Polisramp 21e Eeuw
Open Brief mei 2002 aan alle lijsttrekkers (minus één) van de politieke partijen die meedingen om zetels in de Tweede Kamer der Staten-Generaal van het Koninkrijk der Nederlanden.
Stichting Toezichthoudend Nederland Lelystad, 13 mei 2002
2e druk september 2008
Kredietramp 21e Eeuw Inhoudsopgave
Pagina
1. Ouverture ------------------------------------------------------------e
2. Belastingplan 21 Eeuw -------------------------------------------
3 4
3. Polisramp 21e Eeuw ------------------------------------------ 6 4. Werking branche verzekeringen/financieringen -------------
10
5. Entourage -------------------------------------------------------------
13
6. Waarschuwingen ----------------------------------------------------
17
7. Aansprakelijkheid ----------------------------------------------------
20
8. Consequenties -------------------------------------------------------- 22 9. Nieuwe Orde ------------------------------------------------------------ 28 10. Verkiezingsbelofte (mei 2002) ------------------------------------
Stichting Toezichthoudend Nederland
35
Open brief aan alle lijsttrekkers (minus één) met ambities en aspiraties richting de Tweede Kamer der Staten Generaal.
Toezicht op Toezicht. e
Polisramp 21 Eeuw.
Hoofdstuk 1
Ouverture.
Er waart een spook door Nederland. Het spook voert een ramp met zich mee. Een belastingramp.
De belastingramp is niet éénmalig. Deze El Niño heeft beloofd elk jaar terug te komen. Voor 1 april. Niet leuker, wel makkelijker.
Wat is er aan de hand? In de vorige eeuw heeft het ‟s lands grootste herverdelers van sloten geld behaagd om de loop in het oneindig stromenland der belastingrivieren ingrijpend te wijzigen.
Geenszins traag en behoedzaam, doch snellekens en vol bravoure.
Doel: vereenvoudiging van regelgeving en uitvoeringspraktijk en natuurlijk - de klassieke drogreden van iedere tollenaar – een rechtvaardige (-r) herverdeling van middelen (lees: geld plus de macht om zich het geld toe te eigenen plus her te verdelen onder vrienden en bevriende doelen).
De fiscale deskundigen en het Ministerie van Financiën zijn het erover eens dat van vereenvoudiging niet veel terecht is gekomen. Veeleer is het tegendeel het geval. Reeds daarom is de operatie: e
Belastingplan 21 Eeuw faliekant mislukt.
De wenselijkheid van de beoogde en/of geëffectueerde mate en wijze van herverdeling van middelen vallen buiten het bestek van deze open brief. (Het lijsttrekkersdebat proeft als een ongezond dieet en slaat deze appetijtelijke vragen zuinigjes over).
Hoofdstuk 2 e
Belastingplan 21 Eeuw.
Met de belastingherziening is een zgn. boxenstelstel geïntroduceerd:
Box 1: inkomsten uit werk en woning Box 2: winst uit aanmerkelijk belang Box 3: inkomsten uit sparen en beleggen.
Lijkt eenvoudig. Is het niet. Met een scala aan kwalificatie-regels. Een dictatuur aan hopping en shopping-voorschriften.
Zalm wijst u de weg. De fuik in. En geen weg terug.
Iedere box heeft zijn eigen regels en tariefstructuur. Positieve en negatieve inkomsten uit een box kunnen slechts binnen diezelfde box worden verrekend en niet meer met de voor- of nadelen van een andere box (enkele uitzonderingen daargelaten).
De paarse gelegenheidscombi Vermeend/Zalm (waarom is dit duo Fris & Vrolijk uit elkander gevallen?) heeft de rente-val uiterst sluw en behoedzaam op- en uitgezet. Aftrekbaarheid van rente (naast die van pensioenpremies) was sedert jaar en dag één van de hoekstenen van inkomenspolitiek en - in de recente jaren – een van de aanjagers van de zeepbel-economie in Nederland.
Sluipenderwijs is daar verandering in aangebracht.
Vanaf 01 januari 1996 dient men rentes te splitsen in woning / consumptief / ter verwerving inkomsten. De introductie van verschillende soorten rente afhankelijk van aanwending van de hoofdsom der geldlening was daarmee geslaagd. Het principe was geïntroduceerd. De val was gezet.
Tijd voor stap twee: de toepassing. Beperking van aftrekbaarheid van rente afhankelijk van de aanwending der rentedragende hoofdsom. Consumptie is de klos.
Stap drie: de financiële/fiscale kaakslag (nekslag?) op het rentefront is uitgedeeld op 13 september 1999; Presentatie Belastingplan 2001 (IB 2001). Voor de aftrekbaarheid van hypotheekrente gelden vanaf dat moment aanzienlijke beperkingen: - de rente kan voor een periode van maximaal dertig jaar in aftrek worden gebracht; - het bedrag dat in aftrek kan worden gebracht, dient verminderd te worden met het bedrag van een reeds gebruikte vrijstelling eigen woning;
- tal van bijzonderheden voor kapitaalverzekeringen (koppeling aan eigen woning of niet; keuze box 1 of box 3).
De aftrek van premies lijfrenten is verregaand beperkt.
Uitkeringen krachtens non-transparante kapitaalverzekeringspolissen - beleggingsverzekeringen zijn niet langer zonder meer vrijgesteld van belasting. Een van de uitkomsten van deze “Umwertung” is dat de staatsschuld thans voor een beslissend deel is geprivatiseerd. Overgebracht van de publieke naar de private sector. Langs lijnen van de zeepbeleconomie. Perfecte marktwerking. De consument/burger/kiezer/slachtoffer is daarmede van onderdaan van de alleslenende en overheersende Lucifer (“souvereine” staat) getransformeerd tot geleislaaf der (zaken)banken/verzekeringsmaatschappijen/effectenhuizen.
De Minister van Financiën is van mening dat de fiscus met de presentatie van het Belastingplan 2001 de voorgenomen wijzigingen „aan de wereld‟ (banken, verzekeraars, intermediair, notariaat, makelaardij, fiscalisten, accountants en gewone belastingslaven) voldoende kenbaar had gemaakt om de eerbiedigende werking t.a.v. bestaande polissen en voorzieningen tot de datum van de presentatie van het Belastingplan 2001 te beperken.
Voor vele verzekerings-/financieringsproducten was vóór 13 september 1999 het belangrijkste verkoopargument: fiscaal voordeel, oftewel: „netto rendement‟. Het kosten aspect was geen issue, evenmin de te dure overlijdenspremies. Voor een beslissend deel van de aanbevolen constructies is dit argument (dat al daarvoor merendeels een illusie was) per 13-09-1999 definitief vervallen.
Welke zijn in de praktijk de gevolgen voor de consument/kiezer/belastingplichtige?
Hoofdstuk 3 e
Polisramp 21 Eeuw e
Het Belastingplan 21 Eeuw heeft met zich gebracht, dat een - kwantitatief belangrijk – aantal produktgroepen per 13 september 1999 van de markt had moeten worden gehaald. Deze produkten van financieringen/verzekeringen hebben met ingang van deze datum voor de betrokken consument al dan niet bezien in relatie tot een alternatief produkt - een (sterk) negatief netto-rendement.
Alle contracten en/of constructies m.b.t. producten op het gebied van krediet (financieringen en hypotheken) en/of verzekeringen en/of effecten (-lease, al dan niet in combi), die voor de consument
geheel of gedeeltelijk overbodig en/of gezien het effectieve nut voor de consument onnodig hoge kosten en/of risico‟s (waaronder mede begrepen de fiscale consequenties van het product) met zich brengen, vallen hierna in deze brief onder de soort/verzamelnaam: „Polis-Verkeerd‟ (redactie: sinds 2007 bekend onder de naam „woekerpolis‟)
.
Tot de hoofdvormen van deze verkeerde financieringen/verzekeringen behoren onder meer:
a. akten, houdende hypothecaire geldlening met niet-aftrekbare rente.
In de periode 1996 t/m 2001 is rente op een geldlening, die niet wordt benut voor de aanschaf (of verbouwing) van de eerste woning gefaseerd afgebouwd tot nul (algeheel verval van IBaftrekbaarheid).
Het gaat hier om enkele honderdduizenden hypothecaire geldleningen, waarvan de rente niet (meer) aftrekbaar is.
b. Belaste kapitaalverzekeringen - beleggingsverzekeringen.
Tussen 13 september 1999 en heden (morgen gaat dit door!) zijn er honderdduizenden kapitaalverzekeringen – beleggingsverzekeringen gesloten. Deze producten zijn overbodig en halen op geen enkele wijze de beloofde eindrendementen. Sparen doe je via een spaarrekening (of desnoods via een beleggingsrekening). Niet met een verzekeringspolis. Bij een beleggingsverzekering - worden (vanuit o.a. de eerste inleggingen!) ca. 20% kosten in rekening gebracht. Waarom weet niemand. De hoogte van de kosten is exorbitant. Inzicht in (de hoogte en de grondslag van) de kosten ontbreekt. Voor 13 september 1999 waren de uitkeringen krachtens deze verzekeringspolissen vrijgesteld van belasting. Na 13 september 1999 niet meer.
De reden waarom het intermediair en de maatschappijen deze producten bleven stuwen en duwen, is louter gelegen in de jacht op eigen financieel gewin.
De wetmatigheid is simpel: -
Hoe beter het product is voor de tussenpersoon en de maatschappij, des te slechter het product is voor de consument;
-
Het verschil bestaat uit grove marge (voor de maatschappij) en een exhibitionistische provisie (voor de tussenpersoon);
-
De maatschappijen weten haar consumenten-vangers (“intermediair”) overtuigend aan- en op te jagen: naarmate een product slechter is voor de consument, gaat (vanuit
de overwinst van de maatschappij) een imposanter aantal zilverlingen naar het intermediair; -
Hoe klemmender het advies van het intermediair om juist bij die maatschappij dat fantastische product te betrekken, des te slechter het product voor de consument.
Het verschil in premie (provisie) van het intermediair voor een product van gewoon sparen (opbrengst: 1) ten opzichte van een kapitaalverzekering (opbrengst: 20) beloopt minimaal factor 20 (twintig).
Ongeveer de helft van de omzet van ongeveer 15.000 tussenpersonen komt uit deze verkeerde producten.
Het intermediair is aangeleerd (luxe lokt) hiermee en hiervan te leven. Na 13 september 1999: onverdroten doorgaan gelijk een struisvogel in de natuurlijke drang - zo lang mogelijk - te overleven. Echter: ook over deze vorm van bedrog heeft transparantie de doodstraf uitgesproken: de markt (-werking) voert de executie uit. (Is het niet nu, dan is het in het hiernamaals).
Van deze polissen heeft de branche er miljoenen (redactie, inclusief woekerpensioenen zijn er t/m 2008 ruim 7.5 miljoen verkocht)
aan de man en aan de vrouw gebracht. Schade oplopend tot duizenden euro‟s per polis.
Gecumuleerde schade voor de consumenten/kiezers/bedrogenen; een fors aantal miljarden euro‟s.
c.
Lijfrenteverzekeringen. De maximale aftrek voor lijfrentes is in vele gevallen fors verlaagd. (“Vraag uw verzekeringsagent naar de details”).
Ook hier zijn en worden consumenten met achterhaalde redeneringen en financiële constructies voor miljarden euro‟s in de maling genomen.
Reden: financieel gewin (zie boven). Slacht de kip, steel de gouden eieren. Hit and run.
d. Spaarlease producten.
Een doorluchtig spel opgezet en draaiend gehouden door de witste boorden.
Gedoogd door de (wettelijke) toezichthouders. Is er één consument in de zaal, die weet wat die gasten (voor de consumenten) doen?
Spaarlease: inmiddels gebleken een contradictio in terminis. Winstverdriedubbelaar: inmiddels gebleken gekwadrateerd dwarsgebakken luchtledig certificaat met bipolaire trekjes.
De kostencomponent van deze producten is onduidelijk. De beleggingsmethodiek en –strategie zijn onzichtbaar.
De verzekeraars zijn niet gehouden om met betrekking tot de door hen gerunde fondsen de aandelen ook daadwerkelijk aan te houden. Verzekeraars verkopen derhalve aan hun consumenten een fictie van een fictie. Een virtueel kwadraat. Als de posities maar verzekerd zijn. De verzekeraars verkopen met hun fondsen aan de consumenten voornamelijk een niet-transparante kostenpost. Het enige werkelijke deel van de polis (Polis-Verkeerd).
Een risicoloos product op de kortste weg naar eeuwige rijkdom en volgevreten geluk. De consument wordt m.b.v. een drogerende voorstelling en voorspelling van zaken in de waan van winst gebracht.
Sommige klachteninstituutjes worden langzaam wakker. (Eenparig vertraagde wekker; lange vingers als stekker. Het kan nog gekker). Van de schuldige maatschappijen zien enkele het onheil met rasse schreden naderen. De miljardenwinsten zijn reeds (naar het buitenland) in veiligheid gebracht. De Nederlandse nederzettingen worden afgebouwd en zijn rijp voor de slacht. Jarenlang gechicaneer met behulp van witgebeft en zwartgebekt togajes. De verdediging van een lege huls.
Stilte: de (wettelijke) toezichthouders kunnen nu (in hun R.I.P.-slaap) niet worden gestoord. Politici zijn op de vlucht geslagen voor de demonen in hun eigen achterhoofd. Voor of na de val?
Ook hier: het gaat om miljoenen producten. Ook hier: de schade voor de consumenten beloopt miljarden euro‟s.
De problematiek van de Polis-Verkeerd wordt extra-dimensionaal vergroot door: a) exorbitante, non-transparante (virtuele) kosten die van de inleg der consument wordt afgetroggeld; b) exuberante over-de-top hypotheken en financieringen. De ongeschreven, klassieke vuistregel in de branche was dat een hypotheek maximaal een bedrag gelijk aan vier à vijf maal het jaarsalaris mocht belopen. Deze vuistregel is de afgelopen jaren met voeten getreden. Te hoge en dus riskante hypotheken voor nemer en gever.
Het record in de door STN onderzochte dossiers staat thans op 8,9. Alleen de onmogelijke sprong van Bob Beamon (Mexico 1968) reikte luttele centimeters verder.
Wie is het kind van de rekening? Wie gaat dat betalen? Zoete lieve Gerritje?
Zalm, waar blijft uw worm?
Ook na - de presentatie van het Belastingplan 2001 op 13 september 1999; - de goedkeuring van het plan door de Tweede Kamer op 3 februari 2000; - de invoering van het plan per 01 januari 2001; - de aangiftes IB 2001 voor 01 april 2002; is advisering tot aanschaf, verkoop en afzet van de „Polis-Verkeerd„ – op de melodieën van „businessas- usual‟ - voortgezet en voortgegaan.
Om welke aantallen gaat dit?
In honderden, duizenden, nee: honderdduizenden dossiers liggen berekeningen van de zonovergoten voordelen van Het Product. Soms van de tussenpersoon, veelal ook van de verzekeringsmaatschappij of bank. (In het verleden behaalde rendementen bieden geen garantie voor aftrekposten in de toekomst). Een ongeluk komt zelden alleen. e
De negatieve gevolgen van de Polsramp 21 Eeuw grijpen om zich heen, terwijl de ballonnen op de aandelenmarkten in rap tempo worden doorgeprikt. Tulpen verwelken. Schepen voortgestuwd door analytische galeislaven vergaan. Accountants bedekken. Aandelen- en optieprogramma‟s blijven niet lang meer bestaan. „Omissies en tekortkomingen‟ in de (financiële) verslaggeving. De Pijn en Paniek van beleggend Nederland (en globale omstreken).
De exacte cijfers van de aantallen Polis-Verkeerd zijn bekend bij en ontleend aan het C.P.B. en de Consumentenbond.
Na oproep van de lijsttrekkers zullen de verantwoordelijke ministers alsnog een task-force in het leven roepen om de omvang van de ramp exact in kaart te brengen en een rampenplan op te stellen en uit te voeren.
Een dode is (soms) een tragedie. Twintig doden is (veelal) een ramp. Driehonderdduizend gevallen (-en) is (altijd) statistiek.
Een structureel incident vraagt niet om bestrijding van incidenten, maar om wijziging van structuur.
Hoe heeft het ooit zo ver kunnen komen?
Hoofdstuk 4
Werking branche verzekeringen/financieringen.
Om de - aard / ernst, - omvang, - oorzaken en - remedie e
van c.q. tegen polisramp 21 Eeuw te achterhalen en te inventariseren, dient men de kern van de structuur en de werking van de branche van verzekeringen, financieringen (hypotheken) en pensioenen (en aanverwante verschijnselen) te analyseren en in beeld te brengen. Voor de consument: - een verzekering moet. Een verzekering is een noodzakelijk kwaad. - een financiering moet. Een financiering is een noodzakelijk kwaad. - een pensioenvoorziening moet. Een pensioen (-opbouw) is een noodzakelijk kwaad.
Voor de consument gelden drie beginselen: - Welke risico‟s (toekomstige onzekere gebeurtenissen) moet hij in redelijkheid middels verzekening afdekken? (Opportuniteitsbeginsel). - Welke verzekeringspolis dekt deze risico‟s in voldoende mate? (Proportionaliteitsbeginsel). - Welke verzekeringspolis kent de juiste verhouding tussen kosten en opbrengsten (gedekte risico‟s)? (Equilibriteitsbeginsel).
Deze drie beginselen gelden mutatis mutandis ook voor financieringen en pensioenen!
Voor iedere weldenkende consument zijn de richtinggevende adagia en desiderata voor verzekeringen, financieringen en pensioenen dezelfde als voor medicijnen: - zo min mogelijk; - zo efficiënt mogelijk; - zo goedkoop mogelijk.
Een verzekering, financiering of pensioenvoorziening is een medicijn tegen een gevaarlijke ziekte: armoede.
In de wereld van verzekeringen, financieringen en/of pensioenen is de consument de enige die er zo over denkt. In wiens belang de minimalistische kunsten werken. Het belang, de denk- en handelwijze en oriëntatie van alle andere „spelers‟ in deze branches is daaraan tegengesteld. De uitgangspunten, doelstellingen en criteria voor de rest van „de spelers‟ zijn derhalve „anti-consument‟. De verzekerings-, financierings- en pensioenfabrikanten en hun sales-force (intermediair) lopen daarbij voorop. Als veroordeelde galeislaven aan elkander geketend; samen op weg in hun verbanningsoord. Al deze andere (anti-consument) „spelers‟ hebben uitsluitend belang bij afzet van producten aan de consument. Geld lenen moet een verslaving zijn. En groei van afzet. Maximalisatie van productie. Het maakt niet uit wat. Het maakt niet uit waarom. Het maakt niet uit hoe. Thans zijn de „Polis-Verkeerd‟- producten een bron van armoede. Van middel tot kwaal. Van kwaad tot erger.
De fabrikanten ( pushers) hebben het intermediair (dealers) bedacht. De heren maken zich niet vuil aan de jacht op klein wild. Daar hebben ze premiejagers voor ingehuurd. Scheelt werk. Scheelt aansprakelijkheid. Een buffer is nooit weg als het fout gaat. Een extra schakel in de kringloop van calamiteiten. Perfect („onafhankelijk‟) verkoopkanaal. Hoe groter de omzet, des te hoger de premie en de provisie.
Aldus: Er is geen Nederlander die niet één of meer onnodig dure financieringen, pensioen- en/of verzekeringsproducten heeft lopen. Wie adviseert: „doe (even) niets‟? Niemand. Want: het mag niet; het kan niet. Een tussenpersoon zonder afzet van „Polis – Verkeerd‟ is een tussenpersoon zonder premie-score, zonder provisie, zonder inkomsten, en is een tussenpersoon die (zakelijk) ten dode is opgeschreven. Het boek van de man met de zeis is (nog) niet vol, maar hij heeft het in tussenpersonenland wel erg druk. Het regent faillissementen. Maatschappijen collecteren tussenpersonen als manna in de woestijn. Lang leve het onafhankelijk advies. The captives‟ industry. De gedragscode GIDI is een placebo. Hier geldt: integriteit is dodelijk!
Consument is gelijk een spaarvarken aan het spit. Geroosterd op het vuur van zijn eigen maandelijkse inleg. De branche van verzekeringen, financieringen en pensioenen maakt (maakte?) overwinsten bij de gratie van kannibalisme. Banken en verzekeraars spelen de tussenpersonen –nu: bij een beetje tegenwind- de Zwarte Piet toe. Geen deskundigheid. Verkeerd geadviseerd. „Wij verzekeraars staan erbuiten‟. De voorbode van een clash van claims. Het spelletje loopt al een tijdje. De wettelijke toezichthouders kennen - onder wettelijke geheimhouding - de kaarten en verdelen ze. (Geen gele of rooie. Wel lelijke en mooie). Auctoritas (zonder dignitas) helpt een handje de tussenklutsers in het gareel te stampen. Het intermediair is slecht georganiseerd. De minst weerbare schakel in dit samenweefsel van verdichtsels.
Is er dan niemand die de consument helpt, bewaakt en afschermt tegen de pushers en de dealers?
Hoofdstuk 5
De entourage Een verzekering is een product. Een financiering is een product. Een effect was een product.
Hoe zit de productieketen in elkaar? Wie doet wat? Hoe is de aansluiting met de volgende schakel? En: waar hoopt zich het gif in deze voedselketen op? Bij wie komt dat gif boven de grens van frustratie - tolerantie? (Lees: wie is de klos? Wie gaat er aan?). Er is natuurlijk geen makelaar die voor een tweede keer een klant ( „slachtoffer‟ ) naar een „bevriende‟ notaris stuurt, indien diezelfde notaris een vorige klant van deze makelaar heeft gewaarschuwd voor de financieringslasten en / of -constructie en de klant ( „slachtoffer‟ ) daarmee heeft behoed voor een Polis-Verkeerd.
Datzelfde geldt mutatis mutandis in de betrekkingen (vice versa) bank (-directeur) -notaris, makelaar -tussenpersoon, bank / verzekeraar- tussenpersoon en allerlei „omliggende‟ adviseurs. ( fiscalisten, accountants, advocaten, consultants). De verwevenheden en onderlinge afhankelijkheden binnen de productie- keten zijn en blijven hecht, en vanuit ieders welbegrepen eigenbelang onvermijdelijk. (Geen luxe maar noodzaak.)
Wie werken er zoal mee in de keten rondom Het Produkt?
De verzekeringsmaatschappij, de financiële- en de effectenboer hebben we hiervoor reeds gehad.
Het intermediair zit shokking klem tussen de deuren van de provisietram.
De makelaar als klassieke raddraaier van het gilde der glij- ( be-) middelaars taxeert er lustig op los; „Wat had u gedacht nodig gehad te hebben, mevrouwtje?‟ In een op hol geslagen markt gaat de makelaar geen taxatie te hoog. Geen makelaar zegt: „Wat u nodig heeft voor de beoogde overfinanciering gaat ver boven de werkelijke waarde van het onderpand ( huis, kantoor, bedrijfsgebouw ). Ik kan dit echt niet voor u op papier zetten!‟ Geen makelaar zegt: „Ik raad u dringend aan dit pand voor deze prijs niet aan te kopen, omdat u zodra de gekte in de markt enigszins tot rust komt, daarmede in grote problemen zal komen.‟
Geen netwerk, geen (haring-) party of de makelaar is erbij en doet mee. Go with the flow. De courtage is pas interessant bij (cummulatie van) bedragen in de sectoren „veel te veel‟ en „veel te hoog‟. Tenslotte – bij Petrus aan de hemelpoort – is uiteindelijk ieder een beetje makelaar.
Van de makelaar heeft de consument -behalve een significante nota- niets te verwachten.
Maar: er is toch altijd de (goede, oude, vertrouwde) notaris?!
De notaris schrijft. En blijft. Monopolist. Bij de gratie Gods.
De notaris is onzijdig en onpartijdig.
Sedert de uitvinding van dit celibaat hebben de kleren van de keizer niet meer zo gloedvol geronken en geklonken.
Proficiat: u is gediskwalificeerd en mag (daarom) de hoofdprijs behouden.
Notarissen- als alle andere klassieke (vrije) beroepen- streven permanent naar versterking van hun vraatzuchtige ( markt- ) positie in de Productie-keten.
Volg het spoor van de ( beoogde en / of de door de K.N.B. getolereerde ) samenwerkingen (enverbanden), en U weet waar voor de notaris het meest te vreten valt. ( Cross-selling bij wege van voortwaarse / achterwaartse / achterbakse integratie. )
Met accountants. Ronduit infantiel. Dat lag en ligt overigens wel voor de hand. Kunnen deze karakterloze monopolisten exact en online uitrekenen wat die dag is binnengeharkt. Carpe diem, een jacht in de zee van akten dat altijd wind en tij meeheeft.
Geen koers is gevaarlijker.
Met bankdirecteuren. Samen informele hofleveranciers van de service-clubs. ( Oranje-bitter smaakt zoeter dan ooit. )
De notarissen zijn het lucratiefste kartel van Nederland (buiten het verdachten-bankje.) Tariefafspraken tussen ( ketens van ) notarissen en ( ketens van ) banken annex verzekeraars annex effectenverspreiders beheersen de markt.
Er is geen notaris (geweest) die de consument heeft gewaarschuwd voor: a. Een overbodig en / of onnodig duur financieel product; b. Een (fiscaal) ondeugdelijk product; c. Een -bijvoorbeeld gezien inkomen en / of waar de onderpand- onverantwoord financieel risico;
Laat staan:
d. Heeft geweigerd een akte gerelateerd aan een Polis-Verkeerd te passeren: e. Of zelfs maar: in de akte een waarschuwing op te nemen: „Het is de comparant sub 1 (de consument) bekend dat de in deze akte geëxecuteerde Polis-Verkeerd dodelijke gevolgen kan hebben voor de financiële gezondheid van de comparant sub 1 (de consument), en ik, notaris, en / of de tussenpersoon die de comparant sub 1 (de consument ) tot deze Polis-Verkeerd aanschaf heeft bewogen, en / of comparant sub 2 ( de bank / verzekeraar) hebben comparant sub 1 ( de consument ) daarop bij herhaling en uitdrukkelijk schriftelijk zowel als voorafgaand zowel als bij het verlijden van deze akte (doch helaas tevergeefs) gewezen‟. De reden is simpel en eenvoudig: Een notaris moet een akte „poepen‟ ( plagiaat K.N.B.) anders krijgt zijn toiletjuffrouw van de consument ( via de bank / verzekeraar ) geen geld. Meer consumptie. Meer „honorarium‟. Overconsumptie brengt overwinst.
Waarom verdient menige modale dorpsnotaris die tot weinig meer in staat is dan het multipliceren van modelakten van zijn broederschap, meer dan de Minister-President, de Première van Economische Zaken, de Minister van Financiën, de Minister van Justitie en de Minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid tezamen?
De accountant en de fiscalist en de consultant hebben het te druk (gehad) met elkaar de bal (de klant) toespelen. Bezien de (kwalijke) zaken bij voortduring achteraf.
Ook een Polis-Verkeerd dient immers op de juiste ( fatale ) wijze in de ( jaar- ) stukken en aangiften te worden verwerkt. Een kritische beschouwing, laat staan een negatief advies, gooit slechts een steen in de vijver van verwevenheden, het netwerk van samenspannende kannibalen, en een rimpeling- indien al sporadisch vertoond- wordt snel en effectief gladgetrokken.
Notarissen. Samenwerking. Bewezen zelfregulering niet aan te kunnen. Louter gestuurd door financieel gewin.
Samenwerking advocaten/notarissen. Notaris onpartijdig; advocaten partijdige belangen-behartiger. Hoe ver zijn beiden van hun oorspronkelijke missie geraakt? Met de ontmaskering van onpartijdigheid vervalt het bestaansrecht van de notaris als monopolide penvoerder. Met verzaking van partijdigheid vervalt het verschoningsrecht en daarmee het bestaansrecht van de advocaat als beschermde paria van het rechtsbedrijf. Notarissen: zijn definitief de weg kwijt. Vrije tarieven, vrije vestiging. Het antwoord van deze markt: meer concentratie, effectiever uitnutting van het monopolie, hogere prijzen. (MDW in optima forma). De Brancheorganisaties sussen en sussenderen: „valt mee‟ en „bij ons verbond zijn inderdaad ook enkele tientallen gevallen bekend‟. Alleen al binnen de burelen van het eigen verbondje vallen meer dodelijke slachtoffers. „Valt mee‟. Dat dacht men in Hiroshima ook kort nadat de bom de grond had getoucheerd. „Valt mee‟. Bagatelliseren is een vak. Voor minder past een verbod voor de organisatie, en voor de leidinggevenden levenslange verbanning naar Duivelseiland. („Duivelseiland is niet vol, maar het is er wel erg druk‟). „De Consumentenbond‟ kan voortaan zonder spatie worden gespeld. Deconsumeren is „best advice‟. Het alternatief is: „Wij zien u wel in de rechtszaal‟. Consument zonder geld. De Consumentenbond heeft eigen financiële belangen in verzekeringsland en behoort daarmede tot de club van uitverkorenen. De abonnementen worden massaal opgezegd. De consumenten kunnen zich dit niet meer veroorloven.
STN heeft de Consumentenbond uitgenodigd om op haar dwaalwegen en dwaalleren terug te keren. De uitnodiging treft u op www.toezicht.nl. (redactie: deze site is niet meer actief. Het was te lang stil aan de overkant) Tevergeefs. Voor een aflaatje („beste afkoop‟) is het nooit te laat.
Ketters laten zich gevangen nemen. Uitstel van executie, de rest gaat er onmiddellijk aan.
Ook de captives presenteren zich net zo makkelijk als „onafhankelijke adviseurs‟. Vanuit deze „entourage‟ en haar telkens op eigenbelang gerichte handelwijze en gedragingen is geen eerlijk advies in het belang van de consument, of waarschuwing (laat staan: afscherming) tegen PolisVerkeerd, of hulp bij ongelukken te verwachten.
Heeft niemand een poot uitgestoken? Heeft niemand ook maar iets gedaan?
Hoofdstuk 6
Waarschuwingen
Waarschuwingen zijn er om te worden genegeerd. De trein dendert voort. Onbewaakte overweg of niet. Indien de entourage - zoals thans is geschiedt en nog steeds geschiedt – het rode licht effectief verborgen houdt en het geluid der waarschuwingsbellen met het doek van de vergane driekleur amortiseert, steken de opgejaagden de harde stalen linies over, totdat zelfs de sterkste locomotief (met sneeuwschuiver) de verantwoordelijke (aansporige-) maatschappij niet voor sluiting kan behoeden. e
Dit rapport, Polisramp 21 Eeuw, is op 13 september 1999 gepresenteerd. Gefeliciteerd.
Reeds in 2000 en begin 2001 bereikten STN steeds meer geluiden dat door de branche en de entourage ondanks de fundamentele (en fiscale) wijzigingen per 14 september 1999 de aandrang tot afzet en de verkoop van Polis-Verkeerd (vrijwel) onverminderd werden voortgezet. Deze berichten waren afkomstig van de gehele range vanaf verzekeringsexperts van de grootste maatschappijen tot de freelance-agentjes langs de deur.
De branche en de entourage hadden (en hebben) er geen belang bij om tegen Polis-Verkeerd te waarschuwen, laat staan deze van de markt te halen. De Volkskrant d.d. 10 juli 2000 (“Beleggers in galop”), NRC-Handelsblad d.d. 3 juni 2000 ( “Belastingvrij niet gegarandeerd”), Consument- &Geld-gids d.d. 7 september 2000 (“Belastingvrij sparen wees gewaarschuwd”) hebben aan branche, entourage, politiek en consumenten signalen van waarschuwing uit doen gaan.
Bij brief d.d. 27 februari 2001 heeft STN aan ondermeer de Minister van Economische Zaken, de Minister van Justitie en de Minister van Financiën bericht: “2. In dat verband is de Stichting „gedoken‟ in het dossier ‟14 september 1999. „Per genoemde
datum is een wetswijziging van kracht geworden, waarbij onbelaste uitkeringen van kapitaal/spaarverzekeringen (in de markt ook wel genoemd: „belastingvrij sparen‟ of „beleggingsverzekeringen‟ of andere verhullende aanduidingen) niet langer waren verzekerd. Vanaf die datum bestond er nog slechts uitzicht op belastingvrije uitkeringen, met een polis gekoppeld aan een hypothecaire geldlening. (Met bekend veronderstelde, bijzondere voorwaarden).
3. Het is de Stichting gebleken, dat verzekeraars en tussenpersonen ook na 13 september 1999 nog op zeer grote schaal kapitaalverzekeringen – beleggingsverzekeringen hebben afgesloten, waarvan de consument in de veronderstelling verkeerde en verkeert, dat deze polissen een goed rendement opleveren en te zijner tijd belastingvrij zullen worden uitgekeerd, terwijl in werkelijkheid aan de voorwaarde van belastingvrije uitkering per 14 september 1999 niet werd en wordt voldaan. In de media is van dit fenomeen ook op een aantal plaatsen melding gemaakt.
4. Het drama voor de betrokken consumenten ligt in het verschiet. Te hoge kosten, tegenvallende rendementen en geldleningen die zijn aangegaan in de veronderstelling dat de betrokken polissen te zijner tijd belastingvrij zullen uitkeren. Financiële planningen zijn mede op deze veronderstellingen gebaseerd.
Indien - zoals dat hoort - verzekeraars en tussenpersonen op de juiste wijze aan consumenten, die een kapitaalverzekering – beleggingsverzekeringen na 13 september 1999 hebben afgesloten, opheldering zouden verschaffen omtrent de werkelijke kosten en fiscale status (niet belastingvrije uitkering) van deze polissen, zou het merendeel van deze polissen met onmiddellijke ingang door deze consumenten worden beëindigd. Daarbij ligt voor de hand dat de bedrogen, althans misleide consumenten de ten onrechte aan de verzekeraars (en tussenpersonen) betaalde premies voor deze polissen zullen terugvorderen.
Consequentie van de beëindiging van de polis door de consument is voorts, dat de tussenpersoon, die meestal zijn volledige afsluitprovisie door de verzekeraar reeds betaald heeft gekregen, deze provisie (althans een belangrijk gedeelte daarvan) aan de verzekeraar dient terug te betalen. In de wereld van de tussenpersonen, die de laatste jaren (mede ten gevolge van wijziging van (fiscale) wetgevingen) aanmerkelijk aan financiële gezondheid heeft ingeboet, zullen vervolgens ongetwijfeld tal van faillissementen danwel inlijvingen als „captives‟ bij verzekeraars volgen. U is één en ander ongetwijfeld niet ontgaan.”.
In diezelfde brieven heeft STN aan de verantwoordelijke drie ministers een 19-tal vragen voorgelegd omtrent: a. bekendheid van de ministers met Polis-Verkeerd; b. bekendheid van de wettelijke toezichthouders met Polis-Verkeerd;
c. toezicht (vanwege de minister) op de wettelijke toezichthouders; d. verbod aan de branche van Polis-Verkeerd; e. verplichting voor de branche tot vergoeding van schade aan de consumenten vanwege deze Polis-Verkeerd; f. transparantie en aansprakelijkheid met betrekking tot deze Polis-Verkeerd en dergelijke.
De drie ministers van Den Haag hebben er geen poot naar uitgestoken. Zelf een eenvoudige, wettelijk voorgeschreven ontvangstbevestiging kon er niet af. Armoe troef. STN heeft de super-P.G. uitgenodigd te (doen) onderzoeken of hier sprake is (geweest) van ambtsmisdrijven.
Een gewaarschuwd minister telt voor twee? Twee gewaarschuwde ministers tellen niet mee. De Drie van Den Haag. Wie heeft ze vrij gelaten?
De drie betrokken ministers (en daarmede de Staat der Nederlanden) zijn moreel zowel als politiek verantwoordelijk, menselijk zowel als juridisch aansprakelijk, al zullen de drie ministers (en het kabinet) hierin – hoewel reeds demissionair – geen aanleiding zien „op te stappen‟. Het motto blijft: „Ik heb niets gedaan‟. Een zoveelste onafhankelijk onderzoek biedt uitweg, althans jaren uitstel. De Pavlov-reactie een regenteske plaspop waardig. (Paars is gelijk bont en blauw). Copie van de brief d.d. 27 februari 2001 is verzonden aan: -
de wettelijke toezichthouders;
-
de politiek (Voorzitter Eerste Kamer en Tweede Kamer), fractievoorzitters;
-
de branche-organisaties (NBVA en NVA);
-
de media.
(De lijst van geadresseerden staat op (site niet meer operationeel, lijst bij de redactie ter inzage)) Een enkele ontvangstbevestiging. Geen enkele inhoudelijke reactie. Het is kennelijk onbegonnen (gekken-) werk.
Het is stil aan de overkant.
Wie er draait erop voor (lees: van) deze bende?
Hoofdstuk 7
Aansprakelijkheid
Aansprakelijkheid is een één-akter: Iedereen is aansprakelijk. Dus niemand is aansprakelijk. „Ken ik jou niet ergens van?‟
(De polder-paus heeft bekokstoofd: innocentia et culpa iactae sunt).
Keten van aansprakelijkheden. Kettingreactie van aansprakelijken. Kettingbotsing van sprakelozen. Voortgestuwd door windturbines. Aangeblazen door de gebakken lucht der politiek. De remparachutes permanent op max.
De Staat is aansprakelijk. Ondeugdelijke wetgeving is een vorm van gevaarzetting, die aansprakelijkheid voor ongevallen impliceert.
De Staat heeft nagelaten de praktische uitwerking en toepassing van deze wetgeving (Belastingplan e
21 Eeuw) te volgen en te controleren. De drie (hoofd-)verantwoordelijke ministers (E.Z., Justitie, Financiën) zijn bij herhaling gewaarschuwd.
De (wettelijke) toezichthouders vallen onder de politieke, morele en juridische verantwoordelijkheid en aansprakelijkheid van de Staat. Onafhankelijkheid van deze instituten is - zeker in combinatie met wettelijke geheimhouding - een farce. De (wettelijke) toezichthouders zijn gewaarschuwd, doch ook zij hebben - voorzover rondom hun black box zichtbaar - niets gedaan. De (wettelijke) toezichthouders hebben zich schuldig gemaakt aan een omissie-delikt en zijn - ook jegens de consumenten - aansprakelijk.
Toezichthouders hebben jarenlang producten gedoogd met exorbitante kosten en fiscale boobytraps. Ondanks brief d.d. 27 februari 2001; ondanks waarschuwing van anderen.
De lijsttrekkers, voorzitters van Eerste en Tweede Kamer en overige politici zijn gewaarschuwd, doch ook zij hebben niets ondernomen. Schuldig wegens plichtsverzuim.
De verzekeringsmaatschappijen (althans het gros) hebben de Polis-Verkeerd niet van de markt gehaald. Verkoop van Polis-Verkeerd is voortgezet. Geen controle op de toepassing van deze PolisVerkeerd. Aansprakelijk voor deze ondeugdelijke producten.
Het intermediair heeft de Polis-Verkeerd geadviseerd en bemiddeld. En de provisies ontvangen. Misbruik van vertrouwen. Aansprakelijk voor ondeugdelijk advies ter bevordering van ondeugdelijke producten.
Wie schrijft het recept voor? En: waarom? Iemand die lijdt aan slapeloosheid heeft geen slaappoeder nodig, maar analyse en advies over de oorzaak van zijn slapeloosheid.
Wat niet weet, dat niet deert. Wie niet weet, die niet deert.
Het is aan de farmaceutische industrie om het gebruik van drogerende middelen te stimuleren. Een gratis prulletje links; een buitenlands congresje rechts.
Je zit met je huisarts om tafel, die maar één doelstelling heeft: jou zoveel mogelijk medicijnen te laten slikken.
Iedere vergelijking met de branche van financieringen/verzekeringen berust op louter toeval. De notaris, de accountant/fiscalist, de consultant stonden erbij, keken ernaar en bemandden de V.I.P.tafel aan deze dis. Iedereen die niet heeft gedaan wat hij moest doen, en die - indien hij had gedaan wat hij moest en kon doen - het verschil had gemaakt, is persoonlijk en hoofdelijk voor het volle aansprakelijk. Au, dat doet zeer.
In de beeldspraak uit eerdere operaties van STN:
De drenkeling worstelt.
Tientallen toeschouwers (bussen clubjes in hun jaarlijkse uitstapje) op de kade zien sprakeloos toe.
Speldjes van hun clubjes zijn niet van roestvrij staal. Achteraf in het kringgesprek ontvouwt zich het volgende rollenspel: „ik dacht u hem had leren zwemmen‟. „Ik dacht dat u had gewaarschuwd voor het gladde éénnachtsijs‟. „Ik dacht dat hij de bijsluiter „Ademnood‟ wel zou hebben gelezen‟. „Ik dacht dat u hem had geleerd om onder ijs uitsluitend te zwemmen naar het zwarte gat‟.
Ons volk kan veel aan. Maar: hoe moet het nu verder?
Hoofdstuk 8 Consequenties Ook de rijken zullen wenen.
Wie gaat de rommel van de Polis-Verkeerd opruimen? Hoe wordt het giftig afval van de Polis-Verkeerd verwerkt?
De onverantwoordelijke Minister kan natuurlijk zeggen: „Ik ben Zalm. Ik ben de norm. Ik zal handhaven. Fuik? Wat Fuik? Niets mee te maken!‟
De vierjaarlijkse oliebollen-race. Voldoende kenbaar gemaakt. Aan een branche vol deskundigen. Omgeven door nog eens een ring van deskundigen en andere parasitaire adviseurs. Stervensbegeleiding is een vak. Dat is waar. Zalm heeft (weer eens) gelijk. Maar dan openbaart zich het verschil tussen gelijk hebben en gelijk krijgen. Er ontrolt zich een inferno, ongeveer als volgt,waarbij de acceleratie van een 911 verbleekt.
Het klassieke rechtsbedrijf (gerechtelijke en klacht-procedures) is inmiddels niet in staat gebleken om ook maar enkele individuele gevallen van Polis-Verkeerd tot een rechtvaardige oplossing te brengen. (De branche pronkt niet lang meer met een onafhankelijk klachteninstituut).
De huidige rechtsvoering sukkelt achteruit langs lijnen van communicatie (inhoud, vormelijkheid en middelen) die naar inefficiëntie het theoretisch denkbaar maximum behaalt en handhaaft: -
partij A. (de consument) is onkundig en onkennig;
-
partij B. (de maatschappij) is top-deskundig en „zit op de feiten‟ (individueel en cumulatief);
-
partij A. (de consument) betrekt stelling 1 („Ik ben belazerd‟);
-
Partij B. (de maatschappij) betrekt stelling 2. (Het spiegelbeeld van stelling 1; oftewel: „hoe komt u daar nu bij‟; „wij hebben gehandeld volgens de regels‟; „u heeft zelf gekozen en het zelf gedaan‟);
-
Een derde (de rechter) weet van niets, beschikt niet over specifiek vereiste kennis (van de individuele en collectieve feiten) en deskundigheid, maar moet oordelen;
-
Het staat partijen A en B vrij om de rechter van relevante feiten, gebeurtenissen, gebruiken en belangen onkundig te houden en de rechter een gemanipuleerde werkelijkheid voor te spiegelen (de niet – weerlegbare – leugen als beste bewijs).
Vertraging en verwarring troef. Altijd in het voordeel van de wegens wandaad gedaagde partij.
De rechterlijke macht kan het niet aan.
Rechtsbijstandverzekeraars helpen de dossiers onverholen in de verknalling. Zo blijft verzekering verzekering. Tien redenen om niet uit te keren. Een toekomstige onzekere gebeurtenis. Met het recht
op weigering van uitkering schadevergoeding. Een gelaedeerde is een premie-betaler en geen feestvarken.
In de Paleizen van Justitie heerst samengebalde keurigheid. Opgetaste dossiers tarten de maximale vloerbelasting. Iedere aannemer raakt in verzoeking bij het zien van zoveel onderhanden werk. De oplossing is even simpel als voor de hand liggend: met terugwerkende kracht terugdraaien.
Schadevergoeding is het Catenaccio van het rechtsbedrijf. Ook voor de hardest diers een brug te ver.
No cure, no pay. De gieren vliegen zich warm. Mag niet. Van wie niet? Waarom niet? Aan nietige regels hoeft men zich niet te storen. Alweer zo‟n PBOtje gerund door gerontocraten. (Voelt u zich ook in het PBO-otje genomen?) Met een sleetse hang naar negentiende-eeuwse oubolligheid. De letstelschade-brigade die op deze belastingrampen zal duiken lang voordat de politiek de brand meester is, wijst u de weg. Het is eenvoudig: een pro-formafactuurtje „tegen kostprijs‟ die niet wordt geïnd (of pas bij „cure‟ wordt verrekend) en forse „pay‟ bij het enteren van de buit. De honderden dossiers van de slachtoffers van de aandelenpsychose vormen slechts een verkennende voorhoede van de nu volgende sprinkhanenplaag. Van tulpenrally tot grafkrans.
Het advocatenkantoor is als een snackbar, waar alleen een patatje oorlog wordt uitgeleverd.
De rechter is de zwakste schakel in het rechtsbedrijf. De rechter is geroepen om de aan hem voorgelegde geschillen te behandelen met deskundigheid, consciëntieus en in onpartijdigheid. Dat gaat dus niet in tienduizenden zaken. Dat gaat dus niet met honderden rechter-plaatsvervangers. Dat gaat dus niet met verregaande verwevenheden tussen rechterlijke macht en advocatuur en verzekeringswezen. Dignitas et auctoritas lenen zich niet voor massa-productie. Onpartijdigheid bestaat niet in een rechtsbedrijf dat overleeft bij de gratie van een vangnet bestaande uit sociale en functie-netwerken.
Het bestaande rechtsbedrijf kan de honderdduizenden gevallen van Polis-Verkeerd niet oplossen. De consument kan de weg naar het recht niet vinden, laat staan voltooien.
Geef het recht terug aan de mensen.
Hier ligt een taak voor de overheid. Hier roept een missie voor de politiek. Tweeledig: a) „dit mag nooit meer gebeuren‟; uitsluitend een Nieuwe Orde in de wereld van financieringen, verzekeringen en effecten kan een oplossing bieden. (Hoofdstuk 9).
b) Schadevergoeding aan de consumenten. Twee varianten: e
1 : de daders (de branche en entourage) vergoeden de schade; e
2 : de overheid draait de Belastingramp terug.
Zogenaamd om verkoop van en advies richting Polis-Verkeerd te voorkomen, althans te beperken, heeft de branche een volgende dekmantel bedacht: „de bijsluiter‟.
De financiële bijsluiter: Het is alsof je ze in Artis ziet scrabbelen.
Financiële bijsluiter. De nabestaanden kunnen met een loep nog eens opsporen aan welke overdosis een kostwinner is overleden. Opgraven en vivisectie is niet meer nodig. De bijdrage van de bijsluiter. Fantastisch die vooruitgang. Behalve als die per ongeluk is meebegraven.
Bijsluiter: zelfmedicatie is gezien de aard en de ernst van de ziekte van de branche een ongeneeslijke vorm van tropenkolder.
Een bijsluiter mag geen uitsluiter zijn. (Van aansprakelijkheden).
Verveel ons niet met een bijsluitertje. De branche is al zo slaapverwekkend. In het Financieele Dagblad zegt de woordvoerder van de Autoriteit Financiële Markten: „Er blijven natuurlijk altijd mensen die belazerd willen worden!‟. Een betere samenvatting van het „nut‟ van een bijsluiter voor producten in deze branche had deze wettelijke toezichthouder niet kunnen geven. „Belazeren‟ als kern begrip van verleden, heden en toekomst van deze branche. En: men kan het de branche niet kwalijk nemen; het ligt aan de consument zelf. (De gelegenheid maakt de dief).
(A.F.M. zal nu wel spoedig een nieuwe woordvoerder krijgen. Jorritsma komt snel vrij). Reeds in de vakbladen van de branche zelf komt onomstotelijk naar voren dat de bijsluiter als volgende uitwas van gedateerde zelfregulering niet zal werken.
De overheid zal de consument veiligheid van financiële integriteit en bescherming tegen PolisVerkeerd moeten bieden. Nu.
De branche zal de schade van de consumenten niet uit eigen beweging vergoeden. Het sterkste argument in de rechtszaal is de niet-weerlegbare leugen. Wie heeft de consument voorgelicht?. Gewaarschuwd? „O, u deed dat altijd uitsluitend mondeling. Vertelt u eens: hoe ging dat in zijn werk? Is dat normaal in uw branche? Wist de consument dat?‟
De belangen zijn groot. Per dossier. Vermenigvuldigd door precedentwerking. Het gezwam is oeverloos. Het gedraai is eindeloos. De branche stelt uiteraard aan haar „zorgplicht‟ te hebben voldaan. Handel in giftige producten mag. De zorg is gelaten aan het intermediair. „Als er onverhoopt en onverwacht iets is misgegaan, moet u bij uw verzekeringsadviseur zijn.‟ Alleen al het uitprocederen van een keten van vrijwaringen en ondervrijwaringen vergt vijf jaren of meer.
Een appèl op het zelfreinigend vermogen van de branche vanuit de overheid, de politiek en de consumentenorganisaties is kansloos. De toezichthouders durven het niet aan vergunningen in te trekken. De overheid kan het niet aan de zelfregulering van de branche te beëindigen.
STN nodigt de overheid en de politiek uit om (ook) op dit onderdeel het ongelijk van STN te bewijzen. e
e
In variant twee zal de overheid de Belastingramp 21 Eeuw oplossen door het Belastingplan 21 Eeuw met terugwerkende kracht terug te draaien (belastingkramp is weggemasseerd). Is de nodige politieke moed en het politieke draagvlak voor deze rotatie te vinden?
De rotatie zou ronduit omineus zijn, want een tweede ronde is in het voordeel van de branche.
Als de schade maar groot genoeg is, kan de veroorzaker daarvan niet zelden van de gevolgen profiteren. Maximale onbeheersbare schade is stellig een asset. Zo kan het ook vergaan in verzekeringsland. De Staat kan met een binnenlandse Tobin-tax een deel van de schade op de branche verhalen. Nieuwe ronde – Nieuwe kansen. De beste acquisitie is het behoud van bestaande Polis-Verkeerd. En voortgezette verkoop van nieuwe zodanige producten.
Hoe kan deze (zelf-)vernietigende spiraal worden doorbroken?
Het recht en de rechtspraak hebben op deze hutspot van gemalen catch-as-catch-can der Polis -Verkeerd geen antwoord (laat staan passende maatregelen).
Er is zich in Nederland een ramp aan het voltrekken. Een polisramp.
Wie liggen er zoal aan deze overvloedige en rijkelijk overgoten dis? Mensen die belazerd zijn, houden zich meestal schuil. Niemand loopt graag met zijn ellende te koop. „Als ze het in de straat maar niet te weten komen‟. En: „ik vind het vooral zo erg voor de kinderen‟. Iedereen vraagt zich af of het slachtoffer in werkelijkheid toch ook niet een beetje dader is. Schaamt zich ook dat hij er in getrapt is. Wil niet gezien worden met de dader. Denkt: „valt mee‟ of: „als ze maar niet nog een keer terugkomen‟. De psychologie van het slachtoffer; vrij spel voor oplichters.
Waarom komt hierover zo weinig in het nieuws? Is het niet van voldoende maatschappelijk belang?
Een ieder die werkzaam is in de bouwwereld weet van fraude, steekpenningen, verboden vooroverleg e.d. Slechts een enkeling die eruit geflikkerd is, en een enkeling die gepensioneerd is, doet een boekje open. De rest zwijgt. De rest is (mede) dader. De rest vreest voor zijn brood. En lijf en leden.
Een ieder die werkzaam is in de wereld van financieringen en verzekeringen weet van etc.
Iedere overeenkomst tussen de branche van verzekeringen en financieringen enerzijds en de bouwwereld anderzijds berust op louter toeval.
Hoe kan de consument nog worden gered uit de enclave waarin hem veilige haven (betrouwbaar en deskundig) werd voorspeld en gegarandeerd, doch die in werkelijkheid werd en wordt geregeerd door „Polis-Verkeerd‟?
Hoofdstuk 9
De Nieuwe Orde
De branches: bottom-up
De branches van financieringen, verzekeringen en pensioenen worden niet slechts incidenteel in reputatie aangevallen door een enkele rotte appel. Niet de appels zijn rot, doch het mandje. De structuren staan garant voor de groei en bloei van telkens rotte appels.
De inrichting en immanente wetmatigheden van deze branches behoeven fundamentele omzettingen. Het is tijd voor wijziging. Deze branches gaan op de schop. Op de kop. (Zo niet: over de kop).
Dat kan niet ineens. Te groot. Te log. Te veel tegenkrachten. Sluimerend is de revolutie ingezet. De tendens is reeds aanwezig. De bedding is zich reeds aan het verplaatsen. De stroming volgt. (Of is het omgekeerd?). De stenen tafelen treden uit de schaduwen van morgen.
De contouren van de Nieuwe Orde in verzekeringsland (waarin financieringen en pensioenen asiel zoeken) zal voldoen aan de volgende kenmerken:
(1.)
De consument staat centraal
Act consuming. Het primaat van de vraaggestuurde economie (productie). De wensen en behoeften van de consument bepalen inrichting, werkzaamheden en productie ook van deze branches. Denk als een consument. Handel als uw klant.
(2.)
Digitaal dossier.
In het digitale dossier heeft een individu alle door hem gewenste gegevens (data) opgeslagen en beveiligd vastgelegd. Deze data kan de consument op ieder gewenst moment en op iedere gewenste plaats oproepen en activeren.
De consument (de individuele mens en het individuele bedrijf) wordt beschermd en bediend door zijn digitaal dossier („het bunker ben ik‟). De autorisatie voor raadpleging en gebruik van deze data kan uitsluitend worden gegeven door het individu wiens data het betreft.
In het digitale dossier zijn onder meer de data opgenomen van alle financieringen, verzekeringen, effectenportefeuilles en pensioenen die het betrokken individu heeft lopen. Alle polissen zijn in deze data verwerkt. In voorkomend geval wordt de consument gewaarschuwd (bijv. verlenging, aanpassing) en geadviseerd.
Cross-selling is moord, tenzij het individu dit heeft gekozen. (Zelfmoord blijft zonde).
Uitsluitend met autorisatie van de consument hebben de tussenpersoon en/of de maatschappij toegang tot de voor het aangeduide doel benodigde data uit dit digitale dossier.
Herhaalde invoer en verwerking van dezelfde data bij consument, tussenpersoon en maatschappij is met het digitaal dossier overbodig.
Het digitaal dossier is en blijft uitsluitend en onvervreemdbaar eigendom van de consument.
Het digitaal dossier is beveiligd tegen niet voorafgaand en expliciet door de consument toegestaan gebruik en/of raadpleging door derden (inclusief de overheid!; ICT zonder overheid).
Met het digitaal dossier beschikt de consument – voor het eerst - over het enige adequate hedendaagse instrument: - waarmee hij on line inzage heeft in de actuele stand, samenstelling en waarde van al zijn financieringen, verzekeringen, effectenportefeuilles en pensioenen; - waarmee hij on line autorisatie kan verschaffen aan derden (zoals tussenpersonen, maatschappen, adviseurs) om relevante delen van zijn digitaal dossier te raadplegen en/of te muteren; - waardoor de consument de ultieme garantie heeft dat de andere „spelers‟ rondom zijn financieringen, verzekeringen en pensioenen over dezelfde data beschikken; - waarmee de consument in staat is onder medeneming van al zijn data de door hem gewenste financieringen, verzekeringen en/of pensioenen onder te brengen, te laten beheren en/of te laten be-adviseren door een nieuw verkozen „speler‟ (tussenpersoon, maatschappij, adviseur) in deze branches; - waarmee de consument de door hem aangehouden producten van financieringen, verzekeringen en/of pensioenen op ieder gewenst moment on-line kan (laten) toetsen op (concurrerende) kwaliteit (prijs en voorwaarden), zulks mede met behulp van vergelijkingssites en/of alternatieve offertes; - inzage heeft (en aan door hem gewenste derden kan geven) in alle door hem aangehouden producten van financieringen, verzekeringen en/of pensioenen zonder daarvoor afhankelijk te zijn van derden (als de „eigen‟ tussenpersoon en/of als de „eigen‟ maatschappij) (als al dan niet hinderlijke pottenkijkers).
Waarde burger: de tijd en techniek zijn aan uw zijde. Voor het eerst vallen slot, sleutel, kluis en schat samen. Verschijningsvormen van hetzelfde fenomeen. Wegwijzer en weg ineen. Alchemie wordt herschreven. Thans is de wijze het wapen van de kleine man. Alter ego inter alios.
(3.)
Transparantie regeert.
Transparant = doorzichtig, betekent volledig inzichtelijk. Tot in detail bekend en openbaar. Kenbaar en toetsbaar.
Wat is het speelveld? Wie zijn de spelers? Wat is het verband tussen de spelers? Wat zijn de spelregels? Het belang van de consument staat voorop. Welke zijn de belangen van de andere „spelers‟ (maatschappij, tussenpersoon, makelaar, notaris, adviseurs, „belangenorganisaties‟, die thans in de eerste plaats hun eigen belang nastreven en dienen.)?
Integriteit is thans veelal ver te zoeken. Integriteit is iets doen of nalaten, ook al gaat dit in tegen het profane eigenbelang, eenvoudig omdat „dit zo hoort.‟ Norm boven geld. Fatsoen trotseert geweld.
Ingeval van transparantie volgt integriteit vanzelf. (Weliswaar als surrogaat van de beoogde werkelijke waarde, indien afgedwongen door het gevaar van ontdekking der „misdaad‟. Nog altijd beter dan non-parantie en non-tegriteit).
(4.)
Best advice.
De tranches van financieringen, verzekeringen en pensioenen (en effecten en andere beleggingsillusoria) staan garant voor best advice. In alle geledingen. Garantie fabriekproduct. (maatschappij). Garantie smeermiddel en advies (intermediair). Garantie kwaliteit – producent en adviseur (wettelijke toezichthouder).
Overproductie. Overconsumptie. Overgewicht. Thans de norm. Thans de (over-)waarde.
Het advies is uitsluitend georiënteerd op het belang van de consument. Alle advies voldoet aan voormelde beginselen van opportuniteit, proportionaliteit en equilibriteit. Niet zelden is beter te adviseren „niets doen!‟ of: „afwachten‟ of: „product onmiddellijk opzeggen‟. Maatschappijen, tussenpersonen, adviseurs die niet voldoen aan de norm: „best advice‟ worden per kerende post geëxcommuniceerd.
Het tijdperk waarin een psychose van angst en hebzucht (boulimia nervosa) alle betrokkenen dwingt tot boven- en buitennatuurlijke verhoudingen en krachten zwevende overproductie, raakt razendsnel achterop. Nu nog dwingen instanties hun medewerkers (en bestuurders) (en daarmede zichzelf en elkaar) tot niet-integer handelen. Nu nog vereisen bovenmenselijke productieniveaus ontegenzeggelijk contra-integer handelen. „Best advice‟ kan slechts gedijen in een biotoop die niet uitsluitend kan overleven bij de gratie van „worst advice‟. (Aansmeren van overbodige en onnodig dure producten). „Best advice‟ wordt beloond ongeacht of het advies leidt tot afname van een product of niet. Gedwongen nering is verboden.
„Best Advice‟ moet kunnen. Anders kan het niet. Het kan niet anders.
(5.)
Best product.
Wederom louter bezien vanuit de consument. (Product: zo min mogelijk, zo efficiënt mogelijk, zo goedkoop mogelijk. Optimalisatie in omvang, werking en kosten). Op de markt worden - net als bij medicijnen – uitsluitend producten toegelaten die voorafgaand door de wettelijk toezichthouder zijn goedgekeurd. Preventief toezicht zal de lawine aan overbodige producten onder oneigenlijke voorwendsels stoppen. Bij de keuring van de producten wordt onderzocht of het product: - werkt waarvoor het is bedoeld; - met volledig transparant kostenpatroon; - na vergelijking der concurrenten: „beste voorwaarden/kwaliteit gegeven de prijs‟.
Tussen nu en enkele jaren zal polis-portabiliteit (wettelijk) zijn ingevoerd. De consument kan zijn polis meenemen van de ene maatschappij naar de andere. In binnen- en erkend buitenland. (E.U.). De banken / verzekeraars doen nu nog „zielig‟ over nummer-portaliteit van een gewoon kaal bankrekening -nummertje. ( „Zielig doen‟ is de voorbode van teloorgang. ) De banken / verzekeraars zullen zich letterlijk en figuurlijk doodvechten tegen polisportabiliteit. Nieuwe spelers zullen de positie en functie in de branche van de huidige polis –producenten en polisbeheerders ( de verzekeringsmaatschappijen ) overnemen. Polis-portabiliteit is als uitvloeisel van de consument georiënteerde, gedigitaliseerde productie, beheer en sturing van de polis even voor de hand liggend als onvermijdelijk. De vraag is slechts: „„Wie maakt de start?‟‟ Polis –portabiliteit dwingt tot transparantie, openheid en inzichtelijkheid van lusten en lasten (kosten), rendementen en risico‟s. Polis –portabiliteit schrijft voor dat uitsluitend kosten mogen worden doorberekend, indien deze kosten daadwerkelijk zijn gemaakt en op het moment / over de periode dat die kosten zich noodzakelijkerwijs voordoen. Transparantie impliceert polis –portabiliteit.
(6)
Best advice x best product
Op basis van de behoeften en de wensen van de consument wordt met behulp van een beslismodel vastgesteld of en zo ja, welke producten in het individuele geval de betrokken consument het beste passen. Uitsluitend toezicht (ook al is dit preventief) op de producten, laat staan het papieren bijsluitertje, is niet genoeg. Ook een goed product bij verkeerde toediening of zelfmedicatie (zoals overdosis of fiscale „allergie‟) betekent fatale gevolgen.
(7)
Verzekeringsmaatschappij / Financieringsmaatschappij / Effecten fabrikant = Producent.
Deze fabrikanten staan garant voor:
-- Kwaliteit van het product (= productaansprakelijkheid) -- Toets : aanwending van het product (= adviesaansprakelijkheid) -- Balansgarantie: garantie op evenwicht tussen rendement en risico. -- Transparant -garant: kosten en baten zijn één-op één inzichtelijk en kenbaar. (De bijsluiter meldt: „Dit product kan bij onjuist gebruik dodelijke schade toebrengen aan uw financiële gezondheid‟.)
(8)
Tussenpersoon is louter adviseur consument.
Ook: Het belang van de consument staat voorop.
De tussenpersoon wordt dus uitsluitend betaald door de consument. Op basis van uurtarief en / of abonnement. Verbod van provisie vanuit de fabrikant.
Overgangstermijn vijf jaren: -- Afbouw provisiestelsel. ( 5 maal 20% afbouw). -- Gedwongen retourprovisie aan consument. (Vijf jaren opklimmend). --Onderweg volledige transparantie omtrent provisiestructuren en bedragen naar consument. Garantie: best product x best advice. (Beroepsaansprakelijkheidsverzekering)
(9)
Toezicht is één.
Eén wettelijke toezichthouder voor de gehele branche van financieringen, verzekeringen en effecten. (Einde „verdeel- en heers‟, vanuit fabrikanten. Noodzaak gezien samenhangende / overlappende producten.)
Overheidstaak.
Einde zelfregulering. Einde dubbelfuncties en conflicterende belangen. (Verbod op functie- en / of brancheoverschrijdende nevenfuncties.)
Het toezicht is transparant. Exit wettelijke geheimhouding. Weg met de kostschoolcultuur der stilzwijgers en dekselbewaarders der doofpotten.
Preventief toezicht op fabrikanten. (Verzekeringsmaatschappijen, financieringsmaatschappijen (banken) en effectenverslingeraars.) Stelselmatige keuring (ijkwezen) voor fabrikanten, groothandel (waaronder „captives‟) en detailhandel (waaronder intermediair.) Centrale vraag / taak: doen de fabrikanten, distributeurs en detailhandelaren wat ze behoren en / of zeggen te doen?
(10)
Toezicht op toezicht (is twee)
Toezicht op toezicht is noodzakelijk. Op alle niveaus. Op verschillende wijzen. Hier en nu. En wereldwijd. Politiek, mediaal en wetenschappelijk.
Wie houdt toezicht op de (wettelijke) toezichthouders? Ervaring en deskundigheid dienen voorafgaand aan infunctietreding openbaar te zijn getoetst.
Waarop houden de (wettelijke) instituten toezicht? Wat is het object van toezicht op toezicht? Onder de (wettelijke) geheimhouding is het toezicht als de „black box‟ in atmosferen van toezicht op toezicht verworden tot een „Gamecube‟. Ook hier kan uitsluitend transparantie dit cordon sanitaire doorbreken. Hetgeen zal geschieden. De (wettelijke) toezichthouders en de toezicht-op-toezichthouders zullen een einde maken aan de incestueuze verwevenheden tussen producenten, handel, (onafhankelijke) adviseurs en (onpartijdige) dienstverleners. e
Terug naar ons probleem. Terug naar uw probleem. Terug naar de Polisramp 21 eeuw.
Wat mag van de politiek worden verwacht?
Hoofdstuk 10
Verkiezingsbelofte (mei 2002)
De politiek heeft de ramp veroorzaakt door haar te laten gebeuren. De politiek moet de ramp oplossen. Er is geen tussenweg. Belangen boven € 100 miljoen horen niet thuis in de rechtszaal. Het rechtsbedrijf kan problematiek van die omvang niet aan. Die vragen om een politieke oplossing. Kortom: het is tijd voor een heldere en eenvoudige verkiezingsbelofte.
STN nodigt bij deze de lijsttrekkers (minus één) uit om de kiezers (consumenten/slachtoffers) te e
beloven de Belastingramp 21 Eeuw op te lossen. Door: - ofwel: ervoor zorg te dragen dat de schade aan de consumenten wordt vergoed; - danwel: ervoor zorg te dragen dat deze schade zich niet langer zal voordoen.
De tekst van de Verkiezingsbelofte (mei 2002) is aan deze open brief gehecht.
De lijsttrekkers (minus één) zijn bij deze verzocht deze belofte te dateren, te ondertekenen en één origineel getekend exemplaar te retourneren aan STN. Beloofd is beloofd. En - weet u het nog van de zondagschool – wat je beloofd hebt, moet je ook doen. Het behoort tot de mores van politiek Den Haag (vandaag), dat verkiezingsbeloftes hierop keer op keer een uitzondering vormen. In het Torentje regeert de oligarchie der compromittanten. De politieke koehandel floreert als nooit tevoren. Het MKZ- dossier wordt geruild tegen het dossier Srebrenica (u krijgt een filmrolletje cadeau). Het homohuwelijk gaat gepaard met een boute mening over schending van mensenrechten. De leugen regeert. Minima worden met een kwartje bedeeld door Kok. De verwarring in de politieke arena neemt toe. De onrust van verscheurend snuiven, snijdende wagenwielen en staal op staal is tot op het bot voelbaar. Het publiek wordt telkens meer ongeduldig en wil bloed zien. En zijn geld terug. De lammeren wanen zich niet langer veilig op hun pluche.
Ook na 15 mei 2002 blijft onderschrijving van de Verkiezingsbelofte (mei 2002) van onverminderde betekenis. Een verkiezingsbelofte na deze verkiezingen promoveert tot een regeringsbelofte (en belofte voor de volgende verkiezingen). Na ondertekening van de Verkiezingsbelofte (mei 2002) door alle lijsttrekkers staat vast, dat de inhoud van de belofte onderdeel uitmaakt van de missie van de nieuwe regering en haar regeeraccoord. Op dat onderdeel derhalve een snelle formatie.
Na het oorverdovende stilzwijgen naar aanleiding van de brief d.d. 27 februari 2001 aan de verantwoordelijke ministers (EZ, Justitie en Financiën) en aan de onverantwoordelijke politiek biedt de materie van de Verkiezingsbelofte (mei 2002) een herkansing en laatste kans voor de zittende e
coöpterende coöperatie der regentenklasjes en -clubjes om de Polisramp 21 Eeuw te vernietigen. Het aftellen is begonnen. De afrekening wordt opgemaakt. Liever nu, zo niet, dan later. Maar één is zeker. De afrekening komt, hoe later, hoe duurder.
Het is een strohalm (zonder bloemen). Grijp uw kans. Neem uw verantwoordelijkheid. Loop niet opnieuw weg. Uitsluitend daden kunnen vertrouwen verdienen en niet het sentimenteel en kitscherig middenstands/volkstoneel aangeleerd door uw mediatrainer . Laat zien: er is een einde aan „regeren = negeren‟.
Het is lente. Het is verkiezingstijd. Het is tijd voor een nieuw geluid. Stilte: het geluid van daden? Door roeien en ruiten: het geluid van wijziging?
Lelystad, 13 mei 2002.
Hoogachtend, Stichting Toezichthoudend Nederland:
A.E. Flipse
