Living in Thailand (5) 24-25 april 2006 / 2549 Lieve allemaal, Het is misschien wel een jaar geleden dat ik de laatste gemeenschappelijke mail stuurde. Niet dat er niets te vertellen was daarna, het is er gewoon niet van gekomen. Met steeds meer mensen hebben we wel individueel contact. Mailverkeer op deze manier onderhouden begint echter veel tijd te kosten en langzaam vragen ook steeds meer mensen zich af waar de volgende gemeenschappelijke mail blijft… Hoogste tijd dus voor nieuws uit Thailand! Verkoop Yellow House Het grootste nieuws, voor zover nog niet bekend, is dat we ons Yellow House verkopen. Na ruim een jaar leven in Thailand hebben we rond december de balans opgemaakt en dit wellicht drastische besluit genomen. Het grootste probleem is toch wel dat we onze vrijheid kwijt zijn. We kunnen geen betrouwbare mensen vinden die voor een redelijke prijs voor huis en haard kunnen zorgen waardoor we eigenlijk nooit meer met zijn tweeën weg kunnen. Graag willen we toch minimaal 2x per jaar naar Cambodja om onze kids te bezoeken en nu we nog relatief jong zijn nog e.e.a. ontdekken in de wereld om ons heen. Reizen blijft hobby nr. 1 en het begint op te breken dat we door teveel ‘zorg’ en teveel verplichtingen niet aan reizen toekomen. Ook voor de relatie blijkt onze huidige vorm van wonen en werken niet echt de beste. Veel stress en veel drukte van eerst de bouw en daarna de business opbouw en dat alles in een oh zo andere cultuur. Vooral Marcel had het hier heel moeilijk mee, ook om zijn draai te vinden in een andere manier van werken. Verder kreeg ik gezondheidsproblemen hetgeen ook mijn denken heeft veranderd. Kortom we hebben om vele redenen besloten 'onze droom' te verkopen in de hoop er een stukje vrijheid voor terug te krijgen. Waarschijnlijk blijven we wel in deze buurt wonen. Vooralsnog in Thailand, in de toekomst misschien wel in Cambodja? Of toch in Indonesië? Of wie weet? Boeddha wil tell us when it is time… We verkopen ons Yellow House ook met veel pijn en moeite. Want ondanks alle tegenslagen, het harde werken en weinig verdienen, wonen we op een wereldplek en zijn we ook gelukkig. We houden van het dorpje en de mensen om ons heen, de zee en het strand, de ruimte en de natuur, het leven met de honden, het eten, het klimaat etc. We zijn redelijk ingeburgerd en beseffen maar al te goed dat we hier een geweldig leven hebben. Mensen die hier zijn geweest zullen het ongetwijfeld begrijpen. Het is en blijft een paradijsje! We zijn ook trots op alles wat we hier in korte tijd hebben opgebouwd. Maar goed, alles heeft zijn keerzijde, en voor ons lijkt verkopen vooralsnog de beste optie. Voor belangstellenden zie: www.kohsamuiland.com (Kies: For Sale – Homes - dan blz. 5 – ID 14012 - in Ban Bang Khao - 19 miljoen Baht). Eerste toeristenseizoen Ons leven stond niet stil het afgelopen jaar. Na een periode van heel hard werken volgde tijdens de Nederlandse zomermaanden een erg goed seizoen met vooral erg leuke gasten! Er kwamen vrienden en kennissen, maar ook onbekende mensen van verschillende nationaliteiten. Het is boeiend mee te maken hoe al die verschillende mensen hier hun vakantie invullen en hoe ze de nieuwe cultuur ervaren.
1
Hartverwarmend is het te ontdekken dat mensen boven alles enorm genieten van ONS Yellow House met alles erop en eraan! Wat dat betreft gunnen we jullie allemaal een plekje in dit paradijsje. In mijn ogen is het echt een gemiste kans als je hier niet bent geweest. Als jullie nog geen plannen hebben voor de zomervakantie kun je nog boeken! Zeker ook interessant als eerste kennismaking met de tropen en ook voor kinderen is hier volop avontuur! Nu kan het nog, volgend jaar wellicht niet meer… Persoonlijk wel en wee Helaas waren er ook minder prettige gebeurtenissen. In augustus is Marcels moeder overleden. Marcel kon gelukkig tijdig naar Nederland (helaas wel alleen) en heeft op een goede manier afscheid kunnen nemen. Mijn ziek zijn is lange tijd zorgelijk geweest. Met de diagnose polyneuropathie ben ik uiteindelijk niet veel opgeschoten omdat oorzaak, prognose en behandeling niet duidelijk waren. In oktober heeft verder onderzoek in Nederland ook niets nieuws opgeleverd. Sinds enkele maanden verminderen de klachten echter en dat is natuurlijk goed nieuws. Zeer waarschijnlijk was de oorzaak dus toxisch of infectieus en heb ik niet een of andere nare ziekte. In november ging Marcel met een vriend naar Cambodja om de kinderen te bezoeken. Het is natuurlijk fantastisch te melden dat het goed gaat met onze kids op school – en dat is ook echt zo! Er waren nauwelijks uitvallers dit jaar en school doet de kids ook zichtbaar goed! De omstandigheden in een arm land veranderen echter niet zo snel en de confrontatie met armoede en ellende blijft ingewikkeld. Verder nieuws over onze projecten volgt in mei, dan kunnen de Marlin’s Friends onze nieuwsbrief verwachten. Regentijd In november begon in Samui de regentijd. We komen nu al jaren hier en nog nooit hebben we een ECHTE regentijd meegemaakt. Nou dit jaar dus wel! Allerlei records wat betreft de waterval werden verbroken. Wekenlang viel het met bakken uit de lucht. Bepaalde dorpen raakten totaal overstroomd en onbereikbaar, er stortte een brug in (waarbij 1 dode viel), wegen werden onbegaanbaar, huizen spoelden weg en vliegen was zelfs een aantal dagen niet mogelijk. In ons dorp stond natuurlijk ook alles blank maar was er geen sprake van echte ellende. En omdat ons terrein helemaal is opgehoogd hebben we persoonlijk geen last gehad van overstromingen. Het water loopt gewoon weg naar lager gelegen gebieden. Het eiland heeft echter wel een probleem. Kort samengevat komt het erop neer dat er geen enkel beleid is op watergebied. Er wordt veel grond verkocht, er wordt veel gekapt, mensen gooien bestaande natuurlijke afvoerkanalen dicht, bouwen huizen en het water kan geen kant meer op. Als er dan echt veel valt is er al snel sprake van een probleem Mensen praten hier eerst over de hoeveelheid geld die nodig is om e.e.a. te verbeteren. Als het geld dan uiteindelijk beschikbaar komt ontbreekt vaak een deugdelijk plan. Het geld verdwijnt (veel mensen worden er wel beter van!) en er komen halfbakken oplossingen. Het zijn boeiende processen om te volgen. High Season In januari/februari werd het weer gelukkig beter. Af en toe nog een fikse bui en soms nog een paar dagen stormachtig. Voor ons is dit geen probleem: goed voor de tuin en lekker voor een beetje afkoeling!
2
Zonder veel reclame te maken was ons Yellow House in de maanden januari tot medio april weer een ideaal vakantieadres voor velen. Naast Nederlandse gasten kregen we Belgen, Aussies, Amerikanen, Tsjechen en Thai op bezoek. Highlight was ongetwijfeld de driedaagse logeerpartij van 50 (!) Thaise mensen. Een visfabriek van het vaste land ging met zijn werknemers op stap en achtte Yellow House een ideale locatie. Zelf vonden we het een beetje aan de kleine kant voor 50 mensen (met een beschikbaarheid van 14 slaapplaatsen) maar voor Thaise mensen is dat geen probleem. Er is ruimte genoeg en mensen kunnen overal op een matje slapen. Alle vrouwen in het ene huis, de mannen in het andere, terwijl de directie de watertoren en staff-room in beslag nam. Het was een speciaal gebeuren. Party-time, maar alles op een zeer gedisciplineerde wijze. De baas is de baas (een vrouw in dit geval) en iedereen luistert. Met een megafoon worden de orders omgeroepen en mensen doen wat er wordt gezegd. Het meest bevreemdend was echter dat er helemaal niets was geregeld. Natuurlijk hadden wij vooraf e.e.a. goed geïnformeerd, want als er 50 mensen drie dagen komen feesten moet je wel wat organiseren. Maar nee, alles zou worden meegenomen: eten, drinken, borden, bestek, tafels, tenten etc. Er was zelfs een team aangesteld voor de organisatie. Dat zag er dus veelbelovend uit. Toen ik twee dagen voordat ze kwamen telefonisch checkte of inderdaad alles zo zou gaan werd er nogal verbolgen gereageerd. ‘Dat was toch afgesproken? Wij regelen alles!’ Ik schaamde me een beetje, zoiets van ‘niet alle Thais zijn hetzelfde en als mensen zeggen dat ze het regelen moet ik er ook maar eens op kunnen vertrouwen’. Helaas bleek de praktijk wat anders uit te pakken. Uren na aankomst, terwijl de staf al lekker aan de whisky zat, was er voor de mensen nog steeds niets te eten of drinken. Weer een uur later bleek er ook niets te komen en moesten wij alsnog voor 50 maaltijden zorgen en ook voor het ontbijt voor de volgende morgen (om 6 uur graag). Met hulp van het plaatselijke restaurant en veel hand- en spandiensten lukte het uiteindelijk allemaal wel, maar echt handig is het natuurlijk niet. De volgende dag verliep min of meer hetzelfde. De mensen gingen overdag uit en zouden ’s avonds bij ons barbecuen. Voor de barbecue werd alles zelf geregeld. In de loop van de dag zagen we geen enkele activiteit op etensgebied dus informeerden we nog maar eens. Maar nee, het was helemaal duidelijk: ze regelen echt alles zelf en hebben onze hulp niet nodig. Uiteindelijk wordt dan om 7 uur ’s avonds gevraagd of we niet voor 50 mensen eten kunnen verzorgen. Het lukt namelijk niet meer met barbecuen…. Tja, voor ons overgeorganiseerde Nederlanders is een totaal gebrek aan planning en organisatie soms echt niet te begrijpen. Begrip voor tijd is hier minder bepalend voor alles wat je doet, mensen leven niet met agenda’s en afspraken en plannen hun leven niet zoals wij dat leerden. De enige zekerheid in Thailand is dat niets zeker is. Met vallen en opstaan leren we ons steeds minder druk te maken over alles, minder te plannen en te leven van dag tot dag. Het is ook bittere noodzaak zo te leven en voorwaarde om je hier staande te houden. Personeelsperikelen In het high-season hebben we hard gewerkt want er was een tijdje geen personeel. Sah onze laatste hulp is met Kerst met veel problemen zwanger vertrokken en wij hadden even geen behoefte aan een nieuwe kracht. Touw de overbuurvrouw en huisvriendin was in drukke tijden bereid te helpen, ik verzorgde het ontbijt en Gay van het plaatselijke restaurant kookte meestal voor de gasten. Op deze manier verliep e.e.a. redelijk soepel. Touw kreeg in maart problemen met haar baas (de overbuurman) en kwam in eerste instantie een maand bij ons wonen. Omdat we haar hulp goed kunnen gebruiken zijn we heel erg blij dat ze in-
3
middels heeft besloten voorlopig bij ons te willen blijven en sinds 1 april werkt en woont ze nu officieel bij ons. Omdat we haar salaris niet alleen kunnen betalen werkt ze ook 30 uur p/w voor Anton onze Belgische vriend. Touw (40, geen kids, alleenstaand) is een geweldig mens maar wel een gecompliceerde vrouw. Iemand met vele stories zoals ze het hier zeggen. Ze is veel bezig met de vele mogelijkheden die ze nog heeft in haar leven. We wachten dus maar af hoelang ze bij ons blijft. Voorlopig hebben we het echter goed samen, leren veel van elkaar en genieten ook erg van haar aanwezigheid! Touw kookt namelijk heerlijk, neemt zeker de helft van het tuinwerk voor haar rekening, is redelijk goed voor de honden en tot nu toe de beste in huishoudelijke klusjes. Tja, en dan hebben we nog Poek die ik zeker niet moet vergeten te noemen. Poek is 38 jaar, woont met haar moeder en zoon van 14 in het dorp en is al bijna een jaar onze tuinvrouw/huishoudelijke hulp voor halve dagen. Ze is bijzonder trouw en echt geweldig op haar manier. Her brains are not 100% but that’s no problem. Ze werkt hard als het echt nodig is maar o.h.a. doet ze het lekker rustig aan. Poek is echt een dikkertje dap die voordat ze bij ons werkte alleen maar wat rondhing (met eten en slapen als hobby’s). Nu is ze iedere dag volop in beweging, komt onder de mensen en wordt met vele nieuwe dingen geconfronteerd. Dit lijkt haar leven op een positieve manier te veranderen. Ze is wat kilo’s verloren, besteedt meer aandacht aan haar uiterlijk en begint nu zelfs een beetje Engels te praten. Poek is een prettig mens om dagelijks om je heen te hebben en hoort echt bij de Yellow House family. De dames Poek en Touw kunnen vooralsnog goed met elkaar opschieten en we hopen van harte dat dat nog heel lang zo blijft! Niets is echter zeker in Thailand… De doggies Voor de liefhebbers moet ik natuurlijk nog wel vertellen hoe het met de hondenfamilie gaat. Ter opfrissing van jullie geheugen.
Daeng (4), is de leider van alle honden in Laemsor het gebied waar wij wonen, tempelhond van geboorte en al bijna vier jaar ‘onze’ hond. Zonder twijfel de meest bijzondere hond. Een prachtige roodbruine sterke Thaise hond, heel erg slim, sierlijk en beheerst, trouw, aanhankelijk en waakzaam. Een goede hond voor iedereen die goed voor hem is.
Lucky (3,5) is al genoemd mis-lukkie, S5, ADHD-tje, Wousje (zwakbegaafd)… dat zegt wellicht genoeg, een hond met vele trauma’s. Voor ons een erg lieve en trouwe hond, maar zeker geen makkelijke hond. Lucky is zwart (met een beetje grijs) heeft krullend haar en is geen Thaise hond. Wat wel? Dat weet niemand. Het is een vrouwtje maar ze doet alles als een mannetje, zelfs plassen. Ze kan angstaanjagend blaffen (met kwispelende staart) en veel mensen zijn bang voor haar. Vooral Thaise mensen. Ze is zonder twijfel een erg goede waakhond! Jambo en Samba waren de jonkies. Jambo is nu ongeveer 1,5 jaar en inmiddels de grootste hond (ja, zelfs iets groter dan Daeng). Het is een mooie hond geworden (een Thaise mix ‘Rotweiler’, prachtig bruin/zwart getekend), groot dus, stevig en sterk en helaas een beetje (veel) te dik. Het is echt een allemansvriend, de hele dag op zoek naar vreten, erg lief en altijd in je buurt te vinden als er iets te happen valt.
Samba was een maand jonger en het eerste half jaar een lelijke hond om te zien. De kleinste ook en het pispaaltje van de familie. Ze heeft zich positief ontwikkeld en werd een erg grappige hond om te zien. De hond met de meeste actie en vooral met een erg goed ontwikkeld jachtinstinct. Klein maar uiteindelijk de dapperste. Ze gaat gevechten aan met slangen, apen, paarden en buffa-
4
lo’s, jaagt op vogels en vissen en heeft als enige hond vele hondenvriendjes. Ze is erg gericht op ons, maar blijft bij andere mensen uit de buurt. Helaas is Samba sinds 18 januari spoorloos verdwenen. Er zijn vele versies te bedenken, maar we gaan er maar vanuit dat ze dood is. Of door een ongeluk of vergiftiging, of opgegeten door mensen of wie weet wel door een slang? Het blijft gissen en dat blijft vervelend. Samba heeft een erfenis achtergelaten, 2 honden, Sunday & Daisy. Ik zal het uitleggen. Ergens in oktober vond Marcel (op een zondag) in de tuin een zielig half dood puppie. Sociale hond Samba had het beestje ergens gevonden en meegenomen naar huis. What to do? We hadden al vier honden, erg leuk, maar ook erg veel werk en soms erg veel gedoe. Er was sprake van een bepaald evenwicht onderling hetgeen toch de nodige energie heeft gekost. Weer een hond erbij was dus geen optie. Uiteindelijk is de hond toch gebleven: het werd de hond van Sah, onze hulp, en we noemden hem Sunday. De eerste week bracht Sunday door in het hondenziekenhuis aan het infuus (hij was tussen de 13 maanden oud, ongeveer een pondje zwaar, kon niet op zijn benen staan, was sterk ondervoed en uitgedroogd). Daarna kwam hij thuis met nauwelijks een overlevingskans. Maar goed, Sah zorgde voor hem als voor een baby en Sunday overleefde alles. Hij groeide goed, ging er goed uitzien en kreeg een mooie gave glanzende lichtbruine zachte vacht met een hoge aaibaarheidsfactor. Met kerst toen Sah bij ons vertrok nam ze Sunday echter mee en hadden we weer vier honden. Daags na vertrek van Sah en Sunday kwam Samba weer hoopvol thuis met een nieuw slachtoffertje. Dit maal was het echt een lelijk vies verfrommeld beestje. Lichamelijk wel iets beter dan Sunday, maar echt heel jong, zielig, zwak en smerig. Het leek meer op een aapje of op een lapjeskat dan op een hond (bruin/grijs/zwart van kleur, met een zwarte streep over haar rug). What to do met zo’n kwetsbaar beestje? Wij willen ECHT geen hond meer en al helemaal niet zo’n lelijk ding! We zochten de hele buurt af naar de eventuele moeder, vroegen iedereen of ze wisten waar de hond vandaan kwam, maar we vonden het nestje niet. De hond bleef dus en we noemden haar
Daisy. Zo hadden we weer 5 honden… In januari is Samba verdwenen en waren er weer vier. En in februari dumpte Sah (zonder enig overleg) Sunday bij ons omdat ze bij nader inzien toch niet voor de hond kon zorgen. Zo waren er weer vijf. We hebben er nog steeds vijf en het gaat goed met de hondenfamilie. Met de natuurlijke uitstraling van een leider is en blijft Daeng de baas. Het is een hond die zijn eigen gang gaat, meestal bij ons woont maar -zeker bij feesten- ook een tweede thuis heeft bij de tempel 2-3 km verderop (waar hij trouwens door de monniken is gezegend en de naam SomPop heeft gekregen). Ik wandel iedere morgen met de honden, meestal langs het strand naar de tempel en als ik niet vroeg genoeg opsta (rond 6 uur) gaat hij zelf op pad en wacht ons op bij de tempel. Miss Lucky is het afgelopen jaar enorm in haar voordeel veranderd. Ze is veel rustiger, luistert beter en is liever geworden voor mensen en andere honden. Ook overwon ze haar watervrees en zwemt nu dagelijks met veel plezier. En met een roze halsband om ziet ze er ook minder gevaarlijk uit. Lucky is een enorm krachtige hond. In een zeldzame strijd met Daeng blijkt ze zelfs sterker dan Daeng. Lucky is lichtelijk jaloers en kan soms nog gemeen uitvallen naar vooral de jonge honden. Bij de komst van vreemde mensen houdt ze soms niet op met blaffen. Maar goed, het is al veel beter dan het is geweest en verbetert nog steeds. Lucky ligt altijd bij Marcel of bij
5
mij en volgt ons overal op het terrein. Als wij weggaan gaat ze heel sporadisch nog naar haar tweede huis. Meestal ligt ze bij de poort te wachten om altijd maar weer superblij te zijn als we terugkomen. Jambo is een geboren vreetzak, maar ook een superlieve hond! Hij weet precies hoe laat iedereen in de buurt eet en schooiert overal lekker rond. Het is een echte mensenvriend! Hij accepteert niet snel andere honden, zeker niet op zijn terrein. Hij is altijd van de partij om de een of andere indringer te verjagen maar vecht alleen als het om eten gaat. Jambo heeft het zichtbaar het moeilijkst gehad met de verdwijning van Samba. Ze groeiden samen op en Samba was zijn speelmaatje en de hond waar hij de baas over speelde. Inmiddels heeft hij zijn draai wel weer gevonden en accepteert hij min of meer ook de jonkies. Hij speelt op het strand vaak met Daeng en thuis met Lucky. Hij slijmt ook veel met Lucky, waarschijnlijk met het doel de tweede plaats in de rangorde van Lucky over te nemen. Maar vooralsnog lukt dat niet: Lucky is een beetje kleiner en een vrouwtje, maar veel sterker en i.t.t. Jambo een echte vechthond. Sunday is nu ongeveer 7 maanden oud en eerlijk gezegd het minst goed opgevoed: eerst erg verwend door Sah, daarna min of meer verwaarloosd omdat ze er geen tijd voor had. Sunday was erg onrustig toen hij bij ons terug kwam, erg schuw en vooral ook erg onhandig. Struikelde over zijn eigen benen, raakte regelmatig de weg kwijt en kon nauwelijks kauwen en bijten. Daarbij maakte hij harde vreemde geluiden (blatend als een geit i.p.v. blaffen) en schreeuwde als een mager varken als er een andere hond in zijn buurt kwam. Er is duidelijk wel ergens een steekje los bij Sunday maar de hond heeft gelukkig een vriendelijk karakter. Sunday is niet mijn favoriete hond en Touw en Poek hebben zelfs een hekel aan hem. Ik besef wel dat ik er iets voor moet doen wil het goed komen met dit beestje. Wat extra aandacht is zeker nodig en ik heb inmiddels besloten mijn best te doen. Langzaam maar zeker gaat het nu ook beter: hij begint te luisteren, blaat minder, raakt minder snel in paniek en kan beter omgaan met de andere honden. En dan hebben we nog lelijke Daisy. Daisy werd al heel snel een super gezond lekker actief en speels puppie. Een vrolijk en erg lief hondje. Een beetje mensenschuw, maar verder nergens bang voor, zelfs niet voor Lucky. Ze is erg gericht op mij en luistert goed. Ze is kleiner dan de andere honden, slank en staat hoog op lange dunne pootjes. Om de ogen is ze donker met grijs waardoor het lijkt alsof ze een bril draagt. Dat geeft de hond een grappige uitstraling en iedereen vindt haar leuk. Daisy speelt veel met Sunday en de twee pubers kunnen het o.h.a. goed met elkaar vinden. Ondanks dat Daisy een vrouwtje is, jonger en een stuk kleiner, is ze Sunday op alle fronten de baas. Ze is veel feller en slimmer, heeft een beter ontwikkeld jachtinstinct en is waakser. Voor mij is het een hond om van te houden. Dagelijks vergt de verzorging van de beestenboel heel wat tijd. Iedere ochtend een fikse wandeling langs het strand (met zwempartij in zee en soms met een was- of borstelbeurt) en tussen de middag is het meestal teken-uitneem-tijd. Omdat het om ons heen nog jungle is en de honden vrij rondlopen krijgen ze veel ongedierte, en vooral veel teken (gemiddeld wel 10 per dag/2 dagen per hond). We hebben alle shampoos, bandjes, druppels en poeders uitgeprobeerd maar niets werkt om dit te voorkomen. Nu het droge tijd is en erg warm is het met de teken helemaal hopeloos en dat is vooral voor de honden erg vervelend (zeker als er een nest in je oren zit). Touw helpt me meestal met de verzorging maar helaas laten Lucky en Sunday alleen mij toe voor deze klus.
6
Jambo is ook niet makkelijk en gromt en bromt als Touw hem nakijkt. Daeng en Daisy zijn makkelijk, zolang je ze maar geen pijn doet. Nu het erg warm is en er meer beestjes zijn douchen we de honden zeker om de dag (met antiteken-shampoo) en dat is ook een klus op zich. Jambo houdt niet van douchen en smeert hem al als hij de shampoofles ziet. Je moet hem echt op een slinkse manier naar de slachtbank dragen. Ook is douchen geen hobby van Daeng en Lucky maar ze laten het toe. Sunday vindt water lekker, en blijft gewoon als een sloompie staan. Daisy spartelt wat maar vindt het wel o.k. Gasten en honden gaan vooralsnog goed samen. De meeste mensen die niet echt van honden houden raken na een aantal dagen altijd wel gecharmeerd van een van hen (meestal van Daeng en/of Jambo) en na verloop van tijd volgt acceptatie over en weer. De honden zijn meestal in onze buurt en mensen hoeven er geen last van te hebben. Mensen die gek zijn op honden kunnen hun hart ophalen. We hebben de ruimte voor honden en een hondenleven is hier echt anders dan in Nederland. Het zijn vrije beesten, minder afhankelijk van ons mensen, ze kunnen gaan en staan waar ze willen en zoeken hun eigen maatjes. En verder? In het dagelijkse leven blijft Marcel druk in de tuin. Ons terrein is ruim 3200 m2 en met de tropische zon en o.h.a. weinig regen vergt de tuin veel onderhoud. Alles is zo goed als aangelegd en ingericht en begint te groeien en bloeien. We hebben de eerste papaya’s en bananen al geoogst. Nu wachten we nog op de mango’s. Als een van de laatste projecten maakt Marcel in de voortuin nu een prachtig badminton- beachvolleybalveld met echt strandzand (en wie weet een kunstzinnig dak?). Touw heeft een groentetuintje waar ze voornamelijk kruiden kweekt (voor de Tom Yam Soup), maar ze verbouwt ook tomaten, komkommer en ananas. Verder hebben we prachtige tropische planten die hier groeien als onkruid en waar je in Nederland een vermogen voor betaalt. Het zwembad vergt ook het nodige onderhoud en de kosten zijn relatief hoog. Om e.e.a. rendabel te maken zijn we weer gestart met zwemmen voor kids op zondagmiddag en nu in de vakantieperiode ook iedere woensdagmiddag. Kinderen en ouders zijn erg enthousiast en het is jammer dat we dit initiatief niet kunnen uitbreiden. Zonder werkvergunning is het echter vragen om moeilijkheden, dus laten we het voorlopig zoals het is. Wel zijn we op kleine schaal gestart met ‘trim-zwemmen’ voor mensen uit het dorp die willen afvallen of iets aan hun conditie willen doen. De trouwste klant en iedere morgen stipt om 6.15 uur aanwezig is Mr. Moh (Mr. Varken). Hij is nog geen 1,70 lang en ruim 120 kilo. Zijn zoon is een soort miniatuur uitgave van hem en zwemt ook iedere morgen. En dan hebben we natuurlijk onze gasten waar we het nodige voor regelen. En niet te vergeten de vele huishoudelijke klusjes. En de reparaties. Alles is hier goedkoop maar vaak van inferieure kwaliteit en spullen gaan maar korte tijd mee. We vervelen ons nooit en de dagen vliegen voorbij. Nu is het even wat rustiger omdat we voor het eerst sinds december geen gasten hebben (low-season, te warm). Voor ons ook even tijd voor wat achterstallige klusjes, de Nederlandse belasting, de gemeenschappelijke mail en dan Marlin’s Friends Nieuwbrief, zo had ik het bedacht. Ik heb die planning alweer moeten bijstellen omdat ik 2 weken geleden mijn eerste ‘werkopdracht’ kreeg. Een vriend van ons is erg geïnteresseerd in het eiland Koh Phayam (dat voor de kust van Birma ligt) en wil er wellicht investeren. Hij zocht iemand die e.e.a. voor hem kon onder-
7
zoeken. Reuze interessant voor mij en lekker betaald op reis dus. Ik ben samen gegaan met Gay mijn dorpsvriendin en marketing woman en het was een succesvol uitje. Ik begrijp de klant, weet wat hij wil en welke info hij nodig heeft, zij heeft haar contacten en spreekt de taal. Een goede combi al zeg ik het zelf. We hebben hard gewerkt, het was erg leerzaam en gezellig! Het rapport is klaar en gepresenteerd en iedereen is tevreden. De toekomst Hoe het verder gaat weten we niet. Het is een beetje een vreemde tijd omdat we hebben besloten te verkopen en alle verdere plannen min of meer afhankelijk zijn van die verkoop. Ons Yellow House is echter geen doorsnee pand en het zou wel eens een tijdje kunnen duren voordat we een liefhebber vinden. Vooralsnog richten we ons dus gewoon op het volgende seizoen en hopen van harte dat deze nieuwsbrief weer enkele mensen enthousiast maakt. Want zoals al eerder gezegd: het is en blijft hier een wereldplek die we iedereen die droomt van een tropische vakantie van harte aanbevelen! Ik heb nu een jaarticket en zou begin september (voor een korte vakantie) terug naar Nederland vliegen. Een aantal dagen geleden zijn we gevraagd om medio augustus naar België te komen. Marc, een Belgische man die al 2 supervakanties in Yellow House doorbracht en ook onze kids in Cambodja opzocht, viert dan zijn 70 jarige verjaardag. Hij geeft een groots feest en vraagt de genodigden als cadeau een bijdrage voor de kinderen in Cambodja. Dat is natuurlijk een geweldig gebaar! Graag wil hij ook dat wij dan komen. Omdat samen weggaan waarschijnlijk niet gaat probeer ik mijn ticket te wijzigen en kom als het lukt wat eerder naar Nederland om dan in augustus ook naar België te kunnen gaan. Maar goed, zo ver is het nog lang niet en voor die tijd hopen we natuurlijk nog wel iets van jullie uit Nederland te horen! We blijven graag op de hoogte! Tot mails dus, of wie weet tot ziens op Koh Samui? So long, met lieve maar vooral ook warme groeten, uit Koh Samui, Thailand van Marcel en José Nieuw postadres: Postbus 186, Nathon, Ko Samui, 84140 THAILAND
8
