Het verhaal van Diana, geboren in 1969. Geschreven medio juni 2010 In januari 2010 ondervond ik voor een 3e keer een miskraam, na 3 keer binnen 1 jaar zwanger te worden, toen bood de gynaecoloog in het ziekenhuis aan om bloedonderzoeken te laten doen voor een eventuele oorzaak van deze miskramen. Wel werd er bij gezegd dat er uit de onderzoeken niet persé iets duidelijks zou kunnen komen. Mijn vriend en ik wilden toch alles uitsluiten, dus lieten de onderzoeken doen. Uit de eerste onderzoeken kwam niets. Die gingen over vaatvernauwingen en bloedstolling. Een andere test ging over methionine, maar ook hier kwam geen duidelijke oorzaak uit. Het wachten was nog op het chromosomen-onderzoek vanuit het VU in Amsterdam. Dit onderzoek was om te bekijken of de chromosomen van mijn vriend en mij misschien niet goed matchen. Onze eigen gynaecoloog verwachtte dat er niets bijzonders uit het onderzoek zou komen en dat kwam er ook niet, in ieder geval niet ten aanzien van de herhaalde miskramen.. Ze vonden wèl iets anders in mijn cellen: ik had 47, XXX in plaats van de normale 46, XX bij een vrouw, en wel op alle 30 cellen die ze getest hadden! Dit voelde wel bijzonder, maar wat ik ermee kon, wist ik toen nog niet goed en de Klinisch Geneticus in het VU had ook tegen onze gynaecoloog gezegd dat het verder niet zo bijzonder was.., alleen dat mensen met 47, XXX vaak langer waren dan hun broers en zussen en dat zij emotioneel kwetsbaarder waren. Dat laatste hakte er wel in. Dat was al een hele grote bevestiging van waarmee ik al jaren worstel. Ik gooi het steeds op hooggevoeligheid en dat is waarschijnlijk ook wel zo, maar toch.., nu bleek er een medische oorzaak voor te zijn! Uit nieuwsgierigheid ging mijn vriend eens op internet zoeken naar meer informatie en vond deze website. Toen ik thuiskwam van mijn werk (als Thuishulp A bij de Thuiszorg – huishoudelijk werk bij mensen thuis), trof ik een zeer enthousiaste Chris aan, die zei dat ik dit móest lezen, want het was zó overduidelijk.., en inderdaad: er is een wereld voor me open gegaan nu ik weet dat er een medische oorzaak is voor alles wat ik in mijn hele leven al mee/doormaak! Ik ben nu 40 (ik ben geboren op 29 augustus 1969) en in mijn leven heb ik eigenlijk al teveel meegemaakt voor iemand van 40, vond ik altijd, mijn leven staat nu een beetje op zijn kop, want ik herinner me vele momenten van vroeger, waar ik me doorheen heb geworsteld, waarin ik heb gestreden en gestaan voor mijn eigen kracht (mensen zeiden erg vaak tegen me dat ik het me allemaal maar indacht, dat ik me aanstelde, dat het allemaal psychisch was wat ik (aan-)voelde..) en nu blijkt dat het ècht klopte wat ik voelde en dacht; dat ik er echt niets aan kon doen dat ik dat had, maar ik heb me er wel doorheen geworsteld en daar ben ik verschrikkelijk trots op! Ik ben opgegroeid met 2 zussen en 1 broer, ik ben de jongste in het gezin. Mijn oudste zus is geboren met Spina Bifida, maar gelukkig in de minst erge vorm. Ze heeft een eigen dochter van inmiddels 19 jaar, een leuke baan en rijdt (aangepast) auto. Mijn broer, met wie ik het over het algemeen zeer goed kan vinden, vermoedt dat hij misschien ook wel 47, XXX heeft nadat hij mijn verhaal aanhoorde (alleen zegt de klinisch geneticus dat het meestal slechts eenmaal per gezin voorkomt). Mijn oudste zus kreeg vroeger veel aandacht, maar dat is logisch, dat vind ik nu tenminste, nu ik ouder ben. Vroeger kon ik me heel erg alleen voelen en genegeerd. Ik voelde me vaak erg alleen op school, durfde niet zoveel en was heel erg op mezelf. Daardoor werd ik gepest, tenminste: ik denk dat dat een reden is geweest. Ik heb mezelf altijd prima vermaakt, ik verplaats(te) mezelf snel in mijn eigen wereldje, waar alles goed is en vertrouwd, en precies zoals ik het zelf wil. Ik heb altijd geweten wat ik graag wil, maar kon het niet altijd voor elkaar maken. Heel soms luisterde er
iemand naar me, tegen wie ik kon zeggen wat ik graag wilde en waar ik voor stond. Diegene gaf me dan weer moed om door te zetten, dat ik echt mocht zijn wie ik was en dat ik op mijn eigen gevoel kon vertrouwen. Op de lagere school werd ik gepest, tot aan de 6e klas. Toen heb ik een paar keer kunnen laten zien dat ze mij ook gerust mochten kiezen voor een groep met sport; ik vond paaltjesvoetbal bijvoorbeeld erg leuk en was er ook goed in, net als met honkbal (het heette anders). Ik was goed in taal en rekenen, maar scoorde bij de Cito-toets lager dan gemiddeld. Mijn ouders dachten dat het plotseling overlijden van mijn liefste opa en oma daar mede oorzaak van was. Mijn leraar had namelijk gedacht dat ik minstens havo-niveau zou scoren, zei hij. Op de middelbare school werd ik opnieuw gepest. Ik durfde niet zoveel, andere kinderen vonden me sloom, ik wilde ook nooit meedoen met groepen en als ik me een keertje over zo'n drempel heenzette, dan kreeg ik een schreeuw in mijn gezicht of een bal hard tegen mijn been van één van de grotere jongens in de klas, de stoerdere zoals zij vonden (en ik vond ondertussen van helemáál niet!). Ik was wèl goed in wiskunde (zoals ik bij de meesten lees van niet), ik had er zelfs een 7 voor op het examen van de Mavo! Ik vind rekenen nog steeds leuk, en ik vind taal ook erg leuk, ook om te werken met synoniemen etc en woorden te vinden om iets uit te leggen aan mensen. Want ondanks dat ik in stress-situaties vaak niet goed uit mijn woorden kom, vind ik het sinds enkele jaren wel veel leuker om iets te vertellen, zelfs aan groepen! Dat heb ik zo aangeleerd, maar ik denk dat het ook zeker met mijn betere zelfbeeld te maken heeft! Voor de andere vakken waar ik examen in deed (Nederlands, Engels, Duits, Biologie en Textiele werkvormen) haalde ik een 6. Ik heb altijd mijn eigen mening gevormd. Over andere mensen of over situaties. Ik heb nooit andere mensen gevolgd in hun mening; ik ben altijd zelf gaan ontdekken of luisteren. Ik heb ook nooit gehouden van roddelen of kwaad spreken over anderen. Zelfs niet over mensen die mij zulke dingen aandeden. Mijn opvoeding zal hier wel aan mee geholpen hebben, denk ik. Mijn ouders en mijn naaste familieleden waren ook niet zo, dat ze op andermans meningen afgingen. Veel van die dierbaren ben ik intussen verloren. Ik heb al heel veel periodes van rouw meegemaakt en sommige tantes en ooms mis ik nog elke dag. Bij hun kon ik altijd komen, al was het midden in de nacht. Bij hun hoefde ik me niet alleen of verdrietig te voelen, en als ik wilde huilen, dan kón dat gewoon. Ik hoefde niet te geloven dat ik me aanstelde of dat ik het me-allemaal-maar-indacht; heel af en toe ontmoet ik nog zulke mensen en mijn huidige vriend, Chris, is ook zo iemand. Ik ken hem nog maar 1,5 jaar maar hij kent mij al heel goed; ik kan bij hem alles kwijt wat ik wil; een geschenk uit de hemel, zeg ik weleens X Tijdens de 6 jaren dat ik de Mavo heb doorlopen (ik ben dus 2 keer blijven zitten, voornamelijk doordat ik psychisch alle indrukken niet kon bolwerken) heb ik ook nog iets anders heel naars meegemaakt: in maart 1985 kreeg ik van mijn huisarts Stromba. Dat was toen nog een proefpakketje medicijnen en ik kreeg ze omdat ik toen nog maar 45kg woog en altijd maar slapjes was en weinig trek in eten hield, de huisarts zei letterlijk: 'hiermee stopt de groei in de lengte en groei je meer in de breedte'. En ervan uitgaande dat mijn huisarts wel weet wat goed voor me is..nam ik de medicijnen braaf in.. Ik ging me inderdaad beter voelen, sterker, ik had meer trek in lekker eten en kwam 10 kg aan. Maar er gebeurde ook nog iets anders, wat ik in eerste instantie zelf nog niet door had:
ik had, in die 2 maanden dat ik de pillen slikte, een kunstmatige baard-in-de-keel gekregen! De pillen gingen onmiddellijk de prullenbak in en de volgende dag stond ik bij de apotheek voor een bijsluiter van dit vreemde "medicijn"! Het bleken mannelijke hormonen te zijn en later is gebleken dat het valt onder Anabole Steroïden.. Ik ben voor onderzoek in een academisch ziekenhuis in de randstad geweest, bij een hoogleraar en foniater (die gaat over de stem), en in 1989 ben ik in een academisch ziekenhuis in het noorden aan mijn stembanden geopereerd. Na 4 jaar midden in de puberteit, van mijn 15e tot mijn 19e jaar, heb ik in een soort roes geleefd, met een vreemde stem en nòg meer onzekerheid, verdriet en alleen-zijn-gevoel dan voorheen, is mijn stem - na deze geslaagde operatie - weer vrouwelijk gaan klinken. Met behulp van logopedielessen heb ik mijn eigen stem weer terug. Samen met een heleboel nare herinneringen, maar ook heel veel goede, krachtige, sterke, die maken dat ik trots naar mezelf kijk en blij ben dat ik het heb volgehouden allemaal. Na de Mavo heb ik een kantooropleiding gevolgd. Omdat ik toen nog die vreemde stem droeg, kwam er teveel op me af wat ik geestelijk niet aankon en stopte ik na 1,5 jaar met de opleiding. Op die school werd ik ook weer gepest, er werd vaak niet geloofd dat ik een meisje was en dat was aan mijn lichaam toen ook niet goed te zien (mijn borsten zijn pas in 2001 groter gaan groeien, toen ik mezelf eindelijk accepteerde om hoe ik eruit zag xxx), ik had er vaak veel moeite mee dat ik bijna geen borstomvang had en dat ik heel mager was, dat ik weinig durfde en dat ik bloosde als ik in een groep het woord moest doen, of dat ik ging stotteren bij het hardop voorlezen in de klas. Dan maakte ik hele rare fouten met woorden, terwijl ik anders altijd goed kon lezen. Gelukkig waren er altijd en overal mensen die in mij bleven geloven en mij steunden. Met sommige mensen ben ik al meer dan 25 jaar vriend(in). Ook heb ik het altijd getroffen de juiste therapeut te vinden en nu opnieuw. Ik heb altijd hulp gezocht als ik er niet meer uitkwam en daar ben ik ontzettend blij mee èn trots op! Ook al heb ik veel verschillende therapeuten gesproken; van elk heb ik de juiste informatie voor mijzelf onthouden en dat neem ik telkens mee. Sinds vorig jaar volg ik fysiotherapie bij een man die gespecialiseerd is in psychosomatische klachten (waar ik mijn hele leven al mee worstel) en hooggevoeligheid (waarin ik me sinds 2008 meer ben gaan verdiepen, omdat ik er toch wel in geloofde dat ik dit had, al wilde ik er eerder niet aan) en hypno- en regressietherapie bij een man die me tot nu toe heel veel inzichten heeft gegeven en bij wie ik - op het paranormale/spirituele vlak - alles kan bespreken wat ik voel en denk. Ik zou nog graag willen praten met andere vrouwen die meerdere miskramen hebben gehad, hiervoor heb ik tot nu toe nog geen mogelijkheden gevonden. Ik kan wel een heleboel bespreken met de mensen in mijn omgeving, maar hoe ik me lichamelijk voel de ene maand het idee dat ik in verwachting ben van een kindje en de volgende maand toch weer ongesteld, of wetende dat het geen gezonde zwangerschap is - met alle veranderingen, zoals een dikkere buik, grotere borsten en hormonale schommelingen dat kan ik aan weinig mensen goed uitleggen.. Ook heb ik vorig jaar geleerd dat ik steeds weer ben gepest (zelfs op werkplekken; ik werkte ruim 20 jaar op allerlei kantoren en heb heel veel mensen ontmoet, waarvan er gelukkig altijd wel weer een paar inzagen wie ik werkelijk was: een goed mens met veel kwaliteiten), komt door het behouden van een laag zelfbeeld en waarmee ik nu beter heb leren omgaan door technieken toe te passen die mij sterker maken in bepaalde situaties waar mijn zelfvertrouwen de neiging heeft om te verminderen, deze cursus in
zelfvertrouwen heb ik gevolgd bij de school voor zelfvertrouwen en kon dit doen doordat ik door het UWV (eindelijk) erkend werd als iemand die ècht uitgeput was na vele jaren met veel nieuwe banen begonnen te zijn en gestreden te hebben om de baan goed te volbrengen, maar uiteindelijk toch weer oververmoeid ziek te moeten melden; in augustus 2009 kreeg ik een reïntegratietraject toegewezen. Nu kan ik met de uitslag van het ziekenhuis hopelijk nóg beter aantonen waarom ik niet méér kan werken dan hoeveel ik steeds aangeef; rond de 16 uur. Ik werk nu in de thuiszorg en heb het heel erg naar mijn zin; ik kan iets betekenen voor mensen, wat ik al heel veel jaren noemde, maar ik wist steeds maar niet op welke manier ik dit het beste kon doen. Bovendien was ik altijd genoodzaakt meer uren te werken, omdat ik alleen woonde en het anders financieel niet zou redden. Ik werk tegenwoordig tussen de 19 en 25 uur en dat is me af en toe (al) teveel. 's Avonds en in het weekend ben ik dan altijd toe aan lichamelijke en emotionele rust en wil ik nergens heen of dat er iemand bij ons op visite komt. Ik ben dan snel prikkelbaar of kom niet meer uit mijn woorden. Voorheen werkte ik binnen kantoren, vaak met veel mensen samen (en reisde voor mijn werk met de trein en bus, vaak 's morgens vroeg en 's middags laat wanneer het erg druk was, het hele jaar door), wat me vaak benauwde; ik werk het liefst zelfstandig, al vind ik het wel leuk om andere mensen te ontmoeten en van hun te leren. Maar het werk en wat ik goed kan doe ik het liefste zelf, zodat ik overzicht hou en niemand mij kan opjagen of iets dergelijks. Tijdens mijn kantoorbanen wandelde ik tussen de middag altijd buiten en tegenwoordig geniet ik erg van een fietstochtje of een busreisje; ik heb een fijne baan gevonden en de cliënten wonen in de buurt waardoor ik kan kiezen of ik met de bus of met de fiets ga. Ook combineer ik het vaak met een bezoekje aan mijn ouders of een vriendin. Nadat ik ben gestopt met de kantooropleiding ben ik gaan werken als productie-medewerkster en na een half jaar kwam ik via een werkervaringsproject van de gemeente te werken bij een opleidingeninformatiecentrum. Van daaruit vond ik mijn weg binnen post- en archiefwerk bij verschillende bedrijven en gemeenten. In 1993 behaalde ik hier een diploma voor. In 2003 behaalde ik het diploma voor Medisch Secretaresse en heb een jaar gewerkt bij een medische instelling. Dit vond ik het leukste werk wat ik ooit gedaan had: mensen helpen aan een balie, gegevens invoeren in de computer, verwijsbrieven controleren en verklaren, informatie opzoeken in de computer en deze overbrengen aan de mensen, mensen naar een bepaalde plek toe brengen en een stukje post verzenden en archiveren. Jammer genoeg was er toendertijd geen mogelijkheid voor mij om vast te blijven op die werkplek en ben ik verder gaan kijken. Ik reisde voorheen veel met de trein voor werk in de randstad, maar vind het allemaal veel te ver nu; ik kan het me nu niet meer voorstellen dat ik zoiets nog ga ondernemen, ik doe het mezelf niet meer aan. Ik kies nu voor situaties waarbij ik me goed voel en weet nu, met deze uitslag van het ziekenhuis, helemáál waarom ik dit voor mezelf mag en kan doen X Ook vind ik het heel erg leuk om dieren om mij heen te hebben en hen te verzorgen. Ik ben graag in de natuur en genoot tijdens onze laatste vakantie optimaal van de boswandelingen en het smaragdgroene stromende water van de rivier. In de natuur doe ik positieve energie op. Soms schrijf ik een gedicht, dat gaat over mijn gevoelens en gedachten of in de vorm van een wens voor iemand die jarig is of bij een geboorte van een kindje. Ik heb intussen 7 dichtbundels op mijn naam staan, welke in depot staan bij de Koninklijke Bibliotheek in Den Haag. Hier ben ik ook erg trots op. Net als meer kwaliteiten die ik in me heb, zoals:
goed kunnen luisteren, zorgzaam zijn, mijn intuïtie durven volgen, details zien en analytisch kunnen denken, oplossingen bedenken, creatief denken, in mijn eigen kracht geloven, goed met (kleine) kinderen omgaan en allerlei mensen van verschillende leeftijden en niveaus, goed omgaan met dieren en geduld hebben, respectvol zijn, betrouwbaar zijn, discreet zijn, lief en behulpzaam zijn. Ik ben nu 40 jaar, weeg 74 kg en ben 1.78m lang. Wat ik nog meer herken in de kenmerken van TripleX zijn allergieën. Ik ben allergisch voor een heleboel stoffen, zoals: latex (zowel in materiaal als in voeding), penicilline, chroom, nikkel, kobaltchloride (komt voor in krantenpapier; ik krijg het altijd benauwd als ik een krant aan het lezen heb en ben dan ook steeds mijn handen aan het wassen voor een fris gevoel), parfum, sodium lauryl sulphate (voor mijn haar en huid gebruik ik veelal Derlon en lava-aarde). Daarnaast ben ik zeer gevoelig voor het gebruik van hele zoete producten, zoals honing, druivensuiker (dextrose), rietsuiker en gekristalliseerde suiker, maar ook aspartaam en andere zoetstoffen. Gewone suiker kan ik nog het beste verdragen, àls ik al suiker ergens in wil. Van de andere suikers krijg ik vermoeidheidsklachten, schimmelinfectie en huidjeuk. Sinds januari 2010 ben ik geheel vegetarisch gaan eten. Ik eet veel soja-, quorn en tofuproducten, met een multivitamine met extra calcium en magnesium (van Solgar). Zolang ik geen al te zoete producten eet, of in ieder geval afwissel met niet-zoete producten, voel ik me veel rustiger van binnen en heb ik minder last van hyperventilatie, migraine en slechter zicht (vlekken). Om meer hyperventilatie te voorkomen adem ik zoveel mogelijk door mijn neus (met mijn mond dicht dus) en dat helpt heel goed. Dankzij een vriendin heb ik de Buteyko-methode aangeleerd en die helpt me om zelfs in grote stress-situaties rustig te blijven en terug te gaan naar mijn eigen kern (en kracht). In eerste instantie ging het mij om erachter te komen wat de eventuele oorzaak zou zijn voor de meerdere miskramen die ik heb ondervonden. Nu gaat het mij voornamelijk om hoe ik met deze verrassende diagnose mijn verdere leven kan voortzetten! Ik heb het altijd belangrijk gevonden dat ik bleef werken, zoveel mogelijk en ook altijd zo snel mogelijk wanneer ik – weer eens – ziek was geworden, moe, oververmoeid. Dat ben ik nogal vaak (geweest). In augustus 2010 hebben we een afspraak bij een professor-gynaecoloog, waar we onze verdere vragen zullen stellen ten aanzien van onze kinderwens. We hopen dat er meer onderzoeken mogelijk zijn om erachter te komen waardoor mijn zwangerschappen tot nu toe niet goed zijn verlopen. Tenzij het zeer intensieve onderzoeken gaan worden, willen we er wel aan meedoen. We hebben nu nog geen idee hoever we hierin willen gaan. Misschien speelt mijn leeftijd ook een rol, hoewel er door de gynaecologen nog steeds hoop wordt uitgesproken voor ons. Vaak denk ik dat mijn lichaam er niet meer toe in staat is. Omdat ik – hoe ouder ik werd – steeds vaker eerder moe werd dan voorheen. Voorheen kon ik nog weleens weken, maanden doorwerken bij eenzelfde werkgever en daarnaast ook nog met de trein en bus reizen, soms zelfs hele stukken fietsen om ergens te komen. Tegenwoordig vind ik het idee dat ik met een trein erheen kan vaak al vermoeiend en kies ik er liever voor om met de fiets te gaan, of mee te rijden met iemand met een auto. En niet te vergeten dat ik in de afgelopen jaren nog een beetje extra veel heb meegemaakt, naast hetgeen ik al heb ondervonden in mijn (jonge) leventje. Het heen en weer geslingerd worden tussen gevoelens voor een eventueel aankomend kindje en vervolgens het nieuws accepteren dat er geen kindje zal komen is mij niet in mijn koude kleren gaan zitten. Daarnaast ben ik in de afgelopen 20 jaar in totaal 14 keer verhuisd (waarvan 1 keer naar een provincie waar ze nog leefden in het verleden, met een streng geloof en ouderwetse instellingen ten opzichte van het vrouw-zijn).
Ook heb ik in totaal 31 werkplekken gehad, waar ik gelukkig niet overal ben gestopt in verband met vermoeidheid. Er waren er (gelukkig) ook nog enkele waar ik bijvoorbeeld voor de duur van het project werkte. Ik deed toen veel archiefwerk en zorgde ervoor dat het archief op orde was in verband met een reorganisatie binnen die organisatie. Evengoed nog heb ik op zoveel plekken gewoond en heb ik op zoveel verschillende plekken gewerkt. Met verschillende collega's en met verschillende soorten organisaties. Soms werkten mensen mee, soms moest ik er veel achteraan wanneer ik materiaal tekort kwam of als ik ergens anders niet uitkwam. Maar ik werkte voornamelijk alleen, dat vond ik ook het fijnste. Dan kon ik mijn eigen tempo bepalen (en die kan zelfs hoog oplopen wanneer ik lekker in mijn vel zit en niet gestoord word) en overzicht houden over mijn eigen werkzaamheden; ik was goed in het organiseren van mijn werk. En dat ben ik nog steeds. Tegenwoordig werk ik in de thuiszorg, waar het ook fijn is dat ik mijn werk weet te organiseren. Soms wil een cliënt even iets langer kletsen en dan wil ik toch evengoed het werk af krijgen. Met dat goede organisatie-inzicht krijg ik het dan altijd wel voor elkaar om in ieder geval het allerbelangrijkste af te krijgen en de rest 'voor-het-zicht'. In de provincie waarover ik hierboven al eens vertelde, waar ze leefden in een soort ouderwets bestaan, heb ik ook ervaren hoe fantastisch het is om tussen de koeien te lopen, en hen te mogen verzorgen. Ik was er echt voor die koeien (en de hond, de katten, de kippen en alle andere dieren die op de boerderij leefden). Ik mis die dieren nog elke dag. Ik kon er altijd naar toe en troostte hen als ze die dag bijvoorbeeld aan hun klauwen waren behandeld. Wat was ik blij wanneer ik op datzelfde moment bij hen had kunnen zijn! Jammergenoeg werden er soms meerdere behandelingen op hetzelfde tijdstip uitgevoerd, waardoor ik mijn aandacht moest verdelen. Dan koos ik op die momenten voor mijn lievelingskoeien en bezocht later die dag de andere koeien. Ik knuffelde met ze en legde mijn handen op hun lijven. Soms leek ik te voelen wat ze mankeerden; ik had het nog wel eens juist als later de veearts dezelfde diagnose stelde. Dat heeft volgens mij toch ook wel een beetje met het hooggevoelige te maken. Aanvoelen wat anderen denken en voelen, soms hun pijn en verdriet overnemen. De stress van anderen overnemen. Dat heb ik volgens mij (te) vaak ondervonden op werkplekken binnen het kantoorleven. Toen ik in voorgenoemde provincie woonde en ook nog voor 28 uur per week op kantoor werkte (want – ondanks dat ik voor het huishouden diende te zorgen, was het ook wel handig dat ik extra verdiende, al was het voornamelijk om mezelf te voorzien van mijn eigen benodigdheden, want oei, als ik maar niet teveel aan het geld kwam dat van de man des huizes zelf was, en daarnaast voor het bedrijf), genoot ik dan ook extra wanneer ik weer tussen de koeien was en hun voer kon aanvegen met een grote, stevige bezem. Op zulke momenten dacht ik ook terug aan het werk wat ik eerder had gedaan bij een kinderboerderij; heerlijk om voor dieren te zorgen en er te zíjn voor ze! Ik heb dus erg veel meegemaakt en gelukkig ook veel mooie dingen. Ik heb altijd de goede momenten vastgehouden, om sterk te blijven (maar ben wel erg blij dat ik nu weer in de provincie woon waar ik vandaag kom, omringd door mijn (eigen) familie, vrienden en kennissen). Ook heb ik me er nooit voor geschaamd dat ik hulp zocht, wanneer ik er zelf niet meer uitkwam. Allerlei therapieën heb ik gevolgd. Om sterker te worden, om meer zelfvertrouwen te krijgen, om me niet afhankelijk van anderen te voelen en om niet bang te hoeven zijn dat anderen mij in de steek lieten. Vaak had ik gewoon even een steuntje in mijn rug nodig om verder te gaan met de dingen die ik al (zo goed) deed. Mijn gevoelens en gedachten opschrijven, muziek luisteren die ik mooi vond en die me deed denken aan mooie momenten of dierbare mensen die ik verloren ben, een (strand)wandeling maken, omringd zijn door dieren of bomen, momenten teruglezen in een dagboek waarop het goed met me ging, mezelf omringen met de kleuren die ik mooi vind en soms iets moois kopen voor mezelf, al is het bij de kringloopwinkel.
We blijven hopen op een (gezond) kindje, wie weet wat de toekomst ons nog brengen zal. Bij Chris heb ik in ieder geval het gevoel van een volwaardige verstandhouding. We praten erover als we ergens mee zitten en durven elkaar alles te zeggen, zonder eromheen te draaien. Dat is vanaf het begin van onze relatie al zo. Stel dat het echt niet meer lukt om samen een eigen kindje te krijgen, dan leggen we er ons samen bij neer en genieten we van alles wat we samen hebben. In ieder geval genieten we nu van de kinderen in onze familie en kennissenkring. Binnen mijn werk ontmoet ik ook veel kinderen en wordt veelal geconfronteerd met situaties waarbij één van de ouders of kinderen (ernstig) ziek is. Op zulke momenten word ik wel aan het overwegen gezet. Toch blijven we goede moed houden voor een gezond kindje van onszelf, want we houden ontzettend van kinderen en zolang we nog niet weten dat het niet mogelijk is… Diana
