WIJ nieuwsbrief 3-13 februari 2015 Petrus & Paulus West, Vrij Technisch Instituut - Oostende

WIJ 2014-2015 - nieuwsbrief 3 - 13 februari 2015 Petrus & Paulus West, Vrij Technisch Instituut - Oostende

Nieuwjaarsreceptie Petrus & Paulus West – jan. 2015 De twee scholen van Petrus & Paulus - Campus West ontmoetten elkaar tijdens de nieuwjaarsreceptie 2015. Samen met de vriendenkring van de Stuiverstraat werd iedereen verwelkomd voor een aangename babbel tussen collega’s en erecollega’s bij een lekker natje en droogje.

Wegens de samenwerking binnen Petrus & Paulus West vond de receptie dit jaar plaats in de zaal “de Sportpit” (Steenbakkersstraat 59 Oostende). Bedankt voor de gastvrijheid!

Sinterklaas zamelt rode centjes in bij de leerlingen van Petrus en Paulus West Enkele kilo’s centjes helpen de Voedselbanken bij gratis maaltijden aan de minstbedeelden. Op vrijdag 16 januari, om 9.45 uur, overhandigde een delegatie van de leerlingen van Petrus en Paulus West (Vrij Technisch Instituut-Stuiverstraat en SintLuitgardisinstituut-Steenbakkersstraat) enkele kilo’s ‘rostjes’, namelijk 1 cent-, 2 cent- en 5 cent-stukjes, aan de stichting BNP Paribas Fortis Foundation, in het kantoor van BNP Parisbas Fortis, Nieuwpoortsesteenweg 206 in Oostende. Met dit geld financiert de stichting via de Voedselbanken warme maaltijden voor de minstbedeelden. Met € 3,00 kan namelijk reeds een maaltijd aangeboden worden aan iemand in nood. De Voedselbanken werden opgericht in 1986 en bestrijden de honger en de verspilling in België. Hiertoe zamelen ze de bestaande voedseloverschotten in, hoofdzakelijk bij de voedingsindustrie en de grootdistributie, ten bate van de minderbedeelden in ons land. De leerlingen van Petrus en Paulus West schaarden zich met zijn allen achter dit nobel doel en zetten een intense inzamelactie op touw: in de afdeling Steenbakkersstraat werden paraplu’s ondersteboven gehangen en de leerlingen konden er hun kleinste wisselgeld in kwijt. In de Stuiverstraat werd nog dwingender ingezameld: Sinterklaas ging in hoogsteigen persoon bij de leerlingen langs en voor één keer werd de zak van Zwarte Piet gevuld i.p.v. geleegd: met al de rode centjes van de leerlingen.

De leerlingen van het beroepsvoorbereidend leerjaar uit het Sint-Godelievecollege Gistel, die zinnens zijn om volgend schooljaar het derde leerjaar te volgen bij ons, kwamen op 29 en 30 januari de sfeer opsnuiven in hun toekomstige studierichting. ‘Snuffelstage’ heet dat dan. Verschillende studierichtingen kwamen aan bod: bouw, schilderen en decoratie, hout, elektriciteit en basismechanica. De leerlingen staken hierbij zelf de handen uit de mouwen.

GEWELDIGE SKIREIS ONDANKS MATIGE SNEEUW Zij die er tijdens een vorige editie al bij waren weten het: niets plezanter dan wintersporten met de skiclub van onze school. En ook dit jaar ziet het er veelbelovend uit. 40 enthousiaste leerlingen en een handvol begeleiders en monitoren staan de donderdagavond voor de kerstvakantie vol ongeduld de bus op te wachten. Het oudercontact is nog niet afgelopen, als de bus zich al voor de school stationeert. Nog het nodige laadwerk van skimateriaal en valiezen en we zijn vertrokken. Terwijl de school in onze achteruitkijkspiegel kleiner wordt, is hier en daar een zucht te horen van een leerling met een slecht rapport, opgelucht dat hij zich een week in Oostenrijk kan verschansen. Anders dan andere jaren zijn er ook wat vragen. De berichten dat er in de Alpen in deze periode in jaren nooit zo weinig sneeuw is gevallen, houden iedereen toch wat bezig. De eerste dag staat er sowieso een wandeling op het programma maar we kruisen onze vingers dat de sneeuwgoden ons niet in de steek zullen laten en de volgende dagen alsnog kwistig zullen zijn met het witte poeder. Na een nachtje in de bus, komen we in Holzgau aan waar we hartelijk verwelkomd worden door “the big boss” en zijn kompanen. Zij zijn ons met de Vivaro voorgereisd zodat we in de beste omstandigheden kunnen worden ontvangen. Na het ontbijt en een deugddoende douche, trekken we onze wandelschoenen aan. Niet veel later starten we aan een wandeling door de velden in de richting van Bach. Daar verlaten we de vallei om de klim aan te vatten richting Haus Wase, een hut op 1300 meter hoogte. Er staat aangegeven dat dit stuk van de wandeling normaal een uurtje in beslag neemt, maar dat is buiten onze gids Frank gerekend. De kortste weg tussen 2 punten is de rechte weg, heeft men hem ooit verteld. Een theorie die hij vandaag aan de praktijk wil toetsen. Via zijn “shortcut”, een steil wegeltje, dat zich tussen de rotsen slingert, overwinnen we de 233 meter een stuk sneller. Sommigen al zwaarder ademend dan anderen. Maar de beloning is navenant. Boven kunnen we uitrusten op een lieflijke locatie. De hut zelf is niet open. Er is wel leven binnen, maar de uitbaters hebben vandaag blijkbaar andere plannen dan een centje bij te verdienen. Niet getreurd, er zijn niet alleen nadelen verbonden aan het veel te warme weer. Met het zonnetje op ons gezicht eten we ons lunchpakket op en wanen we ons op zomerreis. Nog wat genieten en dan wordt de terugweg aangevat. Een mooie dag. En ze wordt nog beter als ons ’s avonds goed nieuws bereikt. Na wat rondrijden en onderhandelen, is de leiding erin geslaagd een oplossing te vinden voor de volgende dag. Eentje waar de woorden skiën, snowboarden en sneeuw in voorkomen. In het geplande skigebied in Warth is voorlopig maar één klein liftje open, maar we kunnen uitwijken naar Lech, vooral gekend omdat het poepchic is. In Lech zelf spreken ze liever van “mondain”. De volgende dag strijken we neer in Zürs. Dit is het zuidelijke deel van het gebied. De pistes zijn er van een verrassend goede kwaliteit. De gevorderden leven zich uit en ook de beginners kunnen zich, wanneer we stoppen met skiën, na één dag al aardig behelpen.

Alleen voor Niels is het een pechdag. Na een val zit het snowboarden er deze week voor hem op. Gelukkig blijft hij de rest van de reis zijn vrolijke, positieve zelf. En even belangrijk, blijft de groep gespaard van andere kwetsuren. Zondag, maandag en dinsdag kiezen we Lech zelf als uitvalsbasis. Koningin Beatrix krijgen we niet te zien. Ze logeert er nochtans altijd in Gasthof Post Hotel als ze komt wintersporten. Nadat we zien dat er kamers zijn van €20.000 voor één week beslissen we volgend jaar toch maar in onze vertrouwde stek in Holzgau te blijven. Ook nu weer kunnen we enkel verwonderd toekijken hoe ze er hier elke dag opnieuw in slagen de pistes optimaal te prepareren. Kosten nog moeite worden gespaard. De eerste dagen wordt massaal sneeuw aangemaakt met sneeuwkanonnen maar dan stijgen de temperaturen in die mate dat ook dat geen oplossing meer biedt. Niettegenstaande het kwik op een bepaald ogenblik 10°C aangeeft, kunnen we toch opnieuw naar hartenlust wintersporten. Een enorme opluchting, zeker als ons berichten bereiken dat heel wat gebieden in Frankrijk en Oostenrijk geen skipassen uitreiken omdat er gewoon niet genoeg sneeuw ligt. De laatste twee dagen moeten we met wat pijn in het hart ons skimateriaal opbergen. Toch maken we er het beste van. Met een zoektocht, een teambuildingsspel en als afsluiter een spetterende karaokeavond (perfect in banen geleid door de hyperkinetische zus van Wesley) is onze woensdag goed gevuld. En we eindigen zoals we begonnen zijn; met een mooie wandeling die ons over de langste hangbrug van Europa leidt. Sommigen genieten met volle teugen, anderen proberen aan zo weinig mogelijk te denken, terwijl ze met knikkende knieën over de 110 meter lange brug schuifelen. En zo heeft de skiclub zijn 50ste skireis in het Oostenrijkse Lechtal erop zitten. Iets wat eerder deze week uitgebreid gevierd werd met een huldiging door de burgemeester van het dorp. Het was ondanks de sneeuwarmoede weerom heel plezant. En dan hebben we het nog niet gehad over de nachtelijke fakkeltocht, de WK-quiz, de tafeltenniscompetitie, de filmavond en zo veel meer. Maar daar proef je zelf wel van als je volgend jaar van de partij bent! Doen, zou ik zeggen.

Organisatie en directie namen oorkonde en geschenkje in ontvangst n.a.v. 50

ste

skireis in het Lechtal

Veiligheid in het verkeer PPW weet van meer … In het begin van het tweede trimester hadden we op school grote aandacht voor verkeersveiligheid. Als vervolg op de tuimelwagencampagne beleefden we nu samen met de eerste-, vierde- en vijfdejaars de hoogte- en dieptepunten van het verkeer. De eerstejaars (Stuiver- en Steenbakkersstraat) kregen allemaal een halve dag voorgeschoteld. Zo leerden ze hoe een veilige en reglementaire fiets eruit ziet, hoe je kleine herstellingen zelf kunt uitvoeren en ze controleerden ook de fietsen van hun medeleerlingen in de fietsenberging. Daarna zochten ze in het donker naar de juiste (reflecterende) zin en ondervonden zo hoe slecht zichtbaar je eigenlijk in het donker kunt zijn. Fietsvaardigheid werd gecontroleerd aan de hand van een fietsparcours waar iedereen met vol enthousiasme de beste tijd probeerde neer te zetten. Als laatste onderdeel leerden ze de stopafstand van een auto inschatten en beseften ze dankzij de promillebril ook hoe gevaarlijk het is om dronken achter een stuur te kruipen. Voor de vierdejaars kwam de politie van Oostende op bezoek. Twee inspecteurs maakten de verkeersregels duidelijk en legden de gevolgen als je die regels overtreedt nog eens uit. De problematiek rond motorfietsen en het opfokken ervan werd zeker niet uit de weg gegaan. Prijzen van boetes, medische en financiële gevolgen na ongevallen en/of overtredingen werden aan de hand van een powerpoint met passend beeldmateriaal ondersteund.

Het vijfde jaar kreeg in samenwerking met de vzw Rondpunt de “getuigen onderweg” over de vloer. Hier kwamen verkeersslachtoffers, hun ouders of vriend vertellen over een ongeval, de revalidatie en de gevolgen. De zaal werd telkens stil als het slachtoffer benadrukte dat hij ‘geluk heeft gehad’ ondanks de zware gevolgen en revalidatie want … ‘hij leefde nog’. Het deed pijn te zien hoeveel leed er was na een ongeval, maar het deed ook deugd om te zien en te horen hoe positief deze slachtoffers tegenover het leven, hun verdere leven stonden.

Het was voor iedereen een leerrijke ervaring.

Fietsparcours Petrus & Paulus West

Fietsparcours Petrus & Paulus West

6IW en TW naar VIVES Noord Technologiecampus Oostende

Op dinsdag 20 januari trokken de laatstejaars industriële en techniek-wetenschappen richting Technologiecampus op de zeedijk in Oostende. Het bezoek kaderde in een nieuwe strategie van de hogeschool VIVES en de universiteit KU Leuven om de leerlingen en leerkrachten van de derde graad secundair onderwijs kennis te laten maken met de hogeschool en universitaire opleidingen. De activiteiten werden gebundeld onder de naam TWIN, wat staat voor Technisch Wetenschappelijke Informatieve Netwerking. Via workshops konden onze leerlingen op een attractieve en interactieve manier kennismaken met de leerstof en de onderwijsvormen in het hoger onderwijs. De IW-leerlingen volgden de workshop ‘Keeping up… the fluidlevel’, waarin ze na een inleiding over pompen zelf aan de slag gingen om de pompkarakteristiek van een pomp op te meten. Aan het einde van de sessie ontwierpen ze met Labview een programma om het waterpeil in een tank op een bepaald peil te houden. TW trok hun labjas aan om ‘Nitriet kleur te laten bekennen’, een workshop over de drinkbaarheid van leidingwater, waarbij ze het Oostends “kraantjeswater” analyseerden. Op 12 maart wordt er een vervolg voorzien in de gezamenlijke workshop “Rescue Robot”. De leerlingen gaan de uitdaging aan om een robot te ontwerpen en te programmeren die in een zo kort mogelijke tijd zoveel mogelijk voorwerpen uit een brandend huis weet te redden.

Oud-TW-leerlingen geven hun opvolgers wijze raad Op dinsdag 27 januari brachten een aantal oud-TW-leerlingen met veel plezier nog eens enkele uren door op de vertrouwde schoolbanken op de vierde verdieping. Ze kwamen 5 en 6 TW informeren over hun verdere studieloopbaan en wisselden ervaringen uit. De belangrijkste tips waren: - Kies iets wat je echt wil, wat je graag wil doen. - Vat je zoektocht heel ruim op, kijk niet enkel binnen ‘wetenschappen’ maar overloop alle mogelijke studierichtingen (en dit zijn er héél veel). - Een diploma opent deuren maar jijzelf vult dit verder in.

Na het officiële gedeelte in de klas werden de oud-leerlingen door Annie verwend in de eetzaal. Dan kwamen de tongen pas echt los!

Het was niet alleen een leuk weerzien, maar ook een boeiende uiteenzetting over ervaringen in het hoger onderwijs.

Annie Vandenbussche Als er in het VTI één naam is die iedereen kent, één naam die vrijwel dagelijks met waardering over de tongen gaat, die de smaakpapillen streelt en net zoals bij de hond van Pavlov de maagsappen in beweging brengt, dan is het zonder twijfel die van Annie. Dat haar familienaam Vandenbussche is, weten wellicht weinigen. ‘Annie’ is daarentegen een begrip in het VTI. “Annie heeft dit weer fantastisch gedaan”, “Op Annie kun je rekenen”, “Vraag het eens aan Annie, zij weet wel raad”, “Annie, ’t was weer superlekker”, … Als je zulke zaken hoort, dan twijfelt geen mens eraan: het gaat hier over ‘Annie van de keuken’. Alsof er nog een andere Annie in het VTI zou rondlopen. Omdat Annie al van juli 1970 actief is in de school en ze straks een punt zet achter haar lange VTI-carrière, haastte de WIJ-redactie zich om haar alsnog te strikken voor een leuke babbel over de voorbije 45 jaar. “Het begon allemaal in juli met de zomerkampen van de mutualiteit, die toen in de jaren zeventig nog doorgingen in het VTI”, weet Annie te vertellen. “Dat was de tijd dat ons internaat nog zo’n 160 leerlingen huisvestte, verspreid over 7 slaapzalen. In de zomermaanden kwamen dan kinderen uit heel het land hun vakantie doorbrengen aan de kust en bij ons op school vonden ze onderdak en stevige maaltijden die de zusters voor hen klaarmaakten. Ikzelf zat dan in de avondploeg en had de zorg voor het internaat. Dat was ook de tijd dat nog verschillende priester-leraars in het VTI woonden: directeur Albert Declerck en klinkende namen als Laurent Delmotte en Jozef Proot, en naast en na hen nog verscheidene priesters die de ruggengraat van de school vormden. In 1976 kon ik overstappen naar de dagploeg en mocht ik, naast onderhoudswerk, deels aan de slag in de schoolkeuken, om er de zusters te helpen bij de dagelijkse kookactiviteiten. Daar was zuster Godelieve de eerste in rang, zeg maar, maar ook de andere zusters deden er dagelijks hun deel van het werk”, herinnert Annie zich. “De school evolueerde constant”, gaat Annie verder, “en ook de keuken bleef niet buiten schot: de invoering van de fameuze HACCPnormen gooide roet in het eten van de anders redelijk voorspelbare keukenroutine en dito menu’s. Op een diefje probeerde ik zo nu en dan wat afwisseling te brengen in de steevast weerkerende menukaart, wat echter niet altijd op groot enthousiasme van de zusters werd onthaald. Maar de leerlingen konden het wel waarderen en dat sterkte me in mijn kruistocht voor een meer eigentijdse keuken”, lacht Annie met een licht ondeugende blik in haar ogen. “Maar de zusters werden een dagje ouder en er werd tijdig, én discreet, uitgekeken naar opvolging voor de keukenleiding. Ik trok naar het Vormingsinstituut, volgde er gedurende drie jaar een intense cursus voor grootkeuken en mocht mezelf ten slotte, na al die inspanningen, officieel traiteur noemen. Dat werd voor mij de start van een nieuw VTI-hoofdstuk. Na het vertrek van de zusters lag alle verantwoordelijkheid nu bij mij. En geloof me, een schoolkeuken geolied draaiende houden is geen klein bier. Er komt echt veel bij kijken! Maar ik heb het altijd heel graag en met volle overgave gedaan. De voorbije jaren in duo met Brigitte, op wie ik altijd blindelings kon rekenen, en dikwijls samen met veel toffe collega’s, die bij allerlei speciale gelegenheden de handen uit de mouwen staken om gezamenlijk het werk te klaren: bij de Expo, die nu Open Schooldag heet, bij recepties, eindejaars-, kerst- en paasmaaltijden, bij pannenkoekenbaktes, acties als ‘De wereld op je bord’, spaghettiavonden, reünies, enzovoort. Te veel om op te noemen”, verzekert Annie ons.

Maar Annie was naast een prima kokkin en organisator van de schoolkeuken ook een luisterend oor voor elke collega die zijn of haar verhaal wel eens kwijt wilde en zocht naar wat begrip en goede raad. Tussen de soep en de patatten zijn ontelbare harten gelucht, en verdween er, na een warme babbel met Annie, dikwijls een grote last van de maag. “En ik kon luisteren maar vooral ook goed zwijgen”, verzekert Annie me. “Ik zag ze allemaal een beetje als mijn eigen kinderen: de leerlingen die me hun problemen vertelden, maar ook de collega’s die tussendoor een kop koffie kwamen drinken en uit waren op een gemoedelijke babbel. Ik mag er nog niet te veel aan denken dat ik dit op 30 juni allemaal achter moet laten, of ik krijg de tranen in mijn ogen.” Als Annie straks het VTI vaarwel zegt, zijn er enkele zekerheden. Eén: we zullen haar allemaal missen! En twee: zijzelf valt zeker niet in het spreekwoordelijke zwarte gat, waarvoor zo velen vrezen bij de aanvang van hun pensioenperiode, want ze maakt nu al intense plannen. Naast wat meer ruimte voor haar man Walter, haar kinderen Stijn en Lieven, en de kleinkinderen Ferre en Sam, zal ze ongetwijfeld tijd te kort komen. “Heel regelmatig wandelen, liefst bij een stevig briesje, af en toe een reisje en tussendoor een lekker etentje met zijn tweetjes, staan alvast op het programma”, weet Annie. “Maar ondertussen vond ik ook al een nieuwe uitdaging. Ik word samen met enkele anderen verantwoordelijk voor de werking van het parochiaal centrum De Burcht in Gistel. Dit is puur vrijwilligerswerk, maar ik zie het volledig zitten! Allerlei regelingen en afspraken voor de meest uiteenlopende activiteiten, kookavonden met groepen, zalen klaarzetten en opruimen, drank bestellen bij de brouwer en zorgen dat alles er mooi en gezellig uitziet, noem maar op. Dat is echt wel mijn ding en zo blijf ik stevig onder de mensen”, vertelt Annie met een grote dosis enthousiasme. Daarmee komen we eigenlijk naadloos bij de derde zekerheid: Gistel en De Burcht krijgen er straks een onbetaalbare en heel sympathieke kracht bij! En ongetwijfeld ook een vurige propagandiste van het VTI, zowat de helft van haar eigen levensverhaal.

en win een JIM-concert op school! Bebat daagt samen met jongerenzender JIM alle Vlaamse scholen uit om gebruikte batterijen in te zamelen. De school die de meeste lege batterijen per leerling ingezameld heeft, wint een live concert. Breng dus tussen 23 februari en 20 maart massaal je oude batterijen mee naar school en misschien komt JIM wel langs in het VTI voor een heus live concert! Doen jullie mee?

Gedichtendag 2015 Donderdag 29 januari, gedichtendag 2015 “Met zingen is de liefde begonnen” flitste voorbij met minder toeters en bellen dan de vorige edities. Het eerste lesuur werd voor elke graad een dagbegingedicht aangeboden via de “afwezigheidslijst”; het kon door de leraar of een leerling voorgelezen worden. De vakgroep Nederlands had zich ondertussen het hele schoolcomplex toegeëigend via poëtisch bedoelde post-its en in diverse lessen Nederlands kwam poëzie op diverse manieren aan bod. De activiteiten voor leraren bestonden uit een wedstrijd “maak een stiftgedicht – schrap letters en houd een gedicht over – met de eerste blz. van de laatste Direct” en een “zangstonde in duet”. Wedstrijd De juryleden, alias de vakgroep Nederlands, kwamen samen op donderdag 29 januari in de Lunchbar in Oostende en nog voor het eerste aperitief lagen de genomineerde kanshebbers op een apart stapeltje. Na druk wikken en wegen werd dit het resultaat – zonder hiërarchische volgorde: Stijn Loncke voor zijn schrapgedichten en uitgepuurde poëtische boodschap met de focus op “tijd, het individu en het team”; Nancy Vandaele voor haar intens schrapwerk waarin de opdracht zelf bloot kwam; Anke Joseph voor haar contrastrijk zwartkleuren waardoor de recente actualiteit benadrukt werd in een kernboodschap met o.a. “slachtoffers, respect, vertrouwen”; Tine Gheldof die kleurrijke letters en woorden aaneenbreide tot een diepzinnig woordgedicht; het duo Bjorge Galle & Daniel Tavernier die schouder aan schouder niet altijd binnen de lijntjes schrapten maar hun existentiële beschouwing in duidelijk rozerood weergaven en de juryleden lang aan het lijntje hielden, met P en P we s t, juist ja, Petrus & Paulus West; Evert Housaer dreef de jury bijna tot wanhoop met zijn tweekleurenlettergedicht, maar uiteindelijk ontdekten de beoordelaars toch een zinvol taalgeheeltje. De prijzen werden overhandigd. (ontbreekt op de foto: Anke Joseph) Ook onze leerlingen (en leraren) konden wat winnen via een selfie post-it op volgende link https://www.facebook.com/petrusenpaulus.vti.campuswest. Winnaars werden Jonas Dobbelaere (4ELa) bij de leerlingen en Pascal Dehondt bij de leraren. 4EM sleepte de prijs van origineelste klasselfie in de wacht. Duetten 48 collega’s werden uit de gangen en kamers geplukt en engageerden zich “spontaan”, om met meer of minder zangtalent, met meer of minder theater, met meer of minder overgave de gedichtendag op te vrolijken met hun présence, hun lach en enthousiasme en op deze wijze het thema met een Nederlandstalig liedjesfragment kracht bij te zetten. Van hun gefilmde glansprestatie konden de collega’s mee genieten in de lerarenkamer. Het team Nederlands (Anita, Leen, Veerle, David, Benedicte, Jan, Tine, Dirk) dankt de hele VTI-gemeenschap voor zijn medewerking en appreciatie.

Mark Cloet

afstudeerjaar: 1983 Afgestudeerd als bouwkundig tekenaar Werkt: kunstenaar, filosoof en ‘eeuwige student’

“WIJ”: Kun je ons vertellen wanneer je aan het VTI afgestudeerd bent en in welke richting? “Mark”: Ik ben afgestudeerd in 1983 als bouwkundig tekenaar. “WIJ”: Wat was voor jou de reden om voor het VTI te kiezen? “Mark”: Ik was geen zo’n goede student in “het college”. Ze verwezen mij door en raadden me aan een meer technische richting te kiezen. Wat me oorspronkelijk teleurstelde, veranderde gauw in een vernieuwing van interesse: het technische denken, tekenen, ontwerpen, begrijpen lag me wel. Goede leraars, allemaal met veel verschillende soorten kennis en achtergronden hebben me kunnen begeleiden om zowel mijn praktische als mijn theoretische kennis verder te vervolmaken. Ze bleken ook aandacht te hebben voor mijn artistieke kwaliteiten. Gelukkig, want zonder deze mensen had ik niet ingezien hoe belangrijk mijn studiewenteling wel geweest is. “WIJ”: Welke studies deed je na het VTI? “Mark”: Ik begon regentaat in Sint-Lucas te Gent, maar ook die richting lag me niet. Ik brak mijn studies daar af omdat ik bang was dat ik mijn hele leven les zou moeten geven. Vanaf dan heb ik altijd “werken” en “studeren” gecombineerd. Ik heb me ingeschreven in de KASK (Koninklijke Academie voor Schone Kunsten) in Gent waar ik voor Monumentale Kunsten Beeldhouwen afstudeerde in 1989. Dankzij beurzen kon ik mij daarna verder bekwamen in l’École de Nîmes en l’Académie de Marseille in Frankrijk. Ik ontving ten slotte vermeldingen in kunstgeschiedenis, filosofie en semantologie in verschillende universiteiten in Italië, waarvoor ik een eredoctoraat kreeg in Venetië in 2005. Ik studeer nu nog steeds als vrij medewerker aan de Vrije Universiteit van Brussel (VUB). “WIJ”: Welke werkervaringen heb je daarna opgedaan? “Mark”: Ik heb me vlug geïnstalleerd als zelfstandig kunstenaar, en deed tussendoor allerhande jobs, als ik geen geld genoeg had om te doen wat ik wilde doen. Ik bekwaamde mij als opvoeder-agoog en verpleger, daarna werkte ik een paar jaar ’s nachts als nachtopvoeder en overdag als beeldhouwer. Ik kreeg ook kansen om als onderzoeker in beeldende kunsten te werken aan universiteiten als Padova, Udina en Rome, waar ik me verder kon bekwamen als beeldhouwer en onderzoeker.

Zo werkte ik als beeldhouwer voor de Vlaamse Gemeenschap, de Waalse en de Duitse Gemeenschap, voor de Franse Staat, voor Poolse Gouvernementen, voor de Russische Ambassade, in opdracht van IBK en het Willem Fonds Nederland, voor de Italiaanse Staat, in Zuid-Afrikaanse musea, townships, gevangenissen en universiteiten, voor de US Amerikaanse Culturele en Educatieve Staatsdienst van President Obama en voor Fulbright USA. Zo kwam ik in musea, publieke en privécollecties terecht met mijn werk en werkte zo in veel plaatsen in Europa, Zuid-Afrika, Zuid- en Noord-Amerika.

“WIJ”: Wat viel jou op tijdens jouw eerste stappen op de werkvloer? “Mark”: Wat mij het meeste opviel is dat ik iemand ben die mij niet graag vastbindt aan een plaats of een job. Ik had ook het gevoel dat ik nooit genoeg wist, met andere woorden: dat ik mij steeds wilde bijscholen. Iets maken als kunstenaar, zo dacht ik vroeger, ontwikkel je door ervaring. In theorie zou de meest ervarene het meeste vertrouwen moeten hebben in zijn kunnen en zo de beste kans maken op goede resultaten. In werkelijkheid echter is deskundigheid zowel de trouwste trawant als de ergste vijand van de vorser (zo is dat wel meer met trawanten). Hoe groter het succes in het verleden, hoe groter de onzekerheid als je een nieuw project begint. Hoe geslaagder het voorgaande werk, hoe kleiner de kans die prestatie te evenaren. Misschien is het “scheppend vermogen” of kunst maken niets anders dan het bewust worden van de materie. Wat een gewaarwording, de gedachte alleen al dat de materie (waarvan wij deel uitmaken) ons aanspreekt in plaats van omgekeerd! Dan hoeven we de materie niet op de eerste plaats meer te beheersen. Dat bevrijdt ons van de kwestie “slagen of niet slagen”. Zo’n zeldzame en onverwachte ervaringen, overkomen je indien je op de juiste plek aanwezig bent op het juiste moment. “WIJ”: Wat doe je nu, waar ben je nu mee bezig? “Mark”: Ik studeer nog altijd verder, ik ben mij aan het voorbereiden op een doctoraat aan de VUB. Ik heb ook een kunstenaarsverblijf in Gent waar mensen van zowat overal ter wereld komen logeren, om te werken aan hun oeuvre. Ik doe tentoonstellingen zowel in het binnen- als in het buitenland. Ik probeer boeken af te werken die dringend gepubliceerd zouden moeten worden en vergeet dikwijls de interviews op tijd af te werken. Ook ben ik onlangs een winkel begonnen in Gent samen met mijn vrouw Janna en haar dochter Alix, waar we ontwerpen realiseren van en samen met kunstenaars die gebruiksobjecten maken. Die objecten verkopen we dan.

“WIJ”: Wat van wat je leerde in het VTI was/is bruikbaar in jouw opleiding/beroepsleven? “Mark”: Ik leerde vooral dat het niet erg is om steeds opnieuw van nul te beginnen. Dat al wat we weten best boeiend is, maar dat wat we nog niet weten misschien nog wel boeiender is. Ik leerde mij klein maken om de grote wereld beter te leren kennen. Gelukkig heb ik goede leerkrachten, en vrienden leren kennen die me de kans gaven om kritisch te zijn en eigen initiatieven te nemen, die me durfden tegenspreken, maar me ook bijstonden en steunden. Dat liep niet altijd van een leien dakje, maar het was de moeite waard.

“WIJ”: Wat wil je graag meegeven aan onze huidige leerlingen i.v.m. hun opleiding of hun toekomst op de werkvloer? “Mark”: Neem tijd om te leren, en zie studiematerie niet als een kwaaie opdracht, maar meer als een uitdaging. Wees ook niet te gemakkelijk voor de leerkrachten, je mag ze tegenspreken, het is zelfs nodig. Maar je moet als je “vecht” weten tegen wie je vecht, en daarom is het belangrijk om je te wapenen. Als je je leerstof, je leerkrachten en medestudenten als concurrenten of vijanden ziet, dan loop je het risico door hen verpletterd te worden, en dan is een studietijd geen prettige tijd. Als je slim tegenspreekt, dan stel je je niet op in een leerling (slaaf) - meesterrelatie, en probeer je je voor te bereiden om de leraar te slim af te zijn, dat geeft verbazingwekkende, grappige effecten. Het moet tenslotte ook nog prettig blijven allemaal. Ook op de werkvloer moet je zorgen dat het prettig blijft. Dat lukt nooit als je je werk maar half doet. Je moet ervoor gaan, of weggaan. Er zijn veel verschillende jobs en kansen in het leven, de beste job is er één die je graag doet. Dan tellen uren en prestaties niet, en amuseer je je te pletter met wat voor anderen dagelijkse sleur wordt. We spreken allemaal gemakkelijk over onze rechten, en maar goed ook. Onze cultuur (vooral in België) geeft ons het recht om “vrij” te denken. Daar is natuurlijk ook een plicht aan verbonden: het is ons recht én onze verantwoordelijkheid om te zorgen dat anderen ook kansen krijgen, het is aan ons om werk af te maken zodat de bijdrage die we leveren stukken mogelijk maakt van de dingen die ons mogelijk maken. We moeten vooral blijven tegenspreken, ook dat is een plicht want hoe technisch of saai, of moeilijk je opdrachten ook zijn, hoe praktisch, onnuttig of tijdelijk je werk ook lijkt, altijd komt het op jou aan, op jou komt het op de eerste plaats aan. “WIJ”: Bedankt voor dit toffe en soms verrassende gesprek.

vrijdag 13 februari 2015 100-dagen maandag 16 februari 2015 start krokusvakantie zondag 22 februari 2015 einde krokusvakantie maandag 23 februari 2015 vooronderzoek onderwijsinspectie van 2 maart tot 6 maart 2015 bezoek onderwijsinspectie dinsdag 10 maart 2015 examen rijbewijs op school ma 16 en di 17 maart 2015 technodagen

donderdag 26 maart 2015 start proeven 2A vrijdag 27 maart 2015 de start proeven 1A en 2 graad TSO donderdag 2 april 2015 oudercontact vrijdag 3 april 2015 rapporten maandag 6 april 2015 start paasvakantie vrijdag 17 april 2015 eindepPaasvakantie zaterdag 25 april 2015 Infodag / Open School Dag

krantenknipsels Met dank aan de kranten om het artikel …

een samensprokkeling van “wat gebeurd is” en “wat nog zal gebeuren“ Wist je dat

de wiskunde olympiade weer van start ging? Negen leerlingen uit de tweede graad en zeventien leerlingen uit de derde graad namen deel aan de eerste ronde van de JWO (Junior Wiskunde Olympiade) en de VWO (Vlaamse Wiskunde Olympiade). We zijn alvast benieuwd naar wie doorstoot naar de tweede, provinciaal georganiseerde ronde. Wordt vervolgd! 4

Wist je dat

Ook PPW reageert tegen zinloos geweld? Allen zijn we geschokt door het zinloze geweld dat de laatste tijd steeds weer de kop op steekt. Daarom hebben we als Oostendse scholen op woensdag 14 januari een minuut stilte gehouden voor de slachtoffers. Een stil maar vastberaden protest tegen geweld en om duidelijk te maken dat we niet geloven in een God van haat. Wist je dat

een pedagogische studiedag leerrijk is? Op 2 februari hadden de leerlingen geen les. Reden? Les voor de leerkrachten. Naast heel wat uitleg rond het nieuwe M-decreet werd ook op een andere manier ‘gekeken’ naar “mensen met een handicap”. Het muziekensemble “Il Sogno” van “De Lovie” (Centrum voor personen met verstandelijke handicap) gaf iedereen duidelijk een andere kijk!

Anthony Dubourg vervangt Ignace Kint

Jonah Vandeviane vervangt Eveline Vervynckt

Michiel Curvers Langdurige stage

Olivier Delcampe Langdurige stage

Op 2 januari overleed Tom De Clercq, neef van Thibo Verbeeke (1BD). Op 3 januari overleed Odile Husson, grootmoeder van Gilles (2Bhbb) en Guillaume (7RB) Wenmaeckers Op 8 januari overleed Thérèse Schneider, grootmoeder van Brian Gathuri (6RB). Op 9 januari overleed Simonne Petyt, groottante van Niels Petyt (7FL). Op 13 januari overleed Luc Dely, schoonbroer van pedagogisch directeur Annik Soete. Op 18 januari overleed Gabriël Mathys, grootvader van Dries Halfmaerten (3HB) en Brecht Provoost (6IW). Op 21 januari overleed Roos Delaere, grootmoeder van Ian Horré (1TT). Op 6 februari overleed Elise Greven, grootmoeder van Maarten (4BO) en Joost (2IW) Vanhoorne. Onze christelijke deelneming.

Op 31 december werd Bo geboren, kleindochter van collega Dirk Beirens. Op 28 januari werd Bastien geboren, kleinzoon van collega Annick Halsberghe. Op 9 februari werd Miel geboren, zoon van collega Tony Seys en oud-collega Karen Nys. Van harte proficiat!

Suggesties voor artikels, foto’s, bijdragen, enzovoort zijn altijd welkom. Ze kunnen via Smartschool ingestuurd worden naar Jan Vanleenhove, of via gewone mail naar [email protected]. Wens je de WIJ niet langer te ontvangen, meld dit dan via e-mail aan [email protected].

TOYOTA TOYOTA MOTOR EUROPE

Vacature 108756 Technician Manufacturing Quality & Audit Ref Locatie Functie Job Type

108756 Brussel QUALITY Experienced

Job beschrijving Binnen de Quality Division van Toyota’s European hoofdkwartier, zal je verantwoordelijk zijn voor het uitvoeren van evaluaties om zo het kwaliteitsniveau van onze voertuigen te verhogen. De uitdaging Je zal statische en dynamische voertuigevaluaties uitvoeren (Shipping Quality Audit, Project stage vehicle evaluation, manufacturing process confirmation), om tegemoet te komen aan de verwachtingen van de klant met betrekking tot kwaliteit. Je zal activiteiten rond kwaliteit ondersteunen, om zo de kwaliteit van nieuwe modellen in de projectfase en huidige modellen in massaproductie fase te verhogen. Hierbij zal je focussen op  Preventie activiteiten voor huidige kwaliteitsproblemen  Nieuwe kwaliteitsbezorgdheden voor nieuwe technologieën, design en functies Er zal van je verwacht worden om de huidige werkmethodes te standaardiseren en te verbeteren. We bieden een competitief salaris, extra legale voordelen en training om je ontwikkeling te ondersteunen. Jouw profiel  Je hebt minstens een diploma TSO (bij voorkeur in Automechanica, elektriciteit, mechanica,…)  Je hebt minstens 3.5 jaar ervaring binnen Toyota of minstens 5 jaar binnen een relevante ervaring (automotive of dealer ervaring)  Je bent bereid om frequent te reizen binnen Europa en naar Japan (ongeveer 40% van je tijd)  Je hebt een goede kennis van Engels, elke andere taal wordt beschouwd als een pluspunt  Je hebt een goede kennis van MS Office  Je bent pragmatisch, kan logisch denken en hebt een hands-on aanpak  Je kan goed communiceren, tot consensus komen en problemen oplossen  Je bent goed georganiseerd en door je flexibiliteit ben je de perfecte team speler

Plaats van tewerkstelling Toyota Motor Europe Bourgetlaan 60 1140 Evere Hoe solliciteren? Ga naar www.toyotajobs.com Ga naar ‘experienced professionals’ Ga door naar ‘list of current vacancies’ Klik op job opening 108756 ‘Technician Manufacturing Quality & Audit’ Stel je kandidaat door te klikken op ‘Click here to apply for this job’ en de volgende stappen door te nemen.