BOB. B O N I o u d e r b u l l e t in. In dit nummer o.a. > De roostermaker. > Muziek en theater op school. > Bijbaantjes

BOB B O N I o u d e r b u l l e t in ja argang 31

nummer 3

april 2010

In dit nummer o.a. > De roostermaker > Muziek en theater op school > Bijbaantjes

Thema-avond Comazuipen en indrinken

Mijn kind doet zoiets niet TEKST en BEELD Erik van Uden

Gelukkig drinken uw kinderen niet. Vooruit, een enkel glaasje champagne bij de jaarwisseling maar dat is anders. Uw kinderen tref je niet aan op een zomeravond in het Wilhelminapark rond een kratje bier. U zult nooit ’s nachts gebeld worden door het ziekenhuis omdat uw kind in coma ligt. En u heeft daar ongetwijfeld helemaal gelijk in.

2

T

Tijdens de thema-avond op 17 maart hield Mireille de Visser een betoog dat je toch aan het twijfelen zou kunnen brengen. Mireille is psycholoog bij de alcoholpoli van het Reinier de Graafziekenhuis in Delft en heeft inmiddels een eindeloze stoet pubers zien passeren die allemaal één ding gemeen hebben: ze hebben zich bijna dood gedronken. Het probleem van de drinkende pubers heeft in de media al veel aandacht gekregen. De spraakmakende uitzending uit 2007 van Zembla over comazuipen is nog steeds via internet te bekijken. Maar dat gaat altijd over andere kinderen, andere gezinnen. Dat is nog steeds op een veilige afstand. Maar de verhalen van Mireille brachten de problemen wel akelig dichtbij. Geen verschil

Alcoholmisbruik komt bij jongens en meisjes ongeveer even vaak voor. Stad of platteland maakt geen verschil. Sportief, niet sportief? Geen verschil. VMBO, gymnasium? Geen verschil. Opleiding ouders? Geen verschil.

Groepsdwang speelt maar een beperkte rol; imitatiegedrag des te meer. Komt het op Boni voor? Ja. Seks en geweld

De gevolgen zijn niet mis. Op korte termijn kunnen de drinkende pubers te maken krijgen met black outs, ontremmingen, vechtpartijen. Meisjes zijn het vaakst de klos: gedwongen seks, onveilige seks, regelrechte verkrachtingen. In de praktijk van Mireille zijn het geen uitzonderingen. Veel ellende, die zij toch met de nodige relativering wist te presenteren. Nee, niet doen

De tweede spreker was Tom ter Bogt. Hij houdt zich onder andere bezig met onderzoek naar risicovol gedrag bij jongeren; daarnaast is hij bekend als hoogleraar popmuziek. Hij bracht in alle somberheid ook een prettige boodschap: ouders kunnen wat doen. Het advies is simpel: stel het drinken zo lang mogelijk uit. Geef je kinderen thuis, zeker voor hun zestiende, geen alcoholhoudende drank. Niet om het

Mireille en Tom bij de laptop met presentaties

in een veilige omgeving te proberen. Niet omdat het feest is. Nooit niet. Je ziet het niet

Maak afspraken met andere ouders. Trap niet met open ogen in het ‘logeerverhaal’. Praat met je kinderen over alcohol. En realiseer je dat dronkenschap bij pubers veel minder zichtbaar is: hoe dronken ze ook zijn, ze praten vrijwel nooit met een dubbele tong, krijgen geen ongecoördineerde bewegingen, zijn alleen vrolijk en ongeremd – tot ze ineens instorten: dan beginnen ze te kotsen, en pissen en poepen alles onder als het een beetje tegenzit. Dan is het allemaal wat minder vrolijk. Conclusie van de avond: er is een weg terug, maar daarvoor moet heel wat gebeuren.

DIE VAN MIJ...

BOB zoekt versterking

Ouders vertellen over hun ervaringen als ouder van een ‘middelbare-school-kind’. De rubriek is anoniem. Elk bulletin komt een andere ouder aan het woord.

BOB wordt voor en door ouders gemaakt. Maar ouders komen en ouders gaan; er is het volgend schooljaar bij BOB ruimte voor nieuwe schrijvers, nieuwe ideeën, nieuw enthousiasme. Heeft u een vlotte pen? Wilt u een keer legaal rondneuzen achter de schermen? Leraren ondervragen? Het kan! Kom bij BOB. Stuur een mailtje aan de eindredacteur : [email protected].

Werkeloos Hij heeft chronisch geldgebrek, die zoon van mij. Hij moet het dan ook doen met zijn zak- en kleedgeld, want een baantje heeft hij niet. Daarbij komt ook nog dat hij een dure smaak voor kleding heeft. Ik heb dit nooit begrepen, van mij heeft hij het niet. Ik geniet nog altijd van elk leuk jasje dat ik vind in de tweedehands winkel en merken doen mij niets. Hij valt echter voor een merk dat zo subtiel op zijn shirts staat dat ik niet begrijp waarom hij geen merkloze variant koopt - zelfde model en 10 procent van de prijs. Zijn favoriete winkel speelt handig in op zijn merkvastheid met een spaarsysteem waardoor het op lange termijn gunstig is als je vaak in deze winkel koopt. Met enige moeite heb je na een jaar-

Boni-actie pagina 14

tje toch al een onderbroek (van HET merk) bij elkaar gespaard. Schoolfeesten kunnen niet bezocht worden

in h o u d

zonder een nieuw kledingstuk en komen meestal op het moment dat het zakgeld nog niet binnen is. Voorschieten is dan ook meer regel dan uitzonde-

Thema avond

2

Die van mij...

3

Bach en knallende rock

4

Primeur, springplank voor talent

6

kijkt wat de rest van de familie in de wasmand heeft

Zoek jezelf in Frankrijk

7

‘Zoek toch een baantje,’ roep ik, als hij voor de zoveel-

Henni de Groot, puzzelen met uren

8

Gedichten in verf

10

Beroemde Bonifanten: Ad van Liempt

11

Bijklussen na school

12

Schransen voor het goede doel

14

Adressen Ouderraad en Colofon

15

ring en de administratie van het leenverkeer is voor mijn rekening. Kleding is bovendien schaars in zijn kast, dus vind ik regelmatig een enkele broek in de was­machine of droger, omdat hij nu eenmaal niet gestopt. ste keer blut is. Drie weken geleden heeft hij daarom een sollicitatieformulier ingevuld om via internet te solliciteren bij ’s lands grootste kruidenier. Opsturen doet hij het nog niet, mogelijk kan hij namelijk via een vriend binnengeloodst worden bij het filiaal in onze buurt. Het zal dus nog wel even duren. De suggestie om te gaan oppassen bij kinderen in de buurt vindt hij ook een goede; een briefje ophangen om zich aan te bieden lijkt echter weer een brug te ver.

3

School neemt muzie Tijdens ouderavonden of andere bijeenkomsten is regelmatig live muziek te horen: kleine ensembles, a capella zang of knallende rock uit de kelder. Voor BOB een aanleiding om het muzikale gehalte van het Boni te testen. Een enthousiaste Marga de Ruiter wilde namens de muziekdocenten graag tekst en uitleg geven. Over bruggers, bandjes en de Mattheus Passion. TEKST Regina Falck BEELD Regina Falck/Anke Peters

‘Eindexamen was tikje illegaal’

4

H

Het vak muziek is verplicht op de middelbare school. Toch wordt lang niet overal zo uitgebreid muziek gegeven als op het Boni. In de brugklas en tweede klas wordt algemene muziekkennis gedoceerd. Daarnaast gaan de leerlingen zelf aan de slag met een ‘bandjesproject’. De bedoeling is dat ze in groepjes leren samenspelen en zingen. Het eindresultaat wordt altijd gefilmd, wat de motivatie om het goed te doen zeker verhoogt. De opdracht vraagt veel van de samen­werking en de zelfstandigheid, maar wordt zeer enthousiast ontvangen. Roostergaatje vullen

Dat kan ver gaan. Onlangs kwam er een officieel verzoek van een groep 2-gymnasiumleerlingen. Zij hadden geen muziek meer op hun rooster staan, maar ze wilden toch muziek krijgen. Ze hadden zelfs al in het rooster van de docent gekeken op welk moment dit, buiten hun eigen lessen om, zou kunnen. Sinds de invoering van de tweede fase bestaat het vak muziek ook als eindexamenvak. Eerst alleen op het VWO, maar sinds twee jaar ook op de Havo. Ook voor die tijd was het op het Boni al enkele jaren mogelijk examen in muziek te doen, als extra vak, maar dit was op eigen initiatief van de muziek­ docenten geregeld en in samenwerking met een andere school. ‘Tikje illegaal,’ voegt Marga de Ruiter eraan toe.

Barok van alle kanten

In de eindexamenklassen werken we nauw samen met de collega’s van Kunst Beeldend. Leerlingen die Muziek of Beeldende Kunst doen delen immers het vak Kunst Algemeen. Dit vak wordt gegeven door de eigen docent, dus een Muziekdocent of een docent Beeldende kunst, en geeft inzicht in de kunstgeschiedenis van vroeger tot nu. Zo leren leerlingen hoe de verschillende periodes, zoals bijvoorbeeld de Barok, in alle kunstvormen te herkennen zijn. Het is volgens Marga fantastisch om te zien hoe de in de les behandelde stof bij leerlingen steeds meer kader krijgt, bijvoorbeeld ook als ze op vakantie zijn en natuurlijk zeker in de week Madrid die ze net met deze groep achter de rug heeft. Het theoretisch deel van het eindexamen Kunst Algemeen gaat elk jaar over vier periodes in de kunstgeschiedenis. Dringen in het muzieklocaal

Het vak muziek is als eindexamenvak behoorlijk pittig. Je wordt geacht er veel aan te doen, buiten de lessen om. Het muzieklokaal is dan ook elke pauze wel in gebruik als oefenruimte, voor de planning is er een aparte agenda. Voor leerlingen die van muziek houden is het echter ook een uitlaatklep, misschien wel een goede reden om even niet in de boeken te hoeven duiken! Er worden cijfers gegeven voor theorie en praktijk, waarbij dit laatste betekent dat men gaat

konderwijs serieus Boni hoor je er bovenuit samenspelen, maar ook dat er leerlingen als muziekcoach optreden bij Primeur of helpen bij het bandjes­ project in de onderbouw en dat er luisterverslagen worden gemaakt. Het is belangrijk dat leerlingen, die allemaal op verschillend muzikaal niveau instappen, zich vanuit hun eigen kennis en kunde verder gaan ontwikkelen. Dit betekent onder andere dat er in willekeurige combinaties gemusiceerd wordt. Afgelopen jaar is een keer de geboortemaand als ordeningsprincipe gehanteerd, waardoor leerlingen worden uitgedaagd eens in een totaal nieuwe bezetting en met een ander genre dan gebruikelijk aan de slag te gaan. Ook worden er op dit moment in 5 VWO eigen composities geschreven, zowel klassiek als pop. Opstapje conservatorium

Sommige leerlingen besluiten om eens een ander instrument te proberen, of om erbij te gaan zingen. Belangrijk beoordelingsmoment is natuurlijk het eindexamenconcert waar alle ensembles zich presenteren. Het vak Muziek is een mooie voorbereiding voor leerlingen die later conservatorium willen doen, maar dan moet je volgens Marga nog wel een plusje erbovenop hebben. In de schijnwerpers

De leerlingen krijgen op het Boni volop de gelegenheid hun muziek te laten horen. Zo wordt er altijd muziek gemaakt bij kerstvieringen, poëzie en zo, diploma-uitreikingen (de Boni Boventoon Blazers met als motto ‘niet mooi, maar hard’) en de voorstellingen van Tablo en Primeur. Daarnaast zijn er optredens zoals het Adventsconcert, Boni Live (bandjesavond in januari), het eindexamenconcert (begin april) en de Salon de Musique (eind mei) en laten examenleerlingen graag iets horen op de open dagen. Af en toe is men ook buiten het Boni actief, zoals de Boni Boventoon Blazers die één keer per jaar carnavalsmuziek maken op een school voor speciaal onderwijs, tot groot enthousiasme van blazers en publiek. Voor beide groepen is het een zeer waardevolle ervaring.

5

De Boni Boventoon Blazers kunnen gezien worden als een projectensemble. Ze komen een paar keer per jaar bij elkaar om te repeteren voor het Carnavalsconcert, de diploma-uitreiking en andere gelegenheden, zoals jubilea. Voor activiteiten als bijvoorbeeld Boni Live en de Boni Boventoon Blazers geldt dat dit niet een onderdeel is van het vak muziek, maar een buitenschoolse activiteit die open staat voor alle leerlingen. Gegrepen door muziek

Marga de Ruiter vertelt enorm enthousiast over de plek die haar vak heeft op het Boni en de fijne samenwerking met alle collega’s. Het meest trots is ze echter op de prestaties van de leerlingen. ‘Het is prachtig te zien dat ze zich zo hard ontwikkelen en ook nog enorm genieten van het muzikaal bezig zijn, dat ze gegrepen worden door de lessen en daar flink mee aan het werk gaan.’ Helemaal aangestoken door het enthousiasme van Marga de Ruiter was ik benieuwd of er ook door ouders op het Boni wordt gemusiceerd. Helaas, dat is op dit moment niet het geval. Er is een flink aantal jaren geleden een ad-hoc ouders-en-leerlingen orkestje geweest, maar dat is verleden tijd. Mochten er echter enthousiaste ouders zijn die dolgraag ook iets willen doen, dan staan de muziekdocenten altijd open voor suggesties.

Passie op de planken Het Boni kent een bloeiende toneeltraditie. Leerlingen in de onderbouw kunnen hun expressiviteit tonen bij Primeur, leerlingen in de bovenbouw bij Tablo. BOB was bij de première van de musical ‘Haarlak!’ door Primeur en sprak na afloop met Wilma Akkerman, één van de regisseuses, over plankenkoorts en over passie voor theater. TEKST en BEELD Jaap-Willem Caron

A 6

Al in september van het vorig jaar startten de voorbereidingen voor de jaarlijkse uitvoering van theatergroep Primeur. Leerlingen uit de tweede en derde klassen konden zich aanmelden voor een openbare repetitie. In principe was er plaats voor iedereen met voldoende passie voor toneel en doorzettingsvermogen. Er bleef een groep van 30 enthousiaste spelers over, die naar gelang hun belangstelling en kwaliteiten werden onderverdeeld in acteurs, dansers, zangers, band, grime, toneelmeester en licht en geluid. Eerste vraag: Wat gaan we spelen? De keuze viel op een bewerking van de ultieme feelgood musical ‘Hairspray!’. Daarna de start van de repetities onder de bezielende leiding van Wilma Akkerman, docente techniek, en Hester Kniep, docente bewegingsonderwijs. Zij waren samen verantwoordelijk voor de regie en de productie. Werd er in het begin op elke dinsdagmiddag gerepeteerd, de laatste weken kwam daar de vrijdagmiddag nog eens bij. Liever geen leraren

Qua rekwisieten en decor moest er flink worden geïmproviseerd. Wilma: ‘We moesten het doen met beperkte middelen. Veel van de rekwisieten komen uit de kringloopwinkel. De jaren ’60-kleding komt

Primeur springplank voor talent voor een deel uit het kostuumhok op school, maar de meeste kostuums zijn speciaal gemaakt door twee leerlingen, Jorinde Hoek en Marleen van Veen. Ons streven is geweest om de dans en de muziek niet door leraren te laten begeleiden, maar zo veel mogelijk door leerlingen uit de bovenbouw. Dat is gelukt. En voor de zangbegeleiding hebben we veel hulp gehad van Fréderique Héman en Marlise Jolink.’ Trots

Wilma: ‘Ik ben zo trots op wat deze groep heeft gepresteerd. Bij de generale repetitie ging er nog van alles mis, maar je zag dat iedereen er stond toen het er echt om ging. Voor plankenkoorts was ik niet bang, wel dat spelers vlak voor de voorstelling ziek zouden worden. Dat is gelukkig niet gebeurd.’ Doorstroom

Wilma: ‘Er stromen altijd veel spelers door van Primeur naar Tablo. Daar kunnen ze zich verder ontwikkelen. De ervaring leert dat de overstap niet altijd gemakkelijk is. Tablo is wat serieuzer dan Primeur. Er worden zwaardere stukken gespeeld. Primeur is en blijft een geweldige springplank!’

Leeg hoofd en geen computer Taizé, een klein gehucht halverwege Lyon en Dyon, werkt als een magneet op talloze jongeren uit de hele wereld. Geen drank, geen disco, maar praten, mediteren en samen werken. Ieder jaar weer vertrekken er tientallen Bonileerlingen naar de broedergemeenschap van Taizé. Waar komt de traditie vandaan? TEKST Gonny Stoel

Op zoek naar jezelf ‘Twintig jaar geleden speelde zich in een 4-havo klas een drama af ”, vertelt moderator Ton Jansen. ‘Twee leerlingen kwamen te overlijden en iedereen was volkomen van slag. Een jonge leraar had toen net een jaar in Taizé gewoond en hij stelde voor om met de klas een week daar naartoe te gaan. Dat was 1990. Het werd een zeer succesvol verblijf. We hebben daarna geen jaar meer overgeslagen.’ De reis wordt nu al twintig jaar door het Boni ingepland in de eerste week van de zomervakantie voor de kinderen van de bovenbouw. Je hoeft niet religieus te zijn. Iedereen kan mee. De groep varieert van veertig tot honderdvijfentwintig belangstellenden en twee tot acht begeleiders. Wat je eruit haalt

De bus is het enige wat geregeld wordt. Voor de rest is het aan de leerling om er iets van te maken. Wel formuleren ze op de heenreis min of meer een doel. Achteraf, op de weg terug, kijken ze wat ze eruit gehaald hebben. ‘Drukke kinderen komen tot rust. De stillen worden juist meestal wat spraakzamer. Je hebt tijdens dit verblijf ook de kans om jezelf beter te leren kennen. De omgeving en de dingen die je doet lenen zich daar uitstekend voor.’   Warm bad

‘Het is de moeite waard om deze Boni-traditie wat meer onder de aandacht te brengen. Misschien moeten we ook iets bedenken voor de onderbouw. In de brugklas stap je in een warm bad, maar als je in de 2e en 3e zit, is er op het vlak van ‘even bij jezelf komen’

weinig mogelijk. Daar zouden we misschien meer aan kunnen doen.’  Ton vindt dit belangrijk, omdat alle kinderen wel dingen meemaken, die ze goed moeten kunnen verwerken. Daar moet ook tijd voor zijn.     Leven zonder mobieltje

Ton laat een dikke bundel brieven zien die Taizégangers schreven aan hun begeleiders. De bundel is uitgebracht voor de reis in 2009. Steeds weer keren woorden terug, die een beeld schetsen van ontmoeting en overdenking. Rust, stilte, ritme, emoties, gezelligheid, nieuwe vrienden, praten, nieuwsgierig, huilen, lachen, zingen, openheid, gastvrijheid, soberheid, verslavend, bezinning, geloof wordt leuk, kracht, kerkgang, klusjes doen, balans, iedereen is gelijk, andere nationaliteiten, vrolijkheid, liefdevol, geen computer, geen TV, geen mobiele telefoon, hoofd leegmaken, geen verplichtingen, verbondenheid, tot jezelf komen, nieuwe ervaringen, het primitieve leven, acceptatie hoe je bent, lange rij wachtenden voor het eten, heimwee naar Taizé.

in Taizé Leerlingen die belangstelling hebben of die meer willen weten kunnen altijd langs bij moderator Ton Jansen. Hij kan er heel veel over vertellen en heeft een mooie verzameling foto’s van de jaarlijkse reis naar Taizé.

7

De roostermaker denk BOB trekt elke editie op met een medewerker van het Boni tijdens zomaar een werkdag. Deze aflevering: Henni de Groot, conrector Planning & Organisatie. Sinds 1993 maakt hij het jaarrooster. Geen miezerig klusje: per schoolweek zijn er zo’n 1650 lesuren te verdelen over 53 klassen.

TEKST EN BEELD Annemieke Lenssinck

O

Op zijn kamer zit Henni de Groot achter de computer. De conrector laat in rap tempo zijn muis klikken. Honderden vakjes met afkortingen en getallen dansen over het beeldscherm, andere verschieten van kleur. Henni recht zijn rug, tuurt naar het scherm. ‘Hmm... Eens kijken of ik... Of eh... nee... Ik zie het al. Dat gaat niet. Dat moet ik anders doen.’ De roostermaker worstelt vanochtend met een lastige roosterwijziging. Volgende week keert een docent na ziekte terug voor de klas. Collega’s hebben de afgelopen tijd zijn lesuren opgevangen en nu moet de boel gereorganiseerd. Het gaat dit schooljaar voor de roostermakers -Pim van Maanen is nummer twee op het Boni- soms van au. Al meer dan dertig van dit soort grote roosterwijzigingen zijn er geweest. Een les wisselen zorgt bijna altijd voor een domino-effect. Dat maakt het soms behoorlijk ingewikkeld. Ook dit keer: ‘We moeten een grote wisseltruc uithalen,’ zegt Henni. Een minuutje of vijf later heeft hij het voor elkaar, al is hij nog niet helemaal tevreden. ‘Straks even kijken of ik die twee tussenuren voor die ene docent nog kan wegwerken.’ Roosters dromen

In de 25 jaar die Henni bij het Boni werkt, heeft hij al zeventien jaar het grote of jaarrooster gemaakt. De klus speelt zich af in de laatste schoolweek en de eerste dagen van de zomervakantie. Dan staat Henni

op met het nieuwe rooster en gaat hij ermee naar bed. Nou ja, figuurlijk dan. Denken doet hij in die anderhalve week in hokjes, en dat letterlijk, en soms droomt hij ook zo. Pas als de inkt van de definitieve versie droog is en op de post naar het docentenkorps, dan mag Henni van zichzelf met vakantie. Vaste prik, elk jaar weer. Extreme Problem Class

Het jaarrooster maken is een kwestie van eindeloos proberen, puzzelen en schuiven, net zo lang tot het past. ‘Trial and error,’ zo omschrijft de roostermaker het. Een heidens karwei. Maar voor een wiskundige als hij wél een heel leuk karwei, zegt Henni. Sommige jaren zal hij niet licht vergeten. 2003-2004 was hels; 127 leerlingen kozen dat schooljaar 113 verschillende pakketten. De English Proficiency Class doopten de roostermakers dat jaar om tot Extreme Problem Class. Ieder jaar weer houden Henni en Pim een dagboekje bij waarin ze getuigen van hun worsteling. Henni, grinnikend: ‘Werkt therapeutisch.’ Docenten: net leerlingen

Toen de conrector zijn eerste jaarrooster maakte, gebeurde het roosteren trouwens helemaal met pen en papier. Het Boni telde toen al zo’n elfhonderd leerlingen. ‘Zúlke vellen lagen er op tafel,’ zegt Henni en spreidt zijn armen. Tegenwoordig helpt Roosterexpert

kt in hokjes op de pc dus mee. Toch gebeurt het roosteren nog steeds deels met het handje en het hoofd. Want de computer kan van alles, maar kent de docenten niet. Als het programma ‘ja’ zegt tegen een optie denkt Henni graag nog even verder. Had die docent vorig jaar niet veel zevende en achtste uren? Dan bedenkt Henni als het even kan een list. Dat is de methode. De Groot: altijd de leerlingen voorop, maar waar hij kan rekening houdend met collega’s. Docenten maken het de roostermakers trouwens niet altijd makkelijk. Van de part-timers – het gros van het docentenkorps – werken de meesten liever niet op vrijdag en maandag, legt Henni uit. Sommigen werken ook nog op een andere school. En van veel tussenuren houden ze niet, net zo min als van les op het zevende of achtste uur. Met een grijns: ‘Het zijn net leerlingen.’ Bijna alle roostervoorkeuren willigt Henni in. Ook als hem dat een uur puzzelen kost. Sterker nog, daar zit ’m voor hem de lol. Gatenkaas

De roosters voor de onderbouw zijn relatief eenvoudig. Belangrijkste voorwaarden: elke ochtend het eerste uur beginnen en geen tussenuren. Toch kost het

Roosterexpert op de pc helpt mee...

ook voor deze klassen al flinke inspanning om er geen gatenkaas van te maken. Maar dan de bovenbouw. Vanwege de profielen wordt nog maar een deel van de vakken klassikaal gegeven. De rest brengt de roostermaker onder in clusterlijnen. Dat klinkt eenvoudig, maar hier moet Henni echt een tandje bijzetten. Het eindresultaat: elke leerling een persoonlijk rooster. Nog mazzel dat de deelkeuzevakken – wiskunde B1, Frans zus, Engels zo – sinds de hernieuwde tweede fase verleden tijd zijn. Scheelt een slok op een borrel. Boni-actie

De klok wijst elf uur aan. Kleine pauze. In het studielokaal verzamelen zich de wafel-, poffertjes- en hamburgerbakkers die meedoen aan de Boni-actie. Ze krijgen instructie van Henni, die traditiegetrouw de leerlingen begeleidt. ‘Zie de stand als een klein bedrijfje,’zegt hij. ‘Denk goed na over je verkoopprijs. Een hamburger van tien euro verkoopt niet. En leuk je standje op. Alles binnen het redelijke natuurlijk.’ Gegiechel in het lokaal. ‘En jongens, een licht agressieve verkooptechniek mag. Als er maar geen gewonden vallen.’ Hij grijnst en loopt de gang in naar pagina 14.

Zolang er maar geen bloed vloeit!

9

Kunst op Boni

Atelier 306 tekenlessen hielden op en ze wilden toch graag verder in de vierde. Dan maar buiten schooltijd. En dat is het gebleven: een buitenschoolse activiteit speciaal voor vierdeklassers. Het gaat hier niet in de eerste plaats om talent, maar om motivatie. En je moet maar eens kijken waar ze toe in staat zijn.’ Schorten aan, doek op de ezel en verf mengen. De muziek gaat aan; er hangt een prettige sfeer. De leerlingen zoeken naar materialen, verhoudingen, kleuren. Wat doe ik met de lijst? Hoe gebruik ik de vormen en contravormen? De leerlingen worstelen soms met het onderwerp: ze hebben de gedichten toegewezen gekregen en ze moeten er wat van maken, ook al hebben ze er zelf in eerste instantie niet zoveel gevoel bij. Juist daar ligt de uitdaging.

10

Dichters en schilders hebben iets met elkaar ook op het Boni. De ene groep leerlingen tracht op poëtische wijze uitdrukking te geven aan een favoriete plek in de school. De andere groep verbeeldt met verf en penseel het gedicht op TEKST EN BEELD Gonny Stoel schilderslinnen.

W

We zijn in Atelier 306, een bolwerk van creatieve bonifanten. Bernadette Herber, lerares tekenen en beeldende vorming, geeft nog wat instructies. Het is de laatste avond dat de leerlingen kunnen werken aan hun schilderijen. Dan moeten ze klaar zijn voor de expositie in de aula. Bernadette: ‘Atelier 306 is tien jaar geleden gestart. Een stel enthousiaste derdeklassers kwam mij vragen om iets te organiseren buiten de lessen om. Hun

Ilse Geurts heeft het tekenlokaal als onderwerp. Het ligt op de bovenste verdieping en ziet uit op de Dom. Het is er stil, stil genoeg om de klokken van de dom te horen slaan. Ilse heeft haar voorstudie gemaakt door een paar uurtjes in deze ruimte te zitten en schetsen te maken. Het is een persoon geworden die mijmerend de stilte en het mooie uitzicht in zich opneemt: jij en ik op de 4e. Het trappenhuis is in beeld gebracht door Eva ­Knegtering. Het is de verbinding tussen de etages, de plaats waar leerlingen en leraren elkaar ontmoeten, elkaar passeren. Door de gebruikte kleuren ervaar je in het schilderij de energie en constante beweging: trappen. Siem Bruinsma kreeg de crypte toebedeeld. Ze heeft er niet zoveel mee. Ze herinnert zich het eerste bezoek tijdens de introductie. Het is er licht, maar ruikt tegelijk erg muf en stoffig. Als ze er is krijgt ze direct last van haar allergie. Ze vind het wel leuk en bijzonder, dat ze nu een beeld maakt van een plek die het verst van haar afstaat: crypte. Meer weten? Kijk op de mooie website www.atelier306.nl

Gymnasium alfa, eindexamen in 1967

Beroemde Bonifanten

Ad van Liempt Journalist, televisiemaker, schrijver. Onderscheiden met de Beeld en Geluid Oeuvre Award voor Andere Tijden en De Oorlog. Op het gymnasium had de oud-Bonifant (‘Bonifant? In mijn tijd heetten we Bonifatianen’) de pest aan geschiedenis. ‘Ik heb het leuk gehad, vooral dankzij het groepje waarmee ik het gezellig maakte. Ik hield van de vakken waarvoor ik leuke leraren had en goede cijfers haalde. Ik ben er zonder veel moeite doorheen gerold. Hoewel ik in de vierde op het randje over ging. Met een vriend had ik de geheime afspraak dat we het hele jaar geen huiswerk zouden maken. Dat jaar heb ik dan ook werkelijk geen klap gedaan. Tafeltennis vond ik veel belangrijker, want daarin was ik erg goed. In de kerstvakantie werd elk jaar een tafeltennis-schooltoernooi georganiseerd. Dat duurde wel een week, honderden leerlingen deden mee. Ik was daar de grote ster. Om daarna weer een onopvallende leerling te worden.’ Het Boni toen

‘Een school voor kinderen uit alle lagen van de bevolking. Er zaten zeker ook rijke kinderen op, uit gegoede kringen. Ik speelde wel eens bij een vriendje waar ze thee bestelden bij de dienstbode door op een knopje te drukken. Het Boni was een ouderwetse, degelijke school, maar veranderde, zo halverwege de jaren zestig. Er werd toen een jongen van school gestuurd wegens zijn lange haar. De meeste leraren waren saai, maar die voor aardrijkskunde stak er met kop en schouders bovenuit.

Ad

Meneer Schoenmakers was een heel benaderbare man die net als wij regelmatig bij Arie van Schaijk kwam, het café op de brug bij de Lijnmarkt. Bier kostte er 70 cent. Een keer had niemand geld bij zich. De 34 gulden die we moesten afrekenen, lieten we op de rekening van Schoenmakers zetten. De volgende dag zei hij: ach jongens, doe dat nou niet, ik heb daar al zo’n rekening staan.’ Geschiedenis

‘Toen ik 15 was las ik een boek over de Tweede Wereldoorlog. Dat greep me enorm. Dat er zo kort geleden zulke vreselijke dingen waren gebeurd! Drie jaar heb ik les gehad van een leraar die mijn liefde voor het vak om zeep hielp. Een enorm strenge man die ons alleen maar liet schrijven. De volgende dag moesten we de stof foutloos kunnen opdreunen. De kinderen uit de parallelklas kwamen altijd met rode oortjes naar buiten en wij waren chagrijnig. Een geschiedenisleraar moet spannende verhalen vertellen over de dingen die ertoe doen, zodat je op het puntje van je stoel zit. Sinds De Oorlog geef ik regelmatig lezingen. Als ik op dreef ben, merk ik dat ik eigenlijk een oude schoolmeester ben.’ Gangenbal

‘Dat was het hoogtepunt van de actieweek voor het goede doel, dat een aantal jaren niet was doorgegaan wegens ongeregeldheden. De gangen van het gebouw aan de Kromme Nieuwegracht waren pikdonker, ideaal voor geflikflooi. In 1965 konden we de nieuwe rector ervan overtuigen dat het gangenbal een schooltraditie was die niet mocht worden onderbroken. Hij liep er met boter en suiker in. Het liep natuurlijk weer gezellig uit de hand.’ TEKST Annemieke Lenssinck

11

Boni-ouders over 12

bijbaantjes Andre zoon in 5 HAVO

Caroline dochter in 5 VWO

Hij is twee jaar geleden begonnen bij een poelier. Eerst een paar uur op een zaterdagmiddag, een beetje schoonmaken en opruimen. Maar nu staat hij al om zeven uur ’s ochtends in de winkel, snijdt filet, rijdt wat bestellingen, van alles. Hij vindt het leuk, stoer, want hij hoort er helemaal bij. Het werken met de klanten vindt hij prachtig. Hij is veel vrijer geworden in de omgang met mensen. Ik denk dat hij er veel leert. Maar het belangrijkste is natuurlijk het geld. Dat gaat bijna volledig naar zijn gaming-manie. Hij heeft al twee spelcomputers versleten. Het moet altijd sneller, beter, mooier. Regelmatig verschijnen er nieuwe games in zijn kamer en dan zit hij uren, dagen, weken samen met vrienden alle levels door te werken. Ik kan er eerlijk gezegd niet blij van worden. Ik heb ooit gezegd: ‘Zolang jij goede cijfers haalt, bemoei ik me niet met jouw vrije tijd’. Daar heb ik nu wel spijt van. Want hij haalt ruime voldoendes, maar die spelletjes… Ze zijn zo levensecht dat de bloedvlekken in de vloerbedekking zitten.

Oppassen vindt onze zestienjarige dochter niet het allerleukste bijbaantje, hoewel ze gek is op kleine kinderen. Alleen niet op álle kleine kinderen. Ze neemt haar taak serieus en in plaats van op de bank te gaan zitten niksen, doet ze haar best het zo gezellig mogelijk te maken. Toch is dat niet altijd genoeg voor een geslaagde oppassessie. Voorheen werkte ze wel eens voor een gezin met twee tamelijk klierige jongetjes en een door die twee wat ondergesneeuwd, lief meisje. De jongens deden vaak moeilijk als het bedtijd was, het meisje snakte zo naar aandacht dat ze bijna aan onze dochter vastgeplakt zat. Met als gevolg dat die daarna bekaf thuis kwam. Ze vond het ook onterecht dat ze voor die drie handenvol nog minder betaald kreeg dan bij gezinnen die maar een of twee, veel gemakkelijker kinderen hadden. Bovendien ergerde ze zich aan de vader. Als zijn vrouw werkte, ging hij liever iets leuks doen voor zichzelf dan dat hij bij zijn kroost was. Nu past ze alleen nog op als ze de kinderen haar echt liggen. Voor de rest verdient ze geld met werk in een winkel en het geven van sportlessen. Aan kleine kinderen, ja.

l

l

BEELD Victor Koppelmans

Maaike zoon in 4 VWO l

Ik heb vroeger zelf altijd baantjes gehad in het weekend, vanaf mijn 15de in de supermarkt vakken vullen, oppassen op buurkinderen en later een baantje op zondagochtend: eten en koffie uitdelen in het verpleeghuis. J. is onze oudste zoon en lijkt er niet zo op gebrand een baantje te vinden, ook al zou hij het geld wel goed kunnen gebruiken. Lastig is ook dat hij op zaterdag moet voetballen en door de week niet erg vroeg klaar is op school. Bij de supermarkt in de buurt willen ze alleen jongens die altijd op zaterdagochtend kunnen, of ’s middags vanaf 14.00 uur beschikbaar zijn. Hij sjouwt al wel een paar jaar in de zomervakantie een schoolgebouw leeg en, na de schoonmaak, weer vol. Het is een week flink aanpakken. De eerste keer had hij ook behoorlijk spierpijn, maar hij verdient er in korte tijd een aardig bedrag mee. Zo’n baantje is hem via via komen aanwaaien en dat is natuurlijk erg gemakkelijk. Binnenkort mag hij voor mij een administratieve klus doen op mijn werk. Natuurlijk voor het minimumloon, wat hij wel belachelijk weinig vindt. Van mij hoeft hij niet per se een baantje te zoeken, alleen krijgt hij van mij niet meer geld omdat hij zelf niets verdient.

Heleen zoon in 3 VWO l

C. werkt om de week op zaterdag en in de vakanties bij een speciaalzaak in het winkelcentrum bij ons om de hoek. De eerste maanden nog achter de schermen, maar sinds hij veertien is staat hij ook in de verkoop. Dat doet hij keurig. ‘Wie mag ik helpen?’ ‘Wilt u er een tasje bij?’ ‘Alstublieft en nog een fijne dag.’ Ja, de klanten en de winkeleigenaar lopen met hem weg. Zo’n vlotte, charmante gozer met een grote kuif valt op, ook omdat er verder alleen maar meiden achter de toonbank staan. Een vriendje van hem brengt folders rond. Niets mis mee, hoor, maar ik denk dat een baantje in een winkel meer oplevert, althans in termen van ervaring opdoen. Wisselgeld uittellen, de kassa en de pin­automaat bedienen vond C. de eerste werkdagen reuze spannend. Nu doet hij dat fluitend. Maar ook op sociaal vlak leert hij veel. Dat mensen niet allemaal

even geduldig of vriendelijk zijn, bijvoorbeeld. Hij vergiste zich een keer in een bestelling en kreeg toen zo’n ontzettende snauw van een klant, dat een collega en zelfs andere mensen in de winkel het voor hem opnamen. Dat is een ervaring met twee kanten die hij niet licht zal vergeten, dacht ik toen hij dat ’s avonds aan tafel vertelde. C. heeft in het begin een tijdje elke zaterdag gewerkt, maar dat bleek te veel van het goede. Fysiek is het werk misschien niet heel zwaar, hij staat en loopt wel de hele dag en moet constant z’n hoofd er goed bij houden. Hij begint al om half acht en is pas om vijf uur klaar. Dat zijn veel uren. Na een lange schoolweek hakt dat er best in. Op zondag moet hij dan weer veel huiswerk maken. Nee, ik vind het heel goed dat hij het nu anders doet. Ik zie hem op zaterdag ook graag sporten of gewoon een beetje chillen met z’n vrienden. Werken kan hij nog z’n hele leven.

13

Boni-traditie Boni-actie

De geur van worst en warme chocola Een verslag van de ervaringen van de Going Globalambassadeurs in Kenia is te lezen op www.edukans.nl

een basketbaltoernooi voor de brugklassen. Traditie­ getrouw werd de Boni-actie afgesloten met een groot feest voor de hele school. Record opbrengst

De opbrengst van de Boni-actie is in het verleden gegaan naar onder meer een schoolboerderij in Oeganda en projecten in Malawi, Angola en Nicaragua. Dit jaar is de opbrengst voor het project Going Global van Edukans. Deze organisatie zet zich ervoor in dat alle kinderen ter wereld de kans krijgen naar school te gaan. Going Global staat dit jaar in het teken van het onderwijs in Kenia. De Boni-actie 2010 heeft ruim 9.000 euro opgebracht. ‘Een mooi resultaat, zelfs hoger dan voorgaande jaren’, aldus een tevreden conrector Henni de Groot, die de Boni-actie coördineerde.

14

Ambassadrice

Leerlingen verdringen zich rond de kraampjes. Hot dogs, hamburgers, wafels, poffertjes, tosti’s, suikerspinnen, lolly’s en ‘zalige zwarma’s’ gaan als warme broodjes over de tafel, terwijl twee dj’s voor de nodige decibels zorgen. De opbrengst gaat naar een goed doel. Een traditie met een katholieke achtergrond. TEKST EN BEELD Jaap-Willem Caron

Ieder jaar rond carnaval wordt de Boni-actie gehouden. In het kader van de vastenactie proberen de leerlingen dan zo veel mogelijk geld bijeen te brengen voor een goed doel. In de pauzes worden er allerlei zelfgebakken lekkernijen verkocht. Rector wint snoepjes

Dit jaar konden de leerlingen ook loten kopen om een taart te winnen en kon men raden hoeveel snoepjes er in een pot zaten. Dit laatste onderdeel werd overi­ gens door de rector gewonnen. Ze zat er maar vijf snoepjes naast. Er was verder een sportieve uitdaging:

Eind februari zijn in totaal 72 vertegenwoordigers van scholen die meedoen aan Going Global naar Kenia geweest. De Groot: ‘Magali Harterink (5-vwo) was uitgekozen om het Boni te vertegenwoordigen. Zij is als één van de ambassadeurs mee geweest om te kijken naar de problemen rondom het onderwijs in Kenia. Magali vond het een grote eer om het Boni te vertegenwoordigen en de kans te krijgen om met eigen ogen de ongelijkheden in de wereld te zien. Persoonlijk kijk ik al weer uit naar de Boni-actie 2011. Net als de leerlingen, denk ik, want de Boni-actie is gewoon één van de leukste weken van het schooljaar.

a d r e ss e n •

s t. boni f at i u s co l l e g e

Maria Hofhuis (5 VWO)

•

w i l l ib r o r d s t ic h t in g

tel: 030 - 273 41 26 / 06 28 97 96 39 Fockema Andreaelaan 7

e-mail: [email protected]

•

Kaap Hoorndreef 66 3563 AW Utrecht

3582 KA Utrecht tel: 030 - 251 23 15

Lineke Jenniskens (Brugklas)

tel Bruggebouw: 030 - 258 18 60

tel.: 030 - 273 56 48

Rector: Mw. T. Uijttewaal

e-mail: [email protected]

D a g e l i j ks b e s t u u r v a n d e

Drifa Kamri (Brugklas)

O u d e r­v e r e ni g in g

tel.: 06 - 15 65 40 28

tel: 030 - 272 31 23

e-mail: [email protected] Ben Korver, voorzitter (3 HAVO) tel: 030 - 296 17 02 / 06 53 26 35 67

Marcel van der Kroef

e-mail: [email protected]

tel.: 030 - 662 24 49 e-mail: [email protected]

Wim Verstraate, penningmeester

•

(6 VWO)

Annemieke Lenssinck (3 Gym)

tel: 030 - 638 01 24

tel: 030 - 296 64 82

e-mail: [email protected]

e-mail: [email protected]

René Zijlstra, secretaris (Brugklas / 3 HAVO)

Paul Leseman (1 Gym / 6 VWO)

tel: 030 - 288 21 50

tel: 030 - 293 15 60

e-mail: [email protected]

e-mail: [email protected]

l e d e n va n d e o u d e r r a a d

Ellen Leussink (Brugklas) tell.: 030 - 272 03 42

Anja Bakker (Brugklas) tel: 030 -273 44 36 e-mail: [email protected] Anske van der Bom (Brugklas) tel.: 030 - 201 32 32 e-mail: [email protected] Carolien Dijksterhuis (2 Gym) tel: 030 - 293 12 92 e-mail: [email protected] Marceline Dolfin (Brugklas / 4 en 6 VWO) e-mail: [email protected]

tel: 030 - 293 95 95 e-mail: [email protected]

co l o f on

e-mail: [email protected] Jan Linders (5 VWO) tel: 030 - 296 46 66 e-mail: [email protected]

Het Ouderbulletin is een uitgave van de Oudervereniging van het St. Bonifatius­ college. Het verschijnt 3x per jaar en wordt aan de leerlingen mee naar huis gegeven.

Astrid Schoon (2 HAVO) tel: 030 273 55 50 / 06 10 02 26 88

redacti e

e-mail: [email protected]

Jaap-Willem Caron Regina Falck Annemieke Lenssinck Gonny Stoel Erik van Uden (eindredactie)

Gonny Stoel (2 S / 4 VWO) tel: 030 244 82 21 e-mail: [email protected] Erik van Uden (4 HAVO / 6VWO) e-mail: [email protected]

Regina Falck (3 Gym/4 Gym)

15 15

C O V ERF O T O

Victor Koppelmans on t w e r p

Hellen Braun, Remke Sierevelt drukwerk

Drukkerij Libertas, Bunnik

Advertentie Libertas