---------------------VSCD cabaretprijzen 2013 ----------------------
Juryrapport
UITREIKING ZONDAG 29 SEPTEMBER 2013 DE KLEINE KOMEDIE AMSTERDAM
----------------------
Vereniging van Schouwburg- en Concertgebouwdirecties
State of the art 2013 Een van de Poelifinario/Neerlands Hoop-juryleden stelde voor om
Ypma het geheel met punaises tegen de muur van De Kleine
deze toespraak over de situatie in de cabaret-wereld vanaf een
Komedie.
sinaasappelkistje, zonder microfoon de zaal in te slingeren. Met op
Misschien hoopt de VSCD volgend jaar wel, net als dit jaar, op een
de achtergrond een beelddecor van rokende puinhopen. Op
nieuw koningsdrama bij de toewijzing van de prijzen. Dan kunnen
Youtube moet wel iets passends met beelden uit Damascus of
ze om inhoudelijke redenen de stekker uit de Poelifinario trekken en
omstreken te vinden zijn. En er zijn ook nog wel foto’s van de vrij-
dat scheelt weer wat pecunia. Nee, dat is onzin, de VSCD hecht
wel verwoeste vergaderruimte van de Poelifinario-jury aan het eind
zeer aan deze prijs. En een potje reuring hoort bij het cabaret,
van hun beraad. Aan de gasten zou alleen water en Aldi-bier wor-
anders kun je net zo goed naar een korfbalwedstrijd gaan. Zo heb-
den geserveerd.
ben journalisten ook wat te doen en kunnen de impresariaten vrolijk vissen en bedenkelijk kijken.
Want dat gevoel hebben we wel een beetje. De VSCD zit onder meer door het wegvallen van inkomsten via de Podiumcadeaukaart
Maar hoe treurig de organisatorische fundering er ook aan toe is,
op zwart zaad. Andere uitreikingen van VSCD-prijzen vallen binnen
daar is toch vrij weinig van te merken in de cabaretzalen. Misschien
festivals die flink gesubsidieerd zijn, maar in sommige opzichten is
is er wel een duidelijk verband tussen de neerhangende mondhoe-
het cabaret nog steeds de neger van het theater. Creatief onderne-
ken op straat en in politiek Den Haag en de rijke cabaretoogst dit
merschap zal hier uitkomst moeten brengen. Dat is ten slotte toch
jaar, zowel aan de Poelifinario-kant als in de Neerlands Hoop-hoek.
de basis van het cabaret. Het is geen verrassing dat een aantal
Als de jury ook maar een milligram ruimhartiger was geweest zou
cabaretiers door middel van crowdfunding cd’s hebben opgeno-
het aantal genomineerden voor beide prijzen zijn verdubbeld. Het
men of het praktische, materiële fundament van een voorstelling
gemiddelde niveau lag hoog dit seizoen. De jury werd gedwongen
hebben gelegd.
om uiteindelijk een paar darlings te vermoorden.
De VSCD zit dus zonder geld. Oh ja, van de winnaar van de
Een van de heugelijke ontwikkelingen op dit moment is de toename
cabaretprijs wordt dit jaar nog wel een mooie foto door Corbino
van het aantal cabaretduo’s. Het betreft hier wellicht geen verbinte-
gemaakt. Maar volgend jaar zullen de winnaars waarschijnlijk het
nissen tot de dood hen scheidt, maar dat is in het echte leven toch
pasfotohokje op het Centraal Station in moeten duiken om vervol-
ook al lang een achterhaald concept. Vooral de zoektocht van deze
gens bij de HEMA even een lijstje te scoren en dan prikt Vivienne
verse tweetallen naar nieuwe vormen, de autonome inhoud en de
Colofon Vereniging van Schouwburg- en Concertgebouwdirecties Funenpark 1 1018 AK Amsterdam tel: 020 664 72 11 www.vscd.nl ontwerp WAT ontwerpers, Utrecht teksten VSCD Cabaretjury fotografie Bob Bronshoff, Roger Cremers, Joost de Haas, Martin Oudshoorn, Stefanie Pistel, Marieke Verfaille en Astrid Verhoef. met dank aan De VSCD Cabaretjury en De Kleine Komedie
2
Eerdere winnaars Neerlands Hoop 2012: Ali B. 2011: Van der Laan & Woe 2010: Paulien Cornelisse 2009: Alex Klaasen 2008: Ronald Goedemondt 2007: Javier Guzman 2006: Sara Kroos 2005: Eric van Sauers 2004: Wim Helsen 2003: André Manuel Poelifinario 2012: Richard Groenendijk met Alle dagen 2011: Lebbis met Branding (pimped) 2010: Claudia de Breij met Hete vrede 2009: Wim Helsen met Het uur van de prutser 2008: Maarten van Roozendaal met Het wilde westen 2007: Kees Torn met Dood en verderf 2006: Theo Maassen met Tegen beter weten in 2005: Kommil Foo met Spaak 2004: NUHR met Over de top 2003: Marc-Marie Huijbregts met M-M Huijbregts
State of the art 2013 drive om zichzelf uit te blijven dagen was boeiend om te zien.
publiek, dat net iets te vaak louter vermaakt wenst te worden.
Zo ontstonden hilarische sketches van Remko Vrijdag en Martine
En het geldt natuurlijk ook voor de angstige programmeurs, die een
Sandifort, zo verbaasden Kasper van Kooten en Bertolf ons met een
veilig heenkomen zoeken bij grote namen, ook al garanderen die,
fraaie kruisbestuiving tussen cabaret en concert, en zo wierpen de
met uitzondering van misschien Jochem Myjer, niet automatisch
bezielde Sanne Wallis de Vries en Paul Groot nieuw, kleurrijk licht op
meer een volle zaal.
het leven van Adèle Bloemendaal, zowel naast als op het podium. Er zijn maar liefst drie duo's genomineerd. De Kommil Foo-broers
Ofschoon cabaretiers, net als rockers, niet afgeserveerd mogen
lieten zich dieper in de ziel kijken dan ooit, Van der Laan en Woe
worden louter op grond van hun leeftijd, is het wel plezierig dat de
maakten hun Neerlands Hoop volledig waar met hun beste voor-
jonge garde met enthousiasme in de nek van de oudjes hijgt.
stelling tot nu toe, en ook bij Speelman & Speelman bleek weer
Louise Korthals is daar een prachtig voorbeeld van. Zij lijkt een
eens dat één en één drie is. En zo tellen de vier Ashton Brothers
paar stadia van haar ontwikkeling domweg te hebben overgeslagen
natuurlijk voor zes.
en heeft nu al aansluiting met de top gevonden. Bij Pieter Derks en Johan Goossens ging het misschien iets langzamer, maar ook zij
Dat willen we zien: cabaretiers die zichzelf uitdagen, nieuwe gren-
hebben zich niet al te lang in de Eerste Divisie warm hoeven te
zen opzoeken en er desnoods overheen gaan. Hier en daar had er
lopen, zij rammelen nu al aan de poort van de Eredivisie.
nog wel een schepje bovenop gemogen. In de strakke kaders bin-
Het gaat dus goed aan de onderkant, en zeker ook bij de allerjong-
nen de huidige theaterwetten, en gedreven door het verlangen om
ste lichting, die zich nog aan het oppompen is op de academie en
zo hoog mogelijk te kunnen scoren met bezoekersaantallen neigt
aan het experimenteren is in de kleine zaaltjes. Voor zover ze daar
het genre cabaret soms te veel naar braafheid. De applausmeter en
natuurlijk de ruimte krijgen, want voor veel jong talent blijven de
de grapdichtheid zijn tot een doel op zich verworden in plaats van
deuren van het theater gesloten. Theaters zien zich vanwege het
transportmiddel van het materiaal. We misten hier en daar de moed
gat in hun begroting genoodzaakt om minder te programmeren, en
om meer buiten de lijntjes te kleuren, het lef om het genre anarchis-
dat blijkt in de praktijk vooral ten koste te gaan van de kleine zalen.
tisch en blanco te benaderen. Het zou mooi zijn als een aantal
Er zijn theaters die hun kleine zaal alleen nog in het weekend
gevestigde namen de stokpaardjes op stal zet en zich opnieuw uit-
gebruiken en er zijn al aardig wat vestzaktheatertjes helemaal
vindt. Juist onzekere tijden smeken om een breuk met het verleden.
wegbezuinigd. Als er dus minder geprogrammeerd wordt, zullen de
Voor de goede orde, deze kritiek geldt niet alleen voor een deel van
impresariaten ook geen valse hoop bieden en laten ze nieuw talent
het cabaretgilde, maar ook voor sommige recensenten en het
buiten staan. 3
De Jury De VSCD Cabaretjury 2013 bestaat uit Erik Pals (voorzitter), algemeen directeur RO Theater, Laura Marcus, directeur openluchttheater Caprera, Patrick van den Hanenberg, journalist de Volkskrant, Nico Baars, directeur Westland Theater De Naald, Minou Bosua, De Bloeiende Maagden, Roel Coppelmans, directeur Posttheater Arnhem, Mike Peek, freelance journalist en recensent kleinkunst
State of the art 2013 Toch zullen de gedreven jongelingen niet snel opgeven. Cabaretiers
goede richting te geven of enig houvast te bieden. Houvast in een
met een missie. Bij deze Sturm und Drang-groep hebben we wor-
tijd waarin veel zekerheden op instorten staan, vaste waarden op
stelingen waargenomen over hoe je om moet gaan met de huidige,
losse schroeven staan en niets meer vanzelfsprekend is. De hand
steeds snellere wereld en hoe je dat gevecht vorm kan geven op
wordt angstvallig op de knip gehouden. Er lijkt geen tijd en ruimte
het podium. Een van de juryleden zag bijvoorbeeld voor de zomer
meer om een beetje achterover te hangen.
bij de Koningstheateracademie in Den Bosch twee afstudeervoorstellingen die bijna pijn deden, zo indringend persoonlijk waren ze.
We mogen blij zijn dat er cabaretiers rondlopen die niet voor de
Zo heftig was bij deze twintigers de noodzaak om uiting te geven
makkelijke weg kiezen, maar die ons helpen onze denkgeest open
aan de moeizame ervaringen met de wereld.
te scheuren en klaar te stomen voor een nieuwe samenleving. Mannen als Wim Helsen en Micha Wertheim doen dat op een filo-
Dat waren geen incidenten. Vanuit de Comedytrain-stal wist Rene
sofische manier, iemand als Lebbis doet dat ook op een hele prak-
van Meurs met ditzelfde thema Cameretten te winnen. Hij snakte
tische manier, Ronald Goedemondt doet dat met een karrevracht
naar de stilte, even geen meningen en geen geschreeuw. En ook
grappen met dubbele lading. En Maarten van Roozendaal deed dat
Ronald Goedemondt vraagt zich bijna wanhopig af waar de gren-
met schrijnende, vurige liedjes. Het is gruwelijk dat we daar niet
Toelichting Cabaretjury
zen van zijn privacy liggen, en hoe hij moet ontsnappen aan de
langer van hebben mogen genieten.
Tijdens de bekenmaking van de winnaar van de Poelifinario 2013 is er door de cabaretjury een toelichting gegeven op het proces rondom de totstandkoming van de winnaar.
Niet zo vrolijk natuurlijk, al die cabaretiers die klem komen te zitten
niemendallerige grappenparade en de cabaretier met een geïnspi-
in een woest rondtollende wereld, waar antidepressiva, slaapmid-
reerde visie niet te groot wordt. Zij die achterblijven in het lullige
delen, opdringerige social media, en de soms onmogelijke maat-
grappen maken lijken nu ineens meteen gedateerd te raken omdat
schappelijke eisen het levensritme dreigen te bepalen.
de tijd zo snel verandert en er zo veel vraag is naar expertise. Deze
Maar cabaret is niet in het leven geroepen om het publiek louter
tijd vraagt geen vlugge jongens en meisjes meer maar goeie fanta-
schuddebuikend de straat op te sturen. Cabaret lijkt zeker in deze
sievolle bizarre visionairs om ons voor te gaan door de rokende
tijd een prachtig medium om een groot publiek te inspireren naar
puinhoop.
maatschappelijke druk. Het is te hopen dat de kloof tussen hen die blijven hangen in de
U kunt hier de toelichting teruglezen
een nieuwe manier van denken en omgaan met elkaar. Kunst in het algemeen, en zeker cabaret dat toch wat toegankelijker is dan
Leve het cabaret dus!
highbrow art, is bij uitstek geschikt om de mens een schop in de 4
Neerlands Hoop 2013 voor die veelbelovende theatermaker(s) die het grootste toekomstperspectief heeft (hebben). Genomineerd zijn:
Pieter Derks: Van Nature
Zie hem daar staan, de
ideale schoonzoon, het brave jochie. Ach, wat moet hij tussen al die grote jongens? Pieter Derks geeft zelf het duidelijke antwoord met zijn programma Van Nature. Door zijn snelheid, zijn vileine grappen – die extra hard aankomen door die onschuldige façade –, zijn haarscherpe kijk op de actualiteit en zijn analytisch vermogen waardoor hij ernstige en complexe zaken, zoals het PalestijnsIsraëlische conflict of de concurrentiemanie bij de post en spoorwegen in één compacte scène glashelder en met veel humor uit de doeken doet - hoeft Pieter Derks voor geen enkele grote jongen meer onder te doen. Derks is een intelligente denker, zonder zwaarfilosofisch over te komen. Zijn grapdichtheid is hoog, maar hij gaat niet per se voor de lach. De cabaretier overziet, hij hakt op stupide trends in, zet publieke domoren uit de politiek en advocatuur intelliHelaas zingt Derks slechts twee
Johan Goossens: Leer mij de mensen kennen Wat moet je als cabaretier als je speellijst wel erg
liedjes, maar die zitten poëtisch
kort is? Johan Goossens nam er een baantje bij. Dus stond de
en melodisch wel heel puik in
blanke homo opeens als onbevoegd en onervaren docent
elkaar. Het schitterende slotlied
Nederlands voor dertig Marokkaanse leerlingen op het Middelbaar
draait een veelgehoord cliché
Beroepsonderwijs, niveau 2. Wel even slikken voor iemand die
om: brutalen hebben de halve
zelf gymnasium en de universiteit heeft doorlopen. ‘Voor mij zijn
wereld. Ja, maar de andere halve
HBO’ers al mensen met een vlekje.’ Je hoeft zelf niet in het onder-
wereld is ‘van ons’: zij die niet
wijs te zitten om de problemen te zien aankomen met leerlingen
schreeuwen, maar nadenken.
die al een strafblad hebben, de taal nauwelijks spreken, geen
Pieter Derks is hun vaandel-
boeken en schrijfgerei meenemen en liegen dat het gedrukt staat.
drager.
Het happy end aan deze strijd met de ‘cognitief uitgedaagde’
gent in hun hemd en vermaakt.
5
Neerlands Hoop 2013 leerlingen ligt er misschien wel iets te dik bovenop, maar Goossens maakt er zeker geen slijmerig feel good sprookje van. Het is hard cynisch met een liefdevolle ondertoon. Naast dit geestig-schurende verhaal blijft er voldoende ruimte over voor misschien wel zijn grootste talent: het zingen van prachtige, verhalende kleinkunstliedjes, die vaak net een andere kant opgaan dan je verwacht. Met name het lied over zijn vader is schitterend: hartzeer verpakt in glimmend glazuur.
Speelman & Speelman: Optimisten
Joost en
Daan Speelman kijken al jaren kritisch om zich heen. En waar ze ook spelen, ze weten hun verbazing, verwondering en irritatie keer op keer te verpakken in energieke en aanstekelijke liedjes. Maar met Optimisten slagen ze er voor het eerst óók in om hun blik op de wereld een interessante en spannende theatrale vorm te geven. De titel van het programma vat de inhoud prima samen: hier wordt
De lege A4‘tjes die de zaal binnen dwarrelen staan symbool voor
niet getreurd. De wereld is weliswaar een zooitje, aldus het ope-
een universeel soort troost: je kunt altijd opnieuw beginnen.
ningslied, maar de bodem is bereikt. We kunnen eigenlijk alleen nog maar omhoog. De lome beschouwingen van een vrolijke
Louise Korthals: Vlieguur
Antilliaanse postbode vormen het hart van de voorstelling, waarin
garantie voor een overtuigend debuutprogramma. Want hoe ga je
diepgang en vermaak fraai gelijk opgaan. Speelman & Speelman
in hemelsnaam van een half uur naar avondvullend? Louise
pakken het publiek in met authentiek enthousiasme. Een simpele
Korthals laat in Vlieguur zien weinig moeite te hebben met die
leren bank is het decor voor knotsgekke, razendsnel gespeelde
vraag. Wat een energie, wat een drive, maar bovenal: wat een
sketches die mooi tegenwicht bieden aan de vaak serieuzere lied-
geboren performer. Ze gebruikt een klassiek kleinkunstformat,
jes. Veel indruk maakt het ontroerende gedicht over een arme rijke
waarin ze zich duidelijk thuis voelt. Op haar beste momenten doet
man die zijn geluk nog nooit geteld heeft. Ook voor hem is er hoop.
ze denken aan iconen van vorige generaties, zoals Jasperina de
Festivalwinst is zeker geen
6
Neerlands Hoop 2011
Jong en Adèle Bloemendaal. Korthals brengt ouderwets engagement naar de 21ste eeuw door de eeuwige spagaat van haar generatie te schetsen. Liken of geliket worden? Idealisme of pragmatisme? Blijven hangen in je comfortzone of verder proberen te komen door je angsten te overwinnen? Ze verpakt die inhoud in sterke liedjes en overtuigende conferences. Soms mist Korthals weliswaar een rem, waardoor ze iets te groot speelt, maar dat is een prima te genezen kinderziekte. Wat beklijft zijn haar persoonlijkheid en vakmanschap. Ze zweept de zaal moeiteloos op met een uitbundige Hazesmedley, springt vervolgens van haar stoel en zegt dan: ik wil het eigenlijk even over Syrië hebben. Dat is niet alleen geestig, maar getuigt ook van een prettig soort lef. Korthals heeft terecht vertrouwen in eigen kunnen.
De Neerlands Hoop 2013 gaat naar Louise Korthals!
7
Poelifinario 2013 voor die theatermaker(s) met het meest indrukwekkende cabaretprogramma van het seizoen. Genomineerd zijn:
Lebbis: Het Grijze Gebied
Een man die op het podi-
um staat en zijn visie op de wereld deelt. De kracht van Lebbis schuilt in de eenvoud. Hij pakt het publiek moeiteloos in met meningen die ze niet noodzakelijkerwijs delen, verhalen die ze niet per se willen horen. Het onderzoek naar de rellen in Haren kostte meer geld dan Project X zelf. Waar zijn we dan mee bezig? Moeten we niet gewoon accepteren dat puberaal geweld er bij hoort, zo af en toe? Schaamteloos geëngageerd fileert Lebbis de maatschappij. Niet door te schelden, maar door intelligente verbanden te leggen. Hij schuwt gemakkelijke grappen, gaat vaak dieper dan je in eerste instantie denkt. De politiek, het bankwezen, de natuur, verzekeringen: hij rijgt onderwerpen moeiteloos aan elkaar en daagt de zaal
werkte hij als student samen met Andre Kuipers. Hun werk: flamin-
continu uit: waarom doen we
go’s vangen die ter decoratie op tentoonstellingen hadden gestaan.
niets? Waarom hebben we mede-
Op zich al een prachtige anekdote, die door zijn vlekkeloze timing
lijden met een gestrande walvis,
naar een nog veel hoger niveau getild wordt. Lebbis is als cabare-
maar niet met de kip naast onze
tier volledig af.
frieten? Lebbis vult zijn maatschappijkritiek aan met filosofi-
Ronald Goedemondt: De R van Ronald
sche overpeinzingen en, laten we
van Ronald gaat over het gebrek aan persoonlijke ruimte. Alles en
dat vooral niet vergeten, hilari-
iedereen dringt zich op, en de enige manier om te overleven is dui-
sche verhalen. Het Grijze Gebied
delijk voor jezelf stellen wat belangrijk is en daar compromisloos
bevat een absolute parel: in 1977
aan vasthouden. Binnen dit raamwerk buitelt Ronald Goedemondt
De R
8
Poelifinario 2013 als een op hol geslagen pinball van huiselijk geweld (‘van alle vormen van geweld toch het meest gezellig’) via de haak van een piraat en snelwandelen naar de arrogante rat in een gammel Thais hotel. En elke overgang – soms drie in één zin – is even logisch als waanzinnig. Zijn procedé is heel simpel: gewoon doorraggen totdat de laatste humor-tik is uitgedeeld. Publiek knock-out. Het lijkt zijn missie om het publiek tot aan de laatste ziel te reduceren tot huilende hoopjes mens. Blitzkriegcabaret zoals nog niet eerder is vertoond. Hij is een beul voor het publiek, maar wel een beul zonder kap over zijn hoofd. Bijna angstaanjagend eerlijk krijgen we een
Buutvrij zijn ze precies in het midden gaan zitten. En dat werkt
inkijkje in zijn zwarte ziel, waarin liegen, bindings- én verlatings-
goed. De gaatjes in het programma worden gevuld met kleine,
angst en andere menselijke gebreken en zwakheden op elkaar
melige (woord)grappen. Het lukt ze om meerdere spanningsbogen
gestapeld liggen. Goedemondt zit bovenop de cabaret-Olympus.
op te bouwen met sterke personages. Een intens tevreden boer die helemaal nergens aan mee wil doen. Een ‘twitterdeskundige’ die de
Van der Laan & Woe: Buutvrij
Doe je mee of niet?
tweets checkt op trends. Van der Laan & Woe zijn ontzettend muzi-
En welke gevolgen heeft die keuze? Dat zijn de vragen die Van der
kaal en behoren allebei tot de betere acteurs binnen het cabaret.
Laan & Woe in Buutvrij op talloze manieren stellen. Soms serieus.
Buutvrij is speels, lichtvoetig en toch inhoudelijk. Een absurdistisch
Verlaag je je als politicus tot allerlei infantiele spelletjes (‘Slechte
actueel sprookje dat tot nadenken stemt.
zorg of slecht onderwijs, u móet kiezen’) omdat dat de enige manier is om aandacht te krijgen in de media? Is een oneliner beter
Ashton Brothers: Treasures
dan niks? Soms kluchtig. Als je in je eentje deelneemt aan een
Nederlands goed” wordt te vaak gebruikt, maar is op geen enkele
bingo, heeft het dan wel zin om te spelen? Of kun je die prijs net zo
act zo van toepassing als op de Ashton Brothers. Wat een schoon-
goed direct in je zak steken? Van der Laan & Woe hebben lang
heid in de aankleding. Wat een humor in de uitvoering. Wat een
gezocht naar de ideale vorm voor hun talent. Help Ons was een
prachtige afwisseling van verschillende theaterdisciplines. Eigenlijk
verhalende voorstelling. Superlatief een mozaïek van sketches. Met
weet je al tijdens de opening dat het een bijzondere avond wordt. Er
De term “on-
9
Poelifinario 2013 staan drie grafkisten op het podium, een vierde probeert zich er tussen te wurmen. De dans des doods die volgt, blijft je nog dagen bij. Die opening is niet willekeurig gekozen. Sterfelijkheid is een belangrijk thema in Treasures en wie de recente geschiedenis van de groep kent, weet wel
vraag: hoe krijg je een volwassen man in een luciferdoosje? Het
waarom. Maar zwaar of naar-
antwoord laat zich raden: door hem te Breken. Raf en Mich
geestig wordt de voorstelling
Walschaerts hebben krassen op hun ziel, die gedurende de voor-
nooit. Daarvoor is er te veel
stelling steeds zichtbaarder worden. Ze vertalen de pijn van verbro-
knipoog, te veel pure levenslust. Hoewel fysiek spektakel nog
ken liefde naar krachtige poëzie, sterke toneelbeelden en
steeds een belangrijk wapen is, kijken de Ashton Brothers ook naar
meeslepende muziek. Zoals altijd ligt de lach weer continu op de
de toekomst. Hoe moet dat straks, als de spieren gaan verslap-
loer, maar die overstemt het drama nooit. Kommil Foo krijgt daar-
pen? Het antwoord op die vraag is zeer bevredigend. Treasures
door iets ongenaakbaars. De Vlamingen geven zich niet zomaar
laat zien dat romantiek, muziek en nostalgie voor de mannen min-
bloot, maar schrapen de huid van hun lichamen tot er bloed vloeit.
stens zo belangrijk zijn als halsbrekende toeren. Neem bijvoorbeeld
Veel indruk maakt de monoloog van Raf: hij bekent vreemd te zijn
de kleine goochelact waarmee Pepijn Gunneweg van de grootste
gegaan en is er van overtuigd dat hij het aan zijn vrouw zal
zalen nog intieme huiskamers weet te maken. Een heerlijke verras-
opbiechten. Hoe dichter hij bij huis komt, hoe groter de twijfel ech-
sing in een voorstelling die daar vol mee zit.
ter wordt. Uiteindelijk weet hij zichzelf ervan te overtuigen dat het beter is om niets te zeggen. Waar haalt hij het recht vandaan om
Kommil Foo: Breken
Twee mannen die elkaar zó goed
zijn vrouw ongelukkig te maken? De tragiek zit niet alleen in de
aanvullen, dat moeten wel broers zijn. Kommil Foo stelt in deze
tekst, maar zeker ook in de macho voordracht, die Rafs kwetsbaar-
indrukwekkend persoonlijke voorstelling een schijnbaar idiote
heid prachtig benadrukt. 10
Wim Helsen: spijtig, spijtig, spijtig
Mag een
ger en de persoon in de beklaagdenbank voortdurend van positie
gierige, hufterige, exhibitionistische, sadistische moordenaar op
wisselen. Misverstand op misverstand stapelt zich op en goede
enige sympathie of ook maar op enig begrip van zijn medeburgers
bedoelingen raken bekneld in krampachtige pogingen om toch maar
rekenen? Ja hoor, volgens Wim Helsen wel. En als je de moeite
vooral politiek en sociaal correct te zijn. Uiteindelijk is er maar een
neemt om de extreem associatieve gedachtehink-stap-sprongen van
gradueel verschil tussen de uitspraak ‘schuldig’ of ‘spijtig.’
Helsen te volgen, kun je niets anders doen dan hem gelijk te geven.
Wim Helsen stelt ons na een aantal topprogramma’s ook in spijtig,
Een minuscuul incident in het toilet van een café leidt tot een aan-
spijtig, spijtig niet teleur. Wim T. Schippers lijkt voor deze Vlaamse
eenschakeling van gebeurtenissen, waarbij het brein volkomen op
reus het woord ‘gekte’ te hebben uitgevonden.
hol slaat. Het is altijd spitsuur in het hoofd van Wim Helsen. Hij projecteert zijn angsten op het publiek, dat de achterdocht van de cabaretier tegen wil en dank overneemt en constant vastgeroeste meningen moet bijstellen. Het is een mooi filosofisch betoog met
e Poelifinario 2013 gaat naar Wim Helsen
krankzinnige voorbeelden en uitstapjes, waarbij aanklager, verdedi11
