beeradvocaten
Op Schiphol aangekomen blijkt er weer niets voor ze geregeld te zijn. Paul en Nicole lopen strompelend van de pijn twintig minuten naar de EHBO-post. Vandaar worden beide slachtoffers direct met een ambulance naar het Beverwijk ziekenhuis vervoerd. Een week later wordt Paul daar in het Brandwondencentrum geopereerd. Het duurt nog ruim twee maanden eer hij weer gewoon kan lopen. Paul en Nicole hebben alle ellende alleen kunnen doorstaan door vooral elkaar steeds te helpen. Later beginnen ze met hulp van Veeru Mewa, Beer advocaten een zaak tegen de vliegmaatschappij.. Uiteindelijk krijgen zij een financiële schadevergoeding die nooit de ellende goed kan maken die zij 24 uur lang hebben moeten doorstaan.
Interview met Paul van Rotterdam en Nicole de Leeuw
door Angela A.M. van Leeuwen
Paul van Rotterdam (30) en Nicole de Leeuw (28) hadden een heerlijke vakantie in Maleisië achter de rug. Zij waren in hun nopjes omdat ze, op de terugvlucht van Kuala Lumpur naar Dubai, zitplaatsen bij de nooduitgang hadden bemachtigd. Ze lagen heerlijk onder hun dekentjes te slapen, toen Paul plotseling wakker werd met het gevoel dat zijn kruis in brand stond. Voor hem stond een steward wezenloos te kijken naar zijn omgekieperde trolley. Het was een grote ravage. Paul had, zittend aan het gangpad, liters hete thee en koffie over zich heen gekregen. Nicole, die in het midden zat, kreeg hete thee over haar arm. De Amerikaan die bij het raam zat, schreeuwde moord en brand, maar had slechts een paar blikjes over zich heen gekregen. Wat volgt is een nachtmerrie. Paul smeekt de volgende uren herhaaldelijk om koud water. Het lukt de vliegmaatschappij niet om in het grote vliegtuig voldoende koud water te vinden om zijn wonden te kunnen deppen. Later blijkt dat hij daardoor derdegraads brandwonden in zijn kruis heeft opgelopen en Nicole tweedegraads brandwonden aan haar arm. Tijdens de tussenstop in Dubai worden ze naar de EHBO-post gebracht. Hun wonden worden verbonden en daarna worden zij weer aan hun lot overgelaten. Ze strompelen, gehuld in pyjama’s van de vliegmaatschappij, door de immense vertrekhal van Dubai op zoek naar de gate voor hun doorreis naar Amsterdam. Als zij eindelijk bij die gate aangekomen zijn, is niemand van de vliegmaatschappij op de hoogte van wat ze eerder is overkomen.
‘Het was 24 uur lang een hel’ Bijna twee uur lang zijn ze aan het woord geweest. Ze hebben verteld wat hen is overkomen tijdens en na hun vlucht van Kuala Lumpur naar Dubai in september 2012. Nu is het even stil. ‘We hebben weer drie keer goud’, zegt Paul met een schuine blik op de tv. Nicole kijkt hem bezorgd aan. Ze zitten tegenover mij aan tafel in hun gezellige bovenwoning in de Jordaan. Het is niet meegevallen om het verhaal tot in alle pijnlijke details te moeten vertellen. Paul: ‘Ik merk dat, als ik het verhaal vertel, mijn bloed weer begint te koken. Als ik denk aan die helse 24 uur, komt het gevoel dat ik die nacht heb gehad, voor 99% weer terug. Ik zal het nooit meer vergeten. ‘Het is nu een jaar geleden en de wonden zijn goed genezen. Maar, je ziet het nog steeds. Als ik ga squashen en ik sta onder de douche, dan zeggen mijn vrienden: ‘ Oh, Zo ziet het er dus uit’. Tja, zo ziet het er dus uit. Ik heb geen gêne als ik mijn broek uit moet trekken. Het is accepteren en doorgaan. ‘Ik ben wel zo relaxed dat ik het opzij kan zetten. Maar, als ik in de buurt van Schiphol rijd en ik zie zo’n vliegtuig van de vliegmaatschappij, dan denk ik toch ‘klootzakken’. p.1 / 6
‘We zaten achter elkaar en konden elkaar nauwelijks zien of horen. Er was een stewardess die veel aandacht aan Nicole besteedde. Niemand bekommerde zich om mij. Ik zat in dat hokje en bleef maar om water vragen. Ik kreeg een paar flesjes van 0,2 liter, waar ik mijn wonden nauwelijks mee kon deppen.’ Nicole: ‘Niemand had in de gaten hoe erg het was. Ik in eerste instantie ook niet. Ik was zelf in shock. Mijn arm was verbrand en daar hadden ze gaasjes op gedaan. Het deed echt heel zeer, net alsof er duizend naalden in staken. Maar, dat was niets vergeleken bij Paul. Ik keek over de rand van zijn cabine. Toen zag ik dat de tranen over zijn wangen liepen.’ Paul: ‘Ik wilde weten hoe erg het was. Ik had geen spiegel en heb toen foto’s gemaakt met mijn telefoon. Ik schrok heel erg toen ik het zag. Van voor naar achteren, mijn billen, mijn benen, alles zat onder de brandblaren.
Wat is er precies gebeurd tijdens die vlucht in september 2012? Paul: ‘We waren heerlijk op vakantie geweest in Maleisië. Vanuit Kuala Lumpur hadden we een nachtvlucht naar Amsterdam met een tussenstop in Dubai. We zaten naast elkaar bij de nooduitgang, ik aan het gangpad, Nicole in het midden en aan het raam zat een Amerikaan.’ Nicole: ‘Eigenlijk hadden we andere plaatsen. Maar, omdat het een nachtvlucht was, had ik gevraagd om een plek bij de nooduitgang. We waren eerst heel blij dat dit was gelukt.’ Paul gekscherend lachend: ‘Achteraf zeiden we: ‘Was dat wel de juiste keus?’ Hij vervolgt zijn verhaal. ‘We waren erg moe en zijn onder het dekentje, keurig met de veiligheidsgordel vast, in slaap gevallen. Na twee uur werd ik plotseling wakker met het gevoel dat mijn kruis in de fik stond. Een trolley was omgekieperd en compleet over ons heen gevallen. Kokendhete thee, koffie, blikjes cola, alles lag op mijn schoot.’ Nicole: ‘Paul probeerde uit zijn stoel overeind te komen, maar hij had niet door dat hij zijn gordel nog omhad. Ik riep: ‘Maak je gordel los’. Die Amerikaan naast mij stond keihard te schreeuwen: ‘What the fuck… ‘Paul zei niets, maar was compleet in paniek. Die steward stond verdwaasd toe te kijken.’ Paul: ‘Ik denk niet dat hij besefte dat ik letterlijk blaren aan het kweken was. Ik zei: ‘It’s hot, it’s hot, help, give me cold water’. Ik deed mijn broek uit. Paniek onder de stewardessen. De purser kwam aanlopen en maande ons vooral rustig te blijven.’ Nicole: ‘Paul liep naar de toilet en ik ging met hem mee. Hij was echt een beetje bozig. Ik zei tegen hem: ‘Probeer nou rustig te blijven’. Toen zei hij: ‘Hoe kan ik nu rustig blijven? Alles staat in de fik.’ Paul: ‘Ik stond letterlijk in brand. Ik bleef maar om koud water vragen. Het haalde niets uit. Ik kreeg geen water, wel een droge theedoek. Toen kreeg ik een pak ijs, zonder die theedoek. ‘Het vliegtuig was inmiddels in rep en roer. Mensen keken vanuit hun stoelen met geschrokken gezichten naar ons. Nicole stond in een hemdje en ik in mijn boxershort. We voelden ons erg opgelaten. Wij hebben de purser gevraagd ons mee te nemen naar de businessclass. Daar heb je een soort eigen cabine met deurtjes ervoor.
‘Ik had het gevoel dat mijn kruis in de fik stond’ ‘Ik heb die deurtjes opengedaan en tegen de purser gezegd: ‘Dit gaat helemaal mis. Hebben jullie yoghurt? Als kind heb ik een keer per ongeluk een bekertje heet water naar mijn vader gegooid. Toen heeft mijn moeder yoghurt op zijn rug gesmeerd. Daarom dacht ik, geen water, dan maar yoghurt. Kwam hij weer met een ice pack aan. ‘Toen heb ik tegen hem gezegd: ‘Als ik dat ice pack tegen die wonden aandruk, gaat het ijs aan de blaren plakken en kun je die met huid en al er af scheuren.’ Wat ik ook zei, het haalde niets uit. Tot onze verbazing is er nooit gevraagd of er misschien een dokter aanwezig was in het vliegtuig. Ik heb toen maar gevraagd of ze wilden zorgen dat er in Dubai een arts klaarstond. ‘Ja’, zei die purser, ‘Ik heb al naar Dubai gebeld. Je wordt opgehaald en direct naar een dokter gebracht.’ p.2 / 6
‘Het was toen nog drie uur vliegen. Ik heb bij mezelf een knop omgedraaid en gedacht: ‘Het wordt echt niet beter. Er komt geen water, geen dokter, geen hulp. Je moet dit gewoon doorstaan’. Vlak voor de landing ben ik nog een keer opgestaan om naar het toilet te gaan.’
Werden jullie daarna goed opgevangen door die vliegmaatschappij? Nicole: ‘Wij zijn bij de Eerste Hulppost in Dubai de deur uitgezet met de boodschap: ‘succes verder’. Ik dacht, hij maakt een grapje. Paul kon nauwelijks lopen en ik verging van de pijn. We hebben daar als twee zombies in onze pyjama’s van die vliegmaatschappij rondgelopen. Ik heb de eerste beste persoon van die vliegmaatschappij die we zagen, om hulp gevraagd. Ik heb haar uitgelegd dat we op een vlucht van hun brandwonden hadden opgelopen en gevraagd of ze ons kon helpen. Toen zei dat vrouwtje: ‘Je kunt een formulier invullen en dan zullen we binnen 48 uur reageren’. Paul: ‘Ik zei tegen haar: ‘de naam van de vliegmaatschappij staat op je borst. Het is bij jouw bedrijf gebeurd en jij moet je nu verantwoordelijk voelen’. Het hielp allemaal niets. Strompel, strompel, gingen we verder en uiteindelijk kwamen we bij de gate.
Ging dat? Paul: “Nou nee, absoluut niet. Ik kon mijn benen niet meer bij elkaar houden. De blaren waren zo groot en zo hoog. Ik kon helemaal niets. Ik heb wel vaker pijn meegemaakt en ik kan er redelijk goed tegen, maar dit …..’ ‘Toen we het vliegtuig verlieten was er niemand die zei, sterkte of zoiets. Het enige wat we hoorden was: ‘Bedankt dat je voor onze vliegmaatschappij hebt gekozen’. Ik dacht direct, dat is voor het laatst geweest!’
‘Ik moest maar wachten tot de dokter klaar was’
Hoe ging het bij de gate van die vliegmaatschappij. Vingen ze jullie daar goed op? Nicole: ‘Ik wilde een plek in businessclass voor Paul. Hij kon echt niet zitten. Die dame van de vliegmaatschappij zei: ‘Mevrouw, weet u wel wat dat kost’. Daarna zei ze dat het vol zat. Ik zei: ‘Denkt u dat we voor onze lol er zo bijlopen in pyjama’s van jullie vliegmaatschappij? Dit is door jullie toedoen gebeurd. Ik snap niet dat onze vorige vlucht dit niet heeft doorgegeven.’ Paul: ‘Je voelt je zo hulpeloos. Je staat tegenover een nieuwe groep mensen die niet weten wat er is gebeurd en denken: ‘Wat is dat voor een rare knakker in een groene ziekenhuisbroek met allemaal vlekken bij zijn kruis. Is hij soms incontinent?’ Zo werd er naar me gekeken. Die blaren gingen open. Daar kwam vocht uit en daardoor kwamen er vieze plekken op mijn broek. Ik kon daar niets aan doen.’ Nicole: ‘We waren doodmoe. We hadden nog helemaal niet geslapen en vergingen van de pijn. Het ging echt niet meer. We hingen daar een beetje rond en moesten wachten. Uiteindelijk zei die vrouw: ‘Je vriend kan naar de businessclass, maar voor jou is daar geen plaats. Alles is vol.’
Stond er in Dubai inderdaad een dokter klaar? Paul: ‘In Dubai stond een rolstoel klaar. Zo werd ik naar de Eerste Hulp gereden. Daar zat een verpleger en die zei dat de dokter naar een spoedgeval was. Ik viel die jongen bijna aan. Al die tijd had ik het volgehouden in de wetenschap, daar is een dokter en die kan me helpen. Bleek dat er ergens op het vliegveld een zwangere vrouw aan het bevallen was. Dat was echt een spoedgeval. Ik moest maar wachten tot de dokter klaar was. ‘Die verpleger heeft zijn best gedaan mij kalm te houden. Hij was humoristisch, sympathiek en leefde mee. Hij snapte dat mijn boosheid niet op hem gericht was, maar dat ik het even kwijt moest. Dat nam hij goed op. Hij gaf prikken tegen de pijn en een tetanusprik. Hij heeft me helemaal ingetaped zodat ik in ieder geval mijn vervolgvlucht aankon. Uiteindelijk is die dokter toch gekomen. Die zei: ‘Het komt wel goed’. p.3 / 6
gebeld. We zijn naar Beverwijk gebracht en daar hebben ze eerst de wonden schoongemaakt. Een plastisch chirurg zei dat de wonden tweedegraads waren. In eerste instantie nog geen derdegraads, maar dat wist hij niet zeker. Het was wel duidelijk dat het ernstig was, maar nog niet zo ernstig als het achteraf bleek te zijn.’
Paul: ‘We vlogen en ik zag dat in de Businessclass nog stoelen genoeg vrij waren. Ik heb gevraagd of ik de purser kon spreken. Die kwam en ik vertelde hem wat er was gebeurd. Ik zei: ‘Als ik mijn broek opentrek, schrik je je helemaal kapot. Dat heeft jouw collega gedaan. Mijn vriendin zit met haar verbrande arm beneden aan het gangpad. Dadelijk botst iemand tegen haar aan. Jullie zeggen dat het hierboven vol is, maar ik zie allemaal lege stoelen. Je hoeft me ook niet aan te kijken alsof ik er een business stoel uit wil slepen, want dan trek ik nu mijn broek naar beneden en kunnen alle mensen hier zien wat jullie vliegmaatschappij met hun passagiers doet. Hij zei: ‘Ik ga kijken wat mogelijk is’. Later kwam hij terug en zei: “Het is echt heel moeilijk’. Ik zei: “Het is niet moeilijk, want ik bijt wel door de pijn heen en blijf net zo lang achter je aan lopen tot het is geregeld.’ Binnen vijf minuten was hij terug en zei: ‘Kijk eens wie achter je zit.’
Moesten jullie nog terugkomen bij het brandwondencentrum? Paul: ‘We moesten de volgende dag terugkomen, zaterdags en zondag. Woensdags zat ik weer bij die artsen en hoorde ik het woord ‘derdegraads’ al vallen. Ze zeiden: ‘Heel vervelend voor je, maar we moeten opereren’. Toen schrok ik echt.’ Nicole: ‘Ja, dan gaat het van een ongeluk naar… Paul: ‘Een trauma.’ Nicole: ‘Ik werd ook behandeld in het ziekenhuis. Ze gingen al die blaren afschrapen. Dat deed zo’n zeer. Dan weet je dat het bij hem nog veel erger is. Dan hoor je dat hij geopereerd moet worden. Dat was heel heftig.’
Konden jullie nu eindelijk wat slapen? Paul: ‘Halverwege die vlucht, word ik wakker getikt door de purser. Hij zei: ‘Mijn piloot is net gebeld door Head Office van onze vliegmaatschappij. We hebben gehoord wat er allemaal is gebeurd en moeten onze excuses aanbieden’. Ik zei: ‘In Nederland zeggen we mosterd na de maaltijd. Ik koop er niets meer voor. Het is klaar. We zijn super vermoeid doordat we steeds overal zelf achter aan moesten gaan. Ik verwacht nu dat de rest van de vlucht alles voor ons wordt geregeld. ’
Paul, had jij vanaf het begin al het gevoel dat het ernstiger was dan iedereen dacht? Paul: ‘Ja, ik zag dat als ik op die huid drukte, er niets meer terugkwam. Voor mij was het weefsel dood.’
‘Voor mij was het weefsel dood’
Werden jullie op Schiphol goed opgevangen? Paul: ‘Er gebeurde precies hetzelfde. Er was weer niets geregeld. Ik wilde naar huis.’ Nicole: “Ik heb hem moeten overhalen om direct naar de EHBO-post te gaan. We hebben twintig minuten moeten lopen. Paul strompelde voetje, voor voetje, met het verband dat was losgeraakt als een witte sliert achter hem aan. Ik had maar een ding in mijn hoofd, volhouden en naar die EHBO-post. ‘Vanaf het moment dat we daar binnenkwamen, heeft die man ons zo goed opgevangen en geholpen. Hij heeft meteen een ambulance
Wanneer hebben jullie besloten een letseladvocaat in te schakelen? Nicole: ‘De eerste keer dat we in het brandwondencentrum aankwamen zeiden zij meteen tegen ons: ‘Jongens, aanklagen.’ Paul: ‘Ik kwam die eerste dag terug uit Beverwijk en heb het hele verhaal, van minuut tot minuut, uitgetypt. Die arts in Beverwijk zei: ‘Je hebt zo’n enorme boosheid en wrok tegen die vliegmaatschappij. p.4 / 6
Paul: ‘Ja, jij was heel gehaast. Ik had een vriend van mij uitgenodigd bij dat gesprek met Veeru. Die heeft rechten gestudeerd. Ik wilde even overleggen met iedereen of dit wel de stap was die we wilden maken. Toen hebben we inderdaad Veeru opgebeld en gezegd: ‘Wij hebben veel vertrouwen in je. Zeg maar wat je nodig hebt. Veeru is toen direct aan de slag gegaan.’
Je bent helemaal niet bezig met het genezingsproces.’ Ik was zo intens teleurgesteld en kwaad op die gasten.’ Hoe kwam je bij Beer advocaten terecht? Paul: ‘Ik had tegen Nicole gezegd, ik ga gewoon googlen en dan kom ik vast wel ergens uit. Je komt dan uit bij schadeadviesbureaus. Daar had ik geen goed gevoel bij. Op een gegeven moment belde ik met een advocatenkantoor in Utrecht. Hij zei eerlijk dat hij geen ervaring had met dit soort specifieke zaken en verwees mij door naar Beer advocaten.’ Nicole: ‘Mijn vader had ook bij zijn advocaat geïnformeerd en die had ook verwezen naar Beer advocaten.’ Paul: ‘Ik heb toen naar Beer advocaten gebeld. Je krijgt dan iemand aan de lijn en die zei: ‘Vertel je verhaal maar, dan geef ik het door aan meneer Mewa. Die neemt dan contact met je op.’ Volgens mij werd ik heel snel al teruggebeld door Veeru.
Hoe was het met jou na die operatie? Paul: ‘De operatie op zich was voor mij een soort Discovery uitzending. Meer interessant dan pijnlijk. Daarna moest ik steeds terugkomen op de poli in Beverwijk. Mijn nieuwe huid was vastgeniet. Die nietjes moesten er op een gegeven moment uit. Dat was enorm pijnlijk. Die vrouw was bezig met een tangetje en voor mijn gevoel gingen er hele stukken vlees mee. Ik zag het bloed er uit stromen. Ze vroeg of ze even moest stoppen. Ik zei: ‘Je kan nu beter heel snel alles achter elkaar eruit halen.’ Heb je na die operatie nog moeten rusten? Paul: ‘Ja, ik heb inderdaad een behoorlijke tijd rust gehad, ja. Lekker, thuis, hier op de bank beetje filmpjes kijken. In eerste instantie kon Nicole ook niet veel met haar arm. Vrienden hebben toen zelfs voor ons gekookt. Na een paar weken is Nicole weer aan het werk gegaan. Bij mij heeft het maanden geduurd eer ik weer kon beginnen met hardlopen.’
‘Veeru nam het echt voor ons op’ ‘De dag na de operatie had ik de eerste afspraak bij hem op kantoor. We kwamen bij Veeru binnen en ik liep een beetje moeilijk. Hij vroeg: ‘Gaat het wel goed?’. Ik zei: ‘Het gaat wel, maar ik ben gisteren geopereerd’. Hij zei toen: ‘Je lijkt wel niet goed wijs om dan hier naar toe te komen.’ Veeru stelde ons eigenlijk meteen al op ons gemak. Hij was helemaal niet afstandelijk, maar juist heel betrokken en vooral erg bezorgd.’ Nicole: ‘We voelden ons meteen thuis bij Veeru. Hij wilde echt ons verhaal horen.’ Paul: ‘Op het moment dat ik hem het getypte verhaal gaf en hij dat zat te lezen, zag ik aan zijn gezicht dat hij dacht: ‘Dit is niet normaal’. Nicole: ‘Veeru zei: ‘Denken jullie er rustig even over na of jullie de zaak aan mij willen toevertrouwen. Eigenlijk wist ik het meteen al. Ik voelde me bij hem op mijn gemak.’
Hebben jullie nog iets van de vliegmaatschappij gehoord? Paul: ‘Ongeveer na een maand ging mijn telefoon. Het was die purser van die vliegmaatschappij. Hij was teruggezet in functie en werd hoogstwaarschijnlijk ontslagen. Of ik niet een mailtje kon sturen, want volgens hem had hij het toch allemaal heel goed gedaan.’ Ik zei: ‘Goed is anders. De arm van mijn vriendin is tweedegraads verbrand en ik ben net geopereerd aan derdegraads brandwonden op mijn onderbuik.’ Toen viel hij stil. ‘Ik zei: ‘Je had moeten weten dat je bij brandwonden veel koud water over de wond moet gooien. Je had wat zorgzamer kunnen zijn. p.5 / 6
Ik werd weggestopt in een hoekje en niet helemaal serieus genomen. Dat neem ik jullie heel erg kwalijk. Als je verder nog iets wilt weten, bel dan mijn advocaat. Ik wil met rust gelaten worden. Ik wil me nu concentreren op mijn genezingsproces.’ Nicole: ‘Ik heb nooit het gevoel gehad dat ze echt beseffen dat zij ons ontzettend in de steek hebben gelaten. Maar voor ons is het nu klaar. Wij gaan al heel lang met elkaar. Je weet dan wat je aan elkaar hebt. Als niemand je helpt, dan help je elkaar. Je bent elkaars steun en toeverlaat.’ en zij kijkt Paul glimlachend aan. Hoe ging het verder met de zaak? Paul: ‘Het heeft net iets langer dan een jaar geduurd. We zijn in oktober 2012 bij Veeru gekomen en in november 2013 kregen we de schadevergoeding. Het was een heel prettige samenwerking met Veeru waar wij van beide kanten de resultaten hebben behaald die we beoogden te halen. Niet alleen financieel, maar ook dat die mensen moeten beseffen wat ze hebben gedaan.
‘Als niemand je helpt, dan help je elkaar’ ‘Je krijgt vragen als: ‘ Was er turbulentie?’ Nee, er was geen turbulentie. Waardoor is het dan wel gebeurd? Tja, we hebben ook geen flauw idee. Alles wat mis kon gaan op zo’n vlucht is misgegaan. ‘Er gingen wat brieven over en weer. We hebben Veeru toen van zijn betere kant leren kennen, hij nam het echt voor ons op. Elke keer dat Veeru een brief stuurde, kwam er weer een reactie in de trant van: ‘Is het allemaal wel zo erg’. Ja, het was allemaal echt zo erg. Dat heeft Veeru ook een paar keer tegen mij gezegd: ‘je mag best boos zijn, want het is heel erg wat je is overkomen’. Veeru Mewa was de advocaat in deze zaak p.6 / 6
