MMA
Moeder,
magazine
waarom editoriaal
leven wij?
Dit is meer dan een aanhaling uit bekende Vlaamse literatuur. Mensen hebben de neiging om zich te verantwoorden over wat ze doen. En dus kan men zich afvragen waarom dit tijdschrift bestaat. Want zover ik weet zijn we het enige modellenagentschap met een eigen tijdschrift. Cover: Leon Volders
Colofon Jaargang 6 – nr. 68 MMA magazine is een uitgave van Marquise Model Agency. V.U. Leon Volders
Verspreiding
Deze publicatie wordt uitsluitend op digitale wijze verspreid via de internetkanalen van Marquise Model Agency.
Redactie
Leon Volders Geerdegemdries 55 2800 Mechelen
[email protected] 0475/492528 015/430663 Kristina Drcha
Art Director
Jurrien Suiskens
Fotografie
Hugo Maes Rob Meijer Leon Volders Bert Meskens Nat Deryckere André Thys
Website
http://www.marquisemodels.eu Alle rechten voorbehouden © Leon Volders, 2014 Reproductie, zelfs van gedeelten van dit magazine, ongeacht in welke vorm of wijze, is uitsluitend toegestaan na voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.
Laat ons duidelijk stellen: er is een behoefte aan informatie, documentatie, opleiding en duidelijkheid als het gaat over het werk van fotomodellen. Om in die behoefte te voorzien was MMA aanvankelijk gestart met een nieuwsbrief en een forum, een initiatief dat dateert van 2009. De nieuwsbrief is inmiddels een tijdschrift geworden en het forum wordt in september opnieuw opgestart als een documentatiecentrum, waar alle informatie rond fotomodellen (wetgeving, handige tips en trucs, public relations, …) aan bod komen. Wie ons kent weet dat we opleiding heel ernstig nemen: onze modellen moeten niet alleen goed zijn geïnformeerd, ze moeten ook een aantal technieken kunnen hanteren die ze in hun beroep nodig hebben. En iets anders: de zomer belooft zeer druk te worden. Alleen al voor volgende maand is er de modeshow op de Akunaa Matataa boot, het zesluik rond de 3 Fonteinen, een uitgebreide casting voor tientallen modellen en een zeer vruchtbare periode voor portfolioshoots. Zonder de hulp van onze fotografen zou dit alles niet te realiseren zijn. Ook voor de volgende maanden houdt het niet op: de nieuwe kunstkalender, het Fine Art Photography project, de voorbereiding voor de tentoonstelling, de opnamen in het treinmuseum, en eindelijk het begin van de realisatie van het Garcia Lorca project rond de ‘Pequeño Vals Vienès’. En dan vergeten we ook de shoots aan zee niet! Nog wat verder in de toekomst komen de video-opnamen voor ons YouTube kanaal. Een drukke agenda, voorwaar! Alsof onze modellen van ons iets anders gewend zijn. Het draait allemaal rond creativiteit en zelfrealisatie, rond het beste geven van jezelf en geloven in je eigen kunnen. En rond het scheppen van schoonheid en het verhogen van de kwaliteit van ons leven. En daarom doen we het.
Vignettering In de periode van de analoge fotografie kon er van alles misgaan. De procedures om film te ontwikkelen moesten nauwkeurig worden gevolgd en zelfs dan was het resultaat niet altijd zeker: crossprocessing, reticulatie, solarisatie en bleach bypass waren enkele van de donkere kamerfouten die de fotograaf kon begaan. En elk van deze “fouten” is nadien een eigen bestaan gaan leiden, omdat enkele mensen het resultaat wel de moeite waard vonden. En dus vinden we al deze ’mislukkingen’ thans terug als filters in verwerkingsprogramma’s. Het kon al fout lopen bij de opname en ook de bewaring van fotoplaten en film was geen sinecure. De mooie sepiatinten die we bewonderen bij “verouderde” foto’s waren niets anders dan verkleuring onder invloed van het zonnelicht, en meestal een teken dat de fotograaf te weinig fixeerzout had gebruikt in zijn derde bad. Een deel van de schuld lag niet bij de fotograaf. De eerste betaalbare objectieven waren erbarmelijk slecht: naar de randen toe verminderde de scherpte, ze waren weinig lichtsterk en ze hadden nog een ander belangrijk probleem: de vignettering.
Vele “moderne” technieken danken we aan schoonheidsfoutjes uit de beginperiode van de fotografie.
Bij negatieve vignettering wordt de rand van het beeld juist lichter. Deze techniek wordt veel gebruikt bij high-key opnamen, waarbij de lichte tinten van de foto dan aan de rand helemaal opgaan in wit. Wie dit resultaat wil, gebruikt meestal een zachte vignettering, waarbij de overgang naar de rand uit vele nuances bestaat. Dit schept een dromerige sfeer. Een harde vignettering daarentegen heeft een scherpe overgang van de foto naar de rand en oogt vaak minder fraai. Met de moderne digitale fotografie kan men deze technieken veel beter beheersen dan vroeger: de hoeveelheid, de sterkte, de overgangen, het middelpunt en nog vele andere eigenschappen kunnen allemaal worden aangepast. Met een beeldbewerkingsprogramma kan men al deze factoren naar wens instellen, om zo precies het effect te bekomen dat men hebben wil. Een juist gebruik van vignettering kan een beeld extra karakter geven en vooral in de portretfotografie kan het een pluspunt zijn.
Bij vignettering merken we dat de randen van het beeld donkerder worden. Dit kan een lensfout zijn, maar het kan ook ontstaan door het gebruiken van een te lange zonnekap: het licht wordt zodanig omgebogen dat de hele rand van het beeld langzaam verdwijnt in duisternis. We noemen dit positieve vignettering.
Maar zoals met alle technieken moet de fotograaf toch oppassen dat het geen gimmick wordt: wie al zijn foto’s van een vignettering voorziet, veramt zijn foto’s in plaats van ze te verrijken. Want het is door de zorgvuldige keuze van het onderwerp, de compositie en de stijl, dat men een foto door vignettering echt tot zijn recht laat komen. Een fotograaf-van-één-stijl is geen creatieve vakman.
Waarom zouden we dit in ’s hemelsnaam willen nabootsen? Wel, vignettering heeft enkele aangename effecten. Om te beginnen legt het de nadruk op het centrum van het beeld, door het uitsluiten van details aan de beeldrand. Verder kan men enkele storende elementen aan de buitenzijde van de foto ermee onzichtbaar wegwerken. En ten slotte vormt een vignet al een kader op zichzelf.
Vignettering is niet de enige fotografische techniek die door lensfouten is ontstaan. In de 60er jaren was er een hele hype rond de “flou artistique”: het licht wazige en onscherpe beeld, dat aan een foto een romantisch tintje kon geven. De foto’s van David Hamilton kregen hierdoor een grote bekendheid (en natuurlijk ook door het feit dat het meestal om erg jonge, deels ontklede meisjes ging).
Er bestaat ook negatieve vignettering: dat is een gewild effect, dat niet aan een fout kan worden toegeschreven.
En nochtans was het hier ook niets anders dan het nabootsen van een belangrijke lensfout, omdat de eerste objectieven niet in staat waren echt scherpe beelden te leveren. Hierover in een volgend nummer meer.
Oorspronkelijke foto (© Hugo Maes)
harde positieve vignettering
zachte negatieve vignettering
zachte positieve vignettering
De lichaamsdriehoek Over driehoeken hebben we het al gehad. Maar nu hebben we het over een techniek die een gewone pose heel wat extra pit kan geven: de lichaamsdriehoek.
Je moet al heel fraaie armen of benen hebben om ze elegant en fotogeniek te laten overkomen. Gelukkig hebben ze enkele scharnierpunten en is het de kunst die op de meest aantrekkelijke manier te gebruiken.
Het draait allemaal rond dynamiek. Een modellenpose is zelden statisch. Door onze armen en benen op de juiste manier te positioneren, verhogen we die dynamiek, waardoor er meer beeldspanning wordt opgebouwd.
We spraken al eerder in de opleidingen over lichaamscompositie. Het vormen van parallelle lijnen geeft rust aan het oog en zorgt voor fraaie foto’s. Vloeiende lijnen, torsies en S-curven doen dit eveneens. Een andere vorm van lichaamscompositie is de bodyscape, waar we het in dit nummer ook over hebben. Het zijn elementen die in onze Master Classes veel aan bod komen.
Een klassieke manier om dit te doen is bijvoorbeeld het strekken van het ene been en het plooien van het andere. Het geplooide been vormt dan een driehoek. Het effect gaat verloren als beide benen worden geplooid, tenzij dit onder een andere hoek gebeurt.
Een eenvoudige lichaamsdriehoek met de rechterarm
Hetzelfde geldt voor de armen, maar hier mogen ze wél allebei een hoek vormen.
Driehoek met been, maar ook met rechterarm. Beide armen lopen parallel. Compositorisch is deze foto helemaal in orde, door het balanceren met de roze gloed.
Hier werd negatieve vignettering gebruikt om de tafel en het tweede been te maskeren. Bovenarm en onderbeen vormen parallelle lijnen (lichaamscompositie).
Niet minder dan drie lichaamsdriehoeken. Hoe dynamisch wil je het hebben?
Bodyscapes
Als het lichaam een landschap wordt…
In de fotografie – net zoals in de schilderkunst werken we vaak met abstracties. Een vorm wordt dan ontdaan van al zijn bijkomstigheden, zodat we nog uitsluitend een pure, minimalistische essentie overhouden. Dit geldt bijvoorbeeld voor symmetrische architectuurbeelden, voor sommige sneeuwlandschappen, voor extreme vergrotingen van details, maar ook voor bodyscapes. Het woord is een samentrekking van body en landscape. Lichaamslandschap is een wat gebrekkige vertaling. In wezen gaat het om een naaktfoto, die is ontdaan van alle verwijzingen naar het lichaam zelf. Niet de persoon is belangrijk, maar de abstracte vorm. Wanneer de vorm niet langer als een mensenlichaam wordt herkend, is het doel bereikt. Vele naaktstudies zijn bodyscapes zonder dat dit zo wordt gesteld. Drie foto’s bij dit artikel zijn één bepaalde vorm van bodyscapes, namelijk die van de rugholte: het model ligt plat op de buik. Zoals bij elke naaktopname is de belichting hier van het grootste belang. Te veel schaduwspel schaadt het effect doordat het lichaam opnieuw herkenbaar wordt.
Zachte contouren daarentegen geven de suggestie dat het hier om een woestijn- of duinlandschap kan gaan. Als het licht echter té vlak wordt, gaat het reliëf verloren. Het komt er dus op aan een middenweg te bewandelen. Als we de curven van een vrouwenlichaam willen benadrukken, zonder in details te vervallen, dan kan dit ook best gebeuren in zwart-wit, met een breed palet van grijstinten. Harde contrasten kunnen bij een mannenlichaam, maar passen niet bij een vrouwelijk model. Door de zachte omtrekken, blijft de erotiek behouden, maar er is nooit sprake van platvloersheid of vulgariteit. Bodyscapes zijn dan ook zeer geschikt als ornament tegen een slaapkamermuur of zelfs in de living, want niemand zal er ooit aanstoot aan nemen. En omdat het beeld slechts een abstractie is van de werkelijkheid, kan men er alle bewerkingen op uitvoeren: roteren, verplaatsen, … de vorm verandert maar het gevoel blijft. Maar weinig modellen hebben problemen met bodyscapes, omdat ze weten dat ze onherkenbaar blijven en dat het resultaat steeds esthetisch is.
Bodyscape: holte van de rug en onderrug: twee modellen, zeer gelijkend resultaat. Beide bewerkingen in monochroom.
Diagonaal lichaamslandschap, in zwart-wit
Postprocessing 3: het resultaat Nu we ons eindproduct in handen hebben, komt het erop aan het een vorm te geven die past bij het onderwerp. Hoe doen we dit? Er is vooreerst de keuze van de signatuur. Elke fotograaf wil zijn foto’s ondertekenen om zijn copyright duidelijk te maken. Sommigen gaan hierin te ver. Als de signatuur op de foto staat, is hij bij voorkeur niet te groot, want dat doet afbreuk aan de presentatie. Staat de signatuur buiten de foto, dan kunnen kwaadwilligen hem er gewoon afknippen. Hier moet dus even over nagedacht worden. Een kleine, eenvoudige ondertekening is te verkiezen boven een groot logo, dat de aandacht van de foto wegtrekt. Het logo van onze fotograaf Nat is een goed voorbeeld, maar ook het mijne voldoet hieraan. Dan zijn er de kaders. Dat kan een boord rond de foto zijn, een eenvoudige omlijsting of een echt kader. Maar anders dan bij schilderijen is een fysiek kader voor een foto vaak te log en te zwaar. Dus kiest men vaak voor een boord in papier of een passe-partout. Deze boord mag wat verfraaiing hebben (vb. slagschaduw) maar zeker niet te zwaar uitvallen.
Ook de materiaalkeuze is van belang. Voor bijzondere gelegenheden gebruikt men duurder fotopapier. Bij tentoonstellingen wordt dikwijls gemonteerd op aluminium of styrofoam. Goedkoper is de gewone montage achter glas, met clips. En het beeldformaat is dan best niet kleiner dan 30 x 40 cm. Maar creativiteit is altijd mogelijk. Momenteel ben ik bezig met het afdrukken van huwelijksuitnodigingen op linnen! En evengoed kan men op transparanten drukken, die dan bijvoorbeeld voor een lichtbak kunnen worden geplaatst. Als het afdrukmedium is beslist, rest er nog de presentatie. Worden het gewone afdrukken of maken we een digitaal album? Komen de foto’s terecht in een prachtig gevoerde cassette of – het toppunt van luxe – in een Milanees huwelijksalbum? Of krijgen ze gewoon als drager een DVD of USB-stick? Bij een huwelijk haalt men er het beste uit: een huwelijksalbum (mét een vakje voor de professionele DVD) en verschillende kleinere albums voor de ouders is tegenwoordig heel gewoon. Presentatie is ook belangrijk voor een portfolio. Het “boek” is nog steeds de beste en meest gebruikte presentatievorm, maar het is uiteindelijk duur. Daarom zien we nu ook portfolio’s op iPad, of USB of als een diashow, compleet met muziek en ingesproken tekst op DVD. De nieuwste trend is de portfolio op YouTube en moderne presentatieprogramma’s zijn hier al op ingesteld. Ook wij gaan mee in die richting.
Tegenwoordig is het de trend om het logo in een benedenhoek van de foto te plaatsen en bij voorkeur geen kader te gebruiken.
De gehele workflow (het proces van A tot Z) vanaf de voorbespreking via de opnamen tot de bewerking, verandert met de dag. Nieuwe methoden komen erbij, programma’s bieden meer geavanceerde werkwijzen en de fotograaf evolueert mee. Maar de algemene regel blijft: “eenvoud waar mogelijk, en meer diepgang en bewerking voor speciale gelegenheden”. Tentoonstellingen en huwelijksreportages vormen een goed voorbeeld van het laatste. Wie gaat exposeren, besteedt alle aandacht aan resolutie, contrast, kleur en scherpte. De nabewerking van één enkele foto kan dan enkele dagen duren.
Portfolio: Ilona
Het is de bedoeling dat we elke maand een selectie maken uit de portfolio van één van onze modellen.
Alle foto’s uit de portfolio van Leon Volders, © 2006-2014
MMA-shoots maand mei
Mireille
Eline
Kaylee
Marquise Model Agency Modellen: Eline, Kaylee, Rebecca, Phaëdra, Laura, Nancy, Kiani, Kate, Mireille, Sophie, Ilona Make-up artist: Nathalie Teksten: © Leon Volders
