LIANE HAID vertelt Max Gülstorff AAn AAUäJ"^*»

LIANE HAID vertelt Max Gülstorff AAn

AAUäJ"«»^*»

Een goedverzorgde Teint

r^

Gij verhoogt de schoonheid van Uw teinUls Gij voor haar verzorging geregeld - eiken dag - MaH feme'datede,e'^""-Product, gebraikf. Verdeel deze klassieke schoonheids-crème met de vmgerfoppen in zacht draaiende beweging op de DIE U HEBT ... of die U wenscht te voorkomen

O

W dan wordt Uw temt in enkele oogenblikken zacht en soepel en verkrijgt ze de verlangde matte toon.- Ook als onder-

OP

UW

laag voor poedeP is Maft-Creme ge-

ZAKDOEK

ffjj

bleken

uitstekende eigenschappen te

00 e bl ïlch ,L? ,"" 9 " "<. dat men mut om !. 9 Vbaetïrièn .M,t en de vitaliteit TeLZn"" *«"tand

bezitten.

t,|!icth,!,nhveeren "".den antisenPeX SeUr b,J de t«ke„.n an ' "-■»«• n!nf w ."" ve-'koudheld, rei1" n.gt de slymvliezen der luchtwegen

WVattzfSreme

neid In de kiem.

Bestrijdt

Uw verkoudheid. i5 n ÏCZVH en verfris1" 9""m miae

m

V"

di

*

rnat

*'

dat

mige menschen het zich tot dagel.JK.c,, gewoonte hebben

"-"een l,"

De famiIle j

OVERTOLLIG HAAR

£ do*,"" w'■UPP•, 0p hun "kd«k ht. L .Yapex '• »«onomLch in

verwijderd door

• morgen» op Uw zakdoek gedaan of '.nachts op Uw kussen, geeft vele uren van bescherming en verlichting.

ELECTROLIJSE komt niet terug. Eenlg aW0.nd ,yrt,.m. Ady|.#.r uw .rt,. B.h«nd.llng .bsoluut olln

En op

In«»«, v. electr. ontharlng E. Nootebaom

een Uw

druppel 's nachts hoofdkussen

w

g.ng een óag.e

^^ ^.^^

m den beroemden echo-put stelden ze veel belang Toen ze weer naar huis terugkeerden, miste Jonas zijn vrouw.

doüje'waar

je moeder isr vro

^ hy - w

f.'" antwoordde deze, „ik denk, dat ze nog bij den put .s om te probeeren het laatste woord te krijgenl"

Vapex I. verkrijgbaar bij Apoth. en Drog. Prij» per f(acon f , 25

Morgens en 's avonds één goede daad, lan poets ik met

NIVA

Nederiandsch Fabrikaat

De oude tijden zijn . poëzie spreken tot U uit Grossmith» Old Cottage Lavender Water. Het komt tot U in de typische groene flacons als een verfrisschende ademtocht uit een Engelschen tuin, als de geest van charme en romantiek.

Een oud parfum geliefd door de moderne vrouw*

Lavender //' Water '•*' Toiletzeep Badzeep Badcristallen Reuksachets Talcum Brillantines Creams Poeder, etc., etc.

NIVA TANDPASTA is verkrijgbaar bij Apothekers en Drogisten. 1/1 tuben a f060 ^ n f 0.25 n

GODFR,ED

Importeur* ;

RICHARD WERNEKINCK 6 Co.

U Y ENSTRAAT

E' oo

F N • tLEFOON

'28474

AMSTBBDAMC. Haddestrut *

DE GROOT 2A

-

AMS

^RDAM

II

©M Cottage £aDcndcr

SPECIALITEIT

TOILETARTIKELEN

IN

MODERNE

EN

ARTISTIEKE fOTO'S -2 —

MEN 2IE Dg VELE REPRO: DUCTIES VAN ONS WERK IN .HET WEEKBLADCINEMA & THEATER.

e kent niet deze slanke blondine met haar expressieve donkere oogen, die, sinds zij kort na den oorlog als minderjarige debutante naast den grootsch-somberen Cesare Borgia van Conrad Veldt diens superbe zuster Lucrezla Incarneerde, jaar in jaar uit als een wuivende, blanke stengel door zoovele films waarde? Met allen eerbied voor haar steeds rijpend kunstenaarschap, dat inderdaad groot is te noemen, meenen wij het feit, dat zij zich door al die jaren heen op het eerste plan heeft weten te handhaven, te moeten toeschrijven aan de onweerstaanbare charme en betoovering, die van haar steeds jeugdige en zonnige verschijning uitgaan. Een elastisch-sportieve figuur en tevens — en dat is een zeldzaamheid I — op ende op .grande dame* in woord en gebaar. Een dame van de groote wereld, begiftigd met alles, wat men mondainen zwier pleegt te noemen. Doch zij is dit niet zoozeer door haar huwelijk met Baron Haymerle geworden, maar krachtens haar wezen, dat echter ook andere facetten vertoont. Want wie herinnert zich niet de ontroerend-naïeve, bruisend-vroolijke figuren uit het landelijke leven, die zij vaak voor ons vertolkte? Evenwel, de overheerschende indruk, die men van haar krijgt, is die van een stralende schoonheid. De in Centraal Europa met betrekking tot haar persoon gebezigde zegswijze: .Die schone Haid' demonstreert dan ook treffend, hoezeer men in deze geliefde Weensche het ideaal van vrouwelijke schoonheid belichaamd acht. Zooals gezegd, is Liane Haid .Wienerin'. Zij is een telg uit een oude patriciërsfamilie en heeft nog twee even bekoorlijke zusters, van wie Grit Haid een korte poos op het witte doek te zien was. Liane zocht reeds als vijftienjarige haar heil in de filmateliers, die nog steeds hun poorten bereidwillig voor haar ontsluiten, zooals uit de nieuwe reeks schitterende Liane Haid-fiims, die met de brilliante Cine-Allianz-fitm der Ufa .Mein Mädel ist eine Verkäuferin' opent, afdoende blijkt.

■■■'

,

®e Schatten odm Ghéfeau de $1 EEN COMPLEET VERHAAL

DOOR

D'ALVAREZ

den. Maar hij schijnt een soort filosoof bladzijden. Die versprong van 117 naar geweest te zijn en geen man van de éné Bontemps had den heelen 120! Was dit een f out van den drukker of daad. Je hoeft alleen maar naar zijn avond, en zelfs een stuk van den binder? Maar toen Réné het papier boeken te kijken!" onacht, hard gewerkt, want de klok bevoelde, leek het hem, dat dit blad Op een van de planken van Réné's op den schoorsteenmantel wees reeds dikker was dan de andere. boekenkast stond de kleine bibliotheek één uur. Maar nu was het dan ook Een nauwkeuriger onderzoek deed van den voorvader, met op ieder schutgenoeg en hij schoof de vellen hem ontdekken, dat de twee volgende blad diens naam in een stuntelig handpapier, die met zijn kloek handschrift bladzijden aan elkaar waren geplakt, schrift. waren overdekt, bijeen. maar alleen aan de hoeken. Toen hij Een van deze deelen was een klein „Als ik in dit tempo voortwerk," het dubbele blad tegen het licht hield, overdacht hij, ,.zal mijn dissertatie Fransch woordenboek, op dun papier kon Réné een stukje papier tusschen gedrukt, waarin de uitspraak van ieder voor het begin van het nieuwe jaar de bladen onderscheiden. Hij slaagde woord nauwkeurig was aangegeven. klaar zijn en zal de dappere Moulin er in om de aan elkaar geplakte Réné beschouwde dit simpele boekje zijn bescheiden monument hebben." pagina's voorzichtig te scheiden en het als een aandoenlijk getuigenis van het ingesloten papiertje te voorschijn te Het titelblad van het proefschrift bestreven van Fermin naar meer ontwikvatte de Woorden: „Een luitenant van halen. Het was heel dun. Réné vouwde Frotté: Moulin ook genaamd Michelot." keling en beschaving. Half in gedachhet behoedzaam open en vond een met ten trok hij het boek van de plank, Réné Bontemps, doctorandus in de inkt geteekenden plattegrond, bestaande zette er zich mee aan tafel en begon letteren, wilde zijn dissertatie voltooien, uit twee vierkanten. In het midden van werktuiglijk in de familie-reliquie te voor hij in de provincie een betrekhet eene vierkant stond: „I. C", in het bladeren. king als leeraar ging zoeken. Een klein, tweede: „II. C". Aan één zijde van het Afwezig tuurde hij op de beteekenis maar geregeld inkomen, had hem in tweede vierkant was een klein kruisje van sommige woorden. Hij was nu aan geplaatst. Daarvóór stond geschreven staat gesteld zijn studie in Parijs te de letter „B". Zijn gedachten hadden voleinden. De meubels in zijn beschei„9p" en er boven was een boogje gejuist even vagelijk stilgestaan bij de den appartement in de Rue Vanneau, trokken met de raadselachtige aanduidefinities van „Bysse", toen het tot ding: „1 P" en „3 p d g." getuigden van den vroegeren welstand hem doordrong, dat het eerste woord van zijn familie, waarvan echter niets Réné zag onmiddellijk, dat deze letop de volgende bladzijde „Cadenas" meer dan zijn inkomen was overgeters in hetzelfde handschrift waren als luidde. bleven. de naam van den eigenaar in de boeHij verwonderde zich over dezen Nadat hij zijn werk aan den kant ken van zijn voorvader. Hij was het plotselingen sprong van „B" naar „C" had gelegd, bleef hij nog een poos dus geweest, die het papiertje tusschen en keek naar de nummering van de peinzend en droomend een sigaar zitde samengeplakte bladen had verstopt. ten rooken. Een gedachte flitste door Réné BonHij had een persoonlijke reden getemps geest. Als deze primitieve plattehad om een episode uit de revolutie grond eens een aanwijzing bevatte omder Chouans als onderwerp voor zijn trent den schat der Floissacs! •proefschrift te kiezen; — een van zijn Hij dacht een oogenblik na en voorvaderen, Antoine Bontemps, ook meende, dat de ontcijfering niet zoo Vraag tweehonderd zeven en vijftig. wel genaamd Fermin, had in dezen heel moeihjk kon zijn. „I.C" en „II. wreeden tijd op tragische wijze het Wie maakte het eerst een reis rondom de C beteekende ongetwijfeld eerste en leven verloren. De man was dienaar wereld? tweede kelder (C =-- Gave) en de „p" geweest op het kasteel Floissac in de achter de andere cijfers moest of „pieds" Onder de goede oplossers verdeelen wij nabijheid van Domfront en uit trouw (voeten), of „pierres" (steenen) aanduieen hoofdprijs van / 2.50 en vijf troostprijaan zijn meester had hij zijn leven geden. Zou dit dunne strookje papier de zen. Oplossingen zenden aan ons adres: offerd. Hij had liever den nek geoplossing bevatten van het mysterie, dat Redactie ,,Het Weekblad", Galgewater 22, bogen onder de guillotine, dan dat hij Leiden ,vóór 20 Januari (abonné's uit over- zijn voorvader het leven en diens nade plaats verraden had waar de graaf zcesche gewesten vóór 20 Maart). Op brief- komelingen hun eer had gekost? de Floissac, voor zijn vlucht naar EngeWat was er van de Floissacs overgekaart of enveloppe gelieve men duidelijk te land, zijn goud en juweelen had verbleven ? Voor zoover Réné wist, was er borgen. vermelden: Vraag 257. van het geheele geslacht nog slechts Toch had de familie de Floissac een jong meisje in leven, dat op het tegen dezen martelaar voor zijn plicht oogenblik gouvernante was bij de kinsteeds een ongerechtvaardigde verdenderen van een zekere Madame Moreau king gekoesterd. Toen zij naar Frankin Parijs. rijk was teruggekeerd had de gravin, Vraag tweehonderd 'drie en vijftig. Zijn eerste opwelling was om haar die inmiddels weduwe was geworden, De Zweedsche industrieel en scheikundige van zijn ontdekking in kennis te stelzonder dat zij van haar overleden echtAlfred Nobel, gestorven in 1896, bepaalde len, maar hij liet een week voorbijgaan genoot het geheim had gehoord, de in zijn testament, dat van zijn vermogen zonder een enkelen stap in die richting overtuiging gekregen, dat Bontemps de ieder jaar vijf prijzen van ± 100.000 gul- te doen. familieschatten had gestolen. De snel Hoe kwam dat ? den toegekend moesten worden aan degenen, verkregen rijkdom van diens zoon, die die het meest gepresteerd hadden op het geEen verleiding, eerst zwak en aarin werkelijkheid zijn fortuin in zaken bied der natuurkunde, scheikunde, genees- zelend, maar langzamerhand 'heviger, had gemaakt, versterkte haar in heur kunde, literatuur en van den vrede. had zijn hoofd en hart in haar greep! meening. En deze verdenking was van Veronderstel, dat het papiertje den juisgeslacht op geslacht overgeleverd en Met de juiste beantwoording van deze ten weg naar den schat wees, en hij had bij de Floissacs zulk een bitteren vraag verwierf de heer C. van Dijk te Schie- Réné, dezen vond? Zou hij er dan, nahaat doen ontstaan, dat Réné er, meer dam den hoofdprijs, terwijl de troostprijzen dat de kostbaarheden meer dan een dan een eeuw later, niet zonder een toegekend werden aan den heer G. van El- eeuw onaangeroerd hadden gelegen, niet trilling van verontwaardiging aan kon dik, Utrecht; den heer W. H. B. Briedé Jr., de rechtmatige bezitter van worden? denken. Noordwijk aan Zee; den heer J. H. JittingStond niet in artikel 2279 van het „Hij had beter met Michelots troep hoff, Rotterdam; den heer P. van TongeFransche Burgerlijk wetboek, dat ten kunnen meegaan," overwoog de jonge ren, Leiden; mejuffrouw Mary Aukes, opzichte van roerende goederen bezit geleerde, „en den dood te velde vinHaarlem. als zoodanig reeds rechtstitel geeft?

R:

DE OPLOSSING

- 4 -

■

Werd in dit artikel niet tot drie jaar beperkt de termijn, waarin hij, die iets verloren heeft of wien iets is ontstolen, er rechten op kan laten gelden? En luidde niet artikel 2262: „Alle rechtsgevolgen betreffende eigendom, werkehjk of persoonlijk, zijn beperkt tot dertig jaar ?" Zoo mijmerde Réné Bontemps. En voor zijn geestesoog zag hij de schatten van Floissac schitteren: de diamanten en paarlen, de robijnen, het goud veel goud,.... een fortuin! „O," dacht hij, „als het kistje er nog maar isl" II. Er was maar één weg om het antwoord op deze vraag te krijgen ... naar het kasteel te gaan en zelf een onderzoek in te stellen. Twaalf dagen na zijn verbijsterende ontdekking stapte Réné af in het eenige tamelijk behoorlijke hotel te Domfort en denzelfden middag voerde een wrak' tweewielig rijtuigje hem naar Chateau Floissac. „Al. het land is verkaveld," had de hotelier hem verteld. „Het kasteel is het eigendom van een zekeren Monsieur Goddard, die het tijdens het jachtseizoen verhuurt. Hij woont in Parijs, waar hij een gemoedelijk leventje leidt, en komt nooit hier." Réné trachtte den ouden koetsier van zijn primitief voertuig, een heerschap, wiens neus de sporen droeg van een rijkelijk alcohol-gebruik, aan het praten te krijgen, maar hij werd niet veel wijzer. Ten laatste hield het wagentje stil voor een gebarricadeerd hek, waarachter Réné een indrukwekkende laan van hooge dennen zag. ^an den kant strekte zich een groote wei uit, waar koeien vreedzaam liepen te grazen en aan het eind van de laan zag hij een glimp van het kasteel. „Dit is de oude oprijlaan," legde de koetsier uit; „zij is nu afgesloten. Ik zal u naar den anderen ingang brengen."

» hoeft niet," verklaarde Réné. „Wacht hier maar op me." Hij sprong uit het karretje en slaagde er zonder veel moeite in om over de versperring te komen. Op die manier kon hij het kasteel bereiken zonder de aandacht van de omwonende boeren op te wekken. Deze clandestiene toegang was Réné uitermate welkom. Het chateau was opgetrokken in rooden baksteen met hooge daken en de gevels waren begroeid met klimop. De smalle ramen waren alle voorzien van stevige blinden. Een paar stoepjes gaven de plaatsen aan waar zich ingangen bevonden en het oude gebouw was geflankeerd door een tweetal massieve torens. Een afgebrokkelde stoep leidde naar een terras. Omzichtig ging de jongeman naar boven en probeerde den knop van de deur. Gesloten 1 Bij een volgende deur had hij niet meer succes. Daarop ging hij zijn geluk beproeven bij een van de hoektorens. Hij merkte aan den onderkant een luik op, waarvan het ijzerwerk geheel verroest was. Na wat rukken en trekken slaagde hij er in, het luik open te trekken en staarde in een holle ruimte! Toen hij er in keek, meende hij een steenen vloer te onderscheiden. Hij het zich door de opening glijden, waagde den sprong en belandde zonder ongelukken op den grond. Hij bevond zich m de gewelven van het kasteel. Hij begon zijn onderzoekingstocht met behulp van lucifers. De kelder, 'waarin hij terecht was gekomen, had inderdaad, zooals op den plattegrond van zijn voorvader stond aangegeven, den vorm van een vierkant. En een kleine opening in het muurwerk gaf toegang tot een tweeden kelder van dezelfde afmetingen. Dat klopte boven verwachting! Réné voelde al zijn spieren trillen van spanning. Maar het was onmogelijk zijn onderzoek voort te zetten, met geen andere verlichting dan het flauwe schijnsel der sneldoovende lucifers. Hij vond een weg naar boven en had het geluk, een paar half-opgebrande kaarsen te vinden

FOTOSTUDIE VAN DE LIEFTALLIGE METRO GOLDWYN MAYER-STER UNA MERKEL

KON DE DEKENS NIET VERDRAGEN Voelde zlcb als vergiftigd Rheumatische pijnen na overwonnen Het lijkt bijna ongeloofelijk, dat een vrouw m een dergelijken toestand kan geraken — bedlegerig door rheumatiek, zóó gekweld door pijn, dat zij het gewicht van de dekens zelfs niet verdragen kon — en toch, dank zij Kruschen, leeft en beweegt zij zich nu zoo goed als ieder ander. Maar hier volgt haar eigen verslag van haar herstel — zooals zij het zelf schreef: „Ik had hevige rheumatiek en het werd zóó ernstig, dat ik niet meer loopen kon; ik lag zelfs in bed met een rek om mij heen gebouwd, omdat ik het gewicht van de dekens niet verdragen kon. Mijn heele organisme leek wel vergiftigd. In een Engelsch blad, dat een vriendin me leende, had ik eens een Kruschen-advertentie gelezen, en die advertentie wilde mij maar niet uit de gedachten. Ik kocht toen een flacon Kruschen Salts en" vanaf de eerste paar doses voelde ik me al beter. Dus ben ik er steeds mee doorgegaan. Dat alles was ongeveer . acht jaar geleden. Maar ik heb sedert jaren geen rheumatiek meer gehad en kan nu even goed loopen als ieder ander. Nog steeds ga ik door met 'Kruschen te nemen. Eiken dag mijn kleine dosis, anders heb ik niets noodig. Mijn teint is frisch en helder als van een baby. Ik ben 46 jaar oud, maar ik voel me ongeveer 20, dank zij Kruschen." Mevr. M. G. De oorzaak van rheumatiek is een teveel aan urinezuur in het lichaam, hetgeen ontstaan is door te trage werking der inwendige organen (o.a. ingewanden en nieren). En indien deze organen niet beter werken, hoopt dit kwaadaardig urinezuur en andere afvalstoffen, die Uw gezondheid kunnen benadeelen, zich steeds 'meer in Uw lichaam op. De zes verschillende zouten in Kruschen nu, sporen deze afvoerorganen tot betere werking aan, zóó dat alle opgehoopte schadelijke afvalstoffen uit het lichaam verwijderd worden. Daarna zal de geregelde „kleine, dagehjksche dosis" er voor zorgen, dat dergelijke stoffen zich nooit meer in Uw organisme ophoopen. Kruschen Salt? is uitsluitend verkrijgbaar bij alle apothekers en drogisten ä f 0.90 en f 1.60 per flacon, omzetbelasting inbegrepen. Stralende gezondheid voor één cent per dag." Let op, dat op het etiket op de flesch, zoowel als op de buitenverpakking, de naam Rowntree Handels Maatschappij Amsterdam voorkomt.

En bij deze minder spaarzame verlichting ontdekte hij in den tweeden kelder boven zijn hoofd een boog, uitgehouwen in de rots, waarop het kasteel was gebouwd. Als de teekening juist was, moest hij zich nu ongeveer onder de geheime bergplaats bevinden. Boven zich zag hij eerst niets dan de sporen van het ruwe houwerswerk in den rotssteen. Hoe moest hij deze hoogte bereiken? Hij keek rond en merkte in den eersten kelder een houten krat op, dat daar door een of andere toevalligheid was blijven staan. Dat trok hij naar het gedeelte van den muur, het-

welk naar hij meende, correspondeeren moest met de gemerkte plaats op den plattegrond. Zonder in zijn ijver er aan te denken, dat hij groote kans liep om armen en beenen te breken, stapte hij op zijn wankel voetstuk en bekeek aandachtig de uitsteeksels, die hij thans van dichterbij in de rots zag. Toen hij er met een sleutel tegen klopte, verbeeldde hij zich aan het geluid te kunnen waarnemen, dat een dezer verhoogingen van binnen uitgehold moest zijn, zóó, dat iemand er van achteren den arm in kon steken. Réné was, zooals gezegd van den aanvang af niet zeker geweest van de beteekenis der aanduiding „3. p. d. g.". „A- g." was natuurlijk: „ä gauche", (naar links), maar „p" kon zoowel „pieds" (voeten), als „pierres" (steenen) beteekenen. Maar thans besliste hij ten gunste van deze laatste opvatting, nu hij drie van deze uitsteeksels zag, die werkelijk iets weg hadden van afzonderlijke steenen. Hij stapte van zijn krat, trok dit onder de derde verhooging in den rotssteen en klom er opnieuw op. Hij strekte den arm uit en voelde inderdaad een uitholling. Zijn vingers raakten iets, dat aanvoelde als metaal. Hij trachtte het te grijpen, maar het was 200 zwaar, dat tengevolge van zijn krachtsinspanning het wraikke getimmerte waarop hij stond, het aflegde. Hij viel op den grond, zijn kleeren waren gehavend en besmeurd, zijn arm deed pijn, maar dat deerde hem in de spanning van het oogenblik niet. Hij rende naar boven om een steviger steunsel te zoeken. Hij kwam met een tafeltje beneden, maar dat bleek te laag. Hij haalde een stoel, zette dien boven op de tafel, kon nu gemakkelijk het uitsteeksel bereiken en trok het begeerde voorwerp naar buiten. Het was een kleine leeren koffer met koperen sluitingen. Hij gooide hem op de tafel en liet zichzelf in uiterste agitatie op den stoel JieerVallen. Van inspanning en emotie kon hij niet meer op zijn beenen staan! Maar spoedig was hij zichzelf weer meester. Hij mocht hier niet te lang blijven. De koetsier zou ongerust kunnen worden en navraag gaan doen op de boerderij, vlak bij het kasteel. Maar de koffer — die niets anders kon bevatten dan de schatten der Floissacs! Zou hij dezen weer in zijn goed verborgen schuilplaats wegzetten ? Dan kon hij het kasteel van den eigenaar huren en de kostbaarheden op zijn gemak weghalen. Maar gesteld, dat een ander het geheim van den kelder ontdekte! Het was wel niet waarschijnlijk, maar de gedachte vervulde Réné met zulk een nameloozen schrik, dat hij den koffer greep en mompelde:

BEZOEKT HET

TE BEN HAAG

■

tfitt^iw^ fat

Dat

(Foto M. G. M.) Als Jean Harlow naar een Intiem Hollywoodsch dineetje gaat, draagt zij deze typische japon van zwart ribf luweel met stijve, breede schouders en een bijpassend riuweelen „diner-hoedje."

„Wat er ook van komt; ik moet hem nü meenemen!" Maar hoe moest hij zonder ladder uit de kelderopening komen? Hij had zich betrekkelijk makkelijk naar beneden laten glijden. Maar de onderaardsche ruimte verlaten, met den zwaren koffer bovendien, was iets heel anders. Doch opeens kreeg hij een inval. Hij ging weer naar boven, opende het venster van de gelijkvloersche verdieping, slaagde er in het blind los te maken, gooide eerst zijn last naar buiten en wipte toen zelf over de vensterbank. Toen haastte hij zich langs de oprijlaan naar het groote inrijhek, waar de koetsier geduldig zat te wachten in zijn tweewielig wagentje. III. Om negen uur was Réné weer terug in zijn kamer in de Rue Vanneau en — 7 -

^^ jl ** nichtje van m'n vrouw, jelui weet wel, dat aardige bekje, waarvan •J*ik jelui wel ereis meer wat verteld heb, heeft een paar dagen bij ons gelogeerd. Zondagsmorgens heb ik een wandeling met d'r gemaakt. Toch wel leuk goed, die jonge dingen. Ik trouw niet, zei ze resoluut, ik heb 't vast besloten Oom Petrus. Zoo, zei ik, en lachte eens. Ja, lach maar Pruttelaar Petrus (dat is m'n Zondagsche naam) ik heb nou al zooveel ervaring met mannen, dat ik niet geloof d'r één te kunnen vinden, waarvoor het waard is de kosten van het Stadhuis uit te geven. En dat ik zonder Stadhuis trouw, dat willen ze thuis niet. Was 't niet zoo'n aardig kind geweest, ik had d'r ereis m'n ergernis laten merken, over zooveel vrijmoedigheid. Maar ik vond het plicht, om m'n wijs woordje van ouderen man te laten hooren. Weet je wat je moest doen, praat als je thuis komt, met tante. Da's een vrouw met levenservaring. Heb ik al gedaan. En wat heeft ze gezegd? Ze keek me ereis aan, als of ze niet wist of ze het wel zeggen mocht. Vijf minuten stilte. En toen kwam het. Tante zei: kind je hebt gelijk. De mannen zijn niks, niemendal. Niet waard om met d'r lui te trouwen. D'r is maar één soort van mannen, dat je trouwen kunt. De man zonder verstand, die zich inbeeldt wat te weten. De goeierd, die wel pruttelt, wel blaft en niet bijt. De man, die gelooft, dat hij de baas is, maar die au fond niets te zeggen heeft. . . . 't Kan zijn dat tante gelijk heeft. Dat heeft ze... . Maar, waarom probeer jij dan zoo'n man niet te krijgen? Ze keek me ereis aan. 't Snoezige kind. 't Deed m'n hart goed. Ik kan d'r niks aan doen. En ik prakkezeerde of ik niet zoo'n tobber voor d'r vinden kon. En toen kwam het. Met d'r vrouwenoogen keek ze me aan en met d'r kindermondje zei ze: Je mot d'r niet kwaad om zijn m'n Pruttelaar Petrus. Je bent een bovenste beste van een oom. Maar. ... als man zou ik je niet willen hebben. E>an liever geen. Mensch erger je nou ereis niet! PETRUS PRUTTELAAR. vóór hem, op de tafel, lag de lederen juweelenkist Diamanten waren er en paarlen een menigte robijnen, smaragden en verscheiden zilveren en gouden beursjes gevuld met goudstukken. Hier, binnen het bereik van zijn handen, lag het vermogen, geen onuitputtelijk vermogen, maar juist het betrekkelijk bescheiden fortuin, waarvan hij altijd gedroomd had, dat hem onafhankelijk zou maken, zoodat hij zich geheel aan zijn wetenschappelijk werk zou kunnen wijden, zonder schoolmeester te moeten spelen in een afgelegen nest ergens in de provincie! Het is een bekend feit, dat er vaak, na een hevige geestelijke spanning, nadat iemand hetgeen hij met al zijn kracht heeft begeerd, eindelijk in zijn bezit gekregen heeft, een merkwaardige (Vervolg op pagina 10}

I

.;

—

■■^■-

—^—

■

» » (, «...

^vTi-

/ /

w

■•>

ondermooi is het landschap van de Lüneburgerheide en wie eens

onder de bekoring er van gekomen is, verlangt er steeds weer naar terug, waar ter wereld hij zich ook bevindt. Zoo ook de heidebewoners zelf, die

_

I ■

met

een

waren

hartstocht

zichzelf blijven — om de heide voor altijd

vaarwel

te

zeggen,

mgtf^ :-'

Teleurgesteld geeft Ursula Heinsius haar jawoord en

door

den

Karsten Alslew, de onderwijzer van de dorpsschool. Zijn belang-

Bij het hooren daarvan is Heinsius' secretaresse, Martha Detlefsen,

stelling voor zijn geboortestreek drijft hem er toe den bodem te

wanhopig, want de laaghartige reeder toont nu duidelijk, dat hij haar

gaan onderzoeken en hij doet belangrijke ontdekkingen: oude graven,

- na haar eerst in het ongeluk gestort te hebben - niet trouwen wil.

hij vaatwerk

tijdperk.

Ursula Diewen is haar beste vriendin en vertwijfeld begeeft ze

Hij maakt zijn vondsten bekend en wegens hun belangrijkheid wordt

zich naar haar huis, maar vindt ten slotte toch niet den moed het

tot

en

wapens

professor in Hamburg

vindt

uit het

benoemd.

Het

steenen

denkbeeld

in

de

plaats is van Ursula Diewen, de dochter

Op den dag, dat het nieuwe schip van Heinsius van stapel loopen,

zal

ook

het

huwelijk

te vervullen, hoewel ze diep in haar

heid

waar

groot deel harer kinds-

gesleten

heeft.

Zij

hart weet, dat ze

boerenzoon Uwe zijn als buurkinderen

langer zwijgen. Vergezeld door Klaus

opgegroeid, en

de

ge-

Sundewitt, een onderwijzer van Uwes

negenheid uit zijn jongensjaren

tot

is

school die haar lief heeft

gekregen,

een diepe, hartstochtelijke liefde ge-

gaat ze naar Hamburg, waar ze Hein-

groeid,

sius

dat

maar hij

heeft dit het rijke

zij

met

Heinrich

er

zijn

laagheden

in

het

aan,

Heinsius

Het

zal

huwelijk

maar Ursula

was

kan

nu

ai

voltrokken,

niet

bij

haar

trouwen, een reeder, die echter niet

man blijven. Ze gaat naar haar land-

meer is dan een lichtzinnige, geweten-

goed en vindt bij Uwe Karsten haar

looze speculant, wien het slechts om

rust terug.

dit

Heinsius wordt ondertuschen door

wel en zij

zoekt

steun bij Uwe,

een vroegere geliefde, Teresa van Straaten, hardnekkig om

geboortestreek

zoenen met zijn vrouw, daar zij hem

die nu immers altijd in Hamburg zal zijn. In Uwe leeft echter de liefde voor hem

een

1

zijn

geld gemaand,

onmogelijkheid

weshalve

hij

wil

probeeren 't

zich

te

noodige

geld

m

verzal *.■

is ■*- wil hij

verschaffen om zijn schulden In razend

tempo jaagt

hij

en in

uitspattingen te zijn

auto

naar

betalen.

de

km

^

Ji

Mm

f .'i

•y- o

1

HflB' om Ursula op te zoeken, doch LHa-fllm

Dit

Klaut Sundewitt, onderwijzer, Günlher Ballier Ernst Diewen, koopman. Waller Steinbeck

,i

i —

^

-*

. *"

en

Uw«

het lijden,

nu vrij

aarzelt

langer haar zijn

niet liefde

te bekennen. En spoedig worden er in het kleine

Ludwig, zijn zoon, Eberhard LeilhoH

Teresa van dar Straaten Olga Tschachewa

veel

want Ursula is

Heinrich Helnslui Heinrich Heitinger ■■■■■

beteekent

einde van

-M

Ursula Diewan Marianne Hoppa

onbe-

geluk en wordt gedood.

Uwe Karaten Alslew, da onderwijzer der heldetchool, Hartt Schlenck

Martha Detletien Brigitte Horney

door zijn

suisdheid krijgt hij 'n on-

"*PÏ

Regi« Carl Heinz Wol» Rol verdeel ing:

heidekerkje twee huwelijken ingezegend: tus-

1. 2.

Op

den Burgerlijken Stand.

Günther

Ballier, Marianne

en Brigitte Horney.

3. Hoppe

Marianne

Hoppe

en

Cat

Auen.

schen Ursula en

4.

Op den trouwdag,

6.

De zeilwedstrijd.

5.

Twee rivalen.

7.

Het kinderfeest bij Ursula.

[ 8. - 8 -

hel

De

heideschoolmeester

slaat

9.

spel

zijner

leerlingen

gade.

Heideschoon.

Karsten

MarianneHoppeenOlqaTschechowa.

en

Uwe

tusschen

Martha en Klaus dewitt.

10.

11 ■

•>

heide.

i

Uwe Karatent moeder Jeanette Bethge

"'

■y—

gezicht

slingert. op

Ursula's bruidschat te doen is.

dat het

Uwe houdt.

Als hel zoover is kan Martha niet

Ursula's vader dringt

sterk,

van

de

bij Uwe

en

meisje niet durven zeggen.

zóó

zal

sloten den laatsten wil van haar vader

een

.

worden; Ursula is be-

op de Lüneburgerheide Ursula

voelt

voltrokken

van een rijk koopman, die een landhuis bezit,

&*M&^Mäm -

haar te vertellen.

Hansestad te wonen is Uwe niet onwelgevallig, daar het de woon-

meisje

piotse-

lingen dood van Ernst Diewen wordt de verloving nog bespoedigd.

hij

Het

hij

van hun geboortegrond houden. Zoo'n echt kind der heide is Uwe

waarin

.rw

en

weigert het professoraat.

Sun-

1

1

[Vervolg van pag. 7} waarop 2e de weduwe van den man, die reactie, een psychische inzinking volgt zijn leven voor hen offerde, hebben beDe koffer was open, de schatten handeld. Neem de schatten — ze zijn je lagen verspreid op de tafel, maar het eigendom - daar valt niets tegen in te & was alsof Réné Bontemps er zich niets brengen!" meer om bekommerde. Uitgeput en geheel gekleed, wierp hij zich op zijn bed Toen het volop dag was, hadden zijn en sliep een Iqodzwaren slaap, tot hij twijfelingen plaats gemaakt voor een den volgenden morgen om vijf uur met v^st besluit. Hij verliet zijn kamer, liep een schok ontwaakte. een café binnen en vroeg om een adresHij sprong op en liep op de iuweeboek. Hij wist, dat Mile, de Floissac len toe. J 'gouvernante was bij een zekere madame „Heb ik er eenig recht op?" hamerde Moreau. Er stonden tien families van het m zijn hersens. „Maar wie kan mij dien naam in het adresboek. Réné noter verantwoording roepen? Wie anders teerde de adressen en de telefoonnumzal er aanspraak op maken ? Wat zijn ze mers en ging naar een postkantoor in toch prachtig!" de buurt. Plotseling voer de gedachte door zijn Bij het vierde telefoongesprek, dat k heb verleden week een prachtige geest hoeveel smaad zijn familie had gehij aanvroeg, bleek hij aan het juiste kleurenfilm gezien, een teekenleden door deze blinkende heerlijkhe&n adres. Réné vroeg hoe laat Mile, de 29-**- film." en htj huiverde. En de stem van zijn floissac bezoek kon ontvangen en ver..Dan weet ik, welke je bedoelt, Pietergeweten begon te spreken. nam, dat het 't beste convenieerde. sen. Het was natuurlijk een van Walt Dis„Gesteld, dat deze kostbaarheden wanneer hij „mademoiselle" tegen half ney s „Silly Symphonies"," door MademoiseUe de Floissac zelf waéén kwam bezoeken, omdat ze dan geen „Juist. — Wat zijn dat prachtige filmpren gevonden, zou iemand anders het lessen had te geven! En om de schepen jes en wat zullen die dingen moeilijk te dan in zijn hoofd krijgen er aanspraken der verleiding tot den laatsten spaander maken zijn." op te laten gelden? „Verjaring" is een achter zich te verbranden, meldde hij ..En of. Er is eerst een aparte maatschapschoone term, maar niets anders dan een de jonge dame per telegram, dat hij pij opgericht, die zich bezighield met bet zuiver theoretisch rechtsbegrip. Moreel haar om half één zou komen spreken nemen van proeven om kleuren te projecgesproken bestaat er geen verjaring over een familiegeheim. Hij onderteeteeren. Toen men daarmee na eenige jaren Als je voorvader Antoine eens uit zijn kende het telegram met zijn naam, die geslaagd was, begon Disney de gegevens graf kon opstaan, hoe zou hij, die naar uit de overleveringen van haar voot zijn filmpjes te schrijven en daarna de zijn leven heeft geofferd voor het gegeslacht bekend moest zijn! figuren zelf te teekenen." slacht der Floissacs, je noemen ? Een ..Wie kleurt ze?" dief, nietwaar?" IV. ..Een heele staf van teekenaars. Ieder Maar een andere stem, de stem van . Het huis van Madame Moreau lag beeldje wordt met een bijzonder soort waterde zelfzucht, stelde haar drogredenen in de Rue Boisière. Réné werd in een verf gekleurd." tegenover de klemmende argumenten kale leerkamer op de derde verdievan het geweten. ..Dat is zeker ook erg moeilijk?" ping gelaten en na enkele minuten ging ,,Zeker. Het aanvoelen der kleuren speelt „Je hoeft geen slecht betaald baantje de deuf open en verscheen een ansto Inerbij een groote rol. Een film, die op zichte zoeken in een onmogelijk provinciecratische, maar verarmd uitziende, jonge zelf een meesterstuk van teekenkunst is, zou gatl Je kunt een aangenaam leven vrouw, in wier handen hij een ververzwakt kunnen worden door het aanbrenleiden in Parijs en je heelemaal aan je mogen kwam leggen. gen van kleuren, die het komische element studie wijden! Als jij niet toevallig dien Henriette de Floissac moest thans met voldoende ondersteunen." plattegrond en vervolgens dien koffer ongeveer vijfentwintig jaar zijn, maar ze ..Nou, ik vind ze prachtig. — Wat ik ontdekt had, zou er nooit een haan zag er uit als dertig. De droevige uitzeggen wil: Is Lilian Harvey al weer beter?" naar hebben gekraaid! Niemand zou het drukking in haar oogen, de bleeke, in„Ja. —-Ze kan tenminste al weer loopen. bestaan er van hebben vermoed en Mlie gevallen wangen, haar nerveuze beVermoedelijk zal ze eind Januari naar Eurode floissac zou nooit een stuiver van wegingen vertelden van een vreugdepa komen. Ze gaat te Parijs een film in vijf haar verbogen in handen hebben gelooze jeugd, van dagelijksche vernedetalen spelen. kregen. Je berooft haar dus van niets! ringen, van harden arbeid en een om„Wie is de productieleider?" Jundisch hebben ze het recht op het geving waar ze met thuishoorde, en ..Erich Pommer. dat wil zeggen, als hij geld en de kostbaarheden verloren En waar haar zachte, fijne persoonlijkheid weer beter ,s. Op het oogenblik ligt hij te moreel niet minder, door de manier (Vervolé op pagina 12) Parijs ernstig ziek." „Wat hebben we de laatste maanden een nieuwe b.oscopen in ons land gekregen! Was daar zoon gebrek aan?" „Hoor eens, Pietersen. dat is moeilijk te zeggen. Dat zal wel na een paar maanden

E- R f^ E M -ABC 36

P I L. M

GESPftBOGEN MET MIJN

J

JOHN GARRICK is te Hollywood geboren. Zijn vader wis boekhouder bij de Fox-Film Maatschappij, zijn moeder figurante bij dezelfde onderneming. Toen John zeventien was, werd hij eveneens extra. Hij kreeg spoedig kleine rollen te spelen. In 1931 sloot hij een gunstig contract met de R.K.O.-Pathé. Zeer veel succes behaalde hij in de film „Bad Company", waarin hij met Helen Twelvetreea de hoofdrol vervulde.

OTTO GEBÜHR, de acteur, die reeds ontelbare malen de rol van ..de oude Frits"' heeft vervuld, is den 29sten Mei te Kettwig aan de Roer geboren. Hij debuteerde aan het theater te Neuenahr onder den schuilnaam Hans Gregor. In 1919 debuteerde hij voor de film. Zijn bekendste stommefilms zijn: ..Fredericus Rex", .,De danseres van Sanssouci" en ..De molen van Sanssouci". In de toonfllm ..Het fluitconcert van Sanssouci" vervulde hij eveneens de hoofdrol.

GENE GERRARD is een bekende Engelsche filmacteur. Hij was tooneelspeler te Londen, toen hij door den filmregisseur John Orton voor het witte doek werd ontdekt. Hij debuteerde In ..Let's Love and Laugh". Daarna speelde hij in ,.l^y Wife's Family". Hij heeft thans een contract voor vijf jaar met de British International Pictures.

JANET GAYNOR aanschouwde den 6en October te Philadelphia het levenslicht. Ze studeerde aan de Technische Hoogeschool te San Francisco. Toen zij haar graad behaald had koos zij een andere loopbaan en werd filmactrice. Irving Gumming was haar eerste regisseur. Zij debuteerde voor het eerst in een groote rol in .The Johnstow Flood". In 1929 trad zij in het huwelijk met Lyndell Peck, doch het vorige jaar werd het huwelijk ontbonden. Janet Gaynor is bij de Fox geëngageerd.

FRITZ GENSCHOW Is den I5en Mei te Berlijn geboren. Op zijn zeventiende Jaar kwam hij op de tooneelschool van Reicher in zijn geboortestad. Hij debuteerde aan het theater te Mein in gen. Daarna kwam hij aan het theater te Halle en vervolgens aan d? Volksbühne te Berlijn. Leo Mittler engageerde hem voor de toonfllm ..Jenseits der Strasse", welke in 1929 te Amsterdam en Rotterdam werd opgenomen. Zijn grootste rol speelde Genschow in de Ufa-toonfilm ,,Morgenrood".

KURT GERRON is den lien Mei te Berlijn geboren. Hij bezocht de tooneelschool van Max Reinhardt en behoorde tot de talentvolste leerlingen. Ten tijde van de stommefilm speelde hij in vele rolprenten. Spoedig ging hij zich op regie toeleggen. Het is moeilijk te zeggen of hij beter is als regisseur dan als acteur. Zijn laatste rolprent, welke hij voor de Ufa regisseerde, is,.,.Kind, ich freu mich auf dein Kommen". Thans filmt Gerron te Parijs.

OLLY GEBAUER is te Berlijn een zeer gewaardeerde operette-zangeres. Zij wilde nooit filmen, maar toen zij eenige jaren geleden in het huwelijk trad met den beroemden filmregisseur Max Nosseck, duurde het niet lang of Olly veranderde van gedachten. Zij nam een contract bij de Ufa aan en debuteerde in de film ..Ronny". Later trad zij met succes op in de film „Sag mir, wer du bist".

HEINRICH GEORGE zag den 9en October te Stettin het levenslicht. Hij is een der vooraanstaande Dultsche tooneel- en fllmspelers. Reeds ten tijde van de stommefilm behaalde hij ontelbare successen. Noemen wij slechts ,.Metropolis", ,.Christine von Herre", .,De smokkelaar van Stamboul". Ook in de toonfllm is hij een zeer bruikbare kracht. Eenige Jaren filmde hij te Hollywood. Zijn ware naam is Georg Schulze. Hij Is gehuwd met Bertha Drews.

Diijken.

„Worden in het buitenland ook zooveel oioscopen geopend?" „Integendeel, daar worden er meer eesloten. De bekende „Moulin Rouge" te Parijs bijvoorbeeld werd eenige jaren geleden door Pathé Nathan tot een bioscoop ver bouwd. Thans heeft men het gebouw weer aan zijn oorspronkelijke bestemming teruegegeyen en gaat men er weer revue's op de planken brengen. Dat is nu niet een teeken, dat men er met de film zulke goede zaken gemaakt heeft. Maar laten wij maar nStte pessimistisch zijn!"

bioscTpnr" TWEE MAAL RONALD COLMAN

een

gUnSti8 jaar VOOr dc

„Niet bijzonder. Het aantal bezoekers is iets achtermt gegaan. Maar de directeuren van onze bioscooppaleizen beginnen het nieuwe jaar met frisschen moed. En ik hoop m k ] Veel naar de zult gaan kijken. Maar dan niet op V eero vrijbiljetje, hoorl" «™ vrij

zilt ^ tV* J ' T

«k«

II :

VALESKA GERT filmt weinig. Toch mag zij in deze rubriek niet ontbreken. Zij heeft een zeldzaam talent, dat haar echter maar voor weinig rollen geschikt doet zijn. Haar genre is. typen van den zelfkant van het leven. Valeaka Is ei^epHjk danseres. In di*- genre geniet zij een wereldrei it^tie. Zij bezocht reeds verschillende malen ons vaderland.

. (Vervolg van pa& lO) niet begrepen werd. Toch droeg ze haar hoofd trotsch rechtop. Met haar zijïg, donkerblond haar, haar edel gesneden trekken en d^n nobelen ernst van haar gelaatsuitdrukking deed ze denken aan een middeleeuwsch schilderij. Réné was onmiddellijk geboeid door de ondefinieerbare charme, die van haar uitging. Haar eenvoudige, donkere kleeding gaf iets bijna strengs aan haar schoonheid, maar het was niet moeilijk te zien, dat een weinig geluk een blew op deze wangen zou tooveren en een gouden lach in de omfloerste oogen. „U hebt me te spreken gevraagd," begon ze met een donkere, aantrekkelijke stem, toen de jonge man bleef zwijgen, „en ik heb u ontvangen om den naam, dieii ge draagt, een naaiA, die de herinnering aan heldenmoed bij me wekt, een heldenmoed, dien we altijd dienen te gedenken, wat er ook' sedert dien gebeurd mag zijn." „Pardon Mademoiselle," antwoordde

^—

.y I

Réné, „er is sedertdien niets gebeurd, dat een vlek op dezen naam werpt en de reden, dat ik u te spreken heb gevraagd is juist, om u dat te bewijzen. Mijn voorvader Antoine Bontemps is er van beschuldigd, zich de juweelen en het goud te hebben toegeëigend, dat Graaf de Floissac met zijn hulp verborgen had. Ik heb die schatten teruggevonden." „U?" „Ja, Mademoisselle, ik." Opgewonden deed hij Henriette het verhaal tot in de kleinste bijzonderheden. „Ik wensch mij niet beter voor te doen dan ik ben," zei hij, toen hij haar alles had medegedeeld en hij vertelde eerlijk, hoe hij de verleiding om de schatten te houden, slechts met moeite had weerstaan. „Ik verdien geen dank," eindigde hij, „wat ik deed, deed ik voor de eer van mijn voorouders." „En ik," antwoordde Henriette met een trilling in haar stem, „ik moet u in

Persil klankfilm

mmmm;

rmmmm*

lifl f*ä

M

mi

^**:-;-' M** : /I

;:HS

^-i

Wat wenschen w' U van harte toe

In 't aanstaand nieuwe jaar ? Dat het U voor den wind mag gaan, Precies zoo goed als haar. Dat Mientje hier zoo glunder kijkt, Niemand, die dat verbaast: Wie naar Persil grijpt, weet vooruit: Ik „grijp er vast niet naast".

Persil Ä Persil E. Ostermann & Co's Handel Mij. N.V. Amsterdam-Fabrieken te Jutphaas-Utrecht

/^Gesprongen handen

„PUROL

Doos 30 en 60cf Bij Apoth. en Drogisten. [

naam van mijn voorouders vergiffenis vragen." Er viel een lange stilte en toen vroeg ze: „En waar bevindt die familieschat zich nu?" „Op mijn kamer. Ik zal u den koffer brengen zoodra u wilt." „Ik zou er de voorkeur aan geven," verklaarde ze na een nieuwe pauze, „als hij direct werd gebracht naar den persoon, aan wien hij toebehoort." „Zijn er dan nog andere Floissacs behalve u ?" viel Réné verwonderd uit. „Ik wist niet beter of u was de laatste van het geslacht." „Zoo is het ook." Réné keek haar met een onzekeren blik aan. „De rechtmatige eigenaar van dezen juweelenkoffer en zijn inhoud is Monsieur Goddard," zei ze toen. „Omdat hij het chateau gekocht heeft ?" „Juist. Het koopcontract zegt uitdrukkelijk: „met alles wat zich er in bevindt op het oogenblik van de eigendomsoverdracht." Ik herinner me heel goed, dat mijn arme vader mijn moeder en mij deze clausule aanwees en zei: „Jullie ziet, dat er nog menschen zijn, die aan het bestaan van den schat gelooven"." „Dus uw vader geloofde er niet aan ?" „Neen." „Als hij het wel gedaan had, zou hij het kasteel dan toch verkocht hebben ?" „Er bleef hem geen andere mogelijkheid over," klonk het droevig. „Maar u bent toch zeker overtuigd, dat als hij aan het bestaan van den schat had geloofd, hij een bepaling in het contract zou hebben doen opnemen, om zich de rechten daarop te verzekeren ?" Het meisje knikte toestemmend. „Dan," ging Réné vol vuur voort, „is het mijn heilige overtuiging, dat u door dat contract niet gebonden bent," En hij gaf een spitsvondige, juridische beschouwing ten beste, waarin hij met een welsprekendheid, die hem zelf in verbazing bracht, betoogde, dat de vondst häär toekwam en niet Monsieur Goddard. [Vervolg 0p pagina 21)

REMBRANDT THEATER AMSTERDAM BRENGT STEEDS DE BESTE PROGRAMMA'S

SPUT MC, OUV/E ICMäEN T1 A DIE KAT HEEFT DE OPNAME) BEDOfWEN . WEMOÊTEN j NOQ EENb CNCR -

,

(^

^ \\ ê?' ^è A

M* BOLD r IK HEB VERGETEN) DE LENS \N HET TOESTEL[•TE "Z6.TTEN

Jfimw- Ir©

—^rl^\PiÄH

xOJPi

Ohjo/Th/xxrzA

cm

nfe-i

5>J^;

Een bloemlezing van den geestlgsten geïllustreerden humor uit de buitenlandsche tydschriften.

[\jLurr^o^z

„Alles wat hier op de aarde verscheidene ponden weegt, heeft op de maan bijna geen gewicht," verklaart een geleerde. — Dat is echter maar een schrale troost voor den beklagenswaardigen echtgenoot, die met zijn vrouw moet gaan winkelen in den tijd der uitverkoopen. „Er zijn heel wat takken van industrie, die er. wel bij varen zoodra de vrouwen haar rokken vier of vijf centimeter langer dragen", lezen wij in een vakblad voor den handel. — Als zij ze nu ook eens vier of vijf maanden langer droegen, zouden de echtgenooten er oök wel bij varen! Een oude dame is in het bezit van een papegaai, die het geluid van knallende kurken kan imiteeren. — Wanneer zij echter bezoek verwacht, wordt het dier in zijn kooi naar de keuken getransporteerd, om de gasten niet met ijdele hoop te vleien.

Inbreker (tot collega) ,Reuze-kerel, die Piet. Reken er maar op. dat de kranten nog eens vol zullen staan over hem!"

„Zou ik dit goudvischje misschien kunnen ruilen voor een van verchroomd staal? Dan past hij bij mijn moderne ameublement, ziet U."

„Wilt gij lang Uw jeugdig uiterlijk behouden?" lezen wij in een damesweekblad. „Ga dan naar bed met een dik verband om, dat de ooren goed bedekt en afsluit". — Een schoonheidsmaatregel, die ook door laat thuiskomende echtgenooten met gejuich zal worden begroet. Blauwe sponzen zijn tegenwoordig zeer in de mode. — Geen wonder, want zij harmonieeren zoo alleraardigst met ons uiterlijk, wanneer wij een koud bad hebben genomen I

Mevrouw. „.laantje, heb je meneer gezien?" Jaantje: „Neen, mevrouw." Mevrouw: „Ik weet leker, dat hij hier langs gekomen is." Jaantje (sarcastisch): „Wil U soms effe in den stofzuiger kijken?"

- 13 -

De nieuwe ehe f(het kantoor bezichtigend): „Waf • n benauwd hok! Allemachtig, je kunt erniet eens met goed fatsoen een reiziger uitsmijten!"

mi^mi*^

^"^"

ALS HET LEVEN EEN TRIOMF WORDT

-

'

"

'

'

l

N.V. De Erve Wijsmuller's Papierhandel

RENÉ CAILLIÉ

■

-

„Door mijn zwakheidi, door mijn gewoonte lang lag hij terneer, wachtend op zijn laatste De man, die naar Timboekioe liep. om te ontberen en te lijden," antwoordde oogenblik. Maar zijn leven, hoe zwak ook, Caillié. „Geld, geleide, aanbevelingsbriewilde met wijken, en toen hij eindelijk was nr^oen René Caillié in 1799 het levenslicht yen. ... och, je hebt er niet veel aan, indien hersteld, was het lente geworden. Er kwam jl aanschouwde, was Timboektoe nog onie driehonderd mijl van een stad af bent. eer nieuwe karavaan voorbij en Caillié sloot bekend, en hij was het, die maakte dat Succes kan alleen iemand hebben, die geer zich bij aan. de geheele wereld er over begon te spreken. hard is, die aan het klimaat gewend is, die Als zoon van een Franschen bakker, geTwee maanden later bereikten zij Djenne, de taal der inboorlingen spreekt en die leven boren te Mauzé in Poitou, werd hij reeds vroeg eii hier slaagde hij er in op een vrachtboot kan zooals zij leven, en die — boven alles limboektoe te bereiken. wees. Zijn oom voedde hem op en liet hem — vastbesloten is te slagen. Ik heb een midHij kwam de stad binnen in den donkeren schoenmaker worden. De jongen was echter del bedacht om succes te hebben. Ik zal mij avond van den twintigsten April 1828, Zijn te avontuurlijk aangelegd, om daarin bevrevoordoen als de zoon van een rijken Frandiging te vinden. Daarom las hij in zijn avondzwarte oogen schitterden van voldoening, schen koopman, die zooveel voor den Koran uren zooveel hij maar kon, tot hij op zekemaar toch moet hij teleurgesteld zijn gevoelt, dat hij den Mohammedaanschen godsweest over het paradijs, waarnaar hij zoo ren dag ook een boek in handen kreeg over dienst wil omhelzen." hartstochtelijk had verlangd. „De aanblik bet geheimzinnige Timboektoe. Boven-SeneCaillié sprak nog veel en tenslotte was van Timboektoe," schreef hij, „kwam heelegal verborg een onbekende stad, de grootste Baron Roger overtuigd. maal niet overeen met hetgeen ik er van had die ooit gebouwd was, beweerde de schrijver. „Monsieur Caillié," zei hij, „U is een man. gedacht. Ik had mij een groote, welvarende Ze lag in een streek waar men veel goud Keken op mij." stad voorgesteld en ik bevond mij temidden vond en ze werd angstvallig verdedigd door Caillié verliet Saint Louis in Augustus van van een massa leelijke huizen, gebouwd van de Arabieren. Geen blanke was ooit uit het jaar 1824, Hij droeg een complete Moaarde. Naar alle richtingen strekten zich deze stad teruggekeerd om iets te vertellen hammedaansche uitrusting en had een aantal zandwoestijnen tot aan den horizon uit," van de wonderen, die men er kon aanschougeschenken bij zich van baron Roger, Hij wen! lederen dag doolde Caillié, vermomd als was besloten eenigen tijd te verblijven bij Muzelman, door de stad en maakte aanteeHet besluit van René was spoedig genoeen Moorenstam, de Braknas. Het duurde keningen. Hij dacht aan haar geschiedenis: men: hij verliet zijn dorpje om zich naar vijf weken eer hij met hen in aanraking hij zag de stad in de Middeleeuwen als een limboektoe te begeven. Hij liep naar Rochekwam, maar hij werd gastvrij ontvangen. centrum van cultuur en energie; de Latijnfort de dichtstbij gelegen groote havenstad, De hoofdman nam hem mee naar zijn tent, sche wijk van Soedan, het licht van haar en hoorde daar, dat er een missie naar Afrika „Je kunt verzekerd zijn van mijn bescherwetenschap schijnend over Afrika en Zuidwerd uitgerust. Om een baantje te krijgen ming" zei hij tot Caillié, toen deze hem zijn Europa, Hij stelde zich de stad voor toen de als bediende, bleek erg gemakkelijk, geschiedenis had verhaald. theologie vervangen was door den handel, In het begin ging alles voorspoedig; toen Caillié ging nu naar school met de Arabien winkels belangrijker waren dan moskeeën. kreeg hij echter, nadat hij eenige maanden sche kinderen. Maar om een Moor te kunnen 1 oen raakte zij in verval en toen de Mooren in Afrika had vertoefd, een hevigen aanval zijn, was het niet voldoende Arabisch te in 1492 uit Spanje werden verdreven, was van koorts. Hij moest in een hospitaal worspreken en amuletten te dragen. Hij diende Timboektoe een vergeten stad. den opgenomen en toen hij werd ontslagen, ook bekend te zijn met de gewoonten der Nadat hij veertien dagen lang goed zijn zat er niets anders voor hem op dan een Arabieren en met hun geheimen. Dit viel oogen den kost had gegeven, besloot Caillié betrekking als kok aan te nemen in Saint den vreemdeling niet al te moeilijk, dank zij weer te vertrekken, Hoe gevaarlijk d« weg Louis. Hij was echter zóó verzwakt, dat hij de bescherming van den sheik. Maar toen ook was, hij kon er slechts één volgen, en de eerste de beste gelegenheid aangreep om hij na een jaar voldoende naar zijn zin wist wel dien welke dwars door de Sahara ging terug te keeren naar Frankrijk. — hoe moest hij toen een excuus vinden om — een tocht, die misschien erger zou zijn Vier jaar later was hij opnieuw in Saint te kunnen vertrekken? Eindelijk slaagde hij dan de dood. Louis, nog steeds vastbesloten Timboektoe te er in ongemerkt te verdwijnen en zich bij Weer sloot hij zich aan bij een karavaan. bereiken. Hoe hij er komen moest, wist hij een karavaan te voegen, door zich uit te Deze leek wel een reizende stad van vierzelf met. Hij had geen vrienden, geen geld en geven voor een Egyptenaar, die naar zijn honderd menschen, veertienhonderd zwaar geen relaties; hij had alleen maar vertrouvaderland wilde terugkeeren. beladen kameelen en een groot aantal vrouwen in zijn voornemen. Er volgde nu een prachtige tocht „met wen en kinderen. Ze reisden des nachts, en Dit keer was het eerste wat hij deed toen dagen, die als droomen van schoonheid rustten overdag. Het droge seizoen was aanhij in Senegal was aangekomen, een onderwaren , zooals Caillié later zelf verklaarde. gebroken en de dorst kwelde de vermoeide houd aan te vragen met dea gouverneur van Van iedere gelegenheid maakte hij gebruik reizigers zonder ophouden. Drinken die kolonie. om aanteekeningen vast te leggen, en wandrinken een ander verlangen hadden zij „Zoo, jongen," riep Baron Roger uit, toen neer een der medereizigers achterdochtig tenslotte niet meer. Maar er was niets om Caillié hem zijn voornemen had medegekwam kijken, waarom hij zich steeds zoo afhun dorst te lesschen! deeld, „dus jij wilt Timboektoe ontdekken? zonderde, dan vond deze slechts een armen Slaven werden uitgezonden om bronnen Timboektoe," vervolgde hij glimlachend. „Ze Egyptenaar, die in zijn Koran was verdiept. op te sporen, maar na twee dagen keerden hebben dien naam allemaal op hun lippen Weken en weken trok de karavaan verzij terug met de tijding, dat ze waren uitgeen ze denken allemaal, dat het net zoo geder, en toen, een dag in Juni, zag Caillié dioogd. Later bereikten zij, bijna kruipend makkelijk is om dwars door Afrika te trekplotseling waar hij reeds jaren en jaren naar en ademloos, andere bronnen, slechts om te ken als om een plein in Parijs over te stehad verlangd: de rivier de Niger, waaraan ontdekken, dat ze met flroog zand waren ken. Luister," zei hij tegen den jongen man, Timboektoe ligt. Hij rende er heen en gegevuld. Zoo vergingen de dagen als een verteiwijl hij naar een witte plek wees op een raakte geheel en al onder de betoovering schrikkelijke nachtmerrie, Cailliés kleeren groote kaart van Afrika, „hier, en daar en van deze geheimzinnige rivier, welker loop hingen in flarden langs zijn lichaam; afgemat ginds overal loert de dood." de Europeesche geleerden zoo graag wilden door een drogen, chronischen hoest, ver„Toch hebben al veel ontdekkingsreizigers leeren kennen. Zijn ontdekking was zeer bebrand door de zon, zag hij er zóó ellendig geprobeerd de stad te vinden," antwoordde langrijk: de rivier deelde de groote witte uil, dat niemand zou hebben kunnen zeggen, René. vlek op de toenmalige kaarten van Afrika ' tot welk ras hij behoorde, of hoe oud hij „Jawel ik weet het: Thompson in 1618 in tweeen, was, — hij werd vermoord. Majoor Houghton in Cailliés reisgenooten gingen niet verder en Twi 2793 ntig dagen later kwam de karavaan — hij verdween zonder een enkel spoor hij moest op een andere karavaan wachten Marokko binnen en in Fez had het zonderna te laten. Toen Winterbottom die is om zijn tocht te kunnen vervolgen. Deze anlingste voorval van heel Cailliés moeizamen ook dood; hij kreeg een ongeluk en werd dere karavaan bestond uit veertien mentocht plaats: zijn Mohamroedaansch uiterlijk, nog ziek bovendien En zoo kan ik de schen. die tot dan toe om zoo te zeggen zijn pas-^ lijst van namen vervolgen," gind Baron RoNu begon pas het moeilijkste deel van den poort was geweest, sloot nu de poorten van ger verder. „Ze hebben het allemaal een tocht. Het regenseizoen was aangebroken Europa voor hem! Ofschoon hij zeer belangemd gebracht, maar allemaal hebben zij het en alleen iemand, die weet wat dit zeggen rijke aanteekeningen bezat, kon hij ze nermet hun leven moeten betalen en niemand wil, kan begrijpen wat Caillié onderweg gens afleveren. Het eenige wat hij kon doen, heeft het doel — Timboektoe — bereikt. Nu motst lijden. Ze trokken door een streek, was wat voedsel bedelen aan de Moskee en is Beaufort weer onderweg en ik geloof die bewoond werd door onbeschaafde, maar naar Rabat vertrekken om te trachten een evenmin, dat hij slagen zal " vriendelijke Negers, wier bestaan één vreugonderhoud met den Franschen consul te „U moet mij niet kwalijk nemen," zei de scheen te wezen. hebben. Cailhé rustig, „maar Beaufort kan niet slaNadat hij door het gebied van deze menMet heel veel moeite slaagde hij er in, zijn gen Hij heeft te veel menschen bij zich, te schen was getrokken, werd Caillié ziek en doel te bereiken. Hij was toen echter niet veel ezels en te veel bagage." het was niet dan verscheidene maanden lameer dan een zwakke schaduw van den Baron Roger keek den jongeman een ter, dat hij er aan denken kon, zijn tocht Caillié, die was vertrokken. Hoe kon zoon oogenbhk zwijgend aan. „Jij hebt niets — voort te zetten. Maar toen overviel hem opellendig er uitziende „inboorling" verwachgeen geld, geen vrienden, geen ervaring, nieuw een ander lijden, dat zoo verschrikten by den consul te worden toegelaten? geen kennis waarom denk je, dat jij wèl kelijk was, dat hij slechts den hemel kon Voor Caillié scheen echter niets onmogelijk, zult slagen?" smeeken om te mogen sterven! Maanden

[Vervolé op pagina 2e)

14 -

Hnidenstraat 26

AMSTERDAM Opgericht 1777

Jeugdige frischheidde macht der vrouw

LEERBEWERKING Blank Bazaan, Blank en Gekleurd Kalfsleder. Zeer fijn Basterd Kalfs-, Voering-, Zwart en Gekleurd Saffianleder en Peau de Suede. Alle benoodigdheden als Verven, Drukknoopen, Koudlijm, Gereedschappen enz. enz. Lederbies, Groote keuze patronen.

:

*^

die haar helpt, succes in 't leven en beroep te bereiken. Daarom tooveren vrouwen een bleek en vermoeid uiterlijk weg, door zich met een paarvingerstreken met "Khasana Superb-Rouge" en "Khasana Superb-Lippenstift" de teint te verfraaien en een jeugdig aanzien te verkrijgen. De teint richt zich dan naar Uw huid. Zij is onoj: vallend, kissproof en tegen jiSSäS^"' water bestand, niemand vermoedt het gebruik. «•«ge ft. 1.-. Uppcnitlft fl. -.90 «• 1.80 Dein« verpakkingen: per stuk fl. -.3$.

Gratis geïllustreerde Catalogus op aanvraag

I L*W

KHASANA' SUPER DR. M. ALBERSHEIM, FRANKFURT A. D. M.-PARIS - LONDEW Generoo I vertegen woord igi ng i J. Winkel, Jzn., Dan Hoog, Merwedestroat 47, Tel. 772695

Trekking 15 Januari IAS**!

„Snork je nog altijd zoo als je slaapt?" „O, dat is nog veel erger geworden I Ik snork nu zoo hard, dat ik er zelf wakker van word I" „Nu ja, dan ga je toch in een kamer er naast slapen!"

Moeder (haar zoontje be rispend): „Én denk er om, dat ik in ieder geval je moeder ben f" Het zoontje: „Dat weet ik, moeder. Maar ik wou, dat U er niet altijd zoo over opschepte." Onderwijzer (woedend tot dommen leerling): „Bruin, je bent de grootste stommerd van de heele school ï" Hoofdonderwjjzer{toeva\\\g in de klas aanwezig): „Kom, kom, mijnheer Pieters, U vergeet u zelff"

Fabrikanten: N.V. EXPORT-PAPIERFABRIEK Nijmegen.

Er stond een mijnheer voor den kantonrechter, beschuldigd van dronkenschap. „Wat voor reden had je om te denken, dat deze persoon niet nuchter was ?" vroeg de magistraat aan den agent. Hierop antwoordde de agent: „Hij trok aan de bel van zijn huis en gooide een dubbeltje in de brievenbus. Daarop zette hij een leege melkflesch, die op de stoep stond, aan zijn oor en riep: „Geen gehoor". Toen ging hij op de stoep liggen en viel in slaap." - 19 -

De grootste prijs f 120.000,- kunt ook U winnen! Niet aarzelen! inschrijving op Groep „A" Vanaf heden "VS BV opengesteld i

5% Oranjekruis-Obligatiën en de volgens de loterijwet 1905 voor geheel Nederland wettig {Jcoorlo0fde

STAATS-en PREMIELOTEN

[zonder nisten ! Eik lol een prij&TI jOaarlijKslO groote winstkansen) waarin uitgeloot worden:

1.113.400 CULDEN MET HOOFDPRIJZEN VAN:

.»120 000

72.000160.000148.000 36000130.000122.500

en duizenden gemiddelde en kleinereprijzen,alle in contanten, kunt U winnen door inschrijving op een of meerdere dezer loten — zonder nieten.

Geheeie ioten vanaf/3.per maand, (dus geen gedeelten). |V Uitlotlngsliisten gratis na iedere trekking, BESTELBRIEF. Gelieve duidelijk in te vullen en Ie adressceren: Aan de

HoMsclie Cteillet-en Obli^aliebankN.V. Amsterdam,Poslbox 577 |P C Hooltslr. 165). Ondcrgeteekendc bestelt hiermede : Uitvoerig Prospectus „A" gralls-lranco en wenschl In Ie schrijven op de wettig geoorloofde geheeie „STAATS- EN PREMIELOTEN" slechts 13 per maand, recht gevende op den vollen prijs vanal de a.s. IrekKInii EEN ZOO GUNSTIGE GELEGENHEID OM SPOEDIG EEN VERMOGEN TE BEREIKEN MAG VOORAL IN DEZEN TUD NIEMAND VERZUIMEN. Haiüi in ïOBIL Woonpliatt; Straal in Ho.: ■ NainitoCoiirail:.

CATH..!

^^^—^-^^^-^—^^—

.f'v':«:/;;,? •■■»!:..

EEN MOOI GESCHENK

H. HEYENBROCK

IN DE STEENKOLENMIJ^L

H. HEYENBROCK DE SCHILDER VAN LICHT EN ARBEID Een album, bevattende 13 prachtig gekleurde platen naar het werk van dezen beroemden schilder. Elke plaat kan als fraaie wandversiering dienen. Het is een genot zoo'n prachtwerk te bezitten.

i (Vervolé van pa&na 12 Henriette de Floissac luisterde met duidelijk merkbaar ongenoegen naar zijn uiteenzetting. „En hoe staat het met uzelf?" vroeg ze, toen hij uitgesproken was. „U van uw kant redeneert: dit kistje heeft geen wettigen eigenaar meer; de Floissacs hebben er na een eeuw geen enkel recht meer op. Waarom moet ik er dan mee naar Mile, de Floissac gaan ? „Uw moreele plicht," zult geantwoorden. Zeer juist. Maar mijn moreele plicht legt mij op, eerbied te toonen voor de handteekening, die mijn vader onder een overeenkomst heeft ge zet." Ze stond daar, een aristocratische, werkelijk schoone vrouw, nu haar oogen schitterden in het vuur van haar woorden, in een kale kamer, die getuigde van haar moeilijk en vreugdeloos leven — en versmaadde een fortuin! Haar schoonheid en de hoogheid van haar houding spraken dieper tot Réné's hart, dan hij zich op dat oogenblik bewust was. „Neemt u wat tijd om na te denken," drong hij aan. „Er is geen haast bij de zaak." „Ik heb er voldoende over nagedacht," antwoordde Henriette. „Ik ben niet van plan pogingen te doen om een contract te ontduiken, dat door mijn vader is geteekend, ook al zou die ontduiking juridisch mogelijk zijn. Ik begrijp niet, monsieur Bontemps," ging ze op bijna verontwaardigden toon voort, „waarom u den verleider poogt te spelen. U moest begrijpen, dat wanneer ik in betrekking ben gegaan om onafhankelijk te zijn, ik dat heb gedaan, dmdat ik strenge opvattingen huldig in geldzaken. Ik heb niet willen teren op de edelmoedigheid van anderen en zou zeker niet willen leven van een bezit, dat ik mezelf dag en nacht zou ver-

VLUCHTELIMGEM 0 W0RDT u EEN EX

ul^^X^^'v?^ - TOEGEZONDEN - ZEND POSTWISSEL VAN II. 2.50 AAN DE ADM. VAN HET WEEKBLAD CINEMA EN THEATER OF GIREER HET BEDRAG OP No. 41880 EN TOEZENDING VOLGT WAKP

HANP ALBBPr KÄTWE VOM MAGY EU GEM laOPFEP

<^

(Poto L. C. Banufjn)

KATHARONE HEIPBORN, de beroemde tooneelspeelster, die wijten. Hoe u de zaak ook keert en wendt, u kunt mijn overtuiging in dit opzicht niet veranderen, eri als u er prijs op stelt om de achting te behouden, die ik u toedraag voor uw houding in dezen, raad me dan verder niets aan wat ik gemeen en laf vind." Ze wachtte even en vervolgde toen: „Bovendien, als u inderdaad van meening bent, dat het gevondene van mij is, zult u ook mijn recht moeten erkennen, om er vrijelijk over te beschikken. Zorg, dat ik alles vandaag nog krijg, dan zal ik het zelf naar Monsieur Goddard brengen. Het zal. natuurlijk een zwaren gang voor mij zijn om den man te moeten opzoeken, die mijn vader geruïneerd heeft door op een laaghartige manier misbruik te maken van zijn moeilijken toestand. Hij heeft het kasteel en de landerijen voor de helft van de waarde gekocht. Maar daar, moet ik overheen stappen. Wanneer kunt u mij den koffer brengen ?" „Ik zal hem zelf vandaag nog bij - 21 -

thans aan de film is verbonden. Monsieur Goddard afgeven," beloofde Réné. „Wat vriendelijk van ui" riep ze uit en nu straalde haar gezicht. „Ik kan eenvoudig niet zeggen hoe dankbaar ik u ben. Ja," ging ze peinzend voort, „ik zou gegaan zijn, maar vraag niet wat het me gekost zou hebben. Monsieur Goddard is een slecht mensch, in elk opzicht, niet alleen om wat hij tegenover mijn vader heeft gedaan. En nu moet u gaan. Het is twee uur mijn leerlingen zullen direct komen." V. Alfred Goddard lag in een uitermate slecht humeur op de rustbank in zijn weelderige zitkamer, toen zijn huisknecht hem Rérié Bontemps' naamkaartje bracht. Goddard leidde een buitengewoon kostbaar leven; hij was een getrouwe bezoeker van allerlei dure Parij sehe nachtlokalen, een „mauvais sujet" in elk opzicht. Het kostte hem de grootste moeite zijn inkomen in evenwicht te houden

yTJ--u.-T:j, ■»•>;■;„ : ,- .-lV;r«J

met zijn groote uitgaven en op dit ougenblik was zijn financieele toestand al bijzonder desolaat, doordat hij den vorigen avond, als bekroning van velerlei andere tegenslagen, bij het spel een kleine honderdduizend francs verloren had. Hij had getracht zijn leed te vergeten door het gebruik van ontelbare cocktails, met het gevolg, dat hij nu met zware hoofdpijn en in een ongenietbare stemming op den divan lag. Maar de mededeeling, dat Monsieur Bontemps hem wilde spreken over het Chateau de Floissac, deed hem besluiten, den bezoeker te woord te staan. Misschien een kooper; die zou hem te pas komen op het oogenblikl Réné trad de kamer binnen met een groote handtasch, waarin de juweelenkist zich bevond en toen hij zijn wonderlijk verhaal gedaan had, oordeelde Monsieur Goddard, dat dit nóg welkomer was dan een aspirant-kooper I „Hier is het kistje," eindigde Réné, terwijl hij het met koper beslagen koffertje uit zijn tasch te voorschijn haalde en het den ander overhandigde. „U zult zien, dat Mile, de Floissac ten behoeve van u afstand doet van een aanzienlijk fortuin." Wat hoopte Réné toen deze woorden over zijn lippen kwamen ? Dat ook Goddard zich grootmoedig zou toonen ? Dat hij zou zeggen: „Maar dat kistje hoort aan haar!"? Als Réné een oogenblik deze vage hoop gekoesterd mocht hebben, moesten de begeerige glans in de oogen van den ander, de trillende vingers, waarmee hij in de kostbaarheden gritste, hem wel iedere verdere illusie ontnemen. En vooral wat hij den groven, plom-

BEZOEKT HET

LUXOR PALAST TE ROTTERDAM FILM-ENTHOUSIASTEN G. R. ie HILLEGERSBERG. Lucie Dorainne heeft de laaisée jaren niet meer gefilmd. Haar adres is op het oogenblik onbekend. Wij zullen zooveel mogelijk raet Uw wensch 'rekening houden. B. S. ée ROTTERDAM. Het adres van Albert Lieven is Hessenallee 3, Berlijn. Hij is getrouwd. G. v.d.T.te's.GRAVENHAGE. Maurits Stiller is gestorven. Greta Garbo is niet verloofd of getrouwd. C. A. te RIJSWIJK. Hertha Thiele woont Königsallee 37, Berlijn. Albert Lieven kunt U schrijven Hessenallee 3, Berlijn. Niet vergeten an (woord-coupon in te sluiten. M. C.H.te's-GRAVENHAGE. In deze rubriek geven we alleen inlichtingen over filmsterren. We gelooven niet dat dergelijke foto's in den handel verkrijgbaar zijn. J. F. v. d. K. te LEIDEN. Wendt U tot den heer Paul van der Hurk, Javastraat 15, Den Haag. H. V. te AMSTERDAM. Ouderdom van filmsterren vermelden we in deze rubriek niet. Silvia Sydney is den Ssten November te New«York geboren.

pen, opgeblazen man binnensmonds hoorde zeggen: „Dezen keer eens géén pech! Geen . twijfel aan! De fortuin heeft zich gekeerd! Alle menschen, wat een hoop geld!" En daarop richtte hij zich weer tot Réné: „Volgens d€ bepalingen van het koopcontract komen al deze dingen mij natuurlijk rechtens toe, maar ik wil graag erkennen, dat lang niet iedereen gehandeld zou hebben als Mile, de Floissac. Ik zal haar een visite maken om haar te bedanken. U hebt u ook keurig gedragen! U hadt alles voor u zelf kunnen houden, zonder ooit in de gaten te loopeh. Ofschoon," hij wachtte even en staarde nadenkend naar zijn bezpeker, „het zou u misschien toch nog wel moeite hebben gekost de juweelen van-de hand te doen, zonder uw eigendomsrecht te kunnen bewijzen..." Nogmaals pauzeerde hij een oogenblik, alsof hem iets inviel, en hernam toen, met een eigenaardigen blik op den jongeman: „Er was. geen inventaris in den koffer,, nietwaar ?" „Neen," antwoordde Réné kortaf. Hij voelde, dat hij een kleur van verontwaardiging kreeg om de onuitgesproken beschuldiging, die in deze woorden lag. „Dat is merkwaardig," meende Goddard. • «Wait bedoelt u?" vroeg Réné uit de hoogte. ,,,0 niets. Monsieur Bontemps, absoluut niets. Ik heb inderdaad geen enkele reden om iets kwaads van u te denken." Met dit tactlooze excuus gaf de man meteen onomwonden te kermen,

DOUGLAS FAIRBANKS, de beroemde Amerikaansche filmster, brengt een bezoek aan zijn zoon Douglas Jr. Deze speelt te Londen onder regie van Paul Czinner de hoofdrol in de film ,,Catharina de Groote." Op onze foto van links naar rechts: Douglas Fairbanks Sr., Douglas Fairbanks Jr., Elisabeth Bergner (die de vrouwelijke hoofdrol vervult), Paul Czinner en productieleider Alexander Korda. Foto Londen PUm-Wa — 22 —

wat hij met zijn opmerking bedoeld had. „U hebt immers zulk een welsprekend bewijs van uw eerlijkheid gegeven? Maar u laat misschien aanspraken gelden op de vondst ? Dan moet ik u er op attent maken, dat in dit geval de uitdrukkelijke bepaling in het koopcontract ieder vermeend recht van den vinder bij voorbaat buitensluit. Dus daarom ..." „Heb ik wellicht aanspraak op iets gemaakt. Monsieur ?" viel Réné geprikkeld uit. „Houdt u kalm. We praten "zakelijk. Ik verwijt u toch ook niet, dat u in mijn kasteel heeft ingebroken ?" Hij sloot den koffer en vervolgde: JJU zei daarnet, dat MUe. de Floissac het niet breed heeft. Als een paar bankbiljetten ... En uzelf; u hebt kosten gemaakt..." „Mile, de Floissac staat te hoog, om iets van u te accepteeren en ik raad u dan ook aan, haar niets aan te bieden. En wat mezelf aangaat, ik ben gelukkig in staat, om me voor eigen rekening de luxe van een retour naar Domfort te veroorloven! En hiermee heb.ik mijn boodschap volbracht." Réné Bontemps deed alsof hij de uitgestoken had van den ander niet bemerkte -en verliet zonder groet de kamer. Echter niet zoo snel of hij hoorde Alfred Goddard nog mompelen; „Toch blijf ik het vreemd vinden dat er geen inventaris bij is!" VI. „En zeg nu maar, dat het leven geen boosaardige grap is," merkte Réné tegen Henriette de Floissac op, toen hij haar den volgenden morgen verslag uitbracht van zijn bezoek bij Goddard. „Als ik bedenk, dat uw overgrootvader met het gevaar van zijn leven vluchtte en dat de mijne liever het schavot beklom, dan een plechtige belofte aan zijn meester te schenden, met het resultaat, dat u gouvernante bent bij de kinderen van Madame Moreau en dat mijn voorland is, om een karig bestaantje in een duffe provinciestad te vinden, terwijl het fortuin dat deze beide mannen hebben getracht te redden, in handen is gekomen van het inferieurste individu dat ooit geld verbrast heeft, dan vraag ik u: Wat is het resultaat van den heldenmoed van die twee?" „Dat zal ik u zeggen," antwoordde Henriette, en ér beefde ontroering in haar stem. „Ik zal u zeggen waartoe die heldenmoed gediend heeft: hij heeft bij ons de gevoelens gewekt, die nu in ons hart leven." Terwijl ze dit zei, keek ze Réné met schitterende oogen aan. „Staat u mij toe, u geregeld te blijven bezoeken?" vroeg hij schuchter. „Zeker," klonk het eenvoudig. „Dikwijls ?" „Dikwijls I" Toen hij terug was op zijn kamer, keek hij als betooverd naar de oude dictionnaire in de boekenkast. Hij trok haar uit de rij, drukte er zijn lippen op en zei halfluid: „Lieve oude voorvader Antoine, gezegend zij uw nagedachtenis! Ik heb een grooter schat gevonden dan de juweelen en diamanten in den koffer!"

TAP-DANCING DOOR

COR KLINKERT

ZEVEN EN TWINTIGSTE LES. De „Half Torn" 8. — 1 Spring naar voren op den rechtervoet en stamp daarbij stevig op den grond, zooals op de betreffende atbeelding is aangegeven. 2. Breng den Linkervoet naar voren, terwij! de grond stevig word* aangeraakt. 3. Zwaai den linkervoet naar achteren, waarbij de grond wederom stevig moet worden aangeraakt. 4. Zet den linkervoet stevig op den gronc). Het tellen gaat als volgt: 1-2-3-4.

ïlhte&z^

Mary Pickford zat than» Amerika verlaten. Zij teerende een contract met de directie der Etslree Studio's in Engeland, waar zij een jaar zal filmen.

ACHT EN TWINTIGSTE LES. De „Half Turn" 9. — 1. Zet den rechtervoet achterwaarts I stevig op den grond. 2. Breng den rechtervoet naar voren en zet dien stevig op den grond. 3. Zwaai den linkervoet naar voren, tcrwtyl de bal van den voet den grond stevig aanraakt. 4. Zwaai den linkervoet naar achteren, waarbij de bal van den voet wederom den grond stevig moet aanraken. Het tellen gaat als volgt: 5-1-2-3.

NEGEN EN TWINTIGSTE LES. De „Half Turn*' 10. — 1. Positie van de voeten uit de laatste les. 2. Zet den linkervoet stevig op den grond neer. 3. Trek den rechtervoet achterwaarts bij en stamp daarbij stevig op den grond. 4. Spring vooruit op den rechtervoet. Het tellen gaat als volgt: 4-5-6. De lessan 20 tot 29 bevatten de ,,half turn". Loop deze één keer geheel door en voeg er dan de lessen 2021-22 aan toe. Dat voltooit den step. Het volledige tellen voor de Pick-Ups geschiedt als volgt: hop-l-2-hop. 1-hopneer. 1-2-3-4-5. Hop1-2. Hop-1-2. Hop1-2-1- 2-3-4-5. 1-2. 3-4-5. 1-2-3-4-5-6. Hop-l-2-hop. 1-hopneer. 1-2-3-4-5.

Gertrude Lawrence en Douglas Fairbank« Jr zullen binnenkort in het huwelijk treden.

Douglas Fairbanks

King Vidor

■

Lewis Milestone, drie film-konlngen, zullen in 1934 in Engeland werkzaam zijn. Douglas Fairbanks begon aan zijn eerste Engelsche film -Exit Don Juan". King Vldor en Lewis Milestone teekenden beiden een contract voor het in scène zetten van Engelsche films.

wpp-—1—

—^^—"-^

C. « ¥h~*PtJZZLES No. 519 DE WEG NAAR T GELUK

D

e Haagsche Wisselbekerwedstrijd werd geopend door de Tooneelvereeniging „A.D.R.E.M.", die tevens ter gelegenheid van haar 123^-jarig bestaan een opvoering gaf, (gelijktijdig première) van een blijspel van liefde, sport en malaise, ,,De weg naar 't Geluk", door Joh. van Doorn. De auteur is er in geslaagd een aardig blijspel, zonder de minste pretentie, te schrijven. Een stuk, — dit zal ongetwijfeld de bedoeling van den schrijver geweest zijn -— om ons een avond louter te amuseeren. Hij is hierin uitstekend geslaagd. De dialoog is vlot, er komt een tikje gevoeligheid bij, er is spanning; kortom een aardig blijspelletje, dat iedere vereeniging kan worden aangeraden. Bovendien brengt het den vertolker geen moeilijkheden. Wij zullen daarom den inhoud niet verraden, om de spanning en het amusement voor anderen, die het stuk ongetwijfeld nog wel eens bij hun vefetniging zullen zien, niet te bederven. ,,A.D.R.E.M." had de regie wederom toevertrouwd aan J. Vaandrager. Wij hebben vaak goede opvoeringen, door hem geleid, gezien, doch kunnen ditmaal niet tevreden zijn over zijn werkl Er waren vele regiefoutjes. Noemen wij o.a. het zeer ongelukkig plaatsen van de tafel in I (het kleine tooneel is hiqrvan niet alleen de schuld), en het veel te veel doelloos heen en weer loopen der spelers, wanneer zij op het wachtwoord hunner tegenspelers wachtten. Van de vertolkers dient in de allereerste plaats genoemd te worden Joh. van Doorn, die de rol van Tom uitstekend heeft vervuld. Zijn bewegingen zijn gemakkelijk, zijn spel is sympathiek en eenvoudig. In het eerste bedrijf was de wijze van vertellen van zijn levensgeschiedenis niet gelukkig en werkte vermoeiend. Verder voldeed hij echter uitstekend. Eugène (C. W. Jansen) en Vera (Toos Dekker) bewezen beiden, hun rollen te doorvoelen en wisten dat goed te uiten. Vooral het stille spel van Vera viel op. Jet Haspel was als het rap van tong zijnde, moderne meisje, zeer verdienstelijk; haar spontane uitvallen in I waren origineel. Wat meer bewegingsvrijheid moet nog aangeleerd worden. Dit geldt eveneens voor mevrouw Gr. van Meurs—Elfring, die een aardige Duitsche, trouwlustige gedienstige was. Aardig was haar spel en goed haar uiterlijk. Een beschaafde Dr. van Meiland was H. Kruuk en mevrouw Rie Frantzen— de Gruyter sloot zich als zijn echtgenoote goed hierbij aan. Toch reken ik deze rol niet tot haar beste; er zijn er, die haar beter liggen. Gré Millikan had als de scherpe, bemoeizieke mevrouw van Mameren beter voldaan, wanneer haar rolkennis vaster was geweest. Dit werkte thans storend en zij kon zich zoodoende niet geheel aan haar vertolking geven, hetgeen al te duidelijk bleek. Dat was jammer, want haar spel zou dan veel beter zijn geweest. En waarom steeds dezelfde grime gemaakt? Ik ken haar niet anders dan steeds met ditzelfde masker. Wanneer zien wij eens wat anders? Tenslotte nog Jopie Schölte—Jansen, die van de nieuwe gedienstige een aardige

typeering gaf, doch teveel chargeerde, hetgeen teleurstellend was. Zij zag er anders aardig uit en dat haar vertolking thans wat onaannemelijk werd, ligt misschien ook wel aan den schrijver. Het samenspel was verdienstelijk, de rolvastheid in doorsnee goed, evenals de grime. De uitspraak had soms wat beschaafder kunnen klinken; de intonaties waren niet altijd goed en ook de articulatie liet wel eens te wenschen over (Vera). HENRI A. VAN EYSDEN JR. DE ZEVEN SLEUTELS VAN BALDPATE

B

e Haagsche Vereeniging C. E. T. E. G.E. gaf onder spelleiding van den heer P. van Zwieteren haar jaarlijksche uitvoering. Opgevoerd werd allereerst: ,,De tijd, die ons gegeven is", een tragisch levensspel in één bedrijf, door A. den Hertog. Op den éénacter volgde een geheimzinnig melo-dramatisch blijspel in 2 bedrijven, met een voor- en naspel: ,,De zeven sleutels van Baldpate", naar een roman van Earl Diggers, door Constant van Kerckhoven. Deze griezelhistorie speelt zich af in een stormachtigen Novembernacht, in het als zomerpension ingerichte kasteel ,,Baldpate", dat thans echter somber en verlaten boven op een berg ligt. In het voorspel maken wij kennis met de huisbewaarders Eliah Quimby en Mrs. Quimby en een geheimzinnig bezoeker, die na eenig gepraat blijkt een vriend van den eigenaar van „Baldpate", den romanschrijver William Magee, te zijn. Een weddenschap tusschen beide vrienden om 5000 dollars, is aanleiding tot zijn komst; bij heeft n.1. op zich genomen hier binnen 24 uren een roman te schrijven. In het eerste bedrijf betreedt een verdacht individu. Bland genaamd, het eerst de spookachtig verlichte hall en deponeert in opdracht van Thomas Hayden een geweldig pak bankbiljetten in de brandkast, hetwelk later door den omkoopbaren Burgemeester Cargan en zijn handlanger Lou Max zal worden afgehaald. Dan verschijnt Mary Norton, een journaliste, ten tooneele, vergezeld door Mrs. Rhodes, die van de zonderlinge gedragingen van Mr. Cargan, haar a.s. man, iets meer wenscht te weten. Ook Peters, de kluizenaar van Baldpate, spookt rond in de omgeving en tracht zich van het geld meester te maken, evenals Myra Thornhill, een mysterieuze dame. Tenslotte bemoeit Kennedy, de inspecteur van politie, zich met het geval en geeft blijk al een zeer eigenaardige opvatting van zijn taak te hebben. Aan het eind verschijnt dan Hal Bentley, de eigenaar zelf ten tooneele.... Tot het laatste oogenblik blijft de spanning er in en niemand vermoedt, waar deze duistere verwikkelingen op uit zullen loopen tot het naspel hierin licht brengt. Er is door de speienden met liefde gespeeld. Laten wij er van afzien de spelers afzonderlijk te noemen, doch volstaan we met den regisseur, den heer P. van Zwieteren, een woord van hulde te brengen voor hetgeen door allen werd bereikt. Het was een avond, welke een belofte inhoudt voor het, in het volgend jaar te vieren, tienjarig bestaan van C.E.T.E.G.E. DEEJEEVEE. — 24 -

R'

udolf Klein-Rogge is voor een belangrijke rol in de film „Hanneles Himmelfahrt" geëngageerd. Ramon Novarro zal onder regie van W. S. van Dyke, de hoofdrol vervullen in de film ,,Laughing Boy". Lupe Velez zal de vrouwelijke hoofdrol spelen. Helen Hayes zal de hoofdrol spelen in de film „What every woman LUPE VELEZ knows", een tooneelstuk, waarin zij met veel succes op het tooneel optrad. Erna Morena zal onder regie van Herbert Selpin een rol spelen in de film „Tusschen twee harten". Hilde von Stolz en Werner Fuetterer spelen de hoofdrollen in de film „Achtung, wer kennt diese Frau". Regie voert Franz Seitz. Edmund Lowe zal dehoofdrol speien in de film „Take the „Witness". Het draaiboek schreef Adcla Rogers. Max Dearly, Gabrielle Dor-" ziat en Rence Saint-Cyr spelen te Parijs de hoofdrollen in de film „Arlette et ses Papas". EDMUND LOWE Regie voert Henri Roussel. Te Cairo is een groot film-ätelier gebouwd. De Majestic-Film, directeur Harold, van Peski, zal een film opnemen getiteld „Ein Walzer aus Wien". Onder regie van Bernard Vorhaus wordt te Elstree de film „The broken melody" opgenomen. De hoofdrollen spelen Merle Oberon, Margot Grahame en John Garrick. Sylvia Sidney zal de hoofdrol spelen in de film „ThirtyPrincess". Buster Crabbe, James Gleason, Robert Armstrong, Ida Lupino en Tody Wing spelen in de film „Search for beauty". Onder regie van Alan Cresland spelen SYLVIA SIDNEY Richard Barthelmess, Ann Dvorak, Claire Dodd en Tully Marshall in „Massacre". De film wordt in de studio's te Burbank opgenomen.

was jarig; vandaar dan ook, dat het aan de „stamtafel" in de soos nogal gezellig toeging. Ook scheen de malaise al heel weinig invloed te hebben gehad op de ontvangen cadeaux. Mijn neef, eenigszins verlegen met zooveel attentie, weerde af: „Kom lui, dat hadden jullie nu niet moeten doen!" Doch een der vrienden meende: „Je weet, Janssen, wat Napoleon gezegd heeft: kleine geschenken onderhouden de vriendschap." ' „Neem me niet kwalijk," bracht mijn neef in 't midden, „maar dat heeft Napoleon nooit gezegd!" „Wis en zeker wel!" „Neen, vast en zeker niet," hield mijn neef vol. De beide beeren bleven nog wat strijden tot ze eindelijk besloten een weddenschap om tien gulden aan te gaan. Toen dit beslist was, zou men uitmaken wie als scheidsrechter bij het meeningsverschil zou optreden. „Het moet in ieder geval een historicus zijn," vond de vriend met wien mijn neef gewed had. „Waarom?" vroeg mijn neef, „Ik kan je bewijzen, dat je ongelijk hebt. Daar Napoleon een Franschman was, heeft hij immers gezegd: „Les petits cadeaux entretiennent l'amitic."!" „Zeg schat, lijkt 't jou ook niet. dat er te veel zout in de soep is?" kweelde het pasgetrouwde vrouwtje. „Neen, kindjelief," antwoordde de jonge echtgenoot, „hoogstens te weinig soep in het zout." „Wanneer hebt u uw vrouw eigenlijk leeren kennen?" „Laat es kijken. ... dat moet kort na den trouwdag zijn geweest!" Er stond een man bij de bruglfuning met een wanhopig gezicht in het ondoorgrondelijke water te staren. Een voorbijganger, dien de treurige blik van den eenzamen man opviel, ging naar hem toe en vroeg medelijdend: „Wat scheelt er aan?" „Ik heb een dollar in 't water laten vallen!" zuchtte de eenzame. „Maak je maar niet bezorgd," klonk het bemoedigende antwoord. „De dollar stijgt wel weer!"

KNIPPUZZLE

Bovenstaande stukjes vormen, als ze goed opgeplakt worden, een portret van een Amerikaansche filmactrice. Wij zullen tien foto's van haar verdeelen, onder degenen, die ons het opgeplakte portret, benevens haar naam, zenden.

i

I

rsT

1^ I

f

6

7

Oplossingen vóór 16 Januari zenden aan ons adres: Redactie „Het Weekblad", Galgewater 22, Leiden. Abonné's uit overzeesche gewesten moeten vóór 16 Maart hun antwoorden inzenden. Op de enveloppe a.u.b duidelijk vermelden: „C. d Th.-Puzzles No. 379'. De abonné's, die het blad onbeschadigd willen houden, kunnen volstaan met de stukjes over te trekken of te calqueeren en zoo op te plakken. Degenen, die onze Wekelijksche Vraag ook op willen lossen, kunnen die tegelijk met deze puzzles inzenden, mits zij haar op een apart, duidelijk van naam en adres voorzien velletje papier schrijven.

Horizontaal: Bekend Fransch filmacteur. Verticaal: 1. Rijwiel. 2. Kwajongen. 3. Waar planten in groeien. 4. Vordering. 5. Oorzaak. 6. Geen vriend. 7. Zeilboot. Onder de goede oplossers verloten wij een hoofdprijs van f. 2.50 en drie troostprijzen.

OPLOSSINGEN C. <& Tlhu-PUZZLES No. 5i KNIPPUZZLE

Bezoeker (sprekend over de jongste van het gezin) : „Hij heeft zijn moeders oogen!" Moeder: „Ja, en zijn vaders neus en kin, vind je niet?" De jongste: , „En mijn broertje zijn broek!"

De foto's werden verkregen door: mejuffrouw M. Meyer, Amsterdam; mejuffrouw N. Jacobs, Amsterdam; den heer M. van Eek, Haarlem; mejuffrouw S. Swaab, Amsterdam; mejuffrouw T. Maas, Rotterdam; mejuffrouw M. Pieters, Den Haag; mejuffrouw G. de Jong, Strijp; mejuffrouw C. de Ruyter, Den Haag; den heer K. Martenbroek, Amsterdam; den heer A. Melisant, Rotterdam.

MONOORAMRAADSEL

Cliënt: „Ik zou dien mijnheer Pietersen wel willen aanklagen, omdat hij mij met zijn auto heeft aangereden, maar ik vrees, dat hij geen geld heeft." Advocaat: „O, dat is niets. Ik kan dien •wagen van hem best gebruiken." Chef: „We moeten dien vertegenwoordiger direct ontslaan. Hij is aan al onze klanten gaan vertellen, dat ik een ezel was en zoo meer." Compagnon: „Nou, ik zal wel eens met hem praten. Hij moet geen zakengeheimen overkletsen."

INVULRAADSEL

Ethel, Lionel en John Barrymore in

Raspoetin en de Keizerin

Conrad Veidt 25 -

Mejuffrouw G. Lagro te Beek (L.) verkreeg den hoofdprijs, en mevrouw Wolf te Den Haag, mevrouw A. Wouters te Rijswijk en mejuffrouw Dubbeling te Rotterdam de froostprijzen.

-

■

AMSTERDAMSCHE KRONIEK De Kerstweek bracht gelukkig een stijging van het bezoekers-aantal onzer schouwburgen. Hopen wij dat het zoo door zal gaan en dat 1934 voor de tooneeldirecties een voorspoedig jaar zal zijn. En vooral voor Louis Saalborn. Deze verdienstelijke acteur-regisseur vecht met den moed der wanhoop tegen het spook der theater-misère. Met eenige getrouwen gaf hij dit seizoen de premières van twee oorspronkelijk Nederlandsche tooneelwerken. Het eerste., „Moeder wordeny bleek een mislukking. Deze week volgde „Dwaallichtjes" van Mevrouw Jaarsma-de Lange. De medespelenden gaven het beste, het publiek was welwillend, maar de eindelooze dialogen bezorgden dit tooneelstuk ten slotte toch een roemloos einde. Hetgeen jammer

CARLA DE RAET EN FERD. ERFMANN IN „DWAALLICHTJES" is voor het ensemble Saalborn, het LOUIS SAALBORN IN ,DWAAL- was zoo goed beLICHTJES" doeld. Het „Centraal Tooneel" deed met „Petrus" een betere keus. Deze comedie van Marcel Achard is boelend en vlot geschreven. Alleen het tweede bedrijf kon af en toe ietwat bekort worden. Cees Laseur schijnt zich inderdaad de weelde te kunnen veroorloven de hoofdrol in een stuk te spelen en tevens regie te voeren, een combinatie, die overigens nogal gevaarlijk is. Als regisseur van „Petrus" had Laseur een gelukkige hand (voortreffelijk was de sfeer op de kamer van de drie girls Migo, Francine en Josette), als vertolker van den titelrol was hij prachtig op dreef. Mary Dresselhuys speelde de vrouwelijke hoofdrol, het danseresje Migo. Wij zagen haar nimmer beter. Trouwens: het geheele ensemble komt een woord van lof toe. Wij hopen, dat het hardwerkende „Centraal Tooneel" veel plezier van „Petrus" mag hebben.

CEES LASEUR IN „PETRUS"

^

WIST U DAT U TEGENWOORDIG AL VOOR IV« TOT 2 CENT EEN „TOOCOS" (de fijnste Egyptische Import) KUNT HEBBEN???

FIIM-ENTHOUSIASTEN A. v. R. ie VLAARDINGEN. Bu»£er Crabbe is niet dood. Da£ bericht berustte op fantasie. Rolverdeelingen vermelden we in deze rubriek niet. A. W. te AMSTERDAM. Joan Crawford is van Douglas Fairbanks Jr. gescheiden. • N. D. te AMSTERDAM. Maurice Chevalier kunt U schrijven: 5451 Marathon Street, Hollywood. U moet hem in bet Fransch of Engelsch schrijven. Indien U drie antwoord-coupons insluit, zal hij U wel een foto zenden. Het kan ongeveer vier maanden duren, H. F. te EINDHOVEN. Foto's van filmsterren zijn tegen betaling bij ons niet ver» krijgbaar. Het ingezonden bericht uit bedoeld blad is nonsens. C. v. d. V. te KAMPEN. Lilian Harvey is te Londen geboren. Ouderdom van artisten vermelden we in deze rubriek niet. Hans Albers woont Lennéstrasse 7, Berlijn. Indien U hem in 't Nederlandsch schrijft (drie antwoord-coupons insluiten) zult U de foto toch wel ontvangen.

(Dervolè van pagina Ity doch toen hij voor het huis van den consul stond, viel hij uitgeput op den grond en kon slechts stamelend uitbrengen, dat hij een Franschman was, dat hij te voet Afrika had doorkruist, in Timboektoe was geweest en bescherming noodig had Men hield hem voor een krankzinnige en joeg hem weg. Dien nacht sliep Caillié onder den blootei hemel. Honden zouden hem aan stukken hebben gescheurd, als een voorbijganger niet tusschenbeide was gekomen. Caillié kroop naar het kerkhof en bracht daar den nacht door. Den volgenden dag schreef hij aan den consul van Tanger. Hij kreeg geen antwoord. Hij kroop letterlijk naar die stad, onderweg bedelend om niet van honger te sterven. Eindelijk bereikte hij de woning van den consul. Men wilde hem daar echter reeds weer weg jagen, toen de consul hem gewaar werd Caillié sprak hem in volmaakt Fransch aan en vertelde wie hij was. De consul snelde op hem toe en omhelsde hem: Caillié wat gered — op het laatste oogenblik. Caillié had niet de staven goud ontdekt, waarvan in de verhalen over Timboektoe gesproken werd. Arm was hij weggegaan ziek en ellendig keerde hij terug. De roemrijke stad, waarvan zijn gedachten vervuld waren geweest, had hij niet gezien. Hij had slechts een vuile, verarmde stad gevonden aan het eind van een 36.000 mijl langer, weg, die één marteling was geweest en die vijfhonderdachtendertig dagen had geduurd' Desondanks was hij niet ontmoedigd, wan evenals alle ware ontdekkingsreizigers had hij voldoende belooning gevonden in het feit, dat hij het doel, waarnaar hij op weg was gegaan, ha^ mogen bereiken!

Rustig en kalm, beheerscht in Uw denken, handelen en spreken zult ook gij zijn en blijven na het gebruik van

MARY DRESSELHUYS IN „PETRUS" - 26 -

Mijnhardt's Zenuwtabletier Buisje 75 cent. Bij Apothekers en Drogisten.

JOAN CRAWFOßoDPpBAAN IM ZEVEN PECIODEM Ä Is je iets over Joan wilt weten, moet ^jl je het aan Tommy vragen. Tom«/JL my is namelijk chef-electricien van de M.G.M, studios; hij is een Ier met rood haar en een eeuwigen glimlach. Den dag, dat Joan in Hollywood aankwam, ontmoette hij haar aan het station en heeft haar zien opgroeien gedurende de zeven perioden van haar filmloopbaan. „Ze stuurden mij, een fotograaf en nog een paar anderen naar het station om Joan af te halen, toen zij hier uit New York aankwam," vertelt Tommy. „Deze ontmoeting zal ik nooit vergeten. Niemand van ons kende het verlegen meisje met haar bruinen haardos en eenvoudige klecding. Wij verwachtten Lucille Le Sueur, de danseres van Broadway. Toen iedereen het perron verlaten had, spraken wij een meisje aan, dat alleen achtergebleven was. Dat was mijn eerste ontmoeting met Joan. Drie of vier dagen later zag ik Lucille weer," aldus Tommy. ,,Ik werkte in de studio, waar zij haar proefopname maakte. Edmond Goulding, de regisseur, die eigenlijk Joan's talent ontdekt heeft, leidde deze opnamen. Hij bracht haar de studio binnen. Zij was gekleed in een kort blauw japonnetje met zwarte schoenen en kousen en zij was zóó onder den indruk, dat zij niets goed kon doen. Ik had medelijden met haar en toen Goulding het eindelijk opgaf en wegliep, ging ik naar haar toe. Zij huilde en ik probeerde haar een beetje op te vroolijken. ,,Je bent toch een danseres?" zei ik tegen haar. „Probeer dan eens of je dit kunt nadoen." Ik ben namelijk zelf ook danseur geweest en ik deed haar een trucje voor, waarbij het eene been omhoog wordt gehouden, waarna men er overheen springt. Joan probeerde het en viel. Toen Goulding terugkwam stond ze te lachen en toen ging alles veel beter." Dit was het begin van een warme vriendschap tusschen Joan en Tommy en het was de eerste van de vele keeren, dat zij samen hartelijk lachten. „In die dagen," vervolgt Tommy, „was ze erg verlegen en ze kende niemand. Zij werkte den geheelen dag hard en 's avonds ging zij regelrecht naar het hotel, waar zij woonde. Eigenlijk is dit een van de voornaamste dingen, die niet in Joan veranderd zijn: haar enorme werklust. Niet lang geleden kwam ik toevallig in een verlaten zaaltje van een studio en vond daar Joan, die zich oefende voor haar dansen in een nieuwe film. Zij werkt nog even hard als vroeger." De tweede periode van Joan's carrière begon met het veranderen van haar naam. Toen zij den artistennaam Joan Crawford aannam, was het of zij plotseling meer zelfvertrouwen kreeg. Zij verhuisde van het hotel naar een klein villatje in Hollywood en ging ook meer uit. Zij kreeg een nieuw contract en meteen haar eerste groote rollen. „Toevallig hoorde ik tot de electriciens, die werkzaam waren bij de opnamen van „Paris", Joan's eerste goede kans", herinnert Tommy zich. „Charles Ray speelde de hoofdrol en Douglas Gilmore de karakterrol. De regie had Edmond Goulding. Joan was veel veranderd sinds de dagen van haar eerste proefopname. Zij verborg haar

zenuwachtigheid nu achter een lachje, in plaats van achter tranen." Het hoogtepunt van de derde periode was haar succes in „Sally, Irene en Mary", een film, die eveneens geregisseerd werd door Edmond Goulding, den man, die altijd vertrouwen in haar gehad had en waardoor Joan definitief gerangschikt werd onder de film-persoonlijkheden. Ongeveer in dien tijd verliet zij haar villa in Hollywood en verhuisde naar een mooi huis in Beverly Hills. „Ik herinner me nog den dag, dat ik met een fotograaf naar Joan's huis ging om een paar opnamen te maken, 's Middags kwam er een clubje jongelui lunchen en Joan drong er op aan, dat ik mee zou blijven eten, maar ik had geen jas aan, want ik was in mijn oude werkpak, maar Joan gaf dadelijk bevel, dat allen hun jas moesten uittrekken en drong er op aan, dat ik nu zou blijven. Zij heeft altijd van die kleine eigenaardigheden, zelfs nu zij een beroemdheid is geworden." De vierde periode begon met de film „Moderne Bruidjes" en in dien tijd kwam de jonge Douglas Fairbanks in haar leven. Zij speelden samen in een film. „Als Joan niet met den jongen Douglas gezien werd, was zij in gezelschap van Dorothy Sebastian", vertelt Tommy verder. „Deze drie speelden samen in „Dancing Daughters". Ik werkte ook mee aan die film en ik vond, da.t Joan veel kalmer en zachter geworden was dan toen zij in „Sally, Irene en Mary" speelde, maar toch was zij nog vol grapjes. Zij vertelde steeds aan Doug, Dorothy en de anderen, dat ik haar oudste vriend was. Nooit heeft zij den dag vergeten, dat ze huilde bij haar eerste opname. Toen ze de film „Dancing Daughters" beëindigd had, kreeg ze een nieuw contract met de Metro-Goldwyn-Mayer en werd gepromoveerd tot „star". Zij liet toen een huis in Brentwood bouwen, waar ze ook thans nog woont." De volgende periode in Joan's leven begon met haar eerste sprekendefilm. „Untamed". Enkele weken te voren was zij getrouwd en had met Doug haar nieuwe huis betrokken. Het was een donker, Spaansch huis, ernstig en gedistingeerd. Joan werd huiselijk en besteedde veel tijd aan handwerkjes. „Zij was nog even vriendelijk, maar veel rustiger," meent Tommy. „Den eersten keer, dat ik bij haar kwam om foto's te maken, liet zij mij haar heele huis zien. „Ik voel me zoo gelukkig. Tommy," zei ze, „en nu weet ik, dat ik op het witte doek wat bereiken zal." Zij maakte in die dagen den indruk van iemand, die volkomen zeker van de toekomst is. Zij vroeg den productieleider om haar vooral ernstige rollen te geven en zij kreeg haar zin. Haar eerste film van dat soort was „Paid" en het werd een enorm succes. Deze periode van succes duurde meer dan anderhalf jaar." De zesde periode culmineerde in „Letty Lynton". . t „Het was toen, dat Joan minder serieus begon te worden," zegt Tommy treurig. „Zij lachte meer en liet allerlei vroolijke gramophoonplaten tusschen de opnamen spelen. Haar oude vriend William Haines

— 27 -

richtte haar kleedkamer in de studio in en later eveneens haar huis. Hij maakte het er lichter en vroolijker en Joan leek weer op het meisje uit de dagen van „Sally, Irene en Mary". Ook de film, waarin zij speelde, was meer in overeenstemming 'met haar nieuwe persoonlijkheid. De rol was wel dramatisch, maar gaf haar toch de gelegenheid om veel mooie japonnen te dragen." Toen, na de droeve dagen van de echtscheiding, begon de zevende periode. „Toevallig," besluit Tommy zijn verhaal, werkte ik met Joan in haar nieuwste film, hoewel ik eigenlijk heel weinig meer in de studio's te doen heb en meestal samenwerk met den fotograaf van de publiciteitsafdeeling. Er was evenwel een te kort aan electriciens en zoo raakte ik in deze film verzeild. Hét was weer echt de oude tijd, een film met Joan. Voor ze met een scène begon wuifde ze in de richting van mijn lampen, waar ze mij zag zitten. De Joan van tegenwoordig lijkt weer het meest op Lucille le Sueur. Zij is weer heelgmaal het lieftallige meisje van haar eersten tijd, met al de goede spelkwaliteiten der latere jaren. Ik geloof, dat zij nu weer zichzelf is. . . . Joan heeft haar huis alweer opnieuw laten schilderen, thans wit. Zij is tegenwoordig de elegantste vrouw van Hollywood en gaat lederen avond uit. Of de kleine Lucille gelukkig is? Ja, dat weet ik niet!"

•

Ze vervolgde haar v/eg en Dick liep met een licht hart den heuvel op. Toen hij de Vamen bereikte, stonden de hekken open en den tuin doorloopend, kwam hij aan den ingang van het paleis, waar hij zijn kaartje aan een schitterend gekleeden bediende gaf, die er een anderen bediende mee wegstuurde. Na eenige minuten verscheen de man weer en, sprak even met den hoofddienaar, waarop deze Forsyth beduidde, dat de mandarijn hem wilde ontvangen. Hij werd in een statige kamer geleid, waarvan het meubilair nog kostbaarder was dan dat van de kamers in Canton, en terwijl Forsyth zijn oogen over de kunstschatten liet weiden, maakte hij voor zichzelf uit, dat de mandarijn onmetelijk rijk moest zijn. Voor verdere overpeinzingen had hij geen tijd, want een seconde later werd een gordijn aan het eind van het vertrek terzijde geschoven en Li Weng-Ho verscheen, in 'n zijden gewaad, dat ruischte onder het loopen. Terwijl hij naderbij kwam, hief hij zijn hand op, die schuil ging in zijn wijde mouw en keek naar het kaartje van den dokter, dat hij tusschen zijn vinger en duim vasthield. Op een meter afstand van den zendingsarts bleef hij staan en wierp Forsyth een hooghartigen blik toe. „Dr. Forsyth?" vroeg hij met een vertoon van onwetendheid, dat werkelijk prachtig was. „Tot uw dienst, edelachtbare Heer," antwoordde Forsyth, die niet kon nalaten de zelfbewuste houding van den Chinees te bewonderen. „Van de medische zending in Yong-Foo, zie ik/' vervolgde de mandarijn, nogmaals een blik werpend op het kaartje. „Ja, edelachtbare Heer!" De Chinees keek hem weer aan, liet toen opzettelijk het kaartje los, zoodat het op den grond fladderde. „U wenscht mij misschien een bijdrage te vragen voor uw zendingswerk?" „Daarvoor ben ik niet naar de /amen gekomen," begon hij. „Neen?" De stem van den mandarijn klonk beleefd-nieuwsgierig. „Neen. Mijn bezoek betreft een zaak, die u nauw raakt." „Zoo?" „Ja. Ik bedoel den vrijen handel in opium in Het Huis der Honderd Heerlijke Droomen en in andere opiumkitten in YongFoo." Li Weng-Ho's oogen bleven onbeweeglijk, zelfs zijn gezicht verried zijn gevoelens niet. Een moment zweeg hij en toen hij sprak, was er nauwelijks iets van verrassing in zijn stem te bespeuren. „Opiumkitten, Dr. ForSyth? Daar heb ik nooit iets van gehoord." „Het zou mij zeer aangenaam zijn, als ik ze u zou mogen toonen, excellentie."

De mandarijn schudde het hoofd. „U vergt te veel van mij/' gaf hij koel ten antwoord. „Ik regeer niet in /ong-Foo om op aanwijzing van een vreemdeling in alle hoeken en gaten te spionneeren. Daarbij ben ik er van overtuigd, dat u zich vergist." „Verfrissen!" riep Forsyth boos. „Alsof de toestand niet meer dan schandelijk is." „Dat is onmogelijk. Anders zou ik dat wel vernomen hebben.' „Ik verzeker u...." „Neen, neen!" Li Weng-Ho's stem klonk plotseling gebiedend. „Dr. Forsyth, als een man beide partijen te vriend wil houden, zooals uw landgenooten dat noemen, dan hebben zijn verzekeringen geenerlei waarde." „Wat bedoelt u in vredesnaam?" vroeg Forsyth bruusk. „Precies wat ik zeg, mijn beste dokter," antwoordde de mandarijn op beleedigenden toon; „en aangezien dat zoo is, wensch ik de rust van /ong-Foo niet te verstoren, omdat u zegt, dat...." „Het zal toch moeten," viel Dick Forsyth hem in de rede. „Moéten!" begon de mandarijn, wiens onverstoorbaarheid plotseling week voor ziedende verontwaardiging. „Dat is ongewone taal in mijn Vamen. Ik verzoek u niet

3

ZWEI HERZEN IM /4 TAKT OPGEVOERD DOOR HET HERSCH-OPERETTEOEZELSCHAP Hiebt gij, schouwburgbezoeker, u wel eens afgevraagd, wat er allemaal gebeuren moet eer een operette er „is", d.w.z. tot stand gekomen en gaaf over het voetlicht gebracht? Hebt ge u daar ooit werkelijk wel eens rekenschap van gegeven, terwijl ge, comfortabel in uw stoel gezeten, met een weiwillenden glimlach genoot van een der amusante operettes, die Fritz Hirsch met zoo'n onnavolgbaar flair steeds weer tot iets nieuws en aantrekkelijks weet te maken? Ga eens zien naar deze „historie van een verloren wals" en ge zult dan beseffen, dat het heel wat energie en hoofdbrekens heeft gekost eer men u al dit oog en oor bekorende schoons kon bieden. Wij zullen u de geschiedenis niet in extenso uiteenzetten, want dan zou de aardigheid er af zijn. Wel zullen wij u verklappen, dat Fritz Hirsch en Paul Harden in deze operette een ideaal paar tweelingbroeders vormen, die een roerende eensgezindheid ten toon spreiden, voortdurend onderbroken door even malle als vermakelijke ruzies. Zij zijn het succes van den avortd, daarin bijgestaan door de ondeugende Claire Clairy, die parmantig en guitig door de heele operette danst en zingt. Friedel Dotza vertolkt op de haar eigen gezellige wijze de wat erg zoete rol van het door de tweelingbroers hevig aanbeden zusje, dat geen zusje is. Arno Velecky, die den componist speelde, door een theater- 29

MADIAhMP UQPPF

te vergeten, dat u mijn gast bent, anders zal ik vergeten, dat ik uw gastheer ben. „Ik bedoel, dat Peking u wel zal dwingen," zei de dokter onomwonden. „U weet, dat de Regeering besloten heeft tegen ieder verkeerd gebruik van opium handelend op te treden." „Peking zal mij dwingen!" De mandarijn was zichzelf weer. Zijn gezicht was even uitdrukkingsloos als een stuk hout, zijn stem effen en zonder klank. Toen brak hij eensklaps in een spottend gelach uit. „Zeker niet op aandringen van Dr. Forsyth." Terwijl hij sprak, ging hij naar 'n tafel en nam een opgerold papier op, dat daar lag. Toen wendde hij zich tot den zendingsarts. „U kent geloof ik de taal van mijn land, dokter? Ja! Dan zal dit document u zeker interesseeren." Hij overhandigde het papier aan Forsyth, die vlug de Chineesche letters las. Een diepe rimpel verscheen op zijn voorhoofd en zijn gezicht verbleekte. Want het document betrof hemzelf; het was een verklaring, dat hij op zijn reis van Canton, de zendings-sampan gebruikt had om opium te smokkelen en dat drie kisten, ieder een picol wegend, door een lid van de bemanning bij Leiand Barrington, een vreemdeling, die in Yong-Foo woont, bezorgd waren. Er bestond geen twijfel, wat den in-

-

Arno Velecky en Friedel Dotza. directeur geprest om coute que coute een Weenschen wals te maken, kon ons zeer goed voldoen; zijn stem is heel mooi, doch wat te zwak. Alle andere oude bekenden zingen en acteeren zooals men dat van hen gewend is. Met alles wat wij hier schreven is dus wel bewezen, dat deze nieuwe operette van Fritz Hirsch een gang naar den schouwburg alleszins waard is!

,

houd der kisten betrof, want deze waren nag-ekeken door dienstdoende beambten, die de smokkelwaar ontdekt hadden. Verder werd vermeld, dat nog niet tot vervolging- was overgegaan, daar men eerst de bestemming van de opium wenschte te onderzoeken. Toen Dick Forsyth met het lezen van het kostbare document gereed was keek hij niet eenmaal op. Heel duidelijk zag hij de val, die men voor hem had opengezet, en waar hij ingeloopen was. De Engelschman had van het bedrog geweten; was dit misschien met Li Weng-Ho overeengekomen, terwijl het meisje.... Hij brak even zijn gedachtengang af. Had Kathleen Barrington het geweten? Had ze hem opzettelijk gebruikt om hem zoodoende te verhinderen nuttig werk te doen? Hoe ondenkbaar het hem ook leek, de feiten wezen er op.... Li Weng-Ho's stem, zacht en insinueerend, stoorde zijn overpeinzingen. „Dat document schijnt u veel voedsel voor uw gedachten te geven. Dr. Forsyth. Ik vraag mij af, of u geen verklaring hebt af te leggen." „De kisten waren niet van mij. Ik wist niets van den inhoud af. Ze zijn heel toevallig met de zendings-sampan meegekomen." „Van wie waren zij dan wel?" viel de mandarijn hem vriendelijk in de rede. Dick Forsyth dacht vlug na. Het was mogelijk, dat de sluwe Oosterling een snooder spel speelde dan hij nu doorzag. Misscluen probeerde hij Kathleen Barrington geheel in zijn macht te krijgen en de gesmokkelde opium te gebruiken om zijn doel te bereiken. Dat scheen hem waarschijnlijk en als hij de waarheid vertelde, zou hij de verrader van het meisje worden. Plotseling besloot hij een stouten aanval te ondernemen.

„Ze hoorden aan uw Engelschen deelgenoot. Leiand Barrington." Terwijl hij sprak, flikkerden de oogen van den mandarijn even en hij hief zijn waaier op als om zijn gezicht te verbergen. Een seconde later was hij zichzelf weer. „Ik begrijp niet, waarover u spreekt/' zei hij norsch. „Maar ik weet wel, dat u opium in deze stad hebt binnengesmokkeld en dat ik u behoor te arresteeren. Op opiumsmok* kelen staat de doodstraf. Dus u hebt het alleen aan mijn genade te danken, als u levend uit de /amen komt." „U zoudt mij niet durven arresteeren," sprak Forsyth vlug. „Ik ben een Engelschman....'' „Een Chineesche /amen, dat moest u weten, is gesloten als het graf. Niemand zag u de hekken binnenkomen '' „Miss Barrington weet, dat ik hier ben," vervolgde Forsyth kalm, hoewel hij wist, dat hem aan alle kanten gevaar dreigde.' „Zij verwacht mij straks " „Ah!" De vijandige oogen van den mandarijn boorden zich in die van Forsyth. De woede had het maskerachtig gezicht van den mandarijn verwrongen. Toen maakte hij een handbeweging. „U kunt gaan,, dokter! Maar als u een verstandig man bent, zult u ontdekken, dat de lucht in Tong-Foo slecht voor uw gezondheid is. En u doet wijs, zoo min mogelijk van deze stad te vertellen, in geen geval iets in Peking te rapporteeren." „Ik beloof u niets!" riep Forsyth. „Beloften vraag ik niet. Een verstandig man doet....'' „Ik zal doen wat ik 't verstandigst vind." Eensklaps was het met de kalmte van den mandarijn gedaan. Onbeteugelde woede schitterde in zijn oogen, verwrong zijn geel gezicht. Zijn stem klonk trillend en heesch.

til L Kf% be^e"de ko^'eken Stan en Laurel soms eens onverwacht in de studio's van de + Metro-Goldwyn-Mayer verschijnen, weet iedereen, dat er wat aaataebeurenl Men ziet ze hier b,j de piano met een aantal bekoorlijke sterretjes die OifvefbliikbS tot inspiratie dienen ... j <«"

.-

-

^

-

^.

■

„Als u zich tegen mij verzet, zal ik u in reepen laten snijden. Ik zal u op straat laten snijden, zoodat het volk zich met u amuseeren kan. Ik " Hij hield zich in, toen klonk het meteen doodelijke kalmte, die nog vreeselijker was dan zijn dreigementen: „Verdwijn uit mijn Vamen — uit de stad Yong-Foo, jij vreemde hond! Na zonsondergang zijn de poor ten der stad gesloten, dan " Terwijl hij sprak, klapte hij in de handen. Eenige bedienden verschenen. Hij sprek enkele woorden met hen en voor Forsyth iets kon zeggen was hij achter 'n gordijn verdwenen. De bedienden naderden hem. Er zat niets anders op dan te vertrekken of er uitgegooid te worden. Hij liep naar de deur, waardoor hij gekomen was. Toen hij zich in den tuin bevond, zag hij, dat er een wacht bij het hek geplaatst was. Zou hij ongehinderd weg kunnen gaan of.... Met de bedienden op zijn hielen bereikte hij het hek. Zijn hart bonsde. Indien ze hem den weg versperden Tot zijn groote opluchting gebeurde dit niet, maar toen hij er door liep, spuwde een van hen hem in het gezicht. Met een bovenmenschelijke poging bedwong hij zich. Toen merkte hij, dat eer van de bewakers hem volgde.

AAN ALLE NEDERLANDSCHE VROUWEN Juist in deze tijden, waarin van iedere vrouw gevraagd wordt om er voor te zorgen, dat zij meewerkt aan verstandige bezuiniging, is het van het .grootste belang, dat u kennis maakt met het aanbod, dat u hierbij wordt gedaan. Wij vestigen uw aandacht op een weekblad, samengesteld en uitgegeven voor de Nederlandsche vrouwen, jong en oud. voor de moeders van gezinnen zoowel als voor de vrouw, die alleen vóór zichzelve heeft te zorgen. HET

RIJK

DER VROUW

bi

edt aan haar lezeressen groote voordeelen. Het is niet een- MODEBLAD alleen, het is een ECHT VROUWENBLAD. De redactie stelt zich als taak niet alleen de voorlichtster, maar ook de raadgeefster van haar lezeressen te zijn.

HOOFDSTUK VII. HET BLOEDSPOOR.

Met den soldaat achter zich aan, kwam Dick Forsyth aan het punt, vanwaar een pad naar het huis van Barrington voerde en een oogenblik bleef hij aarzelend staan. Zou hij Kathleen Barrington opzoeken of niet? Hij volgde den weg naar de stad, bleef na een paar passen besluiteloos staan De soldaat maakte eveneens halt en leunde op zijn geweer, maar toen Forsyth het pad naar Barringtons huis insloeg, liep hij met spoed naar de /amen terug. In den tuin gekomen, keek Dick om zich heen en ontwaarde een meisjesgestalte onder een kerseboom. Hoewel hij haar gezicht niet kon zien, twijfelde hij er niet aan of het was Kathleen. Naderbij komend, zag hij, dat er een peinzende uitdrukking in het mooie gezichtje lag. Hij kuchte om zijn nadering aan te kondigen waarop het meisje onmiddellijk opsprong: een glans van blijdschap kwam in haar oogen. „O!" riep ze, „ik dacht net aan u Dr Forsyth. Ik vroeg me af, wat er in de /amen gebeurd was en ik was zoo vreeselijk bang. Bent u er goed afgekomen?" „Voor het oogenblik wel!" klonk het grimmig. „Heeft Li Weng-Ho u gedreigd?" „Ja." Forsyth liet een kort lachje hooren. „Maar bedreigde menschen leven lang!' „Niet in China," gaf ze vlug ten antwoord. „Dit is een gevaarlijk land U moet werkelijk heel voorzichtig zijn. Wat hebt u tegen hem gezegd? Iets, waarover hij kwaad is geworden?" „Ik heb hem beschuldigd van medeplichtigheid aan opiumsmokkelarij en hij heeft mij tot zonsondergang tijd gegeven om /ong-Foo te verlaten." „Dan moet u gaan...."

Geen voordeeliger uitgave ELK No.

24

Per PAG.

Halfjaar

10 cents per week Een blad,

dat

voor

elke

12.60

dan deze uitgave vrouw in elk nummer

meer waarde brengt, dan een heele jaargang kost. De ondergeleekende

34—8 (13.,)

34—9 (146).

34—8 (135). Japon van wollen marocain in donkerbruin met geheel uit plooien bestaanden rok, die aan een tandvormig uitgeknipt heupstuk is gezet. Sjaalkraag van beige zijde marocain en beige leeren ceintuur. Benoodigd : 3.60 M. marocain van 1.40 M. breedte. Patroon verkrijgbaar in maat 44 en 50. 34—9 {i46)• Kastanjebruine romain de laine vormt het materiaal voor dit model met een kort heupstuk en een rok, die van voren een toegevouwen plooi vertoont. Sluiting van voren op een bloezend lijfje met een kraag van beige repszijde. Benoodigd : 3.40 M. romain de laine van 1.40 M. breedte.

(Wordt vervolgd) -30 ~ .

verlangt tot wederopzeggens toe een abonnement op het weekblad | HET RIJK DER VROUW (( 2.60 per halfjaar. 10 cent per week) j Handteekening

iM

1

I

Af te geven aan onzen agent of te zenden aan de Administratie

i

van HET RIJK DER VROUW. Galgewater 22, Leiden.

Vä-..-.,

rrt,;;.';:,:« ',;■;,.,;,.,,s:^»^

:inEMA ^ TH EATER

1 j i i ■! iiJj I J-.J j i j blok - ken Q.

^

Te ,

spe - len %*-

op den

£

i

^ " i^J i i i m fraai ka - steel - tje

grond.

Tot - dat op 't vioer-kleed

J

£

Het

mooist ge - kleur - de

m blok - je Maak - te

hij

^

tot

ko-nin-

r r T r

pi 9,n

'

JiinH run»! liiljij

HJT^J Het

klein - ste tot

prin

Tien kleine nijvere vingers Bestieren 't vorstendom En Moeke, buiten hare schuld Stoot heel zijn droomrijk om . . . Twee vuur'ge kinderoogen. Die staren boos haar aan. „Wil ik?" vraagt moesje schuldbewust, „'t Weer voor je maken gaan?"

-

ses - je...

Wat

gaat het naar zn

En moeke bouwde een huisje Met moeien tuin er om En toen ze 't eindlijk klaar had. Toen — stootte hij het om ... . Maar Moes ging niet berispen Zooals hij had verwacht. Alleen heeft zij dien avond Hem niet naar bed gebracht .. ..

J'JII

ïin>"^

Tien kleine koude vingertjes Die hadden 's nachts geen rust. Die zochten, tastend. Moeke's bed Zij — heeft ze warm gekust! Twee groote heete tranen Vielen op Moeders haar En teeder klonk het aan haar oor: „Toe moes, vergeef 't me maar !"

MAISON ODIQT ï ^c* o. .* MADF. J^J ^., Fabriek van Artistiek / Zilverwerk

Specialiteit

voor geschenken

Gevestigtf in

1600

No. 520 13 Januari 19 3 4

i

I'IJXL

stond.

spoe-dig Een

in zilvet en verzilverd

metaal

^OOT^BU2EJ^^^^^S^™|M"™BLKB

STIJLPER|ODE

ttód.en Adm. Galgewater 22, Lelden. Tel. 760. Postrekening 41880. VerschUnt wekel«ks - Prü» per kwartaal f. 1.95.