VERSLAG NR. 8 VAN ONZE INDONESIAREIS 22/5 t/m 4/7-2015 Ubud, hotel Tanah Semujan, Maandag 22 juni 2015 9.30 uur. Het afscheid van Ibu Atik en haar gezinnetje (zaterdagavond) was best moeilijk. Vooral Atik vond het helemaal niet leuk, dat we weer vertrokken. Op het laatste moment kregen we nog een pak koffie mee “to remember her and her family, when we were home.” Op de afscheidsfoto kon er nauwelijks een lachje af.
Why not stay here?
Op zondagmorgen ging de wekker om 6.00 uur. Een uur later zou de taxi komen. Toen ik om even voor zevenen voor bij de balie kwam, om de beloofde ontbijtpakketten op te halen, bleek men vergeten, die klaar te maken. Onder grote stress hebben we toen toch maar in het restaurant, waar gelukkig een medewerker al (veel te vroeg) aanwezig was, wat toast met scrambled egg naar binnen geschrokt. Uiteindelijk waren we om 7.20 uur toch op pad. Gelukkig had ik gerekend op een rijtijd van 1,5 uur (ruim!). Zo vroeg in de morgen was het echter nog niet zo druk en we waren uiteindelijk in nét iets meer als een uur op Praya Int. Airport. Het inchecken ging snel, mede door het feit, dat we dat al via Internet hadden gedaan.
1
De meeste tijd waren we nog kwijt aan het betalen voor het overgewicht. We mochten samen 40 kg. ruimbagage meenemen, maar hadden ruim 55 kg bij ons. Toch hoefden we slechts voor 5 kg bij te betalen: het enorme bedrag van Rp. 40.000,-- oftewel nog geen € 2,80 ! We vertrokken strikt op tijd om 9.30 uur en exact een half uur later ploften we al zachtjes neer op Balinese grond. Het wachten op onze bagage duurde dit keer vrij lang, maar tegen elven waren we toch buiten. Daar stond Wayan Suantara, de hoteleigenaar, ons al op te wachten met in zijn hand een groot bord met mijn naam er op. Het was vrij druk op de weg, maar om 12.00 uur waren we toch op onze bestemming. Daar maakten we kennis met Pak Made en Ibu Made, de resp. vader en moeder van Wayan. Later bleek hier ook nog een roomboy rond te lopen, die ook Made heet. Duidelijk, toch!? Zij runnen met zijn drieën dit vriendelijke gastenverblijf van 6 kamers, 3 beneden en 3 boven. Wij hadden een benedenkamer gevraagd, maar moesten nog even wachten: door een misverstand had de vorige bewoonster de kamer niet tijdig ontruimd en moest hij nog worden schoongemaakt. Tanah Semujan ligt aan de Jalan Bisma, een flink eind verder van de Jalan Raya Ubud (Hoofdstraat) dan Three Dewis, waar we twee jaar geleden zaten. Jaren geleden zaten we ook op de Jl. Bisma ( Villa Chempaka ) en dat hotelletje lag toen aan het eind, midden tussen de rijstvelden. Nu zijn zeker 500 m. aan beide kanten veel gebouwen, meest hotelletjes, bijgebouwd. Er worden zelfs alweer zijwegen aan gelegd, diep de rijstvelden in. Jammer! Maar we “wonen” hier heerlijk rustig, al is het wel ca. 10 min lopen naar Ubud-Centrum. De kamer is ruim, met werkelijk vorstelijke bedden, schitterend uitgesneden. Er hangt een klambu boven, zodat je echt het idee van een hemelbed hebt. Het terras ligt heerlijk in de schaduw en last but not least: er is een mooi zwembad, dus wat willen we nog meer. Vanmorgen lag ik al om 7.05 uur is het water! Op ieder terras staat een thermoskan met heet water, terwijl koffie en thee ook voorradig zijn. Ook het ontbijt vanmorgen was prima: toast, eieren, boter, jam en fruitsalade.
Heerlijk rustig.
2
Lekker een baantje trekken!
Hier kun je toch alleen maar Prinsheerlijk sla[en?
3
Wim is alweer op strooptocht geweest. Hij kwam net thuis met de mededeling, dat hij een prachtig beeldje had gezien. Het kostte “slechts” Rp. 45.000.000,-- , zeg € 3.000,-- . Enige smaak valt hem niet te ontkennen! Ik denk, dat we vanavond weer gaan eten bij Café Ayu. Dat ligt vooraan in de Jl. Bisma en ik at daar gisteren een heerlijke babi kecap. Vooraf een tomatensoep en fruitsalade toe. Wim had een lekker krokante springroll, nasi campur en black ricepudding toe. Daarbij air putih (water) en de totale schade bedroeg Rp.166.000,--. Inclusief de fooi waren we € 12,50 kwijt!.
-0-0-0-0-0-
Tanah Semujan, Ubud. Dinsdag 23 juni 2015 17.00 uur. Het verkeer hier in Indonesia blijft ons verbazen. In West- Europa lijkt het me onmogelijk, wat je hier allemaal ziet: zelfs op de weinige - wat wij zouden noemen - autowegen krioelt alles door elkaar. Luxe auto’s, voorzien van chauffeur getooid met uniformpet; vrachtauto’s - veelal 10-tonners - beladen met 15 ton zand of gesteente; scooters en motoren uit de middenklasse; maar ook : fietsers; Lombok-Ferrari’s (paard-en-wagens); en zelfs hier en daar, rustig kuierend, een voetganger! Vooral die motoren worden hier voor van-alles-ennog-wat gebruikt. Je ziet ze beladen met hele gezinnen: pa aan het stuur, de oudste zoon op de tank, ma achterop en daartussen 2 meisjes. Vijf man sterk en enkel pa draagt (soms) een helm!
De Indonesische variant op “ ‘k heb m’n wagen volgeladen”…
4
Maar ook als vrachtwagen is de motor ideaal: zie de foto op de vorige pagina. De man leek zijn hele winkel in huishoudelijke artikelen bij zich te hebben. En hij kon nog rijden ook! Hiervoor vertelde ik al, dat de Jalan Bisma de afgelopen tijd veel verder is volgebouwd. Zo logeerden we in 2013, op aanraden van vrienden, in Ubud in “The three Dewi’s”. Dat lag toen nog midden in de rijstvelden , bijna aan het toenmalige eind van de Jalan Bisma. Enkele jaren eerder hadden we die weg al eens in omgekeerde volgorde gelopen, vanaf hotel Pande Permai Bungalows nabij Monkey Forest richting Jalan Raya Ubud. Toen waren er nog volop rijstvelden, al werd er al hier en daar gebouwd. Nu is bijna alles volgebouwd! Een van de weinige sawah’s geeft zicht vanaf de Jl.Bisma op The three Dewi’s. Het linkse (witte) gebouwtje is het oorspronkelijke onderkomen, waar wij logeerden. Het middelste gebouw werd in de periode, dat wij er waren, plechtig ingewijd door een Hindoe-priester. Nu is daarnaast alweer een uitbreiding verschenen……
Zicht op “The three Dewi’s”(links) met de beide nieuwbouwen.
5
Candidasa, Segara Wangi Beach. Donderdag 25 juni 2015 10.10 uur. Gistermorgen om 10.45 uur arriveerde Rauh, onze vaste sopir (=chauffeur) op Bali sedert 2003 of 2004, om ons naar Candidasa te brengen. In ruim 1,5 uur reden we daar naartoe. Ik weet, dat mijn verhaal (net als in het verhaal “Saïdjah en Adinda” uit de “Max Havelaar” van Multatuli {Ed. D. Dekker} ) eentonig wordt, beste lezer, maar ook hier werden we weer met grote blijdschap begroet. Madé, de enthousiaste eigenaar, vertelde dat zijn manager Komang teleurgesteld was, dat we er nog niet waren. Hij had foutief genoteerd, dat we de 23 e al zouden komen! Omdat hij gisteren een vrije dag had, ontmoette hij ons pas vanmorgen bij aanvang van zijn dienst. Ik zat om 7.00 uur net aan het zwembad, toen hij me met een enthousiaste kreet begroette: “Hi, hello mr. Hans! How are you? Selamat datang! (=Welkom!)” Hij kwam bij me zitten en na tien minuten ben ik maar in het zwembad gesprongen, anders hadden we daar waarschijnlijk nog gezeten…….. Gisteren echter kregen we onze vertrouwde bungalow nr.105. Oorspronkelijk kregen we daar een teleurstelling te verwerken: de keuken bleek afgesloten! En die was juist zo prettig om alle etenswaren te bergen (koelkast) onze koffers te stallen, etc. Dat bleek geen probleem: onmiddellijk werd hij open gemaakt en werd de (inmiddels kapotte) koelkast vervangen door een ander exemplaar. Daarna nam Made ons vol trots mee naar zijn laatste aanwinst: het ontbijtrestaurant. Tot vorig jaar was daar een woning, die voor 10 jaar verhuurd was aan een Australische “dame”. Haar contract was net voordat ik in September 2015 hier was afgelopen en werd toen door Made niet verlengd. Uit woede had zij toen allerlei vernielingen aangericht en allerlei roerende zaken, die niet van haar waren, meegenomen. Ze had echt een enorme ravage achtergelaten, herinner ik me. Nu was die woning getransformeerd in een keurig ontbijtrestaurant, waar ik nu dit verslag zit te schrijven. Wanneer ik opkijk, kijk ik uit over de oceaan. Ondanks de hitte buiten zit ik hier heerlijk koel.
Het ontbijtrestaurant……..
…… met oceanview….
6
(Voormalig) Iguana. We rammelden langzamerhand van de honger , dus gingen we eerst wat eten. Dat deden wij in het dichtstbij gelegen restaurant Pandan Beach. Dat ligt naast het voormalige Iguana, dat we na het eten even bezochten. Daar spraken we met de echtgenote van Ketut Merta Yasa, die de baan van haar man heeft overgenomen. Alleen is ze geen manager, dat is Jeny geworden, die er ook al erg lang werkt. Het moet gezegd worden, dat e.e.a. mooi is opgeknapt: Er is veel wilde bossage weggehaald en alle bungalows zijn voorzien van warm/koude douche, airco en nieuw meubilair. Maar de prijs is wel enorm omhoog geschroefd: Betaalden wij de laatste keer voor bungalow 201 (seaview) Rp. 275.000,--, nu vragen ze voor dezelfde bungalow Rp. 881.780,--, meer dan 3 maal zoveel. En dat, terwijl de service aanmerkelijk verminderd is: geen koelkast meer op de kamer, geen restaurant meer (enkel ontbijtservice op de kamer), terwijl de meubilering aanmerkelijk kariger is geworden. Voorheen stonden daar de meubeltjes van Joop en Henny, nu slechts enkele stoeltjes. Nee hoor, laat ons maar lekker hier in Segara Wangi blijven! Voor het diner wilden we Warung Puspa bezoeken, maar dat bleek tot 28 juni gesloten i.v.m. familiale “ceremonies”. Jammer, dan zullen we ons heil enkele dagen elders moeten zoeken! We aten nu in restaurant Legong. Dat was goed, maar we waren wel behoorlijk wat meer geld kwijt: bijna € 16,-- voor twee soep, 1 nasi campur en 1 wiener schnitzel en 3 juices. Maar natuurlijk nog goedkoop voor ons Nederlanders. Terug in onze bungalow bleek het buiten aanmerkelijk koeler als in binnen: de airco bleek het te hebben begeven! Vanmorgen hebben we dat direct aan Made gemeld en inmiddels is het apparaat vervangen door een ander en is Made op weg om de kapotte radiator te laten repareren/verwisselen. Wat een verademing, vergeleken bij Iguana, enkele jaren geleden. Hier wordt onmiddellijk actie ondernomen en worden de zaken gerepareerd!
Onmiddellijke reparatie.
7
Ook het zwembad is nu helemaal klaar, het terras is af en er zijn comfortabele ligbedden. Ook de aangrenzende vijver, die lek was, is klaar en er bloeien mooie waterlelies in. De aan de zijkant wat achteraf gelegen bungalows zijn opgeknapt en als laatste is nu de laatste seaview bungalow aan de beurt. Die komt komende maand gereed. Ik vraag me af, wat Made, ijverig baasje als hij is, daarna gaat ondernemen!
Goed voor een frisse duik…..
Zicht op het restaurant. Uiterst rechts de laatste te vernieuwen bungalow.
8
Nu wordt het langzamerhand tijd, ons te gaan beraden, waar we de lunch gaan gebruiken. Made’s zuster Nyomang heeft hiernaast een kleine warung en brengt het eten desgevraagd ook hier. Misschien moeten we dat eens ’n keer proberen! -0-0-0-0-0-
12.50 uur. Nou, dat was het proberen meer dan waard. We aten een lekkere nasi campur, die naar meer smaakte. Voor herhaling vatbaar, dus!
Selamat makan! (= Smakelijk eten!)
Rond drie uur, tijdens ons middagdutje, werd er aan de deur geklopt. Het bleek Zwarte Piet niet te zijn, maar Ketut Merta Yasa, de voormalig “manager” van Iguana te zijn. Hij vertelde, dat hij stage loopt bij een lokale gezondheidskliniek, gesticht door de regering. Daar krijgt hij gedurende max. twee jaar een opleiding in een administratieve functie. Bij gebleken geschiktheid krijgt hij daarna een vaste aanstelling. Laten we voor hem hopen, dat dit lukt! Hij had gelukkig ook het telefoonnummer van Nyoman, onze laundry-man. Wij belden hem en hij kwam direct. Hij bracht zijn tweede dochter, Kadek en zijn zoontje mee. Omdat hij hoopt, dat wij Kadek ook willen gaan steunen, nu zij naar de SMA gaat, bracht hij haar rapport mee. Hoewel dat niet echt geweldig is, beloofden we toch, een eventuele beurs te bespreken met het bestuur, Zij zal dan echter wél héél erg goed haar best moeten doen en duidelijk vooruitgang laten zien om ook eventueel voor een tweede semester in aanmerking te komen. 9
Omdat we weten hoe beroerd zijn financiële situatie is, ben ik geneigd, positief te adviseren.
De huidige staf van Segara Wangi.midden vooraan gehurkt manager daarachter 4 trainees .Helemaal achteraan een voormalig trainee, die op bezoek was.
Komang,
Inmiddels zie ik, dat we weer een flink verslag hebben, dus laat ik het maar weer versturen. Hartelijke groeten voor jullie allen en tot het volgende verslag.
PAX et BONUM !!
Hans.
10
11
