"Speelkwartier" Speelkwartier (Opgedragen aan Hank Chinas ki) Frank Forres t liep na het inchecken bij de balie naar de tuin met meer lood in zijn s choen en dan een diepzeeduiker in zijn gordel voor de definitieve duikpoging om van zijn leven nooit meer boven te komen in de Dode Z ee. Het was hoogzomer. Hij zag in de grote tuin overal vliegen vliegen en er was één bij bij. De patiënten van de ges loten afdeling zaten allemaal buiten. Speelkwartier. Carnaval des animaux. Dankzij de medi catie waren ze vaak niet meer dan vegeterende planten. Men had hem bij de balie gezegd dat Medus a ook buiten zou zitten. Hij zag haar van ver af al zitten aan een tafel. Z oals altijd alleen. Only the lonely. Z e had haar zelf gemaakte Nefertiti hoed op waarin haar verbeten gezicht leek te verdrinken. Z e was er een keer mee in het gezapige programma “Tus s en Kuns t en Kits ch “ gewees t om een Jugends til as bakje te laten taxeren, maar in werkelijkheid om zichzelf te laten zien aan het kijkers volk. Z e had weinig indruk gemaakt. Z e had als introverte dame geen media potentie, grote s ili conenbors ten, opge s poten lippen, gelops uceerde buikpartij of medicinaal afgezogen dijen. Medus a was van het tiepe C& A tienermodel van achteren en AOW van voren. Z e behoorde tot de s ilver s ixties generaties vol loze belof tes die nooit zouden worden ingelos t. Z e had veel dadendrang, maar weinig daadkracht. Ook een exhibitionis te moet haar nummer overtuigend kunnen brengen anders s laat de performance dood als lauw bier van gis teren met vliegen er in. En dat lijkt nog het mees t op paardenpis . Het was met haar s tuk gelopen op het feit dat ze altijd de koningin van het bal wilde zijn. As trologies was ze een leeuw. Niet mee om te gaan. Hij s tapte niet recht op haar af, zodat hij haar zijdelings en een beetje van achteren naderde als of hij haar wilde over vallen. Hij liep zeven keer rond de tafel zoals zij altijd wilde dat hij deed en ging moedeloos tegen over haar zitten. Het vereis te gebruikelijke ritu eel waarmee zij benaderd wilde worden. Jos hua fit the battle of Jericho. Muren s lechten. Z e hield van rituelen. Net als Cees Noote boom. Hij niet. Hij hield nergens van. Z elfs niet van zichzelf. Een nuchter s tandpunt. Z o lang de mens en niet van platina waren, licht gaven in het donker en de ges lachts delen een gouden klokkens pel dat het liedje van eeuwig verlangen met zilveren tonen zong zou het paradijs niet op aarde komen. Medus a zat heel recht, roerloos . Een kruidjeroermeniet. Z e leek zo ges pannen als een veer. Elk mo ment kon ze exploderen als een booby trap. Z e zag er voor leeftijd nog goed uit. Nog even s lank als in 1967. Cup A was cup A gebleven. Niet meer, niet minder. Z e was alleen heel wat bleker dan vroeger met haar zon doors toofde, gebruinde huid. Hij herinnerde zich hoe hij met haar in dat jaar waar in A Whiter Shade Of Pale van Procol Harum een abs olute tophit was op een zaterdagochtend bij de Bijen korf een beha ging ging kopen. Hoe ze s amen de pas kamer in doken. Hij wilde dat ze een pus h up beha kocht, zei hij in lijn negen. Z e vond dat er te weinig om op te duwen was , dus het werd een nor male beugelbeha. De verkoops ter kwam even kijken en liet haar handen lief kozend over de cups gaan van de bus tehouder. Hij keek gefas cineerd toe. Vrouwen met vrouwen wonden hem op. Medus a vond het de gewoons te zaak van de wereld. Z e hield van actieve vrouwen. Vrouwen met grote bors ten daar viel ze op, dat wis t hij zich nog te herinneren. Z e had nog in the s ilver s ixties een s trakke, olijfkleurige huid, ook bij haar hals . Op het eers te gezicht zou je denken dat ze een Spaans e was . De tijd had haar toen nog niet aangetas t, als of het leven haar een eeuwige adempauze zou geven. Z e keek in zijn rich ting maar zag hem niet. Mis s chien deed ze ook als of. Toen zag ze hem. Z e ging als vanouds onmiddellijk verbaal frontaal in de aanval. “Ben jij s oms de profeet van lik me reet? ” vroeg ze. “De profeet van wàt?” “De profeet van lik me reet der heiligen der laats te dagen?” “Nee, dat dacht ik toch niet. Dat heeft nog niemand tegen mij gezegd, maar het is een overdenking waard.” “Het zou toch kunnen?” “Alles kan. Waar een wil is , is een weg. Z elfs als je een kat in zijn reet wil naaien!” “Daar weet jij alles van, hè! Reten naaien! Jij houdt wel van de katjes , hè! Het is ook maar één letter vers chil met kutjes , hè…” Frank zei niets terug. Hij was blij dat hij van haar af was . Z e zat hier goed. Op de ges loten afdeling. Z ij was een gevaar voor zichzelf en haar omgeving. Z e moes ten haar hier maar houden. Of een over dos is van het één of ander geven. Dat zulke mens en nog bleven bes taan. Een maal per half jaar kwam hij een uurtje langs . Langer kon hij niet opbrengen. Twintig jaar huwelijk was genoeg gewees t. Huwelijk? Het was meer een vechtvereniging gewees t met maar twee leden. De medicijnen hielden haar tot op zekere hoogte aardig koes t, maar meer ook niet. Niet elke verandering in het leven was een verbetering. Toch was alle venijn niet onderdrukt door de downers , maar het kon allemaal nog veel erger. Wat was een huwelijk meer dan een s tuk papier met een s tempel. Z e s tak een zelf gerolde Winner op. Net als vroeger. Nog s teeds haar merk. Een paar maanden had hij hetzelfde merk gerookt. Haar donkere ogen waren als van ouds diepe poelen van verderf om voor goed in te verdrinken. Frank keek naar de pas geknotte knotwilgen met de takken ten hemel geheven als verbrande armen, die uitliepen in zwarte doods koppen, tevergeefs om medelijden s mekend bij een hogere ins tantie. “Alles kits in de rits , Medus a?” vroeg hij om de s tilte te doorbreken. Wat moes t hij anders vragen? Hoe het met haar neef uit Heems tede ging? Een beroeps werkeloze amateur goochelaar van middelbare leeftijd, die s teeds dikker werd naar mate hij meer aan lager wal raakte, uit medelijden door zijn zus ter in huis was genomen en werd onderhouden. Modern s amen leven.
Z e zaten aan een ijzeren tafel met uitges tans te bloemotieven, wit gelakt, een tafel die nog eeuwen mee zou gaan. Er s tond een kleine beker met bloemen in het midden, ver welkte dode bloemen die aan treurige, s lappe s teeltjes hingen. Het was zo gek nog niet om een leven lang door te brengen in een ge s loten inrichting. Je natje en je droogje op s talen dienbladen aangereikt. Alles op zijn tijd, broeder. “Jij bent een hufter, Frank. Jij s topt je lul overal in waar een gat in zit en als je niks bij de hand hebt zelfs in een inktpot en als je die niet hebt s top je hem met liefde tus en de draaideur van Hotel Ame ricain en geef je die een hengs t. Je bent niets veranderd! Je kunt niet eens veranderen! Al zou je willen. De ontucht s taat met grote letters op je voor hoofd ges chreven! God ziet alles ! Je zult er voor branden in de hel! De hel! Daar hoor je thuis !” “Dat is niet waar, Medus a. Er s taat niets op mijn voorhoofd ges chreven, de hel is nons ens en God bes taat niet. Een kapitalis ties concept om de arbeidende klas s e er onder te hou den, dat moes t jij toch weten na al die colleges marxis tis che filos ofie die je bij drs . Corver hebt gevolgd.” “Corver is dood! Noem me geen Medus a. Ik heet Cat! En God bes taat wel! Hij heeft het me zelf gezegd ! Gis teravond nog. Hij komt elke avond om vijf voor twaalf even langs om te vertellen dat het voor mij de hoogs te tijd is ! De hoogs te tijd! Hoger kon niet.” “Okee Cat. Jij je gelijk. God bes taat. “ “God is dood! En zuigen ze je ook af? Z itten ze met zijn allen geknield voor je in een rij om één voor één aan je lul te zuigen en knipperen ze dan met hun ogen als ze naar je kijken? Haken ze hun vingers achter je ballen en s toppen ze hun middelvinger in je reet om je op te neuken? Dat vind je toch zo lek ker, vuile s meerlap? Ik hoop dat ze lange kuns tnagels als s cheermes s en hebben waar ze je mee open halen van achteren! Je zal er voor bloeden, vuile s choft! Je zonden zijn s charlaken rood! “ “Ik had je broer willen meebrengen, Medus a, maar hij lag in bed met hoofdpijn.” “Die klootzak ligt altijd in bed met iets of iemand! Anderen kan hij beter maken als internis t, maar zichzelf niet. Hij werkt op de aids afdeling. Combinatie therapie. Daar zou jij ook baat bij hebben. Ben jij s oms de profeet van het rijbewijs uit het ongerijmde?” vroeg ze. Frank zweeg. Z ijn gedachten dwaalden af naar die gelukkige zomer van 1967. De mid dagen op het Z andvoorts e s trand bij de s trandtent van Tony. De zwoele zomeravonden op de tweede etage in de Nieuwe Spiegels traat. Haar brandende kus s en en haar prachtige, zijdeachige huid. Haar jongens ach tige figuur. De late avond wandelingen langs de Am s terdams e grachten, hand in hand als hij haar terug bracht naar de Plantage Middenlaan. Hoe ze zes keer s amen de film “Blow Up”van Antonioni in Krite rion hadden gezien. Een toneels tuk in de s tads chouwburg. Z e had een s tudenten abonnement. Samen in de s tad eten als hij geld had. Beelden die in zijn herinneringen s tonden geëts t.Hij had van geen enke le andere vrouw zo gehouden. Hoe had het zo ver kunnen komen? Bij wie lag de s chuld? Wat was er mis gegaan in haar hers enpan? Waarom had het leven ze een loer gedraaid? De andere zaten aan tafel of s tonden tegen een boom of waren op het gras veld gaan liggen. Z e waren onbeweeglijk en s til. Een onaards e rus t. Paradis e regained voor wie oppervlakkig keek, maar een laag dieper was het oorlog. Bijen zoemden in het rond, als enig aktieven in dit luilekkerland, bedrijvig ho ning en s tuifmeel aan het verzamelen in de keurig verzorgde bloemperken die op regelmatige afs tand de gras mat onderbroken. “Hoe is de koffie hier, Medus a? Heb je al flink wat vrienden gemaakt de laats te tien jaar? Het lijken me hier s ympatieke mens en. Z e zien er goed uit. En je koffie?” Z e bars tte los . “Vers chrikkelijk. Gore troep. Modder. En s oms ook weer niet. En dat noem je dat koffie? Bagger! De drollen van de hoofdzus ter door een Melitta filter gepers t zal je bedoelen! Flikker die je bent! Je gunt me die koffie niet. Ik heb geen vrienden. Nooit gehad. Ook niet in die flat in Z eis t, dat was een beton nen konijnenhok. Een zelfmoord doos . Ik was het liefs t over de balus trade van het balkon ges tapt. Je durft wel, hè! Koffie! Noem je dat koffie? Kut koffie! Ik ga mijn beklag doen bij de medies e tucht raad. Ik s leep ze allemaal voor het gerecht! Dat is andere koffie dan thee!” “Rus tig maar. Wil je iets om te lezen? Wat kan ik volgende keer voor je meebrengen om te lezen? De nieuwe Ariadne? Of de Viva? De Playgirl of de Playboy? Je houd toch van mannen en van vrouwen? Kun je lekker plaatjes kijken naar grote tieten.” “Stop 't maar allemaal in je reet. Daar wil je ze toch zo graag hebben? Vuile poeps tamper! Amus eer je je nog een beetje in piemeltjes land met je zieke vriendjes ? Vuile homo! Slappe lul! Je bracht er niks van terecht! Je kunt het gewoon niet.” “Waar niet van?” “Van neuken! Je neukte niet half zo goed als co- as s is tent Harry met zijn rode baard en zijn Harley Da vids on, die heeft het halve Leids eplein gepakt. Z elfs een partijtje beffen bracht je niet tot een goed einde! Harry, die kon beffen. Die befte het hele Leids e plein achter elkaar, die had guts . Harige Harry. Waarvoor leef je eigenlijk nog?” Frank antwoordde niet, greep over de tafel heen haar beide handen vas t. “Medus a, als jeblieft! Laten we geen s cène maken! Iedereen luis tert mee! Voor je het weet s preken de buren er s chande van! Dat zou je toch niet willen? Die gore taal, heb je dat van de andere patiënten of van de behandelende genees heer?” Z e begon te huilen. Tranen deden hem niets meer. Haar tranen in elk geval niet. Z ijn eigen tranen waren al lang vers teend, harder dan de verchroomde s talen ballen in een s peel automaat of een kogel lager. “Waarom heb je geen noga voor me meegebracht? Het gaat s teeds s lechter met me en dat is jouw s chuld!” “Medus a, je hebt me laats t nog door de telefoon gezegd dat je noga haat.” “Je liegt! Noga is mijn leven en jij wordt mijn dood!” Haar tranen rolden overvloedig over haar wangen. “Ik haat noga helemaal niet! Ik hou van noga! Ik haat jou alleen, verder niemand. Ik haat je!” “Niet huilen, Medus a , als jeblieft! Ik zal dozen pralines met roze s trikken, Jodenkoeken in zilver papier en zes Negerzoenen in een s metteloze witte kartonnen doos voor je meebrengen, wat je maar wilt... of Turks fruit! Of een boek van Remco Campert!” Hij wachtte niet haar antwoord af en ging ver der. “Luis ter, ik heb een hotelkamer genomen in “Trianon” enkele blokken verderop, s peciaal om bij je in de buurt te zijn. Je weet wel; vlak achter het Concertgebouw waar we onze
huwelijks week door bracht en toen de ober s tom dronken een dienblad liet vallen! Wat hebben we toen gelachen!” zei hij op s a menzweerderige toon om haar te paaien. Hij dacht een gevoelige s naar te treffen, maar het was al weer mis . Haar donkere ogen gingen wijd open. “Een hotelkamer? Sinds wanneer kun jij je een hotelkamer permitteren? Je had toch nooit een cent te makken en nog praatjes ook! Dan zit je daar zeker met een of andere verdomde luuks ehoer! Je zit daar s amen met haar naar die gore s adomas ochis ties e pornofilms van jou te kijken, met een s piegel over de hele lengte van het plafond om je in te s piegelen als je ligt te neuken! Bindt ze je ook vas t aan het bed als ze je berijdt? En krijg je s traffeloos met de zweep om je vlees op te warmen? Neukt ze je met een voorbinddildo? Dat vindt je toch zo lekker? Ik heb je otobiografie heus wel gelezen, hoor! Mij maak je al lang niks meer wijs !” “Ik zal voor enkele dagen in de buurt zijn, Medus a,” zei Frank troos tend. Hij negeerde haar ins inu aties . Net als vroeger. Z e was gefixeerd op s eks . Z e kon er geen genoeg van krijgen. Mannen, vrouw en, jongens of meis jes ; het maakte haar niets uit en hem ook niet. In het begin vond hij het fas cine rend. Al gauw werd het een s leur. “Ik ben hier voor zaken en zal voor je meebrengen wat je maar wilt. Ik heb geld ge noeg !” “Breng dan je liefde voor me mee, godverdomme,” s chreeuwde ze. “Waarom breng je verdomme niet je liefde voor me mee? Je foto hangt nog s teeds boven mijn bed! Je foto, klootzak!” Enkele patiënten draaiden zich om en keken hem met een vijandige interes s e aan. Het codewoord lief de leek hier meer deuren - of valluiken- te openen dan hem lief was . Hij voelde zich ongemakkelijk onder de algemene aandacht. “Medus a, ik weet zeker dat er niemand is die meer om je geeft dan ik.” “Wil jij pralines voor me meebrengen? Hou toch op! Jij bent God niet! Pralines !” “Wat je maar vraagt “. "Wel, s teek die pralines eigenlijk ook maar in je reet! Wat moet ik met zo'n klootzak!” Frank nam een kaartje uit zijn portefeuille. Het was het kaartje van het vier s terren hotel. Er achter op had hij zijn GSM nummer en het nummer van het toes tel op zijn kamer gekrabbeld. Mis s chien had hij het half expres zo s lordig opges chreven dat ze er geen wijs uit zou kunnen worden. Hij gaf het haar. “Ik wilde je dit nog geven voor ik het vergeet. Mag je al naar buiten bellen? Bel me gewoon als je iets nodig hebt. Je wordt direkt door verbonden naar mijn kamer. Je kunt dag en nacht bellen en als ik niet op neem kun je mijn voicemail in s preken. Mijn internet adres s taat er ook op. Ik zal er altijd voor je zijn, s chat!” Medus a antwoordde niet. Z e nam het kaartje aan en vouwde het tot een klein vierkant. Dan boog ze zich voor over, trok haar bloes je omlaag en s topt het in haar s trakke bus tehouder. Een algemeen gang bare bewaar plaats onder s exueel bevrijde vrouwen met grote of kleine bors ten. Bij deze activiteit maakte het formaat niets uit. Frank zag de beroemde Dr. Van Seters over het gras veld komen aanlopen. Dr. Van Seters met zijn grijze huid s tapte glimlachend op hen toe en zei met een s cherp Duits accent: “Wel, wel, wel, wie hebben we hier; eindelijk rus t in de tent?” Hij s prak met dezelfde tongval als Prins Bernhard. Frank knikte vormelijk en negeerde de uitges token hand. Medus a leek opgetogen bij het zien van de ps ychiater. “Dag, Dr. Von Seters . Hoe gaat het met Dr. Von Seters ? Nog aktrices van het ges ubs i dieerde toneel ge neukt met je verneukte neus ? Heb je je vrouw weer voor de zoveels te keer laten aborteren?” Medus a s prak zonder emotie. Z e kende haar pappenheimers . De ps ychiater glimlachte begrijpend. “Mag ik bij je komen zitten of heb je liever dat ik die knappe dokter Schreiers toren haal of pas tor van Deventer?” vroeg de dokter. “Tuurlijk,” zei Medus a. "Jij wel. Haal jij maar lekker wie je wilt er bij, dat hoort bij je profes s ie, hee, doktertje. Je doet maar fijn wat je wilt, hoor, daar word je dik voor betaald! Jij neemt tenmins te wel noga voor me mee! Jij bent geen klootzak zoals Frank. Jij trekt je eigen baan, net als Apie Prins . Jij bent een echte vent! En die internis t, die lul met vingers hoef ik niet aan mijn lijf en die ouwe hoer van een van Deventer al helemaal niet . Laat die gereformeerde pik maar op zijn dundruk zakbijbel goud op s nee met duimgrepen gaan zitten kauwen of aanzichtkaarten van mond- en voets childers langs de deur gaan uitventen, mis s chien treft ie nog een eenzame weduwvrouw en als niets lukt kan ie altijd nog op zijn eigen duim gaan zitten. Heeft ie een draais toel! Hoe gereformeerder, hoe geiler!". De dokter was een zware man en zag er uit als of hij bloed aan zijn handen had. Een s lager! Een beul! Dachau Revis ited! Hij s tonk naar weken lang ongewas s en, antis epties e middelen, gewicht, verantwoor delijkheid en autoriteit. Een s tethos coop bungelde uit de linkerzak van zijn witte jas . Een zwart hoorn en lees bril op zijn bors t hing werkeloos aan een rood koordje om zijn dikke, hoogrode s peknek. Hij leek op een cartoon figuur uit een s trip van Crumb. Z ijn wenkbrauwen zagen er dik en zwaar uit, ze waren bors telig, alles was dik en zwaar aan hem. Z ijn s pekwangen wilden van zijn gezicht afglijden, zijn natte ronde rode zuurtjes kleurlips tickmond in verdwijnen, maar de natuur zou nooit toes taan dat wangen een eigen leven gingen leiden. Het eind zou zoek zijn. De s cheppings orde zou tot de laats te s nik van alles en iedereen gehandhaafd blijven beweerden de kreationis ten en zo was het goed. Er deden geruchten de ronde dat de dokter onder zijn driedelig grijs nylons , een jarretel gordel, een tangas lipje, een doorkijkbus tehouder en een zijden dames hemdje droeg. Frank vroeg zich wel eens af wie de eigenlijke gekken in de inrichting waren; de patiënten of de s tafleden. Na het lezen van de columns van Piet Vroon had hij niet veel fiducie in de ps ychotherapeuten. De dokter keek Medus a aan. De dokter keek Frank aan. “Wel, wel, wel,” zei hij vergenoegd. “Die fixatie op bizarre s ex hoort helemaal bij het ziektebeeld. Daar kijken we vandaag de dag ook niet meer van op s inds Freud en Fred van der Wal. Laten ze het er maar uitgooien in de groep of op tafel leggen als dis cus s ie s tof, dat is goed voor zulke patienten. Ik ben echt tevreden met de voor uitgang die we tot dus ver hebben geboekt...het gaat al enigs zins de goede kant op, maar ze is door een diep dal gegaan. Die breuk met U heeft haar lelijk opgebroken. Sommige vrouwen kos t het wel tien jaar om daar over heen te komen, maar we hebben de tijd. Binnenkort kan ze ijs en weder dienende weer gezond en wel naar huis als ze de medicatie thuis blijft vol houden is er geen vuiltje aan de
lucht. U zult wel blij zijn!” “Ja, Dr. Von Seters , ik was Frank net aan het vertellen dat ik me veel en veel s tabieler voelde en dat de cons ultaties , de diepte analys es , de therapieën en de groeps s es s ies me zoveel hebben geholpen dat ik ze weer allemaal aardig op de rij heb s taan. Ik ben al veel van mijn fobies , fixaties en onredelijke woe de kwijtgeraakt door dat s laan op een kus s en met een rotan s tok, om van mijn nutteloze antimaats chap pelijke frus traties en van mijn des tructief zelfmedelijden om over mijn zelfmoordneigingen maar te zwijgen. De medicijnen en Uw revolutionaire behandelmethode hebben via Uw handen een uiters t heilzame uitwerking op me gehad en ik geloof dat U met een artikel of een cas e s tudy in The Lancet of Science and Nature een goede kans zou maken op de Nobelprijs voor genees kunde... Ik kan trouwens binnenkort ook weer heel goed een kantoorbaan als s ecretares s e op directienivo nemen. Ik kan weer naar de bowlingbaan zonder brokken te maken, kegels in het rond te s mijten, behalve s notkegels , an deren met een bal op het hoofd te s laan of konijntjes te braken. En ik roep op zondag in de kerk ook niet meer vaker dan drie keer kut voor de eers te kollekte en laat me ook niet meer opzettelijk uit de bank vallen!” Medus a zat met haar handen gevouwen in haar s choot, hemels glimlachend. Z e was weer eens goed op dreef. De dokter had alle vertrouwen in haar. De arts glimlachte voldaan naar Frank en wis s elde een blik van vers tandhouding. Het kos tte Frank moeite niet in lach en uit te bars ten. Kut in de kerk roepen op zondag voor de eers te kollekte leek hem een goed idee. Dat moes t hij s amen met zijn vriendin Els toch eens uit proberen. “Medus a heeft een opmerkelijke genezing doorgemaakt! Het is een wonder! Ik geloof dat er een aanzienlijke doorbraak is !” deelde de arts minzaam mee. “Ja, ja” zei Frank, “ Vertel mij wat! Dat heb ik zojuis t gemerkt. Een vrouw uit duizenden, nee, uit tal loos veel miljoenen. Het lijkt de titel van een boek van Hermans wel, maar het is de bittere werkelijk heid. Alles wijs t er op. Een echt wonder! Dat kun je wel zeggen! Je kunt er mee voor de E.O. daar ge loven ze nog s teeds in wonderen.” “Ik denk dat het alleen nog een kwes tie is van een beetje meer tijd en dan zal Medus a weer thuis bij jou zijn voor jou alleen, Frank, dan zijn jullie weer een kompleet gezinnetje en kan ze weer als hoeden maaks ter aan de s lag of haar Jugends til tinnen s oldaatjes op gaan poets en. Z e maakt te gekke hoeden, wis t je dat wel? En die collectie Jugends til, nou, die mag er wezen, dat zegt haar broer die dokter is ook. En wie kan daar beter over oordelen?” Frank knikte verveeld. Niemand droeg meer een hoed behalve leden van het konings huis , die er net zo pots ierlijk als Beatric mee uitzagen om over de potdeks els van de nep- en namaak blonde Maxima maar te zwijgen. Welke normale meid wilde nou met prins Willem de Domme in een bed s lapen? Hij wis t uit ervaring dat alles wat Medus a deed te gek was . Voor woorden. Hij had nog een dozijn fotos van haar. Op één daar van s tond ze met een zelf gemaakte hoed in de tuin van fotograaf Cees uit Heem s tede. Andere fotos had Frank gemaakt met zijn yas hica 6 x 6 op de Spiegelgracht, zomer 1967, vlak voor ze naar Spanje ging. Z e kwam na die reis nog één keer bij hem langs en gaf hem een s uède donkerrode Spaans e das . Vijfentwintig jaar later had hij die nog in zijn kledingkas t hangen. Hij kon het niet over zijn hart verkrijgen om de das weg te gooien. Soms kwam hij haar fotos of brieven weer tegen. De donkerrode das een teken aan de wand. Een geluidloos huilen beving hem zelden. “Dokter?” vroeg Medus a. “Mag ik mis s chien voor deze ene keer een echte s igaret, alhoewel ik terdege bes ef dat het mijn uiteindelijke genezing niet bevordert, als ik even op Uw diagnos ties e s toel mag gaan zitten, figuurlijk ges proken dan, maar ik blijd goede hoop op betere tijden houden.” “O, natuurlijk, jij altijd. Jij mag overal op gaan zitten, dat weet je wel! En dat de tijden zulklken veranderen daar zingt Bob Dylan al s inds 1961 over,d us het mos t maar eens op s chieten” zei de dokter en gaf Frank een vette knipoog, terwijl hij een pakje dure exotis che Egyptis e ovalen s igaretten met gouden mond s tuk opens cheurde en er één uit tikte. Medus a trok het hele pakje uit zijn hand, de dokter vertrok geen s pier en reikte zijn zilveren Rons on aans teker aan en met een knip s prong het eeuwige vuur uit hem op. Medus a inhaleerde harts tochtelijk als een jong meis je en blies uit. “U heeft mooie handen, Dr. Von Seters , handen die mens en kunnen helpen, handen die een vrouw in extas e kunnen brengen. Handen die in s taat zijn mij een orgas me van een uur te laten beleven. Dat s taat in Uw handpalm en de s terren in Uw ogen ges chreven! U houdt van vrouwen! Heel anders dan Frank, die houdt van niemand. Z elfs niet van de kat!” zei ze. “O, dank je, lieverd. Wat aardig dat je dat allemaal zegt! Ik houd van je!” zei de dokter verveeld. Medus a was niet meer te s toppen. Z e ratelde door: “En diagnos ticerende handen die een redeloze, reddende akademies e van melk en honing overvloeiende, alles verzoenende vriendelijkheid vertegen woordigen, een genezende veel omvattende, woordeloze vriendelijkheid, een het heelal overkoepelende vriendelijkheid, een onvoorwaardelijke vriendelijkheid die zonnewarmte geeft en de wereld redt. Een compas s ie die zijn gelijke niet kent! Wie zal haar vinden?” “Wel, we doen hier gewoon wat we kunnen met de middelen die we hebben en als niets meer helpt is daar altijd nog de intens ieve s hocktherapie. Sinds de uitvinding van de s toomtraktie en het s topcontact met 220 volt de groots te vooruitgang op intermens elijk therapeuties gebied. De medis che wetens chap pen s taan tegenwoordig voor niets ! We s lopen een orgaan er uit en s toppen er een mechaniek voor in de plaats ! Het eeuwige leven s taat voor de deur,” zei Dr. Von Seters even opgewekt als eenvoudig. Hij ging s taan en keek op zijn horloge. “Nu, als jullie beiden me willen veronts chuldigen, ik moet nog met enkele andere patiënten praten want de tijd houdt geen s chaft en het is zo weer thee drinken geblazen, dan is er weer een dag voor bij voor ik ga afklokken.” Hij hees zijn zware lijf ongemakkelijk uit de ligs toel, liet een roffelende s cheet, zei oh, pardon en ging op weg naar een tafel waar een andere vrouw een bezoek bracht bij een andere man. Medus a s taarde naar Harry. Z e s loeg onmiddellijk een andere toon aan nu de dokter weg was . “Die vette klootzak met zijn kuts moes jes ! Hij likt de verpleegs ters de s tront uit hun reet! Vuilak! Hij drinkt de pis van de hoofdzus ter nog liever dan die paardepis van Heineken of Ams tel. Ik begrijp niet dat Heineken een groeiend aandeel in de Rus s is che biercons umptie
heeft met die s lappe troep. Het zijn allemaal vuillakken hier! Ik moet hier weg! Ik wil naar huis ! Weg bij die klootzakken!” “Medus a, het is heerlijk gewees t om je terug te zien, maar het was een lange rit en ik heb een beetje rus t nodig . En ik denk dat de dokter in wezen ook wel gelijk had. Ik heb ook een zekere vooruitgang gemerkt, maar je bent er nog lang niet waar je wezen moet. Het is heel opmerkelijk allemaal en geeft de burger moed. Ga zo door, meid, zou ik zo zeggen. Vol houden! Niet afhalen op het cruciale mo ment! Weet je nog hoe we in dat res taurant op het Leids eplein een biefs tuk met s la en frites aten en er s tukken glas in mijn eten zat en jij aandrong dat ik mijn beklag ging doen bij de gerant, maar dat ik gewoon wilde door eten?” “Dat was het enige wat jij kon doen. Je beklag! Daar ben je wereldkampioen in!” Z e lachte. Maar het was geen opgewekte lach, het was een vreugdeloze lach, zoals een totaal talentloze actrut en actreutel als zijn s tiefzus ter E. op het toneel uit s tootte, moeizaam inges tudeerd, ongeloof waardig gebracht. “Ik heb helemaal geen vooruitgang gemaakt. Ik ben er eigenlijk op achteruitgegaan!Iedereen heeft het door. Alleen jij merkt het niet. Jij hebt nooit iets door gehad. Jij kijtk alleen naar je eigen s piegelbeeld” “Dat is niet waar, Medus a.. Spiegelbeeld is een liedje van Willke Alberti.” “Ik ben de patiënt, kuttenkop. Jij niet! Ik kan een betere diagnos e s tellen dan wie ook. Ik weet waar ik aan toe ben! Dat kan jij niet van jezelf zeggen!Kuttenkop!” “Wat is dat nu weer met die kuttenkop? Hoe kom je aan die bootwerkers taal. Je was vroeger zo be s chaafd!” “Hebben ze jou dan echt nooit verteld dat je een kop hebt als een kut?” “Nee. Nooit. Gelukkig niet!” “De volgende keer als je je s cheert, moet je jezelf eens bekijken. Een kruis ing tus s en een s piegelei met een glazen oog in het midden en een kut met een paar kraalogen van een eks ter er in . En pas op dat je je s chaamlippen er bij het s cheren niet afs nijdt, dan verzuip je nog in de rode zee.” “Ik moet nu gaan, maar ik kom je weer bezoeken, morgen. Ik ben blij dat ik je gezien hebt., maar aan alles komt een end.” “De volgende keer breng je de boods chapper van uit het ongerijmde mee.” “Wil je echt niet dat ik iets anders voor je meebreng?” “Jij gaat alleen maar terug naar die hotelkamer om een of andere luuks ehoer te neuken!” “Z al ik de Els evier voor je meebrengen? Je hield toch van dat magazine? Aan de inhoud kun jij je zelfs geen buil aan vallen!” “Steek de Els evier maar in je reet, kuttenkop! En s teek de Telegraaf er ook nog bij! Ruimte genoeg in die brievenbus van jou! Je hebt een hol zo groot als de IJtunnel, daar kan een peloton kommandos in ges trekte pas door heen marcheren met volle bepakking en de bajonet op het geweer! Homo! Ik haat homos !” Frank kneep haar over de tafel heen in haar hand. Een inhouds loos , s chijnbaar bemoedigend gebaar. Franks leven bes tond net als bij auteur Heere Heeres ma , de dol gedraaide copywriter, uit holle fras es , one liners en aan de reclame ontleende teks ten. Daar kwam je bij het overgrote merendeel van de Nederlands e bevolking een heel eind mee. ”Volhouden, blijven doorgaan, alhoewel je nog niet alles in de juis te verhoudingen ziet. Je zult vlug weer beter worden, dat weet ik zeker. Je gaat echt de goede kant op! De dokter heeft het zelf gezegd! Luis ter naar zijn goede raad. Hij geeft het zijn eigen kinderen, dat zegt genoeg.” Het kos tte hem moeite zijn lachen in te houden. Medus a gaf geen teken dat ze hem had gehoord. Frank s tond langzaam op, draaide zich om en liep naar de trappen. Toen hij halfweg de trappen was , draaide hij zich om en wuifde naar haar. Z e zat daar, onbeweeglijk. Hij kon zich heel goed voor s tellen dat Hitler alle ps ychiatries e patiënten uit had laten roeien. Inderdaad; de tijden waren vroeger in alle opzichten beter. Z e lagen in het donker en waren goed op dreef toen de telefoon ging. Lianne lag boven en deed haar liefdewerk met alles wat in haar was . Frank was liever doorgegaan maar ook de telefoon bleef door gaan. Dat was heel s torend. Impotentia telefonitis . Z elfs Viagra hielp niet in deze gevallen van een vers toorde communicatie. “Verdomme!Is het weer zo laat?,” zei hij en zij rolde zich van haar af. Hij knipte het licht aan en nam de telefoon op. “Hallo?” Het was Medus a. “Jij bent weer die hoer van je aan het neuken! Het is vijf voor twaalf! God heeft het me zelf gezegd. Hij zal je er voor s traffen!” “Medus a, laten ze je zo laat nog naar buiten bellen? Geven ze je dan geen s laappil of zoiets ? Doen ze de deur niet achter je op s lot? Of komt het door de voouitgang die je hebt gemaakt dat je om het kwar tier mag op bellen? Z e bonden je toch altijd vas t op je bed? Waarom nu dan niet?” “Waarom duurde het zolang voor je de telefoon opnam?” “Ga jij dan s oms nooit eens een potje s chijten? Ik was net een bruin brood aan het bakken waar de honden geen brood van lus ten! Ik zat net goed en wel op de pot met een boek van Heere Heeres ma, jij hebt het verpes t…je hebt me van de pot gerukt! Nou ben ik de draad van het verhaal ook nog kwijt!” “Dat zal wel! Van de pot gerukt! Ik heb je altijd als een deks el gezien. Deks els worden van de pot augurken gerukt. En jij gaat zeker verder s chijten als je me van de telefoon af hebt gepoeierd? Of ga je weer verder met neuken waar je gebleven was met die natte kut?" “Medus a, het is jouw godverdomde extreme paranoia die je gebracht heeft waar je nu zit en zo is het.” “Kuttenkop, mijn paranoia is toevallig dikwijls de voorbode gewees t van een naderende waardheid. De onheils pellende s lags chaduw die door toekoms tige gebeurtenis s en van morgen naar achteren wordt terug geworpen, als je begrijpt wat ik bedoel. De voors pellende echo. Ik weet dat jij binnenkort op gruwelijke wijze aan je einde komt!” “Luis ter, dit s laat nergens op. Je s laat weer eens wartaal uit. Gun jezelf wat s laap en neem je pillen, dat zal je goed doen. Ik zal je morgen komen bezoeken.” Frank werd langzamerhand echt giftig.
“Fijn zo, Kuttenkop, ga nu maar lekker verder met die hoer van je plat neuken!” Medus a hing op. En Frank ging vreugdeloos en mechanies weer verder waar hij gebleven was maar nu lag Lianne onder, alhoewel ze beiden het op zijn hondjes toch bleven prefereren. Het was half een. De honden wacht was nog niet aangebroken. Lianne zat in haar nachthemd op de kant van het bed met een glas diep donkerrode wijn van het merk Carte Noir op het nachtkas tje. Z e had net een vierde fles aangebroken. Het leven was een eenmalige aanbieding, zie haar vorige vriend Wim uit Santpoort altijd. Je moes t er van profiteren, anders ging het leven met jou op de loop. Z e s tak een Camel s igaret op en s loeg haar benen over elkaar. De zijden nachtjapon viel ver open. Z o zag hij haar graag. De late late night s how. Hoe later op de avond hoe s choner volk. “Wel,” vroeg ze glimlachend , “ Hoe gaat het nou met het zielige vrouwtje achter de tralies in het leipe s peis ? Amus eert ze zich nog een beetje met de ps ychiaters en de zus ters of is ze terug gevallen op haar eigen wors tvingers ? Ach, mis s chien is dat ook maar het bes te voor een harts tochtelijk meis je!” Frank s chonk zich ook een glas in en ging naas t haar zitten. “Het s pijt me, Lianne. Het kan niet anders ! Ik moet er zo nu en dan naar toe! Het s pijt me dat je…” “ Spijt? Laat me niet lachen! Voor wie, voor wat? Voor haar of voor mij of voor wat anders ? Spijt is wat de bok s chijt! Dáár hoef je bij mij niet mee aan te komen! Ik hoef al niet meer!” Frank dronk zijn glas wijn in één teug leeg. “Laten we er geen godverdomde docus oap van maken. Het is zo al moeilijk genoeg!” “ O ja? Wel, wat wil je er dan van maken? Wat is er dan zo moeilijk aan? Een beetje vrijblijvend rol lebollen in bed met jou? Wil je mis s chien nog proberen onze neukpartij af te maken? Of zou je liever naar de badkamer gaan en je afrukken met het handvat van de pleebors tel in je reet? Je denkt toch niet dat je hier in een peeps how zit? Ik ben van keurige huize.” Frank keek haar aan. Hij begreep dat er weer werk aan de winkel was . Z e kon er geen genoeg van krijgen.Z e daagde uit. “Godverdomme, niet brutaal worden, hé! Jij kende de s ituatie net zo goed als ik. Jij was degene die hier wilde langs komen! Was anders in Drenthe gebleven bij die lullige s choolmees ter van je!” “Ja, ja, zeker omdat ik wis t dat jij een of andere afgeneukte s let zou meebrengen als je mij niet mee nam! Daarom! En waarom ben ik langs gekomen? Omdat ik van je houd! Maar waar houd jij van? Hoeren! Je wilt een hoer in bed! Je kijkt niet verder dan de zes tien centimeter die je lul lang is . Z elfs Harry heeft een langere! Alleen een hoer geilt je nog op, hè! Denk je s oms dat ie daar van gaat groei en? Een hoer! Dat die pokon in hun doos hebben zitten?” “Verdomme,” zei Frank, “daar heb je dat woord weer. Ik hoor de laats te tijd niet anders . Hoeren zijn zeker in de mode.” “Welke mode? Welk mode? Z eg op als je een man bent! Wat weet jij van mode af? Kijk eens goed naar jezelf in de s piegel! Mode? Laat me niet lachen! Als ik in jouw s choenen s tond zou ik elke och tend moeten kots en van mezelf als ik in de s piegel keek!” Lianne dronk haar glas leeg en s meet het tegen de muur. Wonderlijk genoeg bleef het heel. Lianne was een wonderwoman en had wonder handen, maar dat wis t hij al lang. Z elfs de zijn vorige vriendin, de dominante Jacqueline uit Amers foort , die zich vers chool achter een pos tbus nummer ,was ver uit de mindere van haar. Frank liep er naartoe, raapte haar glas op, vulde het opnieuw, gaf het aan Lianne en vulde zijn eigen glas . Z e keek in haar glas , nam een s lok en zette het neer op het nachtkas tje. “Ik ga haar bellen, ik ga haar alles vertellen! Hoe ik je neuk! Wat je lekker vindt! Alles ! “ “Godverdomme, nee, zeg! Het is een zieke, kwets bare vrouw. Dat kun je haar niet aan doen. Z e is doodziek! Het wordt haar dood! Z e s pringt uit het raam of kerft haar pols en open met een s tuk glas en dan ben jij de aanleiding voor haar dood. Wil je dat s oms op je geweten hebben?” “En jij bent een doodzieke hoerenloper met een afwijking die zich door een onderwijzeres uit Drenthe van de s chool met den Bijbel met een voorbinddildo laat neuken in de bezemkas t in de pauze. Wie is hier eigenlijk zieker? Jij of ik? Of dat wijf van je in die inrichting? Mis s chien heb jij d'r wel aan ge s token met je pervers e, zieke ideetjes ! Mis s chien is het wel allemaal jouw s chuld!” Net toen ging de telefoon weer. Hij s tond op de vloer in het midden van de kamer, waar Lianne hem had neer gezet. Z ij doken beiden van het bed naar de telefoon. Z ij kwamen neer op de vloer toen de telefoon een tweede keer ging en elk greep een s tuk van de hoorn vas t. Z ij rolden om en om over het tapijt, zwaar ademend, een wir war van armen en benen en lichamen, graaiende handen, bijtende monden, kras s ende nagels , in een wanhopige poging te winnen en zo weerkaats te dit vrolijke tafereel tje als s ketch voor één dame en één heer in de s piegel over de hele lengte van het plafond nog uren lang tot beiden deze s pannende s cene voor één dame en één heer tot volledige wederzijds e bevredig ing had geleid. © maart 2008, fredvanderwal, BasicPublishing.nl
