Achter de schermen > Bureau Play video Interviews > Marieke van Dam > Marleen Vis Fotoreportage > Museumplein
| juli 2015 | Nummer 1 | Jaargang 1 | © Ronald de Jong | ronalddejongfotografie.nl
EvenBeeld Mensen kunnen alles zijn, als je ze niet kent. Ik zie ze op straat, loop langs ze en vraag me af wie ze zijn. Welke verhalen ze te vertellen hebben. Wat ze doen, wat ze kunnen, waar ze van houden en van wie. Van iedereen alle verhalen horen zou teveel van het goede zijn. Maar een paar lijkt mij wel leuk. Een paar per magazine. Mensen die ons evenbeeld kunnen zijn. Gewone bijzondere mensen, zoals iedereen. In dit eerste nummer begin ik met Marieke van Dam en Marleen Vis. Met Marieke heb ik een video gemaakt, voor haar bedrijf. In een achtergrondverhaal vertel ik hoe de video achter de schermen tot stand is gekomen. En je vindt natuurlijk een linkje naar het resultaat. Daarnaast heb ik Marieke van Dam geïnterviewd. Je kunt het lezen of de gefilmde versie bekijken. Of allebei. Marleen Vis geeft tekenles en heeft daar nog een andere baan naast. Ik heb een ochtendje meegekeken tijdens de les en daar foto’s en een filmpje van gemaakt. Ook met haar is er een interview.
In
Bureau Play video Achter de schermen
Omdat ik graag in Amsterdam op straat rondhang met mijn camera heb ik in dit magazine een fotoreportage opgenomen die geschoten is op en rond het Museumplein. Met mensen die Even in BEELD zijn.
Interview met Marleen Vis
4
houd
14
Verder een paar pagina’s over het in beeld brengen van de aanloop naar de trouwerij van Frank en Deborah. En last but not least een stukje over Marieke Hulskamp, mijn Marieke. De vrouw van mijn leven die er niet meer is. Gedichten over ziekte, verdriet en rouw. Ik hoop dat jullie met plezier door dit magazine bladeren, ondanks de zwaarte van het laatst genoemde onderwerp. Ik heb in ieder geval met heel veel plezier gefotografeerd, gefilmd, geïnterviewd, verzameld, geschreven en vormgegeven. Ik vond het zo leuk dat ik het nog een keer ga doen. Ik heb alweer aardig wat onderwerpen in mijn hoofd.
Mariek is ziek
Tot over een maand of drie. Ronald de Jong
Fotoreportage Museumplein
22
26 Interview met Marieke van Dam
2 Trouwglossy
44 54
3
BureauPlay Achter De Schermen
Het besluit is genomen, Marieke van Dam van Bureau Play en ik gaan een video maken. Niet zomaar een filmpje maar één voor op de Bureau Play website. Hoe gaat dat in z’n werk? Of het ‘zo hoort’ weet ik niet maar hieronder lees je hoe wij het aanpakten. We houden een eerste bespreking in Plekk aan het IJ. Plekk blijkt slecht bereikbaar door één of andere landmachtmanifestatie. Tot mijn enkels in de modder waad ik buiten de gebaande paden over de NDSM werf. Maar niet veel later zit ik aan de koffie. Marieke
belt om te vragen of ze het restaurant kan bereiken of dat ze zich beter kan aanmelden voor het leger. Maar ook zij weet onze eerste bespreking te bereiken. We proberen te bepalen hoe de video eruit moet komen te zien. We laten elkaar Youtube filmpjes zien die ons aanspreken en denken na over locatie en lengte. Niet langer dan twee minuten vond Marieke. Hmm, ik als filmmaker in spé vond dat aan de korte kant, terwijl ik me zelf ook niet langer kan concentreren dan 10 seconden.
g n i t u o c s e i t a Loc
4
5
Filmspullen
Finishin
g touch
Maximaal twee minuten dus. OK. Het is niet de eerste film die ik maak, maar ik kan nou ook weer niet zeggen dat ik veel ervaring heb. Het lukt mij wel om het te zien als een mooie ontdekkingsreis waarbij ik mij niet te veel wil laten leiden door regeltjes en ‘hoe het hoort’. We gaan er gewoon aan beginnen en we zien wel hoe het gaat. We weten een aardige consensus te bereiken over hoe het eindresultaat moet worden tijdens deze eerste bijeenkomst.
Pr
oefopname
Tijdens de tweede bespreking houden we een brainstormsessie in de IJ-kantine, wederom aan het IJ (de naam zegt het al). Tja, Koedijk, waar ik woon, is ook mooi maar ik kijk graag over het IJ als ik de gelegenheid krijg. Bovendien woont Marieke in Amsterdam. We hebben allebei een creatieve denker meegenomen om het denk- en ideeënproces te bevorderen. Marieke haar broer Jilles en ik Cécile, een goede vriendin. Aan ideeën geen gebrek. We noteren een heleboel, drinken wat, eten bitterballen, kortom, een geslaagde middag. Precies wat ik voor ogen had toen ik voor mijzelf begon. De derde ontmoeting. Op Centraal station Amsterdam huren we twee OV-fietsen en fietsen naar de pont richting NDSM. We hebben de warmste dag van het jaar uitgekozen om locatiescout te gaan spelen. AmsterdamNoord wordt de plek om te filmen, daar waren we het meteen over eens. Maar nu moeten we spijkers met koppen slaan en de diverse plekken kiezen waar we daadwerkelijk aan het werk gaan binnenkort. De twee OV-exemplaren zijn een beetje onwillig, zoals het hoort met gehuurde fietsen. Kromme trappers, een zadel dat meestuurt in de bocht en meer
6
Bureau Play la confetti specia at haar al maken
van dat soort ongemakken. Maar het stoort ons niet echt. We vorderen goed. De eerste locatie die we in gedachten hebben schrappen we weliswaar, maar daar vinden we ook weer een alternatief voor. We bedenken vandaag hele stukken script voor de video. Het begint echt te leven nu en de locaties bieden de mogelijkheden zelf aan, zo lijkt het wel. Ik film ook kleine stukjes om te kijken of onze ideeën realiseerbaar zijn. De sport is om met beperkte middelen iets leuks in elkaar te zetten. Het ontbreekt ons in ieder geval
niet aan enthousiasme. Tevreden keren wij huiswaarts, maar niet voordat we met gejuich werden begroet in de OV-fietsenstalling. Helaas niet vanwege onze ophanden zijnde bekendheid maar omdat een lange rij mensen met smart op onze fietsen stond te wachten. We schrijven een script, maken een lijst van de locaties en de dingen die we zeker mee moeten nemen, skypen wat heen en weer en hopen op goed weer voor de draaidag.
Als de dag daar is blijkt het weer goed genoeg. Er staat een harde wind maar verder is het een aangename dag. Met mijn zus vertrek ik naar Amsterdam en we nemen een paar fietsen mee. Bij Eye ontmoeten we Marieke weer met Jilles. Low budget producties blijken geheel afhankelijk van de bereidheid van familieleden om hand- en spandiensten te verrichten. Ik als iemand uit de provincie denk al snel dat we in Amsterdam iemand nodig hebben om op de berg spullen te letten die ik mee heb genomen.
7
Huppelen
Publieks
trekker Voor dingen die uit elkaar vallen heb ik twee rollen tape mee. Ik heb een tas vol rekwisieten, ik heb een paar statieven bij mij en wat lenzen. Natuurlijk een enorm kettingslot, want Amsterdam, en weet ik wat nog meer. Uiteindelijk gebruik ik een camera, een zoomlens en een statief. Maar ja, had ik die spullen niet meege nomen dan had ik ze zeker nodig gehad dus ik heb daar maar niet te lang over nagedacht. Merkwaardig genoeg voel ik mij heel ontspannen. Het komt vandaag op mij aan wat de techniek en het in beeld brengen betreft. Maar iedereen heeft er zin in en geen haast. Jilles is lekker met een door mij
8
meegenomen GoPro camera filmpjes aan het maken. Verder bemoeit hij zich met de aankleding en het acteren van zijn zus. Hij is grappig en geeft goede adviezen. Mijn zus maakt foto’s, past op de spullen en helpt bij de productie. En Marieke is vandaag het middelpunt van de belangstelling. Zonder veel moeite beweegt zij zich langs het volle terras van Eye voor de camera. We vragen het publiek af en toe om hun mening. Met een video op Youtube als inspiratie filmen we Marieke als ze achteruit over straat loopt terwijl ze heel erg probeert het er natuurlijk uit te laten zien. Het is de bedoeling dit stukje straks achterstevoren
9
Figurant Jilles to the rescue
ssen u t r e d On nr. 88 voor
te monteren. Dan loopt Marieke vooruit en de mensen om haar heen lopen en fietsen achteruit. Het is grappig om de reacties om haar heen te zien want de mensen komen niet vaak een achteruit lopende dame tegen. Zo doen we alle uitgezochte locaties aan in Amsterdam Noord. Marieke pikt nog een ongescripte schommel mee, rent over een pleintje om de duiven weg te jagen. Helaas vlogen de duiven iets eerder weg dan de bedoeling was, wat Jilles de uitroep ontlokte dat dit het slechtste filmshot ooit was. Maar door die uitroep heeft het shot toch de film gehaald.
Het is leuk om te ontdekken dat je zomaar een video op kunt nemen. Je moet het gewoon doen. Drie fietsen, vier mensen, broodjes mee, wat spullen en vooral veel zin en ideeën. We vorderen wel iets langzamer dan ik gedacht had waardoor we op een gegeven moment zonder zon komen te zitten. Een constante lichtbron is natuurlijk prettig maar ach, je kunt niet alles hebben. Uiteindelijk hebben we om zeven uur ’s avonds alles wat we hebben moeten. Veel foto’s en stukjes film waar ik nu één leuk filmpje van moet bakken. Het resultaat is hier te zien.
Hartjestas
10
Het is hier en daar een beetje zoeken naar de beste plek om te filmen, want waar tijdens het scouten geen auto te zien was, staat het nu soms volgeparkeerd. Ach ja, zo gaat dat nu eenmaal.
Als het linkje niet werkt: ronalddejongfotografie/evenbeeld-1
11
n e l e p S
w e i v r e t n i n Ee e k e i r a met M p o t n i g be 4 4 a pagin 12
Drome
n
bureau play 13
marleen Vis
Zij van deteken
cursus
14
15
Teken- en schilderles In de Servaes Noutsstraat in Amsterdam sta ik op een vrijdag voor ‘De Ontmoeting’. ‘De deur is los’ las ik net in een app die ik van Marleen kreeg. Dus even later sta ik binnen in een zaaltje en zie ik haar met een koffiekan in de weer. Op vrijdagochtend geeft Marleen schilder- en tekenles aan een groep, laten we het ruim nemen, mensen boven de vijftig. Ik ga haar interviewen en daaraan voorafgaand maak ik foto’s en een filmpje tijdens de cursusochtend. Ik volg Marleen al een tijdje op Facebook, zij is de zus van een vriend, en iedere vrijdagmiddag zie ik een foto van haar klasje en hetgeen ze aan het maken zijn. Dat maakte mij nieuwsgierig en daarom ben ik hier vandaag. Marleen blijkt een goede juf. Ze is duidelijk en toch aardig. Daarnaast geeft ze veel tips als ze bij de leerlingen meekijkt. Tegen het eind van de ochtend worden alle werken op een rijtje gezet en van opbouwende kritiek voorzien, waar ieder weer zijn of haar voordeel mee kan doen. De ochtend is voorbijgevlogen. Marleen en ik gaan wat eten in een naburig café. Als we naar buiten komen hebben we alle onderwerpen voor het interview bijna gehad. Maar het moet nog gefilmd worden, dus als we weer terug zijn in het ontmoetingscentrum beginnen we opnieuw met ons gesprek. Marleen heeft de afdeling tekenen en schilderen van de Hogeschool voor de Kunsten doorlopen. De opleiding werd afgerond met een staatsexamen (waardoor er een onderwijsbevoegdheid behaald kon worden. RdJ). “Ik kreeg best ouderwetse vakken, stammend van 2 eeuwen geleden. Met lijntekenen en perspectief op een heel ingewikkelde manier. Echt behoorlijk diepgaand, een degelijke opleiding. Tekenen en schilderen was de richting die ik op dat moment het allerleukste vond en waar ik ook best goed in bleek te zijn. Na de middelbare school in Bergen heb ik toelatingsexamen gedaan voor de Rietveld Academie en voor deze opleiding. Ik werd voor beide aangenomen en heb toen gekozen voor de Hogeschool. Sommige mensen verklaarden mij voor gek, die vonden dat ik beter naar de Rietveld kon gaan. Maar ik wilde een degelijke opleiding en die heb ik ook gekregen.” Het tekenen en schilderen zit Marleen in de genen. Haar moeder schilderde en haar overgrootvader was kunstenaar. “Vroeger, als ik bij mijn opa en oma kwam dan zag ik altijd al de grote schilderijen van mijn overgrootvader. En mijn moeder vertelde dan bij een schilderij van een landweggetje met sneeuw en een boom: “Kijk, daar heb ik als klein meisje bij gezeten”. Dat sprak toen al tot mijn verbeelding. Ze zeggen dat het schildertalent via mijn overgrootvader, mijn oma en daarna mijn moeder bij mij is doorgesijpeld.”
16
17
Les geven aan volwassenen
vind ik het
allerleukste De opleiding bestond uit twee gedeelten. In het ene gedeelte leerde Marleen heel goed het tekenen en schilderen met alle technieken en veel oefenen. “Het tweede gedeelte bestond uit heel diepgaande theorie en die theorie krijg je nu eigenlijk nergens meer. Bordschetsen zat daar bijvoorbeeld bij en destijds vroeg ik mij af waar ik dat in godsnaam voor nodig had. Maar ik vind het eigenlijk wel heel erg leuk dat ik het geleerd heb want na de opleiding ben ik dus les gaan geven. En de dingen die ik op de opleiding geleerd heb gebruik ik nog steeds. Uiteraard minder diepgaand, maar ik weet wel hoe het moet.” “Ik vond de opleiding heel leuk, maar ik vond het wel zwaar. Ik vond de theorie zelfs onnodig zwaar want het week zo af van het tekenen en schilderen zelf, maar ja, zoals gezegd heb ik er ook profijt van gehad. Wat ik toen vooral ontdekt heb over mijzelf is dat ik best aanleg heb voor wiskunde en dergelijke. Terwijl ik daar nooit goed in was op de middelbare school. Ondanks dat de school streng in de leer was, was er ook ruimte voor eigen inbreng in het creatieve deel. “We kregen geen bepaalde stijl opgedrongen en konden onze eigen identiteit kwijt in ons werk.” Na haar opleiding is Marleen les gaan geven maar niet op een school. “Ik heb
18
nooit op een school les willen geven terwijl ik er wel bevoegd voor ben. Maar ik vond het leuker om met mensen te werken die vrijwillig op les komen en niet omdat ze een cijfer moeten halen. Ik wilde niet de helft van de tijd bezig zijn met orde houden waardoor je aan andere dingen niet toe komt in de beschikbare tijd. Dat heeft me nooit zo aangetrokken. Ik heb dus eigenlijk altijd cursussen gegeven. Vooral aan volwassenen maar ook wel aan kinderen. Les geven aan volwassenen vind ik toch het allerleukste. Ik heb nu een groep die ik al heel wat jaren ken, elk jaar komen er wel wat nieuwe mensen bij, maar er is een kern van een groepje mensen dat mij steeds volgt. En het is heel leuk dat ik hen nog steeds verder kan helpen.” Marleen geeft tegenwoordig alleen een cursus op vrijdagochtend. Vroeger, toen ze wat minder aan ander werk gebonden was, heeft ze meer cursussen gegeven. “Portret- en modeltekenen met pastelkrijt en allerlei andere technieken. Het was ook een ander publiek dan ik nu heb. Doordat ze veel ’s avonds les gaf kreeg ze meer jongere en werkende mensen in de klas. Haar leven laat het ’s avonds lesgeven niet zo goed meer toe. Ze heeft een tiener voor wie ze ’s avonds ook thuis wil zijn. Daarnaast heeft ze overdag een baan. “Op dit moment, al bijna vijf jaar denk
ik, ben ik beschermingsbewindvoerder. Dat houdt in dat je de financiën en de algemene dagelijkse dingen, zoals bijvoorbeeld de administratie, van mensen overneemt. De mensen die wij helpen staan onder behandeling van een GGZ-instelling en zijn vaak niet in staat hun zaken goed te regelen. Het is heel boeiend werk, weer op een heel andere manier creatief dan het tekenen en schilderen.” Creativiteit is een breed begrip voor Marleen. “Het is niet zo dat als ik niet met tekenen en schilderen te maken heb dat ik dan niet creatief bezig ben. Ik werk samen met een collega, een man die ik ondertussen goed ken en we hebben ‘never a dull moment’. We moeten de hele tijd omgaan met onregelmatigheden, zal ik maar zeggen, en we zijn steeds bezig om creatieve oplossingen te bedenken om de zaken weer in goede banen te kunnen leiden. Wij werken met een vaste groep mensen maar wat wel steeds anders is zijn de problemen die wij horen. Je kunt het bijna niet verzinnen waarmee wij te maken krijgen. Daar kan ik boeken over volschrijven. Je kunt nooit denken dat alles op orde is want vaak gebeurt er weer iets waar een oplossing voor gevonden moet worden. Maar ik vind het wel een leuke combinatie qua werk. Iets wat ik leuk vind en waar ik goed mee verdien met
19
Hij is tachtig maar drukker dan ooit daarnaast het tekenen en schilderen.“ In haar vrije tijd is er ook ruimte voor eigen werk maken maar niet zo vaak. Ze hoopt daar later meer aan toe te komen. Ze heeft haar vader daarbij als voorbeeld. Hij is tachtig maar is drukker dan ooit met muziek maken. “Zo zie ik het voor mezelf ook wel een beetje. Dat ik dat ga doen als ik wat ouder ben en niet meer zo nodig geld hoef te verdienen. Je kunt je ook afvragen waarom dat elkaar moet bijten maar ja, zo werkt dat nou eenmaal. Ik heb wel portretten gemaakt in opdracht en dat zou ik ook graag weer gaan doen maar daar gaat veel tijd in zitten waar nu gewoon geen ruimte voor is.” Ze vindt het prettig als een opdracht een beetje is afgebakend terwijl binnen dat kader ruimte is voor haar ideeën. De inspiratie komt dan vanzelf. “Als ik een portret maak bijvoorbeeld, raak ik geïnspireerd door degene die tegenover mij zit en daar kies ik de kleuren op uit. En als ik een grafische opdracht krijg dan begin ik gewoon en al doende krijg ik allerlei ideeën.”
20
Als ze niet voor het geld hoefde te werken zou haar leven er iets anders uitzien, maar niet veel. “Dan zou ik wel zelf meer tijd besteden aan tekenen en schilderen. Als ik nu mijn ogen dichtdoe en kijk wat ik mijzelf het liefst zie doen, dan zie ik mijzelf wel gewoon lekker in de stad tekenen. Wat ik bijvoorbeeld wel eens doe in de Hortus Botanicus. Of portretten maken. Maar ik werk toch ook graag met mensen. Dus ik zou dan ook nog gewoon doen wat ik nu doe.”
Het interview zit erop. Na het opruimen van de filmspullen gaan we ieder ons weegs. De cursus van vandaag vond voor de laatste keer hier in het ontmoetingscentrum plaats. Normaal wordt de cursus gegeven in galerie-coffeeshop YoYo, naast het huis van Marleen (de afgelopen weken werd die zaak verbouwd). Voor openingstijd mogen ze daar gebruik maken van de ruimte. Toch een grappig idee, al die 50-plussers in een coffeeshop in Amsterdam.
De video van dit interview is, samen met een kleine impressie van de tekenles, hier te vinden. Als het linkje niet werkt: ronalddejongfotografie/evenbeeld-1
21
mariek IS ZIEK
Lichtpuntjes Even om misverstanden te voorkomen: Marieke van wie je hiernaast een foto ziet is niet de Marieke die je elders in dit magazine tegenkomt. Deze Marieke is ‘mijn’ Mariek, mijn vrouw. Het gedicht hiernaast schreef ik in april 2014 toen Mariek net te horen had gekregen dat ze ernstig ziek was. Ik zocht een uitweg voor mijn gevoelens en begon met het schrijven van gedichten en het maken van foto’s met de ziekte als uitgangspunt. Er is veel gebeurd in de tussentijd. Het is nu
Ik functioneer blijkbaar nog want we rijden naar huis terwijl net nog in het ziekenhuis we het ravijn in werden geduwd geen grond meer onder onze voeten voelden alleen een zwarte leegte en nu stuur ik, rem ik let ik op tussen mijn tranen door. Ik huil van buiten en dieper van binnen.
zomer 2015 en Mariek is er niet meer. Ze is overleden op 28 april dit jaar.
Op brievenaanmariek.nl zijn alle gedichten en foto’s te bekijken. Ik schrijf nu brieven aan Mariek omdat ik haar nog zoveel te vertellen heb.
Drie dagen blijf ik op de bodem van het donker voordat er wat lichtpuntjes verschijnen vrienden, kaarten, brieven en bloemen die mij helpen met ademen er is nog lucht er is nog licht. Ja, het is zo, mijn lief is ziek opnieuw en erger dit keer. Maar ze gaat nog niet dood en dat is genoeg om voor te leven.
22
23
mariek IS ZIEK
De tuin Als het leven zo klein is dat de heg aan het eind van de wereld staat voelt de tuin groter en mooier dan alles eromheen.
ronalddejongfotografie.nl | brievenaanmariek.nl
Mariek is ziek Gedichten over liefde, verdriet, hoop en rouw | Ronald de Jong
24
Een boekje met gedichten over liefde, verdriet, hoop en rouw, geïllustreerd met mooie foto’s (In de winkel op mijn website).
25
Wat ik misschien wel het liefst doe is in een grote stad rondslenteren. Veel kijken naar mensen en de dingen die ze doen. Vorig jaar was ik regelmatig in Amsterdam. Eerst een museum bezoeken en daarna vol inspiratie de straat op. Het Museumplein in Amsterdam is een prachtige plek om mensen te kijken en te fotograferen. Ik ga op een bankje zitten en kijk om mij heen. De wereld trekt voorbij. Omdat mensen niet altijd zelf de mooiste achtergronden uitzoeken, probeer ik dat voor ze te doen. Daartoe zoek ik zelf een achtergrond die mij aanstaat en dan wacht ik tot er mensen in beeld komen die een interessante foto kunnen opleveren. Het is tijdrovend maar het geeft ook voldoening om, voor een deel, invloed te hebben op het eindresultaat.
fotoreportage | MUSEUMPLEIN
26
museum
plein 27
fotoreportage | MUSEUMPLEIN
28
voeten in het rijks
29
> Bijna gedicht
fotoreportage | MUSEUMPLEIN
Twee blikken twee kanten twee doelen twee mensen twee werelden twee ruggen naderden raakten voelden ontdekten elkaar bijna.
30
31
fotoreportage | MUSEUMPLEIN
even 32
rust
33
fotoreportage | MUSEUMPLEIN
in en aan het
34
water 35
fotoreportage | MUSEUMPLEIN
36
MOE
van het kijken 37
in de
Kunst fotoreportage | MUSEUMPLEIN
38
39
fotoreportage | MUSEUMPLEIN
ACHTER 40
de schermen 41
fotoreportage | MUSEUMPLEIN
hogerop
42
in het stedelijk
43
marieke van Dam
Zij van Bureau
Play 44
45
“speelregel Een
voor een
cappuccino
”
Stap eens uit je dagelijkse routine! Op een mooie dinsdag in februari loop ik door het Sarphatipark in Amsterdam. Ik ben te vroeg voor mijn afspraak, een interview met Marieke van Dam, en daarom vis ik een broodje uit mijn veel te zware tas en ga even op een bankje zitten eten. Het is fris maar door het zonnetje goed te doen. Na een minuut of vijf besluit ik dat ik nu wel door kan lopen. Het zou best kunnen dat Marieke al aan de koffie zit. Het koffietentje waar we afgesproken hebben zie ik zodra ik het park uitloop. Afgaand op de naam verwacht ik een flinke zaak: ‘Scandinavian Embassy’ maar dat blijkt mee te vallen. Ik zie Marieke achter in de zaak. Ze zit samen met Frank, haar vriend, te werken. Nu ik gearriveerd ben pakt hij z’n boeltje in en laat ons ruimte voor het interview. Ongeveer twee jaar geleden leerde ik Marieke kennen bij een huiskamerlezing van Marcel van Driel bij Patty Golsteijn thuis. Na de inspirerende lezing werden er verlanglijstjes uitgewisseld. Een fotoshoot was één van de wensen van zowel Marieke als Patty. Ik bood aan hierin te voorzien en zo hadden we een leuke avond, fotograferend, lopend en pratend door het NDSM gebied in Amsterdam Noord. Een tweede wens van Marieke was een professionele video voor haar bedrijf ‘Bureau Play’ op haar
46
verlanglijstje. Ik was mij al een tijdje in video aan het verdiepen en bood mijn diensten aan bij Marieke. We hebben ons toen in dit avontuur gestort en zijn er onlangs weer uit gekomen, met een leuke video, al zeggen we het zelf. Na de ‘achter de schermen’ reportage op pagina 4 is het nu tijd om wat meer over de dame van Bureau Play aan de weet te komen. Het koffietentje is te rumoerig voor het filmen dus gaan we naar buiten en installeren we ons aan een picknicktafel in het Sarphatipark. Marieke vertelt wat ze wil bereiken met Bureau Play. “Met mijn bedrijf wil ik mensen laten uitvinden wat er allemaal in het alledaagse leven te ontdekken valt door eens anders te kijken of uit je dagelijkse routine te stappen. Door eens iets nieuws uit te proberen wordt je leven rijker en vrolijker, zonder dat er veel tijd of geld voor nodig is.” Bureau Play bestaat al een jaar of zeven. Het was eerst een coachingbureau voor creatieve ondernemers en het grappige is dat de werkzaamheden een andere wending hebben genomen toen de naam eenmaal was bedacht. “Een vriendin van mij die merkstrateeg
47
Achtervolg iemand
een
minuut lang is heeft de naam ‘Bureau Play’ bedacht waarbij ‘Play’ sloeg op het in beweging brengen van mensen op een creatieve manier. Het logo stelt een startknop voor. Ik ben eerst twee jaar heel veel over spelen gaan lezen. Zo kwam ik in aanraking met een wetenschapper die daar onderzoek naar had gedaan en waarom dat belangrijk is voor volwassenen. Dat heeft bij mij veel in beweging gezet. Ik besefte dat ik zelf helemaal niet aan het spelen was. Toen heb ik een experiment gedaan, gewoon voor de gein omdat ik nieuwsgierig was, waarbij ik een maand lang elke dag een speelkwartier deed. Dat deed iets met mij. Ik merkte dat ik veel creatiever werd, veel lekkerder in mijn vel zat, dat ik veel flexibeler met alledaagse problemen kon omgaan. Daar stond ik echt versteld van.” Marieke besloot een zomer lang allemaal speeldingen te gaan doen zoals een flashmob met allerlei mensen op de Zuidas en stoepkrijten. Eigenlijk vooral kinderspelletjes maar na die zomer ontdekte ze dat het niet zozeer over de spelletjes zelf gaat maar juist over het uitproberen van nieuwe dingen om eventjes uit je dagelijkse bezigheden te stappen. Rond dat gegeven heeft ze haar nieuwe bedrijf gebouwd waar ze nu zo’n vijf jaar mee bezig is. Marieke werkt graag in leuke koffietentjes met een kop goede cappuccino onder handbereik. Maar ze had daar in het begin van ‘Bureau Play’ niet zoveel geld voor. Ook hiervoor bedacht ze een creatieve oplossing: de Speelregels. “Speelregels zijn kleine vrolijke opdrachtjes die spelen met het dagelijks leven. Mensen konden € 2,50 aan mij overmaken en in ruil daarvoor gaf ik ze een speelregel. Die verzon ik op het moment dat ik mijn kopje koffie kreeg. Ik schreef hem op en maakte er een foto van samen met de koffie. Dat werd een hit want 113 mensen bestelden een speelregel en kochten dus een kopje koffie voor mij.” De speelregels die eerst de basis waren voor een kopje koffie zijn nu de basis van Marieke’s bedrijf. Ze liggen ten grondslag aan de E-courses die ze nu ontwikkelt en de workshops die ze gegeven heeft. “Een voorbeeld van een speelregel is: ‘Achtervolg iemand een minuut lang’. Dat is heel spannend en je gaat even van je pad af waardoor je op een plek terecht komt die je niet zelf hebt bedacht. Als je regelmatig dit soort dingen doet word je wat makkelijker in af en toe even je doel los laten en nieuwe dingen ontdekken. Los daarvan is het ook grappig om te doen.”
48
49
Laatst heb ik
gepicknickt
in de
Behalve de bedenker van de speelregels is Marieke ook een enthousiaste uitvoerder ervan. Zeker een paar keer in de week maakt ze even tijd vrij om haar routines aan de kant te zetten. Laatst heeft ze bijvoorbeeld gepicknickt in de woonkamer. “Ik had het superdruk en ik merkte dat ik moe was en eigenlijk aan vakantie toe. Op zo’n moment denk ik: ‘Hoe kan ik nu, vandaag nog, vakantie in mijn dag brengen?’. Dus toen ben ik ’s avonds met een picknickkleed, op de grond, met mijn vriend, een bordje zuurkool gaan opeten. Het is erg grappig om daar dan te zitten en de gedachten aan mijn werk verdwijnen meteen naar de achtergrond” De speelregels zijn er niet alleen voor mensen zoals jij en ik. Ze zijn er ook voor bedrijven die graag speciaal op hen toegesneden speelregels willen gebruiken. “Zo heb ik speelregels voor verschillende events gemaakt. De opdrachtgevers wilden graag dat de bezoekers af en toe even losgeschud werden en daar zorgen de speelregels voor. Weer andere heb ik gemaakt voor een bedrijf dat Volkswagenbusjes verhuurt. Daar worden ze meegegeven aan de mensen die de busjes huren waardoor ze onderweg avonturen kunnen beleven.” Om een bedrijf van dienst te kunnen zijn kijkt Marieke naar de routines binnen dat bedrijf, naar het jargon dat gebruikt wordt en daar gaat ze mee aan het werk. “De naam speelregels is niet bedacht omdat het over spelen met regels gaat. Maar ik speel wel met de regels van een bedrijf. Ik zoek naar de dingen die iedereen normaal is gaan vinden en daar verander ik iets kleins aan. Dat is ook iets dat ik steeds meer ontdek. Op het moment
50
woonkamer
dat je het groot en ingewikkeld maakt dan gebeurt er niets mee. Maar een hele kleine verandering schudt de mensen een beetje wakker. In het filmpje dat wij gemaakt hebben zit de speelregel ‘eet je yoghurt met een vork’, dat is heel klein en wat het in beweging zet weet ik eigenlijk niet maar het is wel heel grappig. Het is eigenlijk niet te doen en daarom hilarisch, ik vind dat een klein avontuur. Je hersenen moeten een oplossing zien te bedenken om die yoghurt toch naar binnen te krijgen dus je moet er creatief voor gaan denken.” Door de ‘koffie voor speelregels’-actie denkt Marieke niet snel meer dat iets niet kan. Ze probeert open te staan voor minder conventionele oplossingen voor een probleem. Geld lenen had gekund maar ze bedenkt liever iets originelers. “Ik was drie weken in Amerika om te kijken of ik de speelregels daar kon gaan uitgeven en terwijl ik daar was kreeg ik gave mogelijkheden zoals het langs kunnen komen bij Google en Facebook. Ik wilde die dingen graag afmaken maar mijn vliegtuig ging alweer bijna terug en ik kon dat niet verzetten. Ik moest óf terugvliegen, óf daar blijven, maar voor het laatste had ik geen geld.” Ze bedacht
51
Ik wil zelf
aangeven welke ik
kant
opga
een oplossing: mensen konden voor 15 euro een speelregel bij haar bestellen. Zij bedacht er dan één die ze in een persoonlijk filmpje uitsprak en naar de koper mailde. Na de reis organiseerde ze een online afterparty waarbij mensen die inlogden haar verhalen en avonturen in Amerika uit de eerste hand konden vernemen. Hieraan deelnemen kostte 50 euro. “Ik had de actie ‘s avonds voordat ik ging slapen online gezet. Door de negen uur tijdsverschil begonnen mensen het in Nederland al te lezen. Ik vond dat superspannend. Ik dacht dat mensen zouden zeggen: “Ja hallo, ben je helemaal gek, ik ga jouw ticket niet betalen!” Maar de volgende dag werd ik wakker en toen had ik het eerste geld al op mijn rekening. Binnen zestien uur had ik duizend euro ontvangen en kon ik een nieuw ticket kopen.” Het ondernemen zelf vindt Marieke leuk maar het is wel iets wat ze nog steeds aan het leren is. “Ik was eigenlijk alleen bezig vanuit de passie voor mijn werk. Dat was prima, maar ik wil nu meer de leiding nemen en zelf aangeven welke kant ik op wil en met wie ik wil werken in plaats van af te wachten wat er op mijn weg komt.” Het interview zit erop. Het leek lekker weer maar na een half uur praten hebben we het allebei toch koud gekregen. Om op te warmen gaan we aan de wandel. Ik heb foto’s nodig om bij dit interview te plaatsen en daar is nu tijd voor. We beginnen in het park en wandelen daarna naar de Albert Cuypmarkt, een straat verderop. Er zijn genoeg mooie plekjes die als achtergrond kunnen dienen voor Marieke en het interview. De video van het interview kun je hier zien. Het is (ongeveer) hetzelfde als het bovenstaande interview maar het is natuurlijk leuk om Marieke even in levende lijve te zien. En er zit nog een extra stukje aan waarbij Marieke spreekt over het filmpje dat we samen gemaakt hebben voor Bureau Play.
52
Als het linkje niet werkt: ronalddejongfotografie/evenbeeld-1
53
Trouw
glossy
Deborah&Frank
>>
De trouwerij van Deborah en Frank. Een trouwerij is een bijzondere gebeurtenis waarbij je normaal gesproken een fotograaf inhuurt om op de trouwdag foto’s te maken. Maar in de aanloop ernaar toe gebeuren er ook een aantal gedenkwaardige dingen die het waard zijn gefotografeerd te worden. Daarom was ik erbij toen Deborah haar jurk voor de tweede keer paste en maakte ik foto’s in een kledingzaak in Hoorn waar Frank voor het eerst van zijn leven een pak aandeed. Van deze nieuwe herinneringen maak ik een ‘Trouwglossy’ voor het bruidspaar. Hierin ook oude foto’s van het paar met toelichting van beide moeders, het dagboek van de ceremoniemeester en interviews met vrienden en familie. Zelf hou ik een blog bij over mijn belevenissen tijdens het maken van de foto’s en de glossy. Hiernaast neem ik je mee naar het passen van de jurk. Meer blogs vind je hier. Als het linkje niet werkt: ronalddejongfotografie.nl/knopen-doorhakken/
54
g o l b w u o r T
Tipje van de sluier
Je verwacht het waarschijnlijk niet van mij maar ik liep vanmiddag rond in een bruidskleding zaak in het centrum van Alkmaar. Van te voren vroeg ik mij af of ik daar wel naar binnen mocht want in mijn gedachten zie ik toch een besloten winkel voor bruiden in spé, al of niet met moeders, schoonmoeders en vriendinnen. Mannen niet gewenst. Maar ik liep zo naar binnen en kreeg zelfs koffie. Dus de vraag is misschien waarom ik daar naar binnen wil. Want inderdaad, ik wil het zelf. Sterker nog, dit bezoek is onderdeel van een plan dat ik heb voor 2015. Ik ben in de winkel om een aanstaande bruid te fotograferen. Het pand aan de Oudegracht alleen al is mooi. De hele winkel hangt vol met bruidsjurken natuurlijk en is daardoor mooi fris en wit en helder. Het eerste wat ik zie is een sticker met daarop een pictogram dat aanduidt dat het verboden is te fotograferen. Voor de zekerheid toch maar even vragen. Fotograferen is geen probleem omdat de jurk al gekocht is. Het blijkt dat er mensen jurken komen fotograferen om later ergens anders na te (laten) maken, vandaar het pictogram. De bruid is net bezig haar jurk aan te trekken. Als ze te voorschijn komt ga ik aan het werk. Foto’s maken van haar terwijl ze went aan haar jurk. Ze draait voor de spiegel om te bepalen of ze nog steeds tevreden is met haar keus. Bespreekt met haar moeder welke schoenen ze zal gaan dragen. Met drie klemmen wordt de jurk dicht- en op z’n plek gehouden, grappige details die de bruid zelf niet kan zien. Als ik tevreden ben over de gemaakte foto’s ga ik er weer vandoor. Het is toch een moeder-dochter moment waar ik hier getuige van ben en dat wil ik niet te lang verstoren. Het was leuk en met meer energie loop ik weer naar buiten. Het voelt goed om iets dat ik een tijdje terug al bedacht heb nu te kunnen gaan uitvoeren. Vandaag is pas het begin en af en toe zal ik jullie een klein inkijkje gunnen in dit proces maar niet meer dan een tipje van de sluier.
55
Jurk & Pak passen 56
57
>>>>
Fotografie Zakelijke fotoshoots. Reportages. Portretten.
Video Voor zelfstandige professionals.
Vormgeving Voor magazines zoals deze. Trouwglossy’s. On- en offline.
RonalddeJongfotografie.nl
[email protected]
06 428 195 85
