P409407
“Jeugd Rond Kruikenburg” verschijnt 5 x per jaar in feb - apr - jun - nov. - dec. • Afgiftekantoor: 1740 Ternat -
S T. - J O Z E F S I N S T I T U U T België P.B. 1740 Ternat 2/2930
Nr: maart 2006
[email protected]
Parijs, nous voilà. 5.37u:“Mama, ’t is tijd, we moeten vertrekken!” Daar stonden de bussen, drie op een rij. Ik zei mama gedag, sprong de auto uit, dropte mijn bagage in de koffer van bus 2 en stapte wat opgewonden op. Eindelijk zou die kinderdroom waarheid worden: ik ga naar Parijs! Rond 11u arriveerden we op onze bestemming. We ritsten de bus af en gingen te voet verder. Mevr. Callewaert nam de kop, Mevr. De Craen de staart en wij de plaats er tussen in. Daar verscheen de Eiffeltoren al, heel plots en veel sneller dan ieders verwachting. De 117 jarige ijzeren dame, pronkend op een grondoppervlak van 1ha keek ons recht aan. Na onze lunch in het gezelschap van de vele duiven, werd de tocht verder gezet. Via Champs-de-Mars en het pas enkele jaren oude vredesmonument kwamen we bij de militaire school. Napoléon Bonaparte was er één van de bekendste studenten. Musée Rodin stelde het volgende punt op de agenda voor, gevestigd in Auguste Rodins’ oorspronkelijke woning, namelijk Hôtel de Biron, met zijn prachtige tuin. De woning is authentiek gebleven en dat maakte het bezoek voor mij nog mooier. De gedachte dat wij over de
vloer liepen die hij ooit had betreden, de meubels aanraakten die hij ooit had gebruikt of in de spiegels keken waar hij ooit heeft voor gestaan. Een klein uurtje later wandelden we naar Hôtel des Invalides. Een hotel dat oude en invalide soldaten wou huisvesten. Nu bevindt er zich het Musée de l’ Armée. We bezochten er het Dôme des Invalides met het graf van
Napoléon, overdekt door een immens hoge en indrukwekkende koepel die je mond doet openvallen. Wat oneerbiedig nestelden we ons op de trap voor een groepsfoto, iedereen was stiekem blij even te kunnen zitten. Op weg naar Arc de Triomphe, van waarop we konden genieten van een mooi panoramisch zicht, liepen we over “Pont Alexandre III”, een brug over de Seine met magnifieke lantaarnpalen, stenen leeuwen en op de vier hoeken vergulde beelden van vliegende paarden. Je kan de paarden al zien schitteren vanaf het Hôtel des Invalides. Ook de Champs-Elysées lag op onze baan. Van deze avenue hadden de meeste veel meer verwacht. martre. We zagen er eerst nog de Sacré Coeur, een imposante basiliek waarbinnen je een ontzaglijke klok van zo’n 20 ton kan vinden, De Savoyarde. En dan kregen we er een paar uur vrij, even bekomen…. Daar, op Place du Tertre, het toeristisch centrum van Montmartre, werden we overweldigd met portrettekenaars en schilders, de ene achter de andere. Een lekkere pizza vulde onze maag. Intussen was het al flink donker en de lichte sneeuwval bracht gezelligheid met zich mee. De bus bracht ons naar Tour Montparnasse voor een tweede panoramisch zicht. Deze keer van het verlichte Parijs, met de verlichte gebouwen en
Anders dan g e p l a n d namen we de metro in plaats van de bus, een werkelijk stressmoment voor onze leerkrachten. “Begin er niet te zeveren want het is niet zoals een trein of bus! De deuren gaan na 5 seconden weer dicht, dus alsjeblieft, alsjeblieft… zorg dat je erop zit! Stel dat je de metro toch mist, wacht je op de volgende en stap je af in ‘ANVERS’! Daar zullen wij je opwachten! ’t Is jullie verantwoordelijkheid er in Anvers af te zijn!!!” … Maar geen probleem in onze groep. Iedereen geraakte netjes op de metro en zonder probleem er terug af. Hierdoor waren we sneller dan normaal en hadden we een half uurtje meer vrij op Mont3
weer tempo, richting het Louvre deze keer. Zoals gewoonlijk stak ze haar knalblauwe informatiemap de lucht in omdat we haar niet uit het oog zouden verliezen. Jammer dat ik daar geen foto van heb genomen! Het Louvre, zo gigantisch had ik het me nooit voorgesteld. Wat een kolossaal gebouw! Zelfs zo reusachtig dat we er onze blauwe informatiemap even uit het oog verloren. Ook de glazen piramide was veel groter dan ik me had ingebeeld. Een hele goede en aangename gids leidde er ons doorheen de belangrijkste werken. Ze verdient een pluim. We hadden geluk want niet iedere groep heeft blijkbaar van zo een prima gids kunnen genieten. Na ons bezoek aan het Louvre konden we rustig uitbollen en nagenieten van de Parijse sfeer. We wandelden naar Palais Royal met de Colonnes de Buren, het kunstwerk met de gestreepte zuilen. Vervolgens slenterden we het Place Vendôme eens rond met de chique, voor ons onbetaalbare winkels en stapten naar het oudste park van Parijs: Jardin des Tuileries waar ik en enkele vriendinnen met vermoeide benen en voeten toch nog een wandelingetje probeerden te maken. De tweedaagse Parijs zat er weer op voor het 5de jaar. Op Place de la Concorde wachtte de bus ons op met de bagage om terug naar Ternat te vertrekken, moe maar voldaan.
straten. Heel erg mooi, zeker om een intensieve dag als deze, rustig en sfeervol mee af te sluiten. Na twaalf uur zagen Barbara, Laura en ik eindelijk als voorlaatste groepje, uitgeput en moe, onze kamerdeur. Napratend over de gebeurtenissen van de afgelopen dag en benieuwd naar wat de morgen zou brengen trokken we onze pyjama aan. De dag begon al heel verrassend. Vrijdagmorgen kregen mijn kamergenoten en ik te kampen met liftproblemen. Typisch iets voor ons en dat op “ons nuchter maag”! Hoe dikwijls we ook op ‘verdieping nul’ drukten, de lift strandde verschillende keren op een verkeerde verdieping tot ze het uiteindelijk begaf en stilviel. Dus namen we maar de trap. Na een stevig ontbijt voerde de bus ons naar NotreDame. De grootste en op één na oudste kerk van Parijs. Ze liet heel wat indruk bij me achter met haar sublieme vensterrozetten. En dan… naar Beaubourg, waar we het Centre Pompidou en de Stravinsky-fontein zagen. Bij deze laatste vind je verschillende kunstwerken die slaan op composities van Stravinsky. Centre Pompidou vond ik niet mooi. Ook toonden de leerkrachten ons er de Fontaine des Innocents en église St. Eustache met het kunstwerk l’Ecoute ervoor. In “Les Halles” konden we een kijkje nemen tijdens de twee komende vrije uurtjes. Na een uitgebreid lunchmoment met 5 maakte Mevr. Callewaert
Sofie Delcourt, 5 HW
4
Jrdactioneel voor me stil: ik lees: Lentulus en medestanders van Catilina werden hier terechtgesteld. Ook Jugurtha, koning van Numidië vond hier de dood. En opnieuw word ik zestien. Op de bank voor me ligt een schooluitgave van Sallustius’ De Catilinae coniuratione. Stofdeeltjes dansen in een straal van binnenvallend zonlicht ergens midden jaren ’80. Ik zie mijn leraar Latijn nog een stukje krijt uit de krijttrommel op zijn lessenaar vissen en nadrukkelijk de zin “Idem velle atque nolle ea est vera amicitia” op het bord krassen, met het woord ea onderstreept, omdat driekwart van de klas op een themaoefening tijdens de vorige les id had durven schrijven. “En jongeheertjes, wat zou Sallustius hiermee bedoeld hebben?” De leerkracht Latijn kijkt rond in de klas, een aangename spanning hangt in de lucht…Hier, in de Carcere Mamertino wordt de herinnering aan een puber tot leven gewekt; in dit onooglijke grijze bouwsel krijgt een lang vergeten tafereel uit een banaal leven enige zin. En andersom: de herinnering aan een godvergeten dag ergens in de jaren 80 van de twintigste eeuw verleent deze donkere, vochtige krocht, op een steenworp van Septimius Severus’ triomfboog, een nieuwe glans.
ROMA AETERNA
D
e zon prikt aangenaam op mijn geschoren kop. Ik wandel over de Piazza Madonna di Loreto. Een lentebries, de Zephyrus, brengt de takken van palmbomen langzaam in beweging en over een hoge muur reikt de kruin van een boom waaraan vuistdikke sinaasappels hangen. Een eind verderop – ik ben intussen aan de Via Fori Imperiali gearriveerd – torent de zuil van Trajanus hoog boven de keizerlijke fora uit. Het bronzen beeld van Trajanus, wiens geboorteplaats nabij het huidige Sevilla ik enkele jaren geleden heb bezocht, prijkt op een uitgeholde zuil waarop het verhaal is gebeiteld van zijn overwinningen tegen de Daciërs, een volk dat de regio van het huidige Roemenië ooit heeft bewoond. Ik heb niet veel tijd om deze stad grondig te verkennen en dus zet ik snel mijn tocht verder naar het Forum Romanum en de Palatijn, de heuvel waar veel van de keizerlijke residenties gesitueerd zijn. Maar alvorens ik die bereik, leiden mijn Meindles me onbewust naar een gedrongen gebouw, de Carcere Mamertino, of de Mamertijnse gevangenis. Wanneer mijn oog valt op een plaat die tegen de muur is bevestigd en ik de namen van enkele gevangenen lees, wier nek, hier binnen deze vier dikke muren, met een wurgtouw werd gebroken, staat plots de tijd
Wanneer ik mijn ogen even sluit voegen brokstukken die her en der verspreid liggen langs de Via Sacra zich weer samen tot een
5
welgevormd geheel; verminkte marmeren torso’s krijgen plots weer een hoofd en ledematen. In het rechthoekige senaatsgebouw met het hoge dak weergalmen opnieuw stemmen: “ik meen dat Carthago moet verwoest worden” schreeuwt er één, “hak zijn handen af en maak ze vast aan het spreekgestoelte” tiert een ander; “de goden zullen ons niet meer beschermen tegen de barbaren, als jullie, christenhonden, dit altaar van de Overwinning hier wegnemen” roept nog één. “Hoelang gaat gij ons geduld op de proef stellen”… Hoe boeiend het schouwspel in dit lege senaatsgebouw ook mag zijn, ik zet mijn reis toch verder, want er is hier zoveel te ontdekken.
zeggen. “Doe de groeten aan die Fries met zijn lange scheve neus; die woont toch bij jou in de buurt, niet?” Hij bedoelt wellicht Oek de Jong die zijn hoofdpersonage in Opwaaiende zomerjurken de harmonie van dat brede doek laat bewonderen. In deze marmeren stad tuit ik mijn oren. Hoorde ik nergens de stem van Antinoüs? Voortdurend wrijf ik in mijn ogen en zie ik weer gewoon de straat en een zwerm voorbij zoemende vespa’s waar ik voordien meende Catullus te hebben zien lopen, terwijl die met opgestoken middelvinger zat te zwaaien naar een man – kijk hij daalt de trappen van het parlementsgebouw af – ja, die man daar, in maatpak en aktetas, op wiens neus een wrat prijkt, zo groot als een kikkererwt.
Dit is de magie die de eeuwige stad op mij uitoefent. Het is een ongehoord genot om zich onder te kunnen dompelen in deze vervlogen wereld, die slechts met mondjesmaat haar geheimen prijsgeeft. En pas nu, bij mijn tweede bezoek, – het eerste vond zo’n achttien jaar geleden plaats – gebeurt het dat het goud van het renaissanceplafond in de Santa Maria Maggiore me plagerig toefluistert: “Jij weet niet waar ik vandaan kom. De grote Columbus in eigenste persoon gaf de opdracht mij na Tordesillas uit Amerika te verschepen. Vraag maar aan jullie leerkrachten geschiedenis, mevr. De Keermaeker, mevr. Marreyt, mevr. De Craen of mevr. Van der heyden.” En wanneer ik over de piazza Navona drentel, kietelen de kasseien aan mijn voetzolen en giechelen ze om het feit dat ze – zo vertrouwen ze me toe – vroeger mochten baden in kniehoog water waarin de grote Romeinse families van weleer, die van Della Rovere, de Borgia’s en de Barberini’s, hun paard en kar wasten. Die stemmen blijven me achtervolgen, zelfs tot in de Galleria Borghese, waar ik voor het paneel van Amor sacro e profano sta. Deze keer is het Titiaan die me goeiedag komt
Aan wie of wat heb ik dat toch te danken, dat ik hier rondloop in mijn eentje en toch nooit alleen ben, dat ik verweerde stenen zie, baksteen, tufsteen of marmer, allemaal zinloze brokstukken, die zich niettemin in de verbeelding laten metsen of beeldhouwen tot een rondboog of een sculptuur en dan de tijd uitdagen voor een bij voorbaat verloren spelletje ‘om ’t er langst’. Waar kan je toch in hemelsnaam dat genot aanleren, want een genot is het, van het zoeken en verstoppertje spelen in een wereld die er niet meer is? Zoiets zou men eigenlijk in een school moeten kunnen leren, niet? Wenzel Van Deun
Wil je blijven leven steun de bomen dan even. 6
Heb je nog gehoord van… Bart Van Lierde? (promotie 1994) Bart Van Lierde is ons allen bekend als exleerkracht op Sint-Jozef. Nu is hij voltijds bezig met muziek maken. Hij is bassist in groepen als Zornik, Zita Swoon en Nona Mez. Wij trokken onze stoutste schoenen aan en nodigden hem uit voor een interview. We ontmoetten elkaar in het Thema Kafee. Wij wouden wel eens weten hoe een bekend persoon door het leven gaat. Dag Bart. Jullie theatertournee met Zornik is heel succesvol. Wat is het verschil met de vorige tournees? Het verschil ligt volledig op het muzikale aspect. Tot nu hebben we steeds rockoptredens naar voor gebracht. De klemtoon ligt er puur op het rocken. De theatertour gaat er rustiger aan toe. We spelen vooral nummers van onze recentste Zornik-cd “Alien Sweetheart”. Naast de oorspronkelijke bezetting doen we beroep op een set van strijkers. Steven Kolachny, bekend van Scala, zal ons begeleiden met de piano.
Wat is het verschil tussen Zornik en Zita Swoon? Het zijn twee totaal verschillende muziekstijlen. Beide groepen liggen mijlenver uit elkaar. Bij Zornik is het echt rocken, met nadruk op de gitaar. Zita Swoon is eerder een mix van verschillende stijlen: folk, blues en disco. Hoe ben je in het milieu terecht gekomen? Ik ben vrij laat met muziek begonnen. Op mijn vijftiende ben ik gestart met gitaar spelen. Tot mijn zestiende was ik gebeten door de voetbalmicrobe. Op mijn twintigste ben ik beginnen bassen en via via kwam ik bij Les Truttes terecht. De geluidstechnicus vertelde me dat ze een bassist zochten bij Zornik. Ik belde het management op, maar toen konden ze me nog geen antwoord geven, want de groep zat in Malta voor opnames. Uiteindelijk kreeg ik Koen aan de lijn om een auditie te komen doen. Bij Zita Swoon is het gelijkaardig verlopen.
Is deze omschakeling definitief of vormt het een break in jullie carrière? Het is mogelijk dat er nog een staartje aan komt. Maar theaters hebben subsidies nodig vooraleer een groep er mag spelen. Bovendien kost het drukwerk dat er bij komt kijken handen vol geld. Na deze theatertournee maken we waarschijnlijk weer een gewone rockplaat. Je bent net op tournee geweest met Zita Swoon. Wat zijn de verdere plannen? Inderdaad, we komen net uit Frankrijk. In de loop van de volgende weken werken we nog twee optredens af in Zwitserland en eentje in Nederland. Daarna nemen we een nieuwe plaat op. Deze zal tegen 2006 – 2007 in de rekken liggen. Hiermee gaan we opnieuw touren.
Heb je een muziekopleiding genoten? Als kleine jongen heb ik niet het klassieke stramien gevolgd van fanfare, harmonie of muziekschool. Na mijn studies Germaanse talen echter, besloot ik me muzikaal verder 7
te ontplooien en volgde ik privé-onderwijs in een muziekschool in Antwerpen. Als voorbereiding op het conservatorium gaf een vriend van mij me nog enkele maanden bijles. Al gauw bleek dat het conservatorium te theoretisch gericht was, een basis die ik niet had - mijn achterstand was te groot. Het was niet mijn ding.
de nadruk ligt op de tekst. De muziek is herleid tot het essentiële, je kan het bijna fragiel noemen. Wat is het meest frappante dat je ooit al meemaakte op het podium? Daar moet ik niet lang over nadenken. Dat moet die keer geweest zijn toen we met “Les Truttes” in Leuven Centraal voor de gedetineerden zijn gaan optreden. Dit was echter een totale flop, gezien de ambiance volledig afwezig bleek. Slechts één enthousiasteling stond wild op de tafel te headbangen – achteraf bleek het om een tot levenslang veroordeelde kindermoordenaar te gaan. Speciaal voor dat optreden hadden we ironische bindteksten bedacht. Op een bepaald moment zeiden we: “We love you so, we want to take you home. The van is in the back.” Hierna sprong de enthousiasteling op het podium en sprak de gevangenisdirecteur luid in de micro toe: “Hé Verschuere, ist goe asek me dei manne mee goa?” Dat was het enige moment dat heel de zaal plat van het lachen lag.
Hoe combineerde je het lesgeven met je muzikale leven? Toen ik enkel bij Zornik speelde, was het te combineren. Met Zornik traden we relatief weinig op. Toen ik me later aansloot bij Zita Swoon, ging dit moeilijker. Je onderwees Nederlands en Engels. Vanwaar die voorliefde voor talen? Het zit zo: ik had vroeger een goede band met de leerkrachten die me Engels en Nederlands onderrichtten. Vooral meneer Thooft heeft me een duwtje in de rug gegeven om voor deze studies te kiezen. “ ‘t Kopke” is zelfs samen met mij per fiets door Gent getrokken op zoek naar een kot. Ze deugen dan toch voor iets, die leerkrachten. Mis je het lesgeven niet? Niet bepaald. Die voorbereidingen kunnen me gestolen worden, evenals het verbeteren van syntheses en dergelijke. Gewone overhoringen corrigeren gaat nog snel vooruit met een leuk muziekje op de achtergrond. Wat ik echter wel mis, is het contact met de leerlingen. Ik gaf liever bijles dan in de leraarskamer mijn middag door te brengen.
Welke optredens zullen je altijd bijblijven? Welke steken er bovenuit? Voor Zornik ligt het nogal voor de hand. Rock Werchter is de absolute top. Dat was mijn ultieme droom. Er heerst een aparte, overweldigende sfeer. Elk gebaar moet je overdreven uitbeelden. De optredens met Zita Swoon zijn altijd uniek, er is een hechte sfeer. Het podium staat in het midden van het publiek, we staan er als het ware tussen. Het komt natuurlijker over.
Word je vaak herkend op straat? Niet meteen. Een bassist is nu eenmaal niet zo opvallend in een groep. Onze frontman Koen daarentegen, heeft er wel regelmatig last van. Het hoort bij ons vak.
Welke impact heeft je muzikale carrière op je sociale leven? Je ziet je familie en vrienden veel minder. De weekends zijn gevuld met optredens waardoor je jammer genoeg meestal feestjes moet afzeggen. Dat is wel het enige minpunt. Ik beschouw spelen niet als werken, ook al is het mijn broodwinning.
Je treedt ook op in lokale jeugdhuizen, allicht niet met Zornik of Zita Swoon. Met welke groep dan wel? Inderdaad, dit is een nieuwe groep genaamd “Nona Mez”. Hiermee brengen we eerder rustige muziek - genre singer-songwriter -
Tot slot, heb je een bepaald ritueel voor je het podium opgaat? Sommige voetbal8
lers doen het ondergoed van hun vrouw aan, andere maken een kruisteken of nog andere hebben een speciale kreet. Maar hoe zit dat bij jou? Ik heb niet echt een ritueel. Om puur technische redenen houd ik mijn vingers warm. Voor het optreden wensen we elkaar “ ’t amusement” toe. Bij Zita Swoon hebben we de rare, maar aangename gewoonte om
twee rum cola’s achterover te slaan. Dat verklaart meteen de ontspannen, losse sfeer bij Zita Swoon! Bedankt voor het interview en veel succes met je muzikale carrière. Evelien, Ines, Katrien (6 WeWi)
Energie: spring er zuinig mee om! Beeldschermen in Sint-Jozef besparen jaarlijks 2 160 kWh elektriciteit !!!!!!!! Kreco heeft in samenwerking met men.Van den Broeck het beeldscherm van 2 computers in het informaticalokaal anders ingesteld. Concreet betekent dit dat het scherm automatisch uitvalt na 5 minuten inactiviteit. We vergeleken ook het verbruik van die 2 computers met dat van 2 niet-ingestelde computers. Wat bleek? De 2 computers met de ingestelde beeldschermen verbruikten na één lesweek 4,5 kWh minder energie dan de niet-ingestelde. Een goede reden om meteen alle computers in de 2 informaticalokalen zo in te stellen. Even een rekensommetje : 2,25 kWh besparing per computer x 32 computers = 72 kWh per week 72 kWh x 30 lesweken = 2 160 kWh besparing per schooljaar !!!!!!!!! Ook de computers in de leraarskamer werden zo ingesteld. Dus die besparing zou je er nog bij kunnen tellen. Voor de doe-het-zelvers thuis: Energiezuinig beeldscherm kies Start>>(Instellingen)>>Configuratiescherm kies Beeldscherm Selecteer het tabblad Schermbeveiliging en kies bij schermbeveiliging ‘geen’.Een modern scherm heeft deze immers niet meer nodig, dit is dus louter energieverspilling. Bij Energie kan u instellen dat uw beeldscherm automatisch uitgeschakeld wordt na bijv. 5 minuten inactiviteit.
9
Nog 100 ke
keer slapen
Ganz en Ganss We zijn er weer, levendig en wel teruggekeerd uit Ganshoren. Alhoewel ik niet had gedacht nog levend terug in Kruikenburg te belanden. En de schuld van dit alles was en is, natuurlijk, onze Ganss. De domme ezel heeft zich laten vangen door hartstocht, passie en geslepen vrouwelijke charmes. Inderdaad, onze grote meneer is verliefd, ‘in luive’, en dat had bijna onze kop gekost. Op 23 december, jullie laatste schooldag van het oude jaar, vertrokken Ganss en ik richting Ganshoren, maar niet met de trein zoals we eerst hadden gedacht. Omdat ik kostte wat het kost mijn verslag voor JrK nog wou afmaken, was het zo dat we onze trein misten en dus te poot naar Ganshoren konden trekken. Een paar autostops en pijnlijke blaren later kwamen we de volgende ochtend aan in Ganshoren. We werden zoals altijd hartelijk ontvangen door nonkel Ganzerik en tante Ganzine, alleen jammer dat tante Ganzette er dit jaar niet kon bij zijn. Ze lag in het Sint Ganziusziekenhuis te bekomen van botulisme. Botulisme is een spierverlammingsziekte die je normaal gezien alleen in de zomer kan krijgen, vraag me dus niet hoe tante Ganzette er in putje winter in geslaagd is aan deze ziekte te komen. Samen met Ganss ben ik tante Ganzette dan maar gaan bezoeken in het ziekenhuis. Jammer voor haar en een geluk voor ons waren haar tongspieren nog het meest verlamd. Voor de eerste keer in mijn ganse ganzenleven zat ik naast een tante Ganzette die geen woord zei. Van een primeur gesproken. Toch waren er die niet zo gelukkig waren met de afwezigheid van tante Ganzette op het nakende kerstfeestje. Tante Ganzine had voor 5 ganzen eten besteld en nu zouden er maar 4 komen. Het eten naar tante Ganzette in het ziekenhuis brengen was ook geen optie, want als je tong medewerking weigert, komt je eten er langs die weg ook niet in. Het eten mixen en in haar infuus met vloeibare voeding gieten, zag Ganss die het eten zou gaan brengen
ook niet zitten (nvdr. Ganss heeft een zeer gevoelige maag als het om gemixte etensresten gaat). Er zat dus niets anders op dan een 5de gans aan tafel te krijgen. En dat is nu juist waar alle miserie begon. Want wie zouden we in Gansgodsnaam kunnen uitnodigen?! Wie had er op dit moment nog niets voor kerstmis gepland?! De oudjes der ganzen die in het Sint-Urgansulatehuis verbleven natuurlijk. Allen daarheen. Daar aangekomen bleek dat er niet één, maar wel 25 oude ganzen verbleven. 25 oude ganzen die allen dolgraag bij een ingebeelde-het-is-precies-mijn-familie kerstmis willen vieren. Onnodig te zeggen dat het onbegonnen werk was hier een gans uit te kiezen die de orde van ons heel gezellig kerstfeestje niet zou gaan verstoren door te beginnen zagen en tegelijkertijd toch genoeg plaats zou hebben in z’n maag om een lekker kerstdiner naar binnen te krijgen. Toen ik die avond in mijn veldbed lag, had ik last van een soort voorgevoel, wist ik veel dat mijn voorgevoel de volgende ochtend in de keuken zou staan. Mijn voorgevoel had zelfs een naam: Ganselina, de Spaanse achternicht van tante Ganzine. Ganselina wou tante Ganzine eens goed verrassen (wat naar mijn mening heel goed gelukt is). Normaal gezien zou Ganselina samen met haar familie pas op nieuwjaarsdag aankomen. Ofwel had ze zich ruimschoots van dag vergist, ofwel was het haar duivelse bedoeling geweest om eerder op het toneel te verschijnen dan afgesproken 12
lina nu terug in Spanje zit. Volgens de laatste berichten die ik heb gehoord van nonkel Ganzerik en tante Ganzine is Ganselina 14 januari getrouwd met Bengansromeo (nvdr. de Spaanse pitbull) en heeft hij haar ontrouw kunnen vergeven. Tante Ganzette is weer op de been en haar tongspieren blijken weer naar behoren te werken, dat belooft voor volgend jaar.
was. Het is algemeen geweten dat Ganselina en ik nooit echt de beste vriendinnen zijn geweest. Nu niet en nooit niet. Wat die Spaanse furie al heeft uitgehaald?! Maar goed, dit leek me niet het moment om oude ganzen uit te sloot te halen. Maar daar dacht Ganss gans anders over. Ganss is namelijk sinds de kleuterklas verliefd op Ganselina. En ik had het kunnen voorspellen, die twee weken geen millimeter van elkaars pluimen. Wat ik ook probeerde, Ganselina was me altijd een ganzenpasje voor. De twee tortelganzen waren in en in verliefd dat het zelfs voor mij vanop grote afstand duidelijk was. Tot oudejaar daar tot mijn allergrootste verbazing een eind aan zou maken. De twee tortelganzen zaten weer rustig bij elkaar en keken elkaar diep in de ogen. Ze waren zo opgenomen in het moment dat ze zelfs de deur niet hoorden dichtslaan en een hele grote bende naar binnen hoorden komen. Wat er toen gebeurde, herinner ik me nog maar vaag. Er stond een hele grote gespierde Spaanse gans in de deuropening, gevolgd door Ganselina’s ouders. De spierbundel begon te roepen en te tieren in het Spaans in de trant van ‘Ganselina, no puedes enganarme. Estas partida por una semana, y tu estas con un otro chico. Tu estas muerto. Porque este no es sufrible para mi. Puerco!’ (Vertaling: Ganselina, je bent nog maar een week weg en je zit al bij een andere kerel. En jij, varken, gaat dood, het is niet langer te harden.) Het is niet zo dat ik plotseling Spaans verstond, maar de taalbarrières zijn zeer gauw verdwenen als je vreest voor je broers leven. Ik weet niet hoe ik het voor elkaar heb gekregen, maar gelukkig voor Ganss waren mijn koffers snel gepakt en kon ik Ganss nog maar net redden uit 2 gespierde vleugels die hem naar de keel grepen. Het aftellen naar het nieuwe jaar hebben Ganss en ik gedaan in het bushokje 2 straten verder. Niet echt een mooie afsluiter, maar toch hoopten op een nieuw en mooier begin. Ganss treurt nu nog steeds om Ganselina, terwijl ik probeer duidelijk te maken dat Ganse-
Pootjes (nvdr. ‘Groetjes’ in het Nederlands) Ganz en ook een klein beetje Ganss
In ons vorig nummer sloop een foutje. Onderstaand gedicht werd toegedicht aan Tessa uit 3EWa, terwijl het van de hand is van Yaël uit 3 HWa. Onze excuses daarvoor. We drukken het nogmaals af en plaatsen er nog eentje bij van onze jonge dichteres uit 3 HWa.
Liefdevolle vriendschap Verwarde blik Verlegen ik Blond haar en blauwe ogen Het blauw van regenbogen Een hechte band Die bij ons vanbinnen brandt Ik verlang naar een wereld van ons twee En in de verte: zand en een grote zee Toch is het geen liefde Toch ben je geen gewone vriend Maar misschien wel een boontje Dat voor jou in mij kiemt. Yaël, 3HWa
13
Van participatieraad naar schoolraad De participatieraad van het Katholiek Secundair Onderwijs Ternat bestond uit vier geledingen, nl. de inrichtende macht, de ouders, het personeel en de lokale gemeenschap. Deze raad hield op te bestaan op 1 april 2005. Op 1 april 2005 werd dan nl. de schoolraad in het leven geroepen, opgericht volgens het participatiedecreet (*) met daarin ook vier geledingen samengesteld als volgt: het personeel, de ouders, de leerlingen en de lokale gemeenschap. Deze oudergeleding werd samengesteld op basis van verkiezingen door en uit de ouders van de leerlingen uit het KSOT. Deze schoolraad wordt om de 4 jaar opnieuw samengesteld. Zij kan aan het schoolbestuur uit eigen beweging een schriftelijk advies uitbrengen over alle aangelegenheden die het personeel, de ouders of de leerlingen aanbelangen. De schoolraad kan aan de directie uit eigen beweging een schriftelijk advies uitbrengen over de algemene organisatie en werking van de school. De leden van de schoolraad kunnen ,binnen bepaalde grenzen, aan het schoolbestuur meer informatie en inzage in documenten vragen. De schoolraad overlegt met het schoolbestuur over allerhande beslissingen zoals o.a. het opstellen van het schoolreglement. De schoolraad heeft zelf geen beslissingsrecht. In een inleidende vergadering werd het huishoudelijk reglement op punt gesteld. Sinds de officiële start kwamen volgende items reeds aan bod: toelichting CLB-werking; schoolreglementen van Sint-Angela en Sint-Jozef. Volgende ouders werden tijdens het schooljaar 2004-2005 verkozen : Geleding van de ouders Effectieven Dominique Rampelbergh
[email protected] 053/66.98.63 tel.te bereiken na 19u
Opvolger Els Crabbe
[email protected] 053/67.40.91 tel.te bereiken na 19u
Secretaris schoolraad Anne Vandergoten
[email protected] 02/582.79.74 tel.te bereiken van 14u tot 16u van 19u tot 20u
Lieven Cornelis
[email protected] 02/466.99.64 tel.te bereiken na 19u
Alle ouders kunnen hun vragen, opmerkingen en suggesties die van algemeen belang zijn voor onze scholen aan deze vertegenwoordigers van de ouders doorgeven via e-mail of telefonisch op de vermelde tijdstippen. Gelieve bij e-mail altijd duidelijk de afzender te vermelden zodat kan contact opgenomen worden wanneer iets niet duidelijk is. De schoolraad en haar leden kunnen niet tussenkomen bij individuele problemen. Els Crabbe is ook onze vertegenwoordigster in het medezeggingsschapcollege van de scholengemeenschap. (*) Participatiedecreet: : http://www.ond.vlaanderen.be/edulex/bundel/pdf/Decreet-participatie06_1.pdf
14
De Dossinkazerne. -Anno 1940 : Joden worden gedeporteerd naar de Dossinkazerne te Mechelen. -Anno 2006: 6de jaars van het Sint-Jozefsinstituut worden gedeporteerd naar de Dossinkazerne te Mechelen. -Anno 1940: Joden doorstaan op het binnenplein van de Dossinkazerne barre kou. -Anno 2006: 6de jaars van het Sint-Jozefsinstituut wachten in de ijzige kilte. -Anno 1940: Joden worden ingedeeld in groepen, families worden van mekaar gescheiden en bijeengehokt als wilde dieren. -Anno 2006: 6de jaars van het Sint-Jozefsinstituut worden ingedeeld in groepen, klassen worden van mekaar gescheiden en samengeperst als beesten in de inkomhal. Hier stopt de vergelijking… Joden wachtte hierna de hel. Wij daarentegen werden rondgeleid in het Joods museum voor Deportatie en Verzet. We werden geconfronteerd met wat er zich zo’n 50 jaar geleden heeft afgespeeld. 1 woord: afgrijselijk. Duizenden foto’s met duizenden lachende gezichtjes kwamen ons stralend tegemoet. Niet veel later ook de mededeling dat al deze lieve gezichtjes geschiedenis waren. Stap voor stap werd ons de historiek van de Holocaust uit de doeken gedaan. Neen, niet met cijfers en datums, zoals bij de les geschiedenis, maar wel met verhalen en beelden. Daarbij werd onze groep bijgestaan door een Duitse met een niet-altijd-even-goed-te-verstaan accent. Doch, de vele afschuwelijke foto’s hadden niet veel tekst en uitleg nodig. Voor de Joden begon het verhaal bij ABC en eindigde het met Z. Van Auschwitz-Birkenau naar Chelmno en daar naar het ZyklonB, waarna er de onvermijdelijke dood was. Tussen ABC en Z nog de M van marteling, de O van ontbering en de V van vernedering. Alles werd geïllustreerd aan de hand van foto’s. Onmenselijk. We werden wakker geschud in dat museum. Zo’n afgrijselijke misdaad kan en mag nooit meer gebeuren. Zolang mensen erover praten zal de geschiedenis levend gehouden worden. Zolang mensen dit museum bezoeken zullen ze er aan herinnerd worden. Zolang de jeugd het weet zal het vermeden kunnen worden. Dit bezoek liet ons niet onbewogen. De drie musketiers.
Recyclagelabel op je papier dat doet de natuur veel plezier. 15
Geen dikke truiendag in Sint-Jozef??????????
UITSLAPEN
Maandagochtendhumeur is niet te harden, Sommige collega’s vroegen zich verwon- in mijn hoofd nog weekendflarden derd af of wij de dikke truiendag vergeten waren. Neen! Maar Kreco vindt het een beetje zinloos om elk jaar opnieuw gedurende (slechts) één dag de verwarming een graadje lager te zetten. Kreco vindt het veel beter om grondigere maatregelen te nemen. Alle containerklassen werden tijdens de tweedaagse naar Parijs afgesloten. Aangezien daar vooral 5dejaars hun vaste stek hebben, stonden die klassen dus gedurende vele uren leeg. Toch draaide de verwarming daar de voorbije jaren wel, ook al waren de lokalen minimaal bezet. Dus dacht Kreco : als we al die klassen afsluiten, besparen we 2 volle dagen 100% energie in 4 lokalen en dan nog elektrische energie, wat de meest milieu-onvriendelijke verwarmingsenergie is!!!! Toch beter dan 1 dagje de verwarming 1 graadje lager zetten, niet???? De radiator in onze hoofdingang werd gewoon toegedraaid tijdens de winterperiode, want die is daar overbodig. Iedereen passeert daar gedurende maximaal 5 seconden en de volgende dubbele deur kan wel als ‘sluis’ dienen. Bovendien blijft die eerste dubbele inkomdeur veel te vaak open staan en dat is ‘dweilen met de kraan open’. Toch beter dan 1 dag de verwarming 1 graadje lager zetten, niet?????? Ander goed nieuws is dat alle containerklassen met aardgas verwarmd zullen worden in plaats van met elektriciteit.
en ik wil uitslapen… Dinsdagmorgen in de kou, aan de bus voor dag en dauw en ik wil uitslapen… Een beetje leuker is dan woensdag, ofschoon ik nog steeds niet blijven liggen mag en ik wil uitslapen… Donderdag al even vervelend, een beetje slaap werkt echt wel helend en ik wil uitslapen… Vrijdag, slaaptekort wordt stilaan problematisch, denk ik dan melodramatisch en ik wil uitslapen… Zaterdag weer vroeg op, moeder staat klaar met zwabber en sop en ik wil uitslapen… Zondag slapen tot plots de wekker afgaat en vader vloekend opstaat en ik wou zo graag uitslapen… Volgende week weer hetzelfde stramien maar ja, we zullen nog we zien en ik zou zo graag uitslapen!
Let the trees grow let recycled papers flow.
Serafien-Heleen-Caroline
16
Ingelicht en voorgelicht. “Seks” voor sommigen de verre fantasie tijdens een alles behalve boeiende les, voor anderen iets concreter. Het is en blijft iets dat al dan niet prominent deel uitmaakt van ieders leven en, hoewel de meeste leerlingen het liever als een abstract gegeven houden, geldt dit ook voor de leraren. Sint-Jozef zou Sint-Jozef niet zijn als ze geen gebruik zouden maken van dit verloren taboe. Op naar Dworp om de 4de jaars te besmetten met aids, te shockeren met SOA’s, met holebi’s in contact te brengen, condooms te leren gebruiken, Weense wals aan te leren, te quizen en om over de geslachtsdelen en orgasmes te praten. Kortom, wie niet weg was, werd gepakt. De bewuste donderdagochtend 9 februari reden de twee volgeladen bussen, uitgewuifd door overbezorgde moeders en gepensioneerden die niet beters te doen hadden, richting Dworp. Het ietwat kille gebouw kende een vrij warm interieur waar we – onze adaptieve naam hooghoudend- meteen waren ingeburgerd. Na een korte blik op de indeling wisten we meteen hoe onze twee dagen besteed zouden worden. Het aantal workshops luisterde naar het bijbelse getal 7 wat de onmiskenbare stempel van ene godsdienstleraar aanduidt. Het was dan ook deze die meteen de start van onze dag infecteerde met het onverbiddelijke, seksueel overdraagbare HIV-virus. Na het ‘spelletje’ werden we over-
laden met alle andere gevaren van seks die we, hoewel we er niet omheen kunnen, liever zouden willen vergeten achteraf bekeken... Het perfecte moment voor een middagmaal was dus aangebroken. Na de cullinaire intermezzo was het tijd voor workshop nummer 3. Daar leerde de vakkundige afgevaardige van het JAC (Jongeren Advies Centrum) ons hoe we het condoom moesten gebruiken. Het enige minpunt was dat de ogen van de hele klas nauwlettend volgden hoe goed je het condoom kon hanteren in een poging te achterhalen of je enige ervaring op dit gebied bezat - ik bedenk net dat we beter eerst condooms hadden leren gebruiken vooraleer we met aids eerder deze dag werden geconfronteerd-. Zeer leuk allemaal, maar statistisch gezien verveelde 7,5% van de mensen zich in de bovenstaande workshop, dus op naar de holebi’s. Het was eens interessant de andere zijde van het verhaal te horen, maar wanneer ik hoorde dat een meisje hem hoegenaamd niet beroert, kon ik gewoonweg niet meer volgen. Genoeg workshops voor vandaag, tijd voor wat ontspanning... Opgefrist en omgekleed begaven we ons allen naar het cafeteria waar de langverwachte fuif zou doorgaan. Ik ging ook eens kijken of er wat te doen was en velen volgden dat voorbeeld of beter gezegd, ik volgde het voorbeeld van velen. Nadat we dan met z’n 150 de eerste twee uren hadden gekeken of 17
te ‘De Laatste Show’-kijkers zat zich voor te bereiden op haar lezing. Geschokt door het feit dat vrouwen een inwendige penis bezitten vervloekte ik Mieke Mievis een laatste maal voor dit wanbeeld en we verlieten het lokaal. Een gretige Mr. Muylaert stond ons op te wachten voor de onvermijdelijke quiz. Vragen over de pas geleerde stof werden te pas en te onpas gehanteerd, velen trachtten succesloos ‘schoonmoeder’ uit te beelden en menig condoom werd brutaal vernietigd: een geslaagde quiz mag ik wel zeggen. Eén laatste workshop stond ons nog te wachten in de
er wat te doen was, begon het geschuifel wat op gang te komen en deze non-alcoholische schoolfuif draaide nog uit op een bijna volwaardige fuif; iets dat niet iedereen gegeven is. Na een voor sommigen woelige en voor anderen rustige nacht, bracht het ontbijt weinig soelaas voor de minder handige jongens met het vooruitzicht op een Weense wals, iets waar ik persoonlijk wel naar uitkeek. Zorgen voor later dachten de meesten en ze begaven zich onbevreesd richting de 1ste workshop van de dag. Een bekend gezicht voor ferven-
balletzaal. Onze eigen leerkrachten trachten ons de basis van de wals uit te leggen aan de hand van: “Links voor, rechts achter!” Deze schijnbaar tweeledige beweging paste warempel perfect in de 3/4 maat van de wals en, in onze gedachten altans, zweefden we als profs over de gladde vloer. Met deze workshop was ook het laatste uur van de tweedaagse geslagen en zo vertrokken we weer richting Ternat. Nu zitten we terug op de schoolbanken en blijven we tervergeefs proberen onze aandacht te schenken aan soms alles behalve boeiende lessen. Maar deze keer zal seks geen verre fantasie meer zijn, maar voor iedereen een concrete voorstelling. Bart Van Beneden, 4 LaWi
18
KRECO-RUN Men beseft dan ook dat er maatregelen moeten getroffen worden om de natuur te behouden en het milieu te redden. Hebben jullie zelf nog meer tips voor ons? Misschien kunnen jullie nog meer acties doen en er verder mee naar buiten komen, gewoon het schoolse initiatief verder uitbreiden. Jullie kunnen bijvoorbeeld jullie acties bekend maken naar het gemeentebestuur, de plaatselijke winkeliers, de groothandels,… Jullie zouden bijvoorbeeld Ikea kunnen contacteren en hen inlichten over het FSClabel. Probeert ook de gemeente rekening te houden met milieuvriendelijke maatregelen? Gebruiken jullie bijvoorbeeld zelf milieuvriendelijk papier? Jaja, sinds een tijdje gebruiken we geen tropisch hardhout meer voor onze projecten en bouwwerken (De Ploter, het jeugdhuis Puls) We proberen zo hard mogelijk ons best te doen in het gemeentebestuur om ons steentje bij te dragen voor het milieu. Vinden jullie dat de bomen in Ternat goed worden behandeld? Ja, Ternat heeft dan ook een fantastisch milieuambtenaar! We doen hier ook veel inspanningen voor. We hebben ook contacten met beheerders van Liedekerkebos om deze drie tot vier keer groter te maken door aanplantingen (dat is het planten van bomen langs de straat). Maar we onderhou-
Op een regenachtige maandagmiddag begonnen 2 leerlingen van elke klas met goede moed aan de kreco-run ten voordele van de oerbossen. Iedereen deed natuurlijk zeer hard zijn best en ging voor de overwinning, de ene al wat meer dan de andere. Maar wat hebben wij tweeën hier nu mee te maken? Nee, wij hebben deze actie helemaal niet op touw gezet. En nee, we hebben ook niet meegelopen. Wij kregen de opdracht twee speciale gasten te interviewen. We scherpten onze pen (en onze tong)en vuurden vragen af op de Ternatse burgemeester, Ronald Parys, en op de milieuambtenaar van onze gemeente, Jurgen Thiebaut.
Wat vinden jullie van dit initiatief: de krecorun? Zeer goed, het is goed dat die problematiek op een creatieve manier aangekaart wordt. Zo leert men ook nieuwe begrippen kennen.
In het oerwoud meer bomen laat dat recyclagepapier maar komen. 19
den ook onze eigen bomen zeer goed. Letten jullie, net als wij, ook acties op touw hiervoor? Tuurlijk! Maart is een zeer drukke maand voor ons. We hebben dan vele acties. Op 19 maart is er de start van het ‘KomOp-Tegen-Kanker’-bos. In maart openen we ook onze geboorteboomgaard. Dat is een zeer goede manier om meer groen te krijgen en dit wordt dan ook de grootste boomgaard in de hele streek. Op 21 maart is er ook een actie omtrent de afvalwijken. We moeten afval voorkomen voor we het maken! Hebben jullie zelf nog ideeën om onze school nog ecologischer te maken? Maar jullie doen al zoveel… Kunnen jullie dan nog meer doen dan het mogelijke? Wij hebben al gehoord over jullie acties rond regenwater, afvalverwerking, gerecycleerd papier en energie. Jullie gebruiken ook allemaal een brooddoos, hebben we vernomen? Dus dat is allemaal zéér goed! Jullie kunnen eventueel een boekje met pre-
ventietips uitbrengen? Dat kan een groot succes worden. We kunnen ook jullie acties en de acties van de gemeente linken. Vinden jullie Ternat groen en milieubewust genoeg? Zo niet; hoe kan hier verandering in worden gebracht? Ternat is wel groen genoeg, maar we doen vooral veel inspanning om het groen te houden. Langs landbouwwegen zijn er heel wat bomen vernield, dus er is nog heel wat werk. Een ander serieus probleem is dat de hoeveelheid restafval in Ternat veel te groot is! Dat komt omdat het restafval veel te goedkoop en veel te dikwijls wordt opgehaald. Hartelijk dank voor uw tijd en voor dit fijne interview! Wij hebben alvast wat bijgeleerd. Graag gedaan. Door Alanah & Laura uit 3 LaWi.
- Ondanks het gure weer liepen toch ongeveer 50 leerlingen hun 20
ringmappen, tabbladen, memoblokken en printpapier uit recyclagepapier tot fluopotloden (jaja, potloden, geen fluostiften!), kleurpotloden uit FSC en gommetjes uit natuurrubber. - De opbrengst van de sponsoracties is nog niet gekend omdat die acties nog tot na de paasvakantie lopen. - Het spandoek waarop nog nauwelijks plaats was voor een handtekening, is via Greenpeace Nederland meegenomen naar Brazilië voor de optocht van jongeren uit heel de wereld n.a.v. de internationale conferentie over biodiversiteit. Ook de 3 schitterende tekeningen van Charlotte Standaert zijn meegestuurd. De reclameslogans en spotjes voor FSC en recyclagepapier, die vooral leerlingen van het 3° en 4° jaar maakten, werden door Greenpeace op de website van Kids For Forests International geplaatst. - De brief aan minister van Leefmilieu, Bruno Tobback, zal binnenkort verstuurd worden. We zijn benieuwd naar zijn antwoord.
rondjes (foto 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7) - De burgemeester van Ternat was zo vriendelijk om te komen kijken en de winnaars een medaille te overhandigen - Hij kreeg ook een brief van Kreco waarin te lezen staat wat we met de school allemaal gedaan hebben en nog zullen doen voor de oerboscampagne. Onze grote vraag was echter wat de gemeente doet voor de oerbossen. Kopiëren zij op recyclagepapier ? Gebruiken zij recyclagepapier voor tijdschriften en brieven? Gebruiken zij gerecycleerd wc-papier? Promoten zij FSC-hout? Gebruiken zij FSChout in de bestekken? Indien we een antwoord krijgen, laten we het jullie weten. Zo zullen we dat trouwens ook doen, van zodra we weten of onze school zelf ook die stappen zet. Momenteel wordt ons eigen papiergebruik op school grondig onderzocht. - Onze directeur in gesprek met de burgemeester. Dankzij haar morele en logistieke steun kon de campagne uitgroeien tot een succes - Kreco verkocht al voor meer dan 325 euro oerbosvriendelijke producten, gaande van cursusblokken ,
- Voor kreco, Frie Vermeiren
Red het regenwoud anders word je nooit stokoud ! 21
Dag uit het leven van een Kruikenburger. Zoals altijd loopt die vervloekte wekker af en haalt hij mij uit mijn zoete droom. Met veel moeite open ik mijn ogen, sleur mijzelf uit mijn bed, zorg ervoor dat ik niet de trap afdonder en denk bij mijzelf: “Was ik maar eens vroeger gaan slapen …”Daarna volgt de alledaagse routine van het wassen en aankleden….Maar…geen zorgen, want ik besef net dat het een “geweldige, leuke” schooldag is en verheug me er al op. Nadat ik net op tijd op school aankwam, begonnen we de dag met een uurtje Engels, uiteraard enthousiast onderwezen door meneer Hazevoets die er niet verlegen om is om een dertigtal keren zijn welgeknipte kapsel met zijn handen naar achteren te zwaaien. Brusselmans “himself” zou er jaloers op zijn. Hierop volgde een interessante les wiskunde, tevens het buisvak van velen…maar dat is natuurlijk niet tot de orde. Mevrouw De Feyter had, mede door haar zwangerschap, alle moeite om op haar benen te blijven staan en wie zou het haar kwalijk nemen? Hoe ongetwijfeld interessant dit alles ook was, ik kon niet weerstaan aan de drang even die “o, zo zoete dromen” te vervolgen. Maar zodra ik hier ook maar aanstalten tot maakte, is mevrouw er om mij weer naar de discriminanten en kwadratische functies te halen (de realiteit kan toch hard zijn). Eentonig zag ik de seconden op mijn Casio voorbij tikken Rolex is toch zo duur tegenwoordig - tot
het verlossende belsignaal van zich liet horen. Toen ik op de speelplaats aankwam, zag ik mijn groepje al staan. Ongetwijfeld staan ze al te popelen om mijn fratsen en grollen te horen die ik wel eens durfde te maken deze vakantie. De speeltijd, die meestal te snel gedaan is (Frank Vandenbroucke zou zich moeten schamen) kwam om tien voor elf weer tot een einde en betekende het begin van de les chemie. Meteen toen we de les chemie binnenkwamen, begon de leerkracht met oxidatiegetallen en elementen te gooien, waardoor we haar op een beleefde manier tot de orde moesten roepen. Het baatte echter niet, want niet veel later haalde ze er de zuren bij en was ze echt niet meer te houden. Een schamele vijftig minuten later luidde alweer een belsignaal: het einde van de les chemie en het begin van de les bio. Al even enthousiast strompelde ik door de gangen naar het lokaal waarvan ik het nummer niet blijk te kennen. Toen we het klaslokaal binnenkwamen, stond mevrouw De Valck ons op te wachten met een lach op het gelaat en wisten we hoe laat het was (exact elf uur zesenveertig): tijd voor een test. Diezelfde lach verdween de volgende les weer voor de uitslag, maar goed… De middag waarnaar vooral mijn “hongerige ik” uitkeek, bracht verlossing. Uiteraard speelde vadertje tijd weer in ons nadeel en zorgde ervoor dat het niet snel genoeg gedaan kon zijn. De les Nederlands, waarvoor mevrouw Aerts zo haar 22
best deed, verliep niet zonder enig rumoer. Dit was uiteraard te verwachten en ze maakte zich er niet al druk om. De les l.o. betekende conditie-oefeningen en hoewel ik wist dat ze goed voor me waren,kon ik het toch niet weerstaan om een korte pauze te nemen elke keer de leerkracht zo vriendelijk was zich om te draaien (dank daarvoor). De laatste les van de dag, geschiedenis, wordt nog steeds gegeven door mevrouw
De Keersmaecker die de les entertaint door steeds met gezellige verhaaltjes af te komen waarbij alleen een kampvuur nog ontbrak. 16 u. en het einde van de schooldag, tevens ook het begin van het uitkijken naar alweer een andere geweldige schooldag…. Joren Maertens, 4 HW
Kruikenburg nodigt zijn oud- leerlingen uit. Kruikenburg: dat is een synoniem van tradities. Tradities die van oudsher bestaan en moeten blijven bestaan. De K.O.L.B. roept dan ook alle hens aan dek om de gelauwerden die een bewijs van veelvoud van vijf jaar als oud- leerling kunnen voorleggen uit te nodigen naar hun oude liefde (die roest toch niet). Kruikenburg barst stilaan uit zijn voegen met al haar leerlingen en in het clublokaal ‘De Kring’ worden het aantal vrije vierkante meters bij een lustrumviering nog schaarser dan de bouwgrond in Vlaanderen. Er was immers veel volk op die zaterdagavond 4 februari, heel veel volk zelfs. Er werd duchtig met de handjes geschud, en de gedachte van “amai, wat ben jij oud geworden zeg!” werd op eufemistische wijze vertaald als “oh, ik had je niet herkend… of … ben jij al zo lang afgestudeerd, het is alsof het gisteren was”. Dat dit weerzien telkens een toffe bedoening is, getuigt keer op keer de grote opkomst van oud-
23
De klaagmuur: school even aan kant moeten kunnen zetten. Waarom denk je anders dat in het woord schoolvakantie juist deze twee woorden voorkomen (school en kant)? Hierbij dus een mededeling aan alle leerkrachten: Leerlingen verdienen ook wel eens een rustpauze en jullie moeten de weken die speciaal gemaakt zijn voor deze schoolpauzes niet opvullen door taken te laten maken en boeken te laten lezen. Jullie mogen al het overgrote deel van de schoolweken invullen, dus laat ons toch onze vakantie opvullen zoals we het zelf willen en van de vakantie dus een echte ontspanningsvakantie maken om hierna weer met volle moed enkele schoolweken tegemoet te kunnen gaan.
Ontspanningsvakantie of studieverlof? Vakantie… Sommige mensen gaan dan op vakantie, anderen blijven dan weer thuis, denken aan de mensen die op vakantie zijn en gaan weg met vrienden. Lekker ontspannen dus zou je denken, maar dit was buiten de leerkrachten van het Sint-Jozefsinstituut te Ternat gerekend. Zij gaven ons vlug nog enkele taken en boeken waarmee we onze vakantie konden vullen. Waar ze echter geen rekening mee hielden is dat de meeste leerlingen tijdens een vakantie hun tijd liever in andere dingen steken en deze dingen ook al gepland hadden. Sommigen gaan dus op vakantie en hebben geen zin om onder het zonnetje aan school te denken, waarom zou je anders ook op vakantie gaan? Anderen gaan werken, brengen hun tijd door met kleine kindjes op een speelplein of steken tijd in hun hobby. Hierdoor hebben deze dus ook niet veel tijd om aan school te denken en nog minder om er ook mee bezig te zijn. Dan heb je ook nog diegenen die liever tijd doorbrengen met hun vrienden dan met hun taken en boeken, want je vrienden praten immers wel terug als je er tegen begint te babbelen. (mochten ze dit niet doen dan zijn het waarschijnlijk toch je vrienden niet) De leerkrachten zouden er beter rekening mee houden dat bij de meeste mensen, zeker in de vakantie, school niet op de eerste plaats komt. En dat het opgeven van taken en het moeten lezen van boeken alleen maar onnodige druk met zich meebrengt, druk die je zeker tijdens een vakantie niet zou moeten voelen. Een vakantie dient juist om even van deze druk weg te geraken, om eens een verandering te brengen in de dagelijkse sleur van het naar school gaan, je taken maken en lessen leren en gaan slapen. In een vakantie moet je normaal tijd hebben voor andere dingen dan deze schoolse dingen, je zou de
Blancke 6 WeWi8
TOMATENSOEP MET BALLETJES
Rood, rood, rood Warm, warm, warm Het bord gevuld met een heerlijk, geurende, rode vloeistof tomatensoep. Rood, rood, rood Warm, warm, warm Als sneeuwballen, in de handen gerold, liggen ze in mijn bord, balletjes. Rood, rood, rood Warm, warm, warm Zo warm, zo rood, Tomatensoep met balletjes Joni-Elke-Doreen 30
Studeren is altijd een beetje feesten… ties te kennen. Dat was alles voor dinsdag, woensdag zou een rustdag zijn: enkel spellingstest voor Nederlands, nu bleek dat die van LO ook test wilde doen van ropeskipping, m.a.w. touwtjespringen. In de namiddag was het dan zover, de eerste ronde van de VWO. Ik beklaagde het me al dat ik me had ingeschreven: een hele woensdagsnamiddag verspild en de volgende dag test van Fysica, Frans en Aardrijkskunde. En ik zou waarschijnlijk toch niet in de volgende ronde geraken, maar ik zat er nu toch en zou er het beste van maken.’s Avonds heb ik tot zeer laat moeten studeren, maar het was de moeite waard. Vrijdag zouden we nog enkel Godsdienst en Engels hebben. En dan eindelijk weekend. Achteraf bleek met een succesvol doorgaan naar de tweede ronde van de Vlaamse Wiskunde Olympiade dat die week best wel meeviel: als je je maar een beetje inzet….
Ken je die week dat alle leerkrachten lijken af te spreken om een test te doen. Die week die één keer per trimester voorvalt en waarvan je hele rapport afhangt. Die week dat je ’s avonds laat zit te leren, om dan ’s morgens weer vroeg op te staan om alles nog eens te herhalen. Zo’n week hadden wij vorige week: op maandag test van Latijn, Ovidius (oude Romeinse dichter) die weer met een van zijn gedichten iedereen van streek brengt. Dan test van Chemie, lijkt gemakkelijk op het eerste zicht: gewoon wat experimenteren met stoffen, maar er zit toch ook een theoretische kant aan verbonden. Viel dat even tegen L. In ieder geval was dat alles voor maandag. Dinsdag werd het al wat meer: Mr. Muylaert is van principe geen testen te plannen de dag na de VWO. Dus was de enige oplossing vóór de VWO. Bij biologie zagen we runderenlintwormen, varkenslintwormen, aarsmaden,… Ik had plots geen honger meer. En dan nog muziek: al die muziekanten, gelukkig hoefden we ‘maar’ zes componisten + composi-
Rémi Krick, 4LWa
VRIENDSCHAP Vriendschap, een godsgeschenk soms ook giftig soms perfect. Je kan niet zonder, je kan niet met. Ik heb je nodig, voor troost en steun maar ben je soms liever kwijt al krijg ik daarna wel spijt.
Witter dan wit, het oerwoud pikt dat ‘nit’
Ik wil er voor je zijn, voor eeuwig en altijd. Dorien-Tom-Karen 31
Opstel van Joske gebleven . Het KOLB- bestuur had blijkbaar nog andere vrijwilligers laten opvorderen om voor de gezelligheid van het feestje te zorgen. Neen DJ’s waren er niet, evenmin de cheerleaders met hun belachelijke pomponnetjes maar wel collega’s lotgenoten die met fruitsap en ‘champagne’ mochten rond zeulen binnen de kasteelmuren. De eerste genodigden komen binnen: stipt op tijd. Blijkbaar zindert de Kruikenburgse dril van weleer nog altijd na… Een aantal gezichten komen mij niet onbekend voor: zo is mijn oudchiroleider aanwezig, ook een paar buren komen mij goedendag zeggen, en niet in het minst onze pa en ons ma! Ja, ook zij hebben Kruikenburgse roots: onze pa heeft ooit de broederschool onveilig gemaakt en ons ma staat volgens haar bij de zusters van Sint- Angela nog altijd gekend als één van de meest voorbeeldige leerlingen die zij ooit hebben gehad. Zo ben ik de tweede generatie die één van de schoonste plekjes van Ternat onveilig maakt.
De lustrumviering. ruikenburg houdt van haar leerlingen, en de leerlingen houden van Kruikenburg. Dit is een statement dat buiten discussie staat. Maar Kruikenburg houdt even zeer van haar oud- leerlingen en dat de oudleerlingen ook van haar houden dat wordt elk jaar opnieuw bewezen met de opkomst bij de lustrumviering. De K.O.L.B. zou haar koninklijke status geen eer aan doen indien zij voor dit evenement ook geen ‘Chinese’ vrijwilligers zou aanduiden die de technische ploeg mogen vervoegen. En u begrijpt het al: dank zij onze adjunct- directeur schrijft één van die gelukkigen nu zijn wedervaren… Ons ma dacht dat een lustrumviering iets was als een feest bij een gouden of diamanten bruiloft en had haar dus voorgenomen om haar oudste zoon kraaknet en mooi uitgedost tot in de puntjes van zijn haar op te sturen naar het kasteel. Een kasteel dat is immers niet zo maar een doordeweeks klaslokaal dat naar muffe gordijnen ruikt en waar het krijtstof een moordaanslag maakt op de gezondheidstoestand van je longen. Mij bewust zijnde van een niet onbelangrijke taak trok ik die avond richting kasteel, niet met paard en rijtuig zoals het ooit wel gebeurde of ook niet met een Mercedes, een BMW, een Ferrari, een Porsche, een 2PK- tje of een ander modern voertuig maar met mijn onafscheidelijk stalen ros dat mij al deze jaren in weer en wind trouw is
K
De Kruikenburgse geschiedenis van onze pa is mij echter altijd vrij duister gebleven. Volgens hem zelf heeft hij bij de toenmalige prijsuitreiking felicitaties van de jury gekregen maar eigenlijk geloof ik nog eerder dat een konijn met een vélo kan rijden dan dat hij hier met glans en glorie de kasteelpoort achter zich heeft toege32
trokken! Misschien kom ik vanavond meer te weten… Wie weet! Wat ik immers heel graag zou te weten komen is: hoe hebben onze pa en ons ma elkaar leren kennen toen het Ternatse onderwijs nog niet gemengd was? Jongens en meisjes werden toch op puriteinse manier gescheiden gehouden? Dat kan toch niet vanzelf gegaan zijn! Misschien vind ik vanavond wel getuigen en wie weet ook de oplossing!! Het volk stroomt binnen en het aantal vierkante meters vrije ruimte wordt met de minuut exponentieel kleiner. Mijn fles ‘champagne’ en mijn kan fruitsap moet ik proberen onder een hoek van 0° of 90° uit te gieten, een haast ondoenbare zaak. Ik begin mij af te vragen: waarom vonden en vinden zij Kruikenburg toch zo goed? Wat is hier te vinden dat nergens anders te vinden is? Onze pa zou natuurlijk zeggen: ik heb er uw ma gevonden en zij mij!
plaatsje toe-eigenen om het stoofpotje van everzwijn naar binnen te werken. Als kelner krijg ik een nieuwe opdracht: de genodigden van spijs en drank voorzien. Hmmm, het ruikt overheerlijk en achteraf bleek het ook te smaken zoals het ruikt! De genodigden zijn bediend en de rust kan tot ons komen, niet uit het oog verliezend dat we elk van de aanwezigen op hun wensen moeten bedienen. De klant is immers koning. Ik hoor namen van leerkrachten vallen. Ze zijn mij niet onbekend, deze namen hebben de geschiedenis getrotseerd en blijkbaar heeft de huidige generatie de vorige generatie Kruikenburgse vossen hun streken met de paplepel binnen gekregen. Ik hoor dat ook zoveel tientallen jaren geleden geëist werd dat bij het studeren de pijngrens in de polsgewrichten minstens even ver werd verlegd dan dat de huidige leerkrachten ons vandaag aandoen. De toen gangbare pedagogische en didactische martelingen hebben blijkbaar nog altijd geen tekort aan voorstanders, laat staan uitvoerders. Het cliché van ‘je zit hier in een hemel op aarde’ is ook hier nog altijd van tel. Inderdaad, je weet pas wat je mist als het er niet meer is…
Ik wurm mij door de massa oudgedienden. Door het regelmatig overschuimen van de glazen begint mijn kelneroutfit al een exotisch alcoholreukje te krijgen maar mijn plicht roept mij en mijn antwoord mag niet uitblijven. Doorzetten dus, het is belangrijk dat ik een goede indruk maak op mijn aanwezige leerkrachten en niet in het minst bij onze pa en ma! Een oudercontact kan hier immers elk ogenblik in de maak zijn! En dat kan ik missen als kiespijn (en met mijn ijzerwinkel in mijn mond is dat geen lachertje)!
De avond vordert en de tongen worden losser… Onze pa heeft een plaats gevonden bij zijn oud- leerkrachten. Het is het moment! Nu ga ik het te weten komen! Was onze pa inderdaad het grote Kruikenburgse voorbeeld en heeft hij inderdaad hier de prestaties geleverd die hij beweert geleverd te hebben? Ik heb de kans van mijn leven want er wordt een kelner gevraagd
Oef! De grote bazen achter de toog zeggen dat het afgelopen is met de receptie en de massa kan zich een 33
voor de tafel tegen de open haard van de Kring. Jos man, that’s the place to be! Raar, maar ook ons ma is blijkbaar bij de oud- leerkrachten van SintJozef geen onbekende… hoe zou dat komen? In de jaren zeventig waren meisjes toch persona non grata op de jongensschool en omgekeerd? Mijn intellectueel radar- en speurwerk draait op volle toeren en alle afluisterpraktijken zijn goed om iets meer te weten te komen. Ik merk dat onze pa niet merkt dat ik strategisch op de perfecte plaats sta om op natuurlijke wijze het geheim van mijn oorsprong te achterhalen.
ge… ge… gebrost! En dat tijdens de schooluren! En op hetzelfde moment dan nog wel. Pa, hoe durf je! Ma, hoe durf je! En ik die nog onschuldiger ben dan een maagdelijk wit eerste communiezieltje, ik durf zelfs nog niet naar de meisjes kijken (laat staan dat zij naar mij kijken) en jullie… Blijkbaar hebben onze pa en ons ma toen buiten de arendsogen van hun verantwoordelijken gerekend… De kwadratische vergelijkingen en de uitgangen van de werkwoorden bij de Passé Composé werden de eerstvolgende woensdagnamiddagen ernstig ingeoefend op school en dit op gescheiden plaatsen… Het wilde verhaal werd bevestigd door de vrienden van onze pa én van ons ma. Onze pa triomfeerde met zijn heldendaden en vraagt aan zijn toehoorders dit niet rond te bazuinen als zijn zoon van dienst het zou horen het zou hem op verkeerde gedachten kunnen brengen… Nog altijd in de roes van triomf spreekt hij de eerste de beste kelner aan om de glazen nog eens vol te schenken. Ik bied mij aan van achter zijn rug…
Ik kom veel te weten, heel veel. Zo veel zelfs dat ik het moment van de eerste kus met dag, datum en uur heb gehoord. Maar volgens de gregoriaanse kalender viel dat moment toen er normaal gezien wiskunde werd onderwezen op Kruikenburg terwijl de meisjes van Sint- Angela zicht verdiepten in de taal van Voltaire. Hier is iets niet pluis. De oorsprong van mijn aards bestaan vindt zo dadelijk haar antwoord. Oh neen, zeg dat het niet waar is! Onze pa en ons ma! Hoe durven ze!! Herejeetje nog aan toe zeg! Onze pa en ons ma hebben ooit ge…
Joske
Wees niet koud red het regenwoud. 34
