WW211212 From Wiels to Winterspelt Wiels - Winterspelt 2011 - 2013 Pieter Van Nieuwenhuyse boek 13 (anno end 2012/13)
(Stubbornness)
INTRODUCTIE - Periode III begon wanneer ik in september 2010 afgestudeerd was. Op dat punt aangekomen werkte ik dat jaar nog een afstudeerwerk af en goot deze in een klein A5 boekje. Datzelfde jaar begon ik nog een tweede boekje over mijn levensfilosofie. In januari begon ik de zes maanden durende residentie in het Wiels. Ik werkte mijn boek af, waarna er nog een aantal boeken volgden waarmee ik tot het einde van 2011 zoet was. Door het Wiels kon ik verder surfen op de stimulerende sfeer van de Sint-Lukas periode, waar ik werd opgenomen in een jonge Brusselse internationale kunstscène. Zowel de boeken als mijn aanwezigheid in Brussel werden op den duur onhoudbaar. Met de boeken verwaterde het van het volgen van de rode draad doorheen mijn werk (voorstellen om een eigen koninkrijk - domein op te richten) naar een soort van dagboek van ideeën en persoonlijke evoluties. In Brussel werd ik geconfronteerd met een kunstscène die helemaal niet op mijn leest was geschreven, deze kunst was ver buiten mijn interessesfeer en naar mijn inziens vaak te puberaal. Daarnaast werd het tijd dat ik zelf eens mijn intenties realiseerde, i.p.v. alleen maar voorstellen te produceren. De mensen begonnen zich terecht af te vragen of mijn voorstellen en ikzelf als kunstenaar niet ironisch moesten begrepen worden. Nadat ik Brussel de rug had toegekeerd viel ik zowel op artistiek vlak als op financieel en emotioneel vlak in een zwart gat, maar na een donkere periode vond ik uiteindelijk een geschikte woning vlak over de grens waar ik eindelijk mijn artistiek hoofdproject tot stand kon brengen (Keus Keu). Daar vond ik weer de energie en de inspiratie om ander projecten te realiseren, zoals Wanderer, Koil Koun en dit archief. Maar deze projecten draaiden allen rond het uiteindelijke idee van Keus Keu, en leidden eigenlijk steeds terug naar dat concept. Ik denk dat ik het in de volgende periode (Periode IV) het bij werken zoals Keus Keu zal houden en daarnaast radicaal voor een andere weg moet gaan. Zonder daarom van de rode draad te hoeven wijken. Ik doe immers artistiek werk omdat het zinvol is voor mijn rode draad. Dat was in deze periode (periode III) het invullen van mijn ideologie.
Inner Landscapes was een verder zetting van een van mijn masterprojecten, waarin ik had besloten om het project samen te bundelen in één boek. Een boek waar dan ook aan verder gewerkt kon worden naarmate de tijd vorderde. In Inner Landscapes maakte ik een eigen hiernamaals. Het verschil met mijn hobby om fantasiewerelden te creëren, zat hem in dit project erin door in de diepte te gaan en om mijn hiernamaals te linken aan landschappen die ik door eigen ervaren heb leren kennen.
Net als Inner Landscapes is The Journeyer uitgewerkt in de periode tussen Sint-Lukas en het Wiels. De Journeyer is weliswaar afgewerkt tijdens de Wiels residentie. In dit project werk ik mijn filosofisch-spiritueel levenspad uit. Iets wat ik om de twee jaar blijk te doen. In de Journeyer omkader ik dit levenspad in een additie voor de tarotkaarten. In het boek zijn 21 kaarten uitgewerkt die de levenswandel van de Journeyer laten zien, telkens met een schilderij voor de kaart en een tekst met uitleg.
Hunger 8
Fulfilment 16
Wanderer 19
Het volgende boek markeerde de periode in het Wiels als een plek van verlangen om ergens anders te zijn en om mijn ding te doen, zonder af te wijken van mijn levensfilosofie en naar andere domeinen van de kunst, die mij eigenlijk minder interesseerden. Way to Ullgarid was strait wat mijn levensfilosofie voorstelde, of tenminste het was een boek over dat voorstel. Want het was natuurlijk altijd de bedoeling geweest het te verwerkelijken. Maar dat was in die tijd nog niet mogelijk. Daarom startte ik eerste een esthetisch onderzoek om mij te verdiepen.
Het moet ook tijdens het maken van dit boek zijn geweest, hoewel ik mij dit niet precies kon herinneren, dat ik op het idee kwam van de bibliotheek en aldus een reeks boeken te maken waarin ik mezelf en mijn werk-voor-de-toekomst verdiepen kon. In Way to Ullgarid breidde ik het project ook nog uit naar de rest van de ‘geïnteresseerde’ samenleving. Een hoop die ik in de volgende boeken zou laten varen. Uiteindelijk werd project Ullgarid, lusthof Kewp Skotwos in de volgende periode (heden). In zekere zin was dit het belangrijkste boek van mijn bibiotheek.
I was not content with the first proposal as it was more directed in the vision I had of a medieval-industrial style and not in the visual imaginary of my desire; and so, the second proposal brought in a new style, a more medieval-modernistic style. As I prefer raw and fair materials, which are visually more bound to earth and nature, I chose concrete as the material for the museum; although it’s not concrete, but white brick with a layer of cement on top, as these materials are easy to work with and give particular forms, like medieval arcs. The door was placed on the side.
kingdom Kingdom Ullgarid is a concept/proposal/concrete plan for the future to establish a kingdom in the physical world. There could be a cooperation or a participation (like you can see on the map). However, Kingdom Ullgarid is an individual project based on the character Rak Ullgard. The kingdom is Rak’s world of fulfilment, a potential world for eternity. A kingdom has three parts. The dark green areas on the map represent the real ownership of the members of the kingdom. The light green areas stand for the territory of the kingdom, demarcated by black lines. The red spots are the projects or the physical manifestations of the kingdom; all things not red in the kingdom are part of the imaginary and are consequently a game. The territory of the kingdom is defined on the one hand by the places where the physical manifestation can be found, on the other hand by the geographical characteristics of the area and the intuitive need of space. Why do some people want to become a member of an existing kingdom? Because they are friends or family? Or they find the particular style of the kingdom attractive (e.g. Medieval-Modernistic style) and they want therefore to participate in the existing kingdom. That is also the most important reason to establish a new kingdom (when the physical distance doesn’t play a role): to develop an own style, to make own visual projects; it is these things that define a kingdom. As the kingdom is a game, the king can be anyone. There even doesn’t have to be a king. Although the kingdom exists to represent a visual style that has to be developed in the physical world, the inspirer of the visual style of the kingdom should claim the right to be the king. Besides the mythical meaning of the king in the game of the imaginary, the only task of the king should be to inspire and to demarcate the imagined game of the kingdom. Because there is no strive for a tight commune (if there are already more individuals that participate in a project, there is more a strive for a shredded system where every participant has his own estate and where he is consequently the boss), it is not the purpose that the king has real power over the participants or conspirators. He should only be the coordinator of the imaginary game. Each participant might establish consequently at any time his own kingdom or might make his own system. The territory of the kingdom will consequently change over time. It can become bigger or smaller by your own physical projects, by the neighbourhood kingdoms or by the work of the participants or conspirators (if there are any).
Het volgende boek nam het project van de bibliotheek meer ter harte maar was daardoor net het begin van het dwaalspoor waardoor ik later met de bibliotheek stoppen zou. Langst de andere kant is dit toch het meest fascinerende boek van de reeks, al zeg ik het zelf. In Niflheimr worden twee projecten uitgewerkt. Er wordt een groot en veelzijdig betonnen labyrint uitgetekend en er is een fotoproject met zwartgallige teksten die vlammende kritiek geven op de Europese mensheid en duidelijk laat verstaan wat ik ter harte neem. Als ik er nu over denk gaat dit eigenlijk over het personage ‘de Vageboend’ (zie Koymos).
It is the profession of the Vagabond to witness, to experience and to gain wisdom.
It is the task of the Shaman to wander off into the underworld (Niflheim), to deal with a world scraped from the many layers of structured existence.
It is the soul-purpose of the Creator to reshape the world, in order to please the deepest layers of his/her soul.
Death is a state of being cast out of mass-structured existence. Dead is a state of no-structure, tyrant-structure or self-structure. We have a lifetime of preparation.
Tot slot waren er een aantal boeken die ik startte in mijn residentie maar die ik pas erna afwerkte. Ook na het Wiels zocht ik nog regelmatig Brussel op, maar weldra begon het te slabakken tot ik Brussel meer hate dan lief had. De drie volgende boeken overlapten elkaar deels in het maakproces daar er diverse vertragingen bij kwamen kijken eer ik de boeken kon afwerken. Ik geloof dat ik Bos Rand nog kon afwerken voor de tentoonstelling in het M museum, maar de ander boeken kwamen er pas later bij en zijn tot op heden niet tentoon gesteld. Tenzij voor een bepaalde tijd op mijn website.
Ondanks dat Bos Rand toch eerst uitkwam, was Slot het volgende boek in de reeks na Niflheimr. In dit boek werkte ik mijn visie over kunst uit, concreter werkte ik domeinkunst uit, waarbij ik voorbeelden gaf van twee bestaande projecten waarvan ik vond dat ze hiertoe behoorden en ik daarnaast twee eigen projecten voorstelde. Dit waren Burg Ullgarid en Tempel, de eerste was een upgrade van de huisjes van Kingdom Ullgarid naar een gesloten en driest uitziend fort. Hier zie je al dat ook de esthetiek een vervreemdend proces aannam. Het tweede bestond uit twee tronen die werden voorgesteld. Hieronder een van de voorbeelden van domeinkunst:
Waar Slot terug naar de essentie van mijn werk ging, focuste Bos Rand weer meer op de protagonist, met andere woorden op mezelf in mijn levens/kunstverhaal. Hoewel, uiteindelijk werd dit boek een allegaartje van verhalen, prenten met symbolische verwijzingen, theorieën en beginschetsen van projecten. In dit project begon ik mezelf en mijn bibliotheek toch serieus in vraag te stellen.
In de laatste maanden van het bibliotheekproject werkte ik verder mijn kasteel uit die ik in Slot voorstelde en schreef ik een manifest dat een nieuwe subcultuur uit de grond moest stampen, of tenminste een bestaande moest uitlichten. (Uitlichten: iets belichten dat voorheen nog niet belicht was zodat nieuwe contouren verstaan kunnen worden.) Beide voorstellen kenden echter geen succes, het kasteel is te utopisch en aldus niet realiseerbaar in de huidige context van mijn leven. De subcultuur werd zoals verwacht neergesabeld op internetfora. Het kwam erop aan dat ik besefte dat ik alleen stond en alleen verder moest: dat was in essentie het verhaal van Patriot irréguliere de l’imaginaire en het slot aan mijn bib.
De Gouden Stad (Theodor Kittelsen) en Vageboendoes Raukar.
Tijdens de periode van het laatste boek had ik ook een ander boek uitgewerkt. Deze had ik echter geschrapt uit de bibiotheek, daar ik van dit boek een echt boek wouw maken om later te kunnen uitgeven. Daarom wouw ik het herwerken, iets waar ik mij nog steeds mee bezig hield. Het boek heette Ygdrassil, maar heeft nu een andere naam. (Schemertijd)
Een ander boek dat ik uit de bibliotheek schrapte was Mijn Fantasiewereld, daar dit boek werd gedegradeerd tot mijn hobby: geofictie, waar het eigenlijk ook thuishoorde. Vaak namen mensen juist dit boek uit de bibliotheek om te bekijken, de mensen konden dit boek niet in de juiste context zetten en beoordeelden mijn hele werk aan de hand van dit boek. Daarom was ik het destijds liever kwijt dan rijk.
Een laatste papieren project, nadat ik mijn boeken heb afgezweerd, leidt uiteindelijk naar iets heel vergelijkbaars: prints. Met dit verschil dat elke print een afzonderlijke entiteit vormt, een werk dus. Dit werk verhaalt over de Wanderer, bekijkt wat een Wanderer precies is en houd de Wanderer tegen het licht van het verleden, het heden en zijn identiteit. Daarnaast zijn er ook twee voorstellen voor kunstwerken uitgewerkt die geïncorporeerd zijn in het verhaal dat ik tracht te vertellen. Als zijproject komt daar nog Koil Koun bij, een voorstelling van een religie.
KEUS KEU - huis dat omhelst -
My main activity as a visual artist is to create myths around my inner personalities, which become the protagonists in the environments I create for them. Keus Keu was a project to create a place where I, as a Romantic (my main character at that time), could live in. It was the intention to create an esthetic environment based on my authenticity, within the possibilities of my refinement; and of course within the possibilities of the amount of money I had at that time. Green was the main color of refinement; mainly existing in the living room. That room was green colored with rough self-made furniture, old furniture, exotic plants, hides and khaki and grey draperies. The sleeping room was however designed in red thoughts; it was designed to make the skin of my beloved (of that time) softer and glowing in an erotic way with red and rose light. At last the kitchen was designed to create a very sober space, in gray and white. Keus Keu was a project that took place in the village of Winterspelt in the south of the Schnee-Eifel region. After the project was finished I couldn’t stay there any longer as I was longing to do other projects and to live in another way. But I have to say, it was difficult to leave all that I had created behind, as it was a nice environment inside. I just hated the outside; the house was in the middle of the village, which I didn’t like at all. But it was a good opportunity to realize my first big project.
WINTERSPELT kirchweg 9 juni 2012 - juni 2013
Schnee-Eifel
