VLAG & VONK is een uitgave van de: Miente Viersen Bas Pieper Ramon Toral Thijs van den Bosch. Oplage: 135 exemplaren

Distributielijst 1 NL DET HQ NATO AMFGEVSTBAT ANTAC BS/DS BUTI BOPZ CAMS/Force Vision CDT 1e MarnsBat CDT 2e MarnsBat CDT GevechtsBat CDT GOEM CMMHLDR CIS&IV CTG 428.00 (N3.4.2) CZMCARIB CZSK CZSK IV services CZSK Bur. Case coördinatie DEFDA DMO DTO Soesterberg EURFOR Bosnië Hr.Ms. Alkmaar Hr.Ms. Amsterdam Hr.Ms. Bruinvis Hr.Ms. De Ruyter Hr.Ms. De Zeven Provinciën Hr.Ms. Dolfijn Hr.Ms. Evertsen Hr.Ms. Haarlem Hr.Ms. Hellevoetsluis Hr.Ms. Holland Hr.Ms. Luymes Hr.Ms. Maassluis Hr.Ms. Makkum Hr.Ms. Mercuur Hr.Ms. Middelburg Hr.Ms. Pelikaan Hr.Ms. Rotterdam Hr.Ms. Johan de Witt Hr.Ms. Schiedam Hr.Ms. Snellius Hr.Ms. Tromp Hr.Ms. Urk Hr.Ms. Van Amstel Hr.Ms. Van Speijk Hr.Ms. Vlaardingen Hr.Ms. Walrus Hr.Ms. Willemstad Hr.Ms. Zeeland Hr.Ms. Zeeleeuw Hr.Ms. Zierikzee Hr.Ms. Zuiderkruis Instituut Maritieme Historie JFC HQ Brunssum Joint CIS groep Soesterberg Joint Command Lissabon Joost Dourlein Kazerne Koninklijk Instituut Marine KWNA & A Marine Den Haag Marine Kazerne Amsterdam Marine Kazerne Vlissingen Marine Kazernes NA&A Marine Postkamer Marinemuseum MHKC/ N6 MHKC/ KWC Mijnendienst MINDEF DOPS MIVD MOST Marsitcen / OPS MVK De Kooy NBV NDA NL NLBE OPSCHOOL NLMARFOR NSO/MIVD Eibergen Onderzeedienst PGDIV/BDC PVKM School Verbindingsdienst KL SHAPE SMD SMVBO TES VBHKAZ Veldpostkantoor VGHkaz

Indien u geschrapt of opgenomen wenst te worden in de distributielijst, verzoeke contact op te nemen met de redactie

COLOFON VLAG & VONK is een uitgave van de: OPLEIDINGSAFDELING CIS op de NL/BE OPSCHOOL KM. Redactie:

Martin van Tongeren Miente Viersen Bas Pieper Ramon Toral Thijs van den Bosch

Over de inhoud: Naast een aantal vaste rubrieken bestaat het blad uit verschillende artikelen, waarbij ingezonden kopij van harte welkom is. De redactie houdt zich echter het recht voor ingezonden stukken niet te plaatsen, indien de inhoud niet overeenkomt met de doelstellingen van het blad zoals die statutair zijn vastgelegd. Oplage: 135 exemplaren Vlag en Vonk op internet: WWW.BRAVOZULU.NL Voor ingezonden stukken: Post:

NL/BE OPERATIONELE SCHOOL ONDERWIJSAFDELING CIS REDACTIE VLAG & VONK MPC 10A POSTBUS 10.000 1780 CA DEN HELDER

E-mailadres Internet:

[email protected]

E-mailadres Intranet: Viersen, M, SMJRODVB, CZSK/PCZSK/PERS/OKM/SCHOLEN/NLBEOPS/OACIS/OEVERB (in het onderwerp vermelden: voor redactie VLAG & VONK) Met dank aan: alle vaste correspondenten, alle inzenders van ingezonden stukken en iedereen die een positieve bijdrage levert aan de uitgave van dit blad Vormgeving blad: Miente Viersen Vormgeving omslag: Adri van Walsem Vormgeving op internet: Martin van Tongeren

Voorwoord van de redactie Het eind van het jaar is al weer inzicht en dit is de laatste editie van het jaar 2011. Het is weer gelukt om een goed gevulde editie van V & V te krijgen maar voordat ik inhoudelijk verder ga wil ik eerst even het volgende kwijt: Ron Timmermans is inmiddels met FLO en gestopt als redactielid van de Vlag & Vonk. Zonder onze vaste inzenders, medewerkers en “oud-redactieleden” te kort te doen is onder zijn bezielende leiding dit blad geworden tot wat het nu is. Ron heeft 8 jaar in de redactie gezeten en was de laatste jaren de drijvende kracht en stimulator. Hij zorgde ervoor dat de redactieleden om de tafel gingen zitten, dat de ingekomen stukken op tijd binnen waren, het blad bij de drukker kwam, in de enveloppen gaat en bij de lezer op het bureau of tafel komt te liggen. Ron, we zullen je (misschien) missen als redactielid maar je hebt aangegeven dat we altijd een beroep op je kunnen doen als dit nodig is. Namens de redactie en alle lezers: B BE ED DA AN NK KT T!!

Martin van Tongeren is bezig met aftellen, bij de vorige “vergadering” riep hij: “hierna nog 1 vlag en vonk te gaan”. Zoals het er nu naar uitziet is hij voor het uitkomen van de volgende editie vertrokken maar zal hij nog één keer moeten “pieken” (samen met zijn aflosser). Thijs van de Bosch heeft de vacaturestelling nog eens goed doorgelezen. Daarna heeft hij aangegeven om ook wel wat voor de vlag en vonk te willen doen, zodoende is hij nu ook redactielid, welkom. Wat kunt u verwachten in deze Vlag & Vonk? Gelukkig zijn er weer diverse ingekomen stukken, Onno Verver had (weer) “pech onder weg” en doet wat aan het onderhoud van zijn boot, Paul van Willigenburg weet ons te vermaken met een verhaal over privacy. Deel 1 van “de pornofacteur” komt uit de pen van Henk Visser en in de COMO column staan o.a. diverse mutaties. Ook is er weer een ingekomen stuk van de mariniers en er is een “nieuw” Plein op Camp New Amsterdam in Huis ter Heide. Umberto heeft zich weer van zijn beste kant laten zien in Habla Habla ….. en Tropic topics. Verder treft u foto’s aan van een avondje uit van de afdeling CIS en van de Nieuwbouw van de Operationele school. Namens de redactie wens ik u veel leesplezier, Miente Viersen

Vlag & Vonk 41 jaargang – nr. 4 – december 2011 e

INHOUDSOPGAVE Distributielijst en colofon Voorwoord Inhoudsopgave Int QSO (vraag en aanbod) Op de lamp met Peter Jan de Werker Uyt den ouden doosch – Britse Wegenwacht Puzzelpagina Ingezonden stukken  De pornofacteur (Henk Visser)  Scheepsvlaggen deel 16 (Henk Visser)  Navpubs (Henk Visser)  Habla habla pontjesbrug met …. (Umberto)  Tropic topics FM the West (Umberto)  Kerkdienst op Hr. Ms. Snellius (ODVB Hr. Ms. Snellius)  Comms Schiet- en bergtraining 13e marnscie (Sgtmarnvb de Boer)  Onno’s wereldreis deel 8 (Onno Verver)  Google surfing (Bas Pieper)  Er was eens … (Jan Ruers)  Over ouwe poep en andere tapverhalen (Paul van Willigenburg)  VVO ODVB (klas 220-1128A)  Wimpelvisch Een avondje COMOdianten COmo COlumn (wetenswaardigheden COMmunicatie Onderwijs OPSCHOOL) Nieuwbouw NLBEOPS Kokkerellen met Okkie GIZMO’S CORNER

In deze rubriek kunt u gratis een advertentie plaatsen. Zoekt u iets, wilt u een reünie organiseren, heeft u iets aan te bieden … Plaats een gratis advertentie. U kunt de advertentie per post of digitaal aan de redactie aanbieden. Heeft andere wensen voor een advertentie … neem dan even contact op met de redactie. Nogmaals…. Het is GRATIS

De sluitingsdatum voor het inleveren van kopij voor de volgende Vlag en Vonk is gesteld op:

15 februari 2012 U wordt verzocht de kopij op tijd in te leveren…!!!

ZDS

Corrected copy, destroy all others DE RUYTER URK PANTER HAARLEM VANNES ROTTERDAM AMSTERDAM BLOYSVANTRESLONG MAKKUM ZUIDERKRUIS ISAACSWEERS POOLSTER

ADVERTENTIE

Mijn DRVAR - Dagboek van een vergeten missie ISBN: 978-89-0597 426-11 Martin de Boer schrijft over zijn dagelijkse belevenissen tijdens zijn uitzending (EUFOR 11) naar Bosnië. Hij woont en werkt zes maanden in een gebied vol mijnenvelden dat getekend is door een keiharde burgeroorlog.

Formaat 140 x 210 256 pagina’s Prijs: € 17,90

kunnen staan!!!!! Indien u een advertentie of oproep wil plaatsen, mail dan naar:

[email protected]

Door Martin de Boer -

Hier had uw advertentie

Te bestellen via: WWW.BOEK-PLUS.NL/M-DE-BOER

FLO-RECEPTIES voor de Verbindingsdienst worden gehouden in de maanden mei en november. Voor de exacte datum zie

www.bravozulu.nl

Vlag en Vonk digitaal lezen ??? Bezoek de internetsite: www.bravozulu.nl

Peter Jan de Werker

Het is maandagmiddag 7 november, plaats van interview is te Den Helder op de BNLEOPSCHOOL. Nou Peter stel jezelf is voor aan de lezers. Mijn naam is Peter Jan de Werker, ik ben 47 jaar oud, ik ben geboren op 31 oktober 1964 in Schiedam en heb tot mijn 7e jaar gewoond in Maassluis. Daarna ben ik verhuisd naar Zevenbergen, hier heb ik gewoond tot en met februari 1992. Daarna ben ik verhuisd naar Sassenheim en tegenwoordig woon ik sinds 2003 in Nieuw Vennep. In 1993 ben ik getrouwd met Jacqueline en heb geen kinderen. Hoe was en is je dienstverloop? Mijn dienstverloop is begonnen op 8 november 1982, na de 1e vakopleiding ben ik naar de MLM Tjerk Hiddes ( de stoomboot versie) gegaan. In 1985 na het zomerverlof ben ik aan boord gekomen behorende bij de eerste bemanning van de Hr.Ms.Jacob van Heemskerck. Na het zomerverlof in 1986 ben ik de VVO ingegaan. In november 1987 ben ik korporaal geworden en in januari 1988 werd ik op de Hr.Ms. Abraham Crijnssen geplaatst. In januari 1991 ging ik naar het VBC Den Haag en in maart 1992 ben ik weer teruggegaan naar de Hr.Ms.Abraham Crijnssen. Heb je daar een leuke tijd gehad? Ik heb daar een erg leuke tijd gehad. En in het zomerverlof 1995 ben ik weer teruggegaan naar het VBC Den Haag. Waarom ben je weer terug gegaan naar het VBC in Den Haag? Het was lekker dichtbij en een leuke plaatsing. In januari 1998 ben ik aan boord gekomen van de Hr.Ms.Amsterdam t/m 31 december 1999 en tijdens deze plaatsing ben ik uitgezonden samen met het Korps Mariniers, naar Albanië en dat was tijdens de Kosovooorlog. Ben je nog even de dienst uit geweest? Ja, ik ben op 31 december 1999 de dienst uitgegaan en op 3 juni 2002 ben ik weer naar de KM gekomen en weer in dienst gekomen als korporaal en werd geplaatst op NORA. Daarna ben ik ingevallen op de Hr.Ms. Witte de With van 2002 t/m mei 2003. In 2005 ben ik naar de BNLEOPSCHOOL gekomen als instructeur voor teamleiders en commscon’s voor het Chili-project t.b.v. de afstoting van het L-fregat en dat alles in het Engels. Daarna ben ik instructeur voorschriften op de BNLEOPSCHOOL geworden. In mei 2008 ben ik commscon aan boord van de Hr.Ms. de Ruyter geworden. Sinds 12 juli 2010 ben ik werkzaam als majoor op de afdeling COMTECH, Communicatie Technieken, ook op de BNLEOPSCHOOL en dit is ook mijn huidige functie. Heb je nog hobby’s? Ja motorrijden, ik heb zelf een Moto Guzzi California en Formule 1 kijken en volgen. Ik spaar Ferrari modellen, schaal 1:18 die uitgestald staan in een vitrinekast. Verder ben ik ook weg van geschiedenis zoals oud-Egypte, Romeinse tijd en de Tweede Wereld Oorlog.

Wat vind je van de bezuinigingen? Waardeloos. Hoezo? Als men denkt door vakopleidingen korter te maken dan kiest men bewust voor een achteruitgang in kwaliteit van personeel. Wat kan resulteren in frustraties bij dat personeel. Wat heb je voor de KM gedaan? Ik ben vanuit school gelijk de dienst ingegaan en dat was op 8 november 1982. Waar heb je de meeste hekel aan? Aan mensen die niet eerlijk zijn. In alle aspecten die men maar kent, als mensen niet eerlijk zijn dan kun je niet van ze op aan. Wat zou jezelf hieraan willen veranderen als je dit kon? EMMV inkorten i.p.v. de vakopleing. Het is van den zotte om vakopleidingen korter te maken dan een EMMV terwijl je in een vakopleiding mensen voorbereid op hun vak. Als we de tijd vooruit snellen, hoe zie jij je eigen toekomst perspectief zien over 5 jaar? Onduidelijk. Wat gaat er gebeuren met de bezuinigingen???

Wat of waar eet je het liefst en het liefst niet? Een goed stuk ossenhaas, zei hij met een brede grijns. En Haggis… absoluut niet!! Mijn favoriete restaurant/bistro is in Nieuw Vennep, ‘Bistro Jacques’. Een andere favoriet is een restaurant in Voerendal ‘de Leuf’ met 2 Michelin sterren. Wat is je favoriete film, muziek en tv-programma? Mijn favoriete film is: ‘The Godfather’ daar zit een goed verhaal in. Mijn favoriete muziek is van U2. Eén van mijn favoriete Tv-programma’s is NCIS want dat is gewoon leuk en ontspannen om naar te kijken en Engelse humor TVseries.

Waar ga je het liefst naar op vakantie? Italië, met name de streken Umbrië, Toscane en Piemonte want het klimaat is daar lekker net zoals het eten en drinken maar ook de mensen.

Heb je nog een wens om naar toe te gaan, zeg maar een droomvakantie? Ik wil ook wel eens naar Petra in Jordanië en Israel omdat het bijzondere historische plaatsen zijn.

Wil je verder nog iets kwijt aan de lezers? Laat je niet gek maken door de bezuinigingen!

Peter, namens de redactie van Vlag & Vonk bedank ik je hartelijk voor dit gesprek.

Uyt den ouden doosch In een oude vlag en vonk 1954 vond ik een stukje over de Britse wegenwacht, voorzien van opmerkelijke radio-installaties...iets waar de ANWB een puntje aan kan zuigen…

De Engelse zusterorganisatie van de A.N.W.B., de Automobile Association, welker bekende AA-roadpatrols overal in het Ver. Koninkrijk sinds tientallen jaren op enorm grote schaal hetzelfde goede werk verricht als onze eigen wegenwachtzijspancombinaties hier, heeft reeds enige tijd geleden een bijzondere nachtdienst in het leven geroepen met behulp van radio-telefoon. Voor deze service voor gestrande weggebruikers werden toen een aantal van de bekende jeepachtige Landrovers ingeschakeld, uitgerust met een radio-telefooninstallatie, die zowel radio-ontvangst als –uitzending aan boord der patrouillerende Landrovers mogelijk maakt. Tot voor kokrt werkte die radio-telefoon-hulpdiens voor gestrande motorvoertuigen alleen gedurende de nachturen en dan niet over geheel Engeland, maar slechts over drie gebieden met als uitzend- en ontvangstcentra: London, Birmingham en Leeds. De installatie van deze radio-telefonische hulpdienst in die paar districten was al niet eenvoudig, in het bijzonder van radio-technisch standpunt bezien, maar men slaagde er in dit verband toch wel in de voornaamste moeilijkheden onder de knie te krijgen. De AA is kortgeleden op deze goede weg voortgegaan en heeft een begin gemaakt met een enorme uitbreiding aan de reeds bestaande hulpdienst, doordat geleidelijk een voldoend aantal zijspancombinaties van de Engelse wegenwacht zullen worden uitgerust met een zgn radiozend- en ontvangstinstallatie (PYE), waardoor de berijders door het ontvangen en uitzenden van berichten te hulp kunnen snellen naar de punten, waar slachtoffers de rol van Blauwbaard’s schoonzuster Anna vervullen. De nu in actie zijnde combinaties

hebben reeds bewezen, dat het nieuwe radiocommunicatiemiddel voortreffelijk werkt (het werd met groot succes gedemonstreerd tijdens het eerste lustrum van de Belgische wegenwacht). De thans reeds in gebruik zijnde zijspancombinaties bedienen nog maar enkele districten. Ze zijn inbedrijf van 9 uur ’s morgens tot 6 uur in de avond, zodat hun dienst o.a. in London precies uitsluit bij die van de ’s nachts en bij avond werkende Landrovers. Het gaat bij de “radio-patrols” van de AA daarbij niet enkel en alleen om verlenen van technische hulp bij autopech. Met wil van dit radio-uitzend- en ontvangstnet ook met vrucht gebruik maken voor het tijdig doorgeven van waarschuwingen bij snel veranderende weersomstandigheden, het treffen van de vereiste maatregelen op bepaalde routes bij druk verkeer om opstoppingen te voorkomen, voor snel optreden bij het in ongerede raken van verbindingen, (zpals bij ons in de dagen van de overstromingsramp voorkwam), het spoedig verlenen van hulp bij verkeersongevallen, het overbrengen van berichten aan automobilisten, die via de aether worden opgeroepen, enz. enz. De zijspancombinaties, die in dit verband werken, zijn uitgerust met een radioset à double usage, die nauwelijks 75 kg weegt. De energie voor deze installatie wordt ontleend aan twee 90 amp/u 6 volt batterijen, in serie geschakeld om een 1`2 volt geheel te verkrijgen. Deze accu’s kunnen vanzelfsprekend niet worden geladen door de motorrijwieldynamo en dat vormt op zichzelf ook al weer een probleem. Ieder combinatie is daarom uitgerust met twee sets batterijen, waarvan de ene in bedrijf is en de ander inmiddels ergens in de lading staat buiten de machine. En dat is ook niet altijd eenvoudig, omdat ook bij de AA iedere wegenwachter na volbrachte taak des avonds zijn zijspancombinatie mee naar huis neemt. In zo’n geval zal hij moeten trachten zijn batterijen ’s avonds thuis op te laden, maar er zijn in Engeland ook gevallen van wegenwachters die in landelijke districten leven in woningen, waar geen aansluiting aanwezig is op het electrische net. De eigenlijke werking van het controlesysteem is wel eenvoudig. Iedere patrouilleman heeft een eigen codenaam, die hij onmiddellijk onder het voorttuffen of stilstaan bij aanroep uit de aether kan herkennen. Een eventuele oproep wordt altijd voorafgegaan door het algemene attentiesein: “Calling Fanum Red”, waarbij Fanum dan bv betrekking heeft op Fanum House, het hoofdkwartier van de AA te Londen. In dat hoofdkwartier bevindt zich het “centrale zenuwstelsel” van de dienst in de zg. “informatiekamer”, waar de inspecteur van dienst “het slagveld” kan overzien op een kaart op duidelijke schaal van het betreffende district in zones, die ieder op haar beurt weer zijn verdeeld in vier gebieden. Komt er dus op een gegeven moment een “oproep” binnen, dan kan de man in de “information room” de situatie snel overzien, aan de hand daarvan zijn maatregelen treffen en de daarvoor in aanmerking komende patrouille, die het dischts bij de plaats is waar hulp wordt gevraagd, zijn orders kan geven. Wat de uitrusting der patrouilles betreft zij nog vermeld, dat elke zijspancarrosserie ruimer moest worden gebouwd om de –overigens voorbeeldig compact en licht geconstrueerde- radio-installatie te kunnen opnemen en dat zich op de neus van de zijspanwagen een kleine luidspreker bevindt, waarmee een oproep kan worden uitgezonden. Het geheel is ook zodanig ingericht, dat deze luidspreker kan

worden uitgeschakeld, wanneer de telefoonhoorn wordt opgenomen. De luidspreker kan echter ook in een andere positie worden gedraaid, zodat de AA-wegenwachter ook in staat is een oproep te horen, als hij –onder bepaalde omstandigheden- zich op enige afstand van zijn machine bevindt, bijvoorbeeld omdat hij reeds met een of ander karwei aan het werk is. Ziehier in het kort een overzicht van het radio-contrôlesysteem, waarmee de AA thans bezig is geleidelijk geheel het land aan de overzijde van Nederland te overspannen. Een geweldig werk, waarbij nog tal van moeilijkheden te overwinnen zijn, in het bijzonder ook voor wat betreft het vinden van de goede ontvangst- en uitzendcentra van waaruit de verschillende districten moeten worden bediend, maar dat, als het zal zijn voltooid, een zegen zal zijn voor alles wat zich bij dag of nacht overal in het land op de weg bevindt.

0-0-0-0-0-0-0-0

PUZZELPAGINA

CIJFERCODE

Een nostalgische bijdrage van Henk Visser Photografia Nostalgia Aan het roer van V&V staat een nieuwe hoofdredacteur, het is de SMJRODVB Miente Viersen die de immer naar perfectie strevende Ron T. heeft afgelost. Zo te zien op dit fotootje uit ± 1992 een ijverig persoon. Miente V. was toen instructeur bij bureau VVB. Dit voorschriften kantoor bevond zich op de tweede verdieping van gebouw Scholekster. Onder het plan-bord zit de “oude zure stip”, vervolgens de majoors Job Zwart en Derek (Dirk) Spelhofen. De eveneens ijverige SGTTLG tegenover Miente is Willem Dirks die in april ’93 majoor zou worden. Het tijdperk der schrijfmachines was zo’n beetje geëindigd maar we beschikten al wel over een computer (programma WP 5.1, niet in beeld).

DE PORNOFACTEUR INLEIDING Géén taboes meer. Defensiepersoneel, keurig in uniform wuivend en varend door de grachten van Amsterdam. In een konvooi van schuiten bemand door bont geklede personages etaleren zij: “het is zo fijn om homo, lesbo of bi te zijn”. Het publiek juicht. Géén taboes meer of toch? Toen ik deze “Canal Parade” zag dacht ik aan de tijd dat er overal seksboekjes opdoken. Zover ik weet is er nooit iets over dit aspect van de sociale marine geschiedenis gepubliceerd. Haagse beroepshistorici vinden dit niet interessant of zijn er geen doctorandussen op “social history” gebied? Daarom schrijf ik als ervaringsdeskundige het volgende: PORNO FACTEURS. Erotische afbeeldingen bestaan al heel lang. In diverse tijdperken werd met erotiek verschillend omgegaan, van heel openlijk tot erg heimelijk. Puriteins en preuts was het Engeland van de 19e eeuw. Koningin Victoria (1819-1901) was een strenge zedenmeesteres. Seks moest stiekem, in tegenstelling met bijvoorbeeld de losse moraal van de Romeinen. Er zijn afbeeldingen van Romeinse temeiers die met hun rood geverfde lippen aangeven orale diensten te verlenen op sabbelniveau. Ook de oude Grieken” bliezen hun partijtje mee (fellatio?) en de naam van Dr. Marcheilis Machallis zegt ons

Een nostalgische bijdrage van Henk Visser genoeg. Tenslotte wil ik de KAMASOETRA noemen een Indisch Leerboek der Liefde. Het verscheen in de vierde eeuw en was gevuld met vele –soms ingewikkelde- standjes. PSSST Jantje, foto’s! In de twintigste eeuw ontwikkelde de fotografie zich sterk. Jeugdige schepelingen van de K.M. werden in buitenlandse havens met erotiek geconfronteerd, meestal in de vorm van “vieze” foto’s. Smoezelige figuren in het havengebied liepen ermee te leuren. Pssst, Pssst, foto’s kijke kijke kost niks. De “dirty pictures” waren vaak niet al te scherp. Opnames van de naakte zuster van de verkoper die je met grote ogen (van schrik of van de drugs) aanstaarde op een poef gezeten, gehurkt of in gymnastische poses die de erotische spanning dienden te bevorderen. Alexandrië Bekende fotohavens waren Tanger, Valetta (Malta) en Alexandrië. Van De Lach en Bolero naar Candy en Lolita. In Nederland in de jaren vijftig bestonden er “bladen voor volwassenen” zoals De Lach en Bolero. Mooie meisjes lachend in badpak of later in de toen zeer gewaagde bikini’s. Meer bloot was er te zien in de zogenaamde naturisten-bladen, die kwamen met name uit Zweden. Daar heerste een liberale seksuele moraal maar Nederland zou in “the sixties/seventies”het voortouw in pornoland overnemen. De vrolijke, wat stoute meisjes uit de Mascotte of de Piccolo trokken nog steeds lachend hun bikini’s uit en hun borsten en berenmutsjes verschaften de kijkers erotisch genot. Ook de begeleidende, opzwepende teksten werden met rode oortjes gelezen. Nederlandse porno tijdschriftjes van het eerste uur waren de Candy en de Chick. Ze werden altijd “boekjes” genoemd, waarom heb ik nooit begrepen. (vieze boekjes) Seksuele Revolutie. De bevrijding van knellende morele banden en taboe’s werd aangemoedigd door de hervormers van de NVSH en zorgde voor een mijlpaal op 9 oktober 1967: een geheel naakt meisje op de televisie in het VPRO programma HOEPLA. Het wat magere blote, beslist niet wulpse-lichaam van het TV meisje maakte een discussie los over normen/waarden en ethiek op de buis. Hoewel haar borstjes en mutsje op beschaafde wijze werden getoond en zij het kijkerspubliek niet uitdaagde of opfokte met bewegingen als zijnde gehuwd was dit voor veel landgenoten toch een schokkende ervaring! Echter de ingetogen presentatie was wel de opmaat om meer taboes te doorbreken. Al in 1971 werd er in de film “Blue Movie” een penis erectus gepresenteerd. Edoch het publiek went snel aan erotische beelden en op dit glorieuze lid werd veel minder gereageerd dan op het naakte meisje Phil Bloom.

Een nostalgische bijdrage van Henk Visser Holland, hoezo molens en tulpen? De hoeveelheid porno van Nederlands fabricaat groeide snel. Zweedse boekjes en naturisten bladen werden verdrongen door tientallen nieuwe titels van boekjes voor elke voorkeur. Porno hard en zacht over lesbossen, leernichten, lolita’s en bond(age) girls om maar een paar smaken te noemen. De seksuele bevrijding veranderde het Nederlandse “Holland Imago” van Molens, Tulpen en Kaasmeisjes op Klompen in Red Light District met Peepshows, Darkrooms en Liveshow Banana Girls. De zegeningen van het Coffeeshop beleid zijn hier niet relevant. Een slim gekozen locatie. Dirk J. was klein van stuk en liep mank, hij was een gewezen buschauffeur. Hij zag brood in de nieuwe markt. De locatie van zijn winkel was goed gekozen halverwege het traject Nieuwe Haven – Station N.S. een route die toen nog door veel marinepersoneel lopend werd afgelegd. Zij liepen dan allen langs de als Tabakswinkel gecamoufleerde porno centrale. De winkel was dus gelegen aan de Zuidstraat, naast café Nieuwe Haven en aan de overkant van de straat, in de Binnenhaven, lag het oude ramschip Schorpioen. Deze oude dame uit 1868 werd bewoond door de jonge dames van de MARVA 1 Eventjes verderop, richting stad, was de postzegelwinkel van de familie Ouwens. Daar kwamen veel facteurs omdat er in die winkel een postagentschap was gevestigd. In februari 1975 werd het agentschap opgeheven. De zaak in tabakswaren, kranten en pornoboekjes werd gedreven door Dirk en zijn vrouw. Zij was een geblondeerde dame (coiffure suikerspin) met gewelfde vormen gehuld in tijgerprint tenues. Zij zette een gezellig bakkie leut voor de facteurs. Terwijl ze hun strootjes paften en koffie dronken bestelden de facteurs kranten en selecteerden hun handelsvoorraad. Of Dirk J. de kranten bij de Postkamer afleverde of dat hij die dagbladen met zijn oudere Mercedes direct aan de valreep bezorgde weet ik niet meer. Een toegangspas voor de Nieuwe Haven werd niet gemakkelijk afgegeven. Het was volop Koude Oorlog (1945-1991) en de marineschepen van de NATO en het Warschaupact fungeerden als varende pionnen op het strategische schaakbord, gevormd door de oceanen. Op zee was de confrontatie, voornamelijk met

1

Personeel van de marine vrouwen afdeling.

Een nostalgische bijdrage van Henk Visser Sovjet marine eenheden, duidelijk waarneembaar. Elektronische snuffelaars (ELINT TRAWLERS) waren ook visueel tijdens NATO oefeningen. Berichten over scheepsbewegingen zoals vaarorders waren altijd geclassificeerd, minimaal dienstgeheim/(nato)restricted maar ook wel confidentieel/(nato)confidential. Een PIM (Position and Intended Movement) bijvoorbeeld was altijd “confi”. Gereserveerd en met gefronste wenkbrauwen bezagen de moeder-overste van de Schorpioen en mevrouw Ouwens van het postagentschap de activiteiten van de kleine zakenman met zijn nering in rookwaren en ranzige boekjes. Vermeld moet worden dat Dirk geen aanstoot gaf. De bekende merkreclame ’s van Roxy, Lexington, Miss Blanche en Caballero sierden beide etalages. Voorbijgangers wandelden langs een “gewoon” tabakswinkeltje waar de reclame voor bv pijptabak en sigaren geen vrolijke dubbelzinnigheid vertoonde.

Ook in de winkel heerste geen hijgerige sfeer. De eigenaar bevochtigde wel eens zijn lippen als er over Marva’s 2 werd gesproken maar misschien zat zijn shaggie dan niet goed in z’n mondhoek. Zijn panterprint-blouse vrouw knipoogde wellicht wel eens, maar dat kon ook van de rook zijn want er werd pittig gedampt. Het werd snel bekend dat er in de “Stelling Den Helder” vrijelijk vieze boekjes werden verspreid vanuit een pand tegenover de Schorpioen. De geestelijke gezondheid van jong marinepersoneel was in het geding. Hierbij kwam nog dat er info over scheepsbewegingen werd gelekt. Deze bedenkelijke berichten bereikten de Commandant Maritieme Middelen en ongetwijfeld was er voldoende aanleiding om de MARID 3 te verzoeken om handel en wandel van de ondernemer eens te analyseren. De Nederlandse wet werd echter niet overtreden maar sommige KM autoriteiten voelden zich ongemakkelijk bij deze “legale activiteiten”.

Wordt vervolgd.

2

Ook Marva’s ontkwamen niet aan de vernieuwde invloeden uit de burgermaatschappij. Zo werden hun zwarte kousen sinds 1969 niet meer in de tenuevoorschriften vermeld. Het waren heftige tijden. 3 Marine Inlichtingendienst.

Een nostalgische bijdrage van Henk Visser

Hr. Ms. Haarlem Na operaties in de Middellandse Zee werd Hr.Ms. Middelburg thuisgevaren door de bemanning van Hr. Ms. Haarlem. Bij binnenkomst op 7/7/11 hadden de “Haarlemmers” trots “hun scheepsvlag” in top gehesen. Een mooi voorbeeld van het gebruik van de scheepsvlag. Het wapen van Haarlem bestaat uit een rood veld met daarin een zwaard met daarboven een kruis. Het zwaard wordt geflankeerd door vier sterren. De sterren duiden op de verbondenheid van de stad met de zee. Het zwaard zou zijn toegevoegd door keizer Frederik II uit dank voor de verovering van Damiate in 1219. De Patriarch van Jeruzalem zou uit dank het kruis hebben toegevoegd. Het rode veld met het zwaard, de vier sterren en het kruis geldt ook als de vlag van de stad en als wapenschild van Hr. Ms. Haarlem. De wapenspreuk van Haarlem is “Vicit vim virtus”, Latijn voor: “Dapperheid heeft geweld overwonnen” ofwel “Dapperheid doet het geweld wijken”. Hr. Ms. Haarlem zelf (M 853) liep op 6/10/11 binnen en voerde slechts een bescheiden blauwe NATO-vlag aan STBD’s buitenra. De mijnenjager Haarlem werd als vierde schip van de Alkmaarklasse op 12/1/84 in dienst gesteld. Zij behoorde 27 jaar tot de vloot en heeft veel en nuttig werk voor de K.M. verricht. Enkele belangrijke operationele missies: Rode Zee/Suez 1984 Perzische Golf/Koeweit 1991 Golf van Riga 2000 Middellandse Zee 2010-2011

NAVPUBS Korte blik op recent verschenen publicaties over de K.M. ZIEN EN GEZIEN WORDEN Marineschepen opereren in een omgeving met een verhoogd risico en staan bloot aan AIR/SURFACE/SUBSURFACE dreigingen. De schrijver stelt dat er te weinig aandacht wordt besteed aan de signatuur van nieuw gebouwde (en nog te bouwen) marineschepen. Interessante materie met op p.22 een handzame tabel met een overzicht van de 12 verschillende scheepssignaturen. De auteur is geen zeeofficier en heeft misschien wat minder scherpe ogen want hij benoemt de kleur van het nieuwe patrouilleschip als blauw! Misschien, met enige fantasie, zou je de kleur van de HOLLAND-klasse als superlicht-lichtblauw kunnen noemen. Alweer een belangrijk onderwerp in dit zesde deeltje. Deeltje 7 in voorbereiding. Auteur: Ir. J. Bas Kreijger (KLTZ-E) Abonneren is mogelijk, E-mail: [email protected] Tel: 0223-652563 JAARBOEK VAN DE KONINKLIJKE MARINE 2008 Het Jaarboek telt 264 pagina’s waarin de tekst in ruime mate wordt ondersteund door kleurenfoto’s van superbe kwaliteit. Van een prijswinnend kaliber vind ik de 18 paginavullende foto’s! Tip voor personeel dat voor bepaalde tijd bij de baas werkt: dit is een mooi herinneringsboek. Onderzoek toonde aan dat 80% van de 50plussers nostalgische neigingen krijgt. “Kijk, hier staat opa achter een mitrailleur”. De vriendelijke prijs van dit prachtige naslagwerkje kan geen belemmering tot aanschaf zijn. Auteur: M.C.F. van Drunen ISBN: 978-90-811370-41 Prijs: € 15, Verkrijgbaar: Toko Marinemuseum / C A D MARMUS Mjr. C.D. Moriconi Tel.: 0223-657283 of E-mail: [email protected] Postbus: 10.000 1780 CA Den Helder

Henk Visser

In deze serie aandacht voor (ex)-verbindelaren die na hun actieve diensttijd in de West zijn blijven wonen en/of werken. Wat doet men zoal, tegenwoordig? Deze eerste aflevering bijt Jack (Sjeng) Schellekens, LTZ2 b.d. het spits af. Ons gesprek vindt plaats in het stijlvol ingerichte restaurant van het Maritiem Museum in Scharloo, Willemstad, met op de achtergrond de Pontjesbrug. Jack Schellekens (voor intimi en de oudere garde Sjeng) werd geboren op 24 aug 1948 te ’s Hertogenbosch en groeide op in het plaatsje Dongen, gelegen tussen Tilburg en Breda. Als 15-jarig jochie wordt hij in april 1964 gekeurd in het MOKH te Hollandse Rading. Na goed gekeurd te zijn treedt hij op 27 juli 1964 als SNR 3 in dienst. De Eerste Militaire Vorming begint echter pas op 24 aug 1964, ook in Hollandse Rading, exact op zijn 16de verjaardag. Kortom, hij begint met 4 weken betaald verlof. Dat is nog eens een aantrekkelijk begin.

Jack in 1964/65 tijdens de EVO op de VBS in Amsterdam

In 1980 is Jack getrouwd met de Antilliaanse dame Judith, waar hij nog steeds gelukkig mee getrouwd is. Judith heeft een dochter uit een eerdere relatie en samen zijn ze de trotse opa en oma van een kleinzoon die in Amerika aan de High School studeert en een enorm honkbaltalent is. Hij droomt van een carrière als profhonkballer en heeft daar ook alles voor over. Hun kleindochter zit in haar laatste jaar van het VWO en wil hierna medicijnen gaan studeren om kinderarts te worden. U: “Jack, kun je je varende plaatsingen nog herinneren?” J: “Jazeker, na de EVO op de VBS in Amsterdam werd ik geplaatst op de kruiser Hr.Ms. De Zeven Provinciën. Mijn allereerste reis in 1965 was meteen een reis naar Curaçao. We gingen eerst naar Puerto Rico waar we koningin Juliana en prins Bernhard aan boord namen en vervolgens ging de reis verder naar Curaçao en de overige eilanden van de Antillen voor een staatsbezoek. Dit was mijn eerste kennismaking met Curaçao”. J: “Na de Zeven Provinciën volgde een korte plaatsing op Hr.Ms. van Speijk. Dat was het eerste fregat van de Leanderklasse (latere MLM). Een korte plaatsing, want in mei 1967 werd ik weer op de VBS geplaatst voor de korporaalsopleiding. Ik was toen 18 jaar. In februari 1968 werd ik als 19-jarige bevorderd tot korporaal”.

Jack aan het ‘LMS-en’ tijdens de VVO op de VBS te Amsterdam, 1967

J: “Mijn eerste plaatsing als jonge korporaal seiner was Hr.Ms. Zeeland, een A-jager. Het toeval wilde dat mijn chef aldaar mijn instructeur van de EVO was, SGT Heidenis. Er volgden daarna een aantal B-jagers en de eerste echte westterm van 9 maanden maakte ik in 1972 a/b Hr.Ms. Drenthe. De volgende westterm was in 1978 a/b Hr.Ms. Utrecht en duurde maar 7 maanden. Deze term was heel belangrijk voor mij want gedurende deze term leerde ik mijn echtgenote Judith kennen. Mijn laatste westterm was tevens de afsluiting van het jagertijdperk, 1981/82 met de Hr.Ms. Overijssel, maar dan wel meteen een dubbele term van 12 maanden”. U: “Ik zat toen net in dienst in de EVO ODVB toen de Hr.Ms. Overijssel terug kwam uit de west, ik weet nog wel dat het een hele happening was”. Ja jongelui, als je tegenwoordig bij de marine komt is het misschien allemaal een beetje vreemd om zulke lange periodes van huis te zijn, maar vroeger duurde een westterm met een schip standaard 9 maanden. Mijn oude buurvrouw vond het ideaal dat haar man zolang weg was, kon ze onbekommerd de kinderen opvoeden. En mijn buurman vond het ideaal want die had na een dag hard werken ’s avonds geen krijsende koters aan zijn hoofd. En allebei zijn ze 55 jaar gelukkig getrouwd.

J: “In 1985/87 ben ik geplaatst geweest op het L-fregat Hr.Ms. Witt de With, gevolgd door een plaatsing op de Operationele School. In januari 1990 kwam ik als COD bij jou aan boord op de Hr.Ms. Pieter Florisz”. U: “Inderdaad, ik zat daar toen als jeugdige korporaal al een jaar aan boord en we waren net terug van onze memorabele westterm van een half jaar in het najaar 1989”. J: “En in het najaar van 1990 werden we direct na het zomerverlof binnen een week naar de Golf gestuurd waar net Saddam Hoesein Koeweit was binnen gevallen”. U: “Tja, en het vreemde is dat alle uitzendingen naar crisisgebieden vanaf 1990 dubbel tellen voor het pensioen, maar deze niet. Terwijl dit het eerste militaire optreden was na Korea”. J: “Door deze missie mag ik mij veteraan noemen en als lid van het Veteranen Instituut ontvang ik nog elke maand Alle Hens. Hr.Ms. Pieter Florisz zou mijn laatste varende plaatsing worden. In maart 1992 ben ik overgeplaatst naar het MHKNED tussen de bloembollen richting Julianadorp”. U: “Wij zijn nagenoeg gelijktijdig overgeplaatst en allebei naar het MHKNED, waar we niet op dezelfde divisie zaten, maar elkaar wel tegen kwamen met aflossen”. U: “Je woont nu alweer een groot aantal jaren op Curaçao, hoe ben je hier terecht gekomen?” J: “Het was voor ons, Judith en mij, altijd al duidelijk dat we na mijn FLO naar Curaçao zouden vertrekken. Judith is immers van Curaçaose afkomst. Helaas waren er in die periode nagenoeg geen adjudant-functies hier op Curaçao. Totdat de Kustwacht ineens van de grond kwam en men op zoek was naar wachtsofficieren. Dit kwam natuurlijk perfect uit voor ons, en de keuze viel o.a. op mij. Mijn laatste plaatsing binnen de KM werd dus een plaatsing bij de Kustwacht Nederlandse Antillen en Aruba van sept 1997 tot sept 2000. Omdat er op dat moment nog geen aflosser beschikbaar was heb ik nog 4 maanden nagediend tot 1 januari 2001 en ben toen als LTZ2 hier op Curaçao met FLO gegaan en hier blijven wonen”. U: “En vervolgens lekker niks doen in luilekkerland?” J: “In eerste instantie wel. Heb ruim een half ‘sabbatical year’ gehad en heb daar heerlijk van genoten. Vanaf augustus 2001 ben ik voor 2 dagen per week vrijwilliger bij het Maritiem Museum in Willemstad, en dat doe ik nog steeds. Ik ben samensteller van artikelen in de Ñapa, dat is de zaterdagbijlage van de krant Amigoe. Nagenoeg alle artikelen zijn gerelateerd aan de maritieme geschiedenis van Curaçao. In de afgelopen 10 jaar zijn er inmiddels zo’n 75 artikelen verschenen. Binnenkort, begin 2012, komen er 2 bundels in boekvorm van uit, welke ook te bestellen zijn via het ISBN-nummer. Tevens schrijf ik de nieuwsbrief van het Maritiem Museum welke 4x per jaar verschijnt, genaamd CMM Calling. De site van het museum is www.curacaomaritime.com ”. J: “Het Maritiem Museum is binnen de marine natuurlijk het meest bekend van de verhalen over de ontvoeringen van het boegbeeld ‘De Loden Verrader’ door bemanningen van alhier gestationeerde schepen van de Koninklijke Marine. Er bestaat een prachtige site waar de verhalen over De Loden Verrader te lezen zijn. (www.lodenverrader.nl) Gedurende mijn periode bij het museum is hij 3x ‘gestolen’ op ludieke wijze, waarvan we toch 1x het vermoeden hebben dat er hulp van binnenuit moet zijn geweest. Maarja tot op heden hebben we niets kunnen bewijzen en de betrokkene zelf ontkent ook er iets mee te maken te hebben. De Loden Verrader hangt inmiddels dusdanig dat het niet meer mogelijk is om hem te ontvoeren”. J: “Daarnaast ben ik sinds 2003 1 dag per week vrijwilliger bij het Nationaal Archief. Ik help bij het archiveren van audio en video banden. Men heeft hier op Curaçao een groot aantal jaren geleden oudere mensen geïnterviewd over verhalen uit hun jeugd. Of verhalen die hun (groot)ouders weer verteld hebben en dit allemaal op geluidsbanden vastgelegd. Deze verhalen werken we dan weer uit. Men noemt dit ‘Oral History’. Omdat ik ruim 30 jaar getrouwd ben met Judith, kan ik me redelijk goed verstaanbaar maken in het Papiaments, hoewel ik het beter versta dan spreek. Dat komt tijdens mijn werkzaamheden bij het Nationaal Archief goed van pas”.

ISBN: 978 90 8850 2866

ISBN: 978 90 8850 2859

U: “Doordat ik zelf van 2001 – 2005 hier op Curaçao geplaatst ben geweest las ik met grote regelmaat ingezonden brieven van je in de krant, meestal politiek geörienteerd”. J: “Dat klopt. Ik ben erg in de lokale politiek geïnteresseerd. Dat heeft vooral te maken met het feit dat de politiek hier veel dichter bij de bevolking staat dan in Nederland. Het is allemaal kleinschalig. Je komt hier de minister tegen in de supermarkt. Als ik hier een minister een brief schrijf, dan krijg ik ook daadwerkelijk een antwoord op die brief. Maar ook de Nederlandse politiek blijf ik volgen. Mijn vaak zeer kritische betrokkenheid bij de Curaçaose politiek heeft er zelfs toe geleid dat ik in 2008 gevraagd ben door het programma NOVA om mee te werken aan een uitzending over de toestand op Curaçao. Het PVV Tweede Kamerlid Hero Brinkman stelde toen dat het op de Antillen een corrupt boevennest is, en aan de hand daarvan heeft NOVA daar een drieluik van gemaakt waarvan de eerste 2 uitzendingen over Curaçao gaan”. (ze zijn nog steeds terug te vinden op internet, www.novatv.nl/page/detail/uitzendingen/5853 ) U: “Volg je de ontwikkelingen rond defensie nog een beetje?” J: “Nou, niet echt eigenlijk. Ik volg dan wel de marine, maar dan meer omdat ik ook nog steeds de Alle Hens krijg en artikelen in de krant. ‘De marine is niet meer mijn marine’. Daar ben ik inmiddels wel achter, al die bezuinigen en gebrek aan personeel. In mijn vrije tijd heb ik weinig contact met marinemensen, terwijl er toch best veel op Curaçao zijn blijven wonen”. U: “Zijn er nog andere dingen waar je je hier mee bezig houdt?” J: “Nee, maar ik ben wel nog een paar jaar contactpersoon geweest van ‘Het Vriendengenootschap Nederland – Antillen –Aruba’ (kortweg VNAA). Dat is een landelijke vereniging in Nederland die zich inzet om op basis van wederzijds respect de vriendschapsbanden tussen Nederland, de Nederlandse Antillen en Aruba te bevorderen en te verstevigen”. (www.vnaa.nl) U: “Jack, al met al ben je best druk met van alles en nog wat. Ik wil je dan ook vriendelijk bedanken voor je tijd”.

Jack Schellekens voor het boegbeeld, De Loden Verrader

Umberto

Van onze vaste reporter in de West: Umberto Olà Olà, Inmiddels ben ik al weer bijna een half jaar op dushi Korsou en zijn de nieuwkomers allemaal gesetteld. Voor de één ging dat wat makkelijker dan voor de ander, maar het reslutaat mag er zijn. De reorganisatiebrief van Onze Minister is ook op Curaçao neergedaald en het grote afwachten of dit ook voor de Caraïbische verbindelaren consequenties heeft is begonnen. Eén ding is inmiddels ook hier duidelijk: niemand heeft zekerheid. Het lot ligt in handen van hogere machten. Nu kunnen we hier wel bij de pakken neer gaan zitten, maar dat doen we niet. Zolang het kan wordt er lustig op los gefeest en de reorganisatie is van later zorg. Wie dan leeft, wie dan zorgt…. Ter kennismaking (hoewel…..) had chef VBC Bert een Commsmeeting belegd. De oude garde hier was gewend na afloop onder het genot van een Polar de Commsmeeting te evalueren. Helaas had Bert na afloop nog andere verplichtingen waardoor iedereen in treurnis achter bleef. Maar niet getreurd…. Omdat het hier al warm genoeg is, was het niet nodig een house warming party te geven. In plaats daarvan vond de evaluatie van de Commsmeeting een paar weken later bij hem thuis op de porch plaats. Voor bier en bitterballen werd gezorgd. Helaas konden de 2 wachtlopers, Harold en Rick, niet aanwezig zijn. Ook Peter en Dirk hadden andere verplichtingen, dat kan natuurlijk. De overigen lieten zich de Polar goed smaken…… uiteraard ook de Polar van de afwezigen. Na afloop bij Bert ging een gedeelte van het gezelschap nog een afzakkertje halen op het strand van Cabana Beach club. Ook hier was het uiteraard beregezellig en een feestje tot in de vroege uurtjes is hier op dushi Korsou geen enkel probleem.

Kijk ze eens blij zijn, na één Polar…. Marcel - Victor - Frits - Sytze - Randolph Bert - Simone - Roel

Na afloop nog een afterparty op het strand van Cabana. Onze jeugdige collega’s Randolph en Simone

Om u een indruk te geven hoe de verbindingsdienstorganisatie er momenteel uitziet, en welke verbindelaren van het goede leven in de west genieten, ben ik eens een bakkie koffie gaan drinken in het VBC en eens nagevraagd hoe het nu allemaal in elkaar zit. Ik heb onderstaand tekeningetje voor u uitgewerkt. Onder het genot van een Polar ben ik behoorlijk artisitiek aangelegd, al zeg ik het zelf. (Wijzigingen voorbehouden uiteraard, denk aan reorganisaties en dat soort fratsen..!)

Inmiddels heb ik uit zeer betrouwbare bron dat er als gevolg van de aanstaande reorganisatie zeer ingrijpende wijzingen op komst zijn. Het is nog in concept en misschien valt er nog iets aan te doen, maar anders ziet het organigram over een paar jaar geheel anders uit.

Woensdag 26 oktober was een speciale dag voor Marcel Grote. In het bijzijn van zijn echtegnote Ingrid en de gehele verbindingsdienst kreeg hij uit handen van de SO CIS, de Ltz Dirk de Beurs, zijn 25-jarige diensttijdgratificatie uitgereikt. Na de uitreiking ging het hele gezelschap naar het bedrijfsrestaurant waar Marcel en Ingrid door de VBD een heerlijke blauwe hap kregen aangeboden. Uw reporter was ook uitgenodigd deze gelegenheid bij te wonen en een vorkje mee te prikken. Kon ik meteen een paar foto’s maken voor de V&V.

Dirk de Beurs, echtgenote Ingrid, jubilaris Marcel

Ingrid & Marcel aan de blauwe hap

Nu het in Nederland alweer herfst is kijken we hier met genoegen naar het weerbericht uit Nederland. Om jullie een beetje te troosten onderstaand een foto van een tropisch buitje waar wij hier wel eens mee te maken hebben. Een buitje tegen het stof, bij 30 graden, dat dan weer wel.

Precies in deze periode kwam Victor op het idee om een verlaat verjaardagsfeestje te organiseren. Geen nood, die buiten trotseren we hier wel. Op de porch geen last van neerdalend water en onder het genot van de ijskoude overheerlijke Polar was het weer een beregezellige avond. Altijd goed voor de teambuilding om maar eens in managementtaal te spreken. Is toch leuker dan een weekendje kayakken in de Belgische Ardennen.

Op advies van de fotograaf zijn er een paar lege flesjes weggehaald.......

Tot de volgende keer

Umberto

Kerkdienst op Hr. Ms. Snellius De HOV-A-bemanning heeft op 18 sep 2011 een kerkdienst gedraaid op Hr.Ms. Snellius. En aangezien de kerkvlag niet zo vaak wappert op Hr.Ms. schepen is daar gelijk maar een foto van gemaakt. ODVB Hr.Ms. Snellius

Van de redactie:

De “Kerkwimpel” (Church) geeft aan dat er een eredienst aan boord plaatsvindt. Over de herkomst gaat het volgende verhaal: Tijdens één van de Engelse zeeslagen had Michiel de Ruyter zoveel tegenslag gekregen, dat zijn bemanning toe was aan rust. Hij stapte in een sloep en hield daarbij twee aan elkaar genaaide lappen stof om hoog. Het bleek hierbij te gaan om een halve Engelse – en een halve Nederlandse vlag. Er werd op dat moment geen kanon meer afgevuurd en tijdens de onderhandelingen is afgesproken dat wanneer deze vlag waait er een kerkdienst wordt gehouden. Er wordt dan ook niet geschoten.

Comms Schiet- en Bergtraining 13e MARNSCIE Mij is gevraagd om een stukje te schrijven over de “groene comms” bij een infanteriecompagnie van de mariniers. Ik ben als OOVBD 13e MARNSCIE verantwoordelijk voor de verbindingen van deze eenheid. Ik zal proberen een beeld te schetsen wat er komt kijken bij de voorbereiding en uitvoering van een schiet- en bergtraining. In de voorbereiding krijgen de pelotons een lesprogramma waarin verschillende zaken aan bod komen die betrekking hebben op de aankomende training. Op commsgebied zijn dit lessen over de radio’s, de format voor gewondenafvoer en de radioprocedures die ze gaan gebruiken. Dit moeten alle mariniers beheersen en zij worden hier ook op afgetest. Deze zaken zijn beoefend tijdens een oefening op de Leusderheide, waarbij de compagniesstaf ook zijn verbindingen naar de pelotons heeft kunnen beoefenen. Begin oktober is de schiettraining in Otterburn (Engeland) begonnen. De compagniesstaf draagt zorg voor de veiligheidsverbinding naar zijn pelotons die op de banen bezig zijn en onderhoudt verbinding met de opsroom op het basiskamp. Tijdens de runs worden verschillende scenario’s beoefend , waarbij een marinier advanced signaller zorgt voor de verbinding naar de command post (CP) van de compagnie. Alle verbindingen worden zo dus beoefend. Vanuit Otterburn zijn we na 2 weken, nadat de schiettraining beëindigd was, vertrokken naar Arrochar (Schotland). Wij hebben hier een eigen compagnieslocatie, van waaruit wij onze bergtraining draaien. Met de compagniesstaf hebben we een opsroom ingericht om contact te houden met het basiskamp in Garelochhead. Door het personeel van 101 CISBAT is er TITAAN aangelegd zodat we door middel van remote clients kunnen werken. Tevens kunnen we via dit netwerk bellen met enkele voiptelefoons. De transmissie, home baselink, loopt via de CCT120. Als back up hebben we een BGAN inmarsat telefoon staan, hierdoor zijn we altijd bereikbaar. Internet benaderen we via een 2G umts router, edoch is dit vrij traag. De compagnie is voor het eerste gedeelte van de bergtraining opgedeeld in 3 trainingsgroepen die het technische gedeelte van de bergtraining gaan doorlopen. De technische fase bestaat uit bergmarsen en standdagen waarbij verschillende vaardigheden beoefend worden. De compagniesstaf is verdeeld over de trainingsgroepen zodat zij ook de training kunnen doorlopen. Op commsgebied gaat er per trainingsgroep een radio mee voor de veiligheidsverbinding. Tijdens de bergmarsen moeten er verschillende checkpoints doorgegeven worden. In dit zeer bergachtige terrein is het een uitdaging om dit door middel van VHF te realiseren. Om de verbinding te garanderen op de te lopen routes, zijn er twee rebro’s (relay stations) geplaatst in het gebied. De posities van deze rebro’s worden naar gelang de te lopen routes aangepast. Op het kamp Arrochar worden na elke bergmars de batterijen weer geladen, eventuele kapotte spullen geruild en nieuwe zaken voor de volgende route doorgesproken. Met de advanced signallers evalueer ik hun ervaring aangaande de verbindingen van de afgelopen bergmars. Tevens geef ik hen eventuele tips en tricks voor de volgende dag. Na deze training gaan we met de compagnie de tactische fase in.Tijdens deze week gaan we organiek opereren als complete compagnie. De pelotons krijgen hun organieke verbindingen om terug te kunnen werken naar de CP van de compagnie. De CP werkt dan weer terug naar de main command post (MCP) in Garelochhead. Alle informatie of behoeftes die de pelotons hebben, worden verzameld op de CP en door gegeven aan de MCP. Uitdagingen op commsgebied zijn ook in deze fase de VHF comms in een bergachtige terrein. De VHF comms is soms erg lastig in dit gebied en vergt inzicht van de mensen die werken met de radio’s. In tegenstelling tot de technische training speelt nu ook het tactische aspect mee. Dit kan bijten met wat tactisch een goede locatie is maar verbindingstechnisch

niet. Ik zal de compagniescommandant dus van een goed advies moeten voorzien aangaande de verbindingen. Voor het terug werken naar de MCP zijn er drie rebro stations ingezet om de verbinding te waarborgen. Deze backbone dekt een gebied van meer dan 270km2 bergachtig terrein. Tijdens deze fase worden verschillende scenario’s beoefend die aangestuurd worden door de compagniesstaf. Tijdens deze scenario’s kunnen de pelotons op tactisch gebied laten zien wat ze in de eerste 2 weken tijdens de technische fase geleerd hebben. In deze fase wordt er bij de companiesstaf ook gewerkt met COMBAT, dit systeem draait over NIMCIS. Deze applicatie verzorgt onder andere de situationele awareness, rapportages, overlays en orders in NIMCIS. Op deze wijze kunnen wij data naar de MCP versturen en vice versa. De laatste fase van de bergtraining zal een tactische eindoefening van 6 dagen zijn waarbij er manpacked opgetreden gaat worden. De compagniesstaf zal in deze fase ook manpacked gaan opereren. Hierdoor is de levensduur van de batterijen van de radio’s bij de pelotons een factor van zorg. Batterijmanagement is dan ook zeer belangrijk in een fase waarin alles manpacked plaats vindt. De pelotons moeten voor 48 uur aan batterijen mee nemen, één batterij gaat ongeveer acht uur mee, dit vereist dus een goede planning. Uiteraard nemen we daarbij ook onze standaard uitrusting mee om te kunnen opereren in een manpacked situatie. Ik hoop dat ik een beeld heb kunnen scheppen wat de werkzaamheden zijn op commsgebied bij een infanteriecompagnie tijdens een schiet- en bergtraining. Met vriendelijke groet, SGTMARNVB De Boer OOVBD 13e infcie 1 Marnsbat

Port Louis, Mauritius, vrijdag 30 september 2011 Ons wachtsysteem op zee is erop afgestemd dat we zo comfortabel en veilig mogelijk varen. Ik weet niet of het wetenschappelijk is onderbouwd, maar het lijkt wel alsof vrouwen meer moeite hebben met korte slaap periodes dan mannen. Dit wordt bevestigd door navraag bij de andere schepen. Wij hebben een systeem waarbij Celesta in de avonduurtjes de wacht loopt, waarna ik de nacht voor mijn rekening neem, zodat zij eventueel lekker kan uitslapen en op die manier een lange onafgebroken periode slaap heeft. “Elluk voordeel hep zijn nadeel”, om maar even een bekende Nederlander te citeren want hierdoor mist ze soms wel een schitterende zonsopkomst. Een van de dingen die je als zeiler altijd probeert te vermijden is een klapgijp. Als ik kijk naar de krachten die de bulletalie soms moet doorstaan ben ik blij dat ik hiervoor het supersterke Dyneema heb gekozen. (ik geloof dat de breekkracht hiervan ruim boven de 10 ton ligt!) Maar soms is een dergelijke manoeuvre onvermijdelijk en uiteraard gebeurt zoiets nooit op klaarlichte dag. Ik lag lekker net in bed toen ik het onheilspellende en kenmerkende “whoesshhhh-BAAANGGG!!!” van een klapgijp hoorde. Celesta had inmiddels het roer overgenomen van Becky en probeerde het schip op koers te houden: “Onno, kan je even komen kijken…. De Taliban is gebroken…”. Zo’n situatie is natuurlijk niet om te lachen, maar een dergelijke opmerking maakt het wel een stuk dragelijker. Er was gelukkig niet al te veel schade, de bulletalie zelf was als het ware doormidden gesneden, waarschijnlijk door het gebroken RVS oog. Hiermee is eigenlijk wederom bewezen dat moderne materialen sterker zijn dan traditioneel staal! Voor de ruim 340 mijltjes naar Mauritius hadden we 2 dagen en 14 uurtjes nodig. Dit ondanks een vrijwel windstille eerste nacht op zee. Gelukkig was de zee niet zo onstuimig zoals op ons vorige traject naar Rodrigues. Onze Australische vrienden van de Chaotic Harmony, die vrijwel gelijktijdig met ons waren vertrokken, lagen al een uurtje of 4 aan de steiger voor het douanekantoor in de haven van Port Louis. Uiteraard waren ze hier sneller met hun catamaran, maar het verschil was toch niet

zo heel groot. Nou ja, we zijn geen racers, maar deze vlotte en redelijk comfortabele passage was net wat we nodig hadden na de vorige ontberingen in de Indische Oceaan. Door de vroege aankomst van de Chaotic Harmony hoefden we nu slechts een korte tijd te wachten op de autoriteiten en dit keer ging de inklaring vrij snel. Het traditionele afmeerbiertje smaakte er niet minder om!

Lagen we in Rodrigues langszij de Horizon, nu kwam de Conversation langszij ons in de kleine jachthaven van Port Louis. Het was een gezellig weerzien met de hele groep die zo’n beetje gelijktijdig uit Darwin was vertrokken. Le Caudan Marina is een recentelijk aangelegd project, als onderdeel van een soort winkelcentrum. Hotels, restaurants, een casino en vooral veel duurdere (toeristen??) winkels en souvenirshops hebben onderdak gevonden in deze vrij moderne omgeving. Maar volgens mij moeten ze in de jachthaven toch nog wat ervaring opdoen met de benodigdheden en wensen van zeilschepen. De beveiliging is echter uitstekend en douche en wc gelegenheden zijn erg schoon en bovendien gratis. Je ligt midden in het centrum van de stad en dat heeft zo zijn voor- en nadelen. De markt met een zeer groot aanbod van verse groente, vers fruit en ‘echte’ Calvin Klein of Dolce & Gabbana kleding (yeah right… voor die prijs???) is op een loopafstand van slechts 3 minuutjes.

Daarentegen is de luidruchtige meelfabriek, juist aan de overkant van het water, dag en nacht goed hoorbaar. Zoals op veel andere plaatsen krijgen we ook hier snel bezoek van een lokale regelneef genaamd Rashid. Zijn diensten besparen me diverse zoektochten naar de dingen die je als zeiler nodig hebt: gas, diesel, watersport attributen, vis uitrusting, reserve onderdelen en reparatie gelegenheden. Bovendien valt de prijs hier erg mee. Gemak dient de mens, niet waar. Eén van de boten in de jachthaven is ook de Zwitserse boot “ Top to Top” van Dario en Sabine. Zij zijn met hun 3 kinderen (zwaar gesponsord door onder andere de UN en Victorinox) bezig met een missie: zeilend, wandelend en fietsend hebben ze al een enorme afstand afgelegd en proberen zo meer aandacht te krijgen voor het

globale klimaat probleem. In mijn ogen is het natuurlijk uitstekend om dergelijke zaken aan te kaarten. Ik ben echter ook van mening dat iedereen zijn eigen rommel op moet ruimen. Ik wil best een handje meehelpen met het schoonmaken van een strandje of rif, als onderdeel van een actie voor het goede doel, maar om nou iedere dag een soort kruistocht te organiseren om het plastic afval te verzamelen, gaat me een beetje te ver. Daar heb je (zelfs hier in Mauritius) goedbetaalde mensen voor.

Een ogenschijnlijk leuke wandeltocht naar de top van de berg st. Pierre draaide uit op een groot milieu project.

Celesta kwam totaal uitgeput terug van 5 uurtjes in de natuur rondlopen…. Bergje op, bergje af… bergje op, bergje af… enz. enz. enz. Een ervaring (en enkele pijnlijke blaren!!) rijker.

Culinaire attractiepunten zijn er genoeg hier in Port Louis. Één ervan is het Café restaurant Lambic waar je het hoofdgerecht kiest aan de hand van je biertje. De menukaart leek wel een catalogus van (voornamelijk) Belgisch en Engels bier. Ze hebben wel meer dan 150 soorten bier en ook ongeveer drie pagina’s met verschillende soorten whisky. Het duurde daarom even voordat ik mijn keus kon maken. Op de een of andere manier is bier en vis een goede combinatie….. Het nagerecht waar Celesta voor gekozen had paste eigenlijk niet in haar (lactose vrije)dieet. Maar dit chocolade fondue dessert was ruim de zonde waard!!!

Al enkele dagen had Celesta wat last van buikpijn. Een doktersbezoek vonden we daarom noodzakelijk. Na dat consult en een bijbehorend bloedonderzoek bleken al haar bloedwaarden gelukkig ruim binnen de toleranties te liggen, dus dat was een hele geruststelling voor haar (en ook voor mij!). Waarschijnlijk was de yoghurt die we gebruiken voor ontbijt de oorzaak van dit ongemak. Port St. Louis is een mooie gelegenheid om ook wat onderhoud te plegen en vooral ook schoonschip te maken. Er staan immers al wat reparaties op het lijstje. Samen met Celesta maak ik een aanvang om de elektra installatie aan boord te modificeren. Als eerste installeer ik een spiksplinternieuwe alternator. In de oude alternator worden defecte regelaar en dito stator, en een versleten lager vervangen. Al met al kost de reparatie hiervan meer dan de nieuwe maar daarvoor heb ik nu wel 2 prima functionerende stroom opwekkers van 70A. Beide startaccu’s worden ook vervangen door iets grotere exemplaren. De oude accu’s ga ik t.z.t. aansluiten als een extra accubank voor de lichtaccu’s, waardoor veilige reserve van pluisminus 200Ah wordt gecreëerd. Het kostte trouwens veel moeite om hier elektriciteitskabels te vinden die aan de maritieme eisen voldoen. De enige ‘echte’ watersport winkel heeft nou niet echt een groot assortiment. De lekkage van de mastvoet wordt verholpen door een nieuwe laag Spartite. Het gaat helaas niet geheel zonder te morsen, dus kan er meteen weer een nieuw klusje op de volgende lijst: schilderen van de mastvoet en het dek rondom de mast! Aan het andere uiteinde van de mast wordt de navigatieverlichting weer hersteld. Met vereende krachten wisselen we de solenoïde schakelaar voor watermaker. Het hoge druk membraan spoelen we met veel water en zeep en dat moet straks weer resulteren in een operationele watermaker. Hier in de haven met het vuile water (er drijft veel olie en troep als gevolg van de vele Chinese vissersbootjes die aan de overkant liggen!) gebruik ik wijselijk dit kostbare apparaat niet. Een paar druppeltjes olie en het membraan is naar de knoppen…. Zondag vertrekken we naar Grand Baie, een mooie ankerplaats ongeveer 15 mijl ten noorden van Port Louis. Van daar (of van ons volgende eiland: La Reunion) komt het volgende reisverslag. Uit het logboek van Onno Verver op www.scubaservice.com/framework/cms/news.aspx WORDT VERVOLGD. . .

Russian Woodpecker In juli 1976 werd de wereld opgeschrikt door een nieuw en tot dan toe onbekend fenomeen. Op de radiogolven van de korte golf was opeens een vreemd tikkend signaal te horen. Het signaal was wereldwijd te horen en radioamateurs noemde het signaal dan ook al snel “the Woodpecker”. Na een tijdje kwam men erachter dat het signaal afkomstig was uit de Sovjetunie en wel uit een regio die tegenwoordig in het hedendaagse Oekraïne ligt. Na enig speurwerk was men van mening dat de zender van dit signaal in de buurt van Tsjernobyl lag en bijna niemand in de westerse wereld wist van het bestaan van deze vermoedelijk militaire installatie. Gelukkig had men binnen de NAVO wel opgelet en wist men al een tijdje van het bestaan van deze installatie, sterker nog, ze hadden er ook al een naam voor verzonnen: “Steel Yard”. Ondertussen deden er in de wereld maar toch voornamelijk in de Verenigde Staten de wildste geruchten de ronde over het doel van dit storende maar nog immer vrolijk tikkende signaal. Het zou een stoorzender van de communisten zijn om de westerse radiostations te storen. Deze vlieger ging echter niet op omdat Radio Moskou ook gestoord werd door het Woodpecker signaal. Anderen dachten dat het een communicatie systeem was om in contact te komen met Sovjet strategische onderzeeërs. En weer andere mensen dachten dat het juist een systeem was om de westerse communicatie met hun onderzeeërs te verstoren. Er waren zelfs mensen de er van overtuigd waren dat de “Russen” met het Woordpecker signaal het weer konden beïnvloeden en het werd nog gekker, op een gegeven moment dacht men dat het een “mindcontrol” signaal was zodat de Russen controle konden krijgen over ons brein. Vergeet niet dat men rond die tijd nog steeds midden in de koude oorlog zat met de Sovjetunie, dat verklaart een beetje de vreemde verklaringen voor het Woodpecker signaal, inmiddels omgedoopt tot the Russian Woodpecker. Als reactie werden in de Verenigde Staten de radiozendamateurs in hoogste staat van paraatheid gebracht. Zij konden natuurlijk dit “vijandige” signaal niet ongestoord zijn werk laten doen. Al wist men nog steeds niet wat de nu de exacte functie van het signaal was, het kwam uit Rusland en kon dus niet veel goeds zijn en dus moest het aangepakt worden. Amerikaanse radiozendamateurs begonnen een offensief tegen het signaal en richtten een club op: the Woodpecker Hunting Club. Allereerst probeerde men het signaal te storen met een simpel CW signaal maar dat had weinig tot geen effect. Vervolgens nam men het signaal op en zond het terug richting de bron van het signaal. Dit had wel effect. De Russen veranderde na ontvangst van frequentie. Ondertussen bleef het signaal voor problemen zorgen. Storingen op internationale (nood) verbindingen en dergelijke, zelfs het vaste telefoonnet was niet veilig tegen de Russian Woodpecker, ook daarop had

men last van het signaal. Op een gegeven moment waren er zelfs filters op de markt om het Woodpecker signaal over de telefoonverbinding te onderdrukken. In december 1989 kwam er een eind aan de Russian Woodpecker en na de val van de Sovjetunie werd duidelijk waar het signaal vandaan kwam en waar het voor diende. Het signaal was van een geavanceerd over the horizon radarsysteem dat als taak had intercontinentale raketten te traceren en luisterde naar de Russische naam: “Doega” wat “boog” betekend. Het systeem bestond uit drie zend-ontvangststations waarbij bij sommige stations de zend en ontvangst antennes soms wel 50 kilometer uit elkaar stonden. Het eerst gebouwde radarstation was gericht op China en een deel van de Grote Oceaan. De andere twee stations stonden gericht op de noordpool en dus ook de Verenigde Staten. De frequenties die het systeem gebruikte lagen tussen de 7 en 19Mhz en men schat dat het zendvermogen rond de 10MW lag. Vandaag de dag zijn de meeste installaties van “Steel Yard” verdwenen. De installatie in de buurt van Tsjernobyl is nog redelijk intact. Dit heeft natuurlijk alles te maken met de kernramp van 1986. De antennes van de radar staan er nog steeds en worden nu gebruikt door, hoe kan het ook anders, de lokale radiozendamateurs Bas. Bron: www.wikipedia.org www.globalsecurity.org www.englishrussia.com www.chornobyl.in.ua

Er was eens…..,nog niet zo lang geleden trouwens, een Luitenant ter zee, luisterend naar de naam Dré Linneman. De man had veel verantwoordelijkheid binnen de wereld van defensie op crypto gebied. Op diverse momenten van de dag moest onze Dré diverse “uitdagingen en problemen” op dit gebied oplossen. Dit ging meestal gepaard met een bakkie en een peuk, uiteraard de welbekende zware Weduwe van Van Nelle. Binnen in het pand mag al jaren niet meer gerookt worden, dus onze Dré deed dat meestal op zijn eigenste plek, t.w. voor het gebouw op de parkeerplaats. Tot ons aller vreugde werd deze parkeerplaats voor gebouw A88 ook nog vernieuwd, de stoep verbreed en daarmee leek de nieuwe situatie meer op een klein plein. Een ander pleintje voor het gebouw A88, naast het gebouw van Bureau Crypto Distributie, heet het Majoor van Zwieten plein en al heel snel heette het plein voor BCD, zeker bij intimi, het "André Linneman Plein" . Deze naam was al snel zo ingeburgerd dat zelfs in de communicatie naar externe partijen die het BCD moesten bezoeken, deze naam ook werd gebruikt. Vroeg men om een route beschrijving dan werden ze netjes naar Camp New Amsterdam te Huis ter Heide gestuurd. Door de poort en daarna tweede afslag links, parkeerterrein

op rijden en uitstappen bij het André Linneman Plein.(groene pijltje op de kaart) Dit fenomeen is in de loop der tijd zelfs doorgedrongen tot aan de 'Haagse Staven'. Er wordt zelfs gefluisterd dat het 'Dré Linnemanplein' in Den Haag, haar naam heeft gekregen door de staat van dienst van onze Dré. Wij nemen dit zondermeer als waarheid aan, dit kan echter tot op heden niet bevestigd worden. Welverdiend en helemaal terecht is het binnen de kringen van defensie een begrip geworden, waar men ook komt, het 'Dré Linnemanplein' op Camp New Amsterdam is alom bekend. Ja zelfs buiten de EU, zoals te zien is aan enkele

referenties die we hebben kunnen halen uit diverse buitenlandse correspondenties; the Dre Linneman square, der Dré Linneman platz, Place du Dré Linneman,

德瑞人亞麻廣場, DRE linneman ‫مربع‬, linneman , ตาราง Dre linneman, ‫דרע‬ ‫דר‬ , Dre quadratum linneman. Nu is het natuurlijk wel zo dat een plein met zo’n status welke de naamgeving van zo’n persoon mag ontvangen, ook moet worden voorzien van een representatief bord. Daarnaast is in 2010 de naamsbekendheid van het plein zo formeel geworden dat men er niet meer onderuit kon komen om het te voorzien van zo’n naambord. Nu gaan de geruchten dat de bezuinigingen toen al zo drastisch zouden worden dat "Dré" dit bord zelf zou moeten betalen, maar ook dit is tot op heden niet bevestigd. Afijn, uiteindelijk was het moment daar dat het lijdend voorwerp van dit artikel zijn naambord mocht onthullen. In aanwezigheid van collega crypto werknemers en genodigden werd het doek door de naamgever verwijderd en zal het plein voor altijd het “André Linneman Plein” heten. Wie had dat gedacht van een doodgewone verbindelaar, BZ.

Met dank aan de (ex)collega’s van BCD bij het tot stand komen van dit artikel.

Over ouwe poep en andere tapverhalen.... (een bijdrage uit een bloedheet Balad, Iraq)

16 – Privacy en een kouwe douche....... Het is met de privacy van opvarenden tegenwoordig een stuk beter gesteld dan aan boord van de vorige generatie schepen. Arbo, Internet en E-mail hebben daaraan hun bijdrage geleverd maar ook de exit gesprekken met dienstverlaters resulteerden in hersenspinsels van de heren van het bureau van zintuigfysiologie, het bureau wat mockups en proefopstellingen maakt waarbij een volledig verblijf of werkruimte van een schip in triplex worden nagebouwd om te kijken of ruimtes aan boord leef- of werkbaar zijn. Deze mockups hebben hun nut in het verleden diverse malen bewezen en kostbare fouten in constructie voorkomen. Zo werd er aan boord van een mockup van de Bruinvis klasse ontdekt dat er boven de geplande locatie van de diesels onvoldoende ruimte was om zuigers uit de cylinders te verwijderen... iets wat het gehele project op miljoenen achterstand kon zetten.. maar... deze bijdrage gaat over de privacy die bij vertrek op het steiger achter bleef en door saamhorigheid werd vervangen.... De slaapverblijven aan boord van de vorige generatie schepen waren ingesteld op grote, ongemengde bemanningen waarbij het volk “voor de mast” op elkaars lip moest leren leven. Privacy was ondergeschikt aan ruimteplanning voor wapensystemen, munitie en brandstof....Dat was Vroegahh... toen het nog echt woei, maar nog niet zo lang geleden aan boord normaal...50 man in een verblijf, rokers, snurkers, de wanden en kastjes volgeplakt met uitvouw posters met schaars- of ongeklede dames. Sliep je achteruit in een verblijf boven op de schroefassen en voer op een schip wat nog echt hoge vaart kon lopen dan hoefde je alleen maar op je buik te liggen en trilde je vanzelf naar een hoogtepunt. Vooruit kon je tijdens een wilde CASEX genieten van het door merg en been gaande pingen van de Sonar. Je moest eigenlijk bijna noodgedwongen een bier of tien achterover gooien na de wacht om makkelijker in slaap te vallen. Naast het scheepslawaai waren er de acrobaten die bij zware zeegang door het luik heen donderden en het hele verblijf nodig hadden om in bed te kruipen. De grappenmakers die kogelagers in de ventilatiekokers deponeerden en zo een heel verblijf uit hun slaap hielden. Hut buds die hele gesprekken en ninja gevechten voerden in hun slaap en nachtelijke wildplassers die al slaapend een simulatieprogramma doorliepen en al klaterend een hangkast of het onderste bedje van hun maat stonden op te toppen. Over die verhalen kan menig opvarende wel een boek vol schrijven... Tegenwoordig wordt over de accomodatie lang nagedacht en pasklaar afgeleverd voor de nieuwe generatie instromers van meer dan 2 meter lang, 110 kilo zwaar, “happymeal” cyberverslaafd met heimwee symptomen. 2 meter lange en 110kg + verbindelaren bestonden toen ook wel, maar die sliepen noodgedwongen met hun voeten buiten het voeteneind en lieten naar horen zegge de hele stelling schudden wanneer die een natte droom hadden.

Privacy bij het bekijken van een midterm familie groet tijdens lange vaartochten heeft ook het een en ander aan verbetering meegemaakt... Waar men heden ten dage in een aparte ruimte de familiegroet in volledige afzondering kan aanschouwen met een doos tissues voor de tranen, werd deze videoband in de jaren 80 getoond in een volgepakt cafeteria, voorzien van toepasselijk commentaar en opmerkingen, ongeacht rang of stand..... en daar vloeide de tranen rijkelijk maar dan van het lachen.... “Beauty is in the eye of the beholder” of “ieder z’n smaak”...zeggen de spreekwoorden maar het oordeel over de schoonheid van vrouw, vriendin of familieleden werd altijd ongesencureerd door de collega’s uitgesproken. Hilarische momenten wanneer een familie in zwaar “Scrambled Drents” de groeten uitsprak en er ergens hardop in het donker van het caf om ondertiteling of een tolk werd gesmeekt. Een blonde schone die er niet een maar schijnbaar meerdere bemanningsleden als “pen-vriend” op na hield. Ja... je moest wel best wel een hele dikke huid hebben in die tijd want als je bij de maten had opgeschept over jouw “meisje”, het mooiste van het hele dorp en dat ze zo voor de Playboy kon poseren dan kon het wel eens gebeuren dat het cafeteria compleet uit z’n voegen bulderde van het lachten als het foeilelijke tegendeel in volle glorie op het scherm verscheen en de OS&O cameraman moest uitzoemen om d’r enigszins scherp in beeld te krijgen.... Privacy was ook verbindingstechnisch ondergeschikt aan groepsvermaak. Zoals met de postverzorging bijvoorbeeld..... Werd er een stapel onvangen post in het verblijf afgeleverd en bevond er zich in die stapel een of meer geparfumeerde brief of een met buitenlandse zegel, dan was de kans groot dat het halve verblijf er al aan geroken had voordat je er op weg naar het verblijf in de whalegang op geattandeerd werd......”Hey je heb post van Magdalena!” Briefen met als adres “ De Vuile Smerige o#$@......” gevolgd door rang en naam gaven de staat van een relatie aan en den facteur had soms grote moeite met het achterhalen van de Don Juan’s die in een buitenlandse haven roepnaam versluiering hadden toegepast... . Jan Boegbuiskamer... Dutch navy Zeehond Marine postkantoor..etc etc.. En dan was er het drama van de “Missing Nummers”.. geliefden die hopeloos van heimwee elkaar elke dag een brief of drie schreven en kanaal nummering op de buitenzijde van de envelope aanbrachten. De collega’s, die in het verblijf een “pen and ink” correctie op de envelope uitvoerden en van een 3 een 8 maaktte, zorgden voor paniek en facteursklachten .. “131...132.....138..!!? Hey’ eh facteur.... ik mis 5 brieven!!.. Ook de intrede van Inmarsat aan boord was naast een grote stap in telecommunicatie en van.privacy en met het afsluiten van de diensten van “Scheveningen Radio” kwam er een

einde aan het feit dat de hele wereld met je mee kon luisteren. Voor deze gesprekken bracht je als verbindelaar de verbinding tot stand met een kuststation en ging je bij vlak voor aanvang gesprek, uit privacy oogpunt gezien, om de hoek of in een andere ruimte staan. Bij VHF marifoon gesprekken belde je de brug of ze de VHF even konden missen en naar de radio wilde doorschakelden zodat boven het gesprek niet te volgen was. Maar een radio enthousiast uitgerust met scanners op de wal kon deze gesprekken echter gewoon volgen. Het beetje Privacy dat we konden geven had natuurlijk ook z’n nadelen waneer bijvoorbeeld het bemanningslid door scheveningenradio vermaand werd op z’n taalgebruik of gewoonweg in slaap gevallen was met de Inmarsat hoorn aan z’n oor... maar het volgende verhaal is een voorbeeld van inbraak op privacy van een heel ander soort...die van .”even iemand goed in de vlekken helpen”......... Het tot stand brengen van een HF radiotelefonie verbinding was destijds onderdeel van het takenboek van de verbindelaar en in dit geval werd de cursist op onvervalste wijze in de maling genomen op een manier die heden ten dage een aanklacht van mentale aanranding zou kunnen opleveren maar zoals eerder gemeld... privacy was ondergeschikt aan groepsvermaak. Het betrof hier een gevalletje waarbij de persoon in kwestie zo uit een hedendaagse real life soap was gestapt. Zonnebank, dikke kettingen om nek en pols, borsthaar gedrappeerd tot over de blauwe rand van z’n sportwitje en vijf jaren sportschool maanden. Gods geschenk aan het zwakke geslacht. Het verzoek om een van z’n takenboek proeven te mogen combineren met een kans om vanaf het midden van de oceaan z’n meissie te bellen was voor de noodlottige takenjurk positief uitgevallen en... toen hij na het instellen van de zendontvanger en het doorschakelen naar de afstandbediening aanving met z’n takenboek proef a/b van het MLM fregat wist hij nog niet wat hem boven het hoofd hing... Hij werd tijdens deze proef begeleid door z’n leermeester en wat andere duistere vrijwilligers in het complot die hem het nodige advies gaven. Hij werd geattendeerd op het tijdsverschil met Nederland, propagatie, en..vooral duidelijk praten... De zendontvanger die voor deze verbinding werd geselecteerd was een spartaans stuk Hollands techniek, de HZO 01/00 en het instellen van de frequentie gebeurde door het draaien van lompe lichtgrijze decade schakelaars. Het apparaat was zo ontworpen dat wanneer je beide armen verloor tijdens een gevechtsactie en je was nog niet door bloedverlies overkomen dan kon je hem bij wijze van spreken nog met je tanden instellen en afstemmen. Het was voor z’n tijd een zeer geavanceerd stuk techniek want ging er in het apparaat wat mis ...dat liet het dat aan de operator weten door een penetrerende geur naar buiten te blazen die snel de hele radio vulde... Een goed getrainde WD-er kon aan de geur bepalen welk onderdeel er doorgefikt was... De schakelaars waren voorzien van een keuzeschijf genummerd van 0 tot 9 met één zwarte positie. Draaide je de laatste schakelaar op die zwarte positie zonder nummer dan kon je wel moduleren maar kwam de zender niet in de lucht. .......

Doordat de bedieningseenheid zich in een andere ruimte bevond had hij niet in de gaten dat de door hem overigens correct ingestelde aanroep frequentie van Scheveningenradio door een onverlaat op die “test” stand werd gezet vlak voordat hij nerveus met het aanroepen begon:.... ”Sch S Schevening Radio”.....”Scheveningen” Radio”...”Scheveningen Radio”.. hier de Van Galen, Papa Alfa Victor Bravo” overrrrrr! Het antwoord kwam echter niet van Scheveningen radio zelf maar.... van achter de deur naar de UHF hut verderop in de radio. Daar werd met een headset, direct in de HZO geplugd, en met gesimuleerd Scheveningenradio accent het gespreks verzoek in ontvangst genomen.. Nadat de onfortuinlijke matroos met een “Spreekt u maar” eindelijk werd “doorgeschakeld” naar het gesprek met z’n vriendin antwoordde er echter een slaperige mannelijke stem ... “ Hallo...?” met wie spreek ik?... “Met Bob”.. Bob!!!?? Bob wie? En het werd stil........... tot het moment hij vroeg of hij met z’n vriendin kon spreken.. Hierop werd nonchalant geantwoord:” Oh..ze kan nu even niet want ze staat net onder de douche!”.... Je kunt je natuurlijk voorstellen dat de onfortuinlijke takenboeker kompleet van z’n mentale fundering viel en z’n hoofd langzaam rood begon te worden... z’n hele wereld stond op instorten en hij had grote moeite om zich in te houden maar hij ontwaakte snel uit deze verschrikkelijke nachtmerrie toen de deur open zwaaide en hij een aantal verbindelaren over de grond zag rollen van het lachen..... z’n proef werd afgetekend....

Tijden veranderen....

DE EERSTE CGO VVO ODVB Klas 220 – 1128A Staand v.l.n.r.: Miente Viersen (klasseninstr.), Stieven Sterrenberg, Pascal Vellinga, Chris de Best en Harm Menger. Onder v.l.n.r.: Rebecca Roelants, Sandra de Jong, Rosa den Oudsten en Dwayne Gaillard De leerlingen zijn op maandag 11 juli begonnen met de VVO en de bevorderingsdatum is maandag 19 december. Iedereen is gevraagd om in een paar regels iets te vertellen over deze opleiding. Stieven: Het duurt nu nog één maand en dan zit de VVO er op. In deze periode hebben wij veel geleerd, zowel nieuwe dingen als het ingaan op al bij ons bekende onderwerpen. De VVO is/was erg leerzaam en leuk. Ik hoop de opgedane kennis snel in de praktijk toe te kunnen passen. Dwayne: Doordat wij de eerste klas waren die CGO opgeleid werd, wist ik niet wat ik er van moest verwachten. Achteraf is het leuk en dan verwacht doordat je meer vrijheid hebt en zo je eigen planning kan maken en op je eigen tempo kan werken. Chris: De VVO bevalt me goed, ook het nieuwe CGO. Het is verder wel wat chaotisch qua indeling door de invoering van het competentie gericht onderwijs. Hoewel we daardoor veel tijd zelf inplannen. Wat ik wel erg goed vind is dan ook het zelfstandig leren in plaats van ouderwetse lessen. Sandra: Ik vind het een leuke en interessante opleiding maar wel pittiger dan verwacht. De laatste periode is ondertussen aangebroken en het wordt steeds drukker met examens. Het eind is in zicht en ik ben zeker van plan deze opleiding met goede resultaten af te ronden. Rosa: Ik had de VVO redelijk pittig verwacht maar met de juiste begeleiding en goede samenwerking met de klas is het helemaal goed gekomen. Het is een leuke en leerzame tijd. Ik was de enige leerling die horizontaal is ingestroomd maar daar heb ik nooit moeite mee gehad. Een super tijd! Rebecca: Nog 4 weken en de opleiding zit er op. Het was voor mezelf een zeer pittige cursus. Ik heb al veel moeten werken voor deze opleiding omdat ik niet echt een grote achtergrond heb van de verbindingsdienst. Ik heb heel veel nieuwe dingen gezien en eenmaal aan boord zal ik daar een beter beeld bij krijgen. Maar anders was het een leuke klas, als enige Belg ben ik onmiddellijk aanvaard en in de groep gesloten. Toffe instructeurs die altijd bereid zijn om je te helpen met alle vragen die je hebt. Het zijn nu ook de laatste weken en die wegen het zwaarst door, met heel veel examens. Hopelijk breng ik dit ook tot een goed eind. Harm: Nog een maand en dan zit het er eindelijk op. Een leuke goede opleiding waarin ik een hoop geleerd heb. Leuke klas, leuke instructeurs. Hopelijk volgende maand met 2 strepen, eind goed, al goed. Pascal: Over 4 weken zit de opleiding er op. Voor mij zelf viel de opleiding tot nu toe mee. Ik vond de opleiding niet moeilijk want ik kan redelijk makkelijk leren. Ik vind dat de opleiding goed aansluit met wat ik heb geleerd aan boord. Hierdoor kan ik makkelijk voorbeelden weerleggen uit de praktijk. Ik vond het prettig dat je met CGO veel zelf moet uitzoeken en daardoor wordt het makkelijker om dingen te onthouden.

WIMPELVISCH (dit is een bijdrage die de meest uiteenlopende onderwerpen kan omvatten)

Het valt niet mee om korporaal te zijn Kom je te vroeg, dan ben je een goeie. Kom je te laat, dan ben je een slechte. Blijf je overwerken, dan ben je een uitslover. Ga je op tijd weg, dan heb je geen hart voor de zaak. Ben je te precies, dan ben je pietluttig. Ben je dat niet, dan kan je het niet schelen. Pleeg je overleg, dan kun je niet besluiten. Doe je dat niet, dan ben je eigenwijs. Heb je nieuwe ideeën, dan ben je een nieuwlichter. Als je ze niet hebt, dan loop je achter. Heb je succes, dan heb je geluk gehad. Heb je pech, dan krijg je de schuld. Ben je aardig, dan wil je de populaire jongen uithangen. Houd je afstand, dan heb je verbeelding. Laat je anderen iets opknappen, dan ben je een afschuiven. Doe je het zelf, dan probeer je je onmisbaar te maken.

Kortom... de Korporaals moeten de huid van een olifant hebben,. En dat hebben ze gelukkig ook. 0-0-0-0-0-0-0

Het vervolg… Zoals in de vorige editie te lezen was heeft de OACIS tbv de VVO WD/TD de Cisco Exploration 1 opleidingen gedraaid in 10 dagen. Evaluaties zijn uitgevoerd en worden binnenkort behandeld. De VVO ODVB loopt inmiddels en de eerste ervaringen met het competentiegericht opleiden voor deze doelgroep zijn opgedaan. Uiteraard naar alle tevredenheid. Het competentiegericht vormgeven van de COMCopleiding is begonnen, hopelijk volledig gereed voordat de eerstvolgende opleiding gaat draaien. Ook de OACIS krijgt te maken met bezuinigingen, mn betreft dit de EVO ODVB. Deze moet agv één der bezuiningsmaatregelen worden ingekort, waardoor de leerlingen sneller aan boord geplaatst kunnen worden. Terugdringen van de NBOF (niet beschikbaar op functie) heet dat. De OACIS is hierbij zeer nauw betrokken. Ik zou hier velletjes papier over kunnen schrijven, maar dat zou alleen voor onrust zorgen. Wilt u daar iets meer over weten, kom dan gerust langs. Mutaties Diverse mutaties staan er op de rol. Op het moment van schrijven is er helaas nog weinig bekend. Begrijpelijk overigens, omdat onze collega’s van P&O op dit moment met handen en voeten zijn gebonden. Één heugelijk feit valt te vermelden, de COACIS Martin van Tongeren wordt na 5 jaren op functie per 30/01/2012 afgelost door Erwin Berendrecht. Ik moet zeggen, dan is het ook mooi geweest. Stiekum ga ik ervan uit dat mijn aflosser deze zware redactietaak op zich neemt. Het hoort eigenlijk wel een beetje bij de functie ;-)) SMJRMARNSVB Ron Tijdeman is inmiddels weer overgeplaatst naar de N6 MSC, waar hij oa verantwoordelijk is voor de uitrusting van de VPD’s. U weet wel, de mannetjes die de koopvaardijschepen in de piratenzônes

moeten beschermen. De aflossing komt volgend jaar ergens voor het zomerverlof. Onlangs is SGTODVB Michiel Konings aangetreden op het kennisdomein Comtech en hebben we ook een nieuwe HOETECH gekregen, nl LTZ2OC Robbert Dragt. Onze HOEVERB, LTZ2OC Joeri van Campo verdwijnt binnenkort richting de Hr.Ms. Holland als EO/HOD onder gelijktijdige bevordering tot LTZ1. Tja…en dan nu de op de rol staande verplaatsingen waarbij P&O op het moment van schrijven nog naarstig op zoek is naar aflossers: SGTODVB Louise Versluis wordt per jan 2012 verplaatst naar kennisdomein verbindingsvoorschriften om aldaar SGT Brenda Pierikden Broeder af te lossen. De SGT-functie bij MHS&CR blijft nog even vacant. Per jan 2012 wordt ook SMJR André Worst overgeplaatst naar de Ruyter. Ook zijn functie (chef verbindingsvoorschriften) blijft nog even vacant. Foto’s van onze nieuwste helden:

De EVO ODVB olv SGTODVB Rick Douwes

Er zijn 10 soorten mensen, zij die digitaal kunnen rekenen en zij die dat niet kunnen. Het is A over 10...vastwerken dus...

NIEUWBOUW OPERATIONELE SCHOOL Op 5 oktober werd de eerste paal “geslagen” door vice admiraal Borsboom.

Voorafgaand werden er speeches gehouden en is er een beeld overhandigd aan de commandant, KLTZ Teerstra, van de school door de hoofd aannemer, Dhr. Van Heesteren.

In de tent op de bouwplaats hadden zich instructeurs, cursisten en andere genodigden verzameld. Zo was ook de locoburgemeester van Den Helder aanwezig. In zijn toespraak refereerde VADM Borsboom naar een traditie die ontstaan is in Griekenland, waarbij een munt in de kiel van een schip verwerkt werkt. VADM Borsboom en KTZ Robberecht hebben een Belgische en Nederlandse euromunt uit het jaar 2011 in de paalschacht geworpen.

KOKKERELLEN MET OKKIE

Sajoer van spitskool en makreel

Benodigdheden: 1 blikje makreel 1 spitskool grof gesneden 1 grote ui grof gesneden 2 rode lomboks1 of paprika 1 theelepel laos2 1 theelepel knoflook 2 goudbouillonblokjes Uien en knoflook fruiten in wat slaolie, dan de andere kruiden en goudbouillonblokjes toevoegen. Na + 5 minuten de gesneden kool en vis (zonder sap) erbij doen. Goed omroeren zonder de vis stuk te maken. Lekker gaar laten sudderen op een klein vuurtje.

Slamat masak

Slamat makan

1 2

Grote rode of groene Spaanse peper Kruidenwortel

Met dank aan wijlen Okkie Fürrer voor zijn bijdrage met recepten uit de Indische en Chinese keuken.

Matroos OD-ICT op vlaggenparade

GIZMO’s CORNER