29 Golden girls tekst barbara barend, frits barend, manon colson
beeld John kramer
Anky, Inge en Leontien
Voor het eerst zitten ze samen aan tafel. De drie Golden Girls van Nederland, de enige drie sportvrouwen die genoeg hebben aan hun voornaam. Anky, Inge en Leontien. Samen goed voor 11 keer goud. En meer dan goed voor een pittig gesprek.
golden girls
Van Grunsven, Spek & Van Moorsel Welkom mevrouw De Bruijn, mevrouw Van Grunsven en mevrouw Van Moorsel…
Anky: “Leontien, heet jij niet Zijlaard?”
Leontien: “Jawel, anders wilde Michael niet met me trouwen.” Anky: “Echt waar?”
Leontien: “Maar ik ben ook trots op de naam Zijlaard hoor. Net zoals ik trots ben op Van Moorsel.”
Anky, jij hebt niet de naam van je man Sjef Janssen aangenomen.
Anky: “Nee, er zijn al zoveel Janssens in Nederland… Mijn kinderen heten ook Van Grunsven. Sjef maakte het niet uit, toen was de keuze voor mij snel gemaakt. Nu heeft hij denk ik spijt.”
Inge, ‘De Bruijn’ is je vaders naam, heb je er ooit aan gedacht om je moeders naam aan te nemen?
Inge: “Ik heb erover getwijfeld. Dat kwam pas toen ik bekend werd. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik acht was.” Vind je het erg dat je De Bruijn heet?
Inge: “Aan de ene kant wel, omdat het zíjn naam is. Ik heb geen contact meer met mijn vader. Maar ja, de achternaam van mijn moeder is ook niet echt spectaculair…” Anky: “Janssen zeker!”
Inge, lachend: “Nee, Spek…” Anky: “Inge Spek!”
Leontien, lachend: “Nee, dat past echt niet bij je...”
Inge, nog harder lachend: “Maar ik heb wel een nichtje dat zo heet.”
Boom shakalaka met de trainer Jullie hebben alle drie een relatie met de trainer (gehad). Anky wordt getraind door echtgenoot Sjef, Leontien werd gecoacht door man Michael en Inge werd getraind door haar vriend Jacco Verhaeren.
Inge: “Oh ja! Daar heb ik eigenlijk nooit zo bij stilgestaan, maar ik
wil er wel aan toevoegen dat de Amerikaan Paul Bergen mijn coach was. Aan hem heb ik mijn successen te danken.”
Leontien: “Michael heeft me eerst teruggebracht in het leven, want ik was al schijndood door de anorexia waar ik aan leed. Hij is
me gaan begeleiden en trainen. Ik heb het wel altijd als fijn ervaren dat mijn man mijn trainer was.” Anky: “Nou, niet altijd.”
Leontien: “Ik heb ook wel eens flessen cola door de auto heen gesmeten na een wedstrijd!”
Anky: “Wij hebben ook wel eens op het randje van een
31
echtscheiding gezeten door de sport, hoor.”
Leontien: “Negen van de tien keer vond ik het toch wel fijn.” Anky: “Het is zeker fijn.”
Inge: “Het schiet me nu te binnen: toen jij goud won in Hong Kong
riep je na afloop voortdurend: ‘Waar is Sjef, waar is Sjef?’ Ik vond het ronduit belachelijk dat hij er niet was. Dat leek me vreselijk.”
Anky: “Weet je waar hij was? Om het hoekje aan het bijkomen. Dat wist ik niet… Hij was zo emotioneel, hij wilde even weg. Het
ergste was, ik kwam de ring uit en ik kwam de een na de ander
tegen van wie ik dacht: oh, jou hoef ik nu écht niet tegen te komen. Een jurylid dat ik niet zo mocht, een aantal Duitsers. De eerste
leuke die ik tegenkwam was Wibi Soerjadi. Wi-bi! Maar waar Sjef nou was?”
Leontien: “En wat zei hij toen je hem eenmaal gevonden had? ‘Ik stond te janken’?”
Anky: “Nee, daar kwam ik pas een paar maanden later achter. Hij
zei tegen mij: ik was in een tentje aan het kijken of de scores wel klopten.”
Waarom was hij zo geëmotioneerd?
Anky: “Dat is hij altijd. Hij is nooit meteen in beeld na de wedstrijd.
Hij kan de druk veel slechter aan dan ik. Als coach is het ook veel moeilijker. Hij kan er niks meer aan doen als de wedstrijd verreden wordt, hij moet het loslaten.”
Inge: “Ik kende Jacco al jaren, werd door hem getraind. En toen was het ineens: boom shakalaka. Verliefd. We konden het heel goed scheiden. Zodra we het bad binnenkwamen was hij de baas en ik de pupil.”
Anky: “Dat stukje vind ik lastig.”
Inge: “Ik had ook het gevoel dat hij harder was voor mij. Als ik vijf
minuten te laat voor de training was, kon ik vertrekken. En terecht. Ik wilde niet voorgetrokken worden.”
Het lijkt ons het moeilijkste wat er is: degene met wie je een relatie hebt, moet je objectief en hard beoordelen.
Leontien: “Klopt. En dan was Inge nog een individuele sporter.
Weet je hoe moeilijk het voor mij was? Michael zat in de
ploegleiderwagen en ik zat met die meiden in de koers. Hij zag het
in de auto af en toe anders. Dan wil je je rensters niet afvallen, maar dat wil je ook niet doen bij je eigen vent. Sta je echt er
tussenin. Michael kon dat beter scheiden dan ik, ik was veel feller.” Anky: “Sjef is nu ook bondscoach en dat maakt het voor mij minder fijn. Vroeger was het gewoon Sjef en ik. Hoewel het toen ook niet
altijd makkelijk was. Het fijne is dat je samen hetzelfde doel
nastreeft. Hoe fanatiek het ook wordt, we willen er allebei
hetzelfde uithalen. Sjef kan me als geen ander motiveren. Die
32
golden girls
roept gewoon een keer: ‘Je leert het nooit!’ Dan denk ik: hoe bedoel
Leontien: “Je bent heel verdrietig geweest dat die relatie eindigde,
zijn. Ik ben onwijs gek op Michael, maar de liefde voor je kind? Dat
kan. Dat is het voordeel als je elkaar heel goed kent. Je kan op het
Inge: “Ja, natuurlijk. Dat zeg ik eerlijk. Nu vind ik hem een toffe
Inge, ik weet dat je heus gelukkig bent, maar ik zou jou ook zo
je? Dat is voor mij een extra trigger om te laten zien hoe goed ik het randje gaan zitten.”
Omdat je weet dat die onvoorwaardelijke liefde er is?
Anky: “Ja. Bij een ander had je misschien al gedacht: ik ga je niet betalen om mij alleen maar te vertellen dat het niet goed is.” En jullie zoeken voortdurend die grenzen op. Anky: “Dat is topsport.”
Anky: “Voorbij het hek wordt er niet meer over gepraat. Dat kan ik heel goed. Als ik heb gezegd wat ik ervan vind, is het klaar. Dan moet je er niet nog drie dagen over praten.”
Leontien: “Ik gooide het er ook meteen uit. Maar ik dacht ’s nachts
wel vaak: nu even niet. Dat had niet met topsport te maken, dan wilde ik gewoon slapen! Goh, en voor belangrijke wedstrijden… Als
hij ‘s nachts zwaar ademde, was ik in staat om zijn neus dicht te knijpen. ‘Ik vermoord hem!’”
sex…”
Inge: “Nou, daar had ik echt mijn hoofd niet naar staan.”
Anky: “Ik zal eerlijk zeggen dat Leontien: “Ik ook niet.”
Anky: “Je bent daar helemaal niet mee bezig.”
Leontien: “Het
zal
wel
een
vluggertje zijn geweest, een paar minuutjes.”
Anky: “Ik heb geen idee hoe lang
Leontien en Anky hebben het veel over hun mannen. Mis jij die partner in je leven?
Inge: “Wat ik meer mis, is een eigen kind.” Anky: “Hoe oud ben je Inge?”
Leontien: “Oh, dan kan het nog!”
Zou je alleen een kind kunnen hebben?
Inge: “Ik zie wel het ideale plaatje voor me. Juist omdat wij het thuis niet hadden. Mijn zus is na twaalf jaar huwelijk ook weer alleen.”
moet kloppen. Het paard, het management, de trainer, alles. Wij
passen bij elkaar in dat hele verhaal. Het is niet toevallig dat wij bij elkaar zijn.”
Zou je dan kunnen zeggen dat juist vrouwen gevoelig zijn voor de puzzel die moet kloppen? Emotioneel, fysiek?
Anky: “Dat is bij iedereen zo. Je basisvoorwaarden moeten in orde zijn. Je moet lekker in je vel zitten om een topprestatie te leveren.”
Leontien: “Michael kon gewoon de juiste dingen op het juiste moment zeggen.”
Inge: “Als Jacco het drie weken voor de Spelen had uitgemaakt, was ik in Sydney 88ste geworden. Ha, ik ben blij dat hij heeft gewacht
tot na de Olympische Spelen.”
Maar dat is toch anders, daarmee bedoel ik anders dan de arm van een partner die echt van je houdt. Eigenlijk ben ik heel blij dat ik
geen kinderen van mijn exen heb.” Lachend: “Maar eh… verder ben ik happy hoor!”
wordt mijn dood. Ik durf nu te zeggen dat ik op het randje heb gebalanceerd. Een keer in Athene in 2004, na de olympische
kook ik voor ze en help mijn
neefje met het rondbrengen van
folders. Dat vind ik de leukste dag van de week.”
Leontien: “Er is ook niks mooiers dan dat.”
Inge: “Ik geloof jullie, maar ik
kan niet meepraten over een huwelijk en kinderen krijgen.
Dus het mooiste wat ik tot nu toe in mijn leven heb meegemaakt is mijn sportcarrière en alles wat daarbij is gekomen, zoals mijn
gouden plakken en mooie reizen.
maken me blij, daarom vind ik de oppasdag zo leuk en de
supergoede trainer en wij hebben een heel goede match. Alles
zijn er wel, ik heb mijn zus, mijn moeder, mijn neef en nichtje.
hun kinderen hoor praten. Ik pas elke dinsdag op de kinderen van
van Nederland, die hun grootste successen behaalden met hun
Anky: “Ik kan niet echt voor een ander spreken. Sjef is gewoon een
Maar iedereen wil genegenheid en een arm om zich heen. En die
Leontien: “Ik heb twee keer gehad dat ik dacht: leuk, maar dit
Dat leven had ik voor geen goud willen missen. Dat vormt je als
Inge: “Ik heb er eigenlijk nooit zo over nagedacht.”
Inge: “Ik kan heel goed alleen zijn, dat heb ik in Amerika geleerd.
ervoor tekenen. Ik vind het zo mooi als ik Anky en Leontien over
Inge, gierend van de lach: “Hahaha…”
man aan hun zijde als trainer, is dus toeval?
Anky: “Ja, ik ook.”
Heerlijke en vreselijke spanning
medailles zijn mijn kinderen’
Maar dat we hier zitten met de drie succesvolste sportvrouwen
graag een leuke vent gunnen. En kindjes.”
Inge: “Nou ja, grote wens? Als het morgen zou gebeuren, zou ik
Inge: ‘Mijn
het bij jullie duurt…”
is nergens mee te vergelijken. Dat geldt voor Michael hetzelfde.
Is het nog steeds je grote wens?
mijn zus. Dan haal ik ze uit school, overhoor ik ze met huiswerk,
Leontien: “Haha, zó’n enorme
ik het niet meer weet.”
man om mee om te gaan. Maar niet meer als vriend.”
Inge: “38.”
Maar ’s nachts lig je wel bij elkaar in bed.
Hadden jullie sex tijdens de Spelen?
toch?”
mens. Maar ik ben altijd een kindervriend geweest, kinderen zwemclinics die ik aan kinderen geef. Dat zou ik veel vaker willen doen.”
Wat als jullie zouden moeten kiezen tussen olympisch goud of kinderen?
Leontien: “Dan kies ik voor Indy, die kleine schurk. Ze mogen alles en iedereen meenemen als ze die kleine maar bij mij laten.”
Inge: “Dat heb ik met mijn medailles. Dat zijn mijn kinderen. Als
mijn huis ooit in brand staat, breng ik eerst mijn olympische medailles in veiligheid. Ik heb ze overigens alle acht in een bankkluis liggen.”
Anky: “Mijn situatie is megaluxe: eerst alles meemaken in je sport
en dan kinderen krijgen. Na de geboorte van mijn tweede ben ik zo panisch geweest dat er iets mis zou gaan. Ik dacht: ik heb alles
mee, dat gaat vast niet lang duren. Ik kreeg er gewoon schrik van. Gelukkig is dat gevoel weer gezakt.”
Leontien: “Ik wist niet dat de liefde die je voelt voor je kind zo kon
tijdrit. Ik heb er drie maanden lang grauw uitgezien. En na het
verbeteren van het werelduurrecord in 2003 hetzelfde verhaal. Nu denk ik: ik had toch wat minder hard tekeer moeten gaan.”
Inge: “Ik had iets vergelijkbaars in de aanloop naar de Spelen van
Sydney in 2000. Toen heb ik black outs in het water gehad, tijdens de training. Was ik dizzy, werd het zwart voor mijn ogen, ging die
suikerspiegel naar beneden. Flauwvallen, tegen heug en meug nog een bord pasta eten. Ik had toen acht procent vet, dat is zowat op
het randje. Ik menstrueerde bijna niet meer. Door mijn hoge stofwisseling moest ik mezelf dwingen om bij te eten.
Mijn coach Paul Bergen instrueerde mij soms als een paard. Dat klinkt raar, maar hij zat in de paarden. Hij keek in mijn ogen,
checkte mijn vingers. Keek of ik genoeg vocht tot me nam.
Medische hulp of zorg hadden we niet, omdat we gewoon bij een clubteam zaten. Het was eigenlijk voor Amerikaanse begrippen
zeer primitief, zoals in de Rocky-film. Alleen ons vet werd gemeten.
Als hij aan me zag dat ik te ver was gegaan in de training, zei hij dat ik een middagje thuis moest blijven. Dat kon hij aangeven. Ik
leerde mijn eigen lichaam kennen, ik voelde het van tevoren aankomen.”
Inge balanceerde op het randje door de trainingen, Leontien door de wedstrijdspanning?
Leontien: “Ja, het kwam bij mij puur door de spanning. Ik heb anorexia gehad, ik wilde niet meer op dát randje balanceren. Dat is
iets anders dan wat ik heb gevoeld in bijvoorbeeld Athene. Daar
ben ik gewoon te diep gegaan. Ik was gevallen in de wegwedstrijd, daar was ik overgeconcentreerd en dat wilde ik in de tijdrit goed maken.”
Anky: “De enige keer dat ik echt stress heb gehad, was in Hong
Kong waar tijdens de Spelen van Beijing in 2008 de wedstrijden
gereden werden. Ik had al een aantal Spelen achter de rug; in Sydney was ik gespannen, maar op een goede manier. In Athene had ik andere dingen aan mijn hoofd. Mijn vader was overleden, het was een emotioneel, zwaar jaar. Dat voel ik nog steeds als ik
golden girls
35
erover nadenk. Ik wilde daar alleen maar goed rijden. En in Beijing
acht uur en op zondag ging ik op concours. Wij doen niet aan
kan niet en het hoeft niet. Maar ja, toen kwam ik daar en toen
verdienen, dat is heel simpel. Ik heb niet die korte inspanning, die
zei iedereen plots: dit wordt de derde keer goud op rij! Ik dacht: dat vond ik tóch dat het moest.
Vanwege de tyfoon in Hong Kong duurde de wedstrijd een week. Normaal ben je in vier dagen klaar, nu zaten er twee dagen tussen
de wedstrijddagen. Ik dacht: dit gaat me nooit lukken. Begon ik nog meer druk op mezelf te zetten. Ik heb alle ontspannings– oefeningen gedaan die ik kon bedenken, niks hielp. Dat vond ik echt heel heftig.”
Leontien: “Ik vind het echt knap wat je daar gedaan hebt. Drie gouden medailles op rij...” Anky: “Ach ja.”
Leontien: “Als ik zie wat ik in Athene voelde… Dat had ik niet nog een keer mee willen maken.”
Anky: “Ik denk dat ik precies dat gevoel in Hong Kong had.”
Leontien: “Pfff. En dan houd jij dat nog eens vier jaar langer vol.”
Inge: “Ik had die spanning juist nodig. Zonder druk kon ik niet
presteren. Ik wilde dat mijn hart sneller ging kloppen, ik wilde die adrenaline voelen. Dat vond ik heerlijk.” Leontien: “Vreselijk.”
Anky: “Ik heb die spanning nodig, maar ik vind het niet lekker.”
Leontien: “Ik heb echt geleden. Zeker de laatste jaren van mijn
carrière. Ik lag bijna hele nachten wakker, was de controle over die spanning kwijt. Maar ik voelde in mijn laatste jaar ook dat ik verlangde naar een ander leven. Ik was er gewoon klaar mee. Als topsporter moet je egoïstisch zijn en ik voelde dat ik steeds socialer werd. Waar ik vroeger makkelijk ‘nee’ kon zeggen, werd dat in
mijn laatste jaar gewoon te moeilijk. Ik zei wel ‘nee’, omdat ik wist dat het nodig was, maar dan deed het zoveel pijn. Ik was toe aan een ander leven. Het trainen vond ik wel waanzinnig. Nog steeds.
Ik ben eigenlijk nooit gestopt. Ik fiets, ik loop. Ik zou me niet een
leven voor kunnen stellen zonder sport. Maar sporten zonder druk vind ik toch lekkerder.”
Inge: “Voor tv-shows als ‘Sterren dansen op het ijs’ en ‘Dancing with the stars’, of voor lopen op de catwalk in Monaco was ik
nerveuzer dan ik ooit voor een wedstrijd was. Ik was bang om een
fout te maken, om van de trap te vallen, met mijn hakken ergens te blijven hangen. Bij het zwemmen was ik zo zelfverzekerd omdat
ik in mijn element was en precies wist wat ik moest doen. Daar had ik mijn doel, alles en iedereen moest daarvoor wijken, ik was
heel egocentrisch. Wat ik heb overgehouden aan het zwemmen, is
het streven naar perfectie, het maximale uit jezelf halen. Nu ik gestopt ben? Van intimi krijg ik te horen dat ik er beter op ben geworden als mens.”
Ben jij nu ook zo egocentrisch Anky?
Anky: “Nee, dat vind ik eigenlijk niet. Ik heb wel altijd een paar
uur voor mezelf. ‘s Morgens train ik, dan wil ik niemand in de
buurt. ‘s Middags coach en help ik andere mensen. Dat heb ik
altijd gedaan, omdat ik het prettig vind om niet alleen maar met mijn eigen ding bezig te zijn. Kijk, elke sport is anders. Ik werkte
twaalf uur per dag, vijf dagen in de week. Op zaterdag werkte ik
rusten, aan taperen. Het is gewoon hard werken, we moeten de kost Leontien en Inge hadden. Maar ik heb ook niet die rustperiodes.
Wat hetzelfde is bij alle sporten is die focus. Er is niks anders dan de sport die je doet. Wat Leontien zegt: op een gegeven moment ga
je om je heen kijken. Denk je: goh, er is nog meer. Dat had ik pas toen ik kinderen kreeg. Hé, er is nog iets anders dan alleen maar de hele dag: paard, paard, paard.”
Hoe houd je nu dan die focus vast?
Anky: “Het is nog steeds zoals vroeger: van negen tot twaalf train
ik. Van een tot vier uur geef ik les. Alleen: vroeger reed ik daarna
door tot een uur of acht ‘s avonds. Nu stop ik en ga ik iets met mijn kinderen doen. Als zij slapen, werk ik in mijn bedrijf.”
En dan heb je nul schuldgevoelens als je om vier uur niet gaat trainen, maar iets met je kinderen onderneemt?
Anky: “Nul. Die uren die ik gedraaid heb, raak ik niet meer kwijt.
Die ervaring heb ik, ik heb alles meegemaakt. En ik wil nog elke dag beter, slimmer, handiger. Als ik een dag op de automatische piloot op mijn paard stap, vind ik het zonde van mijn dag.”
Leontien: “Maar Anky, heb je niet zoiets van: straks wil ik ook dát niet meer?”
Anky: “Nee, ik heb het zelfs gemist. Ik heb het WK twee jaar geleden niet meegedaan omdat een van mijn paarden verkocht werd. En Salinero was geblesseerd. Eigenlijk vond ik het helemaal
niet erg, die wedstrijden heb ik niet gemist. Maar toen heeft Sjef een nieuw paard gekocht en dacht ik: dát heb ik gemist. Een doel hebben, met mijn eigen paard.”
Inge: “Als ik bij grote wedstrijden aanwezig ben, mis ik de
competitie wel. Zo’n stadion binnenlopen, de entourage, het móeten presteren… Leontien en Anky schudden nu allebei van
‘nee’, maar ik voelde dat heel sterk. Dat vond ik het lekkerste van de grote wedstrijden.”
Anky: “Nee, dat vind ik niet prettig.”
Leontien: “Dat is toch mooi? Dat iedereen dat op zijn eigen manier beleeft?”
Inge: “Mensen die angst hadden, die dachten: o jee, vandaag moet ik presteren, begreep ik niet. Ik dacht: hèhè, this is the moment, kan
ik eindelijk laten zien waar ik die vier jaar voor heb gewerkt.
Heerlijk. Bewijs voor jezelf. Trainen vond ik juist het minst leuk, daar was ik ook het slechtst in. Ik lag nooit vooraan in het bad. Dat was voor mij echt aanpoten.”
Leontien nam in 2004 afscheid als renster, Inge stopte in 2007. Maar Anky, jij kan nog heel wat jaren mee.
Anky: “Nou, ik vind het heel knap van Leontien dat ze zegt: ik sport veel, maar voel die druk niet meer. Ik zou dat niet kunnen.”
Leontien: “Ik haal die druk nu uit andere dingen. Uit de evene menten die we met ons bedrijf organiseren.”
Anky: “Hoe ziet jouw training in het hardlopen er dan uit? Loop je gewoon een rondje in een uurtje?”
Leontien: “Ik heb niet de drive om harder te lopen, om grenzen te verleggen.”
golden girls
36
Anky: “Echt niet?”
Inge: “Ik ben een keer met de nationale zwemploeg mee geweest op
Leontien: “En Annette Gerritsen is ook al bij Marianne weggegaan.
echt niet uit of we tien of elf kilometer per uur lopen. Ik vind het
zwempak aan te trekken en mee te zwemmen. Ik dook erin en het
Anky: “Ik heb dat ook meegemaakt. Als jij iemand helpt en je er
Leontien: “Nee. Ik loop met mijn buurvrouwtje en het maakt me gewoon lekker.”
Anky: “Ik zou toch altijd harder en meer willen…” Dat betekent dat je nooit kan stoppen…
Anky: “Ach, straks word ik vanzelf zo oud dat het niet meer gaat.”
Inge: “Leontien, ben jij nu net zo hard voor de mensen die jij begeleidt als jouw coach vroeger voor jou?” Leontien: “Ik ben heel hard.”
Inge: “Ik kan dat niet. In 1998 belde mijn zus me op om te zeggen dat mijn opa was overleden. Maar ik mocht niet terug naar
Nederland voor de begrafenis van coach Bergen. Dat vergeet ik nooit meer. Ik was zo kwaad op hem. Maar hij wist hoe ik in elkaar zat. Hij wist dat als ik naar Nederland zou gaan, ik de kwalificatie voor het WK twee weken later niet had gehaald. Dat was keihard. kunnen zeggen, ik zou te soft
zijn. Mijn rol bij een eliteploeg zou adviserend kunnen zijn, ik zou
vooral
mijn
ervaringen
delen. Het liefst werk ik met
kinderen. En toen zou ik voor die man in de stront zijn gesprongen als hij het gevraagd had.” Anky: “Ik
zou
eerst
vragen
waarom. En als er dan een goed argument kwam, zou ik het doen.”
ging weer als vanzelf. Natuurlijk miste ik de kracht, maar mentaal klopte het meteen. En dat is toch tachtig procent van het hele
plaatje. Dat heb ik daar gemerkt. Binnen één week zwom ik de doeltijden die de meiden moesten zwemmen. Insane. Het zegt óf
iets over mijn niveau óf over dat van hen. Je kan vier jaar lang hard
trainen, maar in de ready room of als je de puntjes op de i moet
De kampioene die coacht
Ik zou dat nooit tegen een pupil
trainingskamp op Tenerife. Toen heb ik zelf besloten om mijn
zetten; dat is iets mentaals.
Jacco zei: als je vier maanden bikkelt, zit je gewoon in de wereldtop.
Maar dat traject, het acht uur per dag trainen, had ik er niet meer
voor over. Half vijf op, negen uur naar bed, acht uur per dag trainen. Dat kon ik gewoon niet meer. Die dinsdagen met mijn
neefje en nichtje, dat zijn de leukste dagen van de maand; tante
Inky zijn. Daar ben je aan gewend, dat wil je niet meer opgeven, zoals verplichtingen aan sponsors en de vrijheid die je hebt. Het
nieuwe leven dat je leidt. Ik was er echt heel nieuwsgierig naar. Het enige wat ik al die tijd gedaan had, was zwemmen, sport
Leontien: ‘Ha, ik ben
toch gewoon een lekker wijf?’
Leontien: “Haha, ik zou het
ademen. Bovendien: ik had het
stokje al symbolisch overgegeven.
zeg alleen iets als het beter kan. En dan zeg ik er meteen bij: het is
jouw keuze of je er iets mee doet. Ze moeten er zelf voor gaan. En ik zeg ook: als ik vervelend word, dan komt het daardoor. Ik moet mezelf wel eens tot de orde roepen.”
Leontien: “Er zijn nu genoeg sporters die niet eerlijk tegen zichzelf
zijn. Die zich niet recht in de spiegel kunnen aankijken, omdat ze steekjes laten vallen in hun voorbereiding.” Anky: “Dat ben ik helemaal met je eens.”
Zijn vrouwen meer perfectionistisch in hun sport dan mannen?
Leontien: “Nou, ik begeleid nu vrouwen… Er zijn er maar een paar die alles ervoor doen en laten.”
Anky: “Ik denk vaak genoeg: ja, je kan er nog zoveel meer uit halen… Maar zelf vinden ze dat ze er alles aan gedaan hebben.”
uiteindelijk verder mee komen, dat is fijn. Maar dat het daarna als ondankbaar wordt betiteld...”
Inge: “Hoe uitte zich dat dan?”
Anky: “Ik ben in de pers onderuitgehaald door een aantal mensen,
mensen die ik altijd geholpen heb. Terwijl ik dacht: dat verdien ik niet. Je moet wel een beetje respect voor elkaar houden. En dat was er niet. Dat heeft me heel erg pijn gedaan, nog steeds.” Marianne Timmer zegt: ik blijf even naïef. Jij ook?
Anky: “Ja, je stort je gewoon weer op de volgende. Je wilt iemand helpen en je gaat nog steeds uit van het goede. Maar ik ben wel iets
meer op mijn hoede. Ik sta niet meer op zondag voor niks in de bak. Het klinkt misschien lullig, maar dan moeten ze me gewoon betalen.”
Leontien: “Zonder na te denken: het WK tijdrijden in Valkenburg.
Wat is jullie allermooiste overwinning?
voor deze zwemploeg?
Terugkomen in de wereldtop in een gezond lichaam en met een
Inge: “Ik vond het jammer dat er geen
vervolg
kwam
op
dat
trainingskamp. Ik zeg niet dat ik de magic touch zou hebben voor dit team. Ik was heel leergierig, toen
ik nog zwom. Ik bestudeerde de high elbow van Pieter van den
Hoogenband, pikte van alles op
sporters.”
coachen en je zou merken dat de gedrevenheid die jij had er bij hen niet is? Wat ik nu dus eigenlijk meemaak…” Inge: “Tja…”
Anky: “Dat moet je leren loslaten!”
Leontien: “Poeh, dat kost me tien jaar van mijn leven…”
Anky: “Denk Zen… Ga rondjes hardlopen op een parkeerterrein. Je moet het echt loslaten.”
Leontien: “Ik kan het niet. Kijk, ik vind het niet erg als ze niet
winnen. Als ze er maar alles uithalen wat er inzit. Ik weet gewoon dat een aantal wél zou kunnen winnen als ze er meer voor doen.”
Marianne Timmer, net als jullie een oud-kampioen die nu
coacht, kreeg vorig seizoen een teleurstelling te verwerken vanwege uitspraken van een van haar pupillen, Linda de Vries.
Zij zei in media dat ze alleen maar kon shoppen met Timmer,
ondanks dat ze harder schaatste dan ooit, en verruilde Team Liga voor TVM.
Soms krijg je stank voor dank. Geen waardering. Kijk, dat ze er
Zou je wat kunnen betekenen
Leontien: “Hoe zou jij ermee omgaan als jij die meisjes zou
krijgen dat ik er zoveel druk op zette. Dat doe ik dus niet meer. Ik
management, alles? Ja, ik vind het vervelend om erover te praten.
Het mooiste goud
van je coach kunnen.”
die zich opwond. Om vervolgens voor mijn voeten geworpen te
kennis doorgeeft, niet alleen qua training maar ook qua
zwemsters.”
van anderen, jong en oud. Ik merk dat dat nu een stuk minder is bij
Anky: “Ik geef zoveel mensen les, en vaak genoeg was ik de enige
jaren voor inzet, doet dat zeer. Als je alles voor iemand doet, je
Er zijn nu genoeg talentvolle
sowieso niet doen met mijn smetvrees. Maar kijk, ik vind: je wilt zelf aan topsport doen, dus dan moet je tegen een harde aanpak
Dat lijkt me erg, ze waren maatjes.”
gezonde geest. Daar kan geen olympische titel tegenop. Dat was een overwinning die ik behaalde met de steun van een heel klein groepje mensen.”
Heb je ooit gedacht dat je niet meer gelukkig zou worden?
Leontien: “Als ik Michael niet was tegengekomen, was ik er misschien niet uitgekomen. Ik had geen zelfmoord gepleegd,
maar ik had dat verkeerde zelfbeeld waarschijnlijk wel gehouden.
En dan was het fout gegaan. Als je lijdt aan een eetstoornis en er komt niemand bij je binnen, je luistert zelfs niet meer naar je
eigen ouders, dan heb je een probleem. Mijn ouders wisten niet wat die ziekte precies inhield en als iemand maar blijft winnen, denk je al snel: het zal nodig zijn om zo te presteren.
Michael was de eerste die de waarheid durfde te zeggen. Hij dreigde een punt achter onze relatie te zetten. Dat was de eerste keer dat mijn ogen geopend werden. Het is natuurlijk ook moeilijk om tegen iemand die de Tour wint en wereldkampioen is te zeggen: je doet iets niet goed. Michael heeft op een gegeven moment gezegd:
dit kan niet. Ik was jaren niet ongesteld geweest. Hij zei: ‘Leontien
is zo aan het lijden, ik kan het niet meer aanzien.’ Hij vond mij als mens belangrijker dan welke sportprestatie ook.” Anky: “In die periode zag jij er gewoon eng uit.”
Inge: “Toen je meedeed aan ‘Avro’s Sterrenslag’… Wat woog je toen? 45 kilo?”
Anky: “Ach, en in Barcelona…”
Leontien: “Zag je mijn hart bengelen. Als een landkaart lagen mijn aders op mijn lijf. Wat afgetrainde renners alleen op hun benen hebben, had ik op mijn hele lichaam. Zo smerig.”
golden girls
39
Inge: “Scary.”
was de meest emotionele overwinning in mijn leven, als ik daar
keek.”
er bijna tien maanden uit. Toen werden er paarden ziek, gingen
Leontien: “En ik vond mezelf nog steeds dik als ik in de spiegel Anky: “Het toonde wel aan wat je allemaal kon bereiken. Alleen viel het kwartje naar de andere kant.”
Leontien: “Klopt. Ik houd meisjes die aan anorexia lijden ook voor dat ze sterke persoonlijkheden zijn. Anders kan je jezelf dat niet
elke dag aandoen. Ik begeleid meiden in hun strijd tegen anorexia,
dat is dankbaar en heftig werk. Want voor een deel beleef ik het zelf opnieuw. Ik ben één op één coach voor ze, ben 24 uur per dag
bereikbaar. Als ze dat stemmetje van die eetstoornis, het duiveltje, in hun hoofd horen, kunnen ze bellen.”
Inge: “Denk jij dat je door die anorexiaperiode en het overwinnen ervan olympisch goud hebt gewonnen?”
Leontien: “Ik ben door zo’n verschrikkelijk zwart gat gegaan, dat ik er echt sterker door ben geworden. Daarom zeg ik: dat WK is mijn grootste overwinning. Voor dat olympisch goud heb ik ook
afgezien, maar dat was heel anders dan de strijd die ik met mezelf heb gestreden om gezond te worden. Ik heb die eetstoornis alleen maar gekregen om zo hoog mogelijk in mijn sport te komen. Ik kom uit een Brabants gezin, alles werd daar gedaan met eten en
drinken. Ik ben nooit met voeding bezig geweest, tot het moment dat ik wilde vermageren voor het wielrennen.” Hoe zag dat zwarte gat eruit?
Leontien: “Michael werd verliefd op iemand die broodmager was.
En binnen drie jaar woog ik de helft meer. Had hij twee Leontientjes. Dat was moeilijk. Zijn vrienden zeiden: ‘Kijk nou hoe ze eruit ziet, je kunt toch beter krijgen!’ Moest Michael weer zeggen dat het niet alleen om de buitenkant ging, maar om mij. Dat waardeer ik heel erg aan hem. Het is ook voor hem een moeilijke periode geweest.
Ik heb 43 kilo gewogen. Toen ik anorexia had, trainde ik zes uur en at ik 600 kilocalorieën. ’s Ochtends twee rijstcrackers, ‘s middags
een bakje yoghurt met cornflakes en ‘s avonds sperziebonen. Als ik ging trainen nam ik een appeltje mee. En toen stortte ik geestelijk
en lichamelijk in. Michael wilde me helpen, maar alleen op zijn
manier. Dus heb ik mijn koffers gepakt en ben ik bij mijn ouders
weggegaan om bij de ouders van Michael te gaan wonen. Dat was
de moeilijkste beslissing uit mijn leven. Mijn ouders zijn sowieso lief, maar die waren in mijn anorexiaperiode echt te lief. Ik heb
pannen door de keuken gesmeten, appeltaarten naar mijn moeders hoofd geslingerd, dat kon echt niet. Verschrikkelijk. Bij mijn
aan denk ga ik zo huilen. Een jaar ervoor brak ik mijn been, ik was twee vrienden aan kanker dood. Overleden ook nog een paard en een hond. Het stapelde zich op.
In 2003 ging alles mis, zodat ik dacht: 2004 kan nooit erger worden.
Wel dus, want mijn vader ging dood en mijn moeder kreeg kanker. De eerste selectiewedstrijd voor de Spelen kon ik niet rijden, die was net na de begrafenis van mijn vader. De toenmalige bondscoach
zei dat ik moest. Ik zei: ik doe het niet, ik heb wel wat anders aan mijn hoofd. De tweede heb ik wel gereden, die was op de verjaardag
van mijn vader. Zal je net zien. Die dag ging alles zoals het moest.
Ik dacht: handig zo iemand die je van boven helpt. En in Athene had ik dat gevoel ook. Ik was geen favoriet, de eerste dag stond ik
vierde, eigenlijk te ver achter om nog kans te maken. Ik was helemaal niet nerveus. Het maakte me echt niet uit.”
Leontien: “En er was iets heel goeds: je was zwanger. Dat vertelde je mij, toen we samen na de Spelen het vliegtuig instapten.”
Anky: “Ja, ik was vier maanden zwanger. Ik durfde dat tegen
niemand te zeggen, omdat iedereen dan zou gaan zeuren dat het te warm was en weet ik veel wat. Mijn beste vriendin wist het, verder
niemand. En mijn derde mooiste overwinning was mijn zwaarste: in Hong Kong. Ik was zo trots op mezelf dat ik dat had gered.” En jij Inge?
Inge: “Sydney 2000, goud op de 100 vlinder in een wereldrecord
van 56,61. Dat vergeet ik nooit meer. Dat is het ultieme. De meest
magische race van mijn leven. Ik kan me er ook het minst van herinneren. Dat ging zo vanzelf. Die had ik al duizenden keren
gevisualiseerd en geoefend in een training… Het kon eigenlijk niet meer fout gaan. Vanaf het moment dat ik wakker werd, vanaf het lopen naar de bus, naar het zwembad, de warming up, het
inzwemmen. Het was de perfecte voorbereiding, de perfecte race, alles. Ik weet nog dat ik op vijftig meter bij het keerpunt draaide en mezelf al zo ver voor zag liggen, dat ik dacht: ik krijg vleugels.
Coach Bergen was iemand van de kaartjes. Eens in de zoveel tijd gaf hij een kaartje aan al zijn zwemmers. Daar schreef hij dan belachelijke tijden op, vier seconden onder mijn persoonlijk record. Dat je dacht: die is gek, dat kan helemaal niet. Nou, dat waren exact de tijden die ik in Sydney zwom. En die schreef hij al
in 1996 op zo’n kaartje. Het mooie hiervan is dat je meer kunt, dan je zelf denkt.”
schoonouders in Rotterdam hebben ze een lijst samengesteld: dit
Sportvrouw van het Jaar
ballonnetje. Heel onnatuurlijk, alsof ik medicijnen kreeg.”
dat is elk jaar een drama.”
gaan we doen, zo krijgen we je weer gezond. Ik werd een opgeblazen
Anky: “Ja, sorry, we gaan het niet over het Sportgala hebben, want
Anky, wat is jouw mooiste overwinning?
Inge: “Het is de grootste B.S.-verkiezing aller tijden.” Lachend:
Anky: “Ik heb er drie.”
Leontien, lachend: “Mag ik even naar het toilet?”
Anky: “Ik zal het kort houden. In Sydney: met Bonfire goud
winnen. Ik vond dat hij het zo had verdiend, het heeft ook nooit
gevoeld als mijn medaille. Hij mocht met pensioen, het was zijn
plak. Ik word nog steeds zweverig als ik hem zie. Dan: Athene. Dat
“Sorry.”
Leontien: “Ik denk dat ze het Nederlandse volk erbij moeten be trekken. Een combinatie van een jury bestaande uit ex-topsporters en een stemming van het Nederlandse volk.”
Leontien werd zes keer Sportvrouw van het Jaar, Anky en Inge allebei één keer.
golden girls
40
Inge: “Ik hecht er zó geen waarde aan, waar ik wel waarde aan
‘mannensport’. Maar ik vind niet dat iemand dat moet doen als ze
aan had gedaan; ik was een slacker, ik teerde te veel op mijn
Pas het jaar daarna werd ik Sportvrouw van Nederland, nou dat
Inge: “Zeker niet. Ik heb mijn haar langer laten groeien. Iedereen
Anky: “Ja, maar dát is het dan toch? Je had er niet alles aan gedaan.
hecht is mijn uitverkiezing tot Sportvrouw van de Wereld in 2000. deed me helemaal niets.”
Anky: “Wat blijkt? Leontien is de leukste van de hele tafel!”
Leontien, lachend: “Dat is toch ook zo? Ha, ik ben toch gewoon een lekker wijf?”
Anky: “Je hebt de beste uitstraling, dat is gewoon super.” Leontien: “Mooi dat ze dat zegt, hè. Zou ze het menen?”
Anky: “Ja, dat is wel zo. Voor mijn gevoel is zo’n verkiezing de waardering van je imago. Het heeft niks met sport te maken.” Inge: “Een verkiezing zou moeten gaan om de sportprestatie.”
Anky: “Maar als je paardrijdt dan wordt je altijd in de show
onderuit gehaald, want paardrijden is geen sport. Dan val je sowieso af. Leontien heeft het allemaal. Ze is puur natuur,
niet zo is.”
knipte zijn haar af voor het gemak, maar ik wilde mijn haar langer om zo mijn brede schouders te maskeren. Toen kwamen die nagels, daar deed ik kleurtjes op. Ik was in het zwemmen echt een trend
setter met die dingen. En ik droeg mascara, daar voelde ik me prettig bij. Dat was een standaard ritueel.”
Leontien: “Anky, wat doe jij eigenlijk allemaal?”
Anky: “Ha, ik zat net te denken. Na de fotoshoot van vandaag en het zien van jullie bruine benen ga ik, denk ik, maar eens naar de zonnebank. Maar: wie mooi wil zijn, moet tijd hebben. Sorry, als je twaalf uur per dag werkt, heb je echt geen tijd meer om je nageltjes te verzorgen. Het komt er gewoon niet van.”
rechtuit. En Inge heeft een heel andere uitstraling dan Leontien.
De planeet Olympische Spelen
Is die uitstraling van Leontien iets om jaloers op te zijn?
Inge: “Genieten, focussen, je niet laten afleiden.”
Leontien is van het volk en Inge is net iets anders, een ster.”
En dan nu: jullie gouden tips voor atleten in Londen…
Anky: “Nee, maar je kan er wel bewondering voor hebben.”
Leontien: “Maar dat is heel moeilijk: genieten en tegelijkertijd
Leontien: “Na Sydney waren we alle
drie
genomineerd
voor
Sportvrouw van het Jaar. Toen
heb ik op het podium gezegd dat we eigenlijk allemaal die titel zouden moeten krijgen.”
Anky: “Na Beijing werd ik ook geen Sportvrouw van het Jaar, terwijl ik het toen wel had verwacht
na
drie
gouden
medailles op rij. Maar ik wind
me er niet over op omdat het over
mij gaat, ik wind me er steeds
Anky: ‘Leontien
is van het volk, inge een ster’
over op omdat ik het niet snap.
focussen.”
Inge: “In Barcelona, tijdens mijn
eerste Spelen, was ik meer toe
rist. Ik zag koning Juan Carlos, ik sprong op mijn stoel! Boris Becker zat naast me in het olympisch dorp te eten, ik kreeg geen hap
door mijn keel. Er is niks te
vergelijken met de Spelen, al het
andere valt erbij in het niet. Presteren op je eerste Spelen is heel moeilijk.”
Leontien: “Het is echt knap als je dat kan.”
Het jaar dat Marianne Timmer goud won bij de Spelen in Turijn
Inge: “De Spelen zijn een andere planeet, zo heb ik het ervaren.”
boven een olympische plak?”
daarop mijn doelen geschreven. Die las ik elke dag even.”
was ze niet eens genomineerd. Hoe kan dat nou? Er gaat toch niks
Is imago voor vrouwelijke sporters belangrijker dan voor mannelijke?
Leontien: “Wielrennen is eigenlijk alleen voor mannen. Ten minste, dat is een beetje de algemene mening. Vroeger waren het
allemaal manwijven. Als je kijkt naar Marianne Vos, naar hoe ze zich heeft ontwikkeld, dan doet ze dat heel goed. Ze is wat
ingetogener dan ik, maar als je interviews van mij van vroeger
naast die van nu legt, dan is dat ook een wereld van verschil. Marianne wordt steeds spontaner. Ze heeft nu ook wat make-up op, heeft een paar schitterende ogen in haar hoofd staan, heeft d’r haar wat langer.”
Inge: “Toch zou het daar niet over moeten gaan. Ik droeg van die lange nepnagels uit bijgeloof. Jij stiftte je lippen toch ook uit bijgeloof rood?”
Leontien: “Ik maakte me altijd op, maar ik wilde óók een statement
maken. Ik wilde er als vrouw uit blijven zien, ook al deed ik een
Anky: “Ik zal je zeggen: in Sydney had ik een briefje bij mij met Leontien: “Het belangrijkste is dat de atleten, als ze het vliegtuig instappen zeker weten dat ze er alles aan hebben gedaan.”
En wat als atleten er alles aan hebben gedaan in de voorberei
ding, zich niet laten afleiden, maar net op dat ene moment dat
ze moeten presteren blokkeren? Iets waar jullie nooit last van hebben gehad?
Inge: “Dan kan je druk niet aan.”
Anky: “Dat heb je of dat heb je niet. Daar kun je niks aan doen.”
Inge: “Het is ook ervaring. Dat moet je leren. Ik was vroeger een
talent.”
Dat mentale zit in je, dat heb je of dat heb je niet.”
Inge: “Jawel, maar ik ben ook mentaal sterker geworden. Dat is
een stijgende lijn geweest, het is niet van de ene op de andere dag ontstaan. Het is een leerproces. Kromowidjojo kan je niet betrap pen op mentale onzekerheid. Zij is veel verder dan ik op die leeftijd. Die heeft het al in zich.”
Leontien: “Marianne Vos is ook nooit nerveus.”
Anky: “Inge, jij zei net: ‘Dan stap ik dat zwembad in en dan zal ik wel eens even wat laten zien.’ Dat is hetzelfde gevoel als ik heb, als
ik de ring inrijd en hoor dat een ander net een wereldrecord heeft gereden. Dan denk ik: zal ik eens laten zien wat ik kan. Rijd ik er
gewoon overheen. En drie dagen eerder, als ik thuis zit, denk ik: bah, ik blijf thuis, die anderen zijn veel beter dan ik. Waarom doe
ik dit? En dan kom ik aan, en is het: wacht maar even, ik zal eens laten zien hoe het moet.”
Leontien: “Had ik precies hetzelfde hoor.”
Inge: “Dat is voor mijn niet herkenbaar. Ik telde de dagen af om eindelijk te gaan vlammen.”
Geloven jullie in mentale training?
Inge: “Nee, ik heb altijd geloofd in mijn eigen kunnen en mijn eigen kracht, en daar had ik voldoende aan.” Leontien: “Ik ook niet.”
Anky: “Ik heb wel met Peter Murphy, prestatiemanager topsport bij NOC*NSF, een aantal dingen gedaan om me bewuster te maken van wat ik deed. Dat als het een keer minder ging, ik het goede
gevoel weer terug kon krijgen. Ik deed alles op gevoel. Hij zei: ‘Wat
jij doet, staat in dat en dat boek.’ Zei ik: ja, jij met je boeken… Maar uiteindelijk vond ik het fijn dat hij dingen op een rationele manier
naar mij terugkoppelde. Dat heeft me geholpen. Ik denk dat het
goed is, dat je iemand hebt die je mentaal kan prikkelen. Peter greep soms ook in als Sjef en ik problemen in de training hadden;
dan legde hij uit waarom die problemen er waren. Maar ik geloof er niet in dat mentale training die hardheid maakt. Die heb je van jezelf.”
Inge: “Dat mentale, dat sterke, dat had ik echt niet van mezelf. Ik was niet die bikkel. Dat heb ik mezelf aangeleerd. Ik heb nooit
hulp gehad, ook nooit behoefte aan gehad. Daar ben ik trots op. Ik vind het fijn dat ik het op eigen kracht heb kunnen doen.”
Leontien: “Dat stukje mentale prikkeling heb ik altijd gehad van mijn coach. Eerst van Piet Hoekstra en later van Michael.”
Inge: “Dat is anders dan op de bank liggen bij een psycholoog.”
nervous wrack.”
Sterke moeders
beetje in je karakter.”
Leontien: “We delen alle drie dezelfde passie voor de sport.”
Leontien: “Het heeft met leeftijd te maken, maar het zit ook een
Zouden jullie vriendinnen van elkaar kunnen zijn?
Anky: “Het is niet te leren, echt niet.”
Inge: “Die band houd je altijd.”
Inge: “Zeker wel. Hoe kan het zijn dat ik ontelbaar vaak eerste geplaatst stond in de finale en vervolgens vierde werd? Dat heb
ik in het begin gehad. Waar lag dat aan? Omdat ik er niet alles
Anky: “Ik denk dat Inge een ander type is dan Leontien en ik. Jij hebt een andere belevingswereld in sommige dingen.”
Inge: “Nou, ik vind jou ook weer heel anders dan Leontien.”
Golden girls
42
Leontien: “Anky en ik zijn opgegroeid in dezelfde Brabantse om
moeder. Zij heeft ons ondanks alles heel veel liefde gegeven,
kind. Voor mijn vader was het trouwens nooit goed genoeg. Er was
Anky: “Ja, we zitten meer op dezelfde lijn met bepaalde onder
Jullie roemen beiden jullie moeders uitvoerig.
Leontien, lachend: “Ja, maar dat is heel goed voor jou geweest!”
werpen.”
Dus hoe jullie zijn opgegroeid heeft invloed op hoe jullie nu
zijn? Inge heeft een traumatische jeugd gehad, ze heeft in een Blijf van mijn Lijf-huis gewoond.
Anky: “Ik denk absoluut dat Inge het moeilijker heeft gehad dan
wij. Denk je niet Leontien? Of nee, jij hebt het misschien ook wel zwaar gehad. Ik denk dat ik het eigenlijk het makkelijkst heb gehad.”
Leontien: “Wij hebben het wel zwaar gehad thuis. Dat vormt je inderdaad.”
Jij hebt wel liefde gehad. Inge had een vader die haar moeder sloeg.
Inge: “Niet alleen mijn moeder, hij sloeg ons allemaal. Mijn vader
was best rijk. We hadden het beter dan gemiddeld. We liepen in
bontjasjes, mijn vader had drie auto’s en we woonden in een kast van een huis. Maar we waren doodongelukkig. Verschrikkelijk. Ik kan geen enkel leuk moment met mijn vader herinneren. Alleen de
klappen die ik van hem kreeg, omdat ik het meest op mijn moeder
leek. Mijn vader was alcoholist, om wat voor reden dan ook werden we geslagen. Op een avond was het genoeg. Mijn moeder had ons
gewaarschuwd: als iemand een klap krijgt, gaan we weg. We hadden alleen de kleding die we aan hadden. Ik was acht jaar.
Ik hoef absoluut niet zielig gevonden te worden. Het was een bevrijding, we waren blijer dan ooit. We vieren elk jaar het een
oudergezin. Mijn moeder verdient een standbeeld, ze heeft vier
kinderen in haar eentje opgevoed. We gingen van een goed verzorgd leven naar een leven in een klein rijtjeshuis, met zelfgemaakte kleding, zonder zakgeld, naar roeien met de riemen die je hebt.
Mijn doorzettingsvermogen heb ik geheid van mijn moeder. En dat hebben we eigenlijk allemaal. We zijn goed terecht gekomen, niemand is ontspoord. Daar is mijn moeder heel trots op.” Leontien: “Dat mag ze ook zijn.” Anky: “Zeker!”
Inge: “Je mist wel een vaste waarde in je opvoeding, want je hebt
toch een vaderfiguur nodig. Mijn moeder heeft twee rollen vervuld. En dat lijkt mij knap lastig.”
Leontien: “Mijn ouders hadden een eigen bedrijf, ze hebben altijd moeten knokken om dat op te bouwen. Mijn vader kreeg het al jong aan zijn hart, op 38-jarige leeftijd kreeg hij zijn eerste hartoperatie,
om er daarna nog een paar hartinfarcten overheen te krijgen. Ging de zaak naar de kloten, waardoor we in een situatie kwamen
waarin financieel ineens niks meer kon. Elk dubbeltje moest
worden omgedraaid om mij te kunnen laten fietsen. Ik kan me her inneren dat we de auto instapten naar een koers en mijn moeder niet wist hoe ze de benzine moest gaan betalen. Toen is de stief dochter van mijn vader, die altijd bij ons was in de vakantie, voor
de ogen van mijn vader verongelukt. Nee, we hebben een hoop
verdriet en ellende gekend. Mijn vader heeft het geestelijk heel zwaar gehad. Ik heb in die tijd veel waardering gekregen voor mijn
waardoor we niks tekort zijn gekomen.”
altijd wel iets op of aan te merken.”
Leontien: “Maar ik vind het ook knap wat mijn vader heeft
Inge: “Coach Bergen vond het ook nooit goed genoeg. Ik weet nog
gedaan. Ik denk dat ik van de Brienenoordbrug was gesprongen als
dat ik hem euforisch belde nadat ik wereldkampioen korte baan
ik dat had moeten doorstaan. Dat had ik niet getrokken.”
was geworden. Hij zei: pfff, korte baan? Lánge baan, daar gaat het
Anky: “Dat was jou ook gelukt.”
om! Ik had dat wel nodig hoor, iemand die zo met harde hand met
Maar zoals net gezegd werd: het is als coach lastiger om naar
me omging.”
een wedstrijd te kijken waar de pupil het moet doen, dan dat
Heb je dat ook nu in je ‘gewone’ leven nodig?
het voor de pupil zelf is. Jouw moeder zag je vader ziek worden,
Inge: “Neuh…”
en bleef voor het gezin zorgen. De moeder van Inge nam het op
Leontien, Anky, in koor: “Wij wel!”
voor haar kinderen door weg te gaan en ze een goed leven te
Leontien: “Michael zegt vaak: ‘Tot zover en niet verder, mafketel!’”
bezorgen.
Anky: “Ik vind het wel prettig een harde hand. Zo af en toe.”
Leontien: “Ja, als je het zo zegt… Mijn moeder is wel heel sterk,
fijn dat Michael zegt: ‘Het is genoeg geweest, nu even tijd voor wat
een vrouw kinderen kan baren al een teken van kracht.”
anders. Het is goed zo.’ Of: ‘Het is niet goed.’ Ha, dat zegt hij
Anky: “Euh… Ja, sorry, mijn verhaal past helemaal niet in jullie
eigenlijk vaker…”
verhaal van net. Ik denk dat ik mijn kracht en doorzettingsvermogen van mijn vader heb. Ik heb helemaal geen tegenslagen gekend als
Marianne Vos
ouders stonden achter me…”
Leontien: “Mijn moeder.”
kind, ik had alles mee. We hadden geld om het te doen, mijn
Wie zijn jullie Helden?
Leontien, bulderend van de lach: “Jij hebt ook een lekker leven
Inge: “Mijn moeder, coach Bergen en mijn tweelingzus.” Anky, lachend: “Bonfire!”
gehad, hè… Jezus Christus… Gespreid bedje, tjongejonge, ons luxe
Leontien: “Michael is mijn Bonfire. Dus mijn moeder en Mike.
poppetje hoor!”
Anky: “Jahaa, maar eigenlijk zat het me dus alleen maar tegen. Ik
Zonder hem had ik hier niet meer gezeten.”
Anky: “Natuurlijk had je hier gezeten. Jij bent veel te veel vechter,
heb vanuit die luxepositie waarin niks hoefde, tóch succes
je had wel iets gevonden waar je voor was gegaan.”
behaald.”
Leontien: “Nee, ik zat zo diep. Ik denk dat ik het zonder hem en
Leontien: “Dat is wel zo, dat is knap ja. Heel veel grote sporters
mijn schoonouders niet had gered. Dan was ik dood gegaan van
hebben een lastige jeugd gehad.”
Anky: “Juist. Ik had geen tegenslag en toch ben ik zo ver gekomen. zeven uur zelfs stiekem aardbeien plukken, omdat iedereen dat deed en ik met ze mee wilde. Maar dan werd ik om negen uur door
mijn moeder van het veld gehaald, zij vond het belachelijk. Goh, ik voel me eigenlijk bijna niet meer op mijn plek aan deze tafel.”
Inge, lachend: “Stel je voor wat je allemaal had kunnen presteren als je wél tegenslag had gekend!”
Anky: “Tja, als ik erover nadenk… Toen ik achttien was, had ik
bedacht dat ik in de paarden wilde. Mijn vader gaf me een kasboek
en zei: zoek het maar uit. En vanaf toen heb ik me tien slagen in de rondte gewerkt om te laten zien dat ik het alleen kon. Ik ben wel altijd heel onafhankelijk opgevoed. Wilde mijn eigen paarden
rijden, mijn eigen stal hebben en mijn eigen vrachtwagen. Ik gaf
best veel van die rijke vrouwtjes les, nou, dan ging dat huwelijk mis en konden ze niet meer rijden. Dat zou mij nooit gebeuren! En
ik zou natuurlijk nooit voor een baas kunnen werken, want ik ben veel te eigenwijs…
Dus ja, wat ik eigenlijk wil zeggen: ik weet niet of het alleen door
je opvoeding komt hoe je in het leven staat. Ik denk dat het ook in je zit. Want ik heb geen tegenslagen gehad toen ik opgroeide.
Natuurlijk heb ik ergens onderweg tegenslag gekend, maar niet als
3x goud 4x zilver
mijn eigen lichaam, heb geen rust in mijn donder. Dan vind ik het
Inge: “Ik heb er zelf geen ervaring mee, maar mij lijkt het feit dat
Haha, ondanks al dat geluk! Ik ging in de vakantie ’s ochtends om
ANky van grunsven
Leontien: “Ik wil alles perfect doen, luister vaak ook niet naar
ja.”
het uithongeren.” Styling: Karina Sandvliet / Visagie: Jedidjah Kuijten, Nikki de Vries, Angelique Hoorn agency
geving, zij in Erp en ik in Boekel.”
43
Anky: “Dan had je je doodgevochten.”
Inge de bruijn
4x goud 2x zilver 2x brons
Leontien: “Ja.”
Welke vrouw maakt kans op goud in Londen? Leontien: “Marianne Vos.”
Anky: “Dat denk ik ook. En Adelinde Cornelisse natuurlijk.” Inge: “Ik denk ook aan Marianne.”
Leontien: “Ik hoop alleen wel dat de Nederlandse ploeg een andere
tactiek toepast dan de afgelopen vijf keer op het WK. Marianne is
het hele jaar de sterkste en op een WK haalt ze het elke keer net
niet. Dan moet je de druk dus van haar schouders halen en gebruik maken van andere sterke vrouwen in die ploeg. De koers hard ma-
ken. Nu houden ze alles bij elkaar en komen de rassprinters fris aan de finish. Die moeten allang gelost zijn, omdat de Nederlandse
ploeg de koers slopend heeft gemaakt. Dan wint Marianne met twee vingers in de neus. Hoe kan het nou zijn dat Marianne zoveel
wint en het op het WK niet lukt? Ik denk dat ik er een keer met haar over ga praten. Ze had al vijf wereldtitels meer kunnen hebben.”
Inge: “Ik hoop van harte dat ze in het zwemmen individueel iets
gaan laten zien. Het is natuurlijk fantastisch om goud te winnen op een estafette. Ik heb dat op olympisch niveau nooit mogen meemaken. Maar het gaat toch echt om individuele plakken.”
leontien van moorsel
4x goud 1x zilver 1x brons
