Alsnog die reis naar IJsland ?....waanzinnig , te gek voor woorden . . ..." en route..."
.....
Hé , steekt mijn rib een stuk uit ? de andere kant is anders even in de gaten houden !
; de bobbel lijkt ook los van de
rib;
maar
Twee tot drie weken verder : toch maar mee naar de huisarts ; dit lijkt niet iets ernstigs maar gezien jouw geschiedenis stuur ik je maar door .De snelste afspraakmogelijkheid brengt me naar een afdeling die me niet kan diagnosticeren . Ter plekke een afspraak voor een echo ,een week of twee verder . Kijkt u mee ....het is los van de rib en dat betekent dat we een mammografie gaan maken en een biopt. Dat laatste geeft me een flashback en doet me schrikken . Ik weet nu "dit is niet goed " . In de wachtruimte bij de mammo zit ik te blazen . Daar gaan " we " weer! ( tegenwoordig ken ik dat blazen alleen na enerverende kermisattracties ; die doe ik al een poos niet meer ). Biopt ken ik maar dit is een andere dan die ik ken . Ik stel me voor dat een schotwond zo voelt ...het brandt ongenadig ; ik krimp in elkaar als in een cowboyfilm . En dat tot drie maal toe , dank u ! De assisterende zuster vraagt liefdevol of het gaat . Op weg naar huis voel ik mijn schotwonden nog steeds , de pijn zakt .Ik fiets langs het kasteel en kom langs het huis dat wel vaker schilderwerken in het raamkozijn heeft staan .Hé , daar staat " mijn" Akseli Gallen-Kallela"; het schilderij waar ik in het Gronings Museum met kippevel en tranen voorstond . Ik gebruikte de afbeelding in een werkstuk over de begrafenis van iemand. Dit is een voorteken , denk ik . Wat volgt is een aparte week ; ik ben er van overtuigd dat het niet goed is , maar ik wil niemand op voorhand ongerust maken . Behalve mijn zussen en mijn dierbaarste vriendin licht ik niemand in . Het is ongelooflijk hoe vaak ik geconfronteerd word met hetgeen ik niet wil melden . Ik ga (dus) alleen naar de uitslag , een keuze die helemaal goed voelt . De mammacare uit haar bezorgdheid hierover. Naast bestraling het woord chemo horen vallen wordt me wel wat veel . Ik heb 9 weken vakantie gepland waarvan ik er vijf weg zal zijn . Dat zal niet allemaal lukken , zegt meneer de chirurg . Die berg fietsen ( ...de Ventoux ..) moet je gewoon maar doen maar de rest ????? De Ventoux stond het eerste gepland ;daarna zou ik de Noordpool doen met mijn zus en zwager , Helsinki en Zweden verkennen en dan ...oversteken naar IJsland ! Ik fiets naar huis en laat tot me doordringen dat het een heeeeel andere reis wordt ....sodepietjes ! schilderij staat stil in het raamkozijn ......
Het
Om te bepalen hoe de tumor precies ligt moet ik een MRI laten maken .Ik kan snel terecht ; dat is het enige voordeel van kanker , je hebt overal voorrang op . Na de instucties word ik het apparaat ingeschoven ; de engte waar ik bevreesd voor was , valt me mee , maar wat maakt dat ding een herrie ! Tussen de knallers door hoor ik een muziekje van het spinnen ...tranen ! De herrie went .
Voor de komende uitslag neem ik het aanbod van mijn zus en zwager ( huisarts in ruste ) aan om me te vergezellen . Mijn zwager stuurt ons naar binnen : "dat doen jullie maar samen "; ik ervaar aan hen warmte en steun . Het bericht is goed , geen chemo .( Later in het traiect komt de chemo nog een keer in beeld ; uiteindelijk hoeft het niet ; pfffff!! ik werd bij het woord alleen al onpasselijk .) Inmiddels ben ik al mijn vluchten en overnachtingen aan het annuleren ; geen annuleringsverzekering , tja!!...IJsland had ik nog niet helemaal betaald , dat scheelt ! Ik mag aangeven wanneer ik na de Ventoux geopereerd wil worden ! Ja , die berg moet je echt doen , dat kan geen kwaad ! Na de operatie en de uitslagen daarvan bepalen we de uiteindelijke route ,zegt de chirurg die in de loop van het jaar de berg ook gaat doen . En dan...hoe vertel ik het allemaal , aan wie en op welk moment !?( die van " hoe vertel ik het mijn moeder " heb ik als lesbienne al eens gehad !) Me dus instellen op wat ik wil zeggen en hoe . Ik besluit het woord tumor te gebruiken en het woord kanker te vermijden .Maar ja , mensen schrikken toch en een aantal weet dat het de tweede keer is ; ik moet ook vertellen dat het een geheel vers product is . Ik zie mensen wit wegtrekken , een hand voor de mond slaan ; het is niet fijn om mensen zo te laten schrikken . Mijn schrik wordt al snel omgezet in handelingsgerichtheid en dat helpt . Voor weer een ritje naar het ziekenhuis ( welk? ) heb ik besloten bij het schilderij aan te bellen . Al uit de verte zie ik dat er een ander schilderij staat , chips ! Ja , mijn vrouw maakt die schilderijen ,zegt de meneer die opendoet ; kom er in , ze komt zo terug . Ook bij haar hangt er een verhaal aan het schilderij, hoor ik onder het genot van een kopje koffie ; ook van een begrafenis . Ik ga voor de koop ervan . Half mei is het als mijn geplande vakantieperiode ingaat ( inval geregeld ; dat voelt prettig ).In de eerste vrije week heb ik in Den Bosch een afspraak met vriendinnen om te eten . Ik zie een mooi shirtje hangen ; na even dubben ga ik naar binnen en pas het. Ik neem hem en hou hem aan .Lekker gegeten en uitgebreid zitten kletsen , heerlijk . Eenmaal thuis kijk ik nog eens goed naar hoe het shirt staat, een beetje sloom en flets eigenlijk .Ik trek het uit en zie het merketiketje ,he !? ..."till death "...! Twee dagen later de keuring laten doen door mijn dierbaarste vriendin ; nee, het staat niet echt mooi ! Doe jij hem eens aan . Ja , ik zie verschil , neem hem alsjeblieft mee ! Encore ... "en route " : le Mont du Ventoux ! Mijn fietsvrouwen zijn blij dat ik , als aanstichtster van deze berg , ondanks alles toch meega . Ze hebben in de voorbereiding en terplekke alle aandacht voor me. s Ochtends krijg ik de door mezelf aangezette koffie ( dat dan weer wel ) op bed geserveerd met een grote plak Snelle Jelle uit de voorraad eet en feestartikelen die ik meekreeg van mijn dierbaarste fietsmaatje ; ze kon niet mee. Na drie dagen wat in en uitfietsen gaat het gebeuren : de Kale Berg , zoals -t-ie ook heet . We hebben hem al steeds zien liggen vanaf de camping , er fietsend omheen gecirkeld en hem per auto verkend , nondeju !! Die ochtend loopt ons huis ( 5 vrouwen en 1 man) over van de zenuwen ...af en aan naar de wc , spullen in en uitpakkend , kleren aan en uit en de vraag of we al dan niet wat zullen slikken ...??paracetamol wel te verstaan tegen de zere benen ; jaaa , je leert wat van die echte fietsers ! Toch nog maar een hapje eten , tegen heug en meug . Als vrouwengroep stappen we in het busje , omdat we er nog 28 kilometer vanaf zitten . Onderweg is het stil , heeel stil met af en toe een grijnzende blik naar elkaar . Vanaf het zadel grijnst ons later een strakblauwe lucht tegemoet ; de berg ligt nog heeel ver weg !
Het eerste stuk ( voor kenners : vanaf Sault ) is echt mooi , er zitten een paar klote stukken tussen maar goed te doen .Bij Chalet Reynard kom ik samen met een maatje aan en we stoppen even . We horen dat het boven winderig en koud is en passen onze kleding aan . De kale klim gaat beginnen . Nou , daar gaan we ! Sodeknetters ,er zijn stukken bij waar ik echt niet harder ga dan zo n 5 a 6 km ; ik roep om mijn moeder ( Mart Smeets zegt dat altijd zo mooi bij de profs, ja zo werkt het ) en stap een enkele keer af . Fietsen is behalve een lichamelijke inspannig , absoluut ook een mentale : zo gauw je denkt "ik kan niet meer " kun je ook niet meer . Hallelujah , ik ben boven ; in gedeeltes spoelen we boven aan . Nee , ik was niet de eerste . Jammer dat het koud is boven , het maakt dat we niet op elkaar kunnen blijven wachten ; we constateren achteraf dat ons dat een stukje euforie ontneemt. ( in de vorige editie van de Alpe d Huez hebben we elkaar onthaald , geweldig !). Wat ik anders niet vaak doe , doe ik nu wel , op de fiets naar beneden gaan ; het hele stuk vol in de remmen ; bij het monument van Simpson even gestopt om een paar foto s te maken . Terug naar de camping ontdekken we onze trots en vreugde ; we fietsen met onze huisgroep bij elkaar en beginnen demarrages in te zetten ; het in rotvaart elkaar voorbij snellen geeft een fantastisch gevoel , net echt . Op de camping hebben we het glas geheven . Ik was me de hele week bewust van wat er na het fietsen aan zou komen ; ik genoot van de mooie streek , heerlijk om in rond te darren op de fiets . Gaat het , vroegen mn maatjes ; jaaa , het zit in mijn hoofd maar ik heb er niet echt hinder van. Al met al een bijzondere week ; fijn en goed om heel ergens anders op gericht te zijn en op voorhand de hele toestand fit in te gaan . De inspanning zorgde zeker voor ontspanning . Zaterdagavond thuis ; dinsdag de radioactiviteit in laten brengen om de tumor en eventuele uitzaaiingen in beeld te kunnen krijgen .Mijn twee zussen hebben wisselende wacht : dinsdag komt de een om me woensdagochtend weg te brengen ( we overwegen nog even om met de straling bij Blokker door de poortjes te lopen , toch niet gedaan ) en de andere komt dan een of twee nachten op me passen . Het ergste van de woensdag is dat ik zonder koffie en een boterham, vroeg voor mijn doen, de deur uit moet . De wetenschap dat ze in me gaan snijden is een raar idee . Als ik de operatiekamer in gereden word , heb ik al zo n sjees mensen aan mijn bed gehad dat ik zeg "...en nu moet ik zeggen dat ik van 22 02 1953 ben..."! Degenen die met mijn dossier in handen staan , roepen dan gelijk "o,en u hebt net de Ventoux gedaan ! ". (Mascha , de mammacare heeft het tot voorpaginanieuws gemaakt ) Het hele ziekenhuis kent de Ventoux omdat ze een paar jaar geleden een sponsortocht gemaakt hebben .De anesthesist die zich als laatste aan mijn bed meldt , heeft hem zelf gefietst. Stoer hoor , complimenteert hij me , ga er maar lekker van dromen .Dan ga ik u nu onder zeil brengen . En als ik voel dat er een storm in mijn hoofd opsteekt , ben ik poef ! weg . ....een dik uur niks .....
( constateer ik later op de klok !)
en dan ploep ! ogen open ,wakker en helder , tranen rollen gelijk over mijn wangen..... een mengeling van opluchting , blijdschap , het zit er op , ik ben er weer .( als ik aan het moment denk , en zoals nu beschrijf , raak ik weer ontroerd ! )
Twee uur later mag ik aan mijn boterham en koffie. Alsnog die reis naar IJsland ...? ....waanzinnig ; te gek voor woorden .
Gebruiksvoorwaarden Het werk van schrijvers en dichters op Nederland Schrijft mag gratis worden gelezen en/of gedownload voor eigen gebruik. Iedere verspreiding, openbaarmaking, verveelvoudiging of bewerking is niet toegestaan.
