Jos in Oostenrijk – Lienz e.o.
Jos de Haan Reistips in hapklare brokken
Inhoud:
1. Zonnestad Lienz
5
2. De ‘Kirchbichl’ van Lavant
8
3. De Neualpl Seen
11
4. Slot Bruck
15
5. Het Pustertal
18
6. Hut aan de Laserzsee
21
7. Bij Matrei is het even droog
27
3 - 32
Datum Plaats
: :
Zondag 30 augustus 2015 Lienz
1. Zonnestad Lienz Na een lange dag in de auto, met files op de A8 en A9, iets voor en iets na München, met hoge temperaturen, kom ik om ongeveer half zes aan in Lienz. Nu is het een kwestie van de B100 volgen, tot aan de afslag naar het dorp, waar ik moet zijn: Nikolsdorf. Ik passeer het plaatselijke sport vliegveld. In het dorp staat het appartement Steinerhof duidelijk aangegeven, dus ik hoef niet te zoeken. Tegenover de kerk rij ik naar beneden de parkeerplaats op. Ik krijg een ruime kamer toegewezen met alles erop en eraan. Een breed balkon en een volledig ingerichte keuken. Als alle spullen zijn uitgeladen, pak ik de fiets en zet koers naar Lienz, een kleine 15 kilometer verderop. Ik passeer de mooie burcht bij Lengberg. Ik probeer wat binnen weggetjes te vinden, maar de meeste van deze wegen zijn gemarkeerd als 'Privatweg'. Dus rij ik voor een groot deel over de B100. In de binnenstad aangekomen, zoek ik de Mac Donalds op, om de lege maag te vullen. Het toetje hoop ik in het centrum te bemachtigen. Er is een hoop volk op de been. De temperatuur is aangenaam en de meeste mensen hebben nog vakantie. Tegenover het mooie raadhuis Liebburg is een podium gemaakt voor een heus orkest, dat bezig is aan de uitvoering. In echte Oostenrijkse kledij worden diverse muziekstukken ten gehore gebracht. Even verderop kan ik mijn toetje aanschaffen: een heerlijk ijsje. Vers schepijs in de smaak van een after 8 chocolaatje. 5 - 32
Terug ga ik helemaal over de B100. Het is inmiddels donker en de Drau Radweg, waar ik een klein stukje van heb gezien op de heenweg, slingert als een gek. Koud is het niet. Ik ga nog even op het ruime balkon zitten, nadat ik mijn fiets in de schuur heb gestald. De stress van een lange dag autorijden begint langzaam van me af te vallen.
6 - 32
Datum Plaats
: :
Maandag 31 augustus 2015 Lavant
2. De ‘Kirchbichl’ van Lavant Vanaf Nikolsdorf zoek ik de eerste afslag over de Drau, op zoek naar het begin van de wandeling naar de waterval. Ik heb al snel richtingaanwijzers gevonden, die mij de goede kant op sturen. Bij het begin van de wandeling laat ik de fiets achter. Er staat een mooi bord, doorzeefd met kogelgaten, met een schets van de wandeling. Echter er staat niet aangegeven of ik nu links -of rechtsaf moet gaan. Ik gok, zoals meestal, verkeerd door linksaf te gaan. Ik kom terecht bij de schietvereniging, waarvoor ik al waarschuwingsborden heb gezien. Het andere pad brengt me bij een aantal trappen, die me uiteindelijk bij het eerste platform brengen, waar ik een mooi zicht heb op het neervallende water van de Frauenbach waterval. Ik zie dat er nog een tweede platform is. Ik klim verder naar boven, tot ik ook vanaf dit platform de waterval kan aanschouwen. In de verte zie ik het slot Lengberg liggen. Terug bij de fiets vervolg ik de weg naar het plaatsje Lavant, waarvan het kerkje op grote afstand is waar te nemen. Het lijkt me leuk de kerk van naderbij te zien. Er loopt een weg, inclusief haarspeldbochten naar boven. Langs de weg zijn 14 kapelletjes gebouwd. Ieder kapelletje bevat een muurschildering met een afbeelding over de lijdensweg van Christus. Het is de zogenaamde Kirchbichl van Lavant.
8 - 32
De St. Ulrichkerk ga ik even van binnen bekijken. Er is veel pracht en praal te zien. De gebrandschilderde ramen en de schilderingen op het plafond zijn prachtig. Ik loop verder naar de tweede kerk, die op deze heuvel is gebouwd. Ik passeer de beelden van de groepskruisiging, voor dat ik aankom bij de Paulus/Petruskerk. Deze kerk is een stuk eenvoudiger, als de kerk waar ik net vandaan kom. Er zijn tevens oude opgravingen te zien. Inmiddels is de temperatuur flink gestegen. Ik besluit verder te fietsen naar de Tristacher See. Daarvoor moet ik een flinke klim maken. De stijgingspercentages liggen boven de 10%. De afstand is gelukkig te overzien. Ik zie de camping bij het meer liggen. Een beetje spijt, dat ik niet (met tent en/of caravan) op de camping sta, bekruipt me een beetje. Niet getreurd, ik fiets langs het meer op zoek naar een gratis plekje, waar ik wat afkoeling kan vinden. Ik moet de eenden en vissen bijna van me af slaan, maar ik knap op van een duik in het koele water. Nadat ik nog even van het uitzicht heb genoten, fiets ik via het plaatsje Amlach door naar Lienz, waar ik een ijsje tot mij neem (smaak: after 8) en wat noodzakelijke boodschappen doe. Via de B100 keer ik terug naar het appartement. De weg is nu wel druk met auto's en dat bevalt me helemaal niet. Morgen ga ik op zoek naar het fietspad richting Lienz. Nu ga ik de keuken uitproberen. Het wordt een maaltijd met macaroni, gehakt en meloen.
9 - 32
Datum Plaats
: :
Dinsdag 1 september 2015 Gaimberg bij Lienz
3. De Neualpl Seen Na een klein beetje zoeken, heb ik de Drauradweg naar Lienz gevonden. Via dit goed begaanbare, verharde fietspad rij ik naar Lienz. Daar pak ik een klein stukje de B100 om de afslag naar Gaimberg en de Zettersfeldbahn te vinden. Eigenlijk is het de bedoeling om de Domlomitenblick wandeling te maken, die van start gaat bij het dalstation van de gondel. Ik realiseer me, dat de weersverwachting voor de komende dagen niet zo best is. Misschien is dit wel de laatste dag, dat ik een bergwandeling kan maken. Ik bekijk prijstechnisch naar de meest gunstige mogelijkheden. Een retourtje naar Zettersfeld kost 12 EUR 50. Dan moet ik het laatste stuk, naar de Steinermandl, lopen. Ik vraag voor de zekerheid naar de tijden. Om kwart voor vijf gaat de laatste gondel naar beneden. Normaal gesproken moet ik het allemaal kunnen redden, zonder me te haasten. Dan moet ik wel de lift nemen voor twaalf uur, want na dit tijdstip heeft het personeel middagpauze en gaat de gondel niet. Ik koop een kaartje en stap de lift in. Vanaf het bergstation Zettersfeld loop ik verder naar de top van de volgende lift (die ik dus niet heb genomen) om bij de Steinermandl te komen. Dit pad gaat voornamelijk over ski pistes. Ik kom groepen paarden en koeien tegen. Ik ben ongeveer een uur bezig om bij het bergstation van de stoeltjeslift te komen. Ik kan zelfs iets voor het bergstation al richting Neualplseen lopen, dat scheelt weer wat tijd. Het pad wordt nu 11 - 32
smaller en stijgt gestaag. Voor een gedeelte gaat het pad over de bergkam. Iets verderop moet ik de afslag naar links nemen, waardoor ik niet naar de top ga, maar in de richting van de meren. Later volgt opnieuw een keuze moment: naar de top van de Schleinitz (2900 meter) lijkt me wel een mooie uitdaging, maar dit was niet de bedoeling voor vandaag. Ik houd de richting van de meren aan. Niet veel later zie ik het water van het eerste meer van de Neualpl Seen. Het is een groep van meren, in een prachtige bergachtige omgeving. Op de achtergrond van de meren zijn indrukwekkende bergtoppen te zien. In sommige meren zijn schilderachtige eilandjes te vinden. Het zicht over de meren is werkelijk schitterend. Ik zoek een mooi plekje met een goed overzicht om de lunch te gebruiken. Het is mogelijk een rondwandeling om de meren te maken. Helaas durf ik het risico niet te nemen. Ik weet niet hoe lang ik hiermee bezig ben. Als ik aan de terugweg ben begonnen, blijkt dat ik ongewild toch op een ander pad ben terecht gekomen. Ik loop aan de andere zijde van de bergkam als op de heenweg. Hopelijk komt alles na deze berg weer bij elkaar. Ik ben niet de enige twijfelaar. Er zijn meer wandelaars, die het spoor een beetje bijster zijn. Het komt allemaal goed. Na de berg gaat het pad omhoog en komt uit op het punt waar ik ook op de heenweg ben geweest. Hier vandaan kan ik weer langs het stuwmeer lopen. De paarden kom ik ook weer tegen. Ruim op tijd arriveer ik bij de lift. Ik heb dan ook half rennend de terugweg gelopen, bang als ik ben de lift te missen. Dan nog is er niets aan de hand, want ik kan altijd naar beneden lopen. Veel fut daarvoor heb ik niet over. Het is gelukkig ook niet nodig. 12 - 32
In Lienz neem ik het gebruikelijke ijsje en zoek een wifi spot op, tegenover het podium, waar het orkest zijn kunsten vertoonde. In het appartement heb ik wel internet, maar bestanden uploaden en mail verzenden wordt geblokkeerd. Dat lukt wel vanaf de wifispots. Via het fietspad (net voorbij de Mac naar rechts) rij ik terug naar Nikolsdorf. Wat eerst een gruwel was, rijden naar Nikolsdorf tussen de scheurende auto's, is nu een genot geworden, rijden naar Nikolsdorf, langs het stromende water van de Drau. Op een rustig plekje plant ik mijn vermoeide voeten in het ijskoude water. De bidon leg ik in de natuurlijke koelkast onder water. Het vervolg van het pad blijft prachtig, met ontelbare orchideeën langs de kant van de weg. Regelmatig stop ik om van het zicht op de kerk van Lavant te genieten. De zon schijnt nog volop en de temperaturen zijn aangenaam. Als ik later op het balkon mijn aardbeientoetje, als toegift op de macaroni met prei, gehakt en meloen wegwerk, zie ik voortdurend flitsen van naderend onweer. Het weer gaat veranderen, snik!
13 - 32
Datum Plaats
: :
Woensdag 2 september 2015 Lienz
4. Slot Bruck Ik volg de Drau Radweg tot aan Lienz. Daar kom ik vanzelf bij de Isel Radweg. Ik fiets een klein stukje langs deze rivier tot ik bij slot Bruck ben aangekomen. Ik wandel door de tuin van het indrukwekkende gebouw, tot aan de ingang. Bij het dalstation van de Schlossbergbahn neem ik een bak koffie uit de automaat, terwijl ik de plannen overdenk. Af en toe komen er wat druppels uit de lucht. Het is bewolkt maar grotendeels droog. Ik besluit naar het bergstation van de lift te lopen, in de hoop een mooi zicht op het slot te krijgen. Via een andere weg kan ik weer terug naar beneden gaan. Onderweg naar Moosalm krijg ik het slot echter niet meer te zien. Boven aangekomen neem ik plaats op het terras van de Venedigerwarte. Daar heb ik een prachtig zicht op de omgeving. Na de Apfelstrudel (heerlijk warm met een bolletje koud vanille ijs) vraag ik om de sleutel voor de deur van de uitzichttoren (na een consumptie heb je gratis toegang) en maak de klim naar boven. Daar wacht mij een nog indrukwekkender zicht. Ook al heb ik de plu nodig om droog te blijven, het uitzicht is immens. Opletten dat de plu niet uit mijn handen waait. Dan is niet te overzien waar deze heen gaat. Slot Bruck zie ik van boven liggen: prachtig!. De stad Lienz kan ik volledig overzien.
15 - 32
Al weet ik niet wat het weer gaat doen, ik waag het toch verder omhoog te lopen richting Hochsteinhütte. Dat is nog ruim twee uur lopen. Ik zie wel hoe ver ik kom. Ondertussen geniet ik van de eerste uitzichtpunten, die zich aandienen. Echter hoe dichter ik de hut nader, hoe slechter het zicht wordt. De lucht trekt helemaal dicht. Ik moet zelfs een schuilplaats opzoeken voor een stevige bui. Een groot houten huis met dichtgespijkerde ramen met een brede luifel doet dienst als afdak voor de lunch. Ik neem het besluit terug te keren, al ben ik niet ver meer verwijderd van het doel. Maar wat heeft het voor zin om aan te komen bij de Hochsteinhütte, als ik er toch niets kan zien? Naarmate ik verder afdaal, verbetert ook het zicht. Al moet je een beetje mazzel hebben, want een dikke vette wolk kan het plezier zomaar bederven. Om half vijf ben ik weer terug bij het slot. Ik doe de gebruikelijke boodschappen in Lienz. In Nikolsdorf vind ik een klein weggetje door het centrum, langs de kerk, dat middels een steile klim direct op het appartement af gaat. Op het balkon kan ik buiten eten, al trek ik deze keer mijn jas erbij aan.
16 - 32
Datum Plaats
: :
Donderdag 3 september 2015 Strassen, Sillian e.o. (107 km)
5. Het Pustertal De weg vinden van Nikolsdorf naar Lienz is geen probleem meer. Het vervolg van deze Drau Radweg laat zich echter toch niet zo makkelijk vinden. Bij het station vind ik eindelijk een bord, dat me de weg wijst naar Italië. Dit pad ga ik volgen tot aan de grens. Het pad is verhard en volgt de loop langs de Drau langs diverse dorpjes en bezienswaardigheden. Vlak voorbij Lienz kom ik langs de Galitzenklamm. Voorlopig laat ik deze links liggen, misschien heb ik op de terugweg tijd en zin om hier naar binnen te gaan. Ik heb inmiddels al zoveel kloven bezocht, dat ik niet iedere kloof perse moet bezichtigen. Er is hier veel meer te doen, dan alleen door een kloof wandelen. Het wordt een 'waterbelevenispark' genoemd. Ik wil voornamelijk het oostelijke deel van het Pustertal zien. Mijn vorige trip hield op bij Innichen. Ik heb toen lang getwijfeld, om via Lienz terug te fietsen, met name, omdat het fietspad door het Pustertal zo mooi was. Mijn nieuwsgierigheid naar dit gedeelte door het Pustertal hoop ik vandaag te kunnen bevredigen. Bij het plaatsje Thal is een groot vrijetijdscentrum (Vithal met o.a. een beleveniszwembad). Het plaatsje Assling met een wildpark ligt hier in de buurt. Hier noemen ze het zelfs een beleveniswereld! Ik moet behoorlijk van de route afwijken als ik dit park wil bezoeken. Voorlopig laat ik me niet afleiden van het oorspronkelijke doel. Het plaatsje Strassen valt op door de mooie 18 - 32
kerkjes. Bij Sillian verschijnt een burcht op een heuvel gelegen. Vanaf het bankje langs de weg heb ik een prachtig zicht op het oude gebouw. De weg gaat langzaam omhoog, gelukkig heb ik de wind in de rug. Halverwege de middag zie ik even verderop de grens overgang naar Italië. Een klein stukje begeef ik mij op Italiaans grondgebied. Even twijfel ik of ik tot Innichen doorrij. Ik kan altijd de trein nog pakken, voor de weg terug. Bij het plaatsje Sillian heb ik even op het station gekeken: om het uur vertrekt er een trein naar Lienz. Zolang de trein niet vol zit, mag ik de fiets mee nemen. Net als gisteren begint het om een uur of drie te regenen. Ik heb de helft van de beschikbare tijd van de dag verbruikt. Ik besluit om te keren. De terugweg gaat een stuk gemakkelijker. Het is duidelijk te merken, dat de weg nu afdaalt. Ik hoef een groot deel van het traject alleen maar te sturen. Veel vroeger dan verwacht ben ik weer terug in Lienz. Ik zie nu, dat er bij een bruggetje een bord naar Italië verwijst. Dit bord is echter alleen zichtbaar, als je vanaf Lienz richting Nikolsdorf rijdt. Als ik een supermarkt probeer te vinden, begint het weer harder te regenen. Ik doe de noodzakelijke boodschappen bij een pompstation. Pas als ik in Nikolsdorf aankom, begint het weer een beetje op te klaren.
19 - 32
Datum Plaats
: :
Vrijdag 4 september 2015 Liesach bij Lienz
6. Hut aan de Laserzsee Voor het eerst deze week, stap ik niet op de fiets, maar in de auto om bij de bestemming te komen. Het is droog, maar echt mooi weer is het (nog) niet. De voorspellingen zijn niet echt rooskleurig. Toch neem ik het risico een bergwandeling te gaan maken. Daarvoor rij ik naar Lavant tot aan Tristach, waar ik eerder deze week de beklimming met de fiets heb gemaakt, naar het gelijknamige meer. Nu neem ik de afslag naar Gasthof Kreithof, waar de weg doorgaat met behoorlijk steil omhoog gaan. Voorbij het Gasthof heet het de Dolomitenstrasse en moet ik tol betalen. Niet ver voor de top is een slagboom opgesteld en deze is uiteraard gesloten. Een jongeman komt naar me toe en int de 8 Euro in ruil voor een roodkleurig ticket, waarmee ik de weg mag betreden. Hij verzoekt mij op de terugweg het ticket duidelijk zichtbaar achter de voorruit te leggen. De slagboom gaat open en ik mag verder. Al snel kom ik aan bij de parkeerplaats bij de Dolomiten Hütte. Hier begin ik aan de wandeling van zo'n twee uur. De hut ligt spectaculair, half op een rots. Het lijkt of een gedeelte van de hut boven het ravijn hangt. De mysterieuze wolken, die hier rondzweven, zorgen voor een apart sfeertje. Ik wandel aan de hut voorbij en zie al snel de eerste bordjes die mij de weg wijzen. Ik heb de keuze tussen Steig, een wat moeilijker begaanbaar pad, dat redelijk steil omhoog gaat, 21 - 32
moeilijkheidsgraad rood. Of de Fahrweg met moeilijkheidsgraad blauw. Deze weg loopt vaak over brede pistes en overbrugt een wat langere afstand. Tussendoor blijkt het mogelijk te switchen, want de twee wegen komen regelmatig bij elkaar. Het eerste schaap is over de dam. Het beest lijkt me op te wachten. Tussen de bomen zie ik een gouden kruis schitteren in de verte. Het blijkt een kapelletje met een soort schuurtje en een eenvoudige klokkentoren. Ik neem even een kijkje bij de kapel, maar vervolg weer snel de wandeling. Veel mensen kom ik niet tegen. Iedereen lijkt de Fahrweg te nemen naar boven. De mensen, die ik tegenkom, zijn op de vingers van één hand te tellen en komen van boven. Na anderhalf uur vang ik de eerst glimp op van de Karlsbader Hütte, die nog ver boven mij ligt met indrukwekkende bergen op de achtergrond. Bijna net zo indrukwekkend is het zicht wat ik heb op het dal beneden. Dat maakt deze wandeling van moment tot moment boeiend. Ik ben voortdurend omgeven door prachtige 'reuzen', de ene gestalte is nog indrukwekkender dan de andere. Sommige toppen zijn prachtig vormgegeven. Mocht ik het al gezien hebben, dan duikt er weer onverwacht een kudde schapen op. Het lijkt alsof de hut nu zo bereikt is, maar het laatste stuk moet ik nog flink klimmen. Een klein half uur ben ik er wel mee bezig. Bij de hut aangekomen, zie ik ook het meer liggen: de Laserzsee. Ik zie een pad langs de berghelling verder omhoog gaan. Daar moet het zicht helemaal fenomenaal zijn. Ik vervolg mijn klim tot ik een bevredigend uitzicht heb gekregen. Daar zoek ik een geschikte rotspartij op, waar ik me neer kan vleien om iets te eten. Eerst trek ik mijn donsjas aan, er staat een frisse wind. Wat een genot om tijdens de lunch van dit uitzicht te kunnen 22 - 32
genieten! Eerst dat prachtige meer, met enorme rotsblokken langs de kust. Dan de hut, waar ik af en toe wat mensen zie lopen. De bergen die links en rechts van de hut oprijzen. En dan achter de hut het doorkijkje in het dal. Het volmaakte plaatje, gedurende een dag, die zich als een topdag aan het ontwikkelen is. Ik daal weer af naar de hut. Ik ga er iets te drinken nemen. Alle tafels zijn bezet. In een aparte ruimte is nog plek zat. Behalve wat militairen heb ik genoeg keuze voor een zitplaats. Buiten had ik ook al groepjes militairen bezig gezien in de bergen. Waarschijnlijk voeren zij in deze omgeving hun oefeningen uit. De bediende vraagt of ik ergens anders wil plaatsnemen, want deze ruimte is gereserveerd voor de militairen. Ik drink mijn chocomel op in de andere ruimte, waar ik aan een tafel nog een vrije stoel kan vinden. Ik reken af bij de lieflijke dame en begin aan de terugweg. Deze gaat over het brede pad. Mocht het gaan regenen, dan loopt dit een stuk gemakkelijker. Meer dan enkele druppels, die uit de lucht komen vallen, wordt het gelukkig niet. Even schuil ik in een hutje, onderaan een berg. Daar neem ik nog een broodje, onder het plafond met een slede. Tegen de tijd dat het de laatste dagen begon te regenen, een uur of drie, ben ik weer beneden, bij de Dolomiten hut. Er is nog tijd genoeg om mijn tweede plannetje uit te voeren. Met de auto rij ik in de richting van het plaatsje Leisach. Daar net voorbij is een afslag vanaf de B100 naar het dorpje Bannberg. Deze weg heet officieel de Pustertaler Höhenstrasse en waarschijnlijk moet ik hier tol betalen. Inderdaad, als ik na 23 - 32
Bannberg rechtsaf ga, rij ik weer tegen een slagboom aan. Dit keer geen vakantiewerker in een hokje, die naar me toe komt, maar een betaalautomaat. Ik betaal de verplichte zes euro en ontvang dit keer geen rood ticket, maar een gele plastic munt. Die kan ik in de gleuf bij de slagboom laten glijden, waarop de slagboom omhoog gaat. Op de terugweg de gele munt zichtbaar onder het raam leggen, gaat niet, want deze is ingeslikt door de automaat bij de slagboom. De weg slingert verder omhoog, tot ik aankom bij mijn doel van enkele dagen geleden: de Hochsteinhut. Toen zal het zicht helemaal belabberd geweest zijn. Vandaag stelt het ook weinig voor. Gedurende mijn klim naar boven, was het zicht redelijk helder. De laatste meters ben ik de mist ingereden. Met als resultaat, dat ik de hut wel zie liggen, maar geen enkel zicht heb op de mooie Lienzer Dolomieten. Er staat dan ook maar één auto op de verlaten parkeerplaats. Er is hier met dit weer niet veel te zoeken. Gedurende het laatste stukje naar de hut, dat ik lopend afleg, kom ik nog een paar verkleumde wandelaars tegen. Dit bezoek is een bevestiging van het vermoeden, wat ik al had. Met mooi weer moet het uitzicht hier geweldig zijn. In de dikke mist is hier niet zo veel te beleven. Ik pak de weg weer naar beneden. De slagboom opent zich vanzelf, als ik dichterbij kom. Het laatste deel van mijn excursie ligt helemaal beneden, bij het plaatsje Burgfrieden. Daar ligt de Lienzer Klause: een oud verdedigingsbouwwerk, om ongewenste indringers buiten het Pustertal te houden. Vroeger gaf deze weg dus toegang tot het dal. Het is een smal slingerweggetje, door het kleine dorp, langs het kleine kapelletje tot aan het oude gebouw. Er is verder niemand te zien. 24 - 32
Als ik nog wat noodzakelijke boodschappen ga doen bij de Hofer in Lienz is het weer licht gaan regenen. Wat prei, een meloentje, een blikje bier en spaghetti, want de zak met Hollandse macaroni is bijna op, staan o.a. op het lijstje. Het is nog net te doen om de maaltijd buiten op het balkon te nuttigen. Met de jas aan, dat wel.
25 - 32
Datum Plaats
: :
zaterdag 5 september 2015 Nikolsdorf - Matrei (92 km)
7. Bij Matrei is het even droog Als ik in Lienz via de Drauradroute de weg gewoon blijf volgen, kom ik vanzelf op de route, die ik vandaag wil aanhouden: de Isel Radroute. Tot aan Matrei moet dit fietspad, gescheiden van de hoofdweg, doorlopen. Ik passeer slot Bruck. Daar ga ik in noordelijke richting. Eigenlijk dezelfde weg, als dat ik morgen met de auto moet afleggen. Met de fiets is de beleving totaal anders. Zeker als het ook nog eens regent. Het is één grote grijze massa boven mij. Bij de Hochsteinerhutte zal het ook wel dikke soep zijn. Bergwandelingen zijn nu geen goed plan, of je moet enorme mazzel hebben, dat de grijze wolken voor je opzij gaan. Als ik in mijn vorige trip via Lienz was teruggereden, dan was dit via deze weg gegaan. Dan had ik voorbij Matrei een shuttle moeten nemen, want de Felbertauerntunnel (10 EUR voor de auto) is verboden voor fietsers. Eén van de redenen, dat ik destijds een andere keuze heb gemaakt. Ik passeer diverse kleine plaatsjes. Er staan borden langs de weg met de bezienswaardigheden, die er zijn en de route om door het plaatsje te rijden. Oberlienz doe ik op de terugweg. Wel doe ik een poging het centrum van Ainet te bereiken. De weg gaat om de kerk heen, iets omhoog en vervolgens weer de andere kant op. Er zijn twee mogelijkheden om weer terug op de route te komen. Ik neem de eerste, waarbij ik wel even moet zoeken hoe ik terug op het fietspad kom. 27 - 32
Een ruïne (Kienburg) met een bijna volledig dichtgegroeid huis zie ik aan me voorbij komen. Het karakteristieke kerkje van Huben is op grote afstand waar te nemen. Als ik dit kerkje vlak langs de Isel ben gepasseerd, begint de weg wat meer te stijgen. Hoe dichter ik bij Matrei in de buurt kom, hoe meer kracht ik op de pedalen moet zetten. De weg gaat door bosachtig gebied. Links beneden mij zie ik de autoweg en de rivier stromen. Aan het einde van het fietspad neem ik wat versnaperingen bij een pompstation. Daarna begin ik aan de terugweg. Ik neem nog even plaats op een bankje tegenover een berghelling, met zich op twee watervallen, op de weg en de rivier beneden. Daar geniet ik van de lunch. Het is even droog. Daar moet ik van profiteren. Een hond die voorbij komt, kruipt bijna op schoot, zo dol is hij op mij(n brood). De terugweg verloopt voorspoedig en gaat zeker in het begin zeer gemakkelijk. Het regent stug door. Af en toe schuil ik even op een bankje met dak. Deze daken zijn niet op deze regen ingesteld, want door de gleuven sijpelt het water gewoon naar beneden. Het laatste stuk gaat door het plaatsje Oberlienz. Zoals de naam al aangeeft, moet ik daarvoor wel wat meters klimmen. Daarna kan ik afdalen naar de moederstad: Lienz. Weer of geen weer: in Lienz eet ik mijn laatste ijsje (smaak: after 8). Onder het linnen afdak, gehuld in zwart regenpak met laarzen, smul ik van de lekkernij. Wat een verschil met het begin van de week, toen ik dat concert hier werd gegeven. Toen was het nog volop zomer, inmiddels is de herfst ingetreden.
28 - 32
De laatste keer volg ik het fietspad van Lienz naar Nikolsdorf, in de gietende regen. Ik zie een hond naast een auto op het fietspad mijn richting uit komen. Als ik dichterbij kom, kijkt de hond naar zijn baasje in de auto met een blik van: wat moet ik nu doen? De bestuurder stapt uit om de hond vast te houden, tot ik voorbij ben. "Hund auslassen mit dem Auto!" roep ik lachend in 'van Basten Duits'. Verbaasd om dit voorval vervolg ik mijn weg, tot aan het kleine weggetje door het dorp naar de kerk, waar ik mijn fiets van de helling laat rollen voor de laatste overnachting in de schuur. De volgende ochtend haal ik deze in het donker weer op, voor een ruime duizend kilometer achterop de auto. Een deel van het achterspatbord overleeft de windvlagen niet. Ergens onderweg verlies ik het onderste gedeelte van het spatbord, dat er nog niet zo lang op zat. Voorlopig heb ik een aandenken aan deze prachtige trip.
29 - 32
Jos in Oostenrijk: Lienz e.o.
In het najaar van 2015 rijdt Jos naar Nikolsdorf, een klein dorp, nog net gelegen in het gebied van Oost-Tirol. Vanuit het appartement worden diverse activiteiten ondernomen: -bezoek per fiets aan de zonnestad Lienz -afkoeling zoeken bij de Frauenbach waterval en Tristacher See -wandelen naar de Neualplseen -fietsen door het Pustertal naar de grens met Italië -een poging wagen de Hochsteinhütte te bereiken -wandelen naar de Laserzsee -fietsen door het dal van de Isel naar Matrei.
