Blad voor onderling verkeer in de Hervormde Gemeente te Ameide/Tienhoven
Jezus zegt: “Ik ben de Weg”
nummer 50, December 2014 jaargang 16
blad voor onderling verkeer
INHOUD COLOFON .....................................................1 VAN DE REDACTIE ....................................1 KERKRENTMEESTERS .............................2 VERNIEUWDE KERKENRAAD .................3 Nico Hakkesteegt......................................3 Teo Mesker ................................................4 OPENING WINTERWERK .........................5 ROEMENIE ...................................................7 JEMIMA .......................................................10 VERVOLGDE CHRISTENEN...................11 VOOR JOU – voor de allerjongsten ........16 VOOR JOU – 12 MIN ................................16 VOOR JOU – 12 PLUS .............................17 KERSTVERHAAL.......................................18
COLOFON A-10 is een blad voor onderling verkeer in de Hervormde gemeente te Ameide – Tienhoven. A-10 verschijnt drie á vier maal per jaar. Redactie: Coby Bos, Inge Kool (opmaak), Ton de Kruijk (hoofdredacteur), Wim Streefkerk. Met medewerking van:, Mieke Bolle, Jan den Oudsten, Leon van der Zijden, Gerrit
Sonneveld Redactieadres: Ton de Kruijk Hoepmakerstraat 5, 4233 GM Ameide
1
VAN DE REDACTIE Afgelopen vakantie zijn wij door Frankrijk richting Bordeaux gereden we hebben toen de A10 gemeden omdat we dan tol moesten betalen, en met de caravan achter je auto loopt dit behoorlijk op. Daarom hebben wij een andere weg genomen. En wij zijn ook gewoon op de plaats van bestemming aangekomen. Al rijdend kan je rustig aan van alles denken, zo dacht ik aan eraan dat er weer een A-10 gemaakt moet worden. En vandaar bedacht ik dat ook ons leven een soort A-10 is, alleen hoeven wij aan het eind geen tol te betalen, dat heeft de Heere Jezus voor ons gedaan toen Hij voor ons onze zonden stierf aan het kruis. Dat is toch eigenlijk een mooie gedachte zomaar rijdend door het Franse land. Wij hebben het tijdens ons verblijf in het buitenland ook fijn gevonden dat wij op zondag de morgendienst konden downloaden en deze in de avond konden luisteren zodat we toch met de gemeente verbonden waren wat dat betreft is internet een zegen! Maar ja, de zomer is voorbij het nieuwe winterseizoen is weer in volle gang Dus is er ook weer een nieuwe A-10 met informatie van onze gemeente. Dit is zelfs een jubileum uitgave het is n.l. Uitgave nummer 50 met veel informatie uit verschillende bronnen, dus valt er weer heel wat te lezen. TdK
nummer 50, december 2014
KERKRENTMEESTERS Update kerkelijke gebouwen Na het uitgebreide verhaal in de vorige A10 nu een korte update over de kerkelijke gebouwen. Het haalbaarheidsonderzoek is inmiddels afgesloten en het eindrapport is aangeboden aan de werkgroep kerkelijke gebouwen en de kerkrentmeesters. Bureau Lakerveld heeft de volgende opties uitgewerkt: Optie 1: Verbouw van de Pastorie aan de Molenstraat en (een gedeelte) van Het Jot tot kerkelijke ruimten met een verbinding naar de kerk. Optie 3: Slopen van de Pastorie aan de Molenstraat en op die plaats een nieuwe kerkelijke ruimte met een verbinding naar de kerk. Optie 3: Pastorie aan de Molenstraat blijft pastorie en er komt een nieuw gebouw in de tuin van de pastorie aan de kant van de kerk langs de Torenstaat met een verbinding naar de kerk. Een eerste indruk van de uitwerking: Optie 1: Niet genoeg ruimte voor alle kerkelijke activiteiten Optie 2: Veel te duur voor onze gemeente (we zoeken een besparing en geen extra kosten) Optie 3: De goedkoopste en mooiste oplossing maar zal ook lang duren omdat conform het bestemmingsplan de pastorietuin geen bouwbestemming heeft. Omdat bovenstaande opties alleen haalbaar zijn als we De Hoven kunnen verkopen wordt op dit moment nog
onderzocht wat de mogelijkheden hiervan zijn. Als verkoop haalbaar is zullen we waarschijnlijk voor de mooiste optie 3 gaan. Omdat afgelopen zomer reeds besloten is de 2e predikantsplaats te laten vervallen betekent dit dan ook dat de 2e pastorie aan de Akkerwinde in de verkoop gaat. Bovenstaand gedeelte is bedoeld om u op de hoogte te houden van de voortgang maar het is nog niet de definitieve keuze.
Update De Hoven Als we inderdaad voor optie 3 gaan zullen we zeker nog wel een paar jaar gebruik blijven maken van De Hoven. En wanneer verkoop van De Hoven tegen een redelijk bedrag niet mogelijk blijkt te zijn zal De Hoven waarschijnlijk ook in de toekomst gebruikt blijven worden voor onze kerkelijk activiteiten en gaan bovenstaande plannen de ijskast in. Afgelopen zomer hebben we uitgebreid met Anita en Anneke het gebruik van De Hoven van het eerste halfjaar van 2014 geëvalueerd. Naar aanleiding hiervan hebben we op 15 september een informatieavond met vertegenwoordigers van alle gebruikers georganiseerd. Deze avond is goed bezocht en alle onderwerpen (huisregels) konden in goede harmonie besproken worden. We zijn erg dankbaar dat gedurende de winterwerk periode een viertal gemeenteleden / echtparen bereid gevonden zijn om ’s avonds de deuren te openen, het bord bij te werken en
2
blad voor onderling verkeer
aan het eind van de avond weer af te sluiten etc. Daarnaast vragen we alle gebruikers zelf koffie, thee en fris te pakken en alles na afloop weer netjes achter te laten. We hebben inmiddels een samenwerkingsovereenkomst gesloten met Open Vensters omdat de huidige vergunningen aan het eind van dit jaar aflopen en er nu geen beheerder meer is met een Horecavergunning. Alle inkopen van eten en drinken gaan nu via Open Vensters. Omdat er steeds vaker op zondag na de dienst koffie gedronken wordt in de Hoven zijn we dankbaar dat ook hier weer een aantal gemeenteleden bereid gevonden zijn om te helpen met koffiezetten in De Hoven. (wat zou het geweldig zijn als we in de toekomst zo aan het eind van de dienst door kunnen lopen naar onze nieuwe ruimte die verbonden is met de kerk ) Ook zijn er weer andere gemeenteleden die helpen met schoonmaken (binnen en buiten) . Fijn dat op deze manier met elkaar, onder leiding van Anita, het kerkelijk werk in onze gemeente goede voortgang kan vinden. Tevens heeft het oude koffiezetapparaat van De Hoven een vaste plek gekregen in het Jot zodat we, als er na een kerkdienst koffiedrinken in de kerk is, niet meer de koffie met de auto in De Hoven moeten halen.
2 juli geweest bent weet u dat we als gemeente financieel een onzekere periode tegemoet gaan. We zien erg uit naar een nieuwe predikant in onze gemeente en we bidden dat de vacature snel vervuld zal worden. We zijn dankbaar dat ds. Van Duijn voor 50 % werkzaam is in onze gemeente en nu ook regelmatig preekt op zondag. Ook is Henco de Bruijn al weer 4 jaar werkzaam in onze gemeente. Door de uitspraak van de PKN rondom de losmaking van ds. Alma moet onze gemeente volgend jaar 100 % van het wachtgeld van ds. Alma betalen. Deze betaling stopt als ds. Alma een andere gemeente heeft gevonden of ander werk. Dat betekent dat we volgend jaar naast hopelijk een nieuwe predikant ook (gedeeltelijk?) ds. Alma moeten betalen en ook ds. Van Duijn en Henco de Bruijn. We zullen u in januari bij de actie kerkbalans 2015 verder op de hoogte brengen van de stand van zaken. JdO
VERNIEUWDE KERKENRAAD Nico Hakkesteegt
Update Financiën We zitten alweer in het laatste kwartaal van 2014. Binnenkort beginnen we met de voor-bereidingen voor kerkbalans 2015. Als u op de gemeenteavond van 3
Even voorstellen? Naam: Nico Hakkesteegt Getrouwd met: Bianca Hakketeegt Kinderen: drie kinderen, twee meiden en een jongen. Corinne, Ellemieke en Thijmen
nummer 50, december 2014
Beroep: In het dagelijks werk ben ik werkzaam bij garage Hamoen als chef monteur Hoe vond u het om gekozen te worden door de kerkgemeente om kerkraadslid te worden? Als ik heel eerlijk ben, was ik niet erg verrast om op dubbeltal te staan Er waren nogal wat vacatures dus hou je er in je achterhoofd al wel een beetje rekening mee. Je houdt het eerst nog een beetje af, maar ongemerkt ben je ook al wel mee bezig, van wat als ik gekozen wordt. Wat was uw motivatie om het “beroep” kerkraadslid te worden te aanvaarden? Op het moment dat ik ook daadwerkelijk gekozen was heb ik niet veel getwijfeld. Het was voor mij best snel duidelijk dat ik het wilde gaan doen. Dit gevoel werd alleen maar sterker ook als je in de week van bedenk tijd daar biddend mee bezig bent. Ik vertrouw er ook op dat God me zal helpen. Maar goed, een heel verhaal, het was ook gewoon net of het mijn tijd was om het te doen. Wat zijn uw taken als kerkraadslid? Ik ben wijk ouderling van sectie 7 en contact persoon voor commissie opening winterwerk. Waar kijkt u naar uit in de komende periode als kerkraadslid? Waar ik naar uit kijk deze periode is wel een open deur, ik hoop dat we weer rust in de gemeente krijgen. Maar dat willen velen met mij, denk ik. Dat we met elkaar gemeente kunnen zijn, met ons verschillende denken doen en laten. En dat we één in Christus zijn, dat is wat ons bindt.
Teo Mesker Even voorstellen? Naam: Teo Mesker Getrouwd met: Greet Mesker-Versluis Kinderen: Lisanne 13 jaar en Patrick 11 jaar Beroep: Commercieel manager hardfruit bij Vogelaar Vredehof B.V. locatie Enspijk Hoe vond u het om gekozen te worden door de kerkgemeente om kerkraadslid te worden? De verkiezing had ik enigszins verwacht, dit was de 4e keer op dubbeltal en de 2e keer gekozen. Als je al wat kerkenwerk doet val je blijkbaar op. Wat was uw motivatie om het “beroep” kerkraadslid te worden te aanvaarden? Motivatie is dat de functie als diaken denk ik het beste bij me past, toch wat meer op de achtergrond. Wat zijn uw taken als kerkraadslid? Diaken in sectie 2 en 10. Contactpersoon werkgroep Roemenië, vervoer kerkgangers, HVD. Opstellen meditatierooster verzoekplatenprogramma. En natuurlijk collecteren in de erediensten en vergaderen. Waar kijkt u naar uit in de komende periode als kerkraadslid? Ik kijk uit naar een open en accepterende gemeente met ruimte voor ieders geloofsbeleving. En naar een vaste dominee die de gemeente hierin kan leiden.
4
blad voor onderling verkeer
OPENING WINTERWERK Startweekend Na de nodige vergaderingen waarin de gesmede plannen steeds verder en dieper werden uitgewerkt was het dan op vrijdag 19 september zover. Met ongeveer 25 jongeren vetrokken we naar de bowling baan in Gorinchem. Waarschijnlijk vanwege het grote enthousiasme waarmee we daar binnen kwamen waren twee van de zes banen niet te gebruiken. Gelukkig konden de andere banen wel optimaal benut worden zodat de teams hun prestaties met elkaar konden meten. Na deze match reden we weer per automobiel naar Ameide. In de pastorietuin knapperde een leuk vuurtje en de frietkraam stond al klaar. Velen bezochten de frietkraam meerdere bezoeken keren. De gezellige en sportieve avond werd door de jeugdouderlingen afgesloten met een bijbel gedeelte over het rapen van manna door het volk Israël in de woestijn. De gehele groep jongeren deed goed mee aan het gezamenlijke gesprek hierover.
Pelgrimstocht. Op de zaterdagmiddag maakten we een fietspuzzeltocht, á la het pelgrimscode spel, waarbij we in acht 5
groepjes de opgegeven route volgen. Bij dit spel moest gedacht worden aan het volk Israël, dat na de uittocht uit Egypte onderweg was door de woestijn. De Heere zorgde voor z’n volk door hun de weg te wijzen, door de wolkkolom overdag en de vuurkolom in de nacht. Hij verzorgde z’n volk ook door ’s morgens het manna te laten regenen en tegen de avond kwakkels aan te reiken. In dit spel werd ook manna verzamelt in de vorm van letters. Deze letters kon men verdienen door bepaalde opdrachten uit te voeren en langs de weg alert te zijn op letters die op (kwakkel)bordjes waren opgehangen. Terug in de evangelisatietent op de Koekoek ontving men het recept om van de gevonden letters als uitkomst van het spel het woord AFHANKELIJKHEID te vormen.
Iedere groepje verzon zijn eigen groepsnaam in de context van het Bijbelverhaal, zo kwamen na ongeveer twee uur over de finish o.a. de zandhappers, de ontsnapte kwakkels, de grote wolven, de vijf ooien, de reizigers, de waterputters, en de vuurkolom. Bij de start gingen alle groepjes op de foto. Onderweg moest een woestijnrace met zand worden uitgevoerd, een tentje worden gebouwd, de tien geboden worden opgeschreven, hierbij kon wel ondertussen aan een ijsje worden gelikt en later nog een waterspel
nummer 50, december 2014
worden gedaan. Er waren ook groepjes die deze volgorde precies andersom moesten doen. Al met al ontstond een gezonde rivaliteit tussen de groepjes en kwam men met verhitte hoofden weer bij de camping aan. Het oplossen van de code leverde soms ook nog wel het nodige denk en puzzelwerk op.
Uiteindelijk kwam de jury tot aanwijzing
de winnende groep en dat waren de zandhappers, een combi van de families Bos en den Oudsten. Vanaf deze plaats nog van harte gefeliciteerd en we bedanken ook als commissie de gastvrijheid die we voor dit spel mochten ondervinden van de families Van Dieren, De Groot en Van der Zijden en de medewerking van de firma Hamoen, waar we de onderstaande rebus hadden opgehangen.
Bij de opening van de maaltijd werd een korte uitleg gegeven over het HGJB-thema: Meer dan genoeg Geloven in Afhankelijkheid en werd het Onze vader gezongen muzikaal begeleid door een jeugdgroep. . Een aantal gemeenteleden had het vlees al goed gaar gebakken op een batterij bakplaten, zodat men langs de uitgebreide tafels met salades de bordjes konden vullen. Vanwege het mooie weer waren de eettafels buiten de tent favoriet. We konden zo gezellig met 130 mensen genieten van het overvloedige maal en de band met elkaar verstevigen. De kinderen konden ondertussen naar hartenlust in de speeltuin hun energie kwijt. Na het ijs - fruitdessert werd de maaltijd afgesloten en werd men uitgenodigd voor de sing-in. Het gospelkoor Sing for Joy gaf een grootse uitvoering waarbij ook de nodige samenzang op het programma stond. Ook het jaarthema werd hier weer ruim belicht. Na deze samenkomst was in het ’t Jot nog ruim de gelegenheid om met elkaar de ervaringen van de afgelopen uren of te dag te delen.
Zondag De verdere fotoreportage van het startweekend 2014 vindt u op de website van onze gemeente. De BBQ
Zondagmorgen werd in de druk bezochte kerkdienst het Bijbelgedeelte over het murmurerende volk in de woestijn centraal gesteld door ds. Van Duijn. Waar halen wij dagelijks ons geestelijke voedsel vandaan? Of leven 6
blad voor onderling verkeer
we er niet dagelijks van? De Heere wil toch iedere dag voor ons zorg dragen. Geven wij Hem die kans?! De dienst werd omlijst met medewerking van diverse muzikanten. Na de dienst waren we in de Hoven weer bij elkaar om als ouderen de aangereikte overdenkingen met elkaar te delen en door te spreken. De jeugd was boven op speelse wijze met de verwerking bezig en lieten per leeftijdsgroep achteraf zien waar ze mee bezig waren geweest. In de avonddienst nam ds. Sparreboom ons in zijn preek met Elia mee naar de plaats van verdrukking Zarfath. Ook daar wil de Heere hem en ons persoonlijk maar ook als gemeente dagelijks onderhouden. Als commissie zien we terug op een geslaagde opening van het winterwerk en we hopen en bidden dat de Heere, die meer dan genoeg aan ons geeft, het geloof in afhankelijkheid onder ons versterkt en Zijn Koninkrijk tot Zijn Glorie en grote Naam uitbreid. GS
ROEMENIE Woensdagmorgen 17 september vertrokken we om 03.00u uit Ameide. Na een voorspoedige reis arriveerden we om 16.00u in St. Pölten in Oostenrijk. De volgende dag weer vroeg vertrokken want we wilden graag tot Deva in Roemenië komen. Omdat de bus tot de nok vol zat met spullen was het de vraag of we zonder problemen de grens over zouden komen. Voor alle zekerheid had Arie Blom op de valreep nog een document gemaakt met de goederen die we bij 7
ons hadden. Na een korte blik van de Roemeense douane in de bus mochten we gelukkig verder, zodat er geen oponthoud ontstond, en we op tijd in Deva arriveerden. Vrijdagmorgen vanuit Deva weer verder, wat niet zo vlot ging, omdat we overal welbekende bordjes “Drum in Lucru”, werk in uitvoering tegenkwamen. Onderweg nog even gekeken bij een klooster waar we volgend jaar met onze jongeren een bezoek aan zouden kunnen brengen. Omdat we van verleden jaar wisten dat de TomTom ons het laatste stukje over een zeer slecht stukje weg wijst, gingen we op ervaring 1 afslag verder, en eindelijk zagen we het welbekend plaatsnaambord voor ons opdoemen. We hadden Florin en Ruth laten weten dat we hoopten om 16.00u te arriveren, en dat lukte prima. Na een bijzonder hartelijke ontvangst, en de onontkoombare Roemeense maaltijd voelden we ons weer helemaal thuis. Het leek wel of we niet weg geweest waren, maar het was toch al weer bijna een jaar geleden dat we er waren. Na de maaltijd direct begonnen met het uitladen van de volgestouwde bus. We hadden 6 fietsen bij ons ( 2 van ons zelf en 4 voor Copaceni) een aggregaat , en 20 zelfgehaakte dekentjes, die door een enthousiast gemeentelid waren gemaakt. Verder ongeveer 100 kg kleding. De helft was het restant van de kledingverkoop van “Passage”. Tijdens het inladen van de spullen bleek er nog ruimte over, en hebben we de voorzitter van Dorkas gevraagd of we nog spullen uit het depot mee mochten nemen. Dat was geen probleem, en dus hebben we daar de bus volgestouwd. We kwamen daar ook nog 2 grote dozen met dameslaarzen tegen, waarvan we ook
nummer 50, december 2014
nog 25 paar hebben meegenomen. Hier waren ze ook erg blij mee, want schoenen zijn in Roemenië duur en vaak van slechte kwaliteit. Om 7 uur stond de jeugdclub gepland, en inderdaad na 2 Termeise kwartiertjes begon die om half acht.
Er werd begonnen met het zingen van een aantal bekende liederen. Een paar liederen kenden wij ook, en het is toch wel heel erg mooi dat je je ook in de liederen met elkaar verbonden voelt. Vervolgens werden er een aantal nieuwe liederen ingestudeerd. Alles werd door Florin begeleid, nu op het nieuwe keyboard wat hij van onze gemeente heeft gekregen, en we moeten u zeggen dat het erg goed klonk. Er zitten zoveel mogelijkheden op dat het mij een beetje duizelde. Na dit alles ging Florin voor in gebed, waarna de jongelui ook hardop mochten bidden. Na de gebeden las Florin een gedeelte uit de Bijbel voor legde dat uit, en konden de jongelui vragen stellen. Veel jongeren komen nog niet zo lang op de club en weten nog weinig van de Bijbel af, en veel van hen hebben niet eens een eigen Bijbel. Aan het einde van de bijeenkomst hebben wij de jongeren verteld dat we van plan zijn om met een aantal jongeren uit Ameide/Tienhoven volgend jaar naar Copaceni toe te komen om daar een project aan te pakken. Na de koffie
hebben we met Florin en Ruth over dit onderwerp doorgepraat . Hierbij gaf hij aan dat er voldoende plannen zijn die uitgevoerd kunnen worden. Wel gaf hij aan dat slapen bij gastgezinnen mogelijk is maar vaak is de ruimte in de huizen bij de mensen ook erg beperkt, ze hebben niet of nauwelijks ruimte over. Ook denkt hij dat het beter is om gezamenlijk bij de kerk te ontbijten. Dit omdat dat beter is voor de contacten, en omdat hij twijfels heeft over de kwaliteit van het voedsel dat sommige mensen op tafel kunnen zetten. Ook hebben we een prioriteitenlijst samengesteld van de zaken die Florin nog wil realiseren. We hebben afgesproken dat Florin het project wat we gaan uitvoeren zal opstarten, en wij zullen helpen om het af te maken. Zaterdagmorgen zijn we eerst naar Horuzeu gegaan, een plaats waar veel keramiek gemaakt wordt. Florin kent mensen die het daar maken, veel van wat langs de weg verkocht wordt komt namelijk uit China. Helaas was deze pottenbakkerij op zaterdag gesloten. Omdat we ook nog andere streekproducten wilden hebben zijn we op de plaatselijke markt gaan kijken, waar we inderdaad wat spullen hebben gekocht. Omdat we ook nog een” voorbeeldpakket” voor de kerstpakketten moesten hebben zijn we verder gereden naar Ramnicu Valcea, een grotere plaats die het dichtst bij ligt. Na de inkopen wilden we nog op bezoek bij pastor Dorin, maar die bleek niet thuis te zijn. Dus toen maar weer terug naar Copăceni. Op de terugweg hebben we nog wat houtsnijwerk gekocht, wat op diverse plaatsen langs de weg wordt gemaakt en te koop aangeboden. Toen we thuis kwamen had Ruth het eten al klaar en genoten we van een 8
blad voor onderling verkeer
heerlijke maaltijd. Na het eten gingen Florin en Léon samen het terrein bekijken waar Florin een speelveld wil aanleggen. Dit zal nog wel een groot probleem worden, want door de overstromingen is in de weg om op het terrein te komen een gat van 2 meter diep ontstaan. Hierdoor is het niet meer mogelijk om met een tractor of graafmachine ter plekke te komen. Nadat we de chaos in ogenschouw hadden genomen wilde Florin graag meteen de fietsen, die wij hadden meegenomen, rijklaar maken. Waarom dat was bleek later toen ik binnenkwam. Onze attente secretaresse had Ruth namelijk geïnformeerd dat Léon deze zaterdag jarig was, en dus had Ruth in de tussentijd een heerlijke taart gemaakt. Toen ik uiteindelijk binnen kwam werd er gezongen in het Nederlands en het Roemeens en moesten de kaarsjes worden uitgeblazen. Philip de jongste spruit vond de taart wel heel aantrekkelijk en nam vast een voorproefje. Na al deze plichtplegingen kon eindelijk de taart worden aangesneden, en voelde Léon zich echt jarig. Zondagmorgen was er de kerkdienst. Florin was al vroeg in de weer om vast wat liederen te oefenen, en Nicoleta was in de weer met de laptop en de beamer om de liederen te kunnen projecteren. Florin sprak over gemeentegroei, hoe dat in z’n werk gaat, je komt tot geloof, je gaat daar van getuigen, en zo mag je een ander helpen om tot geloof te komen. Aan het einde van de dienst hebben we de groeten van onze gemeente overgebracht. Na de dienst kregen we van veel gemeenteleden een hand of een omhelzing (in Roemenie geven de mannen elkaar ook een omhelzing.) ´s Middags zijn we bij het huis van 9
Nicoleta wezen kijken (1x dak afgewaaid en 2x getroffen door modderstroom) Het is erg bizar om te zien dat een gezin van 5 personen nu in de schuur moet leven met bijna niets meer. Op het moment dat ik daar stond kon ik het niet over mijn hart verkrijgen om foto’s te maken, je voelt je dan net een ramptoerist, en dat wil je die mensen toch niet aan doen. Toen we terug kwamen had Ruth weer gekookt, o.a een heerlijke traditionele Roemeense paprikasoep. Omdat die zo lekker was hebben we nog maar een keer opgeschept, maar later is ons dat toch slecht bekomen. Kennelijk was het toch iets te veel voor onze magen, want tijdens de avonddienst voelde Louisa zich niet lekker, en is ze naar bed gegaan, waar de soep er weer uit kwam. In de loop van de nacht moest ik ook diverse keren een bezoek aan het toilet brengen. De maandag hebben we grotendeels in bed doorgebracht, terwijl Florin bezig was om het dak te repareren omdat het lekte. ’s Avonds hebben we nog een aantal zaken doorgesproken, en weer vroeg naar bed toe gegaan. Dinsdag zijn we met z’n allen naar Horuzeu gegaan naar de pottenbakkerij om alsnog keramiek te kopen. We kregen een privé demonstratie, waarna we het nodige ingekocht hebben voor verkoop op de paardenmarkt.
nummer 50, december 2014
Nu was Dorin wel thuis, en hebben we ook met hem en zijn vrouw een bijzonder goede ontmoeting gehad. Beiden waren op een conferentie geweest voor gemeenteopbouw, en vooral Corina was erg moe, en wilde nog even wat rusten. Dorin was gevraagd om voorganger te worden in een extra “zendingsgemeente”. Dit gaat hij doen, omdat hij ziet dat in Copăceni de zaken nu goed lopen, en dat hij er alle vertrouwen in heeft dat het goed blijft gaan. Op de terugweg zijn we nog even bij Georghe langs geweest en die was erg blij dat we er even waren, en hij wilde ons niet laten gaan. Na de maaltijd hebben we nog een gezellige avond gehad met elkaar die we afgesloten hebben met gezamenlijk gebed. We hebben God gedankt voor de goede ontmoetingen, en er werd gebeden voor een veilige terugreis. De volgende morgen om 8uur zijn we vertrokken om nog wat van vakantie te kunnen genieten.
LvdZ
JEMIMA Op het ogenblijk zijn er veel Nederlandse vrijwilligers aan het werk in Jemima. We zijn daar erg dankbaar voor en zien dat ook zeker als een zegen van God, die ze voor ons gevoel zelf gestuurd heeft. Afgelopen voorjaar hebben zich uit verschillende hoeken, zonder wervende acties van de kant van Jemima, aangemeld: 2 afgestudeerde SPW-ers die resp. voor 8 maanden en 1 jaar naar Jemima gegaan zijn om op verschillende groepen te werken.
1 stagiaire die voor een half jaar stage loopt op de jongste groep met zorg-intensieve kinderen 1 ex-Jemima medewerkster en collega van Profilazorg, die een half jaar lang als behandelaar werkers en MT-leden heeft gecoacht en de zorg heeft verbeterd. 1 collega dagbesteding ook van Profila, die een maand lang de werkers heeft geholpen en getraind in het ervaringsgericht werken 1 student geneeskunde die voor zijn master een stage sociale geneeskunde doet in Jemima en daar druk bezig is met het verbeteren van de medische dossiers 2 studenten muziektherapie, die afstuderen en daarvoor vier maanden naar Jemima zijn om daar de werkers te helpen met het gebruik van muziek in de zorg Een team van technische en klus mensen, die in de maand november naar Jemima gaan om te schilderen, elektriciteit en verwarming aan te leggen en andere onderhoudswerkzaamheden aan het doen zijn. Een succesvol doofblinden-project in samenwerking met het expertisecentrum voor doofblindheid van Bartimeus te Doorn. De trainingen zijn gegeven en werpen zijn vruchten af. En hopelijk krijgen we komend jaar opnieuw geld om aan dit project nog een vervolg te geven. Ook verheugen we ons in de belangstelling van verschillende Ameidenaren in Jemima (okt jl. bezochten Bram en Rina van Vliet Jemima) en mogelijk dat Nelleke 10
blad voor onderling verkeer
en Rinus de Groot nog eens mee willen naar Jemima om iets te doen of er te zijn/kijken. Er zijn ook wel zorgpunten: Afgelopen zomer is de directeur weg gegaan en is de carecoordinator tijdelijk interimdirecteur. Momenteel is het bestuur aan het kijken hoe dit opgelost moet worden, omdat niet duidelijk is of de interim-directeur zou kunnen blijven en directeur worden. Of dat er gezocht moet worden naar een nederlandse directeur (echtpaar?). Ook voor het komende jaar zijn we weer op zoek naar nieuwe Nederlandse medewerkers die voor langere tijd naar Jemima willen, om zo de zorg verder te verbeteren. Verder is het bestuur bezig om een meerjarenbeleid uit te zetten en komt daarbij voor allerlei moeilijke beslissingen te staan. M.n. de medische zorg vraagt veel geld en aandacht. Daarnaast is er gelukkig sprake van een lichte toename van de giften voor Jemima. Er wordt veel aan de weg getimmerd hiervoor en er zijn gelukkig weer mensen, bedrijven en kerken die hun gaven willen geven. Maar omdat het huis inmiddels zo’n 20 jaar staat is er ook geld nodig voor het onderhoud en verbeteren en toekomstbestendig maken van het gebouw en de zorg.
11
Zo zijn er dus veel redenen om te danken en ook redenen om te bidden. MB
VERVOLGDE CHRISTENEN Schrijfactie De schrijfactie van deze A-10 vraagt aandacht voor zes Iraanse christenen en hun gezinnen. Laten we hen massaal bemoedigen met een kaartje en aan hen denken in onze gebeden! Naam: Farshid Fathi Malayeri, Alireza Seyyedian, Maryam Nagash Zargaran, Behnam Irani, Amin Khaki en Saeed Abedini uit Iran Plek op de Ranglijst Christenvervolging: 9 In welke taal kunt u schrijven? Engels, Frans of Duits Wat is er gebeurd? Meer dan zestig christenen zitten op dit moment gevangen in Iran. Het is mogelijk om zes van hen individueel te bemoedigen met een kaartje of een brief.
nummer 50, december 2014
Farshid Fathi Malayeri (35) Farshid Fathi zit in de beruchte Evin gevangenis in Teheran sinds eind 2010 een straf uit van zes jaar voor het plegen van activiteiten tegen de staat. Die veroordeling is afgeleid van het feit dat Farshid leiding gaf aan een netwerk van huiskerken. Fashid raakte begin 2014 gewond toen bewakers een aantal gevangenen te lijf gingen en Fashid probeerde een medegevangene te beschermen. Tijdens zijn gevangenschap bracht Farshid meerdere periodes door in eenzame opsluiting. Ook is hij onderworpen aan zware verhoren en zijn er momenten geweest waarop hem alle contact met zijn familie werd verboden. Farshids vrouw Leila, dochter Rosana (10) en zoon Bardia (4) zijn Iran inmiddels ontvlucht.
2012. Voor activiteiten tegen de staat is hij veroordeeld tot 3,5 jaar gevangenisstraf, negentig zweepslagen en het betalen van een boete. Alireza kreeg de straf omdat bij hem thuis een video is gevonden met daarop beelden van zijn doop in Turkije. Alireza heeft het zwaar in de gevangenis.
Maryam Nagash Zargaran (36) Maryam is veroordeeld tot vier jaar gevangenisstraf, die ze sinds augustus 2013 uitzit in de Evin gevangenis in Teheran. Ze is opgepakt vanwege haar huiskerk-activiteiten. Mogelijk speelt ook het contact mee dat ze had met voorganger Saeed Abedini (zie onder) een rol. De tijd in de gevangenis is emotioneel moeilijk voor Maryam. Ook haar lichamelijke conditie is verslechterd. Ze heeft zelfs een hartaanval gehad.
Alireza Seyyedian (38) Alireza zit gevangen in de Evin gevangenis in Teheran, sinds maart 12
blad voor onderling verkeer
Behnam Irani (43) Voorganger Behnam wordt gevangengehouden in de Ghezal Hesar gevangenis in Karaj, vanwege activiteiten tegen de staat. Hij kreeg een gevangenisstraf van zes jaar, waarvan hij de eerste maanden (sinds mei 2011) doorbracht in eenzame opsluiting. Ondanks zijn slechte gezondheid werd hem lange tijd medische zorg onthouden. Tijdens Behnam’s gevangenschap wordt zijn familie lastiggevallen door de autoriteiten. Zijn huis werd doorzocht en zijn vrouw Kristina werd enkele uren vastgehouden voor ondervraging nadat ze terugkeerde van een reis naar Armenië. Behnam en Kristina hebben twee kinderen: Rebecca (12) en Adriel (5).
Amin Khaki (35) Amin zit sinds maart 2014 gevangen in de Karoon gevangenis in Ahwaz. Er is nog geen officiële aanklacht tegen hem ingediend of een borgsom vastgesteld. Amin is diaken in de 13
gemeente van voorganger Behnam Irani (zie boven) en werd gearresteerd tijdens een picknick met andere gelovigen. Hij werd eerder opgepakt. In 2010 werd hij gearresteerd voor activiteiten tegen de staat. Hij kreeg toen een voorwaardelijke celstraf van een jaar. In 2013 werd zijn huis doorzocht en werd computerapparatuur in beslag genomen.
Saeed Abedini (34) Voorganger Saeed wordt vast-gehouden in de Rajai Shahr gevangenis in Karaj. Hij zit sinds 2012 een celstraf uit van acht jaar voor activiteiten tegen de staat. Saeed is Iraans-Amerikaans burger en wordt uitzonderlijk slecht behandeld in de gevangenis. De gevangenis staat bekend vanwege de gewelddadige moordenaars en verkrachters die er worden vastgehouden. Saeed is in mei 2013 door medegevangenen en bewakers zo ernstig in elkaar geslagen dat hij werd opgenomen in het ziekenhuis. Daar werd hem de nodige
nummer 50, december 2014
operatie ontzegd. Na een maand in het ziekenhuis werd hij gewelddadig van zijn bed gelicht en meegenomen door mensen van de veiligheidsdienst. Hij werd geslagen, kreeg elektrische schokken en werd teruggeplaatst in de gevangenis. Saeed’s vrouw Nagmeh voert actief actie om haar man thuis te krijgen in Amerika, waar Nagmeh woont met dochter Rebekka (7) en zoon Jacob (6).
Stuur een kaartje U kunt deze zes gevangenen bemoedigen met een kaartje. Stuur een los kaartje per gevangene. Wilt u meerdere gevangenen bemoedigen, stuur dan meerdere kaartjes of brieven. Let hierbij op de richtlijnen voor het schrijven naar vervolgde christenen. Let op: Extra richtlijnen voor deze schrijfactie:
Noem geen namen van andere gevangen christenen Zeg niets over Israël, ook niet in Bijbelteksten. Gebruik ook geen afbeeldingen die met Israël in verband kunnen worden gebracht. Zeg niets over Amerika of Engeland en gebruik geen afbeeldingen die daarmee in verband kunnen worden gebracht.
Stuur uw post naar: Open Doors t.a.v. schrijfactie [naam gevangene] Postbus 47 3850 AA Ermelo Engels 1. Today we prayed for you. 2. Trust in the Lord forever, for the Lord, the Lord, is the Rock eternal. Isaiah 26:4 3. Live by faith, not by sight. 2 Cor. 5:7 4. It is better to take refuge in the Lord than to trust in man. Psalm 118:8 5. But you, O God, do see trouble and grief; you consider it to take it in hand. The victim commits himself to you; you are the helper of the fatherless. Psalm 10:14 6. Be strong and take heart, all you who hope in the LORD. Psalm 31:24 7. To him be the power for ever and ever. Amen. 1 Peter 5:11 8. For the LORD your God is a merciful God; he will not abandon or destroy you. Deuteronomy 4:31a 9. Commit your way to the Lord. Trust in Him and He will bring it to pass. Psalm 37:5
14
blad voor onderling verkeer
10. And He will wipe every tear from their eyes. There will be no more death or mourning or crying or pain, for the old order of things has passed away. Revelation 21:4
Nederlands 1. Vandaag hebben wij voor jou / jullie / u gebeden. 2. Vertrouw altijd op de Heer, alleen op Hem, want de Heer is een rots sinds mensenheugenis. Jesaja 26:4 3. Leef in vertrouwen op God; wat komen gaat is nog niet zichtbaar. 2 Kor. 5:7 4. Beter te schuilen bij de Heer dan te vertrouwen op mensen. Psalm 118:8 5. Toch ziet U de pijn en het verdriet, U merkt het op en weegt het in Uw hand. Op U vertrouwen weerloze mensen, de wezen, U komt hun te hulp. Psalm 10:14 6. Allen die uw hoop vestigt op de Heer: wees sterk en houd goede moed. Psalm 31:25 7. Hem zij de kracht in alle eeuwigheid! Amen. 1 Petrus 5:11 8. Want de Heer, uw God, is een God van liefde. Hij zal u niet verlaten. Deuteronomium 4:31a
15
9. Leg je leven in de handen van de HEER, vertrouw op Hem, Hij zal dit voor je doen. Psalm 37:5 10. Hij zal alle tranen uit hun ogen wissen. Er zal geen dood meer zijn, geen rouw, geen jammerklacht, geen pijn, want wat er eerst was is voorbij. Openbaring 21:4 CB
nummer 50, december 2014
VOOR JOU – voor de allerjongsten
VOOR JOU – 12 MIN Zit je deur nog op slot?
16
blad voor onderling verkeer ‘Tot zo hè, Jan!’. ‘Ja tot zo!’. Het is
woensdagmiddag en Jan rent naar huis. Hij wil snel eten, want hij heeft na het eten afgesproken om bij Tim te spelen. Ze hadden vanmorgen in de pauze al plannen gemaakt. Tim zou al zijn technisch Lego tussen de middag al klaar zetten en dan zouden ze samen een op afstand bestuurbare auto bouwen en daarmee gaan rijden. Na het eten fietst Jan op zijn hardst naar Tim. Die staat voor het raam al uit te kijken naar Jan. Snel doet hij de deur open. Op de grond liggen de lego en bouwtekeningen al klaar en samen gaan ze aan de slag… Stel je nou eens voor dat Jan bij Tim aankwam en de deur zou op slot zitten. Of Tim zou zeggen: ‘o ja, dat is waar ook, even denken hoor, waar had ik de Lego ook al weer gelaten?’ Dat zou wel raar zijn, toch? Tim wist dat Jan zou komen. Ze hadden het samen afgesproken en dus stond Tim op de uitkijk, had hij alles klaarliggen en hadden ze samen een toffe middag. Vier weken voor Kerst is het advent. Je weet dat we met Kerst denken aan de geboorte van Jezus, maar waar is advent dan eigenlijk voor? Advent betekent komst. Met advent denken we er aan dat God naar ons toe komt in Zijn zoon Jezus. In de vier weken voor Kerst leven we toe naar het Kerstfeest, de komst van Jezus, het Licht van de wereld. Dat laten we in de kerk ook zien door in die vier weken elke zondag een kaars meer aan te steken. Maar er is meer. Advent is ook uitzien naar de terugkeer van Jezus op aarde. Bij zijn Hemelvaart is beloofd dat Hij ook terug komt op aarde. Je zou kunnen zeggen dat het is afgesproken, 17
net zoals Jan en Tim hadden afgesproken. Tijdens de adventstijd zien we uit naar Jezus’ komst en bereiden we ons daarop voor. Net als Tim in het verhaaltje, die op de uitkijk stond, alle spullen had klaarstaan en de deur voor Jan opendeed, kunnen wij de deur van ons hart opendoen voor Jezus en naar hem uitzien. In Openbaring 3:20 zegt Jezus: “Zie, Ik sta aan de deur en Ik klop. Als er iemand naar mijn stem luistert en de deur opent, zal Ik bij hem binnenkomen en met hem eten”. Ik moest bij het schrijven denken aan het liedje uit de titel: Zit je deur nog op slot, van krr krr krr, doe hem open voor God. Want de Heer wil bij je wonen en dan ben je nooit alleen. Zet de deur open voor Jezus en zie uit naar Zijn komst. CB
VOOR JOU – 12 PLUS (Stop)tober De maand oktober is als je dit leest inmiddels voorbij. In de maand oktober is er een landelijke actie geweest van diverse organisaties om elkaar helpen om tenminste 28 dagen te stoppen met roken.
nummer 50, december 2014
Meer dan 50.000 rokers hebben een poging gewaagt om te stoppen en hoeveel gaan het nu werkelijk volhouden om niet meer te roken. Heel veel mensen zeggen dat roken een gewoonte is om het woord verslaving niet te horen. In de bijbel geeft God een duidelijke kijk op wat God van verslaving vindt. “Het leven en gezondheid is een kostbaar geschenk van God” (Psalm 36:9). God wil dat we verstandig en respectvol met ons leven en lichaam omgaan. Als iemands denken en doen beheerst wordt door een hunkering naar tabak wordt hij al snel slaaf van een gewoonte. “Wanneer u zich als slaaf in iemand dienst stelt, weet u toch dat u hem moet gehoorzamen”(Romeinen 6:16) Roken is een sluipmoordenaar. Elk jaar overlijden er meer dan 6 miljoen mensen aan ziekten die veroorzaakt worden door roken. Ook het roken in de buurt van mensen die niet roken is schadelijk voor de niet-rokers. Elk jaar sterven er door “meeroken” meer dan 600.000 mensen. Dat is 10% van het totaal van mensen wat sterft door roken. Als we een gewoonte hebben die schadelijk is voor de mensen om ons heen, tonen we geen naastenliefde terwijl God zegt: “Gij moet uw naaste liefhebben als uzelf”(Mattheüs 22:39). Wees stoer te zijn door nee te zeggen tegen roken als je jong bent en geef niet op als je het moeilijk vindt om te stoppen of niet te roken. Wees ervan verzekerd dat als je wilt dat God u helpt om van je verslaving af te komen, Hij je daar echt de kracht voor zal geven. WS
KERSTVERHAAL Simon Levi Haastig, het hoofd iets voorovergebogen, loopt hij door de kille straten van de stad, zijn lange regenjas open en zijn koffertje in de hand. Een bekende figuur en toch... voor de meeste mensen een onbekende. Ja, wie weet eigenlijk iets af van Simon Levi? Dat hij een zoon van het oude volk Israël is en dat hij wereldwijd zijn handelskantoren heeft, dat weet men nog wel, maar daarmee kén je hem natuurlijk nog niet. Elke avond, als hij tenminste niet op een van zijn vele zakenreizen is, loopt hij dezelfde weg naar huis. Altijd gehaast en strak voor zich kijkend. In zijn appartement, acht hoog, hangt hij zijn jas aan de kapstok, kijkt vluchtig naar de post en loopt dan naar het grote raam, dat uitziet op zee. Verrast staat hij stil: dit is mooi! De ondergaande zon maakt een glinsterend pad op het water. Aan weerskanten is de lucht nog even dreigend als zij de hele dag is geweest. Als twee enorme grijze vleugels hangen de zware donkere wolken boven de grauwe zee. Geboeid blijft hij kijken tot de zon ondergaat. Als vanzelf prevelen zijn lippen: "Beresit bara elohim et hassamayim we'et ha'arets;" in den beginne schiep God de hemel en de aarde. Violette strepen, die steeds lichter worden, blijven nog lang hangen, totdat de laatste kleuren vervagen en de schemer invalt. Simon keert zich om, kijkt de kamer in en weet dat hij goed gekozen heeft toen hij hier ging wonen. De altijd wisselende zonsondergangen, het spel van 18
blad voor onderling verkeer
kleuren, licht en schaduw, geven hem een zonderling genoegen. Een van de weinige vreugden die hij in zijn leven kent. Ze tillen hem uit boven de loodzware last die hij altijd met zich meedraagt. De last van de honderdzeven-entwintig. Ze zijn niet meer. Allen werden weggevoerd en niemand, niemand van hen kwam terug! Waarom leeft hij nog? Een duizendmaal herhaalde vraag. Levi, het bange jongetje, dat juist die avond laat werd thuisgebracht, omdat hij bij een vriendje was blijven eten. Uit de verte zag hij de soldaten, die voor het huis van zijn ouders stonden, de geweren in de hand. Hij wilde schreeuwen, gillen dat dit niet mocht, ernaar toe rennen, maar er kwam geen geluid over zijn lippen, zijn voeten leken bevroren. Iemand had hem haastig opgepakt, weg van de plek waar vader, moeder, Nathan, Jakob en het kleine zusje Ester werden weggehaald. Een lange, lange zwerftocht begon. Langs benauwde zolderkamertjes, donkere kelders, soms even een gewoon gezin, waar hij een paar dagen verborgen werd gehouden. Het was één boze droom die nooit overging. Er waren aardige mensen, er waren angstige mensen, maar één ding was er altijd weer: hij moest zo snel mogelijk weg. Ten slotte werd hij op een late avond -of was het al nacht?- naar een afgelegen boerderij gebracht, ver van de stad waar hij woonde. Het bange jongetje was heel mager geworden, hij wilde niet meer eten, en praten deed hij bijna niet. Alleen die ogen, die grote donkere ogen in het witte kindergezichtje, spraken. Zó zag moeder Lena hem en ze zei: "Och, m'n jongen toch, heb je zo'n 19
verdriet?" en ze nam hem, zo groot als hij was -hij was al acht jaar!-, op schoot en wiegde hem heen en weer. Toen huilde Simon. Hij schreide al die bange dagen en uren uit, hij kon niet meer ophouden en al die tijd streelde de hand van moeder Lena over zijn hoofd. Ze werd niet moe om hem te troosten: "Nu blijf je bij ons hoor en niemand mag je meer weghalen." Toen hij eindelijk uitgehuild was, bracht ze hem naar bed. Ze knielde bij hem neer en nam zijn magere handjes in de hare en bad. Verbaasd luisterde het kind. Hij begreep het niet, maar er ging een grote troost van uit en voor het eerst in weken viel hij direct in slaap. Hij merkte niet dat zij telkens bij hem kwam kijken. Ze stond daar met gevouwen handen en een groot mededogen vervulde haar. Steeds klonken dezelfde woorden in haar hart, vanaf het moment dat Simon in haar huis was gekomen: "Draag zorg voor hem." Weer knielde ze bij de nu slapende jongen en ze bad: "Heere, U hebt hem op onze weg geplaatst, geef ons moed en kracht om hem te verzorgen, breid Uw vleugelen over hem uit en laat hem in Uw schuilplaats vernachten." Hij sliep en sliep, zodat de kinderen van vader Jan en moeder Lena allang naar school waren, eer zij hem naar beneden haalde. Ze vertelde hem dat Piet, Jan en Kees elke dag naar school liepen en 's middags niet thuis kwamen eten. Hun boerderij lag te ver van het dorp. Er kwamen hier bijna geen mensen en hij hoefde niet bang te zijn. Als er toch iemand kwam zouden ze zeggen dat hij uit de stad kwam en hier naar toegekomen was om wat sterker te worden. Vader Jan zei: "Dat is nog waar ook, je bent vel over been. Je
nummer 50, december 2014
moet maar veel melk drinken, dan wordt je net zo sterk als onze jongens." Hij moest wel een andere naam hebben. Ze noemden allerlei namen en zeiden dat hij zelf mocht kiezen. Ernstig, zonder een enkel lachje, keek hij hen aan. Hij wilde geen Klaas of Geert of Dirk heten. "Zou Ben ook mogen?" vroeg hij bedeesd. "Natuurlijk jongen", zei vader Jan, "vind je dat een mooie naam?" Hij knikte. Ze zeiden dat ze een boerenjongetje van hem zouden maken. Moeder Lena knipte zijn donkere krullen af, zodat hij maar een klein kuifje over hield. Ze haalde andere kleren voor hem: een verschoten blauwe blouse, een half afgesleten broek en donkere kousen. "We móéten dit doen, jongen", zei vader Jan zacht, "niemand mag weten dat jij een Joods jongetje bent, ook onze eigen kinderen niet. Vanaf nu ben jij Ben van Dijk en je komt uit de stad om hier aan te sterken. Als iemand ernaar vraagt, zeg je dat en verder zwijg je over alles van vroeger." Met zijn grote ernstige ogen keek hij in de spiegel naar dat andere jongetje. Hij was het niet en toch was hij het wel! Alles was zo vreemd, zo anders dan thuis. Hij zag moeder Lea (het scheelde maar één letter met moeder Lena) in de mooie kamer van het deftige grachtenhuis. Ze wachtte daar op hem met Ester, zijn kleine zusje van twee, als hij uit school kwam. Ze vroeg of hij goed zijn best gedaan had, ze dronken samen thee met koekjes en ze zei dat hij zijn huiswerk moest gaan maken. Als Simon dan de kamer uitging, riep Ester: "Siem, Ester dragen? Mag Ester mee, ja Siem?" Ester kon niet lopen en zou het ook nooit kunnen. Haar voetjes waren
verlamd. Hij nam haar dan mee naar de leerkamer en zette haar voorzichtig op het vloerkleed. Het gaf hem een prettig gevoel zijn zusje bij zich te hebben. Terwijl hij de moeilijke Hebreeuwse letters in zijn schrift tekende, speelde Ester met haar poppen. Moeder zei eens dat hij zijn aandacht niet bij zijn werk kon houden, maar Simon verzekerde haar dat hij juist beter kon leren als Ester bij hem was. "Luistert u maar, moeder. Ester, zeg eens wat je van Siem geleerd hebt?" Met een stralend gezichtje ratelde ze het Hebreeuwse alfabet op: "Alef, bet, gimel, dalet, he, waw." "Houd op, hoe oud is dat kind", riep moeder Lea lachend en hief haar handen boven haar hoofd. Na die tijd mocht Ester altijd met Simon mee als hij zijn huiswerk ging maken. Moeder wist hoe gek die twee op elkaar waren en Simon leerde gemakkelijk, zijn werk zou er niet onder lijden. "Ben, zou je wel een boterham lusten?" Hij schrok, het was de stem van moeder Lena. Stil had ze naar hem gekeken, terwijl hij al die tijd bij de spiegel stond. Wat ging er toch in dat kereltje om? "Kijk eens Ben, hier is Anneke, onze kleine meid. Zou jij wel naast haar willen zitten?" vroeg ze. Verlegen schoof hij aan tafel, maar Anneke brabbelde in haar taaltje tegen hem en hij praatte terug. Ze herinnerde hem aan Ester, hoewel ze met haar blauwe ogen en blonde haren totaal niet op haar leek. Na het eten nam vader Jan hem mee naar buiten, waar hij de kippen mocht voeren. Hij vond de kleine kuikentjes grappig, het waren net gele balletjes die over de grond rolden. Voor de grote koeien was hij bang en van de varkens had hij een uitgesproken afkeer. Later liep hij door 20
blad voor onderling verkeer
de moestuin en vond alles zo groot en wijd. Hij, het stadskind, altijd begrensd door muren en huizen, voelde zich verloren in de ruimte van akkers en weilanden. Roerloos staarde hij in de verte: waar zouden vader en moeder en Ester nu zijn? Een droge snik kwam uit zijn keel. Hij had vader Jan niet horen aankomen, zodat hij schrok van de zware hand die plotseling op zijn hoofd lag. "Kom eens mee, Ben, dan zal ik je nog eens wat laten zien." Gewillig legde hij zijn witte, smalle hand in de grote mannenhand. In een hoek van de schuur stond een mand met jonge poesjes. Hij vond ze zo leuk, dat hij even alles om zich heen vergat. Toen de jongens uit school kwamen, was hij heel schuw. Ze waren zo vrolijk en sterk en hun schelle stemmen klonken hard in zijn oren. Ze namen hem mee naar buiten, eerst stond hij onwennig aan de kant, maar algauw speelde hij met hen mee. Hij zou nooit op kunnen tegen hun kracht, maar hij was vlug en lenig en... slim. Wonderlijk, hoe snel een kind zich kan aanpassen. Zijn omgeving verschilde zoveel met zijn vroegere leven en toch voelde hij zich hier thuis. Door de frisse buitenlucht, het gezonde eten en de goede sfeer sliep hij beter dan in de afgelopen maanden. Toch werd hij soms midden in de nacht wakker. Dan verlangde hij zo sterk naar zijn eigen moeder, en stopte zijn hoofd diep in het kussen, zodat niemand hem zou horen huilen. Maar moeder Lena had het toch gemerkt. Zachtjes kwam ze bij hem zitten en troostend streelde haar hand over zijn hoofd: "Heb je zo'n verdriet, Ben. Is het weer zo moeilijk?" Ze bleef bij hem tot het snikken bedaarde en hij weer in slaap viel. 's Morgens spraken ze er geen van beiden over, maar er groeide een 21
sterke band tussen moeder Lena en Ben. Als de jongens naar school waren, zat hij soms stil voor zich uit te staren. Ze las hem dan vaak voor uit de kinderbijbel. Vooral de geschiedenis van Jozef verveelde hem nooit. Jozef, die verkocht werd door zijn eigen broers en ook ver van huis moest. Altijd rolden er een paar grote tranen uit zijn ogen als hij daarnaar luisterde. Moeder Lena vroeg hem of ze iets anders zou lezen omdat hij er zo verdrietig van werd. Hij schudde zijn hoofd. Hij voelde zich juist verbonden met Jozef. Hij hoorde aan tafel ook over Jezus Christus lezen. Met grote aandacht luisterde hij, dit was nieuw voor hem. Stond dat in hetzelfde boek dat zij de Bijbel noemden? Simon was een denkertje. Wie was Hij, waarover ze lazen, die ze ook in hun gebed noemden? Op een keer liep hij na het eten naar vader Jan. Hij ging voor hem staan, de handen op de rug, de ernstige kinderogen strak op zijn gezicht gericht. "Is het dezelfde God?" vroeg hij. Vader knipperde even verbaasd met zijn ogen. Wat bedoelde het kind? "Is de Eeuwige, de Allerhoogste, dezelfde als Jezus?" Op eenvoudige wijze vertelde de man hem dat de grote Schepper van de hemel en aarde, die wij God noemen, Zijn Zoon gezonden had naar deze boze wereld om de mensen te redden en zalig te maken. "Hij is de beloofde Messias." Het kind staarde hem aan: "De Messias, Die eens komen zal?" vroeg hij verwonderd. "Hij ís gekomen en dat staat in onze Bijbel, tweeduizend jaar geleden werd Hij geboren en Hij leeft nu bij God in de hemel." Van toen af moest moeder Lena hem telkens de geschiedenissen
nummer 50, december 2014
voorlezen van het leven van de Heere Jezus. Intens luisterde hij zonder iets te vragen. Op een keer zei hij: "Mijn vader en moeder weten dit niet. Als ze terugkomen zal ik het hen vertellen." Moeder Lena keek hem bezorgd aan: "We zullen veel voor hen bidden, Ben." Hij mocht niet met de jongens mee naar school, dat was te gevaarlijk. Maar twee keer in de week kwam tante Loes, een zus van vader Jan, hem les geven. Zij was voor haar trouwen onderwijzeres geweest en ze had plezier in de leergierigheid van dit verschoppelingetje. Zo kwam Ben niet achter bij de jongens van zijn leeftijd. Graag maakte hij zijn huiswerk, het gaf hem een goede afleiding. De oorlogsjaren gingen voorbij en eindelijk werd het vrede. Vrede? Niet voor Ben, het Joodse onderduikertje. Een bittere ontgoocheling was het, toen hij tevergeefs wachtte, dagen, weken, maanden lang. Waarom kwamen zijn ouders hem niet halen? Zouden ze niet weten waar hij was gebleven? Waren ze hem... vergeten? Hij kreeg weer hetzelfde witte kindergezichtje met de grote donkere ogen, die vroegen, maar geen antwoord kregen. Vader Jan maakte de moeilijke reis naar de stad waar Ben gewoond had. Bedroefd en helemaal ontdaan kwam hij terug. Hoe moest hij aan het kind vertellen dat niemand van het gezin Levi de vreselijke concentratiekampen had overleefd? Het was uiteindelijk moeder Lena die de jongen dicht tegen zich aantrok en hem met sobere woorden vertelde dat zijn ouders, broers en zusje nooit meer zouden terugkomen. Ze had met hem meegehuild en gebeden om kracht en troost. Ze was ontroerd toen Ben zei: "En nu kan ik ze
nooit van de Heere Jezus vertellen!" Hij vroeg waar hij nu naartoe moest, maar ze zeiden dat hij altijd bij hen mocht blijven en dat ze hem als eigen kind wilden aannemen. Ze moesten echter nog wachten, misschien zou er toch nog een oom of tante terugkomen, die hem graag bij zich wilde hebben. Opnieuw wachtte hij, weken, maanden. Er kwam niemand terug, niemand van al die mensen die eens zo'n hechte familie gevormd hadden. Het waren er honderd-zevenen-twintig! Later ging hij met de andere jongens naar de dorpsschool, naar de catechisatie en 's zondags luisterde hij naar de dominee in de mooie oude dorpskerk en zong de psalmen mee. Met het ouder worden kwamen hem steeds meer verhalen ter ore over de verschrikkingen die de Joden waren overkomen. Elk bericht bracht een nieuwe wond in zijn hart. Hoe kon iemand met zo'n verleden verder leven? Toch móést hij verder, maar hoe? Hij wilde wel graag bij vader Jan en moeder Lena blijven, maar wat zou hij hier moeten leren? Hij zou toch later voor zichzelf moeten zorgen? Er waren weinig mogelijkheden voor hem in dit kleine, afgelegen dorp. Op een dag, toen hij weer zo sterk herinnerd werd aan alles van vroeger, kwam meneer Leendertse. Leendertse, die vroeger boekhouder bij vader op de zaak geweest was! Hij was een van de weinige niet-Joden met wie de familie Levi bevriend was geweest. Het werd een onvergetelijke ontmoeting. Leendertse vertelde dat hij zelf ook was ondergedoken in de laatste oorlogsjaren, daarna was hij een poos ziek geweest. Hij had 22
blad voor onderling verkeer
gehoord dat nog één lid van de familie Levi in leven was, namelijk Simon, de jongste zoon. Na een lange zoektocht had hij hem uiteindelijk hier gevonden. Ze spraken lang met elkaar. Het was of Ben opleefde toen hij hoorde over het leven en werk van zijn vader. Leendertse raadde hem aan om terug te gaan naar de stad. Hij zou daar een goede opleiding kunnen krijgen en misschien... misschien de zaak van zijn vader opnieuw beginnen. Het duizelde Ben. Hij moest hier goed over nadenken, zei Leendertse. Hij zou over een paar weken terugkomen en ze zouden verder praten. Ben besprak alles met vader Jan en moeder Lena en ze droegen zijn noden en zorgen op aan de Heere. Ten slotte werd besloten dat hij zou gaan. Ze zouden hem pijnlijk missen en hij hen. Hij moest vooral bedenken dat er altijd plaats voor hem bleef onder hun dak en ze hoopten dat hij ook nooit vergeten zou wat hij hier gehoord en geleerd had over Jezus van Nazareth. Zo werd Ben van Dijk weer Simon Levi. Hij kreeg een goede opleiding en ook zijn lessen Hebreeuws en Joodse opvoeding werden voortgezet. Zijn dagen waren gevuld van 's morgens vroeg tot 's avonds laat. Hij vond het niet erg, hij had altijd graag geleerd. Maar soms overviel hem een groot verlangen naar het eenvoudige leven op de boerderij en de familie die hem zo liefdevol had opgenomen. Hij schreef brieven en kreeg brieven terug. In de vakanties ging hij een paar weken naar hen toe, hoewel zijn Joodse verzorgers hem maar node lieten gaan. Ze zeiden dat hij die jaren moest vergeten. Hij moest nu alleen 23
aan de toekomst denken. En die leer van de Nazarener moest hij helemaal vergeten. Hij moest de thora bestuderen zoals zijn vader en grootvader gedaan hadden, meer werd van hem niet gevraagd. Zwijgend hoorde hij hen aan, toen zei hij alleen maar: "Ze zijn goed voor mij geweest." Toen hij eens op de boerderij kwam, vroeg hij waarom ze hem indertijd hadden opgenomen, daar de Joden toch door allen gehaat werden? Vader Jan zei: "Maar Ben (ze noemden hem nog altijd bij zijn onderduiknaam), weet je wel dat de Heere Jezus zelf een Jood was en al zijn discipelen ook? Wij hebben de leer van Jezus van Nazareth niet zelf uitgevonden, maar die is vanuit Israël door de Joden over héél de wereld verbreid en daarom hebben we jouw volk lief." Het had hem aan het denken gezet. Nadat zijn studie was afgelopen, begon hij samen met Leendertse een klein handelskantoor. Er waren weinig Joodse bedrijven die na de oorlog konden worden voortgezet. Na veel speurwerk van Leendertse bleek er echter nog wel geld te zijn van Simons vader, veel geld zelfs. De klein begonnen zaak groeide en groeide. "Je hebt het in je vingers, Simon", zei Leendertse, "het zakendoen zit je in het bloed", en hij wreef zich de handen van genoegen. Was Simon er ook blij mee? O ja, het werk gaf hem voldoening en maakte zijn dagen overvol. Maar blij, gelukkig in de zin die moeder Lena eraan gaf? Nee, dat niet. Hij werd een zoeker naar vrede en troost. Tijdens zijn zakenreizen, in de nachten op hotelkamers, in de weinige vrije uren die hij had, kwam steeds die éne grote vraag naar boven: Is Jezus Christus, de lang
nummer 50, december 2014
beloofde Messias, de Zaligmaker der wereld? Het liet hem niet los. Toen hij weer eens op de boerderij kwam, sprak hij er met moeder Lena over. Ze zei dat ze hem maar één raad kon geven, die Jezus zelf tegen de Joden gezegd had: "Onderzoek de Schriften, want die zijn het, die van Mij getuigen." Hij kocht een Hebreeuws Nieuwe Testament. Hij las en vergeleek de profetieën met de evangeliën. Vooral als hij de profetie uit Jesaja 53 vergeleek met het lijden en sterven van Jezus Christus, kon hij niet anders denken dan dat Hij degene was die komen zou. Maar altijd schoven de honderdzevenentwintig zich tussen hem en de Schriften. Hij kwam er niet uit. Innerlijk was hij een verscheurd mens. De jaren gaan voorbij zonder dat hij de rust vindt waar zijn moegestreden hart -daar voor het raam met uitzicht op zee- zo naar verlangde. Haastig, het hoofd iets voorovergebogen, de lange overjas open, loopt hij door de donkere straten van de stad. Een bekende figuur, Simon Levi, een zoon van het oude volk Israël. Toch is zijn stap niet meer zó vlug. Hij wordt oud, zegt men. Oud? Simon is stokoud, eeuwenoud. De erfenis van zijn volk, dat eeuw na eeuw geleden heeft, heeft hem gestempeld. Daarbij torst hij de last van de honderdzevenentwintig; ze zijn vernietigd, omgebracht, vergast, maar voor Simon Levi blijven ze. Tijdens de avonduren, maar het sterkst in de nacht. Met het ouder worden, staan ze soms in levenden lijve voor hem: de ooms en tantes, de neven en nichten en soms aarzelend vader en moeder, Nathan en Jacob en zijn kleine lieveling Ester. Dat is het ergste, dat
kan hij niet aan, dan stort hij zich in zijn werk of banjert urenlang langs het strand. De laatste tijd voelt hij echter dat zijn krachten minder worden en daarom kan zijn werk hem niet meer afleiden. Wanhopig vraagt hij zich soms af wat erger is: omgebracht te worden door beulshanden of een leven lang de marteling ondergaan van het "waarom", het zich eindeloos afvragen wat er met zijn familie gebeurd was. En dieper, scherper is de vraag in zijn leven: Is Jezus van Nazareth de beloofde Messias? Het onderwijs in moeder Lena's huis kan hij niet vergeten, maar steeds staan de honderdzevenentwintig tussen hem en de Nazarener. Zij worden tot een masker waarachter hij wegschuilt. Waagt iemand het om hem te vragen: "En meneer Levi, hebt u ook nog familie verloren in de oorlogsjaren?" dan richt hij zijn scherpe ogen doordringend op de vragensteller, zodat deze zich steeds onbehaaglijker voelt worden. Na een lange stilte zegt hij dan: "Já, honderd-zeven-en-twintig." Hij zegt nooit: Mijn ouders, mijn broers en zusje. De honderdzevenentwintig worden zo een ondoordringbare barrière tussen hem en de ander. Degene die de vraag stelde, wenst dan dat hij dat nooit had gedaan. Soms, ineens, tijdens zijn werk of op straat, klinkt de vraag van moeder Lena hem in de oren: "Ben, heb jij al vrede gevonden voor je hart. Ken jij de enige troost?" Het schampert in zijn keel. Vrede, troost voor hem? Hij zou willen sterven, maar zou hij dan de rust vinden waarnaar hij zo hartstochtelijk verlangt? De stad heeft zijn zoveelste kerstfeest gevierd en overal op straat, uit cafés en winkels heeft hem het "vrede op aarde" toegeklonken. Hij walgt ervan. Eten, drinken en vrolijk 24
blad voor onderling verkeer
zijn, dat was het wat hij om zich heen zag en hoorde. Maar échte troost en vrede, bestaan die eigenlijk wel? Já... hij heeft het gezien in het huis van moeder Lena, daar was het als een tastbaar iets, ondanks oorlogsdreiging en het altijd loerende gevaar van verraad. In haar huis werd gezongen: "Wat vreê heeft elk die Uwe wet bemint, zij zullen aan geen hinderpaal zich stoten." Ongemerkt is Simon in een rustiger gedeelte van de stad gekomen en ineens bevindt hij zich tussen een groep kerkgangers. Hij ziet hen een kleine kerk binnengaan. Zou hij, zou hij één keer gaan luisteren? Voor hij het weet staat hij al achter in het kerkgebouw. De lampen branden en hij ziet dat de kerk vol is. De koster wijst hem een plaatsje op de achterste bank. Hij voelt dat hij wordt aangekeken, maar het laat hem koud. Er stijgt een gebed uit zijn hart, een schreeuw naar boven: "O, God, laat het nú zijn, geef mij antwoord, ontferm U over mij!" Hij luistert naar het gedeelte dat gelezen wordt uit Lukas 2. Het gaat over Simeon en Anna, die beiden de vertroosting Israëls verwachtten en gedreven worden naar de tempel waar ze het Kind mogen zien. In die stille avonddienst wordt er alleen gepreekt voor Simon Levi. Hij is zich niet bewust, dat er nog anderen behalve hij in de kerk zijn. Hij drinkt de woorden in van de oude dienaar, die onwetend een dolend kind van Israël mag leiden tot de Christus der Schriften. Eenvoudig, maar helder, verklaart hij het Woord van God en... Simon Levi ziet het, het gaat voor hem open: deze Jezus, dat Kind in Simeons armen, is de lang beloofde Messias. 25
Voor het eerst hoorde hij van Hem in het huis van moeder Lena en het heeft hem nooit losgelaten. Er stond echter zoveel tussen: de honderdzevenentwintig, het grote "waarom". Nu valt dat alles van hem af, hier wordt hem verkondigd: de Vredevorst, een Licht tot verlichting der heidenen en... tot heerlijkheid van het volk Israël. Er daalt een stille vrede in zijn hart en een grote verwondering vervult hem. Tranen druppen in zijn baard als de gemeente het slotlied zingt: "Nu laat Gij, Heere! Uw dienstknecht gaan in vrede naar Uw woord; want mijn ogen hebben Uw zaligheid gezien." Thuisgekomen neemt hij het Hebreeuwse Nieuwe Testament in handen. Aandachtig leest hij nogmaals de geschiedenis van Simeon en Anna. Dit is het waar zijn hart zolang naar heeft uitgezien. Eerbiedig knielt hij neer, zoals hij het moeder Lena voor het eerst zag doen op die avond, toen hij als een vluchteling onder haar dak kwam. Hij heft zijn handen omhoog en... stamelend... belijdt Simon Levi insgelijks de Heere. G. Korevaar-van den Bout Uitgever: jongerenblad Daniël/Jeugdbond