SHEPHERD Op deze factsheet ontmoet je een paar van de vrouwen en hun kinderen die door SHEPHERD worden gesteund. Cordaid Microkrediet is erg blij dat jullie je inzetten voor microkrediet en tegen armoede. We zijn trots dat we met jullie bijdrage deze hardwerkende vrouwen en hun gezinnen in India kunnen steunen. Met bijna niets beginnen Dit is Peter Palanismwi, zoon van ongeschoolde, arme ouders. In 1995 richtte hij SHEPHERD op, met slechts een paar euro startkapitaal. SHEPHERD geeft microkredieten en microverzekeringen aan kleine ondernemers in het Zuiden van India (Tamil Nadu). Vandaag werken er 60 mensen bij SHEPHERD. Samen helpen zij zo’n 60 duizend kleine ondernemers en hun huishoudens met microkrediet, microverzekeringen en trainingen. Peter: “Na al die jaren zien we echt het verschil. Gezinnen hebben niet alleen een beter leven. Vrouwen die hun eigen geld beheren en hun eigen bedrijfje runnen, worden ook met veel meer respect behandeld. Er is minder huiselijk geweld, vrouwen mogen meepraten. En hun dochters worden niet meer zo vroeg uitgehuwelijkt.”
Solidariteit Deze vrouwen zijn surabhi’s (surabhi betekent bron). Zij komen uit één dorp of wijk en hebben samen een lening lopen bij Shepherd. De meesten hebben ook een microverzekering bij Shepherd, tegen diefstal of schade of om ziektekosten te dekken. Ze hebben elk hun eigen bedrijfje of beroepsactiviteit, maar helpen elkaar om te sparen en om de lening ook op tijd af te betalen. Als iemand niet genoeg heeft verdiend om de maandelijkse aflossing te betalen, dan moet de rest van de groep geld bijschieten. Solidariteit dus. Rechts voor op de foto zie je Vichy. Zij werkt bij SHEPHERD en dit is één van de groepen die ze regelmatig bezoekt om te kijken of het sparen en terugbetalen van de lening goed gaat. En ook om te horen hoe het gaat met het werk, de familie en de kinderen. In het midden zie je een kommetje rijst. Bij elke bijeenkomst doen de surabhi’s ieder een hand vol rijst in de kom. Dat sparen ze op en geven ze aan degenen in het dorp die het nog minder goed hebben dan zijzelf. Suribhi’s komen altijd samen in U-vorm. Zo kan iedereen goed zien of alles wel eerlijk gaat als het geld van de 1 Foto’s gemaakt door: Cordaid- Karin Mol Tekst: Frank van Lierde
lening wordt verdeeld! “Met microkrediet kan ik mijn dochter laten studeren” Akila is 21. Ze studeert Engels en is gek op literatuur. Othello van Shakespeare is hier lievelingsboek. Haar moeder, Ginanambal, is surabhi en klant bij SHEPHERD. Met microkrediet betaalt ze de schoolkosten van Akila (schoolgeld is zo’n 80 euro per jaar, dan nog het schooluniform en de boeken). En ze heeft ook een microkrediet voor haar eigen bedrijfje. Ginanambal: “Een tijdje terug kon ik met microkrediet twee koeien kopen. Met de verkoop van melk verdien ik nu mijn eigen geld.” Ginanambal heeft een moeilijk leven achter de rug. “Ik heb altijd hard moeten werken voor anderen, voor bijna niets. En mijn eigen familie behandelde me als uitschot, omdat ik niets had. In de surabhi groep kreeg ik voor het eerst respect. Daar heb ik geleerd dat ik wel iets waard ben. Ik ben blij dat Akila langer kan studeren dan ik heb kunnen doen. Ik wilde graag dat ze dokter werd, maar die studie kunnen we nog niet betalen… En ikzelf? Nu ik mijn eigen geld verdien en mijn eigen rekening heb, mag ik eindelijk meepraten in mijn eigen familie en het dorp waar ik woon.” Voordat ze bij SHEPHERD leende, was Ginanambal afhankelijk van woekeraars, lokale geldschieters die erg veel rente vragen. “Bij SHEPHERD betaal ik 1% rente. Bij die andere geldschieters was dat wel 6%. Dat kon ik niet betalen…” Akila: ”Studeren vind ik erg leuk. Ik moet lang in de bus zitten, maar dat is niet erg. Natuurlijk wil ik later ook trouwen. Maar eerst mijn studie afmaken, dan zien we wel weer…” Hier staan Akila en haar moeder voor de school in Pallakadu, een uurtje rijden buiten Trichy, de hoofdstad van Tamil Nadu. Akila ging hier vroeger naar school. De meeste kinderen die hier naar school gaan, kunnen dat omdat hun moeders microkrediet kunnen krijgen, onder andere bij Shepherd, dat speciaal bedoelt is om de schoolkosten te betalen.
2 Foto’s gemaakt door: Cordaid- Karin Mol Tekst: Frank van Lierde
“Later wil ik piloot worden” Deira Kunjasam is één van de 15 vrouwen van de Pasumai surabhi. Heel veel spaargroepen van surabhi vrouwen dragen de naam van een bloemensoort. Ook Pasumai. Samen hebben ze een derde lening lopen bij Shepherd van 220.000 Roepie, wat neerkomt op ongeveer 200 euro per persoon. Met dat geld houden ze elk hun bedrijfje draaiende. Deira maakt gordijnen voor bedrijven en voor particulieren. Ze hangen overal, ook in het kantoor van SHEPHERD, bij Peter! Vroeger deed Deira dat op kleine schaal in haar eigen huis. Maar met microkrediet kon ze investeren in haar eigen zaak. Nu heeft ze een winkeltje met atelier. De bestellingen lopen goed. Deira: “Mijn man doet de helft van het werk, maar het is wel mijn zaak. En hij is erg blij want nu kunnen we samen de lasten en de kosten van het gezin dragen.” Deira heeft een zoon van zeven, Rajasekaran. Hij gaat naar school. Net zoals de andere leden van de Pasumai spaargroep, heeft ook Deira een onderwijslening bij SHEPHERD om de schoolkosten te kunnen betalen van haar kinderen. Rajasekaran: “Later wil ik piloot worden. Ik ben goed in wiskunde en wetenschap! Maar aan Engels heb ik een hekel…”
3 Foto’s gemaakt door: Cordaid- Karin Mol Tekst: Frank van Lierde
“Nu voel ik me veilig” Samburna is klant bij SHEPHERD en heeft met microkrediet van een stevige hut een echt huis gemaakt. Zij en haar gezin wonen in Maniyanagar (Tamil Nadu). Samburna: “Met een lening van 30.000 Roepie (ongeveer 450 euro) en 10.000 Roepie eigen geld hebben mijn man, ik en twee vrienden een stenen vloer aangelegd, een dak gebouwd en echte kamers ingericht. Zes maanden geleden was alles af. Hoeveel zakken met stenen ik heb gedragen weet ik niet meer. En cement mixen met water en zand, dat deed ik ook.” Trots wijst Revadi, haar dochter van 17, naar de bloemmotiefjes in de vloer. Revadi: “Vroeger lekte alles in huis. En een keertje is er een hele muur ingestort, omdat het zolang had geregend. Dat was echt heel eng. Telkens als het regende, onweerde of waaide was ik bang dat alles weer zou instorten. Nu, in dit echte huis, voel ik me veilig. Bovendien heb ik nu een beetje privacy. Vroeger sliepen we allemaal samen omdat er niet echt aparte kamers waren. Nu slaap ik apart in een kamer met mijn moeder.” Revadi gaat niet meer naar school. “Tot mijn elfde ben ik gegaan, daarna konden mijn ouders de schoolkosten niet meer betalen. Het leukste op school vond ik tekenen. Ik heb ook meegeholpen bij het maken van de bloemetjes in de vloer! Soms zie ik mijn oude klasgenootjes. Ze hebben doorgestudeerd. Een paar werken in een call centre voor een computerbedrijf, in de stad.” Revadi werkt ook, voor de winkel van haar moeder. “Ik maak cakejes die we verkopen in de winkel. Daar wil mee doorgaan tot mijn ouders de lening voor het huis hebben afbetaald. De helft is terugbetaald. Nog even dus. Daarna denk ik dat ik ga trouwen.”
4 Foto’s gemaakt door: Cordaid- Karin Mol Tekst: Frank van Lierde
“Hoe arm we ook zijn, er valt altijd iets te vieren” Laïla is een jonge oma van 41. Hier zie je haar met een kleindochter op de armen. Haar zoon is koelie (dagloner) en weet nooit of hij de volgende dag wel werk heeft. Laïla runt al negen jaar de Raja Sound Service in een arme buitenwijk van Trichy, hoofdstad van Tamil Nadu. Wie voor een huwelijk of een andere happening microfoons, luidsprekers, stekkers of zelfs een generator nodig heeft, die kan bij haar terecht. Laïla verhuurt geluidsapparatuur. Ooit nam ze wat spullen over van haar vader en met een microkrediet van SHEPHERD bouwde ze een kleine maar bloeiende onderneming op. Laïla: “In het begin kon ik de lening amper terugbetalen. Nu lukt me dat veel beter. Ik heb een lening lopen van omgerekend zo’n 300 euro. Dat is de maximumlening bij SHEPHERD. Daarmee heb ik onder meer nieuwe luidsprekers gekocht. De zaken gaan best goed. Mensen hebben altijd wel iets te vieren, hoe arm we hier ook zijn. Ik maak genoeg winst om mijn gezin te onderhouden, mijn kleinkind naar school te laten gaan en nieuwe spullen te kopen voor mijn zaak.” En haar man? “Mijn man zorgt voor het transport van de apparatuur. Op de riksja, de fiets of te voet. Een hele klus. Maar ik ben verantwoordelijk voor de zaak, beheer het geld en ga over de investeringen.” In een gemeenschap waar vrouwen traditioneel weinig te zeggen hebben, is dat een revolutie. En wat is de volgende stap? Laïla: “Als mijn luidsprekers zijn afbetaald wil ik lenen voor een tweede generator. Daarvoor kan ik niet meer terecht bij SHEPHERD. SHEPHERD heeft mij in al die jaren geholpen om te groeien als ondernemer en als leningnemer. Straks kan ik een lening aan bij een commerciële bank. Dat vergt veel meer papierwerk en de rente ligt een stuk hoger. Maar die tweede generator komt er.”
5 Foto’s gemaakt door: Cordaid- Karin Mol Tekst: Frank van Lierde
