Alaska 2015 reisverslag Marius Vonk

Alaska 2015 reisverslag Marius Vonk

1


Alaska 2015 kayak expeditie naar Glacier Bay National Park and reserve, Alaska, USA. Start at Bartlett Cove, 58° 27’ 15’’N 135° 53’ 11’’W. Team members: Govert Plugge(53), Rien Muller(57) en Marius Vonk(52) Kosten €4000 all in

Vertrek 18-Juni, terug 9-Juli Tijdsverschil AMS – JUN is -10 uur

Reisschema (Marius) Heen: Brussel – Atlanta (Boeing 767-300ER (76W)) 9u37m. Wachttijd Atlanta 1u45m Atlanta– Seattle (Boeing 737-900 (739)) 5u25m. Wachttijd Seattle 1u0m Seattle – Juneau (Boeing 737-800 73H) 2u27m Juneau - Gustavus (Ferry AMHS) 4 uur 15 minuten Gustavus – Bartlett Cove Campsite 30 minuten(Taxi) Terug: Bartlett Cove Campsite – Gustavus Airport 30m. Gustavus– Juneau (Cessna 207B) 30m. Juneau – Seattle (Boeing 737-800 738) 2u25m. Wachttijd Seattle 4u15m Seattle – Amsterdam (A330 -333) 9u53m. Wachttijd Amsterdam 5u30m Amsterdam – Brussel (F70) 50m.

Inleiding Glacier Bay, Alaska Noord Amerika, is het grootste beschermde zee natuurgebied (National Park sinds 1925) van Amerika en tevens Wereld erfgoed. Al zou je het niet verwachten, het is een maritiem eco systeem, omgeven door een (Noordelijk) regenwoud.

John Muir, voor zijn tijd vooruitstrevende (Amerikaanse) onderzoeker en natuurbeschermer met Schotse roots, is de grondlegger van de National Parks in de USA. Eind 19e eeuw zat hij al in een kano in Glacier Bay, zonder technische kleding en hulpmiddelen, maar uitgerust met gedrevenheid om natuur te onderzoeken en te behouden.

Al meer dan 100 jaar is dit natuurgebied onaangetast door direct ingrijpen door mensen. Hier laat men de natuur zijn gang gaan. Je vindt in dit gebied geen afval, geen stukje papier of plastic, echt niet. Het klimaat heeft wel zijn invloed, wat je kunt zien aan het steeds verder terugtrekken van de gletsjers. Dat de natuur zich prima redt zonder menselijk ingrijpen valt hier direct op door de aanzienlijke hoeveelheid “wildlife” wat je hier tegenkomt. Bultruggen(Humpback Whales), Dwerg vinvissen (Minke Whale), Orca’s, dolfijnen, bruinvissen, zeeleeuwen, zeehonden, zeeotters, wolven, bald eagles (amerikaanse zeearend), blauwe vinvis, Moose (rendier), berggeiten, rode eekhoorns, stekelvarkens, Bruine (grizzly) en zwarte beren, papegaaiduikers, kolibries, Amerikaanse ijsvogels, Raven, teveel om op te noemen. Ik heb het nog niet eens over het rijke onderwaterleven als plankton, krill (de motor van het ecosysteem), mossels, heilbot, zalm en krab. Voor mij als zeekanoër, was het al vanaf het begin dat ik ging varen (25 jaar geleden) een droom om in Alaska te varen. Dicht bij de basis van de kayak, de inuït en dicht bij de echte natuur. En dan bedoel ik natuur, zonder omheiningen, zonder wegen, maar met schoonheid en rust, waar

2


ieder levend wezen zijn ding doet. Twee weken lang hoor je hier de hoge zangerige fluittoon van de Varied Trush door de stilte. Een geluid dat je niet vergeet en mist, wanneer je het gebied uit bent. Niets is hier gedreven door welvaart en geld, maar een co-existentie, die niet altijd vreedzaam is, maar wel duidelijk. Eerlijk is niet de term, omdat dat een menselijke gevoelswaarde is. Het is leven en overleven en laten leven. Het idee was met een aantal gelijk gestemde mensen te genieten in en van deze omgeving. In de eerste fase van de voorbereiding begonnen we met zo’n 10 geïnteresseerden. Het initiatief lag initieel bij Axel Schoevers en Sien van Meurs. Uiteindelijk, door diverse persoonlijke omstandigheden bleven we met 3 man over om dit heerlijke avontuur te gaan beleven. Govert Plugge, Rien Muller en ik zij de gek, Marius Vonk. Wij waren onze eigen gidsen en gingen goed voorbereid maar onbevangen dit avontuur aan. Het was een reis met indrukken die ik niet makkelijk zal vergeten. Hoewel ik mijn vinger er nog steeds niet op kan leggen, heeft deze reis mijn kijk op de wereld, op mijzelf en mijn omgeving veranderd. Ik ben niet meer dezelfde mensch. Hieronder een verslag met impressies. Mochten de walvissen voor U teveel oe’s en aa’s bevatten, zou ik zeggen ga er eens naar toe en oordeel zelf.

Do-18-Juni-2015 Het is 18 juni en bij aankomst in Juneau, de hoofdstad van Alaska, zit er 25 uur reistijd op. Ik had afgelopen weekend al proef-ingepakt om zeker te weten dat mijn uitrusting binnen de 23 kilo en beperkte volume van mijn koffer zou passen.

Brussel Airport, ik heb direct al douane problemen, omdat mijn 4-delige 215cm Lendal carbon peddel (gehuurd bij Axel) verwarring veroorzaakt bij de beveiliging. Ik word er, zoals voor mij gewoonlijk, weer tussenuit gepikt. Complete fouillering, heel fijn weer allemaal. Alles in de handbagage moet er uit en de elektronica aan en uitgeschakeld worden. Een tweede beveiligster kijkt naar haar collega en heeft een zeer bedenkelijke uitdrukking op haar gezicht bij het zien van mijn zonnepaneel (Wat is dat voor ding?). De beveiliger neemt contact op met supervisor (Amerikaan) en de peddel mag mee. De beveiliger sneert nog naar mij “ als het mijn vliegtuig was geweest, was het niet meegegaan”. De looser, ik denk aan mijn middelste vinger, maar doe er niets mee. Als laatste de kist in. Lekker begin. Op Atlanta heb ik niet veel tijd om over te stappen naar mijn vlucht naar Seattle.

3


Als laatste uit de kist zie ik de rij voor de first timers ESTA approvals, zucht, achteraan sluiten dan maar. Het duurt maar voort, de douane heeft geen haast, ik natuurlijk wel. Uiteindelijk ben ik aan de beurt. Vingerafdrukken, foto. De foto is niet goed, mijn hoed is in beeld, nogmaals foto en ok. Ik maak een praatje met de douanebeambte. Hij vindt mijn casio mooi. Dat is geweldig maar ik wil door. De tijd dringt. Koffer van de band halen en door naar….… de volgende check. Stop… Ik mis een papiertje of zo en mag niet door. Via een zijgang weer extra douane controle (heeft ook geen haast). Het duurt even, er wordt nog bedenkelijk naar mij gekeken, maar dan krijg ik een of ander papiertje en kan terug en deze keer wordt ik door gelaten. Links mijn koffer inleveren en ja hoor met een ondergrondse metroshuttle 4 of 5 stations verder naar mijn gate. Effe lopen en ik ben er, achteraan aansluiten maar weer. Ik loop hier met mijn jas aan maar op Atlanta buiten de Airco is het heet. Kist weer net gehaald. Ik zit weer achterin (zelf zo geregeld met de seats).

Ik zie op mijn Iphone app van Delta dat mijn aansluitende vlucht een kwartier vervroegd is. Fuck. Dat gebeurt nooit bij de NS. Buiten dat, sluit de hele Airport ook nog eens vanwege slecht weer; onweer. Zeker uur vertraging en aansluitende vlucht kwartier eerder. Het lijkt niet te gaan lukken. Mijn Delta app biedt een vervangende vlucht aan met Alaskan (scheelt een kwartier t.o.v. mijn eigenlijke vlucht. Ik twijfel, maar druk niet op bevestig. Zie het wel bij aankomst. Aankomst Juneau, ik zit achter in de kist en vraag half uur voor landing via stewardess of ik voorin mag zitten (ruilen) vanwege aansluitende vlucht. Iemand is bereid te ruilen. Dat scheelt weer een hoop gedoe met uitstappen. Ik weet dat mijn gate direct om de hoek is; gelukkig. Ik ren uit de kist langs de bejaarden in de businessclass. Uit de slurf ben ik blij mijn maten (Rien en Govert) voor de twee weken te zien. Ze vertellen me dat de gate om de hoek is en we nog wel wat tijd hebben voor vertrek. Blij. We arriveren in Juneau, en nemen een taxi naar het Alaskan hotel. Een dubieus hotel, een kamer met drie sloten waarvan 1 werkend en meerdere braaksporen op de deur. De taxi chauffeur had hele verhalen onderweg en stopte nog even langs de rivier bij een zalm fuik. Je kon de mooie grote zalmen door het glas in de fuik zien. Vissen was hier helaas verboden. Het zij zo. Joke gebeld en getext. Dan is het thuisfront ook weer op de hoogte van mijn veilige aankomen. Met zijn drieën een paar biertjes gedronken in de Alaskan bar aan de overkant van de weg. Alles bij elkaar een lange en enerverende dag, met als resultaat: ‘Snurk’.

Vr-19-Juni-2015 Een dag om te acclimatiseren en nog wat laatste inkopen te doen en een beetje rond lummelen in Juneau. Ontbijt in de stad. Bij de lokale supermarkt koop ik een gallon coleman fuel (3.78 ltr) voor $18, en 2 paprika’s, waar ik er bij de kassa achter kom dat deze kostbaar zijn $6. We besluiten toch wat te gaan doen en lopen de mountain trail achter Juneau. Rien koopt in outdoor zaakje nog een muskieten net.

4


We lopen een bergpad, de zgn. “ Mount Roberts Trail”. We genieten boven van het uitzicht op de omgeving en op Juneau. Er vliegen regelmatig Bald Eagles voorbij, prachtig om te zien. Een van de Bald Eagles zit hier in gevangenschap, omdat hij bij de jacht is geschoten en nooit meer zal kunnen vliegen. Mooi om deze roofvogel van dichtbij te zien en te horen.

Vanaf boven op de berg, zien we meerdere Bald Eagles vliegen. Omdat we hoog zitten kijken we ze op de rug, net als de watervliegtuigen verderop in de baai. We nemen de kabelbaan terug naar beneden.

Diner, hoe kan het ook anders, kings crab. Een hele schaar van de “deadliest catch” op televisie. Er zit veel vlees aan en met een Alaskan Amber (bier) erbij is dit werkelijk een koningsmaal. Er zijn veel souvenir winkels in Juneau en dat komt door de vele cruiseschepen die hier de haven aandoen. Zonder deze schepen zou er bijna geen lokale economie zijn.

Za-20-June-2015 De taxi hadden we gisteren al geregeld. Het was een half uurtje van het hotel naar de boot in de ferry haven die ons naar Gustavus zou brengen. We vertrekken lekker vroeg om 07.00 uur. Aan boord ontbijten, want het is een tochtje van 4 uur en 15 minuten varen. Op een bootje krijg je altijd direct een vakantie gevoel. We wisselen binnen zitten af met buiten aan boord gaan.

In de verte zien we onze eerste walvissen. Iedereen aan dek probeert dit enthousiast te volgen. Ook de mensen die hier vandaan komen vinden dit blijkbaar nog steeds bijzonder. Hoewel ze nog redelijk ver weg zijn, is het gevoel om voor het eerst echte walvissen te zien, er een van onbeschrijfelijk geluk. Al jaren zie je ze op TV en DVD’s, maar in het echt is fantastisch. Zien we de walvissen aan bakboord, even later zien we dolfijnen en bruinvissen aan stuurboord. Het geluk kan niet op. Vlak voor dat we aankomen bij Gustavus zien we een zeeotter heerlijk op zijn rug drijven, vlak langs de boot. Precies zoals je ottertjes op TV ziet. Camera’s worden voor de dag getoverd. Waarschijnlijk is dit de meest gefotografeerde zeeotter ter wereld. De vakantie kan nu al niet meer stuk. Al zoveel gezien en we zitten nog maar op de boot op weg naar onze vertrek plek in Bartlett Cove.

Govert had de taxi al van te voren geregeld, dus die stond klaar. Ook deze chauffeur had hele wereld beschouwende verhalen, zou dat iets van deze regio zijn? Onderweg stoppen we nog even bij een klein supermarktje in the middle of nowhere. Hier wordt de pepperspray aangeschaft, zodat we ons kunnen weren tegen de beren. We arriveren op de campsite in Bartlett Cove, Het is een natuurcamping aan de gelijknamige baai. Geen afgebakende veldjes om de tent op te zetten, maar een smalle strook met open plekjes tussen de naald bomen.

Omdat het een flinke wandeling is met de bagage, hebben ze hier 2-wielige kruiwagens waarin je dit makkelijk kan vervoeren. We vinden een plekje waar onze drie tentjes redelijk bij elkaar

5


kunnen staan. Koffers en tassen kunnen we hier bij het nabij gelegen Glacier Bay Lodge stallen, De lodge is hier het lokale hotel restaurant. Kosten voor de opslag voor 2 weken $0,00.

Het visitors centre bij de campsite wordt gerunt door de rangers die toezicht houden op het hele gebied van Glacier Bay. Ze organiseren wandelingen in het gebied, geven voorlichting, doen onderzoek en patrouilleren (we zijn ze niet tegengekomen in de hierop volgende 2 weken). Ze zijn positief ingesteld, geen vraag is hun te veel. Het zijn gedreven mensen, die het welzijn van dit gebied zeer hoog in het vaandel hebben staan. In de middag krijgen we van hen een zogenaamde (verplichte) briefing, waarin duidelijk wordt gemaakt, hoe je hier met respect voor natuur en milieu dient te kamperen. Het is de bedoeling dat je geen sporen achterlaat in het gebied, geen troep maakt en de natuur respecteert.

Ook wordt duidelijk gemaakt hoe je met beren moet omgaan, die af en toe ook op de camping komen. In Nederland had ik al op het fenomeen beren ingelezen (Boek: Bear attacks and how to avoid them). Op zwarte en bruine (grizzly) beren moet je ook verschillend reageren, mocht het tot een confrontatie komen. Vergeet niet het is hier ruig, je bent op jezelf aangewezen. Eenmaal van de campsite weg, betekent weg van de bewoonde wereld. Hulp bereiken en krijgen is hier een lastig traject. Bij de rangers laat je ook je globale reisplan achter, zodat ze grofweg een idee hebben waar ze moeten zoeken in geval van nood. Na de briefing ontvangen we een mooie Glacier Bay ranger penning voor het volgen hiervan.

Rien krijgt in de middag nog een mondelinge waarschuwing van een ranger. Hij was 2 minuten bij zijn tent weg om even een fotootje te maken en had 2 lege voedsel zakjes (die van Govert en mij) voor zijn tent laten liggen. Bij terugkomst zou hij die gewoon opruimen natuurlijk. De ranger meldt het incident op zijn portofoon en zijn paspoort wordt gecontroleerd door bij de instanties. De serieusheid waarmee dit door de ranger werd opgepakt zou in Nederland als “waar is de camera, zit ik in bananasplit” worden beschouwd. We sluiten de dag af met koken aan de waterkant tussen de rotsen, genietend van het uitzicht en ja alweer, horen en zien we walvissen, maar nu een stuk dichterbij al op de boot. Ze slaan met enorm kabaal met hun vinnen op het water. Turend over het water, loop ik terug naar mijn tentje en ga voldaan slapen.

6


Zo-21-June-2015 De langste dag van het jaar. Het is niet voor niks dat deze tocht in deze periode is gepland. Je kunt lekker lang van het daglicht genieten en op verschillende momenten op de dag vertrekken. Tijd zat. Omdat we ook hier een dagje acclimatiseren is er tijd om vanaf de landpunt langdurig te genieten. En ja alweer, ik weet het, het wordt vervelend, groepjes walvissen die hier foerageren.

Majestueus komen ze boven water, dan weer ruggen, dan weer enorme vinnen en staarten. Het blijft indrukwekkend zoals deze giganten zich door het water bewegen. Ik was blij dat ik mijn verrekijker had meegenomen. Daarmee zag ik en ook mijn 2 maten alles nog veel intensiever.

Voor mij is dit een speciale dag, ik ben vandaag 24 jaar getrouwd met mijn Joke. Normaal vieren we dat samen. We worden nu gescheiden door 2 werelddelen en 10 uur tijdverschil. Ik ben een halve aardkloot verder dan zij. ’smorgens bel ik met een door mijn geweldige Vlaamse kano collega (Jan Vereertbrugghen), kosteloos ter beschikking gestelde satelliet telefoon.

Het is moeilijk op zulke momenten niet bij elkaar te zijn. Ik probeer het gevoel van de op dat moment prachtig roepende voorbij trekkende walvissen over te brengen. Dat is eigenlijk niet te doen natuurlijk. Gevoel laat zich niet in woorden uitdrukken. Gelukkig zijn de mannen niet in de buurt, want het valt me op dit moment zwaar om ver van huis te zijn. Stoer als ik ben, slik en pink ik. Meer wil ik er niet over kwijt. Vandaag was het ook de dag om het voedsel uit te sorteren en in de door het visitor centre ter beschikking gestelde “bear-canisters” of “bear resistant containers” te proppen. Een hele opgave kan ik u vertellen.

Ik was blij met het in Amerika bij de REI in Seattle bestelde voedsel. Het was hier bij de rangers afgeleverd. Het was goed voedsel en wat zeer belangrijk is op dit soort trips: het was lekker. Ik zou het voor Europese trips bijna weer bij de REI bestellen. Twee weken voorraad aan voedsel en alle persoonlijke verzorgingsmiddelen verdwijnen in de 4 containers. Niets van geur mag je in je tent bewaren. Het zou niet alleen beren, maar ook andersoortige knaagdieren kunnen aantrekken. Tandpasta, shampoo, alles wat ook maar enigszins geurt, is uit

7


den boze in de tent. Beren kunnen geuren over kilometers ruiken. Mensen ruiken een fractie van wat beren ruiken. We spreken met zijn drieën af dat we ter bescherming van ons allen we ons aan deze regels zullen houden. We willen beren zien, maar een wilde confrontatie is niet wenselijk. Beren zijn best groot namelijk en de kans op winnen bij een gevecht, is zo goed als uitgesloten. Het is ook niet zo, dat ze bij een tent netjes kloppen en keurig de rits open maken. Beren zien is leuk, maar dan wel op gepaste afstand.

In de avond (het is nog licht) lopen we gedrieën een hiking trail achter de campsite. Het is min of meer een pad, dat ons leidt door de mossige boomstructuren. Onderweg komen bij een vennetje. Zien we rechts nog van zeer dichtbij een rode eekhoorn ongestoord aan iets houterigs knabbelen, aan de overkant van het ven zien we een rendier op zijn gemak wat bladeren kauwen. Een prachtig gezicht en zo vlak achter de camping. Op de camping gaat de zon onder in de midzomernacht en we zien (net als in de film) zeeotters met jongen vrolijk spelen in het water.

Ma-22-June-2015 Vandaag ontvangen we onze Amerikaanse huur boten. Ze zijn niet al te lang, breed en hoog. Iets anders dan we gewend zijn in Europa. Het zij easy riders van het merk Eskimo. 17 Feet (5.18mtr) lang en 24 inch (61cm) breed. 2 grote luiken en een cockpit van 16 * 35.5 inch (37.5*90cm) Laadvermogen 340 lbs (154kilo). Geleverd met losse pomp, spons, spatzeil en zwemvesten peddels. Gezien de lengte van de peddels (2.30mtr), was ik blij met de lendal van 2.15. Op een Amerikaanse boot ontbreekt natuurlijk geen roer. Ik heb het niet zo op een roer, maar met deze boten was het toch wel handig.

Nu kon de tocht beginnen. Het is nu eigenlijk dag 1. Het weer is goed en gepakt en bezakt vertrekken we van Bartlett Cove. Eerst even proefvaren in de baai, om te zien of alles goed in de boot zit. Vervelend voor de lezer, maar ook hier weer enorme bultruggen. Verder weg zie je ze uit het water komen en springen. Niet bij nadenken wat het zou zijn als dit dichtbij zou gebeuren.

Ons doel voor vandaag is noordelijk te varen door de Beardslee eilanden. Om hier te komen moeten we door een smal geultje door een bosachtig gebied. Dit kan alleen bij hoog water. Bij de geul gekomen moeten we wachten op het tij. Gelukkig moeten we wachten, want Govert spot

8


achter ons een black bear die de geul over zwemt. Aan de andere kant gekomen schudt hij de haren los, net als een hond. Zich niets van ons aan trekkend, verdwijnt hij in de dichte bebossing van het regenwoud.

Ik moet eerlijk zeggen dat de Beardslee eilandjes een van de mooiste stukjes was op de tocht. Door de geul vanuit de Bartlett Cove baai, kom je uit in een eilanden groep, waar je je in de prehistorie waant. Ruig landschap van een ongekende puurheid, schoonheid en rust. Gletsjers hebben hier hun sporen nagelaten en het lijkt of dit gisteren is gebeurd. Een glaciaal landschap.

Hier verwacht ik tussen de eilanden niet veel walvissen, maar ik heb het mis. Veel bultruggen, bruinvissen en lieflijke zee ottertjes. Om ons heen rookpluimen van spuitende walvissen. De geur van een spuitende walvis is niet alles. Als de rug bovenkomt, het adem geluid horend en de bijbehorende rookpluim zichtbaar is, ondervind ik een intens moment van geluk. Dit is waar je voor komt. Hoewel we goede kaarten hebben is navigeren hier lastig, mede ook omdat je zoveel verschillende indrukken tegelijkertijd opdoet. We zoeken een kampeerplek en landen op een eiland. Er is hier een plekje waar we, weliswaar op de keien, net kunnen staan. We slepen onze boten boven de veilige hoogwaterlijn.

Als onze tenten staan koken we ons eerste avondmaal en genieten van het uitzicht op in het water spelende zeeleeuwen. Niet helemaal zeker van onze positie, proberen we dat met kruispeilingen uit te vinden. Iets klopt er niet. Govert heeft een GPS bij en zet deze aan om zeker te zijn. Niet zo mooi, we zitten op een plek waar we eigenlijk niet mogen staan volgens de kaart. We worden wat onzeker, want we weten niet of en hoe vaak hier gepatrouilleerd wordt door de rangers. Ook weten we niet wat hun reactie zal zijn. Een bootje zou ons ook makkelijk kunnen spotten vanaf het water. Omdat we er geen lekker gevoel bij hebben, oppert Rien het idee om rete vroeg op te staan en snel te vertrekken.

9


Het is te laat en we zijn te moe om nu nog te verkassen. Ik slaap erg alert en rumoerig en droom dat we met geweld van het eiland verwijdert worden. Gelukkig was het maar een droom.

Di-23-June-2015 Half 4 staan komen we uit bed. We breken we op en zitten binnen het uur ver genoeg buiten het eiland. Ontbijten, dat doen we wel ergens anders. Dat was toch even spannend.

We varen de noordelijke Beardslee in. Onze reisplan is om de oostarm van het gebied in te varen tot het einde. Op de terugweg zouden we een stuk van de westarm pakken en weer terug gaan naar Bartlett Cove. Het was een planning. De natuur en het weer bepalen hier wat kan en wat niet kan. Risico nemen is hier niet slim. Weg van onze slaapplek landen we aan op een mooi eiland, waar we eerst maar eens ontbijten. Dat was er bij vertrek vanmorgen bij ingeschoten. We vervolgen onze reis langs Beartrack Cove en de Leland Isles. Een lekkere lange lunch pauze, waar we de mogelijkheid hadden wat vers bergwater in te nemen. Water op voorraad houden is essentieel met dit soort ondernemingen.

Na de pauze gaan we er weer vandoor en onderweg worden we door een zeeleeuw gevolgd, die het roer even aantikt. Als ik wat vooruit gevaren ben blijkt hij tussen Govert en Rien een rondje op zijn rug te zwemmen. Alsof hij wil zeggen “toe, gaan we spelen?”. Mijn fantasie draait wel eens overuren.

Genietend van het landschap varen we tussen Sturgess en Puffin Island door naar onze eindbestemming van vandaag; Garforth Island. Ik verken bij aanlanding de zuidkant, maar vind hier niet echt een lekkere stek. We varen door naar de noordzijde. Is het daar niks, dan kunnen we altijd nog terug naar de zuidkant. Aan de Noordzijde vinden we een zandstrandje, waar we gaan staan. Het was vanmorgen vroeg en hectisch en we zijn nu 30 kilometer verder, toe aan rust. Het was een dagje van half vijf tot half vijf, op en rond het water. We lopen een rondje rond het eiland. Bij aanlanden hadden we al wat voetsporen gezien van een zwarte beer. Het waren oude sporen, dus geen directe aanleiding om te verkassen.

10


Een paar honderd meter blijkt nog een stelletje te staan, ook met de kayak. Als onze tenten staan komt een (blijkt later) Nieuw Zeelander aan gevaren. Die bieden we aan dat hij bij ons mag staan als hij dat wil. Hij heeft het niet zo op beren dus sluit bij ons aan. Het was “was” tijd. Geen overheerlijke warme douche, maar koud Fjorden water. Je leert hier om je heel snel te wassen. Gevalletje Brrrrr. Vlak onder de kant is een bultrug aan het foerageren. Steeds komt hij uit het water en laat af en toe zijn vin zien. 50 meter is hij bij ons vandaan. Daar zit je dan gewoon vanuit je tent naar te kijken en te genieten.

Wo-24-June-2015 Omdat het gisteren een lange dag was, hadden we vandaag wat uitgeslapen. Als je elke dag vaart gedurende een langere periode, is een goede nachtrust belangrijk om het leuk vol te houden. Als ik zomaar even zit, zoemt er iets achter mij. Het is een kolibri die snel weer wegvliegt. We breken het kamp rustig op en alle spullen verdwijnen weer in de kayak. We varen de Muir inlet in (die man uit de inleiding dus). Lekker weer, maar bij de Adams inlet moeten we een stuk van 2 kilometer oversteken. Door valwinden en stroming is het water hier ineens een stuk rumoeriger. Ik vind het wel lekker als er een beetje beweging in het water zit.

Rien is de minst ervaren vaarder onder ons en moet even wennen aan de onregelmatige golven. Hij vraagt of we in de buurt willen blijven, maar hij komt er moeiteloos door heen. We glijden door het landschap en na de Adams Inlet zijn de golven weer verdwenen.

11

Alaska 2015 reisverslag Marius Vonk Ons doel is de Nunatak Cove. Op de kaart een inhammetje, met een riviertje. Aangekomen op deze verlaten plek, vinden we het niet echt een goede stek voor een kamp. Vlak bij een riviertje mag je hier volgens de regels niet kamperen. Het is er vlak maar drassig. We vullen de water voorraad aan waar nodig.

Tip op de trip: als je water kunt pakken, doe het, want je weet nooit of je volgende plek handig is om water in te nemen. Zonder water wordt het hier snel heel vervelend. Al het water wat we hier in Glacier Bay uit de natuur getapt hebben, was direct drinkbaar. (we leven nog). Een keer heb ik, omdat ik niet 100% zeker was, mijn miox gebruikt om het water te zuiveren. We besluiten door te varen naar de McBride Inlet om daar te kamperen. Onderweg op het water zien we in de verte vreemde voorwerpen drijven. Dichterbij gekomen, blijken het ijsbergen te zijn die uit het fjord zijn weg gedreven. We varen langs een anderhalve meter hoge, door de natuur uitgesleten ijsklomp. Van dichtbij gezien zijn het prachtige grillige vormen, waar menig kunstenaar een puntje aan kan zuigen. Natuurkunst is het.

Aangekomen bij de Mc Bride, zien we waar de ijsbergen vandaan komen. Deze inlet ligt vol met ijsbergen, vele malen groter dan die we op het water zagen. De inlet loopt met het tij leeg en de ijsbergen vallen dan droog om vervolgens met opkomend water weer te gaan drijven. We komen hier aan, als de Mc Bride aan het leeglopen is. Tegen de stroom in navigeren we tussen de ijsbergen door naar de kant om daar onze bivak voor de nacht op te slaan. Dit is de tweede en ook laatste plek waar we niet alleen staan. Hier staan meerdere kayakers, gewoon omdat het een prachtige stek is. We horen dat hier gisteren nog beren zijn gezien, rond struinend naar voedsel.

Het ’s-avonds tent opzetten en ’s-morgens weer afbreken wordt een dagelijks ritueel. Zo ook het wegzetten van de voedsel canisters op minimaal 100 meter van de slaapplek. Koken doe je hier ook ver bij de tent vandaan, het liefst ook met de windrichting weg van de tent. Koken en je behoefte doe je (niet per definitie tegelijkertijd) in de inter-tidal zone. Dat is dus tussen de hoog en laag water lijn. Alles spoelt dan met het tij weg.

Vandaag hebben we wel wat regen, maar dat hoort er bij. We staan vlak naast de inlet en horen de ijsbergen botsen en piepen. Soms is er uit het niets een kabaal van jewelste en is er een ijsberg

12


die zomaar spontaan kantelt. Mooi is het ook als je een ijsberg zonder aanleiding heen en weer ziet gaan om vervolgens te kantelen. Zo zit je hier in Juni met je muts op je kop, wetende dat het thuis dik door de 20 graden is.

Do-25-June-2015 Om 11.00 zijn we vertrokken. We maken nog wat foto’s tussen de ijsbergen met de kayaks. Ik doe wat ik al jaren wil doen. Varend lang een ijsberg, breek ik er een stuk af om dit vervolgens op te eten. Duizenden jaren, misschien wel honderdduizenden jaren oud water (ijs) hap ik van het stuk af. Kauwen en slikken. Een Lourdes ervaring, want ik denk alles veel scherper te zien.

Het doel voor vandaag is naar het einde van de Muir Inlet te varen. Daar is de Muir Glacier die we willen zien. Govert heeft op reizen in Groenland al ijsbergen en gletsjers gezien. Ik ken de Grossglockner in Oostenrijk, maar verder heb ik nog nooit een gletsjer van dichtbij gezien. Ik wordt op mijn wenken bediend. Als we weg zijn uit de Mc Bride inlet, doemt rechts de Riggs gletsjer op. Een indrukwekkende ijsmassa vol scheuren, zand, modder en stenen. Nee, geen egaal stukje ijs, maar ruig en een onbegaanbaar stuk landschap.

13


Langs een waterval en langs wanden geasfalteerd met gitzwarte mosselen, varen we verder de Muir inlet binnen. Het water ziet er hier troebel, eigenlijk melkachtig uit. De oplettende lezer was het waarschijnlijk al opgevallen dat er al een tijdje geen walvissen gespot zijn. Dat klopt. Zo hoog in de fjord zit er een stuk minder voedsel in het water. We komen nog een verlaten zeehondje en

14


2 bruinvisjes tegen. We zijn de enige mensen hier, wat een heerlijk gevoel is. We stoppen onderweg nog voor een gekookte lunch. Omdat je veel calorieën verbruikt op een dag ga je steeds meer eten (ik dan).

We komen bij de Muir gletsjer. Een snel stromend riviertje van modderwater komt hier uit in de fjord. Ik wil graag de gletsjer van dichtbij zien, Govert gaat met me mee, Rien blijft bij de boten, wat verstandig bleek met opkomend water en een stromend riviertje.

15


De gletsjer lijkt dichtbij, maar schijn bedriegt. Het is een kilometer lopen door zwaar terrein. Eerst door zuigend slik, vervolgens modder, zand, grint en modder ijs. Het loopt hier niet makkelijk. Wadend door kleine riviertjes, klimmen we verderop over grintbergen waar je twee stappen naar boven maakt en er weer een naar beneden glijd. Het is niet overal helemaal zonder gevaar, want op sommige grintbergen liggen enorme keien, die bij de minst geringste beweging aan de voet van de berg van boven naar beneden komen zetten. We geraken op de laatste berg en zien de gletsjer van dichtbij. Indrukwekkend deze eeuwenoude ijsmassa.

We lopen dezelfde route terug naar Rien, die de boten een paar keer heeft moeten verplaatsen door het tij. Door een open landschap van bergen, bossen en watervallen varen we via de zuidkant van de Muir inlet terug, wederom zoekend naar een kampeerstek.

Buien met regen vallen nog steeds. We vinden een stek aan de zuidkant van de inlet. Het is ook routine geworden om de stek eerst te verkennen en te controleren. Berensporen. Berenpoep, schuursporen, pootafdrukken is hetgeen waar je op let. Ook als er kadavers liggen kun je beter ergens anders gaan staan. Beren willen nog wel eens later terug komen om iets op te peuzelen.

16


Als ze het idee hebben dat je hun voedsel wil stelen, kunnen ze je wel eens onvriendelijk bejegenen.

Uit de boot stappend, is het eerste wat je doet, zorgen dat je de pepperspray op de pak hebt. Je weet nooit of en waar je beren tegenkomt. Verrassing en schrikreacties zijn het grootste gevaar. Gelukkig hebben we de “bearspray” deze weken niet hoeven gebruiken.

We koken ons diner in de regen. Minder leuk, maar het is niet anders. Om half negen zit ik in de tent en om negen uur probeer ik te slapen.

Vr-26-June-2015 Nachtelijke escapades, de juiste term voor het gebeuren deze nacht.

Na jaren en jaren van kamperen, toch een klassieke fout maken. Zoals gezegd, het regende. We hadden gekookt in de regen en lagen vroeg op ons matje. We stonden hoog, maar in een dieper stuk. Dat hadden we al opgemerkt bij aankomst. Je denkt op dat moment, dat het niet zo’n vaart zal lopen met de regen. Het tegendeel was waar. De regen zette zeer gestaag door, waardoor de

17


kuil waarin wij stonden, vol liep met water. Zo ook in eerste instantie de tent van Govert en even later die van mij.

Ik hoorde midden in de nacht Govert al rommelen in zijn tent. Ik deed de rits van mijn binnentent open en voelde het water in het voorportaal. Slecht nieuws zo midden in de nacht. Na wat heen en weer geroep bleek het water ook binnen in de tent te staan bij Govert. Rien stond nog droog, maar de vraag was, voor hoe lang? Govert en ik namen een snelle beslissing door onze tent een 6 meter verderop op de kiezels te zetten. Er was eigenlijk geen andere keuze. Het water ging langzaam ook richting de tent van Rien, die we het advies gaven toch ook maar te verkassen. Binnen zeer korte tijd stonden de drie tenten een paar meter verderop en konden we weer gaan slapen.

In de ochtend bleek dat het maar goed was, dat ook Rien de tent verzet had, want er was daar een grote plas ontstaan. In de ochtend regende het nog steeds en ook de wind was flink aangetrokken (5-6 Bft). Omdat de wind zuidelijk was, zaten we nog redelijk beschut op de kampeerstek. De haringen aan de scheerlijnen waren flink gezekerd met stenen. Op het water verderop zag je flinke schuimkoppen. We wisten dat we met terug varen na een aantal kilometers zuidelijk het fjord in moesten varen.

Govert ontving op zijn satelliet telefoon dagelijks via een contact in Nederland een lokaal Alaska weerbericht. Dat was een richtlijn voor onze dagelijkse planning. We besloten af te wachten, omdat we wisten dat de wind binnen afzienbare tijd zou gaan minderen. Twaalf uur vertrokken we met nog steeds een stevige wind, maar goed te doen.

Bij de White Thunder Ridge, een vijf en een halve kilometer lange wand van steile bergen draaide we in zuidoostelijke richting. De beslissing om later te vertrekken met de harde wind van vanmorgen had ook met dit stuk te maken. Vanaf onze kampeerstek konden we de golven op dit stuk niet inschatten. Probleem bij deze bergwand was dat je hier niet, of heel moeilijk uit de boot kon stappen. Zeevaren is vooruitzien. De bald eagles die hier vliegen hebben daar allemaal wat minder problemen mee. Ze vliegen achter elkaar aan en stijgen en landen met heel veel gemak in de hoge toppen op de bergwand.

We varen aan de overkant langs de Mc Bride waar we een dag eerder kampeerden. Ons doel is Rowlee point. Dat ziet er op de kaart lager gelegen uit en zogezegd kampeerbaar. Op Rowlee aangekomen, nemen we op gebruikelijke wijze polshoogte of de plek geschikt is. Het is een mooie plek, maar er ligt vrij verse berenpoep en er zijn recente berensporen.

18


We besluiten verder te varen naar het nabijgelegen Point McLeod. Na verkenning wordt deze plek geschikt bevonden. Het is een plek met mooi uitzicht op de bergen en af en toe drijft er een ijsbergje voorbij, gevolgd door een actief zwemmende zeeleeuw. Een kampvuur

wilde niet lukken, omdat het hout allemaal zeiknat was door de regen. Dan maar gewoon zitten en genieten van het uitzicht.

Za-27-June-2015 Rustig het kamp opgebroken en de boot weer volgepakt. Het weer is verbeterd, eigenlijk gewoon goed. Relaxed staken we over naar de oostkant van het fjord. Bij een inham met stromend riviertje namen weer water in. Je leeft hier in en met de natuur. Langzaam word je één met je omgeving.

De afgelopen nachten heb ik geslapen, maar met een verhoogde alertheid, omdat ik het beren gevaar niet goed kan inschatten. Een beetje bang is niet erg, dat helpt je overleven. Vanaf vandaag heb ik zoiets, het zal mij de bout hachelen, we zien wel. Eigenlijk heb ik vanaf nu mijn omgeving geaccepteerd en voel ik me daar één mee. Alle regels m.b.t. beren (voedsel ver van de tent af bewaren, geen geurtjes, zeker niet in de tent, als je alleen wandelt berenbel mee, bear spray altijd op de pak etc.) nemen we nog steeds in acht, voor ons aller veiligheid.

Na de water inname vertrokken we uit de inham en hoorden we een enorm kabaal op het water. Op 300 a 400 meter voor ons sprong een bultrug meerdere malen uit het water. Dat is echt dichtbij en zeer indrukwekkend. We genieten, maar tikten ook met onze peddels op de boot om kenbaar te maken waar we ons bevinden. Het blijft altijd maar hopen dat zo’n walvis dit hoort en begrijpt. Het heeft deze trip in ieder geval gewerkt. We probeerden er foto’s van te maken.

Het is bijna niet uit te leggen wat voor indruk het maakt als een 12-16 meter lange walvis die tussen de 25 en 30 ton weegt, in zijn geheel uit het water komt en weer neer plonst. Drie a vierhonderd meter is dan echt niet ver. Je zit in een relatief klein plastic bootje, je kruin 75 centimeter boven het water. Je stelt dus niks voor. Het dwingt enorm respect af en je voelt je nietig in deze overweldigende natuur. We lagen vrij lang met zijn drieën naast elkaar te genieten van de voorstelling. Ons doel van vandaag is de Adams Inlet in te varen en hier te kamperen. Na het walvis spektakel is het eerst tijd voor een pauze en een lunch. We landen aan het begin van de inlet.

De benzine branders draaien op volle toeren deze vakantie. Het is handig als je allemaal op dezelfde brandstof kookt, i.v.m. de uitwisselbaarheid, mocht er iets mis gaan.

Rien had een klein hengeltje meegenomen. Ik had er even mee gevist en vrij snel een mooi heilbotje gevangen. We moesten sowieso wachten op het inkomende tij om naar binnen te varen. Er ligt een drempel in de inlet waar je met laag water slecht over heen kan. We hadden informatie van de rangers dat het hier op het volle tij aardig stroomde. Het bleek wel mee te

19


vallen. Met het eerste opkomende water varen we de inlet binnen. Ik kijk naar links en zie net uit de bebossing, langs de kant een grote grizzly beer staan. De grizzly kijkt mij al kauwend op iets aan. Ik kijk terug en vaar rustig door. Ik waarschuw de anderen om mijn ervaring te delen.

Een groot indrukwekkend beest, gelukkig gezien op gepaste afstand. De mens staat bij beren niet op het menu, maar je kunt maar een slechte treffen die honger heeft. Nee, leuk zo op deze afstand, het hoeft beslist niet dichterbij.

Een paar kilometer verder vinden we één van de prachtigste stekken van onze trip. We kamperen op een schiereiland in de inlet. Hier zien we (net als in de documentaires) de zalmen tegen de stroom uit het water springen. Mannen en jagers als we zijn, proberen we om de beurt de zalmen met de hengel te vangen. Zonder succes, de zalmen zijn slimmer.

Om onze Alaska ervaring compleet te maken, zien we ook nog een bald eagle, die al vliegend een zalm vangt met zijn grote klauwen. Magnifiek om te zien. Een maaltijd chili met beef uit een zakje van de REI maakt de dag compleet. Deze vakantie kan allang niet meer stuk.

Zo-28-June-2015 Tweehonderd meter van onze tent zie ik met de verrekijker een groot nest van de zeearenden, waar ook een jong in scharrelt. Zeker een uur zit ik er naar te turen.

Een klein jong vermoeid vogeltje (Yellow Warbler) land nabij onze kampeer plek. Vermoeid blijft hij zitten. Ik kan het piepkleine vogeltje met mijn hand aanraken. Het deert hem niets, hij wil slapen. Hij steekt zijn snavel in zijn veren en is vertrokken. Aandoenlijk is het.

Het is weer tijd om te gaan. Varen naar de volgende plek. Op het einde van de Adams inlet nemen we weer water in. Hier gebruik ik voor het eerst mijn miox om het water bacterie vrij te maken. Het is puur omdat ik twijfel of het ok is. Langs de kant vliegt een American kingfisher voor ons uit met een visje in zijn bek. Hij vliegt van tak naar tak.

20


We steken de Muir inlet weer over en zien wederom een springende walvis. Kun je een overdosis aan indrukken krijgen? Moet je daar pillen voor innemen? We sturen aan op Caroline point. Vanaf hier gaan we weer een kampeerstek zoeken. We vinden een plek aan de zuidkant, op de scheidslijn tussen de oost- en de westarm. We maken een mooi kampvuur. Aangespoeld en droog hout vinden we hier genoeg. Glacier hout mag je niet stoken vanwege de authenticiteit voor het gebied. Dat is ook zoiets wat je bij de briefing van de rangers te horen krijgt.

We hebben uitzicht op de Beardslee, zo’n 25 kilometer ten zuidoosten van ons. Vandaag was een droge dag met af en toe en spatje regen. Bij een forse zuiden wind zou dit een slechte vertrek en landingsplek zijn, omdat je hier aan lager wal zit. Je ziet dat hier ook aan de hoeveelheid aangespoeld hout. Rien en ik missen ons whiskytje bij het kampvuur. We hadden geen druppel alcohol meegenomen. Ik ga om 10.00 slapen. Morgen gaan we de westarm in en steken we deze over, als het weer het toelaat. Voor komende dinsdag wordt en toenemende wind naar zuidoost 5 bft afgegeven. Niet erg, maar wel iets om in de gaten te blijven houden, zeker met grotere oversteken. Onze boten zijn niet 100% waterdicht is inmiddels gebleken. Ik ben blij dat ik alles in goeie waterdichte zakken heb verpakt. OP het eind van elke dag komen er toch wel een paar volle sponzen water uit de compartimenten. De boten die we mee hadden gekregen waren ook zo’n beetje de oudste in de verhuur. De boten zijn niet erg snel, niet dat dat erg is, maar wel iets waar je in je planning rekening mee moet houden.

Ma-29-June-2015 In de ochtend, in de stromende regen, koken we het ontbijt en een thermos water voor de lunch. We breken ook op in de regen. Met bakken komt het er uit. Het is niet anders, we zullen het er mee moeten doen. Klagen heeft geen zin. Ik ben blij met mijn Kokatat stormcag, die me lekker droog houdt en over mijn kleding en zwemvest heen past. Ondanks de nachtelijke regen heb ik heerlijk geslapen.

Vanwege het tij zijn we om half zeven opgestaan en vertrekken om acht uur. Een strakke planning voor vandaag. De planning was noordwest naar de Tidal Inlet te varen, daar even te kijken en over te steken. Voor de Tidal Inlet hadden we al de waarschuwing gekregen, dat er daar bij de steile wanden zogenaamde landslides plaatsvonden. Omdat we de westarm nog moesten oversteken zijn we de Tidal Inlet maar een klein stukje ingevaren. Aan het landschap hier kon je zien dat hoger gelegen delen wel eens naar beneden knikkerden. Als je in dit stuk wil kamperen moet je daar wel degelijk rekening mee houden.

21


Vanaf de punt van de inlet begonnen we met de oversteek van een kilometer of vier naar de Blue Mouse Cove. Dit is het stuk waar ook regelmatig een enorm cruiseschip vaart (Gelimiteerd tot schip 1 per dag ter bescherming van het gebied). Het totale aantal bootjes wat Glacier Bay in mag is gelimiteerd en aan vergunningen gebonden. Vol is vol, je mag er dan echt niet meer in.

Achter de Blue Mouse Cove liggen wat lagere eilanden. De regen was inmiddels gelukkig weer vertrokken. We zochten alweer een kampeerplaats. We vonden een mooi plekje, maar omdat we langzaam naar springtij toe gingen, was dit plekje net te klein. om met opkomend tij met drie tentjes (droog) te staan. Eén natte tent ervaring was meer dan genoeg.

We lunchen wel op deze plek. Het is er te mooi om gelijk weer te vertrekken. We varen weer weg en zien tussen de eilanden een groepje zeeleeuwen zwemmen, met een jong er bij. Als we dichterbij komen, laat het mannetje duidelijk zien, dat hij hier de baas is en wij zijn gebied doorkruisen. Hij doet dit door dreigend met twee derde van zijn lijf uit het water te komen. We geven ze de ruimte. Met deze jongens moet je geen ruzie krijgen. Ze zijn groot, hebben grote scherpe tanden en bewegen zich iets handiger door het water dan de gemiddelde mens.

Verderop bekijken een andere kampeer plek, die we ook niet geschikt achten. Vanaf hier zien we verderop weer een mooie stek. We varen even om en zetten de tenten weer op. Het is een ruime plek. Vlak onder de kant foerageert een grote walvis. We kunnen hem lang bestuderen en er van genieten. Steeds weer turen we op het water om dan vervolgens de spuitwolk te horen. Als de walvissen wat verder op het water zitten zie je in de verte eerst de spuitwolk en komt het geluid soms wel een paar seconden later. Als je dan het geluid hoort is de walvis vaak weer onder gedoken. Als toegift krijgen we een mooie jump van dit enorme gevaarte vlak onder onze neuzen.

Govert gooit nog een hengeltje uit en vangt nog een donderkop (lelijke vis). Ik eet een overheerlijke beef stew uit een zakje. Na het eten wandelen we nog een stuk langs de waterlijn met zijn drieën. Ter hoogte van waar onze canisters liggen, plukken we de hier groeiende wilde aardbeien. We smullen er van en eten onze buikje rond met de verse pluk. Dat waren de lekkerste aardbeien die ik ooit gegeten had.

In Glacier Bay begint op de meeste plekken vlak achter de hoogwaterlijn het bos. Het is een hele dichte begroeiing waar met lopen geen doorkomen aan is (voor mensen dan).Voor wandelingen ben je aangewezen op een traject over rotsen en kiezels. Het betekent ook dat er vaak maar een smalle strook is om te kamperen, tegen de bosrand aan. Ook hier maakten weer een mooi kampvuur. Omdat ons kampvuur tussen de hoog en laag waterlijn was, ging het vuur van zelf uit.

Onze canisters die 100 meter verderop staan, worden van ons gescheiden doordat het opkomend tij door een geul stroomt. Na elven ga ik voldaan slapen.

22


Di-30-June-2015 Het tij was behoorlijk hoog gekomen vannacht. We gaan namelijk naar een springtij toe en dat betekent dat het tij iedere dag een stukje hoger komt. Voor de zekerheid waren we er vannacht maar even uit geweest om te checken dat de tent droog bleef. Govert was nog even door het geultje naar de canisters gelopen om te zien dat daar alles een beetje droog bleef. Gelukkig was alles ok. Ontbeten en om tien uur vertrokken in Noordelijke richting naar Scidmore Cut. Het was geen spectaculaire tocht, maar wel lekker gevaren. Rien had wat last van zijn schouder op de heenweg. We hadden inmiddels 9 dagen gevaren en niet echt een dag rust genomen.

Bij scidmore cut is weer een doorgangetje naar de westarm, maar er staat te weinig water om er door te varen. Dit wisten we van te voren. We lunchen op deze plek en verkennen het doorgangetje naar de westarm te voet. Er staat hier en daar wel wat water, maar het is te ver om te dragen met bepakte boten (zeker een kilometer). Op de terugweg in zuidelijke richting, nemen we aan de westkant van deze baai weer een verse voorraad water in, uit een stromend riviertje.

We hebben windje 4 Bft tegen. Terug bij de Blue Mouse Cove botsen er wat stromingen op elkaar. Mede door de wind ontstaat er hierdoor wat turbulentie in het water met onregelmatige clapotis golven. Langs onze kampeerstek van vannacht, varen we naar Sundew Cove. We hadden al een bultrug in de buurt gezien en we probeerden om niet zijn pad te kruisen. Ik voer een stukje vooruit en plotseling uit het niets kwam die enorme bultrug vlak voor me met zijn rug uit het water. Ik zag zijn enorme spuitgat waar hij door ademt. Ik hing direct in de remmen, schrok natuurlijk wel van dit onverwachte boven komen, maar tegelijkertijd genoot ik ook van deze kolossus.

23


Sundew Cove is een zuidelijk baaitje, waar als we deze binnen varen, zee ottertjes rustig op hun rug liggen en op het gemakje opgedoken schelpen openbreken. Een van de ottertjes ligt met een jong op zijn buik. Als we in de buurt komen glijd het jong van de buik en kijken ze ons gezamenlijk nog even aan en duiken onder water.

We vinden weer een goeie stek voor de nacht, met als enige nadeel dat het stikt van de muggen en de midges. Hebben we onze muskietennetten in ieder geval niet voor niets meegenomen. Als we gaan slapen zetten we de wekker op half een ’s-Nachts, omdat om 01.00 uur het hoog water is bereikt, met een tij van 485cm. De boten hebben we voor de zekerheid aan een touw vast gelegd. Op hoog water in de nacht constateren we dat we een dertig meter speling hebben tot de tent. Dan kun je pas echt rustig gaan slapen.

Wo-01-July-2015 We vertrekken laat vanuit Sundew Cove (half twee), nadat we de hele ochtend in de zon gechilled hebben. Alles op het gemakje gedaan en mezelf weer eens verfrissend gewassen in een beekje. Wat walvissen gespot en naar vrolijk spelende zee ottertjes gekeken. Zo zou het leven altijd moeten zijn. Als je wat minder tijd hebt of in dit gebied een dagtocht met de kayak wil maken, kun je je hier ook met een boot laten droppen. Kosten zijn dan $170. Onze optie om het gebied rond te varen is goedkoper en leuker.

We varen langs de kustlijn naar de Gelkie Inlet. We vinden hier aan de noordzijde een kampeerplek. Eigenwijs als ik ben, overleg ik en wil ik toch even op een eilandje anderhalve kilometer verderop kijken of dat wat is. We constateren dat het een leuk, maar drassig eiland is. Bovendien vinden we er nog wat berensporen. We varen terug naar onze originele plek en zetten het kampement weer op.

Vandaag moeten we ook een hoger gelegen plekje hebben, omdat er 500cm tijverschil is. De wekker zetten we maar weer op een uur ’s-Nachts, veiligheid voor alles. Vanaf de middag regent het weer. We zetten de tent op in de regen en koken in de regen. Het plonst en spettert de hele avond. Dan ben je toch blij dat je goeie spullen hebt en je tent bijvoorbeeld niet lekt. We hopen dat het weer snel opklaart, maar het regent de hele nacht gestaag door.

We houden de goede spirit er in, hoewel je regen vrij snel zat bent. Vroeg op je matje, wat lezen en schrijven is dan het enige wat rest. Al snel hoor ik geronk om mij heen, maar het kan ook best zijn dat ik mezelf hoor snurken.

24


Bij de nachtelijke controle om te zien hoever het tij was gekomen, bleek het zeewater 20 meter van onze tent verwijderd te zijn. Dit bleek hier ook de enige droge plek te zijn in de directe omgeving om te kamperen.

Do-02-July-2015 Om maar eens met een vies praatje te beginnen, mijn ochtend startte met één van mijn hobby’s, namelijk poepen met uitzicht (Geen foto materiaal aanwezig!). Dit keer in de regen. WC papier had niet veel zin, dat wilde natuurlijk niet branden. Gelukkig bestaat er zeewier in dit leven. Tegenwoordig staat er in dure restaurants nog wel eens culinair zeewier op het menu. Denk dan nog eens aan dit verhaal. Het smaakt dan toch anders, verzeker ik je.

Als het zo regent ga je ook efficiënter en snellen inpakken. Je pakt alles binnen in de tent in, haalt de binnentent los en je hebt een balzaal met spullen. De boten hadden we natuurlijk leeg naar de waterkant gebracht. Dit betekende wel heen en weer lopen met spullen om de boot weer te laden. Het zoveel mogelijk drooghouden van je spullen die droog moeten blijven is altijd een hele opgave. Uiteindelijk wordt alles klam. Ik kan merken dat ik 10 dagen aan het varen ben. In de morgen heb ik al honger en kook daarom een dubbel ontbijt. Voor mij is bij het varen het ontbijt de belangrijkste maaltijd van de dag, omdat je alle energie nog moet gaan leveren.

In de regen steken we het fjord over en varen de Tyndall Cove in, steeds maar hopend op droog weer. Op het einde van de vier kilometer lange trechter verwachten we een waterval, maar het is een snel stromende rivier die hier uitkomt. We verversen hier onze watervoorraad weer, want ook dat moet je bijhouden.

Door de Wildbey Passage gaan we naar Fingers Bay, hier en daar is hier wat turbulentie in het water. Onderweg zien we twee walvissen naast elkaar, steeds weer met de ruggen uit het water komend. Als ze dieper duiken zie je alleen nog de geweldige staart uit het water steken. Die staart is net zo breed als onze boten lang zijn. Langzaam glijdt dan ook de staart in het water. Vele malen hebben we dit schouwspel gezien. Het blijft een mystieke ervaring en een beeld dat je niet snel vergeet.

Ook vandaag vinden we weer een prachtige stek op een eiland in de Fingers Bay. Hier kunnen we ook nog een korte wandeling rond het eilandje maken. Gelukkig is het vanmiddag weer droog geworden. Bij droog weer is het wel wat relaxter koken dan in de regen. De hele avond geniet ik vanaf een hoog gelegen rots van de bewegingen van walvissen en zeeotters die spelen en zoeken

25


naar voedsel. Drie meter boven mijn hoofd stijgt een Bald Eagle op en vliegt naar de overkant. Saai is het hier nooit.

Vr-03-July-2015 Vandaag is het de bedoeling om terug te varen naar Bartlett Cove. Er zijn meerdere opties om dit te doen. We kunnen de west arm oversteken (Sitakaday Narrows) en binnendoor de Beardslee eilanden terug varen. Optie twee is buitenom varen door de whale waters. Ter bescherming van de walvissen mogen gewone boten (niet kayaks) hier door een passage varen van maximaal een tot twee kilometer breed. Het heet hier niet voor niets whale waters. Ook is er een snelheidsbeperking voor boten, want walvissen worden wel eens geraakt door de schroef van een boot, met alle gevolgen van dien.

Het terugvaren via de Beardslee optie, heeft als nadeel dat we moeten wachten op hoog water om de doorgang naar Bartlett Cove weer door te kunnen varen. Dat gaat namelijk niet lukken met afgaand water. Omdat de Sitakaday Narrows een relatief smalle (enige) doorgang is naar heel Glacier Bay, waar het complete tij door heen geperst wordt en met afgaand water er weer uit loopt, kan het hier aardig stromen. Als er ook nog wind staat, kan het spannend worden. Oversteken moeten we uiteindelijk toch een keer, want anders komen we niet terug in Bartlett Cove. Het beste is de oversteek hier te plannen op slack (kentering), dan heb je de minste stroming.

We planden de tocht van vandaag met slack over te steken van een vooraf afgesproken punt. Idee was over te steken naar Strawberry Island. Voor de oversteek kwamen we er achter dat we al sneller waren gevaren dan gedacht. We zaten dus ook al zuidelijker dan gepland. Met wat kruispeilingen op kompas en Riens nuchtere verstand wisten we waar we zaten. Nog even een lunchpauze voor de oversteek. Er stond wel wat wind, maar niet al te veel.

Rien had weer wat last van zijn schouder en overwoog een ophaal service te regelen. Motor boten mochten hier niet komen. Na wat discussie besloot Rien toch de oversteek mee te varen. Onze sleeplijnen waren gebruiksklaar mocht dat nodig zijn. Met een half jaar lang, 3 keer per week naar de sportschool mocht dat geen belemmering zijn.

26

Alaska 2015 reisverslag Marius Vonk We vertrekken en beginnen de oversteek. Ik heb de marifoon op standby staan om het eventuele scheepvaart verkeer te peilen en zo nodig te communiceren. Alles gebeurt hier op kanaal 16, via KWM20, of wel de rangers in Bartlett Cove. De oversteek verloopt voorspoedig. Hoewel we op slack varen met 2 bft, zie je al behoorlijke turbulentie in het water. Als je hier op volle stroom oversteekt en je krijgt er nog eens 3-4 bft of meer bij, heb je je handen vol en moet je met ervaren vaarders zijn. De gemiddelde kayaker met een verhuur boot steekt hier ook niet over, maar laat zich afzetten/ophalen in Sundew Cove.

Onderweg met de oversteek hoor ik op de marifoon meldingen van een groepje Orca’s die gesignaleerd worden bij North en South Marble Islands. Dat is zo’n 15 kilometer noordelijk van ons. Misschien zijn ze wel onder ons door gezwommen? Het is te ver om er voor om te varen (en het tij tegen). Op de Marbles aangekomen zouden ze ook allang weer vertrokken kunnen zijn. Helaas, want Orca’s staan ook op mijn lijstje. Ik ben er zo dichtbij, maar ik ga ze niet zien. Een reden om nog eens terug te gaan.

Als we de oversteek voltooid hebben zitten we aan de landkant in de Whale Waters. Het wordt ook direct duidelijk waarom dit zo heet. Voorheen dacht ik altijd dat walvissen vooral op diep water ver van de kant te vinden waren. Niets is minder waar. Hier zitten ze vlak onder de kant en dan bedoel ik 10 meter uit de kant. We varen rond Lester Island terug Bartlett Cove in. We zijn bijna terug bij het visitor centre. Op dit laatste stuk krijgt onze expeditie nog een waardig afscheid. Als we Bartlett Cove indraaien, zien we al een aantal walvissen om ons heen. We krijgen het mooiste afscheid dat er is. Een saluut van vier bultruggen naast elkaar voor ons uit zwemmend, met vier spuitwolken en bijna tegelijk duiken ze onder, waarmee ze ons uitzwaaien, door ons tegelijkertijd vier staarten in het water te laten zien glijden. Dit beeld zal voor altijd bij mij blijven als afsluiting van deze geweldige trektocht door dit prachtige ongerepte landschap. Za-04-July-2015

27


We zijn gisteren terug gekomen op de campsite van de rangers. De trektocht was volbracht. We hadden twee dagen langer kunnen varen, maar in onze planning zat een veiligheid ingebouwd van twee dagen, ingeval er een calamiteit zou zijn, of dat we ergens vanwege het weer gewoon niet weg zouden kunnen.

Vandaag was een bijkom dag. We hadden geluk, de 4th of July in de USA: Independence Day. Van de rangers begrepen we dat er in Gustavus een en ander te doen zou zijn aan festiviteiten, met parade en al. Rien wou een dagje rust en op zich zelf zijn. Geen probleem, vrijheid blijheid. Govert en ik namen de taxi naar Gustavus om deze feestdag eens mee te maken.

We vonden het geweldig om hamburgers en taco’s te eten die verkocht werden voor het goede doel, de parade te zien van opgedirkte mensen in grote Amerikaanse V8’s, begeleid door een aantal ronkende Harley Davidsons. Iedereen was vrolijk en op een centraal veldje waren nog wat extra festiviteiten. Ook was hier de toespraak van de Burgemeester. Die toespraak was officieel maar hij stond in zijn gewone kloffie met korte broek. Zo kan het dus ook. De Declaration of Independence werd voorgelezen door een tiental mensen die elk een zin lazen. Nationalistisch en patriottisch, maar toch mooi om te zien.

Bij de Salmon River was het hoogtepunt van de dag. Aan het eind van een gladde ingevette houten paal boven de rivier zat een $x dollarbiljet. Mensen probeerden, zich over de gladde paal langzaam voortbewegend, het dollar biljet te pakken te krijgen. Het lukte niet altijd natuurlijk, tot genoegen van de toegestroomde aanmoedigende toeschouwers. In de ochtend was er al de sensatie van de douche geweest. Tegen betaling van $5 kon je bij de lodge en douche nemen. Het was zijn geld dubbel en dwars waard. Warm water dat uit de muur komt. Ik was vergeten dat dat kon.

’s-Avonds met hebben we gezellig met zijn drieën een paar biertjes gedronken bij de Lodge. Daarna weer terug in de tent, waar je inslaapt met het gezang en gesplets van de walvissen op het water. Zo-05-July-2015 De laatste vaardag. Het afscheid zat er aan te komen. Vannacht hoorde ik vanuit mijn tentje (Hilleberg Staika trouwens), de walvissen spuiten, springen en zingen. Rien wilde nog een dagje rustig bijkomen in deze geciviliseerde wereld. Govert en ik wilde nog een dagje varen en voor de laatste keer genieten van deze omgeving. Voor een laatste dagtochtje vertrokken vanuit Bartlett Cove, om buitenom via de Whale Waters tussen Lester en Young Island de Beardslee in te varen. Deze doorgang nemen was niet mogelijk bleek, want er stond gewoonweg nog te weinig water. Het tij moest nog verder opkomen. Niet getreurd, we konden ook gewoon om Young Island heen en dan naar binnen varen. Daar heb je kaarten voor meegenomen. Op de noordwest punt van Young Island stroomt het hard. We zien twee walvissen vlak langs de kant foerageren. Om de beurt en soms tegelijkertijd duiken ze onder. Het is een drukte van

28


jewelste met die twee. We willen ze voorbij varen maar ze lijken onze pad te willen kruisen. Uiteindelijk kunnen we er voorbij komen en gaan we even aan land. We lopen langs de kant en zien de walvissen op 20 meter bij ons vandaan. We zijn onder de indruk van wat er zich voor onze neus afspeelt.

Het wordt nog mooier. We stappen terug in de boot en draaien net om het eiland om hier uit de harde stroom in een kelp bed stil te liggen. We liggen vast in het kelp, maar dicht tegen de stroming. De walvissen naderen ons tot binnen de tien meter. Ze zijn echt groot, zeker van zo dichtbij. We blijven er een tijdje liggen om ze te observeren. Ook zeeleeuwen trekken er voorbij.

29

Alaska 2015 reisverslag Marius Vonk Ze zullen hier allemaal op de stroming wel voedsel vinden. We gaan door en varen Secret Bay in, sterker nog, we worden er door de stroom ingespoeld. Aan de andere kant moet er volgens onze kaarten een doorgang zijn. We zoeken, kijken en peilen. We hebben de hele baai doorgevaren en geen doorgang gevonden. Hij was er gewoon niet. Misschien was het gezien de naam van de baai een geheime doorgang? Het probleem was, dat we dezelfde weg terug moesten varen. De stroom was behoorlijk toegenomen en we moesten er danig aan trekken om tegen de stroom in te komen. Het koste flink wat kracht, maar we kwamen weer terug bij de ingang. Best lekker zo even wat energie kwijtraken. In de Secret Bay hoorden we ook nog een groep wolven tekeer gaan. We zagen ze niet. Ze klonken alsof ze een overwinning behaald hadden, of dat ze prooi hadden.

We gingen door naar de doorgang naar Bartlett Cove. Dezelfde doorgang waar we onze trektocht twee weken geleden waren begonnen. Deze keer in zuidelijke richting terug door het geultje, met nog een klein beetje stroom tegen.

Hier vaarden we onze laatste kilometers in Alaska, terug naar Bartlett Cove. Rien wachtte ons op bij de steiger. Het varen was gedaan, in totaal hadden we 360 kilometer gevaren.

Ma-06-July-2015 De dag dat we rustig een beetje rondhingen, nog een boekje en een dingetje kochten. De boten waren ingeleverd bij de verhuur.

Vandaag maakten we nog een wandeling naar de Bartlett River. Ook daar hadden we geluk. Op een eilandje in de rivier zagen we een Zwarte moeder beer met een spelend jong voorbij trekken. De verrekijker kwam ook hier weer goed van pas.

We sloten af meteen gezamenlijke maaltijd en een paar biertjes in de Lodge.

We konden lekker buiten zitten en hadden uitzicht op de ver weg gelegen Fairweather Mountains, waarvan Mount Fairweather 4669 meter hoog is, rechtstreeks opdoemend vanuit zee. Je kunt een slechter uitzicht treffen tijdens de maaltijd.

Di-07-July-2015

30


De dag van vertrek, terug naar huis. Waren we heen vanuit Juneau met de ferry over water gekomen, terug zouden we vliegen we met klein sport vliegtuigje, een Cessna 207B,

In Gustavus ligt een kleine landingsstrip, wat Gustavus Airport heet. Airport is een groot woord in deze. We komen hier met al onze bagage aan. Per passagier moet je hier eerst je eigen gewicht zelf opgeven. Sterker nog, omdat er net een kistje binnenkomt moeten we onze bagage zelf wegen en noteren. Dat heb ik nog nooit meegemaakt. Het gaat er hier aller vriendschappelijkst aan toe. Omdat het kistje wat net binnen kwam ook weer direct terug gaat naar Juneau, vliegt deze terug met alleen onze koffers aan boord. Wij vertrekken even later met onze kist. Govert mag naast de piloot zitten en Rien en ik zitten gelijk daar achter. Tijdens de rit op de baan blijkt de deur aan Goverts kant niet helemaal goed te sluiten. Er blijft een flinke kier zichtbaar. Een kniesoor die daar op let.

Bij het opstijgen trilt en beeft alles in de kist. We komen los van de grond en draaien over onze baai weg naar Juneau. Onderweg hebben we prachtig uitzicht en scheren we langs de bergtoppen. De piloot wijst ons rechts op een waterval en brengt de kist snel naar stuurboord om er vlak langs te vliegen. Tussen de bergen is er aardig wat turbulentie. Rien heeft het niet zo breed. Hij is blij als we veilig aan land staan op Juneau Airport. Dit vluchtje van een half uur is het mooiste vluchtje wat ik ooit gemaakt heb en had ik voor geen goud willen missen. We stappen in een taxi (gratis bij de hotel overnachting) naar het Driftwood Hotel.

We sluiten af met een etentje, in Juneau. Kings Crab natuurlijk. Ik moet bijtijds naar bed want mijn vlucht is om zes uur morgens de andere dag. Rien en Govert hebben een vlucht om een uur of twaalf dus die kunnen op hun gemak uitslapen en ontbijten.

We spreken af elkaar even op de hoogte te brengen als we weer veilig thuis zijn, hetgeen we ook doen. Het was een mooie reis en “A dream come true!” Marius Vonk

31


32

Alaska 2015 reisverslag Marius Vonk

Recommend Documents