3 Inhoud. 14 Nieuwe Rubriek! Bergachtige Kunst. Inhoud. 16 Utrecht-Freyr Een tocht om nooit te vergeten! 4 Redactioneel. 5 Van de Voorzitter

Inhoud

Nr

Titel

3

Inhoud

4

Redactioneel

5

Van de Voorzitter

6

Toppenplan: BeLuxpeditie

14

Nieuwe Rubriek! Bergachtige Kunst

16

Utrecht-Freyr Een tocht om nooit te vergeten!

19

Van de Opleidingscommissie Routewaarderingen

21

Agenda

22

Klimweekend - Saffres

8

Nieuws & Mededelingen

9

Nieuwe Rubriek! Klimgebieden - Vent

24

Klimweekend - Beez

10

Klimweekend - Freyr

26

In de volgende Convo...

12

In Memoriam - Bram de Wit

27

Colofon

3

asac convo #3, augustus 2006

Redactioneel

Van de Voorzitter

Dat de bergen zo wreed kunnen zijn...

Een gevoel van onherbergzaamheid...

Tja, daar zit je dan, klaar om je eerste redactioneel te schrijven. Van vormgeven heb ik wel kaas gegeten maar dit soort dingen is toch weer iets nieuws, een uitdaging dat zeker. Daar gaatie dan:

“Ben er is iets verschrikkelijks gebeurd. Bel me ONMIDDELLIJK” lees ik in het venster van mijn telefoon. Ik loop op de camping waar een week later de ASAC week plaats vindt en heb net met veel plezier en voldoening in een klimtuintje weer een laagje van mijn klimschoenen afgesleten. Dat gevoel verandert snel in een gevoel van schrik en angst. Het enige wat ik dan nog denk is wie en hoe erg. Ik vraag de ex praeses Daniël om even mee te lopen en begin met het indrukken van de toetsen van de telefoon. Even later krijgt mijn schrik en angst een gezicht: Bram de Wit verongelukt bij de Bernina Graat... De rotsen om me heen hebben geen uitstraling meer van natuurschoon en uitdaging, maar het enige wat ik zie is zwarte kilte en meedogenloosheid. Het voelt alsof je in je rug gestoken bent door iemand die je vertrouwt. Ik geef mijzelf bewust of onbewust geen tijd of ruimte om na te denken wat dit met je doet, dat komt later wel, en er draait ineens een tornado van gedachten door je hoofd van wie ga je op welke manier bereiken met welke woorden om alles in

Voor je ligt de wat verlate voor-zomer-na-zomer-convo. Mijn goede voornemens om heel streng te zijn met deadlines bleek vooralsnog niet opgewassen tegen de ASAC-spirit, namelijk, heel relaxed. Maar helaas was er ook een veel verdrietigere reden voor onze verlate uitgave. Deze zomer verongelukte een van onze leden in de Alpen. Wat misschien een klein berichtje in de zijlijn van de volkskrant was, heeft bij velen van ons een diepe indruk achter gelaten. Bij t lezen van alle reacties op de babbelbox ergens in een internetcafe in Dijon drong t pas echt tot me door. Gevoelens van onbegrip, machteloosheid en verdriet. Ookal ben ik niet echt religieus, t enige wat

ik kon bedenken was de rust en het licht van een kathedraal op te zoeken. Zoals iemand zei: risico’s, je bent er altijd mee bezig toch is het moeilijk te geloven dat diezelfde bergen waar we met zijn allen zo van houden, tegelijkertijd zo medogenloos en wreed kunnen zijn. We hebben de inhoud van de convo zo willen vormgeven dat er plek is voor zowel een lach als een traan. Zoals daar ook op de begrafenis van Bram plek voor was. Je vindt een In Memoriam aan Bram de Wit op pagina 10 en de nieuwe rubriek “Bergachtige Kunst” is opgedragen aan Bram. Maar verder ook de gebruikelijke stukjes over weekenden, fietstochten en andere gekke avonturen van onze leden en nog twee nieuwe rubrieken; “Klimgebieden” en “Toppenplan”. Bram, er brandt een kaarsje voor je in de St. Michel in Dijon Mariek e


4

5


goede banen te leiden. Gelukkig zijn er vrienden in de buurt die meehelpen alles op een rijtje te zetten zodat vooral niks wordt vergeten en alles in de goede volgorde wordt gedaan. Vanaf dat moment is niets meer hetzelfde. Ook nu niet, nu ik dit stukje aan het tikken ben. Voor deze convo had ik voordat ik naar de Alpen ging al een stukje geschreven met als afsluitende zin: “Veel plezier in de Alpen en kom heelhuids terug” Een zeer logische wens en waarschuwing waar je misschien snel overheen leest, maar wat heeft die zin nu veel betekenis gekregen. De ASAC zal voortaan met een litteken door het leven gaan en Bram zal altijd in onze gedachten blijven. Onze gedachten gaan uit naar de naaste vrienden en familie van Bram, en in het bijzonder zijn tochtgenoten. We wensen iedereen veel sterkte en mocht je behoefte hebben aan meer informatie, een gesprek of gewoon een luisterend oor, dan kun je altijd bij ons terecht. Namens het bestuur, Ben

Toppenplan - Asac Lustrum BeLuXpeditie 2006

O

m aan de morele verplichting te voldoen bij te dragen aan het 80 jarige bestaan van de ASAC, moest ook ik er aan geloven, er moesten toppen gesneld worden. Een toppoging wagen op de hoogste punten van het Europese continent vergt het uiterste van de expeditieleden, zowel fysiek als mentaal. Ik zou dus niet een poging ondernemen zonder een gedegen voorbereiding en planning, een proces wat al snel maanden in beslag neemt. Vanaf het moment dat de eerste plannen de ronde deden om het ambitieuze toppenplan uit te voeren heb ik rusteloos met verschillende ideeën rond gelopen. Velerlei varianten zijn de revue gepasseerd. Zo zou ik zonder additionele zuurstof naar 321 meter hoogte kunnen zwoegen om daar een ASAC vlag op de hoogste graspol van Nederland te planten, solo de noordwand van de Signal de Botrange kunnen doorstijgen en beide benen af laten vriezen om zo vervolgens op koolstofvezel staken de Buurgplaatz te bedwingen. Gelukkig halen niet alle expeditieplannen het, maar blijft de kern vaak wel bewaard. Zo stonden we uiteindelijk op vrijdag 7 april 2006 aan de vooravond van de monstrueuze BeLuXpeditie. De Nederlandse top moest ik uit sociologische redenen laten vallen om deze over te laten aan andere klimmers later dit jaar. De twee andere toppen stonden nog wel op het programma en dienden met zijn

tweeën per tweewieler in twee dagen gehaald te worden. De eerste 375 kilometers gingen van Abbekerk via de verplichte acclimatisatiepauzes in Amsterdam, Delft en Hazeldonk-West naar Freyr alles behalve voorspoedig. Door plaatselijk zeer zware omstandigheden zoals een bomenplant op de ring van Antwerpen werd om 2 uur des nachts het eerste kamp opgeslagen op het bivakveld. Desalniettemin de volgende ochtend met het kraaien van de elektronische haan in alle vroegte opgestaan om de volgende 100 kilometer naar Coo in

hoog tempo af te leggen. De toppoging ging nu echt beginnen. Eerste top van de expeditie was de Signal de Botrange, welke met een hoogte van 700 meter (waarvan 6 kunstmatig) hoog boven de rest van België uittorent. Deze is al trappende via de indirecte zuidoostwand (Ham-Pepping route) bedwongen. Delicate passages van deze route zijn het circuit van Spa-Francorchamps (de verleiding om te blijven is moeilijk te weerstaan) en het vinden van het laatste deel van de route, waar het zicht wordt geblokkeerd door de talrijke bossages en markering grotendeels ontbreekt. De top daarentegen is overduidelijk, asac convo #3, augustus 2006

6

met een tweedegraads passage van zes meter die ook wel als ‘De trap’ bekend staat. Na een welverdiende rustpauze onder aan ‘De trap’ waar de nodige energie werd bijgetankt in de vorm van appelgebak en wat locals ‘une chocolat chaud’ noemen, moest de afdaling aanvaard worden. Zoals iedere klimmer weet, ben je op de top pas op de helft, maar op de fiets is de eerste helft beduidend langer en zwaarder dan de tweede. De afdaling verliep via de gemakkelijkere zuidgraat om zo richting de tweede top van de onderneming te gaan. Net voor het sluiten van de door bergbewoners gerunde Aldi nog de broodnodige inkopen gedaan in Sankt Vith, om vervolgens in een luw dal de beschutting van de tent op te zoeken. Bij het opruimen van en vertrekken uit kamp 2 voelde ik dat de kaasfondue en de wijn van de vorige avond me goed hadden gedaan. Ik voelde me sterker dan ooit en was vastbesloten de 558 zwaar onderschatte hoogtemeters van de Buurgplaatz vandaag onder de banden te krijgen. Deze zouden we via de noorwand benaderen waarbij het laatste stuk de oostgraat gevolgd zou worden. Helaas werd de route indirecter dan initieel bedoeld, maar dat heeft ons er niet van weerhouden toch op de top te staan. In de vliegende storm snel wat foto’s gemaakt ter bewijs dat we er echt geweest waren en daarna de msr straalmotor opgestart voor een bakje thee. Noodgedwongen door de wat langere heenweg een wat kortere terugweg uitgestippeld op de top, deze

7


voerde ons westelijk via een vaker begane weg die ons in alle rust naar het beginpunt van de tocht bracht. Heerlijk om een keer het gewicht van de fietstassen mee te hebben in plaats van tegen. Vanaf Coo weer via Freyr, Hazeldonk-Oost en Delft naar Amsterdam gereden alwaar we van de welverdiende nachtrust konden genieten. 1000 auto- en 200 fietskilometers, een heleboel topfoto’s en een ervaring rijker draag ik met trots het bereiken van de hoogste punten van het Koninkrijk België en het Groothertogdom Luxemburg voor aan de ASAC Lustrumcommissie. Dat er in de resterende dagen tot 23 maart 2007 nog maar vele mogen volgen en het toppenplan mag slagen.

Nieuws & Mededelingen

Klimgebieden

ASAC-lid verongelukt in de Alpen Op 24 juli 2006 is Bram de Wit verongelukt. Hij was samen met 2 medeklimmers op weg over de Biancograat. Bram was sinds februari lid van onze vereniging, zie verderop in deze convo een In Memoriam.

Laat Vent niet verdrinken!!!

Toppenplan David Bos en Maarten Altena hebben deze zomer de hoogste top van Zweden beklommen. Dit maakt de score op het toppenplan tot nu toe: - Luxemburg - België - Zweden - Hongarije Sofie heeft de loterij gewonnen en op 6 september zullen Sofie en Jesper onder begeleiding van een gids een toppoging doen. Het bestuur wenst ze veel succes!! Battle of the SAC’s Waar het beulen vroeger voor het gepeupel was, is de cultuur achterhaald... De USAC zal dit jaar, ism IBEX, laten zien wat stijl is, wie karakter hebben en dat avontuur een levensstijl is! 10-11 november 2006 -- http://usac. climbing.nl/bots*

zijn. Twee keer per jaar zullen aanvragen in behandeling worden genomen. De sluitingsdata voor een aanvraag zijn 15 januari (winterseizoen) en 15 juni (zomerseizoen). De criteria waaraan een aanvraag moet voldoen zijn ruim. Bij de beoordeling wordt echter wel op een aantal zaken getoetst. Belangrijk is dat het om een eenmalig project moet gaan. Verder wordt de voorkeur gegeven aan zaken die met opleiding en veiligheid te maken hebben. Ook worden bijzondere projecten zoals expedities gaarne gesteund. Voor meer informatie: vraag je SAC bestuur. ASAC on top Bord Op 23 juni jl. is het befaamde ASAC on top bord weer teruggekeerd in de familie. Een interne strijd om wie het bord mee naar huis moest nemen maakte het nog niet makkelijk. Uiteindelijk bood een woest aantrekkelijke neger uitkomst. Het bord is weer veilig in Amsterdam.

Zoals een hoop mensen weten is de omgeving rond Vent zeer geliefd door alpinisten. Ik weet nog als klein meisje dat Vent in een groot dilemma zat of ze wel of niet mee moesten gaan inde commercialisering van de wintersport. Ze konden meer skiliften bouwen, ze konden zich zelfs aansluiten op het enorme skigebied van Solden. Maar Vent heeft er altijd voor gekozen om zijn eigen karakter, de natuur en het dorpse te behouden. Zij hebben ervoor gekozen

Prikbord in THEA Het bestuur is voornemens een prikbord in THEA te maken. Daarvoor zoeken we nog vrijwilligers die mee willen helpen. Knutselen, ophangen, eerste inhoud voorzien, en veel gezelligheid natuurlijk

Ottenfonds Het Ottenfonds is een fonds opgericht ter stimulering van het studenten klimmen. Dit komt tot uiting in het financieel ondersteunen van projecten op het gebied van klimmen en skiën die anders misschien niet mogelijk zouden asac convo #3, augustus 2006

8

9


om niet die bakken met geld binnen te halen die grote aantallen toeristen konden brengen. De natuur is hierdoor behouden en zo hebben ook de dieren een prima leefomgeving. Juist omdat Vent zo dapper “nee” heeft gezegd tegen al die projectontwikkelaars, willen nu de energiemaatschappijen daar een stuwmeer bouwen, waardoor heel Vent zal verdwijnen! Ik wil jullie vragen deze inwoners van Vent met hun prachtige natuur te steunen door naar de website van de Oostenrijkse alpenvereniging te gaan: www.alpenverein.at/naturschutz/Alpine_Raumordnung/Wasserkraft Hier staat een pdf- bestand waarmee het platform ‘Pro Vent’ ondersteund kan worden. Bedankt! Marjan Witteman

Klimweekend - Freyr Regen + knoflook = plakt Volgens ASAC-traditie verzamelden we vrijdag op het Amstel station. We konden meteen zien wie Nora’s Convo-stukje over het Monthermeweekend NIET had gelezen en zich om 19.00 druk stond te maken over de vraag of we nu wel of niet zonder hem waren vertrokken. Tuurlijk vertrekken we niet zonder jou Gijs! De stemming in de bus raakte er goed in nadat Niels ons het verhaal vertelde over kleine

Timmy...zijn op wraak beluste ....tja, wat was het eigenlijk? Gelukkig hadden we Tom nog (dachten we), maar die had zoveel traumatische herinneringen aan zijn fietstochtje naar Freyr van de week daarvoor dat hij zich uren lang angstvallig achter een handdoek heeft verstopt. Af en toe keek hij even verschrikt op als we weer stopten om de ruitenwissers te maken en zag je hem denken: ‘Een lekke band?!’. Maar het waren gelukkig alleen maar de ruitenwissers die niet werkten terwijl het bijna de hele reis regende. Een ASAC-ritje kan natuurlijk niet zonder de nodige gezelligheid en het werd een lekkere chaos nadat Breen iedereen op de achterbank ervan had overtuigd


10

dat het leuk zou zijn om de boodschappen van het hele weekend naar voren de bus in te gooien. De nodige kneus- en schaafwonden verder maakte Elout een einde aan deze gezelligheid, maar dat was niet voordat we in de verte al de lichtjes van een café zagen. Bier!!!!! Helaas bleken zelfs Nora ́s charmes niet opgewassen tegen de overtuiging van de barman dat de tent om 12 uur dicht moest. Dan maar een biertje in de buitenlucht.... Een paar biertjes verder besloot bijna iedereen te gaan slapen in de comfortabele en vooral droge blokhut. Weliswaar waren er nog twee romantische zielen die graag samen de regenachtige sterrenhemel van onder een zeiltje wilden bekijken, maar zelfs zij moesten het in de loop van de nacht laten afweten en verdwenen richting bus.... Zaterdag hebben we vanaf de lunch lekker geklommen. Met de regen was het af en toe bijna onmogelijk op de spekgladde routes van Freyr, maar gelukkig zijn we niet helemaal verregend. Wel waren er wat mensen die zich blijkbaar niet genoeg hadden kunnen uitleven op de rotsen en elkaar ‘s avonds met meel en knoflookpoeder hebben versierd.... Zo’n lekkere knoflookwalm in combinatie met een enthousiast belegde vergadering tussen bestuursleden van

de ASAC & NSAC zorgde voor erg serieuze gesprekken in de blokhut. Iedereen die toevallig niet wilde meevergaderen in zijn vrije tijd moest dus buiten in de regen staan. ‘Dus?’ zul je nu denken.... en je was niet de enige die dat dacht. Want de vrije zaterdagavond leek ons nou niet echt bedoeld voor bestuurlijke discussies en uiteindelijk werd het na beëindiging van de vergadering en nog wat gehannes met gordijntjes over de TL-balken best gezellig in de hut. Toch bleken we niet echt opgewassen tegen knoflookwalmen en alcohol na zo’n dagje klimmen en zocht bijna iedereen vroeg zijn slaapzak op. Bijna iedereen ..... want er waren nog wat mensen die op het kampeerveldje een partytent in elkaar hadden geknutseld en daar het feest voortzetten. Tot onze grote verrassing was het zondag stralend weer en verheugde iedereen zich op een dagje Freyr zonder glibberige routes. Het was zelfs zo’n relaxte dag dat niemand eigenlijk terug naar huis wilde. Sommigen van ons voelden dat iets sterker dan anderen, wat ervoor zorgde dat niet iedereen op de afgesproken tijd aan de patat zat. Maar uiteindelijk hebben we iedereen weer in de bus gekregen en waren we voor we het wisten weer thuis.

Dus?’ zul je nu denken.... en je was niet de enige die dat dacht.

11


In Memoriam - Bram de Wit 1984-2006 Bram werd op 27 november 1984 geboren te Rotterdam. Van jongs af aan ontwikkelde hij zijn liefde voor de bergen, door de vakanties die het gezin in de Alpen doorbracht. Naast wandelingen werden ook huttentrektochten gemaakt. Op 17 jarige leeftijd nam Bram deel aan een beginnerscursus bergklimmen (J-I) in de Stubaier Alpen. Razend enthousiast volgde hij de daarop volgende zomer in het Zillertal een J-II cursus. Teleurgesteld in de voorbereiding en de conditie van sommige cursusgen-

oten, besloten Bram en drie andere cursisten om het jaar er op gezamenlijk een gids te huren voor het vervolg leertraject. Deze gids bracht Bram en zijn vrienden in het Oetztal de fijne kneepjes van het routeplannen en navigeren bij. Na deze cursus beklommen Bram en zijn vrienden zelfstandig nog enkele toppen, waar onder in een recordtijd de Weisskugel. Bram’s topplannen gingen echter verder. Ook maatschappelijk moest de top worden bereikt. Hij koos voor de studie fiscaal recht in Leiden. En zo maakte ik met Bram kennis in de collegebanken. Dat Bram een klimmer was bleek me al snel uit de gesprekken die we voerden bij

Een foto van de Biancograat, het stuk wat ook wel ‘The Sky Stair’ wordt genoemd.


12

de koffieautomaat. Daarna hadden we aan gespreksstof geen gebrek. Bram kon zeer gepassioneerd over de bergen vertellen, en het was fijn om te ontdekken dat we deze passie deelden. Omdat Bram naar zijn idee nog steeds geen volleerd alpinist was, werd in de zomer wederom dezelfde gids ingehuurd, die Bram en zijn vrienden, nu in de Ortler, de laatste aanwijzingen en tips gaf. Bram had zoals gebruikelijk zijn tochten grondig voorbereid en alle kaarten en gidsjes gespeld. Bram ging niet alleen voor de bekende toppen, maar voor de beleving. Daarom werden juist onbekendere bergen beklommen omdat hier veel meer van te leren viel. Niet veel later ontmoette ik tot mijn verbazing Bram als vrijwilliger in de NKBV-bibliotheek te Woerden. Nu waren de rollen omgedraaid, en kon Bram aan mij uitleggen welke mooie tochten er wel te maken waren in de Ortler. Ik had mijn zinnen echter gezet op de Bernina. Geen probleem, want ook hier bleek Bram goed thuis. In januari 2006 kreeg ik een mailtje van Bram, met de vraag, of hij kon deelnemen aan een rotsklimcursus. In eerste instantie leek Bram te willen deelnemen aan de instructeurscursus in mijn regio maar na wat praten heb ik Bram kunnen overtuigen van de voordelen van de StudentenAlpenClub. In februari 2006 werd Bram lid van de ASAC en nam hij deel aan de voorklimcursus. Evenals in de collegebanken toonde Bram zich ook hier leergier-

13


ig. Bovendien bleek Bram een kritische cursist. Zo liet hij liet zich niet snel overtuigen van de voordelen van sportklimsetjes; die had hij als alpinist immers toch niet nodig! Gelukkig waren Tom en ik van meerdere markten thuis en konden hem zodoende overtuigen van deze voordelen. Tijdens de gehele cursus bleef dit de lijn die Bram volgde: hij wilde steeds van alles de achtergrond weten, om vervolgens zijn eigen keuze te kunnen maken. Ik vond het plezierig om te ervaren, dat iemand zijn eigen afwegingen wil maken, en niet klakkeloos aanneemt, dat wat de Eenheid van Instructie en/of Pit Schubert voorschrijven altijd het enige juiste is. Na deze cursus was Bram regelmatig in de hal aan het klimmen. Vaak klom hij hier samen met Paul, ook lid van de ASAC, die hij vanuit Leiden kende. Van hun plannen, om samen met de ASAC een weekendje mee te gaan naar Freyr, heeft het helaas niet mogen komen. Op 24 juli 2006 is Bram, onderweg voor de overschrijding van de Piz Bianco – piz Bernina, helaas verongelukt op de Biancograat. De ASAC heeft hierdoor een jong en veelbelovend alpinist verloren. Ook de NKBV, waar Bram tevens actief was als vrijwilliger in de bibliotheekcommissie, heeft een groot verlies geleden. Bram zit nu op een mooie witte wolk en overziet zijn geliefde bergen. Ik hoop dat hij over onze schouder mee kijkt als wij weer touren ondernemen en toppen bestijgen.

Bergachtige Kunst Deze schildering maakte ik alweer vijf jaar geleden in Arinsal, Andorra. In het echt issie in blauw met wit geschilderd omdat het de enige tubetjes waren waar ik nog iets uit wist te knijpen.. Al sinds jaren heb ik ondanks de gewichts-overwegingen, verf en een schetsboek(je) bij me op reis. De bergen blijven daarbij net zo inspirerend als moeilijk te vangen. Bij een moeilijke en verdrietige gebeurtenis als het verongelukken van Bram de Wit, is voor mij beeld iets waar ik meer ik kwijt kan dan iets anders. Het leek me een mooie manier deze nieuwe rubriek te openen.


14

15


3-2-1 Utrecht Freyr 2006

“Een tocht om nooit te vergeten” “Ja, natuurlijk is het leuk en tof dat ik eindelijk de tocht die me al drie jaar achtervolgt met goed gevolg volbreng en ja het is het vermelden waard, maar dat is niet het voornaamste gevoel dat is blijven hangen van UF 2006” Wat dan wel?: Ik begin met een gesprek dat ik met Thomas in de eerste kilometers van de tocht voerde, Thomas die overigens niet mee zou doen tot we de avond vooraf aan UF onvoorzien zijn kamer in Utrecht binnen kwamen stormen en hem, maar vooral zijn fiets wisten te overtuigen van het nut van hun deelname. Tom;“hé Thomas, zal wel zwaar worden dit jaar, niet?” Thomas; (smerige grimas zoals alleen Thomas hem af en toe laat zien); “Weet je wat ze op mijn werk zeiden deze week?” Tom;”Nou?” Thomas; “nou ja, dat met dat weer weet je wel, ik heb gehoord dat er vandaag de ergste stortbuien van de afgelopen vijf jaar worden verwacht” Tom; “Tuurlijk Thomas, en dit moet ik dus geloven van iemand die op een uit elkaar vallende fiets, met een fietshelm zonder schaal (stukje wit piepschuim dus) met geitenwollensokken, teva’s en een gladde fel blauwe schaatsbroek

aan in de rondte fietst? Wat volgt is een beschouwing over het meteorologische instituut, waar Thomas werkt en weet ik veel wat voor verklaringen en onderbouwingen. Conclusie; het zal wel k.t-weer worden vandaag!! En k.t-weer werd het, ik was vorig jaar over de gehele dag een aantal keer nat geregend, maar dit sloeg echt alles, Regen, Regen, Regen, Regen en oh ja niet vergeten Wind, Wind, Wind, Wind en last maar zeker not least; Lekke banden, Lekke banden, Lekke banden en nog meer Lekke banden!! Even ingaand op dit laatste, vanuit het wielrennen weet ik dat je bij nat weer, meer kans hebt op een lekke band en ervan uitgaande dat je bij 280km in de regen toch allemaal gemiddeld wel één lekke band krijgt, kunnen we stellen dat we met 38 lekke banden het gemiddelde redelijk benaderd hebben (dat is inclusief de afvallers). Al fietsend kom ik dan ook snel tot de conclusie dat het allemaal niet erg aangenaam is vandaag en het wordt tijd de moraal en het spreekwoordelijke “tij” te keren. Er worden al snel belangrijke afspraken gemaakt met de tandemhomo’s (David de B en Maarten van A.

ik hoor een gejuich vanaf de achterhoede opkomen (de tandemhomo’s moesten verplicht achteraan het peleton fietsen)


16

Vanaf nu wordt alles wat shit, klote, gaar, nat en beroerd is: cool, vet, super relaxed, te gaaf en echt zo ontzettend heerlijk. Pfffff, zoveelste lekke band, ik hoor een gejuich vanaf de achterhoede opkomen (de tandemhomo’s moesten verplicht achteraan het peleton fietsen) en besluit mij snel bij de achterhoede aan te sluiten, om ook deze lekke band uitvoerig met ze te gaan vieren. Shit, de band is weer geplakt en we moeten weer verder. Wat heerlijk is het toch die natte straal water met straatvuil die van mijn fietsbanden komt, en ook die wind voelt zo ontzettend goed.

17


Naast mij zie ik Marc, die de filosofie van de omgekeerde vreugde inmiddels ook heeft overgenomen, keihard lachen als die erachter komt dat die het dus echt mega-koud heeft en lichtelijk aan het onderkoelen is waardoor die zijn handen amper kan bewegen. Veel tijd om hier echt van te genieten heeft hij niet, want juist datgene dat onze moraal en vreugde zou kunnen verpesten, gebeurd; “HET WORDT DROOG” Wat heb ik hier de balen in, ik zie aan Marc dat die het moeilijk heeft en ook David en Maarten bungelen ergens als twee bejaarde circusartiesten achteraan. Zachtjes

Van de opleidingscommissie denk ik voor mezelf dat dit het nu was, “het is gebeurd”, het “heeft geen zin meer”, maar op het moment van opgeven gebeurd het: Pfffff, lekke band: Yes wat voelt dit heerlijk, het kan dus nog steeds. Ik kijk om me heen en ik zie Marc met tranen in de ogen van vreugde, het is zijn band die lek is. Met hulp van collega fietsers is de band helaas weer snel gemaakt, even oppompen en dan jammer genoeg weer verder. Maar nee!! Marc heeft nog wat in petto voor ons, hij besluit zijn band iets harder dan normaal op te pompen en ja hoor PANGGGGG, dat is hem weer, er wordt gejuicht en David en Maarten springen nog net niet de sloot in van vreugde. Nadat Marc het serieus waar, nog een derde keer voor elkaar krijgt zijn band te laten klappen wordt hij door de organisatie (de lafaards) vriendelijk doch dringend verzocht in de auto verder te gaan met zijn bandensloperij. Shit we moeten dus echt weer verder nu, maar gelukkig is het nu weer echt ouderwets hard gaan regenen. Wat volgt is een dag vol van dit heerlijke, genieten ten top, tot het moment van; DE SLOTETAPPE!!

en wel weg zijn, ken ik het aloude wedstrijdgevoel weer in mijzelf en schreeuwt mijn lichaam om strijd. Strijd werd het tot op de laatste slotklim bij Freyr. Ik blijf met mijn geduchte fietsconcurrent van vorig jaar over en aangezien ik weet dat hij twee keer zo goed kan klimmen dan mij, voel ik me gespannen. Gedachtegang Tom op dat moment; “is hij misschien minder goed dan vorig jaar?” “heeft de hele dag lekke banden/wind/ regen hem net zo gesloopt als mij?” “wat zou Bassie op dit moment gedaan hebben als hij Adriaan op de slotklim moest pakken” ik kom er maar niet achter, maar toch merk ik bij de klim van Namen, dat ik makkelijk boven kom en ik deel mezelf hierdoor een kans toe. Maar toch, die gast was vorig jaar zo snel boven bij Freyr.

Nog een kwartier voor de laatste stop, neem ik me voor, me niet te druk te bemoeien met de wedstrijd en maar te zien wat er gebeurd. Ik geef toe, tot een kwartier, want zodra we goed

Daar sta je dan bij de Chamonix, koud, verkleumt, moe maar het maakt allemaal geen reet meer uit............het is gelukt.........wat een dag..........het is goed zo!!

Ik besluit er niet meer over na te denken en kom tot de volgende eindtactiek: De klim overleven en boven aan de klim de ketting op het grote blad zetten, nog een keer malen naar de finish en vooral niet meer achterom kijken.


18

Routewaarderingen

Het is zomer, de Alpen roepen. Mogelijk heb je net je C-I cursus of voorklimcursus afgerond en wil je lekker klimmen! Geen mooiere plek om dit te doen dan de Alpen. Aan routes geen gebrek. Het is erg handig en verstandig om dan stil te staan bij de routewaarderingen. Zoals je wellicht al gemerkt hebt is de ene route de andere niet, hoewel de route het zelfde niveau heeft. Een 5b in THEA komt niet overeen met een 5b in de Klimmuur, Freyr of Saffres. Dit geeft al aan dat het lastig is sportklimroutes uniform te waarderen.

19


Wat betekent de combinatie 5b eigenlijk? Het getal geeft de relatieve moeilijkheid aan van de route op een schaal die loopt van 1 tot 9. De bijbehorende letter geeft het niveau aan op deze schaal die oploopt van a tot c. Aan deze letter kan ook nog een + of – worden toegevoegd om het niveau nog preciezer aan te geven. Voorgaande waardering is de zogenaamde Franse waardering (getal en letter). De waardering is gebaseerd op de moeilijkste pas in de route. Naast de Franse waardering heeft ook de internationale alpenvereniging UIAA een waarderingssysteem. Dit systeem duidt de moeilijkheidsgraad aan met Romeinse cijfers (IV+). Beide systemen hebben als nadeel dat alleen de technische moeilijkheden in de routewaardering worden verdisconteerd. In de Alpen worden routes vaak gewaardeerd met lettercombinaties (AD/ZS). Deze lettercombinatie geeft niet alleen de klimtechnische moeilijkheid aan van de route maar houdt ook rekening met de totale lengte van de route. Deze waardering is al iets bruikbaarder omdat met meer dan alleen de technische moeilijkheden rekening wordt gehouden. In steeds meer alpiene klimgidsjes zie dat de Franse (sport)klimwaardering wordt losgelaten op flinke alpiene routes. Hiernaast zie je een afbeelding de Nordkante op de Piz Badile. Volgens dit klimgidsje is het beklimming maximaal 5a+. Dit moet voor een gemiddelde ASAC-klimmer technisch geen probleem opleveren. In de praktijk kan dat echter behoorlijk tegenval-

Agenda len omdat het lastig kan zijn om de route te vinden, uit de route te stappen als er iets gebeurt (weersomslag, materiaalverlies) of omdat je te langzaam klimt om alle twintig touwlengtes voor het donker te klimmen en ab te seilen! Hier blijkt dat het enkel weergeven van de technische moeilijkheidsgraad te kort schiet. De meeste auteurs van dit soort alpiene sportklimgidsjes zijn zich hiervan van bewust. Meestal wordt in de legenda een eigen schaal opgenomen waarin ook rekening wordt gehouden met het alpine karakter en terugtochtmogelijkheden. Deze schaal is vaak niet meer dan een beredeneerde gok. Recent is het boek Alpine Rotsklimmen van Koen Hauchecorne verschenen. De auteur van dit boek heeft een systeem ontworpen waarmee het alpiene karakter (AK) van de route kan worden berekend. In het boek worden vervolgens vijftig rotsklimroutes beschreven met een technische moeilijkheidsgraadwaardering en een waardering van het alpiene karakter (5c/68). Het laatste getal drukt het alpiene karakter uit en meet de volgende punten: Lengte van de route, moeilijkheid om route te vinden, rotskwaliteit (vast/brokkelig), conditie vereist voor aanloop en terugtocht (bijvoorbeeld vijf uur lopen vanaf de hut), gewicht van de rugzak, hoogte boven zeeniveau, moeilijkheid van de toegangsroute, moeilijkheid van de afdaling, ontsnappingsmogelijkheden in route en moeilijkheid van afzekeren. Deze tien factoren bepalen samen (door een ingewikkelde formule) het alpiene karakter van de route. Als je de formule goed toepast kan je de route ‘la Marre

Maye’ op de Tête de la Maye (twaalf touwlengtes bomvast graniet, max 6b gidsjeswaardering ZS+) vergelijken met de route ‘Pierre-Alain’ op de Meije Zuid-wand (Ecrin!!!). De laatste route is gewaardeerd met ZS. Op basis van de gidsjeswaardering lijkt de Piere-Alain dus eenvoudiger dan de ‘la Marre Maye’. Op basis van het AK blijkt het echter omgekeerde het geval te zijn. De Pierre-Alain is bijna 900 meter lang op 4000 meter boven zeeniveau, slecht behaakt, gecompliceerd qua routeverloop en een ramp om af te dalen (5c afklimmen!!!). Wees je er dus van bewust dat de technische moeilijkheidswaardering van een route bijzonder weinig zegt. Let ook op behaking, an- en abstieg en behaking. Het kan bijzonder verleidelijk zijn als je net je C-I of voorklimcursus hebt afgerond om direct een gletsjer over te steken en dan twintig touwlengtes 4a te klimmen. Dit is absoluut niet aan te raden. Start liever in een route van vijf touwlengtes die goed behaakt is en oefen daar met route zoeken en snel klimmen. Dan kan je aan het eind van de vakantie wellicht als toetje een tien touwlengte route klimmen. Nu weet je ook waarom het eindadvies van de NSAC cursussen een maximum geeft voor niveau maar ook voor hoogte en tijd van beklimming en afdaling. Veel uitgebreidere informatie tref je aan in het boek Alpiene rotsklimmen van Koen Hauchecorne. Dit boek is op dit moment met een bon uit de Hoogtelijn voor slechts € 30,- te verkrijgen bij Bever. Verdere informatie is te vinden op http://www.bergundsteigen.at/author. php?module=ausgabe&issue=2005-2#a6 (wachtwoord via [email protected]). asac convo #3, augustus 2006

20

6-13 September Inschrijvingen Nieuwe Leden met borrel in de Tuin op 6 september 16-17 September Klimweekend in de ITH Opgeven vanaf 16 Augustus 7-8 Oktober Klimweekend Freyr Opgeven kan vanaf donderdag 7 september 14-15 Oktober Klimweekend Ith Opgeven kan vanaf donderdag 14 september

21


28-29 Oktober Klimweekend Les Awirs Opgeven kan vanaf donderdag 28 september 11-12 November Klimweekend Durnal Opgeven kan vanaf woensdag 11 oktober 18-19 Nov Klimweekend Ith Opgeven kan vanaf woensdag 18 oktober

Klimweekend - Saffres Ik had al van Saffres gehoord voor ik erheen ging. Ik was er zelfs al eens geweest. Dat was allemaal vrij positief. Het is een gebied dat zo leuk is, dat mensen die zeggen dat ze geen tijd hebben als Ki mee te gaan, ineens met hun eigen auto op het veldje naast je staan. Niet 1, maar 3. Erg gezellig met Dries, Fedor en Erik. Ze hebben nog gratis van de muziek genoten ook. Maar daar zijn we nog niet.

eerst via Brussel naar Saffres te komen, voor je even lekker naar huis gaat. Mooie verhalen dus. Hij was maar 2 keer bestolen geloof ik. Als we willen gaan klimmen is er meteen een touw te weinig. Erg lastig te combineren met de als advo klimmende aki ́s (Een niet te onderschatten systeem, ontworpen Saffres 2005). Dankzij Johan komt alles toch goed, met z’n oneindig dakbakdepot. We zijn namelijk begonnen 20 routes te voorzien van vaste touwen, onder leiding van Dries en Fedor. De middag

De heenreis De heenreis gaat voorspoedig. Ik zit in de late auto, met als chauffeur Judith en Johan. Volgens mij rijdt Johan het grootste deel, maar toch zijn we er pas als het licht wordt. En dan zijn de busjes er al! Normaal niet zo raar, maar wel als ze eerst een driewielig voertuig hebben geramd in Amsterdam, waardoor wij ongeveer even laat vertrokken. Gelukkig is Bas goed met plakband en voorlampen. De driewieler kon helaas niet meer met plakband worden gered. De ochtend Sta je te ontbijten, komt ineens Maurice aanlopen. Als je net 5 maanden door Noord en Midden Amerika hebt gereisd, is het natuurlijk logisch om

Verder was het klimmen natuurlijk Schön und Toll. Het regende af en toe. Joris was een rechtvaardig doch strenge KI, zodat iedereen heel bleef. Een moment van hulde is wel op z’n plek voor deze rots in de branding uit Tilburg. Misschien hebben Breen en Zeno nu eindelijk eens veilig leren klimmen. Met alle fotografen had ik ook een geweldige portrettenwedstrijd opgezet. Zoals gewoonlijk als ik een plan bedenk, ben ik de enige die er echt warm voor loopt, waardoor mijn portretfoto ́s nu als enige op de site staan. Bedankt jongens! De avond In de avonden genoten we grote geneugten. Als je Marijn zegt, zeg je leasac convo #3, augustus 2006

22

kker eten. Deze man had in zijn vurige passie voor ̈meer dan droge pasta ̈ in zijn eentje boodschappen gedaan, en zeer vernieuwende recepten opgesteld. De eerste avond ging iedereen nog een beetje rommelig te werk. Daarna nam Marijn het heft zelf in handen. Op het hoogtepunt werden er zelfs champignons gefrituurd in een laagje olie. (Dat was ook serieus de bedoeling). Daan heeft al aardig wat ASAC-eten gegeten en zegt: Marijn makes the difference! De nachten Het leuke aan Saffres is zonder meer ook het kampvuur. Hier kun je lekker een beetje naar uitgegroeide padvinders kijken. Bier en Wijn uit de Lidl drinken. Genieten van elkaars gezelschap in donsjassen. Struikelen over borden weggezet eten. Das allemaal erg leuk. Dan komt er ineens een gitaar te voorschijn. De eerste avond komt er niet zoveel uit. Er wordt over en weer wat gepingeld. Iedereen blijkt wel een liedje te kunnen. Iedereen geniet nog van de padvinders. Op latere avonden is iedereen wat vermoeider. Er blijven alleen mensen over met veel energie. Met inspiratie. Passie voor het pasgeboren lied. Ik hoef hier alleen nog aan toe te voegen dat iedereen ging als een malle! Met name schipper Roeland. (Ik hoorde later dat Fedor de kampvuurzingers bij de rotsen nog kon horen)

23


De terugtocht Het is maandagochtend. Ik sta in de modder naast de grote tent. Het onafwendbare signaal heeft geklonken. De tenten moeten voor het klimmen worden opgeruimd. De grote tent ook. De tent die anderhalf jaar geleden voor het eerst mee mocht naar de Ith. Waar ik als kleuter al rechtsachterin sliep. In een woest tentstokje-verwisselen bij het opzetten zaterdagochtend, werkelijk onevenaarbaar fantastisch, krijgt de vergrote zilvermeeuw er een dakraam bij. Hoewel het vakkundig getaped wordt, is hij met regelmatige regenval, en toch al aanwezige 3 m2 schimmelplek niet meer te redden. Het fantastische kuipgrondzeil blijkt dan ook zo waterdicht te zijn dat het ook dienst doet als zwembad. We hebben er maar een paar stukjes uitgesneden en hem achtergelaten in de container op de parkeerplaats. Gelukkig heeft de ALV besloten dat er een nieuwe moet komen. Conclusie Saffres is een te gek gebied. Je kunt makkelijk 4 dagen bij de Saffres rotsen zelf blijven. (Geen kansloze andere gebiedjes) Je krikt in 4 dagen ontzettend je voorklimniveau op. Volgens mij gaan er uit principe alleen vrolijke mensen mee. Dus ondanks de schade aan driewielers, mensen en tenten, volgend jaar weer (misschien wel bij Dries op zn veldje).

Klimweekenden: Beez Niks vermoedend surf ik naar www. asac.climbing.nl. Ik bekijk op de agenda even wat er komende tijd allemaal op het programma staat en lees: “Deadline Convostukjes. Lever al je creatieve uitspattingen zoals stripjes, rebussen, foto’s, stoere verhalen, dronken verhalen voor deze datum in bij de Convocommissie dan kunnen zij dat in ons befaamde clubblad zetten”. Geschrokken bedenk ik me dat ik degene was die iets moest gaan schrijven over het weekend naar Beez. 20 juni! 20 juni is de deadline! Shit! [censuur]! Wat moet ik daar in hemelsnaam over schrijven. Even denken, hoe ging het ook alweer. Eerst maar even herinneren welk datum dat weekend ook alweer was. 13 en 14 mei zie ik in mijn agenda staan. Dat wordt dus iets meer dan een maand terug in de tijd gaan. Dat moet te doen zijn. Langzaam voel ik herinneringen bij me naar boven komen. Beelden trekken aan me voorbij. Ik herinner me een bouwvakker, donkere wolken, twee paarden, hoeren, een grote witte Mercedes die bij elkaar wordt gehouden door een paar fietsbanden, ezels aan de diaree, de Chamonix, een kapelletje in de nacht, onweer, een trektocht over onbegaanbare paden en...... Wacht even dit kunnen toch nooit beelden zijn van een weekend Beez! Dat was een klimweekend. Wat heeft

al die onzin daar mee te maken. En de Chamonix is toch in Freyr? Ik denk nog eens goed na. Ik begin bij het begin: het Amstel station. Waar vandaan we met twee auto’s en bij elkaar 8 versnellingen richting België vertrokken. Eenmaal donker geworden kwamen we in de regio Beez aan. Dries voorop. Aangezien deze meende te weten waar we konden overnachten. Via de plaatselijke hoerenbuurt kwamen we aan bij bivakveld optie 1. Dit bleek echter al bezet te zijn. Sommige van ons meende door paarden, anderen meende hier een tent in te herkennen. Hoe dan ook, we gingen weer verder. Naar optie 2. Ver weg van de bewoonde wereld troffen we het ideale bivakplekje aan. Vlak achter een kappelletje, onder toeziend oog van de heilige maagd Maria, werden de tenten opgezet. De volgende ochtend was het eerst zaak om nog wat laatkomers/feestgangers op te pikken. In de regen, op de oever van de Maas, troffen we een grote witte Mercedes aan die met behulp van een campingstoel en een zijl was omgebouwd tot comfortabele slaapplek. Dit moest Maurice zijn. Drie ASAC leden, en vier versnellingen rijker konden we aan het ontbijt beginnen. Eenmaal ontbeten, overgestuiterd met een stuiterbal en overgerold met een oude autoband, brak de zon door. We konden gaan klimmen. Na een dag klimmen in de

zon begon het weer te regenen en was het uit met de pret. We besloten maar naar Freyr te rijden. Nadat daar een vermeldenswaardig goed en voedzaam maal bereid was onder leiding van de ongekroonde kook koning Marijn, was het tijd geworden om de Schulten Bräu weg te spoelen met echt bier. Zo kwamen we terecht in de Chamonix. Enkelen probeerden binnen de ASAC het dobbelspel te introduceren, maar door onsportief gedrag van een enkeling werd deze nieuwe traditie in de kiem gesmoord. De volgende

Via de plaatselijke hoerenbuurt kwamen we aan bij bivakveld optie 1. Dit bleek echter al bezet te zijn...


24

25


ochtend braken wij onze standplaats in Freyr af en daalde we af naar Beez. Het was tenslotte een weekend Beez. Na een middag goed Beezig geweest te zijn in de rotsen vertrokken we weer richting Amsterdam. Maar niet voordat enkelen een verwoede poging hadden gewaagd om via onbegaanbare paden het klimgebied Kariboe te bereiken en anderen een “verfrissende” duik hadden genomen in de Maas.

In de volgende convo: -Een nieuwe aflevering van Ron en Ria - Klimmen in bomen is een vak apart, of toch niet? - Meer toppen voor t toppenplan - De lustrumtocht - Er komt een winterweek aan! En nog veel meer, waar jij ook inbreng in kunt hebben! Dus stuur al je inspirerende ontroerende angstaanjagende of gewoonweg leerzame stukjes voor 20 september naar: [email protected] Tot slot dan dit: RAADJEPLAATJE

Ra Ra waar is dit en hoe hoog? Beloning: eervolle vermelding en het privilege om de volgende foto aan te leveren.


26

3 Inhoud. 14 Nieuwe Rubriek! Bergachtige Kunst. Inhoud. 16 Utrecht-Freyr Een tocht om nooit te vergeten! 4 Redactioneel. 5 Van de Voorzitter

Recommend Documents