28 juli – 16 augustus 2007
Rix Hof
Voorwoord Gisteren, 25 november 2007, is de reünie geweest van deze motorreis. Ik heb de vakantie weer helemaal opnieuw beleefd met de bewegende beelden. Tevens was de sfeer gelijk aanwezig. Helemaal te gek, geweldig gewoon. Ik realiseerde me vannacht wat deze reis voor mij betekend heeft. Ik had al wat langer rondgekeken voor een reis in het buitenland met de motor. In april gebeurde er iets in de privé-sfeer, waardoor ik deze reis kon, of misschien mocht, boeken. Dat heb ik dan ook direct gedaan. Deze reis is voor mij niet alleen een beleving en belevenis geweest maar ook een kantelpunt in mijn leven. Ik had me op de reis zodanig voorbereid dat ik dit verslag kon maken. De beschrijving van de website gehaald, de documenten klaar gezet, de kaarten uit de roadmap ingescand en alles op de laptop gezet. Ik heb een nieuwe digitale fotoset gekocht en in het vliegtuig de gebruiksaanwijzing gelezen. Gedurende de reis heb ik me bewust iedere avond teruggetrokken om de route op de kaart in te tekenen en het verslag te maken op de laptop. Het is een heel persoonlijk verslag geworden en ik ben blij dat ik dit zo gedaan heb. Het verslag en de foto’s heb ik gedeeld met mijn reisgenoten. Ik ben dan ook trots dat USA Motorreizen dit verslag wil plaatsen. Als laatste een woord van dank aan de reisleiding, Erik, Raimo, Beanca en Barbara. Je verwacht dat alles gewoon verzorgd wordt. Dat was het ook, maar ze brachten meer. Rix Hof, Lopik, november 2007
Dag0, 27 juli: Ter voorbereiding op Internet gekeken hoe de weersverwachting is in Los Angeles.
Peter had op Internet voor iedere plaats de weersverwachting opgezocht voor de komende 15 dagen: Zaterdag 28, Los Angeles: beginnen met bewolkt, later zonnig 30 graden Zondag 29, Palm Springs zonnig tot deel bewolkt 42 graden Maandag 30, Lake Havasu een t-storm rondom middaguur 43 graden Dinsdag 31, Flagstaff deel zonnig met een t-storm 24 graden Woensdag 01, Gray Mountain een middag thunderstorm 30 graden Donderdag 02, Blending voornamelijk bewolkt 31 graden Vrijdag 03, Panquich geen verwachting Zaterdag 04, Hurricane zonnig en heter 40 graden Zon/maandag 05-06, Las Vegas zonnig 38-40 graden Dinsdag 07, Lone Pine zonnig en heet 37 graden Woensdag 08, Merced zonnig 32 graden Don/vrijdag 09-10, San Fransisco zonnig, s'middags winderig 26-27 graden
Dag 1, 28 juli Amsterdam - Los Angeles Vertrek van Amsterdam naar Los Angeles. Na aankomst transfer naar het luxe airport hotel. Na het opfrissen, nemen we wat praktische zaken door onder het genot van een welkomstdrankje.
Om 9.00 uur was de gehele groep aanwezig op Schiphol. Check-in balie 26 tegenover de Balie van United Airlines. Beanca en Erik wachtten ons op. Zelf had ik niet goed opgelet, want het stond in de brief vermeld. Ik ben dan ook de gehele vertrekhal van 3 naar 1 gelopen en weer terug. Het inchecken, de bagage afhandeling, de douane, de gate afhandeling ging redelijk snel. Allerlei vervelende maar wel voor de hand liggende vragen over je bagage, je kennissen, je beschrijving vanaf het inpakken van je bagage t/m aflevering bij de checkin, etc om er zeker van te zijn dat je geen voor jou vreemde spullen zal meenemen de States in. Vlucht: UA909, vertrek 11:05, aankomst Chicago lokale tijd 13:14, nederlandse tijd 20:14 uur. UA85, vertrek 15:00, aankomst Los Angeles lokale tijd 17:15, nederlandse tijd 2:15 uur. We hebben een aantal fotografen in ons midden. Han is een filmer (met een stellage op zijn schouder) gedurende het motorrijden en stelt, bij belangstelling, dvd's hiervan beschikbaar. Tim, zijn zoon geeft aan dat hij bij een vorige reis zo'n 1600 foto's heeft gemaakt, zittend op de motor. Fred is ook een fotograaf en maakt dvd's met daarop de foto's en filmfragmenten. Dit wordt als een film achter elkaar gemonteerd. Gerard en Danny hebben een filmcamera bij zich en monteren (zo bleek later) deze op de tank. En overigens heeft iedereen een camera bij zich, bleek later. Zelf zal ik, Rix, een reisverslag maken met daarin de nodige foto's. In Chicago hadden we een tussenstop waar we alle bagage hebben opgehaald en door de US Customs heen moesten. Vijf personen, Erik, Jan Pieter, Marcel, Gerard en Richard werden door de douane eruit gepikt en zijn in Chicago achtergebleven. Waarom is nog steeds een vraag, ze hebben een behoorlijke tijd in een kamer met anderen doorgebracht. Ze hebben een vlucht later kunnen nemen en zijn 1,5 uur later aangekomen. Beanca, John en Danny zijn daar ook achtergebleven. Zelf kwam ik snel door de douane met 2 elektronische vingerafdrukken en een foto van mezelf. De rest kon gewoon doorlopen, de bagage werd niet eens extra gecontroleerd. We konden de bagage voor de transfer zo afleveren. Wel moesten we met een onbemand trammetje naar de andere gate. De schoenen mochten weer uit bij de check van jezelf en je handbagage.
s'Avonds om 20:30 uur instructie voor de volgende dag en de spelregels uitgelegd voor de reis. 8 personen sluiten aan bij het reisgezelschap. 2 Begeleiders, Barbara en Raimo waren een dag eerder aangekomen, Pieter en Stefan waren er al een week en onze Duitse vrienden zijn apart gereisd. Het hotel was prima, het ontbijt ook (bij een plaatselijke fastfood restaurant). Het hotel was het Hacienda hotel in Los Angeles, Sepulveda Blvd.
Hotels: 28 juli 29 juli 30 juli 31 juli 1 aug 2 aug 3 aug 4 aug 5-6 aug 7 aug 8 aug 9-10 aug 11 aug 12 aug 13-14 aug
Hacienda Hotel Motel6 LH Travel Lodge Days Inn Anasazi Inn Best Western Best Western Motel6 Stratosphere Budget Inn Motel6 Fransisco Bay Radisson Inn Best Western Hacienda Hotel
Los Angeles Palm Springs Lake Havasu Flagstaff Gray Mountain Blanding Panquich Hurricane Las Vegas Lone Pine Merced San Fransisco Fresno Porterville Los Angeles
Smoelenboek, het gezelschap
Raimo Casteel
Barbara Fien
Beanca Fijn
Han Adema
Tim Adema & Wendy Mooij
John Burger
Gerard Kruijssen
Richard van de Rijt
Jolanda Eikenaar
Rob Liefers
Mieke Tiggeler
Erik Fien
Danny van Veldhoven
Stefan van der Helm
Pieter Kemper
Jan Pieter Mourits
Johan Huibers
Peter Moonen
Marcel Stringer
Bruno Stiem
Anne Stiem
Ruediger Schwarz
Rix Hof
Fred de Kleijn
Annelie Schwartz
Dag 2, 29 juli Los Angeles - Palm Springs (195 mijl) Vroeg opstaan voor het ophalen van de motoren en, na de formaliteiten, zo snel mogelijk de stad uit. Eerst over de interstate, langs Downtown en dan de San Bernardino Mountains in.
Het slapen ging moeizaam om 2:00 uur klaar wakker en voor de rest wat liggen hanewaken. Ik slaap op de kamer met Fred, een Hagenees, werkend bij Defensie, en snurkt in ieder geval niet. Om 8:00 uur verzamelen en naar de motoren. De verdeling van de motoren is altijd spannend. Voor het eerst kennismaken met je keuze. Voor mezelf is dit de derde motor waar ik op zit, Honda Shadow 1100. Heel anders zitten zo'n cruiser. Ben zeer nieuwsgierig hoe het gaat lopen de komende weken. We hebben geluncht bij Hells Kitchen, een fantastisch bikers restaurant met een Harley winkeltje. Het eten was er prima. De salad bar is opgesloten in een doodskist. Ik heb geluncht met Mieke, Jolanda, Rob, Marcel, Peter en Johan.
Het was een warme dag. Naar gelang we het binnenland ingingen werd het steeds heter en droger. Prachtige rit door de heuvels. De Harley van Jan Pieter heeft het begeven en de Harley van Bruno viel even stil vanwege de hitte. De foto geeft Lake Elsinore weer.
Zelf heb ik een Honda Shadow 1100. De motor is eigenlijk te klein voor me. Tevens is zo'n model motor niet datgene wat ik wil, ben ik achtergekomen. Ik ben toch meer van het type tourmotor, of een type off-the-road (een BMW dus --), waar je lekker rechtop kan zitten. De motor is in de lage toeren wat hokkerig en ik krijg een stijve kont op dat ding. De zit en de zitting is niet goed voor me. Ik moet er voor zorgen, dat ik rechtop blijf op zitten anders krijg ik last van mijn rug. Mijn motorbroek is al tegen de uitlaatpijp aangesmolten (aan de binnenkant van mijn dijen, heel onhandig) en de hitte straalt direct naar boven. Toch heeft het wel wat om zo onderuitgezakt door het land heen te brommen met die knaluitlaat. De motor is trouwens verrassend wendbaar, je kan heel makkelijk door de bochten heen zwieren. En zo lang je hem op toeren houdt, is het goed te doen. Palm Springs is 40 graden bij aankomst. De hitte overvalt je volledig. Het blijft tot s'avonds laat broeierig warm. De kamer is gelukkig air conditioned, het is er zelfs koud.
Op de foto ligt Palm Springs linksboven.
Direct na aankomst hebben we de spullen naar de kamer gebracht en eerst een zwembroek aangetrokken. Heerlijk is dat om dan gelijk het zwembad in te duiken met een biertje bij de hand.
Het hotel is Motel6 in Palm Springs, Palm Canyon.
Het aankomen s'avonds is een ceremonie apart. De auto met aanhanger wordt gelost, de motoren achteruit (eerst de Harleys) en vooruit geparkeerd met de voorwielen tegen elkaar om zodoende een grote kabel er doorheen te trekken. Ondertussen heeft de reisleiding ons ingecheckt en worden de kamers verdeeld. De route ga ik iedere avond met de reisleiding op de kaart uittekenen, zodat we de reis op papier kunnen volgen. De maps zal ik ook publiceren.
Nog iets over de benzine voucher. Er wordt gevraagd om de eerste dag geld te geven voor benzine, entrees voor de parken en 2 barbecues die worden georganiseerd. Het geld wordt opgehoogd met een bedrag, zodat de reisleiding daarvoor waterflesjes kan kopen voor onderweg. Er gaan 2 grote koelboxen mee en iedere stop wordt water gebruikt. Het geld dat over is wordt de laatste avond gebruikt om als eerste de rekening te betalen. Heel handig en bijzonder verzorgd. De reisleiding zorgt ook voor bier, fris en eventueel andere dranken (afhankelijk van de groep), zodat we bij aankomst gelijk wat kunnen nuttigen. Ook s'avonds wordt hier gebruik van gemaakt, bij het zwembad bijvoorbeeld. Het bier en fris, etc. wordt de volgende ochtend afgerekend. O ja, er is ook nog een boete van 25 dollar in de pot als iemand iets heeft vergeten bij een stop en de hele ploeg moet wachten. En nog eens 25 dollar als het vergetene toch onverhoopts boven water komt in de groep en het wachten voor niets is geweest.
Dag 3, 30 juli Palm Springs - Lake Havesu (210 mijl) Via Joshua Tree en Twenty Nine Palms rijden we de desert in. Bij Parker de Colorado River over naar Arizona, dan noordelijk tot onze eindbestemming, met de beroemde London Bridge.
De afgelopen nacht hebben Erik en Raimo de motoren omgewisseld. Ze vertelden dat ze om 2:30 uur weer terug waren. Ik was gisteren om 23:00 uur op bed en kon direct slapen. Vannacht heb ik goed geslapen, was wel al om 5:00 uur wakker. Dit is thuis een normale tijd, dus een mooie tuk gedaan. Uiteindelijk om 6:00 uur opgestaan en de dag gestart. Om 8:15 uur verzamelen om de bagage te laden, om zodoende om 8.30 uur te rijden. De route is gewijzigd. We mijden de hitte en skippen Joshua Tree en Twenty Nine Palms. We blijven nu zo'n 50 mijl zuidelijker. We pakken de geplande route weer op bij Vidal Junction. De reden is de hitte. Voorgaande jaren schijnen nogal wat motorrijders uitgevallen te zijn. Toen moesten de motoren achterblijven en de rijders in de volgtruck. Nu hadden we "maar" 46 graden in de woestijn. We vertrokken volgens mij al met 30 graden uit Palm Springs.
Toch zijn bij ons de nodige mensen uitgevallen. De 2 Duitse dames Anne en Annelie zijn afgestapt; zij zaten achterop bij Bruno en Ruediger. Mieke en Tim zijn afgestapt en na het bijkomen in de truck met airco weer opgestapt bij de laatste stop bij het tankstation in Lake Havesu. Wendy werd misselijk van de hitte en is afgestapt. Zij zat achterop bij Tim. Raimo voelde zich de prostituee (hij zei wat anders --). Hij mocht overal op rijden.
Iedereen heeft zich verbaasd over mijn outfit. Ik heb mijn motorpak aan (een doorwaaipak) met daaronder een hardlopersbroek (dat vocht afvoert en doorwaait), een hemd en T-shirt van katoen met een trainingsjackie dat ook vocht afvoert en doorwaait. Ook heb ik een helmkapje van vochtdoorlatend materiaal. Het lijkt heel warm en dat is het ook, maar ik ben helemaal afgeschermd van de hitte. Ik droog niet uit (anderen rijden in T-shirt en spijkerbroek, waardoor het zweet gelijk opdroogt). Op een gegeven moment heb ik zelfs het vizier van mijn helm dichtgedaan om de warme wind buiten te laten. Ik had getwijfeld of ik een open helm zou kopen of lenen, maar ik ben nu blij dat ik mijn integraalhelm op heb. Op deze manier ben ik afgesloten van de hitte. Het was zelfs zo heet dat een tube zalf zo zacht is geworden, dat hij is leeggelopen in mijn toilettas. Wat een zooi was dat. Onderweg een Windmill park in een vallei.
In Desert Centre hebben we getankt. Er zijn langs de weg legio van dit soort plaatsjes met een verzameling houten huisjes en caravans en soms alleen caravans. Wat deze mensen zoeken in deze hitte midden in de woestijn weet ik niet, je ziet vaak geen bedrijvigheid.
Erik en Raimo letten heel erg goed op. We zijn vaak gestopt om even water bij te tanken. Met de lunch in Blythe zijn Tim, Han, Marcel, Peter en ik zeker zo'n 30 mijl omgereden. De groep had verzuimd om bij de stopplaats aan de weg te staan om ons te attenderen dat we er af moesten (we lagen achter op de groep). Afspraak is dat bij achterblijvers 1 persoon op de hoek blijft wachten als we moeten afslaan. Er stond niemand dus we reden door.
Op zich wel een aardig stukje om te rijden: er zijn daar veel bedrijven die hooi produceren. Het ruikt daar lekker en er zijn veel gele vlindertjes. Alle vrachtwagens zitten er vol mee. Toch wel vreemd in de woestijn al die groene velden. Volgens mij halen ze het water uit de Colorado River. We zijn langs de Colorado River gereden en zijn deze overgestoken. Daarmee hebben we Californie verlaten en zijn we Arizona ingereden. De Colorado River loopt in een gebied met prachtige bergen met diverse gesteentes, maar ook door de woestijn dus. Waar wij langsreden zijn veel resorts gevestigd. De Colorado river hebben ze veelvuldig ingedamd. Na de laatste stop bij McDonalds rijden we verder naar Lake Havesu en we zien in de verte toch een vreselijk onweer. Het onweer heeft ons niet bereikt, dit bleef hangen achter de heuvels. Wel hadden we behoorlijk last van de wind. Er stond zoveel wind dat rechts van de weg een zandstorm ontstond. Ook dit is ons bespaard gebleven. Maar toch lastig hoor, met een zware lage motor, die je niet gewend bent en in onbekend gebied. We logeren in het Havasu Travelodge, London Bridge Road. Om 22:00 uur is het nog 35 graden.
We hebben gegeten bij een Mexicaan. Dit restaurant ligt aan het water bij de London Bridge. Deze brug is door een lokale miljardair gekocht van de City of London. De brug werd daar gesloopt en getransporteerd naar America. Aangezien er op die plaats geen water was in Lake Havasu City heeft de miljardair een kanaal laten graven vanaf het Lake.
Dag 4, 31 juli Lake Havesu - Flagstaff (265 mijl) Vandaag zoveel mogelijk over de 'Route 66'. Over de legendarische Oatman Pass (let op de ezels) naar Seligman, de liefhebbers kunnen zich laten scheren in de beroemde barbershop, naar Flagstaff, de laatste plaats voor de Grand Canyon!
Ik heb goed geslapen. Bijtijds naar bed gegaan en s'ochtends was ik weer om 5 uur wakker, maar ik heb het volgehouden tot 6:30 uur. Mooie tijd dus. Om 8:15 uur verzamelen om de bagage te laden, om zodoende om 8.30 uur te rijden. Gisteravond hebben we gegeten bij de Mexicaan. Daar heb ik een nachtfoto genomen van de London Bridge. Vandaag ben ik eerder weggegaan met de motor om bij daglicht foto's te nemen. Ik was verdwaald, want ik ben op een gegeven moment naar rechts gegaan om van de andere kant de brug te nemen. Ik was op zoek naar water, maar kwam dit niet tegen. Dat kwam natuurlijk omdat er voor het water onder de brug een speciaal kanaal is gegraven en dat houdt op een gegeven moment op.
We zijn gedeeltelijk de Route66 gaan volgen. Hiermee hebben we ook de woestijn verlaten. Vreemde gewaarwording om te merken dat vanaf de kust vrij snel de woestijn begint en dat we vervolgens in nattere en daarmee groenere delen van het land zijn gekomen. Het eerste stadje is Oatman, een typisch Route66 stadje met winkeltjes en horeca. Langs Route66 worden meerdere dorpjes en pleisterplaatsen gesubsidieerd, gerestaureerd en in stand gehouden. De weg naar en na Oatman was prachtig en bochtig door de heuvels.
We zijn in Hackberry geweest. Dit is een typische pleisterplaats van Route66. Binnen hebben bezoekers hun woonplaats met een speld op de wereldkaart aangegeven en briefgeld uit hun eigen land opgeprikt. Tevens is de volledige Route66 op de muur geverfd.
Voor Seligman, ook weer zo'n dorpje, reden we weer door een ander prachtig gebied. Dit was een kaarsrechte weg door een groene vallei. Toen we Seligman naderde door de vallei, zagen we in de verte forse regenbuien. Deze regenbuien zijn ons bespaard gebleven. Wel hebben we op de highway wat regen gehad. Het was op een gegeven moment ook koud.
Williams zijn we langzaam doorheen gereden en niet bezocht. Het was al laat en we hadden net een regenbui op onze kop gehad. Een groot deel van de dag waren we op Highway40. Deze highway ligt parallel aan de Route66.
Richard kreeg na de regen problemen met zijn motor, een Honda Shadow. Deze werd omgeruild voor een Suzuki Boulevard 1800. Hier had hij uiteraard geen problemen mee. Mieke en ik hadden ook op een gegeven moment een hickup van de motor. Mieke vertelde mij dat dit betekende dat er op de reserve overgeschakeld moest worden vanwege benzine tekort. Dit was een nieuw fenomeen voor mij. Dat ken ik helemaal niet op mijn BMW thuis --. Ook niet dat er uberhaupt een benzinekraantje bestaat. Ik dacht dat dit uit de tijd was. Het verloop van de temperatuur was naar beneden en weer naar boven. We begonnen in Lake Havasu met 34 graden. Op het koudste deel van de dag was het 19 graden en we kwamen met 24 graden aan. Ik moest heel erg letten op mijn voeding en drinken. Ik was wat gammel. We hebben ook niet echt stevig ontbeten. Ik heb een boterham en koffie gegeten op de kamer. We zijn eerst gaan rijden om wat later op de ochtend een steviger ontbijt te nemen. Dit was dus niet echt gelukt. We logeren in het Days Inn, HWY 66. We hebben gegeten in de Brewery. Dit restaurant staat bekend als de betere in de omtrek en brouwt zelf hun bieren. Wat er gebeurde weet ik niet, maar de Hollanders waren stevig aanwezig die avond. Volgens mij waren ze aan de tafel van John, Gerard, Richard en Danny moppen aan het tappen, zodat die tafel en de tafel van Jan Pieter, Pieter en Stefan verschrikkelijk in een deuk lagen. Rob is van zijn geloof gevallen: hij lustte het bier niet.
Dag 5, 1 augustus Flagstaff Gray Mountain (150 mijl) Vandaag nemen we uitgebreid de tijd voor de Grand Canyon. Echte aanraders zijn een helikoptervlucht en het Imax Theater.
We gaan om 8:00 uur rijden, dus we zijn een half uur eerder opgestaan. Het ontbijt was inclusief, dus dat ging snel. Een deel van de groep heeft eerst een helikoptervlucht gedaan en daarna het Imax theater (een film van National Geographic over de Grand Canyon). Een ander deel deed alleen het Imax theater. We hebben daar ook geluncht. We hebben een nationale parkpas gekocht, die 1 jaar geldig is voor alle parken. Dit moest in koppeltjes, dat bespaarde het meeste geld (een koppeltje is net zo duur als 1 persoon). Vervolgens het park in. Het park is buitengewoon mooi aangelegd midden in de bossen. Op een groot aantal plaatsen hebben ze uitzichtpunten gemaakt. Er rijden gratis bussen rond, die op plekken komt waar je met de auto en motor niet mag komen, heel handig. Er is ook een wandeling uitgezet over de hele lengte van het park langs de Canyon.
Het park wordt gerund door indianen. We zijn hier in Navajo land. We zijn op eigen gelegenheid door het park gereden en hebben een flinke regenbui op onze kop gekregen. Het onweerde boven de Canyon.
De Grand Canyon was overweldigend, ik werd helemaal duizelig van de hoogte en de verschillende dieptes, vooral toen ik foto's nam.
Iets over de Grand Canyon: De formatie varieert van 270M jaar aan de bovenkant tot 1.840M jaar beneden. De Canyon zelf is jonger, zo'n 5-6M jaar. De Canyon is ontstaan omdat 2 tectonische platen van de aarde elkaar omhoog hebben gedrukt in het westen van Noord Amerika. De hoogte van de Canyon is ontstaan enerzijds door de slijpende werking van de Colorado Rivier en anderzijds door de opwaartse druk van de aardlagen, het Colorado Plateau. De breedte van de Canyon varieert nogal. De breedte is ontstaan omdat de onderste zachte lagen door de rivier meer worden uitgesleten dan bovenliggende harde lagen. De harde lagen breken op een gegeven moment af en storten in de rivier. De rivier brengt zand, kiezels en afgebroken rotsen verder stroomafwaarts.
De Grand Canyon is de grootste Canyon ter wereld. Met de hoogste, breedste en langste (446 km) uitgesleten rotsformaties. Toen we de Canyon verlieten en op weg gingen naar Gray Mountain veranderde het landschap en de temperatuur dramatisch. De Canyon is groen en regenachtig. We reden weer de woestijn in en het werd behoorlijk warm. Rob wilde graag op de BMW (R1200GS) rijden van Johan. De timing was perfect. De Harley waar Rob op reed en Johan dus overnam, verloor een koppeling tussen het schakelpedaal en de versnellingsbak, een bekende Harley kwaal. De Harley waar Rob op reed, is trouwens afkomstig van Jolanda. Het stuur van Jolanda was breder dan die van Rob, en daarom hebben ze gewisseld. We logeren in het Anasazi Inn, Highway 89. Dit ligt tussen de Grand Canyon en Flagstaff in, aan de 89. We hebben bijna een rondtocht gemaakt. Het motel wordt gerund door indianen. Het is oud maar schoon en heeft een binnenplaats met zwembad wat een intiem effect geeft.
Vanavond hebben we de eerste barbecue. Een dame uit de buurt verzorgt ons vlees. Om 21:00 uur ging bij mij het kaarsje uit. Het is toch wel vermoeiend de hele dag op een trillende motor, wind om je kop, fladderende kleding en concentratie in het verkeer.
De avond heb ik tevens gebruikt om eens een aantal anekdotes te verzamelen, dus hierbij jeweetjedatjes: - Gerard een 2-kleuren voorhoofd heeft - dat dit een gevolg is van een niet verplichte helmdraagplicht in Arizona - dat hij de hele dag alleen een hoofddoekje om heeft gehad en zijn gezicht is verbrand - Beanca duizelde van het nawoord van Erik na de hete 2e dag (hij doet dit anders nooit) - Erik zijn ogen niet in zijn zak zitten - Gerard een excuus heeft gevonden om de 25 dollar "te laat zijn" premie te ontlopen: verdwaald in een GoldWing. - Rob weer praatjes begint te krijgen; de temperatuur is weer normaal - Rob een behoorlijke last van zijn rug heeft - en ikzelf commentaar kreeg omdat ik rondliep in mijn lange nauwsluitende hardrennersbroek - Han (Mr. “Bizar”) met(+zonder) zijn camera een bijzondere verschijning is
Dag 6, 2 augustus Gray Mountain Blanding (235 mijl) Door de Painted Desert via Kayenta naar Monument Valley, waar we uitgebreid pauzeren. Er bestaat de mogelijkheid voor een off road tocht met jeeps. Daarna door, via Mexican Hat naar Blanding.
Painted Desert is een vallei met heuvels en is mooi rood gekleurd. Ik had geen moment kunnen vinden onderweg om foto's hiervan te maken. Ik hoop ze van een ander te krijgen. Monument Valley is groots. Het is zo raar wat moeder natuur hier heeft laten ontstaan.
De ontstaansgeschiedenis is als volgt: Op deze plaats was honderden miljoen jaren geleden eerst een zee. De Golf van Mexico kwam tot hier. Hierdoor zijn er allerlei zandafzettingen. Onder de zandafzettingen zijn de steenlagen, dit vormde de bodem van de zee. Eerst is de zee verdwenen uit de vallei en daarna zijn er door de botsende aardlagen gebergte gekomen (de grond werd omhoog gedrukt). Vervolgens zijn onder druk van lava de pieken en plateaus ontstaan in de vallei. Wat we zien in deze pieken en plateaus zijn twee lagen. De onderste laag is de oorspronkelijke bodemlaag van de zee. Dit gesteente is op de foto's te zien en heeft strepen over de volle breedte. De bovenste laag is zandsteen en bestaat uit het afgezette zand van de zee. Door weersinvloeden (wind, regen en vorst) brokkelt het bovenste zandsteen af en worden zo de huidige grillige vormen. Dit proces gaat nog steeds door. De afgebroken brokken zandsteen storten naar beneden en vormen zo de glooiende helling. De bodem van de vallei wordt gevormd doordat de afgebroken stukken zandsteen verder verbrokkeld en verpulverd.
We hebben een tocht met een jeep gemaakt door Monument Valley, waar tevens iets is verteld over de verschillende namen van de rotsformaties.
Big Indian
Totem Palls en Howling Coyote
Elephants In Monument Valley zijn we de staatsgrens gepasseerd (van Arizona naar Utah). Ook hebben we een tijdszone overschreden. De klok gaat 1 uur vooruit. Onderweg komen we regelmatig midden in de woestijn groepjes caravans tegen zonder enige zichtbare activiteit. Mexican Hat ligt tegen een prachtige rood/grijze bergwand aan. Een voorbode voor de komende dagen door het land van de Canyons.
We zijn vanmorgen gestart in Gray Mountain met een temperatuur van 24 graden. Deze is gestegen naar 32 graden door de dag heen. We logeren in het Gateway Inn, Center Street.
Dag 7, 3 augustus Blanding - Panguich (320 mijl) Een prachtige rit door het Capitol Reef National Park, uitgestrekte natuur, bergen en... bochten.
Vanmorgen gestart met een korte overpeinzing. Wat maakt dit soort vakanties tot een succes? Dit wordt mede bepaald door de groep, de leiding en je slapie. In alle gevallen zit het wel goed. De groep is makkelijk en toegankelijk, de leiding duidelijk, flexibel, verzorgend en gezellig. Ze maken allen sfeer. Mijn slapie is makkelijk in de omgang, soepel en hij snurkt niet (toch belangrijk niet waar).
Het is de dag met de grootste afstand. Dit valt echter niet zo op mede door het prachtige gebied waar we doorheen rijden. We zaten van 8:30 uur tot 18:00 uur op de motor. Andere dagen zijn we wel eens om 19:00 uur aangekomen. Het is een prachtige rit, het gaat vrij vlot met mooie bochten door het gebergte. We volgen de 95, de 24 en de National Scenic Byway 12. Het is een route door Canyonland en het land van de Canyons. Als je denkt dat je het met Monument Valley wel hebt gezien, dan vergis je je. We rijden door hele bergketens heen, die op dezelfde manier zijn samengesteld als de plateaus en pieken in Monument Valley.
We zijn begonnen in afwisselend rood en roze/grijs gebergte. We rijden van vallei naar vallei over en langs de bergen. Iedere vallei heeft zijn eigen schoonheid en variëteit van kleuren. Het is zo overweldigend, dat iedere foto de sensatie van het motorrijden door deze natuur niet kan weergeven. Ik heb een beperkt aantal foto's gemaakt, die het landschap enigszins weergeven. Ik ben dan ook zeer nieuwsgierig naar de video's die er gemaakt worden. Ik reken erop dat de video's de sensatie van de overgangen van vallei naar vallei met de kleuren, inclusief het mooie bochtenwerk door de bergen heen, kan weergeven.
Op een gegeven moment was er een grijs landschap, waar de bergen niet afbrokkelden zoals de andere zandsteenformaties, maar verpulverden tot heuvels zand. Een bizar verschijnsel. En toch steekt er dan in het midden weer een type plateau tussendoor, die we al eerder hebben gezien.
De erosie is afhankelijk van het type zandsteen en de hardheid.
Op weg naar Escalante veranderde het uiterlijk naar geel gepolijst zandsteen. Een groot aantal valleien hebben dat typische gebrokkelde uiterlijk als Monument Valley. Er zijn ook een aantal waar het zandsteen door de regen en wind helemaal glad is geslepen. We hebben een aantal fikse regenbuien gehad vandaag. Gelukkig droogde we weer vrij snel op en werd het tussen de buien door warmer. Daar waar het vaak regent zijn de hellingen en de valleien begroeit, wat een heel ander beeld geeft van de zandstenen bergketens.
We hebben de 24 van Hanksville tot Torrey zelfstandig kunnen rijden, evenals de 12 van Torrey tot Escalante. Heerlijk om in je eigen tempo door het landschap te knorren.
Hollow mountain is een winkel met tankstation die in een bergwand is uitgehakt.
De anekdote vandaag is geen fijne. Stefan is onderuit gegaan in een bocht. Hij heeft in een reflex het enige goede gedaan wat hij kon doen. Hij voelde zijn voorwiel schuiven, zette zijn motor rechtop, ging vol in de remmen en zo de grintkant in. Dit kon hij echter niet houden, waardoor hij onderuit ging in de kant. Hij heeft vreselijk mazzel gehad. Geen helm op met lage snelheid. Hij heeft wat schaafwonden, niet ernstig, en wat grind in zijn oog gekregen. Hij was niet duizelig, had in eerste instantie geen hoofdpijn en kon zijn verhaal vertellen. Hij kon zich nog goed bewegen, maar had wel een buil op zijn kop. Ik heb zijn oog schoongemaakt. s'Avonds bij aankomst vertelde hij dat hij stijf begon te worden en wel wat hoofdpijn had. Hij is naar de dokter geweest. Zijn motor is wel total loss. We zitten trouwens al drie dagen zonder gsm ontvangst. Gelukkig kon ik vanmorgen even op een Internet PC in de lobby. We logeren in het Adobe Sands Motel, N. Main street.
Dag 8, 4 augustus Panguich - Hurricane (100 mijl) Een korte rit met veel bezienswaardigheden, o.a. het Zion National Park. In het hotel organiseren we een selfmade barbecue. Afzakkertje bij zwembad en whirlpool.
We zijn eerst teruggereden naar Bryce Canyon. We konden hier op eigen gelegenheid genieten van weer een ander type staaltje van moeder natuur. Hier zijn allerlei pilaren ontstaan van zandsteen, de zogenaamde hoodoos. Niet eentje maar duizenden, zeer indrukwekkend.
Het Amphitheater Ook ontstaan er zogenaamde grotto's. Dit zijn bogen in het gesteente. Dit komt omdat het bovenliggende zandsteen harder is, maar wel water doorlaat. Het water dringt dan in een lagergelegen zachte laag en dit erodeert weg. Eerst krijg je dan een grotto en als dit verder doorgaat ontstaan bogen, de arches of tunnels.
Stefan gaat prima. Hij is vanmiddag op de reserve motor gestapt. Een grote zware Suzuki.
Zelf ben ik op de Harley van Rob geklommen s'middags. Wat een verschil zeg. Ik moest even wennen aan de zit, maar daarna ging het prima. Ik ben er mee het Zion park ingereden. Wat een motor, je zet hem in zijn drie en je kan gewoon de bergweg volgen zonder te schakelen. De Harley knalt lekker in de uitlaat. Als je 50 mijl (80) rijdt in zijn vijf, kan je in 1 keer gasgeven tot over de 90 (145), wat een acceleratie. Verder kwam ik niet vanwege het verkeer. Ik heb geen foto's gemaakt van Zion, deze krijg ik wel van een ander. Ik ben twee keer op en neer het Zion park gereden om te genieten van de Harley, de natuur en de bochten. Net een klein jochie met een nieuw speeltje.
Zion park heeft op zich het inmiddels bekende gesteente maar de type erosie is weer heel anders. Het was heet vandaag, niet alleen in de Canyons maar ook bij aankomst in Hurricane, zo'n 44 graden. Ik heb tegen al mijn principes in zonder helm in de parken rondgereden. Wel met een pet op tegen de zon (achterstevoren, anders waait hij weg). Dit resulteert dus in een verbrand gezicht met een witte band om mijn hoofd. Al de jongens, die met de bekende motorrijders hoofddoekjes rijden, hebben een wit toupetje op hun hoofd. We zetten vanavond alvast de horloges 1 uur terug. We passeren morgen weer een tijdszone. Dit veroorzaakte natuurlijk verwarring over het tijdstip van het eten. K3 en de Daltons wilden nog even een uur langer borrelen voor het eten. Tja en wie zijn nu K3 en de Daltons??!!
We logeren in het Park Villa Motel, State street. Meestal loop ik s'avonds rond met een opschrijfboekje om Anneke Dotes te verzamelen. Barbara wilde ook nog, maar ja Barbara Dotes bestaan niet ---. We gaan vanavond genieten van een eigen bereide barbecue. Althans, we hebben een kok (Jan Pieter) in ons midden, dus die is aan het werk gegaan.
Dag 9, 5 augustus Hurricane - Las Vegas (165 mijl) Van Hurricane rijden wij naar Amerika's Walhalla van entertainment, Las Vegas. We arriveren vroeg, dus is er alle gelegenheid om dit centrum van vermaak uitgebreid te verkennen. Dag 10, 6 augustus Las Vegas (vrije dag) Geïnteresseerden kunnen net buiten de stad de Hooverdam bezichtigen, een gigantische stuwdam die de gehele regio van stroom voorziet.
We zijn door 3 staten heengereden. Hurricane ligt in Utah. We hebben de 15 gevolgd en deze gaat door een hoekje van Arizona om vervolgens in Nevada en een andere tijdsgrens uit te komen. Bij Desert Spring reden vanuit de bergen prachtig de vallei in bij 38 graden. We reden met 37 graden Las Vegas binnen, over de highway. Het was een erg saaie route met veel wind. We zijn bij aankomst eerst naar de Harley Davidson dealer gegaan, de grootste in de US.
Daarna zijn we naar het hotel gereden, waar de checkin verrassend snel ging. Jolanda heeft het knipperlicht van de motor van Danny eraf gereden in de parkeergarage. We logeren in het Stratosphere, Las Vegas Blvd. s'Avonds was het nog steeds heel heet en zeer winderig. De 2e dag was het minder heet en minder wind. S'avonds de 1e dag zijn we met een aantal naar de strip (Las Vegas Boulevard) gegaan en hebben gegeten in het Harley Davidson cafe. Het eten was goed, met verrassend grote porties. Over het plafond worden Harleys aan een ketting door het café getrokken.
Peter is van zijn geloof af geholpen (hij weigerde altijd een Harley). Hij was aan het bluffen tijdens het eten dat hij wel op een Harley wilde zitten (de Easy Rider Harley stond in het café voor foto's), maar met 1 van de vrouwelijke fotografen achterop. Dat heb ik dus geregeld. De tweede belofte die avond zorgde ook voor consternatie. Ik zou om een doggy-bag vragen. Overigens is dit zeer gebruikelijk in de VS. In dit geval kreeg ik een schuimplastic bakje met een tas. De volgende dag heb ik nog van deze maaltijd kunnen genieten. Ik ben uiteindelijk om 22:00 uur naar het hotel gegaan. De rest ging door. Vervolgens werd ik natuurlijk uit mijn slaap gehaald door Fred, Rob en Johan (1:30 uur).
Een Anneke Dote: Gerard is die nacht door de security in zijn kraag gegrepen om 5.00 uur. Zijn pasje werkte niet van de hotelkamer en hij schijnt behoorlijk in de olie te zijn geweest. Hij is gecontroleerd, moest mee naar de receptie. Gelukkig stond hij op deze kamer geregistreerd (een ander stel heeft van kamer geswitcht). Uiteindelijk mocht hij onder begeleiding zijn kamer in, maar diende eerst zijn paspoort te pakken. Dit werd vervolgens weer gecontroleerd en toen mocht hij uiteindelijk definitief naar binnen. Zijn reactie: "wat er met mensen gebeurd als ze een pakkie aan trekken"--. Een Anneke Dote2: Fred, Peter, Marcel, Jolanda, Mieke en Johan zouden op weg gaan naar Lake Mead om te zwemmen en varen. Hoe ze het voor elkaar hebben gekregen, weet ik niet. Maar Lake Mead ligt ten oosten van Vegas en ze zijn uiteindelijk ten westen aan het begin van de Strip uitgekomen. Ze hebben niet de highway genomen, maar een binnenweg. "Er was een weg afgesloten". Ik heb zitten dubben over de aantrekkingkracht van Las Vegas. In eerste instantie is er natuurlijk het gokken. Maar daar red je het uiteindelijk niet mee. Hoe trek je mensen aan en hoe krijg/hou je de mensen binnen??
Wat meewerkt is de fantastische inrichting van de hotels, het entertainment en de winkels in de hotels die in de sfeer van het hotel zijn gebouwd, waarbij het net lijkt alsof je onder daglicht loopt. De hotels zijn gigantisch groot en menig hotel heeft binnen een grote winkelgalerij in stijl en het lijkt wel of het daglicht is (Venetië, Caesars Palace).
Venetië heeft op de eerste verdieping een kanaal met gondels en het San Marco plein nagebouwd, inclusief zingende gondeliers. Het Luxor is prachtig met de hotelkamers in de wanden van de piramide. De hal is gigantisch met prachtige beelden en winkels. Je kijkt tegen de binnenkant van de piramide aan met de galerij van de kamers. Het Circus Circus is net een kermis met regelmatig circusacts. MGM heeft een leeuwenverblijf waar je doorheen kan lopen. Het Bellagio heeft een gigantisch waterorgel dat regelmatig speelt. In vrijwel ieder hotel is wel een podium waar een life optreden wordt verzorgd. En ieder hotel kent een uitgebreid buffet waar je zowel s'morgens, s'middags als s'avonds een warme maaltijd kan gebruiken. Ik heb de 2e avond in Luxor van het uitstekende buffet gebruik gemaakt. De voorstelling voor Treasure Island ging vanwege de weercondities 2 keer niet door. Ik heb toen de strip verder afgelopen naar het hotel. Las Vegas kent een monorail, waar ik veel gebruik van heb gemaakt, erg handig. In ieder hotel wordt er uiteraard gegokt. Ik heb er op gelet wat er eigenlijk gebeurd. Allereerst zijn er de mensen achter de machines, die een vreselijk lawaai maken. De houding van de mensen is veelal ongeinteresseerd en een groot aantal hebben een kaart met een touwtje die ze in een automaat stoppen. Het andere eind knopen ze aan hun kleren, een stom gezicht. Er zit van jong tot oud aan de automaten, van
alle nationaliteiten, met man- of vrouwlief er naast. Velen zitten met een mobieltje te bellen. Ik zie hier de lol niet van in. Voor de kaartspelen heb ik meer begrip, dit heb je zelf nog enigszins in de hand en je hebt contact (althans dat kan) met de tafel om je heen. Ik heb even gekeken hoe dat er aan toe gaat en de delers maken toch ook wel de sfeer. Er zijn veel Aziaten als deler, waarom weet ik niet. Wat ook opvalt is het roken overal. De hele VS is rookvrij, maar in Vegas mag het overal.
De 2e dag s'morgens heb ik gewassen. Er zijn een aantal wasmachines en drogers gratis te gebruiken, heel handig. Het was echter na 45 minuten droger nog niet droog en daarom heb ik het uitgehangen in de kamer, wat uiteraard weer voor consternatie zorgde. s'Avonds voordat ik naar bed ging, was het nog niet droog en heb ik het nog een 1/2 uur in de droger gehad. De 2e dag in de ochtend ben ik naar de Hooverdam geweest. Een knap staaltje werk uit de jaren 30 wat met die hitte in barre arbeidsomstandigheden is gerealiseerd, alles is handwerk.
Op de terugweg viel mijn motor droog toen ik omhoog reed vlak voor een parkeerplaats. Ik heb hem op de reserve gezet (dankjewel Mieke), de motor rechtgezet en vervolgens doorgestart, toen deed hij het weer. Ik heb later uiteraard wel getankt. Van de Hooverdam vandaan, kom je uit de heuvels Vegas binnen via de buitenwijken. Dit is allemaal laagbouw. Vanuit de verte zie je alle hotels op de strip, 1 straat van zo'n 10 kilometer met hoogbouw. s'Middags ben ik met Fred de strip gaan aflopen. De huid van mijn neus is erg dun en bloedt snel. Waarschijnlijk is hij verbrand, ik heb er geen last van. Waarom dit is, weet ik niet, de hitte en het zweet?
Dag 11, 7 augustus Las Vegas - Lone Pine (235 mijl) Vandaag door Death Valley, officieel de warmste plek op aarde. Door de geringe luchtvochtigheid valt de hitte best mee. Onderweg stoppen bij Dantes View en een bezoek aan het Visitors Centre. Daarna een behoorlijke klim, die beloond wordt met een fantastisch uitzicht over dit extreme landschap.
We hadden vanmorgen even tijd nodig om elkaar weer te vinden. Na een dag vrij en op eigen gelegenheid rondstruinen, was het even stil in de groep. Vervelend dat de afspraken over het tijdstip en plaats van verzamelen niet duidelijk was bij eenieder. Hier zijn nog wel wat woorden over gevallen. De hitte viel erg mee, we zijn met 29 graden uit Las Vegas vertrokken. Death Valley was nog geen 37 graden. We zijn van laagste plaats van de VS, -282Ft (=-282*30 cm = 85 meter onder zeeniveau in Death Valley), naar het hoogste punt van Californie gereden = Mount Whitney, 14,494 Ft (4418 meter). Voor Death Valley rijden we van Nevada de staat California binnen.
Het was een zonnige dag, toch wel heet en zweterig weer. We zijn gestopt bij Stovepipe Wells, Furnace Creek, Cabriskie Point en bij de ingang van het park aan de westzijde. Hier zijn we nog prachtige heuvels en bochten gereden. We reden door een vallei gereden waar een vreemde zandstrook doorheen liep (Panamint Springs).
Wat me verbaasde dat er toch nog zoveel leven was, op dit hete punt van de wereld. De grassen zijn weliswaar uitgedroogd. Er zijn een aantal plaatsen waar ze een motel, benzinepomp, zwembad, etc hebben gemaakt. Ik heb alle dagen geen last gehad van insecten. Maar nu toevallig in Death Valley heb ik waarschijnlijk de enige mug tegen mijn vizier aangeplakt. In Death Valley zijn we de 2000 mijl van deze reis gepasseerd.
We zijn in de avond naar de Jake's saloon getogen om door te zakken met de groep. We mogen daar pizza eten. Erik en Raimo hebben dit opgehaald, zodat we vanavond een gezellige avond zullen hebben.
De saloon heeft een poolbiljart, een jukebox en een houten glijbaan met zout waar we een soort van curling kunnen spelen.
Met Rob weer een afspraak gemaakt. Morgenvroeg gaan we vroeg rijden om te ontbijten bij een Nederlandse Bakker Schat in Bishop. Als starter zullen Rob en ik een stuk pizza nuttigen. We gaan tenslotte niet met een lege maag op de motor. In Jake's saloon hebben we ons kenmerk achtergelaten. Aan de wand mogen de gasten een aantekening maken. Meerdere USA Motorreizen groepen voor ons hebben op de wand een opmerking geplaatst. We logeren in het Motel Mt. Whitney, Willow Street.
Dag 12, 8 augustus Lone Pine - Merced (260 mijl) Een stuk noordelijk tot voor Lee Vining. Van daaruit hoog het Yosemite Park in via de 3.300 m hoge Tioga Pass.
Vanmorgen opgestaan en een stuk pizza als ontbijt genomen. We gaan ontbijten na 1 uur rijden in Bishop bij Bakkerij Schat. Ik heb Rob ook een stuk pizza beloofd, dus vanmorgen kreeg hij roomservice met koffie. Hij was al uit bed. Ik heb inderdaad mijn neus verbrand, hij is aan het vervellen. Dit komt van een middagje zonder helm op een Harley door 2 parken rijden (8e dag). We zijn gestart door de vallei naar Bishop. Een hele rechte weg maar wel mooi in de vallei tussen de bergen. In Bishop is Bakkerij Erick Schat. Opa Schat is in 1907 uit Nederland gekomen en heeft deze bakkerij gestart. Het is nog helemaal origineel Nederlands met de broodrekken, de wagens met brood en zicht op de bakkerij achter. De broodproducten zijn herkenbaar voor een Nederlander. Ze hebben er ook een coffeeshop bij met belegde broodjes, etc; we hebben er ontbeten. De Nederlandse ontbijtkoek en pepermunt zijn ook verkrijgbaar. De bakkerij is nog steeds in de familie en zeer bekend in de VS.
We zijn doorgereden tot de ingang van Yosemite park. Toen we uit de vallei kwamen begonnen de bergwegen met bochten te komen. Yosemite park ligt midden in de Sierra Nevada. Het is een prachtig natuurgebied waar een mooie weg door is aangelegd met veel bochten, dalen en klimmen. We zijn vanmorgen gestart met een temperatuur van 22 graden, wat ik heerlijk koel vond, maar door velen als koud werd ervaren. In het Yosemite park was de temperatuur ook nog redelijk koel tot het moment dat we over de bergen heen gingen naar de zuidkant toe, toen werd de temperatuur ineens hoger. We zijn de dag met 32 graden geeindigd in Merced. Vanmiddag mocht ik op de BMW R1200GS van Rob door het park heen crossen. Op zich is het een heerlijke motor, zeer wendbaar met een goed blok, maar het is mijn motor niet, helaas (voor een BMW…). Ik krijg een harde kont, mijn voeten zitten te ver naar achteren en ik krijg last van mijn onderarmen en ellebogen, omdat ik teveel voorover moet leunen voor het stuur. Valt me toch wel een beetje tegen. Maar ik ben blij dat ik dit heb mogen ervaren zo door het park.
De bergen in Yosemite park zijn samengesteld van graniet. Dit is ontstaan doordat de zeeafzettingen miljoenen jaren geleden onder invloed van magma zijn samengeperst. 10M jaar geleden is deze laag door vulkaanactiviteit omhoog gedrukt en onder invloed van erosie bloot komen te liggen. Door 3 ijstijden, water en wind is het gebergte ontstaan wat we nu zien.
Het park verlatende kwamen we in een totaal andere natuur. Heuvelachtig, zoals je ook ziet in Groot Brittannie en Frankrijk (maar hier alleen geel gras) om vervolgens geheel Nederlands plat te worden. Het is Merced County, een agrarisch gebied. Tegen Merced aan waren veel fruitbedrijven en een spoorweg met heel veel perrons voor cargo. Vanavond ben ik erachter gekomen dat ik mijn zwembroek op de airco heb laten liggen in Lone Pine. Ik mocht een zwembroek aan van Fred, maar deze is gemaakt op de maat van 10 jaar geleden……
Het aantal kilometers vandaag is wel tegen de 300 mijl aangelopen met de rit in het Yosemite park meegerekend. Het was een lange dag van 8:00 uur tot 18:00 uur met alleen s'morgens in Bishop een lange stop bij de bakkerij. We zouden vanavond een andere groep van USA Motorreizen ontmoeten, maar die heb ik niet gezien. We logeren in Motel6, V Street.
Dag 13, 9 augustus Merced - San Francisco (140 mijl) Vandaag arriveren we in een van de beroemdste steden die Amerika heeft. Er is te veel om op te noemen dat de moeite waard is voor een bezichtiging o.a.: Fishermans Wharf, Alcatraz, China Town, de Cablecars, Golden Gate Bridge of een van de vele musea. Dag 14, 10 augustus San Francisco, vrije dag
We starten de dag met 20 graden, het werd in de heuvels op een gegeven moment 41 graden en in San Fransisco was het nog kouder dan s'ochtends, 16 graden. Heel vreemd, we komen San Fransisco binnen vanuit een warm San Jose en op een gegeven moment wordt het volledig bewolkt en koud. We rijden eerst weer door het vlakke land van Merced County. Op een gegeven moment kwamen we de Nederlandse koeien en veel hooibalen tegen, die werden geoogst (huhuhuhuh het gras werd geoogst en als hooi verwerkt). Ook is er veel fruitteelt. De afstand is bijna 200 mijl geworden. Na het tanken s'morgens bij Patterson zijn we de heuvels ingegaan met een prachtige natuur en mooie bergwegen op weg naar San Jose. Op het hoogste punt zijn we gestopt bij Lick Observatory, een sterrenwacht. We zijn er behoorlijk vlot doorheen gereden. De wegen zijn niet geheel optimaal voor motorrijders vanwege de steenslag en de middenafscheiding van de weg.
Op weg naar San Jose konden we een groot stuk zelf rijden en ben ik zelf 2 keer in de greppel terecht gekomen. Ik kon de motor redelijk eenvoudig weer op het spoor krijgen. De foto geeft San Jose weer.
De anekdote was weer geen leuke. Jan Pieter is in een bocht onderuit gegaan en heeft zijn onderbeen gebroken. Zijn motor mankeerde heel weinig. De klap is opgevangen door de zijbeugels van de Harley. Erik en Beanca zijn met hem naar het ziekenhuis gegaan in San Jose, waar ze een lange zit (13:30-22:00 uur) hadden. Jan Pieter is verder goed geholpen, maar het blijft sneu natuurlijk. John heeft zijn motor overgenomen (een Harley jawel voor een Suzuki freak) en Barbara is op de motor van John geklommen. Raar verhaal in het ziekenhuis: bij contant betalen werd een korting verkregen: wel 50%!!!!. We zijn over de Golden Gate Bridge gereden en naar 2 viewpoints. De brug lag vrijwel helemaal in de mist. Dit schijnt gebruikelijk te zijn voor 350 dagen in het
jaar. We konden daarom niet de gehele brug overzien, zowel de hoogte niet als de lengte. s’Avonds zijn we naar Fisherment's Wharf gegaan op Pier39 zonder te douchen en verschoning (de truck, Erik en Beanca waren nog bij JP in het ziekenhuis). Hier heb ik lobster en crab gegeten en wat shirtjes gekocht voor de meiden thuis. De Golden Gate was volledig helder en te overzien tegen de ondergaande zon., mooie plaatjes, evenals de Bay Bridge. De Bay Bridge is zo mogelijk nog langer dan de Golden Gate. De Bay Bridge verbindt San Fransisco en Oakland. Daarna zijn we teruggelopen naar het motel, een stevige klim.
We logeren in Broadway Manor Motel, Broadway. s'Nachts zijn we 2 keer gestoord, omdat we niet op onze kamer stonden geregistreerd. De eerste keer stonden een stel Japanners voor de deur die de deur probeerden te openen. Vervolgens belt de receptionist 2 keer om te vragen wie we waren. Het bleek dat de registratie van de kamers voor onze groep niet goed was. Een aantal van ons zijn dus ook gestoord in hun nachtrust. Vanwege deze toestanden konden we s'morgens de kamer niet meer in met onze kaartjes.
De 2e dag ontbeten (ik heb daar de hele dag last van gehad), en op weg gegaan naar Fisherman's Wharf om de boot te nemen naar Alcatraz. Ze hebben daar een hele goede rondleiding (audio tour) georganiseerd. Oorspronkelijk was Alcatraz een fort en is later omgebouwd tot een gevangenis (door de 1e gevangenen).
Het was een streng regime. De bewakers en hun gezinnen leefden ook op het eiland. In 1963 is de gevangenis gesloten vanwege andere inzichten over het doel en de uitvoering van het penitentiaire opsluiting en bedrijfseconomische redenen.
De indianen hebben Alcatraz in 1969 voor 19 maanden bezet als protest voor hun leven in de reservaten. Dit heeft wel resultaat gehad trouwens. Hier en daar vindt je nog kenmerken terug van deze bezetting (bv. FREE boven de personeelsingang).
Het weer was fenomenaal. Warm en helder, daar waren we dus niet op gekleed --, maar het leverde wel mooie plaatjes op van de stad. Na 13:00 uur kwam de mist opzetten vanuit zee en verdween de Golden Gate weer in de wolken.
Na Alcatraz zijn Fred en ik gaan lopen. We hebben de Cable Car genomen vanaf Victorian Park waar ze een draaischijf hebben en de tram handmatig wordt gedraaid en weggeduwd. De dienstregeling was heel regelmatig en niet afgestemd op het aantal bezoekers. We hebben 1 uur moeten wachten.
Vervolgens hebben we de antieke tram en metro gepakt om de Twin Peaks te vinden. Twin Peaks zijn 2 heuvels ten westen van San Fransisco waar je een goede view hebt. Dit is ons niet gelukt. Vervolgens zijn we teruggegaan met de metro tot het Financial Centre, waar we zijn gaan lopen naar China Town. Daarna zijn we doorgelopen tot Coit Tower met Cristopher Columbus en een prachtig uitzicht.
Vervolgens zijn we doorgelopen tot Lombard Street, het straatje met de slingers erin (in de jaren twintig aangelegd en 27 graden naar beneden -> voor ons naar boven dus). We hebben gegeten nabij Fisherman's Wharf, de plaats waar de Del Monte Ananassen werden ingeklaard. We hebben de bus terug naar het hotel genomen.
Dag 15, 11 augustus San Francisco - Fresno (265 mijl) De stad uit en in zuidelijke richting de bekende Highway 1 op, die helemaal langs de kust van Canada tot Mexico loopt. Door glooiend landschap, fruitplantages en wijngaarden.
We starten de dag met 14 graden, het is koud, mistig en bewolkt. Dit weer hebben we volgehouden tot Pescadero. Als je kijkt op de kaart zie je dat hemelsbreed de baai van San Fransisco ophoudt. Het was prachtig om te zien, de bewolking hield op en volgde de kustlijn. De zon scheen maar de koude zeewind hield vol. De groep is in 2 delen vertrokken. Barbara nam 1 groep mee naar de zee volgens een eenvoudige route en Erik nam de rest mee die het aandurfde om Divisadero Street te nemen met de motor. Stoplichten, verplichte stopborden (4-way) en stijl omhoog. De kruisingen zijn wel horizontaal aangelegd, zoals je op de foto’s kan ontdekken. We hebben nog behoorlijk lang op Stefan en Pieter moeten wachten. Pieter kreeg zijn motor slecht gestart bij het motel en we waren al weggegaan. De heren waren dus de weg kwijt geraakt. Op een gegeven moment zijn ze zelfs de Golden Gate 2x overgegaan. We hebben vandaag in de ochtend de Highway 1 gevolgd. Dit is de kustweg van Canada tot aan Mexico. We hebben koffie gedronken bij een bakkerij aan de kust. Wat opvalt is dat de hele weg vandaag voornamelijk Spaanstalig is. In Santa Cruz hebben we getankt naast een BMW dealer. Na zijn vraag of ik bij de motorgroep hoorde, antwoordde hij, dat ik weer was thuisgekomen --. Hij had een aantal prachtige K1200LT's staan voor een prijs….. Bij Watsonville zijn we het binnenland ingegaan. Tot aan Los Banos was het heuvelachtig gebied en werd het steeds droger en heter. Op een gegeven moment liep het tegen 40 graden. Van Los Banos tot aan Fresno was het heel plat, net Nederland met uitgestrekte akkers. Dit is de San Joaquin Valley. Deze vallei wordt door kanalen geirrigeerd, waardoor het agrarisch gebied is. Veel tuinbouw en ik heb ook melkboerderijen gezien (met zwartbont vee). Al met al was het een vermoeiende reis, waarschijnlijk mede door het gigantische temperatuurverschil.
De anekdote vandaag was dat onze diender tegen het verkeer in ging. Bij Gilroy moesten we de snelweg af, maar we zagen de laatste motorrijder te laat (deze moet achterblijven om ons de richting te wijzen, weet je nog), waardoor een aantal op het laatste moment op de snelweg in de remmen gingen en 2 banen naar rechts. Han en ik haalden het niet, en stonden voorbij de afrit op de vluchtstrook. Ik bedacht me niet en reed door tot de volgende afrit en Han ging met de motor achteruit op de vluchtstrook om toch af te slaan. De groep ging vervolgens als een haas naar de volgauto die al was afgeslagen. De groep moest door en de volgauto ging terug om mij op te vangen. Die kwam ik dus tegen, toen ik was omgekeerd bij de volgende afslag. Al met al ging het helemaal goed. We hebben nog in de file gestaan in de hitte, vreselijk zo op de motor in je motorpak zonder airco. s'Avonds uitgebreid genoten aan het zwembad; het is een ander motel geworden (hebben we geen spijt van), en genoten van het eten. John is jarig vandaag en na het eten zijn we met een groot aantal blijven borrelen in de prachtige binnentuin. We logeren in het Vagabond Inn in Fresno langs de 99. Voor het eerst geen verkeersgeluid in een kamer aan een binnentuin met zwembad en voor de verandering een airco met weinig geluid.
Dag 16, 12 augustus Fresno - Porterville (165 mijl) Via het Sequoia National Park, met zijn enorme woudreuzen en honderden bochten, dalen wij af naar Porterville.
We zullen niet naar Porterville rijden, maar tot Exeter in verband met de logies. Als we Fresno verlaten, komen we weer in tuinbouw gebied. We zijn onderweg gestopt om fruit te kopen. Op weg naar het Sequoia Park prachtige heuvels met geel gras begroeid en heerlijke bochten om te nemen. In Sequoia Park hebben we de gebruikelijke toeristische routes genomen. We kwamen aan het andere eind van de Canyon uit, aan de zonzijde, en we zijn de 40 graden weer gepasseerd. Een prachtig gebied om doorheen te rijden; alleen jammer dat er zoveel auto's op de weg waren met al die bochten --. Het Sequoia Park ligt aan de andere kant van de Sierra Nevada en sluit aan op het Kings Canyon National Park. Kings Canyon is ontstaan voor de ijstijd en is mede door gletsjers gevormd. De Sequoia boom komt alleen hier voor aan de westzijde van de Canyon vanwege de temperatuur, de vochtigheid en de vele bosbranden. Het is een naaldboom. De Sequoia heeft de bosbranden nodig om de zaden uit de denneappels te laten springen en om de rest van de vegetatie te laten verdwijnen. De Sequoia zelf brandt heel moeilijk door de sappen in de schors. Door de samenstelling van de stam hebben bacterien, schimmels en insecten weinig vat op de boom, waardoor de boom niet wegrot. Het wortelsysteem is zeer oppervlakkig, maar 1 meter diep maar wel zeer breed. Omvallen is voor een volwassen boom de enige reden om te sterven. De eerste 600 jaar bereikt de boom zijn hoogte en daarna zal hij alleen maar uitdijen.
De General Sherman Tree is de grootste levende boom ter wereld. Niet de breedste, niet de langste, maar wel de grootste inhoud. De boom heeft 1500 kub inhoud, een diameter van 11 meter, is 2200 jaar oud, weegt 1256 ton, is 84 meter lang en heeft een omtrek van 31 meter. Hij groeit ieder jaar met een omvang van een boom van 18 meter hoog van normale dikte.
Nadat we de Sequoia’s hebben verlaten, kom je eigenlijk weer in een voor ons normaal berglandschap verzeilt. Hier hebben we zelfstandig doorheengereden met prachtige plaatjes van de bergen en heerlijke bochten. Na het Sequoia park komen we weer in tuinbouw gebied.
Ik heb op een Gold Wing gereden. Wat een motor is dit zeg. Veel vermogen (1800 cc 6 cylinder) en opvallend wendbaar voor zo'n grote machine. De vijfde versnelling is een overdrive, maar met een groot bereik. 60 km/uur in zijn vijf en dan "even" gas geven, geen probleem. Ook manoeuvreren met de voetrem erbij doet hij feilloos, hij slaat niet af. Je zit wel achter een grote kuip, dus veel wind om af te koelen is er niet. De motor heeft bijna 100.000 mijl gelopen, maar daar merk je niets van. Enne hij heeft een achteruit --.
Vanavond wordt er Mexicaans eten georganiseerd.
We logeren in Best Western, Kaweah Avenue, Exeter.
Dag 17, 13 augustus Porterville - Los Angeles (270 mijl) Het minder bekende, eenzame, Frazier Park zal de bochtenliefhebbers tevreden stellen. Daarna bij Ventura weer de grote weg op richting Los Angeles. We brengen de motoren weg en in de avond is er gelegenheid om Rodeo Drive, Sunset Blvd., Hollywood etc. te bezichtigen.
We zijn om 7:00 uur vertrokken met een volstrekt kaarsrechte weg door de tuingronden. Hier en daar was er een jaknikker te zien. Vlak voor Bakersfield veranderde het landschap naar alleen maar jaknikkers. We hebben ontbeten bij de Black Bear in Bakersfield, waar ze hele grote porties serveerden.
Vervolgens hebben we een stukje snelweg gevolgd en zijn we het Frazier park of Los Padres New Forest doorgereden. Een prachtige weg naar beneden en boven met veel bochten door weer schitterende natuur in de heuvels. Op de achtergrond woedde de bosbrand die al weken dit gebied teistert.
Bij een tankstation zijn we een enthousiaste vrouwelijke fotograaf tegenkomen, die ons op een bevallige wijze heeft gefotografeerd. Wat uiteraard de nodige hilariteit heeft veroorzaakt. Ze zou de foto's op haar weblog plaatsen.
We hebben een alternatieve route gevolgd Los Angeles in. In plaats van de snelweg te volgen zijn we afgezakt via de 23 door de Santa Monica Mountains naar Malibu Beach. Een prachtig gezicht om zo de oceaan te bereiken over deze bergweggetjes met veel haarspeldbochten. Vervolgens hebben we de kustweg gevolgd door Santa Monica naar eerst de Harley dealer in L.A. en daarna de motoren weggebracht.
Het zit er op qua motorrijden. Het is een lange dag geweest, we zijn gestart om 7:00 uur en om 18:00 uur geeindigd. We zijn vandaag de 3000 mijl gepasseerd. In totaal heb ik 3301 mijl (5311 km) gereden (ietsje meer dan de rest ivm de trip naar de Hooverdam). We logeren weer in het Hacienda Hotel, North Sepulveda Boulevard. Mieke vertelde s'avonds dat ze uit de bocht was gevlogen en bergopwaarts tegen het talud was opgereden, niet gevallen ofzo. Rob had s'avonds geen zin in bier zei hij. En vervolgens heeft hij toch een aantal bellen weggewerkt --. Ik heb alle deelnemers gevraagd naar hun ervaringen door de volgende vraag te stellen: "Wat heeft deze reis een succes gemaakt?" x Reisleiding x Goed georganiseerd, groep, enthousiaste leiding (vrijwillig!!), nationale parken x Kamergenoot x Hulpvaardige en aardige groep, Grand Canyon en de film daarover, bochten in de laatste week, gegroeid qua motorrijden (veel verbeterd tijdens de vakantie, angst is weg) x Grand Canyon en de dagen daarop, overweldigende natuur, met recht de Highlights, de motoruitdaging x Was een droom die uitkwam, op een Harley door Amerika, het was goed maar gestresst vanwege de lange dagen x Gezelligheid, veel gezien x Het commentaar van anderen x Alles, de route, de groep, de leiding x De vrijheid, wel alles geregeld, maar simpel en makkelijk x De reis, de omgeving, de vrienden x De omgeving, de gezellige groep x Jij (1e reactie), alles (2e reactie), Babs (3e reactie) x De Suzuki Boulevard (rood is toch mooier), en Bibi x Het weer, het eten, de route x Het feit dat dit is geregeld door mijn vrouw, die ik vreselijk mis, de grootsheid van het land, de natuur x Het uitzicht, de motor, schadevrij, geen fysieke problemen, goede omgang met elkaar, de tocht, de reisleiding x De Goldwing en het commentaar over deze "Tupperware bak" x Gezellige groep, de natuur, ontspannen, het biertje x De koelbox x De variatie van de groepssamenstelling, motoren bleven goed, het weer, de route, de hotels x De natuur, hemelsbreed een grote diversiteit en zo kort bij elkaar, de positieve reactie van de Amerikanen op motorrijders x Het gemengde gezelschap, het meehelpen van de groep, de gemoedelijkheid, een echte groep, en het gevoel dat de groep het een goede vakantie vond x Een uitgestelde levensdroom, de vriendelijkheid van de Amerikanen, de weidse natuur, de grootsheid van de bergen, de uitgestrektheid van het land x Niet het rijden (te lang op de motor per dag), wel de natuur, het weidse en verschillende landschap in zo'n korte tijd x De weidse natuur, de vriendelijke en altijd verontschuldigende Amerikanen, de gratis restrooms
Dag 18, 14 augustus Los Angeles Een vrije dag waarmee van alles gedaan kan worden, zoals het bezoeken van de Universal Studios, Disneyland of een van de vele andere bezienswaardigheden.
S'Morgens zijn Han, Tim, Wendy en ik met een huurauto naar Santa Monica gegaan. Op zich wel eens aardig om daar geweest te zijn, maar niet echt spectaculair. Ik heb daar bijna een uur zitten luisteren naar een steeldrummer, prachtige ZuidAmerikaanse klanken.
We zijn vervolgens vanuit Santa Monica de Sunset Boulevard afgereden naar Hollywood. De Sunset Boulevard heeft heel veel mooie villa's tot het moment dat je West Hollywood binnenkomt. Dan wordt het weer een gewone buitenwijk met veel reclame, winkels, etc. We hebben nog gezocht om de borden Hollywood in de heuvels te ontdekken. Dit is gelukt. We hebben het gefotografeerd vanuit zo'n "normale" straat. Vervolgens zijn we door de avondspits naar Marina Del Rey gereden, een toeristische attractie volgens de geschriften met een haven, kanaaltjes en winkeltjes. Dit werd dus een teleurstelling, veel marketing voor een klein gebied en niet echt de moeite waard. Anderen zijn naar Universal Studios gegaan en 2 andere groepen ook naar Santa Monica. S'Avonds even snel gegeten, de bagage zodanig georganiseerd opdat ik s'morgens direct weg kan. Ik heb het verslag, de foto's en de kaart weer up-to-date gemaakt van de laatste rijdag en vandaag. We hebben in de bar afgesproken en zijn we met de pet rondgegaan. Erik en Beanca waren al vertrokken, zodat we ons dankwoord aan Raimo en Barbara hebben uitgesproken. De koelbox was ook nog gevuld en die hebben we in de hotellobby soldaat gemaakt.
Dag 19, 15 augustus Los Angeles - Amsterdam Vroeg in de ochtend vervoer per hotelshuttle naar de luchthaven voor uw vlucht naar Amsterdam... Dag 20, 16 augustus Aankomst te Amsterdam
Vlucht: UA690, vertrek 10:00, aankomst Chicago lokale tijd 16:02 (+2 uur tijdsverschil met LA) UA908, vertrek 17:57, aankomst Amsterdam 09:15 uur Om 6:00 uur opgestaan, ontbeten en de tassen gereed gemaakt. Ik was net 5 minuten te laat beneden en heb de shuttle voor mijn neus zien wegrijden. De volgende shuttle vertrok 20 minuten later. Aangekomen op het vliegveld bleek dat de aangegeven gate niet goed was. Ik ben naar de juiste gate gelopen en in de rij gestapt bij de anderen (die waren tenslotte voor mij), wat bij een echtpaar een behoorlijke stress veroorzaakte. Het inchecken verliep elektronisch en moest jezelf regelen via een incheck terminal. Dat gaat in eerste instantie niet direct goed, dus dat duurde voor een aantal toch nog lang. Vervolgens is het rondlopen en wachten. Ik heb nog een wereldstekker gekocht en mijn laptop ingeprikt, zodat ik verder kan met het verslag (mijn batterij was op en de wereldstekker zat in de bagage). Het vertrek is om 10:00 uur naar Chicago en is op tijd. Het vliegtuig vanuit Chicago naar Amsterdam vertrok op zich op tijd van de gate, maar moest door het slechte weer toch later vertrekken vanwege het omzetten naar andere start/landingsbanen. De lange vlucht blijft vervelend. Door het elektronische inchecken waren we niet in staat om lange benen plaatsen te reserveren. Redelijk op tijd op Schiphol 9:30 uur, waar we nogal lang op onze bagage moesten wachten. Daarna groeten, zoenen en naar huis. Daar kwam ik om 12:30 uur aan. De middag en avond gevuld met wassen, schoonmaken, opruimen van de spullen. s'Middags even op de bank gelegen omdat de slaap me overviel. s'Nachts redelijk geslapen tot de volgende morgen 10:00 uur, wat is je eigen bed weer heerlijk. Gedoucht onder mijn eigen douche(daar kan ik tenminste fatsoenlijk onder staan --). Ik ben gestart met de websites en het overkopieren. Mijn eigen BMW weer onder het stof vandaan gehaald om de banden op te pompen. Wat is dat weer genieten, zeg, ten opzichte van de Honda Shadow. Wat loopt die motor licht dan. Op het vliegveld en tijdens de vlucht ben ik verder bezig om de foto's te organiseren, het verslag te illustreren en te publiceren op het web. Een week later is alles af en ga ik voor mezelf een fotoboek maken. Een korte overweging over deze reis: Wat ging goed? - de voorbereiding - de route - de reisleiding, de vrijheid die ze hebben om zaken anders aan te pakken, hun improvisatievermogen, hun inzet en commitment, de sfeer die ze creëerden, de duidelijkheid die ze gaven en het gemak waarmee ze met de groep omgingen Wat kan beter? Dit vind ik op zich moeilijk. Wat opvalt is enerzijds het improviserende vermogen van de reisleiding, dit is goed en is bij deze reis ook goed verlopen. Aan de andere kant zijn het vrijwilligers, die te maken hebben met een aantal risico’s, de verantwoordelijkheden en de aansprakelijkheid, waarvan ik me pas bewust ben geworden gedurende en na de reis. Dit heeft te maken met motorproblemen, uitval van deelnemers, gezondheidsproblemen in gebieden zonder telefoonbereik, levensbedreigende verwondingen van personen die niet verplaatst mogen worden, etc. Er wordt ook aan iedereen gevraagd om 400 dollar contant te geven op de eerste dag van de reis, wat als daar iets mee gebeurt? Het heeft allemaal te maken met vertrouwen gunnen en krijgen en het vermogen van de reisleiding om hiermee om te gaan. Nogmaals bij deze reis zat dit wel goed, maar toch. Godzijdank is alles goed gegaan en uit de statistieken zal blijken dat het allemaal wel los zal lopen. Tevens zullen motorliefhebbers niet zo snel vervelend doen als zaken niet lopen zoals gepland. Ze zullen achteraf ook niet met allerlei claims komen. Op de volgende 2 pagina’s staat de reis op 2x A4-formaat.
Dag xxx, 25 november Lopik Reünie van de reis
Voordat we afscheid namen op Schiphol hadden we al met elkaar afgesproken dat we weer bij elkaar zouden komen. De ervaring heeft geleerd dat je niet moet wachten tot de maand december. Ik heb in de week na de vakantie iedereen de adressenlijst gestuurd en gepolst welke datum het meest geschikt zou zijn. Dit is 25 november geworden. EN: iedereen was er !!!!!!, behalve de Duitsers maar dat hadden we eigenlijk ook niet verwacht.
Fred heeft me geholpen in de voorbereidingen met de catering, de beamer en projectiescherm. Ik had boodschappen gehaald en mijn huiskamer verbouwd. Rob, Jolanda en Erik hadden nog stoelen meegenomen en spullen voor de koffie.
Een geweldige dag gehad. Ik ben weer helemaal op vakantie geweest. De films, de foto’s, de sfeer, alles was aanwezig. De beleving van het landschap, het motorrijden, helemaal geweldig. Ik kan me dan ook volledig voorstellen dat de filmers onder ons hun vakantie opnieuw beleven als ze aan het monteren zijn.
