Het verhaal van De Stelvio Trip 2013
Donderdag, 22 augustus 2013 Na ongeveer een jaar ernaar uitgekeken te hebben en een lange (voor de meeste) trainingsperiode, vertrokken we met 9 personen om 23:30 uur (lastig zo'n skibox monteren) vanuit G+H richting ons doel: "Passo dello Stelvio".
Met 3 auto's, volgepakt met wielerkleding, fietsen en veel eten, reden we tussen de "bouwstellen"door naar Italië. De reis verliep goed. Het stuur werd door bijna iedereen (Gijs?) overgenomen en zo kwamen we de nacht goed door.
Vrijdag, 23 augustus 2013 Half 9 kwamen we aan bij Hotel Traube. Één auto vondt het nodig om eerst bocht 48 vast te gaan bekijken en kwam iets later op de plaats van bestemming aan. Nadat de kamerverdeling had plaatsgevonden, stond er een lekker ontbijt voor ons klaar. Aan tafel werd besloten dat we even lekker in zouden gaan fietsen. Iedereen ging alles in stelling brengen en er werd besloten dat we af zouden dalen naar Prato en van daaruit onze eerste klimmende kilometers zouden maken. Dat viel niet mee na een lange reis en weinig slaap uren. Sommige besloten daarom ook om het na deze klim voor gezien te houden en een zestal reed nog door richting Solden (top ongeveer op 1.900 meter en een gemiddeld stijgingspercentage van 5,5%). Het weer werd echter steeds slechter en het begon te regenen, maar wat nog vervelende (en gevaarlijker was) ook te bliksemen. De top hebben we dus niet gehaald en we kwamen helaas niet droog terug. In het hotel teruggekomen, gedoucht en fris gekleed in het "TWC de Trappisten" polo, kregen we een lunch. Daarna werd er nog wat nagepraat over de eerste kilometers. Langzaam begon er ook een band te onstaan tussen onze voorzitter en de vrouw des huize: Omi. Tot het avondeten werd er nog wat gerust, fietsen gepoetst en de resterende spullen ingeruimd op de kamers.
Het waren 4 fantastische dagen. Eigenlijk onbeschrijflijk, maar ik heb toch geprobeerd een samenvatting op papier te zetten.
Kortom: Fantastisch!
Mannen, allemaal bedankt. Ter afsluiting nog wat tips: - Bij de Burger King hebben ze knapperige broodjes (Joris). Bestel deze dan zonder tomaat, dan zijn ze altijd vers (Maurice). - Maak 's avonds nooit de gordijnen van je balkon open (Gijs). - Maak een banaan altijd aan de onderkant open. Gewoon inknijpen en open is ie (Casper). - Je kunt je benen beter met Cocosolie insmeren, dan met smeerolie (Nol, Maurice).
Maurice Veltmeijer
Er werd weer veel gelachen, goed gegeten en nagepraat over de zeer geslaagde trip. Daarna hebben we buiten nog koffie gedronken en nog een heel klein stukje gelopen. Toen ging bij de meesten het licht langzaam uit. Rond 23:00 uur verlieten ook de laatste de stube (een enkeling met een voorraad bier, om deze vervolgens aan het riool te schenken).
Om 19:00 uur werd er gegeten. Er werd een overheerlijk 5-ganger diner geserveerd. Tijdens het eten werd veel gelachen en gepraat over de dag erna De Stelvio. Na het eten zijn we nog even de benen gaan strekken in het dorpje en werd duidelijk dat de helling met een stijgingspercentage van 40% toch echt in Stilfs lag (discussie tussen de voorzitter en Gijs). Helaas bleef het regenen, maar "Omi" had ons belooft dat het zaterdag goed weer zou worden. Met deze gedachten bij ons, gingen we naar onze kamers en alvast dromen over de dag daarna.
Zaterdag, 24 augustus 2013
Maandag, 26 augustus 2013 Helaas weer regen. Er werd dus door niemand (ook niet door Gijs) gefietst. Om 8:00 uur werd er weer ontbeten. Iedereen had goed geslapen en we besloten om op tijd te vertrekken, zodat we met een beetje geluk redelijk op tijd thuis zouden zijn. Alles moest nu over 2 auto's verdeeld worden. Met veel passen en meten kregen we hier 7 personen inclusief fietsen en bagage in. Om 9:45 uur werd, na afscheid genomen te hebben van Omi en Michael, de terugreis ingezet. deze verliep beter dan die van Sjoerd en Oscar (die er 12,5 uur over deden). Rond 20:00 uur was iedereen weer veilig terug.
Vandaag DE dag van het (fiets) jaar. Eindelijk was de dag aangebroken waar we met zijn allen al lang naar toegeleefd hebben, het beklimmen van de Passo dello Stelvio (48 haarspeld bochten, 25 km lengte, hoogte 2.760 meter en een gemiddeld stijgingspercentage van 7,6%). De regen was gelukkig verdwenen (zoals Omi ons ook belooft had) en de zon begon door te komen. Om 8:00 uur zaten we met zijn allen aan het ontbijt en probeerden we ons van een voorstelling te maken van de klim. Nadat we genoten hadden van het goed verzorgd ontbijt, ging iedereen zich klaarmaken voor de beklimming.
Fietsen werden nog even gesmeerd, banden gecontroleerd en opgepompt. Er werd nog gediscussieerd over hoeveel eten je mee moet meenemen, wel of geen regenjasje. Uiteindelijk had iedereen zijn fiets startklaar gemaakt en meegenomen wat hij zelf het beste leek. Nol zat inmiddels alweer onder de olie (later bleek dat dit fenomeen zich iedere dag herhaalde).
Nadat er nog een groepsfoto was gemaakt voor Hotel Traube en onze voorzitter ons allemaal toegesproken had, begonnen we om iets na 9:00 uur (iets te laat dus voorzitter!) aan onze uitdaging. De klim werd gezamenlijk ingezet en na bocht 48 (dit is de eerste bocht) koos iedereen zijn eigen tempo. De jongste generatie (Gijs en Nol) had het tempo wat hoger liggen dan de rest en verdween langzaam uit het zicht van de overige. John had er voor gekozen om te gaan proberen om zo ver mogelijk te komen met zijn ongetrainde goddelijke lijf en zijn niet helemaal op de juist wijze geprepareerde fiets ("ossekop" stuur en tijdrit pillon). Maar zoals we al vaker gehoord hebben: ieder nadeel, heb zijn voordeel. Toen Joris even af moest stappen bij bocht 26, omdat zijn rug niet wilde wat hij wilde, kwam John met zijn (wel goed geprepareerde Passat) om de hoek vliegen. John heeft zijn doel bijgesteld en de gehele groep super begeleid. Hij heeft ons voorzien van eten, foto's gemaakt, aanmoedigingen gegeven en begeleid naar de top (complimenten hiervoor!).
Inmiddels was ook besloten dat John toch nog de Stelvio af wilde dalen. Alles werd in gereedheid hiervoor gebracht. Joris werd gebombardeerd als chauffeur en gaf zijn taak over aan Casper (met tele-lens). Nol werd nog net op tijd verstandig en besloot niet mee af te dalen, maar als begeleider mee te gaan. De (paarse) Concorde werd in stelling gebracht en de missie werd gestart. Inmiddels zaten Sander, Gijs en Maurice te genieten in de Sauna. Bij het opgaan van de Passo dello Stelvio, begon het van langzaam regenen over te gaan in harder regenen en uiteindelijk natte sneeuw. Bovenop aangekomen was het 4 graden. John besloot toch af te dalen. Hij vond het zo geweldig, dat hij afdaalde tot in Prato (of had hij gewoon de afslag gemist?!). Bevroren, maar voldaan, werd John opgehaald en keerde zij terug naar het hotel. Omdat de hele dag geleefd was op banen, Snelle Jelle, bananen en repen, verheugde iedereen zich op het avondeten. Het 5-gangen diner was voor ons aangepast en bestond uit een grillteller als hoofdmaaltijd, hirtenmaccheroni als voorgerecht, Omi soep, salade buffet en als nagerecht himbeerroulade (ik heb alles genoemd, omdat Sander er waarschijnlijk niks van meegekregen heeft).
Nadat Omi met Petrus had gebeld en ons beloofd had dat het droog zou worden, werd besloten om richting Val Martello te fietsen en deze klim aan te gaan (stijgingspercentage van gemiddeld 6%, hoogte 2.088 meter en 1.426 hoogtemeters). Vanaf Stilfs is dit eerst een afdaling naar Prato, vervolgt door een zeer rustige klim tussen de boomgaarden en daarna een beklimming naar het stuwmeer. Joris had te veel last van zijn rug en besloot om samen met John in de verzorgingsauto mee te gaan. Het werd een super dag. De route leidde ons over een goed fietspad tussen de appelbomen. De zon deed inmiddels goed haar best. De volgauto (vol met eten, drinken, reserve kleding, Joris paparazzi en de ploegleider) reed continu bij ons met begeleidende muziek en opbeurende commentaren. Onderaan de Val Martello aangekomen, pakte iedereen zijn eigen tempo. Omdat de dag ervoor nog in de benen zat en de klim toch iets onderschat was, werd het toch wat lastiger (voor de meesten) dan verwacht. Uiteindelijk hebben John en Joris iedereen naar boven geschreeuwd. Eenmaal boven aangekomen had iedereen trek in iets hartigs te eten. Helaas was het restaurant ter plaatse gesloten. Omdat het langzaam dicht begon te trekken, werd besloten om eerst een stuk af te dalen en daar te kijken of er iets open zou zijn. Het was een zeer mooie afdaling. Nol wist zelfs een andere weg in te slaan met 100 km/u. Eenmaal beneden aan de berg aangekomen werd besloten, nadat geconstateerd was door de voorzitter (alias Joris paparazzi) dat alles tussen 14:00 en 19:00 uur gesloten was, dat er doorgefietst zou worden naar Prato. Daar aangekomen besloot iedereen om de dag fietsend af te sluiten, en begon aan de klim terug naar Hotel Traube.
Langzaam kwam bocht 1 dichterbij en een voor een kwam iedereen boven. Nol en Gijs (zoals verwacht en aan hun stand verplicht) als eerste. Daarna kwamen respectievelijk Maurice, Sander, Casper en Sjoerd, Oscar en daarna onze door blessure geplaagde voorzitter binnen. Van iedereen een super prestatie. Hier hadden we het uiteindelijk allemaal voor gedaan. Het was een mooie klim, met een mooie omgeving, super weer en onbeschrijflijke ervaring. Boven werd gesnuffeld in de souvenirs winkeltjes (hier verkopen ze wel het bekende roze tasje, maar van een km-paaltje van de Stelvio hebben ze nog nooit gehoord) en daarna zijn we met zijn allen helemaal boven op de berg op het terras gaan zitten. Hier bestelde iedereen wat lekkers te eten en drinken. De meeste hadden dit ook zo weer op, alleen Sjoerd zat nog vol van de 48 BOOM repen (op advies van Gijs moest hij continu blijven eten en dat had hij zich ook ter harte genomen). Ook Oscar had beter het geld gewoon aan de serveerster kunnen geven. Sander had uiteindelijk meer spaghetti om z’n mond dan in z’n buik. Aan tafel werd nagepraat over de mooie ervaring en over hoe de dag er verder uit zou zien. Er vormde zich 2 groepen: Oscar, Sjoerd
en Joris kozen ervoor om de Stelvio weer van dezelfde kant af te dalen en in het hotel na te gaan genieten. Nol, Gijs, Casper, Sander en Maurice kozen ervoor om af te dalen richting Umbrail pass en vanuit St. Maria weer om te draaien richting de top. De laatste drie zijn een paar kilometer voor St. Maria gestopt om van hieruit de beklimming aan te gaan (de weg ging over in een grindweg). Tijdens deze beklimming werden zij continu begeleid door John. Hij moest halverwege nog bijna afscheid nemen van zijn auto (ideaal zo'n electronische handrem?!). Het was een mooie, maar zware klim.
meningen over verdeeld) van Omi gehad en hadden nog even de 40% helling in Stilfs genomen. Er werd met zijn allen (behalve Gijs die nog aan zijn beklimming bezig was) een biertje gedronken op de behaalde prestatie. Daarna werd er genoten van de Sauna, nog een biertje gedronken en toen kwam Gijs ook moe maar voldaan binnen (super prestatie).
Nol en Gijs zijn helemaal tot St. Maria afgedaald en hebben van daaruit de beklimming ingezet. Ook voor hun was het een mooie ervaring en ook goed om te horen dat zij het ook af en toe zwaar hadden. Inmiddels zijn Casper, Sander, Maurice en John boven op de Stelvio aan. Daar genoten ze van de tweede klim en werd nog een overheerlijk kop koffie gedronken, die in het goed Italliaans door John besteld werd (wir bringen aussen). Enige tijd later kwam Nol boven aan zonder Gijs. Gijs had zijn doelstelling nog niet bereikt en was bij de Umbrail pass weer omgedraaid om naar Bormio af te dalen (fantastisch!!). Vanuit hier is hij aan zij 3e klim van de dag begonnen, weer richting de top van de Stelvio.
's Avonds werd er weer genoten van het wederom overheerlijke 5gangen diner en veel gelachen aan tafel. Vervolgens ging iedereen zijn eigen weg. Een aantal gingen moe, maar voldaan naar bed. Andere bleven nog lang in de "stube" zitten onder het genot van een biertje en er werd nog veel en lang gelachen en gepraat. Het afsluitende drankje werd genomen op kamer 108. Hier werd nog naar de Vuelta gekeken en Gijs had nog een act!?! John moest nog naar de derde verdieping en kwam hier met de deur (lees tas) in huis vallen.
Inmiddels was er besloten om af te dalen naar het Hotel. De lucht werd steeds donkerder en het begon ook kouder te worden. Dit was een mooie afdaling. Op eenderde moest nog gestopt worden, omdat Nol zijn voorband warmgelopen was en dus lek (inmiddels had hij meer olie op zijn benen dan op zijn fiets). De afdaling werd verder ingezet en als groep kwamen zij bij Hotel Traube terug, waar Sjoerd, Oscar en Joris hen buiten op het terras verwelkomden. Zij hadden inmiddels Abfelstrudel mit "sahne" (hier waren de
Zondag, 25 augustus 2013 7:15 uur ging de wekker. Buiten viel het met bakken naar beneden. Iedereen kwam weer vrolijk en redelijk fris aan het ontbijt. Voor Sjoerd en Oscar zat het erop. Zij gingen na het ontbijt terug naar "de boze wolf". Zij reden continu vooraan in de file?
