Op weg naar Curaçau
Aflevering 19
In de nacht van woensdag 4 november vertrokken we van de ankerplaats bij Araya richting "Isla Cubagua" Er stond totaal geen wind en dat was precies wat we wilde. De heersende wind overdag is hard en oostelijk, dus tegen. En om te moeten kruisen.... Sorry, maar daar hadden we geen zin in. We zijn luie zeilers! Rond 0.700 uur arriveerde we in de beschutte ankerbaai van Cubagua. Na een paar ankerpogingen bleven we maar "krabben" dus ging ik maar eens over boord Cubagua met de snorkel. We zaten met het anker in een onderwater wierveld en hadden kilo's van die spinazie achter ons anker zitten zodat die onmogelijk de grond nog in kon. Dus even een ander plekkie opgezocht Araya met meer schoon zand. Er was tenslotte ruimte genoeg! We waren de enige en de baai was ruim 2,5 km. breed!
Hoofdstad Porlamar
Isla Margarita
Isla Coche
Laguna grande
Het ging weer waaien en tegen 12 uur "hingen de uiers dwars onder de koeien van de wind". En toen kwam er een fransman met een katamaran ankeren. Wat denk je?? Nog geen 20 meter bij ons vandaan! Ik gebaarde dat er veel ruimte was en dat ze uit de gevarenzone moesten gaan. Ik had geen zin om dat schip tegen ons aan te krijgen! Gelukkig kreeg hij de boodschap en ging een paar honderd meter verderop. " Rare jongens die fransen." De dag daarop deden we lekker niets Wat vissen wat lezen, muziek luisteren en snorkelen. De wind,(die in de middag normaal opsteekt) ging er helemaal uit. We besloten om in de avond anker op te gaan en te vertrekken richting Isla Margerita. Het was een prachtige heldere nacht. Toen we vlak bij de baai van Porlamar waren, begon de temperatuur van de motor onrustbarend te stijgen. Ik nam om te beginnen gas terug, en de temperatuur steeg minder snel, maar ik vertrouwde het niet dus hesen we zeil en zette de motor af. De wind was heel zwak en pal tegen. Langzaam kruisend arriveerde we in de westzijde van de baai. Toen ik een meter of zes water onder ons had, ging het anker er in en dook ik de motorruimte in om eens te kijken wat er aan de hand was. Het probleem was snel opgelost... De aanzuigslang van het koelwater liep in een nog al scherpe bocht. Het was zo'n transparante hogedrukslang, waar je zo'n netwerk van draden in kan zien. Zo'n slang is gemaakt om hoge druk van binneuit te weerstaan. Maar omdat deze slang niet bewapend is, (geribbelde slang) kan hij makkelijk dichtslaan. Het is dus jaaaaaren goed gegaan en die avond vond de slang het welletjes en sloeg dicht in de bocht. Dus wat ingrepen, bocht op een iets andere plek enz. en de zaak kon weer draaien. Maar wij moesten wel snel in Porlamar een stuk bewapende slang gaan kopen! Daarna anker op en we voeren naar de ankerplaats voor de stad. Daar haalde ik, om zeker te zijn ook de warmtewisselaar van de motor uit elkaar om te kijken of daar soms verstoppingen in zaten. Maar ik vond een paar stukjes zink van de motoranodes en verder niets. In Porlamar hebben we weer luxe inkopen gedaan. We konden daar Hollandse kaas kopen (Oud Amsterdam) en zelfs echte rollen bischuit! Ook hebben we een van de voorraadtanks die tot nu toe nagenoeg leeg was, gevuld met diverse drank. Dat was hier namelijk spot en spot goedkoop! Een fles goede whisky $2,- en rum, net zo iets. We kochten (schrik niet) 72 flessen rum, 72 flessen whisky, 48 flessen wijn, 6 flessen anis en 6 flessen Campari. We kregen ook nog een doos met 6 flessen wijn kadoo!! Hik!
Isla Tortuga
Isla Marguerita
Cubagua
Isla Coche
Donderdag 12 november vertrokken we weer richting Cubagua. Cayo Herradura Het was heerlijk, en een hele verademing om weer te kunnen zeilen. We gingen met de kippen op stok, want de volgende dag moesten we vroeg op. Isla Tortuga Vrijdag 13 november. We vertrokken tegen elke conventie in toch richting Tortuga. Om ons gemoed te sussen vertelde we elkaar dat we eigenlijk gisteren vertrokken waren en dus al onderweg waren. (Zo kan ik er nóg wel een paar!) Het eerste deel van de trip hadden we goede wind, maar later op de dag ging de wind er helemaal uit en moest helaas toch de mtor gestart worden. We kwamen nét voor donker op de ankerplaats aan. Een kleine beschutte baai aan de noordoostelijke punt van het eiland. (zie kaartje) We lagen daar met twee andere zeilboten. Een amerikaan en de "Innocenti" Die hadden we eerder ontmoet in Madrigal Village. In de nacht stak de wind op en het begon behoorlijk hard te waaien. Wij lagen goed beschut en het anker had zich duidelijk goed ingegraven want we bleven goed op onze plek. In de ochtend werden we het bed uitgejaagd door muskieten. Waarschijnlijk uit de mangrove bossen vlakbij. We hoorden op het SSB radionet dat het slecht weer was op alle venezolaanse eilanden. Nu, dat klopte dus want op onze ankerplek stond ruim 30 knopen wind! Graham van de Innocenti kwam langs om te vragen of we mee wilde gaan om naar een wrak van een zeilboot te kijken dat enkele jaren geleden op het rif was gelopen. Ineke bleef thuis, maar ik ging mee.
Het was een triest gezicht. Een aluminium romp, de opbouw was totaal weggeslagen en van de rest was ook niet veel meer over, Het was hoog water en de romp bewoog af en toe op en neer door de branding. Voor hoeveel jaar al? De kontinu aanstormende branding zou het schip uiteindelijk geheel vernietigen en ik denk dat als we een paar jaar verder zijn, er niets meer van te zien is. Dit zijn gevaarlijke kusten en vooral de riffen zijn verraderlijk. Hier moet een zeiler op z'n hoede zijn. Jacob Cats heeft het al eens op geschreven: "Een schip op het zand/strand is een baken in zee." Ik was in ieder geval blij dat we hier nog net vóór donker waren aangekomen. Dán...weer terug aan boord, ging ik een poging doen om platvis te vangen. Maar de platvissen wilde niet bijten. Gelukkig was er na 5 min. vissen al een "Pompano" en even later ook een "Mahogany Snapper" die mijn aas wél lekker vonden. Pompano Snel schoongemaakt en aan Ineke gegeven die ze gerookt heeft. De lunch was dus gerookte vis vergezeld van een tomaten, pecorinokaas en basilicum salade. Dit werd weggespoeld met een flesje "Cato Negro". En dat terwijl de wind door het want Mahogany Snapper huilde. In de ochtend van zondag 15 november zijn we vertrokken richting "Los Palenquinos“. Dat is een verzameling riffen die vlak boven de noordkust van Tortuga liggen. Dus met een N.O. wind aan lagerwal! Máár... volgens de gids van Chris Doyle kon je achter die riffen prachtig beschut en veilig ankeren.
Het werd anders wél een ervaring!!! Door het slechte weer van de laatste dagen stond er langs de noordkust een gigantische deining. Zoiets dat de kust raakt en dan onder een hoek van 45° weer terugkomt. We stonden af en toe op z'n kop! We hadden in geen jááááren zo'n ruwe en onconfortabele zee gehad! Normaal leven aan boord was onmogelijk en onze Droppie lag van ellende in een hoek te hyperventileren. Om de feestvreugde helemaal compleet te maken konden we "los Palenquinos" niet vinden. De zee was te ruw en de golven te hoog om die lage riffen en die branding te zien. Wij gingen over op "plan B" en voeren door naar een klein eilandje wat enkele mijlen verder westwaards lag. Dit eilandje had een vuurtoren en was zodoende goed te zien. Ten zuiden van het eiland lagen gevaarlijke riffen en daar moesten we onderdoor navigeren. Maar toen we dat gedaan hadden werd het een oase van rust. Wát een verschil! We zagen een wit strand voor ons verschijnen en de zee was zo vlak als een spiegel en prachtig blauw/groen en glashelder. Kortom... een tropisch paradijsje, een "Bounty" eiland! We waren alle ellende van de trip meteen vergeten! Zelfs Droppie begon weer te leven. We naderde het strand tot dat we 3 meter water onder de kiel hadden en toen ging het anker er in. De bodem bestond uit spierwit zand. We besloten meteen dat wij hier een aantal dagen zouden blijven.
Zon, zee, zand en Hans... met Complex op de achtergrond in het midden.
Ik zwom even naar het strand en daarna ook naar de riffen. Dikke vissen daar...Dus morgen Speervissen!!! Die avond zakte de wind lekker in, dus geen gehuil in de verstaging! We zaten in de kuip en genoten van een gerookte varkenskarbonade en uiteraard een glaasje wijn, terwijl de zon langzaam achter de westelijke horizon verdween.
Maandag 16 november:"Another day in paradise" Ineke wierp zich op de computer, want wanneer we op Bonaire of Curaçau aankomen zouden we weer post kunnen versturen. Zelf ging ik in de ochtend "even" een visje schieten. En dát viel flink tegen want de rakkers waren sneller dan ik. Er stond een behoorlijk sterke stroom bij het rif en ik werd moe. Daar het nog een heel eind terugzwemmen was naar Complex, won het gezonde verstand en stopte ik maar met de jacht. Wat later zwom ik naar de wal en had ik een wandeling op het eiland gemaakt.(Het eiland rond gelopen) Wat een pracht!!! Aan de noordzijde van het eilandje staan een aantal vissershutten. Die gebruiken ze om in te overnachten als ze met hun bootjes hier in de buurt vissen. Het eiland was dus niet permanent bewoond. Ook bleek er een kleine begraafplaats te zijn. Dan helemaal aan de noordkust een vuurtoren. (Zie kaartje) Het was niet makkelijk om langs die kust te wandelen er waren veel onbegaanbare rotspartijen. De zee was hier héél anders dan in de beschutte baai waar wij geankerd lagen! Er liep een zware deining die bulderend tegen de rotsen te pletter sloeg. Ik schatte de hoogte van de branding wel meer dan twee meter! Eenmaal aan de oostzijde van het eilandje wisselde de rotspartijen zich af met strandjes. Maar ook hier was de branding erg onstuimig! Toch kwam ik een strandje tegen zonder rotsen en kon ik even lekker duiken in de branding. Heerlijk!!!! Aan de zuidkant gekomen, kon ik Complex weer zien liggen.
De dagen regen zich aaneen en we vermaakte ons met zwemmen snorkelen en vissen. Het is maar goed dat ik met vissen mijn brood niet hoef te verdienen, anders was het "armoe troef" geweest! Ook hadden we weer eens een technisch probleempje. Ik dacht dat er ergens lucht weglekte in het druksysteem van de drinkwaterpomp. Die werkt met een luchtdrukregelaar. Hij sloeg steeds aan, ook als we geen water gebruikte. Oplossing: Electra er af en gewoon de voetpomp in de kombuis gebruiken. "Back to basics!" Ik zou dit later wel weer eens repareren. Dan haalde ik donderdag 20 november de kaarten van de eilandengroepen "los Roques" en "Los Aves" uit de kast. Ik had een waypoint in de GPS gezet en de "pilot" (gids) er op nageslagen. We waren van plan om zaterdag 21 november maar weer eens te vertrekken. We ontmoette nog een frans stel Alain en Sylvie, heel aardige mensen. Alain sprak een beetje engels en Sylvie een beetje spaans en zo konden we toch redelijk met elkaar converseren. Ze hadden twee enorme herdershonden aan boord. Ook zij waren van plan om de zelfde richting te gaan varen.(hun schip was een stalen schoener van een meter of twaalf dertien en hette "Perl d'Eau") Alain en Sylvie op bezoek Zaterdag 21 november. We gebruikte de ochtend om Complex weer zeilklaar te maken en rond een uur of elf gingen we „anker-op“. We hadden ons voorbereid op een ruwe zee en alles goed opgeborgen en aan dek alles goed vastgesjord. De wind was O.N.O.met een sterkte varierend tussen de 12 en 15 knopen. Nagenoeg "halve wind" dus fok, boomfok grootzeil en bezaan er op. Maar in de namiddag trok de wind aan en liepen we te snel. Het plan was om de volgende ochtend gelijk met de zonsopkomst op onze bestemming aan te komen.
Ook daar waren weer veel riffen en daar wil je niet in het donker varen en zoeken naar een plek om te ankeren. Onze snelheid was nu ruim 8 knopen, in principe geweldig zeilen!!! Maar ik deed mijn best om de snelheid er uit te halen.Dus het bezaanzeil ging weg, de boomfok ging weg en ik had een rif in het grootzeil gestoken. Ook de fok werd voor een deel ingerold. Het bleef een probleem want de wind was hard en de snelheid was nog steeds tussen de 6 en 7 knopen. Dus nóg meer zeil minderen! 2 Reven in het grootzeil en nóg meer de fok ingedraaid. In de nacht werd de wind wat minder en het lukte ons uiteindelijk tóch om precies met zonsopgang tussen de riffen door te manouvreren en te ankeren.
Curaçau
Bonaire Islas Los Aves
Islas Los Roques
Venezuela
Toen het anker in de bodem zat en de motor uit ging was het zelfs alweer tegen tienen. We lagen voor het hagel-witte strand van "Crasqui", een van de vele kleine klein eilandjes in de "Archipelago Los Roques". Officieel moest je je eerst inklaren in "Grande Roques" Dat kost weer een hoop dollars! Ik dacht dat ons Spaans erg slecht was geworden en dat we het allemaal (door de ouderdom) niet zo goed meer begrepen. Naast het inchecken bij de douane moest je daar ook een permit kopen voor het Nationale Park.(nóg meer dollars) en tot slot als je dan weggaat, moest je weer uitchecken bij de douane/immigratie.(wéér meer dollars) We vonden dat we al genoeg dollars betaald hadden in Venezuela. Dus we besloten het er op te wagen en niet in en niet uit te klaren. We hadden inmiddels al vernomen dat de autoriteiten in Bonaire erg makkelijk zijn en niet geinteresseerd zijn waar je vandaan komt. Zouden we hier toch gecontroleerd worden dan spreken we geen spaans en begrijpen het het allemaal niet zo goed (Dan zijn we dus domme Hollanders!) Het was hier weer een tropisch paradijs... Nou,paradijs????? Niet echt! We werden opgegeten door de muskieten! Dinsdag 24 november motorde we we 4.5 mijl naar het westen en ankerde in de lagune van een eilandje "Carenero". Prachtig water om in te snorkelen Het was een geweldig groot tropisch aquarium! Veel soorten vissen in vele kleuren. Maar hier..... naast de muskieten, de "no-see-ums", die hele kleine beestjes die door muskietengaas heenvliegen en verschrikkelijk bijten. In de avond brandde we wierook en spoten de boot van binnen met "dood en verderf". We hoopte zo, dat als we naar bed gingen de beestjes allemaal het loodje hadden gelegd. Helaas!!!! De volgende ochtend zaten we onder de beten, die verschrikkelijk jeukte. Wat is de natuur toch wonderschoon!
Donderdag 26 november vertrokken we richting "Las Aves de Barlovento". Een trip van ongeveer 30 mijl. Eerst een uurtje op de motor om stroom te draaien en verder zeilen. Dat was het plan. Om half tien ging de Bakboord vismolen tekeer. Een "king Mackarel" van zo'n 60 a 70 cm dacht ik. Helaas... hij zat alleen maar aan één haakje van de dreg vast en dat haakje verboog.....Wég vis! Andere dreg geplaatst en de lijn weer te water. 5 min. later wéér geratel! Nu vingen we een "Jack" van zeker 70 cm. Mooi... Voor de maaltijd was gezorgd. Terwijl ik het vistuig opruimde ging de stuurboord molen tekeer. Deze keer vingen we wél een "kingmackarel" die verstrikt zat in de lijn (de molen stond te zwaar afgesteld.) Het vissnoer zat zelfs om z'n staart. (Sorry visje) Hij was ook bijna 65 cm. We hadden nu te veel vis. Maar op iedere ankerplek is wel een liefhebber! De rest van de tocht heerlijk gezeild. Op de ankerplek zagen we een Amerikaanse zeilboot "Dreamcatcher". Ik zwom naar ze toe en vroeg of ze een vis wilde hebben. Ze waren niet erg vriendelijk en vertelde me dat ze van alles plenty hadden. Nou, dán niet! Toen zagen we de "Perl d'Eau" om de hoek komen...Die ankerde zo'n 100 meter bij ons vandaan en Alain en De makreel.... Dat wordt smullen vanavond! Sylvie wilde de vis gráág hebben. Wat bleek later.... Die Amerikanen zaten hoogstwaarschijnlijk kalkoen te eten, want het was voor hun "Thanksgivingsday". En zij dachten natuurlijk dat de hele wereld dat wist! Alain kwam de vis halen en dronk een pastische. Hij nodigde ons uit om de volgende dag met zijn rubberdinghy de mangrovebossen te gaan verkennen. Dan rookt Ineke de makreel en we eten hem met een mierikswortelsaus en een glas witte wijn. Een vorstelijke manier om de zon onder te zien gaan. En nog iets......Geen muskieten en No-see-ums!!!!!
Booby
Islas Palmeras
Booby's in de mangroves
Perl d'Eau in Las Aves De Booby's zijn mooie en grappige vogels. Ze zijn absoluut niet bang voor mensen en je kan ze dan ook makkelijk benaderen. Hun jongen zitten met hun witte pluizige vacht in de mangroves en kunnen dan nog niet vliegen. Je zou ze zo kunnen oppakken! Er waren er hier duizende Booby's.
Zaterdag 28 november. We begonnen de dag met schoonmaken. Kuip soppen en de vlonders aan een lijn overboord. Ook check ik voor de eerste keer het oliniveau van onze hydraulische stuurpomp. Dat zag er goed uit, er moest nauwelijks iets bij. Verder wat vissen en roeien tussen de mangroves. In de avond kwamen Alain en Sylvie een borrel drinken. Het werd gezellig ze gaan om 23'00 uur pas naar hun boot terug. De volgende ochtend waren ze vertrokken naar Bonaire. (Bon Jour, Bon voyage!) Ik haalde het schrikdraad wat langs de zeereling liep weg. We zouden nu gaan varen in relatief veilige gebieden. Dus lekker opruimen die rommel. We hebben het gelukkig niet nodig gehad. We ontmoeten een aardig Zuid Afrikaans stel, Nevil en Pippa. Zij drinken een borrel bij ons en we trekken met elkaar op. Dan, toen we zo'n beetje van plan waren om richting Bonaire te gaan varen, viel de wind weg. We wilden toch een beetje wat anders en zo plande we een kleine trip naar Aves de Sotavento. We gaven Nevil en Pippa een kleine honderd liter drinkwater en toen vertrokken wij op woensdag 2 december naar Aves de Sotavento. We vingen weer een kingmackarel en tegen de middag ankerde we ten zuiden van Islas Palmeras. Dan stak de volgende dag de wind op en we lagen aan lager wal te stuiteren. Dus...anker op en verkassen! We vonden een mooie, achter een groot rif beschutte ankerplek en de rust was weergekeerd. Dan komt „Erik“ (een fransman) vragen of we de helft van zijn vis willen hebben (een Meru) Het was een groot dier en ik nam het aanbod aan . Ik nodigde hem uit aan boord en ik pakte een snijplank en een goed fileermes. Erik begon te snijden, maar bakte er niks van. Ik dacht dat hij nog nooit een vis had gefileerd of schoongemaakt. Dus had ik het maar van hem overgenomen. Die avond aten we Meru. Heerlijk! Erik was een typische "low budget" zeiler en zijn vrouw was een paar weken geleden bevallen van een gezonde baby. En nu al weer varen!!! We gaven ze een fles Cato Negro en daar waren ze erg blij mee! Vrijdag 4 december stond er een vaste goede wind en de volgende ochtend vertrokken we rond 07.00 uur richting Bonaire/Curaçau. Het eerste deel van de trip was goed bezeild, maar toen we de heuvels van bonaire vaag aan de horizon zagen, ging de wind er weer eens uit.
In principe wilde ik wel gaan motoren, ware het niet dat ik bemerkt had dat de snaar die de generator en de koelwaterpomp van de motor aandreef in een rap tempo aan het verslijten was. Zeg maar rustig desintegreren!!! Het vervangen van deze snaar is op zee geen leuk karwijtje dus bleven we zo lang mogelijk zeilen. Maar op een bepaald moment moest ik er toch aan geloven. Zeil weg, motor aan. Gelukkig hield de snaar het en in de namiddag liepen we Bonaire binnen. We hadden inmiddels al VHF kontakt Met Rien van Kras gehad en die stond op de steiger te wachten en pakte onze lijntjes aan en bleef een biertje drinken. Even later kwamen ook Wil en Ronald aan boord en het werd al weer snel "gevaarlijk gezellig!" Ik had geen zin om in te checken, dus dat stelde we uit tot de volgende dag. In de avond gingen we samen met Wil en Ronald Kralendijk in en aten een pizza. Daarna nog een paar drankjes in "Karels Bar" aan het water. We waren van plan om nog een week in de marina te blijven liggen, zodat ik de snaar kon vernieuwen en aan de drinkwaterpomp kon werken. En uiteraard schip schoonmaken, water tanken enz. WORDT VERVOLGD
Wordt vervolgd
