s t r i j d s o l i d a r i t e i t s o c i a l i sm e Neen aan de dictatuur van de markten Solidariteit met de

de Linkse

Socialist

€2

STEUN: € 5

maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP)  nummer 315  Juni 2012

België - Belgique PB 131, 1080 Molenbeek Sainctlette BC 4383 P2A6269 Afgiftekantoor 1081 Brussel 8 Ver. uitg. G. Cool, PB 131, 1080 Molenbeek Sainctelette

s t r i j d  s o l i d a r i t e i t  s o c i a l i sm e

Neen aan de dictatuur van de markten

Solidariteit met de Griekse arbeiders “W e hebben vertrouwen in de Griekse verkiezingen van 17 juni. Op 6 mei stemden de Grieken tegen het systeem. Nu zijn ze bang.” Dat verklaarde een Europese leider, off the record, in Le Soir van 25 mei. Angst is vandaag het belangrijkste argument van het establishment in Europa om zich nog van een zekere sociale basis te verzekeren. Om de ijzeren greep op de economie en het besparingsbeleid op te leggen dat de bankiers en speculanten eisen, zijn ze tot alles bereid. Van chantage tot het opleggen van niet-verkozen regeringen. Dat allemaal om de dictatuur van de markten ter wille te zijn.

Griekenland. Dat komt deels door een vrees voor de gevolgen van een verdieping van de crisis van de eurozone op ons land. Maar er is nog een ander element van belang. Dat is het verzet van de Griekse bevolking tegen de trojka (de Europese Unie, de Europese Centrale Bank, het Internationaal Monetair Fonds) en het besparingsbeleid waar die voor staat. Er waren maar liefst 17 algemene stakingen op twee jaar tijd in verzet tegen de enorme collectieve verarming die wordt opgelegd. De woede van de Griekse arbeidersklasse en middenklasse bleek ook bij de verkiezingen. Die vormden een aardverschuiving waarbij de gevestigde partijen (het sociaaldemocratische PASOK en de conservatieve Nieuwe Democratie) heel wat pluimen In ons land en in de rest van Europa moesten laten. PASOK stak zelfs bijna volgen miljoenen gewone werkenden, de SP.a voorbij in een poging om de werklozen, gepensioneerden en ar- kleinste sociaaldemocratische partij men aandachtig de ontwikkelingen in van Europa te worden. De radicaal-link-

14 oktober ‘12: rode lijsten in Gent en Antwerpen P2

dls315.indd 1

se alliantie Syriza was de grote winnaar en ging van 4,6% naar 16,78%. Syriza heeft terecht geweigerd om een besparingscoalitie te vormen waar de gewone bevolking het slachtoffer van is. Syriza pleit voor een linkse regering die de echte verantwoordelijken van de crisis laat betalen: de bankiers, grote patroons en speculanten. In bepaalde peilingen haalt Syriza nu tot 28%. Er was ook het succes van het Front de Gauche in Frankrijk. Die voorbeelden tonen het potentieel voor een offensieve, open en democratische radicale linkerzijde die ingaat tegen het besparingsbeleid dat enkel de parasiterende kapitalistische elite ten goede komt. De vertegenwoordigers van de kapitalisten in heel Europa proberen druk te zetten op de Griekse bevolking om ‘juist’ te stemmen op 17 juni. Allen haastten ze zich om te stellen dat er geen alternatief mogelijk is. “Er is geen alternatief. Er is geen marge”, verklaar-

Vakbonden niet representatief? De achterban antwoordt P4

de Eurocommissaris De Gucht die de Grieken opriep om voor de gevestigde partijen te stemmen. Waarom verkiezingen organiseren als de kiezer toch niet mag afwijken van een neoliberaal besparingsbeleid? We moeten solidair zijn met de strijd van de Griekse en andere arbeiders en we kunnen uit hun strijd ook lessen trekken voor de situatie in ons land. België is geen eiland, de besparingen beginnen ook hier toe te slaan en de komende maanden zal dat beleid zich steeds concreter laten voelen. Zo dreigen 27.000 werklozen hun uitkering te verliezen tegen 2015. We moeten ons verzetten tegen iedere aanval. Bovendien hebben we een strijdplan nodig waarmee we een offensief kunnen beginnen over wie beschikt over de rijkdommen die we met onze arbeid produceren, maar die ons vandaag ontnomen worden. We moeten ons ook op politiek vlak organiseren om

daar tot een verlengstuk en instrument voor onze strijd te komen. Onze st rijd moet inter nationaal zijn. Het is goed dat de leiders van Syriza (Griekenland), Front de Gauche (Frankrijk) en Die Linke (Duitsland) al een ontmoeting hadden en samen pleitten tegen een nationalistische retoriek. Maar we zullen verder moeten gaan. Beeld je maar eens in wat de impact zou zijn van een Europese algemene staking op de linkse formaties en op strijdbare syndicalisten. Ze proberen ons bang te maken, vooral omdat ze zelf bang zijn. Zij hebben geen enkele oplossing om hun systeem uit de crisis te trekken. Wij zullen de durf moeten vinden om onze toekomst in eigen handen te nemen met de samenleving die we verdienen, een samenleving waar de economie ten dienste van de meerderheid van de bevolking staat in plaats van een handvol kapitalistische haaien.

Dossier: Eurocrisis wordt dieper P 8-9

29/05/2012 9:03:06



binnenland thema

de

Linkse Socialist

gemeenteraadsverkiezingen 2012

Rode lijsten in Gent en Antwerpen door

Jarmo Van Regemorter, Rood!- lijst in Antwerpen

kandidaat op de

Antwerpen. De Wever en Janssens: eerste kopen, tweede gratis

O

In Antwerpen staan met Patrick Janssens (sp.a) en Bart De Wever (NVA) twee grote figuren tegenover elkaar. Zij bekampen elkaar met elk een eigen versie van hetzelfde programma. Zij willen allebei de besparingen uitvoeren die zich opdringen na het fiasco met de Gemeentelijke Holding. Ze zijn dus allebei akkoord over het feit dat de werkende Antwerpenaar moet opdraaien voor de incompetentie en hebzucht van een bureaucratische kliek. Bovendien hebben ze beide geen antwoord op de sociale problemen in Antwerpen. Zo is er dringend nood aan sociale huisvesting (20.000 mensen staan op de wachtlijst) en een herwaardering van het stedelijk onderwijs (dat enerzijds uitverkocht wordt aan de privé, en anderzijds onderworpen Beide steden voerden de afgelopen wordt aan de ene besparing na de anjaren een beleid dat vooral rond city- dere - de eenmalige voetbalbonus die marketing en dus prestigeprojecten het stadsbestuur wil vrijmaken zal zedraaide, terwijl de sociale problemen ker niet volstaan). en noden die er in de gemeenschap beCriminaliteit als gevolg van een stijstaan enerzijds genegeerd en anderzijds gende levensonzekerheid en dalende onder tafel geveegd worden. Dat er in welvaart willen beide heren oplossen beide steden een alarmerende stijging met het criminaliseren van en repressief van werkloosheid en armoede is, mag optreden tegen elke Antwerpenaar die Op 10 mei was er een betoging van ‘Gentenaars tegen besparingen” tegen de afbouw van de dienstverlening bij De Lijn niemand weten. Dat de stadsbesturen niet in hun lijn loopt. Met avondklokvan Antwerpen en Gent niet bereid zijn ken en GAS-boetes willen de kandi- lanceerd door oud-OCMW-voorzitter maakt op een progressieve meerder- de belangen van de werkende bevolking om te investeren in stadspersoneel, so- daat-burgemeesters de meest kwetsba- Moncia De Coninck. Voor een recht- heid, en burgemeester Daniël Termont verdedigt tegen de heersende politieke ciale diensten en betaalbare huisvesting re bevolkingsgroepen hard aanpakken ser programma hoef je zelfs niet meer erin slaagt zich linkser te profileren dan en economische elite. Activisten en al evenmin. Naar buiten toe moet het zonder aan de oorzaken voor crimi- naar Vlaams Belang te kijken. Zo stel- Patrick Janssens in Antwerpen, kampt mensen vanuit verschillende achterbeeld gecreëerd worden dat deze steden naliteit te verhelpen. De N-VA heeft de Patrick Janssens vorig jaar nog dat de stad met dezelfde problemen: stij- gronden komen in Rood! bijeen met resparadijzen zijn waar het goed leven is meermaals laten verstaan voorstan- het Vlaams Belang niet moet klagen: gende werkloosheid en armoede, een pect voor hun eigenheid en diversiteit. en waar enkel peis en vree heerst. der te zijn van de asociale politiek ge- hij heeft elk lokaal beleidsvoorstel uit- politiek voor projectontwikkelaars en Een echt links front van alle krachten gevoerd dat ze bij de vorige gemeente- toeristen en grote gebreken in de soci- links van sp.a en Groen was een nog raadsverkiezingen deden. ale diensten. sterker signaal geweest. Op 14 oktoOp 14 oktober krijgen we de keuze Met het initiatief Gentenaars Tegen ber zal er in verspreide slagorde wortussen de pest en cholera die na de ver- Besparingen werd in Gent een eerste den deelgenomen. Een links front zou kiezingen wellicht verder samen zul- stap gezet om het verzet te organise- voor een pak meer verkozenen zorgen. len besturen. Gelukkig komt Rood! in ren tegen de besparingslogica. 400 Bij de PVDA zijn de geesten nog niet Antwerpen op met een lijst van strijd- Gentenaars kwamen er op straat om te rijp om tot reële samenwerking te kobare militanten en een programma rond protesteren tegen de afbouw van het men en wil men het vacuüm ter linkersociale voorzieningen, democratie in de openbaar vervoer. Rood! zette er zijn zijde alleen invullen. Nochtans klinkt stad, werk,... kortom: een programma schouders onder en toonde in de prak- de roep naar een echt links front alsten dienste van de Antwerpse bevol- tijk wat de rol van een linkse oppositie maar luider. Onder syndicalisten, zowel king en tégen de managers/zakkenvul- zou moeten zijn. Ook startte Rood! een van ABVV als ACV en bij veel linkse lers die momenteel het Schoon Verdiep campagne voor meer plaatsen in de pu- onafhankelijken leeft het verlangen om bevolken. blieke kinderopvang. tegen de verkiezingen van 2014 linkse verkozenen in het parlement te krijgen. De beste manier om dit te bereiken, zal Gent. Echte rebellen zijn Voor een open links front het bundelen van alle krachten zijn met respect voor elkaars eigenheid. nodig LSP ondersteunt Rood! en werkt er Ook de Gentenaars krijgen op 14 okto- actief aan mee. We denken dat de ge- Bezoek ook de website van Rood!: ber de kans om een oppositiestem tegen meenteraadsverkiezingen een gelegende neoliberale coalitie uit te brengen. heid zijn voor Rood! om zich te profile- www.roodlinks.be Jarmo Van Regemorter (vooraan) is LSP-kandidaat op de lijst van Rood! in Hoewel het kartel sp.a-Groen! kans ren als een open politieke formatie die Antwerpen p 14 oktober 2012 vinden er in ons land gemeenteraadsverkiezingen plaats. Hoewel vaak gezegd wordt dat er bij dergelijke verkiezingen met andere thema’s rekening gehouden wordt dan bij federale of regionale verkiezingen, zijn ze toch vaak een graadmeter van de krachtsverhoudingen die er tussen de partijen bestaan. Vooral naar de grotere steden wordt met argusogen gekeken om te zien hoe de kaarten liggen. Daarom zijn we verheugd dat Rood! (het initiatief rond Erik De Bruyn om tot een linkse oppositie te komen) al zeker opkomt in Antwerpen en Gent.

Organiseer het verzet tegen de besparingen op alle bestuursniveaus door

D

Baptiste (Brussel)

Sint-Gillis: ‘Gauches Communes’

Voor een links front

Op 1 mei deed Daniel Piron van het e federale regering zal In Brussel zijn we samen met CAP ABVV in Charleroi een oproep voor er niet aan twijfelen om (Comité Andere Politiek) en PH (Parti een politiek alternatief links van PS en de besparingslawine Humaniste) gestart met de campagne Ecolo. Wij delen dat standpunt en werverder te zetten na de ‘Laten we onze gemeentes terug in ei- ken voor de gemeenteraadsverkiezingen gemeenteraadsverkiezingen. gen handen nemen’. In deze campag- mee aan eenheidsinitiatieven. Dat doen Daarvoor zullen ze ons op alle ne verwerpen we de manier waarop de we in Charleroi samen met militanten bestuursniveaus doen opdraaien gemeentebesturen ons doen opdraaien van de Parti Communiste en andere voor de crisis. De afbouw van de voor de Dexia-crisis en de vereffening linkse militanten en syndicalisten om arbeidsvoorwaarden via de federale van de Gemeentelijke Holding. Sinds er een ‘Front de Gauche’ (Links Front) regering, verhoging van prijzen bij 2010 hebben ze via de intercommuna- te vormen. In enkele andere steden gaan het openbaar vervoer via de regio’s, le Sibelga de distributieprijzen van gas we na in welke mate we een ondersteuverhoging van de distributieprijzen en elektriciteit verhoogd om het verlies nende rol kunnen spelen in eenheidsinivan EGW via de gemeentes,... .We aan dividenden en de kapitaalverhoging tiatieven (Luik, La Louvière). zagen ook hoe men de zwarte piet bij Dexia in 2010 op te vangen. Op 31 Er is nood aan een politiek verlengprobeerde door te schuiven naar mei wordt daartegen actie gevoerd in stuk dat ingaat tegen het besparingsbeeen hoger bestuursniveau omdat ze Sint-Gillis. leid. De vakbondsleiding moet daarbij een te klein budget zouden krijgen. In die gemeente willen we jonge- haar banden met de gevestigde partijen We moeten echter vaststellen dat de ren, werkenden, uitkeringsgerech- verbreken, die partijen dienen met hun politieke partijen op lokaal niveau tigden en gepensioneerden orga- besparingspolitiek de hebzucht van de dezelfde zijn als die op federaal niseren. We zullen er met de lijst markten en de 1% rijksten. Linkse eenniveau. Dat is de reden waarom ‘Gauches Communes’ naar de verkie- heidslijsten zijn een goede stap, maar we de kans willen grijpen om bij zingen trekken. Lijsttrekker is Anja zullen niet volstaan. We zullen moeten de gemeenteraadsverkiezingen Deschoemacker die bij de verkiezin- komen tot een brede arbeiderspartij die linkse eenheidslijsten in te dienen gen van 2010 de lijst van het Front des de ervaringen van strijd bijeenbrengt en en zo oppositie te voeren tegen Gauches in BHV aanvoerde. democratisch bediscussieert hoe we een de traditionele politici en hun kracht kunnen opbouwen waarmee we neoliberale logica. het kapitalisme kunnen bestrijden. In Sint-Gillis (Brussel) komt er een lijst ‘Gauches Communes’ met Anja Deschoemacker als lijsttrekker

dls315.indd 2

29/05/2012 9:03:07

Standpunt

www.socialisme.be Juni 2012



Edito Door Anja Deschoemacker

Ook bij vertraagde besparingspolitiek moet de 99% de factuur betalen Vooruitziende vertegenwoordigers van de burgerij willen vertraging in besparingspolitiek om opstand te voorkomen

D

e verkiezing van Hollande, samen met het succes van het Front de Gauche in Frankrijk en van Syriza in de Griekse verkiezingen, heeft de discussie over het tempo van de besparingspolitiek nieuwe voeding gegeven. Het fenomeen is dan ook algemener: in Nederland tonen peilingen aan dat de SP, een partij links van de traditionele sociaaldemocratische PvdA, de grootste kan worden en in de Duitse deelstaat NoordrijnWestfalen won de SPD op basis van een campagne die een trager besparingsritme voor de deelstaat verdedigde. Di Rupo voelt zich door dat alles gesterkt. De dominante lagen van de Belgische burgerij halen opgelucht adem: de druk vermindert om zich in het avontuur van een harde clash met de arbeidersbeweging te storten. Dat het onder ’s lands elite niet enkel om blijdschap bij PS en CD&V gaat - waar de bevriende vakbondsleidingen het steeds moeilijker hebben hun basis te overtuigen van de noodzaak van die vriendschapsbanden - maar algemener verspreid is, mag blijken uit de vreugde die Verhofstadt uitdrukte bij de verkiezing van Hollande. Overal proberen de media de illusie te creëren van een fundamentele “andere” richting. De vraag is: hoe anders? Kunnen we hopen dat met de verkiezing van meer “linkse” partijen van de burgerij de factuur van de crisis niet aan de grote meerderheid van werkenden en armen zal gepresenteerd worden? Zullen sociaaldemocratische regeringen het verder wegzakken in crisis en recessie/depressie tegenhou-

den? Zullen ze de armoede terugdringen en de samenleving terug de middelen bieden om opnieuw vooruit te gaan? Zullen ze de Europese jongeren – waarvan in Spanje de helft geen job vindt - een toekomst bieden? Als men focust op hun concrete voorstellen wordt echter duidelijk dat het allesbehalve om een fundamenteel andere politiek gaat. Ze vertrekken niet vanuit het idee dat de economie moet functioneren om de behoeften van de meerderheid van de bevolking te bevredigen – degelijke jobs met degelijke lonen, betaalbare en comfortabele woningen, kwaliteitsvolle openbare diensten en voorzieningen, zorg en ondersteuning voor de zwaksten, onderwijs om de toekomst voor te bereiden,… - maar vanuit de vaststelling dat de harde besparingen de basis voor het kapitalistisch systeem onderuit dreigen te halen door het provoceren van wijd verspreid verzet. Ze stellen een ander ritme van besparingen voor, maar niet een andere betaler van de factuur! Maar de voorstellen dan om fraude te bestrijden? Om speculatie te belasten? Om de rijken meer te doen betalen? Om te komen tot een “evenwichtige” verdeling van de lasten? Dat verhaaltje horen we in België al zolang dat de geloofwaardigheid ervan nihil is. Iedere dergelijke maatregel van de laatste 30 jaar is enkel gebruikt geworden als rechtvaardiging om de lonen te matigen, om de uitkeringen tot onder de armoedegrens te duwen, om de kosten van alle basisdiensten zoveel mogelijk op de individuele gebruiker (en dus vooral op de 99%) af te wentelen. Steeds opnieuw worden die nieuwe regelingen vergezeld van achterpoortjes waarlangs de rijken aan hun verplichtingen ontkomen. Steeds opnieuw gaat

het bovendien om het zoeken van apennootjes bij de rijkste lagen om het gros van de besparingen op de rug van de meerderheid te stapelen. De “omwenteling” die vandaag vooropgesteld wordt voor de Europese politiek komt er niet vanuit een sociale bekommernis om het lot van de Europese massa’s, maar door de enorme druk die vanuit het verzet tegen de besparingspolitiek begint te groeien. De traditionele partijen worden steeds meer uitgespuwd en partijen als Syriza, FDG en SP dreigen hen in verkiezingen te onttronen. Indien die druk zou verdwijnen, zou er zelfs van die minimale toegevingen – essentieel een trager ritme van besparingen – geen sprake zijn. De illusies worden opgestookt door de media, maar de decennialange ervaring van de massa’s met de verraderlijke en verburgerlijkte sociaaldemocratie zal

maken dat hun hypocriete politieke spelletjes snel ontmaskerd zullen worden. Indien we immers niet fundamenteel een einde stellen aan dit kapitalisme in crisis, zullen de middelen voor gelijk welke verbetering - en zelfs voor het behoud van de sociale voorzieningen die we al hebben verworven – verder in de zakken van de superrijken verdwijnen en onze samenleving ten prooi laten aan wanhopige gevechten voor het beetje kruimels dat nog van de rijke tafels valt. Ook in België is een eerste stap nodig naar het organiseren van druk op deze hebzuchtige en parasitaire elite: het beginnen organiseren en kanaliseren van het verzet, ook op politiek vlak, via de opbouw van een nieuwe formatie die de belangen van de 99% even resoluut verdedigt als de huidige beleidspartijen dat doen voor de belangen van de 1%.

Di Rupo en Hollande willen een trager tempo maar zijn wel degelijk voorstander van een besparingspolitiek

We hebben nood aan een eigen politiek verlengstuk! door

Ben (Charleroi)

E

en aantal recente gebeurtenissen (1) heeft de discussie over de nood aan een brede linkse partij of een front van verschillende organisaties doen hernemen. Een formatie die al wie bereid is te strijden tegen het opgelegde bezuinigingsbeleid en de neoliberale politiek wil verenigen. Iets dergelijks zou kiezers kunnen overtuigen die in het verleden gedemotiveerd waren, maar bovenal zou ze het verzet en de strijd kunnen voortstuwen. Het begin van een scheuring tussen PS en FGTB

Sommigen zullen nog denken dat de PS het minste kwaad voorstelt, maar steeds meer anderen maken een balans op van twintig jaar machtsdeelname door de PS. Het Globaal Plan in 1993, de jacht op de werklozen, de besparingen in het onderwijs, het Generatiepact in 2005 en nu onder aanvoeren van een PS-premier een in België nooit eerder geziene besparingsoperatie. Duizenden politieke en syndicale militanten zeggen al langer dat de PS geen politiek verlengstuk is voor de vakbonden. De partij neemt integendeel deel aan een neoliberaal beleid dat regelrecht ingaat tegen de levensstandaard van de meerderheid van de bevolking. Na acties van de ACOD uit Doornik en Bergen was het nu de beurt aan het

dls315.indd 3

ABVV van Charleroi: “De PS heeft ons nog maar eens verraden, nog eens te veel”. En nog: “Kameraden van de PS, vandaag leeft de politiek van het minste kwaad niet meer onder onze militanten. De magische zin ‘het zou erger zijn zonder ons’ pakt niet meer”. De bolwassing door het ABVV van Charleroi wordt concreter door een oproep om de krachten links van de PS en Ecolo bijeen te brengen.“Er zijn nog actieve, strijdbare en antikapitalistische krachten die zich baseren op de arbeidersbeweging. Het zal niet gemakkelijk zijn, maar als iedereen een stap zou zetten, PVDA, LCR, LSP,PC, christelijk links en misschien de linkerzijde van PS en Ecolo, als die nog bestaat, dan zouden we al een eind verder staan.” Een nieuwe formatie staat op de agenda

Het potentieel voor een nieuwe linkse formatie is groot. Er is nood aan een formatie die ingaat tegen het besparingsbeleid en een eigen offensief programma uitwerkt op basis van de reële noden van de arbeiders en hun gezinnen. Dat potentieel blijkt ook uit het enthousiasme voor Syriza in Griekenland en het Front de Gauche in Frankrijk. Ook in België is er zo’n potentieel aanwezig. In zekere zin blijkt dit uit de brede interesse in de Mouvement de Gauche van Bernard Westphael, een van de oprichters van Ecolo die uit deze partij is gestapt om een beweging op te zetten die uitdrukkelijk verwijst naar Mélenchon in Frankrijk. Hoe deze be-

weging zal ontwikkelen, is nog onzeker. Wordt het een eenmansoperatie of niet? Komt er een duidelijke oriëntatie op de arbeidersbeweging? Zoals vele anderen zijn wij ervan overtuigd dat een breed links intiatief mogelijk is. Een dergelijke formatie moet democratisch en open zijn voor de verschillende linkse stromingen. Met respect voor de opvattingen en gevoeligheden van die stromingen, want vanzelfsprekend verdwijnen die niet in een oogopslag. De periode van de partijen die elke onenigheid als een ongewenst probleem opvatten, ligt gelukkig achter ons. Het democratisch debat en de inachtneming van minder- en meerderheden maken het mogelijk om verschillen te overstijgen en ze te zien voor wat ze zijn: bijdragen aan het debat. Er zal uiteraard discussie plaatsvinden. Verschillende vakbondsafdelingen, politieke organisaties en verenigingen voeren het debat en houden op hun eigen tempo evaluaties. Maar laat ons wel hopen dat het geen eeuwigheid blijft aanslepen. De vakbonden hebben een centrale rol te spelen in dit proces. Ze kunnen beter dan wie ook de tegenstanders van de besparingen bijeenbrengen. Niet enkel de zogeheten radicaal-linkse organisaties maar ook de zeer talrijke mensen die niet politiek betrokken zijn. Zij kunnen ook een oriëntatie op de basis verzekeren. Vooral op de sociale strijd in plaats van louter op verkiezingen. De gemeenteraadsverkiezingen kunnen het debat over een programma tegen de besparingen stimuleren. Dat is wat bijvoorbeeld besproken wordt in

Charleroi binnen de groep voor een Front de Gauche die de PC, LSP en ook enkele vakbondsmilitanten verenigt. Het echte doel zou echter 2014 moeten zijn. Dat geeft ons de tijd om geduldig te bouwen aan een breed democratisch politiek initiatief met de actieve betrokkenheid van honderden, misschien zelfs duizenden mensen over het hele land. (1) De open brief van enkele vakbondsdelegaties aan Rudy De Leeuw (gepubliceerd in onze aprildeditie), het vertrek van Bernard Westphael uit Ecolo en de creatie van de Mouvement de Gauche, de verklaringen van het ABVV van Charleroi om een initiatief links van PS en Ecolo op poten te zetten.

ZO GEZEGD IMF-topvrouw Lagarde (goed voor een jaarloon van ruim 500.000 euro) legt de verantwoordelijkheid voor de Eurocrisis niet bij de bankiers en speculanten, maar bij de gewone Griekse bevolking. Die zou volgens Lagarde amper belastingen betalen. Tsipras van Syriza verklaarde: “De Griekse arbeiders betalen hun belastingen, ook al zijn die zwaar en zelfs ondraaglijk.” Mélenchon van het Franse Front de Gauche voegde eraan toe: “‘Waarom zegt zij niet: het zijn de reders, de kapitalisten dus, die hun belastingen moeten betalen, terwijl die dat nu net niet doen?” Lagarde had nog de boodschap dat de Grieken de aanval op hun levensstandaard moeten ondergaan en dat het nog veel erger kan worden. “Ik denk vaker aan kleine kinderen op een school in een dorpje in Niger die met z’n drieën één stoel moeten delen. Ik denk namelijk dat zij nog meer hulp nodig hebben dan de mensen in Athene.” Met het beleid van de trojka wordt de Griekse levensstandaard naar die van Niger getrokken.

Op de economiepagina’s van De Standaard (9 mei) werd Alexis Tsipras van Syriza onomwonden een “Griekse gek” genoemd die “iedereen pijn doet.” Wie een grootschalig sociaal bloedbad onder de gewone Griekse bevolking niet aanvaardt, is volgens de redactie van De Standaard blijkbaar “gek”. Dat Tsipras als voorzitter van de tweede grootste partij drie dagen aan zet was voor de regeringsonderhandelingen noemde de krant “tergend”.

Het succes van het Franse Front de Gauche leidt ook in ons land tot discussie

29/05/2012 9:03:13



thema syndicaal

de

Linkse Socialist

Sociale verkiezingen

Vakbonden niet representatief? De achterban antwoordt

Voor de arbeidersbeweging komt het erop aan liefst zoveel mogelijk sterke syndicale bastions uit te bouwen, want dat kan het vertrouwen ook in andere bedrijven opkrikken en de krachtsverhoudingen in het voordeel van de werknemers doen omslaan. door

Eric Byl

D

e uitslag van de sociale verkiezingen tussen 7 en 20 mei is voorlopig, op basis van 91% van de betrokken bedrijven, maar werd officieel bevestigd. De krachtsverhoudingen wijzigen nauwelijks, met lichte winst voor het ‘liberale’ ACLVB ten nadele van de twee grote bonden. De participatiegraad blijft boven de 70%. Het aantal bedrijven dat verkiezingen organiseert, is toegenomen van minder dan 5.500 tot 1995, tot meer dan 6500 in 2008 en 6800 vandaag. Het aantal kiesgerechtigde werknemers is opgelopen van minder dan 1,1 miljoen in 1995 tot 1,4 miljoen in 2008 en bijna 1,7 miljoen in 2012 (1).

Voor de mediagroepen die de actualiteit in ons land controleren en inkleuren, wordt het geen gemakkelijke klus om op basis van dit resultaat de representativiteit van de vakbonden te betwisten. De uitslagen zullen geanalyseerd, geïnterpreteerd en geherinterpreteerd worden. Dat alleen al bewijst de torenhoge inzet. Hier worden immers mee de krachtsverhoudingen bepaald tussen arbeid en kapitaal voor de volgende periode. Met 125.116 kandidaten waarvan 44.608 verkozen werden, zijn de sociale verkiezingen veruit diegene die het dichtst bij de mensen staan. Zelfs de gemeenteraadsverkiezingen mobiliseren maar half zoveel kandidaten. De invloed van spindokters en dure mediacampagnes is hier ver weg. Afgevaardigden worden verkozen door hun onmiddellijke collega’s, op basis van hun dagelijkse belangeloze inzet. Voor de comités voor preventie en bescherming op het werk behaalt het ACV 52,3% van de stemmen, een verlies van 0,9%, goed voor 58,5% van de zetels. Het ABVV behaalt 36,4%, een verlies

van 0,3% en 34,1% van de zetels. Het ACLVB wint 1,5%, behaalt voor het eerst in haar geschiedenis meer dan 10% van de stemmen en 7,5% van de zetels. De uitslagen voor de ondernemingsraden zijn vergelijkbaar. De nationale confederatie van het kaderpersoneel blijft steken op 1%. Door de aanhoudende besparingen en beheersorganen die de neoliberale logica onderschrijven, beperken zelfs publieke zenders en omroepen er zich steeds meer toe de ingekleurde berichtgeving van de commerciële mediagroepen klakkeloos te kopiëren. Daarin krijgen de vakbonden er voortdurend van langs. Elke misstap van de leiding, en dat zijn er helaas nogal wat, wordt uitgemolken. Dat ook De Leeuw via een familiebedrijfje gebruik heeft gemaakt van de notionele interestaftrek bijvoorbeeld. Dat het ACW via de coöperatieve Arco lustig ingestemd had met de omvorming van Dexia tot hefboomfonds. De kandidaten van die vakbonden hebben het wellicht mogen uitleggen. Dankzij hun inzet hebben ze de schade kunnen beperken. Het is een

De algemene resultaten van de sociale verkiezingen (grafiek: ABVV)

dls315.indd 4

klein wonder dat het ACLVB daar niet nog meer van geprofiteerd heeft, of dat de participatiegraad er niet meer onder te lijden had. Indien de schandalen in de bedrijfswereld in diezelfde mate uitgemolken waren, stond er geen bedrijf meer overeind. Bovendien profileerde het ACLVB zich opportunistisch als niet politiek gebonden. Tegelijk etaleren de leiders van ABVV en ACV openlijk dat ze beste maatjes zijn met de politici van SP.a en CD&V, dezelfde die ons al jarenlang besparingsplan na besparingsplan serveren. Ook dat zal ACLVB geen windeieren gelegd hebben. Tenslotte verspreidde het ACLVB overal een heus programmaboekje, terwijl de delegaties van de grote bonden het moesten stellen met een inhoudsloze campagne, tenzij ze die zelf inkleurden. Dat ACV en ABVV desondanks samen bijna 89% van alle uitgebrachte stemmen behalen en ruim 70% van de kiesgerechtigde werknemers ondanks de grote regionale spreiding en de vele werven, flexibile werkuren, ploegenarbeid en weekendwerk zich toch de moeite getroosten om hun stem uit te brengen, bewijst vooral het diepgewortelde besef dat men als werknemer behoefte heeft aan een belangenorganisatie. De voortdurende hetze tegen de vakbonden in de media, door politici, patroons, academici en journalisten, weegt immers niet op tegen de dagelijkse vaststelling van de reële impact van een vakbondsvertegenwoordiging op loon- en arbeidscondities in de werkplaats. Indien die vakbondsvertegenwoordiging ook gepaard ging met een echt politiek relais, met politici die in het parlement en in de media de hetze tegen de werknemers en hun vakbonden van antwoord zouden dienen, dan zou men die enorme kracht niet enkel defensief, maar ook offensief kunnen inzetten. Intussen komen niet enkel de misstappen van de vakbondsleiders, maar ook de hebzucht van de bedrijven, via een omweg toch altijd weer op de kop van de delegees terecht. Als kapitaalgroepen in de zware, meestal arbeidsintensieve industrie, naar lage loonlanden verhuizen, dan zijn de vakbonden de klos. Zij zouden oubollig zijn, niet aangepast aan de moderne productie, een relikwie uit het verleden, nuttig voor een categorie arbeiders die niet langer bestaat etc. De opsplitsing van grotere bedrijfseenheden in talloze kleinere en het voortdurende beroep op onderaanneming om het maar geen koppelbazerij te noemen, waarmee men het aantal werknemers kunstmatig onder de te hoge minimumgrens voor wettelijke vertegenwoordiging drukt, wordt

geïnstrumentaliseerd om te beweren dat de betrokken werknemers geen uitstaans zouden willen met de vakbonden. Bovendien hebben honderduizenden werknemers in bedrijven met minder dan 50 werknemers nog altijd geen stemrecht en dus geen vertegenwoordigers in Comité of Ondernemingsraad! Als de patroons via uitzendarbeid en een eindeloze opeenvolging van tijdelijke en/of deeltijdse contracten het jonge werknemers quasi onmogelijk maken zich syndicaal te engageren, wordt dit uitgebuit om de vakbonden gebrek aan aanhang onder jongeren te verwijten. De forse afname van de participatiegraad bij het kiescollege van de jongeren (-26 jaar) - in die bedrijven waar er jongerenzetels te verdelen waren - van

bale participatiegraad enorm, veel meer dan onze politici zouden mogen hopen indien in politieke verkiezingen geen stemplicht bestond. In de media komen radicale stemmen nauwelijks aan bod. In politieke verkiezingen worden ze doorgaans weggeblazen door dure mediacampagnes aangestuurd door vetbetaalde spindokters. In de sociale verkiezingen, als het echt op argumenten en dagelijks werk aankomt, ligt dat helemaal anders. Niet noodzakelijk voor jonge werknemers, die moeten eerst nog hun waarde bewijzen en aantonen dat ze het ook op langere termijn volhouden. Vakbondswerk is bij uitstek werk van lange adem. Maar als ze volhouden, behalen strijdbare syndicalisten, daaron-

52,4% in 2004, naar 42,5% in 2008 en nu nog slechts 35,6% zal in de media breed uitgesmeerd worden. Men kan zich trouwens afvragen of er anno 2012 nog aparte zetels voor jongeren nog nodig zijn. In elk geval, over de toename van uitzendarbeid en nu ook de gratis stages zal men het waarschijnlijk niet hebben. De vakbondsleiding had deze uitholling van de arbeidscontracten nooit mogen aanvaarden. Het is een illusie om de rechten van oudere werknemers te vrijwaren door toe te geven op die van jongere. Het ondermijnt de slagkracht van alle werknemers en wordt door de patroons schaamteloos uitgebuit om op de pensioenrechten van oudere werknemers te beknibbelen. Het verdwijnen van talloze arbeidersbastions; het boycotten door de patroons van de Europese richtlijn voor een syndicale vertegenwoordiging vanaf 20 werknemers; de misstappen en ongeoorloofde toegevingen aan de top; het feit dat de leiders beste maatjes zijn met politici die onze verworvenheden al jarenlang uithollen; het gebrek aan investering in een dynamische en strijdbare jongerenwerking… heeft de fundamentele kracht van de vakbonden nog niet kunnen aantasten. Integendeel, ondanks de toename van het aantal bedrijven waar sociale verkiezingen worden georganiseerd en van het aantal kiesgerechtigde werknemers, doorgaans met minder syndicale tradities, blijft de glo-

der ook heel wat LSP-leden, of ze nu op ABVV of op ACV-lijsten staan, buitengewoon sterke scores en dat doorgaans zonder persoonlijke campagne. Dat is niet onbelangrijk. Voor de arbeidersbeweging komt het erop aan liefst zoveel mogelijk sterke syndicale bastions uit te bouwen, want dat kan het vertrouwen ook in andere bedrijven opkrikken en de krachtsverhoudingen in het voordeel van de werknemers doen omslaan. Voor de patroons geldt net het omgekeerde. Een slechte uitslag of het wegvallen van een strijdbare afgevaardigde kan hem het leven een stuk aangenamer en zijn portefeuille een evenredig stuk dikker maken.

(1) De volledige resultaten vind je op: ht t p://w w w.we rk.belg ie.be/defau ltTab. aspx?id=36758. Aan de sociale verkiezingen namen 799.705 kiezers voor de ondernemingsraad deel en 883.976 voor de comités. In wellicht een 100-tal bedrijven waar er verkiezingen voorzien waren, was er sprake van ‘foefelakkoorden’ om de verkiezingen af te blazen. Niet alle kiesgerechtigde werknemers kunnen ook effectief stemmen, onder meer omdat er in een aantal bedrijven geen kandidaten zijn. Om te vergelijken met de vorige sociale verkiezingen in 2008 kan op het aantal uitgebrachte stemmen worden gewezen: 758.807 voor de ondernemingsraad en 851.443 voor het comité.

29/05/2012 9:03:15

syndicaal thema

www.socialisme.be Juni 2012



Handen af van onze koopkracht

Geen gepruts aan de index! Geert Cool

van wie nu al het minste heeft. Dat is de boodschap uit deze peiling. Diegenen die vandaag voorstellen om et de regelmaat van de aan de index te prutsen, doen dit niet klok wordt ons gezegd om het stelsel beter af te stemmen op dat onze lonen te hoog de reële prijsstijgingen met een betere zijn en dat de concurrentiepositie afweging van verschillende producten van onze bedrijven gebukt gaat en diensten (zo zijn huisvesting, water, onder de automatische loonindex. elektriciteit, gas vandaag slechts goed De meningen onder de gevestigde voor een gewicht van 16%), maar wel politici, werkgevers en hun media om onze koopkracht naar beneden te variëren van het afschaffen tot het trekken. Hoe minder wij verdienen, hoe prutsen aan de index. Ondanks beter voor de concurrentiepositie van hun propagandacampagne de bedrijven. Zo luidt hun logica. blijkt uit een peiling dat 56% Vandaag is de index in heel wat gevan de bevolking de index wil vallen het voorwerp van een schijngebehouden zoals ze is, slechts 13% vecht waarbij het behoud ervan telkens is voorstander van de afschaffing opnieuw als ‘overwinning’ wordt inervan. geroepen of als tegengewicht voor toegevingen op andere vlakken. Het laat De peiling vroeg ook naar eventuele de vakbondsleiders bovendien toe om steun voor methoden om te ‘prutsen’ radicale taal te spreken zonder dat het aan de index. Het verlengen van de in- veel consequenties heeft. dexperiodes kon amper een derde beOp Rerum Novarum was het de beurt koren, het beperken van de index tot aan ACV-voorzitter Marc Leemans die de laagste lonen kon op meer steun de voorstellen om aan de index te rarekenen: 47% zag er iets in. Liefst be- ken als volgt omschreef: “Remedies houden we de index zoals die is, en als van kwakzalvers die voorbijgaan aan geprutst wordt aan onze koopkracht en de ziekte, onze te hoge inflatie, en levensstandaard, dan toch niet aan die dus de thermometer willen weggooidoor

M

en. Waarom is de innovatiekracht van werkgevers niet even hoog als hun creativiteit om in de zakken van de werknemers te zitten?” Het leverde hem banbliksems van Alexander De Croo op maar ook van partijgenote Caroline Ven van werkgeversfederatie VKW (en voorheen medewerkster van Leterme). Een frontale aanval op de index is weinig waarschijnlijk, maar aanpassingen aan de berekeningswijze of de productenkorf zijn niet uit te sluiten. Patrick Dewael (Open Vld) en Jan Jambon (N-VA) stelden al voor om de samenstelling van de goederenkorf te herzien. Ze werden daarin deels bijgetreden door Karin Temmerman (SP.a). Het doel van de liberalen is duidelijk: de index mag in een aangepaste versie blijven bestaan, maar ze mag niet tot ‘loonsverhogingen’ (eigenlijk aanpassingen van de lonen aan de stijgende levensduurte) leiden. Waak zaamheid tegen iedere ondermijning van de index is geboden. Waarom dat niet koppelen aan een offensieve strijd voor een volledig herstel van de index als weerspiegeling van de reële levensduurte?

Onderwijs: voorspelbaar akkoord tussen bonden en Vlaamse Regering

NMBS miskent recht op collectieve actie

oen de Vlaamse Regering bij monde van onderwijsminister Pascal Smet in februari dit jaar aankondigde de uitstapregeling TBS 58 + voor leerkrachten (56+ voor kleuteronderwijzers) af te schaffen, lanceerden de vakbonden een actieplan. Na één week werd het plan, inclusief het informeren van de werkvloer, door de leiding afgeblazen. Onderhandelen werd de boodschap. Vele leerkrachten hadden toen al in de mot dat een eenvoudige afschaffing van de TBS-regeling geen realistische optie was voor de regering en dat de zogenaamde toegevingen door middel van onderhandelingen reeds vooraf ingecalculeerd waren als pasmunt voor het afblazen van de acties.

Naar aanleiding van een ongeval met goederentreinen in Godinne kwam het in een aantal depots tot een spontane stakingsactie. De directie kondigde meteen aan dat de “aanstokers” een “boete” zouden krijgen die “meteen van hun salaris wordt afgehouden.” In plaats van te antwoorden op de bekommernissen inzake de veiligheid van de bestuurders en het goederentransport – sommige vervoerde goederen zijn niet bepaald ongevaarlijk – haalde de directie op 19de eeuwse wijze uit naar de stakende personeelsleden. Het opleggen van een boete waarbij een bedrag wordt afgehouden van het loon is volgens professor Blanpain wettelijk niet mogelijk bij de NMBS. De directie trekt zich daar niets van aan en stelt dat de stakers “hun dienst in de steek lieten”. Boetes opleggen was in de 19de eeuw een vaak voorkomende sanctie. In de film ‘Daens’ kan je daar voorbeelden van zien, onder meer als een jonge arbeidster de onveilige werkomstandigheden onder de aandacht wil brengen. De Aalsterse textielpatroons uit de 19de eeuw maken nu een comeback als directeurs bij de NMBS.

T

Pover resultaat: voor overgrote meerderheid zal TBS niet meer bestaan

Na maanden absolute stilte over de onderhandelingen kwam exact één week na het statutair congres van ACOD-Onderwijs op 11 mei een persmededeling over het akkoord. En zoals verwacht kwamen er inderdaad enkele overgangsmaatregelen voor personeelsleden die op de vooravond van hun TBS stonden. De oorspronkelijke maatregel van de regering verschafte enkel nog personeelsleden die 57 jaar werden vóór 1/1/2012 het recht om op TBS te gaan, maar tegen maximum 40% van hun laatste wedde. Ook zij die reeds recht hadden op TBS, maar nog geen aanvraag indienden, konden tegen de nieuwe ongunstige voorwaarden uitstappen. Voor hen hebben de “onderhandelingen” opgeleverd dat ze toch nog tegen de oude gunstiger voorwaarden kunnen uitstappen. Voor de groep die 55 jaar werd in 2011 blijft er alsnog een mogelijkheid tot TBS maar dan tegen minder gunstige betalingsvoorwaarden (tussen de 75 en 82% van de vroegere berekende uitkering). Over de andere beloofde maatregelen om de eindeloopbaan te verlichten, moet er nog verder onderhandeld worden. Over de beperking van het aantal ziektedagen tot 120, geen woord. Een zeer voorspelbaar pover resultaat van onderhandelingen waar geen enkele opbouw van krachtsverhoudingen aan

dls315.indd 5

vooraf ging. Voor de overgrote meerderheid van het onderwijzend personeel zal TBS niet meer bestaan en in combinatie met de nieuwe federale pensioenwetgeving betekent dit 4 jaar langer werken(pensioen vanaf 62 jaar mits loopbaan van 40 jaar, over studiebonificatie in de persmededeling geen woord!). Dat dit resultaat het voorwerp is van een akkoord tussen vakbonden en regering roept bij velen ongeloof en verontwaardiging op. Dat langer werken een fataliteit is en geen echte politieke keuze, de mantra van de gevestigde media, wordt nu schijnbaar ook bijgetreden door de bonden. Een gemiste kans voor de strijd tegen deze neoliberale ideologie. Laten de bonden zich hier op sleeptouw nemen door hun neoliberale bevoorrechte partners, SP.a en CD&V? Op militantenvergaderingen werd gesuggereerd een oproep te doen aan lokale kandidaten voor de gemeenteraadsverkiezingen om zich publiek te distantiëren van de regeringsmaatregelen, als voorwaarde voor een stem. Een wanhopig actievoorstel waarvan je het resultaat sterk kan betwijfelen. Maar nu de bonden zelf het akkoord verdedigen, kunnen ze zelfs dit actiemiddel niet meer benutten.

schoolmoe zijn. Het blinde besparingsbeleid gaat voorbij aan deze realiteit. De verdere ondermijning van het personeelsstatuut en aanhoudende onderfiDe manier waarop dit akkoord door nanciering, zullen het beroep niet aande strot wordt geramd van de basis en trekkelijker maken. Door de stijgende zelfs van de napopulatie scholieren tionale besturen, dreigt er de komende staat in contrast jaren een aanzienlijk Dat langer werken met de raadplegintekort aan leerkracheen fataliteit is en gen die er normaal ten. Veel leerkrachgeen echte politieke gebeuren in het ten, jong en oud, zien keuze, de mantra van kader van CAO’s het niet meer zitten, de gevestigde media, en IPA’s. De basis 40% van de jonge wordt nu schijnbaar kreeg deze keer leerkrachten stopt niet de kans om binnen de 5 jaar, ouook bijgetreden door zich uit te spreken. de bonden. Een gemiste dere leerk rachten Een persmedezoeken dikwijls een kans voor de strijd deling stelde ons tegen deze neoliberale vlucht in vervroegvoor voldongen de pensionering. De ideologie. feiten. De nedervakbonden hebben laag (zonder strijd) nog maar eens een die het personeel kans laten liggen om nu incasseert, zal voor vele leerkrach- jong en oud te verenigen in de strijd ten enorme problemen opleveren. Door voor beter loon- en arbeidsvoorwaarhet veranderend onderwijslandschap, den voor iedereen. Enkel strijdbare de toenemende planlast, de evaluatie- vakbonden met een politieke vertolking procedure en de structurele besparin- kunnen het onderwijs leefbaar maken gen neemt het aantal leerkrachten met voor leerkrachten en jongeren. burn-out en depressies nog steeds toe. Het VN-rapport over de jeugd wijst aan dat scholieren in Vlaanderen enorm socialisme.be /lsp/onderwijs Geen inspraak of zelfs maar raadpleging van de basis

www.libreparcours.net

29/05/2012 9:03:17



sociaal thema

de

Linkse Socialist

antwerpen

Weggestemde BAM-tracé moet volledig van tafel

B

ijna drie jaar nadat een meerderheid van de Antwerpse bevolking zich in een referendum uitsprak tegen de Lange Wapper en het bijhorende tracé van de Beheersmaatschappij Antwerpen Mobiel, blijft het protest tegen dit tracé de Antwerpse gemoederen verhitten. Het stadsbestuur heeft ingestemd met het compromis van de Vlaamse regering om het traject te behouden

maar van de brug een tunnel te maken. Alternatieven die door actiegroepen worden voorgesteld, worden niet in overweging genomen. Op 17 juni wordt opnieuw betoogd in Deurne en Merksem, de twee districten die het hardste lijden onder het BAM-tracé, onder meer met 19 rijvakken aan het Sportpaleis. Wij zijn er geen voorstander van om zomaar alle wegen verder uit te breiden, dit zal op termijn enkel leiden tot het verder vast slibben van de we-

gen. Indien niet wordt geïnvesteerd in gratis en degelijk openbaar vervoer en alternatieven voor goederentransport (met behoud van en uitbreiding van bestaande alternatieven zoals het goederenverkeer over spoor en water), zal gelijk welk traject slechts een tijdelijke en bijzonder beperkte “oplossing” vormen. Los daarvan is het opvallend dat er een weigering is om de discussie te voeren over een traject dat buiten het stadscentrum zou liggen, het Meccano-traject dat door de actiegroepen wordt ondersteund en dat een pak goedkoper is. Dat zou samen met het afschaffen van de tolheffing in de Liefkenshoektunnel een stap vooruit betekenen. Vandaag wordt de capaciteit van die tunnel amper gebruikt omwille van de tolheffing. Met een tolheffing op de nieuwe verbinding zal het ongetwijfeld dezelfde richting uitgaan, ook al ligt de tol met 2,5 euro voor een auto daar lager dan de 5,5 euro in de Liefkenshoektunnel. Daarnaast pleiten de actiegroepen voor het overkappen van de Antwerpse ring om schadelijke gevolgen van het leven en werken in de buurt van deze ‘open riool’ te verminderen. Ook is Straten-Generaal voorstander van een uitbreiding van het openbaar vervoer

A

lle gevestigde partijen lijken het eens te zijn: het asielbeleid kan niet strikt genoeg zijn. De discussie wordt steevast beperkt tot cijfers waarbij een daling van het aantal erkende vluchtelingen als ‘positief’ wordt bestempeld. Als de mensen achter de cijfers een gezicht krijgen, blijkt dat beleid onmenselijk te zijn. Nu een uitzondering is ingeroepen om een scoutsjongen te laten blijven, doet staatssecretaris De Block (Open Vld) er alles aan om te benadrukken dat dit geen precedent vormt.

Racisme, seksisme, homofobie: Alles wat ons verdeelt, verzwakt ons

M

Angela Davis speelde een vooraanstaande rol in de beweging voor burgerrechten in de VS. Ze stond dicht bij de Black Panthers en de radicale linkerzijde. Zo was Davis twee keer kandidaat vice-president voor de Communistische Partij (in 1980 en 1984). Vandaag blijft Davis ingaan tegen racisme en discriminatie. We denken dat ze te ver gaat in haar steun aan Obama, ook al moet gezegd dat ze in die steun doorgaans kritisch is. “In het verleden sprak Huey Newton [mede-oprichter van de Black Panthers] zich uit voor de holebibeweging. Dat zorgde ervoor dat veel mensen begrepen dat de bevrijdingsstrijd van de zwarten in de VS niet enkel de zwarten

dls315.indd 6

naar en in de binnenstad. bij de individuele automobilisten of LSP steunt het verzet tegen het BAM- vrachtwagenchauffeurs leggen. tracé en koppelt dit aan de noodzaak Samen met Rood! roepen we op om van een degelijk mobiliteitsplan waarin actief deel te nemen aan de betogingen gratis en degelijk openbaar vervoer en van 17 juni en zullen we het protest tedoor de gemeenschap georganiseerd gen het BAM-tracé koppelen aan de goederentransport centraal staan. We strijd voor degelijk openbaar vervoer. verwerpen ‘oplossingen’ als rekening- Dat omvat ook protest tegen de geplanrijden en tolheffingen die de ‘schuld’ de besparingen bij De Lijn waardoor het voor het dichtslibben van de wegen aanbod afneemt.

Scoutsjongen mag blijven. Een zwaluw maakt de lente niet

Angela Davis eredoctor aan de ULB

idden mei kreeg de gekende Amerikaanse militante Angela Davis de titel van eredoctor aan de ULB. We hadden tijdens haar bezoek aan ons land een gesprek met haar en publiceren hieronder enkele uittreksels daarvan, een video met het volledige interview is beschikbaar op socialisme.be.

Foto: op 15 mei was er in Deurne-Noord een druk bijgewoonde meeting van Rood! en LSP over mobiliteit. Een 90-tal aanwezigen luisterde onder meer naar Wim Van Hees van Ademloos.

aanging, maar ook een strijd was voor van holebi’s. Dat komt omdat de mende bevrijding van vrouwen, van hole- sen zich verenigen. Holebi’s, zwarten, bi’s,... Doorheen de strijd en ook door- feministen en de arbeidersbeweging heen de overwinningen die we boek- komen samen in een gezamenlijke strijd. ten, raakten we ook bewuster van de Ik denk dat we op die weg moeten vercomplexiteit van de wereld. De bevrij- dergaan. dingsbeweging van de zwarten mocht “In die eenheid moeten we aanvaarden zich niet beperken tot zwarte mannen. dat we het niet over alles eens kunnen De strijd moest zich ook bezig houden zijn. Zo waren we met heel wat actimet vrouwenrechten, de rechten van visten betrokken bij antikapitalistische holebi’s,... bewegingen waar het “In de 21ste eeuw huwelijk wordt gezien is het gemakkelijk als een kapitalistische Angela DAVIS: “de om over de burger- bevrijdingsstrijd van instelling gericht op rechtenbeweging te het verdelen van eigende zwarten in de VS spreken als iets van dom. Maar dat betekent was ook een strijd het verleden. Maar niet dat we er niet voor voor de bevrijding dat was een aanzet moeten opkomen dat ievan vrouwen, van voor strijdbewedereen toegang heeft tot holebi’s,...” gingen die zeker het burgerlijke recht op niet tot het verlehuwelijk.” den behoren, waaronder ook de strijd voor gelijke rechten van LGBT’s [lesbiennes, gays, biseksuOp socialisme.be publiceerden we in elen en transseksuelen]. het kader van de Gay Pride, de steun “Verschillende bevrijdingsbewegingen van Obama aan het homohuwelijk, staan niet los van elkaar. Er zijn plaat- het homofobe geweld in Luik en elsen zoals in Kentucky of in bepaalde ders een aantal artikels en standpunsteden in het zuiden waar zwarte pre- ten. Dit is beschikbaar via socialisme. dikanten het opnemen voor de rechten be/lsp/holebi.

Een 20-jarige jongen uit Kameroen die sinds 2008 in ons land verblijft en onder meer actief is bij de scouts in Boortmeerbeek, wordt dan toch niet het land uitgezet. De jongen werd eerder opgesloten in het gesloten centrum in Merksplas. Daarover bevestigt de jongeman nu: “Het leven in Merkplas was erg moeilijk. Het was zoals in een gevangenis: ik lag met veel mensen in één kamer en kon moeilijk slapen door al het lawaai.” Er werd geprotesteerd door vrienden en sympathisanten. Staatssecretaris De Block gaf uiteindelijk toe aan de druk en besloot dat de jongen in ons land mag blijven tot zijn studies zijn afgewerkt. Wat daarna gebeurt, is niet duidelijk. Kortom, de onzekerheid blijft bestaan. Wat indien de jongen na het voltooien van zijn opleiding niet meer op dezelfde media-aandacht kan rekenen? Wordt hij dan wel terug gestuurd? De beslissing om de scoutsjongen te laten blijven, toont aan dat protest kan helpen. De Block benadrukt evenwel dat dit zeker geen precedent vormt maar een uitzonderlijke beslissing in uitzonderlijke omstandigheden. Oppositiepartij N-VA sprak zich uit tegen de beslissing om de jongen te laten blijven. In een poging om extra stemmen van het Vlaams Belang over te winnen, heeft de partij van Bart De Wever zich de afgelopen maanden sterker geprofileerd als tegenstander van een menselijk asielbeleid. N-VA-

parlementslid Smeyers verklaarde zeer tegen de zin van de lokale N-VAafdeling in Boortmeerbeek: “Ik kan mij inbeelden dat er nog veel soortgelijke gevallen zullen zijn die zich onheus behandeld voelen door wat mevrouw De Block nu doet. Dit is echt een gevaarlijk precedent.” Dat er nog veel zo’n gevallen zijn, klopt jammer genoeg. Achter de vele afwijzingen gaan vaak menselijke drama’s schuil. De wanhopige acties van mensen-zonder-papieren aan de VUB geven aan dat geen enkele gevestigde partij bereid is om de belangen van deze groep van de bevolking te verdedigen. Voor N-VA en co moet het asielbeleid liefst een technische kwestie van cijfers blijven, de menselijke drama’s die erachter zitten zijn hun zorg niet. Wij staan voor een ander asielbeleid dat vertrekt vanuit de belangen van de meerderheid van de bevolking. Dat begint met de vaststelling dat niemand vlucht voor zijn of haar plezier, maar vaak uit noodzaak. Het bestrijden van die noodzaak moet de allereerste prioriteit zijn. Vandaar dat wij zeggen: pak de multinationals aan, niet hun slachtoffers. Daarnaast pleiten we voor een algemene regularisatie zodat mensen-zonder-papieren niet gedwongen worden om gelijk welke job aan gelijk welk zwart loon te aanvaarden. Dat versterkt vandaag de ontwikkeling van een steeds groeiende lageloonsector.

Staatssecretaris De Block: “Dit is zeker geen precedent”

29/05/2012 9:03:20

dossier thema

www.socialisme.be Juni 2012



Donkere Dexia-wolken zijn niet verdwenen.

Wie zal de crash betalen?

H

dossier door

Tim (Brussel)

et lekte weer eind april, in het parlement. Daags nadat Luc Coene, de gouverneur van de Nationale Bank, tijdens een parlementaire zitting een zeer donker toekomstbeeld kwam schetsen over Dexia, stond het verhaal in alle kranten. Hoewel een groot deel van de discussie ging over de vraag wie er gelekt had en of Coene bewust op een lek had aangestuurd, werd het opnieuw duidelijk dat de problemen bij Dexia nog niet opgelost zijn. Wat kunnen de gevolgen zijn van een ontploffing bij Dexia?

Toen de Belgische federale regering eind oktober 2011 overging tot de nationalisatie van het noodlijdende Dexia, nam ze de Belgische tak van de bank over voor 4 miljard euro. Tegelijk werd een fictieve ‘restbank’ opgericht: alle risicovolle beleggingen van de groep werden bij elkaar gestoken, en de Franse, Belgische en Luxemburgse overheden stelden zich samen voor 90 miljard euro garant voor het geval het toch fout zou gaan met deze restbank. België zou dan het grootste deel van de kost dragen: 54 miljard euro. De Belgische tak van Dexia, nu dus een staatsbank, werd intussen omgedoopt tot Belfius. De hoop was dat het nu maar eens uit zou zijn met de negatieve berichten over Dexia. “A rose by any other name would smell as sweet,” liet Shakespeare een verliefde Julia aan haar Romeo vertellen. Maar wat leuk is voor verliefde koppeltjes, is veel minder leuk voor grootbanken: met de naamsverandering waren de problemen niet opgelost. Eigenlijk weet vandaag niemand hoe erg het gesteld is met Dexia: de analyses gaan van “weinig optimistisch” tot “apocalyptisch”. Enkel oud-topman Mariani durfde nog beweren dat het “misschien nog wel goed kon komen”, maar dat kwam waarschijnlijk eerder omdat hij zijn laatste kansen op een gouden parachute niet wou verliezen... Eén zaak is zeker: de Dexia restbank is fundamenteel verlieslatend, alleen weten we niet hoe erg.

Naar een gecontroleerde ontmanteling… De Belgische regering heeft voor de kwam er een waarschuwing van Luc restbank Dexia een “gecontroleerde Coene. Hij vreest dat de “restbank” ontmanteling” voor ogen: de bedoe- veel te positieve toekomstperspectieven ling zou zijn om het fictieve bedrijf zo heeft, en dat de kostprijs voor de ontlang mogelijk te laten voortbestaan, de manteling een pak duurder zou kunnen winstgevende delen van de bank te ver- zijn dan wat de regering hoopt. kopen, en met de opbrengst de verlieslaDe voorzitter van de Nationale Bank tende delen op te vangen. De hoop is dat is duidelijk waar dit extra geld vande rekening op het einde van het verhaal daan moet komen: “de belastingbetaniet negatief zou uitkomen. ler.” Lees: nieuwe besparingen en beOp de parlementaire zitting eind april lastingsverhogingen voor de werkende werd over dit scenario gesproken en bevolking. Zelfs in het meest positieve

Is Dexia een geïsoleerd geval?

Eigenlijk is de situatie bij Dexia te- gezamenlijk duizenden miljarden euscenario komt er dus een nieuwe fackenend voor de situatie van de wereld- ro’s cashreserves verzameld door metuur aan voor de Dexiacrisis, opnieuw mogen wij opdraaien voor de verliezen economie in het algemeen. Vandaag gawinsten, lastenverlagingen en fiscale wordt een economisch perspectief niet cadeaus. Wanhopig zoekt men naar mavan de speculanten! Vandaag reeds zoeken de Belgische meer uitgedrukt in jaren, maar eerder nieren om die middelen terug te laten gemeenten wanhopig naar manieren in maanden of weken: de onzekerheden investeren in de reële economie, maar om de verliezen die zij leden door Dexia zijn zo groot dat een langer perspectief de ondermijning van de koopkracht te verhalen op hun inwoners door ver- niet meer realistisch is. Dagelijks zijn er door achtereenvolgende besparingsopeborgen taksen op energie of overlast- nieuwe ontwikkelingen die het perspec- raties maakt dat er fundamenteel geen goede investeringpistes meer zijn. boetes. Na de gemeenteraadsverkiezin- tief van gisteren weer onderuithalen. De fundamentele reden hiervoor is In zo’n scenario is ook elk reddingsgen van oktober kunnen we ons echter dat het kapitalisme een overproducplan voor Dexia absurd: wie zal tegen aan de volledige factuur verwachten. tiecrisis uitzweet: wereldwijd hebben die achtergrond investeren in een noodde grootste bedrijven de voorbije jaren lijdende bank?

… of een ongecontroleerde crash? De speculaties over Dexia die de voor- onderneming min de schulden, negabije weken in de pers werden gemaakt, tief zou uitkomen. Een oplossing zou gaan vooral over het feit of het offici- kunnen zijn dat de aandeelhouders ële perspectief voor de Dexia restbank extra geld zouden inbrengen in de onniet veel te optimistisch is. Er zijn heel derneming. Buiten de Belgische staat wat elementen die daarop wijzen: de is niemand daar vandaag toe bereid: verliezen die reeds werden aangekon- elke investering is immers bij voordigd, gaan onder meer over investerin- baat verloren. gen in Griekenland, Spanje, Italië en Als de Belgische staat met extra geld Portugal. Er is heel wat discussie over over de brug komt, wordt ze meerderde grootte van deze verliezen: zo heeft heidsaandeelhouder van de restbank, de bedrijfsrevisor van Dexia, Deloitte, en moeten alle schulden bij de officiëvoorgerekend dat de verliezen voor 2011 le staatsschuld worden opgeteld: meer niet op 11,6 miljard moeten worden ge- dan 400 miljard euro extra schulden, of schat, zoals Dexia beweert, maar wel op meer dan het BBP van België! Dat be16,4 miljard euro. tekent meer dan een verdubbeling van Dit zou betekenen dat het eigen ver- de staatsschuld. mogen van Dexia, de waarde van de Bovendien houdt dit scenario enkel

rekening met de situatie zoals ze vandaag is voor Dexia: wat als morgen de Griekse regering haar schulden helemaal niet meer terugbetaalt, of als Spanje, Ierland of Portugal hun schulden niet meer kunnen betalen? Wat als Dexia geen toegang meer krijgt tot ECB-fondsen? De Belgische regering hoopt dat ook Spanje, Duitsland en Italië mee garant willen staan voor de Dexia-dochters daar, maar hoe groot is die hoop? Kortom: de Belgische regering is als het Titanic-orkest dat blijft spelen terwijl het Dexia-schip zinkt, hopende dat er plots nog een reddingsboot zal opduiken als het schip volledig onder water duikt.

Welk alternatief?

Een gecontroleerde ontmanteling van Dexia lijkt in de huidige internationale economische context uitgesloten. Bovendien is het niet aan de werkende bevolking om nogmaals op te draaien voor zo’n scenario. Maar welk alternatief kunnen we naar voor brengen? Vandaag wordt er in de discussie over de crisis in de financiële sector gesproken over het oprichten van een publieke bank. Wij denken dat één openbare bank in een zee van private financiële giganten weinig zal oplossen, en de vraag blijft: in wiens belangen wordt er genationaliseerd? Hetzelfde kunnen we zeggen over het scenario van een “audit” van de schulden, om dan te beslissen welke schulden rechtmatig zijn en welke niet. Wie zal deze audit uitvoeren, en wat zijn “rechtmatige schulden”? Voor ons moet een dergelijke audit openbaar gebeuren en door vertegenwoordigers van vakbonden en arbeiderspartijen. We willen een nationalisering van de hele financiële sector zonder compensaties voor de speculanten. Wij willen een openbaar onderzoek naar schulden en verliezen van Dexia, en enkel de kleine aandeelhouders zullen vergoed worden. We willen bankbestuurders aan een gemiddeld arbeidersloon die werken onder democratische controle, en die permanent afzetbaar zijn. Een openbare financiële sector zou een veilige haven zijn voor spaargeld en goedkope kredieten verschaffen aan arbeiders en hun gezinnen en middelen voor investeringen in openbare voorzieningen.

dls315.indd 7

29/05/2012 9:03:23



thema griekenland

de

Linkse Socialist De EU

servatieven. Een links front zou eenheid in actie bewerkstelligen met ook een sterke beweging op straat. Jammer genoeg namen ook andere linkse formaties een afwijzende houding in met betrekking tot een links front, dat was onder meer het geval met Antarsya (antikapitalistische alliantie). Zowel KKE als Antarsya staan nu onder druk van hun basis. Bij Antarsya vraagt een deel van de basis een front met Syriza, een meerderheid van de leiding blijft dwarsliggen. De alliantie zal daar mogelijk een zware prijs voor betalen. In 2010 haalde ze nog 2% in de lokale verkiezingen, in mei was dat nog 1,2% en dat kan verder afnemen. De KKE ging bij de verkiezingen in mei amper vooruit, peilingen voor de verkiezingen in juni wijzen op de mogelijkheid van een scherpe achteruitgang van 8,5% tot amper 4,4%. Tsipras dreigde ermee om de overheidsschulden niet volledig terug te betalen, te besparen op de militaire

De bes beren w stellen d dum vo eurozon alsof ve eenkom en moge Syriza vlakte. D breed g king, vo een uits logisch dat geva van de r zou kun dighede de hoge ren 197 en de li antwoo en uitleg natief is Tsipr Grieken eurozon wille va de rest v dat is he Het klop de heer Europa Grexit e van een len van d Spanje e ting uitg Maar heersen dere lan Grieken zone te geroepe Ierland, Het ‘Ce Researc van de zekerhe

een programma dat breekt met het ka- uitgaven en in te gaan tegen verspilling, pitalisme. corruptie en belastingontduiking door De KKE-leiding weigerde zelfs een de rijken. Hij eist een publieke controle ontmoeting met Tsipras. De partij zet op het bankenstelsel, waarbij soms nahaar sectaire benadering tegenover de tionalisering wordt bedoeld. Daarnaast rest van de arbeidersbeweging voort sprak hij zich uit voor een ‘New Deal’ en wordt daar in de peilingen voor af- zoals die van Roosevelt in de VS desgestraft. Xekinima pleit al langer voor tijds. Syriza gaat dus voor een radicaal een links front. Dat werd aanvanke- programma van hervormingen waarbij lijk redelijk vijandig onthaald, maar niet wordt gebroken met het kapitalishet kreeg geleidelijk aan meer steun. me, maar wel een aanzet wordt gegeven. Uiteindelijk werd het opgenomen door Het programma van dringende publieke Tsipras en Syriza. werken moet gekoppeld worden aan de Een linkse eenheidslijst zou bij de nationalisatie van de banken en de sleuverkiezingen van 6 mei de grootste for- telsectoren van de economie en de inmatie geweest zijn en bijgevolg genoten voering van een socialistisch plan. hebben van de bonus van 50 extra zetels Het programma van Syriza heeft bevoor de grootste partij. Als dat niet vol- perkingen, maar is wel duidelijk gericht

Le

Syriza niet in coalitie met PASOK en ND

Syriza stelde niet in een coalitie met PASOK en ND te willen treden. Alexis Tsipras stelde een links blok voor met de Griekse communistische partij (KKE) en Democratisch Links (een afsplitsing van Syriza) om een links beleid te voeren. Daarbij pleitte Tsipras voor het bevriezen van de besparingsmaatregelen, het annuleren van de wet die een einde maakt aan het collectief overleg en die het minimumloon beperkt tot 490 euro per maand. Hij eiste een publiek onderzoek naar de Griekse schulden waarbij er in tussentijd een moratorium zou komen op de terugbetaling van de schulden. Dit programma volstaat niet als antwoord op de diepte van de Griekse crisis, maar het kan een vertrekpunt zijn voor het opvoeren van de strijd tegen de besparingen en als beginpunt voor

De eurocrisis wordt dieper Revolutie en contra-revolutie in Griekenland dossier door

D

Tony Saunois (CWI) en Andros Payiatos, (Xekinima, Griekenland)

e Griekse verkiezingen van 6 mei veroorzaakten een politieke aardbeving. Dit is nog maar een voorbode van nog heviger politieke en sociale omwentelingen. De werkende bevolking en hun organisaties in de EU moeten hun solidariteit met de Griekse werkende bevolking opdrijven en zich verzetten tegen de eisen van de trojka (EU, IMF, ECB) aan de Griekse arbeiders. Een dergelijke solidariteit is deel van de strijd tegen de aanvallen van hun eigen regeringen.

Na de verkiezingen was het onmogelijk Brutale aanval op om een regering te vormen waardoor er levensstandaard nieuwe verkiezingen komen op 17 juni. Deze verlamming is een uitdrukking van De economische ineenstorting, het de hevige schokken in de Griekse samen- Griekse bbp nam sinds 2008 met 20% leving. Het is een kenmerk van zowel re- af, heeft het leven van miljoenen menvolutie als contrarevolutie. De Financial sen verwoest. De sociale gevolgen zijn Times waarschuwde: “Er kunnen zich verschrikkelijk. In de openbare diensten plunderingen en rellen voordoen. Ook daalden de lonen met 40%. De kerk schat een staatsgreep of burgeroorlog behoren dat ze dagelijks 250.000 mensen te eten tot de mogelijkheden” (18 mei). geeft in gaarkeukens. Patiënten in ziekenhuizen moeten op voorhand betalen voor een behandeling. Het aantal ziekenAlexis Tsipras (Syriza): huisbedden is met de helft afgenomen. “oorlog tussen het volk en Een ziekenhuis weigerde een pas gebohet kapitalisme” ren baby mee te geven tot de moeder de rekening had betaald. Duizenden scholen De radicaal-linkse alliantie Syriza was werden gesloten. de grote winnaar, de partij ging van 4,6% De middenklasse is vernietigd. Velen naar 16,78%. Dit geeft hoop aan vele ar- werden dakloos en staan samen met arme beiders en socialisten in Griekenland en migranten aan te schuiven voor voedselelders. Het joeg de heersende klasse een hulp en onderdak in een soort van vluchgrote schrik aan. De macht van de troj- telingenkampen, de Europese versie van ka en het besparingsbeleid werd immers uitgedaagd. De conservatieve Nieuwe Democratie (ND) en de sociaaldemocratische PASOK voerden slaafs de besparingen van de trojka uit. Onder hun aanvoeren werd Griekenland in de praktijk bezet door de internationale bankiers, de ECB, het IMF en de EU. De Griekse bevolking heeft de stromannen van het Europa van het kapitaal aan de kant geschoven: van de 75% tot 85% die beide partijen samen doorgaans haalden, bleef nog 32,02% over (18,85 voor ND en 13,18% voor PASOK). Mogelijk zal Syriza op 17 juni nog beter scoren. Zal de partij er in slagen om de hoop waar te maken? Dat vereist volgens ons een revolutionair socialistisch programma, binnen het kapitalisme is het niet mogelijk om tot oplossingen voor de crisis en de dramatische sociale gevolgen ervan te komen. Als links faalt, kan extreemrechts van het vacuüm gebruik maken. Dat zagen we al met de doorbraak van de neofascistische ‘Gouden Dageraad’ dat 6,97% en 21 verkozenen haalde. In de peilingen zakt de partij opnieuw, maar het blijft een ernstige waarschuwing.

dls315.indd 8

krottenwijken. De werkloosheid steeg tot 21%, onder jongeren is dat 51%. De honderdduizenden migranten worden geviseerd door extreemrechts. Links moet daarop antwoorden met noodmaatregelen voor alle behoeftigen. Arbeiders vechten terug

Onder druk van onderuit werden sinds begin 2010 maar liefst 17 algemene stakingen gehouden, waaronder drie 48-urenstakingen. Toch bleven de aanvallen komen. Als we geen stappen vooruit zetten in de strijd, leidt dit tot een zekere uitputting. Uit wanhoop trokken tienduizenden naar het buitenland. Er zijn naar schatting 30.000 illegale Griekse migranten in Australië. Sommigen trokken zelfs naar Nigeria of Kazachstan. Anderen kozen een meer tragische uitweg. Het aantal zelfmoorden steeg met 22% en staat op het hoogste peil in Europa. Dit doet denken aan de depressie in de VS in de jaren 1930. De bitterheid, haat en woede tegen de Griekse elite en haar politici, zorgt ervoor dat ze zich niet meer veilig op straat of op restaurant kunnen vertonen. De rijken sluizen hun geld naar Zwitserland en andere Europese landen door, de meerderheid van de bevolking blijft intussen achter met de gevolgen van de crisis.

doende was geweest om een parlemen- tegen de besparingen. Bovendien weitaire meerderheid te vormen, zou het de gert Syriza deel te nemen aan een beverenigde linkerzijde wel in een centra- sparingscoalitie. Dat kan de positie van le positie hebben gebracht om voor de Syriza versterken met 20 tot 26% in de tweede verkiezingen in juni campagne peilingen. Die snelle electorale groei te voeren rond het realistische perspec- toont het potentieel voor linkse formatief van een linkse regering. ties als de objectieve voorwaarden er De KKE weigert en blijft aan de kant rijp voor zijn en als die formaties een staan. Nochtans had de partij in 1989 duidelijk profiel aannemen. geen bezwaren met een coalitie met... De weigering van Syriza om in een het conservatieve ND! Partijleider besparingscoalitie te treden, verschilt Aleka Papriga wijst nu op die ervaring van de positie van andere linkse krachom de weigering voor een links front ten. In Italië werd de positie van de PRC kracht bij te zetten. Alsof een links ondermijnd door lokale coalities aan te front op basis van strijd tegen besparin- gaan. Recent stapte IU in Spanje in een gen hetzelfde is als deelnemen aan een coalitie met de PSOE in Andalusië, wat pro-kapitalistische regering met con- de steun voor IU kan bedreigen.

29/05/2012 9:03:28

Uitera perk, m tussen G tussen 1 gelijken linkse r Argentin In Chi sterke p de heers om een De fasc Libertad aan. He satie na uiteinde

ou eenet ook ammer kse forin met at was ya (anti-

n nu onntarsya n front van de liantie js voor 2% in was dat nemen. gen in oor de e mogeitgang

e overrug te litaire

pilling, g door ontrole oms narnaast w Deal’ VS desadicaal waarbij pitalisegeven. ublieke aan de de sleun de inan. eeft begericht

en weieen betie van % in de groei formaden er es een

in een rschilt krachde PRC aan te in een ië, wat

Griekenland thema

www.socialisme.be Juni 2012 Syriza vergist zich als het denkt dat het afwijzen van de besparingspolitiek De besparingspartijen en de trojka pro- samen kan gaan met lidmaatschap van beren wanhopig de situatie te keren. Ze de eurozone. Die eurozone is een ecostellen dat de verkiezingen een referen- nomische dwangbuis die de grote kapidum vormen over lidmaatschap van de talistische machten en bedrijven toelaat eurozone. Ze proberen het voor te stellen om een besparingsbeleid op te leggen. alsof verzet tegen de besparingen over- Syriza moet een antwoord formuleren eenkomt met een uitstap uit de eurozone op de mogelijkheid dat een linkse regeen mogelijk ook de EU. ring in Griekenland wordt geconfronSyriza blijft op dat punt teveel op de teerd met de beslissing om het land uit vlakte. Dat is een uitdrukking van een de eurozone te zetten. Het is overigens breed gedragen gevoel onder de bevol- niet uitgesloten dat ook een regering die king, volgens een peiling is 79% tegen het besparingsbeleid wel aanvaardt uiteen uitstap uit de eurozone. Het is ook eindelijk met een Grexit wordt geconlogisch dat er een schrik is voor wat in fronteerd. dat geval zou gebeuren. Een isolement Veel Grieken vrezen momenteel een van de relatief kleine Griekse economie exit, maar dit betekent niet dat ze het zou kunnen leiden tot de sociale omstan- behoud van de euro tegen gelijk weldigheden van de jaren 1950 en 1960 of ke prijs zullen blijde hoge inflatie van de javen aanvaarden. Als ren 1970 en 1980. Syriza Griekenland uit de en de linkerzijde moeten eurozone wordt geSyriza moet een antwoorden op de vrees zet, zou een linken uitleggen wat het alter- antwoord formu- se regering onmidleren op de moge- dellijk een controle natief is. Tsipr a s gok t d at de lijkheid dat een moeten instellen op Griekenland niet uit de linkse regering in het kapitaal en de eurozone wordt gezet omGriekenland wordt kredieten om een wille van de gevolgen voor kapitaalvlucht te geconfronteerd de rest van Europa. Maar ver mijden. De f idat is helemaal niet zeker. met de beslissing nanciële instellinHet klopt dat een deel van om het land uit de gen en andere grote de heersende klassen in eurozone te zetten. bedrijven zouden Europa bang is van een onmiddellijk genaGrexit en de mogelijkheid tionaliseerd moevan een verder uiteenvalten worden. Alle len van de eurozone indien schuldaflossingen aan de banken en anSpanje en andere landen eveneens rich- dere financiële instellingen moeten dan ting uitgang gaan. opgeschort worden. De regering moet Maar anderzijds vreest de Duitse de boeken openen om alle afspraken heersende klasse en ook die van an- van de banken en de markten te inspecdere landen dat grote toegevingen aan teren. Daarbij zou de regering de rijken Griekenland om het land in de euro- onteigenen en de kleine investeerders en zone te houden, als precedent wordt in- spaarders beschermen. Met een herstelgeroepen door Spanje, Italië, Portugal, programma dat op democratische wijze Ierland,... Dat risico willen ze niet lopen. tot stand komt als onderdeel van een soHet ‘Centre for Economic and Business cialistisch plan voor de sleutelsectoren Research’ stelde alvast dat het einde onder publieke controle en om de kleine van de euro in zijn huidige vorm een bedrijven bij te staan, zouden stappen zekerheid is. vooruit mogelijk zijn. De EU en de euro

 Nood aan socialistisch internationalisme

Tegelijk zou een linkse regering er alles aan doen om beroep te doen op de solidariteit van de arbeidersbeweging in de rest van Europa, in het bijzonder in Spanje, Ierland, Portugal en Italië. Door samen te strijden zou het mogelijk zijn om een alternatief te vormen op het Europa van het kapitaal. Het zou een eerste stap kunnen zijn in de opbouw van een vrijwillige socialistische confederatie als opstap naar een socialistisch Europa. Om daar te geraken, moeten we nu al bouwen aan sterkere banden tussen de linkse organisaties en de arbeidersbeweging in deze landen. Zonder een dergelijke aanpak, kan het verzet tegen de besparingen in Griekenland deels ontwapend worden. Nieuwe fase in de strijd

Met Syriza als grootste partij of aan het hoofd van een linkse regering komt er niet meteen een einde aan de crisis. Het zou integendeel het begin vormen van een nieuwe fase waarop de arbeiders en hun gezinnen moeten voorbereid zijn. Syriza moet zich versterken door al wie tegen het besparingsbeleid is te organiseren. Er is de oproep van Tsipras om een links front te vormen. Dat moet een actief front zijn dat een uitdrukking vindt in lokale en nationale bijeenkomsten van linkse partijen, vakbonden, activisten op de werkvloer, in de wijken of op de scholen en universiteiten. Lokale comités van verkozen vertegenwoordigers zouden de strijd van de komende periode voorbereiden en een garantie vormen om ervoor te zorgen dat de linkse regering ook effectief een beleid voert in het belang van de werkende bevolking. De heersende klasse voelt zich bedreigt door Syriza en de linkerzijde. Links moet de enorme kansen grijpen. Aan de zijkant toekijken, is geen optie.

Lessen van Chili Ook zonder massale aanhang kan een groep als Gouden Dageraad, net als Patria y Libertad destijds in Chili, een rol spelen als paramilitaire groep tegen minderheden en vooral tegen de arbeidersbeweging. Gouden Dageraad stuurt zijn ‘zwarthemden’ uit om migranten aan te vallen en uitte ook al dreigementen tegen holebi’s met de melding dat zij het volgende doelwit zijn. Het is dringend nodig om antifascistische comités op te zetten die de verdediging opnemen van al wie bedreigd wordt. Als Syriza met een links front een regering kan vormen, kan deze snel naar links geduwd worden. Dat was ook het geval met Allende in Chili in 1970 of met Chavez (Venezuela), Morales (Bolivia) en Kirchner (Argentinië). Zo’n regering kan maatregelen nemen die ingaan tegen de belangen van de kapitalisten, onder meer met nationalisaties. Een linkse regering in Griekenland zou snel als

Uiteraard zitten we in een ander tijdperk, maar er zijn toch gelijkenissen tussen Griekenland vandaag en Chili tussen 1970 en 1973. Er zijn ook veel gelijkenissen met de ontwikkelingen van linkse regimes in Venezuela, Bolivia of Argentinië. In Chili was er begin jaren 1970 een sterke polarisering. De rechterzijde en de heersende klasse bereidde zich voor om een einde aan de impasse te maken. De fascistische organisatie ‘Patria y Libertad’ marcheerde en viel activisten aan. Het was een paramilitaire organisatie naast het leger. Het leger pleegde uiteindelijk een bloedige staatsgreep op

dls315.indd 9

voorbeeld kunnen dienen in onder meer aan geloofwaardigheid, autoriteit en staSpanje en Portugal. biliteit. Zo’n regering zal snel botsen met Syriza en Tsipras spreken nog niet over de intense woede en de bittere strijd van socialisme als alternatief, maar dat kan de Griekse arbeidersbeweging. Syriza veranderen. In een interview met The zou zich in die strijd moeten versterken Guardian stelt Tsipras dat er sprake is om met deze beweging de regering en het van een oorlog tussen de mensen en het besparingsbeleid te stoppen. Xekinima kapitalisme. Ook Chavez verwees niet zou in zo’n situatie actief campagne voenaar socialisme bij zijn eerste verkiezing. ren voor een val van de regering door Hij werd naar links geduwd. Dat is ook middel van stakingen, bezettingen en in Griekenland mogelijk. massaprotest. Onder impact van de crisis en de klasDe snelle groei van Syriza is positief. senstrijd kan de steun voor eisen als na- De sociale en politieke crisis zal voor tionalisatie, arbeiderscontrole en –be- Syriza net zoals voor alle andere poliheer snel toenemen. Linkse regeringen tieke krachten een test vormen. Met een kunnen aangespoord worden om derge- juist programma, correcte methoden en lijke maatregelen minstens gedeeltelijk een goede benadering is het mogelijk door te voeren. Dat was overigens ook om stappen vooruit te zetten. Zoniet kan het geval met de eerste PASOK-rege- links even snel verdwijnen als het opring in 1981. kwam. Xekinima speelt een actieve rol Als de besparingspartijen toch een in de discussies in en rond Syriza om de meerderheid kunnen vormen onder lei- nodige politieke conclusies te trekken en ding van ND, dan zal het hen ontbreken de strijd vooruit te helpen.

11 september 1973. Met ‘Gouden Dageraad’ is er ook in Griekenland het potentieel van een paramilitaire organisatie. Deze organisatie prijst de voormalige Griekse militaire dictatuur alsook Hitler. Een deel van de heersende klasse kan concluderen dat er geen alternatief meer is en een poging ondernemen om de ‘orde te herstellen’. Dat zal niet de eerste keuze van de heersende klasse zijn, maar het gevaar dat die richting wordt uitgegaan, is reëel. De dalende steun voor Gouden Dageraad in de peilingen betekent niet dat het gevaar geweken is.

29/05/2012 9:03:32

10

thema internationaal

de

Linkse Socialist

Europees besparingsverdrag zal geen stabiliteit brengen

Na het falen van de besparingspolitiek, nog meer besparingen genoemd. In de Europese Commissie is de beslissingsprocedure aangepast waardoor er bijna automatisch sancties worden opgelegd indien de neoliberale dictaten niet worden opgevolgd. Een van de democratische basisrechten is dat de bevolking van een land de mogelijkheid moet hebben om te kiezen voor een economisch beleid naar keuze. De EU wil nu gaan naar een situatie waarbij de bevolking gelijk welke regering kan verkiezingen, tenminste als het een neoliberale regering is. Het doet wat denken aan de uitspraak van Ford bij het begin van de massaproductie van auto’s: “je kan gelijk welke kleur van wagen kiezen, zolang het maar zwart is.” Het neoliberalisme wordt niet meer voorgesteld als een economische keuze, het wordt een verplichting. Het is deze

logica die eerder werd gebruikt om de verkozen regeringen van Griekenland en Italië te vervangen door regeringen van bankiers. Artikel 5 van het verdrag voorziet een mechanisme waardoor een land onder direct toezicht kan worden geplaatst. In dat geval kan de regering niet meer zelf beslissen over de begroting of het economische beleid. Als de regels van het verdrag strikt worden toegepast, zou dit momenteel in 23 van de 27 EU-lidstaten zo zijn. Artikel 7 is er op gericht om een besparingsclub te vormen van de beste leerlingen van de Europese besparingsklas die kunnen beslissen over de sancties die worden opgelegd. Bij de stemming daarover zouden landen die zelf sancties kregen immers niet mogen meestemmen.

pitalisme’. Er werd gesproken over de nood aan een strengere regulering van de banksector. Vandaag zegt hetzelfde Alle gegevens wijzen erop dat ook politieke en economische establishment met dit verdrag Ierland, Griekenland dat de crisis veroorzaakt is door onveren Portugal in een diepe recessie zou- antwoorde overheidsuitgaven. De snel den terechtgekomen zijn. In 2007 had stijgende overheidsschulden zijn groIerland een overheidsschuld die min- tendeels het gevolg van de tussenkomst der dan 60% van het bbp bedroeg en van de overheden bij het redden van de er was een begrotingsoverschot. Dat banken en het overnemen van private was grotendeels ook zo in Spanje en schuldenbergen. De enorme omvang Portugal. Het argument dat dit verdrag van de overheidsschulden is het resuleen antwoord zou bieden op de crisis, taat en niet de oorzaak van de crisis. is een poging om de geschiedenis te De ‘oplossing’ die in dit verdrag wordt herschrijven. voorgesteld, is een remedie die uitgaat Bij de ineenstorting van de bank van een totaal foutieve diagnose. Lehman Brothers in 2008 zagen zelfs Een akkoord van 12 regeringen volde meest rechtse politici zich verplicht staat om het nieuwe offensief op onze om kritiek te geven op het ‘casino-ka- sociale en democratische verworven-

heden in de praktijk om te zetten. We kunnen niets verwachten van de kapitalistische politici die het in algemene woorden hebben over een groeipolitiek zonder hun besparingsbeleid in vraag te stellen. We moeten ons verzetten op straat en op de werkvloer. Een algemene staking op Europees vlak zou een uitstekend wapen zijn waarmee meteen ook geantwoord wordt op de opmars van nationalisme in het ongenoegen dat door het beleid van de EU wordt versterkt. Het zal voor steeds meer mensen duidelijk worden dat het kapitalisme ons enkel nog meer besparingen te bieden heeft en dat er een alternatieve socialistische politiek nodig is doorheen Europa.

Aanval op de democratie

Het verdrag moet gezien worden in het bredere kader van aanvallen op de democratische basisrechten die samen met de ontwikkeling van de economische crisis zijn ingezet. De Europese Unie is op zich een ondemocratische instelling, het is zelfs geen parlementaire democratie. Er is in de praktijk een machtsconcentratie bij de Europese Commissie en de Europese Raad. Wat er aan ‘democratie’ bestaat binnen de Unie werd de afgelopen jaren al sterk ondermijnd. Zo werden er eind 2001 zes maatregelen genomen om belangrijke beslissingsbevoegdheden van verkozen regeringen over te dragen aan de niet-verkozen Europese Commissie. Deze maatregelen werden het ‘six-pack’

H

door

Nicolas Croes

et besparingsbeleid leidt nergens tot het einde van de crisis. Het zorgt enkel voor massale werkloosheid, een afname van de lonen en uitkeringen, een explosie van miserie,... Samen met een afname van de investeringen door bedrijven (die nochtans voldoende geld hebben) leidde deze politiek vanaf eind 2011 tot een algemene neergang van de economie in de Eurozone. Tal van Europese landen kwamen in een recessie terecht. Het ‘Verdrag inzake stabiliteit, coördinatie en bestuur in de Economische en Monetaire Unie’ dat de EU wil opleggen, heeft als doel om de nefaste besparingspolitiek te institutionaliseren. Het verdrag zal concreet leiden tot meer besparingsoperaties, meer onrechtvaardige belastingen voor de gewone bevolking en een machtsoverdracht aan de Europese Commissie en de Europese Raad, twee niet-verkozen organen die hun besparingsagenda willen opleggen. Het verdrag is er op gericht dat het voor een nationale regering niet langer wettelijk mogelijk is om zich tegen het neoliberalisme en de besparingen te verzetten. Nadat eerder niet-verkozen regeringen van technocraten werden opgelegd in Italië en Griekenland, wordt nu een nieuwe stap gezet in het aanpakken van het verzet tegen het besparingsbeleid in de verschillende Europese landen. Dat verzet laat zich op straat voelen, maar ook meer en meer bij verkiezingen. Begrotingsevenwicht en schuldafbouw

Artikel 3 van het verdrag legt op dat het structurele begrotingstekort maximaal 0,5% van het bbp mag bedragen en 1% indien de totale overheidsschuld minder dan 60% van het bbp bedraagt. Om deze norm, die verder gaat dan de nu reeds amper behaalde Maastrichtnorm, na te leven zullen alle landen moeten overgaan tot grote besparingsoperaties waarbij de volledige economie in het gedrang komt. Het argument van de Europese kapitalisten is dat een regering net zoals een gezin niet meer kan uitgeven dan wat het heeft. De zaken zijn net iets complexer dan dat. De EU wil verbieden dat een land massale investeringen in de economie kan doen om zo werk te creëren. Nochtans zijn dergelijke investeringen nodig om de crisis te bestrijden. Er stelt zich nog een probleem. De term ‘begrotingstekort’ is erg abstract. Vraag aan 10 verschillende economen een definitie en er zullen 10 verschillende antwoorden en cijfers volgen. Voor 2006 schat het IMF het structurele Ierse

dls315.indd 10

begrotingstekort op 5,4% van het bbp, terwijl de Europese Commissie het op een overschot van 2,2% houdt. In april 2007 schatte het IMF nog dat er in 2006 een overschot van 2% was. Wie zal er bij de toepassing over het cijfer beslissen? De Europese Commissie zelf! Volgens deze ultra-neoliberale instelling moeten 18 van de 25 Eurolanden in 2013 hun uitgaven met alles samen 166 miljard euro verminderen. Het is ook dezelfde Commissie die wil bepalen hoe een evenwicht moet worden bereikt. We kunnen er van op aan dat de Europese Commissie niet de rijken zal laten aanpakken, maar wel degelijk onze levensstandaard en openbare diensten onder vuur zal nemen. Artikel 4 van het verdrag gaat over het de afbouw van de overheidsschulden. Voor landen met een totale schuld die meer dan 60% van het bbp bedraagt (het gemiddelde in de Eurozone is 85%...) zou de overheidsschuld jaarlijks met een twintigste van het stuk boven die 60% moeten afnemen. Voor de gehele Eurozone zou dat, indien we gemakshalve uitgaan van een economische nulgroei, neerkomen op een totale schuldafbouw van 2.300 miljard euro of 115 miljard per jaar. Deze twee artikels maken meteen duidelijk waarom dit verdrag vooral voordelig is voor de grote aandeelhouders, speculanten en schuldeisers. Het verdrag legt een permanent besparingsbeleid op. Het is antidemocratisch, elk ander economisch beleid wordt verboden. En het is een verdrag om de levensstandaard van de gewone bevolking drastisch naar beneden te trekken. Er wordt enkel rekening gehouden met de belangen van de kapitalisten op korte termijn door hun zoektocht naar snelle en maximale winsten gemakkelijker te maken. De gevestigde partijen zijn ideologisch zo sterk aan het neoliberalisme gebonden dat ze zelfs niet opmerken hoe de toepassing van dit verdrag op langere termijn ook vanuit het standpunt van de kapitalisten zelf rampzalig is.

Biedt dit verdrag een antwoord op de crisis?

Het verdrag in besparingscijfers... Enkele cijfers van wat de omvang van de besparingsoperaties in verschillende landen zou zijn om de normen inzake ‘structurele begrotingstekorten’ uit het verdrag te behalen: • • • • • • • •

2,25 miljard euro in Portugal 5,3 miljard euro in Nederland 6,58 miljard euro in Oostenrijk 6,59 miljard euro in Griekenland 11,86 miljard euro in Ierland 12,4 miljard euro in België 39,95 miljard euro in Spanje 65,72 miljard euro in Frankrijk

(Cijfers op basis van de schattingen van de structurele begrotingstekorten door de Europese Commissie voor 2013 op basis van de bbp-gegevens van 2010)

29/05/2012 9:03:37

internationaal thema

www.socialisme.be Juni 2012

11

Britse verkiezingen. Regeringspartijen gaan verder onderuit

O

p 3 mei waren er lokale verkiezingen in Groot-Brittannië. De regering van Conservatieven en Liberaal-Democraten verloren fors. Ze moesten respectief 405 en 336 zetels inleveren. De sociaaldemocratische Labour-partij won 823 zetels. Met 38% was Labour groter dan de Tories (31%) en de Liberaal-Democraten (16%). De autoriteit van premier David Cameron en zijn medestander Nick Clegg kreeg een flinke opdoffer. Veel besparingen zijn nog niet volle- ‘professor Pongo’, een klimaatactivist dig doorgevoerd, maar toch is het onge- verkleed als pinguin. noegen groot. Dit leidt momenteel nog De tsunami tegen de regering heeft tot een toename van steun voor Labour, vooral Labour versterkt. Andere krachook al staat die partij evenzeer voor een ten konden er niet of amper van profitebesparingsbeleid. Labour slaagde er ren. De nationalisten van Plaid Cymru in om zelfs in de rurale achtertuin van in Wales verloren. De verwachte verCameron, in Chipping Norton, verko- sterking van de Scottish National Party zenen te behalen. De afkeer tegenover (SNP), de partij hoopte op een meerderde Liberaal-Democraten bleek onder heid in de gemeenteraad van Glasgow, meer in Edinburgh waar de liberale heeft zich niet waargemaakt. De UKIP kandidaat het moest afleggen tegen (UK Independence Party) haalde wel

een opvallende score. De populistische formatie was goed voor 13%. Het extreemrechtse BNP werd van de kaart geveegd. Dit resultaat is echter geen algemene steunbetuiging aan New Labour. Het was vooral het resultaat van een afkeer tegenover de regering en tegen de harde besparingen in het bijzonder. Nochtans zal Labour geen fundamenteel verschil maken. Zulen de nieuw verkozen Labour-gemeenteraden het besparingsbeleid verwerpen of zelf mee uitvoeren? Tot nu toe hebben gemeenteraden met een Labour-meerderheid het besparingsbeleid trouw mee uitgevoerd. Dat kan de herwonnen ‘populariteit’ van Labour snel doen verdwijnen. Voor deze verkiezingen was het enthou-

siasme overigens niet bijster groot, met een opkomst van 31% werd het laagste resultaat in 12 jaar geboekt. In 10 steden was er een referendum over rechtstreekse burgemeesterverkiezingen. Dat voorstel werd in 9 gevallen verworpen. Enkel in Bristol was er een meerderheid. In Liverpool wachtte het stadsbestuur niet op een referendum en werden de rechtstreekse verkiezingen meteen georganiseerd. De alliantie van syndicalisten en socialisten, TUSC, nam aan deze verkiezingen deel met Tony Mulhearn, de voormalige voorzitter van Labour in Liverpool toen het stadsbestuur begin jaren 1980 een radicale koers voerde en daarom op dictatoriale wijze werd afgezet door de hogere overheden. Tony haalde 5% in de verkiezingen en de campagne zorgde voor enthousiasme, met onder meer een geslaagde verkiezingsmeeting waarop 300 mensen aanwezig waren, de grootste verkiezingsmeeting in Liverpool. Het enige goede nieuws voor de Tories was wellicht het feit dat de conservatieve burgemeester van Londen, Boris Johnson, nipt de verkiezingen won. Hij haalde geen 6% voorsprong zoals de peilingen aangaven, maar versloeg Ken Livingstone met 51,53% tegenover 48,47%. Hierdoor wordt Johnson stilaan een concurrent voor Cameron, met mogelijk een interne machtsstrijd. De verzwakking van de Conservatieven zorgt ervoor dat ze in traditioneel moeilijker regio’s ver wegzakken. Bij de burgemeesterverkiezingen in Liverpool eindigde de kandidaat van de Tories pas als zevende. De belangrijkste factor in de nederlaag van de Tories en de LiberaalDemocraten was de slechter wordende economische en sociale situatie. De regering kampt met steeds meer problemen. In april werd bekend dat er een nieuwe neergang was op economisch vlak met opnieuw twee opeenvolgende kwartalen van negatieve groei. De Britse economie zit in haar langste de-

pressie in meer dan 100 jaar met weinig vooruitzichten om het de komende maanden beter te doen. Dit leidt tot een groeiend sociaal bloedbad. Het enige antwoord van de kapitalisten daarop bestaat uit nog meer besparingen. De vraag die velen zich stellen, is hoe dit kan gestopt worden. Zal Labour niet enkel in woorden maar ook in daden ingaan tegen het besparingsbeleid of zich eerder opwerpen als diegenen die de besparingen op lokaal vlak doorvoeren? Er is weinig dat er op wijst dat er vanuit die hoek een actief verzet moet verwacht worden. De alliantie van syndicalisten en socialisten, TUSC, nam aan de verkiezingen deel en haalde enkele goede resultaten. Doorgaans blijven de resultaten beperkt, maar het is belangrijk om het verzet tegen de besparingen nu ook al op electoraal vlak voor te bereiden en te organiseren. In Coventry verloor de Socialist Party nipt de zetel van Dave Nellist die 43,4% haalde. Labour voerde in Coventry vooral campagne tegen de Socialist Party. Dit zal er ons niet van weerhouden om verder de strijd te voeren en dit kan snel leiden tot een terugkeer van de Socialist Party in de gemeenteraad. In twee districten werd een gemeenteraadslid van de TUSC verkozen (Preston en Walsall). In Londen haalde de lijst van TUSC 17.686 stemmen of 0,8%. Dat is erg bescheiden, maar de ervaringen die we nu opdoen, kunnen wel de basis leggen voor een nieuwe arbeiderspartij. Toen Labour tot stand kwam begin 20ste eeuw leidde dit evenmin direct tot electorale resultaten. Zo wonnen de liberalen de verkiezingen van 1906. Dat hoogtepunt werd meteen het begin van een lange neergang. Zal het Labour vandaag net zo vergaan? De strijd voor een onaf hankelijke massapartij van de werkende bevolking blijft nodig. Dat is de belangrijkste les uit de lokale verkiezingen.

Kazachstan. Repressie kan oppositie de mond niet snoeren Zhanartu. De leiders ervan worden bedreigd met een gelijkaardig proces als dat tegen 37 leiders van de oliestaking in het westen van het land. De autoriteiten willen de verantwoordelijkheid voor het geweld in Zhanaozen, waarbij ongeveer 200 doden vielen (volgens de overheid waren het er 17), in de schoenen van de arbeiders schuiven. Ze riskeren tot 10 jaar gevangenisstraf wegens het “aanzetten tot burgerlijk ongenoegen”. Dat proces tegen de 37 stakingsleiders nam een voor het regime onverwachte wending. Het proces openbaart de intimidaties, het geweld en de martelingen waar de stakers het slachtoffer van waren in de gevangenis. Vals bewijsmateriaal, omgekochte getuigen die uiteindelijk toegeven dat ze bedreigd werden door de politie,... Al die elementen zorgen ervoor dat het regime er niet echt in slaagt om de bevolking tegen de stakers op te zetten. Het proces zorgt er vooral voor dat de methoden van de bondgenoten van Nazarbajev publiek bekend geraken. Dat wordt nog versterkt door een ander belangrijk schijnproces tegen mensenrechtenactivist Vadim Kuramshin die 7 tot 15 jaar celstraf riskeert. Alle procedurefouten in dat

H

door

Stephane Delcros

et regime van president Nazarbajev doet er alles aan om haar intimidatiepolitiek tot in het extreme door te trekken. De politie valt binnen bij activisten, er zijn gewelddadige arrestaties en opgezette processen. Maar de situatie blijft explosief, de strijd en het verzet gaan door en de offensieve eisen van de arbeiders werden in enkele gevallen zelfs ingewilligd.

dls315.indd 11

In Zhezkazgan, in het centrum van het land, gingen 400 mijnwerkers van het bedrijf Kazakhmys in staking om een loonsverhoging van 100% te eisen naast een verbetering van de veiligheid op de werkplaats. De patroon dreigde om met zijn veiligheidsdienst een tweede ‘Zhanaozen’ aan te richten (een verwijzing naar het bloedbad in december 2011 waarbij tientallen stakende oliearbeiders werden vermoord), maar de arbeiders waren vastberaden. Hun staking werd al snel opgevolgd door arbeiders in mijnen in de buurt en in de rest van de regio.

De directie van het bedrijf is in Londen gebaseerd. Die directie was verrast door de snelheid en de omvang waarmee de staking ontwikkelde. Begin mei moest ze de eisen aanvaarden met een geleidelijke verdubbeling van het loon van de mijnwerkers en er komt een nieuw collectief akkoord. Deze overwinning is belangrijk voor alle arbeiders die in actie komen in Kazachstan. Maar het is geen eindpunt. Er zal niet geaarzeld worden om repressief op te treden tegen de stakingsleiders. De vakbond van mijnwerkers sloot net aan bij de onafhankelijke federatie

proces worden systematisch onder de mat geveegd door de rechter. Ondertussen blijft de ‘beweging van dissidenten’, een verzameling van verschillende mensen die het niet eens zijn met de politiek en de handelswijzen van het regime, maandelijks betogen. Er was nochtans heel wat intimidatie tegen de militanten van deze beweging. Drie vrouwelijke militanten van de beweging, waaronder een lid van de Socialistische Beweging van Kazachstan (een brede beweging waarin Socialistisch Verzet, onze zusterorganisatie, een voorname rol speelt), werden recent opgepakt en 15 dagen gevangen gezet in een land waar de gevangenissen een erg kwalijke reputatie hebben. We eisen het stopzetten van de schijnprocessen, de vrijlating van de militanten en het opheffen van alle beschuldigingen tegen hen. De overwinning van de mijnwerkers van Kazakhmys toont aan dat strijd loont. Dat zal andere arbeiders in het land ongetwijfeld sterken in hun voornemen om actief op te komen voor hun rechten. Steun deze strijd door druk te zetten op het dictatoriale regime en door steun te betuigen aan de militanten ter plaatse.

Meer info op: campaignkazakhstan.org

29/05/2012 9:03:40

12

thema internet

de

Linkse Socialist

Piraten… aan bakboord of stuurboord?

ACTA is dood, leve CISPA? door

I

Jean L, Luxemburg

n de maarteditie van deze krant legden we uit hoe ACTA een gevaar betekent voor onze democratische rechten. Ondertussen waren er tal van mobilisaties en er zijn er nog gepland zolang het project niet volledig is ingetrokken. Er zijn ook pogingen om via nieuwe voorstellen hetzelfde doel te bekomen: het slot op het internet leggen.

ACTA was een internationaal verdrag dat het zogezegd opnam voor de intellectuele eigendom en de auteursrechten. Het verdrag ging uit van het principe dat een niet toegelaten kopie van een beschermd werk een misdrijf vormt. Op legaal gekochte DVD’s moet je telkens een filmpje met die boodschap ondergaan. ACTA laat de autoriteiten toe om alle internetcommunicatie te controleren en inlichtingen te krijgen over de gebruikers. Het is een poging om het Franse HADOPI (regels ter bestrijding van illegale kopies) op internationaal vlak door te voeren. De internetaanbieders zouden alle nodige gegevens om ‘verdachten’ te identificeren aan de autoriteiten moeten doorgeven zodra er een eenvoudige klacht is. De tekst van het ACTA-verdrag is erg vaag en vatbaar voor interpretatie. We moeten verder kijken om de ware bedoelingen ervan te kennen. Nog los van de vraag of de strijd tegen illegale downloads legitiem is, zijn enkele kanttekeningen nodig: • mensen die muziek of films downloaden, geven gemiddeld meer dan anderen uit aan culturele producten, • er onstaan steeds meer commerciële mogelijkheden onder ‘globale licentie’ waardoor illegaal downloaden minder interessant wordt, • er is een opmars van ‘vrije licenties’ waarbij de auteur aangeeft

wat met zijn of haar creatie mag gedaan worden (zie kader). Tegen deze achtergrond is het vreemd dat de industrie zich zo vastbijt in pogingen om steeds repressievere regels op te leggen in de strijd tegen niet toegelaten kopies. Die regels zullen erg snel achterhaald en zonder effect zijn. Het gaat hier wellicht om een achterhoedegevecht van een deel van de amusementsindustrie die een steeds groter deel van de koek wil, zowel op directe als op indirecte wijze (denk maar aan de dure concertprijzen). Gezien hun enorme winsten de afgelopen decennia hebben ze ook de middelen om intensief te lobbyen. De politici volgden de industriële lobby zonder daar veel vragen bij te stellen. Maar onder druk van het verzet tegen ACTA begonnen ze wel te aarzelen. Na verschillende mobilisaties tegen ACTA begonnen de opstellers van de verdragstekst zelf hun kar te keren. Zo stelde Eurocommissaris De Gucht voor om de tekst aan het Europese Hof van Justitie voor te leggen. Dat is een poging om ervan af te geraken zonder zelf al te veel gezichtsverlies te lijden. Verschillende landen kondigden al aan dat ze het verdrag niet zullen ondertekenen. Na de Zwitserse afwijzing helt ook Luxemburg over naar het neen-kamp. Minister van economie Etienne Schneider had nochtans gesteld dat ACTA niets zou veranderen aan de Luxemburgse wetgeving... Dat

is vreemd, waartoe dient het verdrag dan wel? Maar de christendemocraten lijken een goedkeuring van het verdrag nu toch af te wijzen. Ook in het Europees Parlement ziet het er naar uit dat op een volledige afwijzing van de tekst wordt afgestevend. Het feit dat de tekst aan het Europese Hof van Justitie wordt voorgelegd, betekent voorlopig enkel dat de kwestie “in de frigo” wordt gestoken in afwachting van wat meer rust in deze kwestie. We weten echter dat iets wat te lang in de frigo steekt, er met een onfris geurtje terug uit komt... Het ziet er naar uit dat ACTA het niet zal halen. Dat betekent echter niet dat de strijd gestreden is. Er worden al nieuwe even giftige projecten opgezet. Zo is er het Amerikaanse wetsvoorstel CISPA dat gericht is tegen “cyberdreigingen”. Na de mislukkingen met PIPA en SOPA is dit een nieuwe poging om tot een groter toezicht op het internet te komen in de VS. Dat gebeurt met de steun van de grote bedrijven in de sector. Net zoals dit bij ACTA het geval was, is de tekst van CISPA vaag en kan het tot diverse interpretaties leiden. CISPA omvat het officialiseren van systematische informatie-uitwisseling tussen de aanbieders van internet en de autoriteiten. De Kamer keurde het voorstel al goed waardoor het nu naar de Senaat gaat. Mogelijk zal de Democratische meerderheid het voorstel daar tegenhouden. Maar als we daarop moeten vertrouwen, dan is het resultaat wel heel onzeker. Er zal druk van onderuit moeten komen om een overwinning te bekomen tegen alle nefaste projecten die onze rechten en vrijheden beperken.

De Piratenpartijen kennen een opgang in Europa. Zij maken van de strijd tegen ACTA een centraal punt. De piraten gaan terecht in tegen de gevaren van ACTA voor onze individuele en collectieve rechten. Het politieke programma van de Piratenpartijen gaat vooral over de rechten van burgers in de context van een ‘digitale’ samenleving. Het gaat om een beperkt actieterrein, maar wel een terrein dat de afgelopen jaren aan belang won. De toegang tot cultuur en het delen van kennis zijn belangrijke zaken. Zeker nu de grote bedrijven alles willen privatiseren en controleren. De piraten gaan in zekere zin in tegen de ontsporingen van het kapitalisme, maar ze doen dit zonder duidelijke ideologische koers. Er staan zeker progressieve elementen in hun programma, maar sommige piraten hebben een asociaal mes tussen de tanden zitten. Zo is er de oprichter van de Zweedse Piratenpartij, Rickard Falkvinge, die verklaarde: “De conservatieven zijn niet voor een puur kapitalisme. Ze zijn een mengvorm van sociaal-liberalen (...) Zelf ben ik een ultrakapitalist (...) De strijd gaat over de rechten van burgers, dat staat centraal. Het is belangrijker dan discussies over gezondheidszorg, onderwijs, kernenergie, defensie en dat soort vervelende thema’s waarover al 40 jaar wordt gediscussieerd.” Kortom, niet alle piraten zijn onze bondgenoten...

‘Vrije licenties’. Copyleft versus copyright Vrije licenties vormen een alternatief op het copyright. Het traditionele copyright gaat gepaard met de melding “alle rechten voorbehouden.” Dat houdt in dat er toelating nodig is voor ieder gebruik van het werk (bvb een muziekstuk). Een werk met een vrije licentie vermeldt “bepaalde rechten voorbehouden”, waarbij de maker ervan slechts aanspraak maakt op bepaalde rechten. Zo kan de auteur een kopie voor niet-commerciële of zelfs voor commerciële doeleinden toelaten, een aanpassing van het werk toelaten of niet toelaten en uiteraard kan de maker zijn morele rechten beschermen door een verwijzing te eisen bij ieder gebruik van het werk. Dergelijke licenties worden voorgesteld door ‘creative commons’ en worden al gebruikt door duizenden artiesten die zich verenigen op platformen voor legaal downloaden. Deze artiesten worden vergoed op basis van giften van fans en door vergoedingen die ze krijgen bij commerciële verspreiding van hun werken. Vreemd genoeg komen dergelijke artiest nooit aan bod op de radio of op televisie. Bij ‘vrije licenties’ wordt ook wel gesproken over ‘copyleft’.

ACTA, CISPA, ya basta!

Zeg NEEN tegen Acta en andere pogingen om het internet te controleren. Betoging op 9 juni om 14u aan Brussel-Centraal.

waar LSP voor staaT

D

e technische en wetenschappelijke mogelijkheden van de mens zijn nog nooit zo uitgebreid geweest. De jongste 50 jaar verdrievoudigde het gemiddelde inkomen per hoofd van de wereldbevolking. Er is voldoende rijkdom om iedereen een degelijke levensstandaard te garanderen. België vormt hierop geen uitzondering. Zelfs na de gouden jaren ‘50 en ‘60 bleef de totale werkelijke waarde van alles wat we samen produceren toenemen. In ‘96 bedroeg dit dubbel zoveel als in ‘83.

Deze toename van de rijkdom heeft echter niet geleid tot een algemene stijging van de welvaart. Integendeel: terwijl bedrijven recordwinsten boeken en speculanten hun kapitaal vertienvoudigen, gaat de voormalige koloniale wereld gebukt onder oorlog en hongersnood, is de economie van de ex-stalinistische staten ineengestuikt en heerst in het Westen massale structurele werkloosheid. De globale stijging van de rijkdom is aan de overgrote meerderheid van de wereldbevolking voorbijgegaan. Stop de privatiseringen

Hoewel de arbeiders deze rijkdom produceren, hebben ze niet de minste inspraak in de aanwending ervan. Heel de productie staat in functie van de winsthonger van een handvol kapitalisten. Dit leidt tot schrijnende tegenstellingen. Er is nood aan betaalbare en comfortabele sociale woningen, aan gratis openbaar vervoer, aan onderwijs toegankelijk voor iedereen, aan speelterreinen en recreatiecentra, aan een nationale gezondheidsdienst die gratis en publiek is. De middelen hiervoor zijn voorhanden. Op dit ogenblik gaat het echter de andere kant uit. Openbare diensten worden gerentabiliseerd en opgesplitst. De winstgevende delen worden verkocht aan de hoogste bieder, de onrendabele worden afgestoten. Er is al lang geen sprake meer van

dls315.indd 12

diensten. De marktlogica heeft ook in de openbare sector toegeslaan. Voortaan spreekt men van openbare bedrijven in afwachting van de volgende privatisering. 32-urenweek

In de private sector richt de “vrije” markt een ravage aan. Alle verworvenheden worden afgebroken in naam van de competitiviteit. Arbeidscontracten ruimen plaats voor onderaanneming, uitzendarbeid en andere nepjobs. Een miljoen arbeiders in België wordt regelmatig geconfronteerd met werkloosheid. Dit heeft geleid tot de verpaupering van een deel van de arbeiders en hun gezinnen. Pensioenen, werkloosheids- en ziekteuitkeringen staan op de helling door de uitholling van de sociale zekerheid.

LSP/PSL is voor het volledig herstel van de index en een minimumloon van 1500 euro netto, tegen de afbraak van de sociale zekerheid en de uitholling van het arbeidscontract. Wij verzetten ons tegen iedere bedrijfssluiting omdat dit onder het kapitalisme enkel leidt tot werkloosheid en armoede. De enige maatregel die de massale werkloosheid kan oplossen is de onmiddellijke invoering van de 32-urenweek, zonder loonverlies en met evenredige aanwervingen. Een nieuwe arbeiderspartij

De vakbondsleidingen hebben de kapitalistische afbraaklogica aanvaard. Ze beperken zich tot het “sociaal” begeleiden van de herstructureringen. Daartegenover stellen wij het strijdsyndicalisme: vechten voor iedere job en het behoud van alle verworvenheden. De arbeidersklasse heeft een partij nodig die deze strategie politiek kan en wil vertalen. Zo’n partij moet openstaan voor iedereen die wil vechten tegen de sociale afbraak. Ze moet zich verzetten tegen iedere verdeling van de arbeiders, of het nu is op basis van racisme, seksisme of geloof. Dit kan het best door op te komen voor volledige gelijke rechten. Ze moet de strijd aanbinden tegen het imperialisme en vechten tegen de vernietiging van het milieu. Ze moet het zelfbeschikkingsrecht van

Vlamingen, Walen en Brusselaars respecteren, zonder in de val te trappen van diegenen die de arbeiders door communautair opbod willen verzwakken (cfr. splitsing sociale zekerheid). Ze zou moeten ageren voor de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder rechtstreekse arbeiderscontrole. Revolutie

Dit programma is enkel uitvoerbaar indien de arbeidersbeweging de macht uit handen neemt van de kleine minderheid van kapitalisten. De heersende klasse zal haar privileges echter niet zomaar afstaan. Het breken van de kapitalistische staat zal een revolutie vereisen. Daarom bouwen wij aan een revolutionaire marxistische partij. Arbeidersdemocratie

De productie moet in functie staan van de reële behoeften van de bevolking. Ze moet georganiseerd worden via een democratisch productieplan, opgesteld en gecontroleerd door raden, samengesteld uit vertegenwoordigers van de arbeiders van het bedrijf, van de nationale vakbonden en van de

arbeidersregering. Iedere functionaris moet verkozen en permanent afzetbaar zijn. Hij/zij mag niet beschikken over een hoger loon dan het gemiddelde loon van de arbeiders die hij/zij vertegenwoordigt. Op die manier kan het wanbeheer vermeden worden zoals dit in de planeconomieën in het exOostblok bestond. Voor socialisme en internationalisme

De socialistische revolutie breekt altijd uit op het nationale vlak, maar eindigt in de internationale arena. Arbeidersdemocratie en socialistische planning kunnen niet beperkt blijven tot één land. Het isolement van Sovjet-Rusland heeft tot haar degeneratie vanaf 1924 geleid. LSP/PSL maakt deel uit van het Comité voor een Arbeidersinternationale (CWI), dat actief is op alle continenten. Onze strijd in België zien wij in het kader van een arbeidersstrijd in de hele wereld voor een socialistische maatschappij.

Voor arbeiderseenheid Voor socialisme

29/05/2012 9:03:42

www.socialisme.be Juni 2012

LSP en de gemeenteraadsverkiezingen

G

eleidelijk aan worden de campagnes voor de gemeenteraadsverkiezingen op gang getrokken (zie ook pagina 2). LSP neemt in verschillende steden aan die verkiezingen deel en zal daarbij de noodzaak van een strijdbaar open links front met een socialistisch programma verdedigen.

In La Louvière en Luik zijn er nog gesprekken over deelname aan eenheidsinitiatieven die we mogelijk zullen ondersteunen. Tenslotte zijn er lokale afdelingen die een LSP-campagne voorbereiden. Dat is het geval in Dendermonde en Keerbergen. LSP zal ook financieel een belangrijke bijdrage leveren aan de campagnes waar het aan deelneemt. In dat kader zullen we ook eigen materiaal uitbrengen. Op Socialisme 2012 werd een eerste financiële oproep voor ons

Partijnieuws thema

kiesfonds gelanceerd. We wilden voor de zomer de eerste 5.000 euro ophalen, maar zitten intussen aan 6.400 euro! Maar we zullen natuurlijk nog veel meer middelen nodig hebben. Onze financiële middelen komen niet van de gemeenschap of van rijke geldschieters, het komt allemaal van onderuit. Van gewone lezers van deze krant. Misschien ook van u? Aarzel niet om ons kiesfonds te spekken, stort een bijdrage op 001-2260393-78 van LSP/PSL met vermelding “kiesfonds”.

De campagnes die voor ons centraal zullen staan, zijn deze in Sint-Gillis (Brussel) en Gent. In Sint-Gillis nemen we deel met een lijst ‘Gauches Communes’ (verenigd links) die wordt ondersteund door LSP, PH en CAP. De lijst wordt getrokken door Anja Deschoemacker. De afgelopen maanden kregen alle inwoners van de gemeente al twee pamfletten, in de zomer volgt een nieuw pamflet. In Gent is er een lijst van Rood! die wordt getrokken door Bart Vandersteene. De Gentse Rood!-groep was onder meer betrokken bij protest tegen de afbouw van de dienstverlening van De Lijn en een campagne naar aanleiding van het gebrek aan kinderopvang. Naast Gent en Sint-Gillis zijn er voor ons ook belangrijke campagnes in Antwerpen waar we met een 10-tal kandidaten op de lijst van Rood! zullen staan en in Charleroi waar er een ‘Front de Gauche’ is opgezet met onder meer militanten van de PC. In beide gevallen spelen we een ondersteunende rol maar zijn er anderen die de lijst trekken. Bart Vandersteene zal de lijst van Rood! in Gent trekken

Socialisme 2012: geslaagd vormingsweekend

D

e datum was niet ideaal, maar toch werd Socialisme 2012 een geslaagd evenement.

de commissie over de jaren 1930. Er waren een 40-tal niet leden aanwezig, waarvan er een aantal ter plaatse lid werden. De oproep voor ons kiesfonds was Er waren gedurende het weekend goed voor 4.600 euro, de financiële op172 aanwezigen, dat is een beetje min- roep bracht vorig jaar net geen 2.000 der dan vorig jaar. Er was wel een en- euro op. thousiasme met een grote interesse in Op de uitgebreide stand werd voor meer ideologische discussies. Zo was 890 euro aan materiaal verhandeld, ook er veel interesse voor werkgroepen over dat is ongeveer het dubbele van vorig het Belgische trotskisme en Trotski of jaar (toen kwamen we aan 460 euro).

Vooral de nieuwe boeken die we zelf uitbrachten, waren succesvol. Zo verkochten we 20 exemplaren van het boek ‘Hoe het jodendom de geschiedenis kon overleven’ door Abram Leon. Omwille van de vele vragen daartoe, zullen we dit boek binnenkort ook in het Frans uitbrengen. We bedanken iedereen die mee heeft gewerkt om van dit weekend een succes te maken. We kijken al uit naar Socialisme 2013!

13

Agenda - za 9 juni. Brussel. Betoging tegen Acta en andere pogingen om het internet aan banden te leggen - zo. 17 juni. Antwerpen. Betoging tegen het BAM-tracé, vertrek uit Deurne (15u parking Carrefour) en Merksem (15u Districtshuis) - wo. 20 juni. Brussel. van Alternatives à Bruxelles & Reprenons nos Communes. Om 19u30 in Garcia Lorca, Volderstraat 47/49, 1000 Brussel. (métro Anneessens) - do. 21 juni. Antwerpen. Meeting van Rood!: “Onze stad is niet te koop”. Elcker-Ik Centrum, Breughelstraat 31-33, Antwerpen - vr. 22 juni - zo. 24 juni. Floreffe. Vormingsweekend van LSP Henegouwen, Namen en Luik - zat. 23 juni. Gent. ROOD! feest in Gent. Vanaf 18u in het ABVV gebouw Ons Huis op de Vrijdagmarkt (ingang Meersenierstraat) - za 30 juni. Antwerpen. Rode BBQ en Rode Cantus - 7-13 juli. Gent. Internationale zomerschool - zat. 4 aug. Keerbergen, “verkiezings-BBQ” - za-zo 11-12 aug. Antwerpen. Vormingsweekend: ‘Marxisme voor A’

Waarom ik lid werd Ik kwam LSP voor het eerst tegen op een solidariteitsbetoging voor de studentenbeweging in Québec. Die betoging vond op 27 maart in Brussel plaats. Als uitwisselingsstudent die hier nog maar pas was, kende ik het politieke landschap in België amper. Al gauw was ik geïnteresseerd in LSP omwille van de constructieve discussies die ik met militanten had. Ik ben er altijd al van overtuigd geweest dat een discussie met een militant veel duidelijk maakt over de kwaliteit van de organisatie waartoe die militant behoort. Ik heb me daar niet in vergist. Wat me vooral aantrekt bij LSP is de overtuiging dat de strijd zich niet beperkt tot verkiezingen, maar ook op straat plaats vindt en dat we onze strijd van onderuit moeten voeren. Dat is een idee dat bij de meeste partijen ontbreekt. Thomas, Brussel, uitwisselingsstudent uit Québec

LSP in actie In de maand mei namen we onder meer deel aan de Gay Pride (waar we 21 kranten verkochten en 115 euro steun ophaalden) en de betoging van indignado’s. Op die laatste betoging waren er een 1.000-tal aanwezigen. We verkochten 50 exemplaren van ons maandblad en haalden 143,3 euro steun op. Verder werd ook het festivalseizoen op gang getrokken. Op Mano Mundo in Boom waren we van de partij met een Blokbuster-stand. We haalden ongeveer 170 euro steun op en verkochten 20 exemplaren van ons maandblad. Hieronder een foto vanop Mano Mundo.

Vormingsweekend in Floreffe

V

an vrijdag 22 tot en met zondag 24 juni houden de LSP-afdelingen van Henegouwen, Namen en Luik een vormingsweekend.

Ook Nederlandstalige militanten zijn zeker welkom. De inleidingen en discussies zullen in het Frans verlopen, een kans om je kennis van die taal bij te spijkeren? Later deze zomer zijn er nog vormingsmomenten, onder meer ‘Marxisme voor A’ in Antwerpen in augustus. Hierbij de agenda van het weekend.

vrijdag 22 juni ne stakingen van de 20ste eeuw (2) wat * 18-19u: inschrijvingen is een revolutie en hoe deze bekomen? * 19-22u: voorstelling van het weekend (3) anarchisme. en meeting: een socialistisch stadsbe- * 21-22u: afronding van de discussies stuur in Liverpool in de jaren 1980. Met * 22u Rode Cantus Tony Mulhearn zondag 24 juni zaterdag 23 juni * 11-13u: Wat is socialisme: (1) geplande * 10-12u30. Crisis van het kapitalisme, economie en (2) materialisme en dialechet verzet organiseren tiek: de methode van het marxisme. * 14-16u30. Hoe ingaan tegen discrimi- * 15-17u Zomer 2012: onze campagnes natie? Met werkgroepen: (1) racisme en * 17u: opruim en vertrek fascisme, van Le Pen tot de Griekse neonazi’s (2) seksisme en (3) homofobie Het weekend kost 20/15 euro (over* 17-19u30. Lessen uit het verleden voor nachting en eten inbegrepen). Meer info strijd vandaag: (1) lessen uit de algeme- via [email protected]

LSP op 1 mei Op 1 mei verkochten we op diverse bijeenkomsten en optochten 729 exemplaren van ons maandblad. Dat is meer dan de voorbije jaren (640 in 2011 en 704 en 2010). In Gent verdubbelden we onze score: 135. Elders in OostVlaanderen verkochten we 15 exemplaren in Sint-Niklaas, 69 in Aalst en 11 in Dendermonde. In West-Vlaanderen (Oostende, Brugge) kwamen we aan 45. In de provincie Antwerpen waren we op de drie optochten: Antwerpen, Mechelen en Kempen (dit jaar in Turnhout). We verkochten er 99 kranten. Leuven is doorgaans moeilijker voor ons met een erg kleine optocht.

Dit jaar verkochten we er 24 kranten, ging, we verkochten er 33 exemplaren dat is ook meer dan vorig jaar. Op de van ons maandblad. In Namen (20) en beperkte betoging in Limburg waren La Louvière (14) waren er ook tussener eveneens LSP-militanten die enkele komsten. kranten verkochten. Deze 1 mei werd gekenmerkt door Langs Franstalige kant waren we aan- discussie over een politiek verlengstuk wezig in Luik, Namen, Charleroi, La en de rol van de sociaaldemocratie. Het Louvière en uiteraard ook in het twee- Front de Gauche in Frankrijk, waarbij talige Brussel. In Luik verkochten we verschillende stromingen elk met hun 129 exemplaren van onze krant, Brussel eigenheid rond een gezamenlijke offendeed het ongeveer even goed met 130. sieve campagne samenwerken, heeft inDe andere bijeenkomsten waren kleiner. druk gemaakt en stelt ook hier de vraag In Charleroi was er een betoging met naar een front van linkse krachten uit enkele honderden aanwezigen. Gezien syndicale en politieke hoek. Deze disde toespraak van de ABVV-secretaris cussie zal de komende maanden en jaren was dit voor ons een belangrijke beto- enkel aan belang winnen.

Strijdfonds: streefdoel in zicht In het tweede kwartaal van 2012 (april - juni) willen we 11.000 euro financiële steun ophalen. Bij het ter perse gaan (28 mei), zitten we op 10.100 euro of 92% van onze doelstelling. Dat betekent dat we nog een maand hebben om niet enkel de 11.000 euro te bereiken, maar er ruim boven te gaan! Hen.-Namen: 1.063 € Bxl-W.Brab.: 2.244 € Luik-Lux: 1.021 € Antwerpen: 1.579 € Vl. Brab-Limb: 725 € O en W Vlaanderen: 2.170 € Nationaal: 1.309 €

106% 102% 102% 93% 72% 70% 131%

TOTAAL: 10.111,53 €

92%

Contact / Abonnementen Meer info over de partij / Lid worden: PB131, 1080 Molenbeek-Sainctelette Tel: 02/345 61 81. E-mail:[email protected]. Redactie: [email protected]. Ook lezersbrieven zijn welkom! Abonnementen: * proefabo: 5 euro voor drie nummers, 10 euro voor zes nummers * gewoon abo: 20 euro voor twaalf nummers * steunabo: 30 of 50 euro voor twaalf nummers Of neem een doorlopende opdracht van minstens 2 euro Rekeningnummer voor abonnementen: 001-3907596-27

dls315.indd 13

29/05/2012 9:03:43

14

Jongeren thema

de

Linkse Socialist

Jong Vld erkent niet de vrijheid om het liberalisme in vraag te stellen…

‘The Dictator’. Wanneer de realiteit de fictie evenaart...

D

e jongerenafdeling van de liberale partij Open Vld riep 1 mei uit tot de dag van de vrijheid. Maar dan wel niet de vrijheid om voor een alternatief op het failliete kapitalisme te pleiten. Dat kan immers niet. Volgens de jonge liberalen is er zelfs “een officieel akkoord dat er geen alternatief is om de economie en de vrije samenleving te organiseren.” Blijkbaar reikt de vrijheid waar de liberalen voor pleiten niet verder dan het aanvaarden van hun eigen liberalisme.

M

et zijn film ‘The Dictator’ lijkt Sascha Cohen net als bij ‘Borat’ opnieuw naar Kazachstan te verwijzen. Dat land is evenwel niet het enige waar dictatoriale maatregelen een opmars kennen. In tegenstelling tot de film is de realiteit absoluut niet grappig. Integendeel.

• In Québec werd een wet gestemd om deelnemers aan een ‘illegale betoging’ boetes van 5.000 tot 50.000 dollar op te leggen. Zo hoopt de liberale regering van ‘the dictator’ Charest de studentenbeweging te stoppen. • In Rusland werd de boete voor deelname aan ‘ongeoorloofde manifestaties’ vertweehonderdvoudigd: tot 25.000 voor betogers en 37.500 voor organisatoren. ‘The dictator’ Poetin verklaarde doodleuk: “We moeten onze bevolking beschermen tegen radicale acties.” Uiteraard zijn het de diensten van ‘the dictator’ zelf die beslissen welke betoging al dan niet ‘geoorloofd’ is. In de maand mei werden ook twee leden van onze Russische zusterorganisatie een tijdlang gevangen gezet wegens deelname aan een ‘ongeoorloofde manifestatie’. • Ook dichter bij huis slaat ‘the dictator’ toe. In de aanloop naar een grote protestactie in het Duitse Frankfurt op 19 mei werd een strikt betogingsverbod in die stad opgelegd. Wie op 18 mei in groep op straat kwam, werd omsingeld en opgepakt. Buitenlandse activisten kregen meteen een straatverbod opgelegd in de volledige stad. • En tenslotte versterkt ‘the dictator’ zich ook in ons land. Met Gemeentelijke Administratieve Sancties (GAS) kunnen de ‘dictators’ van de gemeenten een willekeurig vervolgingsbeleid opzetten waarbij ook protest wordt geviseerd. De maatregelen, de vervolging en de beslissing over de boete worden allemaal genomen door hetzelfde gemeentebestuur. Met deze regel wordt onder meer opgetreden tegen ‘rondhanggedrag’ en andere zaken waartegen ook Poetin de bevolking wil beschermen.

De crisis leidt tot het in vraag stellen van zowel de gevolgen van de crisis als van de oorzaken ervan. Daarbij blijkt dat crisis in het kapitalisme ingebakken zit. Dit is immers een systeem waarin enkel de 1% rijksten rijker wordt, terwijl de 99% armsten er stelselmatig op achteruit gaan. Dat alles vegen de jonge liberalen onder tafel met het argument van de “morele superioriteit van de vrije markt.” Die ‘morele superioriteit’ probeert Jong Vld niet aan te tonen aan de hand van de 50% werklozen onder de Spaanse jongeren of de vele slachtoffers van oorlogen en plunderingen. Neen, het kapitalisme en het liberalisme zouden ‘superieur’ zijn omdat het stalinisme rampzalig was. Het gelijkstellen van socialisme met stalinisme is een geliefkoosd argument, het is altijd gemakkelijker om een karikatuur te bestrijden dan waar je tegenstanders eigenlijk voor staan. Wij ontkennen de misdaden van het stalinisme niet, we gaan na hoe die tot stand kwamen en pleiten uitdrukkelijk voor een democratisch socialisme waar de dictatoriale regimes in pakweg Noord-Korea (over China zwijgen de Jong Vld’ers…) niet van verdacht kunnen worden. Als alle argumenten pro-liberalisme uitgeput zijn, moeten de voorstanders van het huidige systeem zich richten

op het afschrijven van alternatieven, en liever nog van een karikatuur van die alternatieven. En als dat niet volstaat, wordt maar verklaard dat er een “officieel akkoord” is over het ‘feit’ dat er “geen alternatief is”. Waar en wanneer is dat akkoord door wie gesloten? Volgens de liberalen heeft niet iedereen het begrepen en, o schande!, zijn er “een heel aantal mensen die zich gedragen alsof er wel een alternatief is.” Dan hebben ze het niet enkel over “extreem links of de hardliners binnen de vakbond”, maar er is een “aanzienlijk deel van de bevolking” dat open staat voor het idee van staatsinmenging. Dit deel van de bevolking durft het aan om het “officiële akkoord” over het nietbestaan van een alternatief te miskennen. Een democratisch debat kan enkel binnen de krijtlijnen die de liberalen rond hun eigen falende systeem hebben getrokken. Als er al problemen met het huidige systeem zijn, is dat aan “de bankiers als mensen” te wijten en niet aan het bancaire systeem. Blijkbaar namen alle bankiers – in hun hoedanigheid van ‘mens’ – de individuele beslissing om massaal te speculeren en van onze economie een casinospel te maken. Dat deze bankiers nadien werden beloond met een overheidsredding die nu

aan de meerderheid van de bevolking wordt doorgerekend in de vorm van besparingen, vindt Jong Vld wellicht wel een aanvaardbare vorm van staatsinmenging en onderdeel van ‘noodzakelijke hervormingen’. Zo krijg je alles uitgelegd. De triomfantelijke overwinningsroes van de neoliberalen de afgelopen 20 jaar moet stilaan plaats maken voor een erg defensieve houding gericht op het zwartmaken van een socialistisch alternatief. Het verbieden van discussie over een alternatief zal echter geen einde maken aan het falen van het neoliberalisme.

Foto: een kandidaat-voorzitter voor Jong Vld die anoniem wenst te blijven

Verbieden van protest kan studentenstrijd in Québec niet stoppen

Wij verzetten ons tegen de afbouw van het democratisch recht op actievoeren. We pleiten ervoor om de inbreuken op die democratische rechten tot de bioscoopschermen te beperken.

Thomas, een student Québec en LSP- lid sinds Socialisme 2012

door

afkomstig uit

O

p 22 mei was er in Montréal de grootste betoging uit de Canadese geschiedenis. Na een oproep van CLASSE, de meest strijdbare studentenvakbond, en met de steun van de vakbonden kwamen meer dan 250.000 mensen de straat op om de studentenstrijd te ondersteunen en zich te laten horen. Op die dag was het de 100ste dag van de studentenstaking. De voornaamste eis van die staking is de intrekking van de verhoging van het inschrijvingsgeld met 1.625 dollar. Die verhoging werd aangekondigd door de liberale regering van Jean Charest. Tevens spraken de betogers zich uit tegen de dictatoriaal aandoende ‘wet 78’ waarmee de regering het protest de kop wil indrukken. De betoging van 22 mei verliep feestelijk maar strijdbaar. In de voorgaande dagen was de sfeer meer gespannen. De De studentenvakbond CLASSE weigert de nieuwe repressieve regels van de re- reden daarvoor was het invoeren van de gering te volgen. De regering van Charest in Québec wil het protest de kop in- nieuwe speciale wet waarmee de regedrukken en legt strenge vereisten aan protest op. Bij een betoging werd geëist ring de huidige stakingsbeweging wil dat een gedetailleerd parcours aan de politie werd voorgelegd. CLASSE heeft breken. De politie krijgt daartoe uitgedie vraag met bovenstaand parcours beantwoord... breide bevoegdheden. Er kunnen boetes

dls315.indd 14

van 5.000 tot 50.000 dollar worden opgelegd aan personen die deelnemen aan stakersposten of aan ‘illegale betogingen’, waarbij het de politie is die al dan niet toelating geeft. In mei probeerden verschillende rectoren al rechterlijke uitspraken te krijgen om een hervatting van de lessen af te dwingen. De studentenvakbond CLASSE heeft haar leden opgeroepen om zich niet bij deze antidemocratische wet neer te leggen en er wordt opgeroepen tot burgerlijke ongehoorzaamheid. De studenten zijn bereid om zich te laten vervolgen. Ze weigeren samen te werken met de ordediensten en aan de nieuwe vereisten te voldoen. Er is een actiesite tegen de repressieve wet gelanceerd: www. arretezmoiquelquun.com. Op die site hebben momenteel al 4500 mensen aangekondigd dat ze de nieuwe wet niet zullen respecteren. Ze voegden hun foto toe zodat de politie hen kan oppakken. Er is een radicalisering onder de 150.000 stakende studenten die vastberaden zijn om niet toe te geven en zich niet te laten doen door de politierepressie. Heel wat inwoners van Québec menen dat de regering-Charest te ver is gegaan, er is een brede steun voor de studentenbeweging. De komende weken zullen cruciaal zijn in dit conflict. De studentenbeweging kan de vonk voor een algemene

beweging vormen, er zijn momenteel immers verschillende strijdbewegingen op de werkvloer. Komt er een gezamenlijk front van arbeiders en studenten om op strijdbare wijze in te gaan tegen het besparingsbeleid en de nefaste logica van het neoliberalisme? De woede onder de arbeiders is groot, er zijn tal van redenen om tegen de regering in te gaan. Om een einde te maken aan de regering zal verenigde strijd nodig zijn. We hopen alvast dat de vertegenwoordigers van CLASSE, de studentenbond waar de meeste stakende studenten lid van zijn, niet het voorbeeld zullen volgen van hun collega’s van de andere studentenbonden FECQ/FEUQ bij de staking van 2005. Toen werd ingestemd met een harde besparingsoperatie. Wordt vervolgd.

Foto: een kandidaat-voorzitter voor de liberale partij van Charest

29/05/2012 9:03:45

jongeren thema

www.socialisme.be juni 2012

15

Brussel. Tekort aan gewone scholen, wel middelen voor elitescholen door

Clara (Brussel)

Laken. Om daar les te volgen, moet je minstens 3.000 euro per jaar betalen. et tekort aan scholen in Brussel zal de komende jaren enkel maar Deze school zal haar leerlingen selectoenemen. Verschillende bronnen (waaronder ook het Brusselse teren op basis van het inkomen van Instituut voor Statistiek en Analyse) bevestigen dat er tegen 2015 de ouders en richt zich vooral op EUmaar liefst 79 extra scholen nodig zijn. Het gaat om 34 kleuterscholen, ambtenaren. 39 lagere scholen en 6 secundaire scholen. De toename van het aantal De school krijgt alle nieuwste snufjongeren is al tien jaar bezig. Toch zijn de politici van gevestigde jes en kan rekenen op een ruim dopartijen verrast en alleszins niet voorbereid. mein van 4,2 hectare. Omdat het een Het gebrek aan middelen is doorheen het minder dan acht jaar vol. Volgens Europese school is, staat de federale het volledige onderwijs in ons land een de OESO hebben kinderen met rijke overheid in voor de bouw ervan. Het probleem dat nog werd verergerd door ouders in ons land veel meer kans op gaat om een project van 100 miljoen de regionalisering ervan. In 1980 werd goede schoolresultaten dan kinderen euro. Staatssecretaris Verherstraeten meer dan 7% van het bbp aan onder- van arme ouders. verklaarde dat de school “een mooi viwijs besteed, vandaag is dat afgenoVoor de gewone kinderen zijn er 79 sitekaartje” voor ons land zou vormen. men tot ongeveer 5%. Resultaat: een scholen te kort. Voor de elite komen er In plaats van dure visitekaartjes aan de enorme kloof tussen de rijke scholen tegen september maar liefst twee scho- elite te geven, zouden de regeringen been de rest. Een leraar op twee houdt len bij. Er komt een Europese school in ter werk maken van voldoende plaatsen

H

op school voor de kinderen van diegenen die de visitekaartjes betalen. Ook komt er tegen september een Arbetorum College in Kraainem, een private eliteschool met naar eigen zeggen uitstekend onderwijs voor wie het collegeld van 13.000 euro per jaar kan betalen. Er werd contact opgenomen met bedrijven om beurzen te geven aan bepaalde kinderen, maar de directrice benadrukte dat het om gedeeltelijke beurzen gaat en niet de bedoeling is om gratis onderwijs aan te bieden aangezien dit zou “afdoen aan de kwaliteit van de school.” De snelheid waarmee deze scholen worden gebouwd, staat in schril contrast met de lange lijdensweg die ge-

wone scholen moeten doorlopen voor investeringen. De toenemende tekorten zullen door de kinderen van de elite, waaronder de toppolitici, niet gevoeld worden. Kinderen zonder rijke ouders zullen opdraaien voor de tekorten als gevolg van het neoliberale beleid. LSP komt op voor gratis en degelijk onderwijs voor iedereen. Dat vereist meer publieke middelen, te beginnen met een terugkeer naar een budget dat overeenstemt met 7% van het bbp zoals dit begin jaren 1980 het geval was. In onze strijd voor meer middelen kunnen we niet rekenen op de gevestigde partijen. We zullen moeten bouwen aan ons eigen politieke verlengstuk.

Jean-Luc Mélenchon versus Marine Le Pen in Hénin-Beaumont:

Het probleem is de bankier, niet de migrant bij actief verzet, kan extreemrechts nog steeds een grotere impact maken. Het is noodzakelijk dat we campagne voeren om het echte programma van het FN te ontmaskeren. De partij probeert zich met Marine Le Pen als een frisse wind voor te stellen, met een vrouw als kopstuk. Het programma van de partij gaat nochtans regelrecht in tegen alle verworvenheden van vrouwen (en mannen). Le Pen wil de vrouw aan de haard krijgen met een ouderschapsloon dat 80% van het SMIC (het Franse leefloon) bedraagt. Met 80% van een armzalige uitkering zal je niet ver geraken. Voor de kapitalisten is het interessanter om een aalmoes als uitkering te betalen dan te moeten bijdragen aan de uitbouw van degelijke en publieke infrastructuur voor iedereen. Met dat soort concrete voorbeelden wordt duidelijk aan welke kant het FN staat. Het is goed dat Mélenchon naar HéninBeaumont trekt om er extreemrechts te bestrijden. Hij doet dat met een sociaal

H

door

Alain (Namen)

et Franse Front de Gauche heeft beslist om haar presidentskandidaat in te zetten bij de parlementsverkiezingen in het 11e district van Nord-Pas-de-Calais. Dat is het district HéninBeaumont waar de extreemrechtse Marine Le Pen zich net als vijf jaar geleden kandidaat stelde. Jean-Luc Mélenchon wil de strijd met Le Pen daar aangaan. Deze stad en deze regio zijn het slachtoffer van hebzuchtige patroons zoals Samsonite. Er is een sterke arbeiderstraditie. Het is een aanwezen terrein om extreemrechts op een klassenbasis te ontmaskeren.

De score van Marine Le Pen bij de en het aanhoudende verraad van de sopresidentsverkiezingen was voor veel ciaaldemocratische PS. jongeren en arbeiders een schok. De De kapitalistische crisis houdt lelijk kandidate van het extreemrechtse huis onder de Franse bevolking. Er leFront National haalde in de eerste ron- ven maar liefst acht miljoen mensen onde 17,9% of bijna 6,5 miljoen stemmen. der de armoedegrens van 954 euro per Dat is bijna dubbel zoveel als de score maand. Tien miljoen Fransen gaan gevan het FN met Jean-Marie Le Pen in bukt onder een tekort aan huisvesting: 2007. Deze score kwam niet uit de lucht er moeten de komende tien jaar 500.000 gevallen. Het is het resultaat van een goedkope woningen bijkomen. economische situatie van crisis, aanDe racistische politiek van de regegevuld met een ontgoocheling in het ring Sarkozy-Fillon versterkt de spanbeleid van Sarkozy de afgelopen jaren ningen in de samenleving. Zelfs toen

dls315.indd 15

minister van binnenlandse zaken Brice Hortefeux werd vervolgd wegens racisme, durfde de Parti Socialiste niet zeggen dat migratie niet de bron van alle problemen is. Die opstelling en de poging van Le Pen om een sociaal gezicht te laten zien, versterken de opkomst van racisme. Het Front National beschikt over een stabiel kiezerspubliek dat vooral uit kleine zelfstandigen en vrije beroepen bestaat. Nu haalde de partij volgens peilingen 35% onder de werkenden (peiling van TNS). Onder de actieve werknemers die dicht bij de vakbonden staan, overwoog slechts 20% om op het FN te stemmen (peiling van IFOP). Dat betekent dat de georganiseerde arbeidersbeweging een rem op de steun voor extreemrechts zet. De meest actieve lagen van de arbeidersbeweging die een alternatief op het besparingsbeleid zoeken, richten zich op strijdbare formaties. Onder diegenen die niet betrokken zijn

programma dat vertrekt vanuit de fundamentele tegenstelling tussen arbeid en kapitaal. “Het probleem is de bankier, niet de migrant”, is zijn slogan. Het Front de Gauche gaat terecht in tegen de gevolgen van het kapitalisme dat leidt tot werkloosheid en de afbouw van sociale verworvenheden. Mélenchon verklaarde in Hénin-Beaumont: “We zijn hier niet op het terrein van Le Pen. Dit is het terrein van links, van de rode vlag, van het verzet.” Het zal er op aankomen om dat te concretiseren met een programma van sociaal verzet. We moeten de anticrisismaatregelen die antwoorden op de belangrijkste problemen zoals werkloosheid, onzekere contracten, tekort aan huisvesting, af bouw van degelijke openbare diensten,... populariseren. Enkel als we antwoorden op die concrete bekommernissen en ze verbinden met een strijdbaar programma, kunnen we extreemrechts terugdringen.

Op 3 juni nemen LSP en Blokbuster deel aan de door Mélenchon georganiseerde “mars voor broederlijkheid, tegen het besparingsbeleid” in Hénin-Beaumont.

29/05/2012 9:03:48

socialisme.be Ben

je de dagelijkse stroom van

desinformatie in de traditionele media beu?

Wil je ook een andere Neem

kant van het nieuws horen?

dan een abonnement op dit blad en volg onze dagelijkse website

maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP)  nummer 315  Juni 2012

socialisme.be.

s t r i j d  s o l i d a r i t e i t  s o c i a l i sm e

MEETINGS Van Griekenland over Liverpool tot in Gent, Antwerpen en Brussel: voor een socialistisch beleid! Is een ander beleid mogelijk? Wij menen van wel. Eind juni zijn er meetings in Brussel, Antwerpen en Gent in het kader van de verkiezingscampagnes in die steden. Op de meetings zullen belangrijke ervaringen uit binnen- en buitenland aan bod komen. Een week na de Griekse verkiezingen zullen velen geïnteresseerd zijn in wat een spreker van Syriza zal vertellen over de mogelijkheid van een links beleid in Griekenland. Ook spreekt Tony Mulhearn, in de jaren 1980 mee verantwoordelijk voor een socialistische stadspolitiek in Liverpool en bij de recente gemeenteraadsverkiezingen kandidaat burgemeester die 5% haalde.

BRUSSEL Woe. 20 juni om 19u30 in zaal Garcia Lorca (Volderstraat 47/49, 1000 Brussel, metro Anneessens). Meeting georganiseerd door Alternatives in Brussel en Reprenons nos Communes. Sprekers: Paul Murphy (Europees parlementslid Socialist Party Ierland), Tony Mulhearn, Charlotte Balavoine (Front de Gauche Frankrijk), Marisa Matias (Europees parlementslid Links Blok Portugal), Anja Deschoemacker (Reprenons nos communes), Stephen Bouquin (Rood!) en iemand van Syriza. ANTWERPEN Do 21 juni om 20u in zaal Elcker-Ik (Breughelstraat 31-33, 2018 Antwerpen). Meeting met Erik De Bruyn, Tony Mulhearn en een spreker van Syriza. GENT Zat. 23 juni. Rood feest in het ABVVgebouw Ons Huis (ingang Meersenierstraat aan de Vrijdagmarkt) met Tony Mulhearn, een spreker van Syriza, Erik De Bruyn en Bart Vandersteene (lijsttrekker Rood! in Gent).

door

Bart Vandersteene

A

lle steden tot zelfs de kleinere gemeenten zijn in de ban van citymarketing. Enorme hoeveelheden middelen worden ingezet voor prestigieuze bouwwerken en projecten. Op die manier gaan steden en gemeenten met elkaar in concurrentie om beter begoede bewoners aan te trekken, de middenstand te plezieren en een ‘ondernemersvriendelijk’ klimaat te creëren. De kostprijs van deze liberale politiek betekent dat er weinig tot geen ruimte is om te investeren in een sociale politiek.

De campagne voor de gemeenteraadsverkiezingen is op gang gekomen en alle klassieke partijen beloven om de zes jaar om van betaalbaar wonen, mobiliteit, kinderopvang en onderwijs, een leefbare woonomgeving, jongerenen seniorenbeleid prioriteiten te maken.

dls315.indd 16

Ondertussen moeten gezinnen zich om kwaliteitsvol te kunnen wonen steeds dieper in de schulden steken. Het is geen uitzondering meer dat 35 à 40% van een gezinsbudget naar de woonkost gaat. Om het gebrek aan een wervend politiek project te verdoezelen, zoeken

alle partijen naar vage, nietszeggende, maar wel goed bekkende en sociaal klinkende slogans. Zoals de CD&V die het doet met ‘iedereen inbegrepen’. De PS zet in op ‘het dagelijks leven’. En volgens het sp.a-Groen kartel in Gent ‘doen Gentenaars het samen’. We staan inderdaad samen op de wachtlijst voor een sociale woning. Betalen samen alsmaar meer voor huisvesting. En bij de vermindering van het openbaar vervoer is iedereen inbegrepen. In heel België staan meer dan 150.000 gezinnen op een wachtlijst voor een sociale woning. Het tekort aan kwaliteitsvolle en betaalbare woningen aangeboden door de gemeenschap zet de deur wagenwijd open voor huisjesmelkerij, winstzieke projectontwikkelaars en grootgrondbezitters. Enkel

een massaal programma van sociale woningbouw, niet in goedkope blokken in gettowijken, maar kwaliteitsvol, modern en verspreid in de stad, kan hierop een antwoord bieden. Mochten de verbraste middelen van alle zinloze prestigeprojecten hierop worden georiënteerd dan zou betaalbaar en kwaliteitsvol wonen voor veel meer mensen mogelijk worden. Voor een absolute meerderheid van gezinnen zijn twee inkomens noodzakelijk om rond te komen. Uit onderzoek blijkt dat 62% van de ouders graag gebruik zou maken van kinderopvang. Anderen behelpen zich met ouderschapsverlof en de grootouders (die binnenkort wel langer zullen moeten werken). Betaalbare kinderopvang is een luxe geworden die niet voor iedereen is weggelegd. In slechts 19 van de

151 Vlaamse gemeenten zijn er minstens 60 kinderopvangplaatsen per 100 kinderen. In 62 gemeenten zijn er minder dan 30 plaatsen per 100 kinderen. Ondertussen schieten overal privécrèches uit de grond, maar die vragen tot 700 euro per maand voor voltijdse opvang. Betaalbaar wonen, betaalbare kinderopvang en kleuterscholen in de eigen buurt en een uitbreiding van openbaar vervoer zijn enkele van de sleutelthema’s in de komende gemeenteraadsverkiezingen. Volgens ons kan enkel een consequent socialistische politiek hier een antwoord op formuleren. Een politiek waar de middelen van de samenleving niet langer geconcentreerd blijven in de handen van de 1% maar benut worden voor het vervullen van de behoeften van ons allen.

29/05/2012 9:03:50