WINTER. afgiftekantoor 2100 deurne 1 Erkenning: P2A6126 DRIEMAANDELIJKS

afgiftekantoor 2100 deurne 1 Erkenning: P2A6126 DRIEMAANDELIJKS

nr

3

WINTER Kwartaaltijdschrift vzw Het Roze Huis Antwerpse Regenboogkoepel in samenwerking met cvba Den Draak

Verantwoordelijke uitgever Denis Bouwen, Draakplaats 1, 2018 Antwerpen

www.hetrozehuis.be

Inhoud

&

&

Editoriaal Het Roze Persagentschap Het Roze Huis-ARK maakt zich op voor “jubeljaar” 2005 Homoseksualiteit in Congo en Afrika, een verhaal apart Lichtpunt voor getrouwde holebiʼs dooft uit Reclame ATV brengt leven in de brouwerij Emancipatie, “een tuin die nooit onderhoudsvrij is” Ook na Pink Wave is er leven voor Roger Van Loon “Zij en haar” schetst verhaal van jonge lesbo Eve Rob en Dirk maken hun hoteldroom waar in Frankrijk Een ontmoeting met schrijfster Sarah Waters Het Gehoor houdt het na 16 jaar voor bekeken Dubbele gevoelens bij Dubbelzinnig Alex Heijens neemt duik in de geschiedenis (slot) Meewerken bij Het Roze Huis - ARK Overzicht verenigingsleven Activiteitenkalender

p. 03 p. 04 p. 06 p. 08 p. 10 p. 11 p. 12 p. 15 p. 17 p. 18 p. 20 p. 22 p. 24 p. 31 p. 33 p. 35 p. 36

“Intoxicating” 2004 Brent McTavish



Colofon



De Magneet is een uitgave van vzw Het Roze Huis- Antwerpse Regenboogkoepel in samenwerking met cvba Den Draak. Het tijdschrift verschijnt om de drie maanden (maart, juni, september en december) en richt zich tot de holebi-gemeenschap, de bezoek(st)ers van Café Den Draak en alle sympathisanten. De huidige oplage van het tijdschrift bedraagt 1.100 stuks. Hoofdredactie: Denis Bouwen (03/440.51.40) of [email protected].

Vaste redactie: Denis Bouwen, Dirk Clotman, Marc Daems, Ann De Raeymaecker, Khadich, Kurt Kegels, Stefan Luyckx, Tom Scheirs, Dr. Patrick Sweetlove, Bob Torfs (tekeningen), Marianne Van Winkel en Karen Weyn. Vormgeving: Martin Daniels / Martino d. Man Art ([email protected])

De redactie dankt alle occasionele medewerk(st)ers en leveranciers van beeldmateriaal en iedereen die meewerkt aan de verzending van harte voor hun bijdrage tot De Magneet. Wie een vlotte pen heeft en wil meewerken aan De Magneet, wordt vriendelijk verzocht contact op te nemen met de hoofdredactie.

2

De Magneet Winter 2004-2005

Advertenties: afspraken over adverteren in De Magneet worden uitsluitend gemaakt via Tom Scheirs; bel naar 0477/69.41.78 of e-mail naar tom. [email protected]. Het materiaal voor de advertentie moet, met respect van de deadline, bezorgd worden aan Tom Scheirs. Correspondentieadres: De Magneet - hoofdredactie p/a vzw Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel Draakplaats 1 2018 Antwerpen E-mail: [email protected]

Thuisabonnement De Magneet (6,70 euro per jaar): bel ons secretariaat via 03/288.00.84 of e-mail naar [email protected] (Marc Van Daele). Je kunt het abonnementsgeld van 6,70 euro overschrijven naar het rekeningnummer 001-3555032-58 van vzw Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel, graag met de vermelding “abonnement De Magneet”.

! Grens overschreden De Nederlandse filmmaker en schrijver Theo van Gogh werd op dinsdag 2 november vermoord in de Amsterdamse Linnaeusstraat. Een 26jarige Amsterdammer met twee nationaliteiten, de Nederlandse en de Marokkaanse, bleek de vermoedelijke moordenaar te zijn. De man had een brief achtergelaten op het lichaam van Theo van Gogh. Job Cohen, de burgemeester van Amsterdam, had het over “een laffe en gruwelijke moord”. De talloze arrestaties nadien wezen erop dat het waarschijnlijk niet om een eenmansactie ging.

gewaad. Op hun lichamen werden omstreden, vrouwonvriendelijke tekstfragmenten in het Arabisch gecalligrafeerd. Het zal niet verbazen dat sommige moslims zich geweldig stoorden aan de uitspraken van Theo Van Gogh en aan een film als Submission. Zij voelden zich “beledigd”.

Editoriaal Fraihi en wijlen Theo van Gogh over te nemen, vormen een dramatische bedreiging voor al wie gehecht is aan de vrije meningsuiting. Zij willen niet “dulden” dat mensen vrij en onbevangen hun mening vertolken wanneer in de moslimgemeenschap dingen gezegd of gedaan worden die in een democratische samenleving on-aan-vaard-baar zijn. Wanneer fanatieke moslims vrouwen willen besnijden, de sharia willen opleggen, Osama bin Laden en zijn terreurdaden toejuichen of (in ons geval) homoʼs of lesbiennes aanvallen of bedreigen, is slechts 1 antwoord denkbaar: een keiharde aanpak, die zulke toestanden bestrijdt en beteugelt.

!

De trieste moord bracht Nederland opnieuw in beroering en deed sterk denken aan de laffe aanslag op Pim “at your service” Fortuyn, de openlijk homoseksuele politicus die met zijn “Lijst Pim Fortuyn” (LPF) tegen tal van heilige huisjes had liggen schoppen. Onthutsend was dat sommige extremistische moslims op de Nederlandse tv de moord op Van Gogh niet ondubbelzinnig wilden veroordelen. “Van Gogh lokte het zelf uit”, zei een van hen zelfs. Maar er klonken ook andere geluiden. Wanneer sommigen in al hun onverzoenlijk radicalisme “onze set van waarden en normen” niet willen accepteren, moeten ze hun koffers pakken en naar een land gaan waar ze hun ideeën wel in de praktijk kunnen brengen, oordeelde een nuchtere Amsterdamse wethouder van Marokkaanse (!) origine. Een teken dat (gelukkig) ook veel allochtonen dit soort van fanatisme niet willen pikken. De grens van het toelaatbare is bereikt, meer zelfs, ze werd zwaar overschreden door fanatici.

Zowat 20.000 mensen herdachten Van Gogh nog op de dag van de moord zelf. Ze deden dat niet in stilte, maar met een “kabaalwake”, op verzoek van familieleden en vrienden van de filmmaker. De deelnemers aan de wake wilden opkomen voor de vrijheid van meningsuiting en aangeven dat niemand de mond mag worden gesnoerd, al helemaal niet met een moord. “Pas op: ik heb een mening”, stond op een affiche te lezen die een van de deelnemers meedroeg. In de menigte op de Dam viel ook een regenboogvlag op: ook homoʼs en lesbiennes voelden zich aangesproken en bedreigd.

Van Gogh was een “consequente cynicus”, schreef De Volkskrant kort na de moord. De man maakte onder meer de film “0605”, over de vermoorde Fortuyn. “Velen, onder wie hijzelf, vergeleken hem met een varken, maar eerder roept hij het beeld op van een rhinoceros, een goedmoedige lobbes met een slecht humeur en een dodelijke steek”, berichtte De Volkskrant over Van Gogh.

De vermoorde filmmaker en publicist deinsde er niet voor terug in uiterst scherpe bewoordingen kritiek te leveren op alles wat volgens hem fout liep in de Nederlandse samenleving. Van Gogh nam - zeer terecht - de onaanvaardbare trekjes van een niet te onderschatten stroming in de islam op de korrel en maakte dit jaar samen met de Nederlandse liberale politica Ayaan Hirsi Ali (VVD) de film “Submission”. In de film komen vier mishandelde islamitische vrouwen aan bod, die te zien zijn in een doorschijnend

Voor Van Gogh was ʻonzeʼ Abou Jahjah “een religieuze fascist” en “de pooier van de profeet”. De hoofddoek noemde hij “een uitvinding van achterlijke geitenneukers die onze vrijheden beperken”. Kritiek op “de multiculturele samenleving” achtte hij erg noodzakelijk “omdat Nederland anders over enkele jaren in een soort Belfast dreigt te veranderen.”

In de Vlaamse media kwam Tarik Fraihi van de interculturele website Kif-Kif aan het woord naar aanleiding van de laffe moord op Van Gogh. Fraihi verdedigde ieders vrijheid van meningsuiting en veroordeelde de moord zonder de geringste twijfel. Hij wees erop dat we moeten opletten voor een tweedeling van de maatschappij, waarbij “de moslims” en “de anderen” meer en meer tegenover elkaar komen te staan. De allochtone Vlaming onderstreepte dat een fanatieke minderheid in de moslimgemeenschap in staat is tegenstanders heel hard aan te pakken en desnoods uit de weg te ruimen. Terecht merkte hij ook op dat die moslimextremisten wereldwijd nog veel meer mede-moslims vermoordden dan westerlingen. Voor deze fanatici mogen we niet het minste begrip tonen, ook in het belang van al wie gematigd is in islamitische landen.

Fraihi pleitte voor een bondgenootschap tussen gematigde allochtonen en autochtonen om met succes te vechten tegen het extremisme van die moslims die zich handig van de islam en de Koran bedienen om hun wansmakelijke gedachtengoed te verspreiden. Een oproep die niet in dovemansoren mag vallen, maar die ook veronderstelt dat het “zelfreinigende vermogen” van de moslimgemeenschap eindelijk zijn werk begint te doen. Tot op heden moeten we, jammer genoeg, vaststellen dat nog te weinig moslims in ons land het aandurven in het openbaar duidelijk kritische taal te laten horen over de extremisten in hun rangen die het voor de meerderheid verpesten. Als we een verdere spiraal van geweld wensen te vermijden en willen streven naar meer harmonieuze verhoudingen in de samenleving, ook tussen autochtonen en allochtonen (met name: moslims), is het absoluut noodzakelijk dat een groeiend aantal moslims zich resoluut en zonder reserves engageert voor ons democratisch bestel en het behoud daarvan. Samen met vele autochtonen die zulks doen. Er moeten ook dringend méér mondige moslims komen die binnen hun gemeenschap opkomen voor de aanvaarding van holebiʼs en tegen de onderdrukking van vrouwen. De “allochtonen” van nu moeten ideaal allemaal volwaardige “islamitische Vlamingen” worden, niet meer maar ook niet minder. Dat hun “roots” in landen als Marokko of Turkije liggen, hoort een zaak van tweede orde te zijn. Moslimextremisten of “religieuze fascisten”, om het erg toepasselijke woordgebruik van Tarik

In de loop van 2004 waren in de kranten verhalen te lezen over homoʼs die in Brussel werden belaagd en aangevallen door jonge moslims. Een stuk van de realiteit waarvoor we niet blind mogen zijn, als we tenminste niet willen dat zulke fenomenen gaan etteren en escaleren. Marokkaanse jongeren met een website in Nederland haalden het zelfs in hun hoofd een “antihomomanifest” op te stellen. Vrije meningsuiting, of een zoveelste illustratie dat er onmiskenbaar grenzen worden overschreden? Is daarmee gezegd dat er geen andere extremisten rondlopen? Helemaal niet natuurlijk. Denk maar aan kardinaal Gustaaf Joos, die de meeste homoʼs en lesbiennes verketterde als “seksueel geperverteerden”. Joos, een studievriend van paus Johannes Paulus II, overleed uitgerekend op de dag dat Theo van Gogh in Amsterdam werd vermoord. Een ander met zeer extreme opvattingen is de streng katholieke Italiaan Rocco Buttiglione. Het felle verzet van een deel van het Europese Parlement leidde ertoe dat Buttiglione - gelukkig - geen Europese Commissaris van Justitie mocht worden. De Italiaan zei dat homoʼs zondig zijn en kantte zich tegen huwelijken van mannen- of vrouwenparen. Hij beschouwt het huwelijk als een “beschermde omgeving” waarin vrouwen kinderen op de wereld kunnen zetten. Ideeën die ongetwijfeld op heel wat sympathie kunnen rekenen in extreem-conservatieve kringen. Buttiglione mag zijn mening uiten, maar moet wel leren zijn woorden beter te wikken en te wegen wanneer hij een van de hoogste politieke ambten in de Europese Unie ambieert. Aan ondemocratische tegenstanders of mensen die de klok het liefst 50 jaar of zelfs een aantal eeuwen willen terugdraaien, is er zeker géén gebrek. Holebiʼs die de illusie koesteren dat de strijd nu wel gestreden is, kunnen minder dan ooit beweren dat er niks meer te doen valt. Wel integendeel. Activisten uit de holebiemancipatiebeweging moeten zich associëren met mensen uit andere emancipatorische groeperingen en oprechte democraten om te voorkomen dat de extremisten het in deze samenleving voor het zeggen krijgen en hun onverdraagzame “agenda” aan de hele bevolking kunnen opleggen. Denis Bouwen hoofdredacteur De Magneet


3

Persberichten

:

Het Roze Persagentschap

:

++ De weduwe van de legendarische John Lennon, Yoko Ono, scoorde in de Amerikaanse hitlijsten schitterend met een liedje waarin ze de strijd voor ʻhomohuwelijkenʼ steunt. Haar liedje, “Every Man Has A Man Who Loves Him”, is een nieuwe versie van “Every Man Has A Woman Who Loves Him”. De 71-jarige Yoko nam ook een lesbische versie van het nummer op ++ Ruslan Sharipov, de homoseksuele journalist en mensenrechtenactivist die een jaar lang in de gevangenis zuchtte in Oezbekistan, kreeg asiel in de Verenigde Staten. Sharipov mocht in de loop van 2003 met buitenlandse journalisten praten. Hij vertelde hun toen dat hij regelmatig gemarteld en met de dood bedreigd werd en in een kleine cel moest verblijven. Uiteindelijk werd de man vrijgelaten nadat de VS hem asiel hadden verleend ++ De Hobokense volleybalclub Zorgvliet schrikt niet terug voor drastische maatregelen om haar liquiditeitspositie te verbeteren. De mannen van het volleybalteam ontdeden zich gewillig van hun kleren om geld in het laatje te brengen. Dat leidde tot de creatie van een verjaardagskalender, met (niet-pornografische) fotoʼs van de fraaie heren. De volleybalclub wil het geld van de kalender gebruiken om nieuwe trainingspakken te kopen ++ ++ Mark De Punt is eind oktober onverwacht overleden. De Punt werd slechts 46 jaar oud. De man was in Antwerpen bekend als de

4

dynamische directeur van het plaatselijke Hiltonhotel (Groenplaats) en onderscheidde zich door zijn volgehouden steun aan het “Antwerp Dinner”; dat is een jaarlijks en grootscheeps benefietdiner ten bate van de strijd tegen hiv en aids ++ Nederlands “eerste homofilm” beleefde eind oktober zijn avant-première. De prent heet “Gay”, een titel die maar weinig aan de verbeelding overlaat. Volgens de makers is de film “extravagant, controversieel en hilarisch”. Op diverse Nederlandse homosites was te lezen dat het publiek woedend reageerde op de film. Toch wordt ervan uitgegaan dat heteroʼs de prent wel zullen kunnen smaken ++ Het Duitse federale parlement verruimde de rechten van homo- en lesbiennestellen. Homoʼs en lesboʼs krijgen voortaan de mogelijkheid de kinderen van hun samenwonende partner te adopteren. Ze kunnen ook afspraken maken over een (eventuele) scheiding en alimentatie. “Een nieuwe stap vooruit op de lange weg naar gelijkberechtiging”, reageerden de voorstanders van de veranderingen ++

++ De purperharige Patty Simpson is lesbisch. Dat bleek in de loop van het voorbije najaar. Patty is de zus van Marge Simpson uit de bekende tekenfilmreeks The Simpsons ++ Twee mentaal gehandicapte mannen stapten in Gent in het huwelijksbootje. Marc Van De Gejuchte (47) en Roger Meyvis (52) ontmoetten elkaar een kwarteeuw geleden in het Oost-Vlaamse


Sleidinge. Sinds 19 jaar wonen ze samen in Gent ++ Een groepje Londense jongeren zaaide in de nacht van 30 op 31 oktober terreur in de Britse hoofdstad. De jongeren vielen vijf mannen en een vrouw aan. Een van de slachtoffers was een homoseksuele kelner, die na een bezoek aan de homoclub Heaven naar huis terugkeerde. De man werd zo zwaar mishandeld dat hij aan de gevolgen van de aanval overleed ++ ++ Een veiling bij het Londense Sothebyʼs van zeldzame manuscripten en voorwerpen van de Ierse schrijver Oscar Wilde (1854-1900) bleek een schot in de roos. De verkoop leverde 850.000 pond (1,2 miljoen euro) op, veel meer dan de beoogde 600.000 pond. De veiling van de souvenirs werd ingericht naar aanleiding van de 150ste verjaardag van de geboorte van de homoseksuele schrijver ++ In het Texaanse stadje Cleburne werd een 17-jarige homoseksuele student door drie andere tieners in elkaar geslagen. Het gezicht van de jongen moest met behulp van plastische chirurgie worden gereconstrueerd en zal waarschijnlijk permanent beschadigd zijn. De jongen had op een feestje de vraag gekregen of hij homo- of biseksueel was ++ De binnenstad van Amsterdam krijgt een homomuseum. Het nieuwe museum zou Amsterdam opnieuw op de wereldkaart moeten zetten als “homohoofdstad” ++

Gemeenschappelijke nieuwjaarsreceptie op vrijdag 7 januari! ++ De jaarlijkse gemeenschappelijke nieuwjaarsreceptie bij Het Roze Huis: het is een mooie en belangrijke traditie geworden voor “le tout Anvers”, althans toch het holebi-gedeelte daarvan. Op vrijdag 7 januari 2005 is het opnieuw zover. Afspraak dan vanaf 20.00u op de charmante Draakplaats in Zurenborg, Antwerpen. De vzw Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel viert in 2005 reeds haar tienjarige bestaan. Tegelijkertijd blaast Het Roze Huis, het prachtige pand aan de Draakplaats, al vijf kaarsjes uit. De Vlaamse minister van Gelijke Kansen, de Antwerpse Katleen Van Brempt, komt samen met ons de kou trotseren en speechen, zo wordt aangekondigd. De HolebiBib verkoopt op 7 januari boeken “op zolder”, en de Antwerpse lesbiennevereniging Atthis

exposeert! De holebi-gemeenschap in de stad en provincie Antwerpen is duidelijk “alive and kicking”. De nieuwjaarsreceptie is een initiatief van Het Roze Huis - ARK en alle aangesloten groepen, en dat zijn er heel wat: AA De Eerste, Active Company, Antar, Atthis, Bonus, Dubbelzinnig, Eksit, Expreszo, Enig Verschil, G20, Hagar, Heisa, HijZijZo!, Hommeles, Homo 40+/De Roze Rimpel, Homo- en Lesbiennewerking Mechelen, Ja & Dan!, Jong Geleerd, Klein Detail, KomAf!, Lichtpunt 98, Onderweg, O radio, Pink Wave, Q-net, Vieux rose, de Vlaamse Genderkring, de Werkgroep Homofilie Kempen en, last but not least, de mensenrechtengroepering WISH. Van harte welkom!


5

Het Roze Huis - ARK op naar jubeljaar 2005!

Originele ideeën en suggesties erg welkom Het vergde ook dit jaar weer veel voorbereidende vergaderingen, het maken van allerlei afspraken en het doen van talloze boodschappen, op zoek naar de benodigde ingrediënten. Maar het is kwam er dan toch maar wéér van: op 11 en 12 september 2004 vond aan de Draakplaats opnieuw een feestweekend plaats van Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel. Volgend jaar wordt een jubeljaar, dus hopen we een tandje bij te steken: het pand van Het Roze Huis & Café Den Draak zal in september 2005 vijf jaar open zijn, de vereniging zonder winstoogmerk (vzw) Het Roze Huis - ARK zal tien kaarsjes uitblazen. De initiatiefgroep voor Het Roze Huis ging zelfs nog langer geleden van start, in mei-juni 1994. Kort na de geslaagde Roze Zaterdag die in mei 1994 in Antwerpen werd gehouden. Voor 2004 hadden we bewust besloten de zaken niet al te groots aan te pakken en er een bescheiden vriendenfeest van te maken. Onder bestuur en vrijwilligers wordt nu nagedacht over het idee om in 2005 eventueel in het voorjaar te vieren.

6


Het feestweekend in september 2004 werd ingezet op zaterdagavond met de vernissage van de fototentoonstelling van Lieve Snellings. Onze “holebibib” organiseerde een nocturne zodat bezoek(st)ers van de expositie de mogelijkheid hadden eventjes te grasduinen in de talrijke, gespecialiseerde werken die onze bibliotheek al rijk is. Alsof dat alles nog niet volstond, was er nog een toneelvoorstelling op de tweede verdieping van het pand Het Roze Huis. De theatergroep Eigenwijs bracht daar ʻEllen Deʼ. Ondanks het bittere thema werd het stuk “verre van ellendig” gespeeld. Het ging er met verve aan toe! De aanvankelijke vrees van de auteurs, voor vijf man en een paardekop te moeten spelen werd niet bewaarheid. Rond 19.45u stroomden ongeveer 30 toeschouwers de zaal binnen om met volle teugen te genieten van het wervende spel van de beide actrices. Onze reporter ter plekke constateerde dat het er uitermate professioneel aan toe ging. Na de epiloog bracht het toneelpubliek nog een bezoek aan de lager gelegen expositiezaal waar Lieve Snellings hen opwachtte met een drankje en een hapje, en met een hartig woordje over haar werk en

zichzelf. Lieve is een kranige vrouw die spreekt zoals haar werk al doet vermoeden. De talrijke versnaperingen op de vernissage kwamen er dankzij de zorg en toewijding van de dames en heren van de werkgroep cultuur & activiteiten (C&A) van Het Roze Huis. Rond 22.00u zette DJ Birgit de eerste tonen van een sprankelende fuif in. Toch nog eventjes een dankwoord tot al diegenen die hun spierkracht ter beschikking stelden om het toneelpodium te verhuizen langs de smalle houten trap die leidt naar de tweede verdieping. Op zondag 12 september begon rond 15.00u het feesten opnieuw. De cabaretgroep ʻMan man manʼ (2 mannen) bracht een wervelend spektakel vol gezongen ironie en ernst, vooral veel ironie... Op het terras van Den Draak was een klein podium ingericht, en de weergoden waren ons die namiddag gunstig gezind, veel bewolking maar geen spatje regen. De talrijke kijklustigen konden nog genieten van één van de laatste terrasdagen van het seizoen. Menig passant op de Draakplaats bleef zich eventjes aan al dat spektakel vergapen.

Als kroon op al het werk kon dan in de late namiddag in het café worden aangeschoven voor een majesteitelijke portie verjaardagstaart. Een stel glunderende dames van de werkgroep C&A verdeelde grote happen verjaardagstaart over de haastig met borden toegesnelde likkebaardende horde feestvierders. Het werd kortom een feest waar zinnen en genot uitermate werden bevredigd. Zoals het hoort! Voor het jubeljaar 2005 zoeken we mannen en vrouwen die mee willen denken en werken om prachtige festiviteiten op poten te zetten. Bedrijven die interesse hebben om de festiviteiten mee te sponsoren, mogen ook een seintje geven. Al wie belangstelling heeft en/of originele suggesties heeft, kan contact opnemen met de werkgroep cultuur & activiteiten via [email protected]. Je kunt ook een briefje sturen naar Het Roze Huis - ARK, ter attentie van werkgroep C&A, Draakplaats 1, 2018 Antwerpen. Vergeet niet je contactgegevens te vermelden! Hartelijk dank bij voorbaat. Marc Daems


7

Inwoners Kinshasa raken in de ban van homoseksualiteit

Congo en Afrika worstelen met “on-Afrikaans gedrag” Homoseksualiteit in Afrika: het bestaat wel degelijk, maar vanzelfsprekend is het allemaal niet, althans niet voor een groot deel van de bevolking. Neem nu Congo, onze voormalige kolonie. Officieel is daar van homoseksualiteit géén sprake. En toch. Insiders bevestigen dat er in een miljoenenstad als Kinshasa wel degelijk homoʼs en lesbiennes te vinden zijn, en nog niet zoʼn klein beetje ook. Maar verenigingen van homoʼs en lesbiennes zijn er tot nader order niet. In sommige Afrikaanse landen zijn homoʼs en lesboʼs al wel enigszins georganiseerd. “In Kinshasa is zich een merkwaardig maatschappelijk fenomeen tegen een snel tempo aan het ontwikkelen, dat van de homoseksualiteit”, signaleerden Congolese media in de loop van 2004. Enkele jaren geleden werd in de hoofdstad van Congo nauwelijks over homoseksualiteit gesproken. “Tegenwoordig is er steeds meer mannelijke of vrouwelijke homoseksualiteit in Kinshasa.” De “Kinois” zouden, althans volgens de plaatselijke media, warm lopen voor de nieuwe “trend” of “mode”. Net als in zowat alle andere Afrikaanse landen rust in Congo nog een heel groot taboe op homoseksueel gedrag. Homoseksualiteit is “onAfrikaans”, het is immoreel gedrag dat vanuit het Westen wordt verspreid, hoor je meer dan eens wanneer het onderwerp ter sprake komt. Naar verluidt zouden steeds meer mannelijke en vrouwelijke inwoners van de Congolese hoofdstad bezwijken voor de charmes van de gelijkgeslachtelijke liefde. Voor traditionele Congolezen is het ongehoord dat steeds meer homoʼs en lesboʼs hun maskers afzetten en in de media op een positieve manier durven te vertellen over “hun afgrijselijke seksuele daad” (sic). In sommige wijken van Kinshasa zouden homoʼs “de straat doen” en zich laten oppikken door bemiddelde “klanten”. Zoals in andere landen van Afrika wordt soms met een beschuldigende vinger gewezen naar de westerlingen, die de plaatselijke bevolking met hun “rare zeden” zouden besmetten. “Waar gaat dat naartoe? Beleven we het eind van de wereld?”, klinkt het verontrust in kringen van “weldenkende” Congolezen. De zedenprekers stellen bezorgd vast dat de Kinois erg ontvankelijk zijn voor dit soort “nieuwe” praktijken, zelfs wanneer die sterk worden afgekeurd door een groot deel van de maatschappij.

Bizar Voor Congolese begrippen is het uiterst bizar dat homo- en lesbienneparen tegenwoordig in sommige westerse landen, waaronder België, in het huwelijk kunnen treden. Al even raar is het dat er kerken zijn die bereid zijn homoseksuele relaties in te zegenen. “Elders worden zulke

8

seksuele aberraties bestreden, maar in Kinshasa sijpelt homoseksualiteit door in de gewoonten van de bevolking, met alle consequenties vandien. O tempora, o mores.” Twee mannen of twee vrouwen die samen de liefde bedrijven en dat zelfs plezierig lijken te vinden: voor veel Congolezen blijft het verbazingwekkend, om niet te zeggen choquerend. “Zoiets heeft meer weg van het bovennatuurlijke en het mystieke”, zeggen sommige critici. Dezelfde waarnemers laten niet na op te merken dat hiv en aids onder meer via homoseksueel contact kunnen worden verspreid. Zij waarschuwen de Kinois dan ook dat er nog veel meer aidspatiënten zullen komen naarmate homoseksualiteit meer en meer raakt ingeburgerd. Welingelichte bronnen bevestigen dat nogal wat Congolezen op zich niet vies zijn van seksueel contact met iemand van het eigen geslacht. Een heel beperkte groep homoʼs is erg zichtbaar; het zijn vaak mannen die er heel verwijfd uitzien en op die manier de clichés over homoʼs helpen te bevestigen. Wat overigens niet wil zeggen dat ze daarom zouden moeten worden veroordeeld of afgewezen. In ons land was er, niet verschrikkelijk lang geleden trouwens, ook een tijd waarin veel van de “herkenbare” homoʼs een erg verwijfde indruk maakten. De samenleving evolueerde echter dusdanig dat we tegenwoordig een veel gevarieerder “assortiment” aan “zichtbare homoʼs” hebben. Wat ook hielp om sommige stereotiepen te doorprikken. Terug naar Kinshasa. Daar beleven heel wat mannen dus wel hun homoseksuele gevoelens, maar wel eerder discreet. Er zijn genoeg Congolezen die van hun homoseksualiteit geen probleem (meer) maken, maar dat wil niet zeggen dat ze er in het openbaar graag voor uitkomen. Voorzichtigheid blijft geboden in een land waar het christelijke geloof en machogedrag nog sterk de toon zetten. Hoe het met de Congolese lesbiennes zit, is nog moeilijker te achterhalen. Lesbische vrouwen leiden in ontwikkelingslanden vaak een zeer discreet leven, al zijn er natuurlijk altijd uitzonderingen op de regel. Wellicht kunnen zij hun gevoelens meer ongemerkt beleven, wie zal het zeggen?

Kinderen verwekken Voor de doorsnee Congolees is het de normaalste zaak van de wereld om met een vrouw te trouwen en veel kinderen te verwekken. Polygamie komt ook voor in onze oud-kolonie. Iets wat misschien raar is voor onze opvattingen, maar niet onlogisch in een land als Congo. Nogal wat vrouwen delen daar liever een man met andere vrouwen, wanneer dat betekent dat ze tenminste een partner hebben


Homoseksualiteit is volgens de tegenstanders in Afrika “on-Afrikaans”. Het zou gaan om “immoreel gedrag dat vanuit het Westen wordt verspreid”. Dat belet veel Afrikanen, in Congo en elders, niet om homoseksuele gevoelens te hebben en beleven. Vaak in moeilijke omstandigheden, dat wel.

die (een beetje) brood op de plank brengt. Wie ongetrouwd blijft, wordt meer dan eens scheef bekeken. Voor Afrikanen is en blijft het een diepmenselijke behoefte om te trouwen en kinderen te maken. De katholieke kerk drukt nog altijd een stevige stempel op de Congolese maatschappij, maar er zijn ook veel protestantse kerken, waaronder de Anglicaanse. Het werk “aan de basis” van al die kerken is vaak een positieve zaak voor de Congolese bevolking, die in ellendige omstandigheden overleeft. De Congolezen hopen overigens op een heropbouw van hun land, al dan niet met de huidige leiders. Ze koesteren ook de hoop dat wij Vlamingen en Belgen daarbij een positieve rol zullen (willen) spelen. In 2005 zouden in Congo verkiezingen moeten worden georganiseerd. Terug naar het eigenlijke thema, homoseksualiteit in Congo en Afrika. Kerkelijke hoogwaardighe idsbekleders denken vaak veel bekrompener over homoseksualiteit dan gewone geestelijken die “grassroots”-werk doen. In januari 2004 publiceerden de Anglicaanse bisschoppen van Congo een verklaring waarin ze zich sterk kantten tegen homoseksualiteit en hun gelovigen waarschuwden om zich niet in te laten met netwerken van homoseksuelen of sympathisanten van homoʼs en lesboʼs. Met hun verklaring reageerden de Anglicaanse bisschoppen van Congo op de controverse rond de benoeming van Gene Robinson, een openlijk homoseksuele geestelijke, tot bisschop van de Amerikaanse Episcopaalse kerk.

Geen debat Opmerkelijk was dat de Congolese bisschoppen niet alleen de benoeming veroordeelden maar ook een banvloek uitspraken over homoseksualiteit als maatschappelijk fenomeen. Voor hen kan er in Congo geen debat worden gevoerd over homoseksualiteit. “De Anglicaanse provincie van Congo veroordeelt iedere immorele daad die actieve homoseksualiteit als culturele norm promoot”, heette het. Nog steeds volgens de Congolese Anglicanen moest er “serieus worden gebeden” zodat de westerse wereld zich weer tot God zou bekeren. In het Westen richt actieve homoseksualiteit veel schade aan, luidde het. Forse uitspraken die zeker niet moeten onderdaan voor de uitlatingen van paus Johannes Paulus II over homoseksualiteit. In de oostelijke buurlanden van Congo Uganda, Rwanda, Tanzania en Kenia - wordt homoseksualiteit soms hard bestreden door de overheid. De Ugandese regering reageerde in het najaar nog erg agressief nadat een radioprogramma had gewaagd om enkele homoʼs aan het woord had gelaten. Uit goeie bron weten we dat holebi-activisten daar een dappere strijd voeren die zeker niet in goede aarde valt bij de autoriteiten, integendeel. Ondanks de hevige repressie gaan in Congoʼs oostelijke buurlanden steeds meer stemmen op die pleiten voor de legalisering van homoseksueel gedrag. Telkens weer zijn het de officiële kerken die de overheid steunen in haar veroordeling van en verzet tegen homoseksualiteit. Al zullen niet alle geestelijken “in het veld” het daarmee eens zijn.

Lagos Een stuk of 300 Anglicaanse bisschoppen uit Afrika bliezen in oktober verzamelen in het Nigeriaanse Lagos. De geestelijken waren het erover eens dat homoseksualiteit sterk moet worden beteugeld en dat het niet kan dat openlijke homoʼs tot bisschop worden gewijd. De aartsbisschop van Nigeria, monseigneur Peter Akinola, speelt een sleutelrol in de strijd van de Afrikaanse Anglicaanse kerk tegen homoseksualiteit. De Nigeriaanse president Olusegun Obasanjo noemde homoseksualiteit “anti-Afrikaans”. Volgens Obasanjo is niet-heteroseksueel gedrag in strijd met “de goddelijke ordening”. De Afrikaanse Anglicaanse bisschoppen spraken in Lagos af dat ze een netwerk van theologische faculteiten op poten zullen zetten om hun waarden - zoals de bescherming van het traditionele huwelijk en de afwijzing van homoseksueel gedrag - beter uit te dragen. Homoseksualiteit is en blijft in grote delen van Afrika in strijd met de wet. Dat is zeker waar voor de Maghreb. Egypte stuurt nog altijd geregeld homoʼs naar de gevangenis omdat ze zogezegd ontucht zouden plegen en de heersende zeden zouden schenden. In Zwart Afrika gebruiken de leiders homoʼs en lesbiennes als handige zondebokken voor

alles wat misloopt. De Namibische president Sam Nujoma verkondigde in 2001 aan wie het maar wou horen dat hij de politie had bevolen om homoseksuelen op te sluiten en zo mogelijk zelfs te “deporteren”. Zijn Zimbabwaanse ambtgenoot, Robert Mugabe, deed zich opmerken door tirades waarin hij homoseksuelen “erger dan varkens en honden” noemde. Homoseksualiteit is als dusdanig niet onwettelijk in Zimbabwe, maar er staan daar wel straffen op “sodomie” (anale seks).

in Afrika. “Homofobie is een misdrijf tegen de menselijkheid en is net zo onrechtvaardig als de vroegere Apartheid in Zuid-Afrika”, verklaarde Tutu. De voormalige aartsbisschop schreef zelfs het voorwoord van het boek “Sex, Love & Homophobia”, dat werd uitgebracht door de Britse afdeling van Amnesty International. Volgens Tutu bestrafte de Apartheid zwarten voor iets waar ze niets konden aan veranderen, hun huidskleur. Net als iemands huidskleur is de seksuele geaardheid een gegeven dat niet te veranderen valt, weet de geestelijke. Homoʼs en lesbiennes worden maar al te vaak als pariaʼs behandeld en verstoten, constateert Tutu. “Wij doen hen twijfelen aan het feit dat ook zij kinderen van God zijn, wellicht bijna de ultieme vorm van godslastering. We maken hen verwijten voor wat ze zijn.” Denis Bouwen

De lesbische activiste Fanny Ann Eddy werd eind september in Sierra Leone vermoord.

Fanny Ann Eddy In het West-Afrikaanse Sierra Leone werd de bekende lesbische activiste Fanny Ann Eddy eind september om het leven gebracht. Fanny Ann, die een zoontje van 10 jaar achterliet, werd vermoord in het kantoor van haar organisatie, die zich inzet voor de rechten van seksuele minderheden. De vrouw werd herhaaldelijk verkracht en kreeg messteken toegediend. Haar nek werd zelfs gebroken. Fanny Ann Eddy had haar organisatie, de “Sierra Leone Lesbian and Gay Association”, in 2002 uit de grond gestampt. De groep geeft sociale en psychologische steun aan de holebi-gemeenschap in Sierra Leone, die nog erg ondergronds leeft. Zelf schuwde Fanny Ann de publiciteit niet. Ze schrok er niet voor terug om zelfs ministers aan te spreken over de gezondheidsbehoeften en de mensenrechtensituatie van homoʼs en lesboʼs. Zijn er dan geen lichtpuntjes in Afrika? Toch wel. De Magneet weet bijvoorbeeld uit erg goede bron dat er in landen als Egypte en Uganda moedige activisten zijn die zich engageren voor de rechten van holebiʼs. In Zuid-Afrika werd zelfs in de Grondwet opgenomen dat het verboden is mensen op grond van hun seksuele geaardheid te discrimineren. Landen als Uganda, Zimbabwe, Zuid-Afrika en Sierra Leone hebben al belangengroepen van holebiʼs. De kans is reëel dat holebiʼs in andere Afrikaanse landen zich ook meer en meer zullen organiseren in de strijd tegen het onrecht. Desmond Tutu, de gewezen Anglicaanse aartsbisschop van Kaapstad en winnaar van de Nobelprijs voor de Vrede, steunt actief de strijd tegen de homohaat in Afrika en de rest van de wereld. Hij onderscheidt zich daarmee gunstig van veel van zijn Anglicaanse collegaʼs

Desmond Tutu, de gewezen Anglicaanse aartsbisschop van Kaapstad en winnaar van de Nobelprijs voor de Vrede, steunt actief de strijd tegen homohaat in Afrika en de rest van de wereld.


9

Lichtpunt voor gehuwde holebiʼs dooft uit

Het Roze Huis-ARK hoopt continuïteit te verzekeren Was mei ʻ68 een baken in de emancipatiegeschiedenis van de jongere generaties in het Westen, met hun denkwereld en levenswijzen, dan was mei ʻ98 voor de gehuwde homo, lesbienne of biseksueel in Vlaanderen een belangrijk scharnierpunt. In dat jaar werd voor getrouwde holebiʼs en hun partners de organisatie “Lichtpunt 98” op de rails gezet. Een groep die de denkwereld en levenswijze van de gehuwde holebi en zijn/haar partner als centraal aandachtspunt zou hebben. Lichtpunt 98 besloot onlangs echter zijn activiteiten stil te leggen. Na een mooi palmares van onthaal, samen diepe emoties delen, persoonlijke ondersteuning bieden, adviseren en begeleiden stopt de groep er mee, zowat op het moment dat je deze bijdrage onder ogen krijgt. Over het hoe en waarom had de redactie van De Magneet een verhelderend gesprek met Hugo en Albert, twee steunpilaren van het eerste uur bij Lichtpunt. Homo- of biseksueel zijn en alsnog besluiten te trouwen, of gehuwd zijn en geleidelijk ervaren dat je toch gevoelens voor mensen van je eigen geslacht hebt. Het is een gegeven dat voor tienduizenden onder ons het gevoelsleven een stevige knauw toebrengt. Niet zelden leidt zoʼn situatie tot ernstige persoonlijke dramaʼs tussen de partners, zeker wanneer uit de relatie ook kinderen zijn voortgekomen. De ontdekking van “de nieuwe situatie”, het erover praten of errond schelden, het zoeken naar een manier om met de nieuwe toestand om te gaan, de coming-out bij familie en vrienden; of nog liever in de kast blijven, het zoeken van externe hulp, de pogingen een nieuw “samenlevingsconcept” uit te werken met de partner, of de beslissing om uiteindelijk een punt zetten achter de toestand met een (v)echtscheiding: het zijn allemaal diepmenselijke aspecten van een huwelijk waarin een van de partners homo- of biseksueel blijkt te zijn. De wegen van Hugo en Albert kruisten elkaar op een bepaald moment. Beide heren besloten samen met een stel holebiʼs in dezelfde situatie een “praatgroep” op te richten voor getrouwde holebiʼs. De naam van de groep werd “Lichtpunt 98”, omdat het uithangbord “Lichtpunt” op zich al door anderen werd gebruikt. De benaming heeft wel een diepe betekenis voor een “doelgroep” die geregeld het licht aan het eind van de tunnel niet meer ziet schijnen. Na enig zoeken vond Lichtpunt 98 een passende locatie voor zijn bijeenkomsten in een pand in de Antwerpse Sint-Paulusstraat. De groep startte daar met een programma van maandelijkse gespreksavonden, culturele activiteiten, gezellige culinaire avonden en andere zinvolle initiatieven. De definitieve stek werd nadien Het Roze Huis aan de Draakplaats, in de bij velen populaire Antwerpse Zurenborg-wijk.

Partners betrekken Lichtpunt 98 wilde van meet af aan dat ook de partners van mensen met homo- of biseksuele gevoelens in het gespreks- en uitwisselingsproces zouden worden betrokken, voor zover ze tenminste daarmee instemden. Die aanpak zou een therapeutische werking kunnen hebben, dachten onze heren, want op die manier zou de partner meer voeling met “de andere kant” kunnen krijgen en zouden sommige vooroordelen misschien kunnen worden weggegomd. Een concept dat voor sommige leden enigszins werkte, voor anderen helemaal niet. De emotionele barrières

10

ten opzichte van de nieuwe situatie en van het “verschijnsel” holebiseksualiteit bleken soms té groot voor de heteroseksuele partner. Lichtpunt 98 wilde vooral niet amateuristisch te werk gaan. De groep liet zich geregeld adviseren en voorlichten door relatietherapeuten en andere deskundigen. De experts hielpen de vereniging mee te denken over de integratie van het gegeven (gehuwde) holebiʼs in onze maatschappij en in de individuele denkwereld van de betrokken paren. Was Lichtpunt 98 als dusdanig al een behoorlijk vernieuwende organisatie, de groep innoveerde ook op diverse “aanverwante gebieden”: bijvoorbeeld door een uiterst leerrijke avond te organiseren met “kinderen van homo/heterostellen”. Die avond leidde echter niet tot een voortgezette werking op dat vlak. “Kinderen van” willen liever niet met hun ouders over “de situatie” praten, zoals ze in het algemeen maar schoorvoetend met hun ouders praten over seksualiteit. Toch is het mogelijk om kinderen met andere kinderen in een speelse omgeving met elkaar in contact te brengen om onder begeleiding het thema holebi-ouders spontaan aan de oppervlakte te laten komen. Een getrouwde vrouw deed gedurende anderhalf jaar het onthaal van de gehuwde lesbiennes die zich bij Lichtpunt 98 aanmeldden. Voorts ging de vereniging geen enkel thema uit de weg: zelfs het fenomeen zelfdoding werd in een aantal aspecten bekeken met experts. Opvallend in de werking was de leeftijd van de geïnteresseerden. De klassieke gemeenplaats van de “midlife-crisis” rond 40 jaar blijkt ook voor holebiʼs geen fabeltje. Nieuwe leden kwamen aanwaaien, waren heel vaak rond de 40 of een beetje ouder. En voor die mensen geldt blijkbaar een erg sterk herkenningseffect: ”Zijn er dan zovéél mensen in mijn situatie?” Ook dat is uiteraard niet echt nieuw. Jonge holebiʼs die op een fuif met 500 “leden van de familie” binnendruppelen zullen hetzelfde “Aha-Erlebnis” hebben.

Luisteren Lichtpunt hield elke tweede donderdag van de maand zijn bijeenkomsten in Den Draak, het café van Het Roze Huis. Als algemene regel gold steeds: “Laat altijd de ander uitpraten, zijn of haar verhaal is nu het onderwerp, jouw verhaal krijgt ook wel zijn tijd en plaats”. Bovendien bestond er zeer veel respect voor de anonimiteit van de deelnemers en bepaalde een ongeschreven regel dat je buiten de muren van de vergaderplek nooit over andermans situatie zou spreken, met niemand. Dat laatste had zo zijn voor- en nadelen: door de hoge mate van anonimiteit zochten ook mensen uit Gent, Limburg en allerlei andere plekken of streken steun op de Lichtpunt-bijeenkomsten. Maar veel van die mensen bleven volledig anoniem, waardoor een aantal zeer waardevolle gesprekspartners na enige tijd soms compleet verdwenen zonder enig spoor na te laten. Meteen komen we bij één van de de oorzaken die Lichtpunt 98 deed besluiten het licht uit te doen: door de erg specifieke situatie van de gehuwde holebi wil de persoon in kwestie vaak geen al te uitgesproken coming-out doen. Als gevolg daarvan raak je minder makkelijk aan “nieuw bloed” en is het ook moeilijker om de vereniging scherp te profileren: (bijna) niemand is - bij wijze van spreken - bereid om voor de cameraʼs of microʼs te verschijnen.


Desondanks onderstrepen onze gesprekspartners, Hugo en Albert, de verregaande betrokkenheid en de steun van de andere leden van de groep. Ondanks de beperkingen die voortvloeiden uit de manier van werken, kon de vereniging toch lang bestaan doordat de diversiteit bij mensen en menselijke relaties volledig aan bod kwam en steeds voorop stond. Dat was een “dragende pijler” voor Lichtpunt. Een reflectie onder gevoelsgenoten, met een uitermate groot respect voor het unieke van iedereen. Als uit één mond vatten Hugo en Albert het zo samen: “Het draaide allemaal om het samen bewuster worden van hoe het nu is en later kan”. Lichtpunt, zo hopen zij, was geen eindpunt. Maar misschien een vertrekpunt voor nogal wat getrouwde holebiʼs. De cultuur van dialoog en open gesprekken die in de vereniging heerste, was in dat verband bijzonder waardevol.

Continuïteit Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel zou zijn doelstellingen als emancipatorische organisatie en belangenbehartiger verloochenen als het de stopzetting van Lichtpunt 98 niet zou betreuren. En dus ook niet zou proberen werk te maken van een vorm van continuïteit. De redactie ving een glimp van de toekomst op dankzij Bart Vanderhoeven, een medewerker van de Holebifederatie die zijn vaste stek in Het Roze Huis heeft. Bart ondersteunt en begeleidt als educatief medewerker de “Antwerpse regionale antenne”, zoals hij Het Roze Huis - ARK noemt. Dynamische Bart stippelt diverse mogelijke scenarioʼs uit om een vorm van opvolging voor getrouwde holebiʼs uit te bouwen. Zo lopen er contacten met het Centrum voor Algemeen Welzijnswerk (CAW) Metropool. Collegaʼs van dit centrum, zoals die in Leuven, zijn meer specifiek begaan met de heteropartners van holebiʼs en volgen daarbij de drie fasen: de crisis waarmee de “onthulling” gepaard gaat, de overgang naar een andere situatie en tenslotte het bereiken van een nieuwe, min of meer duurzame stabiliteit. Samen met de mensen van Het Roze Huis - ARK denkt Bart ook na over opvangmogelijkheden binnen Het Roze Huis zelf, bijvoorbeeld via professioneel begeleide “gespreksmomenten”. Dat idee kan eventueel nog worden bijgeschaafd en verbeterd dankzij de inbreng van de leden van Lichtpunt, die hun expertise ter beschikking blijven stellen. En dan is er nog het concept van de zelfhulpgroep, met de klemtoon op het woordje “zelf”, een werking dus zonder inbreng van externe hulpverleners. Zoʼn groep bestaat van nature uit nieuwe mensen die pas zijn toegetreden, en personen die al een “oplossing” voor hun situatie hebben gevonden. De wisselwerking tussen beide groepen mensen kan uitermate verrijkend zijn. Bart is alleszins hoopvol: “Er is geen pasklaar ʻformatʼ voor de optimale aanpak van dit thema. Maar de doelgroep bestaat in ieder geval. Dus zoeken we verder naar een oplossing.” Dirk Clotman

Met vragen en suggesties over dit thema kan je terecht bij Bart Vanderhoeven, Holebifederatie, p/a Draakplaats 1, 2018 Antwerpen. Telefoon tijdens kantooruren: 03/218.52.08. E-mail: [email protected].

Reclame

bezorgt sommigen beroerte

Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel feliciteerde eind oktober de Antwerpse regionale tv-omroep, ATV. In De Nieuwe Gazet, Het Laatste Nieuws en Het Nieuwsblad van 26 oktober 2004 verscheen een advertentie van ATV met twee kussende homomannen. De ene man werd met ontbloot bovenlijf afgebeeld, de andere droeg een soort matrozenpak. De illustratie in de advertentie, een beeld van de Nederlandse fotograaf Erwin Olaf, liet weinig aan de verbeelding over. Blijkbaar choqueerde dat nogal wat lezers van de betrokken dagbladen, afgaande op de reacties die ATV en de bladen ontvingen. ATV wilde met zijn campagne onderstrepen dat het graag aandacht wil schenken en “straffe verhalen” uit eigen regio. Een aanpak die ook verklaart waarom de regionale omroep veel kijkers lokt.

op openbare plaatsen. Liefst in een lichtblauw matrozenpakje. “Maar omdat het er zó over is, doorprikte de advertentie vliegensvlug dat cliché”, aldus Yves. “Bovendien is het een sterke knipoog naar de diversiteit van een havenstad die zichzelf de Metropool noemt.”

Zulke reacties waren te verwachten, reageerde voorzitter Yves Aerts namens Het Roze Huis - ARK. “Ze bewijzen dat de zogenaamde aanvaarding van holebiʼs nog steeds erg oppervlakkig is. Of dat homoseksualiteit met andere woorden (soms) taboe blijft. Want als de foto een kussende man en vrouw zou laten zien, zouden waarschijnlijk veel minder ʻgeschokteʼ mensen in de pen kruipen of naar de telefoon grijpen. De omstreden reclame bevestigde in zekere zin het cliché dat homoʼs houden van vluchtige seks

Donna en De Post legden in hun recente reclamespotjes ook uitgesproken homo-klemtonen. Terug naar ATV echter. We houden ons aanbevolen wanneer onze lezers fraaie matrozen, te vergelijken met een van de heren in de reclame, zouden opmerken in het stadsbeeld... En verder: proficiat aan ATV, fotograaf Erwin Olaf en de kranten die de advertentie opnamen. Doe zo verder. Lange Wapper zou het niet beter hebben gedaan.

ATV ontving een stuk of 20 reacties, waarvan de helft negatieve, vertelde Frank Bell, de algemeen directeur van de zender. Sommigen vroegen naar fotoʼs of posters van de homoʼvisualʼ. Anderen spraken van een ʻadvertentie met ballenʼ. De antiʼs noemden het beeld zeer laag-bij-degronds en verweten de zender dat ze homoseksualiteit zou ʻpromotenʼ. Bij de Jury voor Eerlijke Praktijken inzake Reclame (JEP) liep een beperkt aantal klachten tegen de advertentie binnen.

Leer-instituut sinds 17 september weer open Mannen die van leer en ʻkinkyʼ houden, kunnen sinds 17 september opnieuw hun hartje uitleven in The Boots, in de Antwerpse Van Aerdtstraat. Dat hebben ze te danken aan de Bruggeling Geert Buytaert, die de erg groot behuisde leer- en jeansbar overnam. Op die manier werd een zaak gered die volgens heel wat kenners als een heus “instituut” mag worden beschouwd. De klanten zijn niet alleen afkomstig uit België en Nederland, maar ook uit Frankrijk, Duitsland, Engeland en andere landen. Buytaert, die in Brugge “een winkel” uitbaat, hanteert tot nader order een flexibele “dress code”. Hij wil na verloop van tijd wel de regels weer wat aanscherpen om het speciale karakter van The Boots te beschermen. The Boots was in mei 2004 dichtgegaan, tot groot verdriet van veel van zijn vaste klanten. Geert Buytaert was een van de jarenlange klanten die het verlies erg betreurden. Als nieuwe eigenaar lijkt hij vastbesloten voor een nieuwe bloeiperiode te zorgen. The Boots is nu formeel een eenmanszaak, maar Buytaert heeft wel negen betaalde krachten in dienst. Vroeger was The Boots een vereniging zonder winstoogmerk. Roberto, een jonge Italiaanse Antwerpenaar die in Helsinki tot Mister Leather Europe werd verkozen, fungeert momenteel als portier. Buytaert viste veel van de vroegere medewerkers op, een bewuste keuze. Traditiegetrouw is The Boots enkel open op vrijdag- en zaterdagavond. Op zondagnamiddagen hoopt Buytaert speciale activiteiten te kunnen inrichten in de sfeer van ʻrubberʼ, ʻnaaktʼ of ʻgolden showerʼ. Wie weet komt er ook wel een ʻslavenmarktʼ, klinkt het vanuit de Van Aerdtstraat. The Boots wil ook zoveel mogelijk samenwerken met enigszins aanverwante Antwerpse zaken zoals de Rubbzz, The Black Hole en Kinkyʼs. Voor de nieuwe eigenaar is het overigens erg belangrijk dat zijn klanten zoveel mogelijk veilig vrijen.


11

Oud-voorzitter Henk Beerten: “COC Nederland moet grondig veranderen”

“Homo-emancipatie, een tuin die nooit onderhoudsvrij is “ Het COC Nederland, de tegenhanger bij onze noorderburen van de Vlaamse Holebifederatie, beleefde een tumulteus jaar. De belangenorganisatie werd verlamd door interne twisten en ruzies. Op een bepaald moment escaleerde de situatie dusdanig dat voorzitter Henk Beerten en zijn bestuur de handdoek in de ring gooiden. ʻHet COC Nederland moet grondig veranderenʼ, zegt Beerten in een gesprek met De Magneet. De doorwinterde activist snapt waarom er weinig contacten zijn tussen Vlaanderen en Nederland, maar ziet wel ruimte om meer samen te werken. Henk Beerten werd geboren in 1952 en groeide op in het dorpje Lievelde in de ʻAchterhoekʼ. In 1975 verliet hij Lievelde om in Nijmegen te gaan studeren. Voordien had hij al de Pedagogische Academie in Arnhem afgerond. Henk leefde in Arnhem een jaar op kamers (ʻop kotʼ). Na zijn studies werkte hij als leerkracht op een basisschool, vooral met allochtone leerlingen. Nederlands als tweede taal en intercultureel onderwijs werden zijn specialisaties. In 1980 ging Beerten aan de slag bij de ʻond erwijsbegeleidingsdienstʼ in Arnhem. Hij hield zich toen vooral bezig met het onderwijs aan kinderen en ouders in achterstandssituaties. In 1990 pakte Beerten zijn koffers om met een eigen bedrijf te beginnen, een communicatiebureau dat sterk de klemtoon legde op onderwijs, ʻeducatieʼ en voorlichting. Hij werkt momenteel nog altijd als communicatie-adviseur voor het bureau, dat LaVerbe heet en in Nijmegen is gevestigd. In 1994 werd de Nederlander de voorzitter van het COC Nijmegen. Zeven jaar later maakte hij promotie en werd hij de voorzitter van COC Nederland. Beerten is al weer voorzitter af ondertussen. De Magneet: Beste Henk, wanneer begon je engagement in de homo- en lesbiennebeweging, en wat deed ʻde vonkʼ ontspringen? Henk Beerten: Ik ben pas laat uit de kast gekomen (34 jaar), maar kreeg na mijn coming-out wel snel contact met de Nijmeegse homoscene. In het uitgaansleven ontmoette ik een vrijwilliger van het COC die mij motiveerde om bij het COC Nijmegen actief te worden. Ik was altijd al maatschappelijk en politiek geëngageerd. Mijn engagement voor het COC was dan ook een goede stap, die bovendien aansloot bij mijn coming-out. Het is geweldig om te merken dat zoveel mensen actief zijn en dat er een infrastructuur is die goed is voor iedereen die iets met zijn homoseksualiteit wil. Ik voelde me dan ook snel thuis bij het COC. DM: Hoe verliep je ʻcarrièreʼ in homoland? Henk: Toen ik me voor het bestuur van het COC aanmeldde, bleek het bestuur bijna uiteen te vallen. De mensen wilden weg, niemand wilde nog voorzitter zijn en dus sprong ik in dat ʻgatʼ. Al gauw bleek dat 1996 een belangrijk jaar zou worden. Het COC Nijmegen bestond toen 30 jaar. Dat moest worden gevierd. Ik had via mijn netwerk nieuwe bestuurders gevonden en we meenden dan Nijmegen wat moest laten

12

zien. Dat lukte ook. Zo maakten we werk van een onderzoek naar homoseksualiteit in het voortgezet onderwijs, dat een rapport opleverde dat nog lang invloed had in de politiek en in het onderwijs. We zorgden ook voor een prachtig programma met een symposium over onderwijs en homoseksualiteit, een feestelijke receptie, een campagne met grote posters in de stad en de instelling van de Burgemeester Dalesprijs (Ien Dales, een lesbienne, was ooit nog de burgemeester, nvdr). Die prijs is bedoeld voor een persoon of organisatie die zich inzette voor alles wat met het non-discriminatie-artikel uit onze Grondwet te maken heeft. In 2004 reiken we die prijs voor de achtste keer uit, naar goede gewoonte gekoppeld aan een ʻDaleslezingʼ. Met de feestelijkheden uit 1996 zetten we Nijmegen echt op de kaart en versterkten we de positie van de stad enorm. Daar teren we nog steeds op. DM: Kan je vertellen in welke omstandigheden je voorzitter van het COC Nederland werd? Henk: Ik werd landelijk voorzitter in november 2001, maar ons hele bestuur trad op 14 augustus 2004 af. Ik wilde landelijk voorzitter worden omdat ik het een uitdaging vond om dat wat ik in Nijmegen had gedaan op landelijk niveau voort te zetten. Als voorzitter van het COC Nijmegen had ik me al veel met de landelijke ontwikkelingen bezig gehouden, dus het was eigenlijk wel een logische stap. Ik kende het COC Nederland heel goed en had ook een plan geschreven om de organisatie groter te maken (het zogenaamde Centurion-plan, nvdr). Ik hoopte het plan te kunnen uitvoeren, maar toen ik er eenmaal zat bleek dat er toch heel veel was dat niet aan de basisvoorwaarden voldeed. DM: Het COC Nederland beleefde dit jaar erg woelige tijden. Voor de meeste Vlaamse holebiʼs is de crisis bij het COC een ver-van-onsbed-show. Kan je uitleggen wat er aan de hand was? Henk: Het COC Nederland is een federatie die bestaat uit 24 zelfstandige verenigingen die voordien een juridische eenheid vormden. Alle contributiegelden werden vroeger voor de landelijke organisatie gebruikt. Met de omvorming tot een federatie trokken we een beleid op gang dat geleidelijk aan meer geld bij de verenigingen zou laten. In een keer de zaak omgooien kon niet omdat we dan niet aan de landelijke verplichtingen konden voldoen. De lokale COC-verenigingen hebben een sterke landelijke vertegenwoordiging nodig. Dat versterkt de lokale basis. Het COC heeft een heel sterke naam, vooral in de politiek. Een moeilijk punt in de structuur van de federatie is dat het bestuur de werkgever is van de mensen op het landelijk kantoor (in Amsterdam), maar gekozen is door de verenigingen. Het bestuur moet dus verantwoording afleggen aan de aangesloten verenigingen. Verantwoording over het dagelijkse werk, waarop de bestuurders als vrijwilligers weinig invloed hebben. Het bestuur is dus volledig afhankelijk van de uitvoering van het beleid door de directeur en haar of


zijn medewerkers. Als dat niet goed loopt, moet het bestuur bijsturen of ingrijpen om zijn verantwoordelijkheid te kunnen waarmaken. In het conflict bij het COC Nederland speelde die verhouding een centrale rol. Het bestuur wordt door veel medewerkers beschouwd als ʻpassantenʼ die vooral op grote afstand moeten blijven van het dagelijkse werk. Dat moet worden overgelaten aan de professionelen. Terecht zou je zeggen, maar dat kan enkel wanneer het bestuur optimaal en tijdig wordt geïnformeerd over alles wat er speelt. Ook moet het bestuur er kunnen op rekenen dat het uitgezette beleid wordt uitgevoerd, ook al is een individuele medewerker het misschien niet helemaal met die koers eens. Daarnaast speelt ook de spanning tussen de directeur en de voorzitter over het optreden in de media, of beter gezegd over wie nou het COC vertegenwoordigt. Medewerkers en ook de directeur die het werk doen vonden dat de voorzitter, ik dus, zich te veel profileerde. Dat leidde tot vervelende conflicten. DM: Merkwaardig is dat John Blankenstein (een openlijke homo die actief was als scheidsrechter in het voetbal) en anderen het idee lanceerden een nieuwe federatie op te richten. Een initiatief dat jij natuurlijk niet toejuicht? Henk: Het initiatief is nog veel merkwaardiger wanneer je weet dat de oprichters ook de voorzitters zijn van zelfstandige COC verenigingen, Breda en Tilburg. Ik vind het een slecht plan en zie ook niet hoe dat initiatief kan slagen. Concurrentie is er in de homobeweging al genoeg. Er zijn veel zelfstandige, niet bij het COC aangesloten clubjes in het hele land. De nieuwe organisatie heeft geen structuur en geen basis en wil werken met statuten die vrijwel identiek zijn aan die van de Federatie COC Nederland. Alle lastige elementen die wij ervaarden, zitten daar dus ingebakken. Nu zegt Blankenstein dat het niet de bedoeling is het COC concurrentie aan te doen omdat men zich op andere doelgroepen zou richten, jongeren en allochtonen. Wat een onzin. Het COC richt zich al jaren op die groepen. Men kent het COC dus helemaal niet. We zullen wel zien wat ervan komt. DM: Hoe sta je na je vertrek zelf tegenover het COC Nederland als organisatie? Henk: Voorlopig doe ik niets meer voor het COC Nederland. In Nijmegen adviseer ik langs de zijlijn en anoniem. Het COC Nederland zal grondig moeten veranderen, een proces waar mijn bestuur al ideeën over had en die voor het najaar op de agenda stonden. De verhouding tussen de verenigingen en de federatie moeten anders. De verenigingen in het land moeten meer een eigen koers varen met een eigen naam onder het label ʻlid van COC Nederlandʼ. Dan zal COC Nederland eigen inkomsten moeten verwerven door donateurs aan zich te binden - de leden blijven dan bij de verenigingen - en het COC zal zijn (internationale) projecten en het homojongerenblad Expreszo meer moeten profileren. Op die manier wordt het mogelijk donateurs te binden. Verder moet het COC

vooral ook zijn internationale gewicht blijven inzetten, want de invloed via organisaties als ILGA (de internationale koepel van holebiorganisaties) en IGLYO (de internationale vereniging van holebi-jongerengroepen) heeft veel te betekenen, zowel nationaal als internationaal. Misschien dat ik over een aantal jaar nog een mogelijkheid zie om iets te doen. Op korte termijn zie ik zoʼn mogelijkheid niet. We kwamen toch wel erg beschadigd uit het conflict.

DM: Iedereen kent Amsterdam als homomekka, al valt daar veel over te zeggen. Wat is voor jou de plezierigste stad voor holebiʼs in Nederland? Henk: Ik woon sinds 1975 in Nijmegen en vind het een heerlijke stad. De homoscene is er plezierig en open. Je kunt er prima uitgaan en er is daar het hele jaar door een prima aanbod. De sfeer is ontspannen, en wanneer je er al zo lang woont ken je veel mensen. We zijn nu bezig met de voorbereiding van de Roze Zaterdag op 25 juni 2005. Daar zie je hoe de enorme kracht van de Nijmeegse homobeweging weer gemobiliseerd wordt. De jongerengroep Pinkeltje (150 leden), Villa Lila, de homohoreca, Ragazze, Theatersport, een korenfestival enzovoorts, het hoort er allemaal bij. Dat zijn allemaal mensen die iets te bieden hebben en zich inzetten onder het thema ʻPink cross overʼ. Kom naar Nijmegen op 25 juni zou ik zeggen.

DM: Je hoort veel praten over de crisis van de Nederlandse holebi-beweging als geheel. Er is zeker een bepaalde moeheid, een gevoel van ʻwe hebben alles gehadʼ. Hoe zie jij die discussie? Henk: De beweging is helemaal niet dood. Moeheid is er wel, maar dan vooral onder de mensen die alleen naar de (soms) obscure COC-cafétjes kijken. Kijk naar het effect van Expreszo met het blad voor het onderwijs. Dat geeft toch aan dat er veel te bereiken is met een goed gerichte actie. Maar er moet wel een nieuwe agenda worden geformuleerd voor de homobeweging. De doelstellingen moeten opnieuw worden bepaald, want na de openstelling van het burgelijk huwelijk hebben homoʼs en heteroʼs te veel het idee dat ʻwe er zijnʼ. Homo-emancipatie is als een tuin. Die is nooit onderhoudsvrij en soms moet de bezem er rigoureus door. De acceptatie van homoseksualiteit is nog lang niet rond. Wanneer homoʼs zich gedragen als heteroʼs, en dat is helaas wat veel homoʼs willen en heteroʼs verwachten, dan is het gemakkelijk om tolerant te zijn. We vallen dan immers niet meer op. Dan is het tegendeel bereikt. Dan zitten we opnieuw in de kast. Mooie emancipatie is dat. Ik vind dat homoseksualiteit zichtbaar moet zijn. Homoʼs moeten het aandurven altijd zichzelf te zijn, ook al is dat ʻfeminien of butchʼ. En heteroʼsʼmoeten het vanzelfsprekend vinden dat ook twee jongens of twee meisjes hun liefde voor elkaar tonen bij de bushalte, net zoals heterojongeren dat doen. De samenleving heeft een uitgesproken hetero-stempel, alleen zien we dat niet. Maar doe je ogen open, en het spat overal vanaf. Henk Beerten, ex-voorzitter van het COC Nederland: “Nederlanders worden in Vlaanderen gauw als arrogant ervaren, dus ben je voorzichtig. Maar het lijkt mij zeker zinvol om meer samen te doen.” DM: Tussen de Vlaamse en de Nederlandse beweging zijn er opmerkelijk weinig contacten. DM: Heb je nog een slotbedenking? Henk: Tja, mijn inzet voor de homobeweging Hoe komt dat toch? Henk: Er bestaan wel contacten, bijvoorbeeld bracht me veel bij. Het omgaan met de media tussen de Nederlandse en Vlaamse redacteurs was boeiend. Je kunt veel bereiken wanneer je van Expreszo of tussen het COC Nederland er echt werk van maakt. Ik hou wel mijn hart en de Vlaamse Holebifederatie. Het Roze Huis vast voor het COC. De verhoudingen tussen had een ʻrelatieʼ met Villa Lila (Nijmegen). het landelijk kantoor en de verenigingen zijn Intensief is of was het allemaal niet. Waarom? gespannen. Er heerst onduidelijkheid over de De situaties zijn verschillend. Iedereen heeft zijn gezagsverhoudingen, en de structuur van de handen vol met zijn eigen clubje. Nederlanders organisatie is niet optimaal. De hele affaire van worden in Vlaanderen gauw als arrogant dit jaar kostte veel tijd en goodwill. Ik hoop dat ervaren, dus ben je voorzichtig. Maar het het nieuwe bestuur de juiste maatregelen treft lijkt mij zeker zinvol om meer samen te doen; om ervoor te zorgen dat het COC zijn positie we zouden vooral tot een uitwisseling moeten behoudt en dat het Expreszo, Safe Service en komen op het vlak van ʻorganisatieʼ en ʻactiesʼ. de projecten niet kwijtraakt. Want zonder die Zoʼn samenwerking moet dan vooral door onderdelen zouden we nog maar weinig om de landelijke organisaties worden geregeld. handen hebben. Plaatselijke COC-verenigingen zie ik daar niet Denis Bouwen veel tijd in investeren.


13

Homo LesBische Federatie Nederland van start

De Homo LesBische Federatie Nederland (HLBF.NL) wil een organisatie zijn die zich vooral op verenigingen richt. Dat verklaarde woordvoerder John Blankenstein in november op een persconferentie in Den Haag, zo lazen we op de website van de Gay Krant. Bij alle plannen zouden jongeren en allochtonen een belangrijke plaats innemen. De persconferentie was oorspronkelijk eerder gepland maar “ontwikkelingen binnen COC Nederland en het belang van de homo-emancipatorische beweging die gebaat is bij een constructieve samenwerking tussen HLF en de overige belangenbehartigers” leidden tot uitstel. Het COC Nederland liet weten dat ze opriep tot “samenwerking en krachtenbundeling”. HLBF.NL wil vooral de holebiemancipatie bevorderen door lobby-werkzaamheden en het initiëren en particperen in het maatschappelijk debat over onderwerpen die gerelateerd zijn aan “de homo-doelgroep”. De federatie nodigt vooral verenigingen en stichtingen uit lid te worden, maar ook bedrijven en commeriële instellingen zijn welkom. Het motto van de nieuwe organisatie luidt “Eenheid door diversiteit”.

Antwerpenaar Carim Bouzian van de groenen naar de blauwen

De gewezen voorzitter van Jong Groen! in Antwerpen, Carim Bouzian, keerde in het najaar zijn partij de rug toe en stapte over naar de liberale VLD. Bouzian, die in De Magneet al uitvoerig aan het woord kwam, verwierf onder meer bekendheid door zijn uitspraken over de tegenkanting, afwijzing en discriminatie die holebiʼs in de islamitische gemeenschap meer dan eens ondervinden. Op zeker ogenblik wilde hij affiches verspreiden om het probleem onder de aandacht te brengen. Affiches die, voor zover bekend, jammer genoeg nooit het daglicht zagen. Bij de verkiezingen van 13 juni 2004 scoorde de jonge - toen nog groene - wolf zoʼn 1.800 voorkeurstemmen. Voldoende om de VLD moeite te laten doen om Bouzian binnen te halen. Carim Bouzian komt uit de moslimgemeenschap en is openlijk homoseksueel. Een combinatie die volgens hem perfect moet kunnen, met name in een westers land als Belgiê. Bouzian wil zich engageren voor de strijd tegen moslims die homoseksuelen en vrouwen willen onderdrukken. Naar eigen zeggen heeft hij daarvoor bij de VLD meer ruimte dan bij Groen!.

14


Doek valt voor “jeannettenprogramma” van Radio Centraal

“Pink Wave” kan prat gaan op mooi palmarès ʻPink Waveʼ, het ʻjeannettenprogrammaʼ van de Antwerpse lokale Radio Centraal, houdt er dan toch mee op, na de nodige twijfels over het al dan niet voortdoen. Roger Van Loon, een van de drijvende krachten achter Pink Wave, maakt een balans op van wat is geweest. Maar Roger gaat niet in zijn luie zetel achterover leunen. De Zurenborgse Antwerpenaar heeft nog wel wat leuke plannen in petto, zo blijkt.

In het geniep werd getracht de zender een zetje te geven door met een hoger dan toegelaten vermogen te gaan uitzenden. Iets wat bijna elke plaatselijke radiozender toen wel deed. Zolang geen andere zenders in het gedrang kwamen, leidde dat niet tot problemen.

Radio Centraal begon in november 1980 met zijn uitzendingen. In de loop der jaren wisselde de frequentie van het station nogal eens. Sinds mei 2004 wordt uitgezonden op 106.7 FM. De medewerkers uit de beginperiode, een stuk of 30 personen, kwamen allemaal uit de strijdbare geledingen van allerhande sociale en politieke bewegingen. Een aantal van hen was afkomstig uit de holebi-beweging.

Veel eisen van de holebi-beweging werden de voorbije jaren - eindelijk - ingewilligd. Roger herinnert zich nog het befaamde “artikel 372 bis”, dat de leeftijd voor toegelaten seksuele handelingen tussen homoseksuele partners hoger legde dan bij heteroʼs. Ondanks de evolutie van de wetgeving en de geesten vindt Van Loon dat er nog steeds nood is om duiding te geven bij actuele onderwerpen. Hij verwijst naar de antidiscriminatiewet waarover in de media heel wat slordigheden te horen of lezen waren. Roger is gevoelig voor zulke slordigheden omdat zijn trouwe levensgezel Paul jurist is.

Het totale aantal medewerkers van Radio Centraal bedraagt momenteel meer dan 150. Al die medewerkers betalen zelfs een soort van contributiegeld om te kunnen meewerken. Er zijn ook tientallen mensen die occasioneel meewerken aan de radio. ʻKoffie Verkeerdʼ was de naam van het allereerste homoprogramma op Centraal. Van bij de start werd iedere week twee uur homoradio gemaakt. De pioniers waren wijlen Dirk Cantillon (van ʻDe Rooie Vlinderʼ), Guido Totté en Jo Pattyn. Roger Van Loon maakte zijn entree toen de zender en het programma allebei vier maanden oud waren. Er was toen ook nog een aparte uitzending voor lesbiennes. Koffie Verkeerd zong het uit tot het eind van de jaren tachtig. Daarna was er gedurende korte tijd niets speciaals voor holebiʼs.

begint. Zij zouden zeker andere klemtonen willen leggen, onder het motto “minder ernst en méér fun”. Roger wil nog wel meewerken, maar zeker niet als ʻdragendeʼ kracht. Hij heeft nu eenmaal tijd tekort.

In tien jaar tijd veranderde de mentaliteit inzake holebiʼs aanzienlijk, constateert Van Loon. Het aantal “interessante onderwerpen” liep sterk terug, met als gevolg dat je vaak in routine vervalt en dat de “schwung” er een beetje uit voor de radiomaker. Als alles volgens plan verloopt, beleeft Roger op 30 december 2004 de allerlaatste uitzending van “zijn” Pink Wave.

Yvan Brys ontwikkelde toen een nieuw programma, ʻChocopotʼ, maar de nieuwkomer hield het slechts twee jaar lang vol. Een van de redenen voor het kortstondige bestaan was het feit dat Brys ook de drijvende kracht was achter het Roze Actiefront (RAF), een groepering die veel van zijn energie opslorpte.

Ondanks het vele werk en de trouwe luisteraarskring werd Radio Centraal bij de jongste Vlaamse erkenningsronde van zenders slechts beloond met een vermogen van 14W (45W uitgestraald vermogen), een lachertje. Maar, zo verzekert Van Loon, het daadwerkelijke vermogen ligt nu weer aanzienlijk hoger, omdat de radio anders bijna nergens nog te ontvangen zou zijn. Door de klacht van een zender uit St-Niklaas moest Radio Centraal zich verantwoorden bij het Vlaams Commissariaat van de Media (VCM). Het is afwachten wat die instantie zal beslissen. Hoe de beslissing ook uitvalt, van het terugschroeven van het vermogen kan absoluut géén sprake zijn, vinden ze bij Centraal.

Op 20 april 1995 ging de eerste uitzending van ʻPink Waveʼ de ether in. De eerste aflevering ging over de Gay Fair, tot nu toe nog altijd de enige Vlaamse handelsbeurs die zich specifiek tot de homoseksuele consument richtte. Op de Gay Fair (in het Antwerpse Bouwcentrum, nu Antwerp Expo, nvdr) waren ook de pioniers van Het Roze Huis overigens van de partij, om hun project bekend te maken.

Pink Wave ging mettertijd vooral commentaar en duiding brengen bij grote holebi-dossiers, bijvoorbeeld de openstelling van het huwelijk voor homo- en lesbienneparen of de eisen van de Belgian Lesbian and Gay Pride (BLGP) of Roze Zaterdag. Het programma besteedde ook aandacht aan kunst, cultuur en films. In 1997 lanceerde Roger zelfs een website, www.pinkwave.be. Die site functioneert nog altijd trouwens.

Een rel, veroorzaakt door een optreden van de politie, leverd dankbaar materiaal voor de tweede uitzending van Pink Wave: het Aidsteam wilde op de Gay Fair een video over veilig vrijen vertonen, maar de autoriteiten vonden de opname blijkbaar véél te expliciet en grepen in op de beurs. De video werd in beslag genomen en verboden en bood aldus dankbare stof tot discussie.

Alle radiomateriaal (onder meer nogal wat interviews) werd bewaard op tape of minidisc. Elke vrijdagmorgen bestaat de eerste dagtaak van Roger eruit alles te digitaliseren op zijn computer. Daarvan worden dan ʻbackupsʼ op cd gemaakt die bestemd zijn voor het Fonds Suzan Daniel, dat de bewaring van het holebi-erfgoed in onze contreien aanmoedigt en ondersteunt.

Radio Centraal had, net als de andere zenders, een uitgestraald vermogen van 100W (34W vermogen van de zender). Maar door een ongunstige geografische inplanting en de zeer krachtige Brusselse en Waalse zenders op frequenties die dicht tegen die van Radio Centraal lagen, was de ontvangst doorheen de jaren erg problematisch.

Eind 2004 houdt Roger ermee op, althans wat Pink Wave gaat. Pink Wave heeft er dan niet minder dan 501 uitzendingen op zitten, een formidabele prestatie. Het programma draaide al die tijd slechts op vijf vaste medewerkers en een handjevol losse krachten. Er is kans dat een aantal van de medewerkers met een nieuw holebi-programma

Volgens de radiomaker werd het steeds moeilijker mensen te pakken te krijgen voor zoʼn programma. Aan “kanalen” om met mensen in contact te komen geen gebrek, maar toch blijkt het moeilijk om ze echt te bereiken. Heel wat mensen krijgen al zoveel vragen om ergens aan mee te doen dat ze gedwongen zijn grondig te “selecteren”. Pink Wave schonk in zijn bestaan ook veel aandacht aan het verenigingsleven, maar schafte wel - niet zo lang geleden trouwens - de agenda af. De talloze internetsites en tijdschriften voor holebiʼs maakten het hebben van zoʼn agenda minder nodig. Heel wat holebi-fuiven trekken tegenwoordig minder volk, ook een gevolg van het groeiende aanbod aan uitgaansmogelijkheden. Gewone dancings organiseren nu ook thema-avonden, de commercie heeft geld geroken. Maar op die manier wordt ook wel heel wat geld opgeslorpt dat anders voor de werking van tal van verenigingen en groeperingen kon dienen. Roger is niet van plan te gaan rentenieren aan de Azurenkust. Hij smeedt bijvoorbeeld nog plannen voor een reeks radioportretten van pioniers uit de holebi-beweging. Van Loon citeert in dat verband namen als Suzan Daniel, Walter Van Boxelaer en Wilfried Lammens. Nog een uitdaging voor de Antwerpenaar is de verdere begeleiding van Homo 40+/De Roze Rimpel, een groep voor homomannen die al iets of veel ouder zijn. Binnenkort wil hij voor die groep een nieuwe website uitwerken. Op de bijeenkomsten van De Roze Rimpel wordt al wel eens nagedacht over mogelijke holebi-rusthuizen, maar Roger is nog geen kandidaat om een “kamer” te boeken. De vitale zestiger zit nog lang niet stil! Marc Daems


15

Meer hiv-infecties bij homomannen

drie besmettingen per dag. In vergelijking met 2002 gaat het om een stijging met 4,5 procent. Dat zijn de hoogst geregistreerde cijfers ooit. Een analyse van de cijfers toont aan dat tussen 2000 en 2003 het aantal infecties in ons land met 10 procent is gestegen. De toename situeert zich vooral bij de niet-Belgen (18,2 procent). Bij de Belgen bedraagt de toename 7,1 procent. Opmerkelijk bij de Belgen is dat vooral bij homomannen de nieuwe besmettingen blijven stijgen (+14,3 procent). Bij heteroʼs trappelt het aantal besmettingen ter plaatse. Ook de besmettingen via intraveneus druggebruik blijven stabiel. Bij de niet-Belgen is de toename meer uitgesproken bij vrouwen (26,7 procent) dan bij mannen (9,7 procent). De besmetting gebeurt zowel bij mannen als bij vrouwen via heteroseksuele contacten.

De toename van het aantal hiv-besmettingen in ons land met 4,5 procent in 2003 is niet te wijten aan een gebrek aan preventie. Dat verklaarde Chris Lambrechts, de directeur van Sensoa, het Vlaamse service- en expertisecentrum voor Seksuele gezondheid en HIV donderdag. Hiv is het virus dat aids veroorzaakt. Volgens Lambrechts heeft België ondanks de stijging nog altijd een van de laagste percentages besmettingen met hiv in Europa. In 2003 werd bij 1.032 Belgen een hiv-besmetting vastgesteld. Dat zijn meer dan

16

Het ziet er bovendien naar uit dat er voor 2004 geen beterschap op komst is. In het eerste halfjaar van dit jaar werden 504 nieuwe besmettingen vastgesteld. Dat is ongeveer hetzelfde cijfer als in dezelfde periode vorig jaar (501). In vergelijking met het tweede halfjaar van 2003 is er een daling. Volgens Lambrechts kan het aantal hivbesmettingen alleen redelijk laag worden gehouden “als iedereen moeite blijft doen”. Daarom lanceert Sensoa in januari 2005 een nieuwe multimediacampagne.


Niemand heeft zin in lesbische film “Bad” Theo van Goghs laatste speelfilm Bad, waarin een belangrijk lesbisch element zit, gaat de koelkast in. Dat meldde de website www.gaykrant.nl. De Nederlandse schrijver Ronald Giphart maakte bekend dat “niemand momenteel zin heeft in de film”. “Bovendien zou ik niet weten welke regisseur dit verhaal recht zou kunnen doen zoals Theo dat zou hebben gedaan.” Met Katja Schuurmans en Tara Elders in de hoofdrollen zou Bad een film worden over twee vriendinnen die er nog een keer samen op uit trekken aan de vooravond van het huwelijk van een van hen. De film zou zich helemaal in een hotelkamer afspelen en was door Van Gogh omschreven als “een ode aan het vrouwelijke orgasme.” Een van de hoogtepunten zou een masturbatiewedstrijd tussen de twee vriendinnen worden. Actrice Katja Schuurman liet op het recente herdenkingsfeest voor de vermoorde Van Gogh als hommage alle aanwezige vrouwen een orgasme simuleren. Of dat nu de meest smaakvolle geste was, is overigens voor discussie vatbaar. Vanuit lesbische hoek was er destijds veel kritiek op de filmplannen, omdat het verhaal de lesbische liefde in een onecht daglicht zou zetten.

Tienermeisje Eve verkent haar prille lesbische gevoelens

Dirk Bracke is met “Zij en haar” niet aan proefstuk toe “Eve vergat een ogenblik te ademen. Het sporttruitje van Celine was doorweekt en kleefde aan haar lichaam als een tweede huid. Alsof ze naakt was, stonden haar borsten afgetekend in het natte shirt. Eve kon haar ogen niet van het meisje afhouden. Jezus, wat is ze knap, ging het door haar heen. Alsof ze voelde dat ze werd aangekeken, hief Celine haar hoofd op. Ze keken elkaar recht in de ogen, Celine bleef staan en trok haar schouders naar achteren zodat haar borsten nog duidelijker te zien waren. Eve sloeg beschaamd haar ogen neer, maar ze kon zich niet bedwingen om weer naar het meisje te kijken. De felle gloed in de ogen van Celine hield haar blik vast. Met tegenzin deed Eve een paar stappen achteruit en als bedwelmd liep ze weer naar het klaslokaal.” Een passage uit “Zij en haar”, het jongste boek van Dirk Bracke (blz. 6768). Auteur Dirk Bracke is met “Zij en haar” niet aan zijn proefstuk toe. Hij schreef al verschillende jeugdboeken met sociale themaʼs als opstapje. Hoewel zijn verhalen fictief zijn, hebben ze telkens een sterke voeling met de realiteit. In het geval van “Zij en haar” is dat niet anders. Eve is een tienermeisje dat op zoek is naar haar eigen identiteit. Vertrekkende van de alom geaccepteerde hetero-norm, komt het in eerste instantie bij haar niet op om te denken dat zij “anders” zou kunen zijn. Wanneer een jongen op haar verliefd wordt, gaat ze mee in zijn verlangens, hoewel ze zich langzamerhand meer bewust wordt van het feit dat ze zich niet seksueel aangetrokken voelt tot hem. Tot twee keer toe tracht Eve zich te conformeren en probeert ze een relatie met een jongen uit.

Naast het holebithema als hoofdbrok, bevat het boek ook enkele andere verhaallijnen. Zo wordt Eve geconfronteerd met de dood van Margaux, die om het leven komt bij een verkeersongeluk. Er zijn enkele klasgenoten die zich ʻs nachts bezighouden met donkere zaakjes, links en rechts duikt wat pestgedrag op als reactie op homoseksualiteit, en er is ook nog het tenniswereldje. Het effect van dat alles is dat het holebithema in een bredere realiteit wordt gekaderd en op die manier niet wordt overbelicht. Wat de schrijfstijl van Dirk Bracke betreft: die is erg hip, sms-achtig en “to the point”. Het neigt voor volwassen lezers soms naar een aaneenschakeling van bijna te korte stukjes, maar ik maak mij sterk dat dit naar jongeren toe juist de kracht van het boek zal zijn. Heel vaak wordt verwezen naar actuele links: zo worden titels van populaire songs, parfums en namen van tennisspeelsters non-stop vervlochten in de tekst. Hoewel zoiets de herkenbaarheid bij jongeren zeker ten goede zal komen, heeft het ook een aantal nadelen. Zo wordt de lezersdoelgroep afgelijnder en kleiner, zullen sommige lezers het gegarandeerd op hun heupen krijgen wanneer de naam van Kim Clijsters drie keer kort na elkaar valt, en is het boek in die mate verouderd dat de relatie tussen Clijsters en Hewitt ondertussen al verleden tijd is. Omdat het boek een sterk verhaal vertelt, is het jammer dat het op die manier aan tijdloosheid inboet. Hoe modern ook, toch kropen enkele spijtige cliches in de tekst: een “Hebben jullie nog huiswerk?” of een “Hoe het ook is, je blijft onze dochter” klinken echt wel een beetje betuttelend en passen daarom niet echt in de sfeer.

Toch blijft het lege gevoel onmiskenbaar hangen. Ze kan er niet meer buiten zich af te vragen waarom haar seksuele fantasieen steeds over meisjes gaan en waarom een vrijpartij met een jongen haar onbevredigd laat. Op dat ogenblik duikt Celine op in het leven van Eve en worden beide meisjes onweerstaanbaar tot elkaar aangetrokken…

Ondanks deze kanttekeningen blijft “Zij en haar” een erg mooi boek over de liefde tussen twee meisjes. Het is ook om die reden dat de Vlaamse jongerenorganisatie Wel Jong Niet Hetero (WJNH) haar medewerking verleende aan de promotie van het boek. In het nawoord staan enkele adressen vermeld waar jongeren voor informatie terechtkunnen.

Het is zonder twijfel een prima zaak dat in jeugdboeken het thema lesbisch-zijn wordt aangesneden. Zoveel jongeren worstelen met hun seksuele identiteit, en het kan zo voor hen verrekt moeilijk wezen om betrouwbare, eigentijdse lectuur te vinden over het thema. Daarom is een boek als “Zij en haar” een verdienste op zich, want het haalt lesbische relaties uit het verdomhoekje en maakt ze bespreekbaar.

“Celine richtte zich op een elleboog en keek Eve in de ogen. ʻJe pupillen zijn grootʼ, zei ze. ʻWat is daarmee?ʼ vroeg Eve verwonderd. ʻDat betekent dat je verliefd bent.ʼ Eve nam een hand van Celine en koesterde die tussen haar handen. ʻIk laat je nooit meer losʼ, zei ze met een gelukzalige glimlach. Celine schoof wat opzij zodat hun neuzen elkaar raakten. Opeens werd Eve ernstig ʻHoe wist je dat ik van je zou houden?ʼ vroeg ze. Er verschenen lichtjes in de ogen van Celine. ʻIk zag het aan je ogen.ʼ ʻWat zag je dan?ʼ ʻIk kan het niet uitleggen, Het is de manier waarop je naar me keek. Je keek naar me zoals een jongen geïnteresseerd naar een meisje kijkt. Ik zag het gewoon, ik voelde het. Het lijkt alsof er een radar in mijn hoofd zit die een signaal uitzendt als ik een meisje zie dat ook lesbisch is. Soms zie ik het zelfs bij meisjes die zelf nog niet weten dat ze op een meisje verliefd kunnen worden.ʼ Ze tikte met haar wijsvinger op de neusvleugel van Eve.”

Informatief gezien behandelt het boek bijna alle aspecten van het lesbisch-zijn: gaande van totale onwetendheid, over ontkenning, tot prille en later volledige acceptatie. Zonder te verbloemen maar evenmin zonder te choqueren worden masturbatie en vrijscènes omschreven in een tedere, niet-moraliserende context. Themaʼs als coming-out, vorige (lesbische) relaties en het hebben van kinderen worden aangesneden zodat het geheel een bijna té gezocht plaatje biedt van een lesbisch leven. Het is een verdienste om dit alles in een constructieve sfeer te kunnen verhalen, maar soms mist het optimisme enige zin voor realiteit. Dat geldt bijvoorbeeld wanneer het over het hebben van kinderen gaat, iets waarvan ik mij persoonlijk niet kan inbeelden dat zoʼn verlangen halverwege een seksuele identiteitscrisis een grote bekommernis zou zijn. Erg veel holebiʼs zouden overigens heus wel tekenen voor een coming-out zoals het hoofdpersonage Eve er eentje meemaakt. Op een rustige zondagochtend even geen hap door je keel krijgen, al je moed verzamelen en een kwartiertje later, zonder veel emoties en weerstand, je beide ouders tot een redelijke staat van acceptatie krijgen: het is niet iedereen gegeven.

Marianne Van Winkel

“Zij en haar”, geschreven door Dirk Bracke, ISBN 90 5908 1234, Uitgeverij Davidsfonds/Infodok, Leuven, prijs 15,95 euro.


17

Rob en Dirk maken via “Le Cassini” hun droom waar

Twee mannen van Bonus beginnen met hotel in Frankrijk Wie op donderdagavond al eens in Het Roze Huis (Café Den Draak) binnenloopt, kent ongetwijfeld Rob en Dirk. Het stel is die avond sinds jaar en dag verantwoordelijk voor de stevige verkoop van ʻbollekes Koninckʼ in

Den Draak. Het paar verdiende zijn sporen in het Antwerpse holebi-verenigingsleven. Zo waren Rob en Dirk allebei erg actief bij de jongerengroep Enig Verschil. Nadien speelden ze jarenlang een voortrekkersrol bij Bonus, de groep voor “holebiʼs die jong van geest zijn”. Ze engageerden zich ook bij Het Roze Huis. Onlangs pakten beide heren echter hun koffers om richting Frankrijk te vertrekken. Het Roze Huis zal het olijke tweetal dus een tijd moeten missen. Toen Rob en Dirk in oktober vertrokken, reisden ze richting zuiderburen om in La Douce France hun droom waar te maken. De kiem van hun buitenlands avontuur werd eigenlijk gelegd in 1995, toen Rob en Dirk elkaar voor het eerst ontmoetten. Pikant detail is dat Rob destijds Dirk onthaalde in het kader van de werking van de Antwerpse jongerengroep Enig Verschil. Het klikte meteen tussen beide jongens. Overeenkomstig de afspraken die op dit punt bestaan, respecteerden ze de “sperperiode” van 30 dagen. Na welgeteld één maand en één dag gingen Rob en Dirk als paar door het leven. Sindsdien vormen de twee het levende bewijs dat vooroordelen over kortstondige homorelaties overboord mogen worden gegooid. Al gauw bleek ook dat de twee een aantal aspiraties met elkaar gemeen hadden. Tijdens een zoveelste skivakantie maakten Rob en Dirk, zoals zovelen wellicht, de bedenking dat ze zelf heel graag ooit “hun hotel” zouden uitbaten. De jongens besloten niet bij de pakken te blijven zitten maar namen zich voor die droom ook echt waar te maken.

18


Geen aflevering 7

Ze gingen echter niet over één nacht ijs. Zelf beschikten ze destijds over te weinig ervaring om zich zomaar in een horeca-avontuur te storten. Dus besloten ze zich in te schrijven voor de

in en kwam die finaal met de nodige financiering over de brug. Familieleden en vrienden werden ook opgetrommeld om de twee te steunen in hun plannen, onder andere bij de uitwerking van

welbekende horeca-opleiding van de “Piva” in Antwerpen. Daarbij legden ze heel wat doorzettingsvermogen aan de dag. Na hun dagtaak als informaticus stonden de twee mannen drie avonden per week aan het fornuis, tot groot jolijt van de overige Bonus-leden, die al eens de gelegenheid kregen om mee te genieten van hun kookprestaties.

een speciale website (www.gayski. fr) en een advertentiecampagne. Aandachtige lezers hebben wellicht reeds de leuke advertenties van Le Cassini opgemerkt in de Gay Krant of Zizo. Via reclame in het Franse blad Têtu en de Britse Gay Times richten de geestdriftige hotelexploitanten zich ook op een internationaal holebi-publiek.

Na drie jaar vol zweet en tranen konden Rob en Dirk hun welverdiend diploma op zak steken. Hun plannen namen plotseling meer concrete vormen aan, want de zoektocht naar een geschikt hotel kon beginnen! Dankzij de bemiddeling van een Frans vastgoedkantoor bleek het na enkele maanden reeds “bingo” te zijn. De uitbater van het familiehotel “Le Cassini” in Le Freney - in de omgeving van Les Deux Alpes en Alpe dʼHuez besloot dat het na 34 jaar welletjes was geweest en zette zijn hotel te koop. Een buitenkansje voor Rob en Dirk, zo bleek al snel. Hun hart was al gauw verpand aan het charmante Franse hotel. Op enkele weken tijd was de deal dan ook beklonken. Voor de kersverse hoteleigenaars was dat nog maar het begin van hun avontuur. Koken kost geld (ook letterlijk), dus gooiden Rob en Dirk hun huis in de Antwerpse deelgemeente Deurne op de markt. Die woning viel duidelijk in de smaak, en de allereerste belangstellenden werden meteen ook de kopers. Ondertussen werkten Rob en Dirk als gekken om hun (Franse) banklening in orde te brengen. Ondanks het welbekende Franse chauvinisme zag een van de banken toch het potentieel van hun project

Begin oktober was het uiteindelijk zover: Rob en Dirk verkasten hun hele hebben en houden naar Frankrijk. Daarna moesten ze nog wat schilderklussen voor hun rekening nemen en alle “paperassen” regelen. Midden december loste het sympathieke duo het “echte” startschot. Rob en Dirk wedden daarbij, qua publiek, op twee paarden. Enerzijds profileren ze zich, hoe kan het ook anders, als een holebivriendelijk hotel. Anderzijds willen ze natuurlijk het bestaande cliënteel van Le Cassini behouden. Die strategie blijkt vruchten af te werpen. De reserveringen voor hun tien kamers lopen zoetjes binnen. De klassieke periodes voor skivakanties worden wellicht de drukste periode, maar daarnaast zijn er opnieuw pieken tijdens de periode van de Tour de France. Drukke tijden dus voor de boeg voor het sympathieke koppel… De redactie van De Magneet wenst de trotse hotelbezitters alle succes toe met hun Franse project! Kurt Kegels Meer inlichtingen:

“De Voorzitter” De fans van “De Voorzitter” moeten we in dit nummer van De Magneet jammer genoeg teleurstellen. Dannie Walbouw, die de veelbesproken column pleegt, bevindt zich momenteel volgens kwatongen in een of ander luxueus Zwitsers ski-oord, waar ze zich te buiten gaat aan allerlei decadente vormen van tijdverdrijf. Of was het nu op Djerba of in Marrakech? Wie zal het zeggen! De redactie van De Magneet gunt het Dannie van harte en hoopt haar weldra weer aan de warme boezem te kunnen drukken.

Die dekselse zetduivel! In het herfstnummer 2004 van De Magneet vond je op bladzijde 28 een aantal fotoʼs die per vergissing werden gekoppeld aan de naam van dr. Patrick Sweetlove. De redactie van De Magneet hecht eraan de lezers en lezeressen hierover te informeren, om elk misverstand uit te sluiten.

www.gayski.fr [email protected]


19

Sarah Waters schetst lesbische liefde in vroeger tijden

Ontmoeting met een schrijfster van formaat Zaterdag 23 oktober, de Lesbiennedag in Gent: in een overvolle “Centrale” staan plots niet één, maar twee lezingen door Sarah Waters aangekondigd. Het blijkt een pure noodzaak te zijn om de talrijk opgekomen fans en sympathisanten de kans te bieden de Britse schrijfster optimaal te beluisteren. En laat daarover vooral geen twijfel bestaan: de kelderruimte werd bevolkt door een heus “kennerspubliek”, die de hitte en de drukte op de Lesbiennedag trotseerden om Waters live te bewonderen. Voor wie de naam Sarah Waters (°1966, Wales) onbekend in de oren klinkt. Dit zijn de titels van de romans die de schrijfster tot nu toe publiceerde: FTipping the Velvet (1998) - Fluwelen begeerte (Nederlandse vertaling 2002) FAffinity (1999) - Affiniteit (Nederlandse vertaling 2000) FFingersmith (2002) - Vingervlug (Nederlandse vertaling 2003)

zijn rigide omgangsvormen, stroef afgebakende instellingen en donkere plaatsen biedt daartoe een uiterst geknipte “setting”. Vooral de actuele ideeen omtrent seksualiteit - wij denken dat de manier waarop wij onze seksualiteit beleven en benoemen een statische verworvenheid is, maar het is slechts het tijdelijke resultaat van een lange evolutie - zijn nog maar heel recent. Het is goed om dat te beseffen. Vrouwen beleefden in het verleden dezelfde seksuele gevoelens, maar beschikten niet over de mogelijkheid om daar op diezelfde vrije manier als wij anno 2004 mee om te gaan. Verschillen in rang en stand, het gebrek aan taal en de woorden om seks te benoemen, een streng maatschappelijk en religieus kader en andere elementen vormden serieuze obstakels voor vrouwen die experimenteerden met de lesbische liefde. Dat waren veel ergere obstakels dan enkel het pure feit dat het om

Mogelijk heerst er enige verwarring over wat nu precies het eerste boek is, maar daar zitten de vertalers voor iets tussen. “Tipping the Velvet” werd ondertussen zelfs verfilmd. Sarah Waters situeert haar boeken in het victoriaanse tijdperk in Londen, eind jaren 1800, begin 1900. Tijdens haar studie Engelse literatuur aan de universiteit van Canterbury deed ze onder meer onderzoek naar 19eeeuwse erotische literatuur, de criminele en seksuele rand van de samenleving en het leven van “probleemvrouwen” in de middenklasse. Via haar onderzoek raakte ze geboeid door de verhalen die ze las, de woordenschat die daarin gehanteerd werd, de manier waarop mannen en vrouwen hun leven richting gaven, ondanks strakke maatschappelijke structuren en regels. De boeken die Waters schrijft zijn boeken waarin zij de vrouwenliefde inbedt in een historische context die al minstens even boeiend is. De plaatsen waar de verhalen zich afspelen, zijn doelbewust gekozen locaties zoals kleine weeshuizen of gevangenissen; kortom “beladen” plekken, waar contacten en relaties zich in een beperkte kring kunnen ontspinnen. Watersʼ boeken werden stuk voor stuk positief onthaald en werden verscheidene keren genomineerd en met prijzen bekroond. Bescheiden Wanneer je met Sarah Waters praat, valt meteen op dat ze een erg bescheiden vrouw is. Wanneer Waters na haar studies niet snel een geschikte baan vindt, besluit ze het ermaar op te wagen: ze geeft zichzelf een jaar de tijd om een boek te schrijven. Wordt het niks, dan kan ze alsnog ander werk zoeken. Van jongsafaan is ze al gebeten door verhalen, leest ze veel en houdt ze van film en televisie. Het is een oude droom van haar om schrijfster te worden. Als kind probeerde ze wel eens iets neer te pennen, en tijdens haar studies was ze bezig met het schrijven van academische teksten. Nu kan echter het echte, creatieve schrijven beginnen. Heel belangrijk daarbij is discipline: per dag 1.000 woorden schrijven, per werkweek dus 5.000 woorden, en in het weekend vrijaf hebben: “Itʼs like going to the gym: itʼs hard to start, but afterwards Iʼm glad Iʼve done it.” Lesbische vrouwen zijn ondervertegenwoordigd in de literatuur en de film. Toch valt heel wat over hen te vertellen: het victoriaanse tijdperk, met

20


liefde tussen twee vrouwen ging. In de geschiedenis heeft de lesbische historische novelle een erg smalle basis: het stereotiepe beeld van twee vrouwen die elkaar ontmoeten en in een afgelegen plattelandsdorpje gaan samenwonen, is te eng. Er zijn ook andere verhalen te vertellen, bijvoorbeeld over de vrouwen in de steden.

Groot misverstand Een vrouw als Jeanette Winterson toonde aan dat het mogelijk was lesbische literatuur te schrijven. Ook Sarah Waters wil doelbewust vanuit haar lesbisch-zijn bijdragen tot deze literatuurgeschiedenis. Ze vindt het dan ook een groot misverstand te denken dat mensen in vroeger tijden geen emoties kenden of hun levens in zwart-wit beleefden. Onzin, zegt Waters, “they did live their lives in colours!” De mensen “van toen” konden dan misschien niet zo expliciet zijn over hun emoties en seksualiteit als wij, maar er leefden wel veel intieme lichamelijke verlangens, en er bestond ook zoiets als victoriaanse pornografie. Waters is van jongsafaan erg “relaxed” en open in de beleving van haar eigen lesbisch-zijn. Zo vertelt ze bijvoorbeeld onomwonden hoe het afspringen van een relatie haar halverwege het schrijven van “Fingersmith” zuur opbreekt. “I split up with my partner in a fairly traumatic way, and started weeping into my keyboard instead. And I did have the curious feeling, then, that my characters were all rubbing their hands, looking at me and thinking, ʻHeh, heh, now itʼs your turn. Not so nice after all, is it?” De schrijfster vindt het boeiend om te observeren hoe doorslecht vrouwen zich kunnen gedragen wanneer de omstandigheden hen daartoe dwingen. Ze merkt op hoeveel interessanter het ook is om ongelukkige mensen te beschrijven en hoe bitter weinig er uiteindelijk te vertellen valt over zij die gelukkig zijn. Een grote portie levenswijsheid doet Waters nuchter constateren dat je je heel erg “alive” kunt voelen op moeilijke scharnierpunten in je leven. Feministische ondertoon In alles wat Waters zegt of schrijft, weerklinkt een zeer spontane feministische ondertoon: los van het tijdperk of de omstandigheden waarin ze leven, hebben vrouwen steeds de innerlijke vrijheid om een beslissing te nemen, het verschil te maken, een andere richting te kiezen. Er is ook nu niet louter één zaligmakende manier om je lesbisch-zijn ten volle te beleven: er zijn er zovele, en het is maar jouw eigen manier om op authentieke wijze vorm te geven aan je leven, die constructief bijdraagt tot deze“vrouwengeschiedenis”. Leuk voor de liefhebbers: Waters is druk bezig aan het schrijven van haar vierde boek. In tegenstelling tot de drie andere boeken, speelt de nieuwe roman zich af rond 1940. De Tweede Wereldoorlog leidt tot fundamentele veranderingen in het dagelijkse leven, en voor vrouwen breekt een uitermate interessante tijd aan, waarin nieuwe trends zich aftekenen; bijvoorbeeld de trend dat vrouwen zich mannelijker gaan kleden en gedragen. Zelf omschrijft Waters de nieuwe roman als “a sad book” en identificeert ze zich het sterkst met een jong, mannelijk personage dat in de gevangenis verblijft. Doordat het boek zich in een latere tijdsepisode afspeelt, is die identificatie ook makkelijker, zegt ze. Op de vraag welke periodes in de geschiedenis haar nog in die mate boeien dat ze er een boek zou aan kunnen wijden, antwoordt de schrijfster dat ze niet verder in de geschiedenis terug wil dan het eind van de negentiende eeuw en het begin van de twintigste eeuw. En om de volgende alerte vragenstelster een stap voor te zijn, voegt ze er met een kwinkslag meteen aan toe: “I will probably end writing science-fiction…” Sarah Waters is en blijft hoe dan ook een dame om in de gaten te houden! Marianne Van Winkel

Een aanrader is de website www.sarahwaters.com.

Uit Fingersmith, een passage met Sue en Maud, de twee vrouwelijke hoofdpersonages, in de workshops uitgekozen en schitterend voorgelezen door Sarah Waters ʻherselfʼ: ʻI wish - I wish you would tell me-ʻ ʻTell you what, miss?ʼ Tell me. Tell me a way to save you. A way to save myself. The room is perfectly black. Hip, lipGirls love easily, there. ʻI wishʼ, I say, ʻI wish you would tell me what it is a wife must do, on her wedding-night…ʼ And at first, it is easy. After all, this is how it is done, in my uncleʼs books: two girls, one wise and one unknowing… ʻHe will wantʼ, she says, ʻto kiss you. He will want to embrace you.ʼ It is easy. I say my part, and she -with a little prompting - says hers. The words sink back upon their pages. It is easy, it is easy… Then she rises above me and puts her mouth to mine. I have felt, before, the pressure of a gentlemanʼs still, dry lips against my gloved hand, my cheek. I have suffered Richardʼs wet, insinuating kisses upon my palm. Her lips are cool, smooth, damp: they fit themselves imperfectly to mine, but then grow warmer, damper. Her hair falls against my face. I cannot see her, I can only feel her, and taste her. She tastes of sleep, slightly sour. Too sour. I part my lips - to breathe, or to swallow, or perhaps to move away; but in breathing or swallowing or moving I only seem to draw her into my mouth. Her lips part, also. Her tongue comes between them and touches mine. And at that, I shudder, or quiver. For it is like the finding out of something raw, the troubling of a wound, a nerve. She feels me jolt, and draws away - but slowly, slowly and unwillingly, so that our damp mouths seem to cling together and, as they part, to tear. She holds herself above me. I feel the rapid beating of a heart, and suppose it my own. But it is hers. Her breath comes, fast. She has begun, very lightly, to tremble. Then I catch the excitement of her, the amazement of her. ʻDo you feel it?”, she says. Her voice sounds strangely in the absolute darkness. ʻDo you feel it?ʼ I do. I feel it as a falling, a dropping, a trickling, like sand from a bulb of glass. Then I move; and I am not dry, like sand. I am wet. I am running, like water, like ink. I begin, like her, to shake. ʻDonʼt be frightenedʼ, she says. Her voice has a catch. I move again, but she moves, too, she comes nearer to me, and my flesh gives a leap, to hers. She is trembling, worse than before. She is trembling, from the closeness of me! She says, ʻThink more of Mr Riversʼ - I think of Richard, watching. She says again, ʻDonʼt be frightened.ʼ - But it is she who seems frightened. Her voice still has its catch. She kisses me again. Then she raises her hand and I feel the tips of her fingers flutter against my face. ʻDo you see?ʼ she says. ʻIt is easy, it is easy. Think more of him. He will want - He will want to touch you.ʼ ʻTo touch me?ʼ ʻOnly touch you,ʼ she says. The fluttering hand moves lower. ʻOnly touch you. Like this. Like this.ʼ


21

Gentse vereniging Het Gehoor houdt er na 16 jaar mee op

Te weinig vrijwilligers en onbeantwoorde vragen over de toekomst De Gentse holebi-organisatie Het Gehoor besloot op 9 september 2004 om er na zestien jaar een punt achter te zetten. Onvoldoende vrijwilligers en fundamentele, maar onbeantwoorde vragen over de toekomst van Het Gehoor liggen aan de basis van de beslissing, zegt Stefaan Van Den Broecke, die één jaar lang de voorzitter van het Gehoor was. De Magneet: Waarom houdt Het Gehoor er na 16 jaar mee op? Stefaan Van Den Broecke: Het Gehoor houdt om twee redenen op met bestaan. In eerste instantie slagen we er niet in nieuwe mensen aan te trekken die een langdurig engagement willen aangaan in een vereniging als Het Gehoor. Zonder zulke mensen kan je Het Gehoor niet laten draaien. Je wordt met onvoldoende mensen in een goed gestructureerde vereniging als Het Gehoor meteen met overbevraging van de actieve vrijwilligers geconfronteerd. Die situatie doet zich met name voor wanneer je de gaten in de structuur moet opvullen omdat er zich geen nieuwe mensen aandienen. Zoiets kun je een jaar of twee volhouden, maar dan is de ʻspiritʼ eruit. Een tweede punt was dat Het Gehoor worstelde met de vraag wat we in de directe en verre toekomst nog konden betekenen. Het lijkt een zwaar existentiële vraag. Wanneer een socio-culturele vereniging alleen nog activiteiten kan organiseren die geen meerwaarde bieden ten opzichte van de activiteiten die je met een beperkte vriendengroep perfect kan op poten zetten, heb je in principe geen vereniging nodig. In die situatie was het Gehoor voor een deel verzeild geraakt, en die trend zette zich steeds meer door. Die ontwikkeling en het gebrek aan vrijwilligers deden ons beslissen om ermee op te houden. DM: Wat waren de argumenten pro en contra de stopzetting van de groep? Van Den Broecke: Een van de belangrijkste argumenten tegen het opdoeken van Het Gehoor was in mijn ogen het maatschappelijk signaal dat we daarmee zouden geven. Na 16 jaar strijd, samen met alle andere holebi-verenigingen, hebben we de verwezenlijking van het holebi-huwelijk, binnenkort hopelijk de adoptieregeling en de antidiscriminatiewet binnen. Door net nu te stoppen, lijkt het alsof alles rozengeur en maneschijn is. Niets is minder waar. Holebiseksualiteit is nu maatschappelijk bespreekbaar, maar de emotionele tolerantie is zeker nog niet wat zij zou moeten zijn. Met andere woorden, mensen kunnen misschien wel al praten over holebiseksualiteit, maar het mag niet in hun directe omgeving voorkomen. Op dat vlak is nog heel wat te verwezenlijken. Door nu te stoppen, geven we enigszins een fout signaal, zeker als vereniging die reeds 16 jaar bestaat en redelijk wat invloed had op het (Gentse) holebi-leven. Een argument pro stopzetting was zeker het feit dat het Gehoor een oubollig imago had, ook al waren er jonge mensen in actief. Dat imago schrikte nieuwkomers af. Geen nieuwe mensen vinden is een onhoudbare situatie voor een vereniging als het Gehoor. Op een bepaald moment moet je grondig vernieuwen, maar dat wou maar niet lukken. Door er een punt achter te zetten en de discussie over de verenigingen in Gent op gang te brengen, hopen we dat een nieuwe generatie vrijwilligers opstaat om nieuwe initiatieven te lanceren; misschien zullen dat ook mensen van Het Gehoor zijn.

22


Belangrijk is echter dat ze weten dat er structuren zijn waar ze steun kunnen vinden zoals Casa Rosa (het Gentse roze huis), het Oost-Vlaams overleg en het Gents overleg. Ik denk dat Casa Rosa zeker zijn nek moet uitsteken en uitdrukkelijk moet aangeven dat het dergelijke nieuwe initiatieven actief wil ondersteunen, als het kan met meer dan alleen infrastructuur. Maar goed, door er een punt achter te zetten hoop ik dat er nieuwe initiatieven uit de grond schieten, waarin mensen zich beter kunnen vinden dan in Het Gehoor. Binnen de vereniging waren er zeker nog enkele mensen die de energie hebben om mee te stappen in nieuwe initiatieven. DM: Er waren te weinig vrijwilligers, er was een vorm van vergrijzing, en natuurlijk had je ook de toenemende concurrentie van het commerciële circuit? Van Den Broecke: ʻZoals al gezegd waren het vooral het wegblijven van nieuwe vrijwilligers en het niet langer het juiste kader kunnen aanbieden die het geheel deden doen barsten. Uiteraard kan je altijd met een beschuldigende vinger wijzen naar maatschappelijke fenomenen als de vergrijzing, de concurrentie van de commercie enzovoorts. Maar als vereniging moet je ook tijdig op veranderingen kunnen inspelen. De vergrijzing wordt al te vaak negatief bekeken, maar je mag niet vergeten dat de senioren een bijzonder actieve groep zijn die zeker nog vanalles willen doen. Dat het commerciële circuit de holebiʼs economisch interessant vindt, is zeker niet slecht. Dat zoiets ten koste gaat van nietcommerciële verenigingen, is logisch. Ik zou niet met de beschuldigende vinger willen wijzen naar allerhande andere initiatieven. Wel wil ik elke holebi-vereniging aanmoedigen goed de maatschappelijke ontwikkelingen te volgen en te proberen gepast in te spelen op veranderingen. Ik besef ook wel dat dat voor vrijwilligers met een voltijdse job zo goed als onmogelijk is. Misschien kan dat leiden tot een semi-professionisering van het verenigingsleven: een situatie waarbij iemand voltijds met de vereniging bezig is; rond zo iemand zouden veel vrijwilligers een beperkter, welomschreven engagement vorm geven zonder zich meteen voor jaren vast te pinnen (bij het Antwerps Active Company is er bijvoorbeeld 1 dag per week een betaalde werkkracht, nvdr). Of dat dé oplossing is, kan ik uiteraard ook niet met zekerheid zeggen. Maar het lijkt mij wel de evolutie voor de komende jaren.ʼ DM: Hoe waren de reacties op de aankondiging dat Het Gehoor ermee ophield? Van Den Broecke: De reacties die me bereikten, klonken allemaal hetzelfde: iedereen vond het jammer, maar had begrip voor de situatie. Blijkbaar vinden mensen het wel jammer dat de vereniging stopt, maar is er niemand die de draad wil opnemen. Ik wil daarmee niemand een verwijt maken. Het is een situatie waarmee je moet leren leven. Ook de huidige generatie zag het niet meer ziten om alle vrije tijd in Het Gehoor te stoppen. Ik ben er dan ook zeker van dat hen niets te verwijten valt. DM: Was het op donderdag 9 september een woelige algemene vergadering? Van Den Broecke: De ontbinding van een vereniging zonder winstoogmerk (vzw) is niet zo eenvoudig is als je zou denken. De algemene vergadering

was zeker niet woelig, defaitistisch of wat dan ook. Het was een heel realistische bijeenkomst, waarop iedereen de situatie goed begreep en juist kon inschatten. Het was duidelijk dat iedereen het erover eens was dat Het Gehoor niet mocht stoppen in een sfeer van malaise of twisten. Na 16 mooie jaren is het op zijn minst toegestaan in schoonheid te eindigen. Dat gezond verstand primeerde. De beslissing tot de opheffing van het Gehoor werd dan ook met eenparigheid van stemmen genomen. DM: Komt er iets nieuws? Van Den Broecke: Of er iets nieuws komt, daar heb ik geen idee van. De kans is groot dat er een nieuw initiatief komt, maar er bestaan daarover in ieder geval geen verdoken scenarioʼs binnen Het Gehoor. Daarnaast wil ik graag onderstrepen dat Het Gehoor een kweekvijver was voor veel initiatieven die nog altijd bestaan. Denk maar aan de Gentse holebisportclub Auricula of de toneelvereniging Ongehoordt. Bij die groepen kunnen nog steeds alle holebiʼs terecht, weliswaar met een specifieke belangstelling (sport of toneel); ik zou beide groepen aanraden zich op hun eigen specialisatie te richten. Op die manier zullen ze de komende jaren succes blijven hebben. Ik hoop dat ze niet de ambitie hebben de oude functie van Het Gehoor op te nemen, want dan heb ik er geen goed oog in. DM: Hoeveel leden telde Het Gehoor op de piek en aan het eind? Van Den Broecke: In zijn hoogdagen, een kleine drie jaar geleden, telde Het Gehoor ongeveer 350 leden. Aan het eind waren dat er nog ongeveer 250. Die terugval op korte tijd toont ook aan dat het Gehoor niet meer het juiste ʻkaderʼ aanbood. Nogmaals, ofwel konden we ophouden ofwel grondig veranderen, en dat laatste bleek niet goed te lukken. Is het dan niet beter dat we alle kansen geven aan iets nieuws dan er verder mee door te gaan? DM: Denk je dat nog meer Gentse groepen gaan verdwijnen? Van Den Broecke: In Gent was er buiten Verkeerd Geparkeerd (min 26 jarigen) geen gelijkaardige organisatie qua omvang. Het is dus moeilijk om die vraag te beantwoorden. Verkeerd Geparkeerd zie ik niet meteen dezelfde weg opgaan, omdat de vereniging een specifieke doelgroep heeft met een continue in- en uitstroom. Daardoor heeft Verkeerd Geparkeerd minder problemen om nieuwe vrijwilligers te vinden en komen nieuwe ideeën vanzelf. Hoewel ik besef dat het ook voor Verkeerd Geparkeerd niet altijd even makkelijk zal zijn. Andere Gentse verenigingen, zoals Lieve Deugd en Aksent op Roze, zie ik voortbestaan. Maar uiteindelijk zal het ook voor hen afhangen van de beschikbare mensen die er energie willen in stoppen. Het is echter niet toevallig dat er dit jaar in Gent iets nieuws voor vrouwen ontstond, Femixx. Dat is een groep die zonder lidmaatschap werkt en geregeld een activiteit organiseert. Het feit dat je geen lid moet zijn, maakt Femixx bijzonder laagdrempelig en ontzettend open. Mensen kunnen er, vermoed ik, vrij in- en uitlopen. Een groep met free-lance leden en free-lance vrijwilligers zou je kunnen zeggen. Daar zit volgens mij toekomst in.

Site www.jobschemie.be kent “ons” ook Fedichem, de Federatie van de Chemische Industrie van België, ontwikkelde een apart hoekje voor het versturen van elektronische postkaarten of “e-cards” vanop haar erg populaire website. Een origineel initiatief dat we ons lezerspubliek graag melden. De e-cards beelden een aantal typische jobs in de chemiesector uit. Jonge surfers hebben de kans om kaartjes te versturen naar al hun vrienden, vriendinnen en maatjes en om op een sympathieke manier uit te drukken “dat de chemie tussen hen prima is”. Heel opmerkelijk is dat ook holebiʼs uitgebreid aan hun trekken komen: naast klassieke jongen/meisje-kaartjes is er ook een assortiment kaarten voor jongens die van jongens houden en meisjes die van meisjes houden. De kaarten zijn te vinden op www.jobschemie.be. “You and me daʼs chemie”, “Jouw formule of de mijne” en “Bij jou ben ik in mijn element”: zo luiden de drie boodschappen die de bezoekers van de Fedichemberoepenwebsite kunnen uitwisselen. Uiteraard kan de afzender een persoonlijke boodschap inlassen. Er werd intensief nagedacht over de animaties van de e-cards, zodat ze zeker in de smaak te vallen bij jongeren. Je ziet hartjes zweven, kusjes door de lucht vliegen, handen die elkaar teder vinden, wangen die blozen en natuurlijk de molecules die dat alles mogelijk maken. Voor een werkgeversorganisatie is het grensverleggend dat alle animaties worden aangeboden op een manier dat zowel hetero- als homo- en biseksuele jongeren zich kunnen aangesproken voelen. Met die aanpak wil de chemiefederatie alle niches uit “het jonge volkje” bereiken.

DM: Hoe reageerde de Holebifederatie op het eind van het Gehoor? Van Den Broecke: Ik lichtte de Holebifederatie via de regionale antenne Oost-Vlaanderen over de beslissing van Het Gehoor in. Ook de Holebifederatie betreurde dat een van de grootste Gentse holebi-groepen verdween. Maar de federatie kon de beslissing ook wel snappen. Ook zij hoopt vermoedelijk dat er nieuwe initiatieven komen. DM: Is er nog een toekomst voor de traditionele holebi-organisaties? Van Den Broecke: Een moeilijke vraag, want wat is een traditionele holebiorganisatie? Een organisatie zoals Het Gehoor lijkt me vandaag niet meer haalbaar. De enige raad die ik kan meegeven, is dat elke holebiorganisatie de maatschappelijke evolutie moet aftasten en daar gepast op moet reageren door in eigen boezem te kijken. De wet van vraag en aanbod is ook hier van toepassing. Misschien hoeven we nu niet meer zo strijdvaardig te zijn als pakweg 20 jaar geleden, en zijn andere behoeften meer prioritair voor holebiʼs. Maar vergeet niet: de klok kan snel worden teruggedraaid, en dan zal het nodig zijn dat de organisaties weer militanter worden. Carl / met dank aan de Homo- en Lesbiennewerking Mechelen (HLWM)


23

Dubbele gevoelens bij vereniging Dubbelzinnig

Bestaan Het Roze Huis biedt groep houvast Iedereen weet wel dat holebi de afkorting is van homo, lesbienne en bi. De laatste categorie, de biseksuelen, zijn wellicht nog het minst goed bekend bij het grote publiek en misschien zelfs ook bij velen in Het Roze Huis. Hoog tijd dus voor een hernieuwde kennismaking met Dubbelzinnig, de vereniging van biseksuelen in Antwerpen. De Magneet strikte Wannes Lemmens van Dubbelzinnig en schotelde hem wat prangende vragen voor. De Magneet: Beste Wannes, kan je ons wat meer vertellen over het ontstaan van Dubbelzinnig? Wannes Lemmens: Eigenlijk vindt Dubbelzinnig zijn oorsprong in een bigroep uit Hasselt, Dubbeldekker. Een aantal mensen uit het Antwerpse waren lid van die vereniging. Toen in 2000 Het Roze Huis feestelijk werd geopend, achtten we de tijd rijp om ook in Antwerpen een aparte groep op te richten. Een aantal mensen bleef de nieuwe groep nog wel een hele tijd combineren met de Hasseltse groep. Inmiddels is Dubbeldekker helaas verdwenen. Ik geloof dat Dubbelzinnig momenteel zelfs de enige bi-groep is in Vlaanderen. Dat is in feite voor een groot stuk te danken aan de ondersteuning vanuit Het Roze Huis. DM: Wat doen jullie zoal met de groep? Wannes: Eigenlijk is Dubbelzinnig in eerste instantie een praatgroep. We komen samen op de eerste donderdag van de maand en praten dan over wat er op ons hart ligt. Dat kan gaan over vooroordelen in de maatschappij en praktische problemen tot gewoon heel plezierige gebeurtenissen die ons overkomen. Af en toe organiseren we ook eens een activiteit, maar dat gebeurt meestal informeel. We hebben eigenlijk een vaste kern van 12 tot 15 mensen. Daarnaast zijn er een stuk of tien mensen die af en toe komen. Je hebt ook mensen die maar eens een enkele keer langskomen om over hun situatie te praten. Gemiddeld zijn er op onze avonden rond de 20 mensen aanwezig.

je je best voelt in een heterorelatie, terwijl dat jaren later weer helemaal anders blijkt te zijn. DM: Vaak worden er straffe uitspraken over biʼs gedaan, zoals ʻze willen van twee walletjes etenʼ of ʻhet zijn mensen die niet kunnen kiezenʼ. Hoe staan jullie daartegenover? Wannes: We worden inderdaad nog steeds met heel wat vooroordelen geconfronteerd, ook in de holebi-wereld. Sommige homoʼs of lesbiennes zijn van mening dat biseksualiteit slechts een overgangsfase is in het hele coming out-proces. We moeten daar eerlijk over zijn: in sommige gevallen is dat ook zo. Het is echter spijtig dat dit al te vaak wordt veralgemeend. Zo ken ik heel wat mensen waar zelfs de omgekeerde weg is gevolgd. Veel biseksuelen zijn in een beginfase namelijk erg verward over hun gevoelens. Ze voelen zich ook aangetrokken tot personen van hun eigen geslacht, dus geloven ze dat ze dan wel homoseksueel moeten zijn. Pas na verloop van tijd beseffen ze dat ze toch nog wel net iets anders zijn en durven ze de term biseksueel te gebruiken. DM: Tot slot: hoe zit het met het aanbod van activiteiten voor biʼs in Vlaanderen? Wannes: Eigenlijk is dat aanbod heel beperkt. In de praktijk moeten we voor activiteiten vooral naar Nederland trekken. Daar zijn de biʼs veel beter georganiseerd, via verenigingen en met een eigen magazine. We onderhouden vanuit Dubbelzinnig regelmatig contact met een aantal van de Nederlandse verenigingen. Het is zelfs zo dat we soms Vlamingen mogen verwelkomen die ons hebben leren kennen via het Nederlandse bi-magazine. Af en toe trekken we met enkele mensen van Dubbelzinnig naar de bi-feesten in Nederland. Er worden daar dan workshops georganiseerd, en ʼs avonds is er dan een grote fuif. Het voelt dan wel goed om zonder gêne naar zowel mannen als vrouwen te kunnen kijken. We koesteren ook plannen om rond de zomer een gelijkaardige activiteit te organiseren in Antwerpen, hopelijk met de medewerking van Het Roze Huis. Mogelijk kan zoiets een aantal mensen bij elkaar brengen om ook elders in ons land bi-groepen op te richten. Kurt Kegels

DM: Hoe komt het dat we relatief zo weinig horen over biseksuelen? Wannes: Veel biʼs leiden nog steeds een vrij onzichtbaar bestaan. Het heeft er ook mee te maken dat een bi zich al expliciet moet kenbaar maken. Als je een relatie hebt met iemand van het andere geslacht word je automatisch als hetero beschouwd. Is je partner daarentegen van hetzelfde geslacht, dan moet je wel een homo of een lesbienne zijn. We moeten dus bij wijze van spreken al die twee soorten van relaties hebben gehad, voordat we als biseksueel worden erkend. De meeste biʼs gaan dus nog steeds als homo/lesbienne of hetero door het leven. DM: Wanneer kan iemand zeggen dat hij of zij biseksueel is? Wannes: Dat is een moeilijke vraag. Eigenlijk is biseksualiteit een vlag die een heel brede lading dekt. Men zegt wel eens dat iedereen een bepaalde vorm van aantrekkingskracht voelt ten aanzien van het eigen geslacht. Het is maar afhankelijk van de mate waarin je dat voelt en vooral ook wat je ermee doet. Bovendien zijn die gevoelens zelden een vast gegeven. Bij Dubbelzinnig merken we dat zoiets kan evolueren in de loop der jaren. Het kan dus best dat er periodes zijn in je leven dat

24


Wie geïnteresseerd is in Dubbelzinnig, kan contact opnemen via het e-mailadres [email protected] of is welkom op de bijeenkomsten, op elke eerste donderdag van de maand in Het Roze Huis, Draakplaats 1, 2018 Antwerpen (Zurenborg-wijk).


25

Marokkaanse jongeren in Nederland verdedigen “heteroseksualiteit als norm”

De redactieleden van de Marokkaanse jongerensite www.elqalem. nl wilden in november met hun “antihomomanifest” naar buiten komen. Maar wegens het gespannen klimaat na de laffe moord op cineast en schrijver Theo van Gogh stelden ze de publicatie van hun ideeën maar even uit, meldde de Volkskrant. Ze waren echter vastbesloten “zich niet monddood te laten maken” en het manifest alsnog openbaar te maken. “Heteroseksualiteit dient de norm te zijn in de publieke ruimte in Nederland”, vinden de jonge Marokkanen. Ze hebben het recht die visie uit te dragen en kiezen, net als Theo van Gogh, voor provocatie. “De flyers liggen al klaar”, zei ene S. Abbas in de Volkskrant. “Alle homoorganisaties in Nederland krijgen zoʼn flyer toegestuurd. We roepen hen op hun extravagante gedrag op straat te staken.” S. Abbas is een pseudoniem. De 23-jarige Marokkaan, een geschiedenisleraar “uit de omgeving van Rotterdam” werd naar verluidt “samen met de rest van de redactie met de dood bedreigd”. Na een verklaring op de site, dat de dood van Theo van Gogh “hen volkomen koud laat”, dat de moslimdoden in Tsjetsjenië, Palestina, Afghanistan en Irak hen veel meer aan het hart gaan, werd “elqalem” bezocht door hackers. De privégegevens van Abbas, die nog bij zijn ouders woont, werden openbaar gemaakt. De site ging voor onbepaalde tijd uit de lucht en de acties werden even opgeschort. De redactie was verdeeld over hoe lang ze moeten zwijgen. De Amsterdamse columnist M.R. Jabri (29) had het manifest al wel publiek willen maken.”ʼWe zijn nergens bang voor. We deinzen nergens voor terug. Nu er aandacht is voor onze standpunten, moeten we daar ons voordeel mee doen en nog harder dan daarvoor terugslaan.” Abbas zegt dat ze, anders dan de oudere generatie moslims (“slijmjurken en subsidiehoeren”), moderne communicatiemiddelen gebruiken om hun fundamentalistische standpunten te verspreiden. “Met het antihomomanifest doen we mee aan Balkenendes maden- en wormendebat”, zegt hij. Abbas zegt volledig achter de omstreden tekst te staan dat homoʼs na seks in het openbaar, als straf met hun hoofden naar beneden van hoge gebouwen geworpen mogen worden. “Dat mag echter alleen in een islamitisch land, nooit hier in Nederland.”

Chocolade is goed voor seksleven vrouw Vrouwen die dol zijn op chocolade vergelijken het consumeren daarvan soms met seks. Urologen uit de Noord-Italiaanse stad Milaan kwamen tot de bevinding dat vrouwen die graag pralines of chocoladerepen binnenspelen, een beter seksleven hebben dan hun zusters die dat niet doen. De snoepers hebben meer behoefte aan en meer bevrediging van sekscontacten. De Italiaanse urologen onderzochten en ondervroegen meer dan 160 vrouwen over hun snoepgewoonten en hun seksleven. Wat blijkt? Er is een onmiskenbaar verband tussen beide. Vrouwen die iedere dag chocolade eten, hebben meer zin in seks dan andere vrouwen. Chocolade heeft ook een positieve fysiologische impact op de seksuele beleving. Vrouwen met een van nature beperkt libido zouden na het eten van chocolade levenslustiger worden. De urologen beschouwen chocolade niet als voedsel maar als “een drug”. Vrouwen die last hebben van stemmingswisselingen als gevolg van het post-menstruaal syndroom zouden er ook goed aan doen zich met chocolade te verwennen.

26


Unieke campagne op Antwerpse trams

De Antwerpse holebi-jongerengroep Enig Verschil loste op 2 november het startschot voor een nieuwe reclamecampagne op een aantal Antwerpse trams. “EV” adverteerde al vaker in de Antwerpse trams, maar het was de allereerste keer dat de vereniging daarbij samenwerkte met anderen: de sport- en vrijetijdsgroep Active Company, Het Roze Huis - ARK en Den Draak, het café van Het Roze Huis. Een heuse primeur dus! De nieuwe reclame zal je alleen aantreffen in het interieur van de oude trams die nog rondrijden, niet in de zogenaamde ʻHermelijnen” (moderne, lange trams) dus. Alle deelnemende partijen willen jongeren

rechtstreeks aanspreken. ʻACʼ, Het Roze Huis en Den Draak hopen een zekere ʻverjongingʼ van het publiek te stimuleren. Volgens Kenneth Mills (Enig Verschil) werd bewust gekozen voor “een jonge, frisse en kleurrijke reclamecampagne”. Gummibeertjes spelen een opvallende rol in de campagne. Die bekende snoepjes vind je in vele smaken en kleuren. Waarmee de holebi-organisaties en Café Den Draak willen aangeven dat er voor iedereen wel iets is. Laten we hopen dat de initiatiefnemers voortborduren op het mooie gemeenschappelijke initiatief en “meer van dàttum” voortbrengen.

Beslissing Hof Van Cassatie verheugt Holebifederatie De Holebifederatie reageerde in november opgetogen omdat het Hof van Cassatie de uitspraak van het hof van beroep van Gent op 21 april over drie vzwʼs van het Vlaams Blok had bevestigd. “De drie verenigingen zonder winstoogmerk waren veroordeeld wegens racisme”, schreef woordvoerster Isha Van Alsenoy in een persbericht van de federatie. “De uitspraak toont aan dat een politieke partij geen racistische en discriminerende propaganda kan voeren onder het mom van vrije meningsuiting. Een politieke partij staat niet boven de wet. Net als elke andere organisatie, bedrijf of burger moet zij worden veroordeeld bij een overtreding van de wet.” De Holebifederatie is voorstander van gelijke rechten voor alle bevolkingsgroepen, ook voor etnischculturele minderheden. “Het onverdraagzame karakter van het Vlaams Blok werd met de uitspraak bevestigd en veroordeeld. Uit wetsvoorstellen, stemmingen en vragen in het Parlement kan duidelijk worden afgeleid dat het Vlaams Blok ook tegen de antidiscriminatiewet en de openstelling van het burgerlijk huwelijk was. De partij stelt ook tegen de erkenning van holebigezinnen en de openstelling van de adoptie te zijn. De Holebifederatie hoopt dat de veroordeling van het Vlaams Blok een constructieve invloed zal hebben op de erkenning van gelijke rechten voor iedereen, ongeacht afkomst of geaardheid.” Of het Vlaams Blok zelf onder de indruk is van de juridische wapenfeiten, valt te betwijfelen. De partij kondigde aan dat ze zichzelf in een nieuw kleedje zou steken. Waarschijnlijk wordt daarbij voor de naam “Vlaams Belang” gekozen. Aan de boodschap van de partij zal vermoedelijk weinig of niets veranderen. Enkel de toon zal wellicht wat milder worden, verwachten velen.


27

“de hooge muts” TRAITEUR - DELICATESSEN - afhalen van klaargemaakte gerechten - koken ten huize of in uw feestzaal - koude, warme en dessertbuffetten - recepties, communiefeesten - huwelijksfeesten - walking diners - barbecue - zakenlunches, bedrijfsrecepties bij U of op originele lokaties

Turnhoutsebaan 78 2970 SCHILDE Tel: 03 354 06 79 Fax: 03 354 07 04 [email protected]

28


Columnist Tom Naegels ergert zich aan platte grappen over homoʼs Iedereen houdt van homoʼs, op voorwaarde dat je ze mag uitlachen. Die titel prijkte eind oktober boven een column die de schrijver Tom Naegels in De Standaard publiceerde. Naegels constateerde dat de lancering van Pink TV in Frankrijk tot een reeks van grappen en grollen had geleid over mogelijke namen voor zoʼn zender in Vlaanderen. AnaalPlus; Plons, de gekke flikker; Schalkse fluiters; de Gayhistorie; de Slurfen; Pik Pak; de Potto; Bukken met Koen Crucke. De Vlamingen bleken geen gebrek aan ʻinspiratieʼ te hebben. Naegels blijkt geregeld in een werkomgeving te komen waar enkele ʻprogressieve jongerenʼ, onder wie ook een homo, werken. De homo maakt het dagelijks mee dat er met zijn seksuele voorkeur wordt gespot. “Niet kwaadaardig, niet gemeen, maar eigenlijk wel vrij verregaand”, aldus Naegels. De columnist stelde ook vast dat een van Vlaanderens Bekende Homoʼs, Kurt Van Eeghem, nooit of te nimmer ontkomt aan de vettige homo-opmerkingen wanneer hij op tv verschijnt. “Elke keer als Van Eeghem op tv komt, of dat nu als gast is of als presentator, altijd

is er wel een heteroman die komt aandraven met theeschoteltjes dat hij in zijn broek heeft geschoven. Altijd dezelfde grappen, altijd over anale seks, hoe grover hoe liever, en meestal niet eens grappig, maar daar gaat het niet om. Het gaat om de traditie. Iedereen houdt van homoʼs, op voorwaarde dat je ze mag uitlachen. Tom Naegels heeft de indruk dat de aanvaarding van een minderheid door het Foute Grap-stadium moet. “Eerst is er echte, agressieve homofobie. Naarmate die niet meer wordt gesmaakt, verandert ze in een lollige homofobie. Het Walter Grootaers-stadium. Pas als de lol daarvan af is - en Kurt Van Eeghem weet dat dat zeer lang kan duren - pas wanneer alleen Jacques Vermeiren of Luc Caals dat soort grappen nog maken, nee, pas wanneer zelfs zij ermee stoppen, dan pas is de groep echt geaccepteerd.” We zijn gewaarschuwd.

Brusselaar Michel Duponcelle moet ontslag nemen Een bekende activist van de Brusselse homovereniging Tels Quels zag zich in oktober genoodzaakt ontslag te nemen als adjunct-kabinetschef van de Brusselse staatssecretaris Emir Kir. Hij werd ook uit zijn functie gezet als kabinetschef van Mohammed Lahlali, de schepen van onderwijs in de Brusselse g e m e e n t e Schaarbeek. Het gaat om de Franstalige socialist Michel Duponcelle. De man is naar verluidt een bekende figuur in de Franstalige holebigemeenschap van ons land. De ellende begon toen de directeurs van de Schaarbeekse scholen een naamloze brief ontvingen. “Onze kinderen verkeren in gevaar”, stond bovenaan de anonieme brief. Een nergens bekende oudervereniging verweet Duponcelle in de brief dat hij had meegespeeld in een homopornofilm van de Franse regisseur Cadinot. Duponcelle had van zijn rol in de film nooit een geheim gemaakt. “Wij krijgen niet de minste klacht van een ouder of een kind”, heet het bij de Schaarbeekse schepen Lahlali.

Homoseksualiteit onbespreekbaar op veel Nederlandse scholen

Homoseksualiteit

is op erg veel Nederlandse scholen een taboe-onderwerp. Dat blijkt volgens de website van de Gay Krant uit een enquête van het Nederlandse Onderwijsblad, een uitgave van de Algemene Onderwijsbond. Zou het op de Vlaamse scholen zoveel beter zijn? Maar liefst 30 procent van de leraren die werden ondervraagd, gaf aan dat de leerlingen maar beter niet voor hun homoseksualiteit kunnen uitkomen of dat zelfs een gesprek over het onderwerp niet mogelijk is. Bovendien zei 14 procent dat het onderwerp alleen bij de lessen over seksuele voorlichting aan bod kan komen. Op net iets meer dan helft van alle scholen zou homoseksualiteit bespreekbaar zijn. Toch een vaststelling waar holebi-organisaties mogen en moeten bij stilstaan.

“Maar we gaven er de voorkeur aan Duponcelle te verwijderen om de sereniteit te behouden.” Toch wel een merkwaardige gang van zaken. Zelf besloot Duponcelle ontslag te nemen als medewerker van staatssecretar is Emir Kir. Hij wilde de staatssecretaris niet in verlegenheid brengen en wilde ook de handen vrij hebben om zich te verdedigen tegen de aantijgingen. Duponcelle diende klacht tegen onbekenden in. Het bestuur van het Regenbooghuis - de Brusselse tegenhanger van Het Roze Huis - publiceerde een open brief waarin het zich verbaast over de afhandeling van de hele zaak. Er wordt vanalles op een hoopje gegooid en dat in een sfeertje dat duidelijk van homohaat getuigt. In de anonieme brief van de “oudervereniging” was sprake van “een homoseksuele pederast” en “propaganda voor homoseks”. Het Regenbooghuis vraagt zich af of het voortaan zal volstaan iemand te beschuldigen van bepaalde “immorele” of “professioneel onaanvaardbare” handelingen om zijn of haar loopbaan te breken.

Onthaalteam in Het Roze Huis presenteert gloednieuwe affiche!

Het

gespreks- en onthaalteam in Het Roze Huis (Draakplaats 1, 2018 Antwerpen) pakt uit met een gloednieuwe affiche. De medewerk(st)ers van het team nodigen ook jou uit om de affiche thuis aan het venster te hangen, aan je huisarts te bezorgen, in je bibliotheek te deponeren en ga zomaar door. Zo help je ertoe bijj te dragen dat holebiʼs uit heel de Antwerpse regio weten waar ze met hun vragen over homo- en biseksualiteit terecht kunnen. Met name wanneer ze graag een persoonlijk gesprek willen. Alle inlichtingen over het gespreks- en onthaalteam en de nieuwe affiche bij Guido Hermans: 0475/35.79.03 of guido.hermans3@pandora. be. Men zegge het voort!


29

Feestjes op Taiwan verstoord door politie De politie van de Taiwanese hoofd-stad Taipei viel in november nog maar eens binnen op een privé-feest van homomannen. De mannen bleken in hun blootje rond te lopen en waren onder de invloed van onder meer ecstasy en amfetamines. De politie maakte melding van 127 aanhoudingen. In januari 2004 deed zich een gelijkaardig voorval voor op Taiwan. Toen werden 90 homoʼs in gelijkaardige omstandigheden aangehouden. De jongste inval werd zelfs door een televisiestation uitgezonden. Het harde optreden van de politie wijst volgens waarnemers op een verharding van de politiek van de Taiwanese regering ten opzichte van homoseksuelen. De jongste maanden wordt steeds vaker opgetreden tegen plekken waar homoʼs samenkomen. De officiële reden is dat de politie de strijd tegen drugs wil opvoeren. Nogal wat Taiwanezen blijken thuis of in een hotel privé-feestjes te organiseren, zogenaamde Rhum Parties. De nieuwe trend zou ook leiden tot een grotere verspreiding van hiv en aids, omdat de deelnemers veel meer onbeschermde sekscontacten zouden hebben. Het Taiwanese ministerie van Volksgezondheid maakt zich zorgen over de ontwikkelingen. Bij de jongste politie-aanval bleken 9 van de 127 aangehouden mannen hivpositief te zijn. In januari waren zelfs van de 28 gearresteerde homoʼs seropositief. De autoriteiten roepen de mensen op veilig te vrijen. Ze overwegen ook sommige seropositieven voor de rechter te brengen met het argument dat ze willens en wetens het hiv-virus zouden hebben overgedragen. De mensen in kwestie zouden zeven jaar cel riskeren. De bewuste straf bestaat sinds 1990, maar werd nog nooit

30

Peruaanse strijdkrachten op de vingers getikt Het Grondwettelijk Hof van Peru is tot de conclusie gekomen dat het Peruaanse leger de grondwet schond toen het sancties oplegde aan homoseksuele militairen die buiten de kazernes seks hadden gehad. Voor de Peruaanse militaire rechtbanken is het een misdrijf wanneer militaire seksuele contacten hebben met mensen van hetzelfde geslacht. Waar die contacten plaatsvinden, maakt voor de militaire rechters niets uit. Een officier die wordt betrapt en veroordeeld, riskeert uit het leger te worden gegooid. Voor homoseksuele soldaten is er “alleen” een celstraf voorzien. Tegenstanders met juridische expertise vonden dat het militaire gerecht zich zonder meer discriminerend opstelde. Het Grondwettelijk Hof steunt die visie en vraagt het parlement een wet goed te keuren waarin de situatie wordt gecorrigeerd. Dat zou in de komende twaalf maanden moeten gebeuren. Volgens de

opgelegd. De overheid tracht ook alle vroegere sekspartners van de seropositieve mannen op te sporen. Homoʼs probeerden een protestactie te houden in de buurt van de regeringsgebouwen, maar er daagden maar weinig deelnemers op. De meeste homoʼs houden zich momenteel liever gedeisd. Op 6 november 2004 vond op Taiwan wel een Gay Pride plaats, ondanks de problemen van de organisatoren om voldoende financiële middelen te vinden. De Taiwanese overheid had haar subsidies aan het evenement stopgezet.


Homobeweging van Lima (MHOL) waren de sancties in het leger een inbreuk op het privé-leven. Ieder menselijk wezen heeft, om het even waar, het recht op respect voor zijn privé-leven, stelt de beweging terecht.

“Homohuwelijken” niet voor morgen in Ierland De Ierse premier Bertie Ahern wil homo- en lesbienneparen dezelfde rechten geven als anderen, maar voelt er desondanks niets voor om hen de kans te bieden te trouwen. Homohuwelijken zijn niet aan de orde van de dag, stelt Ahern. De eerste minister is naar eigen zeggen voorstander van een “gelijke behandeling”, maar wil niet zover gaan om het huwelijk open te stellen. Problemen op grond van seksuele geaardheid moeten zoveel mogelijk worden opgelost, klinkt het. Homoʼs en lesboʼs hebben volgens Ahern geen “onwettige, immorele of misplaatste” relaties. Hij wil het onderwerp homoseksualiteit “zo rechtvaardig, menselijk en christelijk mogelijk” benaderen. Twee Ierse lesbiennes begonnen niet zolang geleden met een gerechtelijke procedure om de

erkenning van hun huwelijk af te dwingen. De twee waren in Canada getrouwd. Ze willen om fiscale redenen dat hun huwelijk ook in Ierland wordt erkend. Als dat zou gebeuren, kan dat belangrijke gevolgen hebben voor alle ongehuwde paren in Ierland.

Een stapje in het verleden (slot)

Alex Heijens vertelt uit de oude doos Sommigen onder ons beweren dat Antwerpen momenteel “dé holebistad van Europa” is. Eigenlijk ben ik het daar niet volledig mee eens, vermits veel van ons rijke verleden verloren gegaan is. In de vorige twee delen van mijn historische mini-reeks heb ik al een tipje van de sluier opgelicht. Wanneer je ziet wel cafés en bars in de voorbije 10 jaar hun deuren gesloten hebben, zullen jullie het met mij eens zijn dat Antwerpen wel dé holebistad van Europa had kunnen zijn als al die zaken nog zouden hebben bestaan. Ik begin mijn laatste rondblik in de roemruchte Van Schoonhovenstraat. Het is daarbij niet mijn bedoeling het te hebben over de cafés die van eigenaar veranderden, maar wel te verwijzen naar de zaken die het onderspit delfden. Een voorbeeld van een bekende zaak die ter ziele ging, is de Marcus Antonius. Spijtig genoeg kende ik enkel het tweede leven van dat café, want het moet er heftig aan toegegaan zijn in vroeger tijden. Wat ik me nog kan herinneren, waren de typische zuilen uit het interieur en de wekelijkse “bamba”. Als ik me niet vergis, moet de zaak een jaar of negen terug ter ziele gegaan zijn. Er bleef niets meer van over. Het hele complex werd omgebouwd tot wat nu het sociaal restaurant “De Zeven Schaken” is. Nog twee andere cafés die met de grond werden gelijk gemaakt, zijn Den Arend en de Bacchus, het eerste een echt bruin café, het tweede hét café voor “de vroege uurtjes”. Wanneer alle andere cafés eraan dachten hun deuren te sluiten, zat de Bacchus nog stampvol. Zelf vond ik het er altijd vrij donker, misschien dat dit de reden van de grote toeloop ʼs morgens was. Wat misschien niet veel mensen hebben geweten, is dat den Bazaar enkele maanden lang een broertje had, de Bazaar II. Die zaak had meer de allure van een discotheek en lag- als ik me niet vergis - onder het straatoppervlak. Voor diegenen die willen weten waar deze zaak was gesitueerd: wanneer je voor het UCG-cinemacomplex staat in de Breydelstraat, zie je aan je rechterkant een witte poort. Dat was dus de ingang. Verder ben ik ooit op een avond naar de opening van een nieuwe holebizaak op de Frankrijklei geweest. Of het echt een zaak voor homoʼs en lesboʼs moest worden, heb ik nooit geweten. De openingsavond was een catastrofe, want de enige aanwezigen waren ikzelf en wat vrienden. Nadien hoorde ik nooit nog iets van de zaak. Het pand zelf bestaat nog steeds onder de naam Queens.

werd gezegd dat de eigenaar zijn klanten, in een dronken bui, buiten klopte: niet echt een goeie tactiek om klanten te lokken. Je had ook de Tophat naast het Fletcherhotel, een soort van gogo-bar (ik had zelfs nooit de kans er een bezoekje te brengen); het concept van die zaak sloeg niet echt aan bij het holebi-publiek. De Tophat moet het nu hebben van blote vrouwen die heteromannen trachten te verleiden. Het voorbije jaar verdwenen ook twee cafés die een hele tijd meedraaiden, enerzijds het kleinste holebi-café van Antwerpen, ʻt Katshuis, met die gevaarlijke trap naar beneden om naar het toilet te gaan (zeer gevaarlijk wanneer je te veel op had) en anderzijds een soort van travestiebar, LʼEnvers dʼAnvers op het Zuid (nu omgevormd tot de Wonderbar). Elke zaterdagavond vond in LʼEnvers dʼAnvers een travestie-avond plaats. Het was niet echt een bar om je eerste stappen als homo, lesbo of bi te zetten, zeker niet omdat de uitbater zijn klanten nogal uitbundig welkom heette; je kreeg een ferme knuffel met een kus. Vroeger bestond er nog een andere travestiebar, de Divaʼs Club, in de Dambruggestraat, niet ver van het GOC. En ook de Rimbaud, een bruin café schuin tegenover het Hessenhuis, is spijtig genoeg verdwenen. Tenminste als zaak die zich specialiseerde in een homopubliek. Met nog twee verdwenen holebi-vriendelijke cafés, de Kleine Opera (die werd overgenomen en nu niet meer zo holebi-vriendelijk is) en de Oi (eerder een restaurant dan een café, met een prachtige plafondverlichting: het leek wel een sterrenhemel) zit mijn overzicht er jammer genoeg op. Misschien ben ik een aantal zaken vergeten, maar zoja, dan gebeurde dat beslist niet met opzet. Waarschijnlijk heb ik ze dan zelf nooit bezocht. Via mijn reeks van drie bijdrages heb ik jullie hopelijk kunnen onderhouden en misschien een gevoel van weemoed bij jullie doen opborrelen. Antwerpen is en blijft een erg holebi-vriendelijke stad, maar heeft, volgens mij, in de loop der jaren toch wel wat aan “karakter” ingeboet. Alex Heijens

Voor onze lesbische vriendinnen is ook één en ander van de kaart verdwenen. Het bekendste en meest beruchte etablissement was zeker de Shakespeare, in het oude stadscentrum. De Shakespeare was meer een vrouwencafé dan een lesbisch café. Als man mocht je er enkel binnen wanneer je aanmeldde in het gezelschap van vrouwen. Zelf was ik er één keer, samen met een vriend van me; we werden er bijna buiten gegooid omdat we nogal wat plezier beleefden aan elkaar. Daar waren de aanwezige vrouwen niet echt mee opgezet. Het was wel spannend te zien hoe ver we konden gaan. Het café in kwestie werd gesloten na het overlijden van de eigenares. Toch wel jammer. Nog een café dat in het zand beet (als holebi-zaak dan), is de Roskam op de Vrijdagmarkt. Dat café werd vooral door lesbiennes bezocht, al kwamen er ook mannen. De Roskam was een soort van bruin café en had een nogal oubollige inrichting. Er waren ook zaken die geen lang leven beschoren waren en zelfs minder dan een jaar - soms maar enkele maanden - bestonden. Denken we maar aan de Nutsville in de Sudermanstraat, een zaak die volgens mij de fout maakte een hoge entree te vragen bij de opening; of aan de Interior Lounge, een zeer trendy bar die bijna de doodsteek toebracht aan het Hessenhuis, maar uiteindelijk zelf ten onder ging omdat er kwistig met geld werd omgesprongen en omdat het personeel bepaald arrogant was; of nog, aan de Blue Moon, een klein cafétje in de Stoofstraat, waarvan


31

32


J

Praktisch

Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel praktisch

Financiële steun

Hartelijk welkom!

De vzw Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel zorgt onder andere voor het beheer en de verdere ontwikkeling van Het Roze Huis, het sfeervolle holebi-huis voor de stad Antwerpen en wijde omgeving. Het vrijwilligersproject aan de Draakplaats 1, 2018 Antwerpen, heeft ook financiële steun uit de eigen ʻcommunityʼ nodig. Wie wil helpen, heeft tal van interessante mogelijkheden:

FCafé Den Draak: vrijwillig(st)ers voor het café van Het Roze Huis zijn steeds zéér welkom! Meld je bij Tom Horstink (0496/922.683) of Mark Dillen (03/454.22.63). E-mailen kan naar [email protected].

J

FHandige Harryʼs en Henriëttaʼs: Het Roze Huis en zijn café hebben écht nood aan enkele handige mannen of vrouwen die af en toe op vrijwillige basis een ʻtechnische karweiʼ willen klaren. Wie af en toe wil helpen met schoonmaken, mag ook een seintje geven. Interesse? Bel met Rob Neefs (0475/94.97.93).

F als je een gift wil doen en graag een fiscaal attest wil, kan je 30 euro of meer overschrijven naar het rekeningnummer 000-0000004-04 van de Koning Boudewijnstichting, mét als mededeling ʻL78039 Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepelʼ. In het voorjaar van het volgende jaar ontvang je je fiscaal attest van de Koning Boudewijnstichting;

FWerkgroep fuiven: het organiseren van fuiven blijft uitermate belangrijk om centen te vinden voor de vzw Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel. Wil je daarbij helpen? E-mail dan even Thanh Beels via [email protected] of bel naar 03/288.00.84 (secretariaat).

F je kunt een bedrag naar keuze overmaken op het rekeningnummer 001-3555032-58 van Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel (voor wie geen fiscaal attest wenst);

FWerkgroep vrijwilligerswerking: begeleidt “nieuwe mensen” en organiseert activiteiten voor de vrijwillig(st)ers van Het Roze Huis - ARK en Café Den Draak. Info: Johan Van Bosch (03/366.43.65). E-mailen kan naar [email protected].

F via Netwerk Vlaanderen (Fortis Bank) kan je ʻkrekelsparenʼ of investeren in het ethisch beleggingsfonds AlterVision (projectnummer Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel: 97/0065). HRH-ARK ontvangt dan een commissie van Netwerk. Je kan ook een deeltje van je jaarlijkse rente op het spaarboekje afstaan, maar dat hoeft niet;

FAantrekken sponsors / fundraising / advertenties: we zoeken bedrijven en personen om te steunen met giften van geld, producten of materialen, om te adverteren in De Magneet,…. Alle tips welkom bij bestuurslid Tom Scheirs ([email protected]).

FWerkgroep cultuur & activiteiten: lever je gewaardeerde bijdrage tot het ʻanimerenʼ van Het Roze Huis en zijn café, via boeiende tentoonstellingen, interessante voordrachten en lezingen, swingende optredens, de gezelschapsspellenclub, filmavonden en andere mogelijke initiatieven. Info bij Johan Van Bosch ([email protected]). FWerkgroep onthaal: de onthaalwerking in Het Roze Huis, een initiatief van het verenigingsleven, kan altijd versterking gebruiken. Info bij de verantwoordelijke, Guido Hermans, via [email protected]. FDe Magneet: nieuwe medewerk(st)ers voor ons fraaie driemaandelijkse tijdschrift welkom. Wil je verhalen schrijven, mee layouten of adverteerders voor het blad zoeken? Bel met hoofdredacteur Denis Bouwen (03/440.51.40) of e-mail naar [email protected].

FHolebi-bibliotheek: wekelijks open op dinsdag (18.00u tot 20.00u) en zaterdag (15.00u tot 17.00u), in de kleine vergaderzaal op de eerste etage van Het Roze Huis. Meer informatie via een telefoontje (03/288.00.84, tijdens openingsuren bib) of een e-mailtje naar Jessica Vervliet via [email protected]. FRuimtes reserveren in Het Roze Huis: neem contact op met het secretariaat via het nummer 03/288.00.84 (ook antwoordapparaat). Emailen kan naar [email protected]. FExterne relaties & contacten: Yves Aerts, te bereiken via info@hetrozehuis. be of [email protected]. FAlgemeen contactadres:

F via de Triodos Bank - net zoals Netwerk Vlaanderen een ethische bankier - kan je een zogenaamd Dynamo-spaarboekje openen. Als je hierbij expliciet naar Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel verwijst, komt jouw spaaractie ook ten goede aan het project. De formule is vergelijkbaar met die van het Krekelspaarboekje. Informatie bij de Triodos Bank (02/548.28.50).

F via een permanente opdracht aan je bank kan je maandelijks een kleine som (bijvoorbeeld 2,50 euro) storten op het rekeningnummer 0013555032-58 van Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel (of op rekening van de Koning Boudewijnstichting, zie boven). Met je vereniging of een groep vrienden/vriendinnen kan je altijd een leuke actie op het getouw zetten ten bate van Het Roze Huis (graag in overleg met ons bestuur). Je kan ook jouw bedrijf of werkgever voorstellen een gift in geld of materialen over te maken aan Het Roze Huis. een legaat t.v.v. Het Roze Huis is ook mogelijk; informeer hierover bij je notaris, of contacteer ons secretariaat. F Meer info over het project bij voorzitter Yves Aerts (via het secretariaat) of bij bestuurslid Tom Scheirs. Tom kan je ook meer toelichting geven bij de mogelijkheden op het gebied van financiële steun. E-mailen kan naar [email protected]. Schrijven kan naar vzw Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel, t.a.v. Tom Scheirs, Draakplaats 1, 2018 Antwerpen. Vertel vrienden, vriendinnen, kennissen en familie asjeblief ook over onze nood aan financiële steun. We danken iedereen bij voorbaat voor elke vorm van hulp! Yves Aerts, voorzitter dagelijks bestuur van de vzw Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel: yves. [email protected]. Café Den Draak: e-mailen kan via [email protected].

vzw Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel, Draakplaats 1, 2018 Antwerpen. Algemeen telefoonnummer: 03/288.00.84 (Marc Van Daele/werkdagen 11u-17u, anders antwoordtoestel) Algemeen e-mailadres: [email protected] Op internet: www.hetrozehuis.be

Vrijwillig(st)ers van de onthaalwerking in Het Roze Huis zijn elke donderdag aanwezig in ons café (Den Draak), van 19.00u tot 21.00u. Mensen met een onthaalbehoefte of vragen kunnen op dat vaste tijdstip via 03 288 00 84 in contact treden met de onthaalwerking. E-mailen naar de onthaalwerking kan via [email protected].


33

CAFé voor

H O L E B I ’ s & S Y M P AT H I S A N T E N D R A A K P L A AT S 1 2018 ANTWERPEN WOENSDAG GESLOTEN

Nieuwe vrijwillig(st)ers voor het café team zijn steeds van harte welkom! Kandidaten kunnen een briefje met hun naam, adres, telefoonnummer en/of e-mailadres aan de bar afgeven (ter attentie van Johan Van Bosch) of een berichtje sturen naar [email protected]. Bellen met Johan kan via het nummer 03/366 43 65. Johan vertelt je graag meer over het werk als vrijwillig(st)er in Café Den Draak. Hartelijk dank bij voorbaat voor de belangstelling!

34


 Koepel provincie Antwerpen: Het Roze Huis Regenboogkoepel vzw (en Café Den Draak) Draakplaats 1 2018 Antwerpen 03 288 00 84 [email protected] www.hetrozehuis.be

Antwerpse

03 213 23 43 (cultuurkelder boekhandel Groene Waterman, woensdag 18.00u-20.30u) [email protected] www.enigverschil.be Expreszo (holebi-jongerentijdschrift) [email protected] www.expreszo.be

[email protected] www.jonggeleerd.be Klein Detail (holebi-jongeren) Postbus 8 2300 Turnhout 2 [email protected] www.kleindetail.be KomAf! (holebi-groep) Postbus 100 2400 Mol [email protected] www.komaf.be

Informatie De roze huizen: Casa Rosa Kammerstraat 22 9000 Gent 09 269 28 12 [email protected] www.casarosa.be Het Nieuwe Huis Kuringersteenweg 179 3500 Hasselt Het Nieuwe Huis 011 74 06 01 (LACH vzw) 011 25 22 94 (De Madam vzw) [email protected] www.holebilimburg.be



We zijn zelf lid van de Vlaamse Holebifederatie (www.holebifederatie. be), de wereldkoepelorganisatie ILGA (www.ilga.org) en de Europese koepelvereniging ILGA Europa (www. ilga-europe.org).

Aangesloten verenigingen:

AA-holebigroep ʻDe Eersteʼ (holebiʼs met verslavingsproblemen) Mechelsesteenweg 23/22, 2018 Antwerpen. 03 232 43 91 (Paul) [email protected] Active Company (actieve sport en ontspanning voor holebiʼs) p/a Draakplaats 1 2018 Antwerpen 0477 51 03 05 [email protected] www.activecompany.be

Antar (een regenboog aan cultuur en vrije tijd) p/a Helenalei 20 bus 15 2018 Antwerpen 03 288 16 95 [email protected] Atthis (lesbiennes) Geuzenstraat 27 2000 Antwerpen 03 216 37 37 [email protected] www.atthis.be jongerenwerking: WAtthisJong 0478 42 00 27 [email protected] www.geocities.com/watthisjong

Bonus (social club voor holebiʼs die jong van hart en open van geest zijn) p/a Draakplaats 1 2018 Antwerpen [email protected] bonus.gq.nu Dubbelzinnig (praatgroep voor biʼs) p/a Draakplaats 1 2018 Antwerpen [email protected] www.dubbelzinnig.be

G2O p/a Kloosterstraat 25 2850 Boom [email protected] www.G2O.be

Hagar (opvolging politieke actualiteit) p/a Draakplaats 1 2018 Antwerpen 03 237 66 25 (na 19.00u) [email protected] www.derozedraad.be www.hagar.be Heisa (holebiʼs in Noorderkempen) Postbus 19 2900 Schoten 0474 54 88 10 [email protected] www.heisa.be jongerenwerking Heisa Jong en Trots [email protected] www.jong-en-trots.be HijZijZo (holebi-groep) Driezenstraat 25 2300 Turnhout 014 42 35 83 [email protected] www.hijzijzo.be

Hommeles (holebi-leerkrachten) p/a Antoon Van Den Bosschelaan 130 2100 Deurne 015 25 06 05 [email protected] http://surf.to/hommeles

Homo- en Lesbiennewerking Mechelen (HLWM) Hanswijkstraat 74 2800 Mechelen 0472 51 81 43 [email protected] www.hlwm.be Homo 40+/De Roze Rimpel (homomannen 40-plus) p/a Steenbokstraat 15 2018 Antwerpen 03 239 02 22 [email protected] www.derozerimpel.be

EKSIT (holebiʼs in Rupelstreek) postbus 12, 2845 Niel. [email protected] www.eksit.be

Ja&Dan! (holebi-jongeren) Postbus 170 2200 Herentals 014 23 34 01 [email protected] www.jaendan.be

Enig Verschil (holebi-jongeren) Postbus 144 2000 Antwerpen 1

Jong Geleerd (holebi-jongeren) Postbus 4 2800 Mechelen 2

Onderweg (praat- en groeigroep voor holebiʼs) 03 239 48 68 (Alex) 02 203 22 85 (Roland)

O radio (holebi-radio voor Antwerpen, 107.0 FM) 0476 95 72 40 [email protected] www.oradio.be Qnet.be [email protected] www.qnet.be

Vieux rose (lesbische 50-plussers) p/a Rootjesweg 65 9200 Dendermonde 052 22 38 58 [email protected] www.vieuxrose.be

Vlaamse Gender Kring p/a Rechtstraat 130 2570 Duffel 015 31 54 30 [email protected] www.vlaamsegenderkring.be

Werkgroep Homofilie Kempen (WHK) p/a de Merodelei 40/1 2300 Turnhout 0486 88 22 37 of 0486 40 86 79 [email protected] www.whk.freeservers.com

Werkgroep Internationale Solidariteit met Holebiʼs (WISH) engagement rond holebiʼs & mensenrechten p/a Draakplaats 1, 2018 Antwerpen [email protected]

Partnerorganisaties:

Holebifederatie (Vlaamse koepelvereniging) Kammerstraat 22 9000 Gent 09 223 69 29 [email protected] www.holebifederatie.be

Wel Jong Niet Hetero (WJNH) (samenwerkingsverband holebi-jongerengroepen) postbus 323 9000 Gent 1 [email protected] www.weljongniethetero.be

Maison Arc-en-Ciel (Alliàge asbl) 7, Hors-Château 4000 Liège (Luik) [email protected] www.alliage.be

Regenbooghuis ( vzw Rainbowhouse) Kolenmarkt 42 1000 Brussel 02 503 59 90 [email protected] www.rainbowhouse.be

Villa Lila In de Betouwstraat 9 6511 GA Nijmegen (Nederland) [email protected] www.pinknijmegen.nl/villa

En dan heb je - in de provincie Antwerpen - ook nog:

Antwerpse werkgroep ouders van holebiʼs 03 647 18 58 (familie Vergeyle) Mechelse werkgroep ouders van holebiʼs 015 41 63 42 (Marleen Van Dam) Turnhoutse werkgroep ouders van holebiʼs 014 41 81 92 - ouders@hijzijzo. be (Ria Van Even) Gaybelgium, portaalsite voor holebiʼs (www.gaybelgium.be) Gaylive, portaalsite voor holebiʼs (www. gaylive.be) Gayworld, portaalsite voor holebiʼs (www.gayworld.be) Gaydayz, cultureel getinte site voor holebiʼs (www.gaydayz.be) Holebifoon (info over holebi-seksualiteit) 09 238 26 26 (www.holebifoon.be) Holebitext - teletekstpaginaʼs Canvas paginaʼs 738 en 739 Sensoa (centrum voor seksuele gezondheid en hiv) 03 238 68 68, [email protected] (www.sensoa.be) Zizo (magazine voor holebiʼs) (www. zizo-magazine.be) GOC, Dambruggestraat 204, Antwerpen 03 233 10 71 (www.goc-antwerpen. be) Homo & Geloof Kempen (De Klaproos) 016 69 60 46 Kadans, wandelclub voor holebiʼs, 03 366 54 44 Only for Girls, netwerk van lesbische vrouwen, www.onlyforgirls.be


35

Activiteitenkalender FUIVEN (diverse bronnen) ANTWERPEN - zat 11/12/04: holebifuif van Het Roze Huis - ARK/ zaal Jacob - zat 18/12/04: Lesbian & Gay Night van Holebifederatie/zaal Harmonie - zat 08/01/05: holebifuif van Hagar/zaal Jacob - zat 22/01/05: holebifuif van Active Company/zaal Jacob - zat 05/02/05: holebifuif van Enig Verschil, Jong Geleerd, Klein Detail en Ja&Dan!/zaal Jacob - zat 12/02/05: vrouwenfuif van Atthis/zaal Cattelberg - zat 26/02/05: holebifuif van Het Roze Huis - ARK/ zaal Jacob - zat 12/03/05: holebifuif van Enig Verschil/zaal Jacob - zat 19/03/05: holebifuif van Active Company/zaal Jacob - zat 26/03/05: holebifuif van Q Net/zaal Jacob - zat 23/04/05: vrouwenfuif van Atthis/zaal Cattelberg

Elke maandag: - badminton Active Company, stedelijke sporthal, Blancefloerlaan 183, Antwerpen-Linkeroever (17-23u) - voetbal Active Company, voetbalveld Deurnese Turners, Drakenhoflaan 160, Deurne (19.00-21.00u) - zwemmen Active Company, stedelijk zwembad Borgerhout, Plantin Moretuslei (20.45-21.45u) - bijeenkomst AA De Eerste (holebiʼs met verslavingsproblemen), in Het Roze Huis, Draakplaats 1, Antwerpen (20-23u)

Elke tweede en vierde vrijdag: - vaste bijeenkomst Homo 40+/De Roze Rimpel in Het Roze Huis/Café Den Draak (meer inlichtingen: [email protected] of 03/239. 02.22) - vaste activiteit KomAf! in Het Wereldhuis, Corbiestraat 28 in Mol (20.00u) Elke derde vrijdag: - bijeenkomst holebi-leerkrachten van Hommeles, Het Roze Huis, Antwerpen (20.30u). Info: 015/25.06.05 - bijeenkomst en onthaal voor biseksuelen van Bi-Aktief, Hanswijkstraat 74, Mechelen. Info: 015/42.06.19



Jacob: Sudermanstraat 5, Antwerpen (nabij Groenplaats) Cattelberg: Bothastraat, Borgerhout (zijstr. Turnhoutsebaan) Harmonie: Mechelsesteenweg 216, Antwerpen

MECHELEN

- zat 17/12/04: holebifuif van Jong Geleerd/zaal De Planeet (Zandpoortvest 19)

ANDERE ACTIVITEITEN

- vrij 10/12/04: mega-muziekquiz van KomAf! in Het Wereldhuis, Corbiestraat 28, Mol (zie www.komaf. be) - zon 12/12/04: trip naar tropisch zwemparadijs Oceade (Brussel) van HLWM (inlichtingen: 0472/518.143 of www.hlwm.be) - dond 23/12/04: Roze Waas viert kerstavond voor iedereen, Truweelstraat 85 in Sint-Niklaas, om 20.00u (inlichtingen: 0478/72.71.16, tussen 19 en 21 uur, of www.rozewaas.be) - dond 23/12/04: kerstbowling van derUIT! voor jongeren (inlichtingen: 0499/389.532 of e-mail naar [email protected]) - vrij 31/12/04 tot en met zat 01/01/05: HLWM feest van Oud naar Nieuw in Bonheiden/Rijmenam (inlichtingen: 0472/518.143) - vrij 07/01/05: jaarlijkse gemeenschappelijke nieuwjaarsreceptie verenigingen uit stad en provincie Antwerpen, in en om Het Roze Huis, Draakplaats 1, 2018 Antwerpen. De HolebiBib houdt dan een nocturne met boekenmarktje. Atthis zorgt voor een expositie. Inlichtingen: 03/288.00.84 of www.hetrozehuis.be. Vlaams minister Katleen Van Brempt speecht! - vrij 07/01/05: bowling Ja&Dan! in Herentals (www. jaendan.be) - zat 15/01/05: schaatsen met Ja&Dan! in Herentals (www.jaendan.be) - zat 19/03/05: holebi-tornooi van Ja&Dan! in Herentals (www.jaendan.be) - zon 03/04/05: iedereen kan Portugese wijn komen degusteren met de vrouwen van Vieux rose, in Het Roze Huis, Antwerpen (inlichtingen: www.vieuxrose. be of 052/22.38.58) - zon 24/04/05: spaghettidag van Ja&Dan! in Herentals (www.jaendan.be) elke woensdagavond: gratis filmvertoning bij GOC Antwerpen, Dambruggestraat 204, 2060 Antwerpen (21.00u stipt);

kijk ook in de activiteitenkalender op www.hetrozehuis.be

36

Elke dinsdag: - conditiegym Active Company, Pestalozzistraat 7, Antw. (20.30u-21.30u) - volleybal Active Company, stedelijke sporthal, Blancefloerlaan 183, Antwerpen-Linkeroever (20-22u) - Holebi-bibliotheek open in Het Roze Huis (eerste etage), van 18.00u tot 20.00u. Telefonisch bereikbaar - tijdens openingsuren - via 03/288.00.84. Elke eerste dinsdag: - Antar-vrouwen op cafébezoek, Den Draak, café van Het Roze Huis, Draakplaats 1, 2018 Antwerpen (20u)

Elke woensdag: - koor Active Company, HIVT-lokaal 125, Schildersstraat 41, Antw. (20-22u) - zwemmen Active Company, sportcentrum Hemiksem, Atletiekstraat 1, Hemiksem (21.00-22.00u) - worstelen Active Company, Pestalozzistraat 7, Antwerpen (19-21u) - onthaal (18.00-20.45u), activiteit (19u) en praatcafé (21-23u) jongerengroep Enig Verschil, boekhandel Groene Waterman, Wolstraat, Antwerpen. Telefoon 03/213.23.43 (18-21u)

Elke donderdag: - onthaalwerking in Het Roze Huis, Draakplaats 1, 2018 Antwerpen (19-21u). Info 03/288.00.84 of [email protected]. - zwemmen Active Company, Veldstraat 83, Antwerpen (19.45-20.45u) - yoga Active Company, in Het Roze Huis (tweede etage), Draakplaats 1, 2018 Antwerpen (20.0021.15u). Meer inlichtingen bij Marc Van Daele (03/237.31.73). - voetbaltraining mannen HLWM, Vrijbroekpark Mechelen (19-21u), info via 0472/51.81.43 of [email protected].

Elke eerste donderdag: - bijeenkomst bi-praatgroep Dubbelzinnig in Het Roze Huis, Draakplaats 1, 2018 Antwerpen (20u). Info: 0485/84.59.19 (Ann) - praatgroep onder begeleiding voor getrouwde/ gescheiden lesbiennes, De Mutsaard, M. Sabbelaan 57, 2020 Antwerpen (16.30-18.30u). Meer info: psycholoog Mirjam Bolle 03/247.88.40 of e-mail naar [email protected]) Elke eerste en derde donderdag: - praatcafé Bonus, Den Draak (café van Het Roze Huis), Draakplaats 1, 2018 Antwerpen (21u)

Elke vrijdag en zaterdag: - praatcafé voor lesbiennes van Atthis, Geuzenstraat 27, Antwerpen (20.30u)

Elke eerste vrijdag: - (behalve juli en augustus) bijeenkomst van Onderweg, spirituele groeigroep voor holebiʼs in Het Roze Huis, Draakplaats 1, Antwerpen. Info 02/203.22.85 (Roland) of 0475/35.79.03 (Guido) - 40plus-danscafé vanaf 20.30u, bij Atthis, Geuzenstraat 27, Antwerpen Elke tweede vrijdag: - oriëntaals praatcafé voor holebiʼs met ʻrootsʼ in Maghreblanden, Midden-Oosten en Turkije, Regenbooghuis, Kolenmarkt 42, 1000 Brussel (vanaf 20.00u)




We bieden je hier een selectie uit het zeer ruime aanbod aan activiteiten in de provincie Antwerpen en omgeving. Veel plezier ermee!

Elke vierde vrijdag: - 40-pluspraatavond vanaf Geuzenstraat 27, Antwerpen

20.30u,

bij

Atthis,

Elke vrijdag: - babbelkroeg HLWM, Hanswijkstraat 74, Mechelen (21u) Elke laatste vrijdag: - praatcafé met onthaal en info van Heisa, Chalet OLV, Noordeind 52, Kalmthout (21u). Info: 0474/54.88.10. - spellenclub in Het Roze Huis (eerste etage), Draakplaats 1, 2018 Antwerpen (20u); spelletjes als Scrabble, Backgammon, Blablabla, De Kolonisten van Catan en nog veel meer. Gratis entree, iedereen welkom! Meer inlichtingen bij Erna Kimpen via erna. [email protected] of 03/366.08.44.

Elke zaterdag: - badminton Active Company, Ufsia, hoek VekestraatGrote Cauwenbergstraat, Antwerpen (13-17u) - Holebi-bibliotheek open in Het Roze Huis (eerste etage), van 15.00u tot 17.00u. Telefonisch bereikbaar - tijdens openingsuren - via 03/288.00.84. - radioprogramma Lesbyland, radio Centraal, 103.9FM (20.00-21.00u). Meer info bij Carmen Balboa via 0486/65.84.93 of [email protected]. - café bij holebi-groep HijZijZo!, Driezenstraat 25, Turnhout (21.00u tot 03.00u). Meer info: 014/42.35.83. Elke derde zaterdag: - WatthisJongcafé vanaf Geuzenstraat 27, Antwerpen

20.30u,

bij

Atthis,

Elke zondag: - HIV-café in Elcker-Ik, Breughelstraat 31-33, Antwerpen (19.30u-23.00u). Info: 03/233.10.71 - natuurwandeling voor holebiʼs met wandelclub Kadans. Info: 03/366.54.44. Elke eerste zondag: - bijeenkomst lesbische 50-plussers van Vieux Rose, Den Draak (café van Het Roze Huis), Draakplaats 1, 2018 Antwerpen (14-18u). Info: 052/22.38.58 of email [email protected]. Maandelijks: - mountainbiketochten met HLWM (0472/51.81.43 of [email protected]). Voor het mountainbikeprogramma kan je surfen naar www.hlwm.be. Hommeles organiseert geen activiteiten op feestdagen en tijdens schoolvakanties. Bij Active Company vinden sommige van de activiteiten niet plaats op feestdagen en tijdens schoolvakanties.

Klopt er iets niet (meer) in de kalender? Geen probleem! Laat het ons weten via magneet@hetrozehuis. be of schrijf naar vzw Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel, t.a.v. De Magneet, Draakplaats 1, 2018 Antwerpen. Vriendelijk dank bij voorbaat!

WINTER. afgiftekantoor 2100 deurne 1 Erkenning: P2A6126 DRIEMAANDELIJKS

Recommend Documents