. Niet gehinderd door enige kennis van zaken is Noord-Korea het object van leedvermaak en spot voor Nederlandse cabaretiers en politici. Deze vooral door de Angelsaksische media ingegeven onevenwichtigheid vertroebelt het totale beeld van Korea. Tja, negatieve aandacht is soms beter dan helemaal geen aandacht, niet waar?

12


Ook de Koreaanse nationale voetbalteams presteren niet bijzonder, hoewel Zuid-Korea uitblinkt in honkbal, golf, schaatsen en in nog meer disciplines. Dat soort sportprestaties interesseren de Nederlandse media uiteraard nauwelijks, behalve die waar Nederlanders direct bij betrokken zijn. Korea kent dan ook geen pakkend symbool dat de nationale identiteit overbrengt, zoals samurai, sushi en het nō, of desnoods het Rode Plein en de mensenrechten voor China, hoe clichématig dat aan het werk mag gaan. Korea blijft in ieder geval in de media hier onderbelicht.

Links: Zuid-Koreaanse vlag, boven: Seoul De laatste jaren is de zogeheten Hallyu (Korean Wave) als een geschenk van de hemel ook op het Europese continent neergedaald. Koreaanse soapseries, films en K-pop zijn de ware publiekstrekkers voor de jonge generatie geworden. De Koreaanse afdeling van een Frans taalinstituut bijvoorbeeld maakt dit jaar zo’n explosieve toename van het aantal studenten mee dat men zelfs het aantal studenten Sinologie ingehaald heeft, wat men decennia lang onmogelijk achtte. Is dat ook de toekomst voor Leiden? Natuurlijk moet dat nog blijken, en bovendien hoe meer studenten, hoe dieper we ons hoofd moeten buigen over de kwaliteit en over hoe wij deze trendgevoelige instroming naar een duurzame, in-depth belangstelling kunnen omzetten. Kortom, er is veel werk aan de winkel. Om ten slotte even de balans op te maken met een antwoord op de aanvankelijke vraag: Waarom Koreaans? Mij gaat het niet zozeer om het economische, politieke of culturele succesverhaal van Zuid-Korea. Wat Korea echter wezenlijk voor mij betekent is de menselijke maat van Koreanen, bovenal de onderlinge warmte in omgang, hoewel dat misschien vreemd klinkt uit de mond van een Koreaanse. Daar snak ik namelijk na mijn verblijf van bijna veertig jaar in dit koude kikkerland toch nog altijd naar. • Door Chi-seonsengnim, Taaldocente Koreaans


13

n a p a J t i u s Nieuw Raketdreiging Noord-Korea Sinds het regime in Noord-Korea op 16 maart aankondigde een satelliet te lanceren is Japan in een hoge staat van paraatheid. De Noord-Koreanen willen via een drietrapsraket een satelliet in een baan om de aarde brengen, naar eigen zeggen bedoeld voor weersvoorspellingen. Japan ziet de lancering echter als een schending van de VN resolutie die het gebruik van ballistische raketten door Noord-Korea beperkt. Daarnaast vreest Japan dat brokstukken van de raket op Japans grondgebied kunnen belanden en minister-president Noda Yoshihiko heeft gezegd dat Japan zal ingrijpen indien haar grondgebied bedreigd wordt. Onder andere torpedobootjagers die bewapend zijn met antiraketsystemen hebben posities ingenomen langs de mogelijke baan van de raket. Vliegmaatschappijen van verschillende landen hebben ondertussen hun routes aangepast om de aangegeven baan van de raket te mijden. Veel landen hebben de geplande lancering bekritiseerd. Niet enkel belangrijke bondgenoten van Japan, zoals de Verenigde Staten, maar ook landen als Taiwan, Zuid-Korea, China en Rusland hebben hun zorgen geuit. Taiwan heeft net als Japan Noord-Korea gewaarschuwd dat indien onderdelen van de raket of satelliet op Taiwanees gebied dreigen te vallen het interceptieraketten zal inzetten. Rusland heeft eveneens verklaard dat de geplande lancering in strijd is met VN Veiligheidsraad resoluties en dat er gepaste actie genomen moet worden. China, Noord-Korea’s belangrijkste bondgenoot, heeft ook haar zorgen geuit maar riep naast Noord-Korea andere landen op om terughoudend te reageren om de stabiliteit in de regio niet in gevaar te brengen. De raketlancering staat gepland binnen een periode van 5 dagen, tussen donderdag 12 april en maandag 16 april. (Vrijdag 13 april werd de raket gelanceerd, om vervolgens na enkele minuten neer te storten in de Gele Zee, red.) In tegenstelling tot voorgaande raketlanceringen zijn dit keer veel journalisten uitgenodigd om verslag te doen van de lancering ter ere van de 100ste verjaardag van de overleden leider Kim Il-sung.

14


De Japanse consumentenelektronica-industrie De cijfers liegen er niet om. Eens het dominante land in de sector, tegenwoordig lijkt Japan het onderspit te delven tegen Taiwan, Zuid-Korea en China als het gaat om consumentenelektronica. Sharp verwacht een verlies van 4,7 miljard dollar dit jaar, Sony houdt het op 6,4 miljard dollar en Panasonic voorspelt zelfs een verlies van 10,2 miljard dollar. Voor Sony betekent dit een verdubbeling van het verlies van het voorgaande fiscale jaar, voornamelijk veroorzaakt door sterk tegenvallende resultaten van haar TV-divisie die voor het achtste opeenvolgende jaar verlies leed. Het bedrijf richt zich er op om sterk te bezuinigen in deze sector. Dit zal eveneens het geval zijn bij Sharp, dat in 2007 nog 4,4 miljard dollar investeerde in de bouw van een fabriek voor flatscreens bij Osaka, maar dit jaar een belang van 46% in deze fabriek aan een rivaal uit Taiwan moest verkopen. Bovendien zullen bij Sony ongeveer 10.000 banen verdwijnen, wat ongeveer 6% van alle werknemers bij Sony inhoudt. In sommige sectoren lijkt de Japanse industrie voor consumentenelektronica nog wel sterk te staan. In mindere mate Sony, maar vooral Nintendo doet het nog erg goed op de markt voor computerspellen. Beide bedrijven ondervinden echter sterke concurrentie van Microsoft en de makers van smartphones als Apple. Ook Japanse camera’s worden nog steeds goed verkocht, met sterke merken als Nikon an Canon voorop. Sony heeft daarom ook gezegd zich te willen focussen op drie gebieden, namelijk digital imaging, gaming en mobile devices. Tegen 2015 hoopt het bedrijf met deze aangepaste strategie haar omzet met 2,6 miljard dollar te hebben verhoogd en weer winstgevend te zijn geworden. Geen kernenergie Met de sluiting van reactor nummer zes van de Kashiwazaki-Kariwa kerncentrale van TEPCO in Niigata voor onderhoud is op het moment maar één van de 54 nucleare reactoren in Japan actief. De Kashiwazaki-Kariwa kerncentrale was na een aardbeving in 2007 al voor 21 maanden gesloten. De momenteel enige actieve reactor maakt onderdeel uit van de Tomari Kerncentrale op Hokkaido. Deze reactor zal per 5 mei eveneens gesloten worden voor onderhoud, wat mogelijk inhoudt dat er vanaf dat moment, tijdelijk, geen actieve kerncentrales zijn in Japan. Dit staat in scherp contrast met de situatie voor de ramp in Fukushima, toen nog een derde van de elektriciteit in Japan door kerncentrales werd opgewekt.


15

Vanuit de Japanse bevolking is er ook veel tegenstand tegen het heropstarten van de reactoren na het geplande onderhoud en de door de overheid bevolen testen. Enquêtes geven aan dat mogelijk tussen de 75% en 80% van de bevolking nu tegen kernenergie is en graag alle kerncentrales gesloten ziet. De regering heeft bijvoorbeeld wegens lokale protesten ook afgezien van het nemen van een beslissing ten aanzien van het herstarten van de reactoren in Oi. De impact van de kernramp valt ook te zien in de nieuwe rekruteringsposter van de prefecturale politie van Fukushima. Immers, de nieuwe rekruten van de prefecturale politie in Fukushima zullen niet kunnen voorkomen dat ze in de buurt van de kerncentrale moeten werken. Zandstorm in de Sumo De laatste decennia is de Japanse professionele sumowereld zeker niet compleet gedomineerd door enkel de Japanners zelf. Sumoworstelaars uit bijvoorbeeld Mongolië, Hawaï en Bulgarije hebben in het verleden grote successen weten te boeken. Nu heeft ook de eerste worstelaar van het Afrikaanse continent officieel zijn debuut gemaakt in Japan. Zijn naam is Abdelrahman Ahmed Shaalan en hij komt uit Egypte, zijn bijnaam is 大砂嵐 (Osunaarashi, ‘grote zandstom’). Hij is nu twintig jaar oud, op zijn vijftiende is hij begonnen met het beoefenen van de sport en vorig jaar is hij gestopt met een universitaire opleiding en naar Japan gekomen om professioneel sumoworstelaar te worden.

Hij is zeer gemotiveerd, en dat moet ook wel want hij zal nog wat moeilijke beproevingen krijgen. Shaalan en is namelijk moslim en dat brengt enkele complicaties met zich mee. Zo ontwijkt hij varkensvlees en alcohol, terwijl binnen het dieet van vele sumoworstelaars juist flinke hoeveelheden bier, sake en gefrituurd varkensvlees een grote rol spelen in het kweken van massa. Verder is er nog de jaarlijkse Ramadan, de maand waarin moslims overdag geen voedsel mogen nuttigen. Hij laat zich hier echter niet door tegenhouden, hij is zeker dat hij in staat zal zijn volwaardig moslim te blijven, en zich toch een weg te banen naar de hoogste regionen van de sumowereld. Hij is in ieder geval goed van start gegaan, zijn eerste twee officiële wedstrijden heeft hij gewonnen! • Door Bob Rambonnet en Nick Sint Nicolaas 16


a e r o K t i u s w Nieu Parlementsverkiezingen Zuid-Korea Op woensdag 4 april openden de stembureaus voor de parlementsverkiezingen. Korea’s conservatieve partij Saenuri heeft met 152 zetels gewonnen. Partijleider Park Geun-hye, dochter van Park Chung-hee (Zuid-Korea’s president van 1961-1979), beloofde voor de uitslag van de verkiezingen dat indien Saenuri zou overwinnen, haar partij met een nieuwe mindset aan het werk zal gaan om de beloftes die bij de campagnes gemaakt zijn na te komen. Park zei ook de sfeer binnen de partij, die sinds eind vorig jaar geleid is door een noodraad, te normaliseren. Parks overwinning zal haar kansen als presidentskandidaat tijdens de verkiezingen in december ook vergroten. De grootste oppositiepartij, de Democratische Verenigde Partij (DVP), kreeg 128 zetels, tegenover de 89 zetels die zij vier jaar geleden kregen. Saenuri had dit jaar met 152 zetels minder dan de 165 zetels van de vorige verkiezingen. De parlementsverkiezingen van 2008 hadden met een opkomstpercentage van 46,1% een historisch laag bereikt. Dit jaar was het opkomstpercentage 54,3%.

Noord-Korea’s elektronische oorlogsvoering Het Noord-Koreaanse leger heeft zo’n 30.000 specialisten voor cyberoorlogvoering, aldus NoordKoreaanse overlopers. Deze specialisten zouden de kern van het leger vormen en kwaliteiten hebben die vergelijkbaar zijn met die van de Amerikaanse CIA (Central Intellegence Agency). Volgens een overloper, die voorheen betrokken was bij de Noord-Koreaanse cyberoorlogvoering, worden elk jaar in de grootste universiteit alleen al ruim honderd hackers getraind in toegepaste elektronische spionage. Het Noord-Koreaanse regime zou de intelligentste universiteitsstudenten opleiden in geheime scholen die gespecialiseerd zijn in het hacken en ontwikkelen van programma’s voor cyberoorlogvoering, gericht tegen Zuid-Korea. In het afgelopen jaar zijn er meerdere cyberaanvallen geweest op belangrijke Zuid-Koreaanse overheids- en bedrijfswebsites, waaronder een aanval die het bankwezen van Nonghyup (Nationale Federatie van Landbouwcoöperaties) voor weken platlegde. Noord-Korea lijkt gebruik te maken van de matige bescherming van cyberspace in ZuidKorea.


17

Bommeldingen Korean Air Een bommelding zorgde er begin april voor dat een Boeing 777 van Korean Air, die van Vancouver naar Seoul zou vliegen, een noodlanding moest maken op de militaire basis Comox van de Canadese luchtmacht. Aan boord van het passagiersvliegtuig zou een explosief aanwezig zijn geweest. Al eerder deze maand is voor een vlucht van Korean Air een telefonische bommelding binnengekomen. Dit zorgde voor vertragingen en extra onderzoeken. Of de meldingen te maken hebben met de raketproef van Noord-Korea is niet bekend. Wel is er de laatste tijd veel spanning tussen Noord- en ZuidKorea. Verschillende luchtvaartmaatschappijen in en rondom Zuid-Korea, waaronder Korean Air, Japan Airlines, Garuda Indonesia en Delta Airlines, hebben hun dienstregelingen en vliegroutes gewijzigd om confrontatie met een Noord-Koreaanse raket te voorkomen. De voorspelling is dat Noord-Korea tijdens de proef raketten zal laten vallen in de Gele Zee, nabij de Zuidwestkust van Zuid-Korea en in de Zuid-Chinese Zee nabij de Filippijnen. JYP Entertainment’s oprichter en directeur opent restaurant Jin-Young Park, de oprichter en algemeen directeur van JYP Entertainment, een grote platenmaatschappij en managementbedrijf, is eigenaar geworden van een Koreaans restaurant in New York. Dit vertelde de Koreaanse popmuziekmagnaat maandag 9 april tijdens een persconferentie in New York. Park gaf als reden op dat hij geen goede aanbevelingen kon doen voor Koreaanse restaurants in de Verenigde Staten als mensen hem daar naar vroegen, en dus zelf een restaurant wilde openen. Het Koreaanse barbecue restaurant, genaamd “Kristalbelli”, bevindt zich in Manhattan, in de buurt van Korea Town. Het serveert onder andere barbecue op een grill die Park zelf heeft ontwikkeld. De grillplaat lijkt op een bolle spiegel die rook- en geurontwikkeling tegenhoudt en het grillproces versneld. Daarnaast heeft de platenbaas een eigen grillhandleiding geproduceerd.

Restaurant van oprichter en eigenaar JYP Entertainment Volgens JYP Entertainment wil Park nog meer restaurants openen in plaatsen waar de Hallyu (The Korean Wave; toenemende populariteit van de Koreaanse popcultuur) invloed groot is. Onder deze plaatsen vallen onder andere Los Angeles, Beijing, Shanghai, Tokyo en Seoul. 18


Cultuur - Koreaanse cultuur door buitenlandse ogen Zuid-Korea staat voornamelijk bekend om economisch succes en om de ingewikkelde politieke po-sitie met Noord-Korea. De nieuwe directeur van de Korean Culture and Information Service (KOCIS) wil hier verandering in brengen met een nieuwe aanpak bij de promotie van het land. Zuid-Korea zal bekend moeten gaan staan om schoonheid van het land en de cultuur in plaats van de industrie of politieke problemen. Directeur Woo Jin-young van de KOCIS wil met de nieuwe promotieplannen zorgen dat de economie van het land in de toekomst voornamelijk geleid zal worden door de cultuur in plaats van andere bedrijfstakken. Door buitenlandse media te voorzien van informatie over K-pop, eten, optredens en door betere informatie voor westerse toeristen aan te bieden wil de KOCIS het nationale imago van het land promoten. KOCIS wil ook gebruik maken van de moge-lijkheden bij wereldwijde evenementen om ervoor te zorgen dat Zuid-Korea in een nieuw daglicht geplaatst kan worden, en de cultuur meer begrip kan krijgen. Een van die evenementen is “All eyes on Korea@London”, waarmee de KOCIS buitenlanders kennis wil laten maken met hedendaagse en traditionele Koreaanse cultuur. Het evenement dat van 2 juni tot 9 september te bezoeken zal zijn zou in verband met de Olympische spelen veel internationale bezoekers moeten kunnen trekken. Sport – Het honkbalseizoen is weer begonnen! Na de voorrondes van half maart is het nu eindelijk zo ver; het honkbalseizoen is weer begonnen. Dit jaar is alweer het dertigste seizoen van de Korean Baseball League, een van de meest populaire sportevenementen in de Koreaanse sportwereld. Hoewel minder groot dan de honkbalindustrie van Amerika of Japan heeft Korea zich wel bewezen in de honkbalwereld met een gouden plak bij de Olympische Spelen in Beijing in 2008. Dit jaar zullen acht topteams in totaal 532 wedstrijden spelen voordat de top vier doorgaat naar de play-offs in september. De Korean Baseball Organization kampioenen van vorig jaar, The Samsung Lions, zijn ook dit jaar een van de favo-rieten. Experts zijn van mening dat de Lions dit jaar sterke competitie kunnen verwachten van de SK Wyverns en de Kia Tigers. Hoewel de Hanwha Eagles dit jaar waarschijnlijk niet gaan meedingen naar de titel zullen ze alsnog veel aandacht ontvangen vanwege de terugkeer van pitcher Park Chan-ho, die al meer dan zeventien wedstrijden gepitched heeft in grote competities, maar voor de eerste keer meedoet in de Korean League. De Korean League van vorig jaar had met 6,8 miljoen al een recordaantal kijkers, maar dit jaar verwacht de KBO dat dat aantal zal oplopen tot 7,1 miljoen. • Door Juliette Bakhuijsen en Maria van der Linden Bronnen: AD, DKPOPnews, Korean Times, The Korea Herald, Telegraaf


19

n i a g a k c a b d n There a Je gaat in het buitenland studeren, hebt de tijd van je leven, en dan kom je terug in Nederland... Je hoort allerlei verhalen van studenten die voor een lange periode in Japan of Korea gewoond hebben. Tips van je sempai over hoe je met verschillende dingen om moet gaan in Japan, wat je moet doen als je daar bent om het zo perfect mogelijk te ervaren. Maar je hoort weinig over het land waar je eigenlijk terugkomt en wat daar verandert. In dit stukje zal ik proberen te vertellen wat je ervaart wanneer je terugkomt naar je geboorteland. Je hebt een geweldig jaar gehad in Japan, maar het is tijd. Je wacht nu op het vliegveld. Na een lange en misschien depressieve vlucht, ben je weer terug in Nederland. Het is een beetje koud. Een paar dagen later vallen sommige dingen je op. De trein- en de busvertragingen van vijf minuten voelen opeens onverdraaglijk, de mensen die in de trein gezellig kletsen zijn ineens irritant. Fietsen door de koude wind is niet meer okay. Je voelt je een beetje ongemakkelijk wanneer mensen om je heen doorgaan Nederlands te praten onder elkaar, terwijl er een Japanner voor joker in de groep zit. De klantvriendelijkheid (of lompheid) van de winkel- en veel restaurantmedewerkers is schokkend. Je mist een college, echter de docenten zijn niet geïnteresseerd in de reden waarom je er niet was. Wat is er nou aan de hand? Is je geboorteland zo snel veranderd dat je het niet meer herkent? Of ben je een vreemdeling geworden in je eigen land? Je bent wat je ervaart. Voordat je in een ander land hebt gewoond, had je een bepaalde visie op het leven; je keek vanuit een bepaald perspectief. Na een lange periode in een andere cultuur gewoond te hebben, begin je sommige aspecten anders te bekijken. Met andere woorden, de dingen die je meegemaakt hebt, veranderen je visie op het leven. Nadat je blootgesteld wordt aan dingen die het verschil tussen twee elementen benadrukken, word je je bewust van het tegenovergestelde element in een mono-culturele omgeving. Het gaat niet alleen over concrete dingen zoals openbaar vervoer en dat het jammer is om geen geopende winkels te kunnen vinden na zeven uur ‘s avonds. Deze verschillen merk je ook op een abstract niveau. Het is misschien een beetje vergezocht om te claimen dat je persoonlijkheid verandert, maar veel mensen kunnen het ermee eens zijn dat je normen en waarden wat anders in elkaar gaan zitten. Natuurlijk verschilt dit per persoon, en wat je in Japan (of een ander land) gedaan hebt. Maar iedereen is doortrokken van de gebeurtenissen in hun leven. Door verandering in je omgeving komt er verandering in je leven. Dit is heel normaal. Dit maakt eigenlijk een deel van de uitwisselingservaring.

20


Een nieuw perspectief gaat gepaard met heel veel plezier. Maar er is ook een andere kant van de medaille; je denkt over verschillende dingen anders na, je ziet alles van een ander oogpunt. Je denkt kritischer over dingen om je heen, en dit brengt niet altijd positieve reacties van de mensen die je kent. Misschien zijn ze anders in je ogen, of jij bent anders in hun ogen. Hoe dan ook, een ding is zeker: je bent niet dezelfde persoon meer. Wellicht klinkt het wat negatief, maar dat hoeft niet zo te zijn. Er zijn ook positieve kanten. Je bent bewuster van je eigen cultuur, normen en waarden. Misschien ben je er zelfs iets trotser op in sommige aspecten. Je merkt ook de goede dingen in je eigen land. Ook al is het hier kouder, fietsen is hier makkelijker omdat iedereen de regels goed volgt. Je kan zeggen wat je denkt en hoe je je voelt. Dat deed je misschien al, maar je begint dingen die je altijd als normaal beschouwd hebt meer te waarderen, en je komt er achter hoe gelukkig je bent. Na de eerste shock, voel je je langzaamaan beter. Hopelijk begin je jezelf te verbeteren door middel van je ervaring. Misschien een nieuwe start, of een nieuwe benadering. Immers, je bent niet dezelfde persoon meer. • Door Egemen Sezen *Titel: Daarheen en Weer Terug, of beter bekend als de Hobbit, door J.R.R. Tolkien.


21

? y x e s o z n a p a Waarom is J Al jaren staat het internet bol van plaatjes, illustraties en filmpjes van dingen die uit Japan komen of met Japan te maken hebben. Populaire voorbeelden hiervan zijn animanga, dingen die op de Japanse televisie zijn geweest, maar ook Japanse technologie of dingen die gewoon regelrecht gestoord zijn. Onder slogans als “Seriously Japan, WTF” komen we op een snelle, korte manier in aanraking met wat wij denken dat de Japanse cultuur is. Toch zijn deze kleine dingen vaak het eerste contact, misschien niet direct met de Japanse cultuur, maar wel met Japan simpelweg omdat het uit Japan komt. Doe één rondje in het Arsenaal en je zal merken dat het eerste contact van Japanologen (de nieuwste generatie) met Japan door popcultuur was.

Echter, we moeten onthouden dat hoewel de Japanse popcultuur bij Japan hoort dit in contact komen met popcultuur niet exclusief is aan Japan. Andere bekende voorbeelden zijn Zuid-Korea en China, maar het grootste voorbeeld is natuurlijk de Verenigde Staten met als grote instrument Hollywood. In dit artikel zal ik me desalniettemin beperken tot Japan. Ik wil op zoek gaan naar het antwoord op de vraag hoe Japanse populaire cultuur zich verspreid heeft. En misschien kunnen we daardoor ook meer te weten komen over waarom we eigenlijk Japans studeren. In veel grote steden in Zuid-Korea, Thailand, Indonesië, Taiwan, Hong Kong enzovoort, is de aanwezigheid van producten van de Japanse popcultuur duidelijk aanwezig. Is het niet Hello Kitty of Pokémon, dan zijn het wel idolen uit de muziek of Japanse dramaseries. Voor veel Aziatische landen heeft Japan niet alleen een succesvol economisch model en is het een industrieel zwaargewicht (al is diens economische autoriteit de laatste jaren wat aan het wankelen) maar is het ook een invloedrijke machthebber op het gebied van cultuur. Wat producten betreft wordt er vaak een onderscheid gemaakt tussen een oud en nieuw Japan, waar het oude gesymboliseerd wordt door ontelbare salarymen, robots en efficiënte technologie, en het nieuwe door fascinerende producten die nauw gerelateerd zijn aan populaire cultuur.

22


Een term die centraal staat binnen het discours van de aanwezigheid van Japanse cultuur in Azië is soft power. Soft power werd voor het eerst door S. J. Nye gebruikt om een culturele macht aan te duiden; een niet-traditionele manier om een land binnen te dringen door juist te mengen in plaats van te veroveren en op te leggen. Met andere woorden is soft power een politieke manier om ervoor te zorgen dat, doordat landen culturele waarden zijn gaan waarderen, ze dit willen emuleren om zo hun voorbeeld te kunnen evenaren op het gebied van welvaart en openheid. Azië even links gelaten kunnen we onszelf als voorbeeld nemen door te veronderstellen dat wij altijd even welvarend wilden worden als Amerika. Je zou kunnen zeggen dat we in de aanloop hiernaar ook bepaalde normen en waarden hebben overgenomen. Toch moeten we kritisch blijven door de vraag te stellen in hoeverre soft power hieraan heeft bijgedragen. De reden dat soft power belangrijk is in dit artikel, is wanneer we de aanwezigheid van Japanse cultuur in Azië plaatsen in een historisch perspectief. En daarmee doel ik dus op de relatie tussen Japan en andere Aziatische landen ten tijde van oorlog. Dat Japan (weer) zichtbaar aanwezig is ligt voor veel mensen van oudere generaties vanzelfsprekend niet lekker, hoe welvarend en vredelievend het Japan van tegenwoordig dan wel mag wezen. Vanwege deze aanwezigheid van soft power dat te wijten is aan Japan kunnen we veronderstellen dat de kolonisering van Azië zoals we dat gezien hebben in onder andere de Tweede Wereldoorlog misschien toch nog een beetje zichtbaar is, maar dan op het gebied van popcultuur. Een opmerking die hierbij geplaatst dient te worden is dat buitenlandse invloed niet nieuw was in het Azië vanaf een paar decennia geleden. De invloed van het Amerikaanse Hollywood bestond op dat moment al, gezien de bioscopen in Azië Amerikaanse films draaiden. Dat de Verenigde Staten al een plekje in de cultuur van Aziatische landen had verworven is eigenlijk geen verrassing. Dit is vanwege het argument dat culturele verspreiding gepaard gaat met economische mogendheid. In zijn invloedrijke artikel uit 2002 schreef de journalist McGray dat de booming culturele innovaties en lifestyles niet alleen in Japan floreerden, maar ook in heel Azië geprijsd werden en zelfs werden overgenomen. Dat Japan na de Tweede Wereldoorlog is uitgegroeid tot een land met een krachtige industrie, heeft er tot geleid dat niet alleen (export)goederen maar ook cultuur geproduceerd, geïnnoveerd en geëxporteerd kon worden. Maar hoewel oudere generaties de komst van Japanse cultuur in Aziatische landen niet zo zagen zitten, bleek het eigenlijk een welkome afwisseling te zijn in het buitenlandse aanbod, vooral voor jongere generaties die niet de oorlog bewust hebben meegemaakt en een totaal ander beeld hebben van Japan dan hun voorouders. Want waar eerst het Amerikaanse geluid weerklonk van Westerse decadentie, zien mensen nu een Aziatische boodschap, iets van “eigen” bodem. Het liberale leven dat vanuit Japan gepredikt wordt lijkt voor Azië nu een heel stuk minder ver weg te liggen dan zoals zij dat kennen uit Hollywood films. Deze Aziatische verbroedering – al is hier geenszins sprake van een wisselwerking aangezien Japan de enige is die exporteert en Aziatische landen slechts importeren – zorgt dus op zijn beurt weer voor een Aziatische eenheid en Aziatische identiteit.


23

Maar opvallend genoeg is deze culturele expansie aanvankelijk geen beleid geweest van de Japanse overheid. Om dit aan te tonen gebruik ik Japanse media als voorbeeld. Toen in de jaren ’80 en ’90 media als muziek, film, en televisie erg voortvarend waren, en de economische omgeving in Japan daar ook parallel aan liep, bedachten promotiebureaus dat het een goed idee zou zijn om hun labels in het buitenland te gaan promoten. Hoewel het doel in principe was om gewoon meer geld binnen te halen, is het inmiddels duidelijk dat deze expansie veel meer teweeg heeft gebracht. Niet alleen beweren veel wetenschappers dat de Japanse showbizzcultuur is geïmiteerd door Aziatische buurlanden, ook hebben ze het regionale model bepaald voor Aziatische populaire cultuur.

“SM Entertainment

is erin geslaagd popgroegen in heel Azië succesvol te maken” De popgroep Girl’s Generations op een warenhuis in Tokyo Een bekend format dat uit Japan komt is het produceren van idolen. Idolen in Japan zijn vaak jonge mensen van tussen de 14 en 24 jaar. Deze idolen, of tarento (talenten), zijn doorgaans bekend omdat ze meerdere dingen zeggen te kunnen, zoals zingen, acteren, model zijn, presenteren, et cetera. Of ze daadwerkelijk kunnen zingen of andere bijzondere fysieke vaardigheden bezitten is echter niet van het grootste belang, het belangrijkste is dat ze nauw contact onderhouden met hun publiek om ze te laten geloven dat iedereen een ster kan worden. Bekendheid in Japan is dan ook het meest behaald via rollen in reclames en het verschijnen in televisieprogramma’s. Omdat er ook in het buitenland reclame wordt gemaakt, is dit een van de manieren waarop idolen bekendheid kunnen verwerven over de grens. Wanneer idolen dan bekendheid hebben verworven in het buitenland komt het zover dat ze model staan, niet langer alleen voor Japanse jongeren, maar voor jongeren van heel Oost- en ZuidoostAzië. Op deze manier wordt dus – zoals in Japan – de indruk gewekt dat ook in andere landen je een idool kan worden. Een gevolg van deze opgewekte interesse waarop het Japanse model dan weer inspeelt is het opzetten van talentenjachten op televisies en het oprichten van talent agencies. Hoe dit zich in de praktijk manifesteert is duidelijk te zien in de Koreaanse popmuziek. Het bedrijf SM Entertainment is er in geslaagd om meerdere popgroepen maar ook soloartiesten succesvol te maken in Korea maar ook zeker binnen Azië. Naast dat zij muziek produceren die in heel Azië bekend is, en ook steeds meer daarbuiten, scheppen zij ook indirect de heersende trends en lifestyles voor jonge consumenten. 24


Een laatste voorbeeld is televisie. De Japanse televisieprogramma’s zijn binnen Azië de standaard geworden, doordat ze in staat zijn geweest ze te financieren, te produceren en te marketen als televisieprogramma’s van hoge kwaliteit. Niet alleen zijn ze dus de standaard, ze worden ook op brede schaal geïmiteerd in Azië. Om bij het Koreaanse voorbeeld te blijven, heb je natuurlijk de Koreaanse Golf van iconische dramaseries. Deze dramaseries zijn begonnen bij het imiteren van de Japanse dramaseries, waarin het marketen van de drama zelf, de muziek en de idolen allen aan bod komen. Maar Koreaanse dramaseries worden inmiddels op zichzelf ontwikkeld en houden zich niet meer vast aan hun voorbeeld, met als gevolg dat sommige Koreaanse series populairder zijn geworden dan Japanse series. Menig Japanoloog en Koreanist die de interesse in popcultuur deelt heeft wellicht al het een en ander herkend op het gebied van showbizz in Azië, en een misschien nog kleinere groep heeft misschien zichzelf er al op betrapt waarom hij of zij zo geïnteresseerd is in idolen. Hoewel Japanse popcultuur gepromoot wordt als iets globaals, heeft het op regionale schaal toch veel raakvlakken binnen Azië en op een nog complexere schaal in Europa en de Verenigde Staten. Waarom is deze expansie van Japanse populaire cultuur zo effectief geweest in Azië? Om een voorzichtig antwoord op de vraag te geven zou je centraal kunnen stellen dat de showbizz een aanlokkelijk en dynamisch medium is waar we graag naar kijken. Er wordt graag naar gekeken omdat het economische welvaart weerspiegelt waar leefstijl en consumeergedrag door worden beïnvloed, kernbegrippen voor het dagelijks leven in Aziatische geïndustrialiseerde landen. Daarnaast werkt het toe naar een Aziatische identiteit. Een vergelijking die je kan maken is het Eurovisie Songfestival dat we hier in Europa kennen. En tot slot voer ik een argument aan die in de geschiedenis ook voor Japan zelf heeft gegolden, en dat is culturele verrijking. Om zelf een rijk land te worden dien je open te staan voor buitenlandse invloeden en dat op te nemen. In dit artikel heb ik vooral gekeken naar hoe Japanse cultuur zich heeft verspreid binnen Azië. Toch zou je sommige dingen, zoals de marketing van traditionele en moderne Japanse cultuur, kunnen doortrekken naar een globaal perspectief. Daarnaast moeten we ook niet onderschatten wat de immense rol is geweest van het internet bij het verspreiden van kennis en beelden. Hoewel popcultuur soms oppervlakkig van aard is, spreekt het ons aan omdat het zo laagdrempelig is en omdat het zo aanlokkelijk en mooi is. Op zo’n manier kunnen we redeneren hoe we er eigenlijk bij zijn gekomen dat we Japan zo interessant vinden, en waarom we nog steeds een beetje moeite hebben met de vraag te beantwoorden waarom we Japans zijn gaan studeren. • Door Robert Beers


25

.. . n a p a J t i u s Film 切腹 (Seppuku, internationale titel: ‘Harakiri’) 1962 Harakiri is een samuraifilm van regisseur Kobayashi Masaki. De film speelt zich af in het grotendeels vredige Edo tijdperk (1603 – 1868). Er wordt amper nog gevochten en clans worden ontbonden. 浪人 (rounin, ‘meesterloze samurai’) zwerven rond en proberen hier en daar wat geld bijeen te schrapen. Eén slimme manier om dat te doen was om naar het hof van lokale 大名 (daimyou, ‘krijgsheer’) te gaan en ze te vragen of je in hun binnenplaats 腹切 (harakiri, ‘rituele zelfmoord’) mag plegen. Vrijwel geen enkele 大名 had zin in al dat gedoe en scheepten de 浪人 af met wat geld. Uiteraard trok dit dus vele bluffende 浪人 aan.

“Deze film bevat een van de meest geweldige

zwaardgevechten ooit gefilmd”

In Harakiri volgen we een veteraan die met zo’n voorstel bij huize Iyi aankomt. Zijn ogenschijnlijke bluf wordt gecalled en hij mag zijn gang gaan! Wanneer alles klaar staat neemt hij zijn positie in en vraagt hij of hij eerst vlug zijn levensverhaal kwijt mag. Dit blijkt iets te maken te hebben met een andere 浪人 die onlangs hetzelfde kwam doen maar op het laatst niet meer durfde, wat bloederig werd afgestraft. Via flashbacks ontvouwt zich een sterk drama waarin niet alles is wat het lijkt. Het grootste deel van de film wordt je in alle ‘Japanse’ rust een verhaal verteld, en als het onderwerp je enigszins boeit kan je niet anders dan braaf zitten en luisteren. Maar dit is niet alles; de spanning bouwt ondertussen langzaam op. De actie wordt bewaard tot de slotfase van de film maar dan hebben we het ook meteen over ongetwijfeld een van de meest geweldige zwaardgevechten ooit gefilmd! Deze film pluist de nare kanten van de samurai ethos uit, en wijst er op dat het halverwege het Edo tijdperk eigenlijk weinig meer voorstelde. Dit zie je ook terug in andere films van Kobayashi, het samuraiwereldje als een soort lege schulp, net als de 浪人 zelf. De vormgeving is verder prachtig, het mag dan wel zwart-wit zijn, maar vooral ook op Blu-Ray is het visueel genieten. Er is een remake door Miike Takashi (onder andere bekend van Ichi the Killer en 13 Assassins) onderweg, maar het is zoals altijd onwaarschijnlijk dat deze het origineel zal evenaren. Dit is in ieder opzicht een meesterwerk, en wanneer je een samuraifilm wilt zien maar ‘Seven Samurai’ je nèt iets te oud is en nèt iets te lang duurt, is dit het gouden alternatief.

26


a e r o K d i u Z ...en 악마를 보았다 (Akmareul Boattda, internationale titel; ‘I Saw The Devil’) 2010 Als er één genre is dat de Zuid-Koreanen goed ligt is het wel de wraakthriller. De afgelopen jaren zijn we verwend met Park Chan-wook’s Vengeance Trilogy (Sympathy For Mr. Vengeance, Oldboy, Sympathy For Lady Vengeance), A Bittersweet Life, The Chaser en ga zo maar door. I Saw The Devil werd geregisseerd door de maker van A Bittersweet Life, en de twee hoofdrollen worden vertolkt door de ster van die film (Lee Byung-hun) en de ster van Oldboy (Choi Min-sik). Het was op voorhand dus al zowaar een dream team te noemen, en ze hebben dan ook zeker niet teleurgesteld. Ondanks dat we dus al meerdere films met hetzelfde thema, dezelfde acteurs en dezelfde regisseurs in verschillende combinaties hebben gezien, krijgt deze film het gelukkig toch weer voor elkaar een eigen identiteit te creëren. Het verhaal van de film in grote lijnen; een vrouw die onderweg naar huis is midden in de nacht krijgt autopech. Direct komt er een man (Kyung-chul) aan die haar hulp aanbiedt, helaas blijkt al snel dat hij andere intenties heeft. Kyung-chul blijkt een sadistische moordenaar en deze vrouw is zijn nieuwste slachtoffer. Kyung-chul heeft echter het verkeerde doelwit uitgekozen, de weduwnaar van de vrouw is namelijk een geheim agent (Soo-hyun) en is uit op wraak. Tot dusver klinkt het misschien nog weinig origineel, maar Soo-hyun’s bedoeling is niet zomaar om de moordenaar van zijn vrouw te traceren en te vermoorden. Nee, zo gemakkelijk komt Kyung-chul er niet van af. Soohyun’s bedoeling is om hem fysiek en mentaal volledig kapot te maken. Wat volgt is een genadeloos kat-en-muis spel waarbij je al gauw begint te twijfelen in hoeverre Soo-hyun’s acties nog verantwoord zijn, en of hij niet zelf ook een monster is geworden.

“I Saw The Devil is zeker geen film voor tere zieltjes” Wanneer ik zeg ‘genadeloos’ bedoel ik ook echt genadeloos. I Saw The Devil is zeker geen film voor tere zieltjes. Er vloeit flink wat bloed en de dingen die de mannen elkaar aandoen zijn meer dan wreed. Er moest dan ook hier en daar aardig wat geknipt worden voordat de film überhaupt uitgebracht mocht worden in Korea. Je moet er dus wel een beetje tegen kunnen, deze film is nog zeker een tikkeltje duisterder dan bijvoorbeeld Oldboy. Dit is een meedogenloze film over de kracht van allesvernietigende wraaklust. Als je dus op zoek bent naar duistere spanning en actie, met uitmuntend acteer- en regisseerwerk, is dit misschien wel een van de beste (Aziatische) films die er is. • Door Nick Sint Nicolaas


27

a n i h C n i s k SVS over Se Meer grenzenloosheid, minder porno graag “Er zit een muur tussen kinderen en ouders, je hoort er als kind gewoon niet naar te vragen en ouders horen er niet over te praten”, vertelt Sun Si Yu (24), studente uit Beijing. “Ik heb daarom wel eens naar porno gekeken ja,” geeft ze giechelend toe. ,”Ik was gewoon heel nieuwsgierig.” Hoewel de Chinese regering en Communistische Partij (CCP) seksueel getinte websites, magazines, boeken en video’s (‘verspreiders van pornografie’) al vanaf 1949 streng censureert en verbiedt, worden deze media steeds populairder. Vooral weblogs over persoonlijke sekslevens en (vaak buitenlandse) pornosites worden steeds drukker bezocht. Naar schattingen van het China Population and Development Research Center (CPDRC) komen daarnaast seksuele problemen als Seksueel Overdraagbare Aandoeningen (SOA’s) en ongewenste zwangerschappen onder jongeren tussen 18 en 25 jaar steeds meer voor. “Logisch,” zegt Lu Jing Huan (26), studiegenoot van Sun.* “Reclames over veilige seks in China lijken op propaganda. Over zaken als SOA’s wordt nauwelijks gesproken. ‘Men’ wil absoluut niet dat de buitenwereld weet dat ook in China SOA’s voorkomen.” “Jongeren die met elkaar over seks durven te praten worden door hun vrienden wel heel ‘stoer’ gevonden, zeker als ze vertellen dat ze naar porno kijken, ” zegt Sun. “Maar media waarin seks voorkomt, veroorzaken denk ik niet direct seksuele problemen onder jongeren. Deze zorgen er juist voor dat seks in China minder als ‘slecht’ wordt gezien. Vroeger was je als vrouw bijvoorbeeld meteen een slet als je niet meteen trouwde nadat je iemand een kusje had gegeven. Dat is nu gelukkig minder zo. Juist de sterke taboesfeer rondom seks veroorzaakt seksuele problemen.” De taboesfeer rondom seks in China lijkt inderdaad niet bevorderend voor de seksuele gezondheid van jongeren in China en kan onveilige seks juist in de hand werken. Uit recent gepubliceerde onderzoeksresultaten van de ‘Global Sexual Wellbeing Survey 2011’ van condoomproducent Durex blijkt dat slechts twintig procent van de ondervraagde Chinese jongeren seksuele voorlichting op de basisof middelbare school heeft gehad, dertien procent pas op de universiteit en 67 procent helemaal niet. ,,Tijdens het vak ‘leven en gezondheid’ op de basisschool leerde ik iets meer over de puberteit, vooral over menstruatie,” vertelt Sun. “Maar ik wist toen echt niet wat er allemaal met jongens gebeurt als ze opgroeien, laat staan wat seks was. Aan jongens werd in een ander lokaal lesgegeven.” “Ik snapte ook pas na het volgen van het vak ‘verzorging’ op de middelbare school iets van seks,” zegt Lu. “Ik keek natuurlijk wel al tv-programma’s waarin seks voorkwam, als mijn ouders daar niet achter konden komen. Veel Chinese ouders vinden seksuele voorlichting te aanstootgevend en denken dat dit slecht is voor de schoolprestaties van hun kind,” verklaart hij.

28


Yuri Ohlrichs, medewerker bij de Nederlandse Rutgers WPF en seksuoloog bij de Nederlandse Vereniging voor Seksuologie kan door zijn eigen ervaringen de stelling dat de taboesfeer rondom seks in China averechts werkt bekrachtigen. In 2008 en 2010 werkte hij op het platteland in Suzhou en Wujiang mee aan preventieprojecten vanuit het China Population and Development Research Center. “De seksuele gezondheid onder jongeren in Nederland is erg goed. Daarom wilde deze organisatie met Nederlandse organisaties een project ontwikkelen ter preventie van seksuele problemen onder jonge fabrieksarbeiders,” vertelt hij. “Daarnaast beoogden de Chinezen met het project erachter te komen hoe jongeren over seks en relaties denken, en aan welke kennis het hen ontbreekt.”

“De meeste Chinese jongeren weten vrijwel niets van seks” Ohlrichs leidt overal ter wereld jongeren op tot (onder meer) ‘peer informants;’ jongeren die na zijn lessen aan leeftijdgenoten seksuele voorlichting kunnen geven. “De ervaring leert dat jongeren van mensen van hun eigen leeftijd meer aannemen dan van volwassenen, daarom hebben mijn collega’s en ik dat in China ook gedaan.” In de training probeert Ohlrichs jongeren op veilige en desgewenst anonieme manier (persoonlijke) vragen te laten stellen over relaties en seks. Hij zette daarvoor een doos voor de klas, waarin de deelnemers vragen over seks konden stoppen. Sommige vragen die uit de doos kwamen, verbaasden zelfs Ohlrichs. “In tegenstelling tot deelnemers in andere landen, hadden de Chinese jongeren veel algemene vragen over seks, zelden van persoonlijke aard,” vertelt hij. “De meesten weten vrijwel niets van seks, en denken nonchalant over het gebruiken van voorbehoedsmiddelen. Wat me nog het meest verbaasde was dat jongeren vaak heel basale vragen stelden, bijvoorbeeld ‘hoe leg je het eerste contact met elkaar?’ Zij lijken zich te schamen voor hun seksuele verlangens,” vertelt hij. Daarom dragen pornosites en soortgelijke media weinig positiefs bij aan de seksuele gezondheid van jongeren in China zegt Ohlrichs. “Het eenzijdige beeld dat jongeren van seks hebben, wordt door dit soort media extra benadrukt. Ze worden onjuist of onvolledig geïnformeerd. We merkten bijvoorbeeld dat er veel jongeren waren die seks zagen als iets dat altijd kan, inhoudt dat je drie keer achter elkaar een uur klaarkomt en dat is het dan. Jongeren stellen ook vragen als ‘Wat kan een vrouw doen om seks te weigeren zonder haar man pijn te doen?’ ‘Bestaat er binnen het huwelijk verkrachting?’ en ‘Is het normaal dat mijn dochter van vijf met haar opa onder de douche wil?’ werden ook vaak gesteld. Vooral vrouwen en jonge meisjes zijn zich onbewust van het bestaan van seksuele rechten, wat ongewenste zwangerschappen en seksueel misbruik veroorzaakt.” De Chinese taal en de traditionele lesmethoden op scholen maken het er niet makkelijker op hier verandering in te brengen. “Jongeren weten hierdoor vaak alleen wat biologische kanten van seks, maar nauwelijks dat bij seks ook heel veel emoties komen kijken. Seks is volgens veel van hen enkel bedoeld om kinderen te krijgen. Daarnaast is de manier waarop Chinezen praten over seks is heel


29

erg cryptisch en interpretatieafhankelijk. Er bestaan bijvoorbeeld geen woorden als ‘masturbatie’ in het Chinees. Ook viel het me op dat jongeren elke zin die ik hen vertelde, inclusief gestotter, woord voor woord konden herhalen, maar echt snappen wat ik zei deden ze niet. We gebruiken daarom vaak tolken en sinologen die voor ons de woorden vinden waarmee wij het over seks kunnen hebben, reacties van deelnemers uitleggen en ons informeren over de Chinese cultuur en omgangsvormen. Onze lessen seksuele voorlichting noemen we ook wel lessen in ‘family planning.’ In deze lessen bespreken wij geen ‘seksuele,’ maar ‘relatie’ problemen. We moeten deze interpretatieruimte geven, anders bereiken we niets.” De ‘International Federation of Medical Students’ Association (IFMSA) probeert eveneens het seksueel welzijn van jongeren in China op dit soort ‘cultuursensitieve’ manieren te verbeteren. Deze organisatie stuurt ‘National Officers on Reproductive health including Aids’ (NORA’s) naar alle delen van de wereld, waar deze vooral voorlichting geven over AIDS en SOA’s. NORA’s moeten hiervoor goede kennis van de plaatselijke cultuur hebben. De Chinese NORA Xi Yuan (23) is dus geknipt voor het geven van seksuele voorlichting in China. Ze verwacht echter niet dat haar werk snel gewaardeerd wordt, vooral in plattelandsgebieden. “In de meer landelijke gebieden zien mensen seks nog steeds als iets dat niet publiekelijk mag worden besproken. Ook ouders zijn zelf vaak onvolledig en incorrect seksueel voorgelicht.” Zij geeft in haar eerste lessen daarom wat algemene biologische en fysiologische informatie over seks. “Daarna begin ik wel meteen over SOA’s, en laat ik zien hoe je condooms gebruikt. Maar we mogen nog geen geslachtsorganen aan basisschoolleerlingen laten zien. Dat mag pas sinds kort op enkele middelbare scholen.” “Het effectiefst om seksuele problemen in het algemeen te voorkomen is kinderen zo vroeg mogelijk seksueel voor te lichten, al vanaf hun vierde levensjaar,” zegt Ohlrichs. “Zowel ouders als scholen moeten dit doen. Maar eer dat in China geaccepteerd wordt, moet er nog zoveel veranderen. Dit soort ideeën zijn daar net zo nieuw als het idee dat seks meer inhoudt dan voortplanting.” • Door Judith Teunissen

Seksuele voorlichting op een school in Shanghai * NB. Lu Jing Huan is een schuilnaam

30


r

u u t s e B i k u n a Nieuwe T

Het Tanuki bestuur voor het collegejaar 2012-2013 is gekozen! Na leuke sollicitaties en eindeloos vergaderen, zijn we eruit. Met trots wil ik namens het huidige Tanuki bestuur het aankomende bestuur introduceren. Robert Beers zal zijn Beerschappij uitbereiden naar het praesesschap. Bij uitstek een goede kandidaat; hij draait al even mee, heeft bestuurservaring en heeft hart voor Tanuki. Eigenlijk is deze introductie helemaal niet nodig; iedereen kent de quaestor van dit jaar! Nu maar afwachten of hij de rest van zijn bestuur onder de duim kan houden, maar ik spreek niet alleen voor mezelf als ik zeg dat ik daar vertrouwen in heb. Annet Zwart, momenteel nog eerstejaars, zal de functie van abactis op zich nemen. Achter haar lieve glimlach en vlotte praatjes zit een dame met pit en vele ideeën over hoe zij haar bestuursjaar wil invullen. Vanaf volgend collegejaar zal haar naam onder alle Tanuki mails te zien zijn, dus deze naam zal je niet meer vergeten. Mario Keijlard krijgt de titel van quaestor en zal desnoods het geld uit je portemonnee trekken als je het lidmaatschap niet betaalt, maar eerst zal je met hem te maken hebben in verband met de boekverkoop aan het begin van het nieuwe collegejaar. Op papier is hij nog eerstejaars, maar zijn Japanse taal-skills zijn vergevorderd. Carmen Loh wordt de nieuwe hoofdredactrice van de TaTanukiKi, de Tanuki journal. Momenteel is ze nog druk bezig met het jaarboek en journal ervaring heeft ze ook al. Als je verder kijkt dan haar prettig gestoorde buitenkant, zal je een gedreven Carmen zien en zal je niets anders willen doen dan je aan haar deadlines houden. Nikki Doorn neemt de taak van webmaster op zich en zal daarnaast ook fungeren als vice-praeses. Momenteel zit deze partyqueen nog in Nagasaki, maar bij terugkeer zal ze het Arsenaal weer verblijden. Bij afwezigheid van Robert zal ze echter haar serieuze blik opzetten en Tanuki vertegenwoordigen als een ware baas.

Het zesde en laatste bestuurslid, de assessor, zal door dit nieuwe bestuur gekozen worden uit de eerstejaars op het eerstejaarskamp. Ik wens jullie alvast een leuk en succesvol bestuursjaar toe! • Door Kirsten Janssen


31

ST E ’ U N : p o P K NU’EST: New Established Style and Tempo, een nieuwe popsensatie uit Zuid-Korea Koreaanse pop verspreidt zich tegenwoordig sneller dan een nieuwe vorm van de griep. Daarom was ik ook maar half verbaasd toen ik in de Tiny Tokyo in Utrecht de bekende klank van het Koreaans om me heen hoorde. Op het eerste gehoor was het niet geheel herkenbaar, wat ik vreemd vond. Meestal wordt er, ook op de Tanuki feesten, wel een beetje voor safe gespeeld en gaat men voor de grote namen als Super Junior en 2NE1. Maar dit was anders. Dit was heel erg nieuw, concludeerde ik tot mijn blije verrassing. Toen het refrein door het kleine restaurantje heen schalde wist ik het zeker: degene verantwoordelijk voor de playlist had de recente debuten goed in de gaten gehouden. Het nummer in kwestie was de nieuwe single van NU’EST: Face. Op 15 maart maakte deze groep zijn officiële debuut op de Koreaanse muziekshow M!Countdown met hun eerste single Face. Opmerkelijk was het bedrijf achter NU’EST, wat voorheen alleen maar verantwoordelijk was geweest voor vrouwelijke artiesten als After School en Son Dambi. Hoe zou een mannelijke groep van mensen die gespecialiseerd waren in het trainen van vrouwelijke idolen uitpakken? Niet slecht dus, want NU’EST’s populariteit schoot aardig omhoog met hun debuut. NU’EST, wat voor New Established Style and Tempo staat, bestaat uit Aron, JR, Minhyun, Baekho en Ren. Allen werkten ze met andere artiesten samen als achtergrond dansers. Van de groep is JR de leider, maar niet de oudste. Aron, geboren in 1993, wint daarin de eerste plek met zijn 18 jaar, terwijl de rest allen uit 1995 komen. Zeer jong, maar niet verrassend.

“De jonge bandleden zingen over een onderwerp waar veel jonge mensen zich mee kunnen identificeren” Toch helpt het, zo jong zijn. Vooral wanneer je een nummer als Face uitbrengt wat, ondanks dat het catchy is, licht werpt op een onderwerp waar veel jonge mensen zich mee kunnen identificeren. Hoewel je het niet zou verwachten, is Face een heftiger nummer dan het lijkt. Face is een muzikale dialoog tussen een pester en een slachtoffer van pesten die het niet langer tolereert. Ook in de choreografie komt dit terug in de vorm van gespeelde vuistslagen en bandleden die elkaar op de grond gooien maar weer sterk opstaan. Maar om te snappen waarom de keuze van pesten als onderwerp binnen K-pop redelijk uniek is, is het handig om iets te weten over pesten op Koreaanse middelbare scholen.

32


Doordat de prestatiedruk op middelbare scholen zo hoog is, bouwen zich frustraties op die de sterksten uiten op de zwaksten. Het neemt soms gevaarlijke vormen aan maar het ergste nog is dat het door alles en iedereen in de doofpot wordt gestopt. Het is dus opmerkelijk dat een beginnend popgroepje een titelsong heeft wat meteen over een onderwerp gaat dat redelijk taboe is. Naast Face bevat het gelijknamige mini-album debuut een pakkende intro genaamd NU, Establish, Style, Tempo. Het is een mooie album-opener met sterke raps, maar gaat mee in de trend van dubstep waar Korea tegenwoordig helemaal fan van is. Hierdoor knapte ik er persoonlijk op af, maar het hangt wel samen met het kleine beetje dubstep wat ook in Face te horen is. Het laatste nummer op het album is I’m Sorry, een slowjam die lekker catchy is en een mooie outro vormt voor het sterke mini-album. Al met al heeft NU’EST veel te bieden. Toch had ik persoonlijk liever gehad dat NU’EST nog even had gewacht met debuteren. Het zangtalent laat een beetje te wensen over en het is niet dat de jongens er echt uitspringen op dat gebied. Toch heeft PLEDIS het goed gedaan met deze jongens. Ik hoop dat ze het nog ver schoppen. • Door Kayleigh Herbrink


33

s n a a e r o K n ’ rouwen op z

T

Korea heeft een rijke traditie van ceremonies voor verschillende doelen. Het Koreaanse traditionele huwelijk is een van deze ceremonies met een uitbundigheid aan rituelen. In de Koreaanse traditie betekent een huwelijk niet zozeer de verbintenis tussen twee individuen, maar meer de verbintenis tussen twee families. Voor de gewenste verbintenissen werd dan ook veel moeite gedaan. Tijdens de Chosŏn periode (1392-1910) werd er voor een huwelijk een professionele koppelaar ingeschakeld. De koppelaar zorgde voor mogelijke kandidaten voor het huwelijk. Naast een koppelaar consulteerden families vaak waarzeggers die voorspellingen moesten doen over de toekomst van het koppel. De bruid en bruidegom hadden in dit alles geen zeggenschap, zij zagen hun levenspartner vaak tijdens de huwelijksceremonie voor het eerst. Gemiddeld trouwden jongens al wanneer ze ongeveer dertien jaar oud waren, met meisjes die vaak een aantal jaar ouder waren. Voorafgaand aan de huwelijksceremonie worden vaak verschillende cadeaus gegeven. Huishoudgiften, 혼수 (honsu) genaamd, worden gegeven aan het paar. De bruid en bruidegom geven elkaar kleding en juwelen, 예단 (yedan) genaamd. Ook wordt aan naaste familie van de bruidegom 예단 gegeven. Giften van geld, 절값 (chŏlgap) genaamd, worden van de naaste familie van de bruidegom aan de bruid gegeven. De familie van de bruid geeft de vrienden van de bruidegom een soort giftendoos, de 함값 (hamgap). Ten slotte wordt er nog voedsel en wijn uitgewisseld tussen de twee families. Dit heet 상수 (sangsu). Sommige van deze tradities worden helaas ook in traditionele huwelijken niet meer uitgevoerd. Het uitwisselen van rituele zijde (예단) en het bepalen van de prijs van de geschenkdoos, de 함값, die in de nacht voor de bruiloft bij de ouders van de bruid wordt afgeleverd door de vrienden van de bruidegom, zijn rituelen die nog steeds gebruikelijk zijn. De dag voor de ceremonie reist de bruidegom te paard naar het huis van de familie van zijn bruid, waar de hoofdceremonie plaatsvindt. Gedurende de optocht van het huis van de bruidegom naar dat van de familie van zijn bruid wordt de weg verlicht met handlantaarns. Na drie dagen te hebben verbleven in het huis van de familie van de bruid vertrekken de bruid en bruidegom, respectievelijk per 가마 (gama, ‘draagstoel’) en te paard naar het huis van de bruidegom. Bij de bruidegoms familie blijven beiden dan wonen. De huwelijksceremonie, 혼례 (honrye) of 대례 (taerye) genaamd, bestaat uit verschillende kleine rituelen waaronder veel buigingen en symbolische gebaren. De familie van de bruidegom draagt vaak een kist met huwelijksgeschenken voor de familie van de bruid. Huwelijkseenden zijn een hierbij een symbool voor een lang en gelukkig huwelijk en kraanvogels staan voor een lang leven. De kraanvogel wordt soms ook weergegeven op de sjerp van de bruid. Voordat de echte ceremonie begint, vindt er nog een traditie plaats. De bruidegom geeft een wilde gans aan de moeder van de bruid. Dit

34


is een belofte van de bruidegom aan zijn aanstaande schoonmoeder dat hij goed voor haar dochter zal zorgen gedurende zijn gehele leven. Ganzen blijven namelijk trouw aan slechts één partner in hun leven. Traditioneel was deze gans levend, tegenwoordig wordt vaak een houten gans gegeven. Tijdens de huwelijksceremonie dragen de bruid en bruidegom formele hofkostuums, die door gewone mensen enkel op hun huwelijksdag gedragen mochten worden. Deze traditionele kleding, 한복 (hanbok) genaamd, bestaat voor de bruid uit een 저고리 (chŏgori, ‘een kort jasje met lange mouwen’), waar twee linten aan vastzitten om een soort strik genaamd 옷고름 (otgorŭm) te vormen, een 치마 (ch’ima, ‘hoge, lange wikkelrok’) en zijden schoenen met daarin katoenen sokken. Daarbij draagt de bruid soms een witte sjerp waarop belangrijke symbolen of bloemen staan. Ook een hoofddeksel of kroon wordt soms gedragen. De 노리개 (norigae) is een decoratie van de 한복 die door Koreaanse vrouwen van alle klassen al gedurende eeuwen wordt gedragen op de 치마 of de linten van de 저고리. Voor de bruidegom bestaat de 한복 ook uit een jasje met wijde mouwen, ook 저 고리 genaamd, en een ruimzittende broek die bij de enkels met bandjes bij elkaar gebonden is.Over het kostuum kan een hemd gedragen worden en ook een zwarte hoed wordt wel eens gedragen. De huwelijksgeloften worden gedaan in een ceremonie die 군베레 (kunbere) wordt genoemd. De bruid en bruidegom buigen naar elkaar en maken het huwelijk officieel door beiden een speciale wijn te drinken uit een kalebas die door de moeder van de bruid gekweekt is. Een aantal dagen na de grote huwelijksceremonie volgt de 폐백 (p’ye baek), een ceremonie die met familieleden in besloten kring wordt gehouden, in het huis van de bruidegom. Dit is het moment waarop de bruid haar schoonouders formeel begroet. Ook draagt de bruidegom zijn moeder en daarna zijn vrouw op de rug als symbolisatie dat hij de verplichtingen aan zowel zijn moeder als zijn vrouw heeft geaccepteerd. Tijdens de 폐백 biedt de bruid dadels (staan voor vrouwelijke geslacht) en kastanjes (staan voor het mannelijke geslacht) aan haar schoonouders aan. De schoonouders bieden sake aan en gooien dan de dadels en kastanjes naar de bruid die ze op moet vangen in haar huwelijksrok. De opgevangen vruchten staan voor het aantal kinderen waarmee de bruid en bruidegom gezegend zullen zijn. Later worden de opgevangen vruchten opgegeten door het bruidspaar. Tenslotte is er nog het bruiloftsbanket, waarbij de enige benodigdheid noedelsoep is. Lange noedels staan voor een lang en gelukkig leven. Verder is ook 떡 (ddŏk, ‘plakkerige rijstkoek’) een bij veel ceremonies geserveerde Koreaanse snack, vooral bij huwelijken. Hoewel Koreanen veel aspecten van de traditionele Koreaanse huwelijksceremonie blijven volgen, lijken Koreaanse huwelijksceremonies tegenwoordig meer op westerse huwelijksceremonies. Echter, in dorpen en speciale musea worden deze ceremonies nog wel regelmatig uitgevoerd, waardoor ze toch niet verloren gaan. • Door Maria van der Linden


35

n m u l o C s n e e l Jo De laatste Tatanukiki is alweer gemaakt, de tentamens komen er alweer aan en de laatste loodjes aan de scripties worden gelegd. Het einde van het studiejaar is alweer in zicht en dat is sneller gekomen dan ik had verwacht. Nog een paar weekjes, misschien wanneer deze Tatanukiki in jullie handen is nog maar twee of zelfs minder. De stress begint zich op te hopen om deadlines te halen en dat merk je. Vermoeidheidssymptomen beginnen op te komen en de concentratie begint af te zwakken. Maar we kunnen nog studeren, want ook op dat gebied wordt het moeilijker.

“Parasite single? Aantrekkelijk idee!” Met het laatste nieuws rondom de financiën qua studeren mogen we immers nog blij zijn als we dat kunnen blijven doen. Geld wordt alsmaar minder of helemaal niet meer toegeschreven aan studenten en boetes beginnen rondom ieders hoofd te cirkelen. En wat willen we doen in de toekomst? Gaat het ons überhaupt wel lukken om ooit een baan te vinden? Of zijn we verdoemd tot baantjes waar we te hoog voor zijn opgeleid? Zoveel vragen en zo weinig antwoorden. Weten de tweedejaars al wat voor een minor ze willen gaan doen? En weten de derdejaars al wat hun Master wordt? Het is lastig, maar straks wordt je ingehaald door de toekomst en als je er dan pas achter komt dat je wat je doet eigenlijk niet wilde, is het te laat. Althans dat is mijn eigen doemscenario. Momenteel leef ik in een waas naar de vakantie toe. Elke dag denk ik weer: “Is er nu alweer een week voorbij?” en sta ik er weer bij stil dat ik eigenlijk al weet wat ik de week erop aan het doen ben. Vaak wordt me verweten dat ik teveel met de toekomst en het verleden bezig ben en nooit in het nu leef, maar daar is, naar mijn mening, deze maatschappij ook helemaal niet op ingesteld. Al vanaf ons vijftiende levensjaar worden we geacht keuzes over de toekomst te maken. Die wist ik toen niet, en nu ook nog maar vaag en iedere keer weer denk ik aan de keuzes die ik beter anders had kunnen maken. Daarbij bedoel ik niet dat ik ontevreden ben met mijn keuze voor Japanstudies, integendeel zelfs, ik ben het zelfs interessanter gaan vinden dan ik ooit had verwacht. Japan en zijn cultuur hebben me aan het denken gezet. Omdat Japan al in de jaren negentig met een recessie te maken kreeg, vraag ik me af of onze cultuur ook te maken gaat krijgen met bepaalde verschijnselen zoals zij die hebben. Wat dacht je van パラサイトシングル (parasite singles)? Zullen wij daar ook te kampen mee krijgen? Zelf lijkt het mij een aantrekkelijk idee. Lekker veilig bij je ouders wonen, eten wordt voor je gemaakt, de was wordt voor je gedaan en je hebt altijd een dak boven je hoofd. Maar dat is misschien alleen de ideale versie ervan. Immers, je bent altijd afhankelijk van iemand. Ik denk niet dat ik het zou willen of kunnen.

36


Of misschien zullen we iets krijgen zoals de ニート (NEETs, ‘Not in Education, Employment or Training’ )? Hierbij bedoel ik niet zozeer dat jonge mensen totaal niet gaan werken, maar de vorm van verzet tegen de huidige vorm van werken zoals opgezet door de babyboomgeneratie. We worden verwacht een bepaald niveau onderwijs te volgen, het liefst een vervolgopleiding te gaan doen om daarna in een bepaalde baan aan de slag te gaan. Alsof dit de enige manier is om een leven op te bouwen. Ik bedoel dat jonge mensen andere vormen van het opbouwen van hun leven gaan creëren. Men neemt niet zomaar meer genoegen met een kantoorbaan. Het moet uitdagend zijn en het moet ervoor zorgen dat je jezelf kan ontwikkelen. Het kan natuurlijk ook zijn dat dit alleen maar in mijn eigen gedachte gebeurt, omdat ik wil dat het zo is. Waar ik wel van overtuigd ben, is dat de maatschappij verandert. Het zal niet meer blijven zoals het twee à drie generaties geleden is opgezet. Waar we naartoe gaan weet ik niet. Meer vrijheid, minder vrijheid? Goed of slecht? We zullen het voorlopig niet weten. Maar is het nu eenmaal niet iets dat elke generatie zich afvraagt? Wat zal de toekomst ons gaan brengen? • Door Joleen Blom


37

e l i b a t n a C e ime: Nodam

An

Nodame Cantabile is een anime voor echte muziekliefhebbers. Klassieke muziek wel te verstaan. Duik mee in het alledaagse leven op een conservatorium in Japan! Chiaki Shinichi is een getalenteerde leerling; hij kan zowel piano als viool goed spelen. Maar hij wil veel liever een dirigent worden. Daarvoor zou hij les in het buitenland moeten nemen. Door zijn grote talent vraagt iedereen zich af waarom hij dat niet gaat doen; hij zou dan zo heel beroemd kunnen worden. Natuurlijk wil Chiaki dit zelf ook heel graag, maar hij kan dit niet. Toen hij klein was heeft hij een vliegtuigongeluk meegemaakt en is hij bijna verdronken, waardoor hij geen vliegtuig of boot meer in durft te stappen! Chiaki zit dus vast op dit conservatorium in Japan en baalt daar verschrikkelijk van. In zijn ogen zijn alle andere muzikanten maar gemiddeld en de leraren geven hem geen uitdagingen. Maar dit verandert als hij voor het eerst Nodame ontmoet. Noda Megumi speelt piano en is de complete tegenpool van Chiaki. Ze geeft totaal niets om persoonlijke hygiëne of hoe ze eruit ziet, en haar pianospel is alles behalve perfect. Waar Chiaki heel strikt is in zijn muziek speelt Nodame veel vrijer en meer op gevoel, maar ze speelt wel foutloos. Chiaki wordt geraakt door haar manier van spelen. Per toeval komen ze in dezelfde les terecht, waar ze samen een pianostuk moeten pelen. Dan blijkt dat ze heel goed bij elkaar passen, al is het maar omdat Chiaki de enige is die zich kan aanpassen aan Nodame’s pianospel!

Nodame wordt verliefd op Chiaki, maar hij wil daar niets van weten. Toch blijft Nodame hem volgen, en ze leren veel van elkaar. Dan krijgt Chiaki op een dag de kans om voor het eerst een heus orkest te dirigeren. Vanaf dan begint het verhaal echt goed op gang te komen! Ik vond Nodame Cantabile een frisse afwisseling in de anime over muziek. Meestal denk je dan gelijk aan een anime over Japanse pop of rock bandjes die je volgt op hun weg naar beroemdheid (Beck, K-ON!, Solanin, Angel Beats). Voor zover ik weet zijn er ook maar weinig anime over klassieke muziek, waarschijnlijk om dat het toch een minder populaire muziekstroom is, zeker in de doelgroep van manga en anime. Maar Nodame Cantabile laat deze muziekstijl van een totaal andere kant zien, het wordt gewoon leuk om naar te kijken en luisteren!

38


Allereerst blijft elke episode leuk door de geweldige humor. Laat ik als voorbeeld zeggen dat er één specifieke scène is tijdens een concert waar de violen in een nogal aparte positie worden bespeeld! Dat heeft meteen te maken met het tweede interessante punt van deze anime. Het gaat namelijk over jonge mensen die een passie hebben voor klassieke muziek, waarmee ze laten zien dat klassieke muziek ook in deze moderne tijd gewaardeerd wordt en dat de klassiekers ook vernieuwd kunnen worden, al is het maar in het vasthouden van de instrumenten! Daarom is dit ook echt een aanrader voor mensen die nooit interesse hebben gehad voor klassieke muziek. Je komt erachter hoeveel tijd en moeite er wordt gestopt in een concert, en ook hoe leuk het is om die muziek te maken. Want muziek is niet alleen de techniek, het gaat er ook zeker om dat je er lol in hebt! Dankzij de veelzijdige personages, van wie je al snel gaat houden, kun je je heel goed inleven in hun ervaringen. De kracht van de muziek komt naar voren; hoe het de mensen in een concertgroep bij elkaar houd, hoe het een persoonlijke expressie is van ieders gevoelens. Je wordt echt meegesleurd in het verhaal en in de muziek. Het laat zien hoe belangrijk samenwerking is, en hoe moeilijk het eigenlijk is om dirigent te worden. Passie, hard werken, vriendschap, liefde en samenwerking is waar deze anime om draait. Deze anime volgt letterlijk het dagelijks leven op een conservatorium, van thuis eten en slapen tot lessen, repeteren en optredens. Je leert steeds nieuwe personages kennen en volgt ze terwijl ze dingen leren en zich ontwikkelen in hun muziek en hun relaties. Ik denk dat deze anime voor velen interesse kan opwekken in klassieke muziek, en anders is het alsnog gewoon leuk om naar te kijken voor het levensverhaal van de personages en de humor! Het moet erg moeilijk zijn om het bespelen van zoveel verschillende instrumenten goed te animeren, en dan ook zo dat het klopt met de muziek. Maar in Nodame Cantabile is dit naadloos gegaan, daarvoor moet ik ze echt een compliment geven! Daarnaast is de muziek de ze maken super mooi. Voor degenen die het zich afvragen, cantabile is een muzikale term en betekent ‘zangerig’ of ‘als gezongen’. Dit zie je ook terug in de anime, want tijdens de concerten klinkt het alsof de instrumenten spelen zoals mensen iets zouden zingen. • Door Jorine Groenendijk


39

n e h c t i K s ’ m i K Recept Omurice Omurice (of: omuraisu), is een modern Japans gerecht waarin Westerse invloeden te vinden zijn. De naam zegt het al: het gerecht bestaat uit omelet en rijst. Er wordt gezegd dat het gerecht is ontstaan rond het begin van de twintigste eeuw, in een Westers restaurant genaamd ‘Renga-tei’, gevestigd in het Ginza district van Tokio. Het is tegenwoordig erg populair geworden in zowel Japan als ZuidKorea en het wordt thuis en in Westerse restaurants regelmatig gegeten. Zelf had ik nooit kunnen bedenken dat rijst met ketchup lekker zou smaken, maar Japan weet me elke keer weer te verrassen. Benieuwd geworden? Lees dan snel verder!

Bereidingstijd: circa 30 minuten Personen: 4 Ingrediëntenlijst* 4 eieren 1 ui 400 gram witte rijst 100 gram wortel 100 gram champignons 150 gram kip boter of olie zout en peper ketchup

40


Bereidingswijze Kook de witte rijst. Snijd de ui, wortel, champignons en kip in kleine blokjes. Voeg naar smaak zout en peper toe aan de kip. Verhit een grote koekenpan of wok en voeg wat olie of boter toe. Fruit eerst de stukjes ui totdat ze doorzichtig zijn geworden en voeg daarna de kipblokjes, wortel en champignons toe. Bak alles totdat de kip gaar is. Zet het vuur lager, voeg de gekookte rijst toe en roer alles goed door. Breng alles op smaak met ketchup (circa. 8 ~ 10 eetlepels), zout en peper, roer het geheel weer goed door en zet het vuur uit. Klop in een kom 1 ei los en voeg naar smaak zout en peper toe. Verhit een koekenpan, voeg wat boter of olie toe en bak hierin de omelet. Leg op een bord een hoopje van het rijstmengsel, bedek deze met de omelet en versier met ketchup. Herhaal dit proces met de overgebleven eieren en het rijstmengsel. いただきます (itadakimasu)! 잘 먹겠습니다 (jal meokgesseumnida)! Eet smakelijk! • Door Kim Dang *Je kunt ook de kip vervangen voor hamblokjes, of twee eieren per persoon eten. Smaken verschillen!


41

!

s c i P y t r a P e t s De Be

42



43

Colofon & 社 説. Editorial van de hoofdredactrice

Recommend Documents

Colofon & 社説. Editorial van de hoofdredactrice