Maandagochtend 27 juli 2015, zoals ieder jaar buienradar checken. Nederland viel niet te onderscheiden, even vernieuwen, nog niks en nog een keer proberen. Nee hoor, gewoon bar slecht weer. Regen, regen en vooral VEEL wind! Ondanks dat toch zes duikers in spé vol enthousiasme in de Stellekeet verzamelt. Dit jaar twee nieuwe erbij, maar de rest van de jongens legden alles wel even haarfijn uit. De structuur en duidelijkheid stond weer voorop. De planning werd kort even doorgenomen alvorens we deze weer op de vaste plaats hingen. Met de tijd en de planning van vandaag moesten we wel weer wat schuiven in verband met het weer, maar ook dat is inmiddels bekend. De koning van de duikweek, onze Rob, dit jaar ook de hele week vergezeld door ons prinsje ( check later de foto's hoe hij er daadwerkelijk uit ziet ) Marco en mini-Rob Rick waren weer van de partij en zo was het basiskamp weer compleet en kon het allemaal van start. We begonnen met het passen van de duikpakken en ja hoor, iedereen was uit zijn of haar pak gegroeid van vorig jaar. Een heerlijke work-out op de maandagmorgen, zweten, passen, zweten, passen en dat hielden we wel een uur vol. De regen kletterde ondertussen op het dak van de loods dus hadden we toch alle tijd. Nadat alle kratten compleet waren en we een droog momentje aan zagen komen, doken we eerst de camping op. Tenten opzetten, ook dat is voor sommige een heel avontuur. Dave zijn tent kregen we op één of andere magische wijze niet meer zoals hij hoorde, deze werd al snel omgedoopt tot opslag. De tent van Nick daarentegen stond binnen een paar tellen en nog strak ook, dat werd de slaapplaats van Dave en Nick. Gerjan had ook alles onder controle met hier en daar een goedbedoelde aanwijzing van padvinders Jim. Manuel maakte er zijn eigen project van, sloot zich even af van de rest van de wereld, maar ook zijn tent stond in no time en keurig. Tjah en toen, de tent van Robyn. Deze werd binnen enkele seconde ( lees: zodra hij ook maar 1 seconde uit het zakje was ) de Teletubbieheuvel genoemd. Denk paars, geel, oranje, blauw etc.... Vol moed startte Robyn en Marjan dan ook....... om een lang verhaal kort te maken, Marjan eindigde IN de tent en de rest stond erbuiten --> de voltallige bezetting van de camping. Iedereen had wel een tactiek om de tent op te zetten. Resultaat was dat hij 'stond', welgeteld drie uur... daarna hebben we hem weer afgebroken, aangezien de windkracht toenam tot stormachtig en deze Teletubbiehut de nacht niet overleefd zou hebben. Robyn verhuisde naar de voortent van de huurcaravan en zo was het probleem opgelost. Iets later dan normaal lunchten we gezamenlijk met Rob, Marco en Rick.
Best spannend zo een tafeldek moment, want wie gaat het uit zichzelf oppakken? Ook daar zijn deze week punten voor te verdienen. Dat wisten de kinderen natuurlijk nog niet, maar het viel Marjan en Simone absoluut niet tegen. Tijdens de lunch werd er natuurlijk eerst gepakt naar de witte boterhammen en hagelslag. Marjan maakte direct een opmerking, want van Simone moeten de kinderen eigenlijk altijd eerst hartig eten op hun brood. Ook onze duikers ondermijnden dit gezag niet en Marco vroeg vriendelijk na zijn boterham met hagelslag opgegeten te hebben "Simone, mag ik van jou van de hartig, de kaas?". Om de lunch lekker te laten zakken, stelden we een bioscoop op. Rob en Marco hadden hun theorieles voorbereid, die voorafgegaan werd door de compilatie met foto's van vorig jaar. Altijd leuk om dat weer terug te zien. Theorieles, saai en serieus zijn daar natuurlijk veelal de begrippen voor. Echter maken de duikers er altijd weer iets leuks van. Zo leerden we ook weer het teken wat je moet geven als er een hele grote haai achter je zwemt. De kinderen onthouden die vaak het beste en we lachen er allemaal smakelijk om. Net voor het eten hadden we nog even een momentje voor onszelf. Gezelligheid kent geen tijd dus speelden we een 'eerlijk' spelletje zevenen. Vooral Gerjan kent de betekenis van eerlijk spelen niet helemaal, maar het werd niet altijd opgemerkt dus was het eigenlijk best wel slim. Om 18.00 uur verkasten we naar De Dagdeel, waar we verrast werden door Alice. Een volle tafel, die erg uitnodigend was. Heerlijke nasi met alles erop en eraan, kroepoek, augurk, zilveruitjes, gedroogd uitje en saté. Dikke complimenten gingen er vanuit de kinderen naar Alice, ontzettend leuk om te horen. Juist omdat het echt uit het hart kwam. Na het eten was het snel spullen pakken. Om 19.15 vertrokken we naar De Zeeuwse Kust. Daar kregen we, zoals al een aantal jaar traditie is, weer een korte opfriscursus. Een introductieduik van duikschool De Witte Boulevard. Voor sommige een herhaling om weer even te herinneren wat een beetje weggeëbd was, maar voor Manuel en Robyn de eerste keer dat ze met een outfit het water in gingen. Even spannend dus, maar vol met enthousiaste verhalen stapten we anderhalf uur later weer de bus in. Teruggekomen op de Stelle hingen we onze natte kleding op en speelden we nog een potje poker met een hapje erbij. Keurig op tijd lagen we allemaal om 23.00 op bed. Het beloofde een stormachtige nacht te worden, de wind was inmiddels nog niet echt gaan liggen. Het viel eigenlijk allemaal nogal mee, al hebben we het dan niet over de wind. Al snel was het gisterenavond stil op de camping en vanmorgen ( dinsdag ) was om 08.00 alles nog
stil. De wind had ons, de kinderen dan in ieder geval, niet wakker gehouden en het viel toch tegen toen Simone een wakker-maak-rondje ging doen. Vooral de nachtbrakers die de vorige nacht te zenuwachtig waren om te slapen hadden moeite vanmorgen. Dat wilde echter niet zeggen dat we om 08.30 keurig netjes aan het ontbijt zaten, al was dat een en stil ontbijtje. Lichamelijk was iedereen wel aanwezig, maar sommige hartjes sliepen nog. Aangezien we deze week ook punten konden verdienen voor het opgeruimd houden van onze eigen tent, was dat na het ontbijt en de corvee het eerste wat gedaan werd. Opgeruimde kleding en losse spullen samen met een opgemaakt bed was het resultaat. Punten dik verdiend allemaal! Simone moest nog twee kratten voorzien van nieuwe labels en na super team work om de klapstoelen van de zolder af te halen, was de bus al een half uur voor vertrektijd ingeladen. Iedereen vertrouwde op Simone, na de middag zou het opklaren en dus vertrokken we naar het Veerse Meer. Eenmaal aangekomen daar, was het stevig vasthouden. De auto deuren waaiden bijna uit hun ophanging en daarop besloten we een ander plekje te zoeken. Aan de rand van een bos parkeerden we uiteindelijk de auto's en hesen we ons in de duikpakken. Bril, snorkel, vinnen en handschoenen mee en na een stukje lopen kwamen we bij de plas die we voor ogen houden om de snorkeltraining te houden. De buddy groepen werden gemaakt en zo vertrokken de twee groepjes het water in. De eerste ronde werden er al naaktslakjes, garnaaltjes en scholen met visjes gespot. Tussendoor kwamen de groepjes lunchen. Simone en Marjan zorgden, terwijl de groepen een tweede keer het water in gingen, dat het wagenpark naar de overkant kwam en wachtten daar de snorkels op. Met heerlijk warm water, wat we vanmorgen van de stelle hadden meegenomen, spoelden de kinderen zich snel af en sprongen vervolgens weer in hun droge kleding. Een hele ( koude ) ervaring rijker vertrokken we weer in formatie terug naar de Stelle. Naast het opgeruimd houden van de tenten, zijn er ook met je duikkrat punten te verdienen. Vijf punten voor elke dag dat je goed zorgt voor je eigen spullen. Dit is niet alleen fijn, maar ook goed. De spullen zijn allemaal in bruikleen van ons en aardig prijzig. De verantwoordelijkheid hiervoor vinden we dan ook erg belangrijk. Een voor een spoelden de kinderen de duikspullen uit en de pakken werden keurig opgehangen, de kratten schuin weggezet zodat het water eruit kan en de overige natte kleding uitgehangen of even in de wasmachine gestopt. Om nog verder op te warmen werd er gretig gebruik gemaakt van de douches, voordat we in De Dagdeel weer aanschoven aan tafel. Vanavond stond er pizza op het menu, een welkome maaltijd. Een lekker stokbroodje kruidenboter erbij en de buiken waren snel gevuld. Na weer een geweldige samenwerking tijdens de corvee vertrok het eerste duo. Een foto speurtocht, net even anders dan vorig jaar. Met 23 foto's in de hand moest er vanavond een route
gelopen worden. De foto's die de duo’s meekregen moesten ook nog een zo precies mogelijk nagemaakt worden. De eerste tijd kreeg vijftig punten, de tweede tijd veertig en de derde tijd dertig punten. Voor elk goed genomen foto konden ook nog eens vijf punten per foto verdiend worden. Dat beloofde dus een aardige bijdrage voor de tussenstand te worden. Celine en Joyce reden rond om vragen te kunnen beantwoorden. Dit bleek maar goed, want Dave zijn telefoon was leeg geraakt en dus konden hij en zijn partner Manuel geen foto's meer maken. Gelukkig leende Joyce haar telefoon even uit en konden ze de tocht nog afmaken. Een spannende eindsprint. Manuel en Dave, maar ook Gerjan en Nick liepen in exact dezelfde tijd de tocht uit. Het was dus wachten op Jim en Robyn om te zien of zij sneller waren. Dit was het geval, zelfs twee minuten sneller. Nu kwam het op de foto's aan. Wie had er foto's gemist?? Hierin bleken Gerjan en Nick de uitblinkers, alle foto's hebben zij gemaakt en hiermee dus de hoogste score weggezet. Manuel en Dave hadden één foto gemist en Jim en Robyn twee. De punten lagen dus al bij al heel dicht bij elkaar en kunnen we op deze tweede dag nog niet echt een onderscheid maken en wellicht voorspellen wie de strijd gaat winnen deze week. Spannend! Om nog even te ontspannen werd er voor het slapen nog een spelletje gedaan. Zoals gisterenmorgen, was het ook vanmorgen weer moeilijk uit bed komen. Gelukkig stond er niet direct iets op de planning van deze woensdagochtend en hadden we een beetje speling. Na het ontbijt werden de tenten weer keurig aan kant gemaakt en kon Simone weer punten noteren. Aangezien we vandaag niet naar het water gingen en de duikpakken dus vandaag niet werden gebruikt kon ze ook die punten alvast delen. Dat schiet lekker op. Tegen de lunch ontvingen we op de Camping Marieke, die ook al een aantal jaren aanwezig is tijdens de duikweek. Ook kwam eindelijk puzzeltocht-uitzetter Henk aan en konden we alle lang opgehouden vragen stellen. Niemand, zelfs Marjan en Simone, wisten namelijk wat er vanmiddag op de planning stond. Een verassingsactiviteit waar ook weer een hoop punten mee te verdienen waren. Na een korte briefing wisten we eindelijk wat de bedoeling was. Verdeeld in auto’s gingen de teams met een routebeschrijving op pad. Nick, Manuel en Rick bij Simone in de auto, Gerjan, Dave en Marco bij Marjan in de zwarte bus, Jim en Robyn mochten bij Marieke in de auto en ook Mariëlle, Roan en Jeroen deden mee. Het eerste stuk verliep bij de meeste zonder problemen. Met soms wat cryptische omschrijvingen konden we de route redelijk goed volgen. Voordeel was wel dat een aantal natuurlijk hier de weg al aardig wisten. Simone had echter Rick achterin, die deze tocht al eens gereden had en af en toe flink zijn best deed om de boel te saboteren. Toch waren de groepjes veel sneller dan dat Henk en Rob gedacht hadden bij de rustplaats. Daar moesten de jongens en Robyn nog punten scoren met het in een krat werpen van een bal. Lastiger dan gedacht, maar toch werden er weer lekker wat punten binnen gehaald. Na de rust kregen we deel twee van de speurtocht uitgereikt en ook nu waren we weer in rap tempo terug op de boerderij. Henk en Simone telden de
punten, terwijl iedereen verzamelden in de Stellekeet. Henk liet aan de hand van een powerpoint presentatie nog zien, waar we ( eigenlijk ) allemaal geweest zouden moeten zijn, waarna Simone en Marjan de winnaars bekend maken. Aangezien het punten aantal gelijk was, kwam het aan op het aantal gereden kilometers. Op TWEE kilometer na, werd Manuel derde en wonnen Gerjan en Dave uit de bus van Marjan en Marco. Iedereen kreeg wel een leuk prijsje. Al snel konden we aan tafel, Hollandse Prak stond er op tafel vanavond. En óf dat er in ging. Waarschijnlijk legden de kinderen ook een bodem voor vanavond, want de beruchte spotdropping stond weer op het programma. In duo’s, die Simone en Marjan strategisch gekozen hadden werden de drie groepjes om beurten gedropt. Wederom was niet bekend wie er allemaal gingen spotten en werden er al hele plannen gesmoord in de bus onderweg naar de dropplaats toe. Er was op het eiland nog één plaats waarvan Simone en Marjan dachten dat Gerjan het niet kende. Slim als hij en Jim waren, belden ze gewoon bij het eerste de beste huis aan om te vragen waar ze waren en hoe ze weer in Ouwerkerk komen. Dat was ook het laatste wat we gezien of gehoord hebben van ze tot ze weer terug op de boerderij kwamen. Zij hebben dus een magnifieke spotdropping gelopen dit jaar. Werkelijk waar onvindbaar waren zij, wat niet heel gek was als je uiteindelijk zag hoe ze terug kwamen. Want de sloot waar Jim wel overheen dacht te kunnen springen, was uiteindelijk de boosdoener voor de natte schoenen, sokken, broeken en zelfs onderbroeken. Snel douchen en de natte kleding in de wasmachine dus. Maar wel honderd punten verdient. Robyn en Nick werden gedropt in een dorpje verder dan Ouwerkerk, Oosterland. Heel slim bedachten zij dat ze naar de grote weg moesten lopen, tot Robyn ineens bedacht dat dit eigenlijk niet heel slim was, aangezien er in elke auto wel een ‘spotter’ kon zitten. Omdraaien dus en terug door de polder. Hiermee zetten ze iedereen op een dwaalspoor, want ze waren al eens gespot op weg naar de grote weg dus was iedereen daar aan het zoeken. Helaas pindakaas. Pas over de helft werden we weer gezien. Twee keer zijn zij gezien, maar Marjan en Simone zagen ook dat ze letterlijk een snoekduik maakten de sloot in om weg te duiken. Wat er overigens heel grappig uitzag, omdat ze beide helemaal donker gekleed waren op de vier witte mouwen na. Het laatste team was Manuel en Dave. Zij besloten juist wél langs de weg te lopen en moesten dus hele gekke capriolen uithalen om niet gezien te worden. Dat werd rennen, duiken, rennen, duiken, rennen, duiken in de letterlijkste zin van het woord. Snoekduiken werden er gemaakt, in het hoge gras. Ergens hebben ze wel een rekenfoutje gemaakt, want zij waren het snelst in de buurt bij de Stelle, maar kwamen als laatst het dorp Ouwerkerk binnen. Omdat het inmiddels al laat was en het begon te regenen heeft Marjan hen
opgehaald. Ondertussen lag er al een clubje op bed, moe en met het vooruitzicht op morgen was dit niet onverstandig. De uitputting was er nog niet helemaal uit toen Marjan en Simone donderdagochtend om 07.00 uur de kinderen wakker gingen maken. Één voor één strompelden ze De Dagdeel binnen voor het ontbijt en hoe we het gedaan hebben weet niemand, maar exact om half negen zaten we in de bus, geladen en wel. Op naar het zwembad voor de zwembadduik. Dit keer gelukkig weer wel in Zierikzee. Waar vorig jaar het zwembad nog in aanbouw was, hadden we nu het halve wedstrijdbad van het sportcomplex LACO tot onze beschikking. Helemaal geweldig, want dit bad is op zijn diepste punt 3,5 meter diep! Zoals altijd werd er eerst geoefend in het water met snorkel, bril en vinnen. Heen en weer, de hoekduik en hoe krijg je nu eigenlijk het water uit je bril als die onder water ineens volloopt? Marco mat ondertussen bij iedereen de juiste hoeveelheid lood af, zodat we vanmiddag sneller het water in konden. Dat was namelijk de tweede verassing van deze week, de eerste buitenduik niet op vrijdag, maar gewoon al op donderdagmiddag! Nog even terug naar het zwembad. Na de snorkeltraining werd er door sommige ook nog even geoefend met de perslucht. Nick en Rick gingen gewoon lekker met zijn tweetjes op de bodem van het zwembad zitten en oefeningen doen. Bril af en weer op. Vest uit en weer aan. Mondstuk uit en weer in. Dit alles zonder terug naar de oppervlakte te gaan. Robyn pakte het allemaal heel snel op en ook Manuel bracht het er samen met ( nog een nieuwe duiker ) Michel ook goed vanaf. Spannend blijft het nog wel een beetje voor deze twee, maar leuk vinden ze het zeker en daar draait het om! Nadat we op de Stelle onze lunch hadden opgegeten en nog een spelletje hadden gedaan… ging het heel hard regenen. Natuurlijk. Tenten vol, kleding en bedden nat….. Bij kamperen hoort dat dan misschien wel een beetje, maar is toch echt niet prettig. Gelukkig had Alice de oplossing, natte spullen wassen en drogen, droge spullen verkassen naar de voortent van de huurcaravan en zelf opwarmen onder een warme douche. Na dit niet helemaal voorziene probleem, vertrokken we toch naar Dreischor naar het Frans Kok Rif. Daar gingen alle kinderen ( helaas had Robyn teveel hoofdpijn en kon ze niet mee het water in ) met hun buddy tegelijk het water nog even in. Nick mocht dit keer met Michel en zijn het langst onder water geweest. Rob nam Rick en Dave mee, Gerjan had weer een leuke duik met Ria en natuurlijk dook Jim weer met Marco. Want een ‘superteam’ moet je niet uit elkaar halen . Marjan, Simone en Jeroen kregen aan de kant nog gezelschap van een echte duikhond, Lopke. Ze hebben hier smakelijk om gelachen, want hoe erg haar baasje ook haar best deed om Lopke de steiger op te krijgen, Lopke bleef keurig netjes zitten voor de stoelen van Marjan, Simone en Jeroen en vertrok geen spier. Terug op de boerderij konden we gelijk aanschuiven aan tafel. Celine en Alice hadden pasta klaar gemaakt. Hierna moesten de duikpakken nog schoongespoeld worden. Aangezien Dave inmiddels een nieuwe tent had, waarbij iedereen hielp om hem op te zetten, bekommerde Gerjan zich om de duikpakken en spoelden alles om. Teamwork op en top. Het weer klaarde ineens helemaal op, de zon begon te schijnen en daarom werd de planning weer wat aangepast. Een spelletje met de deur open klonk nog even beter dan een filmavond met alle
deuren dicht. Genieten moesten we van de eerste zonnestralen die ons deze week verwarmden. Een uur later dan gepland ging de film pas aan en met een schuin oog keken de pokerspelers ook mee. Met het naar bed gaan liepen de zenuwen alweer een beetje op. Ondanks dat we al over de helft van de week zitten, weten de kinderen ook wat er nog komen gaat. Dat hield in dat vrijdagochtend iedereen de moeheid een beetje aan de kant schoof. Ontbijten, bus inladen, spullen pakken en om 11.00 uur vertrekken naar de eerste echte buitenduikstek. Voordat we echt op pad konden moesten de gevulde flessen nog opgehaald worden. Met zijn allen reden we naar het dorp, maar al snel waren we de SubSub kwijt. ( De SubSub is het busje van Marco ). Omdat we geen van allen helemaal zeker waren of dat de SubSub Marco wel naar de goede plek zou brengen, was er even lichte paniek, maar aangekomen bij de Bersche Diepsluis stond Marco al op ons te wachten. De toeristische route van Simone had hem wel wat voorsprong gegeven. Het was druk en dus werd er in goed overleg besloten wie wat ging doen en wanneer. Een mooi plekje werd uitgekozen om alles uit te stallen en al snel gingen de eerste te water. Marco met Manuel, Gerjan met Ria. Rob, Marieke, Rick en Robyn gingen met zijn viertjes en de rest bleef even aan de kant om ( eindelijk ) te genieten van de welverdiende warme, prikkende zonnestralen. Ria scoorde bij de andere duikers niet echt punten, omdat ze wederom met Gerjan een sepiola gezien had. Dat maakte dat de tweede ronde snel ingezet werd, zodat de andere duikers ook de hun kans schoon zagen om dit beestje te spotten. Helaas, Ria was weer de enige geluksvogel en was hier trots op. De tweede ronde ging Marco met Nick onder water. Dit was de eerste keer voor dit duo en dat is altijd spannend. Ria nam Dave mee en Rob ging met Gerjan onder water. Toen Marco weer boven was, was Jim nog over en zij gingen een heel stuk verder het water pas in. Een bijzondere ervaring voor Jim, want Marco heeft met Jim oefeningen onder water gedaan om te kijken of Jim eventueel al klaar zou zijn om echt te beginnen met een cursus. Trots kwam Jim zijn verhalen vertellen, want ook in open water bewees Jim dat hij al echt wat ervaring heeft opgedaan. Na de prachtige ervaringen in dit nieuwe water ( voor de kinderen in ieder geval ) vertrokken we pas rond 17.00 uur weer naar de Stelle. Daar hadden Celine, Joyce en Alice al gezorgd dat we zo aan konden schuiven. Heel veel werd er niet gegeten, want de dag aan het water in de zon had teveel energie gebruikt. Er bleven dus heel wat snackjes over, maar daar hadden we al wel een bestemming voor. Na het eten en douchen stond er kampvuur op de planning. Ook de eerste keer van deze week, want ja, met windkracht 7 en flinke plensbuien is dat nou niet echt prettig. Omdat het zo helder was, koelde het snel af en was het vuur toch echt heerlijk. Voordat we naar bed gingen poetsten we onze tanden nog even en maakte we ons op voor, helaas alweer, de laatste dag met activiteiten in deze duikweek. Gelukkig waren ook Maryse en David aangesloten vanavond en was de groep van vorig jaar weer zo goed als compleet! Op zaterdag viel het opstaan toch wat zwaarder. Wel keurig op tijd werd het ontbijt afgerond en maakte Gerjan de boot in orde, die hij achter Simone haar auto hing. De overige kinderen zorgden
ervoor dat het busje weer volgeladen werd met de duikspullen, stoelen, etens- en drinkwaren en natuurlijk de spanning om weer het water in te gaan. Dit keer naar een vertrouwde plek, het Grevelingenmeer. Mooi om te zien dat iedereen daar heel goed weet inmiddels wat er moet gebeuren in welke volgorde. Simone hoeft maar het woord ‘treintje’ te roepen en iedereen weet dat er weer en sliert van mensen gevormd moet worden om alle spullen naar beneden te brengen. De boot moet hier in het water getild worden, omdat er geen steiger is, maar ook dat is samen zo gepiept. De kratten worden hier altijd keurig op een rij weggezet met genoeg ruimte er tussen, de stoelen daarvoor en zo hebben we dan genoeg ruimte om nog kantspellen te doen en om te kleden. Omdat er nu meer duikers bij waren werd er een verdeling gemaakt. Rick en Gerjan zouden de boot besturen, dat hield in dat als Rick onder water was Gerjan in de boot zou zitten en andersom. Daarom ging Rick als eerst onderwater met David. Rob, Marieke en Nick stapten ook gelijk in de boot die Gerjan vervolgens een leuk stukje het water opvoer om ze daar te ‘lossen’. Marco was ondertussen met Manuel vanaf de kant het water ingelopen en zij gingen ook al vrij snel onder water. Toen Gerjan terug kwam, stapten Maryse en Dave in en werden ook zij door Gerjan weggebracht. Er werden mooie duiken gemaakt, ook Manuel haalde zijn eerste officiële echte duik op juiste diepte en met de juiste lengte. Kreeften, krabben, zeesterren en nog veel meer onderwaterleven was er gespot. Jim nam Marco over van Manuel en zij gingen een heel andere kant op het water in, waarna de eerste club die weggebracht was door Gerjan ook weer netjes opgehaald werd door hem. Aan de kant gekomen hadden we een klein feestje. Mariëlle was jarig en had heerlijke taart meegebracht. Omdat we toch in de campinglife mood zaten, was het helemaal niet erg dat de aardbeientaart niet meer aardbeientaart leek en de slagroom bij sommige tot aan de elle bogen zat, want de smaak was heerlijk! Gefeliciteerd Mariëlle! Voor de tweede ronde waren er verassende nieuwe samenstellingen. Ria was helaas gevloerd door een vreselijke snotneus en was flink beroerd. Daardoor ontstond het koppel Gerjan/David. Ondanks dat Gerjan toch al wat jaartjes meegaat, hadden zij nog nooit samen gedoken. Robyn mocht met Maryse onder water en ook voor het eerst ging onze Celine met Rob en Marieke mee. Jim zag zijn kans schoon en zag dat ( andere ) Rob nog ‘vrij’ was en ging nog even voor een tweede duikje mee. Omdat Jim met Rob ging, liep Marco ook nog op de kant en Nick had hem in zijn vizier, dus vest aan, in de boot en gaan. Dit keer bracht Rick de duikers weg, want Gerjan was inmiddels onder water. Aan de kant was er inmiddels ook genoeg leven gekomen, want de ouders van Maryse kwamen langs en hadden hun nieuwe hond Archie mee. Genoeg afleiding voor de kantblijvers, wat een energie! Zwemmen, spelen, rollen en natuurlijk wel zijn neus in de gaten houden of er toevallig niets lekker op de grond valt. Manuel, Brandon, Jeroen en Roan ( de laatste twee zijn de kinderen van Mariëlle ), namen het er lekker van met snorkelen de hele middag.
Ook aan zo een mooie duikdag komt altijd een einde, maar op zaterdag vinden we dat nooit zo heel erg. Waarschijnlijk omdat we weten wat er nog komen gaat. En ja hoor, ook vandaag teruggekomen op de Stelle konden we zo aanschuiven voor de traditionele BBQ van de duikweek. Samen met alle duikers, personeel, kinderen, vrijwilligers en bewoners van de Stelle eten we dan een hapje wat nu ook alweer voor een aantal jaar achter elkaar bereid wordt door onze eigen Rob, de barbecue koning. Dit jaar had hij zijn eigen keukenprinsesje Lineke bij zich. Samen bakten zij het vlees en waar nodig zelfs op speciaal verzoek. Onder het eten hielden Marco en Rob weer hun jaarlijkse uitreiking van de diploma’s. Met een persoonlijk woordje voor alle kinderen maakte zij de BBQ weer een speciaal moment. Daarna werden met een drankje erbij de eerste herinneringen van deze week al naar boven gehaald en vloog de tijd voorbij. Gelukkig hield Marjan deze strak in de gaten, want het eindspel zit er nog aan te komen. Levend Stratego, jawel. Al jaren zijn Marjan en Simone de teamcaptains, maar dit jaar besloten zij het anders te doen. Alice en ( onze eigen ) Rick waren dit jaar teamcaptains. De spelers werden gekozen, nadat Jim de spelregels nogmaals had uitgelegd. Ook waren dit jaar de vlaggen anders, want waar we normaal witte theedoeken gebruikten, pakten we dit jaar oranje. De vlag verstopt en strategie bepaald? Dat duurt altijd wel even, maar toch begonnen we dit jaar een dik half uur eerder dan vorig jaar en dat is mooi. Meer tijd om de vlag te vinden. Ten minste, meer tijd hadden we wel, maar waar lag nou toch die vlag! Fanatiek tot op het bot, maar ook sportiviteit ervoeren we dit jaar. Sommige probeerden natuurlijk nog wel ergens een spelregel flexibel om te buigen, maar er werd alleen strijd geleverd om de kaartjes en de vlag en nergens anders om! Na dik 2,5 uur spelen ( wat bij nader inzien gewoon kwam, omdat we met een dubbele set kaartjes speelden ) was de strijd nog steeds onbeslist. Er werden tips uitgewisseld over de locatie van de vlag en het team van Rick vond de vlag van de tegenpartij al eerste. Nu ging het erom spannen, wie had de meeste punten?! Ondanks dat de punten van het ‘behulpzaamheid’ aspect nog niet bekend zijn gemaakt, kan dit Levend Stratego voor de kinderen toch wel een degelijke voorsprong bieden. Simone, Gerjan, Jim en Rick telden de punten en met 18 punten verschil was het team van Rick de winnaar. Ergens gaat er toch volgens Simone iets mis, want het team waar zij in zit verliest namelijk al 3 jaar op rij…… daar moet ze eens even haar gedachten over laten gaan. Omdat we al ruim tegen middernacht aanzaten besloten we nog een drankje op het terras te doen en dit jaar het kampvuur te laten voor wat het is. Zo waren we ook netjes op tijd om uit volle borst nog één keer “Lang zal hij leven” te zingen, dit keer voor Jeroen die vandaag ( na 00.00 uur ) 13 jaar is geworden, gefeliciteerd!
Voordat we het wisten lagen Dave, Manuel en Robyn al in hun tent en was de rest al onderweg. Met nog geen 10 minuten was het ook stil en lag iedereen in diepe rust. Al zou je denken dat dat betekende dat ze zondagochtend lekker uitgeslapen waren, is niets minder waar. Dave sliep zelfs aan de ontbijttafel gewoon verder en ook Nick had het niet heel breed. Gerjan was gewoonweg niet wakker te krijgen haha. Niet alleen de kinderen, maar ook sommige duikers hadden moeite en dat was bij de meeste ook wel goed te zien….. goedemorgen! Het ontbijtje van Alice en Claudia deed het leed enigszins verzachten, want een gebakken ei en warme broodjes zijn altijd goed. Natuurlijk hadden we ook dit jaar weer een welverdiend bedankje gekocht voor Alice, wat ze dit jaar bij het ontbijt door Jim en Nick uitgereikt kreeg. Alice bedankt voor alle goede zorgen! Na het ontbijt was het toch echt zover. Met de inventarislijsten in de hand werden de tassen ingepakt en de tenten afgebroken. Ook hadden we dit jaar iets speciaals voor de duikers in petto, wat we na alles opgeruimd te hebben samen maakten en overhandigden aan Rob voor in het clubhuis van de duikvereniging. Heel de week hebben we gekke uitspraken en gekke foto’s verzameld van de duikers, die we nu op groot canvas doek schreven en plakten. Als herinnering aan de duikweek van 2015. Na de middag haastte Simone zich om de verslagen helemaal af te maken en was het wachten op de ouders die om 14.00 op de Stelle aankwamen voor de prijsuitreiking. Wie oh wie zou er dit jaar gewonnen hebben? Dat zullen we aan de kinderen moeten vragen, want het verslag is ook een onderdeel van het cadeau wat ze krijgen aan het einde van de duikweek. Iedereen, en dan bedoelen we duikers, vrijwilligers, kinderen en iedereen die ook maar iets heeft meegekregen van deze week, bedankt voor het lachen, leren, duiken, spelen, eten en drinken! Ondanks het slechte weer hebben wij genoten en jullie hopelijk ook! Marjan, Simone, Celine, Joyce, Thomas, Claudia Geuze en Rick. En natuurlijk Alice
Klik hier voor de foto’s
