Krant van de socialistische organisatie Offensief, Nederlandse afdeling van het Comité voor een ArbeidersInternationale (CAI) Meer loon

Nr Nr..

185

Pr ijs 1 St e eu uro : n 2 prij eu s ro :

Krant van de socialistische organisatie Offensief, Nederlandse afdeling van het Comité voor een ArbeidersInternationale (CAI)

Meer loon Meer koopkracht Door Peter den Haan, kaderlid FNV-Bondgenoten Rotterdam.

inflatie in de eurozone, maar met name in Nederland. Bij het huidige inflatieniveau van 2,5% blijft er van al die loonsverhogingen nog maar weinig over. Met de

De politieacties staan nog vers in het geheugen, de zorg en het onderwijs beginnen zich te roeren, maar bij de grote trendsetters - Shell, KPN, Philips - waren er ook acties nodig om de 3,5% en wat eenmalige bonussen binnen te halen. Ook in de kleinmetaal (een sector met in totaal zo’n 400.000 werknemers) is vanaf 22 februari actie gevoerd en met een gelijksoortig resultaat. De tien stakingsdagen, waaraan zo’n 300 bedrijven meededen, hebben geleid tot een akkoord over een loonstijging van 6,5% over 22 maanden en drie eenmalige uitkeringen van in totaal 800 euro. Jongeren in de kleinmetaal krijgen in juli 2008 en juli 2009 nog eens 3% extra. Als extra stimulans om nieuwe jongeren in de sector “te lokken”. (Waar is die goeie ouwe LTS als je hem nodig hebt). De “oude lullen”-dagen blijven behouden (een van de stokpaardjes van het kabinet is meer en langer doorwerken, bij voorkeur tot je 67-ste).

ziekenkosten en pensioenpremie erbij geteld ziet het budget er opeens een stuk minder florissant uit.

Nu ongeveer een kwart van de 440 af te sluiten CAO’s voor dit jaar zijn “beklonken”, is dat een mooie gelegenheid de balans op te maken van de afgelopen periode.

De twee belangrijkste oorzaken waarom er wat te halen valt en ook

VERDER IN DEZE KRANT Economische Tsunami

blz 2

Grootste bedrijven klaplopers

blz 4

De oorsprong van 1 mei

blz 5

Duitsland - Opmars nieuwe linkse partij

blz 6

25 jaar bezuinigingen in het onderwijs

blz 7

Wat ons verdeelt, verzwakt ons

blz 8

wordt binnengehaald, zijn de afgelopen periode van economische groei: 3,5% in 2007 gepaard gaand met lage loonstijging én de krapte op de arbeidsmarkt. In 2007 was de werkloosheid 4%; 300.000 mensen waren werkloos, maar 200.000 vacatures bleven onvervuld (bron: CPB). Naar verwacht zal als gevolg van de recessie in de VS de economische groei terugvallen tot zo’n 2,25%, maar een veel grotere bedreiging van het besteedbaar inkomen ligt in de huidige

daar bleef de bestuursvoorzitter Michel Tilmant steken op 4,8 miljoen euro. Het basissalaris bleef 1,29 miljoen, maar hij kreeg een half miljoen minder bonus. Ja, ja, het leven is hard aan de top). Bovendien heeft de regering Balkenende-4, net als z’n 3, voorgangers een voorvechter van het vrijemarkt-denken, de vennootschapsbelasting met 5% verlaagd en mogelijkheden geschapen de vennootschapsbelasting helemaal niet meer te betalen. En Donner is zijn speeltuinpolitiek over het ontslagrecht slim aan het spelen. Terwijl de meest bewuste delegaties van de bonden haar besturen proberen duidelijk te maken dat overleg met deze figuren geen zin heeft, is Agnes Jongerius, voorzitster van de FNV, boos dat Minister Donner niet wil onderhandelen. Waarover dan, Agnes? Alsnog het ontslagrecht? Niks daarvan. Het beste wat ons kan overkomen is de val van dit werkgeverskabinet. Dat scheelt een heleboel hoofdpijndossiers.

Toch kraait de gehele burgerlijke pers mee in het concert van werkgevers, kabinet en andere zakkenvullers en laaienlichters over de noodzaak van matiging in het licht van de aanstaande crisis. Uiteraard gaven ze zelf het beste voorbeeld: de topinkomens zijn gemiddeld met 9% gestegen, exclusief de bonussen (de ING uitgezonderd,

Weg met Balkenende-4!

W WWWW. O WF. FO EF NF S E IN ESFI . ENFL. N L

2 - Offensief Nr. 185 Crisis in wereldcapitalisme

Economische Tsunami Wereldkapitalisme verzuipt In de loop van vorig jaar is er een diep stekende economische crisis in het kapitalisme ontstaan. Het begon, zoals bekend, met de hypotheekcrisis. Met hypotheken die in de VS waren gegeven aan mensen die ze gewoon niet konden betalen. Dat waren er nogal wat. Het waren hypotheken met een hele lage rente in het eerste jaar: daarna werd het de marktrente… dat was er vaak niet bij verteld. In de loop van vorig jaar bleek dat sommige mensen het geld gewoon niet hadden. De risico’s waren in onduidelijke financiële producten verwerkt (een soort doorgeefspelletje); die waren weer door alle banken over de wereld verhandeld. Zo werd de hypotheekcrisis een financiële crisis. Glanzende namen in de bankwereld zoals Bearn Stearns, Northern Rock, Credit Suisse, UBS en vele anderen sneuvelden of likten hun wonden. Door Pieter Brans, Offensief Amsterdam Eigenlijk zijn er drie crises tegelijk. De eerste is de hypotheekcrisis. Er zijn heel veel hypotheken in de VS die nooit zullen worden afbetaald. Alle financiële producten die daarop gebaseerd zijn, zijn in één klap waardeloos. De huizenprijzen dalen door gedwongen verkopen. De voorraad onverkochte huizen stijgt: kopers krijgen moeilijk een hypotheek en als je langer wacht wordt het misschien nog goedkoper. Bouwondernemers gaan failliet. Bouwvakkers raken werkloos. Dat is één crisis. Dan is er de financiële crisis. Banken zijn het vertrouwen in elkaar kwijt, want niemand weet waar de slechte leningen zitten. De centrale bank leent oeverloos geld aan de banken om het vertrouwen te herstellen en het geld wordt gretig aangepakt, maar banken zijn heel voorzichtig in het lenen aan elkaar en aan hun klanten. De kredietstroom stokt en dus ook de economische groei. De derde crisis is het dalen van de consumptie. De consument gaat het somber inzien: zijn huis en of aandeeltjes worden minder waard, misschien wordt hij uit zijn huis gegooid, misschien raakt hij zijn baan kwijt, zijn creditcard wordt ingetrokken, prijzen stijgen: hij koopt niet meer. Om deze drievoudige crisis op te lossen kunnen de centrale banken zich garant stellen voor de verliezen en de rente verlagen. De centrale banken gaven miljarden dollars en euro’s uit om het kredietsysteem, de leningen die banken elkaar onderling verstrekken, aan de praat te houden. Allemaal belastinggeld. De rente in de VS werd keer op keer verlaagd, zonder dat het hielp. Soms hielp het een dag of twee. Het loste de problemen van de arme hypotheekbetalers natuurlijk niet op. De econoom Roubini becijferde dat de huidige crisis, als hij zich voortzet, tot drie triljoen dollar kan gaan kosten. Zelfs al is de narigheid een stuk minder, dan nog heeft het kapitalisme vele maanden en jaren nodig om te herstellen van deze dreun. De eerste fase is dat de zeepbel van de huizenprijzen leegloopt en dat kan nog een tijd duren. Pas als de huizenprijzen weer stabiliseren, komt er wat duidelijkheid. Recessie Er zijn twee mogelijke economische scenario’s. Het scenario waar het

kapitalisme op hoopt is een korte recessie in de VS (twee kwartalen) met beperkte effecten op Europa en Japan. In dit scenario blijven China en India gewoon doorgroeien en kunnen het gebrek aan groei elders compenseren. Daarna kan de groei van de wereldeconomie gewoon doorgaan. Het andere scenario is dat van een recessie van zeker acht kwartalen met een wereldwijde recessie. De

economie in de VS loopt vast. 70% van het nationaal product gaat naar de consumptie en die zakt in door de dalende huizenprijzen en omdat krediet op rantsoen gaat. China en India worden getroffen door de dalende export naar de VS, Europa door de hoge euro. Er gaan meer banken en financieringsinstellingen om. De aandelenbeurzen dalen verder. Grondstoffenprijzen (olie) waar veel speculatief geld in is gaan zitten omdat de beurs het zo slecht doet, gaan naar beneden door de teruglopende productie. Wie weet wat het gaat worden, is niet een lezer van deze krant. Die zit op de Bahama’s van zijn geld te genieten. Marxisten hebben geen

kristallen bol. Maar het lijkt erop dat de kans op het optimistische scenario redelijk verkeken is. Het hoeft niet zo somber te worden als in het doemscenario, maar een periode van grotere economische problemen voor het kapitalisme lijkt het meest waarschijnlijk. Regeringen en centrale banken blijken weinig invloed te hebben op de problemen. De centrale bank in de VS heeft al verschillende renteverlagingen doorgevoerd, maar ze hebben niets geholpen; je kunt de rente niet blijven verlagen. In Japan is eind 1991 een enorme speculatieve zeepbel in onroerend goed uiteen gespat. Banken zaten met enorme leningen die waren gegeven op onderpand dat bijna niets meer waard was. De Japanse centrale bank bleef de rente verlagen, uiteindelijk tot bijna nul %: geld was bijna gratis. Het hielp niets. Hulp kwam pas na jaren van stagnatie, toen de overheid de banksector hielp met enorme geldinjecties en het aansturen op fusies tussen slechtere en betere banken. De

kosten hiervan waren enorm: de schuld van de Japanse overheid is nu 180% van het hele Bruto Nationaal Product, één van de hoogste in de wereld. De Japanse overheid kon dit doen omdat Japanners (vanwege het gebrek aan sociale voorzieningen en pensioenen) enorm veel geld sparen. Geen enkele crisis is een kopie van de vorige, maar het voorbeeld van de Japanse economie laat wel zien wat er kan gebeuren. De overheid in de VS heeft nu al grote schulden. De rente verlagen lost de problemen niet op. Het veroorzaakt prijsstijgingen en leidt tot een lagere koers van de dollar. Het overeind houden van de bankensector in de VS is mogelijk, maar het kost jaren, en de kosten voor de

belastingbetaler zouden enorm zijn. Arbeiders in de VS zouden een enorme prijs betalen: in de vorm van een stijging van de kosten van levensonderhoud (stijgende prijzen), werkloosheid en ontslagen (General Motors kondigde al 70.000 ontslagen aan), gedwongen huizenverkopen (hypotheken niet meer op te brengen) voor lagere waarden en stijgende belastingen (iemand moet de rekening betalen). Natuurlijk geven president Bush en de Republikeinen de gigantische puinhoop die ze van de economie en de oorlog in Irak gemaakt hebben graag door aan een Democratische president. Nederlandse economie Volgens Bos en Balkenende zou Nederland niet door de crisis getroffen worden. Het is inderdaad waar dat Nederlandse banken minder getroffen zijn door de crisis. Maar als door de dalende dollar en de stijgende euro de Duitse export naar de VS stagneert, merkt Nederland dat wel degelijk. In Nederland hebben arbeiders door de enorme winstcijfers van grote bedrijven in 2007 het gevoel dat ze nu loonsverhogingen moeten eisen om een deel van dat geld binnen te halen. Ook in de publieke sector (politie) is de druk voor hogere lonen groot: arbeiders voelen dat de overheid moeite heeft om met de huidige salarissen bij de politie, in de zorg en in het onderwijs mensen binnen te halen. Het gevoel eindelijk broodnodige loonsverhogingen binnen te kunnen halen en de naderende crisis zijn een explosieve combinatie. Net als in Duitsland is de periode van betrekkelijke arbeidsrust voorbij. Wat is het toch met het kapitalisme dat het steeds weer in een crisis terecht komt? Marx en Engels hebben het fundament hiervan al blootgelegd. De arbeiders produceren meer aan waarde dan ze verdienen als loon. Anders zou er geen winst gemaakt worden. De arbeiders kunnen dus nooit alle producten opkopen die ze maken. Daarom ontstaan sinds het begin van het kapitalisme periodiek crises van overproductie. Goederen kunnen niet meer worden verkocht, de prijzen gaan dalen, de productie gaat omlaag, arbeiders worden ontslagen en kunnen nog minder kopen enz. enz. Het moderne kapitalisme is eigenlijk niet anders, al dachten ze er iets op te hebben gevonden: krediet. Lees verder op pagina 3 >>>

Offensief Nr. 185 - 3

Crisis in wereldkapitalisme <<< Vervolg van pagina 2: “Economische Tsunami”

Het geven van leningen, liefst op een onderliggende waarde zoals een huis, is een manier om het inkomen en de bestedingen op te krikken. Probleem is dat het alleen tijdelijk werkt. En een groter probleem is dat het leidt tot een langere periode waarin de schulden toch moeten worden afbetaald. Hogere lonen voor de arbeiders! Zelfs kapitalisten realiseren zich dit probleem. Columnist Frits Conijn van het Financieel Dagblad legde in de kolommen van die krant uit dat ondernemingen hun winsten uitkeren aan de aandeelhouders. Die beleggen dat geld weer en dat drijft de koersen omhoog. Ook bedrijven hebben geld en daarmee gaan ze op overnamepad: opwaartse druk op de koersen. Of ze beleggen dat geld in hedgefondsen. Die gaan ermee speculeren en dat leidt tot: hogere koersen. Alle winst die ondernemingen maken en welke niet wordt geïnvesteerd in productie (en dat is nogal wat) leidt dus tot koersopdrijving op de beurs, bij de prijzen van grondstoffen, onroerende goederen en dergelijke: allemaal financiële zeepbellen. Gaat het geld via hogere lonen naar de arbeiders, dan gaan die ermee consumeren en dat geeft de economie stabiliteit. Conijn vond dat de vakbonden harder moesten strijden voor hogere loonsverhogingen, er stond zelfs ‘arbeiders aller landen, verenigt u!’. Politiek zal dit uiteindelijk toch minder aantrekkelijk zijn voor de bourgeoisie, maar economisch heeft hij volkomen gelijk. Hogere lonen, meer consumptie zou de economische crisis kunnen verzachten, maar het is duidelijk dat de kapitalisten dit niet gaan proberen. De crisis heeft in ieder geval tot een flink verlies aan vertrouwen geleid. Vroeger gold al: als een bankier zijn kredietwaardigheid moet bewijzen, is hij hem al kwijt. Dat geldt nu voor veel meer

dan de financiële sector. Iedereen die geld leent, moet bij voorbaat bewijzen dat hij in staat is om het terug te betalen. Een consequentie van deze crisis is dat niemand meer te vertrouwen valt tot het tegendeel bewezen is. Maar zonder vertrouwen kan ook de kapitalistische economie niet functioneren. En het vertrouwen in het kapitalisme als geheel heeft natuurlijk een flinke knauw gekregen. Zolang het kapitalisme aan grote groepen mensen in de ontwikkelde wereld een redelijke levensstandaard lijkt te bieden, heeft het systeem niet veel te

zichtbaar worden. Onzekere tijden Ook zal het maanden, zo niet jaren duren voordat banken weer vertrouwen in elkaar en hun klanten krijgen. En het zal jaren duren voordat de centrale banken een manier hebben uitgedokterd om het verkeer in nieuwe financiële producten aan zodanige regels te binden dat het niet opnieuw uit de hand loopt. De komende jaren zullen economisch erg onzeker zijn en het zal jaren duren voordat het kapitalisme nieuwe wegen heeft om in te slaan. Het zal zeker een periode van relatieve zwakte van het

Dat socialisme dat wij nastreven heeft niets te maken met de vroegere stalinistische bureaucratieën in OostEuropa, maar slaat op een democratisch geplande economie, waarin iedereen actief mee kan beslissen over productie voor de behoeften van allen in plaats van de winst van enkelen. Offensief organiseert o.a. vergaderingen voor leden, socialistische scholingen voor

WAT WIL WERK, INKOMEN EN VOORZIENINGEN Verdeling van het werk. Een 32-urige werkweek met behoud van inkomen en volledige herbezetting. Onteigening van alle bedrijven die massa-ontslagen willen doorvoeren. Alle uitkeringen en pensioenen moeten naar 100% van het laatstverdiende salaris, of naar het minimumloon voor mensen die nooit hebben kunnen werken. Terugdraaien van alle bezuinigingen op onderwijs, gezondheidszorg, woningbouw, openbaar vervoer en buurt-voorzieningen. Stop privatiseringen. Een massaal woningbouw-programma, zodat binnen 5 jaar niemand langer dan 6 maanden op een passende en betaalbare woning hoeft te wachten.

STOP RACISME EN FASCISME Schaf racistische immigratiewetgeving af. Neem de oorzaken weg die mensen ertoe bewegen hun land te verlaten. Gelijke rechten voor iedereen die hier woont, inclusief actief en passief kiesrecht voor migranten. Geen spreekrecht voor nazi’s. Voorkom dat ze zich kunnen manifesteren door middel van massale tegenacties.

MILIEU Massale uitbreiding van het openbaar vervoer, dat voor iedereen gratis toegankelijk moet zijn. Stop nutteloze prestigeprojecten, zoals de uitbreiding van Schiphol of de Betuwelijn. Sluiting van alle kerncentrales. Investeer in milieuvriendelijke energie. Voor een campagne vanuit de vakbonden om vervuiling bij het productieproces aan te pakken. Controle vanaf de werkvloer of de bestaande milieuwetgeving en veiligheidsmaatregelen wel wordt nageleefd.

ARBEIDERSBEWEGING

vrezen. Maar nu het om te beginnen het leven van veel gewone Amerikanen aantast die geen zekerheid hebben over waar en of ze wel kunnen wonen, zal verzet tegen de gevolgen van dit systeem en uiteindelijk verzet tegen dit systeem zelf de enige uitweg blijken. Het is een kwestie van tijd voordat de gevolgen in Europa en Azië

kapitalisme zijn: wat ons betreft maakt de arbeidersklasse daar een goed gebruik van. Maar dan zal er veel moeten gebeuren. In de afgelopen dertig jaar zijn de vakbonden die in de jaren zeventig in ieder geval voor een belangrijk deel strijdorganisaties waren, organisaties geworden met een grote bureaucratische bovenlaag

Sluit je aan bij Offensief! Offensief is een radicaalsocialistische organisatie met gelijknamige krant. Wij strijden voor grote en minder grote verbeteringen op scholen en universiteiten, in buurten, en binnen de bonden en in de SP. We verbinden die strijd met de strijd voor een fundamenteel andere maatschappij: het socialisme.

aan de top. Gewone werkende mensen zijn binnen vakbonden alleen op afroep van hogerhand beschikbaar voor akties met soep en petjes. Het zal ook jaren van activiteit vergen voordat de vakbonden weer zijn omgevormd tot d e m o c r a t i s c h e strijdorganisaties die verslechteringen voor werkende mensen kunnen tegenhouden en verbeteringen kunnen boeken. Ook beschikken arbeiders niet meer over arbeiderspartijen met de nodige massa om hun belangen te behartigen. In de afgelopen dertig jaar is er wat dat betreft veel veranderd. De

geinteresseerden & openbare discussiebijeenkomsten, maar belangrijker nog: Offensiefleden zijn vooral op veel plaatsen actief in de strijd, zoals tegen racisme! Offensief is de Nederlandse afdeling van het Comité voor een Arbeidersinternationale. Wij zijn democratisch, strijdbaar en socialistisch, en hebben leden in meer dan 35 landen en op alle continenten! Kijk op voor meer info op: www.socialistworld.net Wil je meedoen met de strijd tegen afbraak, oorlog en ongelijkheid, en voor een strijdbaar en socialistisch alternatief? Wordt dan lid van Offensief! Wij nemen lidmaatschap serieus. Van leden verwachten wij dat zij: 1. het op hoofdlijnen eens zijn met onze ideeën (zie deze krant, of bezoek eerst

eens een vergadering of scholingsbijeenkomst van ons), en die ideeën ook uit willen dragen, zoals bijvoorbeeld door de verkoop van onze krant of je inbreng in andere organisaties 2. actief zijn: zowel binnen Offensief (afdelings- en landelijke vergaderingen bezoeken, meedoen met activiteiten van Offensief) als in bredere organisaties zoals vakbond, leerlingenraad, buurtcomité of SP 3. contributie betalen naar vermogen (voor scholieren minimaal 3,50 euro per maand) Als je hieraan kunt en wilt voldoen, en actief wilt worden, of eerst een persoonlijk gesprek wilt, neem dan contact met ons op!

Mail: [email protected] Bel: 084 8 310 656 (voicebox) Surf: www.offensief.nl

PvdA is verloren gegaan als politieke belangenbehartiger van de arbeidersklasse: deze partij ging begin jaren negentig over naar het kapitalisme, naar het neoliberalisme. De SP heeft een massabasis en een actietraditie, maar in de komende jaren zal de vraag worden beslist of de SP zich op de bres werpt voor de belangen van de werkende massa, of zich in een coalitie stort met burgerlijke partijen, dezelfde keuze waar de PvdA in de jaren zeventig voor stond. Een periode van instabiel kapitalisme zal grote groepen mensen dwingen om hun belangen te verdedigen en de daarvoor noodzakelijke organisaties in het leven te roepen. In een periode van zwakke economische groei zullen verbeteringen voor de arbeidersklasse zwaar moeten worden bevochten. Deze ervaring van strijd is nodig om de arbeidersbeweging opnieuw op te bouwen. Uiteindelijk zal het bewustzijn groeien dat de positie en de belangen van de arbeiders en jongeren onder het kapitalisme nooit veilig zijn en dat een democratische en socialistische samenleving het zieke kapitalisme moet vervangen.

Voor een strijdbare en democratische vakbeweging. Geen vertegenwoordiger in de vakbeweging mag meer verdienen dan de gemiddelde geschoolde arbeider. Al die vertegenwoordigers moeten door de achterban gekozen worden en op elk moment afgezet kunnen worden.

VREDE Geen imperialistische inmenging of oorlogen. In plaats daarvan steun aan de arbeidersbeweging in het buitenland, die als enige in staat zal zijn voor blijvende vrede en democratie te zorgen. Geen deelname aan ‘vredesmissies’, die, waar dan ook ter wereld, slechts de belangen van de Westerse multinationals dienen en het terrorisme zullen stimuleren, in plaats van het welzijn van de gewone mensen te verbeteren.

EEN SOCIALISTISCH ALTERNATIEF Onteigening van de grote bedrijven, banken en andere financiële instellingen die de economie domineren. De productiemiddelen in handen van de gemeenschap en democratisch gepland voor de voorziening in onze behoeften. Volledige democratie. Alle functionarissen moeten worden gekozen en moeten onder democratische controle staan: niet alleen de regering en de volksvertegenwoording, ook de bestuurders van bedrijven, de rechters en de politiecommissarissen. Voor een socialistische Europese Unie, als eerste stap op weg naar een Wereldfederatie van Socialistische Staten!

4 - Offensief Nr. 185 Buitenland

Grootste bedrijven

klaploper s Arbeider draait voor de kosten op... Al jaren is er discussie over het feit dat bedrijven, en dan vooral de multinationals, bijna niets betalen aan belasting. Dat is goed voor het “investeringsklimaat” is al net zo lang de leuze... Door Emil Jacobs – Offensief Limburg Om te begrijpen waar we nu zijn, moeten we kijken waar we vandaan zijn gekomen, en daarvoor gaan we terug naar het kabinet Den Uyl. Dit kwam met de “Wet op de Investeringsrekening”, die als doel had om Nederland zo aantrekkelijk mogelijk te maken voor multinationals door middel van premies en belastingverlagingen. Maar in de praktijk ging er zo meer geld naar deze bedrijven dan dat ze betaalden aan belasting! Aangezien dit onhoudbaar was, is de wet later weer afgeschaft. Een nieuwe variant op die wet is echter op 1 januari 2007 in werking getreden: de Wet “Werken aan winst”. De laatste jaren is de winstbelasting verlaagd van 34,5% naar 25,5% (ter vergelijking: Duitsland zit op 38,6% en België op 34%). Maar er zijn voor de multinationals allerlei manieren om dit te ontduiken. Zo wordt er veel met geldstromen over de wereld gegoocheld om het goedkoopste tarief te betalen en zo mogelijk nog een subsidie op te strijken voor “ontwikkeling in arme gebieden” ook! Toen aan CDA-staatssecretaris van Financiën De Jager in de Tweede Kamer vragen werd gesteld waarom bedrijven niet betalen, gaf hij hierop geen antwoord. Zo groot is de angst voor de macht van de multinationals blijkbaar, dat het zweet bij hem uitbrak toen men hem erover aansprak... Een kabinet dat al jaren een beleid voert van loonmatiging voor de gewone werkende man/vrouw, maar dus wel cadeautjes weggeeft aan de multinationals, kan met recht een

werkgeverskabinet worden genoemd. Het laat zien dat de staat in feite niets meer is dan het “uitvoerend comité” van de heersende klasse: de kapitalisten. En de honger naar nóg meer winst is nooit gestild: zo schreeuwt de werkgeversorganisatie VNO-NCW bij elke looneis maar steeds weer dat dat de concurrentiepositie van Nederland beschadigd. En dat terwijl de looneisen van de vakbonden vaak niet hoger komen dan een

dekking van de inflatie! “Wel profiteren van het goede onderwijs en infrastructuur, maar daar niet voor betalen? Dat noem ik klaplopers”, stelde columnist Pieter Hilhorst terecht in de Volkskrant. Maar wat is de oplossing? Het probleem is dus niet zozeer dat bedrijven naar mazen in de wet zoeken, maar een overheid die die mazen bewust creëert. De top 1000 van bedrijven in Nederland representeert de overgrote

hoeveelheid van ons Bruto Nationaal Product. De enige oplossing is een nationalisatie van deze top 1000 onder democratisch beheer van de mensen die er werken en de consumenten die gebruik maken van de producten, om zodoende de economie in te richten op basis van de behoeften van iedereen, niet die van de “klaplopers” aan de top. Het is tijd voor een ander geluid:

Weg met de cadeautjes aan de ka pitaalbonz en! kapitaalbonz pitaalbonzen! We g met dit w er kg ever ska binet! wer erkg kge erska skabinet! De winsten behor en niet aan de ka pitalisten, behoren kapitalisten, maar aan de arbeider s! arbeiders!

Offensief Nr. 185 - 5

Dag van de Arbeid

De oorsprong van 1 mei g uit 1894 ur emb osa Lux an R el v tik Een ar urg embur Luxemb Rosa van tikel artik Het idee om een actiedag voor de hele arbeidersklasse te houden als een middel om de 8-urendag af te dwingen, ontstond in Australië. Daar organiseerden de arbeiders in 1856 een algemene 24-urenstaking met meetings en een betoging voor de 8-urendag. De dag van die acties was 21 april 1856. Eerst dachten de Australische arbeiders dit eenmalig te doen. Maar de actiedag had zo’n sterk effect dat het leidde tot nieuwe agitatie waardoor beslist werd om de actiedag ieder jaar te herhalen. Wat kon de arbeiders meer moed en zelfvertrouwen geven dan een massale werkonderbreking waartoe ze zelf het initiatief genomen hadden? Wat kon de eeuwige

slaven in de fabrieken en werkplaatsen meer moed geven dan het samenbrengen van de eigen troepen? Zo groeide het idee van een actiedag voor de hele arbeidersklasse en begon het ook naar andere landen uit te breiden. De eersten die het voorbeeld van de Australische arbeiders volgden, waren de Amerikanen. Zij besloten een algemene werkonderbreking te organiseren op 1 mei 1886. Op die dag gingen 200.000 arbeiders in staking om de 8-urendag te eisen. Later werd het door politierepressie en juridische problemen moeilijk om een betoging van deze omvang te organiseren. Maar in 1888 werd de oproep bevestigd en werd besloten een grote betoging te organiseren op 1 mei 1890. Intussen was de arbeidersbeweging in Europa numeriek enorm versterkt en ook beter georganiseerd. Een krachtige uitdrukking daarvan werd gegeven door het Internationale Arbeiderscongres in 1889. Op dit congres waren er 400 afgevaardigden en werd besloten om de eis van een 8-urendag centraal te stellen. Hierop stelde een afgevaardigde van de Franse vakbonden, de arbeider Lavigne uit Bordeaux, voor om deze eis in alle landen naar voren te brengen met algemene werkonderbrekingen. De afgevaardigde van de Amerikaanse arbeiders wees op de beslissing van zijn kameraden om te staken op 1 mei 1890, waarop het congres die datum aannam om overal acties te voeren. Ook nu werd er - zoals 30 jaar eerder in Australië - gedacht aan een eenmalige betoging. Het Congres besliste dat de arbeiders in alle landen samen zouden demonstreren op 1 Mei 1890 voor de eis van een 8-urendag. Niemand sprak van een herhaling van deze actie in de daar-

1 mei-affiche uit 1892

Openbar e bijeenk omst Openbare bijeenkomst Datum: 23 mei 2008 (vrijdag) Tijd: 19:30 Plaats: Wenslauerstraat 314, Amsterdam (DIDF)

opvolgende jaren. Natuurlijk kon niemand de impact van dit idee voorspellen en de snelheid waarmee het werd overgenomen door de arbeidersklasse in verschillende landen. Het volstond echter om 1 Mei één keer te vieren zodat iedereen zou begrijpen en aanvoelen dat het een jaarlijkse traditie moest worden. Sinds 1 mei 1890 werd de invoering van een 8-urendag algemeen geëist. Maar zelfs toen dit doel bereikt werd onder de druk van de Russische revolutie, bleef de internationale actiedag behouden. Zolang de strijd van de arbeiders tegen de

burgerij en tegen de heersende klasse blijft duren, zolang niet alle eisen ingewilligd worden, zullen we op 1 mei ieder jaar opnieuw onze eisen naar voren brengen. Ook nu eist de crisis van het kapitalisme een enorme tol van de arbeiders in de wereld. Voor het eerst lijkt het erop alsof de kinderen van de arbeiders in de ontwikkelde landen een slechtere toekomst tegemoet gaan dan hun ouders. Als er zich betere tijden aandienen, als de arbeidersklasse wereldwijd haar bevrijding heeft afgedwongen, zal hij wellicht 1 mei vieren ter herdenking van de bittere strijd en het vele lijden in het verleden.

1 mei-demonstratie

Solidariteit in de strijd! Socialisme wereldwijd! Georganiseerd door het Rotterdams 1 mei-Comité (www.eenmeicomite.nl) Verzamelen 14.00 uur voor het stadhuis, Coolsingel 40, Rotterdam Vertrek demonstratie 14.30 uur Na afloop feest op het Schouwburgplein

1 mei-f esti val mei-festi estiv Solidariteit ter ug in de stad! terug Georganiseerd door SP Rotterdam (www.1meifestival.nl) 13.00 – 17.00 uur, Heemraadsplein Rotterdam 17.30 uur: Afterparty in café White Elephant, West-Kruiskade 73 B

Frankrijk mei 1968

Lessen van een algemene staking In mei 1968, tijdens een periode van bloei van het kapitalisme, kwamen studenten en arbeiders in opstand tegen de erbarmelijke leeromstandigheden op de universiteiten en tegen de uitbuiting in de fabrieken. Omdat het kapitalisme steeds meer geschoolde mensen nodig had, werd de toegang tot de universiteit verruimd, maar zonder de faciliteiten aan te passen. In de fabrieken werd tegen lage lonen in hoog tempo aan de lopende band gewerkt. De protesten van de studenten werden bruut onderdrukt door de rellenpolitie. Frankrijk had in die tijd een parlement, maar Generaal de Gaulle was oppermachtig.

Toen de arbeiders in staking kwamen, wat uitgroeide tot een algemene staking, kwam het kapitalisme in Frankrijk in gevaar. Generaal de Gaulle vluchtte naar het buitenland. De arbeiders namen de productie en de distributie van voedsel over. Als de arbeiders hadden doorgezet, was er een einde gekomen aan het kapitalisme. Tragisch genoeg namen de leiders van de stalinistische vakbonden genoegen met loonsverhogingen en vermindering van de werkdruk. Er kwamen ook wat verbeteringen in het onderwijs. Zij riepen de arbeiders daarna op om het werk te hervatten. Door een gebrek aan leiding liep

de beweging vast. Generaal de Gaulle kwam terug uit het buitenland en regeerde aangeslagen nog een paar jaar. Maar het kapitalisme was gered. Veertig jaar geleden kwam er bijna een einde aan het kapitalisme in Frankrijk: het is voor de arbeidersbeweging nu de moeite waard om de gebeurtenissen in Parijs van mei 1968 goed te begrijpen en hieruit de lessen te trekken. Op onze openbare bijeenkomst blikken we terug op deze massale uiting van arbeidersverzet en arbeidersmacht.

“France 1968 – Month of Revolution: Lessons of the General Strike” door Clare Doyle Verkrijgbaar bij Offensief voor 11 euro (verzendkosten 2,20 euro)

6 - Offensief Nr. 185 Buitenland

Fr anse gemeenter aadsver kiezingen Een klap voor het beleid van Sar kozy De regionale verkiezingen van maart (voor de gemeenteraden en kantonraden) zorgden voor een versterking van de “linkerzijde” (Parti Socialiste, Parti Communiste Française, en Groenen) in Frankrijk, ook al kon rechts in een aantal steden standhouden. Tegelijk was de vooruitgang voor radicaallinks, vooral voor de lijsten van de LCR (Liste Communiste Révolutionaire), opvallend. Deze resultaten bevestigen een brede afkeer tegenover het beleid van Sarkozy en zijn regering. Door Leila Messaoudi, Gauche Revolutionair, Franse zusterorganisatie van Offensief In de tien maanden dat Sarkozy intussen aan de macht is, vormde iedere verkiezing een nieuw gevecht om die positie te behouden. Bij de parlementsverkiezingen van juni 2007 was de overwinning van het rechtse UMP van Sarkozy niet zo overtuigend als bij de presidentsverkiezingen een maand eerder. Bij de parlementsverkiezingen was er al vooruitgang voor de PS en zelfs voor de PCF. Deze tendens werd versterkt bij de lokale verkiezingen. De kwestie van de koopkracht was een belangrijke factor. Sarkozy kondigde aan dat deze verkiezingen een nationale test zouden vormen voor rechts. Sinds januari nam het ongenoegen echter toe, waardoor Sarkozy zich weinig profileerde bij deze verkiezingen. De electorale basis van

Sarkozy is gekrompen. Officieel links gaat vooruit De officiële linkerzijde ging in heel wat steden vooruit. Bijna 47% van de kiezers stemde in de eerste ronde voor de linkse lijsten. Veel arbeiders zochten bij deze verkiezingen naar een manier om hun protest tegen de regering te tonen. Het werd echter geen eenzijdige PS-golf. Zeker waar de PS wordt gezien als een groep carrièremakers of corrupte politici, slaagde ‘links’ er niet in om de UMP te stoppen. De PCF slaagde enkel in de volkswijken van arbeiderssteden, waar het de lijsten aanvoerde of waar de partij alleen opkwam om haar kiezers te bereiken. De PS won de verkiezingen, maar heeft

onvoldoende samenhang om zich als alternatief op Sarkozy te presenteren. De basis voor haar programma blijft bestaan uit het aanvaarden van het kapitalisme. Vooruitgang voor radicaal links De lijsten die werden voorgedragen of ondersteund door de LCR kregen een goed resultaat. Deze lijsten haalden meer dan 70 gekozenen in heel het land. In sommige steden haalden ze tussen 2% en 15%. Lutte Ouvrière (LO) haalde in de eerste ronde 36 gekozenen. 15 van hen werden verkozen op lijsten van LO, de anderen op eenheidslijsten met de PS, PCF en Groenen. Radicaal-links haalde 5% tot 10%. Door voor deze lijsten te stemmen heeft een groeiend aantal arbeiders en jongeren duidelijk gemaakt dat ze zich uitspreken tegen Sarkozy. Ze maken ook duidelijk dat er daarvoor behoefte is aan een echte oppositiekracht die de arbeidersstrijd ondersteunt. Bij deze verkiezingen werd aangetoond dat er heel wat ruimte is voor een politiek alternatief dat zich strijdbaar en onafhankelijk opstelt voor de arbeiders en jongeren.

President Nicolas Sarkozy

Duitsland Opmars van nieuwe linkse par tij De media heeft het over een “ruk naar links” in Duitsland. Indien er nu nationale verkiezingen zouden plaatsvinden, dan zou Die Linke 11 tot 14% van de kiezers voor zich winnen. Die Linke is een nieuwe linkse partij onder leiding van voormalig SPD-voorzitter Oskar Lafontaine en de vroegere PDS (de opvolger van de Oost-Duitse communistische partij). In Hessen, Nedersaksen en Hamburg haalde Die Linke voor het eerst de kiesdrempel van 5% in WestDuitse deelstaten. Door Tanja Niemeier, LSP-MAS, Belgische zusterorganisatie van Offensief Sociaal ongenoegen De basis voor de linkse opmars op electoraal vlak is een groot sociaal ongenoegen bij brede lagen van de bevolking. Slechts 15% meent dat de economische groeicijfers een weerslag vinden in hun portemonnee. De term “klassenmaatschappij” staat weer op de agenda in Duitsland en kreeg een concrete invulling. Er waren tal van gevallen van corruptieschandalen en belastingfraude door topmanagers en superrijken. Dit is geen uitzondering meer in de zogenaamde “sociale markteconomie”, waar zo’n 700 “vermogende burgers en prominenten” ervan verdacht worden zo’n 3,4 miljard euro op zwarte rekeningen in Liechtenstein te hebben geparkeerd. Werklozen daarentegen werden hard aangepakt en hebben nu een dagelijks voedselbudget van 4,35 euro. De roddelkrant BZ stelde dat je daar prima mee kan overleven, maar met wat BZ de werklozen wil voorschotelen, kom je niet aan 2.000-2.300 calorieën per dag. Strijdbare sfeer De kloof tussen recordwinsten en de afbraak van de koopkracht en sociale verworvenheden, wordt niet zomaar meer aanvaard. De treinbestuurders en hun

premie. De lonen van de Duitse treinbestuurders zijn in Europese termen relatief laag, maar het signaal van deze overwinning heeft een symboolwaarde: als strijd serieus wordt gevoerd, leidt het tot resultaten. De strijd van de afgelopen jaren was vooral defensief en de vakbondsleiding sloot vaak (voor de arbeiders) inhoudsloze “compro-

Staking Openbaar Vervoer in Berlijn, 10 maart 2008 onafhankelijke vakbond GDL slaagden er recent in om een overwinning te boeken: na stakingsacties kwam er 11% loonsverhoging, een inkorting van de arbeidstijd met 1 uur per week en een eenmalige

missen”. De treinbestuurders hebben daar een einde aan gemaakt. Anderen moeten nu volgen, in de openbare diensten en de metaalsector werd 8% loonsverhoging geëist. In sommige regio’s werd de eis

opgetrokken naar 9,4%, het percentage waarmee de parlementsleden hun eigen lonen hebben verhoogd... In verschillende sectoren wordt actie gevoerd, zo is er al 10 weken lang een staking van verkoopsters van H&M in Stuttgart. Politiek antwoord nodig Er is een groter zelfvertrouwen onder de Duitse arbeiders, maar dat volstaat niet om een einde te maken aan de sociale afbraak. GSM-fabrikant Nokia kondigde aan de productie in Bochum te stoppen om te verhuizen naar Roemenië waar de lonen slechts 300 euro per maand bedragen. De 2.300 vaste en 1.000 tijdelijke arbeiders dreigen op straat te worden gezet. Eerder kreeg Nokia 80 miljoen euro overheidssteun. Politici van traditionele partijen roepen op tot een boycot van Nokia. Maar zelfs burgerlijke commentatoren stellen daar vragen bij: wat is er beter aan Motorola of Siemens die recent eveneens tot massa-ontslagen overgingen? Steeds opnieuw moeten de arbeiders de broekriem aanhalen. Tegen de achtergrond van een periode van economische groei en fenomenale winstcijfers eisen ze hun deel van de koek. Dat leidt tot offensieve acties die een brede steun genieten. Er is een “ruk naar links” in de Duitse samenleving, zowel qua actiebereidheid als qua stemgedrag. Daar moet gebruik van gemaakt worden om overwinningen te boeken. Dat zal niet gebeuren door deel te nemen aan neoliberale coalities, maar door een perspectief van socialistische maatschappijverandering naar voren te schuiven.

Offensief Nr. 185 - 7

Bezuinigingen onderwijs

25 jaar bezuinigingen in het onderwijs De afgelopen maanden heeft het nogal gerommeld in onderwijsland. Om te beginnen waren er de spontane scholierenacties tegen de 1040 urennorm. Begin dit jaar kwam de commissie Dijsselbloem met vernietigende conclusies over het onderwijs. Kennelijk heeft de regering er de afgelopen decennia een zooitje van gemaakt. Dat terwijl de afgelopen 25 jaar in het teken stonden van ‘onderwijsvernieuwingen’. Blijkbaar betekenen vernieuwingen niet per definitie verbetering. Door Bobby Siecker, Offensief Amsterdam De vernieuwingen op een rijtje Wat waren deze vernieuwingen en wat waren hun werkelijke doelen? Een klein overzicht van de hervormingen in het onderwijs op een rijtje. De basisvorming De basisvorming was één van de eerste grote projecten. In 1986 werd hij ingevoerd. De basisvorming hield in dat de zogeheten brugklassen van het voortgezet onderwijs een zelfde algemeen onderwijsprogramma voor alle niveaus kregen. De gedachte hierachter was dat kinderen die van de basisschool komen meer tijd zouden hebben om hun richting te kunnen bepalen. De basisvorming had echter ook een economisch motief. Door het eerste paar jaar van het voortgezet onderwijs op alle niveaus hetzelfde lespakket aan te bieden, kon men doen aan schaalvergroting. Dit leidde tot enorme leerfabrieken, grotere klassen en minder individuele aandacht per leerling. Gespecialiseerd lesmateriaal kon vervangen worden door goedkoper algemeen materiaal. De Tweede Fase Met veel trompetgeschal en al minstens zoveel protestgeluid werd de Tweede Fase in 1998 ingevoerd. De Tweede Fase had als doel om leerlingen van HAVO en VWO voor te bereiden op de hogeschool en de universiteit. Door meer de nadruk te leggen op zelfstandig leren zouden leerlingen alvast wennen aan het studieklimaat op de verdere opleidingen. Wederom waren er achterliggende economische redenen voor invoering van de Tweede Fase. Door leerlingen meer zelfstandig te laten leren kon er flink bespaard worden op vakdocenten. Gespecialiseerde docenten konden verdwijnen en de veel goedkopere en algemeen inzetbare studiecoaches deden hun intrede. Al snel werd duidelijk dat leren zonder gespecialiseerde begeleiding erg lastig was voor de leerlingen. VMBO Het Voorbereidend Middelbaar Beroepsonderwijs was in feite het bij elkaar harken van al het lager en middelbaar voortgezet onderwijs. Dit leidde weer tot een enorme schaalvergroting. Zo kon ook hier flink bespaard worden op specialisaties. Relatief duur praktisch onderwijs kon

Boeken & Br oc hur es Broc ochur hures Hiernaast enkele voorbeelden van onze boeken en brochures. Wilt u één van deze uitgaven bestellen, of heeft u vragen over deze of onze andere uitgaven, neem dan contact met ons op: email : [email protected] tel. : 084-8310656

worden vervangen theoretisch onderwijs.

door

goedkoop

Het nieuwe leren De filosofie van “het nieuwe leren” was de klap op de vuurpijl. Deze filosofie bouwt voort op het zelfstandig leren van de Tweede Fase. Het werd gepresenteerd als een revolutionaire verbetering van het

de staat zo heeft beknibbeld op het onderwijs? Het doel van onderwijs in het kapitalisme is in de eerste plaats het scholen van arbeiders voor het bedrijfsleven. Wanneer bedrijven goed willen presteren vereist dat in de eerste plaats werknemers die kennis hebben van zaken. Natuurlijk wordt er altijd naar manieren gezocht om zo goedkoop mogelijk het nieuwe leger loonslaven op te leiden. Het draait er dus uiteindelijk om dat er zo goedkoop mogelijk zoveel mogelijk nieuwe loonslaven worden gecreëerd. Het motto van “individuele ontwikkeling” speelt hier enkel de rol van verkooppraatje en propagandamiddel.

Scholierenstaking 25 november 2007 onderwijs. Maar in feite is het een smoes om grootschalig te kunnen bezuinigen op vakdocenten. Van het MBO tot de universiteiten wordt deze filosofie erin gepompt. Het heeft al zijn rotte vruchten afgeworpen: motivatie keldert en studenten met een leerprobleem zijn op zichzelf aangewezen. Kortom, de afgelopen decennia stonden in het teken van bezuinigingen op het onderwijs. Het is geen wonder dat de commissie Dijsselbloem met een negatief rapport op de proppen komt. Wat is het doel van onderwijs? Goed voorbereid zijn voor de arbeidsmarkt. Jezelf als individu met kennis verrijken. Maar als deze principes werkelijk de uitgangspunten zijn, hoe komt het dan dat

De commissie Dijsselbloem De conclusies van de commissie Dijsselbloem liegen er niet om. De overheid en de verschillende onderwijsministers hebben veel te rigoureus hun prestigieuze filosofieën en projecten op het onderwijsapparaat gedrukt. Hierbij is vrijwel geen rekening gehouden met de wensen en overwegingen van de docenten zelf. Tot zover zijn we het eens met de conclusies. Leraren zouden samen met leerlingen een actieve rol moeten spelen in het invullen van het onderwijs. Zij zijn immers degenen die het dagelijkse werk doen. De conclusies namen echter een onrustbarende wending toen politici begonnen te roepen dat “de politiek” zich te veel heeft bemoeid met het onderwijs. “De politiek”

zou zich vanaf nu meer afzijdig moeten houden inzake onderwijs. Dan moeten de scholen en docenten zelf het onderwijs kunnen inrichten naar hun wensen. Dat klinkt misschien niet slecht als je het voor het eerst hoort, maar wat de hoge heren en dames in Den Haag ons eigenlijk vertellen, is dat ze nu het zinkende schip verlaten, nadat ze de afgelopen 25 jaar het onderwijs de vernieling in hebben geholpen. Dit is eigenlijk de totale doorvoering van de filosofie van “het nieuwe leren”: de staat laat nu het hele onderwijs op “zelfstandige basis” verder in de stront zakken. Leerlingen en leraren worden volledig in de steek gelaten. Hoe verder bouwen aan acties? De acties zien er hoopgevend uit. De explosieve manier waarop de middelbare scholieren in beweging kwamen naar aanleiding van de 1040 urennorm geeft aan dat er bereidheid tot actie is. De spontane acties van scholieren leidden tot een grote landelijke manifestatie op het Museumplein, georganiseerd door het LAKS. Het LAKS en andere studentenorganisaties moeten hun krachten bundelen met de lerarenbonden, om een vuist te maken tegen de Haagse bezuinigingspolitiek. De ondersteuning van de recente lerarenacties is hiervoor een goed begin. Het is daarbij noodzakelijk dat ook politieke eisen worden geformuleerd en er gezocht wordt naar banden met de SP voor de gezamenlijke strijd voor gratis en goed onderwijs. Het is van groot belang dat we de regering op twee fronten kunnen uitdagen. Zowel in de Kamer als in de straten. De oplossing voor de problematiek in het onderwijs is simpel. Centen. Geld is nodig voor degelijk onderwijs. Zonder dat hebben alle prachtige onderwijsfilosofietjes geen enkele zin. Verder is het van belang dat docenten en leerlingen een actieve rol hebben in het vormen van het onderwijs. Meer loon voor docenten, en zeker voor beginnende docenten om het lerarentekort terug te dringen. Verkleining van klassen en meer faciliteiten voor leerlingen met een handicap of leerprobleem. Als we voor eens en altijd af willen van het beknibbelen op onderwijs is het een noodzaak het maatschappelijke stelsel dat dit veroorzaakt aan te pakken. Het kapitalisme is immers enkel geïnteresseerd in winstmarges en niet in de intellectuele ontwikkeling van ieder individu. De strijd voor het socialisme biedt de uitweg uit het moeras van winstwoekeraars en bezuinigingen. OFFENSIEF is voor de socialistische transformatie van de maatschappij. Een wereld waarin het individuele en collectieve belang van gewone mensen zoals jij en ik centraal staan, in plaats van de winsthonger van kapitalisten en aandeelhouders.

8 - Offensief

Nr. 185

Wat ons verdeelt, verzwakt ons

Vecht mee tegen racisme, kapitalisme en extreemrechts! De al maanden aangekondigde film ‘Fitna’ is op 25 maart verschenen op de internetpagina Liveleak en een dag later op YouTube. Internet is de enige plek waar de film te zien is: geen enkele van de grote publieke omroepen ging in op het verzoek van Wilders om zijn film uit te zenden. De geplande vertoning van Fitna (Arabisch voor ‘beproeving’) in het politiek mediacentrum Nieuwspoort in Den Haag ging ook niet door, omdat Wilders de kosten voor de beveiliging niet kon betalen. Door Bas de Ruiter, Offensief Noord-Brabant Het enige aanbod dat Wilders kreeg van een publieke omroep, opmerkelijk genoeg de Nederlandse Moslim Omroep (NMO), om zijn film uit te zenden, werd door hem afgeslagen. Wilders weigerde dit aanbod, enkel omdat deze omroep vooraf wilde kijken of de film geen criminele uitingen, bijvoorbeeld van een racistisch karakter, bevatte. De aandacht die de film voorafgaand aan verschijning kreeg in diverse commerciële kranten en in programma’s op commerciële en de publieke zenders overtreffen ruim de effecten die de film uiteindelijk heeft gehad. Voor de waarschuwingen door de regering en het bedrijfsleven voor waarschijnlijke aanslagen op diplomaten, ambassades, Nederlandse militairen en Nederlandse ondernemingen in het buitenland geldt hetzelfde. Het is echter wel tekenend dat deze kritiek van premier Balkenende en de voorzitter van de werkgeversorganisatie VNO-NCW Wientjes op de uitspraken van Wilders pas komen op het moment dat de belangen van Nederlandse bedrijven in het buitenland gevaar lopen. Wilders en andere radicaal-rechtse politici zoals Verdonk, Ayaan Hirsi Ali en wijlen Pim Fortuyn, hebben in Nederland immers jarenlang vrijuit hun racistische en nationalistische ideeën kunnen verspreiden. Wilders heeft onder andere gezegd dat de islam de meest intolerante religie is en dat de Koran een fascistisch boek is. Ook heeft Wilders opgeroepen tot een verbod op islamitische scholen, terwijl hij joodse en christelijke scholen geen probleem vindt. Bovendien wil hij een immigratiestop van inwoners uit moslimlanden. Deze islamofobie, de angst en afkeer voor alles wat met de Islam te maken heeft, is niets anders dan racisme in een iets ander jasje. Zolang deze uitspraken een bijdrage

Naam :__________________ Adres :__________________ Woonplaats:__________________ Postcode :__________________ Tel./GSM :__________________ E-mail :__________________

leveren aan het verdelen van arbeiders op basis van nationaliteit, religie of cultuur hebben burgerlijke politici en werkgevers

werkgevers en de regering liever dat ze zwijgen. Natuurlijk riepen zij niet op tot een verbod op deze film: de regering wil natuurlijk de illusie in stand houden dat we in een democratie leven waarin iedereen mag zeggen wat hij wil. Tegelijkertijd leven we echter in een maatschappij waarin zonder schaamte stakingen en protesten tegen het beleid van deze regering worden verboden. De vrijheid van meningsuiting die de regering naar de regering van andere landen toe heeft verdedigd, was zeker niet de vrijheid van ons,

racistische uitspraken. Deze rechters zijn benoemd door dezelfde regeringen die al tientallen jaren onze levensomstandigheden en arbeidsvoorwaarden verslechteren en de verspreiding van racistische ideeën toelaten. De pogingen van bepaalde ‘progressieve’ organisaties om enkel via de rechter racistische ideeën te bestrijden zijn wat ons betreft niet effectief. Een krachtig en effectief instrument tegen het racisme van Wilders en andere rechtse politici is het organiseren van collectieve acties tegen racisme en extreem-rechts. Bij deze acties moeten zoveel mogelijk arbeiders, werklozen, gepensioneerden en jongeren worden betrokken, ongeacht hun afkomst, religie of cultuur. De vakbonden en de SP zouden hierin een leidende rol moeten spelen. Onbegrijpelijk is dat de SP en de vakbonden hun achterban niet massaal in beweging heeft gebracht voor deelname aan de anti-racisme manifestatie van 22 maart. Het was voor de SP een uitstekende gelegenheid geweest om het blad de “SPANNING”, waarin het economische rechtse programma van Wilders duidelijk uit de doeken wordt gedaan, te verspreiden onder niet-leden. Vakbonden en SP maken een denkfout: een vuist maken tegen racisme is niet hetzelfde als het veroordelen van arbeiders die zo nu en dan eens vooroordelen hebben tegen bepaalde bevolkingsgroepen. Het vechten tegen racisme is juist ook het vechten tegen de verdeeldheid die erdoor wordt gecreëerd onder de arbeidersklasse in Nederland. Enkel gezamenlijke strijd van arbeiders van alle nationaliteiten, culturen en religies kan een einde maken aan de economische ongelijkheid veroorzaakt door het kapitalisme en aan racisme en discriminatie.

Geert Wilders er geen probleem mee. Een bepaalde minderheid krijgt de schuld van de problemen, maar deze politici en kapitalisten veroorzaken de problemen. Ze kunnen zo hun politiek zonder veel weerstand uitvoeren. Maar als uitspraken van radicaal-rechtse politici de positie van de Nederlandse regering en het Nederlandse bedrijfsleven bedreigen, willen de

Omdat verzend- en drukkosten hoger zijn geworden, zijn wij genoodzaakt de prijzen voor een abonnement aan te passen: Abonnementen kosten 15 euro; steunabonnementen 25 euro

O Ik word actief lid van Offensief! O Nodig mij uit voor bijeenkomsten Abonneer je door het bedrag over te of eerst een gesprek maken op giro 2079240, onder O Ik neem een jaarabonnement: vermelding van: “abonnement”.

arbeiders/werklozen/jongeren, om onze mening over haar beleid en de racistische verdeel-en-heers politiek van Wilders en anderen te laten horen. OFFENSIEF is er geen voorstander van om Wilders’ film te laten verbieden door een rechter of om hem enkel via de strafrechter te laten veroordelen voor

Stuur de bon op naar: OFFENSIEF Postbus 11561 1001GN Amsterdam Gironummer: 2079240

Web: www.offensief.nl Mail: [email protected] Telefoon: 084-8 310 656 (voicebox) Eindredactie: Eefje Schrevel Nr. 185, april/mei 2008

ISSN: 0169-7714