Parolen van papier, 2166 digitale exemplaren Het Parool

de PAROLIEBOL Jaargang 2 nummer 3, maart 2014

digitaal orgaan voor hen die bij Het Parool hebben gewerkt

54.782 Parolen van papier, 2166 digitale exemplaren

H

et Parool is er vorig jaar in geslaagd de oplagedaling bij de papieren krant van ruim vierduizend stuks voor ongeveer de helft te compenseren met een stijging van de betaalde digitale oplage. Dit komt naar voren uit de cijfers die oplageinstituut HOI deze week presenteerde over 2013. De betaalde oplage van de gedrukte editie zakte 4446 stuks tot 54.782, ofwel 7,5 procent. Hier staan 2166 nieuwe betaalde digitale exemplaren tegenover. Bij vrijwel alle dagbladen daalde de verkoop van de gedrukte versie, bij De Telegraaf zelfs met 40.000 stuks naar 462.651. Aan het papieren front zijn NRC Handelsblad (min 7,2 procent) en nrc.next (min 31procent) eveneens grote verliezers. Beide kranten vertonen wel forse digitale groei. De Volkskrant leverde vierduizend print-abonnees in. Het AD wist zijn oplageval van een jaar eerder optisch te stuiten, deels door het weggeven van gratis kranten. De betaalde gedrukte oplage

daalde onverdroten voort van 383.350 stuks naar 364.234. Nog altijd wel de tweede krant van het land.

I

n hoeverre weten de uitgevers hun oplageverlies in print blijvend te compenseren met betaalde digitale edities? Dat valt niet helemaal duidelijk op te maken uit de HOI-cijfers. Allereerst omdat het meten van digitale oplagen nog maar sinds kort plaatsvindt. Maar ook doordat verschillende kranten er uiteenlopende telmethodes op na houden. Sommige digitale kranten zijn gratis, andere ontvang je als extraatje bij de gedrukte krant,

en er zijn 'pure' digitale abonnementen. Het betaalde digitale lezen lijkt florissant te groeien bij De Telegraaf, die bijna 70.000 webabonnementen wist te verkopen, maar wel in combinatie met een papieren krant. Louter digitaal komt De Telegraaf niet verder dan 9400 betalende lezers. De Volkskrant komt digitaal op 47.000 abonnees uit. Goede derde is NRC Handelsblad met 30.000 betalende internetabonnees. Jongerenkrant nrc.next maakt een inhaalslag: de combinatie van het nieuwe Next Zaterdag met een digitaal abonnement slaat kennelijk aan, met rond de 14.000 betalende abonnees. Ook Trouw scoort relatief sterk met 9000 digitale betalers. Dat wil niet zeggen dat er geld verdiend wordt met digitale kranten. Om te beginnen zijn digitale abonnementen nog steeds een koopje voor de consument. Verder staan adverteerders niet te trappelen om geld uit te gevan aan digitale advertenties, die weinig opvallen op een tablet of smartphone. MARC LAAN

IN DIT NUMMER: Gerrit Overdijkink krijgt een ‘selfie’ van Karel van het Reve | Rob van den Dobbelsteen reist comfortabel met de redactiewagen | Café Leentje wordt kopbladcafé | Ten slotte: Ad Bloemendaal en Pierre Heijboer | Mijn Den Haag door Madelon Kranenburg OPROEP: STUUR VOETBALFOTO’S EN -VERHALEN Het meinummer van de Paroliebol zal onze eigen voetbalspecial bevatten. Stuur uw foto’s, glorieuze verhalen en anekdotes over Paroolvoetbalwedstijden naar [email protected]. Ook de avonturen van onze oud-voetbalverslaggevers tijdens het WK zijn welkom.

maart 2014 / 2

Gedreven correspondent met grote liefde voor Israël Of journalist Ad Bloemendaal nou bij de kolonisten op de westelijke Jordaanoever op bezoek was of in de oude stad van Jeruzalem liep, hij was altijd netjes gekleed, in tegenstelling tot veel beroepsgenoten. Het maakte ook niet uit wie hij sprak, hij liet iedereen, kalm en flegmatiek als hij was, zijn zegje doen.

D

e in Termunten (Groningen) geboren Ad Bloemendaal was jaren correspondent in Israël voor Het Parool. De domineeszoon werkte als buitenlandredacteur voor deze krant, maar vertrok in 1983 voor de liefde naar Israël: zijn Israëlische vrouw kon maar moeilijk aarden in Nederland. De stukken die hij maakte in zijn woning in een voorstad van Tel Aviv, bleken van grote waarde voor de krant te zijn. De nuchtere Bloemendaal kon als geen ander uitleggen hoe de vork in de steel zat in een land waar de emoties vaak hoog oplopen. Bloemendaal behoorde tot de lichting journalisten die jaren Nederland inlichtte over de gebeurtenissen in het Midden-Oosten. Zijn ervaring, scherpzinnigheid en afstandelijkheid maakten dat hij alles heel goed kon overbrengen. “Hij was

een goede, gedreven correspondent die de situatie met objectieve blik bekeek,” zegt Sytze van der Zee, oudhoofdredacteur van Het Parool. “Terwijl veel journalisten juist stelling namen.” Het waren turbulente jaren en Bloemendaal had genoeg om over te schrijven. Hij versloeg de oorlogen in de Gazastrook en Zuid-Libanon, zag de Iraakse scuds van Saddam Hoessein inslaan, beschreef hoe het Oslo-akkoord met gejuich werd ontvangen en was erbij toen premier Yithzak Rabin werd vermoord door

ten slotte Ad Bloemendaal 1948-2014

een Israëlische radicaal. Hij had ook oog voor kleiner menselijk leed. Zo volgde hij de zaak van de ontvoerde soldaat Gilad Shalit intensief. Shalit werd ruim vijf jaar vastgehouden door Hamas. Bloemendaal werd zowel verweten dat hij een rechtse zionist was als dat hij anti-Israël was. Dat extremisten uit beide kampen hem dergelijke verwijten maakten, gaf hem het gevoel dat hij iets goed deed. Zijn liefde voor het land was groot en hij had voor beide partijen be-

Ouwe lul Wat een fijne aflevering weer van de de Paroliebol. Was ik alvast maar zo’n ouwe lul. Kom ik nu in de brievenrubriek? Peter van Brummelen PS ‘Digitaal orgaan’ vind ik best een beetje vies klinken.

Groot plezier Elke keer weer lees ik met groot ple-

grip, beaamt Toon Schmeink, adjunct-hoofdredacteur van Het Parool in de jaren negentig. “Hij zei wel eens dat als de Palestijnen niets meer zouden doen en zich als makke lammetjes zouden gedragen, de staat Israël binnen een jaar kapot zou zijn. De Israëlische liefde voor ruziemaken zouden ze dan op elkaar richten. Als voormalig lid van het korps mariniers had Bloemendaal ook veel interesse in zaken als spionage en was hij goed ingevoerd op militair gebied, een handige bijkomstigheid in zo’n licht ontvlambare regio. De correspondent was getuige én slachtoffer van de verschraling van het Nederlandse medialandschap. In de jaren negentig werkte hij niet meer als freelancer voor Het Parool maar voor de Geassocieerde Pers Diensten (GPD). Dat was geen gelukkig huwelijk. Bloemendaal voelde zich weinig gewaardeerd en uitgeknepen. Via de GPD belandde zijn stukken toch nog in Het Parool en veel andere regionale kranten. Na opheffing van de GPD, begin 2013, schreef hij nog enkele stukken voor Het Parool, totdat de Volkskrant hem vroeg freelance correspondent te worden. Daar hervond Bloemendaal zijn geluk in het schrijven van mooie stukken vanuit Israël. De 65-jarige Bloemendaal overleed na een hartaanval. VINCENT SMITS (in Het Parool)

Bewaarnummer

maar meneer... zier de Paroliebol. In het vorige nummer mocht ook ik nog eens een keer figureren. Prima. Ab Piet heeft het allemaal mooi opgeschreven. Rob van den Dobbelsteen

Alweer een fijn bewaarnummer! Dank daarvoor. Cecilia Tabak

Leuke verhalen Dank voor de mooie Paroliebol met wederom leuke verhalen. Gepke Boersma

Maar meneer en andere zaken: de [email protected]

aldus

maart 2014 / 3

Volkskrantcafé Hesp op de Weesperzijde heeft Paroolstamcafé Leentje in de Wibautstraat overgenomen. Uitbater Han van Beek noemt het een nieuw begin. Wordt Leentje het kopbladcafé van Hesp? “Ik heb Leentje per 1 januari overgenomen. Het stond gewoon te koop. Eigenaar Ton van Heumen vond het na 25 jaar welletjes. Hij wilde er ook vanaf in verband met gezondheidsklachten.” Leentje was onze veilige haven... “Leentje was in het begin vooral de bakermat van de F-side. Eerste eigenaar was Leen Busch, vandaar de naam.” Ik heb er de comeback van zanger Wally Tax van de Outsiders nog meegemaakt. De hele serre stond vol. “De zoon van Leen was drummer van de Outsiders.” Hesp was lange tijd het Paroolcafé

Kopbladcafé totdat de redactie van de Volkskrant de boel overnam. “Hesp is een instituut. Hier kwamen van oudsher de journalisten en reclamejongens. Ik wist om drie uur in de middag al wat er de volgende dag in de krant zou staan. Maar de Volkskrant groeide en Het Parool kromp.“ Hoe bent u begonnen bij Hesp? “Als kelner. Ik werk hier nu dik veertig jaar. Het Parool was in mijn begintijd toonaangevend. Ik heb al jullie coryfeeën gekend. Wubbo de Jong, die kleine met dat brilletje – kom hoe heet hij ook al weer – Albert de Lange en Paul Grijpma. Paul komt hier trouwens nog zeker twee keer per maand.” Is er veel veranderd? “Nu moet iedereen op tijd thuis zijn voor de kindjes. Ook prima hoor!” U laat Leentje toch wel intact hè? “De naam is al van de gevel. Het gaat Grand Café Lokaal heten. We zitten mid-

Bejaarde drukfouten ‘Toen God het niet meer wist, schiep Hij de journalist,’ zo dichtte Levi Weemoedt in zijn gedicht Drukfout.

Onlangs rectificeerde de New York Times nog een 161 jaar oud bericht naar aanleiding van de Oscarwinnende film 12 Years a Slave, de memoires van Solomon Northup, een vrije Afrikaans-Amerikaanse man die werd gekidnapt en verkocht als slaaf. In de NYT verscheen op 20 januari 1853 een artikel over deze memoires, waarin de naam van de auteur tweemaal verkeerd werd gespeld: Northrup en Northrop. Een lijstje bejaarde Nederlandse drukfouten en andere ontsporingen.

Het Vaderland Acht jarige jongetjes braken in De Telegraaf Er bestond hiervan slechts een uit 1927 waterende kaart

Eindhovens Dagblad Jan brak zijn arm net onder de knie en Wim zijn been vlak onder de elleboog NRC Twee maanden geëist wegens aanvaring met twee doden

lijstjes Algemeen Dagblad Tragedie van twee in wieg verruilde meisjes van 18 Trouw Muizen stierven als ratten na toedienen van tandpasta Het Rotterdams Parool Voor duizenden gestolen uit lege woning Bron: Huwelijk van B.B. is nakend, Frits van der Molen, De Arbeiderspers, 1968

den in de verbouwing. Ik heb als tweede horecaondernemer in Amsterdam een echte Josperoven uit Spanje laten komen. Een gesloten barbecue gestookt op houtskool. De interieurbouwers beginnen volgende week, zodat we in de tweede week van april open kunnen.” Het oude buurtcafé verdwijnt? “Het wordt een ander concept, gericht op de nieuwe campus van de Universiteit van Amsterdam, waar straks tienduizenden studenten en docenten zitten.Verder mikken we op de tweeverdieners en zakenlui. Maar we blijven natuurlijk ook gewoon een café. Kijk maar op lokaaloost.nl.” Is dit de prelude op de overname van Het Parool door de Volkskrant? “Lijkt me niet. Net zo min als mijn tapasbar Arroya op de Weesperzijde iets over een Spaanse inlijving van jullie krant zegt. En voor de Parolieborrel blijven jullie natuurlijk altijd welkom.” FRANS BOSMAN

maart 2014 / 4 Anekdotes bij Het Parool door Gerrit Overdijkink – deel 11

De ‘selfie’ van Karel van het Reve

E

nisch met klem aan ’s avonds naar maar het was maar de vraag of hij r is een tijd geweest, Schiphol te gaan om zijn vrouw op ook bestand was tegen de dagelang, lang geleden alte vangen die daar uit Moskou arrilijkse dwang van de krant – en dan weer, dat Het Parool zijn veerde voor een weekje vakantie. ook nog in een voor nieuwsgaring eigen correspondenten Ze was bloednerveus en had een enhad in het buitenland. En zo bar terrein als de Sovjet-Unie. velop bij zich die ‘meneer X’ de volMaar het lukte. Er kwamen mooie ik heb een stukje van die tijd van gende dag bij me zou ophalen. Dat reportages van zijn hand in de heel dichtbij mogen meemaken, gebeurde. Het bleek een want ik was van 1961 tot van de brieven van de 1969 redacteur buitenland. atoomgeleerde en dissident Voor mij was de interesAndrej Sacharov te zijn. santste periode uit die jaren de tijd dat ik coördinator van dat groepje corAfluisteren respondenten was. Je at Karel in de Sovonderhield geregeld jet-Unie met meer (meestal dagelijks) contact, bezig was dan jourlanceerde ideeën, bewaakte nalistiek was zonneklaar. de planning, hoorde allerOp een dag waarschuwde lei sores uit het corresponTweede Kamerlid van D66 dentenleven aan en bracht Erik Visser, ooit collega op af en toe klachten van het de redactie buitenland, me thuisfront over. dat mijn telefoon thuis Ik had ook het geluk dat werd afgeluisterd door de Het Parool in die periode BVD. zelfs een correspondent in Toen Van het Reve een keer de toenmalige Sovjet-Unie in Amsterdam was, verhad. De kleurrijkste van telde ik het hem. ‘Gewoon hen was Karel van het af en toe ineens wat Reve. Natuurlijk wist ik schreeuwen,’ zei hij lacolang voor zijn benoeming niek. De telefoontjes Amdat hij een bijzondere en sterdam-Moskou v.v. zeer getalenteerde man stelden je sowieso op de was. Maar toen ik hem in proef. Alles ging via een de late jaren zestig door Russische telefoniste. Na de het intensieve contact vooraankondiging van de beter leerde kennen, steeg verbinding kon ik meestal mijn bewondering met de rustig mijn auto wassen dag. Het leuke van Karel vond ik vooral dat hij ingevoordat ik mijn vrouw Peter van Dongen tekende – vrij naar Hergé – Karel van het wikkelde zaken op een invanaf het balkon hoorde teressante en vaak volkse Reve voor de boekenbijlage van NRC-Handelsblad bij het verroepen ‘Karel is er!’ Tijdens manier kon verwoorden. schijnen van Reves Verzameld Werk. het gesprek klonk vaak Het was een aanpak die in ineens het geluid van een krant en mede door zijn opmerkedie tumultueuze en onoverzichteouderwetse koffiemolen of werden lijke contacten met dissidenten als lijke jaren de lezers aansprak. Je we simpelweg verbroken. Dat kon Amalrik en Sacharov kreeg zijn corproeft er nog steeds iets van in zijn zich gerust een paar keer herhalen. respondentschap ruime aandacht – boeken, zoals dat met de veelzegIk wende eraan. ook internationaal. gende titel Met twee potten pindaAan de Kutusovski Prospekt in MosAls tussenpersoon kwam ik soms kaas naar Moskou. kou leed Van het Reves humeur er wel in onverwachte situaties teblijkbaar ook niet onder. Hij bleef recht. Bijvoorbeeld toen Karel mij tussen het werk door veel practical Een gok paniekerig belde vanuit een Zweeds jokes produceren. Op een dag hotel, waar hij – op een omweg per et was eigenlijk best een stuurde hij me een grote bruine enauto naar Moskou – zijn Travellers gok van de toenmalige velop. Tovaritsj (kameraad) Overdijcheques door het toilet had gehoofdredacteur Sandberg kink, stond er op. Er kwam een om Karel van het Reve naar Moskou spoeld. ‘Door een ongelukkige maPolaroidfoto uit waarop je hem met noeuvre,’ zei hij erbij. Of ik met te sturen. Hij was als hoogleraar in een brede grijns de envelop zag spoed nieuwe kon bestellen. Een de Slavische letterkunde natuurlijk dichtlikken. Een selfie, zou je nu tijdje later raadde hij me telefobekend met schrijven en literatuur, zeggen.

D

H

maart 2014 / 5

De man van de parlementaire enqûetes

Z

ijn boek Doemvlucht, de verzwegen geheimen van de Bijlmerramp, wordt nog steeds verkocht op Bol.com. Geen wonder, de publicatie uit 2002 van de zondag overleden journalist en boekenschrijver Pierre Heijboer over de in oktober 1992 in de Bijlmer gecrashte El Al-Boeing, leidde

ten slotte Pierre Heijboer 1937-2014

tot een parlementaire enquête over de vermeende toedekking van een samenzwering rond het ongeluk. Een doofpot kon het parlement niet aantonen, maar klokkenluider Heijboer bleef geloven in een cover-up. Heijboer overleed op 76-jarige leeftijd in zijn woonplaats Amsterdam aan de gevolgen van kanker en een nieraandoening. Hij is een voorbeeld van wat Parool-

FOTO DAGBLAD DE LIMBURGER

journalist Kees Tamboer placht te omschrijven als: “Talent dat in de provincie wordt onderdrukt, bloeit op in de Amsterdamse journalistiek.” Heijboer werd geboren in Hoensbroek en volgde na de kweekschool een opleiding journalistiek in Nijmegen. Via het Limburgs Dagblad, en de Nieuwe Eindhovense Courant kwam hij in 1968 als redacteur binnen-

land bij Het Parool, waar hij twaalf jaar werkte. In 1980 koos hij voor ‘de overkant’: hij ging naar de Volkskrant, waar hij enkele jaren als correspondent in Limburg de lokale, toen nog vooral katholieke, elite het leven zuur maakte

met primeurs. Daar ontrafelde hij in de jaren tachtig ook de ABP-bouwfraude-affaire, ook al goed voor een parlementaire enquête, die de kop kostte aan CDA-staatssecretaris Gerrit Brokx. Heijboer schonk zijn archief van 2,5 meter over de Bijlmerramp aan het Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis in Amsterdam. MARC LAAN

De witten zijn van Het Parool, de rest uit Liverpool

I

n de jaren zeventig en tachtig werd er geregeld een wedstrijdje gevoetbald tegen de Liverpool Post. Op bovenstaande foto staan beide teams door elkaar. Helaas is het jaartal onbekend. De Paroolspelers dragen een wit shirt, al dan niet met Het Parool op de borst. Staand vlnr: Geo Visser, Harry van Wijnen,

Charlie Coster van Voorhout, Dick van Gangelen (met snor), Harry ten Asbroek (nauwelijks zichtbaar), Tony Willebrands en (hoogstwaarschijnlijk) Roel Naarding (geheel rechts). Zittend: Bob Steinmetz (regenjas), Louis Prins, Jaap Klein (Pumatrainigspak), Wubbo de Jong, Wil van der Smagt en geheel rechts de vorige

week overleden Pierre Heijboer (keeper). Robbert Keegel had de meeste antwoorden goed, Gerard Verdaasdonk werd – na een intensieve discussie op Facebook – tweede en Elly Koekenbier derde. In het meinummer van de Paroliebol komen er, met het WK in zicht, meer voetbalfoto’s.

maart 2014 / 6

Rob van den Dobbelsteen (rechts) interviewt Jacques Anquetil.

Vlnr: Rob van den Dobbelsteen, Frans Nieuwenburg en Ab Piet.

De redactieauto: legendarisch fenomeen

H

et verhaal van Ab Piet in het vorige nummer van De Paroliebol heb ik uiteraard met groot plezier gelezen. Mooie herinnering. Zij de lol toen ze via list en bedrog met mijn toestel een foto in full colour maakten van de jongeheer van Wubbo de Jong (ik stond raar te kijken toen de fotograaf me later de afdruk overhandigde, de fotograaf ook); ik de nog grotere lol toen ik de bewuste foto een maandje later, tijdens een privévakantie in Oostenrijk, in een aan Ab Piet geadresseerde enveloppe deed met op de achterkant de woorden: Lieber Albert, Danke schön für die heissen Nächte! Für immer deine Gertrud. Een legendarisch fenomeen die redactieauto. Waarover ik mijn kinderen, kleinkinderen en andere geïnteresseerden graag vertel. Ik heb er immers memorabele reportagereizen mee mogen maken. Van een van die ritten naar Oostenrijk, waaraan Ab in zijn verhaal refereerde, verscheen een foto (piloot Ab rechts, fotograaf Frans Nieuwenburg in het midden, schrijver dezes links) in het huisorgaan, een publicatie die hevige turbulentie veroorzaakte op de maandagse redactievergadering. Wat de heren daar hadden gedaan? Een beetje skiën in plaats van werken? Het laatste natuurlijk (Het Parool was na een bezoek aan de Alpine For-

schungsstelle in Obergurgl de eerste Nederlandse krant die berichtte over de milieuproblemen die de skisport in de Alpen veroorzaakte), maar Frans en Ab wilden wel eens proberen wat skiën precies inhield. Dus hebben we een half uurtje pret gehad. Althans ik. Frans en Albert waren minder gecharmeerd van dat gekleum.

E

en van de mooiste reportagereizen die ik met de redactieauto maakte, was de eerste, eind jaren zestig. Op de middentafel was het idee geboren de eindejaarsbijlage te wijden aan het thema ‘Tijd’. En of de sportredactie in dat kader misschien een aardig idee had. Jawel, dat hadden we. Een interview met ‘Monsieur Chrono’, Jacques Anquetil, de Fransman die net afscheid had genomen als professioneel wielrenner. ‘Uitstekend idee’, vond coördinator Wil van der Smagt. ‘Waar woont die man? Rouen? Regel de redactieauto maar.’ Tien dagen later – op een maandag – gingen we op stap. Kliphuis (we zieden altijd ‘Klip’, hoe zijn voornaam luidde, heb ik nooit geweten), fotograaf Bert Sprenkeling en ik. Eerst naar Parijs, want Rouen was in die tijd zelfs in een Mercedes in één dag onmogelijk te halen. In Parijs wist ‘Klip’ zowel een prima restaurant als een prima hotel. Hij reed er recht-

streeks naar toe. Dinsdag reden we naar Rouen. Daar was ‘Klip’ minder bekend, maar logies was vlug gevonden. Het interview (zie foto) in de herenboerderij van Anquetil was van de volgende ochtend van 10.00 tot 12.00 uur, waarna we richting huis vertrokken. Niet via Parijs, vond ‘Klip’, want aan die weg had hij een hekel gekregen. Hij stelde voor via de Belgische kust terug te rijden. Daar wist hij nog een tent waar ze heerlijke garnalenkroketjes serveerden. Maar zo ver kwamen we die dag lang niet. We overnachtten in een hotel in Berck sur Mer, een duister hol met krakende bedden en kranen waar roestig water uit drupte. Maar niet goedkoop, vertelde ‘Klip’ die de centen beheerde. De volgende dag – donderdag – duurde lang. Want in Oostende waren die garnalenkroketjes wel lekker, maar ook heel erg heet. Dat schoot niet op. Pas tegen middernacht draaiden we de parkeerplaats op in de Wibautstraat. Drie man in een grote Mercedes waren vier dagen onderweg geweest voor één verhaal met één foto. Wat het gekost heeft? Ik zou het niet weten. Ik dacht er niet eens over na. Als ik er nu aan terugdenk, vond ik het eigenlijk heel normaal. ROB VAN DEN DOBBELSTEEN

maart 2014 / 7

mijn den haag 1

2

3

4

5

6

Madelon Kranenburg (1963) werkt vanaf 1984 als redactie-assistente bij Het Parool. Eerst op de politieke redactie in Den Haag – die toen nog uit zeven redacteuren bestond – en vanaf het jaar 2000 op de redactie van Het Parool in de mooiste stad van het land. Restaurant Op de boulevard in Kijkduin heb je gezellige restaurants, waar je met uitzicht op zee goed kunt eten. Café 1 De Pakschuit op de Bierkade. Een gezellig klein café, aan de gracht, met in de zomer een terrasboot. Ons kleine stukje Amsterdam. Hier ga ik met enige regelmaat iets drinken met oud-collega’s Cor Speksnijder en Jan van der Ven. Museum Het Mauritshuis, echt een prachtig museum met een mooie collectie, in het mooiste stukje van Den Haag. Plein 2 Het Sweelinckplein is een monumentaal groen plein in de Haagse wijk Duinoord. Het plein wordt omringd door prachtige statige panden. Echt Den Haag zoals Louis Couperus het heeft beschreven. Boodschappen Op zaterdag doe ik mijn boodschappen bij Albert Heijn op het De Savornin Lohmanplein. Gevel Den Haag heeft veel gevels die de moeite waard zijn. Als kind kon ik ademloos kijken naar het Carillon in de gevel boven een juwelier in de Spuistraat. Mooiste lied van Den Haag Wat voor weer zou het zijn in Den Haag. Geschreven door Annie M.G. Schmidt, gecomponeerd door Harry Bannink en gezongen door Conny Stuart. Een gouden trio. Mooiste markt Den Haag heeft maar één markt en die is niet echt mooi te noemen. Met pek en veren de stad uit Als fan van Ajax zeg ik: de beruchte harde kern van de ADO Den Haag. Ik ben een keer middenin een joelende massa terechtgekomen op Den Haag CS en dat was geen feest. Ik moest toen echt zonder kaartje een willekeurige trein in vluchten. Begraafplaats 3 Daar kom ik nooit. Maar ik heb gehoord dat begraafplaats St. Petrus Banden, waar ook zanger Robert Long begraven ligt, erg mooi is. Favoriete winkel 4 Boekhandel Paagman op de Frederik Hendriklaan in het Statenkwartier. Een mooie grote boekhandel met een breed assortiment.

Kapper Axissia in de Appelstraat. Ik kom er al jaren naar volle tevredenheid en waarom zou je dan wisselen? Een nieuwe kapper is altijd riskant. Een avondje doorbrengen met Erik van Gruijthuijsen, mijn grote held! Hij moet mij die avond dan in geuren en kleuren alles vertellen hoe het hem samen met Frits Campagne gelukt is Het Parool te redden. Erik heeft er al eens een artikel over geschreven, maar ik wacht op een boek. Grootste gemis in Den Haag Een echte stadskrant zoals Het Parool. Met uitgebreide reportages, goede interviews, onderzoeksjournalistiek, servicerubrieken en een onmisbare internetsite. Dieren in Den Haag 5 Den Haag heeft geen dierentuin. Ik woon in de buurt van de duinen en daar vind je in het wild konijnen, vossen en Schotse hooglanders. Geboren Ik ben geboren in de Vogelwijk en heb daar in een groot gezin een fijne jeugd gehad in een prachtige buurt. Ik kom er nog vaak en schrijf elke maand artikelen voor het blad van wijkvereniging De Vogelwijk. Verliefd in Den Haag Ik ben niet verliefd in Den Haag en ook niet op Den Haag. Wil nog altijd Ik ben een tevreden mens. Maar ik zou nog wel eens een tennisfinale op Wimbledon willen zien. Mooiste herinnering 6 Met mijn tweelingzusje en broer voor het eerst naar Madurodam. Ik wist niet wat ik zag: wat geweldig! ’s Avonds kon je Madurodam ook bezoeken, dan waren alle lampjes aan. Dat vonden mijn ouders te laat, dan hoorde je als kind in bed te liggen. Jaren later heb ik dit gemis ingehaald met mijn vriendin en oud collega Wera de Lange en haar zoon Jan. Beste hoofdredacteur De beste hoofdredacteur is de man of vrouw die samen met collega’s de koers uitzet die ertoe leidt dat Het Parool een kwalitatief goede en onmisbare stadskrant is en blijft. De redactie van Het Parool zou gevestigd moeten zijn In het koninklijk Paleis op de Dam. Met een lichtkrant op de gevel en op de begane grond een grand café-restaurant met een groot terras.