* De andere kant van de medaille 26 oktober 2008 is het dan eindelijk zover: mijn eerste spel als "Domina". Ik heb wever kort geleden naar boven gestuurd om zich gereed te maken en weet dat hij onderweg naar zolder is. Ik wacht nu op het verstrijken van de tijd. Ik ijsbeer door de keuken. Nog een paar minuten. Dat zou genoeg voor hem moeten zijn. Voor mijn gevoel is het een eeuwigheid. Sta ik te stuiteren? Ik geloof het wel. Maar dit is wel een andere vorm dan ik gewend ben. Ik ijsbeer de keuken uit en drentel wat rondjes rond de bijzettafel. Met een zucht ga ik op de bank zitten en sta direct weer op. D-D grinnikt een beetje. Ik grinnik ook. 'Geef me maar een bak koffie,' zegt D-D geamuseerd, 'Dan heb je voor een paar tellen een doel.' Het klinkt zinnig. Ik zet het apparaat aan, ijsbeer nog wat meer door de keuken, heb al een smaakje koffie in mijn handen en vraag me dan pas af welke smaak D-D eigenlijk wil. Ik grinnik opnieuw. Tot zo ver mijn koelbloedig karakter ;-) Hoe kwam ik hier in godsnaam ook alweer terecht? Wat gedachtekronkels To switch or not to switch; that's the question. En het houdt me al enige tijd bezig. Nu had ik er nog veel langer over na kunnen denken maar het leek me beter om er iets mee te doen. Dat ging echter niet zo gestructureerd als het nu klinkt. Het idee van de afspraak is eigenlijk per ongeluk in gang gezet en de daadwerkelijke vraag tot spelen kwam niet eens bij mij vandaan. wever stelde hem. Over msn. En ondanks dat er van twee kanten af nog definitief toestemming nodig was, zei ik wel al "ja". Dus hier sta ik dan. Nu. Te drentelen in de keuken. Als ik heel eerlijk ben verwacht ik vandaag eigenlijk niet eens antwoord op dé vraag. Het is de enige verwachting die ik heb. Je moet weten, ik houd niet zo van verwachtingen. Je legt, in mijn ogen, daarmee de uitkomst van een gebeurtenis bij voorbaat al vast: ze voldoet of ze voldoet niet. En als het niet voldoet, leidt dat altijd tot teleurstelling en/of zelfverwijt. Ik wil dan liever met een open blik naar iets kunnen kijken in de hoop de magie van het moment te vinden. Het lukt me niet altijd maar zelfs in "ongunstige" gebeurtenissen is ze er vaak wel. Het is een kwestie van leren zien. Ik heb natuurlijk wel ideeën. Zo ben ik van plan wever via een polsbondage dusdanig aan het plafond vast te zetten dat hij gedwongen wordt voorover te buigen waardoor zijn kont beschikbaar is om erop te meppen. Dat laatste wil ik dan met drie zwepen doen: de suède flogger, de rubberen flogger en de krokodillenleren plak. Als tweede wil ik klemmen op zijn tepels zetten. Zowel zijn Amerikaantjes als de groene klemmen (groeibegeleiders). Ik vraag me namelijk simpelweg af welke van de twee het meest venijnig zijn. Als laatste wil ik met kaarsvet spelen. Gewoon. Uit nieuwsgierigheid. Verder leg ik mezelf niet vast. Wat komt, dat komt. De flexibiliteit binnen het spel. O, wacht. Ik vergeet er bijna één. Ik wil namelijk wat foto's nemen. Dit om in een later stadium Mrs. Angel te kunnen laten zien dat wever zich netjes gedragen heeft. ;-P Natuurlijk heb ik ook vragen. Vragen als: • Kan ik mijn moraal opzij zetten en kan ik dus werkelijk iemand pijn doen? In welke mate kan ik dat? En geniet ik daar dan van of doet het me niets? • Hoe voelt het om wever "mijn wil op te leggen"? Gaat me dat überhaupt fatsoenlijk lukken? Of voelt het zo onnatuurlijk dat ik ga beseffen dat het me niet past? • Welke invloed heeft dit spel uiteindelijk op mijn relatie? Want natuurlijk hebben D-D en ik hier uitgebreid over gesproken om ruimte te scheppen en staan we allebei vol
vertrouwen achter dit besluit. Maar daarmee kunnen we niet werkelijk voorspellen wat de uitkomst is. Ik hoop dat enkele vragen een antwoord krijgen. Ik vermoed daartegenover dat het aantal vragen eerder zal groeien dan afnemen. Bovendien vermoed ik dat ik antwoorden ga krijgen op vragen waarvan ik niet eens wist dat ik ze had. Het spel wordt een grote verrassing, niet? En daar kan ik dan eigenlijk wel weer om lachen. Als laatste heb ik mezelf ook nog een aantal beloftes gedaan. Zo zal ik gedurende het spel: 1. kalm blijven; 2. niet onnodig bij voorbaat zeggen wat ik ga doen; 3. me niet teveel laten beïnvloeden door wat wever tijdens het spel zegt; 4. niet teveel giechelen; 5. en het mezelf niet kwalijk nemen als alle bovenstaande beloftes niet lukken om er dan vooral de humor van in te zien. Die laatste gooi ik erin omdat ik weet wie ik ben ;-) Het daadwerkelijk begin Ik vind dat de tijd verstreken is. Ik wil gewoon niet langer wachten. Ik geloof dat ik D-D nog een zoen geef, of hij mij, maar helemaal zeker weten doe ik het niet. Ik weet niet eens of ik me er druk om maak. Blijkbaar niet. De twee trappen op naar boven verbaas ik me over het gevoel in mijn benen. Ze lijken een beetje te zwabberen. Ik zucht op de laatste tree en kijk naar de zolderdeur. In de rustpauze van mijn hart leg ik mijn hand op de kruk. Waarom wever? zou jij je af kunnen vragen. Het staat me bij dat wever die vraag zelf ook stelde, volgens mij gedurende een msn-gesprek. Iets in de trend van, 'Maar waarom dan? Ik doe toch niets!' Waarop ik reageerde, 'Je doet ook niets. Goed hè? Het is gewoon een gevoel.' Ongetwijfeld het meest onbevredigende antwoord dat je kunt krijgen als je een reactie vol logische redenaties verwacht. Maar het antwoord dekt wél de volledige lading en was dus het beste dat ik geven kon. De logische redenatie achter het gevoel blijkt overigens té simpel voor woorden: het draait om wíe wever is. Rustig. Creatief. Gevend. Een goed gevoel voor humor. Een denker. Een dromer. Misschien zelfs een idealist. Vooraf heb ik hem gevraagd om geduld te tonen maar ik weet dat hij dat uit zichzelf al zou doen. Bovendien weet ik dat hij de humor van de situatie in zal zien en dat hij zijn best zal doen om me te laten glimlachen. Noem het tegenstrijdig maar ík voel me veilig met hem als sub. Daarom durf ik ook de deur naar de zolderkamer te openen. En dan blijkt al dat er misverstanden zijn. Ik dacht namelijk dat ik had aangegeven dat hij alleen met blinddoek om op de poef hoefde te gaan zitten (nadat hij zijn overige spulletjes op het bed zou hebben gelegd) maar wever doet zojuist pas zijn blinddoek voor nadat hij blijkbaar ook zijn pols- en enkelboeien om heeft gedaan. Het loopt nu al anders dan verwacht. Ik hoor mezelf grinniken. Daar gaat alvast belofte vier. Ik wist het! Ik ga alleen de laatste belofte ga halen. Ik laat de overige beloftes direct los. Hoef ik me er ook niet meer druk om te maken. ;-P Ik kijk even op het bed naar wevers overige spullen: zijn leren broek, de Amerikaantjes, een toilettas (dat denk ik in ieder geval) en zijn leren hoofdkap. De pincet heb ik ergens wel gezien maar merk ik niet daadwerkelijk op. Dat zal later pas gebeuren. Ik kijk weer terug naar wever. Wat behoor je eigenlijk te zeggen? Ik heb werkelijk geen flauw idee. Mijn hersenen
trekken zich van die aarzeling blijkbaar weinig aan want ik spreek wel. Ik hoor het immers. En volgens mij beantwoord ik een vraag en vraag ik hem of hij het koud heeft. Daarna nog iets over de halsband die hij vastheeft. Ook weer duidelijk: mijn kalmte verloopt ook niet volgens plan. Het is maar goed dat ik die beloftes al heb laten varen, hihihi. Het eerste dat ik heel bewust wil, is zijn halsband omdoen. En ergens weet ik dat ik dit van te voren ook zo had bedacht. Waarom ik dit wil, weet ik niet. Wederom een gevoel en het voelt goed. Ik vraag wever op zijn knieën te gaan zitten waarna ik hem zijn halsband omdoe. Dan ineens besef ik dat ik een (zo goed als) naakte kerel tot mijn beschikking heb. Het is een nogal vreemde gewaarwording. Het is immers niet mijn vent. Het is een zeer goede vriend maar op deze manier ken ik hem natuurlijk niet. Het geeft direct een verklaring voor mijn stuntelig handelen en herinnert me aan mijn eerste zoen en mijn eerste keer seks. wever mag van mij weer op de poef zitten zodat ik zijn polsboeien af kan doen (of deed hij dat?). Ik wilde hem immers via een polsbondage vastzetten en dat ben ik nog steeds van plan. Ik pak een stuk henneptouw uit de tas, ontknoop het en laat het door mijn handen gaan. Dankzij een aantal bondageworkshops weet ik hoe het moet. Bovendien heb ik nog eens extra op mijn eigen benen geoefend. Ik vraag wever zijn handen op zijn rug te houden, omwikkel zijn polsen en zet ze daarna dankzij een eenvoudige knoop aan elkaar vast. Ik vraag wever of hij zijn polsen in de bondage kan draaien. Dat kan. Maar zijn handen kunnen er niet uit. Dat is mooi. Dan is het eerste deel van het knoopwerk goed gelukt. :-D Het tweede deel gaat minder soepel. Ik manoeuvreer wever onder de karabijnhaak waar ik hem wil hebben en haal het koord daar doorheen. Daarna door de lus die ik gemaakt had bij zijn polsen om vervolgens zijn armen op te hijsen. Wat blijkt? Die jongen is te lang. Of mijn lus natuurlijk. Zijn polsen kunnen in ieder geval niet verder omhoog omdat de lus nu al de karabijnhaak heeft bereikt. Zijn kont is niet beschikbaar. Ik uit grinnikend het probleem. 'Het is mijn schuld,' grapt wever, 'Ik ben toch sub. Het is altijd mijn schuld!' Ik grinnik nogmaals. Het had mijn gedachte kunnen zijn maar ik was er niet op gekomen. Toch ga ik zijn benen maar niet afhakken. Dat geeft zo veel rotzooi. ;-P Dus maak ik simpelweg een knoop in die lus zodat hij korter wordt en deze keer krijg ik het omhoog hijsen wel voor elkaar. wever is helaas weer niet zo lenig dat ook zijn rug vrijkomt. Nu ja, jammer dan. Zijn kont is wel goed vrij en dat is toch wat ik voornamelijk wilde meppen. Even een kleine onderbreking. Ik gebruik zelf het woord "spel" maar dat dekt de lading niet echt. Het is meer spielerei wat wever terecht als "stoeien" bestempelt. Hij plaagt me. Ik vind het prima. De humor zit er in ieder geval goed in. :-D De zwepen Ik pak eerst de suède flogger. Dat is redelijk veilig. Het maakt veel geluid en het heeft best massa maar blauwe plekken sla je er niet mee. 'Mag ik voelen?' vraagt hij voordat ik begin. Ik laat de stroken van de zweep een beetje door zijn vingers glijden zodat hij weet welke zweep het is. Daarna trek ik de onderkant van zijn onderbroek over zijn billen en doe een stap naar achter voor mijn eerste klap. Nu weet ik dat wever best een stevige masochist is. Dat ben ik zelf vermoedelijk ook. Ik ken dus letterlijk het klappen van de zweep, weet wat een lichaam redelijkerwijs kan hebben. Het geeft me een startpunt ook al realiseer ik me dondersgoed dat zijn lichaam anders zal reageren
dan het mijne. Ik mag mijn ervaring dus nooit 1-op-1 op hem mag projecteren. Als hulpmiddel gebruik ik dan ook een puntensysteem. Ik wil dat wever de slagen getallen geeft tussen 1 en 10 waarbij een 6 pas als pijn gedefinieerd wordt (maar geen serieuze pijn), een 8 is stevig, een 9 nog te dragen, een 10 is (net) te hard. En ik zal eerlijk zijn: hoewel ik voorzichtig zal beginnen, ga ik voor 8-en en 9-ens. Dan is de pijn tenminste serieus. Moet ie maar niet met een masochist spelen… De eerste slag is een 3. De tweede ook. En als ik me goed herinner ook de derde. De vierde en vijfde allebei een 6. Dit schiet niet op. Ik sla harder dan ik op de poef geoefend had. Het maakt een hoop geluid. wever beweegt een klein beetje en blijft getallen roepen maar met dat suède ding haal ik maar amper de 8. Bovendien begint die jongen me aan te moedigen dat het harder mag. Gauw weghangen dus. De rubberen flogger vind ik zelf een hufter. De tongetjes ervan blijven namelijk wat aan de huid kleven waardoor de zweep behoorlijk striemt. Ook met deze heb ik geoefend en heb ik D-D gevraagd wanneer mijn lichaam er feller op reageert. Ik kreeg het antwoord dat als de tongetjes "lichtjes" over de huid gaan dat ik hem goed kon hebben maar als hij meer lengte laat neerdalen dat ik hem dan pas vervelend vind. Ik heb dat goed in mijn oren geknoopt en nadat ik wederom wever de stroken van de zweep heb laten voelen, ga ik op die afstand staan waarvan ik weet dat de tongetjes hem niet teveel raken. Ik sla. Een beetje onwennig en voorzichtig. Maar ik krijg weer lage cijfers. En bovendien weer aanmoedigingen. Verdorie, jong! ;-) Ik sla voller. Nu zitten er 8-en en ook wel 9-ens tussen. De huid verkleurt rood. wever staat een beetje op zijn voeten te dansen maar hij blijft lachen. Werkelijk? Voor mijn gevoel sla ik namelijk hard maar heb vooral het idee dat ik hem harder en voller raak dan D-D bij mij doet. Als dat zo is, kan die jongen meer aan zwepen verdragen dan ik. Nou, dan wil ik nog wat meer slaan ook. Ik probeer wat verschillende dingen uit: sneller slaan, op dezelfde plek slaan als ook nog een stukje harder. wever danst wat, roept getallen (ook al moet ie soms te lang nadenken) maar lacht nog steeds. 'Als je nog kunt lachen, kun je het hebben.' Iets dergelijks merk ik in ieder geval op. En ik grijns. Het is me niet ontgaan. Als laatste dan de plak. Ook van dit ding heb ik D-D om uitleg gevraagd. Hij slaat vanuit de pols. En niet eens echt hard. Met diezelfde polsbeweging sla ik wever voor zijn linkerbil. Dat is immers het makkelijkst met dat ding in je rechterhand. En echt waar: voor mijn gevoel sta ik op een gegeven moment enorm te heuten maar blijkbaar kan hij het makkelijk hebben. Ik kan het gooien op dat D-D grotere slagkracht heeft maar volgens mij kom ik daarmee niet weg… wever geeft aan dat zijn vingers beginnen te slapen. Ik voel de wat koudere vingers voordat ik de polsen laat vieren en daarna wever terug op de poef help. Dit blijft wat stuntelig.* Ik ontknoop zijn polsen, doe hem daarna zijn polsboeien om om dan opnieuw zijn polsen achter zijn rug vast te zetten. Het is tijd voor het volgende. * Achteraf realiseerde ik me dat het handiger was geweest eerst zijn polsen los te maken alvorens hem te laten zitten. Bovendien had ik achteraf het idee dat wever een dergelijk plan zelfs heeft geopperd terwijl ik hem terug probeerde zetten. Briljant idee! Ga ik de volgende keer zeker doen, hihihi.
Klemmen 'Waarom hebben mannen zulke kleine tepels? Zo kun je toch niet fatsoenlijk klemmen plaatsen?' Ik mopper gespeeld terwijl ik de rechtertepel wat naar voren probeer te trekken. Ik had dit van te voren redelijk ingeschat. Vrouwentepels zijn handiger, denk ik, die steken veelal uit zichzelf al een eind naar voren. Ik heb een Amerikaantje in mijn handen en had vooraf al een cijfer gevraagd: ergens tussen de 8 en de 9. Ik heb zelf even de knijpkracht op het velletje tussen mijn vingers gevoeld. Ik zou het zelf dus geen 8 geven. Dat is een indicatie dat wever op dit punt mogelijk gevoeliger is. En dat blijkt! Ik heb het klemmetje nog maar net op het puntje van zijn tepel gezet (dat is immers bereikbaar) of hij vraagt of ik hem direct weer wil verwijderen. Het is te fel. Hij verzoekt of ik hem meer achter de tepel wil plaatsen, op de tepelhof. Ik doe mijn best maar zijn tepel geeft me niet zo heel veel ruimte en dus zit ik er nog twee keer naast. Bij de derde poging zit ie dan eindelijk fatsoenlijk achter de tepel en is het een 8½. Mét hijgen en puffen. Ik gun hem adempauze alvorens ik op soortgelijke wijze het andere Amerikaantje op zijn linkertepel zet. Deze krijgt een hoger cijfer: 9½. Voorzichtigheid geboden dus. Ik wil aan het kettinkje tussen de klemmetjes trekken maar doe het wel zo dat ik de rechtertepel meer belast dan de linker. wever duikt in elkaar en trekt grimassen. Er flitst een gedachte door mijn hoofd: 'Nu vindt ie je niet lief meer.' Dat idee is toch wel wennen. Bovendien moet ik wennen aan deze heftige reactie. Geen lachen meer. Dit is simpelweg incasseren. Ik heb ook het idee dat ik hem daardoor meer aanraak. Om alsnog een soort geborgenheid te geven? Om vertrouwen op te wekken? Om hem veilig te laten voelen? Maar is dit gedrag dan überhaupt wenselijk voor een Domina? Ik kan nu geen antwoord vinden. Ik weet alleen dat ik als vanzelf doe. 'Krijg ik je zo ook overeind?' stel ik alsnog met een grijns de vraag en trek dan het kettinkje in een rustig tempo omhoog. wever komt in beweging en gaat al puffend uiteindelijk staan. Deze hebben er lang genoeg op gezeten, vind ik zo. Ik verwijder de klem van de rechtertepel en leg mijn vingers direct met enige druk op zijn tepel. Hij schrikt van het verwijderen en duikt opnieuw wat ineen maar komt dan weer overeind. Op soortgelijke wijze verwijder ik nummer 2. Daarna help ik hem weer zitten. Ik heb twee verschillende groottes van die groene klemmen. De kleintjes zijn het minst sterk dus die probeer ik het eerst. Of die grote überhaupt haalbaar zijn, zie ik straks wel. Ik merk in ieder geval dat ze makkelijker aan te brengen zijn dankzij een grotere opening. Ik zet ze simpel en snel. Weer gepuf en gehijg. Ze zijn venijnig. Ik weet het. Ik grijns. Aan deze dingen zitten geen kettinkjes maar ik weet wel iets anders gemeens. Ik flik tegen de linker. wever schrikt en krimpt ineen. Ik doe het nogmaals en ga dan aan zijn andere kant staan. 'Nu heb ik toch wel angst,' klinkt het wat gefluisterd. Ik begrijp het. En ik leef heus wel mee. Maar een 10 of een oprecht verzoek tot verwijderen hoor ik nog steeds niet. Bovendien valt een tepel er ook weer niet zo makkelijk af ;-P Ik flik ook de rechter en ga er dan zelfs aan draaien. Het bekje heeft twee puntjes en ik weet dat ze nu de huid priemen. Met een verbeten gezicht incasseert wever het allemaal! Om meer tegendruk te geven, sta ik schuin achter hem en duw met mijn been wat in zijn rug alvorens ik de rechterklem verwijder en met meer kracht mijn hand tegen zijn tepel druk.
Opnieuw een schrikreactie maar blijkbaar heeft de jongen niet door dat ik ze weghaal. Hij vraagt namelijk of dat ding er nog zit. 'Hij is weg,' stel ik hem gerust. Ik verwijder ook de ander op deze manier. 'Dit waren de kleintjes,' meld ik hem vervolgens, 'Ik heb ook grote.' 'En die zijn steviger?' Er klinkt ongeloof in door. 'Ik zal je het verschil laten voelen.' Op een huidplooi op zijn bovenarm plaats ik eerst een kleintje en meldt dat. Er vlak naast zet ik een grote. Is het trots dat hij oppert ook die grote te plaatsen? Is het om mij te plezieren? Ik weet het niet exact maar hij roept het dus wel. Zodra ik ze geplaatst heb, vraagt wever of ik alsjeblieft niet met de rechterklem wil spelen. De opmerking klinkt oprecht en dus mishandel ik alleen de linker op gelijke wijze als met die kleine klemmetjes. Het is nog wat wazig wat het precies met me doet maar leuk vind ik het alvast wel. *grijnst* Eenmaal weggehaald knuffel ik wever van achter en leg mijn kin op zijn hoofd. Naast het pijnigen geeft dit ook een fijn gevoel. Ik denk dat hij het ook zo voelt. Kaarsvet Voordat ik überhaupt maar een kaars in mijn handen heb, laat ik wever eerst op de grond liggen en zet zijn polsen om een poot van het spijlenbed vast. Hij ligt op zijn rug op mijn schapenkleedje en niet op de koude vloer. Wat ben ik lief, hè? Hihihi. Ik pak een kaars uit de la, steek hem aan en pak nog een bakje uit de la. Ik ga over wever heen staan met mijn voeten links en rechts van zijn buik. Ik houd de kaars bij mij op borsthoogte en giet voorzichtig de eerste druppels op zijn huid. In mijn andere hand heb ik nog steeds dat bakje gereed. Als naar mijn zin de druppels te snel achter elkaar vallen, kan ik ze eenvoudig met dat bakje opvangen. 'Dit is lekkere pijn,' is het commentaar vanaf de grond. Ik zie een grote glimlach. Weer een verschil. Ik vind kaarsvet helemaal niet zo fijn. Het jeukt en irriteert en ik wil er altijd aan ontsnappen (wat natuurlijk voor geen meter lukt). Maar goed, ik kan de kaars dus wat lager houden en dat bakje is dan ook niet echt nodig. Toch zit ik nog op buikhoogte als ik in een gestaag tempo de druppels laat vallen en hele sporen maak over zijn torso. En ik begiet natuurlijk de tepels *grijnst*. Dat is in ieder geval venijniger dan op zijn buik, aan de reactie te zien. *grijnst dubbel* De kaars drupt en drupt en ik giet zelfs zijn tepel zo vol dat wever om genade roept. Direct vang ik de resterende druppels in het bakje op, druk de kaars uit en leg mijn hand in zijn zij. Terwijl wever op adem komt, legt hij uit dat in dit geval de genade als adempauze is bedoeld. Ik bevestig dat ik het ook zo opgepikt had. Zijn ademhaling is binnen korte tijd terug naar normaal. Bovendien begint hij weer te lachen. Onverzadigbaar, niet? ;-) Ik wil de rubberflogger gebruiken om het kaarsvet van zijn buik te slaan maar dat mislukt simpelweg. Alles blijft doodleuk op zijn huid zitten. En dus schraap ik met een kattenborstel langzaam het kaarsvet van zijn huid. De tepels natuurlijk als laatste. 'Dat is wel een goed initiatief,' krijg ik als positief commentaar. Her en der begrijp ik het spel dus best wel, hihihi. Als ik mijn hand op zijn borstkas leg, draait wever in een abrupte reactie wat weg. Bijna alsof hij overmatig gevoelig is voor de aanraking. Dan schiet het me te binnen. O ja! Dat is waar ook. Hij kan niet zo goed tegen kietelen. Dus kietel ik hem. ;-P
Ik wil hem eigenlijk horen schateren maar zo werkt dat blijkbaar niet voor hem. wever lacht wel maar probeert het voornamelijk te ontwijken en draait op zijn zij. Volgens mij is dat niet fijn voor zijn schouders. Ik stop met kietelen, draai hem terug op zijn rug en ga dan op zijn buik zitten zodat hij niet weg kán draaien. Ik kietel zijn borstkas opnieuw en lach. Hij begint te kronkelen en trekt uiteindelijk het bed van zijn plek waar hij dan vervolgens ook nog excuses voor aanbiedt onder het mom, 'Ik heb daar geen toestemming voor gekregen.' Mij maakt het eigenlijk niet uit. Ik kan me de stuiptrekkingen wel voorstellen. Ik draai me om zodat ik nu zijn buik kan kietelen maar in plaats van lachen krijg ik een tweede, "Genade.". Ik stop ermee en ga naast hem op de grond zitten. Ik kijk nog eens naar hem. Op dit moment weet ik helemaal niet meer wat ik allemaal voel. Er komt ook zoveel over me heen dat ik het maar nauwelijks een plek kan geven. Dan zie ik de pincet op het bed liggen. 'Waarom heb je eigenlijk een pincet klaargelegd?' Hij haalt bijna onverschillig zijn schouders op, 'Je kunt er haar mee trekken.' Weer een glimlach. Ik grinnik. Die jongen spoort werkelijk niet, hihihi. Ik pak de pincet en trek de eerste haren. wever vertrekt maar nauwelijks. En dat terwijl voor mijn gevoel borsthaar toch wel een zwakke plek is van een man. Vindt hij dit werkelijk leuk? Maar daar draait het eigenlijk niet om, besef ik ineens. Hij vindt het leuk als ík het leuk vind. Als vanzelf ga ik glimlachen. Ik trek nog een paar haren tergend langzaam los maar stop dan. Ik ben leeg. Het losmaken sla ik maar nauwelijks meer op. Wel wil ik heel bewust wat napraten op bed. Ik zit rechtop op het matras en vraag wever met zijn hoofd op mijn bovenbeen te liggen. Dat voelt gewoon het beste. Ik kroel wat door zijn haar en vraag naar wat dingen. wever heeft eigenlijk maar 2 opmerkingen. De ene betreft het gebruik van de blinddoek. De jongen geeft aan dat het meer angst geeft doordat hij niet kan zien wat ik ga doen. Wat ik vervolgens teniet deed door juist wél te zeggen wat ik ging doen. Het tweede betreft het feit dat ik me nog laat beïnvloeden door wat hij zegt. Daar was ik me terdege van bewust. Ik luister naar wat hij allemaal oppert en sla alles goed op. Daarna is het aankleden en opruimen. We knuffelen wat en ik bedank hem want ik vond dit toch wel heel erg fijn. Beneden zit D-D aan tafel zijn poppetje te schilderen en kijkt op zodra we de kamer binnenkomen. Ik ga aan tafel zitten. wever tegenover me. Van dit gesprek heb ik eveneens maar nauwelijks iets opgeslagen maar het belangrijkste blijft natuurlijk wel hangen: D-D heeft er geen moeite mee. Van geen kant! Dat vind ik een fijne geruststelling. Jaloezie is immers een venijnige emotie die eenvoudig je relatie kan ondermijnen. We dienen daar simpelweg goed rekening mee te houden. En blijkbaar gaat het dus goed! :-D Daarna is het nog een spelletje spelen, soep eten en wat kletsen. Alsook die vervelende vakantiefoto's laten zien. ;-) Aan het eind van de middag zet ik wever af op Schiphol. Een paar minuten voor zijn trein vertrekt. En aangezien ik bij de vertrekhallen maar eventjes mag stilstaan, is het afscheid eigenlijk altijd kort. Te kort naar mijn zin. Het wordt een auto-knuffel en een zoen op de wang. Maar voordat hij uitstapt, tilt hij mijn kin op en kijkt. Ik realiseer me dat hij het na het spel ook deed maar nu begrijp ik wat hij doet. Hij wil ongetwijfeld zien of ik een glimlach heb. Nu, die heb ik inderdaad. Niet zo'n giechel of zo'n grinnik. Nee, gewoon een glimlach.
Om veel dingen. Maar vooral omdat ik het altijd fijn vind als hij in de buurt is en deze keer ook omdat ik een leuk spel heb gehad. Gut. Ik ga hem weer missen. Overdenkingen achteraf Oké. Ik ben een sadist. Moge dat duidelijk zijn. Ik genoot ervan om wever te pijnigen. Maar dat wil niet zeggen dat mijn moraal niet terugslaat. Als een vals kreng staat ze me gniffelend achter een muurtje op te wachten om me een dag later te laten struikelen. Ik vraag me namelijk ineens af of het allemaal niet té makkelijk ging. Had ik niet terughoudender moeten zijn? Had ik niet voor 6-jes moeten gaan? Had ik niet 5 minuten moeten treuzelen voor mijn eerste slag? Behoor ik geen wroeging te voelen? Of spijt? Als het zo soepel ging, ben ik dan niet gewoon een harteloos wijf?!? Die gedachte hakt er lekker in en ik zit wat te mekken op de bank. Het feit dat ik ervan genoot, doet mijn humeur niet beter. Ik spreek er met D-D over die zich in mijn gedachtegangen herkent. En gelukkig krijg ik ook van wever geruststelling: op msn vertelt hij dat hij het fijn vond. Dat doet me ontzettend goed. Ben ik dominant? Het antwoord op die vraag ligt mogelijk in het verlengde van sadisme maar dat hoeft niet. En hij is moeilijker te beantwoorden doordat de vraag op dit moment wat overschaduwd is door het feit dat ik me liet beïnvloeden door wat wever zei. Maar was dat werkelijk ongewenst of heeft dat in het begin juist een bijkomend positief effect? Ik moet immers nog zoveel leren, vooral ook over hem. En hoewel het uiteindelijk de bedoeling is dat ik me niet laat sturen, zie ik er nu eigenlijk geen kwaad in. Ik laat het maar even voor wat het is. De belangrijkste constatering is eigenlijk dit: wat mij betreft is het voor herhaling vatbaar. Dat zegt waarschijnlijk meer dan genoeg. ©Boefje, november 2008
