Het Princiepertje Nr

Het Princiepertje

Nr. 96

2011

Dordrecht, juni 2011 Lieve familie en alles wat erbij hoort, „Mijn boek‟ is vol, althans het boek van Jort moet ik eigenlijk zeggen. Maar ik heb wel ontzettend mijn best gedaan. Vroeger snapte ik nooit die fanatieke ouders, die voor hun kinderen druk doende waren om de omzet van de supermarkten met 40% per spaaractie te verhogen, echter ik ben er ook voor gezwicht. Met drie pakken waspoeder per winkelbeurt en vele andere onnodige boodschappen is het mij gelukt om in bezit te komen van de 204 superdierenkaarten van de Albert Heijn. De afgelopen jaren kon ik nog redelijk onder de Voetbalplaatjes, Disneyfiguren, Troetels, WK-juichbandjes, Webbies, Annubis Knikkers en Street Beanz uitkomen. Hoewel we bij de straatbonen uiteindelijk de doos ook vol hadden. Deze staat nu sinds jaar en dag onaangeroerd onder in de kast. Maar die Superdieren hadden gelijk mijn hart gestolen. De actie zou vier weken duren, waarvan we de laatste twee al op vakantie zouden zijn, dus de spaarkoorts was snel op volle toeren. Voor de onwetenden onder ons: het is ook nog eens een campagne voor het goede doel. In samenwerking met het WNF heeft AH een (uiteraard) bijzondere actie over superdieren met supereigenschappen. Op ieder van de 204 kaarten staat een dier afgebeeld met (echt) leuke wetenswaardigheden. Deze kaarten passen natuurlijk in een boek, gemaakt van gerecycled papier met helaas wel plastic insteekhoezen. Met daarbij een houten doosje voor alle dubbele kaarten en een heel assortiment pluche knuffeldieren. Slim als ik was, stuurde ik mijn hele familie een SMS namens Jort dat hij de dierenkaarten spaarde. Al snel kwamen de eerste reacties binnen, helaas van zussen die net daarvoor bij de boodschappen weer 10 mapjes (met ieder 4 kaarten!!) hadden weggegeven. Dit schoot niet op. Ik zette hoger in: Facebook en Hyves. Met de „vind-ik-leuk‟-link van Appie en een foto met dierenkaarten liet ik mijn hele vriendenbestand weten dat Jort de Superdieren ook leuk vond… Niet geweten dat ik zoveel vrienden had. De dagen erna kwamen er enveloppen vol kaarten binnen via de post. Dat ging de goede kant op. In de tussentijd was er gelukkig nog een verjaardag en Vaderdag in Oss, waardoor het boek aldoor voller werd. Bij de winkel zag ik een aanplakbiljet met de hyves-pagina waarop je evt nog kaarten kon ruilen of te ruil aanbieden via internet. Maar wat, als ik dat zou doen, en mijn dubbele opsturen zonder andere terug te krijgen? Nee, dat vond ik linke soep…. Nachtmerries had ik bijna, wat als ik die laatste paar niet te pakken kreeg? Druk in de weer met andere moeders in de wijk die ook voor hun kroost aan het sparen waren; voor elkaar bleven we opletten. Toen mijn vader meldde dat hij weer twee mapjes had, was mijn hoop snel vervlogen, want bij de acht zat niet onze brulaap. Nou, dan zou hij terug gaan naar de Appie om de kaarten daar weer af te geven!! Wat een goed idee, dacht ik, en met mijn houten doosje stapte ik moedig naar de winkel. Blij als een klein kind was ik, toen het boek vol was. En Jort? Die is blij met zijn supergrote Pandabeer, waar ik 8 extra kaarten voor kreeg! Goede actie, Appie!! Odette [email protected]

Interview Je moet van de gelegenheid gebruik maken en toen ik de kans kreeg op het feestje van Mies en merkte dat de stoel naast hem even vrij kwam, ging ik er zitten. Hij schrok zich wild. Hij dacht dat gaat mis, die wil wat van me. Toen ik dan ook een afspraak met hem wilde maken voor een interview verzuchtte hij “ daar was ik al bang voor”. Een afspraak maken was nog niet gemakkelijk. Hij heeft een druk bestaan, veel werk en hij ging ook nog eerst naar Griekenland op vakantie. Na de vakantie was het toch nog snel geregeld en wat mooi was, ik hoefde niet op pad, hij kwam naar mij toe. Regen- en hagelbuien met onweer begeleidde hem naar Oss waar hij keurig op tijd arriveerde en direct aan de koffie en tafel werd gezet, waar hij los brandde: “Ik kom uit een groot gezin met 9 kinderen. Ik ben de jongste en scheelde met mijn oudste broer 15 jaar. Met de meeste is er een goed contact en we zien elkaar met verjaardagen, maar kennen niet de familiefeesten zoals familiedagen e.d. Op 10 juni 1952 werd ik geboren op de Middellaan in Zeist en kreeg de doopnamen Leonardus, Gijsbertus en werd Leo genoemd. Mijn ouders hadden toen een groente- en fruitwinkel en we woonden boven de zaak. Tijd voor mij was er eigenlijk niet en ik ben groot gebracht door mijn oudste zus, die al jong, een grote verantwoording had over ons allemaal. Die had liever ook doorgestudeerd maar daar was geen kans op, omdat ze in het huishouden moest helpen. Fijn voor haar dat ze

uiteindelijk op latere leeftijd, ze was al 40 jaar alsnog het gebracht heeft tot doctoranda. Mijn ouders kwamen beide uit Friesland. Mijn moeder was een boerendochter, die mijn vader pas later leerde kennen. Die was in 1903 geboren en was al jong, in 20er jaren naar Canada vertrokken om mee te werken aan de aanleg van de spoorweg door de Rocky Mountains. Het was een spijkerharde man, die als een doel nastreefde nooit opgaf. Ik heb het alleen maar goed gehad, maar je kunt je niet voorstellen wat mijn ouders alles hebben doorgemaakt en grote zorgen hebben gehad. In 1936 zijn ze getrouwd en gingen wonen in Amsterdam waar ze een kleine winkel hadden en boven de zaak woonden. De kinderen sliepen allemaal op zolder, want veel ruimte was er niet. Het was grote armoede

in die tijd en in de oorlog werd het alleen maar erger. Vooral in de hongerwinter van 1944 was het sappelen om in leven te blijven. Mijn vader fietste met een bakfiets over de afsluitdijk naar de familie in Friesland om eten te halen, maar mocht niet terug over de dijk, maar moest over Zwolle terug fietsen naar Amsterdam waar mijn moeder met de kinderen in spanning afwachtte of hij wel zou terugkeren van de hongertocht. In 1947 had hij het geregeld om een ventwijk over te nemen in Bilthoven, maar toen hij daar met zijn gezin en schamele bezittingen aankwam had de aanbieder dat inmiddels aan een ander verkocht en stonden ze daar zonder een dak boven het hoofd en enig middel van bestaan op straat. Het gezin werd verspreid over de familie in Friesland en mijn vader en oudste broer gingen aan de slag met allerlei soort werk om geld bij elkaar

“Stonden ze zonder een dak boven het hoofd op straat” te harken. In Bunnik werd het gezin weer herenigd en werd er met het venten van groenten en fruit en op de markt, de kost verdiend. Nadien werd de winkel overgenomen op de Middellaan waar ik ben geboren. In 1956 is er een nieuwbouw woning/winkel gekocht op de van Oldenbarneveldlaan, daar waar nu Mies woont. Deze winkel draaide als een tierelier, dit was toen een echte volkswijk in Zeist en was er voor het eerst in hun bestaan sprake van een beter en zelfs goed leven. Het was eigenlijk de bedoeling dat ik, samen

met mijn oudste broer, de zaak zou overnemen. Er was sprake van een soort drempelvrees en ze vonden me te jong daarvoor en verkochten de zaak in 1969 en gingen met pensioen en wonen in Soest.

Ik heb een zorgeloze jeugd gehad. Volgens mijn broers en zussen ben ik vreselijk verwend als jongste, maar ik zie en ervaar dat niet zo. Ik weet nog wel dat ik voor de Eerste Communie nieuwe kleren kreeg, ik neem aan dat het eest allemaal afdankertjes van mijn broers zijn geweest. Na de kleuterschool “Maria”” volgde ik de Katholieke Jongensschool, een grote school met twee jongens per schoolbankje. Mijn grote broers hadden ook op die school gezeten en ik dacht dat gaat tegen me werken, het waren geen lieverdjes, maar dat viel reuze mee. In de eerste klas had ik Frater Thaddeus, die “kadetje” werd genoemd omdat hij zo klein was. Het was een ontzettend aardige man, die voor de voetbalclub oud papier verzamelde. Als je een krant inleverde kreeg je van hem koekkruim of een kwart appel. Moet je je voorstellen aan een zoon van de groenteboer, die thuis in de winkel

net zo veel fruit kon eten als hij lustte. Frater Thaddeus werkte ook altijd met een toverstokje, een lolly die hij ingepakt had in zilverpapier en hij kon boeiend vertellen.

Alle Fraters hadden bijnamen. Zo heette het hoofd van de school ”buffel” omdat hij zo opvliegend was en in de 5e klas hadden we “wilde kip”, die ontzettend driftig kon worden. “Bokkie” gooide altijd met borstels door de klas en “duimpje” was klein en dik. In de zesde klas zaten we met 2 klassen van 50 jongens. Er was dus wel wat discipline nodig en er werd niet moeilijk gedaan, af en toe kreeg je een draai om de oren of “okkernootjes”, met de knokkels van de hand een dreun op je hoofd. Vanaf dat ik 4/5 jaar was ging ik met de vakanties altijd naar Friesland naar de boerderij, vaak samen met een broer. We logeerden dan bij de broer en zus van mijn moeder die de boerderij van mijn grootouders hadden over genomen, in Joure. Er was geen stromend water, gas of elektriciteit en als je moest ging je achter de stal naar het “huuske”, maar het was hartstikke leuk en ik heb daar zeilen geleerd en met mijn broer veel gevist. Je moest ook helpen bij het melken of hooien als het er de tijd voor was. Ik heb dat lang gedaan in de zomer en ben er

zelfs toen ik al 16 jaar oud was op de brommer naar toe gereden. Door sanering van deze boerderij kon ik er niet meer heen en ging toen naar een andere oom en tante in St. Nicolaasga. Ik ben er zelfs veel later nog met Alexander naar toe gereden, die toen een jaar of zes, zeven was. We kwamen daar aan om 11.45 uur en er werd direct warm gegeten. Daarna moesten we mee helpen de hooibalen op de aanhanger te laden. Alexander werd zonder enige ervaring op de trekker gezet en kneep hem als een oude dief, want het ging direct op het water af. Het ging wel heel langzaam maar toch. Af en toe werd er een beetje bijgestuurd, maar het is de Friese manier om iemand van zijn angsten af te helpen, je wordt toch wel in de gaten gehouden, en vroeg mee helpen is een noodzaak. Niet voor Alexander, maar voor mij ging het die keer tot ‟s avonds door tot 21.00 uur en ik was helemaal kapot. Het

“hij kneep „m als een oude dief” douchen en het biertje daarna heeft me nog nooit zo goed gedaan. Na het maken van de Cito-toets op de Lagere School moest er gekozen worden voor de vervolgopleiding. We kregen allemaal in de klas een formulier om thuis met de ouders in te vullen, maar ik deed dat al in de klas en leverde het meteen in. De Frater accepteerde dat niet want de ouders moesten er in gekend worden. Voor mij was het helemaal duidelijk, ik koos voor de Detailhandelsschool, ik was nog in de veronderstelling dat ik de zaak zou overnemen. Het hoofd van de school

zag dat misschien anders want ik kon goed leren en was voor elke vervolgopleiding geschikt, maar het bleef Detailhandelsschool, in Utrecht. Ik moest nog wel toelatingsexamen doen en daar stond ik dan in een korte broek, tussen allemaal jongens, in het pak, die tot zelfs vier jaar ouder waren dan ik. Er was er zelfs een die al een zweefvliegbrevet had en die me uitnodigde eens mee te vliegen. Op een zaterdagmiddag nam ik afscheid van mijn moeder en zei: “ik ga vanmiddag vliegen”. Ze reageerde er niet op. Waarschijnlijk heeft ze gedacht “die jongen ziet ze vliegen”. Het was er zo druk dat er geen vliegtuig vrij was, dus de jongen vroeg aan zijn vader, die voor de club een Piper cup vloog of ik een keer met hem nee mocht. In die tweezitter heb ik dus wel boven Zeist en ons huis gevlogen, maar volgens mij heeft mijn moeder dat nooit geloofd toen ik haar later zei: “ik heb boven ons huis gevlogen”. Veel later, 2 jaar geleden, heb ik met een klant, zelf ook nog met een zweefvliegtuig boven Teuge gevlogen, maar na 40/50 minuten kreeg ik problemen met mijn evenwichtsorgaan.

“die jongen ziet ze vliegen” Op school was ik goed in boekhouden en bedrijfsrekenen en in 1968 behaalde ik het diploma en ging daarna onmiddellijk werken in Soest bij een kleine supermarkt, waar de baas ook alle werkzaamheden vervulde, net als ik. Ik was in de vul ploeg, aan de kassa en met 17 jaar reed ik al op het veilingterrein, zonder rijbewijs, de baas zat in tijdnood, om de bestellingen te halen en zelfs de veilingklok in de gaten te

In 't Kort Leonardus, Gijsbertus de Jong (roepnaam Leo) werd geboren op 10 juni 1952 in Zeist als negende kind in een gezin met 6 broers en 2 zussen. In 1969 verhuisde hij naar Soest en keerde in 1975 weer terug naar Zeist. Hij ging naar de kleuterschool "Maria" en bezocht de Lagere Scholen `Andreas" en Bernardus", Van 1969-1968 volgde hij de Detail Handelsschool, in Utrecht en werkte van 1968-1974 bij diverse supermarkten. Van 1974-1977 reed hij als vrachtwagenchauffeur door Europa en ging aansluitend van 1977-1996 werken bij verschillende supermarkten van de Dagmarkt, als bedrijfsleider. Vanaf 1996 is Leo hypotheekadviseur. Hij is getrouwd met Marja Henricks, en is vader van Alexander (07-04-81), Ilona (1404-83) en Natasja 14-04- 83) houden. Dat ging niet altijd goed. De eerste keer dat ik naar de veiling reed had ik de kisten, die op de open laadbak met touw vast gebonden stonden, al vast los gemaakt en reed te snel door de bocht, ik moest alle kisten weer opladen. Dat gebeurt je maar een keer. Ik heb daar 2 jaar serieus en keihard gewerkt. De tweede winkel waar ik ging werken was het tegenovergestelde. Een kleinere supermarkt en de baas, die was alleen maar met planning bezig en zat vooruit te denken. Hij was er bijna nooit, omdat hij ook nog in de

gemeenteraad van Hilversum zat. In 1974 kreeg ik een winkel aangeboden of kon deze overnemen. Ik heb er lang over nagedacht, maar ik vond me nog te jong, met 22 jaar, om zelfstandig te worden. Ik besloot, redelijk ad hoc, om beroepschauffeur te worden. Ik was al vaker met mijn broer, die vrachtwagenchauffeur was, mee geweest tijdens de vakanties. Bij het transportbedrijf “Goes” in Vleuten werd ik aangenomen. Ik reed eerst met mijn broer en daarna 3½ jaar alleen op Duitsland en ook redelijk veel naar Frankrijk. We transporteerden veel aardappelen, fruit en groente en dan met allerlei vracht weer terug tot aan

2 vrachtauto‟s, op je eigen wagen, toe. Ik sliep in de cabine, zonder kachel en airco, met 20 graden onder nul in de Alpen, maar ook met 60 graden boven nul in de cabine in hoogzomer. Ik had een goede slaapzak en een goede deken. Ik ben ooit het lekkerst wakker geworden in mijn onderbroekje midden in de bergen in de vrieskou alsof je uit de sauna kwam. Het leek op een gevoel ”dat je in een doosje zou willen doen”. Je komt van allerlei soorten mensen tegen op de weg, vooral ook ‟s avonds. Ambtenaren die omkoopbaar zijn, douaniers die je naar huis ziet rijden met auto's vol met bloemen en

met fruit. In Frankrijk kostte het aan de grens 30 frcs extra. Als je dat niet betaalde bleef je gewoon staan. Denk maar niet dat het alleen in het buitenland gebeurde ook Nederlandse douaniers hielpen je sneller voor wat dingen in natura. Op school had ik wel Frans, Duits en Engels gehad, maar Frans was geen examenvak, daar spijbelde ik nogal vaak bij en sprak het niet goed. Jeanette zou me voor Frans zeker een dikke onvoldoende geven, maar met handen en voeten gebarentaal kom je een heel eind.

“van Jeanette kreeg ik vast een onvoldoende” Ik zat eens in een Duitse kroeg in München en daar schatte ze in dat ik uit Noord Duitsland kwam. Het belangrijkste is dat je verantwoordelijkheidsgevoel hebt. Je leert vanzelf problemen oplossen. In die tijd had je nog geen TomTom, fax of telefoon mee, en je leert je lichaam kennen. Ik ben zo vaak kapot geweest na het laden en lossen, je moet weten wanneer je door kunt gaan. In deze periode heb ik Marja leren kennen. Voor de grap gaf ik mijn moeder daarvoor altijd de schuld, want ik kwam een keer thuis en er was geen eten voor mij. Ik ging dus naar de snackbar en daar was Marja met een gulden en een biertje en ik had geld zat. We zijn die avond samen gelijk uit gegaan en zodoende kwam ze nogal laat, 04.00 uur ‟s morgens thuis, waar haar ouders niet blij mee waren. Ze kreeg behoorlijk op haar kop van Mies en dan een

In 't Kort Maria, Catharina, Hendrika, Johanna Henricks, roepnaam Marja, ook wel Kaatje genoemd, werd geboren in Nijmegen op 26 juni 1958. 'Zij ging bij de nonnen naar de kleuterschool en vervolgens bezocht zij de Lagere Meisjesschool in Nijmegen. Zij verhuisde naar Zeist en vervolgde daar de Lagere School. Hierna bezocht zij de MAVO "de Breul" enkele jaren en ging daarna naar de LEAO waar ze met succes haar diploma haalde. Met plezier werkte ze daarna bij Albert Heijn tot 1976. Aansluitend ging ze naar de BVG, maar haar huwelijk en verhuizing naar Nieuw Vennep maakte een einde aan deze werkkring. In Hoofddorp was zij administratief parttime medewerkster aan de Dagmarkt tot 1981. In 1992 begon ze weer met een baan als interieurverzorgster, waarna ze in 1999 als "data entry typiste" fungeerde bij het marketingbedrijf "Express" en vervolgens bij het zusterbedrijf "Impress", sinds 2003, in Woerden. Zij werkt nu, al weer 3½ jaar, bij Albert Heijn, aanvankelijk als kassière, maar nu parttime ( 20 uur in de week) aan de servicebalie en is tevens “Kaat de regelaarster” voor heel wat andere zaken. Zij is getrouwd met Leo de Jong en moeder van Alexander (07-04-81), Ilona ( 14- 04-83) en Natasja (14-0483) vrachtwagenchauffeur, die ook nog 6 jaar ouder was. Gelukkig kwam het

al snel goed en Mies wist ook wel wat fruit te waarderen en als ik daar zondags at was er altijd vanillevla, want daar was ik gek op. Daar zaten Paul en Erik nogal op te mopperen. Af en toe kwam ik pas zondags thuis, niets was zeker en Marja zat altijd op dat telefoontje te wachten. Over het algemeen was ik de weekenden thuis. Als het pas zaterdags kwam was Marja chagrijnig, ze hoopte altijd dat ik al vrijdagsavonds weer in Zeist was. We woonden dicht bij elkaar en in het begin reed ik altijd langs haar huis, dan wist ze dat ik er was. Maar ik reed ook wel eens een stukkie om, eerst moest ik dan “effe slapen”.

Ik had altijd het idee gehad dit werk doe ik zo‟n 5 jaar en begin dan een eigen zaak. Dat het korter werd had deels te maken met de serieuze verkering en ik kreeg bovendien ruzie met de baas. Hij had me een nieuwe auto beloofd en op een bedrijfsfeestavond, op zaterdag, hoorde ik dat het niet door ging. Ik heb onmiddellijk mijn ontslag genomen en ‟s maandagavonds was ik voor een ander bedrijf op weg naar Oostenrijk. Ik ben geen dag ontevreden geweest in dit werk. Het is een beroep wat verslavend werkt. Als ik een nieuwe auto had gekregen was ik misschien wel

beroepschauffeur gebleven. In militaire dienst hoefde ik niet. Ik werd vrijgesteld van wege broederdienst en hoefde ook niet zoals twee andere broers van mij, ook niet bij de BB (Bescherming Bevolking). Ik ben wel gekeurd en tot mijn 42ste reservist geweest. In 1977 ben ik gaan werken voor “Dagmarkt”. Een winkelketen met 50 winkels in Noord- en Zuidholland met de hoofdvestiging in Hoofddorp. Ik kreeg een opleiding van 6 weken voor bedrijfsleider en werd eerst tewerkgesteld in het grootste filiaal in Amsterdam. Dat ik snel bedrijfsleider werd kwam door de stront. Het filiaal was gevestigd in een oud pand en de rioolbuizen van de appartementen daarboven liepen door de winkel. Op maandagmorgen bleek dat een rioolbuis gesprongen was en ik greep onmiddellijk in. Ik heb met plastictasjes eerst het gat zo goed als mogelijk gedicht, de drollen dreven door de winkel. De ass.bedrijfsleider wist niet wat hij moest doen en de baas was er niet. Ik nam het heft in handen en zette het personeel aan het schoon maken. De winkel moest om 13.00 uur open, dat lukte niet helemaal maar om 04.00 uur lieten we de eerste klanten weer binnen. Het bleef niet onopgemerkt door de leiding dat ik reactievermogen had getooid en dat het personeel mijn gezag had geaccepteerd en zodoende werd ik aangesteld als bedrijfsleider in een kleine winkel. Hier had ik het in het begin slecht. Na een half jaar had ik de boel onder controle Hierna werd ik bedrijfsleider in een grotere winkel met 50 man personeel. Ik kon een heleboel aan en binnen 2 maanden

steeg de omzet met een kwart. In 1979 zijn we getrouwd en in 1981 werd Alexander geboren, dus we konden best een extraatje gebruiken. Je deelde in de winstuitkering als je boven het budget omzette. Dat ging goed tot Albert Hein zich in de buurt vestigde. Ik kwam weer in het centrum van Amsterdam terecht in een filiaal, eind tachtiger begin negentiger jaren, waar ik 4 jaar ben gebleven. Leuk personeel en een leuk publiek waaronder veel bekende Nederlanders die aan de grachtengordel woonden.

“twee gemaskerde mannen overvielen me” Het beviel me best tot het moment dat ik met een stevige overval werd geconfronteerd. Twee gemaskerde mannen overvielen mij en mijn groenteman. Ik dacht eerst nog aan een geintje en stootte mijn elleboog achteruit maar toen ik zag dat de groenteman een mes op de keel had bond ik gauw in. Ik werd gedwongen de kluis open te maken. Er ontstond een vechtpartij met buiten op wacht staande chauffeurs toen de binnen komende slager de alarmknop in drukte. Die kreeg heel wat klappen te verwerken. Ik weet vrijwel zeker wie een van hen geweest is. Ik herkende hem aan zijn haren en postuur. Hij had bij mij gewerkt maar ik had hem ontslagen wegens agressief gedrag, ook de ander herkende ondanks ze beide gemaskeerd waren. Bovendien moesten ze bekend zijn met de situatie want ze wachtten ons op buiten het zicht van de infrarode camera. Ik was er 100% van

overtuigd maar de politie kon verder niets bewijzen, dus gingen ze vrij uit. Ik was behoorlijk van mijn stuk en bouwde heel veel agressie op van binnen. Ik kwam in de ziektewet terecht en ben een paar maanden thuis geweest. In die tijd werd de formule van “Dagmarkt” met Francine winkels veranderd en werd het

hoofdkantoor opgeheven, zodoende hadden ze voor mij geen alternatieve baan. Ik kwam in contact met een hypotheker en raakte geïnteresseerd. Met iemand van de volleyclub die dat werk ook had gedaan praatte ik en ik besloot, na 17 jaar bedrijfsleider te zijn geweest, hypotheek adviseur te worden. Hier heb ik ook geen seconde spijt van gehad, ik had er veel eerder mee moeten beginnen. Het ligt me wel, problemen oplossen en dingen regelen voor mensen. Veel is hetzelfde werk wat ik gedaan heb alleen heb je geen gezeur meer met personeel. Je weet nooit hoe een dag zal verlopen. Na het volgen van een aantal cursussen werd ik formeel erkend als hypotheekadviseur en kwam in dienst bij het makelaarsbedrijf “Vlieg”, dat 14 kantoren heeft, verspreid over

Noord-Holland. Je moet in je werk van alle ontwikkelingen op de hoogte blijven. De fiscus is mijn grootste “vriend”, je blijft broodnodig voor je cliënten, er komt voor hen zo veel bij kijken, maar dat houdt je levendig. Zoals gezegd had ik een zorgeloze jeugd in een periode dat het mijn ouders beter ging. Ik had veel vrijheid en mijn ouders lette door hun eigen besognes minder op mij. Ik ging veel voetballen, een paar keer per jaar zeilen, ik ging graag vissen las veel en fietsen vond ik ook leuk. Veel van die dingen staan nu op een laag pitje, maar ik doe wel wekelijks aan fitness en sta per week 2½ uur in de sportschool. We gaan al jaren met vakantie naar Tenerife en maken dan in die 3 weken een stuk of zes bergwandelingen wat onze gezamenlijke hobby is. Tussen door gaan we ook wel eens naar Griekenland als we hard aan vakantie toe zijn of we gaan met een fietsvakantie in eigen land. Auto rijden in Griekenland zie ik niet zitten. Het verkeer is daar chaotisch en ik kon de borden niet lezen, ondanks mijn rijervaring overal in Europa, is dat niets meer voor mij. Met de kinderen gaat het goed. Alexander woont in een mooi appartement in Amsterdam en is

sociaal werker bij de Gemeente Amsterdam. De tweeling wonen binnen 10 minuten van ons huis. Ilona,die orthopedagoog is woont samen met Michel, die werkvoorbereider is bij BallastNedam en Natasja, die directie secretaresse

is woont samen met Mark die de kost verdient als It‟er bij Getronics.” Hij had graag wat meer gebabbeld over zijn kinderen maar de tijd zat erop en gesterkt door een kopje soep reed hij weer op huis aan. Wim

Wie is hier de echte verslinder van het Princiepertje?

Bij de voorplaat: Zoals bekend wou Mies op haar verjaardag met de limousine naar het Casino. En dan niet naar Utrecht (te dichtbij) maar naar het Casino in Scheveningen. En deze wens is dan ook in vervulling gegaan doordat een vriendin van haar (Annette) en Geja en Erik haar dit cadeau hebben gegeven. Rond 3 uur 's middags kwam de limousine (10 meter lang!) voorrijden op de Oldenbarneveltlaan in Zeist en een kwartier later ging ze met Finie, Annette, en Geja op pad. Dit is namelijk het clubje die wel eens vaker samen naar het Casino gaan. Natuurlijk ook nog even stoppen bij de Binnenhof om als de koningin van Zeist te zwaaien naar de kaartclub waar ze eigenlijk op woensdag altijd klaverjast. Daarna de luxe rit naar Scheveningen waar ze om ongeveer half vijf aankwamen. In de rit werd het een en ander natuurlijk al genuttigd. Helaas had de verhuurder van de auto een foutje gemaakt. De opdracht was namelijk om in plaats van Champagne een fles witte Port neer te zetten. In de auto kwamen ze er achter dat het geen port maar witte wijn was. Hierdoor werd Erik meteen gebeld om de klacht door te geven ... In het Casino kwam echter een extra verrassing omdat men daar door had dat ze die dag 80 was geworden. Als extra werden ze getrakteerd op een borreltje met heerlijke borrelhapjes. Dus het gemis van de port in de limousine werd op deze manier goed ingehaald. Daarna natuurlijk gokken zoals het hoort met alleen een onderbreking rond 8 uur in verband met de herdenking. Alle gokkasten werden uitgezet tussen kwart voor 8 en kwart over 8! Later op de avond kwam Erik ook nog in het Casino en heeft ook nog even mee gedaan daar. Tussen 10 en 11 uur 's avonds ging de rit weer richting Zeist in een "gewone" auto ... al met al heeft ze enorm genoten van deze prachtige ervaring, alleen jammer dat ze niet met winst naar huis was gegaan. Erik

Op 7 mei resideerde ze dan voor haar familie en vrienden in “de Biltsche Hoek” waar de gasten koninklijk werden ontvangen. Heel leuk voor iedereen om al lang niet meer geziene familie en vrienden weer te ontmoeten in een gezellige ambiance. We waren uitgenodigd voor een buffet. “De Valk”, bekend om zijn grote porties, wist ook te imponeren met de smaken. Het werden er liefst drie, buffetten dan. Een met koude voorgerechten ( lekker veel vis), een warm buffet en tenslotte een “grand buffet”. Alles even heerlijk, althans wat ik uit had gekozen voor mezelf. Een waardig, lekker en koninklijk feest.

Wim

Galerij van Geslaagden

Robin Gouma, 17 jaar, Hardinxveld-Giessendam, geslaagd voor zijn HAVOdiploma. Vervolgd zijn studie aan de Hogeschool AVANS in Breda voor Forensisch Laboratorium Onderzoek.

Anouk Lukkezen, 17 jaar, Hellevoetsluis, geslaagd voor haar HAVO-diploma. Vervolgd haar studie voor de SPH ( Sociaal Pedagogische Hulpverlening)

Daniek Schouten, 17 jaar, Schaijk, geslaagd voor HAVO-diploma. Vervolgd haar studie aan de Fontys Hogeschool te Eindhoven voor Logopedie en reist op en neer.

Leonie Schouten, 18 jaar, Jühnde (Duitsland), geslaagd voor haar Gymnasium-diploma. Vervolgd haar studie voor ergotherapie.

Tirza Schouten, 21 jaar, Oss, geslaagd voor Pedagogiek (Bachelor of Education) aan de Hogeschool te Nijmegen. Vervolgd haar studie Orthopedagogiek aan de Radboud Universiteit te Nijmegen.

Ook Geslaagd Onze jongste zoon Frans, heeft via een stage als afwashulp jaren geleden de kans gekregen om een opleiding tot kok te gaan volgen. Hij heeft in 2 jaar het diploma basiskok en daarna in 2 jaar het diploma zelfstandig werkend kok gehaald. Tot zover niet iets heel bijzonders, zij het dat hij dat gedaan heeft zonder de vereiste vooropleiding. In de laatste 2 jaar van zijn opleiding heeft hij stage gelopen bij restaurant Linnen in Oisterwijk, een gerenommeerd restaurant wat ook enkele jaren op de nominatie heeft gestaan om een Michelin ster te krijgen en die bij het vakblad “Lekker” ook regelmatig in de top 100 stond. Toen de sous-chef daar vertrok kreeg Frans de kans om daar sous-chef te worden en dat heeft hij samen met een jonge collega ook gedaan. Die jonge collega van Frans, Dirk, hield ervan om nieuwe ideeën uit te proberen en zo ontwikkelde hij samen met Frans allerlei nieuwe snufjes. Zoals een vaasje op tafel met wat op het eerste oog wat bloementakjes leek, maar wat allemaal eetbaar bleek te zijn en een voorgerechtje met allemaal eetbare bloemetjes erin. Wat ook een groot succes was, was na afloop de koffie met chocolaatjes in allerlei smaken en kleuren en in de vorm van een legoblokje. Ook een vriend van Frans werkte daar

als sommelier in de bediening. Deze vriend, Mat-Jan vertrok op enig moment naar een restaurant in Eindhoven. In februari 2010 vertrekt Dirk naar restaurant Boreas een 2 sterren restaurant in Heeze, Omdat met Dirk ook de creativiteit uit de keuken verdween, ging ook Frans weg daar en ging naar hetzelfde restaurant in Eindhoven waar Mat-Jan werkte. In oktober 2010 heeft Dirk, dan nog pas 25 jaar, het wel gezien bij restaurant Boreas en koopt met hulp van zijn ouders een oude boerderij in Eersel, waar hij een nieuw restaurant gaat beginnen. Al snel worden Mat-Jan en Frans gepolst om daar ook te komen werken en in december 2011, gaat het onder

de naam “Prikkelz” van start. Frans, dan net 26, is de oudste van dit stel “jonge honden” die op een heel eigen wijze te werk gaan. De naam Prikkelz is uitstekend gekozen; de „z‟ op het

einde geeft al aan dat het toch net iets anders is en prikkelen dat is wat deze jongens willen. Dat blijkt in de inrichting waar je de deurkruk van het toilet letterlijk „een hand‟ moet geven en aan vissenkommen als

schilderij aan de muur. Dat blijkt vooral ook uit de amuses die je voorgeschoteld krijgt zoals: een haring op een (tent)haring of een kaartje met de uitleg van het begrip vers: net gevangen of net geslacht en daarbij een hengeltje met aan het haakje een kant en klaar eetbaar visje. Ook andere zaken op of aan tafel zoals: een kaartje met de daarop de tekst: verveling is vaak het gevolg van een gebrek aan prikkels ……… en wat staat daar dan naast, een potje om bellen te blazen. Zo blijft Prikkelz altijd verrassen en vernieuwen. Ook in hun reclame acties verzinnen ze steeds iets nieuws, zo hebben ze afgelopen weekend in Eindhoven zomaar op straat een tafeltje neergezet en daar

prikkelend

aan voorbijgangers een aantal lekker hapjes gepresenteerd. Zoals bijvoorbeeld op het NS station waar mensen een driegangen sneltreinmenu kregen. Drie lepels met amuses van een voorgerecht, een hoofdgerecht en een dessert. De creativiteit van deze jongens is grenzenloos en het is een feest om daar te gaan eten. Kijk ook maar eens op www.restaurantprikkelz.nl en op www.knoopjelos.nl waar ze een prachtige recensie kregen. Kom je dus in de buurt van Eersel, zoek dan in het centrum naar Prikkelz op “De Hint”, een passender straatnaam had niemand kunnen verzinnen. En voor € 35,-- een verrassingsmenu is zeker wel te doen. Frans belde mij gisteren op dat – voor hen totaal onverwacht – mensen van de Michelin guide, zijn wezen eten bij Prikkelz. Het is erg uitzonderlijk en een hele grote eer dat dit gebeurt in het eerste jaar dat een nieuw restaurant is geopend. Geert

Peulings

Een Familie Gebeurtenis De een krijgt als cadeau een rit in een limousine, met haar 80-jarige verjaardag en de ander een gratis vliegticket als ze 50 wordt. Wie het breed heeft laat het breed hangen, maar het werd betaald uit de Peulingsfamiliepot, althans het vliegticket. Je stapt niet zo maar op een vliegtuig en laat je man en dochters achter. Dat vergt enige planning dus het duurde even voor de datum geprikt was, maar toen was het ook feest.

Met de nodige spanning en zenuwen werd ook nog een verrassingsparty voorbereid waarvoor veel vrienden, kennissen en familie werden uitgenodigd. Als het nu maar geheim bleef. Maar het liep goed af, hoewel Ben aan tafel, waarbij Hilde aanwezig was zo nodig moest vermelden dat hij Geert nog in de Ooy had gezien. Dat kwam hem op een blauw scheenbeen te staan want de trap van Rikie onder tafel kwam wel aan. Met een uitgestreken gezicht voegde hij er ook nog aan toe dat je tegenwoordig Geert overal tegen kunt komen. Hilde was wijs gemaakt dat in “De Sprong” in de Ooy de eigenlijke Peulingsfamiliedag zou plaats vinden met Oudhollandse spelen. In stilte

dacht ze: ”dat hoeft voor mij niet zo nodig”, maar ze schikte zich. Vrienden en familie hadden zich verdekt opgesteld en dronken een kop koffie, terwijl Hilde met een smoes in een andere zaal achter een kamerscherm werd geposteerd. Op kousenvoeten en fluisterend ging het gezelschap achter haar schuil, terwijl Rikie en Nathalie op het podium een soort “This is your Life” ten beste gaven met welluidende, inleidende liedjes, terwijl Geert achter zijn computer op een scherm een power point showde met foto‟s en teksten, die het geheel begeleidde. Het was inderdaad een grote verrassing voor Hilde dat achtereenvolgens familie, vrienden en kennissen aan haar werden gepresenteerd, waarbij ze van de ene verbazing in de andere verbazing viel. Goed dat ze achter het scherm zat, zo werd grotendeels verborgen dat de waterlanders ruimschoots stroomden. Herkenning van de een was gemakkelijker dan de herkenning van de ander. Van de witwasserij, schoolvriendin en peettante naar de familie. Van de Vierdaagse wandelaars naar de natuurclub. Waarna de tafeltennisclub acte de presence gaf en, en passant, ook nog het Koningspaar uit Heerlerheide audiëntie verleende. De drie nichten

van “De Nachtegaal” verschenen ten tonele, waarna ook nog een andere “nicht” met zijn vriend het daglicht niet schuwde. Kortom het was een komen van mensen, waaraan geen eind leek te komen. Elin voor de eerste keer op zo‟n familiefeest was ze zich van geen kwaad bewust en sliep in vrede door het vreugdevolle gelach en applaus heen, waarbij ze af en toe aan de fles lurkte. Als klap op de vuurpijl verscheen ook nog de familie uit Australië op video en dat deed de deur dicht. Het moet Hilde moeite hebben gekost om door de waterval van tranen heen iedereen te herkennen. Voor ons buitenstaanders stal Shaina de show door “Mom” in het Nederlands toe te spreken. Niet alleen voor Hilde maar voor alle gasten werd het een soort reünie. Onder het genot van een glaasje werden herinneringen opgehaald en het tafeltennisteam hield ook nog een quiz “hoedje Op of hoedje Af”, dat na 24 vragen glansrijk gewonnen werd door Anke. Ze moest hierna een tafeltenniswedstrijd spelen op een piepklein tafeltje waar ze ook, glansrijk, het onderspit moest delven tegen Hilde. Ervaring gaat kennelijk niet verloren of lag het aan het minitafeltje?

Tegen zessen gingen we aan tafel en na het nuttigen van een heerlijk, ouderwets, soepje werd een buffet geserveerd, waarbij verrassende gerechten, zoals runderlapjes, op hongerige magen lagen te wachten. Iedereen liet het zich goed smaken. De patates frites, niet onbekend in de familie, was niet aan te slepen. Als klap op de vuurpijl werd ook nog een grand dessert aangeboden. Het ijs met warme kersen, ook al niet onbekend in de familie vond gretige aftrek. Hoe laat het is geworden weet ik niet. Josephine en ik nokten om half negen af en we waren het samen eens dat het een geweldig feest was, waarop de organisatoren tevreden mogen terug kijken. Het was alle moeite en tijd waard.

Vier Generaties:

Wim

Uit de (oude) nieuwe doos Johan ging op een morgen een nog slaperige Richel wakker maken. Wie denk je dat ik ben zei Johan? Richel: God? Johan: “Fout! Ik ben de heilige geest" Richel: Nee, onze vader! De eerste keer dat Jort naar judo les ging had hij werkelijk geen idee wat hem te wachten stond. Het enige wat hij wist dat het een “proefles” was. Ze waren wat vroeg en wachtte in de auto tot het tijd was. Toen vroeg hij aan Odette “en als ik het nou niet lekker vindt?” De avond voor het Communiefeest merkte Dajana op: “opa slaapt in een hotel maar wel in een kamer aan de straatkant”. Aileen reageerde daarop met te zeggen” dat is niet erg want opa doet toch zijn oortjes uit!” Op verjaardagen vormen zich vaak groepjes zo ook op de verjaardag van Aileen. Er was een Duitse en een Nederlandse groep. Toen opa bij het eten ook aan tafel ging zitten zei Dajana: “Opa zit nu aan de Duitse kant.”

Uit betrouwbare bron werd vernomen en bevestigd door een ooggetuige, dat jaren nadat deze foto werd gemaakt hier op de hoek van het Mariaplein voor de winkelpui van “de Gruyter” (links) Mimy en Theo elkaar voor het eerst hebben gekust!

Naomi en Tirza hebben allebei een “job” bij het verzorgingshuis ” De Wellen” in Oss. Bij de Paasbrunch verhaalden zij over de bewoners en hun “makken”. Wim die dat aan hoorde reageerde: “als ik dat zo hoor ga ik dus niet naar “De Wellen”. Sifra zei daarop ”opa gaat liever naar de Wallen”.

Ra, ra, wie is dit ook al weer? Alleen voor zijn peettante was het moeilijk raden. Voor anderen, eigen tak, was het niet moeilijk, zoals onderstaand blijkt: Hallo Opa, ik zie dat mijn verhuisbericht in het Princiepertje terecht is gekomen! Leuk. Ik doe voor de verandering ook maar eens mee met de Ra, ra, wie is dit ook al weer? Volgens mij herken ik deze wel! Volgens mij is dat een jonge Albert Schouten! Kortom de persoon die de naam gaf aan alle doodshoofden/skeletten die we tegenkwamen in onze jonge jaren. Papa Stephan leerde ons dit aan vanwege Albert's muzieksmaak in zijn jonge jaren waar nogal veel skeletten op vertoond werden! Dus bij elk bezoek aan de dierentuin met Opa en Oma Schouten werd bij het zien van een doodshoofd geroepen: "Kijk een Albert!", Groetjes Naomi Dat is dus Albert zou ik zeggen, Liefs,Odette Bij de afwas van deze avond bedenk ik mij de foto die heb ik ook nog niet aan jou laten weten. Het is natuurlijk één uit ons gezin en dan is het Albert. Lang geleden voor mij als het antwoord de juiste is. Groet Eugenie Ottens. 14-06-2011 Lieve jarige redacteur, Hierbij, zoals beloofd mijn bijdrage voor de rubriek Ra. ra wie is dit ook al weer? Een makkie dit keer voor mij. Hij lijkt volgens Nico op Odette. Maar het is overduidelijk Albert. En tot mijn grote verrassing voor de eerste keer in al die jaren dat ik dit spannende spel speel, ik denk per ongeluk, ook al bevestigd door de redacteur. Kwam het door de wijn, geschonken bij de heerlijke maaltijd die je voor ons had klaargemaakt? 'Weet je wat hij aan het doen is', vroeg je. Je vertelde dat hij aan het dansen is met Odette. Toen een unieke gebeurtenis voor een hardrocker in opkomst. Nu, ik het weet en de foto nog eens goed bekijk, denk ik dat hij zachtjes aan het tellen is op de maat van de muziek. Was het de foxtrot, een wals, de tango of de hiphop? Met de eeuwige roem zit het deze keer wel goed. Lieve groet, ook van Nico, de topdanser van de familie, Mirjam. Hoi Wim, Bedankt voor nr.95. Het was weer gezellig leesvoer. Op de ra, ra vraag kom ik misschien voor de deadline nog terug. Ik denk me intussen suf wie het toch kan zijn. Ik zie wel iets bekends, maar wie oh wie is het nu toch.

Onder het motto "ik kan je het nog sterker vertellen" reageer ik even op je berichtje over een brief uit Canada. Ik veronderstel dat er een brief uit Canada zal komen omdat ze via Loes mijn adres hebben opgevraagd. Daarbij werd verwezen naar de vertaling die ze na het overlijden van neef Ton hebben gevonden. Een brief, met of zonder dank, heb ik echter nog steeds niet ontvangen. Na ruim 20 jaar maakt dat ook niet zo veel meer uit, toch! Groet, Josephine We gaan iets verder terug in de tijd. Ik geloof toch niet dat het erg moeilijk is, hoewel directe herkenning een ander verhaal is. Ik verwacht veel antwoorden op de vraag wie zijn dit ook alweer:

Grijp je kans voor de eeuwige roem!

Stuur je oplossing in!

Wie zijn dit?

Geboren te Amsterdam op 19 april 2011

Julian (4744 gram) Zoon van Renate en Sebastiaan

Osser Nieuwtjes Het schijnt dat de Nederlanders meer klagen over het weer dan de Engelsen, wat me verbaasd en toch ook weer niet, want nu met deze twee laatste dagen vol zonneschijn en een naderende storm heeft iedereen het erover en staat het nieuws vandaag alleen in het teken van het weer. Toch is er ook ander nieuws te vertellen waarbij het weer af en toe de laatste drie maanden een rol heeft gespeeld. Voor velen is het weekend om te doen waar je zin in hebt of om uit te rusten van drukke bezigheden door de week. De een heeft plezier om de tuin te doen, vaste adressen bieden zich aan. De ander zoals, Albert is weer druk bezig in zijn huis, nu was de gang aan de beurt, een likje verf, een paar lampjes bevestigen en zo verder. De volgende klus ligt al te wachten voor de komende weekenden. De gang is mooi geworden die hebben we kunnen bewonderen in het laatste weekend van april. Op Koninginnedag zijn papa en ik al naar Wegberg vertrokken, waar ook Oscar, Heike en Saskia zich hadden genesteld, de dag was eindelijk aangebroken. Dajana mocht 1 mei haar 1e Heilige Communie ontvangen. Na een gebroken nacht, de bedden waren aan vervanging toe, zaten we om 10.00 uur in de kerk vol verwachting. Er waren 32 kinderen, waarvan een jongen het op een gegeven moment niet meer zag zitten en snel weg liep om buiten over te geven, hij

schoof nog net op tijd de rij weer in om de hostie te ontvangen. Het was een geweldige mooie dag met mooi weer. Vele cadeaus heeft Dajana mogen krijgen, maar eentje stak er boven uit, na een puzzeltocht stond er een grote verrassing in de tuin, een trampoline, haar dag kon niet meer stuk.

Dajana schrijft in haar bedankkaart "01. Mai 2011 war ein Fest voller Freude, an das ich immer gerne zurückdenken werde". De verjaardag van Albert op 8 mei was tevens Moederdag. Herinneringen van vele Moederdagen van mama komen bij je op en brengen een glimlach op je gezicht. Eugenie refereert hier aan en schrijft zelf heb ik ook dit jaar een mooie Moederdag gehad. Het weekend daarna waren papa en ik uitgenodigd bij Odette, Ferry had van een patiënte een

kilo slibtong gekregen en dat ging er wel in. Papa heeft ze gebakken, inductie koken is toch anders als je dat niet gewend ben en dat de slibtong er dan uit ziet als een “fukushima” slibtong maakt het wel bijzonder. Zaterdag 21 mei was het museum dag voor Robin en Michel samen met Mirjam. Zij gingen naar Robbie Cornelissen. Oorspronkelijk is hij bioloog maar hij heeft daarnaast een opleiding op de kunstacademie gedaan en is een zeer goede potloodtekenaar. In het Centraal Museum in Utrecht was een tentoonstelling van zijn werk. Zeer de moeite waard. In dat zelfde weekend waren mijn plannen om met een vriendin een dagje Maastricht te doen met de welbekende Kruidvat treinkaartjes. Voor de zekerheid even op internet de NS site bezocht, en jawel hoor, werkzaamheden aan het spoor, het zou een trein/bus reis worden van 2,5 a 3 uur, dat hebben we toch maar niet gedaan en besloten om er een dagje Leiden van te maken, wat een leuke interessante stad. Op zaterdag 28 mei hebben papa en ik weer mee gedaan aan de Osse Bridgekroegentocht, we e zullen nooit 1 worden, maar de gezelligheid staat voorop. Eugenie en Pieter hebben 30 mei bij Naomi een werkbezoek gebracht. Voor Eugenie was het een bezoek en voor Pieter was het klussen nl. lampen ophangen. Zij heeft een prachtige flat en het ziet er allemaal mooi uit.

1 Juni heeft Odette Jort naar Gennep gebracht om daar te logeren. Ze hebben gezellige dagen gehad met prachtig weer. Ze zijn op de oude Martinustoren geweest een bijzonder monument van "Oorlog en Vrede". Helemaal bovenin kon je naar het Gemeentehuis kijken en had je met verrekijker een goed zicht op het ooievaarsnest met 3 jonge ooievaars. Het hoogtepunt van de logeerpartij was voor Jort het zwemmen. Inmiddels heeft Jort met de zwemvierdaagse een medaille gewonnen. 6 Juni waren Pieter en Eugenie uitgenodigd om te komen kijken bij Naomi naar de musical "Back to the 80s". Een avond die ze niet hadden willen missen. Doordat het Pinksterweekend niet gunstig viel heeft papa zijn verjaardag op de dag zelf gevierd, zodat hij de vele gasten op verse producten kon trakteren, de nieuwe haring mocht daarbij natuurlijk niet ontbreken. Tirza heeft er als een trots kleinkind rond gelopen, we kunnen haar feliciteren met het diploma Pedagogiek en Leonie belde „s avonds met de mededeling haar “Abitur” gehaald te hebben, mooie berichten. Voor de jongens van Eugenie beide wat minder goed nieuws, Michel heeft uitstel aangevraagd en Robin heeft wel zijn presentatie gedaan, maar moet toch nog aanpassingen maken bij zijn verslag. Het verslag wordt op 5 juli opnieuw bekeken en dan hoort hij of hij geslaagd is. Mijn eigen tuin hebben Eugenie, Pieter en ik weer een

metamorfose gegeven, ik hoop dat ik het nu overzichtelijk genoeg heb om het bij te kunnen houden, precies om 18.00 uur kwam de regen en waren we klaar. Voor Hilde was er een surprise party georganiseerd door de familie Peulings. Hilde heeft de reis vanuit Australië cadeau gekregen omdat zij 50 jaar is geworden. Het was een echte

surprise voor haar om familie en vrienden te zien en papa en Eugenie hebben een gezellige middag gehad. Zondag 26 juni was er een kraamfeest bij Bart, Barbara en Ruben van Eck omdat daar een dochter (zusje) is geboren Elin. Papa en ik hebben dat gecombineerd met een bezoek aan het gerenoveerde klooster in Velp wat nu een zorgresidentie (verzorgingshuis) is geworden.

Het is prachtig geworden en papa ziet het helemaal zitten. Eugenie en Pieter hebben nu lekker een week vrij, waarin ze gaan uitrusten, een dagje uitgaan naar Aviodrome. Een dagje met een "Cabrio" gaan toeren en verder zien ze wel. Zelf moet ik nog 2 dagen werken, echt aftellen en heb ik lekker 2 weken vakantie. Voor mij geen verre reis ditmaal, Oscar en Heike bezoeken Italië, met als hoogtepunt waarschijnlijk een dag shoppen in Milaan, Odette en Ferry hebben als bestemming Zwitserland. Mirjam en Nico vertoeven nu al 2 weken in Italië, hopelijk met zon en genieten ze van cultuur, Italiaans eten, zwemmen en luieren met voldoende leesvoer. En jawel hoor voor de eerste keer gaan er Sudoko‟s mee in de klasse van genius tot en met briljant. Het zal lekker rustig zijn zo aan de waterkant. (Nico‟s vader vroeg laatst of het moeilijk is om die sodeju‟s te leren). Mirjam heeft inmiddels haar Masterclass in Maarsen met een certificaat afgesloten. De laatste 5 bijeenkomsten gingen vooral over verlies/rouwen/levenskunst en ethische vragen rondom het levenseinde. Voor Mirjam ligt de uitdaging om het toe te kunnen passen in haar werk. Ziekte brengt ook verlies mee en rouw.

Het is heel boeiend geweest en ze is zelf anders tegen het ouder worden gaan aankijken. Mooi voorbeeld is dat ze bij het voorstellen zei: „Ik ben Mirjam en ben 52 jaren jong.‟ Nu zal ze zeggen: „Ik ben Mirjam en ben 52 jaar.‟ Tussen alle bedrijvigheid door van werken en studeren hebben ze nog tijd gevonden voor een schouwburgbezoek met Debora en Ruben naar Frank Groothof over de Soldaat en de Keizer (en Mirjam maar denken dat ze naar een griezelverhaal gingen over Frankenstein). Inmiddels heeft Nico er een jaartje erbij en heeft hij dat gezellig op pinksterzondag gevierd. De dag begon met een onverwachte kerkganger, die de dag ervoor nog voor werd gewaarschuwd dat het feest echt pas om 13.00 uur begint. Papa had echter andere plannen en was toch wel erg benieuwd naar de preek, verrassing compleet. Nico kan nu nog extra genieten van al het lekkere eten, maar in augustus staat de tandarts op het programma. Saskia verraste ons nog met een auto-ongeluk, gelukkig is het

allemaal mee gevallen, alleen zal ze toch nog een keer naar Oss

moeten komen voor een nieuwe Nederlandse fiets. Het wordt donker en ik hoor in de verte wat gedonder, zal het de beruchte storm zijn? Ik laat het hierbij en wens iedereen een warme, fijne zomervakantie. Heel veel lieve groetjes, Sabine

Hannes en het karakter van de Peulings’en Mijn belangrijkste interesse in het napluizen van de geschiedenis van de familie was niet alleen de feitenkennis van wie, wanneer geboren en gestorven was, maar vooral ook, wat deden ze en wat waren het voor mensen. Naarmate je verder teruggaat in de tijd wordt dat overigens steeds moeilijker te achterhalen. Zeker als je opa al sterft als je vader 12 is en die ook niks over hem kan vertellen. Uit officiële stukken blijkt dat de generaties in Groesbeek, boer waren en in de laagste belastingklasse vielen. Bovendien boerden ze “in de hei” ook wel “de plak” genoemd en dat was ook

(tante Anna) was gaan wonen, en die woonde wel op de Graftwegen. Hannes was dus dapper geweest om destijds een meisje te “roven” uit deze deftige buurt. De boerderij waar dat meisje Elisabeth van der Horst woonde, stond vlak aan de Duitse grens en bood lange tijd kwartier aan douaniers. Het was een ideale plek om smokkelaars te vangen zoals uit de foto blijkt. Het adres was Graftwegen D 10. De 3e persoon van links op deze foto is Grad (Gradus, Gerhard) van der Horst de vader van Elisabeth van der Horst. Hannes en Elisabeth trouwden op 16 september van het jaar 1884.

niet de allerbeste grond. Ook Hannes boerde daar, niet ver van de plek waar zijn vader Cornelis (in Groesbeek Knillus genoemd) ook boerde. Hannes is mijn overgrootvader dus de opa van Jan Peulings. In Groesbeek was het gebruikelijk dat je een meisje zocht uit je eigen buurt, anders kon je wel eens klappen oplopen. Omdat mijn vader vertelde dat zijn opa in Groesbeek op de Graftwegen had gewoond, was het niet onlogisch dat diens vrouw daar ook vandaan kwam. Later kwam ik er pas achter dat dat helemaal niet klopte en dat Hannes altijd op de hei had gewoond, alleen toen hij later stopte met boeren bij zijn oudste dochter

Een bijzonder jaar om dat eerder dat jaar op 1 mei in de Verenigde Staten een grote werkstaking plaats om de 8 urige werkdag af te dwingen. Daarmee werd de oorsprong geleverd van de 1 mei vieringen. Omdat Hannes later bij zijn dochter ging wonen kon ik, via een van de dochters van tante Anna (Marie Groenen) toch nog wel het een en ander over Hannes te weten komen. Hannes en Elisabeth kregen 8 kinderen, waarvan (tante) Anna de oudste was. Zij had op de boerderij de verantwoordelijkheid voor de kippen en de eieren en liep naar de markt in Nijmegen om daar die eieren te verkopen.

Daarna kwam Grad, mijn opa dus en vernoemd naar zijn opa. Hij was eerst paardenhandelaar, daarna kocht hij de Nachtegaal waar hij boerde en een café runde en ook nog enige tijd kapper was. Als je bij de kapper op je beurt moest wachten kon je vast in ‟t café een borrel drinken. Later moest hij kiezen en gaf hij eerst het kappersvak eraan en toen het boeren. Toen kwam Johannes, die Jan werd genoemd en in 1918 bij een schietincident om het leven kwam. Daarna Maria die wij kennen als tante Marie uit Mook. Met name bij tante Marie en Grad vallen eigenschappen te herkennen die een beetje centraal lijken te staan in de familie Peulings. Ik kom daar later in deze bijdrage op terug. Vervolgens wordt Henrica geboren. Van haar weten we geen roepnaam, omdat ze al na 6 maanden overlijdt en vervolgens, Wilhelmina die we kennen als Tante Mina uit Zeeland. Ze was getrouwd met (Ome) Jan de Bruijn uit Ottersum die familie was van oma Schouten. (Overigens was ook langs de weg van Pa‟s moeder - de Kersten familie een familiaire link naar oma Schouten) Daarna was er een Henricus, ome Hent genoemd. Met hem was er weinig contact, hij woonde in Nijmegen en was “fout” geweest in de oorlog. Later heb ik begrepen dat hij waarschijnlijk lid was geworden van de NSB om zijn werk te kunnen behouden. Als laatste wordt op 3 maart 1899 Hendrika geboren die wij kennen als Tante Riek (Verkroost) van het gelijknamige verhuisbedrijf in Nijmegen. Terug naar Hannes. In de latere jaren had hij een hond die Sammy heette en werkelijk onafscheidelijk van hem was. Hij pruimde tabak en spiertste dan op benen van de kinderen, zijn kleinkinderen. Het was een

plagerijtje dat die kinderen wel konden waarderen. Marie spreekt met veel liefde over haar opa Hannes, maar voegt er wel

Van links naar rechts, tante Riek, tante Marie en Tante Mina aan toe, misschien komt dat wel omdat hij mij voortrok, ik mocht het vaakst voor bidden. Opa Hannes zei altijd: “Laat Marie maar voor bidden want die heeft de mooiste stem.” Ze mocht ook wel eens mee naar ome Grad en tante Anna (mijn opa en oma) en omdat voor Marie te ver was reden ze dan mee met een vrachtwagen van de melkfabriek uit Cuijk. (In Cuijk zullen ze dat overigens wel de romfabrik hebben genoemd) De kwaliteit van de foto van Hannes is niet geweldig, omdat ze helemaal verfrommeld is geweest.

In alle andere gevallen ging Hannes alleen en te voet. Fietsen kon hij waarschijnlijk niet, maar te voet reizen was geen probleem. Hij ging dan van Groesbeek naar Velp lopen om zijn oudste zoon te bezoeken. Daar overnachtte hij dan en liep de andere dag naar Zeeland om bij Tante Mina op de koffie te gaan en daarna verder naar Den Bosch waar ome Hent een tijd heeft gewoond, opnieuw een tocht van zo‟n 30 km. Na een overnachting in Den Bosch ging het dan weer via Zeeland terug naar Velp. Ook op hogere leeftijd liep hij dat soort afstanden. Tegen zijn kleinzoons in Mook sprak hij vaak over het dreigende gevaar van de oorlog, een oorlog die hij zelf niet meer zou maken overigens. Hij overleed in 1937 kort nadat zijn zoon Grad was overleden. Hij vond het vreselijk zei hij al in 1933 dat zijn kleinzoons zouden opgroeien als kanonnenvoer. In de eerste wereldoorlog had hij een Duitse jongen in het gezin als pleegkind opgenomen, omdat die van over de grens geen eten meer hadden. De jongen zou hem ook in de jaren na de oorlog trouw blijven

opzoeken. Hij was een rustige man die niet gemakkelijk kwaad te krijgen was. Dat lijdzame gedrag dat ook heel duidelijk herkenbaar was bij tante Marie en tante Mina en bij Grad, mijn grootvader. Ook bij mezelf herken ik dat en ook wel bij mijn vader, alhoewel daar ook wel een dosis opvliegendheid en Kersten‟s gif bij zat. Van tante Marie mocht bijvoorbeeld alles. “Ja hoor, we mochten wel spelen met die oude jachtgeweren als ome Harrie het maar niet zag.” Dat ging natuurlijk mis en ze kreeg dan vreselijk op haar kop van ome Harrie. Ze knikte heel braaf en „schuldbewust‟ en zei dat ze dat echt niet wist dat dat niet had gemogen en dat het toch eigenlijk niet zo erg was. Als ome Harrie dan ziedend wegliep met de geweren, lachte ze naar ons en zei: “Da ga wel weer over. Als ome Harrie morgen weg is zuuk ik ze wel wir op.”

En Pa vertelde altijd het verhaal dat hij met zijn neven – de zoons van tante Marie – in Groesbeek uitging en dat ze dan te voet terugkwamen zo rond half 3. Tante Marie zat dan in de keuken de krant te lezen – op armlengte anders zag ze niks – liet dan de krant zakken en zei heel droog: “Och jongens ziede gullie daar al.” Van mijn opa Grad was bekend dat hij mijn oma aanduidde als “De generaal”. Als mensen iets wilde afrekenen of regelen met hem, dan was steevast zijn antwoord: “Ga maar naar binnen en regel het maar met de generaal.” Alle bomen in de tuin zijn door hem zelf daar aangeplant. Toen eens een keer iemand voorstelde dat een bepaalde boom beter op een andere plek geplant kon worden, liet hij weten dat hij het niet zou wagen een boom ergens anders te plaatsen dan de opdracht van de generaal.

Hannes had echter ook nog een ander trekje en dat is misschien meer door Groesbeek ingegeven dan door de genen. Die van Gruusbèk stonden er ook wel om bekend dat ze vlegelachtige streken hadden. Zo ging hij vaak naar Kleve of Kranenburg en zocht daar Duitse soldaten op. Die stookte hij dan tegen elkaar op door te zeggen dat een ander iets lelijks over hem had gezegd. Als die dan ruzie kregen had hij schik en werd ie meestal buiten gezet. Geheel in zijn nopjes wandelde hij dan terug naar huis. Ook in Groesbeek haalde hij dat soort streken uit, meestal tegen personen uit verschillende buurtschappen.

Geert van Jan van Grad van Hannes van Knillus van Adrianus Peulis de snuifrasper.

Verjaardagsdag in Oss De tijd gaat snel. Het is alweer 14 juni 2011 de verjaardag van Wim Schouten. Bij het communiefeest 1 mei jl. van Dajana vroeg mijn vader of ik ook dit keer een handje kon helpen als hij zijn verjaardag ging vieren. Een vrije dag was zo gepland dus mijn antwoord was: Ja. Belangrijke woorden uit zijn uitnodiging waren; Na ampel beraad heb ik toch besloten om mijn verjaardag gewoon op de 14e te vieren, ook om zeker te zijn dat de nieuwe haring vers van het mes is, hartelijk uitgenodigd tussen 11.00 uur en 18.00 uur, als het goed weer is kunnen we lekker buiten zitten en als het slecht weer is ook, voor hen die nog een werkzaam leven (moeten) leiden onmogelijk is om te komen, wees dan in gedachten bij ons.

Om 8.30 uur stond ik op de stoep. Een dik wolkendek boven ons hoofd. Toch besloten we om buiten alles in orde te maken voor de visite. Ondertussen ging mijn vader voor het gebak en de haring op pad. Toen hij weer thuis kwam was ik bijna klaar, we keken naar de lucht het kon vriezen of dooien, de daarop volgende anekdote van mijn vader was het begin van een prachtige dag. Bij de vierdaagse van Nijmegen was het ook altijd spannend wat het weer van de dag zou zijn. Mevrouw de Gooyer keek dan altijd naar de lucht en zei; "Als er een klein stukje blauwe lucht verschijnt en het blauw wordt alsmaar groter en je kunt er dan een broek uitknippen dan word het een mooie dag".

Precies om 11.00 ging de bel. Allebei dachten wij dat het tante Josephine zou zijn, maar de eerste die mijn vader feliciteerde was tante Mies. Al snel volgde Josephine, Annie en Albert, Gerard en Truus, Riek, Nel en Rien en Tirza. De grote verassing waren mijnheer en mevrouw Jilleba, zeer goede vrienden en mijnheer

Jilleba is een collega van mijn vader geweest. Iedereen zocht zijn plekje in de tuin en ze genoten van het gebak en de koffie. Al snel was iedereen gezellig met elkaar in gesprek. Stephan hoorde bij de werkenden dus hij kwam even tussendoor feliciteren

samen met een co-assistente. "Traditie" werd er geroepen toen de nieuwe haring vers van het mes werd geserveerd en Ooooooooooooooh wat was die lekker !!! Wat ook een jaarlijkse versnapering is, is de tomaten- groentensoep een ragout pasteitje en de gehaktballetjes. De kok werd bedankt voor al dat lekkers. Zo rond 16.30 uur toen iedereen weer naar huis was, kwam Sabine en Pieter volgde om 17.00 uur. Tot 18.30 uur hebben we lekker buiten gezeten. De dag is verlopen zoals in de uitnodiging stond geschreven. Het bezoek, de cadeau's, kaarten en de vele telefoontjes hebben er voor gezorgd dat 14 juni 2011 een mooie 79e. verjaardag is geweest voor mijn vader. 14 juni 2012 wordt een bijzondere verjaardag. Nog even geduld en dan is het zover voor een spetterend feest. Hartelijke groet aan de familie, Eugenie Ottens.

Klein zijn Klein zijn, dat wil ik. Nog steeds met mijn poppen spelen. Nergens bang voor hoeven zijn. En veilig bij mijn moeder op schoot. Klein zijn, dat wil ik. Geen zorgen over huiswerk. leven in een fantasiewereld. En mama helpen met opruimen. Nu staan de poppen op zolder. En mijn vriendinnen gaan uit, ze kijken naar jongens en giechelen. in deze veel te grote wereld voor dit veel te kleine meisje Debora Schouten

Herfst, 2010

Verjaardagskalender De redactie van het Princiepertje wenst de jarigen, in het 3e kwartaal, van harte proficiat! Juli 3 Ferry Hersbach (Dordrecht) 3

Fleur van Veen (Grave)

5 Thomas Imhof (Tiel) 8 Marieke Vlemmix (Aarle Rixtel) 11 Ton Schouten (Nijmegen) 18 Debora Schouten (Oss) 21 Eva Bach (Millingen a/d Rijn) 23 Leonie Schouten (Jühnde, Duitsland) 28 Rob van Veen (Grave) 31 Jack Castelein (Hilversum) Augustus 4 Thomas Peulings (Best) 5

Heike Willig-Schouten (Achim Baden, Duitsland)

11 Ruben Imhof (Tiel) 14 Marit Schouten (Schaijk) 21 Johan Smeets (Sittard) 24 Brigit Imhof (Tiel) 24 Jeanette Schuurman (Utrecht) 26 Teun Bakker (Wychen) 30 Anna Laming (Noordwijkerhout) September 3 Ruben Schouten (Oss) 6 Femke van der Werf (Nijmegen) 8

Bram Triepels (Annen)

9

11 Dajana Schouten (Wegberg,

Duitsland)

12 MarcJan Schouten (Wageningen) 12 Annemieke Gouma (Hardinxveld/Giessendam) 15 Erik Henricks (Zeist)

15 Renate Schouten (Amsterdam) 16 Naomi Schouten (Nijmegen) 20 Edward Imhof (Tiel) 20 Truus Bruins (Nijmegen)

Het laatste schot van een Leopard tank in Bergen Hohne (Dld), in mei van dit jaar. Mijn Regiment Huzaren Prins Alexander was al opgeheven en nu bestaan er geen Regimenten Cavalerie meer die de Zware Tanks bedienen. De know how en de ervaring zal verdwijnen, de slagkracht van ons leger verdwijnt en zal niets meer voorstellen. Daar zullen latere regeringen mee worden geconfronteerd en dan helpt het geen zier als je dan deze regering kortzichtigheid gaat verwijten.

Dan is het te laat! Wim