O PI N I E
Operatie Black Buck:
bommen op Port Stanley DE ROL VAN DE AVRO VULCAN IN DE FALKLANDS OORLOG
Lkol b.d. Peer Dekkers
Iedereen die vorig jaar de Luchtmachtdagen op Vliegbasis Volkel heeft bezocht moet onder de indruk zijn geweest van het voorvliegen door de majestueuze Engelse Avro Vulcan bommenwerper, een van de mooiste vliegtuigen die ooit het luchtruim koos. Wie het gemist heeft kan via filmpjes op Youtube de schade nog inhalen. De Vulcan vloog als prototype voor het eerst in 1952 en kwam voort uit een naoorlogs Air Staff Requirement van het Engelse Air Ministry voor een bommenwerper voor de Royal Air Force, die in staat moest zijn om met een atoombom van 10.000 lbs een doel op een afstand van 1725 mijl te bestoken. Het testprogramma verliep voorspoedig en uiteindelijk werden er 136 toestellen gebouwd waarmee eind jaren vijftig de operationele squadrons werden uitgerust. Samen met de Vickers Valiant en de Handley Page Victor vormden deze vliegtuigen de Engelse V-bomber force, ten tijde van de Koude Oorlog in de jaren zestig de strategische kernmacht van het Britse empire. Lang duurde deze periode niet, want al vanaf 1968 begon de Royal Navy met kernonderzeeërs uitgerust met Polaris raketten de strategische afschrikking van de luchtmacht over te nemen. De taak van de
bommenwerpers veranderde van een strategische in een tactische, uitgerust met nucleaire of conventionele bewapening. In 1968 werden de oudste vliegtuigen, de B.1 versie, al buiten gebruik gesteld en in 1981 begon de uitfasering van de modernere B.2. In juni 1982 zou het laatste Vulcan squadron op RAF Waddington worden opgeheven om plaats te maken voor de samen met Duitsland en Italië ontwikkelde nieuwe Tornado GR 1 jachtbommenwerper. De Argentijnse invasie van de Falkland eilanden zorgde echter voor een onverwacht uitstel bij de uitfasering van de Vulcan … Vijf vliegtuigen werden geselecteerd om een mogelijke luchtaanval op Port Stanley uit te voeren en de planning voor de Operatie Black Buck nam een aanvang. Het voorspel
De Engelsen waren nauwelijks voorbereid op een mogelijke Argentijnse verovering van de Falklands, of Las Malvinas zoals de meest zuidelijke eilandengroep ter wereld in Argentinië werd genoemd. Er was dan ook nauwelijks tegenstand toen op 2 april 1982 de eerste Argentijnse voertuigen vanuit hun landingsschepen de hoofdstad Port Stanley binnenreden. Aan het eind
AVRO VULCAN B.Mk.2 Bemanning: 5 Motoren: 4 Bristol Olympus 301, 20.000 lbs stuwdruk elk Gewicht: leeg 84.000 lbs; maximum take off weight 200.000 lbs Snelheid: max. Mach 0.75 op zeeniveau; op 40.000 voet Mach 0.95 Vliegbereik: 1700 mijl zonder air refuelling Geproduceerd: 136 stuks (Mk.1 en Mk.2)
Carré 2 - 2010 pagina 7
007_CA02.indd 7
22-1-2010 10:25:38
Opstijgende Victor tanker.
van de dag waren de eilanden zonder slag of stoot gevallen en de Argentijnse junta van Generaal Galtieri werd in de straten van Buenos Aires door het volk bejubeld. De feestvreugde was bijna nog groter dan na de overwinning op het Nederlandse elftal bij het WK voetbal vier jaar daarvoor. De junta beschouwde de Malvinas als voor eens en voor altijd terug in de Argentijnse moederschoot. Maar Galtieri had buiten de waard, in dit geval Margaret Thatcher, gerekend. Nog op dezelfde dag nam de ijzeren dame het besluit de Falklands met een Naval Task Force te heroveren. De planning
De afstand van Groot Brittannië naar de Falklands bedraagt ruim 8000 mijl, enkele reis. Het zou nog weken gaan duren voordat de Naval Task Force ter plaatse zou kunnen zijn. De Engelse regering kon zo lang niet wachten en wilde de Argentijnen een eerste slag hebben toegebracht vooraleer de verdediging op de eilanden goed en wel was geïnstalleerd en de politieke statusquo was geëffectueerd. Veel opties waren er echter niet. Na intensief beraad bleef als enige mogelijkheid over een aanval uitgevoerd door een of meer Vulcan bommenwerpers. De Chef Staf van de Royal Air Force, Air Marshall Sir Michael Beetham, een veteraan van Bomber Command uit de Tweede Wereldoorlog, gaf opdracht aan de commandant van RAF Waddington om met de planning en de voorbereiding te beginnen. De problemen waren echter legio en het zou veel improvisatietalent gaan kosten om de missie uit te kunnen voeren met enige kans van slagen. De Vulcans waren bestemd voor het uitvoeren van nucleaire vergeldingsmissies tegen doelen in de landen van het Warschau Pact en Rusland in het kader van de toenmalige NAVO-strategie. Die taak was al overgenomen door de Royal Navy met de Polaris vloot. Het uitvoeren van conventionele aanvallen was in geen jaren meer beoefend evenmin als het bijtanken in de lucht. De refuelling probes waren jaren geleden verwijderd, de leidingen in het vliegtuig waren dichtgestopt en er bestond ernstige twijfel of het systeem in het vliegtuig ooit nog wel zou kunnen functioneren. Gelet op het vliegbereik van de Vulcan zonder bijtanken, was air refuelling van essentieel belang om de Falklands te kunnen bereiken. Het lukte echter wonderwel om het systeem van leidingen en buizen in de Vulcans weer aan de praat te krijgen, zij het zelfs met hulp van een air refuelling probe die van een museumvliegtuig in Canada was ‘geleend’. RAF personeel
reisde stad en land af om nog refueling probes op de kop te kunnen tikken, tot Goose Bay in Labrador en Wright Patterson AFB in Ohio. Geen van de Vulcan bemanningen had ook maar enige recente ervaring meer met air refuelling, deze tak van sport was al in geen jaren beoefend. Er werd een aantal van de meest ervaren instructeurs uit de tanker gemeenschap, intern liefdevol tanker trash genoemd, opgetrommeld en met hulp van deze mensen werd een kort maar hevig trainingsprogramma uit de grond gestampt. Het bij de RAF gebruikte systeem verschilt fundamenteel met wat bij de USAF (en de KLu) wordt gebruikt. Het grote verschil is dat hier de ontvanger moet zorgen dat de refuelling probe van zijn vliegtuig contact maakt met de door de tanker uitgerolde slang. Dat is al met een wendbare fighter niet echt eenvoudig, met een zware bommenwerper in het donker en tijdens turbulentie en slecht weer wordt het nagenoeg onmogelijk. De Britten hadden een steunpunt in de Atlantische Oceaan, het kleine eilandje Ascension dat deel uitmaakt van St. Helena. Het was ooit ingenomen door de Royal Navy om te voorkomen dat het in handen van de Fransen zou vallen (Napoleon bracht er de laatste jaren van zijn leven door). Tijdens de Tweede Wereldoorlog was er door de Amerikanen een vliegveld aangelegd, Wideawake Airfield, en in de jaren vijftig werd hier door de NASA gebruik van gemaakt. Bij het uitbreken van de Falklands oorlog was het nog steeds onder een lease contract bij de US Air Force in gebruik. Het kleine eiland (ca. 10 x 14 km) beschikte daarom over een tamelijk modern uitgeruste vliegbasis met een enkele startbaan met een lengte van 10.000 voet. Het zou tijdens de Falklands oorlog het voornaamste steunpunt van de Engelsen worden. Binnen een week na de Argentijnse invasie arriveerden de eerste RAF-tankers op Wideawake. De enige tanker waarover de Engelse luchtmacht beschikte was de Victor K2, een omgebouwde bommenwerper. Een groot deel van de tankervloot werd naar Ascension gedirigeerd. Een enkele Victor werd ingezet als spionagevliegtuig voor het uitvoeren van een geheime verkenningsmissie naar Port Stanley. Maar met de brandstofvoorziening alleen was men er niet. De zelfverdediging- en navigatieapparatuur aan boord van de meer dan 20 jaar oude Vulcans was op zijn zachtst gezegd niet echt up-to-date meer. Zo vond de H2S radar uit de Vulcan zijn oorsprong in de Lancaster bommenwerper uit de Tweede Wereldoorlog. Het was dus nodig om her en der wat spullen te lenen die geschikt zouden kunnen worden gemaakt voor gebruik in of aan een Vulcan. Electronic Counter Measure (ECM) pods waren nodig omdat de Argentijnse luchtverdediging inmiddels was opgesteld op de eilanden. De grootste dreiging ging uit van het 35 mm radargeleide Oerlikon luchtdoelgeschut. Ook beschikten de Argentijnen over het Frans-Duitse Roland luchtafweersysteem. Vooralsnog gingen de Engelsen ervan uit dat dit niet per C-130 transportvliegtuig naar de Falklands zou kunnen worden gevlogen. Zo vonden binnen korte tijd een aantal ALQ-101-10 ECM pods van de Buccaneer jachtbommenwerpers hun weg naar de Vulcans, waar ze aan geïmproviseerde ophangpunten aan de vleugel
Carré 2 - 2010 pagina
007_CA02.indd 8
22-1-2010 8:20:28
werden gehangen. Die waren ooit bedoeld voor de Skybolt lucht - grond raket. De verstevigingen in de vleugel, de bedrading en de koeling hiervoor was bij een klein aantal vliegtuigen nog aanwezig. Voor navigatie over lange afstanden, ver weg van de bewoonde wereld, werden per Vulcan twee Carousel inertial navigation (INS) units uit VC-10 verkeersvliegtuigen ingebouwd. Als laatste toevoeging werd nog een klein chemisch toilet ingebouwd. De training kon beginnen. De enige mogelijkheid om met enige kans van slagen een luchtaanval met Vulcan bommenwerpers op Port Stanley uit te kunnen voeren was de inzet van voldoende tankvliegtuigen. Uitgaande van de beschikbare Victor tankers kwamen de planners snel tot het inzicht dat de aanval met niet meer dan één Vulcan uitgevoerd zou kunnen worden. De tankervloot zou zich in de vorm van een piramide naar het zuiden moeten verplaatsen en de brandstof niet alleen aan de Vulcan moeten overdragen, maar ook aan elkaar. In de planning werd een drietal refuelling zones aangeduid op de vlucht naar Stanley, waarbinnen de tankers brandstof aan elkaar zouden overdragen en aan de bommenwerper. Elke tanker zou dan voldoende brandstof overhouden voor zijn eigen terugvlucht naar Ascension en de Vulcan zou op zo kort mogelijke afstand van Stanley de tanks nog een keer opgetopt kunnen krijgen om de aanval uit te voeren en terug naar Ascension te kunnen vliegen. Zo zou de missie met 14 air refuellings kunnen worden uitgevoerd, 12 op de heenweg en twee op de terugweg. Het bleek later nog te weinig te zijn. Hoofd van het planning team was Wing Commander Simon Baldwin, een van de squadroncommandanten op RAF Waddington. Samen met zijn team had hij alle opties
overwogen, high level of low level, de wijze van ontsteking van de bommen, de vertraging tussen de bommen onderling, het uitvoeren van een aanval in de richting van de baan of onder een hoek. Hierbij moesten allerlei factoren tegen elkaar worden afgewogen, de trefkans op het doel en de overlevingskans van bemanning en vliegtuig. Alleen de keuze van de bewapening stond vast: 21 bommen van 1000 lbs, alles wat de bejaarde Vulcan aan conventionele bewapening kon meevoeren. Om hiermee kraters van voldoende diepte in een startbaan te kunnen maken moesten deze bij voorkeur van ten minste middelbare hoogte worden afgegooid. Nadeel daarbij was dat het vliegtuig hierdoor een gemakkelijk doel zou worden van de radargeleide vijandelijk luchtafweer, zeer zeker als ook Roland zou zijn opgesteld. Uiteindelijk koos Baldwin voor een low level penetratie, onder de radar, met een steile klim naar 8000 voet voor het afwerpen van de bommen. Voor maximale trefkans zou de startbaan onder een hoek van 30 graden worden aangevlogen. Met behulp van INS zou het vliegtuig naar het pop-up punt worden gevlogen, waarna de bommen met behulp van radar zo nauwkeurig mogelijk zouden kunnen worden afgeworpen. Zo werd voorafgaande aan de verplaatsing naar Wideawake getraind op de oefenterreinen Garvie Island in Schotland en Spadeadam in Cumbria (Lake District). Voor een aantal bemanningen was het de eerste keer dat aanvallen met conventionele bewapening werden geoefend. Op Spadeadam konden de crews zich bekwamen in het opereren met de ALQ101 tegen de Skyguard radar. Uiteraard werd op al deze vluchten uitvoerig geoefend in het bijtanken in de lucht, zowel op de heen- als op de terugweg.
De beide Vulcans geparkeerd op Wideawake Airfield, Ascension. Meer op de voorgrond een drietal Phantoms, een Nimrod patrouillevliegtuig en een Hercules. Op de voorgrond een Hercules op de startbaan.
De missie
Op 29 april 1982 waren televisieploegen op volle sterkte aanwezig op RAF Waddington om het formele opheffen van een Vulcan squadron vast te leggen, op dezelfde dag dat drie Vulcans vertrokken voor de toen langste air raid uit de geschiedenis. In complete radiostilte vertrokken drie, ver boven hun maximale startgewicht geladen, bommenwerpers naar Ascension. Met 21 duizendponders, afgetopte tanks, de extra aangebrachte apparatuur en een extra bemanningslid ruim 2 ½ ton boven het maximale startgewicht. Om op alles voorbereid te zijn had Martin Withers bovendien nog maar een voorraad blikjes McEwen’s Export en een paar flessen Scotch mee aan boord genomen.
De cockpit van de Vulcan, let op de kleine ramen, waardoor de vliegers tijdens de donkere nacht de tankers moesten zien op te pikken Binnenin de Vulcan cockpit, hier bracht Martin Withers 16 uur aan een stuk door.
Carré 2 - 2010 pagina
007_CA02.indd 9
22-1-2010 8:20:44
Een van de deelnemende Vulcans op Ascension: op de neus is de refuelling probe te zien. Deze buis moet de vlieger voor het tanken in de lucht zien te plaatsen in de drogue aan het einde van de uitgerolde slang uit de tanker.
De Victor tankers, de C-130’s en een Nimrod verkenningsvliegtuig waren hun al voor gegaan, zodat de Vulcan bemanningen zich moesten behelpen in tent city met behulp van de meegenomen slaapzakken. Lang zou het niet duren, want na nog een dag aan vluchtvoorbereiding te hebben besteed, briefings, besprekingen over tactieken, rendez-vous plannen, nog meer briefings en in het bijzonder over het uiterst complexe tankerplan, intell briefings werden op 30 april om 22.30 de eerste Rolls Royce Conway motoren van de Victors gestart en niet veel later ging de armada van dertien vliegtuigen de lucht in. Twintig minuten na de eerste Victor tanker zat het laatste vliegtuig, XM 607 met Flight Lieutenant Martin Withers als gezagvoerder, in de lucht in de kalme rust van het besef dat ze maar de airborne spare waren. Lang duurde de rust niet want als gevolg van een lekke seal was de primaire Vulcan gedwongen terug te keren naar Wideawake. Ook een van de tankers had problemen zodat uiteindelijk 11 vliegtuigen de missie gingen uitvoeren. Ondanks de relatieve onervarenheid van de bemanningen met air refuelling, het slechte nachtelijke weer en de turbulentie gingen de eerste refuellings zonder grote problemen. Pas nadat bijna alle Victor tankers de formatie hadden verlaten en naar Ascension waren teruggekeerd ging het mis. De laatste twee Victors zouden elkaar bijtanken, maar hierbij brak als gevolg van de hevige turbulentie de probe van het ontvangende vliegtuig af. Om de situatie te redden wisselden de twee van rol en zo bleef Victor XL 189 van Squadron Leader Bob Tuxford over om de Vulcan van Withers zo ver als mogelijk te begeleiden. Niet vergenoeg, want zoals eerder tijdens de vlucht al was gebleken was het brandstofverbruik van de zwaarbeladen Vulcan aanzienlijk hoger dan tijdens de planning voorzien. Dat lijkt niet slim, maar er bestonden voor de configuratie en de omstandigheden van deze vlucht geen brandstof verbruikstabellen. Het verbruik was geschat door het extrapoleren uit geteste verbruikscijfers. Om Withers en zijn crew nog een kans op een veilige terugkeer zag Bob Tuxford zich gedwongen zijn eigen brandstofreserve en meer dan dat aan te spreken en over te hevelen naar de Vulcan. Maar het hogere brandstofverbruik dan verwacht was niet het enige probleem aan boord van XM 607. De twee Carousel INS begonnen een afwijking ten opzichte van elkaars positiebepaling te vertonen. Op de gok werd daarom
door beide navigators aan boord maar besloten om een middenpositie tussen de twee Carousels als de juiste peiling voor de navigatie aan te houden. Met minder brandstof dan berekend en niet helemaal zeker van zijn positie begon Withers op 290 mijl van de Falklands aan de daling naar 300 voet, in de hoop om niet door de Argentijnse radar opgemerkt te worden. Pas na het inschakelen van de radar zouden ze enige zekerheid kunnen krijgen over hun positie en zo bleef de grootste zorg vooralsnog of ze de eilanden na 4000 mijl gevlogen te hebben niet compleet zouden missen. Radar navigator Bob Wright zette de H2S radar op iets meer dan 50 mijl van het doel aan. Een spannend moment, want zonder bevestiging van hun positie door de radar zouden ze Stanley nooit kunnen vinden. Zonder radarbeeld van het doel was het volgens de regels ook niet toegestaan de bommen los te laten. Op 50 mijl en met een gestabiliseerd beeld op de radar kon Wright er nog geen touw aan vast te knopen. Volgens plan had de hoogste bergtop van het eiland, de 2200 voet hoge gelegen Mount Usborne, iets meer dan 30 mijl van Port Stanley nu duidelijk herkenbaar moeten zijn. Niets, tot Martin Withers in een wanhopige zet, dan maar de verdedigers op het eiland hun positie voortijdig prijsgevend, de neus van de Vulcan optrok en begon te klimmen. Er ging een zucht van verlichting door de hele crew toen kort daarna Mount Usborne zich duidelijk aftekende op de radar. Zo begon XM 607 aan de klim naar 10.000 voet voor de weapon release. Vrijwel onmiddellijk werden ze aangestraald door een Argentijnse rondzoekradar. Gelukkig hadden de Argentijnse Skyguard operators geen clou wat voor blip ze op hun scherm zagen oplichten, maar desondanks
Links. Operatie Black Buck: op deze kaart is duidelijk de enorme afstand te zien die de mannen moesten afleggen. Rechts. Het eiland Ascension: een stipje in de Atlantische oceaan.
Carré 2 - 2010 pagina 10
007_CA02.indd 10
22-1-2010 8:20:59
werden de 35 mm Oerlikon kanonnen in gereedheid gebracht. Op 10 mijl van het doel opende Withers de luiken van het bommenruim en alles was in gereedheid voor het afwerpen van de 21 bommen, minder dan twee minuten later. Een lock on van de Skyguard werd gebroken door de ALQ-101 jammer en op 2 mijl van het doel verliet de eerste duizendponder het vliegtuig. Van de 21 bommen maakte er één een krater precies midden in de 4000 voet lange start- en landingsbaan van Port Stanley. De overige bommen brachten grote schade toe aan installaties en gebouwen op het vliegveld. Het doel van de missie was bereikt. Om brandstof te sparen voor de terugvlucht klom Withers, er op vertrouwend dat de luchtverdediging was uitgeschakeld, meteen door naar de meest economische vlieghoogte. De terugvlucht verliep zonder problemen en dankzij de hulp van een Nimrod patrouillevliegtuig verliep de rendez-vous met een laatste tanker voorspoedig, hoewel Withers later verklaarde nog nooit in een Vulcan met zo weinig brandstof te hebben gevlogen. Wat hem ook geen goed gevoel gaf, verklaarde Withers later, dat die brandstof al door zeker tien vliegtuigen eerder was gevloeid. Na een vlucht van bijna 16 uur landde de Vulcan XM 607 veilig op Wideawake. De hoofdrolspelers
Air Marshall Sir Michael Beetham, Chief of Staff van de Royal Air Force. Hij wist iedereen, inclusief Maggie Thatcher, na de Argentijnse invasie te overtuigen dat een bombardement met Vulcans op korte termijn kon worden uitgevoerd en grote kans van slagen zou hebben. Wing Commander Simon Baldwin, commandant van 44 Squadron, veteraan van vele Red Flag oefeningen, werd belast met de algehele planning van de missie. Flight Lieutenant Martin Withers, captain van XM 607 tijdens Black Buck 1, zou de airborne spare zijn tijdens de missie. Toen het primaire vliegtuig, XM 598 van Squadron Leader John Reeve, problemen kreeg met de cabinedruk, moest Withers alsnog de aanvalsmissie uitvoeren. “Looks like we’ve got a job of work”, sprak hij via de intercom tot zijn bemanning. Martin Withers vliegt heden ten dage nog als gezagvoerder op een civiele Boeing 767. Daarnaast is hij een van de display vliegers van de gerestaureerde Vulcan XH 558. In die hoedanigheid vloog hij de Vulcan voor tijdens de Luchtmachtdagen op Volkel. Squadron Leader Bob Tuxford, captain van Victor tanker XL 189 tijdens Black Buck 1. Dit was de laatste tanker die de Vulcan bijtankte voor de daadwerkelijke aanvalsfase. Tuxford gaf hierbij aanzienlijk meer brandstof weg dan hij nodig had voor zijn eigen terugvlucht naar Ascension. Hij deed dat om de missie een succes te maken in de wetenschap dat het niet zeker was of er voor hem op de terugweg nog wel een tanker beschikbaar zou zijn. Group Captain Jeremy Price, commandant van RAF Marham en als zodanig baas van de Tanker Trash was tijdens de operatie Black Buck senior RAF officier op Wideawake Airfield. Hij had de vooruitziende blik om de eerste teruggekeerde tankers zo snel mogelijk vol te laten tanken en zonder acht te slaan op rusttijden en onderhoud tussen twee vluchten, weer de lucht in te sturen de terugkerende vliegtuigen tegemoet. Zo redde
hij de bemanning van Bob Tuxford van een duik in het ijskoude water van de zuidelijke Atlantische Oceaan. De epiloog
Om een bom afgegooid door een Vulcan op de startbaan van Port Stanley terecht te laten komen was 1.5 miljoen lbs brandstof nodig. Daarmee hadden 260 Sea Harrier sorties gevlogen kunnen worden. Tijdens die sorties hadden theoretisch 1300 bommen op Port Stanley afgeworpen kunnen worden, een opmerking die later opgeld deed in Harrier-kringen. Toch wordt daarmee de inspanningen van iedereen die Black Buck 1 tot een succes maakten groot onrecht gedaan. Die ene bom zorgde ervoor dat de baan op Port Stanley met uitzondering van lichte vliegtuigen en de Hercules voor de Argentijnen niet meer te gebruiken was. De Argentijnen voorzagen een dreiging voor het vasteland van Argentinië die van de Vulcans op Ascension uitging. Hierdoor werden Mirages achtergehouden voor de verdediging van het Argentijnse vasteland en waren minder Argentijnse vliegtuigen beschikbaar voor de luchtverdediging op de Falklands tegen de Harriers van de Engelse Naval Task Force. Ook had de Vulcan attack desastreuze gevolgen voor het moreel van de (voornamelijk uit dienstplichtigen bestaande) Argentijnse troepen. Een onvoorzien gevolg, maar van cruciaal belang voor de Engelsen, was dat de Argentijnse marine opdracht kreeg voor een onmiddellijke aanval op de Engelse vloot. Een noodlottige beslissing, want deze aanval was de aanleiding voor het met torpedo’s tot zinken brengen van de Argentijnse kruiser Belgrano. Hierna trok de Argentijnse marine, die geen antwoord had op de dreiging die uitging van de Britse onderzeeboten, zich terug in de havens en had de Britse marine goeddeels vrij spel. Even belangrijk was de aanval als oppepper voor het moreel van de Engelsen, niet alleen voor het publiek maar ook voor de troepen die zouden gaan deelnemen aan de strijd om de Falklands, na een periode van vernederingen en alleen maar slecht nieuws. Door het succesvolle verloop van de oorlog was Margaret Thatcher verzekerd van haar herverkiezing. De les uit deze operatie is dat een krijgsmacht die in een onverwachte situatie iets snel voor elkaar wil krijgen dat ook kan, als alle betrokkenen op alle niveaus gemotiveerd en bereid zijn om zich maximaal in te spannen. Na deze missie werden nog een paar aanvalsvluchten met de Vulcans utgevoerd, waardoor deze missie later als Black Buck 1 de annalen in ging.
Foto links. Eerste debriefing na Black Buck: vlnr Martin Withers, Jeremy Price en Air Vice Marshall Chesworth. Withers draagt hier nog zijn rubberen immersion suit. Foto daarnaast. Bob Tuxford, met op de achtergrond XM 607, het vliegtuig waarmee Black Buck werd gevlogen.
Geraadpleegde literatuur: Rowland White: Vulcan 607, Bantam Press, London 2006 Peter March:The Vulcan Story www.rafmuseum.org British military aviation www.raf.mod.uk/falklands A history of the 1982 conflict w w w. w i k i p e d i a . o r g / w i k i / operation_black_buck www.vulcantothesky.org
Carré 2 - 2010 pagina 11
007_CA02.indd 11
22-1-2010 8:21:18
