Mariette Huysmans en François Ouderits
14 april 1966 2016
Martelarenstraat 181 1
François werd in Mol geboren te Mol op 11 juni 1942. De ouderlijke woning staat nog steeds in de Hoogstraat 108, een eenvoudig daglonershuisje uit de jaren na de Eerste Wereldoorlog.
François was de oudste van drie jongens. Zijn twee broers zijn Jos die in Millegem heeft gebouwd, en Leo woont in Westerlo. Leo is de bekendste percussionist van het land. Bij zijn pensionering werd hij nog een tijdje gevraagd om te blijven, omdat men geen vervanging was. Vader was diamantbewerker en moeder sigarenmaakster. Vader was een niet-erkende oorlogsinvalide. Tijdens zijn gedwongen tewerkstelling in Duitsland vroegen ze vrijwilligers om te werken op de boerderij. Hij stelde zich kandidaat. Maar wat een tegenvaller werd het! Slapen moesten zij in de schuur en bij een strenge winter waren zijn twee voeten bevroren. Met alle miserie van dien! Daarom zocht ons vader aangepast werk. Wat met zijn handicap niet zo gemakkelijk was. Daarom begon hij in zijn eigen huis als diamantbewerker. Daarvoor diende het huis wel aangepast en zo moest het plafond verhoogd worden.
2
François volgde het lager onderwijs en het lager middelbaar aan het college. Met de moeilijke thuissituatie moest François zijn studies opgeven en werk zoeken. Glaverbel Gompel was zijn eerste werkgever. Zijn legerdienst onderbrak die werkactiviteit. Na drie maanden opleiding in Mechelen volgde negen maanden in Soest in Duitsland. Op een keer werden we afgezet in Kassel, nadat was afgesproken dat we op een bepaald uur in de kazerne moesten zijn. Hadden we de bloemekes te veel buitengezet? Ik weet het niet! Maar op een bepaald moment beseften we dat we niet tijdig ter plaatse zouden zijn. Gelukkig zagen we een bus van het Belgisch leger en gelukkig stopte die voor de arme Belgische soldaten. Zo waren we ruim op tijd in de kazerne en ontsnapten we zo aan straffen. Na de legerdienst begon ik weer bij Glaverbel, maar werd na twee maanden ontslagen. Dan ben ik maar op de flessenfabriek van MolDonk begonnen. Pas daar gestart, kwam Glaverbel me terugvragen voor de themopane-afdeling. Ondertussen had ik aan de examens van de Post examen meegedaan. Ik was geslaagd en werd sorteerder in Brussel X. Op die dienst hadden we veel te maken met waardevolle aangetekende zendingen. José Vanhoof uit de Korenbloemenstraat en politieagent op de gemeente, vertelde me dat er een examen werd georganiseerd om de gemeentelijke kaders aan te vullen. Ik vroeg aan José wanneer dat examen doorging. ‘Morgen’, zei hij. Gelukkig kreeg ik het nog klaar om daar aan mee te doen en ik slaagde. ‘Ik ben toen op de financiële dienst van de gemeente begonnen. In het begin werkte ik samen met de politiediensten. Daarna voltijds bij de financiële dienst: 39 jaar lang. De dag van mijn pensionering is onze zoon Joost aan zijn gemeentelijke carrière begonnen.’ 3
Dertig jaar lang was ik ook op post om de filmzaal Rex in ’t oog te houden en de mensen van tickets te voorzien. Gelukkig verliep altijd alles naar wens. Mariette werd geboren in Arendonk, op 24 april 1945. Nadien vestigde het gezin zich in Retie. De familie Huysmans woonde op het Looiend 71. Het gezin werd gezegend met vijf kinderen. Vader was mijnwerker in Zwartberg en moeder baatte een winkeltje uit.
De drie gezusters: Maria, Martha en Mariette.
Mariette volgde de lagere school in Retie tot en met het vierde leerjaar. Nadien was ze twee jaar op internaat in Puurs en vervolgens bezocht ze Sint-Lutgardis in Turnhout. Zoals het destijds heel dikwijls gebeurde, werden de meisjes naar snit en naad georiënteerd. Het was niet speciaal haar voorkeur. ‘Ik was op school een heel stille en ik haalde goede punten’, aldus Mariette. Hoe ze elkaar hebben leren kennen? 4
In die tijd was dat in Mol niet zo eenvoudig. Er waren geen dancings en naar een bal gaan kon alleen als een onbesproken groep de dansavond organiseerde. Een bal van de K.A.J. kon wel door de beugel. Zo ging François naar de zaal van Van Gisbergen aan de kerk (nu Onder de Toren) en na een tijd verliet hij met enkele kameraden de zaal. Daar stonden twee beeldige meisjes te wachten op hun vader, die hen komt afhalen. François schraapte al zijn moed bijeen en vroeg of ze iets mee gaan drinken. ‘We staan op ons vader te wachten’, zeiden ze. ‘Hij komt ons aan ’t Leeuwke halen.’ ‘Dat komt goed uit’, zei François, ‘dan kunnen we in ’t Leeuwke iets gaan drinken terwijl we toch wachten.’ Zo gezegd en bij pot en pint werd een afspraak gemaakt voor Witgoorkermis. In de loop van de week vertelde François zijn verhaal aan Carlo Willems. ‘Zijn er daar nog andere meisjes?’ vroeg Carlo. Toen daarop bevestiging kwam, zei de Carlo: ‘Wel, dan ga ik mee!’ Zo gingen ze met zijn scooter de volgende zondag naar Witgoorkermis. Toen ze aan het huis van Mariette kwamen, zei Carlo: ‘Ik ga mee naar binnen.’ François vond dat dit echter zo maar niet kon. ‘Kijk eens’, zei Carlo, ‘dat is hier een winkel, hier mag iedereen binnen.’ Dat was dan het begin van twee romances: François met Mariette en Carlo met Maria, de zus van Mariette. Je zou het nog gaan geloven dat toeval bestaat! Anna Dierckx, de moeder van Carlo, zei dikwijls met een opgestoken vingertje tegen François: ‘Gij zijt nen deugniet!’ doelend op de koppelarij van Carlo, nochtans kwam het een initiatief van hemzelf.
5
François en Mariette in amazonezit op hun scooter Iso.
Na vele vlinders trouwden François en Mariette op 14 april 1966.
Het jonge paar in Postel 6
Er kwamen drie alleraardigste kinderen: Joost, Katrien en Gert.
En die leerden dan weer een schattig meisje of jongen kennen en … zo draait de wereld verder. Ondertussen hebben François en Mariette vijf kleinkinderen: bij Gert zijn dat Nathalia (22 jaar) en Natasha (20 jaar); bij Joost is er Senne (11 jaar) en bij Katrien hebben ze Leine (16 jaar) en Hannah (14 jaar). Er is dus duidelijk goed geboerd, zoals men dat in Mol zou zeggen.
Nathalie, Hannah, Senne, Leine en Natasha 7
De hobby’s van François en Mariette Beiden gaan graag wandelen en fietsen. Nog steeds zonder een motortje, benadrukte François. Hij fietst nogal eens met de buren Jos Vangenechten en Jos Van Olmen. Tochten van gemiddeld zestig kilometer. Zo ontdekken ze al heel veel mooie plekjes en onverwachte ontmoetingen. ‘We stappen eens uit op een parking in Kortessem’, aldus François. ‘En wie zie ik daar in een auto zitten? Mijn broer Jos en zijn vrouw. En een eindje verder komen we op die parking Rik Nuyts van de wijk tegen. Van toeval gesproken.’ Wandelen doen we ook erg graag! Mariette beoefent daarbij ook ‘bodyfitten’, een speciale gymnastiek met allerlei spierversterkende oefeningen, die ouderdomskwaaltjes proberen te verhinderen of alleszins te vertragen. Als de kinderen en kleinkinderen komen, spelen we gezelschapsspelletjes. Ze zijn er verzot op, vooral als oma en opa meespelen. ‘Lezen doe ik ook bijzonder graag’, aldus Marriette. ‘En kruiswoordraadsels oplossen.’ Aan sudoku’s waagt ze zich echter niet, die laat ze aan François over. Hij is daar een expert in. François is ook een fervente visser. Hij is lid van de Molse vissersclub K.M.Z. (Koninklijke Molse Zandputvissers). Ze gaan geregeld vissen en dan meestal op visvijvers van de aangesloten clubs. Op een keer had François een karper gevangen, een klein varken groot. Heel fier vertelt hij dat nieuws aan Mariette. Maar zij geloofde blijkbaar niet zoveel van al dat visserslatijn. Daarom nam François bij een volgende keer een gevangen vis mee naar huis, een kanjer van rond de tien kilo. Hij zei: ‘Mariette, nu moet ge eens komen zien!’ 8
Zij verschoot van de vangst, zo’n reuzenvis! ‘Bewijs geleverd’, dacht François en hij reed naar de Nete in de buurt van tuinier Vercauteren waar hij zijn karper op de Nethe zette. François die wist dat Vercauteren graag kleine visjes ving uit de Nete om ze op zijn vijver te zetten, kwam een paar weken later Vercauteren tegen bij de coiffeur en hij vroeg zo langs zijn neus weg: ‘Hoe is het met de visvangst?’ ‘Slecht!’ zei hij, ‘ze trekken alles kapot.’ Zo wist François dat zijn grote karper nog leefde! François is ook penningmeester van de gepensioneerden van de gemeente (GeGeMol). Elke maand van maart tot oktober ondernemen ze een uitstap naar de mooiste Belgische plaatsen o.a. naar Ieper met de taptoe, naar Kanne met zijn indrukwekkende mergelgrotten, naar Genoelselderen met zijn wijnkasteel en zo meer. Het zijn telkens mooie uitstappen en het doet vooral deugd oud-collega’s terug te zien. Eenmaal hebben we een reis gemaakt die we nooit zullen vergeten. Zuid-Afrika! Voor een groot stuk hebben we dat land doorkruist. Van het Robbeneiland, waar Nelson Mandela gevangen heeft gezeten, naar Botswana en Namibië. We hebben een deel van de Kalahariwoestijn bezocht: soms 150 km gereden zonder iemand tegen te komen. Als je er twee auto’s tegenkwam dan was het er druk. Zo kwamen we op een keer een andere provincie binnen. Aan de snelheidsbeperkingen konden we zien dat we de grens naderden. Toen we daar aankwamen, vloog een van die grenswachten, die waarschijnlijk een dutje aan het doen was, opgeschrikt naar binnen om zijn pet op te zetten. Want alles moest officieel! Toen onze kinderen jonger waren, gingen we geregeld verpozen in Retie, waar we een zomerhuis in een bos hebben. ‘Hier kan ik mij ook uitleven om hout bijeen te doen voor onze houtkachel. Het is plezierig en ook nog profijtig. Vroeger gingen we daar heel 9
dikwijls naartoe. Nu is het wat minder! Vorig jaar hebben we bij een storm nog een boom op het dak gekregen. Zo heb je daar ook altijd werk. Toch hebben we er steeds een fijne tijd.’ Later hadden we met al de kleinkinderen onze handen vol. Een jaarlijks terugkerend fijn moment is de opbouw van het Ginderbroekse Kersthuis. Ondertussen heeft zoon Gert de microbe ook al te pakken! Het is steeds een gezellige bezigheid met al die Ginderbroekse vrienden. En of de mensen van Ginderbroek dat appreciëren! Bedankt in alle geval! Ginderbroek zou een stuk armer zijn moesten we dat missen!
François is een van de steunpilaren bij de opbouw en het afbreken van het Kersthuis op het Pleintje van Ginderbroek. Steeds present, steeds actief, steeds goed gemutst … op deze foto samen met zijn zoon Gert.
10
François en Mariette, heel Ginderbroek wenst jullie een mooi jubilee en nog heel veel fijne jaren!
11
Jubileej Als mensen met verliefde blikken, elkaar het hof maken, lijkt alles rozengeur en maneschijn, blijkt alles wel te klikken Later komen soms de zorgen, maar in tandem aangepakt, dromend van een gouden morgen, zijn we bij elkaar geborgen. In het eens gegeven woord, blijven we nog steeds geloven, moeilijkheden komen we te boven. Omdat zoals het eenmaal hoort, liefde een werkwoord is, voor alle dagen van het leven. Daarom mag het weleens even, dat we dit gegeven vieren. Het eens gezegde ja herhalen ’t Blijft het leven steeds bepalen. J.G.
12
