Winter. afgiftekantoor 2100 deurne 1 Erkenning: P2A6126 DRIEMAANDELIJKS

afgiftekantoor 2100 deurne 1 Erkenning: P2A6126 DRIEMAANDELIJKS

Winter Kwartaaltijdschrift vzw Het Roze Huis Antwerpse Regenboogkoepel in samenwerking met cvba Den Draak

www.hetrozehuis.be Verantwoordelijke uitgever Denis Bouwen, Draakplaats 1, 2018 Antwerpen

Inhoud Editoriaal

& p. 03

&

Het Roze Persagentschap

p. 04

Kenneth Mills, onze kersverse inhoudelijke coördinator

p. 05

De Roze Groentjes (strip)

p. 06

Een feestweekend om niet te vergeten

p. 08

Vervolging Oegandese dominee wekt verontwaardiging

p. 10

Chinezen komen nog niet zo makkelijk uit de kast

p. 10

Theatergroep VREAK brengt liefde in vele vormen

p. 11

“Doodgeslagen en doodgezwegen”

p. 12

Doek valt jammer genoeg voor Heisa

p. 14

Column Frederick Danielli

p. 16

Sven Bocklandt: “Homoseksualiteit is genetisch bepaald”

p. 17

Culturele kalender

p. 18

Kunstenares Els Schollen in de ban van Madagascar

p. 19

Holebi-stadsplan Antwerpen

p. 20

Schepen Philip Heylen: “Cultuur verzoet de samenleving”

p. 21

Flamingo’s op de praatstoel

p. 23

Priesters en homoseksualiteit

p. 24

Amerikaanse werkgevers worden holebi-vriendelijker

p. 27

Rick Castro Fotografie “Tony Ward” for Blue Magazine 1997



Antwerpse horeca en Sensoa bundelen krachten

p. 31

Meewerken bij Het Roze Huis - ARK

p. 33

Overzicht verenigingsleven

p. 35

Activiteitenkalender

p. 36

Colofon

De Magneet is een uitgave van vzw Het Roze Huis- Antwerpse Regenboogkoepel in samenwerking met cvba Den Draak. Het tijdschrift verschijnt om de drie maanden (maart, juni, september en december) en richt zich tot de holebi-gemeenschap, de bezoek(st)ers van Café Den Draak en alle sympathisanten. De huidige oplage van het tijdschrift bedraagt 1.100 stuks. Hoofdredactie: Denis Bouwen (03/440.51.40) of [email protected].

Vaste redactie: Denis Bouwen, Dirk Clotman, Marc Daems, Kurt Kegels, Bob Torfs (tekeningen), Alex Heijens, Marianne Van Winkel, Moniek Fransen en Michèle Parduyns. Vormgeving: Martin Daniels / Martino d. Man Art ([email protected]).

De redactie dankt alle occasionele medewerk(st)ers en leveranciers van beeldmateriaal en iedereen die meewerkt aan de verzending van harte voor hun bijdrage tot De Magneet. Wie een vlotte pen heeft en wil meewerken aan De Magneet, wordt vriendelijk verzocht contact op te nemen met de hoofdredactie.



Advertenties: afspraken over adverteren in De Magneet worden uitsluitend gemaakt via het secretariaat. Het materiaal voor de advertentie moet, met respect van de deadline, bezorgd worden aan onze vormgever, Martin Daniels. Via [email protected]. Correspondentieadres: De Magneet - hoofdredactie p/a vzw Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel Draakplaats 1 2018 Antwerpen E-mail: [email protected]

Thuisabonnement De Magneet (6,70 euro per jaar): bel ons secretariaat via 03 288.00.84 of e-mail naar [email protected]. Je kunt het abonnementsgeld van 6,70 euro overschrijven naar het rekeningnummer 001-3555032-58 van vzw Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel, graag met de vermelding “abonnement De Magneet”.

Editoriaal

! Mooi parcours afgelegd, en verder voorwaarts!

De pluralistische en veelkleurige vzw Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel vierde in 2005 haar tienjarige bestaan. Ons fraaie pand, Het Roze Huis, is ondertussen al meer dan vijf jaar de pleisterplaats van de Antwerpse holebi-gemeenschap, haar verenigingsleven en alle mogelijke sympathisanten en bezoekers. Een handjevol dapperen ging reeds in 1994 aan de slag met een initiatiefgroep die vrij snel de naam Het Roze Huis zou opgekleefd krijgen. Wie had, zoveel jaar geleden, kunnen hopen of denken dat we al zo’n mooi - zij het niet altijd gemakkelijk - parcours zouden hebben afgelegd?! En dat ons café, Den Draak, tot een begrip zou uitgroeien?

Uitermate belangrijk is dat Het Roze Huis - ARK voortdurend inspanningen moet doen om zichzelf te vernieuwen en verjongen. Ideaal is een organisatie met een diverse leeftijdsmix, waarbij jongeren, ouderen en “de middengroep” allemaal voldoende aan hun trekken komen en zich voldoende betrokken voelen. Het aantrekken van nieuw bloed - jongeren én anderen - is essentieel voor iedere organisatie die niet wil verstarren en wegkwijnen. Samen met iemand als Kenneth Mills en de jongerengroepen uit onze contreien moet het lukken de boodschap uit te dragen dat ook jongeren hun steentje kunnen (en moeten) bijdragen, tot nut van de hele “community”.

Er is zeker reden om tevreden te zijn over de resultaten die een klein leger gemotiveerde vrijwillig(st)ers in de afgelopen jaren kon realiseren, ten bate van de holebi-emancipatie in de stad en provincie Antwerpen. Door ons bestaan hielpen we ook om de holebi-gemeenschap in heel Vlaanderen en België meer op de kaart te zetten en zichtbaarder te maken. Het Roze Huis - ARK was overigens nooit afkerig van internationale contacten, wel integendeel. Omdat er meer is dan wat er “onder de kerktoren” gebeurt. “Gay rights are human rights”, weet je wel!

De voorzitter van Het Roze Huis - ARK, Yves Aerts, kondigde enige tijd geleden aan dat hij de tijd gekomen achtte om de fakkel door te geven. Op zich een begrijpelijke zaak, want het (langdurige) voorzitterschap van zo’n uit de kluiten gewassen vrijwilligersinititief gaat niet in je kleren zitten... Toch is het ook spijtig, want Yves ontpopte zich in de loop der jaren tot een zeer geëngageerde en gemotiveerde voorzitter, die op de waardering van velen kon rekenen. Hij toonde zich een megavrijwilliger. Laten we hopen dat “onze Yves” zich op één of andere wijze blijft engageren voor Het Roze Huis - ARK. Hij is en blijft iemand die de organisatie veel te bieden kan hebben.

!

Tevredenheid oké, maar vooral geen zelfgenoegzaamheid, want zoiets is dodelijk voor ieder vrijwilligersinitiatief. Al wie mee vormt geeft aan onze waardevolle vrijwilligersorganisatie, moet ervoor opletten dat we niet op onze lauweren gaan rusten. Ook in de 21ste eeuw hebben holebi’s nood aan degelijke organisaties die hun rechten en belangen helpen te verdedigen. Aan verenigingen die de onderlinge solidariteit aanzwengelen, nieuwe initiatieven aanmoedigen en ondersteunen waar het kan. Wettelijk mogen we dan veel vooruitgang hebben geboekt in België, niemand zal durven beweren dat de acceptatie van homo’s, lesbiennes en bi’s al compleet is of dat er niet meer wordt gediscrimineerd, gepest of erger. En dan zwijgen we nog over de situatie van “transgenders”, die ook voor hun emancipatie knokken. Enkele maanden geleden kon Het Roze Huis - ARK met genoegen aankondigen dat er voor het eerst een “inhoudelijk coördinator” was aangetreden, Kenneth Mills. Geen overbodige luxe voor een vrijwilligersorganisatie die enige permanente professionele ondersteuning zeker kan gebruiken. Waarbij ik graag blijf hameren op de stelling dat vrijwilligerswerk van onschatbare waarde is. Vrijwillig(st)ers staan borg voor creativiteit, spontaniteit en zin voor initiatief, kwaliteiten die essentieel zijn voor “de ziel” van een vereniging.

Mogen Het Roze Huis - ARK en Café Den Draak ook in 2006 nieuwe bakens verzetten! Beste lezers en lezeressen: een gelukkig, creatief en ondernemend 2006 toegewenst!

Denis Bouwen hoofdredacteur De Magneet

:

Het Roze Persagentschap +++ Singapore verbood een homowebsite die gebruik maakte van een buitenlandse server. Volgens klachten bij de Singaporaanse autoriteiten zou de site minderjarige jongens hebben geronseld voor seks en naaktfotografie. De site zou ook een “promiscue homoseksuele levenswijze” hebben aangemoedigd. De Singaporaanse regering zegt geregeld dat ze homo’s en lesbiennes niet discrimineert. Desondanks wil ze niet dat er een openlijke homocultuur ontstaat ++ +++ De nieuwe directeur van een openbare basisschool in de Deense provincie Jutland vindt het jammer dat er een felle polemiek ontstond rond uitspraken van zijn voorganger. Midden oktober verklaarde de vorige directeur van de school, Bent Oluf Damm, dat hij zich zou kanten tegen de aanwerving van homoseksuele leerkrachten. Op die manier wou de man “de leerlingen beschermen”. Het bestuur van de school in Jutland eiste uiteindelijk het ontslag van de omstreden directeur. De man vertrok nadien ++ +++ De Amerikaanse Sheryl Swoopes, een professionele basketbalspeelster, maakte haar coming-out als lesbienne. In 2004 werd Swoopes verkozen tot belangrijkste speelster uit de Amerikaanse liga van het vrouwenbasketbal (WNBA) ++ +++ In Nova Iguazu, een plaats in de Braziliaanse provincie Rio de Janeiro, werd het levenloze lichaam van Claudio Alves dos Santos teruggevonden. De 40-jarige Dos Santos werd volgens de wetsdokters geslagen en gemarteld voor hij aan zijn verwondingen bezweek. Volgens de politie werd Claudio mogelijk het slachtoffer van een haatmisdrijf. Claudio was een belangrijke homoactivist in zijn land ++ +++ De 27-jarige Pakistaanse homo Anwar Aurangzeb is er opnieuw niet in geslaagd asiel te krijgen in Frankrijk. Anwar had een tweede poging ondernomen om asiel te krijgen. In Pakistan wordt de man gezocht door de politie en door moslimextremisten. Toen hij nog in zijn land verbleef, werd hij twee keer gearresteerd. Zijn vriend werd om het leven gebracht. Anwar is de oprichter van de eerste holebi-vereniging in Pakistan, de Islamabad Rawalpindi Lesbian and Gay Organisation (IRLGO) ++

Ouders en kinderen gezocht voor deelname aan onderzoek In het kader van een projectwerk van het Hoger Instituut voor Gezinswetenschappen (HIG) in Schaarbeek (omtrent ouderschap en adoptie bij holebi’s) wordt uitgekeken naar mensen die willen meewerken aan een studie. Wie interesse heeft, kan e-mailen naar [email protected] of Kizzy_vispoel@hotmail. com. Bellen kan naar de nummers 03/325.86.50 of 03/886.49.48. De onderzoekers danken iedereen bij voorbaat voor zijn of haar reactie.

+++ De Mechelse jongerengroep Jong Geleerd veranderde onlangs zijn naam in Swatt. What’s in a name? ++

Steunen met fiscaal attest kan via projectrekening Het Roze Huis heeft alle giften hard nodig Bij een vorige editie van De Magneet (december 2004) voegden we een brief met een overschrijvingsformulier toe, met de vraag om Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel financieel te steunen. De brief lokte flink wat respons uit, gelukkig. In december werd voor circa 1.000 euro aan giften gestort op de projectrekening van Het Roze Huis bij de Koning Boudewijnstichting! Het geld op die rekening kan volledig worden gebruikt door Het Roze Huis - ARK. We benutten die middelen met name om ons pand te beheren en in goede staat te houden. Hartelijk dank aan alle milde schenk(st)ers! We hopen op de steun van iedereen te kunnen blijven rekenen. Het Roze Huis is immers een groot en stevig huis, dat plaats biedt aan 27 holebiverenigingen, 150 vrijwillig(st)ers en talloze mooie, plezierige, zinvolle en grensverleggende activiteiten. Het café van Het Roze Huis, Den Draak, onthaalt dagelijks vele holebi’s, buurtbewoners, passanten, studenten, groepen van buiten het holebiwereldje enzovoorts. Een bonte mengeling! Om zo’n bedrijvig huis draaiende te houden is geld nodig, want koken kost nu eenmaal geld. En veel subsidies ontvangt Het Roze Huis niet. We blijven dus aangewezen op de milde steun van al wie met het werk van Het Roze Huis sympathiseert.

In 2005 vieren we de tiende verjaardag van de vereniging zonder winstoogmerk Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel. Het mooiste verjaardagscadeau dat we kunnen bedenken is het vooruitzicht dat “het huis” en zijn werking ook in de toekomst verzekerd blijft. Blijf daarom vooral je morele, daadwerkelijke en graag ook financiële steun verlenen aan dit mooie project dat grenzen verlegt. Giften kan je storten op de projectrekening bij de Koning Boudewijnstichting: 000-0000004-04, graag met de vermelding: L 78039 - Het Roze Huis. Giften vanaf 30 euro per kalenderjaar geven recht op een fiscaal attest waarmee je de gift kunt aftrekken van je belastingen. Je kunt ook aan je bank de opdracht geven om maandelijks automatisch een bepaald bedrag te storten (het totaal bedrag op jaarbasis geeft vanaf 30 euro ook recht op een fiscaal attest). Er zijn ook mensen die besluiten via hun notaris een toewijzing van hun nalatenschap te laten beschrijven ten voordele van een goed doel. Ook ten voordele van Het Roze Huis kan de notaris zoiets regelen. Wie zulks overweegt, kan best zijn of haar notaris raadplegen.

Hartelijk dank! Het Roze Huis is er ook voor jou! secretariaat HRH-ARK: 03/288 00 84 [email protected]

Inhoudelijk coördinator treedt aan bij Het Roze Huis

Kenneth Mills: “Vrijwilligerswerk is voor mij altijd een beetje puzzelen”

Het Roze Huis – Antwerpse Regenboogkoepel rekruteerde voor het eerst in zijn bestaan een inhoudelijk coördinator. Daarmee wil de koepelvereniging zowel haar eigen werking als die van haar leden beter ondersteunen. De nieuwe coördinator is de dynamische Kenneth Mills. De Magneet maakte met plezier een praatje met Kenneth. De Magneet: Wie is Kenneth Mills? Kenneth: “Ik ben een rasechte Antwerpenaar, geboren in het hart van ‘t stad. Tot mijn achtste jaar woonde ik op het Zuid, maar toen mijn ouders scheidden, verhuisde ik naar Merksem. Mijn hogere studies deed ik aan de UFSIA (Universiteit Antwerpen), in de richting politieke en sociale wetenschappen. In 2001 kwam ik bij de jongerengroep Enig Verschil terecht. Niet lang daarna werd ik er actief lid van. Ondertussen zette ik mijn studies aan de UFSIA stop en ging ik sociaal-cultureel Werk studeren aan de Karel De Grote-hogeschool. Dankzij die enkele jaartjes op de Ufsia kon ik daar gelukkig meteen in het tweede jaar beginnen. Uiteindelijk studeerde ik bij de hogeschool af in 2004. In diezelfde periode gaf ik bij Enig Verschil na drie jaar coördinatorschap de fakkel door aan een nieuwe generatie.” “Na enkele maanden als werkzoekende kreeg ik de kans om bij de Holebifederatie te beginnen voor een project ter versterking van het regionale niveau van de beweging. Ik was verantwoordelijk voor de uitbouw en ondersteuning van het vrijwilligersbeleid van de regio’s. Mijn jaren van ervaring in het vrijwilligerswerk kwamen hier goed van pas. Toen het project – en dus ook mijn contract – afliep, kon ik bij Het Roze Huis aan de slag.” “Enig Verschil bezorgde me niet enkel onrechtstreeks een job, ik vond er ook mijn vriend. Wij zijn ongeveer vier jaar samen. Wat mijn hobby’s betreft, daar was en is Enig Verschil er ééntje van. Verder heb ik veel interesse voor astronomie, grafische vormgeving en (amateur-) fotografie. Vroeger schreef en las ik ook veel, maar daar heb ik nu spijtig genoeg niet veel tijd meer voor. Verder zijn er de klassiekers: film, muziek, goede wijn en lekker uitgebreid eten. Als je me “kometen” toeroept, heb je dus twee grote hobby’s van mij aangesproken en ben ik één en al oor!” De Magneet: Je familienaam verraadt mogelijke Engelse ‘roots’? Kenneth: “Mijn Engelse achternaam heb ik te danken aan mijn grootvader, die uit Engeland kwam. Ik kende hem echter nooit, want hij keerde naar zijn land terug toen mijn vader zelf nog erg jong was. Een poging van mijn vader om hem op te sporen, mislukte. Mijn achternaam mag hier dan wel heel zeldzaam zijn, maar in Angelsaksische landen is het zoeken naar een speld in een hooimijt.” De Magneet: Wanneer trad je precies in dienst als nieuwe betaalde kracht bij Het Roze Huis - ARK, en wat zal je functie in grote lijnen allemaal inhouden?

Kenneth Mills: “Laat ieder toch zichzelf zijn, hoe saai, opvallend, trendy of vreemd iemand ook is. En vooral: laat mensen in hun waarde.”

Kenneth: “Ik had het geluk om te mogen beginnen op een betaalde feestdag: Allerheiligen. Ik verkeerde dus in een heel andere stemming dan de meeste mensen op die dag! Mijn taken zijn nogal divers. Mettertijd zal mijn functie meer en meer vorm krijgen, maar grofweg ligt het meeste al wel vast. Ik moet zorgen voor de begeleiding en ondersteuning van vrijwilligers bij het opzetten van projecten en bij de algemene werking van Het Roze Huis – ARK. Verder heb ik ook beleidsmatig werk (bijvoorbeeld het opstellen van subsidiedossiers) en administratieve taken.” De Magneet: Het Roze Huis was je al langer bekend natuurlijk? Kenneth: “Ik ken Het Roze Huis al sinds ik coördinator werd bij Enig Verschil. Ik was er bij toen het Antwerpse Holebi Overleg opging in de toenmalige structuur van Het Roze Huis. De banden tussen Het Roze Huis -ARK en Enig Verschil waren ook altijd erg goed. Toen ik stopte als coördinator bij Enig Verschil, ging ik me meer bij HRH-ARK engageren. Ik werd vrijwilliger bij de werkgroep fuiven en de werkgroep vrijwilligers. Toen ik uiteindelijk begon te werken voor de Holebifederatie, ondersteunde ik HRH-ARK ook professioneel. In overleg met de werkgroep vrijwilligers zorgde ik er bijvoorbeeld voor dat de vrijwilligerszuil - de infozuil voor vrijwilligers van HRHARK en Den Draak - er kwam. De bierviltjes en de wervingsfolders met de Rubik’s kubus ontwikkelde ik vanuit de Holebifederatie.” De Magneet: Samenwerken met veel vrijwilligers is boeiend, uitdagend en soms ook niet zo gemakkelijk. Hoe kijk jij daar tegenaan? Kenneth: “Toen ik een concept moest bedenken

voor de wervingsfolders, dacht ik daar lang en veel over na. Uiteindelijk bleek de Rubik’s kubus het perfecte symbool. Vrijwilligerswerk is voor mij altijd een beetje puzzelen. Je moet inspelen op de verwachtingen en motivatie van vrijwilligers, en daar met je organisatie zoveel mogelijk op aansluiten. Ook onderling moeten vrijwilligers zich op elkaar kunnen afstemmen. Je moet dus veel aandacht hebben voor de persoonlijkheid én de diversiteit van je vrijwilligers. Wanneer zich conflicten voordoen, moet je die zo snel mogelijk uitpraten. Goeie afspraken en een degelijke communicatie kunnen trouwens veel geruzie voorkomen. Met een beetje inspanning is overal een oplossing voor te vinden. Maar wat ik het meeste wil meegeven met het beeld van de kubus: het moet plezierig blijven!” De Magneet: Hoe ervaar je zelf de rol die Het Roze Huis is gaan spelen in de regio, zeker sinds de feestelijke opening in 2000? Kenneth: “Ik heb Het Roze Huis niet van bij het begin kunnen meemaken. Maar ik heb wel het gevoel dat HRH-ARK de afgelopen jaren professioneler werd, zowel inhoudelijk als structureel. De tendens naar professionalisering is al een tijdje voelbaar, en de provinciale uitstraling werd er volgens mij ook groter op. Een belangrijke recente evolutie is dat Het Roze Huis door de Holebifederatie werd erkend als dé regionale voorpost van de holebibeweging in de provincie Antwerpen. De regio’s worden steeds relevanter, zowel voor het lokale als voor het landelijke niveau.” De Magneet: Je bent in ieder geval een “veteraan” van de jongerengroep Enig Verschil. Wat kan een vereniging en infrastructuur als Het Roze Huis voor jonge holebi’s betekenen?

Kenneth Mills (vervolg) Kenneth: “De zichtbaarste en meest voor de hand liggende functie is natuurlijk het gratis aanbieden van vergaderzalen. Ik weet dat bijvoorbeeld Enig Verschil hier veel gebruik van maakt. Ook voor de fuiven speelt Het Roze Huis -ARK een grote rol. Zij kunnen in naam van de fuivende verenigingen met zaaluitbaters onderhandelen over betere voorwaarden. Minder zichtbaar maar minstens even belangrijk is dat HRH-ARK een ontmoetingsplaats is voor verenigingen. Zo weet ik dat het allereerste kaderweekend van HRH-ARK voor Enig Verschil een positieve verrijking is gebleken, ondanks het feit dat zij al sinds jaren naar het kaderweekend van Wel Jong Niet Hetero gaan. WJNH sluit dan wel dichter aan bij de thematiek van jongeren, maar de groepen van HRH-ARK zijn dan weer létterlijk dichterbij en dus zeker ook relevant voor een Antwerpse jongerengroep.” De Magneet: Hoe zou Het Roze Huis zijn prettige contacten met “de jongeren” nog kunnen versterken en verbeteren? Doorstroming van jongeren binnen het verenigingsleven is cruciaal; hoe kan je dat in de hand werken? Kenneth: “Als je jongeren zo ver wil krijgen dat ze zich engageren voor HRH-ARK, moet je hun betrokkenheid stimuleren. En je kunt dat alleen maar doen wanneer je rekening houdt met en aansluit op hun leefwereld. Dat laatste is niet zo gemakkelijk wanneer je bestuur bestaat uit net-niet-meer-zo-jong volk. Maar neem dan gewoon een paar jongeren bij de hand en laat je door hen adviseren. Zij zijn tenslotte ervaringsdeskundigen. Geef ze er dan nog iets leuks en nuttigs voor terug en ze zullen die taak met plezier op zich nemen. Jongeren trekken ook jongeren aan. Een jong en vlot iemand met veel sociale contacten opnemen in je vereniging, kan ook al veel helpen. Vraag ook aan die jongere om zijn of haar vrienden aan te spreken. En verder is het uiteraard belangrijk dat er regelmatig initiatieven

voor of met jongeren worden uitgewerkt. Zo weten zij dat er voor hun leefwereld ook plaats is in de organisatie. En dan kan je ze weer gemakkelijker betrekken.” De Magneet: Wat vind je erg fijn aan het holebimilieu, en zijn er ook dingen waar je een hekel aan hebt? Kenneth: “Wat me het meest kan bekoren, zowel in het verenigingsleven als in het commerciële milieu, is de ongedwongen sfeer. Je kunt jezelf zijn en je hoeft je niet “anders” te voelen. Al hoed ik me er wel voor om me niet té comfortabel te gaan voelen in het holebi-milieu: ik wil ook nog wel kunnen aarden in de niet-holebigerichte wereld. Als je me de gordijnen in wil jagen, moet je vooral komen aanzetten met onverdraagzaamheid, onbegrip of arrogantie. Ik vind het verschrikkelijk wanneer iemand uit een minderheidsgroep zichzelf bezondigt aan uitsluiting van anderen. En dan heb ik het niet louter over holebi’s die geen allochtonen accepteren of omgekeerd. Ik bedoel dan net zo goed holebi’s die zichzelf te hip en trendy wanen om aandacht te moeten schenken aan iets anders dan hun exclusieve party’s en clubs. Of nog: holebi’s die zogenaamd decadente homo’s met pluimen in hun kont liever kwijt dan rijk zijn omdat die teveel in beeld komen en “niet representatief” zijn. Laat ieder toch zichzelf zijn, hoe saai, decadent, opvallend, trendy of vreemd iemand ook is. En vooral: laat mensen in hun waarde.” De Magneet: De holebi-emancipatie zette de voorbije jaren belangrijke stappen in Belgenland. Hoe beoordeel jij wat er al gebeurd is? Kenneth: “Ik denk dat de stappen vooral in de politieke wereld werden gezet. Mijn gevoel is dat de maatschappij nog steeds enigszins moet volgen.

De holebibeweging zal zich stilletjesaan moeten heroriënteren nu bijna alle politieke eisen zijn ingewilligd. Naar buiten toe zal maatschappelijke vorming belangrijker worden. Zolang er nog holebi’s zijn die zich uitgesloten voelen of niet uit de kast durven komen in hun omgeving, is er nog werk voor ons. Op de wetgeving alleen moeten we écht niet rekenen. Ook intern moeten we evolueren. Naarmate de maatschappij verdraagzamer wordt, zullen opvang en onthaal minder belangrijk worden. Maar aan het sociale weefsel zullen we blijvend aandacht moeten geven. Sommige holebi’s zijn alleenstaand, zitten in een ongelukkige relatie of hebben amper of geen vrienden. Dat is geen holebispecifiek probleem, maar het heeft wel een holebispecifieke invalshoek voor ons. Hiermee hangt een groeiende aandacht voor ‘minderheden binnen de minderheid’ samen. Transgender, allochtoon, gehandicapt, arm en laaggeschoold, … Ook onze beweging heeft hiermee te maken. Dus laten we er dan ook interesse voor hebben.” De Magneet: Heb je nog een boodschap voor onze lezers en lezeressen? Kenneth: “De deur van het secretariaat staat altijd open wanneer ik er ben, en daar is ook een goeie reden voor. Iedereen mag binnenspringen met vragen of een praatje komen slaan. Vooral de vrijwilligers van HRH-ARK en Den Draak kunnen van mijn aanwezigheid gebruik maken. Je hebt een vraag, een tof idee of je zit ergens mee? Aarzel niet om me te bezoeken, te bellen (03/288.00.84) of te mailen (coö[email protected])!” De Magneet: veel plezier met de nieuwe baan!

Denis Bouwen

Nieuw “kaderweekend” op 25 en 26 maart 2006 Na de geslaagde lancering van het allereerste kaderweekend in aprilmei 2005 staat het kaderweekendteam van Het Roze Huis – Antwerpse Regenboogkoepel klaar voor een volgende editie, die minstens even geslaagd belooft te zijn. “Breek eens uit je kader!”, zeggen de leden van het team. “Ben je (bestuurs)vrijwillig(st)er bij Het Roze Huis – ARK of bij een andere holebivereniging en wil je je grenzen verleggen via verfrissende contacten met andere verenigingen, dan is dit weekend zeker iets voor jou! Naast boeiende werkwinkels en trainingsmomenten rond allerhande relevante thema’s, plannen we ook de nodige ‘socializing’-momenten

om elkaar beter te leren kennen, ervaringen uit te wisselen, kortom, om uit je eigen kader te breken. Trek nu al in je agenda een kadertje rond 25 en 26 maart 2006, want dan begeven we ons richting centrum Drieboomkesberg in het lieflijke Westmalle. Het precieze programma delen we nog mee tegen eind januari.”

Meer info bij coördinator Kenneth Mills coö[email protected]. Kenneth bellen kan via 03/288.00.84 (kantooruren).

via

De Draakplaats bracht op zaterdag 24 en zondag 25 september 2005 veel volk op de been. Logisch ook, want Het Roze Huis – ARK en Café Den Draak hadden alle feesttoeters en bellen bovengehaald. Over het weer hadden we zeker niet te klagen. Vijf jaar voordien was het mooie pand aan de Draakplaats feestelijk in gebruik genomen door de Antwerpse holebi-gemeenschap. En tien jaar geleden werd de vzw Het Roze Huis opgericht, een vereniging die de logische voortzetting was van de gelijknamige initiatiefgroep, die al in 1994 was ontstaan. Het feestweekend mocht er wezen, een mooie bekroning voor het vele werk dat een legertje creatieve vrijwillig(st)ers in de voorbereiding had gestoken. Het holebi-koor van Active Company, Pink Noise, zong dat het een lieve lust was, en de Antwerpse schepen van cultuur, Philip Heylen (CD&V), zakte in hoogsteigen persoon af om de prijs uit te reiken aan Els Schollen, de kunstenares die het winnende kunstwerk van onze “Coming Out Art”-wedstrijd maakte. En passant kon de schepen melden dat er een degelijke oplossing in de maak was voor de veelbesproken “huurdiscussie”. Tot opluchting van velen! De legendarische variété-artieste Yvonne Verbeeck kwam de feestvreugde vergroten, ook al zat ze een tijd geblokkeerd in een lift! Aan haar liedjes te horen, lustte ze wel pap van een paar Chippendales. Marleen Daniëls, een vaste waarde bij Het Roze Huis, verblijdde velen met haar café-chantant op hoog niveau. David Davidse en zijn muzikanten gaven ook het beste van zichzelf. De Congolese groep Echos des As zorgde dan weer voor bruisende Afrikaanse ritmes op en rond de Draakplaats. Wat een beweeglijkheid! Nog even meegeven dat de mooie en lekkere verjaardagstaart tegen een sneltreintempo de deur uit ging! En dat het roze verenigingsleven – uiteraard – ook prominent vertegenwoordigd was. Hartelijk dank aan allen die er een succes van maakten! Denis Bouwen

Een feestweekend om niet snel te vergeten!

Vervolging dominee wekt verontwaardiging

Leven Oegandese holebi’s gaat niet over rozen Oegandese holebi’s hebben lang niet altijd een prettig leventje… Woensdag 26 oktober 2005, zeven uur ‘s avonds. De hoofdstad van Oeganda, Kampala. Een dominee is samen met zijn gelovigen aan het bidden. Plotseling arriveert de politie en pakt ze de geestelijke op. De kerk wordt gesloten, en de dominee moet mee naar het politiebureau. Hij moet zijn schoenen en zijn broeksriem afgeven. Welke misdaad pleegde de man dan? Simpel: de dominee is een homo.

reacties uit. Het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken waarschuwde de Oegandese president, maar verder gebeurde er niets. De vervolging van holebi’s ging gewoon door. In 2000 werd een homomilitant van de groep Lesgabix in Kampala vermoord. Het jaar nadien deed een vroegere bisschop van de Oegandese Anglicaanse kerk, Christopher Ssenyonjo, zijn coming-out. De katholieke kardinaal Wamala zei bij die gelegenheid dat de Kerk homoseksualiteit verwerpt. Hetzelfde geldt voor “alle soorten van gedrag die indruisen tegen de wetten van God”, aldus nog de kardinaal.

Erger zelfs: de dominee komt resoluut op voor de rechten van homoseksuelen. Volgens het Oegandese strafwetboek (artikels 140, 141 en 143) riskeert hij levenslang. De feiten zijn geen fictie, maar rauwe werkelijkheid. Om de dominee te beschermen, wordt zijn naam geheim gehouden. De geestelijke is echter de Oegandese contactpersoon van de Internationale Dag tegen Homofobie (IDAHO). Sinds jaren zet hij zich in voor de verwijdering van homoseksualiteit uit het strafrecht. De dominee smeekte westerse ambassades, die de Oegandese overheid financieel steunen, om druk uit te oefenen in het belang van de plaatselijke holebi’s. Een maat voor niets, tenminste tot op heden. De dominee lijkt wel een roepende in de woestijn, en niemand lijkt wakker te liggen van de homofobe brutaliteit waarmee hij en zijn vrienden worden bejegend. In 2004 leek de man al de wanhoop nabij. En in 2005 wordt hij dan nog in de cel gestoken. Zonder hoop Gelukkig heeft de dominee een beetje geld bij

De president van Oeganda, Yoweri Museveni

zich. Hij koopt de cipier om en slaagt erin uit de gevangenis te ontsnappen. Nu doolt hij rond, zonder schoenen en zonder hoop. Terugkeren naar huis is te geriskeerd, want hij wordt door de politie gezocht. Hij heeft enkel een hemd en een broek aan. Misschien kan hij wel hulp krijgen van enkele vrienden uit het buitenland? Het geval van de dominee is geen alleenstaand feit. Op 27 september 1999 verklaarde de Oegandese president Yoweri Museveni dat homoseksualiteit niets te maken heeft met de cultuur van zijn land. Hij dreigde ermee homo’s en lesbiennes te laten aanhouden. In de maanden nadien werden vijf militanten van de holebi-groep Right Companion opgesloten, geslagen en gemarteld. Een jonge lesbienne werd tot twee keer toe verkracht. De uitlatingen van Museveni lokten internationale

Louis-Georges Tin, bedenker van de Internationale Dag tegen Homofobie (IDAHO) Surftips: www.idahomophobia.org en opendoor.iwarp.com/index.html

www.

Vertaling: Denis Bouwen, met dank aan de Werkgroep Internationale Solidariteit met Holebi’s (WISH)

De Fransman Tin lanceerde begin november een actie om de Oegandese dominee te steunen. Hij hoopte dat veel holebi’s zouden reageren op de actie en dat westerse regeringen bereid zouden zijn druk uit te oefenen op Oeganda. Willekeurige aanhoudingen en schendingen van de mensenrechten vallen niet te tolereren. In Afrika en elders in de wereld zijn er holebi’s die op ons, in het comfortabele Westen, hun laatste hoop hebben gevestigd. Laten we hen in de steek, of luisteren we naar ons geweten?

Grote druk vanuit de familie

Chinezen komen nog niet zo makkelijk uit de kast Ook in China neemt de tolerantie ten aanzien van homoseksualiteit toe. Tot 2001 stond homoseksualiteit in China nog als een geestesziekte geboekstaafd. Ondanks de toenemende tolerantie blijft er nog altijd heel wat onbegrip. Veel Chinese holebi’s staan dan ook niet te popelen om uit de kast te komen. Dat blijkt uit een recent verhaal in de staatskrant China Daily. Sinds China in 1978 met economische hervormingen naar Westers model begon, evolueerden de gedachten over heteroseksuele relaties duidelijk. Voordien bestempelde de Chinese communistische partij buitenechtelijke seks als iets wat werd ingevoerd vanuit het liberale, burgerlijke Westen. “Officieel” zijn er 30 miljoen homoseksuele Chinezen op een totale bevolking van 1,3 miljard inwoners. Slechts een fractie van die groep komt openlijk voor zijn of haar seksuele geaardheid uit, aldus de China

Daily. Globaal gaat vanuit de Chinese maatschappij geen gigantische druk uit die holebi’s ertoe aanzet om in de kast te blijven. Maar de druk vanuit de familie blijft wel zeer reëel. Traditioneel zijn Chinezen de mening toegedaan dat homoseksualiteit immoreel is. Volgens de Chinese professor Gao Yanning zou 80 tot 90 procent van de homo’s en lesbiennes op het Chinese vasteland bereid zijn een (heteroseksueel) huwelijk aan te gaan, voor zover ze al niet zijn gehuwd.

Fudan doceert. “Ze moeten de wereld vanuit diverse invalshoeken leren te zien en toleranter worden ten opzichte van de buitenwereld.” Veel Chinezen brengen homoseksualiteit in verband met hiv en aids. Sommigen weigeren zelfs naar een ziekenhuis te gaan wanneer ze vermoeden dat daar mensen met aids werden behandeld. De wijdverspreide misvattingen inzake hiv, aids en homoseksualiteit zijn volgens Gay Yanning te wijten aan een gebrek aan voorlichting.

De Fudan-universiteit in de grootstad Shanghai tracht de stereotiepe beeldvorming rond homoseksualiteit te doorbreken. Aan de universiteit werden twee opleidingen uitgebouwd, één rond de gezondheid van homoseksuelen en een rond homo-onderzoek. Het gaat om een primeur voor de universiteit.

Het kostte China veel tijd om zich bewust te worden van de ernst van het aidsprobleem. Aidsactivisten krijgen nog geregeld af te rekenen met pesterijen, censuur en andere vormen van vervolging. De Chinese autoriteiten zeggen dat er in het land 840.000 personen met hiv en aids zijn, maar de Verenigde Naties vrezen dat het aantal tegen 2010 kan aanzwellen tot 10 miljoen als China niet dringend meer inspanningen doet.

“Wij willen de mensen helpen hun mentaliteit te veranderen”, aldus professor Yanning, die aan

(bron: Reuters)

Fudan-universiteit

DB

Zonder blozen kan best

Vlaamse holebi-theatergroep VREAK brengt liefde in vele vormen Een (h)eerlijk verhaal over liefde. Een student regentaat die nog bij zijn moeder woont, samen met zijn broer die er bijna nooit is. Op een verlovingsfeest wordt de student smoorverliefd op de broer van de aanstaande verloofde van een vriendin-collega. Zonder blozen. Een heholebi-theaterstuk waarvan volop te genieten is in de Kleine Arenbergschouwburg. Auteur Wim Morbée en regisseur Peter Hoefkens van VREAK geven commentaar. VREAK is het Vlaams Recreatief En Anders geaard Kunsttheater. Wim Morbée: “Bij de start in 2002 hadden we het over de coming-out van holebijongeren, daarna gingen we door met stukken over seropositiviteit en biseksualiteit. Nu trachten we stukken te brengen die eigenlijk over hetero’s zouden kunnen gaan, maar toevallig holebi’s belichten. Wij willen holebi’s in ons verhaal tot de normaalste zaak van de wereld maken. Ook al is de homo in dit stuk niet de braafste vent uit je dromen.” Regisseur Peter Hoefkens, beslagen in Vlaamse filmproducties als Team Spirit, Marieke van Niemegen en andere, maar ook in Amerikaanse documentaires, reclamespots en trailers voor diverse films en evenementen zoals de Antwerpse Proms, vindt deze theaterproductie ongelooflijk goed geschreven. Het stuk gaat in wezen over de gevaren van “te graag zien”. Hoeveel je van iemand kunt houden en de risico’s die je neemt door daar te veel voor op te geven. “Verliefd zijn kan je ver voeren, zonder blozen”, stelt Peter. “Ook twee jongens kunnen uiteraard verliefd worden, en het is leuk dat een derde van onze

Wie werft reclame voor De Magneet en voor www.hetrozehuis.be? De Magneet en www.hetrozehuis.be kijken uit naar mannen of vrouwen die, bij voorkeur op vrijwillige basis, advertenties voor beide interessante media willen werven. We zoeken in eerste instantie mensen die vlot van de tongriem gesneden zijn, een zekere commerciële feeling hebben en een uitdrukkelijke sympathie voor en verbondenheid met Het Roze Huis en zijn activiteiten (kunnen) voelen. Het is belangrijk dat je bij potentiële adverteerders op een leuke manier “het verhaal van Het Roze Huis” en de eraan verbonden media kunt vertellen.

cast uit hetero’s bestaat om dit gegeven mee te onderstrepen. Ook hetero’s voelen zich in het stuk dus aangesproken.” Voor auteur Wim Morbée, nauwelijks 21 en bijna afgestudeerd, is het theater zowel hobby, professie als passie. Hij speelt al theater sinds z’n twaalfde. Omdat er geen geld was om een stuk te kopen schreef hij er zelf maar één. Niet zonder succes, zoals nu blijkt. Regisseur Peter onderlijnt het belang van sponsors om zo’n project te doen slagen. Zij financieren strooifolders en affiches en betalen bijvoorbeeld ook de kosten van het schminken. De logistieke ondersteuning van Het Roze Huis - de groep repeteert er elke zondag - valt ook niet te onderschatten. Was de groep voorheen te gast in het Antwerpse Fakkeltheater, nu is de Kleine Arenberg het schouwtoneel. Een knusse, intimistische plek om deze emoties ten tonele te voeren. Voor het komend seizoen zit er weer een productie in de pijpleiding, maar het is nog te vroeg om al een tip van de sluier op te lichten. Na dit seizoen wil de groep in ieder geval een beetje “chillen van de stress” tijdens een korte maar intense minivakantie. Dirk Clotman “Zonder blozen” kan je bekijken op 9 en 10 december 2005 en 17, 18, 24 en 25 februari 2006 in de Kleine Arenbergschouwburg in Antwerpen. Meer informatie op www.vreak.be.tf. Bellen kan naar de ticketlijn 070/222.192.

De Magneet is het fraaie en inhoudelijk sterke kwartaalmagazine van Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel, dat wordt gemaakt door een gemotiveerde, gemengde redactie. Het blad wordt gretig verslonden door zijn talloze lezers en lezeressen. Daarnaast is er www.hetrozehuis.be, onze website die in de regel zo goed als dagelijks wordt bijgewerkt. De inkomsten uit advertenties dienen uiteraard om de continuïteit van beide media te helpen verzekeren Heb je ernstige belangstelling? Dan zouden we graag jouw kandidatuur voor deze uitdagende vrijwilligersopdracht willen ontvangen! Stuur aub je volledige naam, adres en contactinfo naar [email protected] en [email protected]. Voel je vrij om in je e-mailtje al iets te vertellen over je motivatie voor de vrijwilligersvacature.

Hartelijk dank!

&

Holebibib “Doodgeslagen en doodgezwegen” Het verhaal van de homovervolging tijdens het nazi-regime “Doodgeslagen en doodgezwegen” is geen klassiek verhaal over de Tweede Wereldoorlog. Zoals de titel insinueert, doet het boek het verhaal van de homovervolging in nazi-Duitsland. Het klaagt ook de behandeling aan die dezelfde homoseksuele gevangen ondergingen ná de bevrijding. Ze werden in de daaropvolgende decennia immers geconfronteerd met een maatschappij die hun leed ‘doodzweeg’. Het duurde tot de jaren ’80-’90 voordat ze konden rekenen op een officiële erkenning. Niet enkel ontbrak de politieke durf, er was gewoon ook zeer weinig betrouwbare informatie beschikbaar over het lot van homoseksuelen in deze donkere periode. Dit boek speelt dan ook handig in op deze informatielacune. De aparte bijdragen werden geschreven door diverse auteurs die daarvoor telkens een beroep deden op uiteenlopende bronnen, gaande van archiefmateriaal tot getuigenissen en correspondentie van overlevenden. Jaren ’30: begin van vervolging

15.000 in een concentratiekamp; ongeveer 5.000 vonden uiteindelijk de dood.

“Foto omslag: de homoseksuele vrienden Hein Jorissen (links) en Frans Toethuis (midden) op het strand bij Zandvoort, eind jaren dertig. De rechterman is onbekend.”

In de eerste bijdrage wordt de historische context geschetst. Daaruit blijkt duidelijk dat de homovervolging in Duitsland in scherp contrast staat met de periode vóór het nazi-regime. In de Weimarrepubliek (de Duitse staat na de Eerste Wereldoorlog, die ophield te bestaan bij de machtsovername door de nazi’s) leidden de meeste Duitse homoseksuelen immers een relatief zorgeloos bestaan. Ondanks het maatschappelijke taboe kon de homoseksuele gemeenschap dan ook floreren in het Berlijn van de jaren ‘20. Getuige hiervan de talloze homobars die befaamdheid genoten in heel Europa. Met de opkomst van de nazi’s in Duitsland in de jaren ’30 kwam aan dit tolerante klimaat een abrupt einde. In een eerste fase werden bars gesloten, en werden homoseksuelen monddood gemaakt. Dat laatste uitte zich onder meer in de verbranding van de volledige bibliotheek van de seksuele wetenschapper Magnus Hirschfeld. De meest dramatische wending was de uitbreiding van het toepassingsgebied van “artikel 175” (dat sodomie strafbaar stelde). Het nazi-regime maakte hiervan gretig gebruik om homoseksuelen op te sporen, herop te voeden en in bepaalde gevallen zelfs te liquideren. Vanwaar kwam deze homohaat bij de nazi’s? In een van de bijdragen tracht men hierop een antwoord te formuleren vanuit de nazi-ideologie. Die ideologie stelde dat homoseksuele mannen hun plicht verwaarloosden ten opzichte van de samenleving: mannen moesten helpen het Arische ras voort te zetten. Meer nog, door de verleiding van heteroseksuele mannen zouden homo’s zelfs het Duitse ras ‘verzieken’. Ook vrouwelijke homoseksualiteit werd afgekeurd, maar in dit geval werd meestal minder zwaar opgetreden. In de nazi-visie werd de maatschappelijke rol van de vrouw minder belangrijk geacht, zodat minder moest worden gevreesd voor hun mogelijk ‘verderfelijke’ invloed. In de praktijk betekende dit dat velen in de anonimiteit verdwenen en de hen toegewezen rol in het gezinsleven noodgedwongen opnamen. Niettemin zijn ook verhalen bekend van lesbische vrouwen die om hun geaardheid werden vervolgd door de nazi’s, al gebeurde dit minder massaal.

De lotgevallen van homoseksuelen in deze periode komen goed tot leven door de talloze voorbeelden waarmee het boek doorspekt is. Zo lezen we in een van de bijdragen het verhaal van een koppel, Werner Burger en Franz Singer. Van dit paar konden via hun correspondentie en wettelijke documenten een groot deel van de lotgevallen in die periode worden gereconstrueerd. De talloze foto’s in de beeldverhalen geven de slachtoffers van de repressie ook een gezicht. Echt schrijnend zijn de verhalen over de concentratiekampen. Homoseksuelen vormden in de kampen een minderheid, naast onder meer de zigeuners en politieke gevangenen. De groep van homoseksuelen, die werden aangeduid met een roze driehoek of het cijfer 175 (van het bewuste artikel), stonden onderaan de ladder in de kamphiërarchie. Bij executies bleken zij vaak als eersten te worden gekozen door de barakverantwoordelijken. De verhalen van kampgevangenen die op deze executies moesten toekijken, grijpen de lezer naar de keel.

En dan, de stilte… In het boek gaat ook de nodige aandacht naar de periode ná het nazi-regime. Bevolkingsgroepen die zwaar hadden geleden onder de nazi’s, kregen erkenning van de internationale gemeenschap, maar dat was voor de homoseksuele exgevangenen helemaal niet het geval. Meer nog, ook na de bevrijding werden ze nog steeds behandeld als criminelen. Het beruchte wetsartikel 175 bleef gewoon van kracht. In het voormalige West-Duitsland duurde het zelfs tot 1969 voordat het definitief werd geschrapt. In dit klimaat moesten homoseksuelen niet rekenen op enige vorm van compensatie. Het verhaal van Pierre Seel (die “Moi, Pierre Seel, déporté homosexuel” schreef) toont aan hoe dit stilzwijgen resulteerde in littekens in de al verwoeste levens van deze mensen. Gelukkig is de jongste jaren verbetering opgetreden en is in de geschiedschrijving ook aandacht voor het leed van homoseksuele gevangenen. Nog steeds zijn er echter landen die hen niet officieel beschouwen als slachtoffers van het nazi-regime. Wie graag wat meer achtergrond krijgt over deze donkere periode in de geschiedenis van homoseksuelen, vindt in “Doodgeslagen en doodgezwegen” zeker zijn gading. De indeling in aparte rubrieken biedt de mogelijkheid om je als lezer te beperken tot bepaalde onderdelen. Maar de gefragmenteerde structuur heeft ook nadelen. Zo vallen sommige auteurs in herhaling (omdat bepaalde thema’s al in een vorige bijdrage aan bod zijn gekomen). Ook de talloze individuele verhalen in het boek hebben een dubbel effect. Enerzijds brengen deze persoonlijke lotgevallen de geschiedenis tot leven. Anderzijds verzanden de auteurs al eens in te veel details, waardoor het verhaal stokt. Deze opmerkingen doen echter geen afbreuk aan de waarde van het boek, dat een nieuw licht doet schijnen op een deel van de geschiedenis dat maar al te weinig bekend is. Het boek legt ook mooi de link naar het heden en wijst ons erop dat homovervolging geen voltooid verleden tijd is.

Duizenden levens verwoest Het boek schetst duidelijk hoe het klimaat tijdens de jaren ‘30 geleidelijk veranderde en hoe dit het dagelijkse leven van homoseksuelen wijzigde. Het wordt pijnlijk duidelijk welke rol de gewone man in de straat daarin speelde. Er werd door buren en familieleden gretig geklikt, wat leidde een algemeen klimaat van repressie en wantrouwen. Wanneer homoseksuelen op basis van artikel 175 werden veroordeeld, verloren ze meestal hun werk en hun maatschappelijke positie. Vaak ging het dan van kwaad tot erger, en werden de homoseksuelen opgesloten of verbannen naar kampen. Schattingen maken gewag van 100.000 homoseksuelen die werden vervolgd; van die groep belandden er 10.000 tot

In een 80-tal landen kunnen homoseksuelen ook in 2005 nog steeds worden vervolgd op grond van hun geaardheid. We kunnen, samen met de auteurs, enkel hopen dat men ooit eens zal leren uit de geschiedenis… Kurt Kegels “Doodgeslagen en doodgezwegen” van Klaus Müller Het boek is gepubliceerd door Uitgeverij Schorer (ISBN 90 7334 127 2) en kost 22,50 euro. Een exemplaar is beschikbaar in de bibliotheek van Het Roze Huis.

Prachtige vertaling van Susana Guzners lesbische roman Aanrader : «De onberekenbare geometrie van de liefde» LaVita heeft het weer eens gedaan: een pràcht van een roman die geen enkele lesbische vrouw onberoerd zal laten. Een roman waarin taal, stijl en inhoud zo naadloos op elkaar aansluiten dat je van begin tot einde voluit blijft genieten van het verhaal en proeft van iedere zin… Dames, werkelijk, het is echt een pàrel. Een parel omsloten door een kostbare oesterschelp, een ware beloning voor iedere moedige parelduikster, een kostbare schat die in geen enkele boekenkast mag ontbreken. Maar over welk boek gaat het hier? En wie is de auteur, de Nobelprijs waardig? Vertel het ons! Welnu, beste dames, noteer in uw agenda: “Te kopen: ‘De onberekenbare geometrie van de liefde’ door Susana Guzner”. Susana wie? Guzner. Een Spaanse naam, het gaat dus om een oorspronkelijk in het Spaans geschreven roman (“La insensata geometria del amor”, voor de Mietja’s preciças), voor het eerst aan de buitenwereld vrijgegeven in 2001. Het was tot 2005 geduldig wachten op een passende (en schitterende!) vertaling in het Nederlands. Het boek gaat over de prille relatie tussen (L-word) Maria, die gestrand is op de luchthaven in Rome, en (H-word) Eva, die zich eveneens op deze luchthaven bevindt (let ook op de Bijbelse naamgeving, doch dit geheel terzijde). Een zeer onverwachte ontmoeting, die kort zou zijn geweest, ware het niet dat er een bomalarm was en dat het vliegtuig waarop beiden aan het wachten waren niet kon vertrekken. Noodgedwongen (doch ook niet geheel tegen hun zin) worden beide vrouwen verkast naar een hotel, waar ze nog nader tot elkaar komen. In die mate zelfs dat ze hun speciaal ingelegde vlucht met plezier zonder hen laten vertrekken, en enkele dagen in Italië doorbrengen (Rome, Venetië… Italofielen, haalt uw hart op…!). Terug in Spanje bespreekt Maria de hele toestand met haar vriendinnen en een enkele homovriend. Dit gesprek, dames, is niet alleen bijzonder herkenbaar, maar ook bijzonder luchtig en diepgaand tegelijk. Het gesprek alléén al rechtvaardigt het bestaan van dit boek (naast zovele andere beschrijvingen, opmerkingen, tussen-de-regelse opmerkingen en passages waarin je gewoonweg verdrinkt). Het is

verhelderend, maar niet ontluisterend, om te merken hoe universeel de L-cultuur is. Ook herkenbaar voor degenen die het hebben ervaren (of voor zij die het niét hebben ervaren maar over een rijke verbeeldingskracht beschikken) is het simultane gevoel van verliefdheid op een H-vrouw, en de twijfels, vragen, ongemakken die daaruit voortvloeien. Hoe waarachtig is hààr liefde voor mij? Hoe stérk is haar liefde voor mij? Begrijpen wij elkaar? Bedoelen wij hetzelfde wanneer wij beiden hetzelfde zeggen of denken? Welke code hanteert ze, en kan ik die kraken…? En hoe zit het met de vriendschappen? In hoeverre steunen en begrijpen mijn vriendinnen mij wanneer ik een relatie heb met een heterovrouw? En in hoeverre staat de vriendenkring van mijn heterovriendin open voor onze relatie? Maria weet bovendien ook dat Eva een relatie heeft met een man. En hoewel Eva telkens weer belooft om er met hem over te praten, ze doét het niet. Ze stelt het gesprek met Carlos steeds opnieuw uit, en blijft onbereikbaar voor Maria zodra ze haar appartement verlaat. Het vertrouwen van Maria in Eva loopt vele deuken op, maar haar liefde overwint haar jaloezie… tot blijkt dat Carlos… Neen, het einde van het boek, de twist en de turn die het verhaal neemt op haast Sarah Watersiaanse wijze ga ik hier niét verklappen. Dames, rept u naar de boekenwinkel (of begeeft u richting Holebibibliotheek), neem het boek ter hand en léés. Leen Watzeels

Susana Guzner, “De onberekenbare Geometrie van de Liefde”, LaVita Publishing, Leeuwarden, 2005, 316 blz. Oorspronkelijke titel: “La Insensata Geometria del amor”.

Susana Guzner

Doek valt voor groep uit Noorderkempen

Geen Heisa meer op de hei met de hond knus aan hun voeten. De slogan “Kom thuis” onderstreepte dat de vereniging een veilige en prettige cocon wilde zijn voor elke holebi in de Noorderkempen die daaraan behoefte had. Ook hier weer een doorgedreven professionalisme: voor het onthaal van nieuwkomers die hun verhaal slechts schoorvoetend durfden te vertellen, stonden meerdere bij de Holebifederatie geschoolde leden van Heisa ter beschikking. Er was een centraal telefoonnummer met permanentie.

Het begon zo mooi. Een prachtige streek, leuke mensen, een originele naam en nobele doelstellingen. Met Heisa hadden zowat 13 gemeenten in de Noorderkempen sinds 1999 plots een eigen holebivereniging. Met alles erop en eraan: fraai uitgewerkte doelstellingen in een platformtekst, een goed gestructureerd bestuur, enthousiaste leden, een praatcafé, karaktervolle activiteiten. En toch, de Kempense “boys” en “girls” haalden amper hun vijfde verjaardag. Opkomst en neergang van een holebivereniging. Op een mooie najaarsdag in het jaar 98 van de vorige eeuw troffen enkele gelijkgestemden elkaar bij een glas. Zij namen zich voor om een vereniging uit de grond te stampen. Maar niet de eerste de beste: in het oprichtingscharter van de groep stond duidelijk dat Heisa de eerste en enige homo- en lesbovereniging van de Noorderkempen zou worden. Een absolute primeur dus, die in de pers niet onopgemerkt voorbij ging. Het eerste persoverzicht van de groep telde tientallen artikels!

De toffe webstek www.heisa.be en een lekker anonieme postbus verlaagden de drempel voor Kempenaars die discreet hun heil bij de vereniging wilden zoeken. Jaarlijks kregen de leden op de algemene vergadering een uitgebreide terugblik op het werkingsjaar en informatie over de besteding van de lidgelden door het bestuur. Rampenavond

In de “openingsspeech”, mei 1999 in een jongerencafé in Loenhout, verduidelijkte de woordvoerder voor een 80-koppige menigte dat Heisa “wilde ijveren voor het algemeen welzijn van homoseksuelen, lesbiennes en biseksuelen, ongeacht hun afkomst, leeftijd, religieuze overtuiging of politieke voorkeur”. Pluralisme werd groot geschreven, zolang het maar thuishoorde onder de regenboogvlag. En de naam die junior Dimitri verzon, “Heisa”, dekte perfect de lading: de vereniging zou ambiance brengen op de hei.

Heisa zat bepaald niet verlegen om originele activiteiten. De groep vond de bijzonder succesrijke “rampenavond” uit: een mix van grappige en soms ook lastige opdrachten waarbij de deelnemers gegarandeerd (soms letterlijk) in hun onderhemd kwamen te staan en de bestuursleden uiteindelijk in hun ondergoed een levende piramide moesten bouwen. Ze benaderden burgemeesters en alle politieke partijen in de streek met een onderzoek naar hun holebivriendelijkheid en stelden de resultaten daarvan publiek voor aan een panel van burgervaders.

De oprichters bezaten het innerlijke vuur van echte pioniers. Zij waren er rotsvast van overtuigd dat zij aan een verzuchting beantwoordden van heel wat holebi’s uit de gemeenten Stabroek, Kapellen, Kalmthout, Essen, Wuustwezel, Schoten, Brecht, Malle, Schilde, Zoersel, Zandhoven, Hoogstraten en Rijkevorsel: een plek vinden waar zij onder gevoelsgenoten zichzelf konden zijn vlakbij huis, zonder zich te moeten onderdompelen in de anonimiteit van de stad.

De leden organiseerden palmboomfuiven met exotische drankjes en een levensgrote wandelende banaan die de bezoekers verwelkomde. En zij vertolkten op de Lesbian & Gay Pride in Brussel de duidelijke boodschap dat holebi’s bij de komende gemeenteraadsverkie zingen maar beter een weloverwogen stemgedrag konden vertonen. Jongeren kwamen dan weer aan bod bij Heisa Jong& Trots. Deze groep richtte zichzelf op binnen Heisa om het roze volkje beneden de 26 jaar aangepast vertier te bieden. Zij ijsschaatsten, zonneduinden en walibi-den erop los.

Aanvankelijk leek het initiatief ook een schot in de roos. Het maandelijkse praatcafé trok redelijk veel geïnteresseerden. De activiteiten –een roze wandeling door de stad, een confrontatie met het Rode Kruis rond de weigering van homobloedgevers, een nachtelijke dropping op de hei enzovoorts – kenden veel bijval. Zeker wanneer na de dropping verbroederd werd rond blond schuimend bier, een stevige zelfgemaakte soep, boerenbrood en pens met mosterd.

Heisa werd een vaste waarde in de Noorderkempen. Lid van Het Roze huis en van de Holebifederatie en een sympathisant van diverse zusterverenigingen, waarmee het vaak ook gemeenschappelijke activiteiten inrichtte. Heisa was een gewaardeerde gesprekspartner van de regionale media en lokale beleidsmakers. Het stond bekend als een degelijke organisatie met rotsvaste waarden, een goed bestuur en een werking die goed aansloot bij de nobele doelstellingen. Het maandblad De Heisakrant groeide uit tot een gesmaakt stukje huislectuur over alles wat de homo in Vlaanderen kan boeien.

Heisa pakte zijn werking van meet af aan nogal professioneel aan. Het deed beroep op een externe communicatieadviseur die een strategie voorstelde om meer bekendheid te verwerven. Het resultaat was bijvoorbeeld een folder, die werd verspreid via jeugdhuizen, bibliotheken, wachtzalen van artsen, gemeentehuizen en dies meer. Prachtige affiches, met fotografie van beeldmeester Marc Drofmans, toonden afwisselend twee jongens en twee meisjes, onder de schemerlamp liefdevol tegen mekaar gevleid op de sofa en

Heisa vond de bijzonder succesrijke “rampenavond” uit: een mix van grappige en soms ook lastige opdrachten waarbij de deelnemers gegarandeerd (soms letterlijk) in hun onderhemd kwamen te staan.

Toch was het verval voorgeprogrammeerd. Een vereniging draait immers op en rond mensen. En bij mensen tref je soms tegenstellingen aan, incompatibele karakters zoals dat heet, geldingsdrang en moeilijk beheersbare meningsverschillen. Bij bestuursleden ontstaat soms een zekere vermoeidheid, waarbij het

enthousiasme geleidelijk plaats maakt voor routine en sleur. Het komt ook al eens voor dat op een activiteit of praatcafé nauwelijks bezoekers opduiken. De redenen daarvoor zijn niet altijd moeilijk te achterhalen: een goeie homofuif in de stad volstaat al om veel publiek aan te zuigen uit de randgemeenten. Gemaakte afspraken worden niet altijd nagekomen, wat de wrevel onder bestuursleden kan opdrijven. Er komen ook met zekerheid menselijke problemen aan, persoonlijke, relationele. En vroeg of laat duikt een tanende creativiteit op in de werking, wat een negatieve spiraal uitlokt van minder deelnemers aan activiteiten, minder inkomsten, minder zin om nog eens iets nieuws te bedenken, bestuursleden die eruit stappen. Deze en wellicht nog tal van andere oorzaken leidden ertoe dat Heisa zijn vijfde verjaardag nauwelijks nog vierde en intussen ophield te bestaan. Op de website, bij het ter perse gaan nog steeds online, vind je in het rubriekje “activiteiten” de laconieke mededeling “Er zijn geen activiteiten”. Jammer, driewerf jammer. De eens zo innoverende vereniging, die zich tot doel stelde voor holebi’s “het zwarte gat in de Noorderkempen te vullen”, laat dat zwarte gat levensgroot achter. Leed zij aan de algemene malaise dat mensen, en zeker jongeren, minder behoefte hebben aan een verenigingsleven en zich individualistischer opstellen? Was het bestreken gebied te groot en dus ook te heterogeen qua mentaliteit? Werden er ernstige managementfouten gemaakt? Of vinden holebi’s vandaag makkelijker dan ooit de weg naar ’t Stad? Wie zal het zeggen. Er is in ieder geval wél een beetje minder ambiance in de Noorderkempen. Dirk Clotman

Woelig holebiland Het holebilandschap is bij uitstek een kleurrijk, maar ook snel evoluerend landschap. Met de regelmaat van de klok komen er nieuwe verenigingen bij. Maar meer dan eens lusten rivaliserende verenigingen elkaar rauw of verdwijnen groepen even snel als ze waren opgedoken. Vanwaar die instabiliteit? Of is dat maar een indruk? Misschien toch eerder maar een indruk. Alhoewel. Overal in Vlaanderen stel je een afnemende belangstelling vast voor het verenigingsleven. Blijkbaar hebben (jonge) mensen minder behoefte om zich te omringen met gelijkgestemden. Wat dan weer wordt tegengesproken door de recordopkomst voor de katholieke jongerendagen in Keulen. Maar toch, lokaal hoor je vaak hetzelfde geluid: het wordt moeilijker om mensen nog vanachter hun DVD-buis of bioscoopscherm te lokken. Holebifuiven kalven af en maken verlies, holebiverenigingen moeten het doen met een paar dozijn leden, en vind nog maar eens iemand die zich in een bestuur wil engageren… Het is voor een vereniging van levensbelang om de leden te blijven boeien. En dat geldt extra voor een holebivereniging. In tijden dat wij niet meer overal scheef worden bekeken, dat wij trots met geheven regenboogvlag door Brussel kunnen paraderen, dat wij écht kunnen trouwen en dat de Heren op TV constant de Man maken, waar is dan nog je motivatie om militant lid te zijn van een holebigroep? En vermaak vind je overal. Waarom in een rokerig muf homopraatcafé hangen wanneer je met evenveel “pride” je homo- én heterovriend een kus kunt geven in de lokale taverne? Daar waar de verenigingen toch nog vlot draaien, loert de aftakeling om elk hoekje. Het drie- tot vierjarig bestaan lijkt een eerste scharnierpunt te zijn. Niet zelden wordt dan een “denkdag” georganiseerd om in een soort van positieve energie-optimalisering de vereniging een nieuwe “drive” te bezorgen. Want er is een zekere moeheid ontstaan. De dragende schouders zijn overbelast, mensen trekken eruit wegens andere interesses of opdrachten, moeilijk combineerbare karakters beleven hun eerste crisismomenten. De instanties van de vereniging zelf staan blijvend bloot aan die factoren die het samenleven van àlle mensen kunnen uithollen: rivaliteit, meningsverschillen, niet-compatibele karakters, verschil in visie, machtsmisbruik, egoïsme en egotrippers. In het eeuwige zoeken naar vernieuwing en naar interesse wekken bij je leden kom je onvermijdelijk ook ontgoochelingen tegen. Die dan weer gemakkelijk worden toegeschreven aan incompetentie, foute inschatting of overmoed. In ieder geval is er snel sprake van “schuld” wanneer iets fout gaat, maar zelden een bravo-gevoel wanneer het wél gesmeerd loopt. Financiën is nog zo een heikel thema. Waar transparantie en absolute controleerbaarheid worden aangetast door wantrouwen of zelfs wanbeheer, is de interne breuk ingecalculeerd. En dan kunnen zelfs goede vriendschappen in de vernieling gaan. Enige hoogmoed bij de planning van de toekomst leidt ook niet zelden tot een afknapper. Verenigingen die het netjes geleidelijk opbouwen zijn vaak een langer leven beschoren dan zij die op één jaar de wereld willen veranderen. Tenslotte blijft het vaak toch allemaal draaien op vrijwilligerswerk. En uit een uitgeperste citroen krijg je geen druppel sap meer. Kortom: hoed af voor onze vele bloeiende holebiverenigingen, maar waakzaamheid voor het spook van de neerwaartse spiraal.

© Marc Drofmans Met de professioneel geïllustreerde “Kom thuis”-campagne hengelde Heisa naar de gunst van de holebi’s uit de Noorderkempen.

DC

Gran Canaria blues! Ontluisterend, confronterend en eigenzinnig... de column van Frederick Danielli (niet altijd voor gevoelige zielen) Eindelijk, na een vermoeiende koele en natte Belgische zomer, er eens tussenuit met mijn mannetje... en is er dan geen beter subtropisch eiland, waar het roze gehalte hoog genoeg is om je als rechtgeaarde homo te kunnen ontspannen zonder de afkeurende blikken van onverdraagzame hetero’s, dan het Spaanse eiland Gran Canaria! Liggend op een van de oranje strandbedden aan het immense duinenstrand van Maspalomas, de warme Atlantische wind speelt zachtjes met de haren op mijn borst, billen en ballen, de zon verwarmt m’n huid tot op een temperatuur dat ik zelfs na al m’n kleding te hebben uitgetrokken ook nog ‘s mijn vel zou willen uittrekken... heerlijk toch ?! Hier op het homonaaktstrand is het een kwestie van zien en gezien worden. En we geven zeker onze ogen de kost. Veel oudere Duitse en Engelse homo’s uiteraard, maar er lopen ook onwaarschijnlijk heerlijke warmbloedige inboorlingen rond met mooie bruingebrande buiken, billen en ballen. Persoonlijk ben ik niet zo’n held om me op een naaktstrand volledig bloot te geven, niet dat ik niet mag worden gezien, alleen heb ik altijd zo’n last van erectiestoornissen... ik vraag mij af hoe die andere mannen, waaronder mijn man Pieter, bij het zien van al dat mooi bloot vlees geen Priapisch effect ondergaan net zoals ik. Na een paar uur ebt het wel weg maar ondertussen heeft iedereen het wel gezien, en daar zit ik dan met een blozende kop, en niet alleen van de hitte wel te verstaan. Wat me enerzijds opvalt is dat het meestal die oudere heren, met uitgezakte buiken, billen en ballen zijn die zich volledig bloot geven, de jongere garde en dan bedoel ik de echt jonge jongens houden hun zwemshort steeds angstvallig aan. Van preutsheid gesproken. Of zouden ook zij last hebben van dezelfde erectiestoornissen? Wat me anderzijds ook opvalt is dat er hier zo weinig lesbische koppels te zien zijn; niet dat het vrouwelijk schoon mij zo sterk interesseert, maar ze moeten er toch ook zijn. Waarschijnlijk zullen ze zich niet zo graag naakt begeven tussen het toch wel overwegend mannelijk publiek hier en verkiezen ze het reguliere naaktstrand. Wil je echter meer dan alleen maar kijken, dan kan je je rustig even met je partner of partners terug trekken in de immense duinensahara en er een heerlijke inopenlucht-sekssessie beleven... een aan te raden belevenis... de zon brandt op je buik, billen en ballen, terwijl je geniet van de buik, billen en ballen, en andere edele delen van je partner(s). Genoeg gedroomd! Terwijl ik lig te genieten van het uitzicht, verdiep ik me, veel te veel afgeleid door de show die voor mijn strandbed wordt opgevoerd, in het gratis homomagazine ‘Glam’. In het blad merk ik een aankondiging op van een stripshow in een van de bars van het Yumbo-shoppingcenter. Overdag wordt dit shoppingcenter overspoeld door toeristen maar eenmaal de klok van 20 uur voorbij verandert de plek in een waar “gay partycenter”. Hoe minder kleren, des te beter... de zien-en-gezien-worden-show van op het naaktstrand gaat hier gewoon voort. In sommige bars gaat men zelfs een stapje verder en spuit het witte vocht gezwind na middernacht de zwoele met seks beladen lucht in en spat het warm neer op gewillige buiken, billen en ballen. ‘The place to be’ vanavond is de bar Junior waar op het terras de stripshow gegeven wordt door ‘Alex, the biggest Dick in Gran Canaria’. We nestelen ons op een van de eerste stoeltjes bij het geïmproviseerde podium en wachten op de show. Alex showt ons een heerlijke buik-, billen- en ballen-show. Hij is echt wel een genot om te zien, maar als dit de grootste lul van Gran Canaria is, dan is het wel een beetje teleurstellend hoor! Ik heb er al grotere en dikkere gezien in mijn carrière als columnist. Maar al bij al: op Gran Canaria kan een echte homo zich werkelijk eens laten gaan en genieten van alle BBB’s!

Kusje en knuffel van Frederick. [email protected]

Moleculair geneticus doctoreerde aan Universiteit Antwerpen

Sven Bocklandt: “Homoseksualiteit is genetisch bepaald” “Mijn onderzoek toont aan dat homoseksualiteit minstens voor een deel genetisch bepaald is. Dat is niet zonder belang. Daarmee slaan we de tegenstanders van homo’s en lesbiennes, die stellen dat homoseksualiteit een manier van leven is, hun belangrijkste argument uit handen. Je homoseksualiteit is immers aangeboren. Dus, in tegenstelling tot wat de tegenstanders beweren, kan je er niet aan doen.”

Test voor geboorte

Dat zegt Sven Bocklandt, een moleculair geneticus, die recent aan de Universiteit Antwerpen doctoreerde over de genetische oorsprong van homoseksualiteit. Bocklandt doet momenteel onderzoek aan de University of California in Los Angeles. De Magneet had een telefonisch interview met de jonge wetenschapper, zelf een homo.

“En ik heb nog wel wat opmerkingen. Zal een dergelijke test mogen, willen ouders die informatie op voorhand weten, en willen zij wel kinderen via volledig kunstmatige weg op de wereld zetten? Gewoon neuken is immers veel plezanter om kinderen te verwekken dan het laboratorium. Bovendien zie ik ethisch conservatieve mensen nog niet onmiddellijk naar een abortus grijpen om een foetus met een verhoogde kans op homoseksualiteit te verwijderen.”

Bocklandt ontkent met klem dat hij het “homogen”, het gen dat ervoor zorgt dat iemand homo of lesbienne is, heeft ontdekt. Volgens Bocklandt zijn er meerdere genen die iemands seksuele voorkeur bepalen. Zijn onderzoek heeft wel aangetoond dat homoseksualiteit voor een groot deel, genetisch is bepaald. “Bovendien zijn er aanwijzingen dat de seksuele voorkeur iets meer door de genen van moederskant dan door die van vaderskant wordt bepaald, maar allebei spelen mee.”

“Er kan inderdaad op termijn een test komen voor de geboorte om een verhoogde kans op homoseksualiteit te detecteren. Op basis van die informatie kunnen ouders dan bepalen al dan niet te aborteren. Maar een dergelijke test is zeker niet waterdicht”, stelt Bocklandt.

Tijdens zijn wetenschappelijk onderzoek in de VS ondervond Bocklandt in beperkte mate tegenkanting. “Ik heb ooit onderzoek gedaan bij de National Institutes of Health, een overheidsinstelling. Toen een Republikeins parlementslid bepaalde advertenties van ons zag voor vrijwilligers voor het onderzoek, greep hij in en werd ons onderzoek tijdelijk stilgelegd. Rechtse religieuze bewegingen en tegenstanders van gelijke rechten voor homo’s houden mij in de gaten”, beweert de 31-jarige wetenschapper.

Dierenrijk Als homoseksualiteit een bewuste keuze zou zijn, een “way of life” – zoals allerlei conservatieve groeperingen met klem beweren – dan zou homoseksualiteit niet voorkomen in het dierenrijk, omdat dieren geen bewuste keuzes kunnen maken. “Nu, dat is dus niet het geval. Bij zo goed als alle diersoorten komt homoseksueeel gedrag voor. Af en toe heb je zelfs ronduit homoseksuele dieren. Bij rammen (mannelijke schapen) is 8 procent homo. Ter vergelijking: bij mannen is dat slechts 3 procent.”

Bocklandt is niet van plan onmiddellijk naar België terug te keren. Hij heeft zijn onderzoek altijd in de VS gedaan, in de deelstaten Maryland en Californië. “Al moet ik toegeven dat er in België waarschijnlijk wel geld voorhanden is voor dergelijk onderzoek, bijvoorbeeld in het kader van antidiscriminatie en emancipatie.” Carl (HLWM-Mechelen)

Omgevingsfactoren zoals opvoeding, school, vrienden, ouders, enzovoort, spelen volgens Bocklandt geen rol in het bepalen of iemand homo of lesbienne wordt of niet. Dat blijkt uit onderzoek naar identieke tweelingen. Indien de school en de omgeving wel een rol zouden spelen, dan zouden beide tweelingen of hetero of homo moeten zijn. Maar vaak is de ene homo en de andere hetero, terwijl ze nochtans naar dezelfde school zijn geweest en thuis dezelfde opvoeding hebben gekregen. Genetica alleen volstaat dus ook niet om een en ander te verklaren. Identieke tweelingen zijn immers ook genetisch identiek. Daarom moeten beiden homo of hetero zijn. Dat is echter niet altijd het geval, omdat er ook nog factoren zijn die ervoor zorgen dat bepaalde genen die de seksuele voorkeur bepalen “aanstaan” of “uitstaan”, de zogenaamde epigenetica. Je kunt de genen die ervoor zorgen dat je homo wordt wel in je hebben, maar door bepaalde mechanismes kan het zijn dat die genen uitstaan. Bij je identieke tweelingbroer kan het gen wel aanstaan, waardoor hij wel homo is. Er is echter één groot verschil met de dieren. Mannen of vrouwen met homoseksuele verlangens kunnen nog altijd vrij beslissen al dan niet aan die homoseksuele neigingen toe te geven. De vraag is, wat zijn de consequenties van de conclusie dat homoseksualiteit genetisch is bepaald? “Dit is zeker niet zonder belang. Neem nu hier, in de VS. De homobeweging reageert opgetogen omdat nu eindelijk is bewezen dat homoseksualiteit genetisch is bepaald, met andere woorden dat je er niet kunt aan doen dat je homo of lesbienne bent. Welnu, de Amerikaanse discriminatiewetgeving is gebaseerd op het feit of een gedrag/eigenschap is aangeboren, zoals zwart zijn, of bewust werd gekozen, zoals roken. De wet verbiedt de discriminatie van zwarten, want je bent als zwarte geboren. Maar de wet verbiedt niet de discriminatie van rokers, want dat is een bewuste keuze. Vermits het er naar uitziet dat homoseksualiteit aangeboren is, kan je homo’s en lesbiennes volgens diezelfde logica niet meer discrimineren. Nu gebeurt dat op vele plaatsen wel, op basis van het argument dat het om een ‘way of life’ gaat.” Als homoseksualiteit genetisch is bepaald, bestaat dan niet het gevaar op bijvoorbeeld de abortus van foetussen die een verhoogde genetische kans op homoseksualiteit hebben of dat men de genen die wat te maken hebben met homoseksualiteit uit het erfelijk materiaal probeert te verwijderen nog voor de bevruchting?

Sven Bocklandt ontkent met klem dat hij het “homogen”, het gen dat ervoor zorgt dat iemand homo of lesbienne is, heeft ontdekt.

ù

Roze Kunst Beeld

langer een betekenis in Svens leven, maar nu ruilt hij de alcohol in tegen de kunst van het bewerken van aarde.

Culturele kalender Niet minder dan drie nieuwe expo’s in Het Roze Huis De werkgroep cultuur & activiteiten en de werkgroep onthaal van Het Roze Huis zitten zeker niet stil. De komende maanden mag je bijvoorbeeld op diverse tentoonstellingen rekenen waaronder vrijwillig(st)ers uit beide werkgroepen hun schouders zetten. Op het vertrouwde adres uiteraard: Het Roze Huis, Draakplaats 1, 2018 Antwerpen. Van 6 januari tot 20 februari 2006 wordt een “verrassingsexpositie” georganiseerd. Niet toevallig gaat deze expo van start op 6 januari, de datum waarop de traditionele nieuwjaarsreceptie van de holebi-gemeenschap uit stad & provincie wordt gehouden.

Van 10 april tot 20 mei wordt in Het Roze Huis weer een andere tentoonstelling ingericht. Dan gaat het om een initiatief naar aanleiding van het vijfjarige bestaan van de werkgroep onthaal. Meer inlichtingen over onze expo’s? Interesse om mee te werken aan de werkgroep cultuur & activiteiten of de werkgroep onthaal? E-mail dan gewoon even naar [email protected] of [email protected]. Marc Daems

Op 23 februari wordt het startsein gegeven voor “Expo 263/342”, een tentoonstelling die tot 6 april zal lopen. De titel slaat op een gebeurtenis die kunstenaar Sven De Blick alle dagen met zich meedraagt. Op 23 februari 2006 zal het 263 dagen geleden zijn dat hij de alcohol in de gootsteen kieperde, en bij het afsluiten van de expo 342 dagen. Vandaar… Keramiek had al

Sven De Blick

Bob Torfs

en zijn “lastige vriendinnen” houden opendeurdagen De huistekenaar van De Magneet, Bob Torfs, en zijn “lastige vriendinnen” nodigen uit voor hun opendeurdagen, eind december. De opendeurdagen vinden plaats op woensdag 21, donderdag 22, vrijdag 23, dinsdag 27, woensdag 28 en donderdag 29 december aanstaande, telkens van 14.00u tot 20.00u.

Wie zijn nu die lastige vriendinnen? Ziehier: Ann Van Hoey (kopjeskeramiek), Chris Thys (textiel & juwelen), Danielle Gardijn (kippenkeramiek), Danielle Van Krieken (fotografie), Inge Verjans (papier-mâché) en Miep Van der Auweraa (schilderijen). Bob Torfs is alom bekend door zijn tekeningen, schilderijen en “pied-de-stalles”. Niet zolang geleden hield hij nog een expositie in Het Roze Huis. Hij ontwierp ook de kleurrijke setjes prentkaarten die in Het Roze Huis voor een zacht prijsje te koop zijn.

De opendeurdagen van deze kleurrijke groep worden gehouden in Bobs atelier, Victor Jacobslei 52, 2600 Berchem (Antwerpen). Bellen voor meer informatie kan naar 03/230.30.76 en 0475/98.04.66. Bob meldt verder nog dat er ook een nieuwe reeks workshops zit aan te komen, onder het motto “Maak je eigen schilderij”.

“Achter de schermen”

Kunstenares Els Schollen is volop in de ban van Madagascar

Het is geen makkelijke opdracht om Els Schollen voor een babbel te pakken te krijgen. Telefoontjes blijven onbeantwoord, de leesbevestiging van e-mail laat op zich wachten. Maar dan plots, op de valreep, krijg ik een teken van leven. De reden voor de lange stilte is in één woord samen te vatten: Madagascar!

wordt gestookt. Nadien gaan de hete plaatjes in een rookpot, gevuld met zagemeel. De hoge temperatuur van de pas gebakken plaatjes doet het zagemeel ontvlammen, en op die manier worden de plaatjes gerookt. Op de plaatsen waar geen glazuur is aangebracht, worden de plaatjes zwart doorrookt; op de geglazuurde delen niet. Wanneer je bedenkt dat de plaatjes maar per 20 stuks in de oven kunnen, begrijp je wel hoeveel tijd het bakken van al die plaatjes mij kostte. Ook het bedenken van de dragende structuur van de schermen was niet zo eenvoudig. Het geheel gaat al gauw flink wat wegen en moet stevig kunnen worden vastgelijmd.”

Wanneer we elkaar op een zonnige zondagmiddag treffen, zijn Els en Krien net terug van vier weken Madagascar. Nog helemaal in de ban van het Afrikaanse eiland vertellen ze honderduit. Het eiland is een paradijs voor natuurliefhebbers, zowel fauna als flora zijn er uitzonderlijk rijk. Toch zijn het vooral de vogels die hen Dat Els de eerste prijs won van de boeien, zonder dat ze behoren tot de Els Schollen: “Keramiekkunst leent zich niet tot improvisatie” Coming Out Art-wedstrijd, bleek een schare fanatieke ornithologen die de natuurparken op Madagascar bezoeken. Ze hebben hun reis goed voorbereid, verrassing. Ze was alleszins niet met dat idee naar de prijsuitreiking gekomen, maar is wel ontzettend blij met de erkenning. Een en ander maakte Els’ werk er lang naar uitgekeken en het werd een voltreffer van formaat. bekend bij een ruimer publiek. Het Afrikaanse ritme, de traagheid en het van dag tot dag kunnen leven: ze zouden er zo graag een stukje van kunnen “bijhouden”, hier in het hectische KU Leuven thuisland. De onvoorspelbare “taxi-brousse” was hun vervoermiddel. Je stapt er wel in, maar je weet nooit op voorhand wanneer (en of!) het vehikel zal vertrekken, Na de bekroning werd het werk verkocht aan de dienst studentenadvies van de laat staan wanneer je zult toekomen. Er kan ook nog steeds iemand bij, zelfs Katholieke Universiteit van Leuven. Over de beslissing om het werk te verkopen, kippen en geiten zijn medepassagiers. Er wordt met een kritisch oog gereisd: moest Els niet lang nadenken. “Het kunstwerk is te groot om het thuis te het valt Els en Krien op hoe de bossen op Madagascar worden gekapt. plaatsen, dat is gewoonweg uitgesloten. Het doet me vooral plezier dat het nu in een publieke ruimte terechtkomt, waar veel mensen het kunnen zien. Ik ga zelf De mensen hebben hout nodig of willen plaats maken voor akkers. Zeldzame zeker ook nog eens kijken zodra het werk bij de KU Leuven geïnstalleerd is.” planten en bomen dreigen zo te verdwijnen, en in sommige streken is er veel Op de vraag of de KU Leuven de betekenis van de twee gestileerde bodemerosie. Voor Els en Krien blijft het niet enkel bij deze vaststellingen: vrouwentekens had begrepen, blijft Els het antwoord schuldig. Momenteel heeft de ideeën en projecten om iets te doen aan deze negatieve spiraal, borrelen spontaan op. En daaropvolgend de rotsvaste overtuiging: “We moeten er zeker ze geen nieuwe plannen aan de kunstacademie, maar later wil ze nog wel graag specialisatiejaren in de richting keramiek volgen. Nu is het tijd voor een jaar nog eens terug naartoe!” ‘niks’, daar is ze na een drukke periode op haar werk in de menselijke genetica Academie in Aarschot echt wel aan toe. De “Leuvense” Els Schollen - dat is dus bij deze rechtgezet - hoorde van de Coming Out Art-wedstrijd naar aanleiding van het tienjarige bestaan van Het Roze Huis - ARK en schreef zich in. Vijf jaar lang volgde ze de keramiekopleiding aan de kunstacademie van Aarschot. “Achter de schermen” is haar afstudeerproject, waaraan ze twee academiejaren lang werkte. “Keramiekkunst leent zich niet tot improvisatie”, vertelt Els. “Een schilder kan in het wilde weg op een wit doek beginnen te improviseren, maar zo werkt het niet met keramiek. Keramiekkunst is een erg technische materie, je moet vooraf goed weten welke materialen en technieken je kiest om het beoogde resultaat te bereiken.”

“Achter de schermen”

“Achter de schermen” bestaat uit drie panelen die elk 110 plaatjes bevatten. Els: “Het eerste jaar hield ik mij voornamelijk bezig met het ontwerpen van het project en het maken van testplaatjes. Het tweede jaar besteedde ik aan het uitwerken van de plaatjes: de klei uitrollen, de plaatjes snijden, krassen, drogen, bakken, met glazuur een tekening aanbrengen, weer bakken… De plaatjes heb ik gebakken in een raku-oven die tot 1.000 graden

Na ons gesprek trek ik naar Het Roze Huis, op zoek naar het bekroonde kunstwerk in de grote zaal. De schermen zijn indrukwekkend, maar vooral de prachtige kleurnuances en de twee gestileerde vrouwentekens spreken onmiddellijk aan. Het contrast tussen de nonchalance van de gekraste plaatjes afzonderlijk en het toch zeer doordachte, stijlvolle geheel dat ze samen vormen verleent het werk een aparte dimensie. Maar het is toch vooral de achterliggende gedachte die “Achter de schermen” tot een uiterst zinvol project maakt. Els drukt het zelf zo uit: “Het kamerscherm symboliseert voor mij de beslotenheid van de holebiwereld. Als “groentje” (of “bleuke”) krijg je af en toe wel een glimp te zien van de holebiwereld, maar je kunt je niet voorstellen wat er zich precies achter de schermen afspeelt. Pas na je coming-out maak je echt deel uit van de holebigemeenschap en kun je je rustig achter de schermen begeven.” Marianne Van Winkel

Toeristen ontdekken de Metropool steeds vaker

Nieuw stadsplan maakt holebi’s wegwijs in Antwerpen

“Holebi’s vormen een belangrijke doelgroep voor het stedelijk emancipatiebeleid. Het holebi-beleid wil gelijke kansen creëren door gelijke behandeling, roldoorbreking en bewustwording. Via een inclusief holebi-beleid wordt gestreefd naar meer aandacht voor holebi’s in alle beleidsdomeinen van de stad. Het nieuwe holebi-plannetje is een eerste realisatie van het holebi-beleidsplan. Het is een mooi voorbeeld van hoe twee stedelijke diensten, emancipatie en toerisme, hebben samengewerkt.” Dat verklaarde Chantal Pauwels, de Antwerpse schepen voor emancipatie, eerder dit jaar.

als “citytrip”-bestemming.

Antwerpen te bieden heeft voor deze specifieke doelgroep had Toerisme Antwerpen nog niet. Met het holebiplan komt hierin verandering.”

Chantal Pauwels “Het holebi-toerisme is een opkomende nichemarkt die door verschillende steden de jongste jaren actief wordt bewerkt”, voegde schepen Ludo Van Campenhout (toerisme) eraan toe. “Het creatieve en hedendaagse hippe imago van Antwerpen doet het gay toerisme ook naar Antwerpen toenemen. Een staalkaart van wat

In de loop van 2005 brachten diverse buitenlandse holebi-media een bezoek aan Antwerpen. Voorbeelden waren Préférence Magazine (Frankrijk), Passport Magazine (VS), Gab, Box, Hinnerk, Du & Ich en Glockenbacher. “Wem der Sinn nach Kunst, Mode, Shopping und exzellenter Küche steht, der ist im quirligen Antwerpen genau richtig. Zudem existiert in der Hafenstadt an der Schelde eine überraschend lebendige Schwulenszene“, schreef het Duitse Gab magazine in zijn editie van september 2005. In het kader van een perstrip georganiseerd door Toerisme Vlaanderen kwam ook de online gay touroperator Tom On Tour (www. Tomontour.de) op bezoek met het oog op de samenstelling van de brochure “Gayfriendly Flandern 2005/2006”. Vanuit de toeristische holebi-sector bestaat een toenemende interesse voor Antwerpen

Om op de groeiende vraag in te spelen startte Toerisme Antwerpen en het (Strategisch Plan Regio Antwerpen) SPRA met een werkgroep “holebi-toerisme” onder leiding van Inge Marstboom. Vanuit de sector werden Het Roze HuisAntwerpse Regenboogkoepel en Red & Blue uitgenodigd op grond van hun knowhow. Zij konden voor inhoudelijke input zorgen. Het eerste resultaat van dat overleg was het nieuwe holebi-plan voor Antwerpen. Het olebi-plan omvat een stratenplan van Antwerpen en vermeldt voor de binnen - en buitenlandse bezoekers interessante cafés, bars, organisaties, restaurants, dancings enzovoorts. Het holebi-plan Antwerpen werd gedrukt op 10.000 exemplaren en werd gefinancierd via de stedelijke budgetten voor toerisme en emancipatiebeleid. Het wordt verdeeld via de balies van Toerisme Antwerpen, Toerisme Vlaanderen en zijn buitenlandkantoren en de sector (deelnemende organisaties & bedrijven). Wie het plannetje graag wil hebben, kan het afhalen bij de dienst Toerisme van Antwerpen aan de Grote Markt 15 (open van 9.00u tot 17.45u, op zon- en feestdagen van 9.00u tot 16.45u). Je kan het plannetje ook vinden in het kleinere kantoortje van Toerisme Antwerpen in het Centraal Station van Antwerpen (zelfde openingstijden en handig voor wie met het openbaar vervoer komt). Per e-mail kan het plan worden aangevraagd via [email protected]. Bellen kan ook, via het nummer 03/232.01.03. Marc Daems

Antwerpen populairder dan Gent en Brussel

Antwerpen is de populairste feeststad voor homo’s. Dat bleek uit een enquête door de website www.gaybelgium.be waarvan de resultaten begin november werden voorgesteld. Van de zowat 1.000 ondervraagden zei 33 procent het liefst in Antwerpen uit te gaan. Brussel deed het met 15 procent niet zo goed in de enquête. De inspanningen van de Antwerpse homohoreca, met de steun van het stadsbestuur, sorteerden blijkbaar effect, aldus Gaybelgium. De website vergat te vermelden dat er in Antwerpen en omgeving ook een rijk en gevarieerd holebi-verenigingsleven bestaat, wat de aantrekkingskracht van de Metropool zeker vergroot. Na Antwerpen volgde Gent in de bevraging bij 1.047 lezers van Gay Belgium. De Arteveldestad scoorde 23 procent van de stemmen. Brussel maakte in de enquête niet zo’n beste beurt. De organisatoren plaatsten echter een

kanttekening bij dat slechte resultaat. De poll werd immers gehouden op de Nederlandstalige editie van de website en het Brusselse fuifleven heeft niet bepaald een vriendelijke houding ten overstaan van homo’s, zo luidt het. De steden Leuven en Hasselt haalden in het onderzoek respectievelijk 11 procent en 5 procent van de stemmen.

“Cultuur verzoet de samenleving”

Schepen Philip Heylen (CD&V) is Het Roze Huis erg genegen

De Antwerpse schepen van cultuur, Philip Heylen (CD&V), was eind september een opgemerkte gast op de festiviteiten bij Het Roze Huis. Heylen ontpopte zich tot een gedreven bewindsman op cultuur. De schepen is erg blij met de komst van het Museum aan de Stroom (MAS). De gelijke behandeling van holebi’s is voor de christendemocraat “geen punt van discussie”. Tijd voor een gesprek, vond de redactie van De Magneet.

stukje extra in het leven van de mensen. Het is iets heel persoonlijks en het kan natuurlijk gaan om heel veel diverse cultuuruitingen.” De Magneet: Op welke realisaties als schepen van cultuur bent u het meest trots? Philip Heylen: “De beslissing om een beleid op het vlak van beeldende kunsten uit bouwen, met een atelierbeleid. Ik ben er fier op dat we het Red Star Line-project van de grond kregen. Verder vind ik ook infrastructuurdossiers zoals de Stadsschouwburg en de Opera bijzonder belangrijk.”

De Magneet: Op 25 september bezocht u Het Roze Huis in het kader van ons feestweekend. U leek de organisatie en haar werking te appreciëren. Wat is uw mening over Het Roze Huis - ARK als vrijwilligersorganisatie en als schakel in het Antwerpse sociale weefsel? Kan het holebi-verenigingsleven in Antwerpen op uw steun en belangstelling (blijven) rekenen? Schepen Philip Heylen: “Ik sta heel positief tegenover Het Roze Huis – Antwerpse Regenboogkoepel. Ik was al diverse keren op bezoek in het Roze Huis en ervaarde het telkens als een aangename en toffe plek. Bovendien word je er onmiddellijk het enthousiasme gewaar van de medewerkers.” De Magneet: Hoe denkt u zelf over de nood aan gelijke behandeling van holebi’s in de maatschappij? Concreet, wat is uw mening over thema’s als de (eerdere) openstelling van het huwelijk, adoptie van kinderen door homo- en lesbienneparen, of nog, homoseksuele priesters?

De Magneet: U kon natuurlijk voortbouwen op de erfenis van uw voorganger op cultuur, Eric Antonis? Philip Heylen: “Dat klopt. Ik ben trouwens bijzonder blij dat ik samen met hem heb kunnen ‘inlopen’. Dat is ongezien in de politiek. Ik zie Eric nog altijd als een raadgever.” Philip Heylen, de Antwerpse schepen van cultuur.

besturen, des te beter. Met welke coalitie dat is, hangt af van het programma van de diverse partijen en de uitslag van de verkiezingen. Ook moet men beslissingen durven nemen en sommige heilige huisjes durven ter discussie stellen.” De Magneet: Antwerpen is soms een erg gepolariseerde stad; het gaat er soms erg verhit aan toe. Hoe denkt u over de polarisatie in de Scheldestad?

Philip Heylen: “De gelijke behandeling van holebi’s in de maatschappij is voor mij geen punt van discussie. Persoonlijk vind ik dat wanneer mensen elkaar graag zien ze alle kansen moeten krijgen met alle daaraan verbonden wederzijdse rechten en plichten. Als morgen twee mensen die elkaar graag zien en een vaste relatie hebben een kind willen opvoeden dat anders geen ouders zou hebben, dan heb ik het daar niet moeilijk mee.”

Philip Heylen: “Ik vind niet dat je moet spreken van een gepolariseerde stad. Deze stad wordt bestuurd door een meerderheid, een meerderheid overigens waarin ik me thuisvoel. Ik geef toe dat een aantal dossiers niet gemakkelijk is, maar er is ook een aantal dossiers waarover wel een consensus bestaat. Dat bewijst de uiteindelijke en unanieme steun aan het Museum aan de Stroom (MAS), het stadsplan Veilig en de keuze voor properheid.”

“Wanneer je kiest voor het priesterschap, weet je dat je kiest voor het celibaat. Dat zijn nu eenmaal de regels van het spel. Dat neemt niet weg dat ik best begrijp dat iedereen seksuele gevoelens heeft. Voor de een zijn dat heteroseksuele gevoelens, voor de ander misschien homoseksuele gevoelens. Maar wanneer ik een priester ontmoet, is dat nu echt niet iets waarop ik de man inschat. Ik vind zoiets minder belangrijk.”

De Magneet: Wat was voor u het pijnlijkste moment uit de nu aflopende legislatuur?

De Magneet: In 2006 zijn er gemeenteraadsverkiezin gen, en zeker in Antwerpen zal het spannend worden. U trekt de lijst van CD&V in Antwerpen. Hoe gaat u de verkiezingsstrijd intrekken? Philip Heylen: “In de eerste plaats is het mijn bedoeling verder goed te besturen en ervoor te zorgen dat wat wordt gezegd, ook wordt gedaan. Het thema van de leefbaarheid van de stad ligt me na aan het hart. Leefbaarheid houdt verband met diverse factoren zoals properheid, verenigingsleven, mobiliteit, veiligheid, sociale betrokkenheid…” De Magneet: Ideaal kan je de stad Antwerpen het best besturen met een beperkt aantal partijen, al was het maar in het belang van de cohesie binnen de bestuursploeg, zeggen sommigen. Bent u het daarmee eens? Philip Heylen: “Met hoe minder partijen je de stad kunt

Philip Heylen: “De moord op Achrak en de daaropvolgende rellen in Borgerhout. Verder vind ik ook de aanslagen op mensen op grond van hun geloofsovertuiging absoluut verwerpelijk. Ik heb het met name over het viseren van joodse doelwitten zoals de voorbije jaren ook in onze stad spijtig genoeg gebeurde. Daarom ben ik erg op mijn hoede in het licht van de recente rellen in Frankrijk. We merken dat die rellen ook druppelsgewijs naar de rest van Europa doorsijpelen. Antisemitisme, extremisme en discriminatie zijn zaken waartegen ik ook in de toekomst zal blijven vechten.” De Magneet: Wat is het belang van vrijwilligerswerk en het verenigingsleven bij de pogingen om meer sociale samenhang te creëren? Philip Heylen: “Wanneer mensen zich engageren, moet dat absoluut worden ondersteund. Ik geloof in buurt- en wijkoverleg, maar dan wel georganiseerd vanuit de buurt of de wijk zelf.”

De Magneet: Het Museum aan de Stroom (MAS) komt er dan toch uiteindelijk. Welk effect zal dit project op Antwerpen en zijn imago hebben, en hoe kan worden vermeden dat het MAS een “slag in het water” wordt? Philip Heylen: “Het is erg belangrijk dat dit museum er komt, al was het maar omdat het sinds lang het eerste museum in Antwerpen is dat ook als museum bedoeld is. Ik heb er het volste vertrouwen in dat het MAS-project tot een goed einde zal worden gebracht. En ik ben ervan overtuigd dat Carl Depauw met zijn visie ervoor zal zorgen dat het museum ook inhoudelijk een succes wordt.” De Magneet: Het is een vaak gehoorde, terechte klacht: de stad is nog altijd erg vuil, ondanks de inspanningen. Ligt u wakker van dit probleem? Waarom kiezen we in Antwerpen niet voor een radicale aanpak in “Singaporaanse” stijl, met strenge boetes? Philip Heylen: “Veel straten in Antwerpen blijven inderdaad een probleem vormen. Het is al langer mijn standpunt dat daaraan iets moet gebeuren. Daarom ben ik blij dat we nu met het college een duidelijk beleid voeren, dat er extra middelen worden ingezet en dat er een plan is. Men moet beseffen dat dit de laatste kans is. Hierbij moeten ook bepaalde dogma’s worden doorbroken of tenminste ter discussie worden gesteld. Als dit niet tot resultaten leidt, zal in een volgend bestuur drastisch moeten worden bijgestuurd.” De Magneet: Wat wenst u Antwerpen in de komende jaren toe? Philip Heylen: “Stabiliteit en uitstraling en aan de bewoners de ‘goesting’ om er te wonen en er iets van te maken.” De Magneet: Welke schepenportefeuille wenst u zichzelf toe na de verkiezingen?

De Magneet: Cultuur verzacht de zeden, zo wordt gezegd. Waarom, vindt u?

Philip Heylen: “Als de kiezer het mogelijk maakt, zou ik graag opnieuw schepen van cultuur zijn, maar als lijsttrekker weet je natuurlijk nooit van tevoren waar je uitkomt. Als lijsttrekker ben je in principe ook kandidaatburgemeester. Maar laten we eerst nog maar tot aan de verkiezingen de stad goed blijven besturen.”

Philip Heylen: “Ik zou het anders willen formuleren: cultuur verzoet de samenleving. Cultuur zorgt voor dat

Denis Bouwen

De Flamingo’s op de praatstoel

Antwerps studentenleven heeft ook roze dimensie

De Magneet: Bereiken jullie veel mensen?

Het Antwerpse studentenleven is sinds juli 2005 een studentenclub rijker: De Flamingo’s. Een frisse naam voor een mooi initiatief dat het universum van de studenten aan de Universiteit Antwerpen (UA) alleen maar kan verrijken. De Flamingo’s werden overigens lid van Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel. Het Roze Huis – ARK steunt De Flamingo’s met plezier, en De Magneet zette de studenten op de praatstoel.

Nicolas: “We bereiken toch heel wat studenten, niet voor niets plakten we heel Antwerpen vol met onze posters. Maar iedereen bereiken is heel moeilijk, het is onmogelijk om op elke campus langs te gaan. Daarom maken we keuzes.” De Magneet: Wat heeft een studentenvereniging zoal te bieden?

De Magneet: Wanneer werden de Flamingo’s precies opgericht, en met welke motieven? Nicolas van De Flamingo’s: “Onze studentenclub werd op 19 juli 2005 opgericht. Rond de jaarwisseling bestaan we dus al bijna een half jaar. Onze bestaansreden is eigenlijk dezelfde als die van iedere andere studentenclub. We willen mensen met dezelfde interesses bijeenbrengen om plezier te maken. Dat er absoluut nood was aan een holebi-studentenclub zal ik niet meteen beweren, het leven houdt natuurlijk niet op wanneer we plots weer zouden verdwijnen, maar dit geldt voor elke studentenclub. Wel beseffen velen dat “De Flamingo’s” toch een welgekomen aanwinst was voor de holebi-studenten en dat wij de emancipatie van homo’s, lesbiennes en bi’s een duwtje in de rug geven. Je hebt toch een aantal studenten die hun eerste stappen in het holebi-milieu via onze club zetten. Voor het ontstaan van De Flamingo’s waren de meeste holebi-studenten niet echt actief in het studentenmilieu of zaten ze in een ander ‘praesidium’. Door enkel en alleen maar naar de les te gaan mis je toch een groot deel van het studentenleven.”

Nicolas: “Plezier en vertier zijn echt de hoofddoelstellingen, een studentenclub is er om eens een verzetje te hebben. Ik kan je ook vertellen dat we als studentenclub goed worden aanvaard door de andere clubs. Op onze openings-TD, cantus en andere activiteiten waren de andere clubs telkens present.” De Magneet: Hoe kwamen jullie aan die toch wel speciale naam, De Flamingo’s?

Nicolas: “Een flamingo heeft een grote mond, is roze en staat ook op een poot recht!” Marc Daems Surfen kan naar http://club.studiant.be/flamingo/.

Gemis aan warmte en genegenheid weegt soms zwaar

Priesters en homoseksualiteit: een dubbel gevecht?

Priesters en homoseksualiteit, anno 2005 nog steeds een controversieel onderwerp. Getuige de brandend actuele discussie over homoseksuele kandidaat-priesters aan seminaries. Het Vaticaan heeft het er duidelijk heel moeilijk mee. De Magneet had een gesprek met “Marc”, sinds jaar en dag priester én homo, en na al die jaren nog altijd niet volledig met zichzelf in het reine. “Ik ging op 18-jarige leeftijd binnen bij het seminarie, met als voornaamste bedoeling naar de missie te gaan” vertelt Marc. “In de jaren ’50 was een Afrikamissie iets heel romantisch en idealistisch. Vele jongeren begonnen dan ook aan een priesteropleiding met de bedoeling naar ‘ons Afrika’ te trekken. Het grote probleem waarmee velen worstelden, zodra ze met beide voeten in de missiepraktijk stonden, was dat ze ergens voor hadden gekozen zonder ook maar enige notie van wat het in werkelijkheid zou zijn.” Marc maakte dit ook mee. Na 2,5 jaar in Oost-Afrika keerde hij noodgedwongen terug naar ons land. “Ik worstelde toen al met mijn homoseksualiteit”, vertrouwt hij me toe. “Reeds tijdens mijn vorming voelde ik dat ik problemen had met seks, mijn vorming werd zelfs een jaar uitgesteld om mij te ‘genezen’. Dat genezen was tekenend voor die tijd. Homoseksualiteit was een ziekte. En wanneer je die ‘ziekte’ had, was er maar één weg: je moest er vanaf, en wel zo snel mogelijk.” Jarenlang vocht Marc tegen zijn homoseksuele geaardheid. Pas medio jaren ’90 werd homoseksualiteit in de wereld van de seminaries een beetje bespreekbaar. Werkgroepen als die van de holebi-pastores, die een klankbord willen zijn voor homoseksuele priesters en pastorale werkers,

celibaat, altijd gekozen voor het celibaat” heet het dan. “Terwijl celibatair leven voor een hetero even moeilijk is als voor een homo, en het één helemaal niets met het ander te maken heeft.” zijn daar een concreet uitvloeisel van. Het bisdom kijkt met half gesloten ogen toe en beschouwt de werkgroep holebi-pastores (die nu 25 jaar oud is) als een ‘semi-officieel’ orgaan. Hoewel Marc reeds een hele weg aflegde en zelf ook de weg naar de holebi-pastores vond, is hij nog niet helemaal ‘uit de kast’ en blijft openlijk praten over zijn homoseksueel zijn moeilijk. “Als priester heb ik het vooral moeilijk met de houding van de Kerk ten aanzien van homoseksualiteit” legt de priester uit. “Het bisdom predikt theologische principes die lijnrecht indruisen tegen hun houding ten opzichte van homoseksualiteit, met een behoorlijke kloof tussen theorie en praktijk als gevolg”. De Kerk erkende inderdaad op papier het homo zijn als oriëntatie, en homo’s worden gezien als volwaardige personen, maar desalniettemin blijken opnieuw stemmen op te gaan om homoseksuele seminaristen te weren. Het cynische is dat veel jongeren juist wegens hun homo-zijn voor het celibaat kiezen, en dat juist dat dan de reden blijkt te zijn waarom ze niet worden toegelaten. “En dat kan niet” aldus Marc. Minder gecomplexeerd Gelukkig is de basis, met name de parochiepriesters en de gelovigen, vaak minder gecomplexeerd over het al dan niet homo zijn van een priester. Hoewel ook hier nog altijd een stuk van de katholieke gemeenschap homoseksualiteit en priesterschap niet verenigbaar acht. “Eens gekozen voor het

Op de vraag of Marc zelf ook het slachtoffer is van een eindeloos gevecht tegen een celibatair leven, antwoordt hij : “Ik vecht vooral tegen het gemis aan warmte en menselijkheid. Het moeilijke voor mij is de combinatie van ‘ik ben homo’, ‘het homo-milieu’ als dusdanig en ‘ik ben priester’. Ik zoek nog steeds mijn weg om op een gezonde manier een homoseksuele priester te zijn. Rationeel aanvaarden dat je homo bent is niet zo moeilijk, maar emotioneel ligt dat wel even anders.” Wanneer we peilen naar zijn mening over ‘het homohuwelijk’, antwoordt Marc : “Het standpunt van de kerk is duidelijk: een homohuwelijk kan niet. En ik vrees dat dit ook niet snel zal veranderen. Desalniettemin worden in de praktijk veel ‘vriendschapsvieringen’ gehouden, die worden gezien als een bevestiging van de relatie en het samenwonen. De kerk ziet het huwelijk immers als één van de zeven sacramenten, met een directe band naar ouderschap en gezin. En wat dit betreft is ze voor hetero’s even strikt als voor homo’s.” Raad voor jongeren Marc heeft ook raad voor jonge homoseksuele priesters: “Zoek een goede geestelijke begeleider die je helpt om je motivatie precies te bepalen”. Een doorverwijzing naar officiële seminaries die momenteel gelukkig open genoeg zijn om de thematiek in een constructieve sfeer te bespreken, kan een daadwerkelijke hulp zijn. “Maar”, waarschuwt Marc, “er moet aan de

seminaristen héél duidelijk worden gemaakt dat het celibaat op korte termijn niet zal verdwijnen, en dat ze daarmee moeten leren leven als ze bij hun keuze voor het priesterschap wensen te blijven.” Volgens Marc beleven we op dit punt nu een periode van stagnatie, van vasthouden aan het verleden. “Zolang het officiële standpunt van de Kerk blijft wat het is, verwachten ook veel kerkgangers van de priesters dat ze leven volgens de regels.” Tot slot vroeg De Magneet aan Marc of hij zijn priesterroeping anders zou beleven wanneer hij een hetero zou zijn. Een retorische vraag, maar toch. Marc glimlacht. “Neen, niet echt. Het aanvaarden van mijn homo-zijn bracht me zelfs dichter bij de mensen, en verdiepte zo mijn priester-zijn in zekere zin. De uitoefening van het priesterambt komt voor een homo en een hetero op hetzelfde neer. Ik kan alleen maar hopen dat er meer openheid zal ontstaan en dat homo’s niet alleen geloven wat er in de kranten te lezen staat. Veel mensen zijn immers veel opener dan de media willen laten uitschijnen. De boodschap van het Evangelie is even waardevol voor een homo als voor een hetero.” Met wijzere woorden kon dit gesprek vanuit het standpunt van een priester niet worden afgerond. “Het aanvaarden van mijn homo-zijn bracht me zelfs dichter bij de mensen, en verdiepte zo mijn priester-zijn in zekere zin.”

Moniek Fransen

Homoseksuele bisschop bekritiseert Vaticaan

Gene Robinson

Tijdens een toespraak in Londen, begin november, haalde de Anglicaanse Amerikaanse homoseksuele bisschop Gene Robinson zwaar uit tegen het Vaticaan. De bisschop van New Hamshire bestempelde de intentie van de rooms-katholieke kerk om homoseksuelen niet tot priester te wijden als “verachtelijk”. “Er komt geen einde aan het kindermisbruik omdat men homo’s gaat weigeren op de seminaries”, zei hij. Robinsons wijding in 2003 was de aanleiding tot de crisis die de Anglicaanse kerk wereldwijd al twee jaar beroert. Hij is gescheiden en woont samen met een vriend. De dreiging dat de wereldwijde Anglicaanse gemeenschap scheurt als gevolg van de crisis is volgens insiders nog steeds levensgroot. In de Verenigde Staten maken Anglicaanse gemeenten zich druppelsgewijs los van het kerkverband waarin bisschop Robinson werd gewijd. Tijdens zijn bezoek aan Engeland woonde Robinson in een kerk in Londen een viering bij naar aanleiding van het tienjarig bestaan van Changing Attitudes, een organisatie die opkomt voor de acceptatie van homorelaties in de anglicaanse kerk.

Lesbische dominee krijgt de bons in VS

Beth Stroud

Een lesbische dominee bij de United Methodist Church in de VS kreeg de bons. De hoogste rechtbank van de kerk in kwestie besloot de vrouw te ontslaan omdat ze de regels zou hebben overtreden. De methodisten laten homoseksuele dominees toe, voor zover die celibatair willen leven. Eind april 2003 bekende dominee Beth Stroud tijdens een preek dat ze een relatie met een vriendin had. Ze wist dat ze zo haar baan kon kwijtraken. “Mijn weg met Christus dwingt me echter de hele waarheid te vertellen”, aldus Stroud. De methodisten beslisten overigens ook om een dominee in de staat Virginia in zijn functie te herstellen. Die dominee was geschorst nadat hij een gelovige de toegang tot de kerk had ontzegd omdat de man homoseksueel was. Volgens de rechtbank van de methodisten handelde de dominee hierbij overeenkomstig de bevoegdheden die samenhangen met zijn functie.

Steeds meer werkgevers holebi-vriendelijk

Amerikaans bedrijfsleven past beleid aan Een groeiend aantal ondernemingen in de Verenigde Staten past zijn beleid aan zodat er ook uitdrukkelijk rekening wordt gehouden met homoseksuele medewerkers. Dat maakte de Amerikaanse Human Rights Campaign Foundation in het najaar bekend. Traditioneel waren het in de VS vooral financiële instellingen en hoogtechnologische bedrijven langs de Oost- en Westkust die duidelijk inspeelden op de noden van holebi-personeel. Langzaam maar zeker breekt de trend door naar andere sectoren, zoals de defensiebranche, de chemie en de olie- en gassector. In de VS werden voor de vierde keer de jaarlijkse resultaten van de “Corporate Equality Index” gepubliceerd. Het gaat om een klassement van iets meer dan 400 Amerikaanse bedrijven met tenminste 500 personeelsleden. De bedrijven werden beoordeeld op de manier waarop ze omgaan met holebi- en transgender-personeel. Deze keer behaalden 101 werkgevers de topscore.

Dat is bijna dubbel zoveel als in 2004, toen 56 bedrijven een perfecte score konden optekenen. Dow Chemical en Chevron behoorden tot de best geklasseerden. Andere toppers waren Walgreen, een keten van drogisterijen, en Owens Corning, een bouwmaterialenbedrijf dat failliet ging. Bij het defensiebedrijf Raytheon hebben ze een diversiteitsdirecteur, Hayward Bell. Volgens Bell tracht Raytheon zich vooruitstrevend op te stellen, hoewel het deel uitmaakt van een bedrijfstak die in het algemeen eerder conservatief en minder verdraagzaam is. “Sommige van onze beste medewerkers zijn toevallig ook transgender”, aldus Bell. “Zonder ons aangepast beleid zouden die misschien niet bij ons aan de slag zijn. Je weet nooit wie een nieuwe technologie of innovatie ontwikkelt waarmee wij een nieuwe markt aanboren, het probleem van een klant oplossen of een leven redden.” Bij Raytheon speelt het naar verluidt geen rol wat iemands seksuele voorkeur of gender-identiteit is. “Ons gaat het erom wat een medewerker kan doen”, zegt de directie.

element seksuele geaardheid behandelt? Wordt er qua marketing rekening gehouden met holebiconsumenten? Zijn er eventueel maatregelen of beleidslijnen die holebi’s schaden? Volgens de Human Rights Campaign Foundation blijven er werkgevers die zich uitdrukkelijk verzetten tegen het idee om holebi- en transgender-personeel gelijk te behandelen. Het olieconcern ExxonMobil bijvoorbeeld maakt een erg slechte beurt, ook al houdt de groep zelf vol dat er niet wordt gediscrimineerd. In ons land bestaat nog geen variant van de Corporate Equality Index. Maar de Belgische dochters van Amerikaanse concerns als Ford en IBM hebben wel belangengroepen voor de holebi’s onder hun medewerkers. Bij Ford Genk heet de groep Ford GLOBE, waarbij GLOBE staat voor Gay Lesbian or Bisexual Employees.

Index De Corporate Equality Index beoordeelt bedrijven op zeven criteria. Zo wordt bijvoorbeeld nagegaan of de term seksuele gerichtheid voorkomt in de schriftelijke documenten over non-discriminatie. Verder wordt bekeken of er sprake is van het begrip gender-identiteit of gender-uiting. Krijgen partners van homoseksuele werknemers ook bepaalde voordelen? Zijn er groepen of netwerken van homoseksueel personeel? Is er een diversiteitstraining die ook het

IBM België-Luxemburg heeft een gelijkaardig netwerk onder de naam EAGLE (de afkorting van Employee Alliance for Gay and Lesbian Empowerment).

DB (bron: Reuters)

Gay Games 2010 in Keulen

De Gay Games komen in 2010 naar een stad die wel erg dichtbij ligt: het Duitse Keulen! Parijs en Johannesburg, die ook kandidaat waren, moesten het onderspit delven. De Keulenaars pakten uit met een overtuigende presentatie van hun potentieel. Uiteindelijk overtuigden ze de circa 60 personen die de keuze moesten maken. De Federation of Gay Games (FGG) kwam samen in Chicago om de kwestie te beslechten. Het Parijse kamp reageerde “ontgoocheld en verbaasd”. Blijkbaar werd verwacht dat Johannesburg het zou

halen, wegens de symbolische waarde van een keuze voor ZuidAfrika. Volgens één van de FGG-voorzitters, Roberto Mantaci, haalde Keulen het door de grote toegankelijkheid van de stad, de ervaring van de organisatoren en het stevige begrotingsplan. Keulen stuurde verder steeds grote delegaties sportlui naar de Gay Games. Welke puntenscore iedere stad juist behaalde, blijft een jaar lang geheim. De Keulenaars zijn enthousiast en onderstrepen dat hun stad erg gastvrij en holebi-vriendelijk is.

Pedro Almodovar bekroond in Madrid

Filmfestival in Kameroen zet homoseksualiteit in de kijker

Het holebi-filmfestival van Madrid opende op 3 november zijn deuren met de uitreiking van een prijs aan de beroemde Spaanse regisseur Pedro Almodovar. De filmmaker werd bekroond voor zijn hele carrière. Almodovar droeg naar verluidt veel bij tot de emancipatie van holebi’s en transgender-personen. De filmmaker haalde enkele anecdotes uit zijn leven boven en onderstreepte dat de maatschappij verschillen moet leren te aanvaarden. Prominenten uit de politiek, de culturele sector en de filmwereld woonden de opening van het festival bij.

Op het internationaal filmfestival voor kortfilms in Yaoundé (Kameroen) was er veel aandacht voor het onderwerp homoseksualiteit. Het festival liep van 24 tot 29 oktober. De Kameroense filmmaker Zigoto Tchaya won met de prent « A qui de droit » de prijs voor het beste scenario en de beste fictiefilm. In de prent wordt het verhaal geschetst van een lesbienne die wordt gepest omdat ze anders is. De Kameroense acteur Thierry Ntamack werd bekroond voor de beste mannelijke rol. Hij speelde in “Aller-retour” de rol van een Afrikaan die met zichzelf geen blijf meer weet wanneer hij merkt dat hij niet van een vrouw maar van een man houdt. Drie van de negen prijzen waren voor films die met homoseksualiteit te maken hebben. Wellicht een teken dat de mentaliteit toch evolueert in Kameroen, waar homoseksuele relaties nog altijd onwettig zijn. Volgens het Kameroense strafwetboek riskeer je als homoseksueel zes maanden tot vijf jaar cel en een boete tussen 20.000 en 200.000 plaatselijke franken (CFA).

Brazilianen razend over censuur op tv

Schilder Jack Vettriano “te heteroseksueel” voor musea

Holebi-organisaties in Brazilië stonden op hun achterste poten omdat de mediagroep Globo een “homokus” uit een tv-feuilleton had laten verdwijnen. Globo, dat 60 miljoen kijkers bereikt, besloot een scène met twee kussende mannen weg te knippen. Globo zegt dat er vier versies waren gemaakt van de bewuste scène; uiteindelijk zou “de meest pertinente versie” zijn gekozen, beweert de groep. De scenarioschrijfster, ene Gloria Perez, was ongelukkig over de censuur. Uit opiniepeilingen zou blijken dat zelfs conservatieve heteromannen nieuwsgierig waren naar de beloofde kus.

De Schotse schilder Jack Vettriano (53) heeft de indruk dat de ongebreideld heteroseksuele uitstraling van zijn werken ertoe leidde dat de elite uit het kunstwereldje hem liever mijdt. Vettriano’s schilderijen worden massaal gereproduceerd in de wereld. Je vindt ze op miljoenen affiches en postkaarten. Jack Vettriano, wiens vader een handelaar in steenkool was, verdiende een fortuin aan zijn prenten. Vaak zie je op zijn schilderijen elegante heterostellen die aan de oevers van de zee aan het dansen zijn. De Britten zijn dol op zijn werk. In de Britse musea vind je nauwelijks werk van Vettriano. “De kunstwereld houdt niet van ongebreideld heteroseksueel gedrag”, denkt de kunstenaar. “Ze vinden dat zoiets enigszins van slechte smaak getuigt en niets met echte kunst te maken heeft.”

De Kiekenfretters plannen een heus homomonument!

Antwerpse horeca en Sensoa bundelen krachten

Uitbaters van de Antwerpse holebi-horeca zetten zich in voor hiv- en soa-preventie door van hun zaak een ‘safe sex zone’ te maken. Hiervoor ondertekenden ze op dinsdag 15 november 2005 een charter in Het Roze Huis. Ze beloven hierin om in hun zaak van veilig vrijen een prioriteit te maken. In het charter worden verschillende afspraken gemaakt. Ten eerste zullen de uitbaters ervoor zorgen dat preventieboodschappen over hiv en soa een zichtbare plaats krijgen in hun zaak. Vandaag is dat meer dan ooit nodig: het aantal Vlaamse homomannen dat altijd veilig vrijt is gedaald, terwijl het aantal nieuwe besmettingen met hiv sinds enkele jaren opnieuw toeneemt. In zaken die de mogelijkheid bieden tot seks ter plaatse krijgt de bezoeker bovendien gratis een condoom en een zakje glijmiddel wanneer hij ernaar vraagt. Sensoa engageert zich om deze materialen tegen een bodemtarief te leveren aan de baruitbaters. Daarnaast fungeert Sensoa als tussenpersoon tussen de uitbaters en het bedrijf dat condoomautomaten plaatst, zodat laaggeprijsde condooms en glijmiddel steeds beschikbaar zijn voor de klant. Verder wordt in de cabines en darkrooms de veiligheid geoptimaliseerd door de

kamers te voorzien van een minimum aan verlichting. Tenslotte krijgt het barpersoneel de kans om een korte opleiding over de seksuele gezondheid van homomannen te volgen. De inspanningen van de uitbater worden naar de klant kenbaar gemaakt met een ‘Safe Sex Zone’sticker en een affiche waarop staat ‘condooms en glijmiddel verkrijgbaar’. Dit materiaal is in productie en is sinds half december te zien in de zaken die hun medewerking hebben verleend.

bovendien een condoomautomaat plaatsen. Volgende zaken verleenden al hun medewerking: Popi-café, Het Hessenhuis, D-Club, Café Den Draak. In de komende maanden zullen ook de overige uitbaters worden aangezocht om zich aan te sluiten bij het initiatief. Dit project kon worden gerealiseerd dankzij de steun van de Dienst Gezondheid van de Stad Antwerpen. Het Antwerpse initiatief geldt als een proefproject. In de toekomst zal het charter in heel Vlaanderen worden geïntroduceerd.

Het Antwerpse project verliep in twee fasen. Eerst werden de uitbaters gecontacteerd van zaken waar men ter plaatse seks kan hebben. Rubbzz Industrial Bar, The Boots, The Black Hole, Red&Blue, Kouros Sauna, The Kinky’s en sauna Spa 55 gingen in op de uitnodiging en ondertekenden het charter. De tweede stap werd gezet bij de lancering van het project in Het Roze Huis.

Voor Sensoa is het erg belangrijk om met de horeca te kunnen samenwerken. Zij kunnen de homogemeenschap als geen ander bijeen brengen en vormen voor Sensoa het belangrijkste kanaal waarlangs het preventiemateriaal naar homomannen wordt verspreid.

Daar ondertekenden ook de uitbaters van andere homo- en holebihoreca mee het charter. Voor hen is alleen het eerste punt van toepassing: zij zorgen ervoor dat preventie-materiaal in hun zaak zichtbaar aanwezig is. Sommige zaken zullen binnenkort

Uitbaters van holebi-horeca die meer informatie willen over het project ‘Safe Sex Zone’, kunnen contact opnemen met Pieter Duysburgh, de Preventiewerker Holebi’s van Sensoa: 03/238 68 68 - [email protected] .

Praktisch

J Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel

Hartelijk welkom!

J

· Café Den Draak: vrijwillig(st)ers voor het café van Het Roze Huis zijn steeds zéér welkom! Meld je bij Tom Horstink (0496 922.683). E-mailen kan naar [email protected].

· Handige Harry’s en Henriëtta’s: Het Roze Huis en zijn café hebben écht nood aan enkele handige mannen of vrouwen die af en toe op vrijwillige basis een ‘technische karwei’ willen klaren. Wie af en toe wil helpen met schoonmaken, mag ook een seintje geven. Interesse? Contacteer Rob Neefs (0475 94.97.93) of [email protected]. · Pink Party People (= onze bruisende werkgroep fuiven): het organiseren van fuiven blijft uitermate belangrijk om centen te vinden voor de vzw Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel. Wil je daarbij helpen? E-mail dan even David Christiaens via [email protected] of bel naar 0497/18.43.55. De Pink Party People hebben ook een frisse en leuke website: www.pinkpartypeople. be. · Werkgroep vrijwilligerswerking: begeleidt “nieuwe mensen” en organiseert activiteiten voor de vrijwillig(st)ers van Het Roze Huis - ARK en Café Den Draak. Info: Johan Van Bosch (0477/402.420). E-mailen kan naar vrijwillig [email protected]. · Aantrekken sponsors / fundraising / advertenties: we zoeken bedrijven en personen om te steunen met giften van geld, producten of materialen, om te adverteren in De Magneet,…. Alle tips welkom op secretariaat@hetrozehuis. be of 03 288 00 84

· Werkgroep cultuur & activiteiten: lever je gewaardeerde bijdrage tot het ‘animeren’ van Het Roze Huis en zijn café, via boeiende tentoonstellingen, interessante voordrachten en lezingen, swingende optredens, de gezelschapsspellenclub, filmavonden en andere mogelijke initiatieven. Info bij Johan Van Bosch ([email protected]) of Martine Danneels ([email protected]).

· Werkgroep onthaal: de onthaalwerking in Het Roze Huis kan altijd versterking gebruiken. Info bij verantwoordelijke Guido Hermans, via [email protected].

· De Magneet: nieuwe medewerk(st)ers voor ons fraaie driemaandelijkse tijdschrift welkom. Wil je verhalen schrijven, mee layouten of adverteerders voor het blad zoeken? Bel met hoofdredacteur Denis Bouwen (03 440.51.40) of email naar [email protected]. · Holebi-bibliotheek: wekelijks open op dinsdag (18.00u tot 20.00u) en zaterdag (15.00u tot 17.00u), in de kleine vergaderzaal op de eerste etage van Het Roze Huis. Meer informatie via een telefoontje (03 288.00.84, tijdens openingsuren bib) of een e-mailtje naar Jessica Vervliet via holebibib@hetrozehuis. be.

Financiële steun

De vzw Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel zorgt onder andere voor het beheer en de verdere ontwikkeling van Het Roze Huis, het sfeervolle holebi-huis voor de stad Antwerpen en wijde omgeving. Het vrijwilligersproject aan de Draakplaats 1, 2018 Antwerpen, heeft ook financiële steun uit de eigen ‘community’ nodig. Wie wil helpen, heeft tal van interessante mogelijkheden: · als je een gift wil doen en graag een fiscaal attest wil, kan je 30 euro of meer overschrijven naar het rekeningnummer 000-0000004-04 van de Koning Boudewijnstichting, mét als mededeling ‘L78039 Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel’. In het voorjaar van het volgende jaar ontvang je je fiscaal attest van de Koning Boudewijnstichting; · je kunt een bedrag naar keuze overmaken op het rekeningnummer 001-3555032-58 van Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel (voor wie geen fiscaal attest wenst); · via Netwerk Vlaanderen (Fortis Bank) kan je ‘krekelsparen’ of investeren in het ethisch beleggingsfonds AlterVision (projectnummer Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel: 97/0065). HRH-ARK ontvangt dan een commissie van Netwerk. Je kan ook een deeltje van je jaarlijkse rente op het spaarboekje afstaan, maar dat hoeft niet; · via de Triodos Bank - net zoals Netwerk Vlaanderen een ethische bankier - kan je een zogenaamd Dynamo-spaarboekje openen. Als je hierbij expliciet naar Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel verwijst, komt jouw spaaractie ook ten goede aan het project. De formule is vergelijkbaar met die van het Krekelspaarboekje. Informatie bij de Triodos Bank (02/548.28.50). · via een permanente opdracht aan je bank kan je maandelijks een kleine som (bijvoorbeeld 2,50 euro) storten op het rekeningnummer 0013555032-58 van Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel (of op rekening van de Koning Boudewijnstichting, zie boven). Met je vereniging of een groep vrienden/vriendinnen kan je altijd een leuke actie op het getouw zetten ten bate van Het Roze Huis (graag in overleg met ons bestuur). Je kan ook jouw bedrijf of werkgever voorstellen een gift in geld of materialen over te maken aan Het Roze Huis. · een legaat t.v.v. Het Roze Huis is ook mogelijk; informeer hierover bij je notaris, en contacteer ons secretariaat. Vertel vrienden, vriendinnen, kennissen en familie asjeblief ook over onze nood aan financiële steun. We danken iedereen bij voorbaat voor elke vorm van hulp!

· Ruimtes reserveren in Het Roze Huis: neem contact op met het secretariaat via het nummer 03 288.00.84. E-mailen kan naar [email protected].

· Externe relaties & contacten: Yves Aerts, te bereiken via yves. [email protected].

Algemeen contactadres: vzw Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel, Draakplaats 1, 2018 Antwerpen. Algemeen telefoonnummer: 03 288.00.84 (Marc Van Daele / werkdagen 11u-17u, anders antwoordtoestel) Algemeen e-mailadres: [email protected] Op internet: www.hetrozehuis.be

Vrijwillig(st)ers van de onthaalwerking in Het Roze Huis zijn elke donderdag aanwezig in ons café (Den Draak), van 19.00u tot 21.00u. Mensen met een onthaalbehoefte of vragen kunnen op dat vaste tijdstip via 03 288 00 84 in contact treden met de onthaalwerking. E-mailen naar de onthaalwerking kan via [email protected].

CAFé voor

H O L E B I ’ s & S Y M P AT H I S A N T E N D R A A K P L A AT S 1 2018 ANTWERPEN Maandag GESLOTEN

Nieuwe vrijwillig(st)ers voor het café team zijn steeds van harte welkom! Kandidaten kunnen een briefje met hun naam, adres, telefoonnummer en/of e-mailadres aan de bar afgeven (ter attentie van Johan Van Bosch) of een berichtje sturen naar vrijwi [email protected]. Bellen met Johan kan via het nummer 0477 40 24 20. Johan vertelt je graag meer over het werk als vrijwillig(st)er in Café Den Draak. Hartelijk dank bij voorbaat voor de belangstelling!

Informatie

 Koepel provincie Antwerpen: Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel vzw (en Café Den Draak) Draakplaats 1 2018 Antwerpen 03 288 00 84 [email protected] www.hetrozehuis.be

Expreszo (holebi-jongerentijdschrift) [email protected] www.expreszo.be

Pinkwave (holebi-radio voor Antwerpen, 106.7 FM) [email protected] www.pinkwave.be

G2O p/a Kloosterstraat 25 2850 Boom [email protected] www.G2O.be

Qnet.be [email protected] www.qnet.be Swatt (heteroen holebi-jongerenproject Mechelen) postbus 4, 2800 Mechelen 2 www.swatt.be [email protected]

De andere roze huizen: Casa Rosa Kammerstraat 22 9000 Gent 09 269 28 12 [email protected] www.casarosa.be Het Nieuwe Huis Kuringersteenweg 179 3500 Hasselt Het Nieuwe Huis 011 74 06 01 (LACH vzw) 011 25 22 94 (De Madam vzw) [email protected] www.holebilimburg.be



We zijn zelf lid van de Vlaamse Holebifederatie (www.holebifederatie.be), de wereldkoepelorganisatie ILGA (www. ilga.org) en de Europese koepelvereniging ILGA Europa (www.ilga-europe.org). Aangesloten verenigingen:

AA-holebigroep ‘De Eerste’ (holebi’s met verslavingsproblemen) p/a Draakplaats 1 2018 Antwerpen 03 232 43 91 (Paul) [email protected]

Active Company (actieve sport en ontspanning voor holebi’s) p/a Draakplaats 1 2018 Antwerpen 0477 51 03 05 [email protected] www.activecompany.be Antar (een regenboog aan cultuur en vrije tijd) p/a Draakplaats 1 2018 Antwerpen 0484 /96 22 73 [email protected] Atthis (lesbiennes) Geuzenstraat 27 2000 Antwerpen 03 216 37 37 [email protected] www.atthis.be jongerenwerking: WAtthisJong 0478 42 00 27 [email protected] www.geocities.com/watthisjong

Bonus (social club voor holebi’s die jong van hart en open van geest zijn) p/a Draakplaats 1 2018 Antwerpen [email protected] bonus.gq.nu Dubbelzinnig (praatgroep voor bi’s) p/a Draakplaats 1 2018 Antwerpen [email protected] www.dubbel-zinnig.be EKSIT (holebi’s in Rupelstreek) postbus 12, 2845 Niel. Dorpsstraat 31, Niel (jeugdhuis JOKOT) [email protected] www.eksit.be Enig Verschil (holebi-jongeren) Postbus 144 2000 Antwerpen 1 0496/99.70.98 [email protected] www.enigverschil.be

Hagar (opvolging politieke actualiteit) p/a Draakplaats 1 2018 Antwerpen 03 237 66 25 (na 19.00u) [email protected] www.derozedraad.be www.hagar.be HijZijZo! (holebi-groep) postbus 1057 2300 Turnhout 1 0494 85 04 77 [email protected] www.hijzijzo.be

Vieux rose (lesbische 50-plussers) p/a Rootjesweg 65 9200 Dendermonde 052 22 38 58 [email protected] www.vieuxrose.be

Maison Arc-en-Ciel (Alliàge asbl) 7, Hors-Château 4000 Liège (Luik) [email protected] www.alliage.be

Vlaamse Gender Kring [email protected] www.vlaamsegenderkring.be

Hommeles (holebi-leerkrachten) p/a Draakplaats 1 2018 Antwerpen [email protected]

VREAK Vlaams Recreatief en Kunsttoneel [email protected] www.vreak.be.tf

Homo- en Lesbiennewerking Mechelen (HLWM) Hanswijkstraat 74 2800 Mechelen 0472 51 81 43 [email protected] www.hlwm.be

Werkgroep Homofilie Kempen (WHK) p/a de Merodelei 40/1 2300 Turnhout 0486 88 22 37 of 0486 40 86 79 [email protected] www.whk.be

Homo 40+/De Roze Rimpel (homomannen 40-plus) p/a Draakplaats 1 2018 Antwerpen 03 239 02 22 [email protected] www.derozerimpel.be Ja&Dan! (holebi-jongeren) Postbus 170 2200 Herentals 014 23 34 01 [email protected] www.jaendan.be Klein Detail (holebi-jongeren) Postbus 8 2300 Turnhout 2 [email protected] www.kleindetail.be KomAf! (holebi-groep) Postbus 100 2400 Mol [email protected] www.komaf.be

Onderweg (praat- en groeigroep voor holebi’s) 02 203 22 85 (Roland) 0475 35 79 03 (Guido) O radio (holebi-radio voor Antwerpen, 107.0 FM) 0476 95 72 40 [email protected] www.oradio.be

Andersgeaard

Werkgroep Internationale Solidariteit met Holebi’s (WISH) engagement rond holebi’s & mensenrechten p/a Draakplaats 1 2018 Antwerpen [email protected] www.hetrozehuis.be/wish Partnerorganisaties:

Holebifederatie (Vlaamse koepelvereniging) Kammerstraat 22 9000 Gent 09 223 69 29 [email protected] www.holebifederatie.be

Wel Jong Niet Hetero (WJNH) (samenwerkingsverband holebijongerengroepen) Kammenstraat 22 9000 Gent [email protected] www.weljongniethetero.be

Regenbooghuis ( vzw Rainbowhouse) Kolenmarkt 42 1000 Brussel 02 503 59 90 [email protected] www.rainbowhouse.be

Villa Lila In de Betouwstraat 9 6511 GA Nijmegen (Nederland) [email protected] www.villalila.org

En dan heb je - in de provincie Antwerpen - ook nog:

Antwerpse werkgroep ouders van holebi’s 03 647 18 58 (familie Vergeyle) Mechelse werkgroep ouders van holebi’s 015 41 63 42 (Marleen Van Dam) Turnhoutse werkgroep ouders van holebi’s 014 41 81 92 - [email protected] (Ria Van Even) Gaybelgium, portaalsite voor holebi’s (www.gaybelgium.be) Gaylive, portaalsite voor holebi’s (www.gaylive.be) Gayworld, portaalsite voor holebi’s (www.gayworld.be) Gaydayz, cultureel getinte site voor holebi’s (www.gaydayz.be) Gay2day, nieuwssite voor holebi’s (www.gay2day.be) Holebifoon (info over holebi-seksualiteit) 09 238 26 26 (www.holebifoon.be) Holebitext - teletekstpagina’s Canvas pagina’s 738 en 739 Sensoa (centrum voor seksuele gezondheid en hiv) 03 238 68 68, [email protected] (www.sensoa.be) Zizo (magazine voor holebi’s) (www.zizomagazine.be) De Flamingo’s, Antwerpse holebistudentenclub, defl[email protected] (http://club.studiant.be/flamingo/) GOC, Dambruggestraat 204, Antwerpen 03 233 10 71 (www.goc-antwerpen.be) Homo & Geloof Kempen (De Klaproos) 016 69 60 46 Kadans, wandelclub voor holebi’s, 03 366 54 44 Only for Girls, netwerk van lesbische vrouwen, www.onlyforgirls.be

Activiteitenkalender FUIVEN Bij gebrek aan voldoende recente informatie kunnen we, ondanks pogingen van onze noeste redactie, deze keer géén relevante fuifactiviteiten aankondigen. Jammer maar helaas! Kijk anders op www.hetrozehuis.be, www.holebifederatie. be of de sites van de diverse verenigingen in Antwerpen (stad en provincie). Voor de jongste stand van zaken kan je ook altijd e-mailen naar [email protected].

We bieden je hier een selectie uit het zeer ruime aanbod aan activiteiten in de provincie Antwerpen en omgeving. Veel plezier ermee!

Elke maandag: - badminton Active Company, stedelijke sporthal, Blancefloerlaan 183, Antwerpen-Linkeroever (17-23u) - voetbal Active Company, voetbalveld Deurnese Turners, Drakenhoflaan 160, Deurne (19.00-21.00u) - zwemmen Active Company, stedelijk zwembad Borgerhout, Plantin Moretuslei (20.45-21.45u)



Huis/Café Den Draak (meer inlichtingen: info@derozerimpel. be of 03/239. 02.22) - vaste activiteit KomAf! in Het Wereldhuis, Corbiestraat 28 in Mol (20.00u) Elke derde vrijdag: - bijeenkomst en onthaal voor biseksuelen van Bi-Aktief, Hanswijkstraat 74, Mechelen. Info: 015/42.06.19 - praatcafé Klein Detail, Kwakkelstraat 71, Turnhout (vanaf 20.00u)



ANDERE ACTIVITEITEN

- zon 18/11/05 tot maan 02/01/06: Duo Expo – paintings by Pino, tentoonstelling in Het Roze Huis, Draakplaats 1, 2018 Antwerpen. Meer info via [email protected]; - vrij 06/01/06: jaarlijkse nieuwsjaarsreceptie holebiverenigingsleven stad en provincie Antwerpen, bij Het Roze Huis, onder brug op Draakplaats, Antwerpen. Meer inlichtingen: [email protected].

- vrij 06/01/06 tot maan 20/02/06: verrassingsexpositie in Het Roze Huis, in het kader van de traditionele nieuwjaarsreceptie;

- donder 23/02/06 tot donder 06/04/06: “Expo 263/342”, tentoonstelling waarvan de titel verwijst naar het persoonlijke leven van kunstenaar Sven De Blick. Op 23 februari zal het 263 dagen geleden zijn dat Sven de alcohol door de gootsteen goot, en bij de afsluiting van de expo 342 dagen… Keramiek had al langer een betekenis in Svens leven, nu ruilt hij de alcohol in tegen de kunst van het bewerken van aarde. Meer inlichtingen op http://www.50bougiespourlads. tk/; - zat 25/03/06 en zon 26/03/06: nieuw kaderweekend voor alle vrijwillig(st)ers van Het Roze Huis – ARK, Café Den Draak, aangesloten groepen uit de provincie Antwerpen. Een aanrader! Meer info bij Kenneth Mills: 03/288.00.84 (kantooruren) of [email protected].

- maan 10/04/06 tot zaterdag 20/05/06: expositie naar aanleiding van het vijfjarige bestaan van de werkgroep Onthaal in Het Roze Huis. Meer inlichtingen: [email protected]; - donder 29/12/05: HLWM gaat mountainbiken in Diest (Vlaams-Brabant). Meer info: 0472/518.143; zat 31/12/05: Oudjaarsfeest HLWM in Rijmenam. Leden betalen 30 euro, niet-leden 35 euro. Meer info: 0472/518.143; - vrij 13/01/06: nieuwjaarsreceptie HLWM in Babbelkroeg, Hanswijkstraat 74, Mechelen. Vanaf 21.00u; - zon 15/01/06: HLWM gaat mountainbiken in Sint-GillisWaas (Oost-Vlaanderen). Meer info: 0472/518.143; - vrij 03/02/06 tot en met zon 05/02/06: Ardennenweekend HLWM in Lierneux, in het zuiden van de provincie Luik. Leden betalen 70 euro, niet-leden 80 euro. Meer info: 0472/518.143; - vrij 17/03/06: “Café Coiffé”, Antwerps Travestie Theater (ATT) treedt op in de Mechelse Stadsschouwburg (Keizersstraat) om 20.00u. Kaarten reserveren bij de dienst “In en Uit Mechelen” via 070/222 800 of www. inenuitmechelen.be (12 euro per stuk); - elke woensdagavond: gratis filmvertoning bij GOC Antwerpen, Dambruggestraat 204, 2060 Antwerpen (21.00u stipt);

kijk ook in de activiteitenkalender op www.hetrozehuis.be.

Elke dinsdag: - conditiegym Active Company, Pestalozzistraat 7, Antw. (20.30u-21.30u) - volleybal Active Company, stedelijke sporthal, Blancefloerlaan 183, Antwerpen-Linkeroever (20-22u) - Holebi-bibliotheek open in Het Roze Huis (eerste etage), van 18.00u tot 20.00u. Telefonisch bereikbaar - tijdens openingsuren - via 03/288.00.84 bijeenkomst AA De Eerste (holebi’s met verslavingsproblemen), in Het Roze Huis, Draakplaats 1, Antwerpen (20-23u) Elke eerste dinsdag: - Antar-vrouwen op cafébezoek, Den Draak, café van Het Roze Huis, Draakplaats 1, 2018 Antwerpen (20u)

Elke woensdag: - koor Active Company, repetitie in Het Roze Huis (20-22u) - zwemmen Active Company, sportcentrum Hemiksem, Atletiekstraat 1, Hemiksem (21.00-22.00u) - worstelen Active Company, Pestalozzistraat 7, Antwerpen (19-21u) - onthaal (18.00-20.30u), activiteit (19u) en praatcafé (21-23u) jongerengroep Enig Verschil, boekhandel Groene Waterman, Wolstraat, Antwerpen. Maken van onthaalafspraken: via www.enigverschil.be of bel naar 0496/99.70.98.

Elke donderdag: - onthaalwerking in Het Roze Huis, Draakplaats 1, 2018 Antwerpen (19-21u). Info 03/288.00.84 of [email protected] - uitzending holebi-programma Pink Wave op Antwerpse Radio Centraal, 106.7 FM (van 20.30u tot 22.00u) - yoga Active Company, in Het Roze Huis (tweede etage), Draakplaats 1, 2018 Antwerpen (20.00-21.15u). Meer inlichtingen bij Marc Van Daele (03/237.31.73). - voetbaltraining mannen HLWM, Vrijbroekpark Mechelen (19-21u), info via 0472/51.81.43 of [email protected]. Elke eerste donderdag: - bijeenkomst bi-praatgroep Dubbelzinnig in Het Roze Huis, Draakplaats 1, 2018 Antwerpen (20u). Alle inlichtingen: [email protected] Elke eerste en derde donderdag: - praatcafé Bonus, Den Draak (café van Het Roze Huis), Draakplaats 1, 2018 Antwerpen (21u)

Elke laatste donderdag: - oriëntaals praatcafé voor holebi’s met ‘roots’ in Maghreblanden, Midden-Oosten en Turkije, Regenbooghuis, Kolenmarkt 42, 1000 Brussel (vanaf 18.30u). E-mailen kan naar [email protected] Elke vrijdag en zaterdag: - praatcafé voor lesbiennes van Atthis, Geuzenstraat 27, Antwerpen (20.30u)

Elke eerste vrijdag: - (behalve juli en augustus) bijeenkomst van Onderweg, spirituele groeigroep voor holebi’s in Het Roze Huis, Draakplaats 1, Antwerpen. Info 02/203.22.85 (Roland) of 0475/35.79.03 (Guido) - 40plus-danscafé vanaf 20.30u, bij Atthis, Geuzenstraat 27, Antwerpen - (alleen in oneven maanden van het jaar) vrouwenleeskring van de HolebiBib. Meer inlichtingen via holebibib@hetrozehuis. be. Elke tweede vrijdag: - fuif van Merhaba in zaal Palace, Anspachlaan 85, 1000 Brussel (www.merhaba.be) Elke tweede en vierde vrijdag: - vaste bijeenkomst Homo 40+/De Roze Rimpel in Het Roze

Elke vierde vrijdag: - 40-pluspraatavond vanaf 20.30u, bij Atthis, Geuzenstraat 27, Antwerpen Elke vrijdag: - babbelkroeg HLWM (21.00u-01.00u), Hanswijkstraat 74, Mechelen (21u). Elke eerste vrijdag van de maand is rookvrij. Elke laatste vrijdag van de maand is “vrouwenavond” (maar mannen zijn dan ook welkom). - zwemmen Active Company, De Schinde, Oorderseweg 83, Ekeren (19.45-20.45u) Elke laatste vrijdag: - praatcafé met onthaal en info van Heisa, Chalet OLV, Noordeind 52, Kalmthout (21u). Info: 0474/54.88.10. - spellenclub in Het Roze Huis (eerste etage), Draakplaats 1, 2018 Antwerpen (20u); spelletjes als Scrabble, Backgammon, Blablabla, De Kolonisten van Catan en nog veel meer. Gratis entree, iedereen welkom! Meer inlichtingen bij Erna Kimpen via erna.kimpen@hetrozehuis. be of 03/366.08.44. Elke zaterdag: - badminton Active Company, Ufsia, hoek Vekestraat-Grote Cauwenbergstraat, Antwerpen (13-17u) - Holebi-bibliotheek open in Het Roze Huis (eerste etage), van 15.00u tot 17.00u. Telefonisch bereikbaar - tijdens openingsuren - via 03/288.00.84. - radioprogramma Lesbyland, radio Centraal, 103.9FM (20.00-21.00u). Meer info bij Carmen Balboa via 0486/65.84.93 of [email protected]. - café bij holebi-groep HijZijZo!, Driezenstraat 25, Turnhout (21.00u tot 03.00u). Meer info: 014/42.35.83. Elke eerste zaterdag: - praatcafé Klein Detail, Kwakkelstraat 71, Turnhout (vanaf 20.00u) Elke derde zaterdag: - WatthisJongcafé vanaf 20.30u, bij Atthis, Geuzenstraat 27, Antwerpen Elke zondag: - HIV-café in Elcker-Ik, Breughelstraat 31-33, Antwerpen (19.30u-23.00u). Info: 03/233.10.71 - natuurwandeling voor holebi’s met wandelclub Kadans. Info: 03/366.54.44. Elke eerste zondag: - bijeenkomst lesbische 50-plussers van Vieux Rose, Den Draak (café van Het Roze Huis), Draakplaats 1, 2018 Antwerpen (14-18u). Info: 052/22.38.58 of e-mail vieux. [email protected]. Maandelijks: - mountainbiketochten met HLWM (0472/51.81.43 of [email protected]). Voor het mountainbikeprogramma kan je surfen naar www.hlwm.be. - “hiking” op zondag van eerste volledig weekend van de maand. Voor het programma surf naar www.activecompany.be. Bij Active Company vinden sommige van de activiteiten niet plaats op feestdagen en tijdens schoolvakanties. Klopt er iets niet (meer) in de kalender? Geen probleem! Laat het ons weten via [email protected] of schrijf naar vzw Het Roze Huis - Antwerpse Regenboogkoepel, t.a.v. De Magneet, Draakplaats 1, 2018 Antwerpen. Vriendelijk dank bij voorbaat!