si nt -m aa
s en rt
er
2007
lege col
wint
e l -
e t n
Palet
inhoud o.a. van de redactie 2
macfan 20
j’aimerais une gaufre 3
p.praat 23
BN’er 5
spreuken 24
apple & smc 8
leerlingnummer 25
poëzie 9
griekenlandreis 29
afscheid 10
cmptrs 31
ouders tellen af 11
jong kabinet 32
woordenspel 13
interview Janssen 34
poëzie 14
tv kijken 15
revuerecensie 16
stinkgrotten 18
boekrecensie 37
overgewicht 40
kietelpagina 41
1een
van de redaktie Geachte lezer, Daar is ‘ie dan weer, onze oh zo geliefde Palet. Het heeft even geduurd, maar dat levert dan ook wel een mooi resultaat op! “Apple, laptops, brugklassers, niet eerlijk..” In de gangen op ons SMC hoor je niets anders meer dan gesprekken over de Apple laptops voor de brugklassers. Je ziet blije brugklassers rondlopen, maar ook bovenbouwers met een lang gezicht en gestresste leraren omdat het hele netwerk plat ligt. “Is er wel genoeg digitaal lesmateriaal? Moet het huiswerk nu ook op de laptop gemaakt worden? Krijgen ze dan niet allemaal RSI? Waarom alleen de brugklassers?” Maak je niet druk, het komt allemaal goed. Lees deze Palet en je krijgt een antwoord op al je brandende vragen! Verder wil ik iedereen heel erg veel succes wensen in de proefwerkweek, doe je best! Maar, zorg wel dat je je proefwerk snel af hebt, zodat je daarna in onze fantastische Palet kunt gaan lezen! Veel plezier met lezen! Ninih Vang
redactie Ninih Vang (hoofdredactie) Bas Beckers Christian Simon van de Beek Caroline Bruls Jasper Daemen Wouter Dierick Kristel Henquet Bart Houben Kirsten Houben Sandra Muis Philip Neri Willemien Pieters Jeroen Tessers Kaya Verboom Daan van der Zanden Bas Heiligers Bert Stijns Vincent Westerwoudt
2wee
J’aimerais une gaufre, s’il vous plait
Ik zou graag een wafel willen, alstublieft. Met mijn vorige klas - B1H - hebben we een stuk of drie brieven naar Luikse kinderen geschreven als ‘testklas’, om ons Frans te bevorderen. Ooit zou het ervan moeten komen dat we naar hun school zouden gaan. En een jaar later ongeveer, op maandag 23 oktober [2006] was het zover. A2B [mijn klas] ging naar Luik.
Volgens mij had de dag van tevoren niemand zin, maar het was dan ook zondag en bovendien vakantie. We hadden van onze docente Frans [mevrouw Honings] voor de vakantie een rooster gekregen, wat we dus die 23’e oktober zouden gaan doen. Het was de bedoeling dat iedereen om 8:15 bij de bus was voor de ingang, en wonder boven wonder vertrokken we ongeveer om 8:25. Wonder boven wonder, omdat iedereen de hele vakantie door zo rond 11:00 uur was opgestaan, schat ik zo. Na ongeveer 40/50 minuten in de bus gezeten te hebben horen we mevrouw Honings door de ‘busspeakers’. ,,De bus
kan niet verder en we moeten lopen’’. De meesten vinden het wel lollig en binnen twee minuten staat iedereen buiten. Na een klein eindje gelopen te hebben staan daar de Luikse leerlingen, uiteraard allemaal Franssprekend. De twee klassen blijven in het begin zenuwachtig tegenover elkaar staan totdat mevrouw Honings en de heer
3rie
Allemond [de docent Nederlands van de leerlingen uit Luik] de klassen gaan mengen. In een van de brieven die we gepend hebben moesten we schrijven hoe we eruit zagen, dat kwam dus nu
van pas. We lopen ’n klein stukje door Luik en krijgen in oppervlakkig Nederlands [wat toch knap is natuurlijk] of Frans te horen waar de school ligt enzovoorts. Rond 10:00 komen we aan bij de school, Sint Barthélémy genaamd. We worden ontvangen in wat lijkt op ’n ‘kasteelwoonkamer’. De directeur, ’n vrij nors uitziende man [niks beledigends, maar toch], verwelkomt ons in het Frans, dat even vluchtig vertaald wordt door de heer Allemond. We drinken nog wat en krijgen daarna een rondleiding door de school van de Luikse klas. Er zijn immens veel trappen en ik denk wel 5 kleine veldjes om in de pauze te staan, voor iedere twee klassen [bijv 1 & 2]. Door al deze trappetjes, en de bepaalde sfeer die er hing kreeg ik zo’n ’Zweinsteinachtig’ gevoel. Erg verwonderd was ik dus niet toen bleek dat het gebouw niet nieuw, maar ‘tweedehands’ was. Vervolgens stond op het rooster ‘Jeu du Bingo’. We verzamelden ons weer in de ‘kasteelwoonkamer’ en kregen blaadjes met in twee talen vragen. De Franstalige moesten aan de Nederlandse kinderen een vraag stellen, en andersom. Als het antwoord op zo’n vraag ‘ja’ of natuurlijk ‘oui’ was mocht je diens naam op ’t blaadje schrijven... Na deze ‘Jeu du Bingo’ , zo rond 11:40 kregen we weer 4 stencils met weer superveel vragen die je aan je ‘correspondent’ moest vragen. Ook deze keer moesten de Nederlanders Franse vragen stellen, en andersom. En alsof er nog niet genoeg vragen beantwoord waren, gingen we rond 12:30 uur vragen beantwoorden die we in Nederland gemaakt hadden. De Nederlandse kinderen kregen ’n vraag die ze aan een willekeurig Luiks kind moesten stellen. Nadat we klaar waren met al deze ‘jijvraagt-ik-antwoord’ spellen gingen we naar de kantine om wat te eten. Alle
kinderen gingen aan drie lange tafels zitten en mevrouw Honings, de heer Van den Bighhelaar, de heer Allemond, twee onbekende gezichten en de directeur van het Sint Barthélemy zaten aan een aparte tafel. We gingen per tafel friet met ’n gehaktbal en eventueel sla of mayonaise halen. We kregen ook plastic bekertjes met zoiets als cola. Na het eten gingen we in groepjes met een begeleider door de stad lopen. Op een stencil moesten we vragen invullen [Frans=>Nederlands]. Nadat we klaar waren met deze ‘stadsloop’ gingen we nog even een soort van winkelcomplex binnen. Ik wilde de Mediamarkt binnen lopen met mijn rugzak, maar werd teruggeroepen. Ik deed maar alsof ik geen woord Frans verstond en probeerde door te lopen. Niet dus. Na een tijdje kon ik het niet meer negeren en werd in het Frans aangesproken. Ik mocht er dus niet in met mijn rugzak, maar ik had geen zin om mijn tas in een locker te stoppen... Na 15 minuten gingen we weer terug naar St. Barthélemy. Nadat mevrouw Honings nog even wat vertelde in het Frans en het Nederlands vertrokken we weer met de bus. De dinsdag erna vroeg mevrouw Honings wat we er van vonden. Het merendeel had het leuk gevonden. Dus mevrouw Honings, mission accomplished?
Simon van de Beek
4ier
SMC en BN’er Interview met... PEGGY VRIJENS Dhr. Stijns stelde mij op de hoogte van een vroegere aanwezigheid van een nu bekende Nederlander op deze school. Ze heeft ook de Toneelacademie in Maastricht gedaan en nu kun je haar overal bewonderen. Denk aan Costa, Joyride, Snowfever. Ze schittert er op los. En ik mocht een interview met haar doen! Hoe ben je geinteresseerd geraakt in het acteren? Mijn interesse is pas heel laat gewekt. Ik zat in 5 vwo en de moeder van mijn beste vriendin attendeerde ons op een artikel in de krant. Er zou een open dag zijn van de vooropleiding van de toneelacademie in Maastricht. Het leek ons leuk en we zijn er samen naartoe gegaan. Ik vond het geweldig en heb me meteen opgegeven. Samen met mijn vriendin heb ik een jaar lang de vooropleiding gedaan. Elke zaterdag was het een soort feestje voor me. Je kreeg lessen in improvisatie- en teksttoneel, bewegingslessen en je mocht zelf acts maken. De docenten adviseerden mij auditie te doen. Daardoor kreeg ik het vertrouwen dat ik ondanks mijn geringe ervaring toch een kans maakte aangenomen te worden op de toneelacademie. Ik moest natuurlijk eerst nog een jaar wachten omdat ik mijn vwo-diploma wilde halen. Ik deed auditie en werd aangenomen. Het eerste jaar was moeilijk en zwaar maar ik wist dat dit het enige was dat ik wilde. Het feit dat ik
5ijf
er zo open en onbevooroordeeld ingestapt ben heeft alleen maar in mijn voordeel gewerkt. Je hebt de toneelacademie hier gedaan, het SMC hier gevolgd en je bent hier opgegroeid; wat vind je nou het leukste aan Maastricht? De rust, de gemoedelijkheid, thuis komen. Ik woon inmiddels bijna 7 jaar in Amsterdam en heb hier behoorlijk moeten wennen. Ik vond Amsterdam heel hectisch, druk en onpersoonlijk. Inmiddels heb ik het hier heel fijn en wil ik voorlopig niet meer weg. Maar zodra ik in Maastricht ben, kan ik echt genieten van de rust en de gezelligheid die Maastricht kent. Als je het vergelijkt met de rest van Nederland lijkt Maastricht een beetje op Frankrijk. En natuurlijk, wat vond (of vind) je van het smc? Ik heb een geweldige tijd gehad op het SMC. Ik heb er vriendinnen voor het leven gemaakt. Mijn vijf beste vriendinnen hebben er allemaal gezeten en zijn allemaal een voor een naar Amsterdam gedruppeld. We wonen nu weer bij elkaar in de buurt en spreken elkaar dagelijks. Het SMC komt geregeld voorbij in onze gesprekken. Natuurlijk herinner je je achteraf alleen de leuke dingen, de so’s en de examenweken, het leren, de stress dat vergeet je. Maar de schoolfeesten, de LSD, de werkweken, de skivakanties en alle onzin die je uitgehaald hebt datzijn herinneringen geworden die je voor je leven lang koestert. Ik heb er soms een beetje heimwee naar. Wat is je leukste herinnering aan onze middelbare? Dat zijn er teveel maar ik vond het moment dat ik naar mijn eindexamenfeest in de vroegere Momus ging wel echt bijzonder. We
waren met 6 man: 3 jongens en 3 meiden. De jongens met kaal geschoren hoofden en zwarte zonnebrillen en in smoking en wij in sexy zwarte galajurkjes. We hadden een grote witte limousine gehuurd en parkeerden die midden op het Vrijthof ( na 10 min. moest hij worden verwijderd van de politie). Met champagne in de hand hebben we toen afscheid genomen van een geweldige schooltijd. Wie was je favoriete leraar (en welke de minste natuurlijk)? Het was altijd heel gezellig bij dhr. Stijns van handenarbeid en bij dhr. Beunis van tekenen. Ik vond dat ze heel dicht bij de leerlingen stonden en het waren lessen waarin je wat vrijer werd gelaten. Hoewel ik geen groot talent was, vond ik het heerlijk om creatief bezig te zijn. Met dhr. Stijns heb ik ook nog gewerkt aan een soort uitwisselingsproject in Engeland waarmee we heel veel lol hebben gehad. Er waren eigenlijk geen leraren die ik niet kon uitstaan. Achteraf gezien krijg je ook veel meer waardering voor het werk van docenten en spijt van het feit dat je ze het af en toe niet echt gemakkelijk heb gemaakt. En vervelende eigenschappen van leraren zijn achteraf grappige anekdotes. Wat was je lievelingsvak? Zoals ik al zei, vond ik tekenen erg leuk. Het zat ook in mijn eindexamenpakket. Verder de vakken waar ik goed in was zoals aardrijkskunde, Duits en geschiedenis. Kwam je wel eens te laat en welke smoes was dan het meest effectief? Ik kwam heel vaak te laat. Een kwaal waar ik nu ook vaak last van kan hebben. Ik probeerde altijd langs de conciërge te sneaken door gewoon te bukken. En in de klas zei ik dan dat ik te lang bij de conciërge
moest wachten. ‘Lekke band, klassieker. Geen oog dicht gedaan en daarom verslapen; bus was te laat (kwam altijd met de fiets); stond bij het verkeerde lokaal; ben iets kwijt en heb overal gezocht; moest iemand helpen want die had een gebroken been’ etc. Inventiviteit was gewenst maar soms is een welgemeende excuse beter op z’n plaats. Wel eens iets stiekems gedaan? Ik ben weleens betrapt toen ik in de lade van het buro van een leraar (ik noem geen namen) een proefwerk probeerde in te zien dat we zouden krijgen. Mijn vriendin die op de uitkijk stond had haar taak niet goed gedaan en voor ik het wist stond hij naast me en vroeg wat ik aan het doen was. Ik verzon een excuus en hij geloofde me! Ik voelde me daar nog het meest schuldig over. Deed je mee met het schoolcabaret? Geloof het of niet: ik heb nog nooit mee gedaan. Erg hè. Ik durfde het niet en ik vond het geloof ik niet echt stoer ofzo. Ik vond andere dingen belangrijker na school. Ik wilde liever gaan poolen of iets drinken in plaats van in mijn vrije tijd nog op school te repeteren. Maar eigenlijk was ik gewoon te bang dat ik af zou gaan op het toneel omdat ik het niet zou kunnen. Dat ik van theater nu mijn beroep heb gemaakt, is daarom ongelooflijk. Tot welk soort “groepje” behoorde jij? (kakker, skater, alto, ...) Euhm... ik weet niet hoe ons groepje genoemd werd maar ik stond wel altijd bij het “populaire” groepje. Ik weet nog dat ik in het begin heel trots was
6es
dat ik “erbij” mocht staan. Belachelijk eigenlijk. Ze kenmerkten zich door stoer gedrag, mooie jongens en mooie meiden, heel veel roken en vooral niet te hard leren. Ze waren ook ouder dus ik keek als tweedeklassertje mijn ogen uit. We stonden eerst achter in de kantine, daarna bij het muzieklokaal en later bij de deur van de garderobe buiten. Later maakte het mij eigenlijk totaal niet meer uit bij wie of waar ik stond. Ik was overigens het liefst bij mijn vriendinnen die ik nu ook nog wekelijks zie. Heb je zelf nog leuke dingen te vertellen over de school? Ja, er zijn er veel. Maar ik weet nog dat met de komst van Arnold een nieuw tijdperk aanbrak. Het was geweldig: het SMC had opeens zijn eigen bodyguard. Ik weet nog dat hij op licht hardhandige wijze twee meiden, die iemand bij ons op school in
elkaar wilden slaan en waar iedereen bang voor was, letterlijk bij de kraag vatte en onder luid applaus buiten het hek gooide. We hebben ze daarna nooit meer terug gezien. Bij Arnold was je veilig. Zou je ooit een Maastrichtse of Limburgse rol willen vertolken? Ja, lijkt me leuk. Sterker nog: dat heb ik laatst gedaan. Ik heb een gastrol gespeeld in de nieuwe Limburgse dramaserie van Johan Nijenhuis die per januari wordt uitgezonden op L1. Dat was een van de eerste keren dat ik in het dialect mocht spelen. Ik kon mijn teksten veel sneller onthouden en het spelen ging veel natuurlijker omdat het dichter bij mezelf staat. Zeker voor herhaling vatbaar. Wat was de leukste film of serie waarin je hebt gespeeld?
Ik heb het geluk gehad dat ik al in heel veel leuke dingen heb mogen spelen. De producties in het buitenland zijn met name de leukste zoals Costa in Turkije, Joyride in Frankrijk en Snowfever in Oostenrijk. Maar ik geloof dat het allergaafste nog gaat komen. Ik mag per 1 januari voor 4 maanden naar Argentinië omdat we daar beginnen met de opnames van een nieuwe serie. Ik mag er nog niet teveel over zeggen maar hij is al vanaf half maart bij net 5 te zien. Ik hoop dat jullie allemaal gaan kijken! En met deze vraag werd het interview beëindigd. Ze heeft het maar mooi voor elkaar, eerst naar Turkije, nu weer naar Argentinië. Nationaal beroemd en ook in de eigen regio vanaf januari niet meer van de buis weg te slaan.
Sandra Muis
7ven
Apple en het SMC1 10 jaar verder... 1 maart 2007 en dan is het eindelijk zover: voor iedere SMC-student een eigen Apple laptop! Ik was eerst nog in de veronderstelling dat het 1 april moest zijn en dat het om een grap ging. Dit bleek uiteindelijk toch echt niet het geval. Toen ik zelf 7 jaar geleden eindexamen deed bij het SMC had ik dit niet durven dromen, ik zou bijna weer terug naar school willen!
Onze lessen ICT werden destijds gegeven in een computerlokaal, opmerkelijk genoeg het lokaal waar nu de nieuwe iMacs opgesteld staan. We leerden in de ICT lessen globaal wat een computer was, wat je er theoretisch mee kon doen en hoe Windows 3.1 was opgebouwd. In de praktijk hebben we echter weinig aan deze lesmodules gehad en de computers praktisch gebruiken was erg moeilijk. De computers waren langzaam, gebruiksonvriendelijk en het was niet de bedoeling om ze te gebruiken voor huiswerk of om opdrachten op te maken. Ik vond toen eigenlijk dat nu juist hier de kracht van een computer benut zou moeten worden: een computer op school moet snel, gebruiksvriendelijk en veelzijdig zijn; een hulpmiddel bij het maken van huiswerk of opdrachten. Grappig is dan ook dat snel, gebruiksvriendelijk en veelzijdig al jaren de kenmerken van Apple zijn.
Tijdens mijn eerste tekenles in 2 Havo maakte ik kennis met dhr. Stijns en weinig later merkte ik op dat er een heuse Apple in het tekenlokaal stond. Al snel werd duidelijk dat we een gezamenlijke passie hadden voor het merk met het appel-logo-mét-hap-eruit. De rest van mijn studie op het SMC heb ik meneer Stijns gevolgd en gesteund met zijn ‘missie’ naast die van het vak docent: het bouwen van een heus Apple imperium op het SMC. Het aantal Macs groeide langzaam en de modellen werden steeds ‘moderner’. Tijdens mijn eindexamenjaar was er achterin het oude tekenlokaal zelfs een soort mini computerlokaal met netwerk, scanner en printer. In de laatste jaren van mijn studie heb ik, en ook in toenemende mate medeleerlingen, vaker gebruik gemaakt van de Macs die her en der opgesteld stonden. Opdrachten die met de computer moesten worden uitgewerkt, informatie zoeken op internet of multimedia projecten voor het vak CKV konden steeds meer gemaakt worden met behulp van de Macs. In plaats van het afzonderlijk maken van een opdracht konden we met een groepje leerlingen de opdracht op school maken en afronden. Een hoogtepunt was de excursie in 4 Havo naar Parijs. Samen met een groep medeleerlingen moest ik een fotorapportage maken over ‘deuren in Parijs’. We kregen een Apple laptop en een oer-digitale camera mee. Nu klinkt dit heel gewoon maar in 1998 was dit nog speciaal.
Het resultaat was een leuke collage van verschillende soorten en stijlen deuren en nog goed voor een 8 ook. Als afsluiting wil ik jullie dan ook allemaal veel succes wensen met jullie nieuwe laptops. Ik hoop dat jullie er evenveel plezier van zullen hebben als ik destijds heb gehad met en van de antieke Macs! Hugo Engels Havo 1995-2000
8cht
poëzie 11e vaan de 11e !!!
(“’N stökske diechwerrek in ’t Aajd Mestreechs vaan Johan Pletzers, oet zien beukske “Iech druimde”, met un korte introduksie vaan Philip Neri)
“Jungskes, meitskes, geer krijg get te leze, Vaan ‘nne volksdiechter dee ‘nne mins toch mot kinne. De hoofs geine Mülisch te weze, of lestige täölkes te vreze. Geer kint noe metein al beginne! Want ellef november is toch veur väöl luij e memint um de zörreg oet te weenke Dus geef iech uuch ’nne duij, En vertèl iech opnuij Lees toch wijjer en stop noe met deenke” Philip Neri©
“De lof-trompöt geit noe weer schalle! De narre-kap met véér…nog gaaf, gefrutseld oet de motte-balle. Prinselikke kappe zalle valle… Vaan noord tot zuid klinkt ’t ALAAF!! Raoden vaan Ellfed goon ziech treffe, Dao weurd gebreuijd, dao klink de lach. Vastelaovend…’t doort nog effe, in alle erns, zie beseffe dat eederein weer väöl verwach. De tradisie geit weer herleve, de ‘buut’ die is zoe good es klaor. Die kletskriemers höbbe hun streve de kolder bèter weer te geve nog gekker es verleije jaor. Op dizze wereld kin väöl passere. ’t Is soms wins…of dèks verluus. Mèh op humor dao kin me tere, met vastelaovend te perbere! ’t Ind is miestal ‘t (Asse-)kruus…”
“Iech druimde”, Mestreech, december 1980© Johan Pletzers©
9gen
Bekend gezicht verlaat de school Sinds 1 januari zien we Hans niet meer op school, alhoewel, hij zal vast blijven komen tijdens feesten en bijeenkomsten. De middag voor carnaval was hij er al weer, als vanouds. Het past hier om hem te bedanken voor zijn geweldige inzet en hem een heel mooie toekomst te wensen met zijn vrouw en zeker ook als trotse opa.
Wie was Hans Dirken ? Eigenlijk is de kop van dit artikel niet meer dan een domme vraag. Iedereen die op het SMC heeft gezeten kent natuurlijk Hans Dirken. Het is heel eenvoudig: als je ’s ochtends vroeg de school binnenkwam, dan wist je twee dingen zeker. Eerst kun je erop vertrouwen dat Agnes van Heusden of één van haar collega’s je begroet vanuit de loge. De school is dan verder nog in stilte gehuld. Máár als je doorliep de gang in, stond daar altijd nog een deur open. Dat was de deur van het kabinet, waar Hans Dirken werkte. Hans Dirken was TOA. Dat is een afkorting die staat voor Technisch Onderwijsassistent. Sinds kort heet dit instructeur. Hans zette zich jaren achtereen in voor de bèta vakken en dan met een extra accent op biologie. Maar hij deed veel meer voor de school. Zo verzorgde hij lange tijd veel technische zaken, zoals het functioneren van de verwarming. Niet snel was iets hem te veel. Als het nodig was, dan wás hij er, ook op tijdstippen waarop hij eigenlijk niet hoefde te werken. Hans heeft zich hard ingezet om
Caspar van Hilten
van het vak van TOA iets moois te maken. Landelijk zette hij dit kracht bij door te pleiten voor een betere betaling. Mede door zijn inzet is de betaling van TOA’s gegaan van maximaal schaal 7 naar maximaal schaal 8. Niet veel collega’s in het land zullen weten dat dit mede door Hans kwam, maar het is wel een feit.
10ien
Apple en het SMC2 Ook voor ouders is het aftellen begonnen!
Apple-day nadert. Een spannend moment voor leraren en brugklassers. Ook voor ons, ouders, is het afwachten hoe alles gaat lopen. Ad Janssen heeft op de ouderavond met veel enthousiasme de plannen gepresenteerd. Maar toch is het moeilijk om je er een voorstelling van te maken. Leerlingen die de hele dag met zo’n duur apparaat rondsjouwen? Is er wel voldoende digitaal lesmateriaal? Zal het technisch allemaal wel werken? Moet het huiswerk nu ook nog op de computer? Hebben ze daarna nog wel zin om te MSN-en of te gamen? Worden het dan niet allemaal RSI-patiëntjes? Als vader van een ongeduldige brugklasser en lid van de klankbordgroep ouderraad hierbij wat vragen zoals die wellicht ook bij andere ouders zullen leven.
Beter en gevarieerd onderwijs. Het doel van de laptop is om de kwaliteit van het onderwijs te verbeteren. De elektronische leeromgeving, zoals dat ook wel wordt genoemd, biedt nieuwe mogelijkheden. Deze keuze past goed bij de ICT-profilering van het SMC. Er zal ander onderwijsmateriaal moeten komen. Digitaliseren is niet hetzelfde als papieren werkboeken vervangen door digitale. Voor een deel kunnen leraren dat zelf ontwikkelen maar het zal toch vooral van uitgevers moeten komen. Daarnaast zal in de klas ook anders gewerkt worden en dat is voor het ene vak gemakkelijker dan voor het andere. Ook het huiswerk wordt anders. De laptops blijven op school en de werkboeken worden digitaal. Dus thuis ook nog een tweede computer voor elk kind? Het aantal computeruurtjes per dag zal behoorlijk oplopen en waar ligt de grens van wat nog verstandig is? Apple versus Windows. De keuze voor Apple is verrassend. Windows is voor de meeste mensen wel bekend. En het is maar de vraag hoe gemakkelijk iedereen deze overschakeling maakt. Voor de leerlingen zal het na een paar lessen Applekunde wel meevallen. Maar voor ouders zal het niet altijd even gemakkelijk zijn te wennen aan een andere manier van werken. En je wilt je kind toch ook nog af en toe een beetje kunnen helpen! Daarnaast zullen er zich zeker technische problemen voordoen
met programma’s, bestanden of verbinding van thuis uit met de server op school. En het is wel vervelend als je het huiswerk niet kunt maken omdat internet niet werkt. Kluisje in kluisje uit. Logistiek zal het nog een hele klus worden: elke ochtend opnieuw de apparaten uitdelen, elke pauze kluisje in, kluisje uit en op het einde van de dag weer inzamelen. Dat alles vraagt een goede administratie van leerlingen die afwezig zijn, te laat komen of eerder weg moeten naar de orthodontist. En hoeveel leerlingen zullen nu extra gehaald en gebracht willen worden omdat dan de laptop mee naar huis mag? Mag het wat kosten? Er is beloofd dat de laptop niets extra’s gaat kosten, budgettair neutraal zoals dat heet. De kosten worden bespaard door minder werkboeken en kopieën. Dat legt wel een druk op docenten om werkboeken af te schaffen en de vraag is of daarmee de kwaliteit altijd gewaarborgd blijft. Verder is er toch ook een behoorlijke financieel risico bij verlies, diefstal of reparatie, dat lang niet altijd door de verzekering wordt gedekt. En als de kabinetsplannen doorgaan worden leermiddelen,
11lf
dus ook de laptop, door de overheid vergoed. De school krijgt waarschijnlijk een potje en daar moet ze het mee doen! Elke leerling een eigen laptop is dan wel een forse aanslag op deze middelen. Misschien wordt het dan toch voordeliger de laptops aan lokalen of aan docenten te koppelen die deze het meest zullen gebruiken. Dat zou de logistiek ook wel heel wat gemakkelijker maken! Klankbordgroep ouderraad. Om ouders bij het project te betrekken is een klankbordgroep gevormd. Hierin zitten uit bijna elke brugklas twee ouders die het project volgen en met de school meedenken over de ontwikkelingen. Zeker in het begin zal de groep regelmatig bij elkaar komen om de invoering en de eerste ervaringen te bespreken. In deze klankbordgroep komen vier thema’s aan bod: het onderwijs, de techniek, de organisatie en de communicatie. Het is belangrijk dat de school en ouders elkaar goed informeren over het verloop van het project en eventuele problemen die zich voordoen. Uiteindelijk staan we voor hetzelfde belang: goed onderwijs voor onze kinderen! Tot slot, ik zie een enthousiaste school die klaar staat voor een nieuw tijdperk. Ik zie enthousiaste leerlingen die liever gisteren al met hun laptop aan de slag waren gegaan. Ik zie dat ouders serieus worden betrokken bij de ontwikkelingen. Dat schept vertrouwen. En ook al weten we niet precies hoe alles zal verlopen: wat mij betreft mag het Appeltje er snel komen! Sjef Oostwegel, brugklasouder en lid klankbordgroep.
12aalf
ACHTERAF = min acht ANTILOOP = middel tegen diarree BEDACHT = naast bed nummer zeven CONTINENTEN = inenten op een delicate plaats van het lichaam EILEIDER = autoritaire kip KAARSRECHT = recht om kaarsen te vervaardigen KIESKEURIG = tand in goede staat KOEPON = nachtgewaad voor rund KRAKELING = zoon van een inbreker MINIMAAL = kleine maaltijd MINISTER = héél kleine ster MISLEIDER = priester OORDEEL = lel van oor PALING = vader van Chinees meisje
PANAMA = vader laat moeder voorgaan PAPIER = vader van regenworm of zwaarlijvige Ier POLITICUS = zoen van politieagent PROFEET = professor aan tafel STRAALJAGER = wildplassende jager SUPER-DE-LUXE = onbetaalde benzine THEOLOOG = Theo vertelde de waarheid niet UITDRUKKING = einde van constipatie UITZONDERLIJK = begrafenisondernemer op reis UTERUS = Sovjet gyneacoloog UURWERK = werk dat per uur betaald wordt VERTROUWEN = in het buitenland trouwen VERZUIPEN = drinken in het buitenland
Daan van der Zanden V6B
3tien
Het Enige Ritme, Fantastisch, Stil, Tijd…
Op tafel een vaas met kastanjes erin Natuurlijk, rustiek, maar tam niettemin Symbolisch voor najaar, Jan Wolkers’ gedicht De zomer heeft nu voor het gure gezwicht Dan filosofeer ik, verstand staat op nul Geen daag’lijks gezèver, of ander gelul Ik sla aan het rijmen, een versje in spé Kijk uit op de bomen, hun blaad’ren gedwee
poëzie
Niet langer ontkennend, de rust keert weer terug Het vonnis getekend, keer ik hen de rug Toe met wat sarcasme, verdriet, ironie, Respect voor natuurgrillen, happenings die Met regelmaat hun re-entree willen zien De treurnis der wereld moet tellen voor tien Maal huidige armoe, wil dit nog een halt Uitlokken bij mensen, de regen die valt Verwatert de warmte waar druppels vertellen Hoe zonlicht gedempt wordt, nu niet door lamellen Maar wolken die maken de hemel zo grijs Als immer speelt Flora haar eigenste wijs De cyclus des levens herhaalt zich steeds weer Maar ieder jaar…verwondert zij mij des te meer… <<<Was het eigenlijk niet eens fijn>>> <<
>> <<>> <<<Waarin je kon rijmen op het woord herfst…>>>
Philip Neri
4tien
Als ooit ‘in de les liggen’ een olympische sport wordt, heeft Nederland medaillekansen met onze brugklassers. Ervaring voor deze niet echt horizontale maar niettemin liggend te beoefenen sport doen zij op tijdens het televisiekijken.
Hoe zit een brugklasser een avond voor de televisie? Hangt dus. Een leerling van de middelbare school hangt voor de tv en zit niet meer. Eerst ben ik voor ‘Dat zal ze leren´ gaan hangen. Een realityserie waarin moderne jongeren een maand in een kostschool in de jaren vijftig verblijven. Een klas met 24 gewone leerlingen gaat terug in de tijd. Dat is best wel leuk en het is tenminste niet zo’n quiz of spelshow waar vijftig varianten van zijn, maar die toch voor 99 procent hetzelfde zijn. Eigenlijk is het enige verschil dan de veel te leuke, veel te hippe, veel te grappige presentator. Soms heb je als hangende brugklasser even pech. Dan is er even helemaal NIKS. Dus ga ik dan popcorn maken. Maar die zit dan wat te lang in de magnetron en verbrandt. Dus pak ik een fles cola. Toen ben ik naar ‘Prison Break’
gaan kijken. Dé serie over gevangenissen. Verder is er niet zoveel over deze serie te vertellen. Alleen dat iedereen ernaar moet kijken. Daarna Beavis en Butthead. Het is eigenlijk het flauwste van het flauwste, maar het is eigenlijk zo flauw dat het weer leuk is en daarom kijk ik ernaar. Dan: Stankervision. Maar halverwege kwam ik erachter dat ik nog een SO geschiedenis moest leren. Maar ja. En toen ben ik gewoon weer verder gaan kijken want om half elf heb ik geen zin meer om te leren. Volgens mij ben ik toen voor de tv in slaap gevallen en toen ik die stem van die Andy Milonakis hoorde, was ik meteen weer wakker en toen heb ik zijn show gezien en ben naar bed gegaan. Christian
5tien
De revuerecensie
De herinnering aan ‘De Heerlijckheden’ Objectiviteit bestaat niet. En zeker niet bij schoolcabaret. Zo goed als Marco van Basten tijdens het WK 17 miljoen collega-bondscoaches had, zo goed heeft de regisseur van het SMC-cabaret 1600 collegaregisseurs!
“Bijnageborene! Geniet!” Met een angstaanjagende tune op de achtergrond verdwijnt de ultieme helexpert van het toneel, op de voet gevolgd door de drie rooie duivelinnen Stroucken, Haenen en Coenegracht. Als vurige salesman van Frisia Financieringen probeert Lucifer himself het nog ongeboren publiek vanuit de baarmoeder te verleiden tot zíjn zonde, zíjn religie: zíjn heerlijckheden. Want hij heeft nog maar even de tijd om de foetus te vormen tot een verdorven en onkuis wezen, niet gebonden aan de leiband van God, maar vrij, vrij om te genieten. Te genieten van de Zeven Zonden. Cabaret 2007, wederom geregisseerd door hobbyist Carlo le Sage. Een vijfvoudige voorstelling over het verlangen naar ondeugd, een productie die gemengde gevoelens heeft opgewekt bij het aulapubliek en die gemengde reacties heeft mogen ontvangen. Want hoewel er vrachtwagenladingen vol positieve feedback richting bühne zijn geworpen, is er ook vóór, tijdens en na de uitvoeringen sprake geweest van enig tegengeluid. Om maar te beginnen met het minder positieve commentaar, dan kunnen we snel overgaan tot het loven, het prijzen en het toejuichen van een prachtig staaltje toneel. Want het positieve overheerst.
Allereerst lijkt het mij gepast om te vertellen dat ik slechts als simpele toeschouwer naar de zaterdagavondvoorstelling ben geweest. Maar ook als leek heb ik dingen gezien die mij een beetje het verkeerde keelgat ingeschoten zijn. Enkele stukjes vond ik, ‘net op het randje’, om het zomaar uit te drukken. Van een tweedeklasser die een liedje zingt overmasturberen (geheel volgens berendbotjetrend in matrozenpakje; met teddybeer, geheel nageaapt van de musical ‘De 7 Zonden’ (van professioneel regisseur Baue van Leyden) krijg ik geen smile op mijn gezicht. “Pieleman, pieleman, trek er maar eens lekker a-han!”. Mijn welgemeende complimenten voor de jonge zanger die de twijfelachtige eer en de moed heeft gehad dit lied te zingen, maar de regisseur trekt met deze insteek aan het kortste eind (en nergens anders aan). Vervolgens sloeg de vaagheid toe bij een scène over de zonde hoogmoed en wel bij de sketch ‘Haar in de soep’. Dit stuk sloeg alle planken mis. Een racistische Geert Wildersimitator die zijn
6tien
niet-blanke vrouw en alle nietblanke mensen verafschuwt, hiertoe aangezet door het vinden van een zwarte haar in zijn soep. Zogenaamd van zijn vrouw. Zijn roodharige vrouw. Klein detail. Tot slot transformeert de vrouw in kwestie in een primaat (met bijbehorende kreten), verlaat zij het podium en gooit Geert zijn laatste discriminerende opmerking de zaal in. Hoewel ik vond dat de acteurs bovenmatig toneelspeelden, ontging de boodschap die de regisseur wilde uitdragen mij een beetje: wilde hij het publiek vermaken met een melancholiek stuk, dan heeft hij gefaald. Wilde hij de zaal een hatelijke lering laten trekken uit een staaltje maatschappijkritisch toneel, dan heeft hij gefaald. Of wist hij gewoon niet wat hij met een scène over hoogmoed (Superbia) aanmoest. Dan heeft hij, bij voorbaat al, gefaald. Tenslotte verschijnt het licht in de duisternis en mag de glimlach weer van zolder gehaald worden. Het overgrote deel van het cabaret was goed, geweldig, geniaal. Het koor van dit jaar stond op die planken en had er echt plezier in (heel belangrijk!); wat een energie! De dans was van ongeziene kwaliteit en de choreografie was masterful, danseressen vlogen professioneler dan Julie Fryer over het podium (Cathelijn vloog zelfs letterlijk de lucht in)! Ik was voor de verandering zeer onder de indruk van de vloeiende arbeid van de technici (nadat de stroom even foto’s: Nico Derks
uitgevallen was) die de avond geheel foutloos in goede banen leidden. Een pluim ook voor de solisten, en even speciale aandacht voor het duo Bo Notermans en Fernand Paulissen die ‘Blijf bij mij’ van Ruth Jacott en Paul de Leeuw op een ontzettend leuke manier hebben vertolkt. Chapeau! Mensen achter de schermen heb ik als onwetende toeschouwer natuurlijk niet gezien, maar aangezien er geen decorstukken zijn ontploft en er geen sprake was van helse paniek en/of een hoop gegodver tijdens de scènewisselingen, neem ik aan dat alles tot in de puntjes geregeld was. De acteurs tot slot hebben zich van hun beste kant laten zien. Uitgelicht: Thomas als de ijdele Beatrix in het zuur (die stem, fantastisch!), Jeroen als baby (volgens mij heeft hij niet meer dan 6 woorden gezegd, maar zijn mimiek sprak boekdelen!), Davey als Paul Jambers (love the accent) met zijn koopjesgeile vrouw Isabelle in de juwelierszaak en Mingo als de man-met-debroek-omlaag aan de telefoon met alternatieve seksdetailliste Coenegracht. And last but not least, Herr Flick met hoorntjes als perfecte belichaming van de Zeven Zonden; knap staaltje acteerwerk van hoofdrolspeler Bas! Geborene! U hebt de zondige verleidingen kunnen weerstaan, maar beken dat u zich drie uur lang heeft overgegeven aan de Zeven Heerlijckheden. En daar is maar één reden voor.
Genieten moet je!!
Philip Neri V5
7tien
De stinkgrotten... Ik schat zo rond de 70 leerlingen en een handjevol tamelijk geïrriteerde docenten staan voor het hek te wachten tot een andere conciërge het hek opendoet [het komt ook voor dat de docent zelf ’t slot probeert te verwijderen]. Na tien minuten hebben staan pielen aan het hangslot wordt er geconcludeerd dat er een ijzerzaag nodig is. Een halfuurtje later stromen de docenten en leerlingen - al kijkend naar ‘t 3 meter hoge onkruid links van hen - naar binnen. Vrijwel iedereen die voor het eerst binnenkomt, heeft de neiging om over te geven. Mag jíj, als lezer raden over welke plaats ik het heb! Inderrrrrdaad: de stinkgrotten, of zoals het door de docenten genoemd wordt: ‘het paviljoen’... Iedereen op het SMC heeft er [helaas!] wel n’s les gehad / gegeven en heeft zich toen geïrriteerd aan de stank, de vlekken, de tafels, de stoelen, de schoolborden, de deuren, de ramen of aan de docent, al heeft die niets met ’de stinkgrotten’ te maken. Volgens mij heeft iedereen
hetzelfde in z’n achterhoofd zodra er voor de derde keer op die stoel met kauwgum wordt gezeten - al kunnen we de docenten daar jammer genoeg de schuld niet van geven - SLOPEN DIE HANDEL! Een tijdje terug heb ik de administratie gemaild met de vraag of ik wat informatie over ‘het paviljoen’ kon krijgen. Blijkbaar niet dus - ik heb nooit meer een mailtje terug gekregen. Daarop besloot ik op ’n dinsdag [best wel een tijdje geleden al!] zelf op onderzoek uit te gaan met mijn fotocamera... Dinsdag 29 augustus 2006, rond 13:30: Het gebouw is deze week niet in gebruik wegens schoonmaak. Ik loop toch maar ‘gedurfd’ naar binnen en hoop dat ik niemand tegenkom. Ik loop snel rond om wat foto’s te maken, want ze zijn er bezig. Eerst spreekt een apart uitziend mannetje - die ik nooit eerder gezien had - me aan. Ik ontduik zijn vragen zoveel mogelijk met vage antwoorden waardoor hij het idee krijgt dat ik in dit gebouw naar de WC wil [doe ik liever in de buitenlucht dan híer!].
8tien
Ondertussen draait hij zich weer om verder te gaan met de stofzuiger terwijl ik nog een paar keer op de knop van de fotocamera druk. ,,BEN JE NU NOG NIET WEG?!’’. Ineens zie ik ‘Benny’ voor me staan. Hij vraagt wat ik hier aan het doen ben. Ik verstrek Benny wat meer info. Maar moet als nog weg. Ze denken toch niet dat ik dit in de doofpot laat verdwijnen?! Zo gedacht zo gedaan. Vrijdag 01 september 2006, rond 14:00 Ik keer terug: ...and again met m’n trouwe fotocamera in gereedheid betreed ik ‘het gebouw’. Ook deze keer is ‘de man met de stofzuiger’ er weer, maar deze keer zonder ‘Benny’. Ik probeer enigszins behendig langs deze man te glippen maar alsof hij ogen in zijn rug heeft draait hij zich al om en zegt - deze keer op een wat heel minder vriendelijke toon - dat ik hier absoluut niet mogen komen. Ik geef het excuus dat ik naar de WC moet [valt niet op, het hoofdgebouw is een paar meter verderop]. ,,GA DAN MAAR, MAAR DAN WIL IK JE NOOIT MEER ZIEN!’’ [ik heb hier tot mijn ongenoegen toch zeker les?!]. Ik loop naar de WC en - al ‘neusdichthoudend’ - maak ik snel een foto van ‘de pot’ terwijl ‘de man met de stofzuiger’ achterdochtig richting de deur van de WC kijkt. [Zie foto!]. Ik loop naar de uitgang van het paviljoen en hang over een muurtje zodat de achterkant van het ‘gebouw’ ook op de foto staat. Mission
Stinkgrotten accomplished! Crime Scene - Do not Cross. Er gaat heel wat tijd en werk inzitten om het gebouw goed - hermetisch - af te sluiten. Maar op open dagen is het gebouw dan ook echt heel erg van de aardbodem verdwenen. Al de aanstormende brugklassers worden op een leuke manier ingeleid [geen woord over het paviljoen, stel je voor!]. Terwijl de aanstormende brugklassers enige rondleidingen krijgen en dat soort dingen, wordt het bijgebouw chemisch gereinigd [wel de vraag hoeveel je weg krijgt]. Weg d’r mee! Stuur massaal een mailtje naar mijn mailadres met je mening, gebouwtje weg of niet weg?! [Heel eerlijke poll is het duidelijk niet.]. Simon v/d Beek - A2B Opmerking? [email protected] www.SimonComfort.BlogSpot.com
9tien
Apple en het SMC3 MACFAN
‘Een uit de hand gelopen hobby’ We (Ninih, Simon en Bert) zijn op bezoek bij de redactie van MacFan, een tijdschrift dat zich specialiseert op de Apple Macintosh computer. Daar zijn twee redenen voor: rond het verschijnen van dit nummer krijgen 278 leerlingen van onze school een MacBook, waardoor ze ineens heel veel belangstelling voor Applenieuws hebben. De tweede reden is dat we, netjes als we zijn, even willen bedanken voor het gratis nummer van MacFan dat de uitgever al die leerlingen cadeau heeft gedaan. (Lees: We willen even zien wat voor sufferd die uitgever is. Hij denkt toch niet echt dat wij arme scholieren ons een abonnement op zo’n tijdschrift kunnen veroorloven?)
20tig
D
e redactie van MacFan zetelt in Zoetermeer, in een woon- en werkpand. Uitgever Jan van Die hoeft alleen maar de trap af te lopen om vanuit zijn huiskamer zijn kantoor te bereiken. ‘Ik kom elke dag met een grijns op mijn werk omdat ik lekker níet in de file heb gestaan’, zegt hij lachend. De redactieruimte is vrij groot. We zien maar liefst tien Macintosh computers. ‘We moeten programma’s natuurlijk op diverse modellen kunnen testen.’ Er staat echter ook een PC. ‘Kan de Mac sommige dingen niet?’, plagen we. ‘Een jaar geleden had ik je gelijk moeten geven’, vertelt Jan. ‘Toen gebruikten we die PC voor het betalingsverkeer. De banken waren te lui om een programma voor de Macintosh te schrijven. Inmiddels lopen betalingen meestal via internet. Die route werkt natuurlijk ook op de Mac. Sterker nog: Sinds de Mac een Intel-processor heeft, is het met behulp van het gratis programma Boot Camp of het goedkope pakket Parallels Desktop mogelijk om ook Windows op je Mac draaien. Je kunt met je MacBook dus een lange neus naar PC-gebruikers trekken: je hebt twee computers voor de prijs van één!’
‘Hoe is MacFan ontstaan?’, willen we weten. ‘MacFan is een uit de hand gelopen hobby’, legt Jan uit. (Jan was zelf werkzaam in het onderwijs. Red.) ‘In de tijd dat ik mijn eerste Apple kocht, was er alleen een tijdschrift voor vormgevers. Dat stond stikvol verhalen over dingen als lettertypes ontwerpen. Pagina’s lang ouwehoerden ze over het nut van schreefjes (de liggende streepjes die aan de uiteinden van sommige letters zitten). En op de foto’s in het blad zag je alleen maar mensen in driedelig kostuum die elkaar de hand schudden omdat ze een contract afgesloten hadden. Stom vervelend. Binnen drie minuten bladerde je door zo’n nummer heen. Ik wilde een tijdschrift dat je op ideeën bracht om méér uit je computer te halen. Aangezien dat er niet was, heb ik het zelf maar gemaakt.’ ‘Gaat die gratis MacFan niet rechtstreeks naar het oud papier?’, stellen we de hamvraag. ‘Hebben de leerlingen van het Sint-Maartenscollege iets aan het tijdschrift?’ ‘Dat mogen ze fijn zelf beoordelen’, zegt Jan. ‘Daarvoor zijn ze mans genoeg. Ik kan alleen aangeven wat ik zélf leuk vind. Vooral voor anekdotes over de geschiedenis van de Mac kun je mij wakker maken. In het nummer dat we cadeau hebben
gegeven, sommen we nu eens geen heldendaden van Apple op, maar juist alle dingen die het bedrijf fout heeft gedaan. Dat zal Apple niet leuk vinden, maar ook al heet het tijdschrift MacFan, we slikken beslist niet alles wat Apple uitbrengt voor zoete koek.’ ‘Verder pluis ik de tips en trucs graag uit en ben ik dol op de rubriek MacFanSelectie. Ik heb wel wat anders te doen dan dagelijks internet afstruinen op zoek naar nieuwe programma’s. De MacFanSelectie vertelt me elke twee maanden wat de nieuwste en beste gratis software is.’ Ons gesprek wordt onderbroken door de telefoon. Een MacFan-lezer heeft een programma gestart en dat is vastgelopen. Geduldig legt Jan uit dat je zoiets kunt verhelpen door tegelijk de toetsen Appeltje, Alt en Esc in te drukken. Er verschijnt dan een venstertje waarmee je de onwillige software de nek om kunt draaien. ‘Het ging niet eens om een programma van de cd-rom die elk nummer bij MacFan zit’, vertelt Jan. ‘Hij had het gewoon vanaf internet gedownload. Zo’n vraag heeft eigenlijk hele-
21tig
maal niets met MacFan te maken. Maar zodra mensen zich abonneren, voelen ze zich ‘lid van de club’. Die gezelligheid vind ik heel belangrijk. Bovendien leren zulke gesprekjes ons waar de mensen mee bezig zijn, zodat we weten waar we de komende nummers over moeten schrijven. Op die manier voorkomen we dat de lezers MacFan in drie minuten doorbladeren. We moeten minimaal een uur plezier brengen. Minder zou mijn eer te na zijn!’ Bijschrift: Dat Jan van Die vooral plezier aan zijn Mac wil beleven, getuigen deze foto’s die hij (vrijwillig!) voor ons maakte met behulp van het Macintosh programma Photo Booth.
22tig
papegaaienpraat Dat het symbool van zuurheid Wijshof in deze barre tijden de meest humoristische docent is, zegt genoeg. Zelfs Francort houdt zich redelijk koest! Maar ja: de VVD’ers hebben nu ook even niks te zeggen. Mevr. Keuren: Je geeuwt zo erg dat ik de spinazie van gisteren nog zie zitten! Dhr. Derks: Weet je het antwoord? Het begint met een G en eindigd met roeifactor. Leerling: Eeehhmm, die had ik niet meneer! Dhr. Paulissen: -Ik ging eens een keer de berg op met mijn auto, nouja auto.. ‘vervoersmiddel’.. -Wie spiekt krijgt van mij een punt dat overeenkomt met de temperatuur op de noordpool -Een aardbeving vindt alleen plaats als ik in mijn bed draai
Dhr. Ensink: -Je hebt het iq van een mossel Dhr. Francort: -De dingen die Hitler ons land heeft aangedaan behoren niet tot de catogorie ‘gezelligheid’ -Als mijn kont van suiker was hadden ze er al lang aan geknabbeld Dhr. Wijshof: -Dhr Derks was vroeger een hele goede voetballer. Hij beweert nog altijd -Dat hoor ik het liefste: laat maar -Leerling: ik denk dat ik mijn boek ben vergeten Wijshof: dat is iets nieuws, Job denkt! dat noteer ik in het klassenboek -Sorry ik heb je wakker gemaakt, zal ik niet meer doen -Sommigen bedankt voor de medewerking, sommigen bedankt voor de tegenwerking -Leerling: mag ik naar het toilet? Wijshof: Ja, wel terugkomen want het wordt spannend. Dhr. Jacobs: ...en die zijn begonnen met haar uit te kleden. Figuurlijk dan. Dhr. Jacobs: Wat een versleten deurklink ben jij. Dhr. Derks: En het getal dat uitkomt is zelfs nog groter dan ik! Derks over de GR: Ontdek je knopje!
Dhr. Martens: …en dan zit daar een schaars geklede dame op een motor. Niet ten nadele van de vrouw hoor, ik bedoel, als ik in bikini op die motor ga zitten kijkt geen hond… Tabel 25 uit binas is de bjibel van de komende weken. Ik weet dat het weer nijgt naar zwembad maar let nou even op. Som B, ja als je die fout doet dan moet je een pak slaag krijgen. Dan moeten we je bij de diplomauitreiking van het podium af schoppen. Dhr. Jacobs: En die vader van Sjengske had de Pottemennekeskrengte. Leerling: Uh.. wormen? Dhr. Jacobs over de kinderwet van Van Houten: En toen mochten kinderen nog maar 11 uur per dag werken. 11 uur MAAR. Dat zouden jullie eens moeten doen, niet wetende hoe, in geval van moeheid, nog naar beneden te sjokken. Bart Houben, h3d Sandra Muis, v6 Jasper Daems v6
23tig
spreuken Je moet een gegeven paard niet in de bek zeiken... Hij was op slag halfdood...
Moet je zeggen wie het hoort...
De zanger kreeg een staande ovulatie...
Ik moet niet teveel rijden; ik moet nog drinken...
Ik spreek vloeibaar Nederlands...
Ik heb er gevaccineerd naar gekeken...
Je brengt me helemaal van m’n abrikoos...
Ik ben niet bijgelovig, want dat brengt ongeluk...
Er waren 3 doden, waarvan 2 ernstig...
Het regent dat het pijpt...
Dat legt geen doden aan de zeik... We gaan er met de volle 50% tegenaan... Iemand blij maken met een dode mus...
Dat is geen vraag op mijn antwoord... Daar krijg je stierballen van...
Ik heb een gespierde scheur... Je imiteert me mateloos... Hartelijk geteleviseerd! Het kost een placenta, maar dan heb je ook wat... Heb je soms wat van mij aan? Het was niet de eerste keer dat de ober een steakje liet vallen...
‘t Is zuipen of verpompen... Je moet geen wakkere honden slapend maken... Sorry, neemt u mij niet dadelijk... Wilt u mij even executeren...
24tig
De leerling wordt op zijn nummer gezet Zes cijfers. Eén probleem.
Sinds niet zo lang gaat ons traditioneel instituut mee in de vaart der volkeren. Voorheen gaf men hier frontaal les. Momenteel hangen we in een enorme spreidstand. We gaan mailen. Wij zijn 202045 en 202031. Ze hebben weer iets nieuws bedacht. Om de demonische behoefte aan technologische vooruitgang te bevredigen heeft de Eastpakpionier op Plein Noord en Plein Zuid tegenwoordig een eigen emailadres. Geen hotmail. Geen Gmail. Geen Yahoo!. Wel een kersverse SMCwebmail, opgebouwd uit het [email protected]. Het voordeel: ik kan als 5 VWO’er zowel met Jamil Yuhjibb uit G1P corresponderen, als met Hupke de Graaff uit H3B, als met Derk Hagenaar uit V6D. Boffen. Nablijfsommeringen van Bighelaar, berichten die Maarten Grond in
zijn verstrooidheid vijfmaal heeft verzonden en Westerwoudts dichterlijke boodschappenlijstjes kan de leerling nu ook via het World Wide Web ontvangen. Wat de SMC’er wel moet beseffen, is dat wij tot nummer gedegradeerd zijn. Onze bereikbaarheid wordt gekenmerkt door het leerlingnummer, de kille, onpersoonlijke sticker die vanaf de brugklas op ons voorhoofd vastgeplakt zit. Tot een combinatie van zes numerieke tekens, die garant moet staan voor onze naam, het geschenk dat wij van papa en mama gekregen hebben. Is het omdat de cijfergeile wiskundedocenten een coup hebben gepleegd? Omdat de bètaprofilering hier zo zwaar weegt dat letters en namen op een lagere plaats staan? Welke leraar kent de leerlingen bij nummer en niet bij naam? Die docent(e) krijgt van ons een zakje pindarotsjes. Af te halen bij Wiertz. Hebben wij niet lang gevochten volgens het individualisme, slag geleverd om de persoonlijke vrijheid te bewaren en het verlangen te koesteren, als enkel persoon de
wereld te bewandelen en niet als atomair deeltje in een donkere massa door een grijze levenloze agglomeratie te strompelen. Soldaten aan het Noormannensingelfront, laat van jullie horen! Of je nu Piet (165841) of Anne-Miloushka (165842) heet (in cijfers zie je weinig verschil tussen deze twee prachtige namen), maak van onze schoolbunker weer een plek waar je trots mag zijn op je prénom, je voornaam en je identiteit. Tenzij jij je jouw diploma-uitreiking al voor ogen hebt; Van Hilten: “Het was een goeie jongen, die 201952! Vooral toen hij in de klas zat met 202294, 202048 en 206149….”
202045 en 202031
25tig
Apple en het SMC4 Apple kun je dat eten?
van je problemen. Mensen snappen intuïtief hoe een iPod werkt, daar hoeft geen dikke handleiding bij. Voor Apple is technologie geen doel, maar een middel dat je in staat stelt om je ideeën tot leven te brengen.
Voor Apple wordt 2007 een zeer bijzonder jaar. Het is in ieder geval zeer goed begonnen met het fantastische nieuws dat het SintMaartenscollege gaat starten met een uniek onderwijsinitiatief, waarbij iedere leerling uit de eerste klas een eigen MacBook krijgt. Ik wil hierbij graag iedereen, die bij dit gecompliceerde proces betrokken is geweest, van harte feliciteren. Verder zou ik van deze gelegenheid gebruik willen maken om iets meer te vertellen over Apple. Voor veel mensen is Apple een bekende naam, maar niet iedereen weet wat we allemaal doen of wat de ideeën achter het merk zijn. Sommige mensen volgen ons al jaren en weten precies wat Apple hen te bieden heeft, terwijl anderen misschien denken dat we alleen iPods verkopen. Wat deze mensen in ieder geval gemeen hebben, is dat ze weten dat Apple een zeer vernieuwend bedrijf is met zeer herkenbare producten die de gebruiker centraal stelt. Een paar korte feiten over Apple: - We maken onder andere computers, software en iPods en hebben de meest succesvolle online muziekwinkel (iTunes store) ter wereld; - We hebben in de afgelopen 30 jaar al een aantal producten gelanceerd waarvan op dat moment niemand kon bevatten wat voor impact deze zouden hebben op de manier waarop we naar de wereld keken. Zo was er de introductie van Macintosh in 1984, de introductie van de iMac in 1998 (die met die kleurtjes en zonder floppy drive), de
iPod in 2001 en nu in 2007 is er de iPhone en Apple TV; - We ontwikkelen onze hardware en software zelf en door deze integratie hebben we een zeer veilig en stabiel systeem gecreëerd, waarbij je natuurlijk je informatie kunt delen met andere Mac- of Windows gebruikers; - Elke Mac wordt standaard geleverd met een software pakket dat je in staat stelt om al je digitale content op een zeer simpele manier te bewerken. - We zijn niet de grootste en goedkoopste, maar we groeien hard (drie-maal sneller dan de markt) en de prijs/kwaliteitsverhouding steekt gunstig af in vergelijking met andere topmerken; - Apple is al jaren lang zeer actief op in de educatieve sector. Sterker nog, we zijn de grootste speler in Europa. De rode draad in de bovenstaande elementen is dat Apple zich richt op het oplossen
De filosofie van het weghalen van drempels en mensen in staat willen stellen hun creativiteit te ontsluiten, gaat verder dan alleen de producten. Dit werd ook erg zichtbaar op de NOT, de grootste educatieve beurs van Nederland. Terwijl bij andere stands technologie centraal stond, is dat woord bij ons de hele beurs niet gevallen. Steeds meer scholen realiseren zich dat de manier waarop kinderen informatie tot zich nemen significant anders is dan voorgaande generaties en dat dat invloed heeft op de manier waarop lesmateriaal aangeboden moet worden. En dit is een van de redenen dat Apple en het onderwijs zo goed samen gaan. Hier komen elementen als “creativiteit” en “zelf ontdekken” op een zeer natuurlijke manier samen, binnen een veilige omgeving. Het Sint-Maartenscollege heeft dit goed aangevoeld en neemt met deze beslissing een grote, progressieve stap in de richting van het onderwijs van de toekomst. Ik wil nogmaals iedereen die aan dit project heeft bijgedragen nogmaals feliciteren met deze fantastische stap.
Ton van Garderen – General Manager Apple Benelux.
26tig
Vervelend is dat, je hebt totaal geen zin / geen tijd of een ander vaag excuus om iets te leren. [Sommige doen ’t dan alsnog, maar de meeste mensjes smijten de boeken dan maar door ’t raam]. En ja hoor, de volgende dag zit je te zweten op een hoogstirritant SO’tje waar je dan [natùùrlijk] een onvoldoende voor zal gaan halen. Dus moet je vanavond zo HOOGNODIG weer zien wat er nu weer voor vage dingen in GTST gebeuren? Check hier dan even of je door moet leren of je toch TV kan gaan kijken. En docenten die dit lezen, niet zo flauw wezen om te wijzigen van tactiek!
Naam Docent?
Geeft wat voor vak?
Mevr. De Groot Mevr. Honings Mevr. Nijveen Mevr. Van ‘t Land Mevr. Vleugels Mevr. Keuren Mevr Coenegracht Dhr Heynens [...] Dhr Janssen Mevr Rozenhout Dhr Dekker[s?] Dhr Gereards Dhr Arets Mevr Gading Mevr In de Braek Mevr Kerkhofs Mevr Los Santos Dhr Pierik Mevr. Bonnemayers Mevr Rings Mevr Haenen Mevr Oosterbaan Dhr Westerwoudt Dhr Görtzen Dhr Bardoel Mevr Alting Dhr Steinbush
Nederlands Frans Engels Geschiedenis / Nederlands Geschiedenis /Aardrijkskunde Wiskunde Biologie / Meer? Levensbeschouwing Techniek Verzorging Techniek Aardrijkskunde/Informatiekunde Muziek Duits Nederlands Engels Aardrijkskunde/Geschiedenis? Biologie Techniek Frans Frans Biologie Nederlands Grieks Grieks Engels Aardrijkskunde
toch niet?!
Geeft onverwachte SO?
Geeft cijfer voor MO? [bijv: je moet
Ja/Soms Nee/ Onbekend Ja Ja Nee Nee Ja Nee Onbekend Ja/Soms Nee Ja Ja Ja/Soms Nee/ Onbekend Ja/Soms Ja Ja [te vaak!] Onbekend Ja Nee / Onbekend Ja Ja Nee Nee Nee Nee
Nee/ Onbekend
Speciale dank: Ted de Vries, Kirsten Houben, Julien Beuken Als je deze ‘paar’ namen ziet, begrijp je wel dat niet veel mensen hier iets mee opschieten. Stuur dus je eigen docenten nú naar [email protected] ! Simon v/d Beek - A2B
SO of ... woorden leren, je wordt overhoort, krijg je hier een cijfer voor?] Nee: strafwerk [overschrijven]
Nee/ Onbekend Nee/ Onbekend Onbekend Nee: strafwerk [overschrijven] Onbekend Ja Nee Nee Nee Onbekend Nee Ja Nee Ja/ Onbekend Nee/Onbekend Ja Nee Ja Ja Ja Ja Ja Ja Nee / Onbekend Nee
27tig
Griekenlandreis Op een zonnige zaterdagmiddag vertrekt de bus (Boosten reizen: Spanje) gevuld met achtenzestig gymnasiasten, negen ‘verstandige’ begeleiders en een niet grappige grappen makende buschauffeur Teun richting A2 met als eindbestemming Griekenland. In Basel wordt deze eigenlijk toch wel grappige chauffeur vervangen door iets nog leukers: Bart. De komende twee weken rijdt hij ons naar en door Griekenland. Een paar films (denk aan ‘Hercules’, ‘Sjakie en de Chocoladefabriek’ en ‘Het Schnitzelparadijs’) maken de trip naar Ancona een stuk aangenamer. Vandaar uit vertrekken we zondagmiddag met de boot naar Patras. De Anek-Lines voorziet in de behoeften van de doorsnee SMC-leerling; een zwembad, een disco en een ouzo-handelaar ontbreken niet.
Maandag gaan we van de boot af en stappen we weer in de bus. Onderweg naar ons eerste tempelplaatsje Delphi stoppen we even om een verfrissende duik te nemen in de Griekse zee. Hier maken we kennis met zwarte prikkende beestjes: Griekse zee-egels. De andere Bart, onze privé-dokter voor deze reis, draait overuren met zijn pincet. Eenmaal in Delphi ploffen we dankbaar neer in
onze hotelkamers. We eten gezamenlijk in het dorp bij een leuk restaurantje. Na deze maaltijd begeeft een deel zich naar de lokale ‘disco’, de anderen gaan richting hotel ‘Kastri’, op zoek naar hun zachte bedjes. Een beetje suf verzamelen we ons (veel te vroeg voor ons pubers) in de eetzaal. Hierna bekijken we het museum en de site. Na de eerste spreekbeurtjes houden we een sprintwedstrijd in het oude stadion, vanwaar we een prachtig uitzicht hebben over het Griekse landschap. Bas en Fons blijken de snelste lopers van respectievelijk groep alfa en bèta. ’s Middags verlaten we Delphi en zetten we koers naar de hoofdstad. Woensdag is een drukke dag: we bekijken de Agora en het Nationaal Museum, dat zeker de moeite waard is, ook al is het een hele klus om uit de handen van de “beeldbewakers” te blijven. No flash please! Maar: onze enige echte fotograaf Meneer Gense speelt het klaar om een prachtig kiekje te maken van het enige beeld dat helemaal niet gefotografeerd mag worden, heel stiekem tijdens de wisseling van de bewakingswacht.
van in.
Na twee avonden in het gezellig drukke Athene reizen we verder naar het kustplaatsje Tolo. Onderweg brengen we een bezoek aan Epidauros. Paul Gense en Martine Rousseau testen de akoestiek van het theater met het Mestreechs volkslied. In Tolo mag meneer Grond in zijn beste Grieks een probleempje met het hotel oplossen. Uiteindelijk overnachten de jongens in hotel Apollo en de meiden kunnen terecht in hotel Phaistos. Beide hotels zijn voorzien van een luxueus zwem-bad. Hier weten wij (en onze begeleiders) wel raad mee! Na het gezamenlijke diner verkennen verschillende groepjes Tolo. In tegenstelling tot het hotel is de ‘Mythos shop’ snel gevonden. (Zoals gewoonlijk ;-) )
Ook beklimmen we de Akropolis waar we onze begeleiders een versnelde trip naar beneden aanbieden, maar helaas zien zij hier het nut niet
28tig
De volgende ochtend stappen we weer in de bus en trekken verder in zuidelijke richting. Onderweg naar Pylos doen we twee Mykeense paleizen aan. In Tyrins verbazen wij ons over de dikte van de muren, en ’s middags in Mykene wanen wij ons in het rijk van Agamemnon. In de namiddag stopt de bus voor hotel Galaxy, waar we de komende vier nachten zullen doorbrengen. Na dagen van in- en uitpakken is dat geen overbodige luxe. Zoals gewoonlijk worden we op een onmenselijk tijdstip wakker gemaakt. (Het verbaast ons nog steeds dat er geen telefoon het raam uit is gekegeld.) Halverwege. Met andere woorden: over een week worden we wakker in
ons eigen bed. Vandaag brengen we een bezoek aan Niokastro, het paleis van Nestor en het museum in Chora; hier bewonderen (?) we de maquette van het paleis, die mede gemaakt is door meneer Grond. De middag brengen we door in het water van de prachtige baai Voidokilia. Er worden echter niet alleen watergevechten gehouden en mensenpiramides gebouwd. Overmorgen is immers de grote dag: onze jongens zullen het opnemen tegen het schoolvoetbalteam van Pylos. Op het strand en later tussen de terrasjes wordt hard getraind. ’s Avonds nuttigen wij wederom een heer-lijke Griekse maaltijd. Denk aan moussaka, souvlaki, een choriatiki met een royaal blokje feta,
gavros of pita gyros. Het gros huppelt daarna direct richting de disco (die we uiteraard de eerste avond al ontdekt hebben). Terwijl de inwoners van Pylos zich in de kerk verzamelen voor de zondagse mis, stappen wij alweer in de bus op weg naar Messene. Bij de site die we bekijken hoort een stadion waar nog altijd onderzoek wordt verricht. Fons en Bas
ook hij morgen een (hopelijk) fantastische wedstrijd kan spelen. De zon is pas net boven de bergruggen uitgestegen als wij met zijn allen richting kade struinen om aan boord te gaan van drie houten bootjes. De oude, verfomfaaide, doch zeer vriendelijke schippers brengen ons naar het eiland Sphakteria. Eindelijk bekijken we de spleet in de rots van de poster in lokaal G4 waar we op momenten van zwakte eeuwig naar gestaard hebben.
zullen dus nog even moeten wachten op een kans om hun lauwerkrans te verdedigen. Op weg naar de middagmaaltijd ontdekken wij een bron. ‘Spetter spetter spater, meneer Grond ik kom iets later’ klinkt het veelvuldig. Onze gebeden tot algehele verkoeling worden een kwartier later gehoord. De eerste Griekse regenbui barst los. Na spoedoverleg wordt besloten dat het met al dat gerommel in de lucht te riskant is om de berg Ithome te beklimmen. Zeus, efcharistume (wij danken u). Bart loodst ons terug door de smalle straatjes en scherpe bochten. Eenmaal weer in Pylos zien we een door meneer Grond al eerder voorspelde strakblauwe hemel. Deze onverwachte vrije middag gebruiken we dus maar nuttig. Vanaf de kade plonzen we in de heldere zee. Ondertussen loopt de spanning voor de wedstrijd van morgen op. Overal voert men discussies over 4-3-3 en 4-4-2, meneer Westerwoudt pleit voor aanvallend voetbal (“vijf spitsen!”) en goalie Görtzen raakt geblesseerd. Gelukkig wordt hij binnen no-time opgelapt door onze wonderdokter Bart Burggraaff, zodat
Na dit mooie tochtje trekken onze jongens hun wapenrusting aan: het voetbaltenue van Jekerdal, waarin zij hopelijk zullen zegevieren op het groene (?) Griekse gras. Na de volksliederen wordt er afgetrapt. We beginnen goed, maar dan beland de bal ongelukkig in het net achter goalie Görtzen. Gelukkig brengt Jochem uit een vrije trap van Ruben de wedstrijd weer in evenwicht. Ruststand: 1-1. Na de rust blijft het lang gelijk, maar in de laatste minuten blijkt dat de goden de Grieken toch meer gezind zijn. Het kan
29tig
natuurlijk ook aan het veld hebben gelegen, dat bijzonder veel weg had van een groene rol schuurpapier (zonder lijnen!). Eindstand: 4-1. Shit. Gelukkig krijgen we de kans om één en ander recht te zetten in de volley-balwedstrijd. Onder aanmoediging van een menigte brullende medeleerlingen gaan de gelegenheidsvolleyball ers de strijd aan met de professioneel uitziende Griekse dames. Mede dankzij een fysiek voordeel (lees: Nederlanders zijn over het algemeen langer dan Grieken) en de onvoorwaardelijke steun van het publiek komen ze een heel eind: na zelfs een matchpoint gehad te hebben verliezen ze nipt met 26-24. We kunnen met een gerust hart verkoeling zoeken in de zee. Na deze inspannende dag genieten we nog één keer van het gezellige avondleven van Pylos. De volgende ochtend verzamelen we ons op het plein van Pylos voor een groepsfoto. Daarna gaan we op weg naar de laatste bezienswaardigheden. We vertrekken, zo zal later blijken, één koffer lichter naar Olympia. Bart de buschauffeur laat in alle drukte zijn eigen koffer op de kade staan. Na enkele uurtjes in de bus deponeren we onze spullen in het laatste hotel waar we zullen verblijven. ´s Middags lopen we op de heilige grond waar ooit de Olympische Spelen zijn begonnen en zien we de plaats waar eens in de vier jaar nog altijd de fakkel ontstoken wordt voor hij de wereld rond gaat. Ook het museum bij de site is de moeite meer dan waard. ’s Avonds maken we voor de laatste keer de Griekse restaurantjes en de plaatselijke disco onveilig. Het feit dat we de volgende dag pas om half 9 gewekt zullen worden helpt daarbij een handje mee. Onze laatste dag op Griekse bodem breekt aan met een vervormd ‘goet mornienk’. Er wordt nog druk naar cadeautjes voor de thuisblijvers gezocht, en ook de supermarkten draaien een ongekende omzet. De Griekse middenstander vaart wel bij de calorievretende SMCleerlingen.
Met gemengde gevoelens stappen we ’s middags met onze handen vol cadeaus en proviand voor de bootreis in de bus. De haven van Patras blijkt echter moeilijker te vinden dan gedacht. Na een uur rondjes rijden vorderen we toch langzaam: we gaan nog slechts drie keer de verkeerde kant op. De disco op de boot is beduidend rustiger dan op de heenreis. Twee weken cultuur heeft toch zo zijn impact, dat blijkt ook de volgende dag en nacht uit de relatieve rust in de bus. We denken aan het mooie Griekenland en de geweldige reis die langzaam haar einde nadert. Tot onze schrik wandelt Bart ’s ochtends vrolijk door de bus, maar uit nader onderzoek blijkt dat goede oude Teun ons tot Maastricht brengt. Daar worden we opgewacht door onze verheugde ouders en enkele spijbelende leerlingen. Deze reis zal voor altijd in onze herinnering blijven, van de heldere zee tot de restaurantjes, van de bewaaksters met snor tot en met het Parthenon.
Caroline Bruls Bas Beckers foto’s P. Gense
30tig
Computers! De eerste klas (ook wel genaamd brugklas) krijgt computers! Beter zelfs, Apple computers! Laptops zelfs! Iedereen vindt dat fantastisch, de brugklassers dat ze überhaupt laptops hebben, de school (iedereen denkt dat de school gemoderniseerd wordt door dit waanzinnige idee, waanzinnig hier gebruikt in de eigenlijke betekenis van het woord) en de kinderen hoeven ook nog eens (bijna) geen boeken meer! Dat klinkt allemaal heel idyllisch, maar is dat wel zo?
-2de klassers voelen zich benadeeld -2de klassers raken verveeld -2de klassers raken ongeïnteresseerd in school, omdat ze denken dat de school niks voor hen doet -2de klassers worden chagrijnig -problemen thuis -problemen op school -weglopen van huis -schorsing -ongelukkig persoon -depressie -slecht voor maatschappij. Dus nu is de vraag die op ieders lippen brandt: “Waarom geeft het Sint-Maartenscollege geen laptops aan die zielige tweedeklassers?” Nou, daar heb ik in principe geen echt duidelijk antwoord op kunnen vinden (ik heb verscheidene bronnen geraadpleegd). Nu, namens enkele tweedeklassers en ikzelf: doe er wat aan, stort 14 euro op stichting 123, alvast bedankt!
51⁄2 jaar dus een eigen laptop hebben, misschien niet meer helemaal goed, maar we hebben er een!!!
Computers! Computers! Computers! Computers! Computers! Computers! 31tig Computers! Ja zullen sommigen zeggen, bijvoorbeeld de brugklassers, maar wat zeggen anderen ervan? Is het wel duidelijk hoe het allemaal in zijn werk gaat met de nieuwe methode van lesgeven? Misschien wel, maar misschien ook niet. De tweedeklassers bijvoorbeeld, hoe staan die tegenover het feit dat de brugklassers laptops krijgen? Nou, ik weet het wel, ze voelen zich benadeeld, en dat klopt ook wel, want, zij voelen zich toch altijd beter dan het “nieuwe grut” dat hier rondloopt. Maar door het idee dat “dat nieuwe grut” laptops krijgt, raakt de hele natuurlijke balans van de school in de war! Oftewel ze voelen zich benadeeld! Hier hebben de psychologen I. N. Dewar en O. N. Gecontroleerd, speciaal voor onze krant, een beeld gemaakt van de effecten waarmee de tweedeklassers te maken kunnen krijgen wanneer zij geen laptops krijgen:
Max Stassen G2B
Voordelen: ik verwacht dat, nadat we de laptop hebben, het aantal boeken écht achteruit zal gaan en dat we over een tijdje niet eens meer werkboeken hebben!!! Ook zal het een groot voordeel zijn dat we geen computerlokalen meer nodig hebben. Dit zal vooral in het voordeel van de klassen 2, 3, 4, 5 en 6 zijn en de leraren en leraressen want die hoeven dan niet meer te reserveren!!! Ik vind het ook heel leuk dat we over
Nadelen: ik denk dat het opladen een probleem gaat worden!!! Er zijn namelijk maar weinig stopcontacten in de klaslokalen. Ook denk ik dat we daardoor vaak van plaats moeten wisselen. Als je batterij leeg is, kun je ook niks meer doen of je moet je laptop opladen. Thuis moet ik mijn huiswerk dus op de computer doen. Dat is voor mij ook wel een nadeel want ik heb op mijn kamer geen computer meer. We hebben boven wel een computer maar daar zit geen Internet op en dat heb je toch wel nodig bij ons huiswerk. Dat zou voor mij dus betekenen dat ik beneden in de huiskamer zou moeten werken. Ik heb nog 2 zusjes en een vader en moeder die daar ook vaak zijn dus kan ik snel worden afgeleid of me niet kunnen concentreren. Het is in ieder geval slecht voor je ogen om de hele dag achter de computer te zitten!!! Ik vind het in elk geval een heel leuk idee en ben benieuwd of ik het een beetje goed heb ingeschat!!!
Roxanne Oude Alink
Jong kabinet, jonge oppositie, jonge visie Laat Bas zijn opponent links liggen? Of krijgt Jeroen het bij het rechte eind? CDA, PVDA en CU hebben elkaar gevonden. Blijkbaar. Of deze nieuwe regering nu goed of niet goed is voor het landsbelang, in ieder geval werpt zo’n afgeronde formatie weer stof op tot het houden van Francorteske discussies over politieke clichés, tot het geven van commentaar op bewindslieden en het analyseren van het kapsel van Minister Gerda Verburg. Daarom deze miniwoordenwisseling tussen parttime democraatliberaal Bas en amateursociaal-democraat Jeroen. J: Shit hé! Hebben we eindelijk een socialer kabinet, staat het regeerakkoord volgens kieskompas.nl nog het dichtst bij de ChristenUnie! Een partij van zes zetels heeft dus meer te makken gehad over het regeerakkoord dan de grote partij van Harry Potter. Niet bijster geslaagd als je het mij vraagt. Nog mooier: deze überchristelijke partij levert de Minister van Defensie. Ook geen logica. Meneer Van Middelkoop zal toch ook enige spanning voelen met zijn geloofsovertuiging, als hij het JSFproject laat doorlopen en een nieuwe granaatwerper invoert. Gij zult niet doden en wanneer u op de ene wang geslagen wordt, keert u de andere toe. Geen goede combinatie met Defensie. Leger is sowieso niet voor niets de vergrotende trap van leeg. B: Dat is waar, maar het maakt niet uit van welke partij onze Rumsfeld is, die
spanning zal er altijd zijn. Het gaat om de kwaliteiten, denk aan integriteit en vertrouwen, van onze ‘tank commander’. Of hij nu van de PVDA, CDA of VVD is, doet er op dat gebied weinig toe. Iedere goede politicus hoort een zekere spanning te voelen bij militaire acties die doden veroorzaken. J: Dan hoop ik toch dat God voor Eimertje als aspirine functioneert, aangezien er nogal wat hoofdpijndossiers op zijn bureau liggen. Uruzgan en Irak come to mention. Nu we het toch over ministersposten hebben, wil ik ook wel iets zeggen over Ad Jansen-wannebe Maxime Verhagen. Heeft hij al die jaren achter Cowboy Bush aangesnuffeld, kan hij nu deze kleffe betrekkingen in de praktijk gaan uitvoeren! Al enkele jaren geleden was het Maxime die op de buitenlandse conferenties met Bush aanwezig was. Het lijkt wel een complot. Want waar Ome George gaat, gaan wij ook… B: Dat is sterk overdreven. We leven nu eenmaal in een tijd waarin we de blik moeten richten op Europa en Amerika; de globalisering is nu eenmaal een feit. Bovendien bespeur ik bij jou enige afkeer van het niet-linkse deel van dit kabinet, maar als ik even mag pareren, we krijgen als minister van Financiën Wouter Boskabouter. En deze goede PVDA-man krijgt straks een groot probleem: de begroting is niet sluitend. En daarnaast hangt het succes of falen van de begroting voor een groot deel af van zijn collega Guusje ter Horst: zij moet het klaarspelen om 15.000 ambtenaren uit het ambtenarenapparaat te knikkeren om zo de bureaucratie en het tekort aan
eurocentjes flink terug te dringen. En als hem dit niet lukt, heeft onze clowneske schatbewaarder straks een nog grotere behoefte aan aspirine! Laat ik, voortboordurend op het linkse onvermogen, dan maar meteen even verder gaan met onze UNOX-veteraan Jan Marijnissen. Want zijn reactie op de positie van mede-stroming PVDA is wel zeer bijzonder te noemen. Zo stelde hij zijn eigen partij niet beschikbaar voor het kabinet, maar poetst hij wel continu de loop van zijn knakkerpistool om ex-kameraden Bos en co letterlijk en figuurlijk onder vuur te nemen en neer te knallen. De Partij van de Arbeid heeft laten zien dat ze de ballen heeft om in een kabinet te gaan zitten met rechtsere partijen. Hoewel de ideeën van de sociaal-democraten ver van de mijne af staan, heb ik hier welzeker respect voor. De reactie van SP, maar ook GroenLinks is ronduit negatief en oncollegiaal te noemen. Ligt het aan mij of stotterde Marijnissen tijdens het debat over het regeerakkoord? J: Ja hallo, kan ie ff? CDA en SP stonden en staan nu eenmaal te ver van elkaar om samen een vruchtbare coalitie te vormen. Als de SP teveel water bij de wijn zou doen bleef er van idealisme weinig over. Inderdaad haperde Jan een beetje tijdens het openingsdebat, maar deze man staat wel nog steeds voor zijn eigen idealen. Ik kan nu niet van Bos
32tig
of Balkenende zeggen dat ze hun halve salaris in de partijkas storten. En mag ik er even op wijzen dat de aanval van Femke Halsema vooral gericht was op het CDA en op de nederige positie waarin JP de PvdA gedirigeerd heeft. Want ze zijn toch een beetje underdogs geworden, de stoere politici voor de hardwerkende arbeiders. Laatste puntje dan: Geert Wilders. Het had mij alverbaasd dat de Partij voor de Vrijheid überhaupt negen zetels heeft gekregen (wat er dus op wijst dat ongeveer zes procent van Nederland alle moskeeën wil afbreken en alle islamitische mensen over de grens wil zetten; een zeer angstaanjagende en trieste gedachte m.i.), maar tijdens datzelfde debat over het regeerakkoord was ik heel blij dat ik Wilders niet snapte en nooit zal begrijpen ook. Hoe kun je nu als fatsoenlijke westerling bepleiten, dat twee Nederlands, die toevallig een dubbele nationaliteit hebben (en dus ook Nederlander zijn!!), een kabinet moeten verlaten. Waarom moeten Ahmed Aboutaleb en Nebahat Albayrak, twee perfect geïntegreerde allochtone Nederlanders (die het ABN misschien zelfs beter beheersen dan ik), nu ze eindelijk een voorbeeldfunctie hebben verworven voor andere Turken en Marokkanen, verdwijnen, voor ze ook maar een woord in de Kamer gesproken hebben. Op zichzelf al belachelijk en onmenselijk. Maar dat zelfs Mark Rutte op kinderachtige doch dwingende toon zegt, dat ‘het mevrouw Albayrak zou sieren’ als ze haar Turkse nationaliteit aan de kapstok zou hangen…dát vind ik diep triest. Dé liberaal nummer één in Nederland vindt dat iemand een stukje vrijheid en een stukje identiteit (van het individu) moet afstaan. Dat spoort niet. Wie is er nu ruimdenkend? B: Rutte is een prima politicus, die ook
staat voor de standpunten van zijn partij. Punt uit. Over die dubbele nationaliteiten ben ook ik het met Wilders oneens. Maar of de twee staatssecretarissen een aanwinst voor het kabinet zijn moet nog blijken… Zeg…we zitten hier nu wel zo leuk over politiek te bubbelen…weten we eigenlijk wel waar we het over hebben? Als overactieve vijfdeklassers… J: Neuh, niet precies denk ik. ‘Tis wel leuk om te doen op zich…wat zou je eigenlijk stemmen? B: Toch wel VVD, denk ik. J: Ideale kabinet zou Paars-Groen zijn : PvdA-VVD-GroenLinks. Dan hadden we eens wat origineels in dit land… B: Inderdaad ja…over 20 jaar een kabinet Beckers – Tessers? J: Deal! Bas Beckers (V5B) Jeroen Tessers (V5D)
33tig
Apple en het SMC5 Jeroen in gesprek met Ad Janssen
Hoe gaan de lessen voor de leerlingen concreet veranderen? Op heel korte termijn zal er op school niet echt zo heel veel veranderen. Ik denk ook niet dat we dat moeten willen. Onze school staat bekend als een voschool waar degelijk onderwijs gegeven wordt in een goede sfeer. Dat willen we niet wijzigen. Wat ik wel hoop is dat bijvoorbeeld aan het eind van de les docenten de mogelijkheid hebben om via de Macbooks de lesstof verder met de leerlingen te verwerken. Docenten hoeven straks niet meer een computerlokaal te reserveren voor over drie weken, leerlingen kunnen vanaf elk klaslokaal en zelfs vanaf het schoolplein resultaten uit de projecten of lessen in Excel invoeren. De cd’s die mee-geleverd zijn met de methodes kunnen in de klaslokalen bekeken worden. Ik zou een halve Palet vol kunnen schrijven met moge-lijkheden van digitaal onderwijs, maar de redactie zal daar niet zo blij mee zijn. Het belangrijkste dat gaat veranderen is dat de kwaliteit van de lessen nog beter wordt en dat de manier van leren nog beter aan-sluit bij onze leerlingen, die heel andere leerstrategieen ontwikkeld hebben dan leerlingen van pakweg 10 jaar geleden.
Waarom in hemelsnaam Mac Os en niet Vista op een goedkopere pc? Dat zou je denken, maar nee dus. Samen met ons bestuur hebben we ruim 3 maanden besteed aan het zoeken naar de voor het onderwijs best mogelijke laptop. Uiteindelijk is unaniem gekozen voor de Apple oplossing, omdat deze de meest inspirerende omgeving gaf voor leerlingen in modern onderwijs. Jullie weten zelf hoe geweldig het is om nu te mogen werken in ons Apple lokaal. De Macbook bleek voor het onderwijs ook de meest geschikte laptop omdat hij/zij heel stevig is en toch zeker 5 tot 6 jaar meemoet met de leerling. Daarnaast was het heel belangrijk voor de beslissers dat Apple werkt in een heel stabiele omgeving. Weing of geen virussen en hard- en software gemaakt door dezelfde producent. Verder is er veel software standaard aanwezig; dit maakt de Macbook zelfs goedkoper dan een pc. Op de laatste plaats en niet geheel onbelangrijk, kun je met een Mac tegenwoordig via Bootcamp of Parralels ook beschikken over een Windows variant op je Apple laptop. Apple is overigens ook in Nederland de grootste partij in het onderwijs; niet zomaar dus. Is deze laptoprage weer slechts een klein deel van de ‘projectitis’ waaraan het SMC lijkt te lijden of hebben we het hier over een hele serieuze en ingrijpende verandering in het onderwijs? (op onze school althans) Ik kan me voorstellen dat leerlingen zo langzamerhand het gevoel krijgen dat er weer iets nieuws bedacht moest worden op onze school. Al die veranderingen die in korte tijd zijn doorgevoerd maken het soms ook voor de leerlingen wat onrustig:
projecten, z-uren, een studieuur in de toetsweek enz. De invoering van laptops in het onderwijs is geen rage voor de korte termijn, ik denk dat we slechts koploper zijn van een ontwikkeling die over 5 jaar op alle scholen van voortgezet onderwijs te zien zal zijn. Vanuit onze profilering is het wel logisch dat wij vooraan lopen. Het idee om te starten met Macbooks op school is al bijna een jaar oud. Een jaar lang hebben we nagedacht over hoe een en ander straks kan passen in onze school. Al die voorbereidingen, de onderwijskundige visie die aan het plan
34tig
ten grondslag ligt, verdienen niet het oordeel “projectitis”. Alleen al gezien de kosten die de school maakt en het succes dat het dreigt te worden, maken van dit project absoluut een blijvertje. Meneer Jansen, als u zelf met laptops had gewerkt vroeger, hoe had u dat gevonden? Had dat uw mening over onderwijs in het algemeen flink bijgekleurd? In mijn prehistorisch onderwijs verleden op het Veldeke College in Maastricht kende men geen laptop, wel prachtige diavoorstellingen ter voorbereiding van bijvoorbeeld een excursie naar Londen. We verheugden ons op die momenten dat de normale lessen eens doorbroken werden door iets aanschouwelijks. Ik zou het geweldig hebben gevonden als mijn docenten toen een blik op de wereld hadden kunnen geven via het internet. Het is heel belangrijk in het onderwijs om zaken aanschouwelijk te maken of om leerlingen op een andere manier te laten ervaren wat ze net geleerd hebben. Hebt u zelf een laptop, of alleen een gewone PC? Ik heb een Asus laptop, een Macbook en een Macbook Pro. Uiteraard heb ik ook een Windows computer in mijn studeerkamer, maar daar werk ik sinds een half jaar niet meer op; ik ben sinds kort een echte “ Apple addict” . Leerlingen die onder de les gaan MSN’en, Hyves’en of anderszins leuke doch weinig educatieve zaakjes via de laptop gaan doen, is dat mogelijk en/of vormen zij een gevaar? Zeker is dat mogelijk, maar daar moeten we met de leerlingen goede afspraken over maken. Technisch is ook een heleboel mogelijk, zo kunnen we bijvoorbeeld als we in de toekomst gaan toetsen per Macbook een bepaalde groep/klas leerlingen de internetrechten tijdelijk
ontnemen, zodat er tijdens een toets niet even gegoogled kan worden. Ook is het mogelijk via Remote Desktop, een programma dat alle docenten meegeleverd kregen, te zien wat leerlingen tijdens de les aan programma’s gebruiken. Een docent kan met Remote een individuele leerling blokkeren of zelf de laptops van de hele klas overnemen om bijvoorbeeld nieuwe instructie te geven. Behalve de invoering van de laptops moeten er voor ons leerlingen veel meer acties zijn uitgevoerd, waar we geen weet van hebben. Denk aan een gros stopcontacten; kilo’s software; transport van die laptops naar klassen en terug; elke klas zijn eigen beamer en ga zo maar door. Vertel eens wat meer over die supplies. Er is in de afgelopen periode ontzettend veel werk verricht door ons eigen personeel en door externen. In oktober zijn we begonnen met de stroomvoorziening op school. Alle meterkasten zijn vervangen en uitgebreid om het straks mogelijk te maken dat 1600 leerlingen en zo’n 100 docenten met de draadloze apparatuur kunnen werken. In een groot aantal klaslokalen zijn 10 extra stopcontacten geplaatst om op te laden. De serverruimte in lokaal M2 is stevig onder handen genomen; er is bijvoorbeeld een nieuwe airco geplaatst om alle spullen voldoende te koelen. Een nieuwe server is ingericht om het draadloze netwerk met 50 airports mogelijk te maken. De opslagcapa-citeit is uitgebreid, alleen al op de Apple server is het mogelijk om drie en een halve terabite op te slaan (=3500 gigabite); we gaan dit op korte termijn uitbreiden naar 7 terabite. In de afgelopen drie weken zijn medewerkers van Apple en Stonehouse (de grootste Apple leverancier in de Benelux) bezig geweest met het
imagen van 100 docenten Macbooks en 279 leerlingen laptops. We zijn er helemaal klaar voor. Leerlingen uit onder andere de hogere klassen kunnen via de speciale webwinkel smc.mac.nl spullen kopen tegen aantrekkelijke kortingen. Mocht je vragen hebben, loop dan gerust bij me binnen. Jeroen Tessers
35tig
De bijsluiter Bijna ieder medicijn heeft het wel, een bijsluiter. Bij radio- en televisiereclame word het eindeloos herhaald: “lees voor gebruik de bijsluiter”. En niet alleen het medicijn heeft een bijsluiter. Tegenwoordig is er ook al een soort van bijsluiter voor huishoudapperatuur (eigenlijk gewoon een handleiding, maar ik noem het bijsluiter omdat het dingen verkondigd die je in een normale handleiding niet tegen zult komen). Maar wat houdt het eigenlijk in, die bijsluiter? Er staat bijvoorbeeld in welke neveneffecten een medicijn kan hebben en met welke medicijnen het absoluut niet gebruikt mag worden. Vaak is het ook zo dat er, vanuit ons perspectief gezien, volkomen nuttelozen mededelingen op staan (dit geldt voor de huidhoudapparatuur, niet voor de medicijnen), zoals: “Kind verwijderen voor opvouwen.” (waarschuwing op een buggy). Je zou denken dat ieder mens met een beetje hersens in zijn hoofd dit wel snapt. Dat zal echter tegenvallen, hoewel het in Europa nog niet zo ver is dat we dit soort vergaande waarschuwingen op de verpakkingen vinden is het in de Verenigde Staten wel al prijs. Dit is een effect van de “Amerikaanse claim-cultuur.” In
Amerika, of beter gezegd de Verenigde Staten, is het mogelijk bedrijven voor de raarste dingen aan te klagen. Want als je je vingers in een operatieve blender duwt en er stond niet op de verpakking dat dit niet mag, is het uiteraard niet jouw schuld maar de schuld van de fabrikant van het product. In Europa word dit gezien als complete onzin, maar de Europeese rechtsystemen zijn dan ook volkomen anders dat het Amerikaanse. Een kleine greep van dit soort absurde waarschuwingen (die gevonden heb op www.broodjeaap.nl). - Deze scheenbeschermers beschermen geen lichaamsdelen die zij niet bedekken. (Waarschuwing op scheenbeschermers)
Amerika echter wel. Ik heb al eerder uitgelegd dat dit te maken heeft met de zogenaamde “claim-cultuur” daar. Deze waarschuwingen zullen op de verpakking zijn gezet nadat er een rechtzaak over was aangespannen. Het is en blijft voor ons Europeanen iets lachwekkends, daar zal iedereen het mee eens zijn. Wouter Dierick H4E N.B.: in dit artikel is materiaal waar een copyright op rust gebruikt, er is toestemming gevraagd aan www.broodjeaap.nl om dit te reproduceren en toestemming is verkregen. Op aanvraag is dit in te zien bij ondergetekende.
- Schadelijk bij inslikken. (Waarschuwing op een driehakig kunstvisje voor het vissen op baars) - Dit product niet in noodsituaties gebruiken. Het zal het vuur niet doven. (Waarschuwing op een rookmelder) - Dit product beweegt bij gebruik. (Waarschuwing op een driewieler voor kinderen) Dit lijken allemaal absurde waarschuwingen, je zult ze in Europa ook niet snel tegenkomen. In
36tig
Boekrecensie S is terug van kostschool. Haar haar is langer, lichter. Haar mysterieuze blauwe ogen verhullen een onuitgesproken geheim. [...] Als we niet oppassen palmt S onze leraren in en trekt ze die jurk aan waar wij niet in kunnen; ze eet de laatste olijf op, heeft seks in de slaapkamers van onze ouders, gooit Campari over onze vloerbedekking, steelt het hart van onze broers en vriendjes, verpest ons hele leven en jaagt ons allemaal vreselijk op de kast. Het wordt een wild en woelig jaar. Ik voel het aan alles. Liefs,
een zwartwit film is met haar in een ‘Audrey Hepburn’ achtige rol), Nathaniël (a.k.a. Nate, heeft een zwak voor drugs en zeilboten, vriendje van de duivelse Blair), Daniël (ofwel Dan, lieve, aan sigaretten verslaafde jongen die poëzie schrijft, hij woont in een oud gebouw met zusje en vader), Jennifer (zusje van Dan, één vijftig lang met flinke D-cup die haar de hele tijd in de problemen brengt), Vanessa (kaalgeschoren kop en zwarte kleren, een filmmakende freak die in de klas van Blair zit) en tenslotte Serena, het meisje met wie elke jongen wilt en die is zoals elk meisje wilt zijn.
Gossip girl van
Opeens duikt Serena op bij een van de feestjes van Blair’s moeder op en beginnen de problemen. En terwijl zij probeert te doen alsof er geen jaar is verstreken zonder contact, focust Blair zich op het plaatsje van Serena, zij zal er alles voor geven om hét meisje te blijven van Constance Billard. Ondertussen is Jennifer helemaal in de wolken dat Serena terug is, het meisje die in alle roddels voorkomt. En probeert ze via Blair toegang te krijgen voor het eerste weldaad feest van het jaar.
Cecily von
Uitgave:ISBN 9025736505 Uitgeverij Gottmer Verschenen:2003 Ziegesar
Ken je de boeken al? Ik wel! Ze zijn superverslavend en tellen –voor de onderbouw dan, helaasmee voor Nederlands. Het verhaal gaat over de kinderen van privé-scholen in Manhattan, waar alle kinderen knap, getalenteerd en rijk zijn –op een enkeling na. Je volgt Blair (superbitch die zich graag inbeeld dat het leven
Vanessa, die een ongelofelijke crush op Dan heeft wordt overgehaald door haar zus om naar haar optreden te gaan. En ergert zich dood aan Blair die probeert mee te doen met haar nieuwe film project, als Dan lijkt te vallen op Serena besluit ze dat Serena niet de hoofdrol in die film als tegenspeelster van Dan krijgt. Waarschuwing: Als je eenmaal begonnen bent, kan je niet meer stoppen, niet aan te raden in de proefwerkweek! Kaya A2
37tig
Bij geschiedenis draait alles om tijd. Tijd is relatief. Ik bedoel maar, stel; je hebt afgesproken met een vriend(in) en je vertrekt last minute, en dan bedoel ik ook echt één minuut voor tijd, kom je daar, wonder boven wonder, vijf minuten te vroeg aan! Dan kunnen er maar 3 conclusies luiden; of jullie klok loopt voor, die van je vriend(in) loopt achter, of het is een combinatie van beide. Tijd is relativiteit. Het is hoe je het zelf maakt, en hoe jij er tegenaan kijkt. Geschiedenis, hoe kijk jij er tegenaan? Ben je het eens met Marx of ben je toch voorstander van het socialisme? Ben je voor Chroesjtjov omdat je tegen Stalin bent, of zie je iets in zijn theorie? Geschiedenisles, de helft slaapt, een handje vol klasgenoten luistert. Voor mij zijn het monotone geluiden op de achtergrond. Tijdverdrijving...Lekker relatief.
Kirsten Houben.
Oh my god my mind is out of control can you put the things back and please on the right way so I can find my memories of happiness and forget those which didn’t fit in close my eyes so I can’t see the faces of hate open up the doors of your room and let me in put out the light and make me see in the dark of the night show me your shadows and show me your love forget about the world and dream of our own make the rain fall down our fingers thouch our lips kiss the night brings us a new horizon... we are one with the time when we fade away in eternity our love for each other nothing more then pure a light to each other to see the footsteps we made to hold your hand to see the light in the end to fade away with you I love you... Willemien Pieters
poëzie
Geschiedenisles
38tig
poëzie Ich bin gefangen in deine Finsternis deine Augen sind wie die schwarze Nacht lass mich nicht gehen bring mir nach deiner Königreich Lass mich die Himmel sehen spring mit mir und wir fliegen weg aus hier bring mich nach deiner Königreich und guck in den Abendhimmel sehen Ich liebe dich eben weil mein Herz gebrochen ist Du setzt mein Herz in Feuer Küss mich und halte mich fest lass mich tanzen wenn ich tanzen will gib mir deine Hand und spiel mit mir du bist mein Engel in diese Finsternis
39tig
Willemien
Overgewicht bedreigt nu ook Nederland Overgewicht komt niet meer alleen in grote maten in Amerika voor maar begint nu ook in Europa in flink aantal toe te nemen. En dat terwijl overgewicht zoveel nadelen met zich meebrengt. Niet alleen zijn er na-delen, maar dankzij het overgewicht kunnen deze nadelen ook minder gemakkelijk worden behandeld. Zo is er al een langere naald nodig om mensen met overgewicht te kunnen verdoven omdat ze door een enorme vetlaag heen moeten om in de bloedbaan te kunnen komen. Ook passen dikke mensen niet door de MRI-scan waardoor doktors geen foto’s van het hele lichaam kunnen maken en dus het lichaam ook niet kunnen onderzoeken. Overgewicht neemt nu ook sterk toe in Nederland. Maar waardoor worden mensen zo enorm dik? En waarom doen wij er niks aan? Wat zijn de nadelen en gevolgen bij overgewicht? En hoe kunnen wij dit tegengaan?
Waardoor worden mensen zo enorm dik? In de eerste plaats kunnen we natuurlijk wijzen na alle fastfood producten die vanuit Amerika overgekomen zijn naar Nederland. Maar ook te weinig beweging is een oorzaak. Tegenwoordig worden kinderen na school gebracht en gehaald met de auto. De uitvinding van de tv zorgt er ook weer voor dat kinderen stil blijven zitten. Insgelijks voor de x-box en de pc. Kinderen gaan niet meer naar buiten om te spelen met elkaar maar alles gaat tegenwoordig via internet. Zo krijgen kinderen niet alleen een vertekend beeld van de wereld, leggen weinig sociale contacten en krijgen dus later problemen met communiceren, maar worden ook nog te dik en krijgen problemen met hun gezondheid. Maar waarom doen wij er niks aan? Ouders willen het beste voor hun kind, maar een kind altijd zijn zin geven is ook niet altijd de juiste weg. Het zijn trouwens niet alleen kinderen die te dik zijn. Waarschijnlijk zijn deze mensen te laks om op hun gewicht te letten en boeit hun gezondheid niet meer. Ook speelt luiheid een grote rol. We leven in een maatschappij waar alles gemakkelijker is. Het gebruik van mag-netron, fastfood ketens. Maar ook de auto, we laten tegenwoordig de fiets vaker staan en nemen voor het gemak maar de auto. Terwijl ik de fiets neem om na de sportschool te gaan gebruiken veel mensen nog raar genoeg de auto om bij de sportschool te komen. In wat voor verdraaide wereld leven wij? Mensen in de derde wereld landen sterven aan honger en ziektes wegens vuil water. Terwijl wij ziek worden dankzij overvloed aan verkeerd en ongezond voedsel. Gevarieerd eten is belangrijk, en wij hebben die mogelijkheid ook.
Maar veel mensen letten daar niet meer op. Het moet snel, lekker en gemakkelijk zijn. Ook kunnen we ons afvragen wat de nadelen en gevolgen zijn bij overgewicht. Het is bekend dat je grote kans op diabetes, cholesterol, hart en vaatziekte hebt. Maar stel je eens voor dat je zo dik bent dat je iemand anders je teennagels moet laten knippen en je schoenen moet laten aandoen. Bij sporten krijg je problemen met je ademhaling en zie ma eens door allemaal smalle plaatsen te komen. Ik ben blij dat ik geen vetrollen hoef mee te slepen. We beginnen steeds meer te lijken op mensen uit Amerika. Ik kan maar niet begrijpen hoe deze mensen het ooit zo ver hebben kunnen laten komen. En dan zeggen ze ook nog op tv dat ze tevreden zijn met hun zelf. Ze lopen rond in tenten. Dat je wat vet op je botten hebt en geniet van het leven door heerlijk te eten kan ik begrijpen. Maar je volproppen met fastfood voedsel kan ik niet begrijpen. En begrijp me goed, ik heb echt niks tegen fastfood. Maar elke dag frieten moet toch ook gaan vervelen? Tot slot wil ik nog zeggen hoe we dit tegen kunnen houden. Het antwoord is eigenlijk simpel. Let op wat je eet, eet gevarieerd. Het hoeft niet altijd gezond te zijn natuurlijk. En doe voldoende aan beweging. Dan krijgen we uiteindelijk geen Nederland wat op Amerika begint te lijken.
40tig
Willemien
kietelpagina
Ellenbroek oefent voor de TT-races
41tig
advertentie
42tig
