Tour du Rwanda; mooier dan dit wordt het niet.. Vooraf Van 15 november t/m 22 november heb ik als onderdeel van 'Global Cycling Team' de gelegenheid gekregen deel te nemen aan Tour du Rwanda. Twee jaar geleden was er al even een mogelijkheid om te deel te nemen maar dat ging toen uiteindelijk niet door. Na het zien van beelden van toen, is het altijd een droom gebleven om deze koers ooit een te rijden. Niet alleen vanwege het magnifieke parcours met het vele klimwerk maar ook vanwege de historiek van het land. In de jaren '90 was dit woedde er in dit land een verschrikkelijke oorlog tussen de hutu's en de tutsi', deze beelden zijn mij helaas altijd bijgebleven. De laatste jaren is dit land echter een land gebleken met veel potentie en echt in opbouw. Op donderdag 12 november vertrok ons team (bestaande uit 'directeur sportiv' Kees Roks, 'moeder' Ria Roks, mekanieker Niels van der Kuur en renners Jeroen Breewel, Patrick Kos, Peter Woestenberg en Arne van Gils) vanaf Schiphol naar hoofdstad Kigali. Prima reis, filmpje erbij en werden we op de luchthaven keurig opgewacht door de organisatie. Op vrijdag 13 november stond het zonnetje al mooi te branden en was het tijd om de benen los te rijden en te genieten van deze zonnestralen! Het maken van een 'rondje' viel nog niet mee in deze stad met bijna een miljoen inwoners. Aan het einde van de rit werden we geconfronteerd met het begin van het zgn. 'regenseizoen', met een hoosbui sloten we ons ritje af! Op zaterdag begon het al te kriebelen, de eerste voorbereidingen van de organisatie werden getroffen voor de proloog op zondag. Dit keer kregen we bij ons trainingsritje twee lokale gidsen aan onze zijde (die zich overigens vrijwillig bij ons meldden, zij vonden het een grote eer om met ons te mogen fietsen ;-)) zodat we dit keer een mooi ritje konden doen door een prachtige vallei onder een heerlijk zonnetje! Na afloop ook het proloogparcours van 3,5km nog een aantal keren rond gereden, wij dachten dat we er wel klaar voor waren (?). Ikzelf had alleen veel hoofpijn en vermoeidheid, in eerste instantie weet ik dit aan de hoogte (1500m), de reis en de omstandigheden (later zou ik pas echt weten waar het aan lag). Proloog Kigali 3,5km Het parcours van de proloog was redelijk simpel; stukje vals-plat omhoog, een afdaling en een klim naar de finish. 3,5km vol gas, simpeler kan het niet in zo'n proloog. Kort voor de start werd het wegdek nog even bewaterd door een flinke bui, zeker de eerste bocht was daardoor spekglad. Goed opletten dus! Voor mijzelf was het 3,5km zonder power, zelfs bergaf had ik het gevoel dat ik aan het klimmen was. Uiteindelijk viel het nog redelijk mee qua tijd/uitslag, maar een verlies van 39seconden en een 55e plaats was geen prestatie waarmee je de kranten haalt ;-) Opvallend was wel dat ons complete team op 6 seconden van elkaar in de uitslag stonden haha..
Etappe 1 Nyagatare - Rwamagana; 120km - 1300hm Onze dag begon om 5.15u met een heerlijk ontbijt, we moesten namelijk met de bus vanuit Kigali naar de startplaats Nyagatare 150km verder.. Daar aangekomen werden we zoals een dag eerder werderom geconfronteerd met een een overweldigende belangstelling, zoiets moet je eens meegemaakt hebben om het te kunnen geloven! Start om 10.30u en het zwaartepunt van de rit zou halfkoers zijn met een klim van 12km, die met name in de laatste 4km steiler zou worden. Tot dat punt bleef het peloton compleet en was het tempo prima te volgen. De KOM op 60km bleek echter te werken als een rode lap op een stier, aangezien deze KOM ook meteen de bergtrui opleverde! Voor mij was er helaas geen enkele eer weggelegd, om het steilere stuk moest ik kansloos lossen.. Gelukkig belandde ik in ieder geval in een groepje van 9 renners waardoor het tempo toch nog enigzins behouden bleef. Uiteindelijk finishte ik als 52e op 11'34", opvallend genoeg nog niet eens de laatste groep in koers ;-) Met name Patrick en Jeroen reden een prima koers door mee te strijden voor winst, Jeroen werd hier keurig 19e! Na afloop een prima verzorgde lunch en nog 50km in de bus terug naar Kigali. Etappe 2 Kigali - Huye; 120km - 2000hm Aangezien er in Rwanda geen enkel vlakke weg bestaat was het elke dag met 'angst' het hoogteprofiel bestuderen om te zien waar het 'feest' zou beginnen. Met 'feest' bedoel ik de punten waar gestreden werd voor de bergtrui, dit bleek elke keer te ontaarden in een strijd op leven en dood (excuus voor het woordgebruik).In etappe 2 begon het op 8,5km en vanaf de eerste stijgende meters had ik het lastig. Na de eerste top op 19km kon ik de schade nog enigzins beperken maar bij de tweede KOM op 38,4km had ik al een forse achterstand. Dit werd een strijd tegen de klok om binnen tijd aan de finish te komen. Samen met ploegmaat Peter begonnen we vervolgens aan een soort 'Trofeo Baracchi' (de befaamde koppeltijdrit van weleer). Op karakter kwamen we binnen op bijna 29 minuten, toch ruim op tijd zo bleek ;-) Na ons kwamen nog 10 renners binnen die wel buiten tijd bleken te zijn, ons besluit om niet op hen te wachten bleek dus een 'gouden zet' geweest te zijn. Gevoelsmatig hadden we wel het idee dat starten in etappe 3 slechts een 'uitstel van executie' (wederom sorry voor het taalgebruik maar zo voelde het..) zou zijn, aangezien het aantal hoogtemeters per kilometer alleen maar zou toenemen de etappe's die volgden. Echter, zowel op social media als door gesprekken met andere renners in de bus terug naar Kigali, kwamen we erachter dat de medicatie die we namen tegen de malaria ook bijwerkingen hadden zoals vermoeidheid en hoofdpijn. Zou dat de oorzaak zijn? In ieder geval namen we het besluit om te stoppen met de medicatie, het resultaat zouden we de dagen erna gaan ervaren. Etappe 3 Kigali - Musanze; 102km - 1800hm De eerste etappe in het rondeboek met wat 'langer klimwerk', ik had er goede moed in deze rit naar Musanze. Musanze en het gebied daar omheen staat bekend als het werkterrein van wijlen Dian Fossey, een dame die zich in de jaren '70 en '80 op haar eigen manier inzette voor de berggorilla's. Deze regio is namelijk een van de weinige gebieden waar deze beesten nog in het wild leven, dit zou wat beloven! Na 16km doemde de eerste klim op, welke in 22km op zou lopen naar een hoogte van bijna 2200m. Een vreemde gewaarwording voor mij is dat ik vrij snel het peloton moest laten lopen maar dat ik na een paar km klimmen ineens weer renners begon in te halen en een groepje vormden. Zou het dan toch nog goedkomen deze week?? Eigenlijk was dit de eerste rit dat ik echt kon genieten van het fietsen en de omgeving. Uiteindelijk was het resultaat 'an sich' nog steeds niet om over naar huis te schrijven maar het gevoel op de fiets was beter dan de twee ritten voordien. Uiteindelijk kwamen we op een kleine 20 minuten binnen. Ons onderkomen bevond zich op de plaats waar Dian Fossey altijd overnachtte, ploegmaten Jeroen en Patrick sliepen zelf in haar 'vaste kamer'! Heel speciaal!
Etappe 4 Musanze - Nyanza; 164km - 2500hm Toeval of niet, maar in bijna elke rittenkoers die ik ooit al gedaan heb zijn etappe 4, 5 en 6 mijn beste etappes. Ook dat was dit keer niet anders! De langste rit van de week en samen met etappe 6 de koninginnerit van deze week leek me wel op het lijf geschreven. Precies zoals ik het graag heb: lange klimmen en supersnelle afdalingen! Bovendien waren de uitzichten onderweg fenomenaal! Meteen uit het vertrek gingen we een dikke 25km bergop tot een hoogte van bijna 2500m. Onderweg in deze klim een aantal keer een KOM waar vooral de renners van Eritrea als dolle stieren voor reden. Deze tempoverhoging bracht me een aantal keer op een punt van breken maar elke keer slaagde ik er weer in om terug te komen, vooral de snelle afdalingen hielpen me daarbij ;-) Dat verhaal herhaalde zich een aantal keer op de KOM's op 49,1km - 73,5km en 108,8km maar de stukjes bergaf brachten elke keer de redding ;-) Inmiddels viel de regen met emmers in onze nek, waardoor de laatste lange afdaling er eentje werd met wat meer risico's dan anders. Om een lang verhaal kort te maken; we sloten weer netjes aan bij de grote groep om de finale aan te vangen die nog lastig genoeg was om een paar minuten te verliezen, zo bleek ;-) Constant op-en af, lange en korte hellingen volgden elkaar in een snel tempo op. De zoveelste aanval deed mij breken zodat ik uiteindelijk nog 4'20" verloor en als 35e finishte, trots op mezelf na die eerste ritten! Wederom een busrit naar de startplaats van etappe 5 in Muhanga. Etappe 5 Muhanga - Rubavu; 140km - 2300hm Another day in paradise; klimmen en dalen tot je niet meer kunt. Op een gegeven moment raak je in een fysieke staat dat je benen zeer doen maar toch kracht in je benen voelt, dat is echt een gevoel om van te genieten. Ok, de toppers in deze koers rijden met name bergop gewoon te snel maar waar ik de eerste dagen aan het afzien was om alleen maar op tijd binnen te komen, kon ik ook vandaag weer lekker 'meedoen' aan de koers en genieten van het afzien. Eigenlijk een vrij 'simpele' koers qua koersverloop: - de hele dag rijdt je ofwel begop ofwel bergaf - de rwandezen rijden bergop met 15 man op kop - een paar kilometer voor de KOM beginnen de mannen van Eritrea als een dolle voor de bergpunten te rijden (= Arne hangt tussen zijn frame gedraaid en buigt of breekt..) Dit herhaalt zich een aantal keren en hoe langer je aan kunt blijven klampen, hoe korter je uitslag. De eerste 50km waren vandaag goed te doen, de groep bleef dan ook compleet. Aan de voet van de klim naar 2400m (met KOM op 72,3km stond de deur van achter weer wagenwijd open. Gelukkig overleefde ik dit nog maar richting de KOM op 92km moest ik er op 1km van de top definitief af. Het gat was niet groot maar de te korte afdaling en nog een kort knikje omhoog waren niet in mijn voordeel. Bovendien viel de regen weer met bakken uit te lucht zodat '30km bergaf' aanvoelden als een aparte etappe.. Only the lonely dus richting de finish, op papier bergaf, in praktijk soms bergaf, soms bergop. Niet in mijn voordeel om nog terug te keren dus. Uiteindelijk reed ik samen met ploegmaat Jeroen naar de finish, hij was gevallen in de laatste klim. 40e op 7'35", weer een dag verder! Zoals te lezen was de finish vandaag in Rubavu, deze plaatst ligt aan Lac Kivu. Dit meer beslaat een oppervlakte van circa 2.700 km² en bevindt zich op 1.460 meter boven zeeniveau. Het meer bevindt zich bij een riftvallei die divergeert waardoor er sprake is van veel vulkanische activiteit in de regio. Dit
maakt het Kivumeer ook diep, met een maximale diepte van 480 meter is het het op veertien na diepste meer ter wereld. Daarnaast bevindt Rubavu zich op de grens met Congo, een land waarmee Rwanda op enigszins gespannen voet mee leeft. Dit was dan ook te merken aan de grenspost die we bezochten. Zo’n streng bewaakte grenspost kunnen wij ons helemaal niet meer voorstellen! Etappe 6 Rubavu - Kigali; 156km - 2000hm Volgens de kenners zou dit de koninginnenrit van de koers zijn, ons zou later blijken waarom dit zou zijn.. De afdaling van een dag voordien mochten we nu in omgekeerde richting rijden, met andere woorden meteen uit het vertrek een klim van 30km terug naar 2400m hoogte. Deze klim was zoals eerder vermeld behoorlijk onregelmatig te noemen dus een goed ritme vinden was nog niet zo makkelijk. Doel was wel om er zo lang mogelijk aan te blijven 'hangen' omdat de rit ook een aantal tussenstukken bevatte die 'en group' altijd makkelijk te verteren zijn. Een paar kilometer voor de eerste KOM plooide ik maar gelukkig kon ik de groep in het vizier houden zodat we in de afdaling snel terug konden aansluiten. Helaas mochten we weer van de regen gaan genieten na +- 65km, dat zou tot de finish niet meer ophouden.. Ook de tweede KOM overleefde ik heelhuids zodat het volgende tussenstuk licht bergop ook goed te verteren was 'en group'. Richting de top van KOM III brak de veer bij mij dan toch door het hoge tempo van de Rwandezen en zat er niks anders op dan de snelle, natte en dus gevaarlijke afdaling heelhuids beneden te komen en op pad te gaan naar de apotheose van etappe 6! Ondanks het feit dat mijn metgezel en mijzelf het idee hadden dat we voorzichtig bergaf gingen, haalden we toch behoorlijk wat renners in en liepen we zelfs nog uit ;-) Het hoogtepunt van deze etappe vormde een kasseiklim (ja echt..) van ongeveer 500m aan gemiddeld 11%, die er door de regen en het aanwezige zand op de kasseien spekglad bij lag. Diverse renners moesten door omstandigheden zelfs te voet, ikzelf kon kantje-boord rijdend boven komen. 'Oef, nu ben ik er' dacht ik nog.. Helaas liep de laatste 2km naar de finish ook nog stiekem een 3-4% omhoog. Zelden kwam ik nog erger afgedraaid over de streep, het parcours in combinatie met het de regen hadden alle kracht uit mijn lijf gehaald! Wel trots op mezelf om in deze beestachtige rit als 36e te eindigen, meer zat er gewoon niet in! Finish in Kigali betekende echter niet dat we al bij ons hotel waren.. We mochten daarvoor nog heerlijk 15km fietsen in de regen en gevoelsmatig ging dat alleen maar bergop. God, wat waren we blij toen we onder de douche stonden! Moe maar voldaan op naar de laatste rit! Etappe 7 Kigali - Kigali; 10x12=120km - 1800hm De dag begon met een stalende zon aan de hemel dus we hadden de hoop dat we het eindelijk eens een dag droog gingen houden. Voordeel was wel heel de week dat de temperatuur altijd goed bleef, dus echt koud was het gelukkig nooit. Regen is echter nooit leuk, zeker op dit parcours met heel wat bochten en een listige afdaling. Een sadist, dat was de ontwerper van dit parcours! Heel de week al bergop-bergaf, dan hoop je dat de laatste rit eindelijk eens wat minder lastig zou zijn... Helaas. Elke ronde een klim van 3km (incl. korte stukjes bergaf) en een slotklim van 400m aan 10% gemiddeld, totaal geen spek voor Arne's bek.. Tot half koers bleef het peloton, behoudens was korte ontsnappingen, bij elkaar. Helaas viel de regen wederom weer met bakken uit de hemel waardoor met name de eerste afdaling behoorlijk glad was. Toen dan ook nog eens de debatten definitief losbarstten was de koek bij Arne even op. Op dat moment ook voor het eerst mentaal even een ‘zwak’ moment; bij het achterom kijken zag ik nog een groep gelosten aankomen dus meteen het besluit genomen om mezelf niet meer onnodig te kwellen en met deze jongens naar de finish te rijden. Dan maar van de nood een deugd gemaakt om de supporters te belonen voor hun enthousiasme (zelf een groep nederlandse supporters, helemaal in het oranje uitgedosd en
naambordjes ‘Peter’, ‘Patrick’, ‘Jeroen’ en ‘Arne’ met zich meedragend..). Bij elke doorkomst op de eerste klim een wheelie gemaakt, elke ronde werd de geluidsgolf groter wanneer ons groepje gelosten die helling opkroop ;-) Kippenvel, overal waar je maar kunt denken ;-) Uiteindelijk reden we ‘op ons gemak’ de koers uit, ruimschoots binnen de tijdslimiet. Afsluitend De avond na de koers werd het evenement afgesloten met een fantastisch feest, gesponsord door bierfabrikant (met Nederlandse roots!!!) Skol en wijnleverancier Astoria Wines. Ik hoef geen tekening te maken bij de sfeer die op dat feest heerste schat ik zo?? Op de dag na de koers mocht/kon een bezoek aan het ‘Genocide Memorial’ niet ontbreken. Zoals iedereen weet is Rwanda in de jaren ’90 het middelpunt geweest van een verschrikkelijke burgeroorlog tussen de Hutu’s en de Tutsi’s. In deze Memorial werd een beeld geschetst van de gruwelelijke periode die dit land heeft moeten doorstaan, je beseft je dan pas hoe ‘normaal’ het hebben van familie is en het leven in een ‘vrij’ land. Ongelooflijk, alleen stilte, heel veel stilte is dan op zijn plaats! Immens blij, trots en emotioneel dat ik deze koers heb mogen meemaken, absoluut de mooiste (sport)ervaring uit mijn leven. Op basis van film, foto’s en de historiek van het land stond deze koers al een paar jaar op mijn verlanglijstje op ooit nog eens te ervaren. Zoals ik al bij eerdere buitenlandse koersen heb mogen ervaren is de koers slechts een klein deel van de hele ervaring; het klimaat, de landschappen, de geur, de belevenissen en in bij deze koers vooral de mensen hebben ervoor gezorgd dat ik een hele week met kippenvel op de armen heb mogen leven. Publiek dat in rijen dik langs het parcours voor een immense geluidsgolf zorgden, dat ga je van je leven nooit meer vergeten. Elke keer zeg ik het opnieuw; om het te geloven moet je het eens ervaren, koersen is zoveel meer dan alleen maar op het kantje hangen in een of andere polder, deze koersen vormen je ook als mens en maken je soms nederig. Last but nog least bedank ik nog ‘even’ ploegleider en ‘mama’ Kees en Ria voor alle zorg, rust en vertrouwen dat wij heel de week van hen kregen. Mekanieker Niels mogen we niet te vergeten en uiteraard ‘ploegmaten voor een week’ Patrick, Jeroen en Peter. Heel de week was de sfeer optimaal, op persoonlijk vlak klikte het helemaal! BEDANKT!!!
