SoFoKleS: Conferentie Onbeperkt houdbaar! Om negen uur al, opende de kerk gastvrij haar deur Het odeur van verse koffie vermengde zich met kamfergeur. De kerken worden leger, maar zoals hier zien we ze graag: Want ondank wat vertraging raakte deze vol, vandaag. De vrouwen leken mij vandaag iets in de meerderheid Uw kleding casual en overwegend vrije tijd. De stroopwafels nog onaangeroerd, niet dat u niet wou snaaien Maar niemand durfde als eerste zo’n deksel van zo’n pot te draaien. Hartelijke welkomstwoorden bij aanvang, van Nadir Stralend, in een mooie jurk, stond zij vanochtend hier. In een notendop werd ons ‘’t programma uitgelegd En we mochten reageren, werd daarna door haar gezegd. Reageren zonder wifiwachtwoord leek niet mee te vallen Antwoorden op de vragen typen, moesten wij toen met z’n allen. Het belangrijkste onderwerp binnen duurzame inzetbaarheid? Ontwikkeling sprong eruit, verantwoordelijkheid, flexibiliteit. Binnen uw organisatie was het speerpunt, werd verteld Precies hetzelfde lijstje, maar als allereerste: Geld. Binnen uw eigen organisatie, hoe zat het met het beleid? In de oriënterende fase, of al op weg, enige tijd? Om duurzame inzetbaarheid verder te brengen, klonk opnieuw de roep om geld Uw eigen rapportcijfers, die werden toen geteld. De meerderheid voldoende, een zeven voor de halve zaal En, zoals u hier zat, voelde u zich enorm vitaal. Wat hoopte u hier te vinden? Inspiratie was favoriet Nou, dat hoopte ik ook, want zonder kan ik eigenlijk niet. De vragenronde aan ‘t begin, ik vond hem best lang duren Maar rond half elf was daar dan toch, Tinka van Vuuren. Duurzame inzetbaarheid, Tinka’s kennis was heel groot Bleek, terwijl de fotografe als een dolle plaatjes schoot. Ik dacht, als die zo doorgaat dan holt zij zichzelf voorbij En zit zij om vijf uur met een burn-out, volgens mij. Tinka sprak van willen en kunnen, employability, vitaliteit “Wat kunnen we zelf doen?” Die vraag wou Tinka aan ons kwijt. We konden sporten, keuzes maken en we konden blijven leren En wat kon de vakbond doen? Een meneer dacht: Stimuleren. “En de dialoog aangaan”, stond Tinka te oreren En de werkgever kon verleiden en faciliteren. “Je hoeft niet ziek te zijn om beter te worden”, waarheid als een koe “Richt je op het versterken van mensen”, voegde Tinka ons nog toe.
Van een zesje naar een zeventje, over leefstijl werd gesproken We moesten meer bewegen en we moesten minder roken. Psychisch verzuim bespreekbaar maken, wou Tinka ons toen leren De werkdruk verminderen, HR maatregelen integreren. Blije mobiliteit, Tinka die deelde met de klas: Hoe legde je iemand uit dat leren best wel lollig was? Basisbehoeften van de mensen, en toen klonk op luide toon Het penetrante geluid van mijn achterbuurman ’s telefoon. Eerlijk is eerlijk, dat was storend en niet heel erg fijn Maar ja, dacht ik, voor hem zou dat vermoedelijk een basisbehoefte zijn. Hoe creëer je energiebronnen op organisatieniveau? Het was wel duidelijk, we kregen ‘t allemaal niet cadeau. Mijn achterbuurman, Mark, antwoordde braaf, op luide toon Voelde zich vast nog schuldig over die mobiele telefoon. Een ander zei: “We zijn enorm goed in plannen maken Maar we voeren ze nog niet uit”, kwam ie daarna ter zake. “We zijn brons, geen goud of zilver”, meldde Tinka daarop ferm HR-instrumenten voor ouderen, toonde zij toen op het scherm. Maar wat was effectief? Scholing en training werkte voor allemaal “Hoe zit het met ziekteverzuim?” Vroeg iemand uit de zaal. Hoe hoger opgeleid, hoe minder ziekteverzuim er was En toen een aantal vragen, staan of zitten moest de klas. Was u voor sporten, tegen liften, wou u op de werkvloer fruit? En vergaderingen graag aan statafels, dan liepen ze minder uit. Elke dag een compliment uitdelen? De halve zaal zeeg neer Maar successen vieren, daarvoor stond u snel alweer. Een positief dagboek bijhouden? De halve zaal was tegen Waarna we nog wat vragen over employability kregen. U was ook niet erg enthousiast over een maandelijkse dialoog Dat idee van Tinka kreeg haast niemand hier omhoog. En toen zei Nadir: “Nu gaan we in beweging komen.” Workshop 1 en 2 die bleven hier, voor 3 moest de trap worden genomen. Een hele kouwe huiskamer, dat werd mijn eerste stop De Talent Academy, daar stak ik vast iets op. Een soort van voorstelslang, inspirerende voorbeelden van de klas Waarmee het onderdeel ‘delen’ alvast afgetimmerd was. De inspirerende voorbeelden vlogen ons om de oren Toen schoof Dicky vergeefs het schuifje maar weer eens naar voren. Het scherm dat lichtte op en zo kwam alles toch terecht Ja, die technische jongen had helemaal niets teveel gezegd.
Naast mij staat trouwens Wessel, weer te rossen op het hout Al lang geleden uitgeleerd, geen brons, en ook geen goud. Wessel is niet ziek, maar beter wordt ie ook maar niet Ik werk al tien jaar met hem samen, hij speelt alleen dit ene lied. “More passion, happier people”, en door Dicky werd beweerd: “We hebben in het facultair netwerk enorm geïnvesteerd.” Theatermakers werden ingezet, wat niet iedereen prettig vond Want alle mompelaars moesten praten met een kurk in hun mond. Bij de Erasmus Universiteit, daar schoof ik ook nog even aan Een leven lang leren, wat deed WP daaraan? Het ging kort over artsen en hun communicatieve vaardigheden Tijdsdruk zat leren in de weg, deelde Tinka van Vuuren mede. Ook de fotografe holde maar van zaal naar zaal Die was rond twaalf uur ‘t vitaalste van ons allemaal. Moest er bloed komen om mensen te dwingen te bewegen? Moesten sancties worden uitgevoerd en beloningen worden gekregen? Onze beloning werd om vijf voor twaalf neergezet In de vorm van een gezond en smakelijk lunchbuffet. Voor de broodjes deel ik met plezier een complimentje uit Maar ik miste op deze werkvloer toch enorm het verse fruit. Het viel mij op dat een deel van u even kort naar buiten ging Voor een rokertje, niet voor een vitale wandeling. Maar ik zag hoe alle statafels wel gretig aftrek vonden De lunch liep geen minuutje uit, omdat jullie daar zo lekker stonden. “Wetenschappers in beweging”, we luisterden geboeid naar Jos Die stond zelf heel stil, kwam niet van zijn katheder los. Noemde een tiental onderzoeken, ja de man was vast heel wijs Stond hier onbewogen voor ons, geheel in vijftig tinten grijs. Jos deed waarnemingen die hij met ons wou delen, werd gezegd Het was allemaal niet te lezen en dat deelde nogal slecht. Het ging over hoogleraren, die bleken toch heel energiek Ze wisselden van baan, vernieuwden, er was heel veel dynamiek. Tijdens Jos’ verhaal werd wat afgehoest in deze klas En ik vroeg mij ook af waar die fotografe gebleven was. Promovendi, leerden wij, waren inhoudelijk gedreven En publiceren leverde stress op, Jos die meldde het maar even. Een carrière als hoogleraar, door de Jonge werd gezegd: “Zo’n carrière is maar voor een enkeling weggelegd.” Toen twee plaatjes van twee wegen, goed verlicht en slecht verlicht Over het recht op terugkeer werd ons toen door Jos bericht.
“Hoogleraren”, zei Jos, “worden beslist geselecteerd Op wat en op hoeveel er doorgaans wordt gepubliceerd.” En een hoogleraar was geen onderzoeker, hoorden we van Jos En promovendi moesten een plan B hebben, anders waren ze de klos. Een document van de Royal Society haalde Jos toen uit z’n tas We mochten het allemaal downloaden, omdat het handzaam was. Blijven zitten en jezelf verbeteren? Jos geloofde er niet in Wegwezen en mogelijkerwijs terugkomen, dat had veel meer zin. 17.000 hoogleraren, waarom werd dat geen realiteit? “We hebben daar het geld niet voor”, wou Jos verhelderend kwijt. Iemand zag perspectief in hoogleraren met een deeltijdbaan En mensen zonder LinkedIn-profiel, wat ving je daarmee aan? Een cultuur die zich in de loop van decennia had opgebouwd Veranderde even langzaam, werd ons door Jos toen toevertrouwd. Een aarzelend applaus voor Jos, Nadir vroeg even tijd Voor Annemarijke, die was twee mapjes met papieren kwijt. Zij was van de workshop loopbaanportals, en ik hoopte dat Het niet de inhoud van de workshop was, die in die mapjes zat. Samen met Janita hield zij een goed verhaal, beslist Janita vertelde ons dingen die zelfs haar directie nog niet wist. Een portaal, dat moest tweetalig zijn, stond Janita te verhalen Ik dacht, dan is het geen portaal, maar dan zijn het: portalen! Wetenschappers bedienen bleek een vak apart, vandaag de dag En nieuwe kansen kwamen steeds voorbij, zolang je ze maar zag. Janita had mensen op alle mogelijke manieren verleid Een enveloppe met klaprooszaad, een fotograaf, wilde ze kwijt. Mij heeft ze ook verleid, er werden nog twee workshops gegeven Maar ik ben het hele uur bij Annemarijke en Janita gebleven. De test ‘herken de druppel’ stipte Annemarijke even aan Die herkende ik als, tijd om naar de derde ronde workshops toe te gaan. Lerend netwerk vitaliteit, op de zolder streek ik neer En ik dacht, na een steile klim: Nou, zo vitaal ben ik niet meer. Activiteiten op ‘t gebied van vitaliteit, hoe bracht je die bij elkaar? John die startte met een stelling en er stemden er een paar. Een mevrouw die het oneens was en niet vond dat vitaliteit Voor werkgevers en werknemers fifty/fifty was, qua verantwoordelijkheid. John had gehoopt twee haast gelijke groepen te creëren Maar het werd drie om twintig, ik besloot om hem te smeren. Want geen van beide groepen wilde ik het liefste bij En John z’n klas was iets te wetenschappelijk voor mij.
Terug weer naar de Kerkzaal, hier waren mannen aan het woord Over strategische personeelsplanning, werd van hen gehoord. Er was behoefte aan een datasysteem waarin informatiestromen samen komen Nou, had ik data over hèm gehad, dan had ik hem nooit aangenomen. Ook in de Kerkzaal werd men toen in groepjes opgesplitst Zou ik hier een groepje kiezen, of werd nu voor mij beslist? Zou ik het maar liever laten, in een groep te integreren En in plaats daarvan maar dit gedicht gaan redigeren? Toen ik, na een toiletbezoek, mijn weg naar hier weer vond Zag ik dat de receptie plotsklaps bomvol beren stond. Dat zou vast iets betekenen, ik dacht er ‘t mijne van En kwam niet verder dan: Wat je van beren leren kan. Ik doe nog zes coupletten, dan is dit vers achter de rug Hopelijk heeft Annemarijke haar mapje alweer terug. Een volgende keer, dan schrijf ik lang niet alles op Dan krijgt u allemaal wat zaadjes in een enveloppe. Ik heb vandaag voor u naar beste kunnen gepresteerd Maar dit gedicht van mij wordt nergens, nooit gepubliceerd. Het schrijven vind ik prima, publiceren hoeft niet echt Daar krijgt een mens maar stress van, Jos die heeft het zelf gezegd. Als het aan mij lag, had ik hier nog uren willen blijven Maar hij moet nog een positief stukje in z’n dagboek schrijven. En u heeft volgens mij allemaal wel in een borrel zin Want u oogt lang zo vitaal niet meer als in ’t begin. Ik heb licht last van de leefstijl van vandaag, moet u weten Want de werkdruk was enorm en ik heb de hele dag gezeten. In uw en mijn belang wil ik een compliment uitdelen: U bent het leukste publiek waarvoor ik ooit heb mogen spelen! Het was mij een genoegen, ik kan alleen maar hopen dat U, net als ik, vandaag enorm veel inspiratie had. Alles klopte, alles rijmde, ik was gelukkig zeer op dreef Want als het één keer niet rijm, krijg ik gelijk geen geld meer van SoFoKleS. Hij blijft niet voor de borrel, daarvan doe ik u vast kond Hij borrelt namelijk altijd met een kurk in zijn mond. En zelf drink ik één drankje, dan loop ik de kerk weer uit Want ik heb, meer dan in wijn, zin in een lekker stukje fruit.
U herkent vast de druppel, dit gedicht duurt nog heel even Fijn dat u tot na het zingen in de kerk bent gebleven. Vond u mij brons of goud? Ik heb waarachtig geen idee Maar we zaten hier gezellig en we zaten hier oké! Dominique Engers, Utrecht, 5 februari 2015 www.desneldichteres.nl
