Het Princiepertje. Het Bisschop Hamer Huis aan de Verlengde Groenestraat in Nijmegen van 1923

Het Princiepertje

Het Bisschop Hamer Huis aan de Verlengde Groenestraat in Nijmegen van 1923

Nr. 97

2011

Dordrecht, september 2011

Lieve familie en alles wat erbij hoort, Ja, dat alles wat erbij hoort is inmiddels wel heel groot. Opa Schouten zou bij leven 111 jaar zijn geweest. Zou hij van iedereen alles nog onthouden hebben? Zou hij 100 jaar geleden op 11 jarige leeftijd hebben geweten dat de familie Schouten zo zou zijn uitgegroeid?? Na de begrafenis van Monique vorige week reed ik met Maaike mee in haar 20 jaar oude Toyota terug naar het Westen van het land. Nog vol van de dag, met mooie maar ook verdrietige momenten, beseften we dat het toch fijn zo’n hechte familie te hebben. En dat met het verstrijken van al die jaren die familieband nog zo sterk is. Ondanks onze ‘veertig plus’ met al wat grijze haren en rimpels voelden we ons nog steeds jong, en memoreerden we de vele familiedagen, feesten en leuke momenten. Op de SKFD van 2010 vond ik het zo bijzonder om de generatie na ons al weer te zien in een leeftijd waarin wij zoveel met elkaar optrokken, en dat het net was alsof je letterlijk in de tijd terug ging. De SKFD waar Monique nog zoveel heeft gedaan! Op die dag vorige week reed ik ook een stukje mee in de auto van mijn vader, van de Janskerk naar de begraafplaats. Het was een enerverend ritje, waarbij de TomTom enige moeite had om een busbaan van een gewone weg te onderscheiden. En niet alleen de TomTom had enige moeite. Geschrokken zat ik op de achterbank naar (tante) Mies en (tante) Josephine te luisteren, die wèl zonder enige moeite zich bemoeiden met de rijstijl van mijn vader. Verbaasd was ik, dat hij zich dit liet welgevallen, later realiserend dat hij natuurlijk, ondanks zijn leeftijd, ook nog steeds gewoon het broertje is van zijn twee zussen. Op Wikipedia lees je dat het woord familie naar veel dingen kan verwijzen, van een verzameling elementaire deeltjes (natuurkunde), groep instrumenten met dezelfde bouwwijze (muziek) tot in de meteorologie om een groep wolken in te delen (wolkenfamilie). Familie staat ook voor verwantschap, en berust in beginsel op biologische relaties tussen individuen en groepen. Familie staat voor mij ook gelijk aan familiegevoel, een gevoel die een sterke onderlinge band symboliseert. Een band die op zo’n verdrietige dag als vorige week nog sterker beleeft. Het gemis van Monique zal zich langzaam vullen met mooie en waardevolle herinneringen. Met haar glimlach, haar onuitputtelijke energie en haar intens genieten van alle familiedagen. Familie Schouten staat ook voor ‘Princiepertje’, met dit keer, met naast een In Memoriam over Monique, ook een postuum ‘interview’ over (ome) Ton.

Elk afscheid betekent de geboorte van een herinnering Odette [email protected]

In Memoriam

Monique Jeanne Hendrika Héman-Schouten * 31 oktober 1957 te Ede - †16 september 2011 te Utrecht Zij stond nog midden in het leven en was na haar operatie vol goede moed. Haar werd bij haar opname in het ziekenhuis gevraagd: “ben je niet bang?” Haar antwoord: ”waarvoor zou ik bang zijn. Ik ben hier in goede handen”. En dan in eens is zij niet meer in ons midden. Niet alleen voor Eugène, Stéphanie en Frédérique, waarvoor dit verlies ontzettend moet zijn, maar voor de hele familie is het nauwelijks te geloven, dat we niet meer met haar kunnen praten en lachen. Zij groeide op in Den Haag, Deventer en Lochem. Zij studeerde in Utrecht, waar ze in 1983 afstudeerde als orthopedagoge. Zij werkte in de schoolbegeleiding, zowel voor leerlingen als docenten en was een geziene collega, die in tal van commissies haar kennis uitdroeg. Daarnaast was zij actief voor de kerk en jarenlang voorzitster van het Kathedrale Koor van Utrecht. Als werkstudent was zij al vanaf 1976 betrokken bij de Vierdaagse van Nijmegen en maakte deel uit van het Uitvoerend Comité tot op heden, alleen onderbroken vanwege haar moederschap. Ook in onze familie was zij geliefd en werd hogelijk gewaardeerd voor haar inzet en het organiseren van de familiedagen, al vanaf de Kinderfamiliedag in Ommen. Zij was mede de grondlegster van ons familieblad “Het Princiepertje”. Niet alleen haar tomeloze inzet voor mens en maatschappij zullen we missen maar vooral de lieve Monique met haar groot gevoel voor humor. In de Sint Janskerk te Utrecht, waar zij met haar Eugène trouwde ook haar dochters werden gedoopt, namen we onder grote belangstelling afscheid van haar in een mooie dienst van Woord en Gebed met medewerking van een indrukwekkend gelegenheidskoor waar Monique een bijzondere band mee had. Aansluitend werd zij ter aarde besteld op de begraafplaats St. Barbara te Utrecht. Zij is nu in Gods handen. Dat zij ruste in vrede Wim

Bij de voorplaat: De Verlengde Groenestraat begon oorspronkelijk op de kruising Sint AnnastraatGroenestraat en liep vanaf hier naar het oosten. Vlak voor de spoorlijn Nijmegen-Venlo boog de weg af naar het zuidoosten en liep hij parallel aan de spoorlijn, tot aan de kruising met de Heyendaalseweg. In 1979 werd het eerste deel van de straat, tussen de Groenestraat en het spoor, omgedoopt tot Groenewoudseweg. Sinds kort woont Door niet alleen meer aan de Verlengde Groenestraat. De gevel van het studentenhuis waar Naomi woont sluit hier ook direct op aan en zij kijkt vanuit haar kamer direct op het fietspad en de puinhoop van de volkstuintjes. Van stedenbouwkundige waarde wegens de situering bij een kruising van wegen en de spoorlijn Nijmegen-Venlo, waar het pand door zijn omvang en opmerkelijke `dakruiter' een beeldbepalende rol speelt ligt het voormalige klooster het "Bisschop Hamerhuis" . Van cultuurhistorische waarde als bijzondere uitdrukking van een culturele en geestelijke ontwikkeling, in casu de vestiging van een groot aantal kloosterorden in en om Nijmegen na de opening van de Katholieke Universiteit te Nijmegen in 1923. Bovendien verwijst de Chinese pagode op het dak naar het werkveld van de missionarissen van Scheut die dit klooster hebben laten bouwen. Het klooster werd vernoemd naar de Nijmegenaar Ferdinand Hamer. Hij werd geboren in 1840 in de Molenstraat op nummer 122 (zijn geboortehuis bestaat nog steeds). Als missiepater vertrok hij in 1865 naar China om ongelovigen te bekeren. Hamer was bijzonder hulpvaardig en zeer geliefd in zijn omgeving. Hij schopte het zelfs tot bisschop. In 1900 brak er een burgeroorlog uit, de Boxer-opstand. De rebellen moesten niets hebben van buitenlanders. Ze namen Hamer gevangen en martelden hem vier dagen lang. Uiteindelijk hingen ze hem ondersteboven en staken hem in brand. Zo'n marteldood is genoeg aanleiding voor een heiligverklaring, zou je zeggen. In 2000 verklaarde paus Johannes Paulus II in één klap 33 Chinese missionarissen heilig, maar Hamer zat er niet bij. In zijn missie was hij kennelijk te veel afgeweken van de rechte leer. Hij blijft wel genomineerd. Nijmegen eert zijn bijna-heilige met een standbeeld en een straatnaam. (Uit Noviomagum en Wikipedia)

Herinneringen aan Ton Schouten Het is een gemis dat bij alle interviews, die inmiddels in het Princiepertje verschenen zijn, er een manco is. En dat is dat je degenen, die ons ontvallen zijn, niet meer naar hun lotgevallen kunt vragen. Eén van hen is onze Ton, die veel te vroeg, op 26 mei 1990, op 62-jarige leeftijd plotseling gestorven is. Dat is al meer dan 21 jaar geleden, wat betekent dat vele familieleden hem nauwelijks of niet hebben gekend. Vaak wordt nog aan hem gedacht en dan volgt er meestal een mooi verhaal, waarbij hij betrokken was of hij wordt geciteerd. Zoals op het verlovingsfeest van Gerard en Ria, thuis bij de familie Meussen in de Ziekerstraat. De kamer werd ingericht voor het diner en de familie werd verzocht even een wandelingetje te gaan maken. Verstokte sportliefhebbers, zoals Ton er ook een was, bleven liever binnen want op de TV waren er internationale sprintkampioenschappen wielrennen met o.a. Arie van Vliet. In spanning zaten we te kijken naar een “surplace”, waarbij de scheidsrechter nauwlettend in het oog hield of één van beide wielrenners niet achteruit bewoog. Mevrouw Meussen kwam even langs en vroeg: “Wat doet die man met dat pistool?” Ton antwoordde: “Als

één van die wielrenners beweegt, dan schiet hij de banden lek”. Dat was helemaal Ton: droge opmerkingen en veel gevoel voor humor. Tonny, zoals hij in zijn jeugd werd genoemd, werd geboren op 20 januari 1928 aan de Dommer van Poldersveldtweg in Nijmegen, de dag vóór Mama‟s verjaardag, waardoor zijn verjaardag altijd een beetje in de verdrukking kwam. Hij werd traditiegetrouw genoemd naar zijn vader en diens vader Antonius, zodat in stand bleef dat hij genoemd kon worden: “Toon van Toon van Toon van de Kuuper”. Uit zijn jeugd tot aan zijn zestiende levensjaar is weinig bekend. Hij ging al vroeg het huis uit. Op twaalfjarige leeftijd vertrok hij naar het kleinseminarie, het “Thomas College” van de Paters Augustijnen in Venlo en was daardoor alleen met de vakanties thuis. Dat is natuurlijk van invloed op de herinneringen van zijn

broers en zusters. Toen hij in 1940 het ouderlijk huis verliet, waren alleen Riek en Jan zich daarvan bewust. Jan, die nog het meeste met hem, ook later in de Nijmeegse schoolen studententijd, optrok, kunnen we helaas niets meer vragen.

Riek herinnert zich dat het eigenlijk meer pushen van Pa was dan dat Ton zelf zo graag priester zou willen worden. Wel was hij met volle overgave misdienaar, maar dat waren eigenlijk alle jongens en het liefste speelde hij thuis “misje”. Mama maakte dan provisorisch een altaar en Riek en Jan fungeerden dan als misdienaar. Als Riek dan ook eens voor patertje wilde spelen, dan kon dat niet, want dat was niet weggelegd voor meisjes. Hij was een goede leerling en niet alleen voor de vakken orde/netheid en

catechismus waar hij in de vierde klas respectievelijk een 8 en 9 kreeg toebedeeld.

Om half zeven komt de pater met de bel langs je bed en wekt je uit je slaap. De dag begint. Vijf minuten om op te staan. Snel aankleden, en in colonne naar de mis in de kapel voor een mis van bijna drie kwartier. Dan met al je klasgenoten naar de studiezaal om de lessen voor te bereiden. Daarna om acht uur ontbijten, een klein speelkwartiertje en om negen uur in de schoolbanken voor de eerste les van de dag. Of hij wel eens heimwee had daar in Venlo is niet bekend, maar in ieder geval hield hij het in 1944 voor gezien en zei het internaat vaarwel. Wanneer dat precies was weet ik niet, maar hij was in januari 1944 in Nijmegen, omdat er toen een foto gemaakt is en ik herinner me ook dat hij bij het bombardement van Nijmegen op 22 februari 1944 ook op de Paddepoel verbleef. Of de treinstaking in september 1944, na de vakantie, er mee te maken had dat hij niet kon terugkeren naar Venlo is niet duidelijk maar het zou kunnen. Hoe dan ook: in de septemberdagen na de luchtlandingen bij Nijmegen was

problemen en deed met goed gevolg eindexamen in 1949. Thuis poetste hij, op verzoek van Mama, van iedereen de schoenen, omdat hij dat zo goed kon en perste zelf zijn broeken, want hij wilde dat netjes hebben. Hij kon goed dichten en maakte, nagenoeg alleen, de feestgids bij het huwelijk van Riek en Jan. Zijn liedjes uit die gids “waar de Bosse Baan begint” en “als eerste kind van een agent” worden nog steeds uit volle borst gezongen op familiefeesten. Iets organiseren of behulpzaam zijn ging hij niet uit de weg.

Ton definitief weer in Nijmegen en handelde, samen met zijn boezemvriend Ad van Berkel, in sigaretten die ze bij de Engelse en Amerikaanse soldaten op de kop wisten te tikken. Het was een vrijbuiterstijd, zeker ook voor Ton, en regelmatig naar school gaan was er ook niet bij, vanwege de vele granaatbeschietingen en de verwoestingen in de stad. Hiermee verloor hij tenminste één schooljaar en waarschijnlijk nog één omdat het vakkenpakket van het kleinseminarie niet overeenkwam met het Stedelijk Gymnasium (het einddiploma van het seminarie werd ook door de staat niet erkend). Enfin, hij vervolgde het gymnasium aan de Schevichavikstraat/Oranjesingel zonder noemenswaardige

“waar de Bossche Baan begint staat een heel groot huis” Zo wist hij dat op zekere dag Pa de huiskamer opnieuw wilde behangen en had hij alvast het oude behang verwijderd. Maar toen Pa thuis kwam, werd hem dat niet in dank afgenomen, want die behing altijd over het oude behang heen. De huiskamer op de Paddepoel werd dan ook steeds kleiner. Na zijn diploma Gymnasium te hebben gehaald ging hij Rechten studeren aan de Universiteit van Nijmegen en bleef thuis wonen. Iedereen vond het gewoon dat hij een kamer alleen had en niet eens de kleinste, aan de voorkant. Hij stortte zich, na de ontgroening, in het studentenleven, werd lid van “Carolus Magnus”, en bracht

menig medestudent mee naar huis. Dat studentenleven liep wel eens uit de hand. Toevallig was ik getuige en zag het verbaasde gezicht van mama, die ‟s morgens vroeg de was aan het ophangen was in de achtertuin en Ton thuis zag komen, terwijl zij dacht dat hij nog op bed lag. Hij mompelde wat van “ik heb op de soos

“De sociëteit a/d Oranjesingel” geslapen” en verdween naar boven. Maar ja, dan moet je vader niet fungeren als wachtcommandant bij de politie en ‟s morgens in de rapporten lezen dat zijn zoon “ter ontnuchtering was ingesloten”. Het huis was te klein en de “waardigheid” was ver te zoeken. Tussen de studentenvereniging “Ceres” van de Landbouw Hogeschool in Wageningen en “Carolus Magnus” bestond een gezonde rivaliteit en over en weer probeerde men elkaar de loef af te steken. Zo wilde Nijmeegse studenten eens de vlag in Wageningen veroveren door een inval te doen in hun soos, maar dat liep nogal uit de hand. De politie kwam er aan te pas en voerde charges uit. Ton, die bij de

actie achteraan liep, rende nu in de vluchtende horde plotseling vooraan en had naderhand, met een door een gummiknuppel veroorzaakte blauwe plek op zijn voorhoofd, wederom wat aan zijn vader uit te leggen. Het vrouwelijk schoon ging Ton niet uit de weg en hij had regelmatig “verkering”. Een van hen is me goed bijgebleven omdat die in hetzelfde huis verbleef als een “scharreltje” van mij die voor maatschappelijk werkster studeerde en bij Sociale Zaken stage liep. Tini (haar achternaam ben ik vergeten) volgde de opleiding voor kraamverzorgster, was eveneens intern en kwam

“ze ging nogal luchtig gekleed” veel op de Paddepoel. Zij verzorgde zelfs eens een rijsttafel: de eerste kennismaking van de familie met Indonesisch eten. Op zekere dag, het was prachtig zomers weer, wilde zij met Ton op de fiets naar Bloemendaal waar haar ouders woonden. Ze ging nogal luchtig gekleed en had een zeer kort broekje aan, wat de directrice van het huis waar ze woonde, niet zinde. Tini werd er op aangesproken, dat ze zich zo niet in het openbaar kon vertonen,

maar zij had daar geen boodschap aan en verdween op de fiets uit het zicht. Een boze en verontwaardigde directrice liet het er niet bij zitten en belde onmiddellijk haar ouders, die Tini eigenlijk de volgende dag verwachtten. Ze kwamen die dag ook niet aan in Bloemendaal, maar pas de volgende dag. Dat schreeuwde om een verklaring, want haar ouders hadden inmiddels ook al contact gehad met Pa, die ook van niks wist. Het bleek al heel lang de grootste wens van Tini om eens in een hotel te overnachten en deze reis had daarvoor de kans geboden. Of dit de aanleiding was, het kan zijn, maar kort daarna was de verkering uit.

In 1953 behaalde Ton met succes zijn kandidaats rechten; een foto getuigt ervan dat het op de Paddepoel gevierd werd. Kort daarna hield hij het echter voor

gezien en stopte hij met zijn studie.

“hij werd met Mijnheer aangesproken” In zijn studententijd was hij al supporter van NEC en ging hij elke thuiswedstrijd kijken. Hij deed wel wat aan roeien maar zijn hobby was tafeltennissen. Hij was lid van “Schependom” en ook jarenlang bondsbestuurslid. In die hoedanigheid werd hij door Door met “mijnheer” aangesproken, want die had van haar moeder geleerd “dat je tegen oudere mensen altijd beleefd moest zijn”. Hij organiseerde nationale wedstrijden en internationale demonstratiewedstrijden, waarbij zelfs gasten uit het verre Birma arriveerden en op de Paddepoel sliepen. (Pa deed ‟s nachts de slaapkamerdeur op slot, want vertrouwen deed hij het niet helemaal). Hij kon best een balletje slaan en speelde ook competitiewedstrijden tegen de vereniging “Handig en Vlug”. Daardoor leerde hij de familie Melssen kennen, want Door en haar broers waren daar lid. Ook kende hij Jan Melssen al omdat hij ook redactielid was van het blad uit Hees "Dorpsbelang” en kwam zodoende ook thuis op de Wolfkuilseweg.

In 1953 werd er in Nijmegen geen TV?) bij Willie, de broer van Door, openbaar carnaval gevierd zei Ton bij het naar huis gaan: vanwege de watersnoodramp in “Tini, je achterlicht doet het niet”. Zeeland, Zuid Holland en Noord Dat werd een moeilijke fietstocht Brabant. In april naar huis. Ton Schouten was kennelijk al het In zijn studenten Geboren in Nijmegen leed vergeten want tijd was Ton in plaats van het corrector geweest 20 januari 1928 Carnaval werd nu bij de drukkerij  Kleinseminarie Venlo “De Lentejool”, op Mac Donald. Toen 1940-1944 20 april 1953, hij stopte met zijn  Gymnasium Nijmegen gevierd. Het gezin studie, werd hij diploma 1949 Melssen vierde dit vertegenwoordiger  Rechtenstudie KUN feest mee in Café voor de kantoor1949-1953 Juliana in Hees, boekhandel  Candidaat Rechten waar ook Ton “Richelle” aan de aanwezig was. Hij Kelfskensbosch. Hij 1953 vroeg of hij mocht reed in een heel  Achtereenvolgens aanschuiven en klein autootje. “Dat vertegenwoordiger Door zei: “Je doet was net of je er Richelle, DOT, maar, stoelen zat”. mee in de goot Eberhard Faber, Aansluitend gingen reed”, herinnert glashandel van de ze met zijn allen Door zich. Hierna Heuvel en Glascom naar de werd hij vertegen1953-1984 Wolfskuilseweg woordiger voor waar eieren werden “Dots” ballpoints,  Getrouwd met Door gebakken. Ton met hoofdzetel in Melssen op maakte Door Den Haag en 30 mei 1959 avances, die ze niet aansluitend werd  Vader van Ton direct afwees, maar hij agent bij de fa. Schouten geboren ze zei wel: “We Eberhard Faber, de 16 maart 1961 gaan maar naar bekende handel in  Vader van Dorian binnen anders potloden, boetseerSchouten geboren 17 branden de eieren klei en accessoires, februari 1966 aan”. Ze kregen waar hij tot 1968 in verkering, die 6 dienst bleef.  Overleden te Nijmegen jaar duurde, waarin Vervolgens ging hij 26 mei 1990 hij zich maar één over op glas bij de keer vergiste met de naam. Na glashandel van Van de Heuvel in een avondje TV kijken (wat in die de Nijmeegse Kievitstraat. Het jaren bijzonder was, want wie had bedrijf werd geleid door 2 broers

Bier hadden ze wel ingeslagen, maar een koelkast was niet voorhanden, dus werden de flesjes aan een touwtje in het langs de tent stromende riviertje

“ Door zag het allemaal gebeuren”

uit Delft met dit filiaal in Nijmegen. Nadat de filiaaldirecteur met onenigheid vertrok, werd Ton gevraagd diens functie over te nemen. Echter, de wijze waarop de Delftse broers te werk gingen (onderling boterde het bij hen ook niet) en de gestelde eisen waren voor Ton niet aanvaardbaar. Er werd vervolgens meer dan een half jaar naar een nieuwe directeur gezocht, gedurende welke tijd Ton wel de functie waarnam. Hij kreeg daarbij op geen enkele wijze extra personele ondersteuning en is in 1978 uiteindelijk ook zelf opgestapt. Hij heeft toen nog tot 1984 bij de Glascom in Den Bosch gewerkt. Buitenlandse vakantiereizen waren aan Door nooit echt besteed, maar in de verkeringstijd gingen ze af en toe wel eens in Duitsland kamperen. Ton had een oude legertent op de kop getikt waar Ton, Door, Doors zus Annie en haar verloofde Toon in sliepen. Als het te hard regende, moesten ze in de auto schuilen, want een grondzeil hadden ze niet.

gelegd. Ton en Toon rookten een lekker sigaretje, maar hadden echter niet in de gaten dat de peuk die buiten de tent werd gegooid, precies op het touwtje terecht kwam, dat danig begon te smeulen. Door zag het allemaal gebeuren en vond het eigenlijk wel jammer dat ze het bier nog net op tijd konden redden..

Op 20 januari 1958 trouwden Ton en Door om fiscale redenen voor de wet, en op 30 mei 1959 voor de kerk. Ton had het huis aan de Verlengde Groenestraat gekocht van Vastbinder, in de familie een bekende onderwijzer, met 11 kinderen. Door, die met Ton mee ging om het huis te bekijken, zag alleen maar kamers met overal bedden. Ze gingen er na hun huwelijk ook wonen, maar de vreugde was maar van korte duur. De gemeente wilde hen

voor dit huis geen woonvergunning verstrekken en op last van de gemeente moesten ze het huis in januari 1960 verlaten, voor een groter gezin. Onbegrijpelijk, zelfs voor die tijd met grote woningnood, want ze kregen wel een flat aangeboden met zelfs drie slaapkamers. Pas nadat Ton jr. in 1961 en Dorian in 1966 waren geboren, kregen ze na een derde (!) rechtszaak (het was voor de gemeente een prestigezaak geworden) het huis in 1968 terug en konden er zelf in gaan wonen. De rechter kwam daarvoor zelfs in de flat aan de Saturnusstraat kijken om de woonsituatie aldaar te beoordelen. Door had zich goed voorbereid. Zij had de box midden in de kamer gezet en de strijktafel er naast, zodat er maar weinig ruimte was om de rechter te ontvangen. Die had het gauw gezien en nam snel de goede beslissing.

“het was voor de gemeente een prestigezaak geworden” In 1971, werd (kleine) Ton, inmiddels 10 jaar, lid van de voetbalclub Union en het duurde niet lang of Ton was elftalbegeleider van zijn D2 team. Na nog een jaartje pupillen-D1, ging kleine Ton in de C-junioren keepen en werd Ton sr leider van de junioren A2. Hij gaf zijn eigen

keeper en zoon Ton toen ook nog keeperstraining. Dat A2-team van 17/18 jarigen had de naam nogal een moeilijk team te zijn, maar Ton had er geen moeite mee en werd op handen gedragen. Tekenend was de keer dat Ton na een familiedag in Lochem pas zondagmorgen tijdens de rust arriveerde en het team door bonje met de waarnemende leider met 0-4 achter stond. Ton gaf de jongens de wind van voren waarna er alsnog met 6-4 werd gewonnen. Het elftal won dat seizoen de strijd om het kampioenschap ten koste van NEC A2, waarna er op de Verl. Groenestraat vanzelfsprekend een groots kampioensfeest werd georganiseerd. Toen kleine Ton jaren later op de Goffert eens met zijn elftal kansloos werd verslagen, kwam een toeschouwer na afloop in het clubhuis zijn teleurstelling bij hem uiten. Het was de voormalige leider van NEC: “Vroeger waren dit nog échte wedstrijden. Toen had Union dat team met die leider…, ach, hoe heet die ook alweer? Oh ja, Schouten! Ken je die?” Al snel werd hij vanaf 1973 ook redacteur van het clubblad “Piccolo” en leidde elke maandag de redactievergadering en de productie. In die tijd had een belangrijke klant, genaamd Oostveen, de nare gewoonte om

elke maandagavond voor ieder klein wissewasje naar het clubhuis te bellen. Eén van de redactie medewerkers was het beu en haalde daar een grap mee uit. Op het moment dat Ton de trap op kwam, draaiden ze snel een nummer waardoor de telefoon even later vanzelf overging en juist op dat moment moest Ton aanhoren dat een van hen de telefoon opnam en begon: “Nou moet u eens goed luisteren, mijnheer Oostveen, we zijn het zat dat U elke keer hier op de club belt en Schouten lastig valt terwijl we druk bezig zijn.. enz. “. Ton schrok zich rot: “Jongens, dat kun je niet maken! Dat is een goede klant van mij!”, maar hij werd gerustgesteld en kon de grap wel waarderen.

“van NEC fan tot Mister UNION” Tevens maakte hij deel uit van talloze (feest)commissies en was in alle opzichten “Mister Union”. Bij het 75-jarig bestaan van de vereniging werd hij onderscheiden met de zilveren KNVB-speld. Zijn aantekenboekje en agenda van Union lagen nog op het nachtkastje toen hij zo plotseling kwam te overlijden. Romantisch was Ton ook. Op de 21ste trouwdag had hij een bos rozen gekocht met 20 rode rozen en een gele. Dorian, die de vaas met bloemen zag staan, riep door

het huis: “Papa, wat leuk en hoe romantisch”. Door had dat ook wel gezien, maar die dacht alleen maar: ”Oh, er zit een verkeerde kleur bij”.

Naast het clubgebeuren van Union werd ook het kegelen een grote hobby van hem. In 1974 werd de nieuwe kegelbaan geopend en een aantal bestuursleden van Union had voor de lol een avond een baan gehuurd en riep in het clubhuis van Union: “Wie gaat er mee?” Nu werd er van tijd tot tijd ook gekegeld en dat werd van lieverlee serieus. Er werd een kegelclub opgericht, die ook in de competitie van zich liet spreken. Natuurlijk werd Ton bij allerhand betrokken; hij werd secretaris van de club en organiseerde bij het tienjarig bestaan van de club een revanchetournooi, dat in Nijmegen nu niet meer is weg te denken. Ton en Caroline namen de vlag over en vooral Caroline is nu de vrouw die de kar van dit “Toernooi der Azen” trekt.

Legendarisch zijn Tons woorden, als hij tijdens familiedagen iedereen wilde uitleggen hoe je moest kegelen: ”Je moet de bal vooral „dun‟ opzetten”. Ton was erg handig en knutselde zelf een scorebord in elkaar dat constant de ranglijst per speler aangaf. In huis ging hij ook geen enkel klusje uit de weg en werd door velen geacht voor zijn behulpzaamheid. Menig plafond is door hem gewit en menig muurtje kreeg door hem een nieuw behangetje. Tot het laatst toe was hij erg actief en met grote geestdrift stond hij zijn mannetje bij het renoveren van het huis van Ton en Caroline. Zijn surprises met Sinterklaas waren grote verrassingen; hij was ideeënrijk en handig met het

maken er van. Hij was een fantastische vader die erg trots was op zijn kinderen. Niet te streng; hij hield hen altijd het goede voor en zei menigmaal: “als iedereen in de Waal springt, hoef jij dat toch niet te doen!” Hij nam, als het kon, graag zijn kinderen mee op reis en ondernam wandeltochten met hen zoals de Kaloramamars en de Rosamars. Zo bezocht hij met Ton wedstrijden van Ajax in Amsterdam en het Nederlandse elftal in de Kuip of de wielerronde in Boxmeer. Met Dorian ging hij o.a. naar Londen en liep ook eens de laatste dag van de Vierdaagse om “dankbaar” het applaus van de toeschouwers in ontvangst te nemen! De kinderen zeiden: ”Papa weet alles en weet overal de weg”.

Deze herinneringen werden gedeeld door Rikie, Door, Dorian, Ton en Wim

Zeister

Nieuws

Allemaal leuke nieuwtjes, september 2011 De meeste kinderen en kleinkinderen zijn zwanen in de vorm van een hart gevouwen, weer terug van vakantie, alleen Leo en Marja wat een romantiek! Voor mij is het geweldig gaan in september nog 3 weken naar dat het eerste kleinkind gaat trouwen. Tenerife. Zij begonnen in Griekenland daarna Frank werd op 31 augustus 25 jaar en vierde gingen hun kinderen, met een stel vrienden dat de zondag ervoor in kasteel Breda. wat naar, Portugal. op het terrein van de K.M.A staat. Paul en Jeanette waren 3 weken in Corsica, Want daar wonen namelijk zijn ouders, zijn Linda 6 weken in Thailand, Lisan ging met vriendinnen naar Turkije en nog een weekje naar Madrid. Erik en Geja gingen met 6 personen in een busje naar Spanje, hadden een villa met zwembad. Frank kon niet mee want hij moest voor zijn werk naar Curaçao … ook niet verkeerd. Het is wel leuk dat je op de PC kunt zien waar iedereen op vakantie was ook die van Odette en haar gezin. Er waren nog mensen die aan mij dachten en dat lieten weten, bedankt. vader is tegenwoordig de gouverneur van de 30 Juni gingen Kimm en Lisanne op dezelfde KMA Ik was ook uitgenodigd en mocht mee dag voor de tweede keer rijexamen doen en rijden en met wat hulp ben ik de trappen op slaagden allebei. Sico haalde zijn gekomen en ook weer af. Na de privé ruimtes golfvaardigheidsbewijs. te hebben gezien gingen we naar de officiële Het afgelopen studie jaar is Paul gekozen tot ontvangstruimte waar de hooggeplaatste beste docent van de Faculteit farmacie, er gasten mogen komen, bijvoorbeeld de waren 5 genomineerde zij kregen bloemen en Koningin. Daar heb je wel de ruimte om een Paul een pen met inscriptie. feestje te geven, na geborreld met hapjes, Natasja en Mark vierden dat zij elkaar 20 Juli inmiddels waren de andere gasten ook 5 jaar kenden. Mark had een week Dubai gearriveerd, gingen wij met 17 mensen aan geregeld om met dolfijnen te zwemmen, op tafel. Je kon uit verschillende pasta’s kiezen het vliegveld stond de limousine al klaar met bij gerechten, daarna uitgebreid desserts maar het duurde even voor zij weg konden, en na de koffie naar Zeist.23.00 uur was ik want de koffer van Natasja stond nog in thuis . Parijs. Gelukkig was deze met 2 dagen te Gisteren 4 september is Josephine komen recht. De dag. zelf had Mark geregeld dat er lunchen Ze kwam naar mijn nieuwe bank een dolfijn aan kwam zwemmen met een stoel en tafeltje kijken wat ik gekocht heb doosje waar een ring in zat met 5 diamantjes. van het geld wat ik met mijn verjaardag van Hij ging op zijn knieën en vroeg haar ten verschillende mensen gekregen had huwelijk, ‘s Avonds na het diner kregen zij ,nogmaals mijn dank hiervoor. een taartje met “congratulations” er op geschreven, het bed was versierd met Groetjes Mies rozenblaadjes en van handdoeken waren 2

Osser Nieuwtjes Drie maanden geleden schreef ik als start dat de Nederlanders meer klagen en praten over het weer dan de Engelsen, niet wetende dat we zo‟n slechte zomer zouden krijgen en dan krijg ik van Mirjam een kaart waarop 2 kinderen staan in de regen met de tekst erbij: “Bekijk het van de zonnige kant de meeste regen valt naast je”. Tja je wordt hoe dan ook toch nat en het is niet prettig. Oscar, Heike en Saskia en een vriendin zijn naar Italië geweest, daar viel het wel mee met de regen, Odette, Ferry en Jort hebben hun vakantie in Zwitserland doorgebracht. Het Gulden Huis hadden niets geboekt, maar konden in een huisje van een collega terecht in Oostenrijk. Albert en Karin en de kinderen zijn in Duitsland gebleven in de buurt van de Moezel en daar was het weer veel te warm. Zelf heb ik deze zomer 2 keer 2 weken gehad en dat beviel prima. In Gennep kwam de vakantie pas eind augustus, ze zijn in Nederland gebleven en ook hier was het mooie weer ver te zoeken, op de momenten van de dagjes uit, een logeerpartij in Den Haag en in Hoenderloo waren er wel zonnige momenten. Mirjam en Nico waren al vroeg in het seizoen naar Italië, een vakantie met vele hindernissen, een kleine botsing met de auto, een auto-inbraak, autosleutels zoek, een oven die het niet doet en een val van de trap van de moeder van Nico. Maar bekijk je het van de positieve kant dan valt het allemaal mee, geen

ernstige schade aan de auto, Mirjam was toe aan een nieuwe regenjas, de autosleutels weer terug gevonden op wonderbaarlijke wijze, de vis die door een ander voor je wordt klaargemaakt en een paar dagen later een andere oven en het belangrijkste Nico‟s moeder is goed opgeknapt en viert binnenkort haar 90ste verjaardag. Verder was de vakantie mooi met veel cultuur, lekker eten, goede wijn en zon, zwemmen, lezen en hele boel opgeloste judoka‟s. Als je dan weer thuis bent dan verval je snel weer in het oude: “het gaat weer zijn gangetje”, gelukkig zijn er dan nog de foto‟s die je in herinnering weer terug brengen hoe het was. Het bezoek van

Gennep in Den Haag stond in het teken van het Schevenings strand om het vuurwerk te bekijken, een wedstrijd tussen een aantal landen over twee weekenden verspreid. Papa‟s verjaardagscadeau werd ingelost, met Pieter, Eugenie, Nico en Mirjam zijn ze naar Soldaat van Oranje geweest, de zang was niet geweldig, maar het decor en het samen zijn en de overheerlijke

maaltijd maakte alles goed en bijzonder. Het traditionele museum bezoek met de tweeling ging deze keer naar het Joods Historisch museum in Amsterdam met een prachtige collectie van Roemeense schilders, van Dada tot het Surrealisme. De verjaardagen van Debora, Ruben, Dajana en Naomi waar we bij konden zijn waren gezellig en voor hen een verwendag.

Oscar heeft een flinke smak gemaakt, hij is door niet goed opgeruimde kwark op de trap uitgegleden op het werk en heeft zijn voet op twee plaatsen gebroken evenals zijn scheenbeen Inmiddels is

hij al geopereerd en weer thuis, over 4 weken mogen de schroeven eruit, hij is nu aan huis gekluisterd met zijn Ipad. Al deze gebeurtenissen staan in schril contrast wanneer je op 16 september hoort dat Monique is overleden. Haar tweede stamceltransplantatie bracht niet het resultaat, waar iedereen op had gehoopt. Met Eugène, Stéphanie en Frédérique en veel lieve mensen om haar heen, verliet zij ons. Zo verdrietig en schokkend. Op woensdag 21 september werd afscheid van haar genomen in een mooie dienst. Vooral het lied: “Lullabye” met tekst van Billy Joel (arr. Bo Hansson” gezongen rondom haar kist maakte diepe indruk. Voor hen die dichtbij haar staan heel veel sterkte. Heel veel lieve groetjes, Sabine

De kas mag gespekt worden en verhalen kunnen worden ingezonden voor

31 december 2011,

voordat je aan de champagne begint!

Weekendje Londen! Marja, Ilona en ik zijn in mei een lang weekend naar Londen geweest. We vertrokken, om precies te zijn, op 12 mei om 9:30 uur. Wat dus betekende dat we al om 7:30 uur op Schiphol moesten zijn. Gelukkig wonen we er dichtbij en kon Leo ons naar Schiphol brengen. Hij ging gelijk door naar zijn werk, dus had een lange werkdag.

We hadden hele makkelijke boekjes over Londen meegekregen van Jeanette, daar hebben we veel gebruik van gemaakt. De vlucht verliep goed en we waren al om 9:35 GMT in Londen. We moesten nog wel een uurtje met de bus en nog een stukje lopen. Ons hotel zat vlakbij

Victoria Station, waar we elke dag een heerlijke kaas croissant meenamen. We zijn met de Underground naar Piccadilly Circus gegaan, vanuit daar zijn we lopend naar Buckingham Palace, St. James Park, Big Ben, House of Parlement, London Eye, Trafalgar Square, Leicester en China Town gegaan. Een aardige wandeling en veel gezien op de eerste dag. We waren daarna wel toe aan een drankje, die we bij Garfunkel’s genomen hebben. Toen nog even wat rond gelopen, totdat we ook trek kregen. We besloten om weer naar Garfunkel’s te gaan, maar dan om wat te eten. Marja nam een pizza met kip en champignons, alleen was er niet zoveel kip te vinden. Ilona een pizza BBQ kip. Ik ging voor de Fish & Chips. Was erg lekker! Toen we weer op Victoria Station aangekomen waren, zagen we dat er nog een supermarkt open was en hebben een wijntje gehaald en in de kamer opgedronken. We gingen wel weer redelijk op tijd naar bed, want voor de dag erna hadden we al grote plannen. De volgende ochtend werden we om 7:45uur wakker. Na een lekker en goed ontbijt, kon de 2de dag beginnen. We zijn toen naar Tower Hill, Tower Bridge, weer de Londen

Eye. Ilona twijfelde erg of ze erin zou gaan. Na een lekkere lunch en wat rust, had ze uiteindelijk besloten er toch niet in de gaan. We zijn toen nog naar Westminster Abbey en St. Paul gegaan. Bij Starbucks een heerlijke koffie genomen, Ilona een Frappuccino, Marja en ik een White Chocolate Mocha.

Toen we weer lekker over straat liepen, bedachten we dat het wel leuk zou zijn om een T-shirt te kopen, is die leuk of niet?? Om 17:30uur waren we weer in het hotel en konden we even bijkomen en wat kaartjes schrijven. Daarna naar Leicester Square gegaan, gegeten bij Angus Steak House. Was heerlijk! Dag 3 waren we iets later wakker, 8:15 uur. We hadden allemaal ook wat beter geslapen. Nadat we weer een heerlijke croissant gehaald hadden, gingen we naar Harrods, waar we onze ogen uitkeken en waarschijnlijk ook lang niet alles gezien hebben.

Daarna een cappuccino bij EAT en voor mij een lekkere muffin. Toen weer verder gelopen langs de museums en daarna gingen we shoppen en op zoek naar de Primarkt. Eenmaal gevonden was het er veel te druk en waren we eigenlijk al te moe om nog verder te shoppen, dus gingen we maar even uitrusten in het Hide Park. Gelukkig scheen de zon ook en konden we nog een beetje bijkleuren. Na even opfrissen in het hotel gingen we onze laatste avond in China Town eten, wat een gedoe keuze bleek. Omdat het een zeer geslaagde trip was, had ik bedacht om Ilona en Marja nog te trakteren op een drankje. Maar dan nemen ze geen wijn of bier, nee dan willen ze gelijk een Mojito! En natuurlijk niet één, maar twee! De laatste dag gingen we na het ontbijt inpakken en bleek dat er een vriendin ook toevallig in

Londen was, vlakbij Victoria Station. Die hadden we nog even

gezien voordat onze bus weer vertrok naar het vliegveld. Om 18:15 uur waren we weer in Nederland en konden we Mark bellen, zodat hij ons op kon halen, want Leo was die avond druk met kijken naar de voetbalwedstrijd Ajax-Vitesse. Daarna moest er natuurlijk nog gevierd worden dat Ajax kampioen geworden was. Ilona had eigenlijk haar kampioenswedstrijd van basketball, waar ze helaas niet aan mee kon doen omdat die begon toen wij weer terug vlogen naar Nederland. Na aankomst heeft Mark haar toch even naar Amsterdam gebracht en was de wedstrijd net afgelopen. Ilona had goede vervanging geregeld en ze waren dus kampioen geworden! Gelukkig was ze nog op tijd voor het feestje! Het was een zeer geslaagde trip, dus waarschijnlijk zal er volgend

jaar weer een stukje in het Princiepertje komen maar dan vanuit een andere stad. Graag wil ik iedereen ook nog laten weten dat Mark en ik op vakantie zijn geweest naar Dubai.

We waren daar een week en hebben o.a. met dolfijnen gezwommen. Opeens vertelde Mark dat de dolfijn een cadeau voor mij had, het cadeau was een hele mooie ring! We zijn nu dus verloofd! De rest van de week kon natuurlijk niet meer op! Groetjes,

Natasja de Jong

HOE GOED GAAT HET MET DE ECONOMIE NU ER EEN CREDIETCRISIS IS? de bananenhandelaar is de pisang en de tabakshandelaar is de sigaar de bakker verdient geen droog brood meer en de herenmode is de das omgedaan de lampenwinkeliers zien de toekomst duister in en de scheepvaart is de wind uit de zeilen genomen menig timmerman heeft er net het bijltje bij neergelegd terwijl de kousenfabrieken er geen gat meer in zien de horlogemakers zouden de tijd willen terugzetten en de confectie-industrie moet er een mouw aan passen de tuinders heeft men knollen voor citroenen verkocht en de binnenschippers zijn aan lager wal geraakt de chauffeurs zijn de macht over het stuur kwijt omdat de wegen aan belasting bezweken zijn de wielrenners weten niet meer rond te komen en de badmeesters kunnen het hoofd niet meer boven water houden de bierbrouwers moeten uit een ander vaatje tappen en voor de bioscopen valt het doek de kwekers zitten op zwart zaad de schoorsteenvegers komen op straat te staan en de stratenmakers kunnen wel op het dak gaan zitten de mijnbouw graaft zijn eigen graf en bij Rijnmond gaat de pijp uit de NS is het spoor bijster de uchtvaartmaatschappijen vliegen de lucht in terwijl de metselaars in de put zitten en de caféhouder het zat is de kapper zit met zijn handen in het haar de boer is uit het veld geslagen en de helderziende schemert het voor de ogen.............. zou het helpen als de wapenindustrie inzag dat er geen schot meer in zit? Wat een wereld !!!!!!!!! (ingezonden door Barbara van Eck-Willems)

"Anders sehen"braucht Spende: Anlaufstelle soll sehgeschädigte und geistig behinderte Menschen unterstützen

Saskia Schumacher und Nathalie Lachnit (vorn, von links) vor der Beratungsstelle “Anders Sehen“ freuen sich mit Vorstandsmitglied Carl George Issing, Visio-Direktorin Karin Weening und Fachbereichsleiter Wohnen Oscar Schouten (hinten, von links) über die Eröffnung. VON INKA SOMMERFELD

Landkreis. Großes Hallo an der Unteren Straße: Gestern Mittag eröffnete die Stiftung Waldheim die Beratungsstelle "Anders sehen" in Verden. Dazu begrüßte der Vorstand - Ulrike Behrens, Carl-Georg Issing und Dieter Haase - Mitarbeiter und Kuratoren der Einrichtung für geistig behinderte Menschen, außerdem Vertreter von Landkreis, Vereinen und weiteren Institutionen. Die Beratungsstelle "Anders sehen" in der Unteren Straße 30 bietet Angehörigen und Mitarbeitern der Behindertenhilfe Beratung und praktische Unterstützung zum Thema "Geistige Behinderung und Sehschädigung. Dazu gehören Erhebung von Informationen über Sehproblematik, Vorschläge zur Begleitung und Unterstützung der Betroffenen im Alltag, Entwicklung spezieller Fördermöglichkeiten und Empfehlung über weitergehende augenärztliche Diagnostik. Diplom Sozialpädagogin Saskia Schirmacher und Heilerziehungspflegerin Nathalie Lachnit wollen sehgeschädigte und geistig behinderte Menschen in deren Lebens Gestaltung unterstützen und es so den Betroffenen ermöglichen, mit der Sehbehinderung besser zurechtzukommen - eine Erleichterung auch für Angehörige und Mitarbeiter von Einrichtungen der Behinderten Hilfe. Auf wünsch kommen Schirmacher und Lachnit auch zu den Betroffenen nach Hause, in die Schule oder an den Arbeitsplatz. Für Angehörige und Mitarbeiter gibt es zudem Schulungs- und Fortbildungsangebote, die sie für die Lebenssituation sehgeschädigter und geistig behinderter Menschen sensibilisieren sollen.

lSO·FOTO: süM.lvfERFELD

"80 Prozent der Menschen mit einer schweren geistigen Behinderung haben Sehschädigungen, die nicht erkannt werden", zitierte Lachnit das Ergebnis einer internationalen Untersuchung. Die Kombination von Sehschädigung und geistiger Behinderung hat Auswirkungen auf die persönliche Entwicklung eines Betroffenen und auf dessen Alltag -- beispielsweise ergeben sich undurchschaubare Verhaltensweisen, deren Ursache Angehörige und Mitarbeiter der Behindertenhilfe oft nicht erkennen .Wir kooperieren mit der Niederländischen Einrichtung Visio, die Methoden für augenärztliche Untersuchungen bei geistig Behinderten entwickelt hat", sagte Schirmacher. Bei Bedarf kommen VisioMitarbeiter nach Verden, wenn eine Diagnose nicht von örtlichen Augenärzten gestellt werden kann. Unser Ziel ist es, Sehbehinderte zu unterstützen und ihnen ein eigenständiges Leben zu ermöglichen", kenntnisse an Betroffene, Angehörige und Mitarbeiterinnen der Behindertenhilfe weitergeben - in Niedersachsen und Bremen", sagte Issing. Um den dauerhaften Betrieb der Beratungsstelle zu gewährleisten, sind Spenden nötig. "Wir haben dafür einen Förderungsbetrag bei der Aktion Mensch gestellt und hoffen auf eine Zusage", sagte Issing. Dennoch werden nicht alle Kosten übernommen - rund 80 000 Euro sind aus Spenden und Eigenmitteln aufzubringen. "Unsere Hoffnung dabei: Wege entstehen- auch solche der Finanzierbarkeit indem man sie geht", schloss Issing. ( Uit de Weserkoerier van 27 augustus 2011)

Uit de (oude) nieuwe doos Het gesprek met Eva ( 4 jaar, Millingen a/d Rijn) ging over doodgaan. Petra vertelde dat Opa(papaatje) 101 jaar is geworden, en dat hij heel oud was toen hij dood ging. Meer als 100 jaar? Vraagt Eva, Ja zegt Petra. Eva: "Zo die heeft veel strepen op zijn voorhoofd gehad"!

Op Rubens (13 jaar, Oss) verjaardag spelen Jort, Odette en Mirjam op het grasveld een ballonnenspel. We moeten de ballonnen in de lucht houden en dat valt nog niet mee. We springen en rennen heen en weer maar we kunnen niet voorkomen dat de één na de ander kapot gaat door een takje of een steentje. Bij de volgende die gaat roept Jort(7 jaar, Dordrecht): 'Het zijn net kilo knallers.' Rond kerst: Eva: Opa Huub (vader van Eef) die is boven bij de sterren hè! Petra: Ja die is boven bij de sterren, Weet je ook waar oma Ria is?(lees Oh Maria)Eva vol overtuiging, Ja die ligt in het veld! Het is een drukte van belang op het fietspad. De scholen zijn weer begonnen. Het is oppassen geblazen met al die kinderen en niets ontziende pubers. Mirjam wil graag drie naast elkaar rijdende, giebelende, meiden die bijna het hele fietspad inpikken, voorbij. Hoe doe je dat zonder fietsdiploma. Diep adem halen, aarzelend bellen en snel doortrappen. Ze hebben het haarfijn in de gaten dat ze bang is want baldadig hoort Mirjam ze roepen: “Je kunt het, ja goed zo, je kunt het!” Opa is verschrikkelijk trots op zijn worstenbroodjes met bladerdeeg. Jort lust er ook wel een. Nadat hij het worstjes uit het deeg heeft geplukt zegt hij: “dat worstje vind ik wek lekker, maar dat brood er om heen hoef ik niet”. Eva: Wat eten we vandaag? Petra: Vissticks Eva: Dat korstje lust ik wel, maar die kip die erin zit niet! Eugenie vertelt over de telefoon over de aardbeving, die ook in Gennep behoorlijk gevoeld werd en vraagt Mirjam: “zouden ze dat in Oss ook gemerkt hebben. Ik heb gebeld, maar ze zijn niet thuis”. Ze zijn zeker bridgen” voegt ze er aan toe, waarop Mirjam reageert: “dan zijn in ieder geval de kaarten goed geschud”. Het is niet onwaarschijnlijk dat Stephan in een midlifecrisis zit. Hij heeft een Volvo cabrio gekocht. Het kentekennummer: 57 SBL 5 is gemakkelijk te onthouden. Hij is van 1957 en heeft 5 kinderen en de letters staan, volgens de apotheker, voor “Stephan blijft ‟n loser”. Debora fluistert dat het staat voor: “Stephan blijft ‟n lul”.

Ra, ra, wie is dit ook al weer? Met de menner erbij is het misschien wel wat gemakkelijker te raden. Het zijn inderdaad Ton en Riek op de eerste rijles. Of ze verder gegaan zijn vermeld de geschiedenis niet. De reacties zijn bijzonder aardig om te lezen: Hallo Wim, Het heeft een poosje geduurd voor ik het Princiepertje heb gelezen. Mijn printer werkte namelijk niet en ik wilde ons blad natuurlijk lekker op de bank lezen. Sinds vorige week zijn de (software) problemen opgelost. Ik heb genoten van alle bijdragen en vond het een bijzondere "zomer" editie. Wat kan die Leo vertellen, met die kletsmajoor had je wel een heel blad kunnen vullen. Aan Odette heb ik ook nog gedacht toen ik noodgedwongen niet naar mijn eigen super kon en daarom maar een keer voor A.H. koos. Prompt kreeg ook ik een pakje dierenkaarten kreeg. Vóór haar verslag wist ik niet van het bestaan van deze actie. Als het nu echt gaat zomeren, lees ik het blad nog een keer in de zon op mijn balkon. De Ra, ra foto gaat deze keer ver terug. Volgens mij zijn het Riek en Ton, mijn oudste zus en broer Ik schaam me overigens diep dat ik mijn petekind er de vorige keer niet heb uitgehaald. Ik bleef maar twijfelen tussen Odette en Sabine, maar het moest een jongen zijn. Gelukkig had ik wel gezien dat het een kind van jou was, groetjes, Josephine Van Mies kwam de telefonische reactie : “Ik heb wel eens op een paard gezeten. Ik vond het doodeng. Ben ik het misschien met een broertje? Ik denk toch dat het Riek en Ton zijn”. Beste Wim, Complimenten over het nieuwe Princiepertje, altijd op tijd en weer vol met verhalen over de familie. Prima. Ik stuur eigenlijk nooit iets in om eeuwige roem te verkrijgen, maar deze keer wil ik ook een kansje maken. Het is moeilijk omdat het een heel oude foto is, het paard herken ik wel en ik denk dat Jan en Mies erop zitten, al zou je aan het leeftijdsverschil eerder aan Ton en Riek denken. Maar Riek zie ik niet zo gauw op een paard zitten. Het blijft erg moeilijk. Ik kies toch voor Jan en Mies. Succes met het blad en hartelijke groeten uit Almelo, Henk.

Lieve redacteur, De oplossing komt uit een onverwachte hoek, want ik moet eerlijk bekennen dat ik het deze keer echt niet weet! "Hinnik, hinnik, tja dat is een poosje geleden dat ik deze twee schattige kinderen op mijn rug droeg. Brrrr, ze waren een beetje angstig dus ik moest van mijn baasje stokstijf stil blijven staan. Hinnik. Ik kan het me nog héél goed herinneren. Het was herfst en een bar koude dag. Ik werd zomaar ineens van stal gehaald want er moest een foto gemaakt worden. Dappere Nico zit voorop en toen durfde kleine Rikie ook. Het is best een leuk kiekje geworden al zeg ik het zelf. En de suikerklontjes die ik daarna van hen beiden kreeg die waren maar wat lekker. Brrr, hinnik, voordat ik het vergeet, ik ben Blessie Brown. " De eeuwige roem laat ik, wat dit plaatje betreft dus over aan het paard. Die weet het zeker en Nico trouwens ook. Lieve groet vanuit het Haagse en tot de volgende keer, Mirjam.

Deze keer weer een gemakkelijke om te raden. Wie is deze vrolijke kleuter?

Ga voor de eeuwige roem! Doe mee met deze Quiz!

(ingezonden door Gerard)